''Τα ψίχουλα του ταξιδιού''

[IRIDA]

Οι φωνές των ματιών
Στιγμές ενός ταξιδευτή: Ταξιδιωτική λογοτεχνία
Συγγραφέας: Σπαβέρας Γιάννης Α.
Εκδότης: Κέδρος

ευχαριστω πολυ για το βιβλιο.. και να μονη πηγα γιατι το ειχα αναγκη φετος να μηνω λιγο μονη!! ναι πηγα ανδαλουσια τελικα και μερικες μερες βαρκελωνη ..για ιστορια δεν ξερω γιατι δεν ειμαι πολυ καλη στο να γραφω παντως οποιος θελησει πληροφοριες για οποιαδηποτε πολη της νοτιας ισπανιας εδω ειμαι.....

 

[ioanna karagianni]

Τι μένει τελικά από τα ταξίδια; σωστή ερώτηση αλλά δεν ξέρω αν έχει χειροπιαστή απάντηση. Σε μένα μένει μια μικτή αίσθηση, η αίσθηση της περιπέτειας, η αίσθηση ότι είσαι ένα με όλον τον κόσμο και ανήκεις παντού, τόσο ίδιος και τόσο διαφορετικός από τους άλλους. Αγαπώ ιδιαίτερα την αίσθηση των ταξιδιών εκτός Ευρώπης, εκεί όπου όλα είναι διαφορετικά από αυτά που ξέρεις οι άνθρωποι τα ρούχα τους τα σπίτια τους η θρησκεία τους τα οχύματα τους ... μου αρέσει να χώνομαι στις αγορές τους με τα τρόφιμα τα φρούτα τους τα ρουχα τους και το πολύχρωμο πλήθος των ντόπιων να ζούν την καθημερινότητα τους, αδιάφοροι για τον "εισβολέα", εκεί ανακάλυψα ότι είναι τα αξιοθέατα που θέλω να βλέπω εγώ σε αυτούς τους τόπους.

 

[Rosa]

Μικρέ Ουρανέ, προσπάθησα να περιγράψω εκείνο το γλυκό μούδιασμα και το οδυνηρό, αν και ευπρόσδεκτο, κόμπιασμα που συντροφεύει τις αναμνήσεις ενός αξέχαστου ταξιδιού...ενός ταξιδέματος που έζησες με όλη σου την καρδιά και χαράχτηκε στην ψυχή σου... αλλά και πάλι κατέληξα σε κάτι που έχω ήδη γράψει...Το παραθέτω, λοιπόν, αφού αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτά που νιώθω στο τέλος κάθε παρόμοιας αναζήτησης...
Αν κάποιος το έχει ήδη διαβάσει, ας με συγχωρέσει κι ας το προσπεράσει...


'Ψάχνω στον πάτο της μνήμης μου να ανασύρω κάτι τι, έστω μηδαμινό, που θα με βοηθήσει να ανασυνθέσω την τελευταία μέρα μας σε αυτή την υπέροχη, περίπλοκη κι ολοζώντανη χώρα, και φως δε βλέπω πουθενά. Ξέρω τι έπαθε αυτή η μέρα. Αντιλαμβάνομαι πού κατέληξε. Όπως όλες οι τελευταίες ημέρες των ‘μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων’, οι μέρες εκείνες, οι χορτασμένες μα όχι πλήρως, οι νοσταλγικές μα όχι ακόμα, οι γεμάτες πρώιμη μελαγχολία και λαχτάρα να μείνουν ανεξίτηλες οι στιγμές, όλες αυτές οι τελευταίες μέρες των ταξιδιών, στροβιλίζονται η μια μετά την άλλη, φυγοκεντρίζονται στον μύλο του ‘τώρα’, και καταλήγουν ντροπαλές και ξεχασμένες στον ‘κύκλο των χαμένων ημερών’, έρμαια της λήθης. Αυτές τις μέρες, οι αισθήσεις οξύνονται καθεμιά προς τη δική της ανερμάτιστη κατεύθυνση, στο δε συγκεκριμένο ταξίδι, η όραση δίνει αγώνα να ξεφύγει από το χείμαρρο των εικόνων και να κρατήσει λάφυρο ένα ξεθωριασμένο γκράφιτι στον ξύλινο φράχτη μιας κεντρικής λεωφόρου, η ακοή κλείνει τ’ αυτιά στους τετριμμένους ήχους κι αγαλλιάζει μονάχα με το γλυκό ήχο του φλάουτου ή τα τσαλίμια μιας ντοπιολαλιάς εξίσου γλυκιάς και τρυφερής, η όσφρηση ξετρυπώνει μυρωδιές από φαγητά, από μπαχαρικά μα κι από χώμα, η γεύση, α, τι πανδαισία, κι όσο για την αφή, την επιλεκτική και ξεχασιάρα, αυτή έχει το πάνω χέρι και προσπαθεί να συγκρατήσει την υφή του ξύλου σ’ ένα μακρόστενο, βαρύ τραπέζι, ή τα χιλιάδες κομπάκια ενός υφαντού που ανακαλύφθηκε σε ένα παζάρι της τελευταίας στιγμής.

Θέλω να πω, με όλα αυτά, πως αναμνήσεις άλλες δεν έχω από αυτό το ταξίδι, οι αισθήσεις μου εκείνη την τελευταία μέρα επικεντρώθηκαν σ’ άλλα ζητήματα, ουσιωδέστερα κατά τη γνώμη μου, και πράγματα που θα θεωρούσα φυσικό να θυμηθώ, τα έχω από καιρό ξεχάσει. Δε θυμάμαι καθόλου την πτήση από το Αρχιπέλαγος ως το Κίτο, δε θυμάμαι ούτε πού περάσαμε το τελευταίο βράδυ μας. Δεν αμφιβάλλω πως θα το περάσαμε στο Άλστον, στο κάτω κάτω ήταν το ξενοδοχείο που μας ήξερε και το ξέραμε και μας φιλοξένησε και τις τρεις φορές που επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα, δεν αμφιβάλλω επίσης πως το τελευταίο δείπνο μας το απολαύσαμε στο Λας Ρέδες, είμαστε άνθρωποι του στεκιού κι εύκολα δεν αλλάζουμε, μας αρέσουν τα γνώριμα συνήθεια και τα πρόσωπα, μα σίγουρη δεν είμαι και σας είπα το γιατί. Αν έλειπαν οι φωτογραφίες που χοντραίνουν τα άλμπουμ μου, ίσως και να ‘χα ξεχάσει πως την τελευταία μέρα καταφέραμε να καβαλήσουμε τον κόσμο, με άλλα λόγια, να βρεθούμε με το αριστερό πόδι στο νότιο ημισφαίριο και το δεξί στο βόρειο. Πάντα μαρτυριάρες, οι φωτογραφίες βεβαιώνουν πως βρεθήκαμε στο Μέσον του Κόσμου, Λα Μιτάδ ντελ Μούντο, όπως το λένε, καμιά εικοσιπενταριά χιλιόμετρα από το Κίτο, εκεί απ’ όπου μια δεκάποντη, χαλικόστρωτη λωρίδα καταγής σηματοδοτεί τη γραμμή του ισημερινού, και όλοι πια το έχουνε καμάρι να πατάνε το ένα πόδι απ’ τη μια και το άλλο από την άλλη της γραμμής, τάχα πως στέκονται ταυτόχρονα στα δυο μισά της γης μας. Ένα άχαρο, τριαντάμετρο μνημείο με μια μεταλλική υφήλιο στην κορυφή στολίζει σαν κακόγουστη αγκάφα τη ζώνη στη μέση του κόσμου, τριγύρω διάφορα, εστιατόρια, μαγαζάκια, ένα μουσείο, κόσμος πολύς, μα οι φωτογραφίες μου δε λένε κάτι παραπάνω κι εγώ δυσκολεύομαι να σας πω περισσότερα. Αντί για το μνημείο, εγώ θυμάμαι τη διαδρομή με το λεωφορείο, δημόσιο κι αυτό όπως κι όλα τα προηγούμενα, τα πρόσωπα των ανθρώπων που συνάντησα, κι εκείνο το τόσο τρυφερό γκράφιτι με τα γελαστά προσωπάκια στο φράχτη, κι από κάτω την επιγραφή ‘λος νίνιος νεσεσίταν κουιδάδο υ αμόρ’, πράγματι, έτσι είναι, καθοδήγηση κι αγάπη έχουν ανάγκη τα παιδιά, ο Σ., με τα φτωχά, τσεβδά ισπανικά του, απομνημόνευσε τη φράση κι ακόμα τη θυμάται και μου την παραθέτει κάθε τόσο, μια άλλη λέξη που ‘μαθε είναι το ‘κοραθόν’, καρδιά μου, που άκουγε κατά κόρον καθισμένος στα δεξιά του οδηγού στα τόσα λεωφορεία, κάθε τραγούδι πέντε έξι κοραθόν και βάλε, άσε πια τα παθιασμένα ζευγαράκια του Γκουαγιακίλ που δεν είχαν αφήσει παγκάκι αδειανό, ‘παθιόν, κοραθόν μου, παθιόν', θυμάμαι που έλεγε γελώντας ο Σ. και άστραφτε ολόκληρος.

Θυμάμαι κι άλλα από την τελευταία μέρα, μα δε μπορώ να σας τα μεταφέρω, κάθε όργανο, ρουθούνια, ακουστικοί πόροι, ίριδες, γευστικοί κάλυκες κι ακροδάχτυλα συγκράτησαν αυτό που ενδιέφερε το καθένα τους εκείνη τη στιγμή, τυχαίνει να περπατάμε σε ένα ελληνικό χωριό και να σκουντάω τον Σ. και να του λέω, ‘να, εδώ μου μυρίζει Εκουαδόρ’, μα μου είναι αδύνατο να κλείσω την αίσθηση σε λέξεις και σαφέστερη να την κάνω...'

 

[vagantos]

Όλα αυτά τα υπέροχα που αναφέρθηκαν, δε μας επιτρέπουν να αναφερόμαστε στα ψίχουλα αλλά στο ....παντεσπάνι του ταξιδιού

 

[mikros oyranos]

Συμφωνω για ολα τα υπεροχα που γραφετε και τα απολαυσα πραγματικα, τα ξεχασμενα σε μια τσεπη ψιχουλα ειναι αυτα που μενουν και αποκτουν αξια πισω στο τοπο που ζουμε, μια και και γινονται οδηγος σε πολλα πραγματα. Να μην βιαζομαστε, να δινουμε αξια στα μικρα πραγματα, να ακουμε τη μουσικη του δρομου στο χαλασμο της πολης και να γελαμε συνομωτικα με τον ευατο μας γιατι κατα βαθος ξερουμε οτι τα ονειρα γινονται πραγματικοτητα αμα τα πιστευουμε βαθεια.

 

[soudianos]

Πως αντιδρά ο εγκέφαλος στο ταξίδι

http://www.thessalonikiartsandcultu...me-o-egkefalos-antidra-me-enan-monadiko-tropo