Ταϊλάνδη Ταυλάνδη...Μια Εμπειρία ζωής!

[tsolias1979]

Την τιμη δεν μας ειπες ομως

 

[i love travels]

Την τιμη δεν μας ειπες ομως

Για ποιο;

 

[i love travels]

Επόμενη μέρα
Ξύπνησα με μέτρια διάθεση γιατί καταλάβαινα ότι οι διακοπές μας άρχισαν την αντίστροφη μέτρηση. Είχαμε φτάσει ακριβώς στην μέση του ταξιδιού μας χωρίς να το καταλάβουμε και όλα ήταν τόσο υπέροχα! Αποχαιρετήσαμε τον Lee ο οποίος ήθελε να μας βοηθήσει ακόμα και στο check-inαφού πρώτα μας ζήτησε να βγάλουμε 1 αναμνηστική φωτογραφία και μας ενημέρωσε ότι η BangkokAirwaysέχει ένα σταντ που προσφέρει στους πελάτες της δωρεάν καφέ, χυμούς και κάποια σνακ. Επιβιβαστήκαμε στο 4ο κατά σειρά αεροπλάνο μέσα σε 6 μέρες και η πρωτεύουσα μας περίμενε να την εξερευνήσουμε.

Εκεί το ταξιδιωτικό γραφείο προσέφερε Έλληνα ξεναγό με τον οποίο τελικά είχαμε κανονίσει μαζί του μόνο την μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο.

Ανοίγω παρένθεση για να σας πω το σκηνικό που με είχε κάνει έξαλλη. Στο πρόγραμμα του ταξιδιωτικού γραφείου η πρώτη μέρα που φτάναμε στο Μπανγκόκ ήταν ελεύθερη και την δεύτερη μέρα το πρωί θα μας έκανε ο ξεναγός για μια ξενάγηση μισής ημέρας όπως αναφερόταν. Θεώρησα σωστό λοιπόν να ρωτήσω το πρόγραμμα της ξενάγησης ώστε να φτιάξω το δικό μας πρόγραμμα για να μην συμπέσουν τα αξιοθέατα και χάνουμε πολύτιμο χρόνο στην πόλη. Η απάντηση με έκανε να αναρωτηθώ αν πάνε στα καλά τους οι άνθρωποι. Το πρόγραμμα περιείχε επίσκεψη στο Ναό της Αυγής (είχαμε διαβάσει από το ιντερνέτ ότι για 3 χρόνια το εσωτερικό του θα είναι κλειστό για να τον ανακαινίσουν) , σε 1 κοσμηματοπωλείο, σε 1 τοπική αγορά με αποξηραμένα ψάρια, σε 1 τοπική αγορά με βότανα και σε 1 αγορά με μπλούζες ( γι’αυτό δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα καλά). Απάντησα λοιπόν ότι γενικά έχουμε δει ότι υπάρχει το Μεγάλο Παλάτι καθώς και άλλα διάσημα μέρη και ρώτησα αν μπορεί να αλλάξει το πρόγραμμα γιατί δεν με ενδιαφέρει να πάω σε αυτές τις αγορές ούτε να ψωνίσω κάποιο κόσμημα. Η κοπέλα λοιπόν από το ταξιδιωτικό γραφείο μου έστειλε την απάντηση που της έστειλε ό τοπικός συνεργάτης τους, μιας και ήταν στα Ελληνικά και είδα ότι το πρόγραμμα δεν αλλάζει, αλλά αν θέλουμε να το επεκτείνουμε κοστίζει 10 ευρώ η ώρα. Είναι δυνατόν; 10 ευρώ με μεταφορές και εισιτήρια δικά μας; Οπότε και είπαμε ότι θέλουμε να το ακυρώσουμε αυτό και θα κρατήσουμε μόνο τις μεταφορές. Ήρθε και μας πήρε ένας πιτσιρικάς ο οποίος δεν είχε καθόλου καλή γνώμη για τους ντόπιος και φυσικά και για τους Έλληνες, μας είπε την ιστορία της ζωής του εν συντομία και μας ενημέρωσε ότι η κίνηση δεν παλεύεται στην περιοχή. Μου έκαναν τρομερά κακή εντύπωση 2 πράγματα. Πρώτα από όλα μας ρώτησε όταν μας παρέλαβε αν καπνίζουμε. Του είπαμε όχι και η απάντηση ήταν ότι εκείνος καπνίζει και να τον περιμένουμε να κάνει τσιγάρο. Οπότε βρεθήκαμε έξω από το αεροδρόμιο με τις βαλίτσες και περιμέναμε να καπνίσει. Και μόλις τελείωσε το τσιγάρο του μας λέει, περιμένετε να βρω 1 ταξί. Κοιταχτήκαμε με τον άντρα μου γεμάτοι απορία μιας και είχαμε συνηθίσει στα Βόρεια να υπάρχει ιδιωτικό αμάξι να μας περιμένει ή κάποιο βαν. Γιατί το ταξί μπορούσαμε να το βρούμε και μόνοι μας βγαίνοντας! Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι κάποια στιγμή στην διαδρομή μας είπε ότι το Μεγάλο Παλάτι δεν αξίζει και ότι είναι απλά ένα τέμπλο αφιερωμένο στον βασιλιά και ότι αν είχαμε προτιμήσει να πάμε με μετρό από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο μας θα μας κόστιζε ελάχιστα και θα ήταν μια απόσταση 15 λεπτών ενώ τώρα θα κάνουμε πάνω από μισή ώρα. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο αφού είχαμε ακούσει πράγματα που μας έκαναν να πούμε ευτυχώς που ακυρώσαμε τις ξεναγήσεις. Για να κλείσω αυτή την παρένθεση να σας πω ότι στην επιστροφή ήρθε και μας πήρε ο μπαμπάς του με το προσωπικό του αμάξι και όχι κάποιο βαν του γραφείου τους, μίλαγε και συμπεριφερόταν με το ίδιο στυλ ,μας άφησε στην είσοδο του αεροδρομίου χωρίς καν να βοηθήσει από ευγένεια να ξεφορτώσουμε τις βαλίτσες και έφυγε.

Το ξενοδοχείο δεν είχε δωρεάν ιντερνέτ. Έπρεπε να πληρώσεις 9 ευρώ την ημέρα αν ήθελες να έχεις. Μέναμε σε 1 όμορφο δωμάτιο στον 23ο όροφο το οποίο ήταν και αυτό στολισμένο θυμίζοντας μας ότι πριν ένα μήνα παντρευτήκαμε. Με το που τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο πήραμε το skytrain ( το αντίστοιχο μετρό τους μόνο που είναι εναέριο και το εισιτήριο κοστίζει ανάλογα με την στάση στην οποία θα κατέβεις ) .Μετά από την αλλαγή 2 μετρό και ελάχιστο περπάτημα βρεθήκαμε στο ποτάμι.

Στόχος μας ήταν να πάρουμε το καραβάκι και να κατέβουμε στο Grand Palace. Tο κόστος για το καραβάκι ήταν 40 baht /άτομο και ήταν πολύ καλή ιδέα για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη μιας και έβλεπες διάφορα μέρη της κοντά στο ποτάμι και είχε και ξεναγό που εξηγούσε τα μέρη από τα οποία περνάς κάθε φορά. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις ουρανοξύστες και παραδοσιακές βάρκες μαζί, ή τα τεράστια ξενοδοχεία και κάτι σπίτι στηριγμένα σε πασσάλους μέσα στο ποτάμι.

Φτάσαμε στο μεγάλο παλάτι και ο έλεγχος για το τι φοράς ήταν πολύ αυστηρός. Εγώ φορούσα παντελόνι και αμάνικο μπλουζάκι και είχα πάρει μαζί μου μια έξτρα μπλούζα με κοντό μανίκι και ο άντρας μου μια βερμούδα μέχρι την μέση της γάμπας. Εγώ ντύθηκα σαν γυφτάκι και ήμουν κομπλέ αλλά ο άντρας μου δεν μπορούσε να μπει. Επιτρεπόταν μόνο στους άντρες με μακρύ παντελόνι. Το καλό ήταν ότι είχε σαν βεστιάριο που σου έδιναν κατάλληλα ρούχα, άφηνες μια εγγύηση 200 bahtτο κομμάτι και όταν τα επέστρεφες πίσω σου έδιναν και πίσω τα χρήματα. Προχωρώντας για το εκδοτήριο των εισιτηρίων ήταν κάτι τουρίστριες που έβγαζαν φωτογραφία και η μια από τις 2 φόραγε 1 μαντήλι για να καλύπτονται οι ώμοι της και όπως κουνιόταν το εκείνη έμεναν λίγο οι ώμοι γυμνοί και ο κύριος της ασφάλειας του χώρου της φώναζε για αυτό. Είχαμε φτάσει λίγο πριν το κλείσιμο και έπρεπε να κάνουμε γρήγορες κινησεις. Πάμε στο μέρος που ήταν ο σμαραγδένιος Βούδας. Περίτεχνοι ναοί και παγόδες περιέβαλαν τον κεντρικό ναό που βρισκόταν το άγαλμα. Βγάλαμε τα παπούτσια μας για να μπούμε, κάτι που το είχαμε συνηθίσει πια και μπαίνοντας στον ναό επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή σε αντίθεση με τον υπερβολικό κόσμο που καθόταν είτε στο πάτωμα είτε όρθιος. Απαγορεύονται οι φωτογραφίες και βρεθήκαμε μπροστά σε σκηνικό που κάποιος τουρίστας είχε βγάλει και ο επιστάτης εκεί τον έβαλε να την σβήσει. Η αλήθεια είναι ότι όπου και αν κοίταζες υπήρχε και 1 υπεύθυνος ασφαλείας. Ξέραμε από τον Lee ότι αυτός ο Βούδας είχε πολύ μεγάλη θρησκευτική αξία και μόνο ο Βασιλιάς μπορούσε να τον αγγίξει. Αφού παρατηρήσαμε το άγαλμα συνεχίσαμε το photoshootingμας στον προαύλιο χώρο και εγώ αναρωτήθηκα πολλές φορές «Πως τα φτιάχνουν ρε παιδάκι μου;» Ήταν κομψοτεχνήματα !

Βγαίνοντας από τον χώρο των ναών κατευθυνθήκαμε σε κάτι άλλες αίθουσες που υπήρχαν θρόνοι και θέσεις που κάθονταν οι βασιλιάδες για να παρακολουθήσουν κάποια πολιτιστικά γεγονότα. Είδαμε το παλάτι στο οποίο δεν μπορούσες να μπεις και από έξω είχε 2 φρουρούς (κάτι αντίστοιχο με τους δικούς μας τσολιάδες. Αγοράσαμε νεράκι και αφού άφησε ο άντρας μου το δανεικό παντελόνι βγήκαμε με προορισμό τον Ξαπλωτό Βούδα.

Πηγαίνοντας προς τον επόμενο ναό που ήταν κοντά με το Μεγάλο Παλάτι έπιασε ξαφνικά ένα αεράκι και άρχισε να ψιχαλίζει. Μέχρι να βγάλουμε τα αδιάβροχα από την τσάντα έριχνε καρεκλοπόδαρα. Μου φάνηκε διαφορετική η βροχή της Βόρειας Ταϋλάνδης σε σχέση με την πρωτεύουσα. Ήταν πολύ πιο δυνατή και εκεί την πατήσαμε! Φορέσαμε τα αδιάβροχα και είπαμε κοντά είναι ο ναός πάμε… έλα όμως που από τα γόνατα και κάτω γίναμε λούτσα και έλα που η βροχή ήταν τόσο δυνατή που δεν γινόταν να προχωράς. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να περιμένουμε κάτω από 1 είσοδο να κοπάσει λίγο και μόλις η ένταση της χαλάρωσε προχωρήσαμε προς τον WatPho.

Η είσοδος ήταν 100baht (με δωρεάν νερό, το οποίο δεν μας έδωσαν ποτέ). Μπήκαμε στα γρήγορα για να γλιτώσουμε την υπόλοιπη βροχή και μέσα στον ναό επικρατούσε ένα ψιλό χάος. Βρεγμένοι τουρίστες ή στεγνοί τυχεροί τουρίστες που η βροχή τους έπιασε όσο ήταν εκεί και είχαν αράξει στο πάτωμα και βαριόντουσαν. Μέχρι να μπούμε και να δούμε τον 2ο μεγαλύτερο ξαπλωτό Βούδα στον κόσμο η βροχή είχε σταματήσει και έξω ήταν χαρά θεού. Ο ήλιος έλαμπε ξανά. Εμείς είχαμε βαρύνει όμως λίγο. Τα αθλητικά βρεγμένα εκαναν λίγο πλατς-πλατς και το παντελόνι μου έπρεπε να το στύψω από το γόνατο και κάτω.

Και τι ήταν το λογικό ;Να γυρίσουμε να αλλάξουμε.Οχι! Πήραμε ένα τουκ-τουκ και κατευθυνθήκαμε προς το KhaoSanRoad.To σκηνικό ήταν βγαλμένο από ταινία. Δεξιά και αριστερά μαγαζιά με μπλούζες κυρίως και ενδιάμεσα μπυραρίες και καφετέριες

. Στον δρόμο οι κλασσικοί κράχτες και είδαμε και κάποια άτομα που πουλούσαν σκορπιούς περασμένους σε καλαμάκι για φαγητό.

Ρωτήσαμε για πλάκα το κόστος τους, γιατί δεν θα τρώγαμε κάτι τέτοιο και κόστιζε περίπου 4 ευρώ ο ένας, αν και μπορούσες να κάνεις παζάρια για να ρίξεις την τιμή. Στο τέλος του δρόμου υπήρχε το αγαπημένο Burger King ,όπου θα τρώγαμε το γεύμα μας. Με το που καθόμαστε να φάμε έπιασε πάλι μια βροχή απίστευτη. Μέσα στο φαστ φουντ υπήρχε μια κυρία που έκανε ιδιαίτερο σε 1 μαθήτρια και άλλη μία που έφτιαχνε κάτι κοσμήματα. Και οι δυο μου φάνηκε ότι δούλευαν συνωμοτικά και παράνομα.

Αφού φάγαμε και είχε χαλαρώσει η βροχή κατεβήκαμε και πήραμε ένα ταξί με ταξίμετρο να μας πάει στο ξενοδοχείο. Αυτή ήταν η χειρότερη επιλογή μας σε όλο το ταξίδι. Γιατί; Επειδή κάναμε 6,5 χιλιόμετρα μέσα σε 1 ώρα και 45 λεπτά. Μπορεί επί μισή ώρα να μην είχαμε κουνηθεί καθόλου. Ο οδηγός ήταν ήρεμος και χαλαρός, ο άντρας μου είχε τρελαθεί και τελικά είδαμε 1 στάση του Skytrain και αφήσαμε το ταξί. Ο οδηγός ήθελε να μας πάει έξω από τον σταθμό αλλά για να κάνει αυτή την αναστροφή που χρειαζόταν θα τρώγαμε άλλη μισή ώρα και δεν αντέχαμε άλλο την κίνηση. Το θετικό σε όλο αυτό είναι ότι δεν πληρώσαμε πολλά στο ταξί, γύρω στα 3 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Πήραμε το μετρό και μέσα σε κάνα τέταρτο βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο. Ήταν ανακούφιση όταν μετά το μπανάκι ξάπλωσα στο κρεβάτι. Είχε πάει και αργά το βράδυ η ώρα και οι αντοχές είχαν εξαντληθεί.

 

[demie]

Κ μετά κ μετά;;;

 

[babaduma]

Η είσοδος ήταν 100baht (με δωρεάν νερό, το οποίο δεν μας έδωσαν ποτέ).

Προχωρώντας ευθεία καμμιά 30αριά μέτρα από εκεί που κόβεις το εισιτήριο, είναι το κιόσκι που έχουν τα παγωμένα νεράκια (250ml), δίνεις το σχετικό απόκομμα και παίρνεις το μπουκαλάκι σου. Στον ίδιο χώρο του ναού, στο βάθος του περιβόλου, περίπου στα 200μ. υπάρχει η σχολή παραδοσιακού μασάζ όπου μπορεί κανείς να κάνει (έναντι 10 ευρώ την ώρα) thai massage ή foot massage μιας ώρας που όμοιό του δεν έχει ούτε πρόκειται να κάνει οπουδήποτε αλλού στην Ταϋλάνδη.

 

[i love travels]

Επόμενη Μέρα (εκεινη την μέσα μάθαμε οτι είναι Σαββατο)
Το πρωινό ξύπνημα ήταν δύσκολο. Τα παπούτσια μας δεν είχαν στεγνώσει ακόμα αφού τα είχαμε αφήσει σε κλειστό χώρο, αλλά δεν είχαμε μπαλκόνι! Φάγαμε ένα καλό πρωινό και ξεκινήσαμε την ημέρα μας πηγαίνοντας στο SiamCenter. Ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο αποτελούμενο από 3 κτίρια γεμάτο μαγαζιά παντός είδους και το διάσημο μουσείο με τα κέρινα ομοιώματα. Το εμπορικό κέντρο άνοιγε στις 10 και περιμέναμε κάνα 5 λεπτό στην είσοδο μαζί με αρκετό κόσμο. Όταν άνοιξαν οι πόρτες ο κόσμος άρχισε να τρέχει και να πηγαίνει στους πάνω ορόφους. Ανεβήκαμε και εμείς με το σκεπτικό ότι κάτι καλό θα υπάρχει! Μείναμε έκπληκτοι όταν καταλάβαμε ότι τα ¾ του κόσμου αυτού έκανε μια τρελή ουρά για το ShabuShi…Αυτό που είχαμε φάει κατά τύχη στο ChiangMai.Ήταν 10 το πρωί και έτρεχαν να προλάβουν για να φάνε ; Ούτε να τους το χάριζαν. Κοιτάξαμε σε 1 διαδραστικό πίνακα πληροφοριών προς τα πού να πάμε και με 1 εσωτερική γέφυρα βρεθήκαμε από το ένα κτίριο στο άλλο.

Πήραμε ένα combo εισιτήριο για το μουσείο της Madame Τussauds που περιείχε: επίσκεψη το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων, 1 φωτογραφία από αυτές που σε βγάζουν μέσα οι φωτογράφοι του μουσείου, το κέρινο ομοίωμα του χεριού σου, την είσοδο στο Siam ocean worldκαι η προβολή σε 5d σινεμά ( 1720baht/ άτομο). Το μουσείο με τα κέρινα ομοιώματα μικρό σε σχέση με του Λονδίνου αλλά εντυπωσιακό όπως και να ναι!

Κάναμε κέρινα ομοιώματα τις παλάμες των χεριών μας οι οποίες αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο ψυγείο γιατί με την ζέστη άρχισαν να λιώνουν και μεταφερθήκαμε στο ισόγειο του τρίτου κτιρίου του Siam Center για να πάμε στο Ocean world.Είχε χαβαλέ γιατί φόραγα ένα φόρεμα με ψάρι και πήγα σε ενυδρείο. Θα με κοίταζε ο κόσμος και θα έλεγε «τι καμένη είναι αυτή…?» αλλά πραγματικά δεν ήξερα ότι θα πάμε! Αρκετά εντυπωσιακό αν δεν έχεις πάει σε Ευρωπαϊκά ενυδρεία.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσα είδη ιππόκαμπων είχε. Μπήκαμε επίσης και σε 1 βάρκα με γυάλινο πάτο και κάναμε βόλτα πάνω από καρχαρίες, χέλια και άλλα τέτοιου είδους ψαράκια.

Όταν βγήκαμε είχε πάρα μα πάρα πολύ κόσμο που περίμενε να μπει και πραγματικά είχε πολύ φασαρία από παιδικές φωνούλες. Η αίθουσα για την 5D προβολή ήταν στον ίδιο χώρο με το ενυδρείο. Σφραγίσαμε το εισιτήριο μας για την επόμενη προβολή που ήταν σε κάθε 1 ώρα σχεδόν και ανεβήκαμε στον πάνω όροφο για να βολτάρουμε. Εκεί ήταν το foodpark και αγοράσαμε από 1 παγωτάκι. Το δικό μου μάλιστα ήταν με κομματάκια kit-kat και το θεωρούσαν καινοτομία γιατί αν το γυρνούσες ανάποδα δεν έπεφτε και διαφήμιζαν ότι αν στάξει σου το κερνάνε. Είδαμε 1 ταινία μικρού μήκους , τις 20.000 λεύγες κάτω από την θάλασσα, όπου ήταν 1 ιστοριούλα που στήριζε την ανακύκλωση. Δεν είχα ξαναδεί 5D. Φορέσαμε γυαλιά, οι καρέκλες κουνιόντουσαν και σε σκουντούσαν και μας πεταγόταν αέρας. Όμορφη εμπειρία! Τελικά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτή η μέρα χαρακτηρίζεται ως «η μέρα του παιδιού»!

Είχαμε ακούσει ότι στο Μπανγκόκ έχει ένα τεράστιο φανταστικό πάρκο με ελεύθερες γιγάντιες σαύρες. Ε, δεν γινόταν να μην πάμε. Το πάρκο Lumpini μας καλοδέχτηκε! Ήταν καταπράσινο και είχε λίμνες. Είδαμε κάτι να κουνιέται στις όχθες μιας λίμνης, ωχ μια πολύ μεγάλη σαύρα!

Τελικά δεν έλεγαν ψέμματα! Προχωρόντας βρήκαμε μια ακόμα λίμνη πολύ μεγαλύτερη από την προηγούμενη που είχε μέσα συντριβάνια και σαύρες και μπορούσες να νοικιάσεις θαλάσσιο ποδήλατο σε σχήμα κύκνων! Όπως ήταν αυτονόητο για εμάς νοικιάσαμε για να κάνουμε βόλτα, το μισάωρο χρεωνόταν 40 baht αλλά έπρεπε να δώσεις παραπάνω και σου επέστρεφαν αυτά που έδωσες αν επέστρεφες το ποδήλατο στο μισάωρο. Κάναμε βόλτα μέσα στην λίμνη βλέποντας τους ουρανοξύστες της πόλης.

Όταν είχαμε κάνει σχεδόν τον κύκλο της λίμνης άρχισε να ρίχνει λίγες ψιχάλες. Κάτσαμε κάτω από 1 γέφυρα που είχε η λίμνη για λίγα λεπτά και όταν σταμάτησε είπαμε να φύγουμε προς το τέλος της διαδρομής άρχισε να ξαναρίχνει ψιχάλες αλλά αυτή την φορά περισσότερες και μεγαλύτερες. Άρχισε να κάνει ο άντρας μου γρήγορο ποδήλατο για να φτάσουμε στην όχθη γιατί θα γινόμασταν λούτσα, και άντε εμείς δεν πειράζει, αλλά η τσάντες μας; Διαβατήρια, Φωτογραφική, δεν γινόταν αυτά να βραχούν! Πληρώσαμε και για καλή μας τύχη είχε σε 5 βήματα 1 κιόσκι, ήταν ότι έπρεπε. Προφυλαγμένοι από την βροχή αράξαμε και την βλέπαμε να πέφτει στην λίμνη. Σε 1 μεγάλο σκεπαστό αίθριο είχε παιδάκια που χόρευαν και τραγουδούσαν κάτι που μου θύμιζε προσκοπικό ρυθμό. Τώρα που ήμασταν στεγνοί ήταν ρομαντικά. Σταμάτησε η βροχή και βγήκαμε από την κρυψώνα μας μετά από κάνα 45λεπτο περίπου κατευθυνόμενοι προς το μετρό. Ουπς, άρχισε ξανά να ψιχαλίζει και ξανακρυφτήκαμε κάτω από 1 μεγαλύτερο κιόσκι, ξέσπασε και άλλη μπόρα, αλλά αυτή την φορά είχαμε πείρα και κρυβόμασταν γρήγορα. Έτσι όπως κάναμε σχέδια για το μετά την βροχή με την άκρη του ματιού μου βλέπω κάτι να κουνίεται. Λέω του άντρα μου μην τρομάξεις και μην κουνηθείς. Μια μεγάλη σαύρα ήταν ακριβώς δίπλα μας και κοίταζε. Μέχρι να βγάλουμε φωτογραφική μας είχε γυρίσει την πλάτη και έφευγε.

Η βροχή σταμάτησε.

Βλέποντας τις φωτογραφίες του ιντερνέτ πιστεύαμε ότι η Ταϋλάνδη έχει ναούς που είναι διακοσμημένοι με χρυσά αγάλματα. Τελικά δεν είναι χρυσά !Είναι επιχρυσωμένα και μάλιστα σε κάποια οι πιστοί κολλούν φύλλα χρυσού ως δωρεά. Ο Lee μας είχε πει ότι ο μοναδικός ατόφιος χρυσός Βούδας βρίσκεται στον Wat Traimit.

Ο ναός έχει επίπεδα. Στα πρώτα επίπεδα έχει κάποιες εκθέσεις που πληρώνεις για να μπεις, αλλά ο χρυσός Βούδας βρίσκεται στο πάνω επίπεδο και δεν χρειάζεται να πληρώσεις! Ο ναός είναι πολύ κοντά στην China Town και επειδή θέλαμε να πάμε και προς τα εκεί ήταν ευκαιρία! Τελικά βρήκαμε τον ναό (ήθελε λίγο περπάτημα από την στάση του μετρό) αλλά ο δρόμος με την αγορά στην China Town ήταν κλειστός. Ρωτήσαμε εκεί έναν οδηγό Τουκ-Τουκ και μας είπε ότι σήμερα δεν λειτουργεί και αν θέλουμε να μας πάει κάπου αλλού. Εγώ θυμόμουν βέβαια ότι στο ιντερνέτ την προτείνει σαν βόλτα το βράδυ οπότε το θεωρήσαμε λογικό να είναι κλειστή στις 5 το απόγευμα.

Πήραμε ένα τουκ-τουκ λοιπόν με κατεύθυνση το Lebua Hotel.Θέλαμε να πιούμε ποτό στο διάσημο Sky Bar του που έχουν γυριστεί και κάποιες σκηνές από το Hangover II. Για να πάμε εκεί κάναμε τον σταυρό μας αρκετές φορές μιας και ο κυριούλης αποφάσισε να πετάξει και όχι να οδηγήσει κανονικά. Έτρεχε αρκετά ειδικά όταν ο δρόμος ήταν άδειος, έκανε και κάτι σφήνες όταν ο δρόμος ήταν γεμάτος, αλλά δόξα τον Θεό φτάσαμε άρτιοι!

Στο ισόγειο λοιπόν του ουρανοξύστη που στεγάζει το ξενοδοχείο είχε κάποιες κοπέλες ομορφα ντυμένες οι οποίες πολύ ευγενικά μας είπαν ότι δεν γίνεται να μας αφήσουν να μπούμε γιατί υπάρχει dress code στο μπαρ. Ο άντρας μου φοροούσε βερμούδα και εγώ πλαστικά παντοφλάκια .Οι άντρες πρέπει να φορούν μακρύ παντελόνι και αν είναι τζιν χωρίς σκισίματα και δεν επιτρέπονται οι πλαστικές σαγιονάρες! Της κλαφτήκαμε λίγο ότι είμαστε μόνο 1 μέρα στην πόλη και ήρθαμε μόνο για να πιούμε ποτό εκεί και αλλά τέτοια… Αλλά η κοπέλα απάντησε πάλι ευγενικά λέγοντας ότι μπορούμε να αγοράσουμε 1 παντελόνι μακρύ , αν θέλουμε οπωσδήποτε να μπούμε, από ένα πολυκατάστημα που είναι πιο κάτω από το ξενοδοχείο. Εγώ δεν είχα θέμα με τις σαγιονάρες γιατί κουβαλούσα στην τσάντα μου και κανονικές παπούτσια και είχα βάλει τις πλαστικές για την βροχή. Μην βραχεί και άλλο ζευγάρι παπούτσια που είχα! Αποφασίσαμε λοιπόν να κατευθυνθούμε προς το ποτάμι για να πάρουμε καραβάκι και να επιστρέψουμε σιγά σιγά στο ξενοδοχείο μας. Να αλλάζαμε και να επιστρέφαμε πιο βράδυ, αν και θέλαμε να προλάβουμε τη θέα την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Πηγαίνοντας λοιπόν προς το ποτάμι η πείνα άρχισε να βαράει κόκκινο. Κοιτάμε δεξιά μας και βλέπουμε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο , το Robinson( αυτό που έλεγε η κοπέλα από το Lebua). Ανεβήκαμε στο food park του για φαγητό. Εκεί έπρεπε να πάρεις μια κάρτα από το ταμείο, να την γεμίσεις με όσα χρήματα ήθελες, να παραγγείλεις από όποιο μαγαζάκι ήθελες και να πληρώσεις δίνοντας αυτή την κάρτα. Έτσι κάναμε! Με 4 ευρώ πήραμε 2 μερίδες φαγητό και 2 αναψυκτικά! Κατεβαίνοντας τους ορόφους είδαμε ότι έχει εκπτώσεις και μιας και ο άντρας μου χρειαζόταν και 1 παντελονάκι μπήκαμε στο τρυπάκι να κοιτάξουμε τι παίζει από τιμές. Με 20 ευρώ πήραμε ένα τέλειο μαύρο υφασμάτινο παντελόνι καλής μάρκας! Έτσι, έβαλε το παντελονάκι και ξαναπήγαμε για ποτό αυτή την φορά χορτάτοι και με την σωστή ενδυμασία! Στο ασανσέρ του ξενοδοχείου μας ζήτησαν να αφήσουμε τα σακίδια μας σε 1 κύριο που τα πρόσεχε και μας έδωσαν αριθμό και επιτέλους μπήκαμε στο ασανσέρ. Το μπαρ βρίσκεται στο 63 όροφο. Όσο ανεβαίναμε βούλωναν τα αυτιά μας. Όταν βγήκαμε είδαμε μια απίστευτη θεά. Σαν να βρισκόσουν σε αεροπλάνο! Οι ουρανοξύστες που από τον δρόμο μας φαινόντουσαν τεράστιοι εκεί ήταν σαν μυρμηγκάκια.

Παραγγείλαμε 2 cocktail και γυρίσαμε το μπαρ πίνοντας τα για να δούμε τη θέα από όλα τα σημεία του! Η αίσθηση που σου έμενε άξιζε και το νέο μας παντελόνι και το κόστος των ποτών (590 baht το ένα)

Το βράδυ έπρεπε να ολοκληρωθεί με την επίσκεψη στην ChinaTown. Πήραμε το μετρό και πήγαμε. Άκρα του τάφου σιωπή. Όλα κλειστά. Ρωτήσαμε έναν περαστικό και μας εξήγησε ότι το Σάββατο δεν λειτουργούν τα μαγαζιά εκεί. Τελικά ο οδηγός του τουκ-τουκ δεν έλεγε ψέματα. Είχαμε πιστέψει ότι ήθελε να μας παραπλανήσει. Έπρεπε να επιστρέψουμε για νάνι.

 

[KIKI]

Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον ....
Ο πιτσιρικάς Ελληνας απαραδεκτος , γιατι τον χρησιμοποιει το γραφείο ;

 

[i love travels]

Σε παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον ....
Ο πιτσιρικάς Ελληνας απαραδεκτος , γιατι τον χρησιμοποιει το γραφείο ;

Είναι του μπαμπά του!

 

[i love travels]

Κυριακή

Πρωινό ξύπνημα, μαζέψαμε γρήγορα –γρήγορα τα πράγματά μας και πήγαμε για το check-out.Μας πήρε με το ΙΧ. του ο εκπρόσωπος του ταξιδιωτικού γραφείου και μας άφησε στο αεροδρόμιο. Η κοπέλα που μας έκανε το check-in σάστισε λίγο από τα πολλά εισιτήρια που υπήρχαν στο όνομα μας και έπρεπε να της εξηγήσουμε εμείς που πάμε για να βρει την κατάλληλη κράτηση. Μου έκανε εντύπωση που δεν στεναχωρήθηκα φεύγοντας από το Μπανγκόκ. Δεν ήταν άσχημα, και αν μπορούσα να το προβλέψω θα κάναμε μια επιπλέον διανυκτέρευση για να είμαστε πιο χαλαροί, αλλά είχα έναν ενθουσιασμό μπαίνοντας στο αεροπλάνο. Βασικά αεροπλανάκι για να ακριβολογούμε. Είχε έλικες! Σαμούι σου ερχόμαστε!!!!!!!!!

Όταν προσγειωθήκαμε είδαμε το πολυσυζητημένο αεροδρόμιο! Από μακριά έμοιαζε πιο πολύ με ξενοδοχείο. Μας πήρε ένα τρενάκι σαν τα τουριστικά και μας πήγε στον χώρο παραλαβής των αποσκευών. Είχε σε 1 σταντ χάρτες του νησιού που μπορούσες να πάρεις δωρεάν και ήταν όλοι στα Ρώσικα! Μας περίμενε μια κοπελίτσα από το ταξιδιωτικό γραφείο και με μας μετέφεραν στο ξενοδοχείο μας. Όταν φτάσαμε μας είπε ότι θα περάσει κατά τις 5 να μας δώσει κάποιες πληροφορίες για το νησί γιατί θα την ξαναβλέπαμε στην επιστροφή ( το πακέτο από το ταξιδιωτικό γραφείο είχε μόνο τις μεταφορές από και προς το αεροδρόμιο). Μας πήρε λοιπόν 1 κοπέλα από το ξενοδοχείο με αμαξάκι σαν αυτά που έχουν στο γκολφ ,να μας δείξει το δωμάτιο μας. Ανοίγει η ξύλινη πόρτα και βλέπουμε την αυλή μας που είχε 3 χώρους: τραπεζαρία και καθιστικό ( καναπέδες ,τραπεζάκι και είδη για να φτιάξεις καφέ ) και w.c. και 1 μικρή πισίνα όλη δικιά μας. Η βίλα μας λοιπόν εκτός από αυτά περιείχε λουτρό με μπανιέρα και ντουζιέρα ξεχωριστά, το υπνοδωμάτιο και 1 μπαλκόνι που είχε ξαπλώστρες. Χλιδή! Τακτοποιηθήκαμε και το πρόγραμμα έλεγε βουτιά στην πισίνα μας, βόλτα στην παραλία της Chaweng, μπανάκι στην θάλασσα και συνάντηση με την κοπέλα του ταξιδιωτικού ώστε να πάμε μετά για φαγητό. Βγήκαμε χρονικά εκτός προγράμματος στην βόλτα στην παραλία. Το τοπίο ήταν μαγευτικό! Λευκή αφράτη άμμος, φοίνικες παντού και διέκρινες τον βυθό της θάλασσας. Ξεκινήσαμε λοιπόν να περπατάμε και λέγαμε «έλα μέχρι εκεί θα πάμε» και όταν φτάναμε αποφασίζαμε να πάμε ακόμα πιο κάτω. Κατά μήκος της παραλίας είχε κιόσκια από γραφεία που οργανώνουν εκδρομές στο νησί είτε μισής μέρας είτε ολόκληρης. Παντού ίδιες τιμές και ίδιες εκδρομές εννοείται. Φτάσαμε σε 1 σημείο και είπαμε να γυρίσουμε από τον πάνω δρόμο για να δούμε και τον κεντρικό δρόμο του νησιού. Δεν υπήρχε όμως κάποιο στενό… κάποιο δρομάκι να ανέβουμε. Είχε παντού ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ. Τελικά μπήκαμε σε 1 ξενοδοχείο και βγήκαμε σαν κύριοι! Στον γυρισμό καταλάβαμε ότι είχαμε περπατήσει πολύ και η επιστροφή από την άσφαλτο ήταν δυσκολότερη μιας και ήταν μεσημέρι.

Το μπάνιο στην θάλασσα επιβαλλόταν! Η θάλασσα πολύ ζεστή ,σαν να ήταν από θερμοσίφωνο! Το θέαμα όσο κολυμπούσες ακόμα καλύτερο… Εξωτική παραλία. Έκανα σαν μωρό, δεν ήθελα να βγω από την θάλασσα.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο συναντήσαμε την κοπέλα στην οποία κλείσαμε και τις ολοήμερες εκδρομές των 2 επόμενων ημερών. Η νοοτροπία σε όλες τις εκδρομές η ίδια! Έρχονται σε παίρνουν και σε αφήνουν στο ξενοδοχείο σου, γεύμα σε μπουφέ.

Θα τρώγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου το οποίο έβγαζε τραπεζάκια στην άμμο, είχε ζωντανή μουσική και είχαμε δώρο 1 cocktail επειδή ήταν η πρώτη μας μέρα στο νησί. Οι τιμές πολύ προσιτές! Φάγαμε το ωραιότερο καβούρι ever! Άρχισε να νυχτώνει και ήταν πολύ ρομαντικά. Αυτό ήταν γεύμα γαμήλιου ταξιδιού.

Στην παραλία πέρναγαν πωλητές “lucky balloon” , τα μπαλόνια που τα ανάβεις και πετανε στον ουρανό. Ο κόσμος αγόραζε και πέταγε! Το σκηνικό γινόταν ακόμα πιο ρομαντικό.

Μόλις φάγαμε κατευθυνθήκαμε προς τον πάνω δρόμο της Chaweng για να δούμε αν έχει ζωή την νύχτα! Γινόταν χαμός από τον κόσμο. Άπειρα εστιατόρια, υπερβολικά πολλά μαγαζιά για μασάζ και σε κάνα 2 σημεία έβλεπες lady boy ντυμένα υπερπαραγωγή να διαφημίζουν το μαγαζί τους. Μετά από μια ώρα περίπου περπάτημα αποφασίσαμε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε για ξεκούραση. Ο δρόμος ήταν τίγκα στα τουκ-τουκ. Το εντυπωσιακό είναι ότι σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ταϋλάνδη , στο Σαμούι τουκ-τουκ λένε τα κόκκινα αμάξια με την σκεπαστή καρότσα (ο άντρας μου λέει ότι μοιάζουν με καναδέζα…) και όχι τα τρίκυκλα.

 

[i love travels]

Δευτέρα
Ξυπνήσαμε πρωί πρωί με πολύ κέφι! Η εκδρομή με τα 4x4 άρχισε όταν επιβιβαστήκαμε στο τζιπ μας. Στο πίσω μέρος είχε έναν πάγκο αριστερά και έναν δεξιά και είχε ζώνες αυτοκινήτου για να δεθείς. Κάναμε 1 στάση για να πάρουμε άλλα 2 ζευγάρια Ρώσων και φτάσαμε σε 2 διάσημους βράχους του νησιού. Τον παππού και την γιαγιά. Ήταν σε 1 μέρος με όμορφη παραλία και ουσιαστικά ήταν 2 μέρη βράχων όπου έλεγαν ότι το ένα μοιάζει στο γεννητικό όργανο μιας γυναίκας, της γιαγιάς, και το άλλο ενός άντρα, του παππού. Δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου.

Άντε να πεις ότι ο παππούς έμοιαζε λιγουλάκι αλλά η γιαγιά...μπα. Ε...με καλή διάθεση να πω ότι είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η φύση έχει σχηματίσει κάτι τέτοιο, αλλά όχι και αξιοθέατο του νησιού. Επιστρέφοντας στο παρκινγκ που είχαμε αφήσει το τζιπ εντυπωσιάστηκα γιατί ήταν γεμάτο με 4x4.Μπήκαμε στο αμάξι μας και η επόμενη στάση ήταν το ίδιο αδιάφορη με την πρώτη. Το γηραιότερο δέντρο του νησιού το οποίο βρισκόταν σε 1 μέρος γεμάτο παγόδες, δηλαδή τάφους. Παρόλο που τα μέχρι στιγμής αξιοθέατα δεν μας εντυπωσίασαν ήταν ωραία η αίσθηση να κάνεις βόλτα στο νησί με 4x4.Η επόμενη στάση μας κράτησε αρκετά και περάσαμε όμορφα. Το πρόγραμμα έλεγε βόλτα με ελέφαντες, σόου με ελέφαντες, σόου με κροκόδειλους, φαγητό. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά σκεφτόμασταν να μην ξανακάνουμε βόλτα με ελέφαντες, αλλά η συγκεκριμένη εταιρεία δεν είχε επιλογή. Ευτυχώς! Μπορεί το περιβάλλον να μην ήταν όπως στην Βόρεια Ταϋλάνδη και να ήταν πιο εμπορικό , αλλά ο οδηγός μας που είχε μάθει να "συνεργάζεται" με τουρίστες κατέβηκε από τον ελέφαντα και μας πρότεινε να τον οδηγήσουμε εμείς και εκείνος να μας βγάζει φωτογραφίες. Πρώτα ο άντρας μου κατέβηκε από το καθισματάκι μας στον λαιμό του και μετά κατέβηκα και εγώ. Η αίσθηση να προχωράει το ζωάκι και εμείς να είμαστε πάνω του και να το χαϊδεύουμε ήταν άλλο πράγμα! Οι τρίχες που έχει σαν συρματόσχοινα. Οι φωτογραφίες που μας έβγαλε απίστευτες! Διανύσαμε μια μικρή απόσταση και μετά όταν πλησιάζαμε στον τερματισμό της διαδρομής εμείς επιστρέψαμε στην θέση μας και ο οδηγός μας στην δική του.Mέσα στο "πάρκο" υπήρχε ένα αμφιθέατρο. Κάτσαμε λοιπόν εκεί και άρχισε το σόου με τους ελέφαντες. Παρέπεμπε σε σόου τσίρκου πιο πολύ, ελέφαντες με χουλα-χουπ, ελέφαντες να βάζουν την μπάλα στα δίχτυα και άλλα τέτοια!

Το εντυπωσιακό ήταν ότι κάποιοι είχαν αγοράσει μπανάνες για να τους ταΐσουν και τα ελεφαντάκια προσπαθούσαν να τις κλέψουν. Κάτι κυρίες τις είχαν πίσω από την τσάντα τους και με την προβοσκίδα τους πέταγαν τις τσάντες και έπαιρναν τις μπανάνες! Στον ίδιο χώρο είχε μια επίδειξη με 1 μαϊμουδάκι για να μας δείξουν πως πιάνουν τις καρύδες από τα δέντρα και πως φτιάχνετε το γάλα καρύδας. Στη συνέχεια είδαμε το σόου με τους κροκόδειλους, όποιος καθόταν στις πρώτες σειρές μπορεί και να βρεχόταν λίγο από τα νερά που πέταγαν οι κροκόδειλοι χτυπώντας την ουρά τους. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις τον άνθρωπο να βάζει το κεφάλι του μέσα στο στόμα του κροκόδειλου.

Μετά το τέλος του σόου γευματίσαμε σε μπουφέ που βρισκόταν μέσα στο "πάρκο" ανεβήκαμε στα τζιπ και εκεί άρχισε το off-road. Δεν υπήρχε στην ουσία δρόμος, χώμα και πέτρες, τρελές ανηφοροκατηφόρες και τα τζιπ δεν πάταγαν φρένο! Διασχίσαμε και 1 ρηχό ποταμάκι! Στην οροφή του 4x4 υπήρχαν 2 θέσεις και 2 από τα άτομα του γκρουπ κάτσανε εκεί. Ακούγαμε φωνές...λογικά θα τα είχαν παίξει!

Φτάσαμε σε κάτι καταρράκτες στους οποίος μπορούσαμε να κολυμπήσουμε. Εμείς είχαμε ενημερωθεί και φοράγαμε μαγιό. Ήταν 2 οι καταρράκτες στον πρώτο μας άφησαν τα 4x4 ,όπου και κολυμπήσαμε, τον δεύτερο τον βρήκαμε μόνοι μας περπατώντας σε 1 ανώμαλο μονοπάτι, δεν μπορούσες να κολυμπήσεις εκεί, με κούρασε λίγο το περπάτημα με τις σαγιονάρες σε αυτόν τον δρόμο! Η αλήθεια είναι ότι οι καταρράκτες των Κυθήρων ήταν καλύτεροι. Επόμενη στάση ο μουμιοποιημένος μοναχός. Ο συνοδός μας εξήγησε ότι τον σέβονται πάρα πολύ και τον θεωρούν θαύμα της φύσης που αντέχει τόσα χρόνια το δέρμα του.

Του έχουν φορέσει και κάτι γυαλιά γιατί δεν έχει μάτια και τα παιδάκια τρόμαζαν. Ο άντρας μου το ήθελε πολύ...δεν μπορούσα να του το αρνηθώ ...εξάλλου πότε θα είχα ξανά την ευκαιρία; Ανεβήκαμε στην οροφή του τζιπ. Ήταν ωραία αίσθηση. Υπήρχαν φορές που κινούμασταν μπαλετικά για να μην τρώμε κλαδιά στο πρόσωπο! Ευτυχώς ήμασταν σε άσφαλτο και έτσι απλά δεν ταλαιπωρηθήκαμε! Αξέχαστη εμπειρία! Φτάσαμε στο μυστικό δάσος. Κατεβήκαμε κάποια σκαλιά και συναντήσαμε έναν μικρό καταρράκτη και ένα δάσος που μέσα είχε διασκορπισμένα αγάλματα. Ωραίες εικόνες, αρκετες φωτογραφίες.

Αυτή την φορά στην καρότσα του τζιπ ανεβήκαμε στο υψηλότερο σημείο του νησιού όπου είχε υπέροχη θέα. Ο δρόμος ήταν off-road και οι οδηγοί γκάζωναν αρκετά για να ανέβουν τις ανηφόρες. Όταν λοιπόν κατεβήκαμε ακούσαμε φωνές από μια κυρία του γκρουπ η οποία ωρυόταν. Απειλούσε τον οδηγό του τζιπ της ότι θα φωνάξει την αστυνομία και πραγματικά δεν καλοκαταλάβαινες τι έλεγε από την ένταση. Τελικά καταλάβαμε ότι φοβήθηκε στον δρόμο και ότι ενώ είπε στον οδηγό να πηγαίνει πιο σιγά εκείνος την αγνόησε. Και ενώ πίναμε το αναψυκτικό που μας κέρασαν οι οδηγοί της εξηγούσαν ότι το είδος της εκδρομής είναι adventure και όχι sightseeing. Μετά πολλά την έπεισαν να μπει ξανά σε 1 από τα τζιπ στην θέση των συνοδών για να επιστρέψουμε. Στην επιστροφή άρχισε να βρέχει. Οι κακόμοιροι που καθόντουσαν στην οροφή των τζιπ έγιναν λούτσα. Μετά από λίγο σταμάτησε, αλλά όταν πια μπήκαμε σε 1 αλάνα για να κατέβουν από τις οροφές μιας και θα μπαίναμε στο κέντρο του νησιού άρχισε να βρέχει για τα καλά. Και εμείς που καθόμασταν στην καρότσα βραχήκαμε αρκετά. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τρέξαμε στο δωμάτιο. Λίγη ξεκούραση άλλα "έκανε" πείνα. Βόλτα στον κεντρικό δρόμο του Σαμούι και κάτσαμε σε 1 από τα εστιατόρια που είχαμε σταμπάρει από χτες. Έχει πολλά μπάρμπεκιου εστιατόρια θαλασσινών. Φάγαμε με λιγότερο από 50 ευρώ ( τα 2 άτομα) μια ποικιλία που περιείχε 1 ολόκληρο ψάρι,1 φρέσκο καλαμάρι, 2 όστρακα που δεν είχα ξαναδεί στην Ελλάδα, 1 μικρό αστακό,4 μεγάλες γαρίδες, καλαμπόκι, όλα ψητά στα κάρβουνα και τα ποτά μας! Κάναμε λίγη βόλτα ακόμα...αλλά την επόμενη μέρα μας περίμενε πολύ πρωινό ξύπνημα!

 

[korina80]

θα μπορούσα να έχω pm με το όνομα του πρακτορείου και ένα μέσο όρο κόστους του ταξιδιού?
Επίσης τέλος Νοέμβρη ή Δεκέμβρης είναι καλή εποχή από άποψη κλίματος?

 

[jimakos]

Περιμενουμε την συνεχεια με ανηπομονησια.....
Την ιδια περιοδο εμεις ημασταν srilanka και μαλδιβες για γαμηλιο... Να δουμε ποτε θα αξιωθω να γραψω κατι.
Τελικα ολο το ταξιδι ποσο σας βγηκε συνολικα???