galat
Member
- Μηνύματα
- 851
- Likes
- 2.126
- Επόμενο Ταξίδι
- ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Δεν συνηθίζω να δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στις συνεντεύξεις των κάθε λογής καλλιτεχνών, αθλητών και λοιπών προσώπων της δημοσιότητας. Δεν καταννοώ γιατί η γνώμη τους επί παντός επιστητού μπορεί να έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για τον αναγνώστη.
Χθές όμως διάβασα στην Ελευθεροτυπία μία συνέντευξη, που πήρε ο Γιάννης Τριανταφύλλου και η οποία δεν μπορεί να υπαχθεί σε αυτή τη γενική παρατήρηση.
Το Μουντιάλ ανοίγει σήμερα τις πύλες του και ένας λαμπρός εκπρόσωπος της λευκής φυλής από την Νότια Αφρική μιλάει γι'αυτό. Η μεγάλη κυρία των γραμμάτων της Νότιας Αφρικής, η πρώτη Νοτιοαφρικανή που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1991, η λευκή με τους πολλούς μαύρους φίλους, η γυναίκα που αγωνίστηκε σκληρά κατά του απαρτχάιντ και του ρατσιστικού καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής, που έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου και έκρυψε στο σπίτι της τους ηγέτες του όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα, η αειθαλής Ναντίν Γκόρντιμερ σε ηλικία πιά 87 χρονών, πιό σοφή παρά ποτέ μιλάει για την χώρα της.
Ας την ακούσουμε :
Περί Μουντιάλ :
Το Παγκόσμιο Κύπελλο διεξάγεται για από αύριο στη χώρα σας. Διάβασα σε ένα ελληνικό περιοδικό ένα άρθρο του Μπόνο. Ο τραγουδιστής των U2 αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην πρόταση που του έκανε ο Μαντέλα να επισκεφθεί οπωσδήποτε αυτές τις ημέρες τη Νότια Αφρική, αφού το Παγκόσμιο Κύπελλο αποτελεί, κατά τον Μαντέλα, «το πάρτι ενηλικίωσης της χώρας». Εσείς πώς το βλέπετε όλο αυτό;
«Ο Μεγάλος μας Ανδρας είναι φίλος των σπορ αλλά και σπουδαίος σπόρτσμαν ο ίδιος. Οταν ήταν νέος αγωνιζόταν σε πολλά αθλήματα. Συνεπώς αυτή είναι η άποψή του. Η δική μου φοβάμαι ότι είναι διαφορετική. Υπάρχει μια παλιά ρήση για το τι δίνεις στους ανθρώπους: "Αρτον και θεάματα". Τη γνωρίζετε ασφαλώς αυτή τη ρήση. Οπότε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο ανήκει στην κατηγορία των θεαμάτων. Δεν θέλω να είμαι αυτή που θα χαλάσει την χαρά, οι άνθρωποι σαφώς και έχουν το δικαίωμα να πάρουν ευχαρίστηση από κάτι που θα τους αποσπάσει από τα καθημερινά τους προβλήματα, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό στο οποίο θα έπρεπε να έχουμε στρέψει την προσοχή μας τώρα είναι το πρόβλημα του ψωμιού. Ενας απίστευτα μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν έχουν αυτό το ψωμί. Ή ένα σπίτι να μείνουν».
Δεν το βλέπετε ως μια ευκαιρία προσέγγισης των μαύρων και των λευκών της χώρας;
«Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε οι μεν τους δε μόνο με τη χαρά της κοινής απόλαυσης και του ενθουσιασμού ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Αυτό είναι κάτι το περαστικό, το πολύ-πολύ να κρατήσει για ένα μήνα. Ενώ αν παρέχουμε στους ανθρώπους την πολύ φυσιολογική προσδοκία να έχουν τροφή, εργασία και μόρφωση, τότε αυτή είναι μια βάση πάνω στην οποία μπορούμε όλοι να έρθουμε κοντά. Για παράδειγμα, εγώ ενδιαφέρομαι να δω αν η επίσκεψη τόσων πολλών ανθρώπων στη χώρα μπορεί να έχει ως περαιτέρω αποτέλεσμα την προσέλκυση επενδύσεων στη βιομηχανία και τη σχετική εκπαίδευση των κατοίκων. Και τότε αυτός θα είναι ο τρόπος για να ενωθούν οι άνθρωποί μας, σε μια υλική ισότητα που θα έχει σχέση με την ουσία της ζωής και όχι με τα θεάματά της».
Περί των μαύρων και των λευκών :
Ερωτικές σχέσεις μικτές, π.χ. μαύρος με λευκή ή λευκός με μαύρη, υπάρχουν ή θεωρούνται ακόμη ταμπού;
«Αυτά έχουν αλλάξει εντελώς. Εχω φίλους, ζευγάρια ανάμικτου χρώματος, που ζούσαν στο παρελθόν μυστική ζωή. Και μία από τις πιο ευχάριστες στιγμές συνειδητοποίησης της αλλαγής στις ζωές μας ήταν όταν λίγο μετά την πτώση του απαρτχάιντ, περπατούσα σε ένα πάρκο και έβλεπα μαύρο άνδρα με λευκή γυναίκα ή το αντίστροφο να χαϊδεύονται και να φιλιούνται. Στο παρελθόν θα πήγαιναν και οι δύο κατευθείαν στη φυλακή. Τώρα μπορούν και συμπεριφέρονται με ένα φυσικό, ανθρώπινο τρόπο. Και ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν όταν, μερικά τετράγωνα από εκεί που μένω, στα προάστια, όπου στο παρελθόν ήταν ένα δημοτικό σχολείο για φτωχά λευκά παιδιά, περνώντας πρόσφατα έβλεπα παιδιά να βγαίνουν και να σπρώχνει φιλικά το ένα το άλλο, μαύρα και λευκά μαζί. Και αυτό στο παρελθόν ήταν αδιανόητο. Αφού τα λευκά και τα μαύρα παιδιά ούτε στο σχολείο πήγαιναν μαζί ούτε στο πάρκο ούτε σε παιχνιδότοπο, πουθενά. Φανταστείτε ότι ακόμη κι αυτές οι πανέμορφες παραλίες μας ήταν όλες ρατσιστικά διαχωρισμένες: υπήρχε μία για τους λευκούς, μία για τους μαύρους κ.ο.κ. Για μένα ήταν τρομερή απελευθέρωση να βλέπω όλα αυτά τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να βγαίνουν από το ίδιο σχολείο μαζί και να πειράζουν το ένα το άλλο».
Εσείς είχατε μαύρους φίλους;
«Πήγα σε σχολείο που ήταν μόνο για λευκά κορίτσια. Οταν όμως μεγάλωσα, έγινα μέλος του απαγορευμένου κύκλου στον οποίο λευκοί και μαύροι συνυπήρχαν. Και μετά έγινα μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, μιας υπόγειας οργάνωσης. Εκανα ό,τι μπορούσα, πήρα κάποια ρίσκα, αλλά όχι τα μεγάλα εκείνα ρίσκα που οδήγησαν άλλους ανθρώπους στη φυλακή. Μετά παντρεύτηκα τον Ρέινολντ Κασίρα που είχε γλιτώσει από τους ναζί στη Γερμανία, ο οποίος ήταν Εβραίος και αριστερός. Μοιράστηκε τις απόψεις μου για τον ρατσισμό στη Νότια Αφρική και μαζί δουλέψαμε στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, το οποίο σταμάτησε να είναι παράνομο λίγα χρόνια πριν από το 1994, κάπου στο 1990. Οταν έγινε νόμιμο να έχεις μαύρους φίλους, για μένα δεν ήταν κάτι καινούργιο, είχα ήδη πολλούς».
Περί κοινωνικής ανισότητας :
Δεκαέξι χρόνια μετά τη νέα κατάσταση στη Νότια Αφρική έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία κάποιο νέο κατεστημένο;
«Εχουμε πλέον μια νέα μπουρζουαζία στη χώρα, μια μαύρη μπουρζουαζία. Μικρή αλλά οπωσδήποτε υφιστάμενη και προερχόμενη από όσους εκμεταλλεύθηκαν τις ευκαιρίες για να κάνουν χρήματα και κυρίως να ανέλθουν σε όλες τις βαθμίδες της κυβερνητικής εξουσίας. Ωστόσο, σε σχέση με τον πληθυσμό μας ο οποίος είναι περίπου 48 εκατομμύρια, αυτό το τραστ είναι μικρό».
Αυτοί οι πλούσιοι μαύροι ζουν με τους ίδιους όρους με τους οποίους ζουν και οι λευκοί της ίδιας οικονομικής επιφάνειας;
«Ναι, και σε μερικές περιπτώσεις έχουν κατορθώσει να εισέλθουν στην πολύ κλειστή τάξη των εκατομμυριούχων ή δισεκατομμυριούχων της χώρας. Και -δυστυχώς- υποκύπτουν συχνά στον πειρασμό της άκρατης κατανάλωσης και της επίδειξης και ζουν μια ζωή την οποία η χώρα δεν αντέχει να βλέπει. Δυστυχώς αυτός ήταν ο τρόπος που μια μικρή μαύρη μειοψηφία αντέδρασε στην αποδέσμευσή της από την αδυναμία να ζήσει στο παρελθόν μια καλή ζωή. Και αυτό έκανε το χάσμα πλουσίων-φτωχών πολύ πιο εμφατικό, αφού πλέον μαύροι εκμεταλλεύονται μαύρους με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν επί γενιές οι λευκοί».
Αρα το θέμα της κοινωνικής ανισότητας στη Νότια Αφρική δεν είναι πλέον θέμα χρώματος αλλά χρήματος.
«Κοιτάξτε, οι μεγάλες εταιρείες παραμένουν σε χέρια λευκών. Απλώς, ίσως για να αποφύγουν μια νέα επανάσταση, τείνουν να βάζουν στα διοικητικά συμβούλια και κάποιους ικανούς μαύρους τους οποίους δεν έβαζαν πριν. Πάντως είναι εντυπωσιακό το πόσο η αφοσίωση στην κοινωνική τάξη που ανήκουν κρατά τους ανθρώπους ενωμένους, ανεξαρτήτως του χρώματός τους. Αν είσαι πλούσιος, αισθάνεσαι εγγύτερα με τους ανθρώπους που είναι εξίσου πλούσιοι με σένα, άσχετα με το τι χρώμα έχουν, απ' ό,τι με τους θεωρητικά "δικούς σου" ανθρώπους».
Περί αυτοδικίας :
Πρόσφατα έγινε μια δολοφονία σχετική με ρατσιστικά θέματα στη χώρα σας.
«Προφανώς εννοείτε τη δολοφονία του βετεράνου του απαρτχάιντ, του Γιουζίν Μπλανς. Αποτέλεσε μια εμβληματική φιγούρα του παλιού καθεστώτος και μάλιστα της πιο ακραίας εκδοχής του, ήταν ένας φονταμενταλιστής. Το γεγονός ότι επιβίωσε για τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς κανενός είδους τιμωρία, δείχνει ότι ήταν πολύ τυχερός. Δεν εγκρίνω τον φόνο του ασφαλώς, είναι απολύτως φρικτό, αλλά μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι καθώς ο χρόνος περνούσε, η τύχη του μειωνόταν. Δυστυχώς η δολοφονία αυτού του ανθρώπου έδωσε την ευκαιρία στην παλιά Ακροδεξιά των φονταμενταλιστών να εμφανιστεί και πάλι, εκτοξεύοντας απειλές για εκδίκηση και συγκρούσεις».
Περί Καζαντζάκη :
Στον λόγο που εκφωνήσατε στη Σουηδική Ακαδημία μετά τη βράβευσή σας με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, χρησιμοποιήσατε μια φράση του Καζαντζάκη...
«...ο οποίος πρέπει να σας πω ότι είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς».
Η φράση του Καζαντζάκη ήταν: «Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση που να μας εναρμονίζει με τους τρομερούς ρυθμούς των καιρών μας». Τι θέλατε να τονίσετε με αυτήν;
«Εκείνο που έλεγε ο Καζαντζάκης είναι πως δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά απ' ό,τι όντως είναι. Πρέπει να αποδεχόμαστε τις συνθήκες που επικρατούν αλλά όχι και το ότι δεν μπορούν να αλλάξουν. Και ότι κάποιος πρέπει να παίρνει θέση άμεσα. Νομίζω ότι ο Καζαντζάκης θα σας βοηθούσε να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα της χώρας σας σήμερα. Και μια και μιλάμε για Ελληνες, επιτρέψτε μου να πω ότι ένας από τους πιο καλούς μου φίλους είναι ο Γιώργος Μπίζος. Είναι το δώρο που μας κάνατε από την Ελλάδα. Πολύ σημαντικός άνθρωπος. Αποτέλεσε με πολλούς τρόπους έναν γκουρού για μένα, ενώ πολιτικά έχουμε ακριβώς την ίδια θέση αντίστασης στο απαρτχάιντ. Μου έδειχνε πάντοτε το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον του σε όσα ρίσκα αναλάμβανα, χωρίς ποτέ να με αποθαρρύνει, αφού αυτός είχε πάρει στη ζωή του ακόμη μεγαλύτερα ρίσκα από εμένα».
Η πλήρης συνέντευξη : εδώ
Χθές όμως διάβασα στην Ελευθεροτυπία μία συνέντευξη, που πήρε ο Γιάννης Τριανταφύλλου και η οποία δεν μπορεί να υπαχθεί σε αυτή τη γενική παρατήρηση.
Το Μουντιάλ ανοίγει σήμερα τις πύλες του και ένας λαμπρός εκπρόσωπος της λευκής φυλής από την Νότια Αφρική μιλάει γι'αυτό. Η μεγάλη κυρία των γραμμάτων της Νότιας Αφρικής, η πρώτη Νοτιοαφρικανή που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1991, η λευκή με τους πολλούς μαύρους φίλους, η γυναίκα που αγωνίστηκε σκληρά κατά του απαρτχάιντ και του ρατσιστικού καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής, που έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου και έκρυψε στο σπίτι της τους ηγέτες του όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα, η αειθαλής Ναντίν Γκόρντιμερ σε ηλικία πιά 87 χρονών, πιό σοφή παρά ποτέ μιλάει για την χώρα της.
Ας την ακούσουμε :
Περί Μουντιάλ :
Το Παγκόσμιο Κύπελλο διεξάγεται για από αύριο στη χώρα σας. Διάβασα σε ένα ελληνικό περιοδικό ένα άρθρο του Μπόνο. Ο τραγουδιστής των U2 αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην πρόταση που του έκανε ο Μαντέλα να επισκεφθεί οπωσδήποτε αυτές τις ημέρες τη Νότια Αφρική, αφού το Παγκόσμιο Κύπελλο αποτελεί, κατά τον Μαντέλα, «το πάρτι ενηλικίωσης της χώρας». Εσείς πώς το βλέπετε όλο αυτό;
«Ο Μεγάλος μας Ανδρας είναι φίλος των σπορ αλλά και σπουδαίος σπόρτσμαν ο ίδιος. Οταν ήταν νέος αγωνιζόταν σε πολλά αθλήματα. Συνεπώς αυτή είναι η άποψή του. Η δική μου φοβάμαι ότι είναι διαφορετική. Υπάρχει μια παλιά ρήση για το τι δίνεις στους ανθρώπους: "Αρτον και θεάματα". Τη γνωρίζετε ασφαλώς αυτή τη ρήση. Οπότε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο ανήκει στην κατηγορία των θεαμάτων. Δεν θέλω να είμαι αυτή που θα χαλάσει την χαρά, οι άνθρωποι σαφώς και έχουν το δικαίωμα να πάρουν ευχαρίστηση από κάτι που θα τους αποσπάσει από τα καθημερινά τους προβλήματα, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό στο οποίο θα έπρεπε να έχουμε στρέψει την προσοχή μας τώρα είναι το πρόβλημα του ψωμιού. Ενας απίστευτα μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν έχουν αυτό το ψωμί. Ή ένα σπίτι να μείνουν».
Δεν το βλέπετε ως μια ευκαιρία προσέγγισης των μαύρων και των λευκών της χώρας;
«Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε οι μεν τους δε μόνο με τη χαρά της κοινής απόλαυσης και του ενθουσιασμού ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Αυτό είναι κάτι το περαστικό, το πολύ-πολύ να κρατήσει για ένα μήνα. Ενώ αν παρέχουμε στους ανθρώπους την πολύ φυσιολογική προσδοκία να έχουν τροφή, εργασία και μόρφωση, τότε αυτή είναι μια βάση πάνω στην οποία μπορούμε όλοι να έρθουμε κοντά. Για παράδειγμα, εγώ ενδιαφέρομαι να δω αν η επίσκεψη τόσων πολλών ανθρώπων στη χώρα μπορεί να έχει ως περαιτέρω αποτέλεσμα την προσέλκυση επενδύσεων στη βιομηχανία και τη σχετική εκπαίδευση των κατοίκων. Και τότε αυτός θα είναι ο τρόπος για να ενωθούν οι άνθρωποί μας, σε μια υλική ισότητα που θα έχει σχέση με την ουσία της ζωής και όχι με τα θεάματά της».
Περί των μαύρων και των λευκών :
Ερωτικές σχέσεις μικτές, π.χ. μαύρος με λευκή ή λευκός με μαύρη, υπάρχουν ή θεωρούνται ακόμη ταμπού;
«Αυτά έχουν αλλάξει εντελώς. Εχω φίλους, ζευγάρια ανάμικτου χρώματος, που ζούσαν στο παρελθόν μυστική ζωή. Και μία από τις πιο ευχάριστες στιγμές συνειδητοποίησης της αλλαγής στις ζωές μας ήταν όταν λίγο μετά την πτώση του απαρτχάιντ, περπατούσα σε ένα πάρκο και έβλεπα μαύρο άνδρα με λευκή γυναίκα ή το αντίστροφο να χαϊδεύονται και να φιλιούνται. Στο παρελθόν θα πήγαιναν και οι δύο κατευθείαν στη φυλακή. Τώρα μπορούν και συμπεριφέρονται με ένα φυσικό, ανθρώπινο τρόπο. Και ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν όταν, μερικά τετράγωνα από εκεί που μένω, στα προάστια, όπου στο παρελθόν ήταν ένα δημοτικό σχολείο για φτωχά λευκά παιδιά, περνώντας πρόσφατα έβλεπα παιδιά να βγαίνουν και να σπρώχνει φιλικά το ένα το άλλο, μαύρα και λευκά μαζί. Και αυτό στο παρελθόν ήταν αδιανόητο. Αφού τα λευκά και τα μαύρα παιδιά ούτε στο σχολείο πήγαιναν μαζί ούτε στο πάρκο ούτε σε παιχνιδότοπο, πουθενά. Φανταστείτε ότι ακόμη κι αυτές οι πανέμορφες παραλίες μας ήταν όλες ρατσιστικά διαχωρισμένες: υπήρχε μία για τους λευκούς, μία για τους μαύρους κ.ο.κ. Για μένα ήταν τρομερή απελευθέρωση να βλέπω όλα αυτά τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να βγαίνουν από το ίδιο σχολείο μαζί και να πειράζουν το ένα το άλλο».
Εσείς είχατε μαύρους φίλους;
«Πήγα σε σχολείο που ήταν μόνο για λευκά κορίτσια. Οταν όμως μεγάλωσα, έγινα μέλος του απαγορευμένου κύκλου στον οποίο λευκοί και μαύροι συνυπήρχαν. Και μετά έγινα μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, μιας υπόγειας οργάνωσης. Εκανα ό,τι μπορούσα, πήρα κάποια ρίσκα, αλλά όχι τα μεγάλα εκείνα ρίσκα που οδήγησαν άλλους ανθρώπους στη φυλακή. Μετά παντρεύτηκα τον Ρέινολντ Κασίρα που είχε γλιτώσει από τους ναζί στη Γερμανία, ο οποίος ήταν Εβραίος και αριστερός. Μοιράστηκε τις απόψεις μου για τον ρατσισμό στη Νότια Αφρική και μαζί δουλέψαμε στο Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, το οποίο σταμάτησε να είναι παράνομο λίγα χρόνια πριν από το 1994, κάπου στο 1990. Οταν έγινε νόμιμο να έχεις μαύρους φίλους, για μένα δεν ήταν κάτι καινούργιο, είχα ήδη πολλούς».
Περί κοινωνικής ανισότητας :
Δεκαέξι χρόνια μετά τη νέα κατάσταση στη Νότια Αφρική έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία κάποιο νέο κατεστημένο;
«Εχουμε πλέον μια νέα μπουρζουαζία στη χώρα, μια μαύρη μπουρζουαζία. Μικρή αλλά οπωσδήποτε υφιστάμενη και προερχόμενη από όσους εκμεταλλεύθηκαν τις ευκαιρίες για να κάνουν χρήματα και κυρίως να ανέλθουν σε όλες τις βαθμίδες της κυβερνητικής εξουσίας. Ωστόσο, σε σχέση με τον πληθυσμό μας ο οποίος είναι περίπου 48 εκατομμύρια, αυτό το τραστ είναι μικρό».
Αυτοί οι πλούσιοι μαύροι ζουν με τους ίδιους όρους με τους οποίους ζουν και οι λευκοί της ίδιας οικονομικής επιφάνειας;
«Ναι, και σε μερικές περιπτώσεις έχουν κατορθώσει να εισέλθουν στην πολύ κλειστή τάξη των εκατομμυριούχων ή δισεκατομμυριούχων της χώρας. Και -δυστυχώς- υποκύπτουν συχνά στον πειρασμό της άκρατης κατανάλωσης και της επίδειξης και ζουν μια ζωή την οποία η χώρα δεν αντέχει να βλέπει. Δυστυχώς αυτός ήταν ο τρόπος που μια μικρή μαύρη μειοψηφία αντέδρασε στην αποδέσμευσή της από την αδυναμία να ζήσει στο παρελθόν μια καλή ζωή. Και αυτό έκανε το χάσμα πλουσίων-φτωχών πολύ πιο εμφατικό, αφού πλέον μαύροι εκμεταλλεύονται μαύρους με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν επί γενιές οι λευκοί».
Αρα το θέμα της κοινωνικής ανισότητας στη Νότια Αφρική δεν είναι πλέον θέμα χρώματος αλλά χρήματος.
«Κοιτάξτε, οι μεγάλες εταιρείες παραμένουν σε χέρια λευκών. Απλώς, ίσως για να αποφύγουν μια νέα επανάσταση, τείνουν να βάζουν στα διοικητικά συμβούλια και κάποιους ικανούς μαύρους τους οποίους δεν έβαζαν πριν. Πάντως είναι εντυπωσιακό το πόσο η αφοσίωση στην κοινωνική τάξη που ανήκουν κρατά τους ανθρώπους ενωμένους, ανεξαρτήτως του χρώματός τους. Αν είσαι πλούσιος, αισθάνεσαι εγγύτερα με τους ανθρώπους που είναι εξίσου πλούσιοι με σένα, άσχετα με το τι χρώμα έχουν, απ' ό,τι με τους θεωρητικά "δικούς σου" ανθρώπους».
Περί αυτοδικίας :
Πρόσφατα έγινε μια δολοφονία σχετική με ρατσιστικά θέματα στη χώρα σας.
«Προφανώς εννοείτε τη δολοφονία του βετεράνου του απαρτχάιντ, του Γιουζίν Μπλανς. Αποτέλεσε μια εμβληματική φιγούρα του παλιού καθεστώτος και μάλιστα της πιο ακραίας εκδοχής του, ήταν ένας φονταμενταλιστής. Το γεγονός ότι επιβίωσε για τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς κανενός είδους τιμωρία, δείχνει ότι ήταν πολύ τυχερός. Δεν εγκρίνω τον φόνο του ασφαλώς, είναι απολύτως φρικτό, αλλά μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι καθώς ο χρόνος περνούσε, η τύχη του μειωνόταν. Δυστυχώς η δολοφονία αυτού του ανθρώπου έδωσε την ευκαιρία στην παλιά Ακροδεξιά των φονταμενταλιστών να εμφανιστεί και πάλι, εκτοξεύοντας απειλές για εκδίκηση και συγκρούσεις».
Περί Καζαντζάκη :
Στον λόγο που εκφωνήσατε στη Σουηδική Ακαδημία μετά τη βράβευσή σας με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, χρησιμοποιήσατε μια φράση του Καζαντζάκη...
«...ο οποίος πρέπει να σας πω ότι είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς».
Η φράση του Καζαντζάκη ήταν: «Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση που να μας εναρμονίζει με τους τρομερούς ρυθμούς των καιρών μας». Τι θέλατε να τονίσετε με αυτήν;
«Εκείνο που έλεγε ο Καζαντζάκης είναι πως δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά απ' ό,τι όντως είναι. Πρέπει να αποδεχόμαστε τις συνθήκες που επικρατούν αλλά όχι και το ότι δεν μπορούν να αλλάξουν. Και ότι κάποιος πρέπει να παίρνει θέση άμεσα. Νομίζω ότι ο Καζαντζάκης θα σας βοηθούσε να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα της χώρας σας σήμερα. Και μια και μιλάμε για Ελληνες, επιτρέψτε μου να πω ότι ένας από τους πιο καλούς μου φίλους είναι ο Γιώργος Μπίζος. Είναι το δώρο που μας κάνατε από την Ελλάδα. Πολύ σημαντικός άνθρωπος. Αποτέλεσε με πολλούς τρόπους έναν γκουρού για μένα, ενώ πολιτικά έχουμε ακριβώς την ίδια θέση αντίστασης στο απαρτχάιντ. Μου έδειχνε πάντοτε το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον του σε όσα ρίσκα αναλάμβανα, χωρίς ποτέ να με αποθαρρύνει, αφού αυτός είχε πάρει στη ζωή του ακόμη μεγαλύτερα ρίσκα από εμένα».
Η πλήρης συνέντευξη : εδώ
Last edited by a moderator:
