Ουγγαρία Ταξίδι στη Βουδαπέστη

[Bahari]

εγω εχω μια απορια.......τελικα τι δικαιολογια ειπες στη δουλεια????
ωραια η ιστορια σου!οντως εκανε τοσο κρυο ωστε να χρειαζεσαι ισοθερμικες καλτσες?

Κοίτα κρύο έκανε (6 με 7 βαθμούς κατά τη διάρκεια της ημέρας), πιθανόν άλλος να φόραγε ένα απλό ζευγάρι κάλτσες, αλλά εγώ είπαμε ότι είμαι κρυουλιάρα :roll: Η αδερφή μου για παράδειγμα φόραγε καλτσόν κι ένα ζευγάρι κάλτσες μέσα από τις μπότες. Έχουν ένα καλό όμως οι ισοθερμικές κάλτσες, το πόδι δεν ιδρώνει όταν περπατάς και παραμένει στεγνό και ζεστό!

Τώρα όσον αφορά τη δικαιολογία (ελπίζω να μη διαβάζουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι) είπα ότι ταξίδεψα σε άλλη χώρα για κάποιο πρόβλημα που προέκυψε σε σχέση με το μεταπτυχιακό που κάνω. Το ωραίο είναι ότι όταν επέστρεψα, στους φίλους έλεγα για το ταξίδι στη Βουδαπέστη και στη δουλειά περιέγραφα το υποτιθέμενο ταξίδι στην άλλη χώρα! Ευτυχώς δεν τα μπέρδεψα!

 

[eva kas]

εγω εχω μια απορια.......τελικα τι δικαιολογια ειπες στη δουλεια????
ωραια η ιστορια σου!οντως εκανε τοσο κρυο ωστε να χρειαζεσαι ισοθερμικες καλτσες?

Κοίτα κρύο έκανε (6 με 7 βαθμούς κατά τη διάρκεια της ημέρας), πιθανόν άλλος να φόραγε ένα απλό ζευγάρι κάλτσες, αλλά εγώ είπαμε ότι είμαι κρυουλιάρα :roll: Η αδερφή μου για παράδειγμα φόραγε καλτσόν κι ένα ζευγάρι κάλτσες μέσα από τις μπότες. Έχουν ένα καλό όμως οι ισοθερμικές κάλτσες, το πόδι δεν ιδρώνει όταν περπατάς και παραμένει στεγνό και ζεστό!

Τώρα όσον αφορά τη δικαιολογία (ελπίζω να μη διαβάζουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι) είπα ότι ταξίδεψα σε άλλη χώρα για κάποιο πρόβλημα που προέκυψε σε σχέση με το μεταπτυχιακό που κάνω. Το ωραίο είναι ότι όταν επέστρεψα, στους φίλους έλεγα για το ταξίδι στη Βουδαπέστη και στη δουλειά περιέγραφα το υποτιθέμενο ταξίδι στην άλλη χώρα! Ευτυχώς δεν τα μπέρδεψα!

χαχαχαχαχ!παλι καλα!αντε και στο επομενο με το καλο!

 

[Bahari]

(Για να κάνω μια δοκιμή να δω αν θα τα καταφέρω να βάλω φωτογραφίες...)

Με τους χάρτες ανά χείρας προσπαθούμε να προσανατολιστούμε, να ανακαλύψουμε τα αξιοθέατα και να γνωρίσουμε τον τρόπο ζωής των ανθρώπων αυτής της πόλης. Κατευθυνόμαστε προς το Δούναβη. Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται πολύ κοντά στην κεντρική αγορά και αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα κατά μήκος της γέφυρας Szabadsag που ενώνει σε εκείνο το σημείο τη Βούδα με την Πέστη.



Αυτή είναι η εικόνα της Βούδας από τη γέφυρα Szabadsag (βλέπουμε σε πρώτο πλάνο τον λόφο Gellert και στο βάθος τη γέφυρα Erzsebet):


Αφού βγάζουμε τις πρώτες φωτογραφίες και χαζεύουμε τα διάφορα αξιοθέατα που μπορούμε να διακρίνουμε από εκείνο το σημείο κατευθυνόμαστε προς την κεντρική αγορά η οποία κτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και αναστηλώθηκε πριν μερικά χρόνια:


Εκείνο που μας κάνει εντύπωση σπρώχνοντας την ξύλινη πόρτα είναι οι χοντρές και βαριές κουρτίνες που προφυλάσσουν από το κρύο κατά το άνοιγμα της πόρτας. Παραμερίζουμε λοιπόν τις κουρτίνες και ένα σωρό χρώματα και μυρωδιές απλώνονται μπροστά μας… Κυριαρχούν βέβαια τα περίφημα σαλάμια Ουγγαρίας και οι μικρές κόκκινες πιπερίτσες από τις οποίες φτιάχνεται η πάπρικα. Το βλέμμα μας όμως πέφτει σε κάτι μικρές «ψωμένιες» μπουκίτσες που και λόγω της ώρας (είχε πάει 9 το πρωί, ώρα για κολατσιό) κάνουν τα στομάχια μας να γουργουρίζουν. Οι μπουκίτσες αυτές λέγονται Pogacsa και μπορεί να τις βρει κανείς σε διάφορες παραλλαγές. Εμάς μας άρεσαν καλύτερα αυτές με γεύση τυριού.

Αφού είδαμε όλα τα ζαρζαβατικά και τα σαλαμοειδή της αγοράς, είπαμε να ανέβουμε και στο δεύτερο όροφο όπου βρίσκονται πολλά τουριστικά καταστήματα και μικρά φαγάδικα όπου μπορείς κανείς να δοκιμάσει τοπικές λιχουδιές. Τα τουριστικά όμως ανοίγουν μετά τις 10 το πρωί οπότε «οφείλουμε» να επιστρέψουμε κάποια άλλη μέρα όταν θα είναι ανοικτά.
Βγαίνουμε από την αγορά και αποφασίζουμε να περπατήσουμε λίγο στη Vaci Utca (utca=οδός) έναν πεζόδρομο με κτίρια του 19ου και του 20ου αι όπου συναντάμε εστιατόρια και όλες τις γνωστές αλυσίδες ρούχων (Zara, Bershka, H&M…).

 

[Bahari]

Στην αρχή της Vaci utca (ακριβώς στη γωνία με τη So utca) βρίσκουμε ένα ανταλλακτήριο με αρκετά καλή ισοτιμία και αλλάζουμε μερικά ευρώ με φιορίνια. Έχουμε βέβαια και την prepaid της τράπεζας Κύπρου με την οποία μπορούμε να κάνουμε αγορές, να πληρώσουμε σε εστιατόρια και να κάνουμε αναλήψεις, αλλά είπαμε να «ξεφορτωθούμε» τα λίγα ευρουδάκια που είχαμε μαζί μας. Συνεχίζουμε το περπάτημα στον έρημο πεζόδρομο αφού ακόμα τα καταστήματα δεν έχουν ανοίξει και αρχίζουμε να αισθανόμαστε την κούραση του ταξιδιού. Για να πούμε την αλήθεια το ταξίδι μια χαρά ήταν, αλλά 5.20 «πετάγαμε», στις 3 ήμασταν ήδη στο αεροδρόμιο, άρα το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμηθήκαμε καθόλου. «Δεν ξέρω τι θα κάνεις εσύ, αλλά εγώ θα πάω να ρίξω έναν υπνάκο στο ξενοδοχείο το μεσημέρι» μου λέει η αδερφή μου. «Να κοιμηθούμε; Δεν είσαι καλά!!! Αποκλείεται!!!» της απαντώ. «Πήγαινε εσύ και θα συναντηθούμε αργότερα. Εγώ θα συνεχίσω!!!»
Δεν ξέρω τι με πιάνει όταν ταξιδεύω, αλλά θεωρώ ότι ο ύπνος είναι χάσιμο χρόνου!!! Δε θέλω να χάσω ούτε λεπτό από το ταξίδι, τις καινούριες εμπειρίες και τις εικόνες που ξεδιπλώνονται μπροστά μου, αλλά η κούραση και η αϋπνία (μην ξεχνάμε ότι ήμουν στη δουλειά μέχρι λίγες ώρες πριν την αναχώρησή μας για το αεροδρόμιο) αρχίζουν να κερδίζουν έδαφος… «Εντάξει, λέω να πάμε στο ξενοδοχείο κατά το μεσημεράκι, αλλά μόνο για περίπου μιάμιση ωρίτσα, όχι παραπάνω» ανακοινώνω τελικά στην αδερφή μου.

Στο μεταξύ φτάνουμε στο τέλος της Vaci utca, στην Vorosmarty Mihaly Ter, μια πλατεία αφιερωμένη στον ποιητή Vorosmarty. Εκεί βρίσκεται και το φημισμένο ζαχαροπλαστείο Gerbeaud που αν και άνοιξε για πρώτη φορά το 1858 πήρε το όνομά του από τον Ελβετό παρασκευαστή σοκολάτας Gerbeaud ο οποίος το πήρε λίγα χρόνια αργότερα. Σαν λάτρης της σοκολάτας δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να δοκιμάσω τη διάσημη σοκολάτα του μακαρίτη κυρίου Gerbeaud! Μπαίνουμε λοιπόν στο ζαχαροπλαστείο και προσπαθούμε να βρούμε ένα τραπέζι κοντά στα παράθυρα, όχι μόνο για να έχουμε θέα προς την πλατεία, αλλά κυρίως για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας από τις πρώτες ηλιαχτίδες που μπαίνουν δειλά-δειλά μέσα. Την ίδια σκέψη είχαν βέβαια και άλλοι κι έτσι μπορέσαμε να βρούμε ένα τραπέζι στο οποίο μετά βίας έφταναν οι σκιές των ηλιαχτίδων που έλουζαν αυτά τα «τυχερά» (ηλιόλουστα) τραπέζια. Η διακόσμηση είναι χλιδάτη: πολυέλαιοι, βαριές βελούδινες κουρτίνες, «χρυσοποίκιλτα» ταβάνια.


Σε λίγο έρχεται η σοκολάτα σε ποτήρι που μου θυμίζει ποτήρι παγωτού. Μυρωδάτη, πηχτή, με πλούσια γεύση, ικανοποιεί πλήρως τις προσδοκίες του ουρανίσκου μου. Μαζί έρχεται και το νεράκι μας (ανθρακούχο) σε ποτηράκια κρασιού. Αυτό τώρα είναι ένα πρόβλημα το οποίο προσπαθούμε λίγο αργότερα να λύσουμε, αγοράζοντας από ένα μίνι μάρκετ που συναντάμε στο δρόμο μας λίγο νεράκι της προκοπής… Με την πρώτη γουλιά που βάζουμε στο στόμα μας όμως διαπιστώνουμε ότι το ανθρακούχο νερό μας κυνηγάει και εδώ. Και να σκεφτείτε ότι επειδή τα πάντα πάνω στο μπουκάλι ήταν στα ουγγαρέζικα τα οποία φυσικά και δεν κατέχουμε, αρχίσαμε να κουνάμε όλα τα μπουκάλια για να δούμε ποια θα κάνουν φυσαλίδες και ποια όχι και να πάρουμε ένα νεράκι μη ανθρακούχο. Αλλά … τζίφος η υπόθεση!!! Τέλος πάντων κάποια στιγμή πιο μετά που επισκεφτήκαμε ένα σούπερ μάρκετ που είχε μεγαλύτερη ποικιλία νερών, βρήκαμε και νεράκια μη ανθρακούχα (είχαν ροζ καπάκια) τα οποία έγραφαν ότι ήταν μη ανθρακούχα και σε άλλες γλώσσες, εμείς όμως για σιγουριά (εμ, κοντέψαμε να λυσσάξουμε τις πρώτες ώρες χωρίς φυσιολογικό νεράκι) τα κουνήσαμε κι αυτά λιγάκι για να δούμε την αντίδρασή τους!

Από την πλατεία αυτή που βρίσκεται και το ζαχαροπλαστείο ξεκινάει και η γραμμή 1 (κίτρινη) του μετρό η πρώτη γραμμή μετρό που κατασκευάστηκε στην Ευρώπη το 1894. Παίρνουμε λοιπόν το μετρό και πάμε στο ξενοδοχείο να ρίξουμε έναν υπνάκο αφού το βράδυ λόγω της πολύ πρωινής πτήσης δεν είχαμε κλείσει μάτι…

 

[XRISTOS71]

αυτά τα ανθρακούχα νερα και εμας μας κυνηγούν όπου παμε

τελικα πιστευω οτι σε ολη την ευρωπη πίνουν ανθρακούχο νερο σε σφηνοπότηρα εκτος απο την Ελλάδα

 

[ΕΡΣΗ]

Ασε, στη Γερμανια αγοραζαμε νερο Evian- το μονο που υπηρχε χωρις να ειναι ανθρακουχο- και η ταμιας στο σουπερ μαρκετ, αφου μας ρωτησε ποια ειναι η χωρα μας, σχολιασε οτι προφανως ειμαστε εφοπλιστες γιατι αλλιως δεν εξηγειται τετοια σπαταλη! Καθε μπουκαλι νερο ισοδυναμουσε δεν ξερω και εγω με ποσα μπουκαλια μπυρα!

 

[XRISTOS71]

Ασε, στη Γερμανια αγοραζαμε νερο Evian- το μονο που υπηρχε χωρις να ειναι ανθρακουχο- και η ταμιας στο σουπερ μαρκετ, αφου μας ρωτησε ποια ειναι η χωρα μας, σχολιασε οτι προφανως ειμαστε εφοπλιστες γιατι αλλιως δεν εξηγειται τετοια σπαταλη! Καθε μπουκαλι νερο ισοδυναμουσε δεν ξερω και εγω με ποσα μπουκαλια μπυρα!

δικιο εχεις Ερση
βαπόρι το πληρωνουμε το νερακι και αν γραφει και evian ακόμα χειρότερα
πάντως καλύτερος τρόπος να ξεδιψας με μια παγωμενη μπύρα πιστευω δεν υπάρχει ειδικα αν είναι και καλοκαίρι

 

[ΕΡΣΗ]

Εγω παλι ξεδιψω μονο με πολυ νερο κα τιποτε αλλο! Τα υπολοιπα ειναι απλως για την απολαυση που προσφερουν στους γευστικους μου καλυκες, αφου εχω ικανοποιησει τη διψα μου!

 

[Bahari]

Εγω παλι ξεδιψω μονο με πολυ νερο κα τιποτε αλλο! Τα υπολοιπα ειναι απλως για την απολαυση που προσφερουν στους γευστικους μου καλυκες, αφου εχω ικανοποιησει τη διψα μου!

Κι εγώ μόνο με νεράκι ξεδιψώ. Πίνω απίστευτες ποσότητες κυρίως το καλοκαίρι. Την πρώτη φορά που ανακάλυψα ότι στο εξωτερικό πίνουν ανθρακούχο ήμουν στο Βέλγιο. Εκεί με φιλοξενούσε μια φίλη (για την ακρίβεια pen friend). Η θερμοκρασία ήταν πάνω από 30 βαθμούς, περπατούσαμε αρκετή ώρα και τότε εξέφρασα την επιθυμία να βρούμε ένα μαγαζάκι να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό. "Εδώ δεν πίνουμε νερό στο δρόμο" μου λέει. "Ε, καλά και πως ζείτε χωρίς νερό;" της απαντώ. "Αν διψάμε καθόμαστε σε ένα καφέ και πίνουμε κάτι" μου λέει εκείνη. "Ναι αλλά εγώ θέλω ένα ολόκληρο μπουκάλι νερό πρώτα και μετά κάτι άλλο". Τέλος πάντων, παίρνω ένα χυμό και μου φέρνουν και νερό (τι άλλο ανθρακούχο) στη δακτυλήθρα!!!

 

[romantic woman]

Πολύ ωραία η αφήγηση σου!περιμένω την συνέχεια και πρέπει να ομολογήσω ότι μου ...ξυπνάς αναμνήσεις μια και το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν με φοιτητικές ανταλλαγές στη Βουδαπέστη,πριν πολλάαααααα χρόνια,βρεθήκαμε εκεί για έναν ολόκληρο μήνα τρείς φίλες και έχω να θυμάμαι τα καλύτερα και από την γενικώτερη συμπεριφορά των Ούγγρων αλλά και ειδικώτερα την..προσέγγιση,το φλέρτ.
Ευγενικοί,διακριτικοί,...ένα βράδυ στην κεντρική πλατεία(δε θυμάμαι το όνομα)καθώς χαζολογούσαμε οι τρείς μας ,μας πλησίασαν 3 νεαροί οι δύο εκ των οποίων αδέλφια και αφού πιάσαμε κουβέντα στ'αγγλικά και είπαμε τέλος πάντων αρκετά πράγματα μας προσκάλεσαν στο σπίτι τους που ήταν φάτσα κάρτα εκεί στην πλατεία,(τώρα θ'απορείτε πως το τολμήσαμε και πήγαμε αλλά κι εγώ δε θυμάμαι πώς ακριβώς το σκεφτήκαμε,δε διαισθανθήκαμε κανέναν φόβο,μας ενέπνευσαν εμπιστοσύνη)μια παλιά πολυκατοικία,ένα παμπάλαιο κτίριο που όμως όταν μπήκαμε στο διαμέρισμα εντυπωσιαστήκαμε από το πόσο περιποιημένο,καθαρό και ταχτοποιημένο ήταν και επίσης αυτό που ακόμα θυμάμαι ήταν οι τεράστιες βιβλιοθήκες..τοίχοι βιβλιοθήκες πέρα πέρα!!(ο ένας αδελφός ήταν καθηγ φιλόλογος ).
Εκεί που καθόμασταν λοιπόν και τα λέγαμε σκάει μύτη και μια θεία τους :rollείδατε βρε τι ευγενικά παιδιά μας προσκάλεσαν στο σπίτι που ήταν και η θεία)η οποία μας έφερε κι ένα δίσκο με γλυκά!κεράσματα κλπ..,είχαν και κιθάρες μας τραγούδησαν...,ήταν ένα από τα ωραιότερα βράδυα!

 

[Bahari]

Μετά από περίπου 2 ώρες ξεκινάμε και πάλι, ανανεωμένες μετά από το μεσημεριανό μας ύπνο, χωρίς να έχουμε καταστρώσει κάποιο πολύ συγκεκριμένο σχέδιο δράσης… Αποφασίζουμε να περιπλανηθούμε λιγάκι στην περιοχή Terezvaros, να δούμε εξωτερικά τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου και αργότερα να πάμε κάπου για φαγητό. Κατεβαίνουμε λοιπόν στη (στάση μετρό) Vorosmarty utca και προσπαθούμε να διασχίσουμε το δρόμο (παντού γίνονται έργα, όλη η Βουδαπέστη είναι σκαμμένη αυτή την περίοδο). Περνάμε έξω από το σπίτι όπου ο Franz Liszt περνούσε τους χειμώνες του και κατευθυνόμαστε προς την Ακαδημία Μουσικής Ferenc Liszt, ένα κτίριο στην είσοδο του οποίου δεσπόζει ένα άγαλμα του διάσημου συνθέτη και πιανίστα. Η Ακαδημία ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Liszt και πολλοί διάσημοι και διεθνώς αναγνωρισμένοι μουσικοί σπούδασαν και σπουδάζουν σε αυτή. Στη συνέχεια περνάμε έξω από την Όπερα, ένα κτίριο του 1884, και καταλήγουμε στη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Είναι πολύ όμορφα φωταγωγημένη κι έτσι αρχίζω να επιδίδομαι στο αγαπημένο μου σπορ… Βγάζω φωτογραφίες τον Άγιο Στέφανο από μακριά, από κοντά, από το πλάι, από το στενάκι λίγο παραπέρα, από τον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται στην πίσω πλευρά… «Καλά τι βγάζεις τόση ώρα;», «Άντε ακόμα δεν τελείωσες;» «Εδώ θα κάτσουμε απόψε;» μου λέει η αδερφή μου. «Τώρα καλέ, τελείωσα» της απαντώ, αλλά ωστόσο βγάζω καμιά δεκαριά φωτογραφίες ακόμα μήπως και κάποια από τις προηγούμενες δεν την πέτυχα Ε, δε μπορεί, κάπου ανάμεσα σε όλες αυτές τις φωτογραφίες θα βρίσκεται και η ΤΕΛΕΙΑ φωτογραφία. Όποιος δεν έχει το μικρόβιο δε μπορεί να καταλάβει τον καημό του φωτογράφου…



Περπατάμε προς τη Nyugati ter με σκοπό να εντοπίσουμε μια πιτσαρία που μας πρότεινε ένας φίλος ο οποίος πριν περίπου 3-4 χρόνια έμεινε στη Βουδαπέστη για μερικούς μήνες. Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε «Καλά, ήρθατε να φάτε σε πιτσαρία στη Βουδαπέστη;». Εμ, τι να κάνουμε, εγώ δε βάζω στο στόμα μου το κρέας, τι άλλο να φάμε;;; Τέλος πάντων, περπατώντας και έχοντας δει ένα πολύ-πολύ μικρό τμήμα της πόλης αρχίζουμε να ανταλλάσσουμε απόψεις για το τι εντυπώσεις μας έχει αφήσει μέχρι τώρα η Βουδαπέστη. Συμφωνούμε στο ότι δε μας έχει εντυπωσιάσει και στο ότι μας έχει βγάλει μια μιζέρια και μια μελαγχολία. Παντού αισθάνεσαι τη φτώχια και την παρακμή… Υπάρχουν πολύ όμορφα κτίρια των αρχών του 20ου αιώνα που όμως είναι εγκαταλελειμμένα και τώρα πια, μετά το ταξίδι μου εκεί, έχω την εντύπωση ότι μόνο τα σημεία στα οποία βρίσκονται τα αξιοθέατα είναι πιο προσεγμένα. Όλα τα υπόλοιπα είναι αφημένα στην τύχη τους… Ένας φίλος μου έλεγε τις προάλλες ότι η Ουγγαρία και η Λετονία είναι οι χώρες που βρίσκονται στη δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι άνθρωποι όλες τις μέρες που μείναμε στη Βουδαπέστη μας φάνηκαν πολύ φιλικοί, ευγενικοί και πρόθυμοι, αν και τις περισσότερες φορές οι συνεννοήσεις γίνονταν στη νοηματική. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν τα αγέλαστα και απόμακρα πρόσωπα τους, το μεγάλο ποσοστό αστέγων (από τις 5 το απόγευμα και μετά έβλεπες πάρα πολλούς με ένα χαρτόνι στο χέρι να ψάχνουν κάποιο λίγο πιο απόμερο σημείο στο μετρό για να κοιμηθούν) και το ότι μετά τις 6 το απόγευμα οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι.

Συζητώντας φτάσαμε στη Nyugati ter και αφού περπατήσαμε λίγο στην περιοχή αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Η απίστευτη ποικιλία αλλαντικών μας άνοιξε την όρεξη και σκεφτήκαμε ότι δε θα ήταν άσχημα να δοκιμάσουμε κάποια από αυτά… Μμμμμμ, βλέποντάς τα μας έτρεχαν τα σάλια… Εμ, να μη δοκιμάσουμε το περίφημο σαλάμι Ουγγαρίας στην Ουγγαρία; Έτσι το επόμενο βράδυ θα τρώγαμε στο δωμάτιο τα σαλαμάκια μας, τα τυράκια μας (πικάντικα και με μπόλικη καυτερή πιπερίτσα μέσα) και τα ψωμάκια μας. Βέβαια δε θα έλειπαν και οι μπυρίτσες! Αυτό που μας έκανε εντύπωση στο σούπερ μάρκετ ήταν ότι αμέσως μετά τα ταμεία υπήρχε ένας χώρος, ένας μεγάλος πάγκος θα λέγαμε, όπου όλοι ακουμπούσαν το καλάθι με τα ψώνια που είχαν κάνει και τοποθετούσαν τα πράγματα που είχαν αγοράσει μέσα σε τσάντες που είχαν φέρει από το σπίτι τους. Κανείς μα κανείς (εκτός από εμάς που δεν είχαμε προνοήσει) δεν είχε αγοράσει σακούλα από την ταμία. Καλό και οικολογικό!!!

Βγαίνουμε από το σούπερ μάρκετ και αρχίζουμε να ψάχνουμε για την πιτσαρία. Αν και δεν ήμασταν σίγουρες για το ποια και πού ακριβώς ήταν η πιτσαρία που μας είχαν προτείνει είπαμε να μπούμε στη γωνιακή (Okay Italia, λέγεται) ακριβώς απέναντι από το μετρό μια και υπήρχαν και πολλοί ντόπιοι μέσα. Τελικά είχε πολύ καλό σέρβις, πολύ μεγάλες μερίδες και καλό φαγητό σε λογικές τιμές (περίπου 10 ευρώ το άτομο). Πήραμε μια τεραστίων διαστάσεων πίτσα που είχε ένα πολύ ωραίο και τραγανό ζυμαράκι και μια επίσης τεράστια τονοσαλάτα. Επιπλέον μας έφεραν ένα καλαθάκι με πολλών ειδών πεντανόστιμα ψωμάκια και φυσικά εμφιαλωμένο νεράκι το οποίο μας το σέρβιραν με καλαμάκι! Θα νόμιζαν φαίνεται ότι το πήραμε για αναψυκτικό!!! Έτσι περίπου τέλειωσε η πρώτη μέρα μας στη Βουδαπέστη με ανάμικτα συναισθήματα ως προς την πόλη και με την προσμονή να δούμε την επόμενη μέρα κάτι που θα μας ενθουσιάσει και θα μας κάνει να θέλουμε να την επισκεφτούμε ξανά στο μέλλον (δεν ξέρω, ίσως τελικά να φταίει το ότι οι περισσότεροι περιγράφουν τη Βουδαπέστη σαν ιδιαίτερα εντυπωσιακή πόλη και περίμενα κι εγώ να δω κάτι ανάλογο).

 

[Traveller]

Περπατάμε προς τη Nyugati ter με σκοπό να εντοπίσουμε μια πιτσαρία που μας πρότεινε ένας φίλος ο οποίος πριν περίπου 3-4 χρόνια έμεινε στη Βουδαπέστη για μερικούς μήνες. Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε «Καλά, ήρθατε να φάτε σε πιτσαρία στη Βουδαπέστη;». Εμ, τι να κάνουμε, εγώ δε βάζω στο στόμα μου το κρέας, τι άλλο να φάμε;;;

Ψάρι ίσως? Κρέας δεν βάζεις στο στόμα σου αλλά τα σαλάμια τα τσάκισες κανονικά...

Βγαίνουμε από το σούπερ μάρκετ και αρχίζουμε να ψάχνουμε για την πιτσαρία. Αν και δεν ήμασταν σίγουρες για το ποια και πού ακριβώς ήταν η πιτσαρία που μας είχαν προτείνει είπαμε να μπούμε στη γωνιακή (Okay Italia, λέγεται) ακριβώς απέναντι από το μετρό μια και υπήρχαν και πολλοί ντόπιοι μέσα. Τελικά είχε πολύ καλό σέρβις, πολύ μεγάλες μερίδες και καλό φαγητό σε λογικές τιμές (περίπου 10 ευρώ το άτομο). Πήραμε μια τεραστίων διαστάσεων πίτσα που είχε ένα πολύ ωραίο και τραγανό ζυμαράκι και μια επίσης τεράστια τονοσαλάτα. Επιπλέον μας έφεραν ένα καλαθάκι με πολλών ειδών πεντανόστιμα ψωμάκια και φυσικά εμφιαλωμένο νεράκι το οποίο μας το σέρβιραν με καλαμάκι! Θα νόμιζαν φαίνεται ότι το πήραμε για αναψυκτικό!!!

Οkay Italia!!! Αυτό είναι το μυστικό... το ακούς ακατανόμαστε κι εμείς τρέχαμε και τρώγαμε αηδίες...

Έτσι περίπου τέλειωσε η πρώτη μέρα μας στη Βουδαπέστη με ανάμικτα συναισθήματα ως προς την πόλη και με την προσμονή να δούμε την επόμενη μέρα κάτι που θα μας ενθουσιάσει και θα μας κάνει να θέλουμε να την επισκεφτούμε ξανά στο μέλλον (δεν ξέρω, ίσως τελικά να φταίει το ότι οι περισσότεροι περιγράφουν τη Βουδαπέστη σαν ιδιαίτερα εντυπωσιακή πόλη και περίμενα κι εγώ να δω κάτι ανάλογο).

Δίκιο έχεις σιγά την πόλη... ένα χάλι είναι... ούτε να φας έχει , ούτε να δεις τίποτε έχει , ούτε να κάνεις κάτι πρωτότυπο έχει...

Τα ακούς kalspyros και ακατανόμαστε? Κι εσεις νομίζετε ότι περάσατε ωραία... στον ύπνο σας το είδατε... ξυπνήστε πια!!