xlapakosayros
Member
- Μηνύματα
- 10
- Likes
- 52
- Ταξίδι-Όνειρο
- Η εκάστοτε διαδρομή...
Το φως του Ήλιου είχε αρχίσει δειλά να εμφανίζεται πίσω από τις κορυφές της Βόρειας Πίνδου. Σχίζοντας το ημίφως, οδήγησε προσεκτικά την Μάχη για τα τελευταία μέτρα της διαδρομής. Ξεκαβάλησε βιαστικά από την Μοτοσικλέτα. Κλείδωσε το τιμόνι της, τράβηξε νευρικά το κλειδί και με μεγάλες δρασκελιές κίνησε για τον προορισμό του. Λίγα λεπτά πριν τις έξη το πρωί. Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα.
Οι κλεφτές ματιές που έριξε ολόγυρα, μέσα στο αποθνήσκων σκοτάδι, τον καθησύχασαν. Όλα ήταν όπως τα είχε αφήσει πριν από τρία χρόνια. Τα ίδια δένδρα στις θέσεις τους. Οι σχηματισμοί της πέτρας, αδιατάρακτοι, ακλόνητοι. Ακόμα και τα ελάχιστα τραγούδια των, ανήσυχων από την παρουσία του, πτηνών. Και φυσικά το γνώριμο μονοπάτι που είχε, τόσες φορές, περπατήσει στο παρελθόν. Λίγα μέτρα ακόμη. Επιτέλους! Βρισκόταν ξανά εκεί. Σε ένα από τα πλέον συγκλονιστικά τοπία της Ελλάδος. Ίσως και της Γης ολόκληρης. Στο φαράγγι του Βίκου…
Βρισκόταν στην θέση Οξυά. Είχε διασχίσει έναν δρόμο οκτώ χιλιομέτρων που ξεκινούσε από ένα πανέμορφο χωριό των Κεντρικών Ζαγορίων. Το πασίγνωστο Μονοδένδρι. Την πατρίδα των εθνικών ευεργετών Μάνθου και Γεωργίου Ριζάρη. Το πλάτωμα στο οποίο βρισκόταν εκείνη την στιγμή παρείχε την εκπληκτικότερη θέα προς το φαράγγι του Βίκου. Ένα μικρό, πέτρινο, υποτυπώδες «μπαλκόνι» έχει χτιστεί για να διευκολύνει και, κυρίως, να προφυλάξει τους επισκέπτες από κάποια δυσάρεστη «γνωριμία» με τον γκρεμό…
Στηρίχθηκε με τις παλάμες του στο μικρό τοιχίο και ανάρτησε το κεφάλι του πάνω από το χάος. Το, λιτά δομημένο με πέτρα, μικρό μπαλκόνι έδινε την ψευδαίσθηση ότι, με έναν ακατανόητο τρόπο, αιωρείτο στο κενό. Από κάτω του έχασκε η ασβεστολιθική άβυσσος πού βυθιζόταν στον πάτο του φαραγγιού. Από πάνω αυτή η ίδια άβυσσος, χωρίς να ξοδέψει ούτε μια ματιά γι’ αυτόν, τον προσπερνούσε αδιάφορα και αναρριχούταν απερίσπαστη στα ουράνια. Ολόγυρα, σε μια απόσταση εξουθενωτική ακόμη και για το μάτι, ορθώνανε με περισσό θράσος το ανάστημά τους τα κάθετα τοιχώματα της αχανούς, εικονικά απύθμενης χαράδρας. Απέναντί του έβλεπε την συμβολή του φαραγγιού με την χαράδρα του Μεγάλακκου. Στα δεξιά του, νοτιοανατολικά, το «συν-άπειρο». Στα αριστερά του, βορειοδυτικά, το «μείον-άπειρο». Και όλο να γεμίζει ακατανόητα από αυτήν την, πεπερασμένα, απειρομεγέθη παρουσία του φαραγγιού. Μία, νοητικά υπερβατική, πρακτικά μη μετρήσιμη, «άυλη» μάζα, μέσα στην οποία ένιωθε να βυθίζεται, να χάνεται… Το φαράγγι, αναπόδραστα, επέβαλλε συντριπτικά τον όγκο του επάνω στο μυαλό του, στη συνείδησή του… Του προσέδιδε πλήρη επίγνωση, πέρα από κάθε ανθρωπόπνευστη αμφιβολία, της μικρότητάς του, της μηδαμινότητας και, επαγωγικά, της ΘΝΗΤΟΤΗΤΑΣ του…
Κάθισε πάνω στο πετρόχτιστο τοιχίο φέρνοντας τα πόδια του στο κενό. Οι πατούσες από τις μπότες του, φοβισμένες, θωρούσαν τον πάτο του φαραγγιού. Μια θέση που του δημιουργούσε την εντύπωση ότι το σώμα του έρεε μέσα στον χώρο. Ήτανε μια στάση αρκετά επικίνδυνη. Η υποψία του Θανάτου αναμιγνυόταν με την παλλόμενη αύρα του κορμιού του, προτρέποντας τα ακροδάκτυλα των ποδιών του να μουδιάσουν. Υπήρχε ένα ρίσκο σε αυτήν την στάση. Ρίσκο για την ίδια του την ζωή. Και όμως. Λόγω αυτού ακριβώς του ρίσκου ένιωθε το υπέρτατο, όπως αυτός το εννοούσε, σμίξιμο με την φύση. Όπως σε εκείνες τις αξέχαστες, όσο και παράτολμες, παγοαναρριχήσεις στις ορθοπλαγιές αρκετών Ελληνικών βουνών, κατά την ορειβατική περίοδο της ζωής του. Συνειδητοποιούσε, ακόμη μια φορά στη σύντομη ύπαρξή του, το πόσο εύθραυστος ήταν. Ένα έρμαιο της Συμπαντικής Ύλης και Ενέργειας. Εντέλει ότι ανά πάσα στιγμή, κάθε χρονικό μικροκλάσμα ήταν ετοιμοθάνατος…
Ο άνθρωπος είναι η τραγικότερη ύπαρξη πάνω στον πλανήτη. Όχι επειδή, όπως και τα υπόλοιπα έμβια όντα, κάποτε θα αποβιώσει. Αλλά επειδή έχει ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ της θνητότητάς του….
Προσπάθησε να επεκτείνει την σκέψη του. Να αιωρηθεί με το μυαλό του πάνω από όλη αυτή την περιοχή της Ελλάδος που οριοθετήθηκε το 1973 σαν «Εθνικός Δρυμός Βίκου-Αώου» με έκταση 130.000 στρεμμάτων. Στα νοτιοδυτικά αυτής της, από το Ελληνικό κράτος, «προστατευόμενης» περιοχής βρίσκεται το φαράγγι του Βίκου. Το βορειοανατολικό τμήμα του δρυμού καταλαμβάνεται από την χαράδρα του Αώου. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο χαράδρες, που πήραν τα ονόματά τους από τα αντίστοιχα ποτάμια που κυλούν στους πυθμένες τους, η Φύση έχει μεγαλουργήσει «ορθώνοντας» τις επιβλητικές κορυφές της Αστράκας στα 2436 μέτρα, της Γκαμήλας στα 2480 μέτρα, καθώς και τους περίφημους «πύργους της Αστράκας» απέναντι από τα χωριά Μεγάλο και Μικρό Πάπιγκο. Κοντά στις ψηλότερες κορυφές βρίσκεται η περίφημη και πασίγνωστη, ειδικά στους ορειβάτες, Δρακόλιμνη, μία από τις τρεις αλπικές λίμνες της Πίνδου που η ανθρώπινη φαντασία την στοίχειωσε με πάμπολλους θρύλους. Στα παγωμένα της νερά φιλοξενεί Τρίτωνες, ένα είδος μικρών αμφίβιων. Σε όλο τον Εθνικό Δρυμό οργιάζει μια φρενιασμένη, ασυγκράτητη βλάστηση. Ρόμπολα, Έλατα, Οξιές, Μαύρη Πεύκη, Κέδροι, Αγριοκαστανιές, Σφενδάμια και μια εκπληκτική ποικιλία χαμηλής βλάστησης, λουλουδιών και βοτάνων, πολλά από τα οποία φύονται μόνο στην περιοχή του Δρυμού. Αλλά και η πανίδα είναι πλουσιότατη. Ζαρκάδια, Αρκούδες, Αγριογούρουνα, Λύκοι, Αγριόγιδα, Βίδρες, αγριόγατες και πιθανότατα Λύγκες. Αρπακτικά όπως Γύπες, Γεράκια και Αετοί έχουν διακριτική παρουσία. Μέσα στα όρια του Εθνικού Δρυμού έχουν μετρηθεί συνολικά 110 είδη πουλιών, 19 είδη αμφιβίων, 7 είδη ψαριών, 1750 είδη φυτών. Από αυτά, τα 50 είναι είδη Ορχιδέας και τα 67 είναι φαρμακευτικά φυτά. Ένας πραγματικός Εθνικός Θησαυρός…
Γύρω στις δέκα το πρωί, αποφάσισε να φύγει. Καβάλησε την Μάχη αφού πρώτα έδωσε στο Φαράγγι μια υπόσχεση. Την ίδια υπόσχεση που είχε δώσει και τις άλλες φορές…
Την διαδρομή των Ζαγορίων την μετέτρεψε σε μια ξέφρενη, ανόητη προσπάθεια ατομικής χρονομέτρησης. Κάτω από τα πόδια του ούρλιαζε ο κινητήρας της Μάχης. Γύρω του η Φύση της Πίνδου, μέσα στο εαρινό ξέσπασμά της, γεννούσε ζωή γεμάτη χυμούς, χρώματα, μυρωδιές, αρμονική συνύπαρξη οργανικής και ανόργανης ύλης. Πέρασε μέσα από το Πάπιγκο, την Αρίστη, το Μονοδένδρι, το Καπέσοβο, το Τσεπέλοβο, το Σκαμνέλλι… Χωριά που, λόγω της γιορτής του Πάσχα, ήταν πλημμυρισμένα από ανθρώπους. Ανθρώπους χαρούμενους, εύθυμους. Ανθρώπους που ετοιμάζονταν να γιορτάσουν το μήνυμα της ημέρας: Την επικράτηση της Ζωής πάνω στον Θάνατο…
Μα πως είναι δυνατόν η Ζωή να νικήσει τον Θάνατο? Για να επέλθει μια νίκη πρέπει να προϋπάρξει αγώνας. Αγώνας επικράτησης μεταξύ Ζωής και Θανάτου. Αυτό σημαίνει ότι μεταξύ αυτών των δύο «καταστάσεων» υπάρχει μια «αντιπαλότητα». Ένα σχήμα μάλλον οξύμωρο μιας και ο Θάνατος είναι αυτός που, ουσιαστικά, επιβεβαιώνει την αξία της Ζωής. Την ολοκληρώνει. Η σκέψη ύπαρξης ανθρώπων αθάνατων ή ανθρώπων που πιστεύουν ότι τον θάνατό τους θα ακολουθήσει η ανάσταση και, ουσιαστικά, η συνέχιση της ζωής τους ή έστω η επανέναρξή της, οδηγεί αναπόφευκτα σε ανθρώπους ανίκανους να εκτιμήσουν την αξία της ίδιας τους της ζωής. Ανθρώπους που δεν αισθάνονται πλέον την πρόκληση. Την υπέρτατη πρόκληση που μόνο ο Θάνατος μπορεί να αποτελέσει. Ο Θάνατος πρεσβεύει την ύπαρξη ορίου. Διδάσκει ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος και κατά συνέπεια δεν πρέπει να ξοδεύεται άσκοπα, ανούσια. Παραινεί τον άνθρωπο να «ζήσει» το σήμερα, να «ζήσει» την στιγμή. Να μην αναβάλλει για το μέλλον αυτό που μπορεί να βιώσει στο παρόν. Όταν ο Θάνατος εκληφθεί σαν αδιέξοδο, η αίσθηση του πόνου και του κενού γίνεται αβάσταχτη. Εάν όμως η κύλιση του Χρόνου ειδωθεί με ψυχραιμία και μέσα από θετική σκέψη τότε η αξία της κάθε στιγμής γίνεται μεγαλύτερη και από την ίδια την αιωνιότητα. Αρνούμενοι να στοχαστούμε «εποικοδομητικά» τον Θάνατο, ταυτόχρονα αρνούμαστε και να στοχαστούμε την Ζωή. Όποιος αρνείται την πραγματικότητα, το τελεσίδικο, το αναπόδραστο του Θανάτου, αρνείται στον εαυτό του την ικανότητα να ζει καλά. Ο μεγάλος αρχαίος φιλόσοφος Επίκουρος λέει πως : «Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι' αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.» Ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο αποκορύφωμα, είναι το ντελιριακό κρεσέντο κάθε συνειδητής Ζωής. Μόνο όταν είσαι έτοιμος να πεθάνεις, είσαι έτοιμος και να ζήσεις. Και όταν έχεις ζήσει έντονα, συγκλονιστικά, με σφοδρότητα και την μέγιστη δυνατή πρόσληψη εμπειριών, γνώσεων, αισθήσεων και ηδονών(με την έννοια της ψυχικής ευδαιμονίας) τότε ο Θάνατος, σε πλήρη συνΕΙδηση, θα είναι μία οργασμικής έντασης εμπειρία. Η τελευταία και συγκλονιστικότερη εμπειρία μιας ουσιαστικής Ζωής…
Αυτός που φοβάται τον Θάνατο μάλλον φοβάται την ίδια την Ζωή…
Η Δευτέρα του Πάσχα κύλησε ανέμελα με ευχάριστους περιπάτους στο θρυλικό Κάστρο των Ιωαννίνων, καταλάγιασμα της ψυχής με λυτρωτικούς ρεμβασμούς στην λίμνη Παμβώτιδα καθώς και με μια, ιδιαίτερα αποκαλυπτική, περιήγηση στο νησάκι της λίμνης…Την επόμενη μέρα, Τρίτη του Πάσχα, θα γινόταν η επιστροφή στην αναπόφευκτη Αθήνα. Οι σκέψεις όμως που είχαν εγκατασταθεί στο μυαλό του, συνεπικουρούμενες από το μήνυμα των γιορτινών ημερών, του δημιούργησαν την ανάγκη να επισκεφθεί ακόμη μία περιοχή…
Πρωινό Τρίτης του Πάσχα. Αναχώρηση από τα Ιωάννινα. Προορισμός ένα χωριό στην βορειοδυτική γωνιά του νομού Πρέβεζας…
Εισήλθε από τα νότια στον Μεσοπόταμο. Ένα μάλλον αδιάφορο χωριό. Έστριψε δεξιά σε ένα στενό. Άρχισε αργά να ανηφορίζει τον δρόμο. Προορισμός του ήταν ο λόφος που έβλεπε μπροστά του. Χαρακτηριστικά τα λόγια της Κίρκης προς τον Οδυσσέα, από την ''Οδύσσεια'' του Ομήρου:
«Μα το βαθύ καθώς διαβείς ωκεανό και φτάσεις
στον άγριο όχτο και στ’ αχνά της Περσεφόνης δάσια,
Με τις ιτιές τις άκαρπες και τις ψηλές τις λεύκες,
Άραξ’ εκεί το πλοίο σου στου Ωκεανού την άκρη,
Και στου Άδη κίνησε να πας τ’ αραχνιασμένο σπίτι…»
Πάρκαρε την Μάχη. Περπάτησε λίγα μέτρα. Σταμάτησε και κοίταξε τα ερείπια και τις αρχαίες πέτρες που κείτονταν έμπροσθέν του. Βρισκόταν στο αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα…
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τα περάσματα από τον κόσμο των ζωντανών σε εκείνο των νεκρών βρίσκονταν σε χάσματα της γης, σε φαράγγια, σε σημεία από όπου ανάβλυζε νερό, σε σπήλαια. Επίσης σε στόμια από τα οποία επανεμφανίζονταν στο έδαφος ποτάμια που για αρκετή απόσταση είχαν χαθεί μέσα στα σωθικά της γης. Ο ποταμός Αχέροντας, αφού πρώτα είχε ταξιδέψει υπόγεια για αρκετά χιλιόμετρα, επανεμφανιζόταν στην περιοχή βόρεια της, αποξηραμένης σήμερα, λίμνης Αχερουσίας και χυνόταν σε αυτήν. Το γεγονός αυτό ώθησε κάποιους αποίκους από την Ηλεία να εγκατασταθούν στην περιοχή πιστεύοντας ότι εκεί ξαναβγαίνει στην επιφάνεια το ποτάμι της Νέδας. Στην περιοχή της Δ. Πελοποννήσου ήταν ανεπτυγμένη η λατρεία του Πλούτωνα και του Άδη. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να αναπτυχθεί και στην περιοχή της Αχερουσίας λίμνης η λατρεία του Άδη και, με τον καιρό, η Νεκρομαντεία. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι οι ψυχές των νεκρών είχαν υπεράνθρωπες ιδιότητες και μπορούσαν να προβλέψουν το μέλλον. Ορισμένοι ήρωες των Ελληνικών μύθων όπως ο Θησέας, ο Οδυσσέας, ο Ηρακλής και ο Ορφέας τόλμησαν να κατέβουν οι ίδιοι στον Κάτω Κόσμο. Στην Αρχαία Ελλάδα και στις αποικίες της υπήρχαν αρκετά νεκρομαντεία όπως του Ταίναρου, της Ερμιόνης, της Κύμης στην Ιταλία και της Ηράκλειας στον Πόντο. Σημαντικότερο όμως θεωρούνταν αυτό του Αχέροντα μιας και, κατά το μύθο, ήταν η είσοδος για το παλάτι του Άδη και της Περσεφόνης…
Πλήρωσε το εισιτήριό του στον βαριεστημένο υπάλληλο και διάβηκε την πύλη του Νεκυομαντείου( στα αρχαία Ελληνικά «νέκυς» σήμαινε «νεκρός»)…
Αυτό που έλκει αμέσως το βλέμμα είναι το κτίριο της μονής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Χτίστηκε τον 18ο αιώνα πάνω στον χώρο του νεκρομαντείου. Σήμερα σώζεται μόνο το καθολικό μιας και τα κελιά ανασκάφθηκαν για την αποκάλυψη των αρχαιοτήτων.
Δεν του άρεσε η ιδέα της απλής οπτικής επαφής με τα αρχαιολογικά ευρήματα και της «ξερής» γνώσης που παρέχουν οι ενημερωτικές επιγραφές. Αποφάσισε να κάνει ένα δικό του «ταξίδι» μέσω της τέταρτης διάστασης. Βρέθηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Στην περίοδο ακμής του Νεκρομαντείου. Είχε πλέον ενσαρκωθεί στο κορμί ενός «χρηστηριαζόμενου». Δηλαδή ενός πιστού που ζητούσε από τους ιερείς του μαντείου να τον καθοδηγήσουν ώστε να λάβει χρησμό από τον νεκρό συγγενή του.
Με φοβισμένο δισταγμό πέρασε την πύλη του βόρειου περιβόλου. Στο χώρο υποδοχής εισείλθε. Ιερείς τον οδήγησαν στα κελιά της αυλής. Παρέμεινε εκεί για ένα ασαφές αριθμό ημερών. Αργότερα, διαβαίνοντας την πύλη του ανατολικού τμήματος, είχε αρχίσει ήδη να νιώθει έντονη επάνω του την ψυχολογική επίδραση των ιερέων. Πέρασε τις τρεις τοξωτές πύλες του διαδρόμου. Νέα παραμονή μερικών, ακόμη, ημερών σε ένα μικρό, σκοτεινό δωμάτιο ώστε να εξαγνιστεί ψυχικά και σωματικά. Πως αλλιώς θα επιβίωνε από την επικίνδυνη εμπειρία της επαφής με τον νεκρό? Οι ιερείς έψελναν ακατανόητες προσευχές. Δεήσεις εκστόμιζαν προς τους δαίμονες του Άδη. Ο εξαγνισμός γινόταν εφικτός με λουτρά και, φυσικά, με ειδική δίαιτα που του χορηγούσαν οι ιερείς: Γάλα, μέλι, νερό και κυρίως χλωρά κουκιά και λούπινα. Τα δύο τελευταία είναι τροφές που, απ’ όσο γνώριζε, μπορούν να προκαλέσουν δυσπεψία, ελάττωση της οξύτητας των αισθήσεων, ακόμη και παραισθήσεις. Μήπως οι ιερείς το κάνανε εσκεμμένα για να…Μπααα! Αποκλείεται…
Αδυνατούσε πλέον να υπολογίσει πόσες μέρες είχαν περάσει από την αρχή της δοκιμασίας του. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, βομβαρδιζόμενος από τα ακατανόητα λόγια των ιερέων και με την επίδραση της περίφημης «δίαιτας», η ψυχολογική του κατάσταση θα μπορούσε επιεικώς να χαρακτηριστεί διαταραγμένη. Η αίσθηση του χρόνου είχε χαθεί. Πολύ κουραστικός αυτός ο εξαγνισμός. Ευτυχώς τελειώνει! ΟΧΙΙΙ? Δηλαδή έχει και συνέχεια? Βέβαια! Σειρά έχει ο ανατολικός διάδρομος. Ακόμη λίγες μέρες με νέους καθαρμούς, ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΗ δίαιτα, απόλυτη ηχομόνωση λόγω των χονδρών πέτρινων τοίχων και μια σιγή που τον έφερνε στα όρια του παραλογισμού. Και το σκοτάδι… Χαλάλι όμως… Αφού όλα αυτά θα έφερναν μπροστά του τον νεκρό συγγενή του…
Επιτέλους έφτασε η μεγάλη μέρα! Ένας ιερέας-οδηγός τον οδήγησε μέσα από έναν στριφογυριστό, φιδίσιο διάδρομο. Το σκοτάδι συνέχιζε να είναι απόλυτο. Η έλλειψη ήχων ολοκληρωτική. Είχε, εδώ και μέρες, χάσει τον προσανατολισμό του. «Σίγουρα», σκέφτηκε, «πρέπει να βρίσκομαι στις Πύλες του Άδη». Έσφαξε ένα πρόβατο που είχε μαζί του. Έχυσε στο πάτωμα κρασί, προσφορά στους Δαίμονες. Ο ιερέας-οδηγός άρχισε ξαφνικά να επικαλείται με ακατάληπτες προσευχές τους θεούς του Κάτω Κόσμου. Σε κατάσταση έκστασης, ακούει στο βάθος μία σιδερένια πόρτα να τρίζει. Η αγωνία ροκανίζει το μυαλό του. Ο τρόμος έχει φωλιάσει στην καρδιά του. Με την ψυχή στο στόμα διαβαίνει την μεγάλη, βαριά, μεταλλική πόρτα. Βρισκόταν πλέον στην κεντρική αίθουσα. Ακούει τον εαυτό του να παραμιλά. Τρέμει ολόκληρος. Με δυσκολία στέκεται όρθιος….
Για άλλη μια φορά οι ιερείς κάνουν καλά την δουλειά τους. Κινούμενοι αθέατοι μέσα από τους διαδρόμους που κρύβονται στους χονδρούς τοίχους χρησιμοποιούν ένα είδος γερανού που έχουν στην διάθεσή τους και, με ειδικά γρανάζια, κατεβάζουν μπροστά στον αλλόφρονα, πλέον, πιστό ένα ανδρείκελο. Το σκοτάδι, ο φόβος, ο προηγηθέν «εξαγνισμός» και η ανΑγκη που νιώθει να πιστΕψει, τον προτρέπουν να «δει» αυτό που επιθυμεί το υποσυνείδητό του: «Μα στάσου! Αυτός μπροστά μου είναι ο νεκρός συγγενής μου! Τον βλέπω! Μιλάω μαζί του! Η επιθυμία μου εκπληρώθηκε!….»
Αναπάντεχα το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια του. Κατρακυλά στο κενό. Σηκώνεται. Βρίσκεται πλέον μέσα σε μία υπόγεια μακρόστενη κρύπτη. Η οροφή της στηρίζεται σε δεκαπέντε, αριστοτεχνικά λαξευμένα, πέτρινα τόξα που της προσδίδουν την αίσθηση του βάθους και της συνέχειας. Έχει την εντύπωση ότι βρίσκεται μέσα σε σωλήνα. Το σώμα του, νιώθει, να βυθίζεται στα ερεβώδη τάρταρα! Την ψυχή του να απορροφάται από τον άπνοο Άδη! Η παντελής έλλειψη ήχου αυξάνει την αίσθηση του κενού. Η αυθυποβολή σπρώχνει με πίεση την Ζωή να εγκαταλείψει την σάρκα του. Ο επιθανάτιος ρόγχος «γλιστράει» από τα χείλη του. Ζει το αδιανόητο…
Ξαφνικά, χέρια τον γραπώνουν δυνατά και τον τραβούν έξω. Οι ιερείς καταφέρνουν την ύστατη στιγμή να τον «γλιτώσουν» από την ολέθρια άβυσσο του Άδη. Καινούριοι εξαγνισμοί τον περιμένουν. Και τελικά φεύγει από το νεκρομαντείο συγκλονισμένος από την εμπειρία και με την ρητή εντολή να μην αποκαλύψει πουθενά όσα είδε και άκουσε. Διαφορετικά θα χαρακτηριζόταν ασεβής και θα δεχόταν την μήνη του Κάτω Κόσμου…
Ο εγγενής φόβος μπροστά στο άγνωστο του Θανάτου οδήγησε τον άνθρωπο να πλάσει με την φαντασία του τον Κάτω Κόσμο. Των κόσμο των νεκρών. Δεν μπόρεσε ποτέ να δεχθεί την ανυπαρξία. Έστω και αν υποσυνείδητα γνωρίζει ότι ο Θάνατος είναι ένα ταξίδι χωρίς πηγαιμό αλλά και χωρίς επιστροφή. Ένα ΑΜΕΤΑΒΑΤΟ ΤΑΞΙΔΙ. Αν αποδεχθεί όμως ότι ο Θάνατος είναι απλά το τέλος τότε η Ζωή γίνεται γι’ αυτόν ένα αδιέξοδο, ένα ταξίδι χωρίς προορισμό( λες και οι προορισμοί είναι αυτοί που δίνουν αξία στα ταξίδια…). Αισθάνεται πλέον ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης, ότι τα πάντα είναι μάταια. Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι οι οποίοι έχουν αποδεχθεί την προοπτική του δικού τους τέλους. Θεωρούν τον εαυτό τους έτοιμο να αντιμετωπίσει τον δικό τους θάνατο. Για τους περισσότερους όμως είναι τρομερά δύσκολο να συμβιβαστούν με την απώλεια συγγενικών, φιλικών, αγαπημένων προσώπων. Ειδικά στη σύγχρονη εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι «σβήνουν» μέσα σε απρόσωπους θαλάμους νοσοκομείων, απομονωμένοι ουσιαστικά από τον κόσμο των ζωντανών και το αμιγώς οικογενειακό περιβάλλον. Και όμως. Το τέλος της συνύπαρξης, δεν μπορεί να σημάνει το σβήσιμο της προσωπικής μας μνήμης. Οι αναμνήσεις διατηρούν εγκολπωμένες την αγάπη, την φιλία και την χαρά που μας είχαν προσφέρει αυτοί οι άνθρωποι. Η αγάπη και η χαρά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν κλαυθμούς και οδυρμούς. Σε αγαπημένα, νεκρά πλέον, πρόσωπα δεν αρμόζουν θλιβερά και σπαραξικάρδια μνημόσυνα. Τους αξίζουν χαρούμενες γιορτές αφιερωμένες στην ζείδωρη μνήμη τους…
Έχοντας πάρει λοιπόν τον χρησμό που επιθυμούσε, έχοντας δει το αγαπημένο, νεκρό πρόσωπο που τόσο του είχε λείψει, έχοντας βιώσει το «θαύμα», φεύγει από το νεκρομαντείο με πλησμονή ικανοποίησης στην καρδιά(αφήνοντας βέβαια ένα ικανό χρηματικό ποσό σαν αμοιβή στο ιερατείο…). Έχοντας γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης(τότε, τώρα και στο μέλλον) από αγύρτες, μάντεις, αστρολόγους, προφήτες…Αυτός λοιπόν που ήταν άνθρωπος σκεπτικιστής, ορθολογιστής, μέλος ενός πολιτισμού που είχε αναδείξει μυαλά σαν τον Σωκράτη, τον Επίκουρο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Ηράκλειτο και τόσους άλλους φάρους της ανθρώπινης σκέψης, έπεσε θύμα της ίδιας της ανθρώπινης φύσης του. Του έμφυτου φόβου και της αγωνίας για το επέκεινα της Ύπαρξης. Του εγωισμού του που δεν τον αφήνει να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι μετά τον θάνατό του απλά θα πάψει να υπάρχει(Ενώ δέχεται ότι πριν την γέννησή του δεν υπήρχε…)
Έφυγε από τον Μεσοπόταμο με κατεύθυνση ανατολική. Η Μάχη άρχισε να αναρριχάται τον φιδίσιο ασφάλτινο δρόμο που οδηγούσε στο νότιο τμήμα των βουνών της Παραμυθιάς. Στα βορειοανατολικά άπλωναν τον αγριωπό όγκο τους τα όρη του Σουλίου. Όρη γεμάτα με Ιστορία, μάχες, φωτιά και ατσάλι. Στο μυαλό του, εδώ και ώρα, είχε καρφωθεί ένα αίτημα του υποσυνειδήτου του. Να επισκεφθεί, ακόμη μία, τοποθεσία. Ακολούθησε τον δρόμο προς το νότο. Μετά από λίγη ώρα, τριάντα περίπου χιλιόμετρα πριν την Πρέβεζα, είδε μπροστά του την κορυφή Στεφάνι στον ορεινό όγκο του Ζαλόγγου….
Πριν από την επανάσταση του 1821, στα όρη του Σουλίου ήταν οργανωμένη σε ένα σύνολο χωριών μία πατριαρχική, κλειστή κοινότητα ανθρώπων με δικούς τους νόμους και ήθη. Οι Σουλιώτες, άνθρωποι περήφανοι και ανυπότακτοι, κάνανε συχνές επιδρομές στις τουρκοκρατούμενες περιοχές της Ηπείρου. Ο Αλή πασάς, μετά από άγρια πολιορκία το 1803 τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Μια μικρή ομάδα από άνδρες και γυναικόπαιδα κατέφυγε κυνηγημένη στην κορυφή Στεφάνι. Κάποιοι από αυτούς κατάφεραν τελικά να ξεφύγουν. Μερικές γυναίκες μαζί με τα παιδιά τους δεν στάθηκαν τυχερές. Αποκλείστηκαν πάνω στον απομονωμένο βράχο. Οι διώκτες τους όρμησαν με λύσσα….
Αυτό που επακολούθησε ήταν ένας σταθμός της Ελληνικής Ιστορίας. Μια αιματοβαμμένη σελίδα, ύμνος στην Ελληνική ψυχή. Ένα ορόσημο των ελεύθερων ανθρώπων…
Αυτά τα καθαγιασμένα θηλυκά! Προσπάθησαν αλαφιασμένες μαζί με τα παιδιά τους να ξεφύγουν από το λεπίδι και την ζωώδη γενετήσια παρόρμηση του κατακτητή. Όταν όμως είδαν μπροστά τους το αδιέξοδο, όταν βρέθηκαν ενώπιες με το βάραθρο συνειδητοποίησαν ότι η προσπάθειά τους ήταν μάταιη. Και τι έκαναν οι απέλπιδες? Όχι! Δεν λύγισαν! Δεν υποτάχθηκαν στην «μοίρα»(τι λέξη και αυτή…) που τις ήθελε βιασμένες, ατιμασμένες, σφαγμένες από τους διώκτες τους! Δεν επέτρεψαν στους τρυφερούς λαιμούς των παιδιών τους να στομώσουν τα Τούρκικα γιαταγάνια! Εντέλει, δεν πανικοβλήθηκαν στην Οψη του ΘανΑτου. Δεν τον άφησαν να αποφασίσει αυτός για το ΠΟΤΕ, και κυρίως, το ΠΩΣ. Δεν απέστρεψαν το βλέμμα τους από αυτόν. Γύρισαν, έγνεψαν στην αιωνιότητα και κυνήγησαν ΑΥΤΕΣ τον Θάνατο! Με χορό και τραγούδι. Καταργώντας την δεισιδαιμονία του «μοιραίου», βούτηξαν αυτοθέλητα στο κενό μαζί με τα παιδιά τους ανοίγοντας μια τεράστια τρύπα στο βρωμερό κουφάρι του Θεριστή. Διεισδύοντας μέσα του, τον ανατίναξαν, τον εξαύλωσαν, τον ΑΠΑΞΙΩΣΑΝ. Αναδύθηκαν, από τον αβυσσαλέο ζόφο του εγγενούς ανθρώπινου φόβου, στο άπλετο φως και την κορύφωση της ουσίας της ύπαρξης. Αναζητώντας οι ίδιες τον θάνατό τους, ουσιαστικά τον κατάργησαν. Και με την πράξη τους αυτή παρέμειναν ΑΘΑΝΑΤΕΣ στην μνήμη των επιγόνων(όπως φανερώνει η επιβλητική υπερμεγέθης γλυπτική σύνθεση του καλλιτέχνη Γιώργου Ζογγολόπουλου που έχει στηθεί πάνω στην κορφή.)….
Το πώς υποδεχόμαστε τον Θάνατο δείχνει το ποιοι είμαστε. Ο Θάνατος μπορεί να προσδιορίσει τον βίο που έχουμε ζήσει. Και ο Θάνατος αυτών των γυναικών ήταν αυτός που ταιριάζει σε ανθρώπους ανυπότακτους. ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. Που ορθώνουν ευθυτενές το ανάστημά τους απέναντι στην επιβολή. Είτε είναι ανθρώπινη, είτε είναι γέννημα του νου. Ο τρόπος θανάτου μπορεί, εν μέρει, να αντικατοπτρίσει τον τρόπο ζωής…
Η ώρα ήταν πλέον περασμένη. Οδηγούσε στον δρόμο της επιστροφής με κατεύθυνση την Αθήνα. Τα δύο πιστόνια της Μάχης παλινδρομούσαν ράθυμα κάτω από τα πόδια του. Ο Ήλιος, ακόμη μια φορά, «πέθαινε» εν πλήρη ηρεμία πίσω από την πλάτη του, γεμίζοντας με αίμα τον ορίζοντα της Δύσης. Άλλη μία μέρα ξεψυχούσε αθόρυβα. Μία καινούρια, ελπιδοφόρα μέρα περίμενε το επόμενο πρωινό για να γεννηθεί. Από το βάθος της μνήμης του αναδύθηκε μια παράγραφος από το «The Cobra Event» του ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΠΡΕΣΤΟΝ:
«Ο Κάρολος Δαρβίνος ήταν ο πρώτος που κατανόησε ότι η εξέλιξη
συντελείται μέσω της φυσικής επιλογής και ότι η φυσική επιλογή
είναι ο θάνατος. Κατάλαβε, επίσης, ότι απαιτούνται αναρίθμητοι
θάνατοι (αναρίθμητες φυσικές επιλογές) για την πραγματοποίηση μιας
μικρής, μόνιμης αλλαγής στο σχήμα ή στην συμπεριφορά ενός οργανισμού.
Δίχως αναρίθμητους θανάτους, οι οργανισμοί δεν μεταβάλλονται με την
πάροδο του χρόνου. Δίχως τον θάνατο, η ζωή δεν θα είχε γίνει ποτέ έστω
και ελάχιστα πιο πολύπλοκη από τους πιο απλούς, αυτό-αναπαραγόμενους οργανισμούς. Οι βραχίονες του αστερία δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν
χωρίς αμέτρητους θανάτους. Ο θάνατος είναι η μητέρα της δομής.
Χρειάστηκαν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια θανάτου-το ένα τρίτο της
ηλικίας του Σύμπαντος-για να εφεύρει ο θάνατος τον ανθρώπινο νου. Ποιος
μπορεί να πει ότι μετά από άλλα τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, ή ίσως
μετά από εκατό δισεκατομμύρια χρόνια θανάτου, ο θάνατος δεν θα έχει δημιουργήσει ένα νου τόσο ενεργό και επιδέξιο που θα αντιστρέψει τη
μοίρα του Σύμπαντος και θα γίνει Θεός?»
…..για την Φίλη που βιάστηκε να αντικρύσει την Ανυπαρξία…
