Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.371
- Likes
- 18.669
- Επόμενο Ταξίδι
- Bordeaux
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Μια μικρή περιπέτεια ζήσαμε με τον άντρα μου, στα Cinque Terre της Ιταλίας, τον Ιούλιο του 2014.
Τα Cinque Terre (οι πέντε γαίες) είναι πέντε χωριουδάκια στα παράλια της Λιγουρίας, μεταξύ Πίζας και Γένοβας (ή σε πιο στενά όρια μεταξύ La Spezia και Levanto). Πρόκειται για 5 πανέμορφα πολύ μικρά χωριουδάκια με σπίτια σε παστέλ διάφορα χρώματα, χτισμένα πάνω σε απόκρημνους βράχους και ανάμεσα σε αμπελώνες. Εκτός από την ομορφιά τους έχουν γίνει διάσημα για το πολύ μεγάλο δίκτυο περιπατητικών μονοπατιών που τα συνδέουν. Τουρίστες έρχονται από παντού προκειμένου να διασχίσουν τα μονοπάτια, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί με βαθμούς δυσκολίας ανάλογα με την απόσταση και τη δυσβατότητά τους.
Η δημοφιλία τους έγκειται στο ότι συνδυάζουν βουνό και θάλασσα μέσα σε ένα εξαιρετικό τοπίο με πολλές επιλογές μονοπατιών και το κυριότερο είναι ότι οι διαδρομές «διακόπτονται» από μικρά θέρετρα (τα χωριά), που μπορούν να προσφέρουν κολύμπι, εξαιρετικό φαγητό και χαλάρωση. Αυτά δε τα χωριά επικοινωνούν επίσης μεταξύ τους και ακτοπλοϊκώς αλλά και με τρένο, που είναι και το πιο δημοφιλές.
Λόγω αστάθμητων παραγόντων (βλέπε: Η πιο ευχάριστη ώρα της ημέρας … ) για να γυρίσουμε τα χωριά είχαμε στη διάθεσή μας μόνο μία ημέρα.
Η εν λόγω περιπέτεια συνέβη προς το τέλος της ημέρας, αλλά για να κατανοήσει κάποιος το πόσο «περιπέτεια» ήταν αυτό που ζήσαμε θα πρέπει να περιγράψω και όλες τις «κακουχίες» που προηγήθηκαν αυτής.
Η cinque terre card που βγάλαμε στο σταθμό του τρένου της La Spezia εκείνο το πρωί θα μας επέτρεπε τις απεριόριστες διαδρομές με τρένο ανάμεσα στα χωριά.
Εκτός όμως του να δούμε τα χωριά εμείς θέλαμε και να περπατήσουμε και στα μονοπάτια τους.
Το σκεπτικό μας ήταν ότι καλό θα ήταν να διαλέξουμε μία διαδρομή μέτριας δυσκολίας ανάμεσα σε δύο χωριά για να την περπατήσουμε νωρίς το πρωί που θα είμαστε ξεκούραστοι και στη συνέχεια να χρησιμοποιούσαμε το τρένο για να πάμε να δούμε και τα υπόλοιπα τρία χωριά και προς το τέλος της ημέρας θα περπατούσαμε το πιο εύκολο αλλά και δημοφιλέστερο μονοπάτι. Με το τελευταίο τρένο των 10:00 το βράδυ θα επιστρέφαμε στη βάση μας.
Τα χωριά κατά σειρά (αρχίζοντας από αυτό που είναι πιο κοντά στη La Spezia που μέναμε) είναι: Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernaza & Monterosso.
Το μονοπάτι ανάμεσα στο Riomaggiore και τη Manarola, είναι το πιο εύκολο. Σχεδόν περίπατος θα έλεγα, αλλά επειδή είναι το πιο διάσημο και κατά πολλούς το πιο ρομαντικό (εξ' ού και το όνομα:Via dell’ Amore) εγώ ήθελα να το κάνουμε μεν, αλλά προς το τέλος της ημέρας, αφού είναι και το πιο ξεκούραστο.
Στο σταθμό όμως μάθαμε ότι αυτή η διαδρομή καθώς και η διαδρομή Manarola – Corniglia είχαν κλείσει από κατολισθήσεις και ότι οι άλλες δύο διαδρομές ανάμεσα στα χωριά ήταν πολύ επικίνδυνες λόγω ολισθηρότητας εξ’ αιτίας της χθεσινοβραδινής δυνατής βροχής!
Προς στιγμή απογοητεύτηκα.
Λέω είναι δυνατόν να έκανα τόσο ταξίδι για να κάνω τα μονοπάτια και να φτάσω τελικά μέχρι εδώ και να μην μπορώ; Από ότι φάνηκε όμως η πληροφορία αυτή ήταν μια προσπάθεια των αρχών να αποτρέψουν όσο το δυνατόν τον κόσμο να διασχίσουν τα μονοπάτια προς αποφυγή όσο γίνεται τυχόν ατυχημάτων, λόγω της ολισθηρότητας. Εμείς όμως αποφασίσαμε να το τολμήσουμε, όπως και πάρα πολλοί άλλοι.
Αποφασίσαμε να κάνουμε την μέτριας δυσκολίας διαδρομή Vernaza – Monterosso. Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στη Vernazza. Πανέμορφο χωριό. Αφού φάγαμε μια υπέροχη πίτσα στο χέρι (για να έχουμε και δυνάμεις για το δρόμο), πήραμε το μονοπάτι. Δεν ήταν δύσκολο να το βρούμε. Υπάρχουν πινακίδες που σε οδηγούν σε αυτό και κόσμος επίσης που το ακολουθεί.
Ο χαρακτηρισμός «μέτριας δυσκολίας» οφείλεται στο ότι το πρώτο 40λεπτο μάλλον είναι ανηφόρα και κάποιες φορές συναντούσες απότομα σκαλιά. Υπήρχαν σημεία επίσης που είχαν λασπώσει από την βροχή της προηγούμενης νύχτας και άλλα σημεία που ήταν αρκετά στενά και ήταν δύσκολο να διασταυρωθείς με τους περιπατητές του αντίθετου ρεύματος. Αν ξεπερνούσες όμως το πρώτο ανηφορικό κομμάτι, η υπόλοιπη διαδρομή ήταν απολαυστική. Πράσινο παντού, ρυάκια, γεφυράκια, αμπέλια και φυσικά καταπληκτική θέα. Κάθε τρεις και λίγο σταματούσες για να θαυμάσεις τη θέα. Υπήρχε δε ένα σημείο στην άκρη του γκρεμού που φαινόντουσαν τουλάχιστον τα τέσσερα από τα πέντε χωριά. Σημείο στο οποίο πάνω στην περίφραξη υπήρχαν δεκάδες λουκέτα, γεγονός που δείχνει και το πόσο δημοφιλές είναι το συγκεκριμένο μονοπάτι.
Ένα άλλο ενδιαφέρον της διαδρομής ήταν η ... πολυκοσμία της. Συναντήσαμε με κόσμο με αθλητική περιβολή, άλλους με μπαστούνια περιπάτου και άλλους μάλλον απροετοίμαστους με σαγιονάρες και γοβάκια. Οι περισσότεροι ήταν Αμερικάνοι, αλλά είδαμε και πολλούς Ασιάτες και Γερμανούς. Όλοι όμως φαινόντουσαν πολύ χαρούμενοι. Είτε ιδρωμένοι, είτε κουρασμένοι, είτε ταλαιπωρημένοι, όλοι όταν σε συναντούσαν σε χαιρετούσαν. Buongiorno, good morning, ola και διάφορα άλλα. Μοναξιά δεν νιώσαμε σε καμιά περίπτωση.
Μετά από σκάρτες δύο ώρες φτάσαμε στο Monterosso al Mare. Καθίσαμε για λίγα λεπτά σε μια πλατεία πίνοντας κάτι δροσιστικό για να πάρουμε και μια ανάσα και μετά ξαναπήραμε έναν ανηφορικό δρόμο, προκειμένου να πάμε σε ένα μοναστήρι καπουτσίνων για να δούμε την εικόνα «Σταύρωση» του Van Dyke που βρισκόταν πάνω από την Αγία τράπεζα της εκκλησίας. Είδαμε και τη θέα και από εκεί και στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς το δεύτερο κομμάτι της παραλίας του Monterosso, στο οποίο βολτάροντας και χαζεύοντας την περαντζάδα νιώσαμε την κλασική Ιταλική Ριβιέρα.
Αρκετά με το Monterosso. Η ώρα ήταν 3:00 και έπρεπε να πάμε να δούμε και τα υπόλοιπα χωριά.
Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στη μεθεπόμενη στάση που ήταν η Corniglia.
H Corniglia είναι το μοναδικό από τα 5 χωριά που δεν είναι παραθαλάσσιο, αλλά κρέμεται ψηλά από ένα βράχο, στον οποίο έπρεπε να ανέβουμε με περίπου 400 σκαλιά!!! Δεν ήμουνα προετοιμασμένη και για άλλη διαδρομή. Μου φάνηκε αρκετά ζόρικο, αλλά πήρα το χρόνο μου και τα … ανέβηκα.
Όλα αυτά τα περιγράφω για να θυμηθώ κυρίως το πόσο είχαμε περπατήσει και συνεπώς κουραστεί, πριν ζήσουμε την «περιπέτεια» που ανέφερα στην εισαγωγή μου.
Δεν είναι της παρούσης να περιγράψω την Corniglia. Απλά θα πω ότι έφαγα χειροποίητα νιόκι πέστο, για τα οποία δεν έχω λόγια. Ή επειδή η πεζοπορία μου άνοιξε την όρεξη και πεινούσα πάρα πολύ ή έφαγα την καλύτερη πέστο του κόσμου.
Φύγαμε γρήγορα, κατεβαίνοντας πια εύκολα τα σκαλιά και πήγαμε στο επόμενο χωριό με το τρένο, που ήταν η Manarola.
Στη Manarola αράξαμε για αρκετή ώρα στο λιμανάκι του χωριού τρώγοντας παγωτό και συζητώντας με έναν Θεσσαλονικιό που συναντήσαμε, ο οποίος έκανε ημερήσια εκδρομή στα Cinque Terre από την Πίζα. Αφού έβγαλα τις άπειρες φωτογραφίες με φόντο το πιο scenery χωριό από τα πέντε κατά τη γνώμη μου, αποφασίσαμε να πάμε στο τελευταίο χωριό, το Riomaggiore με τα πόδια. Θέλαμε να περπατήσουμε στη Via dal’ amore. Πιστεύαμε ότι η πληροφορία για «κλειστή» Via dal’ amore θα ήταν και αυτή «ράδιο αρβύλα», όπως και η πληροφορία για την πρωινή διαδρομή που κάναμε ότι είναι πολύ «επικίνδυνη».
Μέχρι να φτάσουμε όμως στην είσοδο του μονοπατιού “Via dal’ amore” και να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι ότι αυτή η πληροφορία ΔΕΝ ήταν λάθος, δηλ. ήταν όντως κλειστό το μονοπάτι, είχαμε στο μεταξύ χάσει το επόμενο τρένο. Στην είσοδο του μονοπατιού υπήρχε μια μεγάλη ταμπέλα που εξηγούσε ότι η χθεσινοβραδινή κατολίσθηση το έκοψε στη μέση και ήταν αδύνατη η διέλευσή του.
Απογοητεύτηκα!
Κρίμα, γιατί είχαμε διάθεση να περπατήσουμε λίγο και να κάνουμε άλλη μια διαδρομή.
Αλλά ... γιατί ο “παγωτατζής” μας είπε ότι μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια στο Riomaggiore;
Δεν εννοούσε προφανώς τη “via dal’ amore”, αλλά κάποιο άλλο μονοπάτι.
Θυμηθήκαμε ότι ο “παγωτατζής” νωρίτερα μας είχε μιλήσει για μια εναλλακτική διαδρομή για το Riomaggiore. Μας είχε πει για ένα μονοπάτι που ξεκινούσε πίσω από την εκκλησία του χωριού. Έτσι, σκεφτήκαμε ότι αφού είχαμε χάσει το επόμενο τρένο, γιατί να μην προσπαθήσουμε να πάμε με τα πόδια από αυτό το μονοπάτι … και ότι βγει.
Πίσω από την εκκλησία πράγματι βρήκαμε μια ταμπέλα για πεζοπόρους που έλεγε: «Riomaggiore 1km». Ωραία είπαμε. Κοντά είναι. Τι είναι 1 km; Θα πάμε. Η ώρα ήταν 8:15.
Τα πράγματα όμως ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι φανταζόμασταν. Η διαδρομή αυτή που κάναμε δεν είχε καμία σχέση στο βαθμό δυσκολίας με την πρωινή, ούτε με την ανάβαση στην Corniglia. Ο παγωτατζής είχε ξεχάσει να μας πει το βαθμό δυσκολίας της διαδρομής. Από μιαν άποψη βέβαια ήταν και καλό αυτό, γιατί μάλλον “με έκοψε” για πολύ fitness.
Ξεκινήσαμε με ανηφοριά. Μετά συνεχίσαμε με μεγάλη ανηφοριά. Μετά συνεχίσαμε με σκάλες και μετά με … πολλές σκάλες! Τώρα όταν λέω σκάλες εννοώ … πέτρες που ήταν χωμένες στο έδαφος, η μία πάνω από την άλλη, οι οποίες είχαν βάθος τόσο όσο να χωράει το 1/3 του πέλματός μου (φοράω Νο 37). Μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε στέρεα σημεία στο έδαφος ή και υποδοχές στο χώμα, για να στηρίξουμε το ένα πόδι για να κάνουμε βήμα με το άλλο!!
Είχαμε ήδη προχωρήσει τόσο ώστε να μην υπάρχει επιστροφή. Μου φαινόταν “βουνό” το να κατέβω αυτό που μόλις είχαμε ανεβεί.
Όαση μου φαινόντουσαν κάτι μικρά πλατώματα, που ίσα που χωρούσα να σταθώ για λίγο για να ξεκουραστώ και να μαζέψω τη γλώσσα από το πάτωμα.
Μα είναι δυνατόν αυτό να είναι μονοπάτι που οδηγεί στο Riomaggiore;
Το ανησυχητικό ήταν ότι δεν υπήρχε «φως στο τούνελ». Όλο ανεβαίναμε και ανεβαίναμε χωρίς να έχουμε ορατότητα για το που τελειώνει ο ανήφορος.
Και λέγαμε: δεν μπορεί, αυτές θα είναι οι τελευταίες σκάλες και μετά τη στροφή θα έχει λίγο «ίσιωμα», για μια ανάσα. Αλλά και μετά τη στροφή είχε και άλλες σκάλες
και ορατότης μηδέν!
Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι από εκεί πάνω που είχαμε ανεβεί είχαμε καταπληκτική θέα. Βλέπαμε τους ριγωτούς λόφους από τα αμπέλια να πέφτουν μέσα στο νερό. Ως και την Corniglia βλέπαμε από μακριά. Βλέπαμε και τον ήλιο που χαμήλωνε σιγά σιγά.
Το κακό της υπόθεσης ήταν ότι σκεφτόμουν: Πότε θα σταματήσει η ανηφοριά; Πότε θα φτάσουμε στο pick, πίσω από το οποίο λογικά θα αρχίσουμε να κατεβαίνουμε; Είχαμε πάρει το σωστό δρόμο για το Riomaggiore; Μήπως είχαμε στραβοπατήσει σε καμιά σκάλα και πηγαίναμε αλλού για αλλού; Μα δεν θα έπρεπε να αρχίζουμε να βλέπουμε το χωριό από κάτω; Αν είμαστε στο σωστό δρόμο … θα προλάβουμε να φτάσουμε πριν νυχτώσει;
Και δεν φτάνανε όλες αυτές οι άσχημες σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου παρά σε κάποια στιγμή μας προσπέρασε “σφαίρα” ένα ζευγάρι (Αμερικάνοι μου φάνηκαν). Κάναμε μάλιστα στην άκρη αποσβολωμένοι για να περάσουν. Το ηθικό μου έπεσε στα τάρταρα. Δεν πρόλαβα καν να τους ρωτήσω αν αυτοί ξέρουν που πάμε.
Η συνέχεια … δεν είχε ποικιλία. Απότομα βράχια υπήρχαν στο διάβα μας, που σε κάποια σημεία ήταν τόσο απότομα, που υπήρχαν προστατευτικά σχοίνινα κιγκλιδώματα από τα οποία κρατιόμουν για να αναρριχηθώ.
Κάποια στιγμή σταμάτησε η ανάβαση. Συναντήσαμε ένα τεράστιο πλάτωμα, το οποίο θα πρέπει να ήταν και 10μ. μήκους
, στο οποίο με μεγάλη χαρά διακρίναμε ξύλινες ταμπέλες! Ναι! Πάνω στο πλάτωμα υπήρχε μια διασταύρωση μονοπατιών με πεζοπορικές σημάνσεις.
Φαντάζεστε τι χαρά ένιωσα όταν διαπίστωσα ότι το μονοπάτι, το οποίο “παλεύαμε” τόση ώρα ήταν το σωστό και οδηγούσε πράγματι στο Riomaggiore. Είχε κωδική ονομασία 531.
Νομίζω πια ότι είχαμε μια σοβαρότατη ένδειξη ότι πάμε καλά. Σίγουρα είμαστε στο pick της διαδρομής και τώρα λογικά θα ξεκινούσε η κατάβαση.
Και όντως έτσι έγινε.
Αρχίσαμε λοιπόν την κατάβαση, που ενώ την περίμενα με ανακούφιση τελικά ίσως να ήταν πιο δύσκολη από την ανάβαση γιατί ήταν εξαιρετικά απότομη. Υπήρχε κίνδυνος να κουτρουβαλιαστείς πολύ εύκολα. Απλά τώρα δεν είχα το άγχος του "που πάμε", αφού μέσα μέσα έβλεπα και κάποια σπίτια του Riomaggiore. Στο κατέβασμά μας συναντήσαμε και κόσμο! Είδαμε 2 κορίτσια με σακίδια στον ώμο που πήγαιναν προς Manarola. Απλά είπαμε και οι δυο μας ένα ξεψυχισμένο “Hi” και προσπεραστήκαμε. Απορούσα πως θα βγάλουν την κατηφόρα με τα σακίδια στο δρόμο. Είδαμε και άλλα δύο κορίτσια που είχαν αράξει σε ένα πλάτωμα με θέα και έκαναν πικ-νικ.
Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν ανάμεσα σε αμπέλια που ήταν φυτεμένα σε αναβαθμίδες και περιφραγμένα και προστατευμένα με ηλεκτροφόρα καλώδια μικρής τάσης και με θέα ... μοναδική. Υποθέτω ότι και στο ανέβασμα θα υπήρχαν αυτά αλλά από το λαχάνιασμα δεν μπορούσα να τα δω.
Από ψηλά είδαμε και την κατολίσθηση που είχε κόψει στα δύο τη Via dell’ Amore. Όντως δεν ήταν προσπελάσιμο το μονοπάτι αυτό. Όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας του μονοπατιού: «ήταν βόλτα στην παραλία σπρώχνοντας το καρότσι με το μωρό». Καμία δυσκολία. Δεν άξιζε τον κόπο….Λέμε τώρα….Μάλλον είχα εθιστεί στα δύσκολα….Σχεδόν ένιωσα και τυχερή που ήταν κλειστό αυτό το μονοπάτι και έτσι αναγκάστηκα να κάνω την 531 διαδρομή…….
Η διαδρομή αυτή, για όποιον ενδιαφέρεται για τα δύσκολα, ήταν στην ουσία 500μ πολύ απότομη ανάβαση και στη συνέχεια άλλα 500μ πολύ απότομη κατάβαση. Οι γάμπες μου πονούσαν για μια βδομάδα μετά από αυτό.
Λογικά όποιος άντεξε να διαβάσει το μακροσκελές κείμενό μου θα αντέξει και το route 531 των Cinque Terre.
Σούρουπο πια φτάσαμε στο Riomaggiore. Η διαδρομή ήταν μια εμπειρία. Μπορεί στην αρχή που βάδιζα στο άγνωστο και με κατέβαλε η κούραση να τα «είχα» με τον παγωτατζή, που μας έδωσε τη «λάθος πληροφορία», αλλά στο τέλος της διαδρομής ένιωθα τόσο πλήρης. Ένιωθα ότι έπρεπε να την είχαμε κάνει και αυτή τη διαδρομή για να γνωρίσω τα Cinque Terre καλά.
Στο Riomaggiore ήπιαμε από έναν espresso στα γρήγορα και μετά πετύχαμε έναν καταπληκτικό μεζέ. Τηγανιτά θαλασσινά σε χάρτινο χωνί στο χέρι, τα οποία τσιμπολογούσαμε καθώς βολτάραμε στα στενά του Riomaggiore. Καλαμαράκια, γαρίδες, μύδια και μαρίδες. Πάλι μου φάνηκαν νοστιμότατα. Πάλι αναρωτήθηκα αν έφταιγε το περπάτημα ή μάλλον το σκαρφάλωμα ή ήταν όντως από τα καλύτερα που έχω φάει. Η μέρα είχε κλείσει τέλεια. Πήραμε το προτελευταίο τρένο για La Spezia.
Αυτή η μέρα στα Cinque Terre είχαμε καταφέρει και είχαμε περπατήσει μια μέτριας δυσκολίας διαδρομή με κόσμο, είχαμε περπατήσει μια πολύ δύσκολη μοναχική διαδρομή, είχαμε δει Van Dyke, είχαμε φάει pesto, θαλασσινά αλλά και παγωτό. Το μόνο που δεν κάναμε ήταν μπάνιο στη θάλασσα, αλλά μάλλον αυτό είναι εντελώς δευτερεύον για τον Έλληνα που έχει συνηθίσει σε άλλου είδους θάλασσες. Όλα τα must τα είχαμε κάνει και μάλιστα σε μία μέρα. Είχαμε μάλιστα προλάβει να κάνουμε και “mustn’t”.
Τέλος, θα ήθελα να κλείσω αυτή τη μίνι ιστοριούλα μου σχολιάζοντας τη διαδρομή 531.
Όταν γύρισα στην Ελλάδα ψάχνοντας λεπτομέρειες για το «λάθος μονοπάτι», τη διαδρομή αυτή που απρογραμμάτιστα είχαμε διασχίσει, «έπεσα» πάνω σε μια αναφορά ενός ταξιδιώτη που είχε κάνει τη διαδρομή αυτή (από Riomaggiore προς Manarola) την προηγούμενη ημέρα από εμάς. Την περιέγραφε με γλαφυρό τρόπο αλλά παράλληλα έδειχνε και πολύ ευχαριστημένος που την είχε διασχίσει, μόνο που αυτός ήταν λίγο πιο «άτυχος», διότι έπρεπε να ξαναγυρίσει πίσω στο Riomaggiore που ήταν το ξενοδοχείο του, αλλά δεν μπορούσε, διότι η Via dell’ Amore ήταν κλειστή, τα τρένα είχαν απεργία και τα καραβάκια είχαν απαγορευτικό λόγω θαλασσοταραχής. Οπότε ο άνθρωπος αναγκάστηκε να ξανακάνει την ίδια διαδρομή πίσω. Ύστερα από αυτήν την πληροφορία … ένιωσα πολύ τυχερή που εμάς η απεργία μας «πέτυχε» την προηγούμενη ημέρα στο ..... Pontremoli! (Η πιο ευχάριστη ώρα της ημέρας …).
Από τότε όταν κοιτώ τη φωτογραφία με τις ξύλινες σημάνσεις του μονοπατιού 531, το μυαλό μου δεν πάει στην κούραση εκείνης της ημέρας αλλά στην ομορφιά των Cinque Terre, τα οποία νιώθω ότι τα γνώρισα εκ των έσω.
Παρόλο που έμεινα σε αυτά μόνο μια μέρα, δύσκολα θα με κατηγορήσει κάποιος ότι τα δεν τα είδα όσο θα έπρεπε, κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ... "λάθος" μονοπάτι!
Τα Cinque Terre (οι πέντε γαίες) είναι πέντε χωριουδάκια στα παράλια της Λιγουρίας, μεταξύ Πίζας και Γένοβας (ή σε πιο στενά όρια μεταξύ La Spezia και Levanto). Πρόκειται για 5 πανέμορφα πολύ μικρά χωριουδάκια με σπίτια σε παστέλ διάφορα χρώματα, χτισμένα πάνω σε απόκρημνους βράχους και ανάμεσα σε αμπελώνες. Εκτός από την ομορφιά τους έχουν γίνει διάσημα για το πολύ μεγάλο δίκτυο περιπατητικών μονοπατιών που τα συνδέουν. Τουρίστες έρχονται από παντού προκειμένου να διασχίσουν τα μονοπάτια, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί με βαθμούς δυσκολίας ανάλογα με την απόσταση και τη δυσβατότητά τους.
Η δημοφιλία τους έγκειται στο ότι συνδυάζουν βουνό και θάλασσα μέσα σε ένα εξαιρετικό τοπίο με πολλές επιλογές μονοπατιών και το κυριότερο είναι ότι οι διαδρομές «διακόπτονται» από μικρά θέρετρα (τα χωριά), που μπορούν να προσφέρουν κολύμπι, εξαιρετικό φαγητό και χαλάρωση. Αυτά δε τα χωριά επικοινωνούν επίσης μεταξύ τους και ακτοπλοϊκώς αλλά και με τρένο, που είναι και το πιο δημοφιλές.
Λόγω αστάθμητων παραγόντων (βλέπε: Η πιο ευχάριστη ώρα της ημέρας … ) για να γυρίσουμε τα χωριά είχαμε στη διάθεσή μας μόνο μία ημέρα.
Η εν λόγω περιπέτεια συνέβη προς το τέλος της ημέρας, αλλά για να κατανοήσει κάποιος το πόσο «περιπέτεια» ήταν αυτό που ζήσαμε θα πρέπει να περιγράψω και όλες τις «κακουχίες» που προηγήθηκαν αυτής.
Η cinque terre card που βγάλαμε στο σταθμό του τρένου της La Spezia εκείνο το πρωί θα μας επέτρεπε τις απεριόριστες διαδρομές με τρένο ανάμεσα στα χωριά.
Εκτός όμως του να δούμε τα χωριά εμείς θέλαμε και να περπατήσουμε και στα μονοπάτια τους.
Το σκεπτικό μας ήταν ότι καλό θα ήταν να διαλέξουμε μία διαδρομή μέτριας δυσκολίας ανάμεσα σε δύο χωριά για να την περπατήσουμε νωρίς το πρωί που θα είμαστε ξεκούραστοι και στη συνέχεια να χρησιμοποιούσαμε το τρένο για να πάμε να δούμε και τα υπόλοιπα τρία χωριά και προς το τέλος της ημέρας θα περπατούσαμε το πιο εύκολο αλλά και δημοφιλέστερο μονοπάτι. Με το τελευταίο τρένο των 10:00 το βράδυ θα επιστρέφαμε στη βάση μας.
Τα χωριά κατά σειρά (αρχίζοντας από αυτό που είναι πιο κοντά στη La Spezia που μέναμε) είναι: Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernaza & Monterosso.
Το μονοπάτι ανάμεσα στο Riomaggiore και τη Manarola, είναι το πιο εύκολο. Σχεδόν περίπατος θα έλεγα, αλλά επειδή είναι το πιο διάσημο και κατά πολλούς το πιο ρομαντικό (εξ' ού και το όνομα:Via dell’ Amore) εγώ ήθελα να το κάνουμε μεν, αλλά προς το τέλος της ημέρας, αφού είναι και το πιο ξεκούραστο.
Στο σταθμό όμως μάθαμε ότι αυτή η διαδρομή καθώς και η διαδρομή Manarola – Corniglia είχαν κλείσει από κατολισθήσεις και ότι οι άλλες δύο διαδρομές ανάμεσα στα χωριά ήταν πολύ επικίνδυνες λόγω ολισθηρότητας εξ’ αιτίας της χθεσινοβραδινής δυνατής βροχής!
Προς στιγμή απογοητεύτηκα.
Λέω είναι δυνατόν να έκανα τόσο ταξίδι για να κάνω τα μονοπάτια και να φτάσω τελικά μέχρι εδώ και να μην μπορώ; Από ότι φάνηκε όμως η πληροφορία αυτή ήταν μια προσπάθεια των αρχών να αποτρέψουν όσο το δυνατόν τον κόσμο να διασχίσουν τα μονοπάτια προς αποφυγή όσο γίνεται τυχόν ατυχημάτων, λόγω της ολισθηρότητας. Εμείς όμως αποφασίσαμε να το τολμήσουμε, όπως και πάρα πολλοί άλλοι.
Αποφασίσαμε να κάνουμε την μέτριας δυσκολίας διαδρομή Vernaza – Monterosso. Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στη Vernazza. Πανέμορφο χωριό. Αφού φάγαμε μια υπέροχη πίτσα στο χέρι (για να έχουμε και δυνάμεις για το δρόμο), πήραμε το μονοπάτι. Δεν ήταν δύσκολο να το βρούμε. Υπάρχουν πινακίδες που σε οδηγούν σε αυτό και κόσμος επίσης που το ακολουθεί.
Ο χαρακτηρισμός «μέτριας δυσκολίας» οφείλεται στο ότι το πρώτο 40λεπτο μάλλον είναι ανηφόρα και κάποιες φορές συναντούσες απότομα σκαλιά. Υπήρχαν σημεία επίσης που είχαν λασπώσει από την βροχή της προηγούμενης νύχτας και άλλα σημεία που ήταν αρκετά στενά και ήταν δύσκολο να διασταυρωθείς με τους περιπατητές του αντίθετου ρεύματος. Αν ξεπερνούσες όμως το πρώτο ανηφορικό κομμάτι, η υπόλοιπη διαδρομή ήταν απολαυστική. Πράσινο παντού, ρυάκια, γεφυράκια, αμπέλια και φυσικά καταπληκτική θέα. Κάθε τρεις και λίγο σταματούσες για να θαυμάσεις τη θέα. Υπήρχε δε ένα σημείο στην άκρη του γκρεμού που φαινόντουσαν τουλάχιστον τα τέσσερα από τα πέντε χωριά. Σημείο στο οποίο πάνω στην περίφραξη υπήρχαν δεκάδες λουκέτα, γεγονός που δείχνει και το πόσο δημοφιλές είναι το συγκεκριμένο μονοπάτι.
Ένα άλλο ενδιαφέρον της διαδρομής ήταν η ... πολυκοσμία της. Συναντήσαμε με κόσμο με αθλητική περιβολή, άλλους με μπαστούνια περιπάτου και άλλους μάλλον απροετοίμαστους με σαγιονάρες και γοβάκια. Οι περισσότεροι ήταν Αμερικάνοι, αλλά είδαμε και πολλούς Ασιάτες και Γερμανούς. Όλοι όμως φαινόντουσαν πολύ χαρούμενοι. Είτε ιδρωμένοι, είτε κουρασμένοι, είτε ταλαιπωρημένοι, όλοι όταν σε συναντούσαν σε χαιρετούσαν. Buongiorno, good morning, ola και διάφορα άλλα. Μοναξιά δεν νιώσαμε σε καμιά περίπτωση.
Μετά από σκάρτες δύο ώρες φτάσαμε στο Monterosso al Mare. Καθίσαμε για λίγα λεπτά σε μια πλατεία πίνοντας κάτι δροσιστικό για να πάρουμε και μια ανάσα και μετά ξαναπήραμε έναν ανηφορικό δρόμο, προκειμένου να πάμε σε ένα μοναστήρι καπουτσίνων για να δούμε την εικόνα «Σταύρωση» του Van Dyke που βρισκόταν πάνω από την Αγία τράπεζα της εκκλησίας. Είδαμε και τη θέα και από εκεί και στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς το δεύτερο κομμάτι της παραλίας του Monterosso, στο οποίο βολτάροντας και χαζεύοντας την περαντζάδα νιώσαμε την κλασική Ιταλική Ριβιέρα.
Αρκετά με το Monterosso. Η ώρα ήταν 3:00 και έπρεπε να πάμε να δούμε και τα υπόλοιπα χωριά.
Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στη μεθεπόμενη στάση που ήταν η Corniglia.
H Corniglia είναι το μοναδικό από τα 5 χωριά που δεν είναι παραθαλάσσιο, αλλά κρέμεται ψηλά από ένα βράχο, στον οποίο έπρεπε να ανέβουμε με περίπου 400 σκαλιά!!! Δεν ήμουνα προετοιμασμένη και για άλλη διαδρομή. Μου φάνηκε αρκετά ζόρικο, αλλά πήρα το χρόνο μου και τα … ανέβηκα.
Όλα αυτά τα περιγράφω για να θυμηθώ κυρίως το πόσο είχαμε περπατήσει και συνεπώς κουραστεί, πριν ζήσουμε την «περιπέτεια» που ανέφερα στην εισαγωγή μου.
Δεν είναι της παρούσης να περιγράψω την Corniglia. Απλά θα πω ότι έφαγα χειροποίητα νιόκι πέστο, για τα οποία δεν έχω λόγια. Ή επειδή η πεζοπορία μου άνοιξε την όρεξη και πεινούσα πάρα πολύ ή έφαγα την καλύτερη πέστο του κόσμου.
Φύγαμε γρήγορα, κατεβαίνοντας πια εύκολα τα σκαλιά και πήγαμε στο επόμενο χωριό με το τρένο, που ήταν η Manarola.
Στη Manarola αράξαμε για αρκετή ώρα στο λιμανάκι του χωριού τρώγοντας παγωτό και συζητώντας με έναν Θεσσαλονικιό που συναντήσαμε, ο οποίος έκανε ημερήσια εκδρομή στα Cinque Terre από την Πίζα. Αφού έβγαλα τις άπειρες φωτογραφίες με φόντο το πιο scenery χωριό από τα πέντε κατά τη γνώμη μου, αποφασίσαμε να πάμε στο τελευταίο χωριό, το Riomaggiore με τα πόδια. Θέλαμε να περπατήσουμε στη Via dal’ amore. Πιστεύαμε ότι η πληροφορία για «κλειστή» Via dal’ amore θα ήταν και αυτή «ράδιο αρβύλα», όπως και η πληροφορία για την πρωινή διαδρομή που κάναμε ότι είναι πολύ «επικίνδυνη».
Μέχρι να φτάσουμε όμως στην είσοδο του μονοπατιού “Via dal’ amore” και να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι ότι αυτή η πληροφορία ΔΕΝ ήταν λάθος, δηλ. ήταν όντως κλειστό το μονοπάτι, είχαμε στο μεταξύ χάσει το επόμενο τρένο. Στην είσοδο του μονοπατιού υπήρχε μια μεγάλη ταμπέλα που εξηγούσε ότι η χθεσινοβραδινή κατολίσθηση το έκοψε στη μέση και ήταν αδύνατη η διέλευσή του.
Απογοητεύτηκα!
Κρίμα, γιατί είχαμε διάθεση να περπατήσουμε λίγο και να κάνουμε άλλη μια διαδρομή.
Αλλά ... γιατί ο “παγωτατζής” μας είπε ότι μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια στο Riomaggiore;
Δεν εννοούσε προφανώς τη “via dal’ amore”, αλλά κάποιο άλλο μονοπάτι.
Θυμηθήκαμε ότι ο “παγωτατζής” νωρίτερα μας είχε μιλήσει για μια εναλλακτική διαδρομή για το Riomaggiore. Μας είχε πει για ένα μονοπάτι που ξεκινούσε πίσω από την εκκλησία του χωριού. Έτσι, σκεφτήκαμε ότι αφού είχαμε χάσει το επόμενο τρένο, γιατί να μην προσπαθήσουμε να πάμε με τα πόδια από αυτό το μονοπάτι … και ότι βγει.
Πίσω από την εκκλησία πράγματι βρήκαμε μια ταμπέλα για πεζοπόρους που έλεγε: «Riomaggiore 1km». Ωραία είπαμε. Κοντά είναι. Τι είναι 1 km; Θα πάμε. Η ώρα ήταν 8:15.
Τα πράγματα όμως ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι φανταζόμασταν. Η διαδρομή αυτή που κάναμε δεν είχε καμία σχέση στο βαθμό δυσκολίας με την πρωινή, ούτε με την ανάβαση στην Corniglia. Ο παγωτατζής είχε ξεχάσει να μας πει το βαθμό δυσκολίας της διαδρομής. Από μιαν άποψη βέβαια ήταν και καλό αυτό, γιατί μάλλον “με έκοψε” για πολύ fitness.
Ξεκινήσαμε με ανηφοριά. Μετά συνεχίσαμε με μεγάλη ανηφοριά. Μετά συνεχίσαμε με σκάλες και μετά με … πολλές σκάλες! Τώρα όταν λέω σκάλες εννοώ … πέτρες που ήταν χωμένες στο έδαφος, η μία πάνω από την άλλη, οι οποίες είχαν βάθος τόσο όσο να χωράει το 1/3 του πέλματός μου (φοράω Νο 37). Μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε στέρεα σημεία στο έδαφος ή και υποδοχές στο χώμα, για να στηρίξουμε το ένα πόδι για να κάνουμε βήμα με το άλλο!!
Είχαμε ήδη προχωρήσει τόσο ώστε να μην υπάρχει επιστροφή. Μου φαινόταν “βουνό” το να κατέβω αυτό που μόλις είχαμε ανεβεί.
Όαση μου φαινόντουσαν κάτι μικρά πλατώματα, που ίσα που χωρούσα να σταθώ για λίγο για να ξεκουραστώ και να μαζέψω τη γλώσσα από το πάτωμα.
Μα είναι δυνατόν αυτό να είναι μονοπάτι που οδηγεί στο Riomaggiore;
Το ανησυχητικό ήταν ότι δεν υπήρχε «φως στο τούνελ». Όλο ανεβαίναμε και ανεβαίναμε χωρίς να έχουμε ορατότητα για το που τελειώνει ο ανήφορος.
Και λέγαμε: δεν μπορεί, αυτές θα είναι οι τελευταίες σκάλες και μετά τη στροφή θα έχει λίγο «ίσιωμα», για μια ανάσα. Αλλά και μετά τη στροφή είχε και άλλες σκάλες
και ορατότης μηδέν!Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι από εκεί πάνω που είχαμε ανεβεί είχαμε καταπληκτική θέα. Βλέπαμε τους ριγωτούς λόφους από τα αμπέλια να πέφτουν μέσα στο νερό. Ως και την Corniglia βλέπαμε από μακριά. Βλέπαμε και τον ήλιο που χαμήλωνε σιγά σιγά.
Το κακό της υπόθεσης ήταν ότι σκεφτόμουν: Πότε θα σταματήσει η ανηφοριά; Πότε θα φτάσουμε στο pick, πίσω από το οποίο λογικά θα αρχίσουμε να κατεβαίνουμε; Είχαμε πάρει το σωστό δρόμο για το Riomaggiore; Μήπως είχαμε στραβοπατήσει σε καμιά σκάλα και πηγαίναμε αλλού για αλλού; Μα δεν θα έπρεπε να αρχίζουμε να βλέπουμε το χωριό από κάτω; Αν είμαστε στο σωστό δρόμο … θα προλάβουμε να φτάσουμε πριν νυχτώσει;
Και δεν φτάνανε όλες αυτές οι άσχημες σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου παρά σε κάποια στιγμή μας προσπέρασε “σφαίρα” ένα ζευγάρι (Αμερικάνοι μου φάνηκαν). Κάναμε μάλιστα στην άκρη αποσβολωμένοι για να περάσουν. Το ηθικό μου έπεσε στα τάρταρα. Δεν πρόλαβα καν να τους ρωτήσω αν αυτοί ξέρουν που πάμε.
Η συνέχεια … δεν είχε ποικιλία. Απότομα βράχια υπήρχαν στο διάβα μας, που σε κάποια σημεία ήταν τόσο απότομα, που υπήρχαν προστατευτικά σχοίνινα κιγκλιδώματα από τα οποία κρατιόμουν για να αναρριχηθώ.
Κάποια στιγμή σταμάτησε η ανάβαση. Συναντήσαμε ένα τεράστιο πλάτωμα, το οποίο θα πρέπει να ήταν και 10μ. μήκους
, στο οποίο με μεγάλη χαρά διακρίναμε ξύλινες ταμπέλες! Ναι! Πάνω στο πλάτωμα υπήρχε μια διασταύρωση μονοπατιών με πεζοπορικές σημάνσεις.Φαντάζεστε τι χαρά ένιωσα όταν διαπίστωσα ότι το μονοπάτι, το οποίο “παλεύαμε” τόση ώρα ήταν το σωστό και οδηγούσε πράγματι στο Riomaggiore. Είχε κωδική ονομασία 531.
Νομίζω πια ότι είχαμε μια σοβαρότατη ένδειξη ότι πάμε καλά. Σίγουρα είμαστε στο pick της διαδρομής και τώρα λογικά θα ξεκινούσε η κατάβαση.
Και όντως έτσι έγινε.
Αρχίσαμε λοιπόν την κατάβαση, που ενώ την περίμενα με ανακούφιση τελικά ίσως να ήταν πιο δύσκολη από την ανάβαση γιατί ήταν εξαιρετικά απότομη. Υπήρχε κίνδυνος να κουτρουβαλιαστείς πολύ εύκολα. Απλά τώρα δεν είχα το άγχος του "που πάμε", αφού μέσα μέσα έβλεπα και κάποια σπίτια του Riomaggiore. Στο κατέβασμά μας συναντήσαμε και κόσμο! Είδαμε 2 κορίτσια με σακίδια στον ώμο που πήγαιναν προς Manarola. Απλά είπαμε και οι δυο μας ένα ξεψυχισμένο “Hi” και προσπεραστήκαμε. Απορούσα πως θα βγάλουν την κατηφόρα με τα σακίδια στο δρόμο. Είδαμε και άλλα δύο κορίτσια που είχαν αράξει σε ένα πλάτωμα με θέα και έκαναν πικ-νικ.
Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν ανάμεσα σε αμπέλια που ήταν φυτεμένα σε αναβαθμίδες και περιφραγμένα και προστατευμένα με ηλεκτροφόρα καλώδια μικρής τάσης και με θέα ... μοναδική. Υποθέτω ότι και στο ανέβασμα θα υπήρχαν αυτά αλλά από το λαχάνιασμα δεν μπορούσα να τα δω.
Από ψηλά είδαμε και την κατολίσθηση που είχε κόψει στα δύο τη Via dell’ Amore. Όντως δεν ήταν προσπελάσιμο το μονοπάτι αυτό. Όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας του μονοπατιού: «ήταν βόλτα στην παραλία σπρώχνοντας το καρότσι με το μωρό». Καμία δυσκολία. Δεν άξιζε τον κόπο….Λέμε τώρα….Μάλλον είχα εθιστεί στα δύσκολα….Σχεδόν ένιωσα και τυχερή που ήταν κλειστό αυτό το μονοπάτι και έτσι αναγκάστηκα να κάνω την 531 διαδρομή…….
Η διαδρομή αυτή, για όποιον ενδιαφέρεται για τα δύσκολα, ήταν στην ουσία 500μ πολύ απότομη ανάβαση και στη συνέχεια άλλα 500μ πολύ απότομη κατάβαση. Οι γάμπες μου πονούσαν για μια βδομάδα μετά από αυτό.
Λογικά όποιος άντεξε να διαβάσει το μακροσκελές κείμενό μου θα αντέξει και το route 531 των Cinque Terre.
Σούρουπο πια φτάσαμε στο Riomaggiore. Η διαδρομή ήταν μια εμπειρία. Μπορεί στην αρχή που βάδιζα στο άγνωστο και με κατέβαλε η κούραση να τα «είχα» με τον παγωτατζή, που μας έδωσε τη «λάθος πληροφορία», αλλά στο τέλος της διαδρομής ένιωθα τόσο πλήρης. Ένιωθα ότι έπρεπε να την είχαμε κάνει και αυτή τη διαδρομή για να γνωρίσω τα Cinque Terre καλά.
Στο Riomaggiore ήπιαμε από έναν espresso στα γρήγορα και μετά πετύχαμε έναν καταπληκτικό μεζέ. Τηγανιτά θαλασσινά σε χάρτινο χωνί στο χέρι, τα οποία τσιμπολογούσαμε καθώς βολτάραμε στα στενά του Riomaggiore. Καλαμαράκια, γαρίδες, μύδια και μαρίδες. Πάλι μου φάνηκαν νοστιμότατα. Πάλι αναρωτήθηκα αν έφταιγε το περπάτημα ή μάλλον το σκαρφάλωμα ή ήταν όντως από τα καλύτερα που έχω φάει. Η μέρα είχε κλείσει τέλεια. Πήραμε το προτελευταίο τρένο για La Spezia.
Αυτή η μέρα στα Cinque Terre είχαμε καταφέρει και είχαμε περπατήσει μια μέτριας δυσκολίας διαδρομή με κόσμο, είχαμε περπατήσει μια πολύ δύσκολη μοναχική διαδρομή, είχαμε δει Van Dyke, είχαμε φάει pesto, θαλασσινά αλλά και παγωτό. Το μόνο που δεν κάναμε ήταν μπάνιο στη θάλασσα, αλλά μάλλον αυτό είναι εντελώς δευτερεύον για τον Έλληνα που έχει συνηθίσει σε άλλου είδους θάλασσες. Όλα τα must τα είχαμε κάνει και μάλιστα σε μία μέρα. Είχαμε μάλιστα προλάβει να κάνουμε και “mustn’t”.
Τέλος, θα ήθελα να κλείσω αυτή τη μίνι ιστοριούλα μου σχολιάζοντας τη διαδρομή 531.
Όταν γύρισα στην Ελλάδα ψάχνοντας λεπτομέρειες για το «λάθος μονοπάτι», τη διαδρομή αυτή που απρογραμμάτιστα είχαμε διασχίσει, «έπεσα» πάνω σε μια αναφορά ενός ταξιδιώτη που είχε κάνει τη διαδρομή αυτή (από Riomaggiore προς Manarola) την προηγούμενη ημέρα από εμάς. Την περιέγραφε με γλαφυρό τρόπο αλλά παράλληλα έδειχνε και πολύ ευχαριστημένος που την είχε διασχίσει, μόνο που αυτός ήταν λίγο πιο «άτυχος», διότι έπρεπε να ξαναγυρίσει πίσω στο Riomaggiore που ήταν το ξενοδοχείο του, αλλά δεν μπορούσε, διότι η Via dell’ Amore ήταν κλειστή, τα τρένα είχαν απεργία και τα καραβάκια είχαν απαγορευτικό λόγω θαλασσοταραχής.
Οπότε ο άνθρωπος αναγκάστηκε να ξανακάνει την ίδια διαδρομή πίσω. Ύστερα από αυτήν την πληροφορία … ένιωσα πολύ τυχερή που εμάς η απεργία μας «πέτυχε» την προηγούμενη ημέρα στο ..... Pontremoli! (Η πιο ευχάριστη ώρα της ημέρας …).Από τότε όταν κοιτώ τη φωτογραφία με τις ξύλινες σημάνσεις του μονοπατιού 531, το μυαλό μου δεν πάει στην κούραση εκείνης της ημέρας αλλά στην ομορφιά των Cinque Terre, τα οποία νιώθω ότι τα γνώρισα εκ των έσω.
Παρόλο που έμεινα σε αυτά μόνο μια μέρα, δύσκολα θα με κατηγορήσει κάποιος ότι τα δεν τα είδα όσο θα έπρεπε, κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ... "λάθος" μονοπάτι!
Last edited:
