Είναι να μην το θυμάσαι;Αχ, το πρώτο ταξίδι του γιου μου ήταν μια εξαιρετική εμπειρία... ακόμα τη θυμάμαι δηλαδή....
Το δρομολόγιο ήταν από το Ντουμπάι σε μια πόλη της Βόρειας Ελλάδας, αεροπορικό μέχρι τη Θεσν/νίκη δηλαδή και μετά 2 ώρες δρόμος με το αυτοκίνητο.
Αλλά για να μην πλήξουμε, το εμπλουτίσαμε : Ο μικρός ήταν 3ών μηνών, και ταξιδεύαμε χωρίς το μπαμπά μας.... οι δυο μας μόνο!
Στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι, κάνω ένα πέσιμο, αυτοκρατορικό όπου για να μη χτυπήσει το βρέφος που κρατάω αγκαλιά, πέφτω προς τα πίσω χωρίς να βάλω χέρια κάτω και σκάω κυριολεκτικά! Δεν δίνω σημασία σε μένα όμως, το μυαλό μου ήταν στο μπέμπη.
Στο Κουβέιτ, ανακαλύπτω ότι αιμορραγώ! Δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα, μπαίνω στην πτήση για Αθήνα και στο αεροπλάνο πια, αιμορραγώ σα σφαχτάρι!
Στο Βενιζέλος, πάντα με το βρέφος αγκαλιά πάω μέχρι το ΕΚΑΒ, που είναι έξω από το αεροδρόμιο, αφού περπατάς λίγο, με βλέπουν και μου λένε ότι πρέπει να με δει γυναικολόγος άμεσα, μιας και είχα μόλις 3 μήνες που είχα γεννήσει. Καλεί ασθενοφόρο αλλά όπως και στο ταξίδι, στην Αθήνα ήμουν μόνη μου, δεν έχω κανέναν εκεί και σκέφτομαι που θα είναι το μωρό όσο εξετάζομαι εγώ!!
Κι αν χρειαστώ χειρουργείο;;;
Υπογράφω άρον άρον ότι αναλαμβάνω την ευθύνη να φύγω, καλούν ένα αυτοκίνητο της Ολυμπιακής, με συνοδεύει μια κοπέλα της εταιρίας που κάνει ότι χρειάζομαι για να μπω στην πτήση για Θεσ/νίκη, έχω ειδοποιήσει τους γονείς μου και τους συγγενείς που μας περιμένουν στο αεροδρόμιο, και με το που προσγειωνόμαστε, κρατούν οι γονείς μου το παιδί και πάνε εμένα οι συγγενείς μας στο Ιπποκράτειο!
Το απόγευμα που ξεμπερδέψαμε κάναμε και 2 ώρες ακόμα οδικώς....
Ναι.... είχα κι ένα μωρό μαζί.... πράγματι.... η ψυχούλα μου.... άχνα δεν έβγαλε!!
Και μετά από δυο βδομάδες το κάναμε όλο προς τα πίσω.... τι εύκολο που ήταν με μικρό μωρό!!