hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
Κεφ.1: ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ
Πρωινό 11 Μαρτίου 2011.
Μέσα στη παραζάλη της δουλειάς, το ρυθμικό κάλεσμα του κινητού προειδοποιούσε για εισερχόμενο μήνυμα. Όμως το περιεχόμενο ανησυχητικά αινιγματικό: «Αδυνατώ να πιστέψω αυτό που έχει συμβεί…» . Το μυαλό αυτόματα στήνει τα πιο απίθανα σενάρια καταστροφολογίας, αδυνατεί όμως να υποψιαστεί αυτό που έχει τελικά συμβεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα πάτρια εδάφη: Ισχυρότατος σεισμός έπληξε τις ανατολικές ακτές της Ιαπωνίας με επακόλουθο τσουνάμι που κατάπιε ολόκληρες παράκτιες περιοχές παρασέρνοντας στην αφάνεια ανθρώπους και κτήρια. Για ν’ακολουθήσει εντός ολίγου και το κερασάκι στη τούρτα: προκληθείσα βλάβη στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Φουκουσίμα ενέχει το κίνδυνο πυρηνικού ατύχηματος.
Οι μέρες περνούν μέσα στην αμφιβολία. Εικόνες του ανθρώπινου δράματος μαυρίζουν τη ψυχή. Τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη του υπολογιστή προσπαθούν να εκμαιεύσουν οποιαδήποτε εξέλιξη μεταδίδουν τα διεθνή πρακτορεία σχετικά με το πυρηνικό ατύχημα.
Τα νέα όμως ακούγονται όλο και πιο ανησυχητικά κι από κοντά το όνειρο για το πολυπόθητο ταξίδι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου φαντάζει όλο και πιο μακρινό. H μικρή μας παρέα κοιτάζει με απελπισία τα εισιτήρια που με περισσή χαρά εξέδωσε πριν κάτι μήνες με την ελπίδα να κάνει χανάμι τον Απρίλη στη μακρινή αυτή χώρα. Το τσουνάμι κατάπιε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο μαζί με ανθρώπινες ζωές και τα ταξιδιωτικά μας όνειρα.
Ήταν αναμενόμενο να πέσω σε μια φάση… αφασίας. Θες η πολύμηνη προετοιμασία προγραμματίζοντας το ταξίδι μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, θες οι εικόνες που είχαν αρχίσει να σχηματίζονται στη φαντασία μου και δεν ήταν γραφτό να τις δώ, θες κάποιες αλλαγές επί το χείρον στα εργασιακά; Όλα αυτά, ένα συνονθύλευμα, με έκαναν να μην θέλω να σκεφτώ, ούτε καν να προγραμματίσω άμεσα εναλλακτικές προτάσεις. Λες και μου είχαν απομυζήσει την ενέργεια και παθητικά αποδεχόμουν οτιδήποτε τριγύρω μου.
Έπρεπε να περάσει ένας μήνας σχεδόν (τόσο φαίνεται κράτησε η περίοδος θρήνου) για να στρέψω το βλέμμα μου στο χάρτη. Όμως ήταν σχετικά αργά για κάτι εξωτικό. Kάποιες προσφορές που μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον είχαν πια κάνει φτερά.
Έτσι έστρεψα τη προσοχή μου σε ευρωπαϊκό προορισμό, συγκεκριμένα προς Σκανδιναβία. Από το παζλ των εντυπώσεών μου από τη περιοχή, μου έλειπε η Νορβηγία.
Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Ο προορισμός επελέγει.
Το ταξίδι κανονίστηκε για τα τέλη Ιουνίου με το φίλο συμφορουμίτη travelogato, ώστε να βιώσουμε τον ήλιο του μεσονυχτίου.
Κατά την πάγια τακτική μου το διαμόρφωσα εγώ.
Τραβηγμένη στην Alta στις 12 το βράδυ! (μην σας ξεγελάει, είχε πολύ περισσότερο φως...)
Συχνά η εικόνα μιας χώρας στο χάρτη με κάτι προσομοιάζει: σαν μπότα η Ιταλία, σαν πλατανόφυλλο η Ελλάδα… ε, εμένα η Νορβηγία μου έφερνε ανέκαθεν σε …. αρνίσιο παϊδάκι. Μακρόστενη στο βόρειο άκρο της σαν κόκκαλο, καταλήγει να φαρδαίνει στο κεντρικό και νότιο τμήμα σαν το ψαχνό του κρέατος (δεν θυμάμαι αν περνούσα περίοδο πείνας όταν έκανα τους συνειρμούς αυτούς).
Με τη Νορβηγία είχα και κάποιες εμμονές: να επισκεφθώ τα νησιά Lofoten κοντά στον αρκτικό κύκλο και να υπερνικήσω την υψοφοβία μου αγναντεύοντας το φιορδ από την άκρη του διάσημου βράχου Preikestolen. Το φαιδρόν είναι ότι τελικά λόγω δυσκολιών που ανέκυψαν με την ενοικίαση αυτοκινήτου, τελικά το Όσλο έμεινε παντελώς εκτός προγράμματος, χωρίς όμως να πικραθούμε ιδιαίτερα.
Επικράνθην όμως που δεν συμπεριέλαβα το Preikestolen, αλλά η δίωρη ανάβαση που κατά τις ιντερνετικές αναφορές χαρακτηριζόταν απότομη, με απέτρεψε δεδομένου του απρόβλεπτου του καιρού εκεί στις βόρειες χώρες. Δεν πειράζει είπα στον εαυτό μου, την επόμενη φορά που θα έχω κόψει το τσιγάρο και θα κάνω στο διάδρομο απανωτά χιλιόμετρα χωρίς ίχνος αναπνευστικής ή καρδιακής κόπωσης…. (λέμε τώρα).
Οι εικόνες στη Νορβηγία (όταν λάμπει ο ήλιος) είναι καρτποσταλικές!
Το πρόγραμμα του ταξιδιού
Αποφασίσαμε να αφιερώσουμε σχεδόν τον μισό χρόνο του ταξιδιού στο βορρά και τον υπόλοιπο στην κεντρική Νορβηγία.
Έτσι αρχικά θα πετούσαμε από το Όσλο στην Alta για να επισκεφθούμε τα πετρογλυφικά (UNESCO) και το Hammerfest (UNESCO) και να κάνουμε τη γνωριμία μας με τους Sami του βορρά. Μετά με αφετηρία το Tromsø θα αφιερώναμε 4 μέρες στα νησιά Lofoten.
Πετώντας στη συνέχεια στο Trondheim θα κάναμε οδικώς τη γνωριμία μας με τα νορβηγικά φιόρδ (τουλάχιστον το Geirangerfjord και το Næroyfjord που ανήκουν πλέον στον κατάλογο της UNESCO) και τους παγετώνες της ενδοχώρας για να καταλήξουμε στο Bergen, απ’όπου και θα παίρναμε πτήση για Κοπεγχάγη, πριν επιστρέψουμε Ελλάδα (μια τζουρίτσα Δανίας δεν έβλαπτε).
Το ιστορικό Bryggen στο Bergen
Από πρόχειρους υπολογισμούς βγήκε ένα οδικό πρόγραμμα σχεδόν 4000 χλμ. Εξαντλητικό κάποιες φορές καθώς έπρεπε να καλυφθούν ως και 600 χλμ. σε μια μέρα.
Λογικές συνεπώς οι διαμαρτυρίες του συνοδοιπόρου μου και επωμιζόμενου τα χρέη οδηγού: «....πολλά χιλιόμετρα, θα χρειαστούν ώρες οδήγησης…»
Αποστομωτικός εγώ:
«Καλά ντε, τι αγχώνεσαι, μπας και σκοτεινιάσει και σε βρει στο τιμόνι;
Εκεί δεν πέφτει η νύχτα καθόλου. 24 ώρες φως!»
Πρωινό 11 Μαρτίου 2011.
Μέσα στη παραζάλη της δουλειάς, το ρυθμικό κάλεσμα του κινητού προειδοποιούσε για εισερχόμενο μήνυμα. Όμως το περιεχόμενο ανησυχητικά αινιγματικό: «Αδυνατώ να πιστέψω αυτό που έχει συμβεί…» . Το μυαλό αυτόματα στήνει τα πιο απίθανα σενάρια καταστροφολογίας, αδυνατεί όμως να υποψιαστεί αυτό που έχει τελικά συμβεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα πάτρια εδάφη: Ισχυρότατος σεισμός έπληξε τις ανατολικές ακτές της Ιαπωνίας με επακόλουθο τσουνάμι που κατάπιε ολόκληρες παράκτιες περιοχές παρασέρνοντας στην αφάνεια ανθρώπους και κτήρια. Για ν’ακολουθήσει εντός ολίγου και το κερασάκι στη τούρτα: προκληθείσα βλάβη στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Φουκουσίμα ενέχει το κίνδυνο πυρηνικού ατύχηματος.
Οι μέρες περνούν μέσα στην αμφιβολία. Εικόνες του ανθρώπινου δράματος μαυρίζουν τη ψυχή. Τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη του υπολογιστή προσπαθούν να εκμαιεύσουν οποιαδήποτε εξέλιξη μεταδίδουν τα διεθνή πρακτορεία σχετικά με το πυρηνικό ατύχημα.
Τα νέα όμως ακούγονται όλο και πιο ανησυχητικά κι από κοντά το όνειρο για το πολυπόθητο ταξίδι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου φαντάζει όλο και πιο μακρινό. H μικρή μας παρέα κοιτάζει με απελπισία τα εισιτήρια που με περισσή χαρά εξέδωσε πριν κάτι μήνες με την ελπίδα να κάνει χανάμι τον Απρίλη στη μακρινή αυτή χώρα. Το τσουνάμι κατάπιε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο μαζί με ανθρώπινες ζωές και τα ταξιδιωτικά μας όνειρα.
Ήταν αναμενόμενο να πέσω σε μια φάση… αφασίας. Θες η πολύμηνη προετοιμασία προγραμματίζοντας το ταξίδι μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, θες οι εικόνες που είχαν αρχίσει να σχηματίζονται στη φαντασία μου και δεν ήταν γραφτό να τις δώ, θες κάποιες αλλαγές επί το χείρον στα εργασιακά; Όλα αυτά, ένα συνονθύλευμα, με έκαναν να μην θέλω να σκεφτώ, ούτε καν να προγραμματίσω άμεσα εναλλακτικές προτάσεις. Λες και μου είχαν απομυζήσει την ενέργεια και παθητικά αποδεχόμουν οτιδήποτε τριγύρω μου.
Έπρεπε να περάσει ένας μήνας σχεδόν (τόσο φαίνεται κράτησε η περίοδος θρήνου) για να στρέψω το βλέμμα μου στο χάρτη. Όμως ήταν σχετικά αργά για κάτι εξωτικό. Kάποιες προσφορές που μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον είχαν πια κάνει φτερά.
Έτσι έστρεψα τη προσοχή μου σε ευρωπαϊκό προορισμό, συγκεκριμένα προς Σκανδιναβία. Από το παζλ των εντυπώσεών μου από τη περιοχή, μου έλειπε η Νορβηγία.
Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Ο προορισμός επελέγει.
Το ταξίδι κανονίστηκε για τα τέλη Ιουνίου με το φίλο συμφορουμίτη travelogato, ώστε να βιώσουμε τον ήλιο του μεσονυχτίου.
Κατά την πάγια τακτική μου το διαμόρφωσα εγώ.
Τραβηγμένη στην Alta στις 12 το βράδυ! (μην σας ξεγελάει, είχε πολύ περισσότερο φως...)
Συχνά η εικόνα μιας χώρας στο χάρτη με κάτι προσομοιάζει: σαν μπότα η Ιταλία, σαν πλατανόφυλλο η Ελλάδα… ε, εμένα η Νορβηγία μου έφερνε ανέκαθεν σε …. αρνίσιο παϊδάκι. Μακρόστενη στο βόρειο άκρο της σαν κόκκαλο, καταλήγει να φαρδαίνει στο κεντρικό και νότιο τμήμα σαν το ψαχνό του κρέατος (δεν θυμάμαι αν περνούσα περίοδο πείνας όταν έκανα τους συνειρμούς αυτούς).
Με τη Νορβηγία είχα και κάποιες εμμονές: να επισκεφθώ τα νησιά Lofoten κοντά στον αρκτικό κύκλο και να υπερνικήσω την υψοφοβία μου αγναντεύοντας το φιορδ από την άκρη του διάσημου βράχου Preikestolen. Το φαιδρόν είναι ότι τελικά λόγω δυσκολιών που ανέκυψαν με την ενοικίαση αυτοκινήτου, τελικά το Όσλο έμεινε παντελώς εκτός προγράμματος, χωρίς όμως να πικραθούμε ιδιαίτερα.
Επικράνθην όμως που δεν συμπεριέλαβα το Preikestolen, αλλά η δίωρη ανάβαση που κατά τις ιντερνετικές αναφορές χαρακτηριζόταν απότομη, με απέτρεψε δεδομένου του απρόβλεπτου του καιρού εκεί στις βόρειες χώρες. Δεν πειράζει είπα στον εαυτό μου, την επόμενη φορά που θα έχω κόψει το τσιγάρο και θα κάνω στο διάδρομο απανωτά χιλιόμετρα χωρίς ίχνος αναπνευστικής ή καρδιακής κόπωσης…. (λέμε τώρα).
Οι εικόνες στη Νορβηγία (όταν λάμπει ο ήλιος) είναι καρτποσταλικές!
Το πρόγραμμα του ταξιδιού
Αποφασίσαμε να αφιερώσουμε σχεδόν τον μισό χρόνο του ταξιδιού στο βορρά και τον υπόλοιπο στην κεντρική Νορβηγία.
Έτσι αρχικά θα πετούσαμε από το Όσλο στην Alta για να επισκεφθούμε τα πετρογλυφικά (UNESCO) και το Hammerfest (UNESCO) και να κάνουμε τη γνωριμία μας με τους Sami του βορρά. Μετά με αφετηρία το Tromsø θα αφιερώναμε 4 μέρες στα νησιά Lofoten.
Πετώντας στη συνέχεια στο Trondheim θα κάναμε οδικώς τη γνωριμία μας με τα νορβηγικά φιόρδ (τουλάχιστον το Geirangerfjord και το Næroyfjord που ανήκουν πλέον στον κατάλογο της UNESCO) και τους παγετώνες της ενδοχώρας για να καταλήξουμε στο Bergen, απ’όπου και θα παίρναμε πτήση για Κοπεγχάγη, πριν επιστρέψουμε Ελλάδα (μια τζουρίτσα Δανίας δεν έβλαπτε).
Το ιστορικό Bryggen στο Bergen
Από πρόχειρους υπολογισμούς βγήκε ένα οδικό πρόγραμμα σχεδόν 4000 χλμ. Εξαντλητικό κάποιες φορές καθώς έπρεπε να καλυφθούν ως και 600 χλμ. σε μια μέρα.
Λογικές συνεπώς οι διαμαρτυρίες του συνοδοιπόρου μου και επωμιζόμενου τα χρέη οδηγού: «....πολλά χιλιόμετρα, θα χρειαστούν ώρες οδήγησης…»
Αποστομωτικός εγώ:
«Καλά ντε, τι αγχώνεσαι, μπας και σκοτεινιάσει και σε βρει στο τιμόνι;
Εκεί δεν πέφτει η νύχτα καθόλου. 24 ώρες φως!»
Attachments
Last edited by a moderator:
