Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 131
- Likes
- 1.109
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Περιεχόμενα
Περού 2018
Υπάρχει μία εικόνα που κυριαρχεί με απόλυτο τρόπο στην φαντασία του κοινού όταν αναφερθεί κανείς στο Περού, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι πυραμίδες είναι το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε όταν μιλάμε για την Αίγυπτο ή το Ταζ Μαχάλ αντίστοιχα για την Ινδία. Είναι η πανοραμική θέα του Μάτσου Πίτσου, αυτής της αρχαίας πόλης του πολιτισμού των Ίνκας που βρίσκεται σε υψόμετρο 2700 μέτρων στις νοτιοανατολικές Άνδεις. Είναι τέτοια η δημοφιλία του μνημείου αυτού που συχνά αποτελέι και το μόνο μέρος που η πλειοψηφία των ταξιδιωτών καταλήγει δυστηχώς να επισκέπτεται και μοιάζει σα να έχει καταβροχθίσει οποιαδήποτε περιέργια για περαιτέρω εξερεύνηση. Στην εποχή του Instagram άλλωστε, o παγκόσμιος τουρισμός μοιάζει συχνά με ανταγωνισμό μεταξύ των χρηστών των κοινωνικών δικτύων για το ποιος θα ανεβάσει την πιο cool φωτογραφία και ποιός μαζέψει περισσότερα likes με αποτέλεσμα ο ευρύτερος πολιτισμός, η ιστορία αλλά και τωρινή κουλτούρα χωρών που φιλοξενούν τέτοια εξέχοντα αξιοθέατα να αντιμετωπίζεται απλά ως αχρείαστο περιτύλιγμα από τους βιαστικούς τουρίστες που δεν έχουν χρόνο να εμβαθύνουν.
Πεπεισμένος ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα να ανακαλύψει κανείς στη νοτιοαμερικάνική χώρα πέραν του συγκεκριμένου αρχαιολογικού χώρου, ταξίδεψα εκεί τον Νοέμβριο του 2018. Πετάξαμε με την κολομβιανή αεροπορική Avianca ( που δυστηχώς λόγω κορωνοϊού πρόσφατα χρεωκόπησε και πλέον βρίσκεται σε διαδιακασία ανασυγκρότησης ) από το Λονδίνο μέσω Μπογκοτά για να καταλήξουμε ( μετά από μία ριψοκίνδυνη προσγείωση στο ανάμεσα σε μεγάλους ορεινούς όγκους αεροδρόμιο) στο Κούσκο. Το Κούσκο είναι η ιστορική πρωτεύουσα του πολιτισμού των Ίνκας. Αποτελεί σημείο εξόρμησης για τους τουρίστες που επιθυμούν να επισκεφθούν τις αρχαιότητες της περιοχής αλλά ταυτόχρονα και αυτόμονο πόλο έλξης επισκεπτών . Το κέντρο της παλιάς του πόλης είναι πανέμορφο, ανακαινισμένο στην εντέλεια και καθώς τα χρόνια περνούν συνεχίζει διακριτικά να επεκτείνει τη δυναμική του, αναζωογονώντας έτσι και τις γύρω γειτονιές που το συνορεύουν.
Μοράϊ
Μετά την περιήγηση μας, γευματίζουμε στο διάσημο εστιατόριο Mil ( είχαμε κάνει κράτησει πριν από μήνες ) το οποίο είναι χτισμένο σε απόσταση αναπνοής από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Αποτελεί το δεύτερο μαγαζί του διάσημου σεφ Virgilio Martinez. Το μενού είναι προκαθορισμένο και περιλαμβάνει οχτώ πιάτα με μικροσκοπικές μερίδες και απολαυστικές αν και αρκετά μυστηριώδεις γεύσεις. Οι σερβιτόροι τονίζουν το γεγονός ότι όλα τα συστατικά είναι προερχόμενα απόκλειστικά από τα εδάφη της περιοχής. Μέχρι και το νερό προέρχεται από το λιωμένο χιόνι των Άνδεων.
Την δεύτερη ημέρα επισκεπτόμαστε την Ογιαντάϊμπο. Με εντυπωσιάζουν τα ερείπια αυτής της πόλης, διατηρημένα σε μεγάλο βαθμό σαν στην αρχική τους μορφή. Η Ογιανταϊμπο αποτέλεσε μέρος όπου οι ινδιάνικοι πλυθησμοί είχαν καταφύγει, αμυνόμενοι της εισβολής των ισπανών. Κάτι που με ξάφνιασε από τις πληροφορίες του ξεναγού μας ήταν οι χρονολογίες των γεγονότων που μας παρείχε. Βλέποντας τα διάφορα μνημεία και κατασκευές των Ίνκας σκέφτεσαι αυτομάτα μία εποχή και τρόπο ζωής αντίστοιχης παλαιότητας με της αρχαίας Ελλάδας ή Αιγύπτου. Και όμως, η εισβολή των Ισπανών και μετέπειτα καταστροφή του τοπικού πολιτισμού συνέβει μόλις τη τρίτη δεκαετία του 16ου αιώνα.
Μετά από τρεις διανυκτερεύσεις στο Κούσκο, η στιγμή για να επισκεφτούμε το Μάτσου Πίτσου επιτέλους φτάνει . Προκειμένου να το προσεγγίσουμε παίρνουμε το τραίνο από το Poroy ( 25 λεπτά οδήγησης από το Κούσκο) μέχρι το Aguas Calientes και από εκεί συνεχίζουμε με τουριστικό λεωφορείο. Παρότι ακούγεται πολύπλοκο επρόκειτο για εύκολη διαδικασία. Οι Περουβιανοί έχουν οργανώσει στην εντέλεια όλες τις υπηρεσίες που σχετίζονται με το μνημείο στο οποίο άλλωστε χρωστάνε το μεγαλύτερο κομμάτι της τουριστικής τους κίνησης. Απλά φροντίστε να έχετε κάνει κράτηση για τα εισιτήρια σας αρκετό καιρό πιο πριν.
Η ακεραιότητα του σπουδαίου αυτού πολιτιστικού θησαυρού (όπως και άλλων στην προ κορωνοιού εποχή ) είχε αρχίσει να απειλείται από τον υπερτουρισμό. Ο αριθμός εισιτηρίων που διατίθεται ανά μέρα είναι περιορισμένος και υπήρχαν σκέψεις να μειωθεί ακόμα περισσότερο. Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς το γιατί: την στιγμή που βλέπει κανείς για πρώτη φορά το μνημείο να διαφαίνεται στον ομιχλώδη ορίζοντα , το κάνει μαζί με μιλιούνια άλλων επισκεπτών που αμέσως ξεχύνονται σε κάθε γωνιά του προκειμένου να βγάλουν selfies ή να συμπεριλάβουν (παρενοχλώντας μέχρι τελικής πτώσεως) και όποιο λάμα τύχει και δουν μπροστά τους. Το δέος που προκαλέι το θέαμα της αρχαίας πόλης είναι αδιαμφισβήτητο όμως τα πλήθη κλέβουν κάτι από την εμπειρία και διαταράσσουν το απόκοσμο που υπο φυσιολογικές συνθήκες αποπνέει ο χώρος.
Εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι αυτό βρίσκεται σε κοντινή απόσταση ( 5 λεπτά με τα πόδια ) από τον πολύ μολυσμένο ποταμό Ρίμακ πέραν του οποίου ξεκινούν γειτονιές εξαιρετικά υποβαθμισμένες και επικίνδυνες, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους τους κατοίκους της Λίμα. Ο ξεναγός μας μας καθοδήγησε να δούμε ένα μικροσκοπικό εκκλησσάκι γύρω στα 200 μέτρα μετά την σχετική γέφυρα πάνω από τον ποταμό μα μας προειδοποίησε να μην προχωρήσουμε περαιτέρω…για το καλό μας. Δύσκολο να το χωνέψω ότι όντως υπήρχε βάσιμη ανησυχία για κάτι τέτοιο, έτσι ηλιόλουστη που ήταν η ημέρα και όπως οι ντόπιοι μας προσπερνούσαν προκειμένου να πάνε στις δουλειές τους ή για να φάνε σε ένα από τα οικονομικά εστιατόρια με κοτόπουλο που υπήρχαν τριγύρω.
Στο Περού συγκεκριμένα, η πολιτική αστάθεια σίγουρα είναι παρούσα αλλά η βία σε συστημικό επίπεδο έχει καταπολεμηθεί. Ο κύριος ένοχος εδώ ήταν η Μαοϊστικής ιδεολογίας τρομοκρατική οργάνωση «To Φωτεινό Μονοπάτι». Διαβάζοντας λεπτομέρειες για εκείνη την περίοδο απλά νιώθεις μπερδεμένος. Οι Περουβιανοί είναι άνθρωποι υπέρ του δεόντος ταπεινοί και συνεσταλμένοι που σε κάνουν να απορείς πως αυτή η κοινωνία που σήμερα χαρακτηρίζεται από τέτοια ευγένεια, είχε βυθιστεί σε τέτοια βία. Την επίσημη σύλληψη του αρχήγού του Μονοπατιού την ακολούθησε η μετατροπή του σε καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών. Η υποτιθέμενα δημοκρατική κυβέρνηση του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι που και καλά ήρθε να σώσει τους Περουβιανούς από την τρομοκρατία το 1990, ουσιαστικά κατέλησε το σύνταγμα, διέλυσε το κοινοβούλιο και εμπλέχτηκε σε τρομερές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσω αυθαίρετων ενεργειών του στρατού.
Το Περού δυστηχώς παραμένει χώρα με μεγάλα προβλήματα διαφθοράς. Οι τελευταίοι πέντε (!) πρωθυπουργοί του έχουν κάνει φυλακή και ένας ( o Αλαν Γκαρσία, δύο φορές εκλεγμένος στο παρελθόν ) αυτοκτόνησε το 2019, όταν αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι του να τον συλλάβουν για οικονομικά σκάνδαλα στα οποία είχε εμπλακει.
Ο συλληφθείς ηγέτης του «Φωτεινού Μονοπατιού» Abimael Guzman
Ντοκυμαντέρ του National Geographic που περιγράφει τα τεκταινόμενα τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα
Ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όλου του ταξιδιού να ήταν η επίσκεψη μας στην μικρή παραθαλάσσια πόλη του Paracas, στο οποίο φτάσαμε μετά από ταξίδι 3,5 ωρών με το λεωφορείο από τη Λίμα ( εξαιρετική η εταιρεία Cruz del Sur ) . Η πόλη αποτελεί ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο για τους ντόπιους, κυρίως χάρη στις μεγαλειώδεις θέες της απόκρυμνης ακτής της και της εγγύτητας της στα νησιά Ballestas όπου λιάζονται πλυθησμοί πιγκουίνων και θαλάσσιων φωκιών. Καθοδών προς τον προορισμό μας σχεδών μας στοιχειώνει το σεληνιακό τοπίο της ερήμου που συνορεύει με τον Ωκεανό. Στην μέση του πουθενά βλέπω διαρκώς μικρά σπίτια και καλύβες, μοιάζουν χειροποίητες κατασκευές, κανένας δρόμος ή οτιδήποτε άλλο να τις πλαισιώνει. Μένουν όντως άνθρωποι εκεί μέσα; Κάτω από ποιες συνθήκες και ποιά η ποιότητα ζωής τους άραγε; Αυτά τα άβολα για έναν δυτικό επισκέπτη ερωτήματα δεν μπορεί παρά να έρχονατι στο νου.
Η κοινότητα αυτή των 4.000 ανθρώπων έχει μία μικρή παραλία με φαγάδικα και ένα δυο μπαρ καθώς και μερικά πολύ όμορφα ξενοδοχεία. Ξεχωριστή εμπειρία για εμένα ήταν ένα γεύμα που πραγματοποιήσαμε στο εξωτερικό εστιατόριο Chalana του ξενοδοχείου Hotel Paracas, a Luxury Collection Resort. Πρόκειται για ένα μικροσκοπικό μέρος με μόλις 5-6 τραπέζια χτισμένο πάνω σε μία μικρή λευκή αποβαθρα δίπλα στον κήπο του ξενοδοχείου. Το μενού συμπεριλάμβανε τέσσερεις μόνο επιλογές, όλες τοπικά πιάτα με ωμό μαριναρισμένο ψάρι ( ceviche ή χτένια ). Το φαγητό ήταν νοστιμότατο και ο ορίζοντας είχε αυτό το περίεργο σταχτί χρώμα, τόσο απόκοσμο ήταν πραγματικά αυτό το ηλιοβασίλεμα.
Η πολιτισμική ισχύ αυτής της μαγικής λατινοαμερικάνικης χώρας είναι δυσανάλογη της πολιτικής και οικονομικής της. Κάποτε είχα διαβάσει θυμάμαι ένα άρθρο/πορτραίτο του National Geographic για τη Βιρμανία με τον τίτλο » ο πλουσιότερος των φτωχών». Είναι μία περιγραφή που θα ταίριαζε πιστεύω και στο Περού, μία χώρα τόσο πολυπρόσωπη και πραγματικά μαγική. Και ξέρω ότι και εγώ παρά την προσπάθεια μου να καλύψω όσα περισσότερα γίνεται, ακόμα δεν έχω δει τίποτα!
Επίσκεφτείτε και το blog μου, αν θέλετε:
https://yanisgoestothemoon.travel.blog/2020/10/31/περού-2018/
Υπάρχει μία εικόνα που κυριαρχεί με απόλυτο τρόπο στην φαντασία του κοινού όταν αναφερθεί κανείς στο Περού, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι πυραμίδες είναι το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε όταν μιλάμε για την Αίγυπτο ή το Ταζ Μαχάλ αντίστοιχα για την Ινδία. Είναι η πανοραμική θέα του Μάτσου Πίτσου, αυτής της αρχαίας πόλης του πολιτισμού των Ίνκας που βρίσκεται σε υψόμετρο 2700 μέτρων στις νοτιοανατολικές Άνδεις. Είναι τέτοια η δημοφιλία του μνημείου αυτού που συχνά αποτελέι και το μόνο μέρος που η πλειοψηφία των ταξιδιωτών καταλήγει δυστηχώς να επισκέπτεται και μοιάζει σα να έχει καταβροχθίσει οποιαδήποτε περιέργια για περαιτέρω εξερεύνηση. Στην εποχή του Instagram άλλωστε, o παγκόσμιος τουρισμός μοιάζει συχνά με ανταγωνισμό μεταξύ των χρηστών των κοινωνικών δικτύων για το ποιος θα ανεβάσει την πιο cool φωτογραφία και ποιός μαζέψει περισσότερα likes με αποτέλεσμα ο ευρύτερος πολιτισμός, η ιστορία αλλά και τωρινή κουλτούρα χωρών που φιλοξενούν τέτοια εξέχοντα αξιοθέατα να αντιμετωπίζεται απλά ως αχρείαστο περιτύλιγμα από τους βιαστικούς τουρίστες που δεν έχουν χρόνο να εμβαθύνουν.
Πεπεισμένος ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα να ανακαλύψει κανείς στη νοτιοαμερικάνική χώρα πέραν του συγκεκριμένου αρχαιολογικού χώρου, ταξίδεψα εκεί τον Νοέμβριο του 2018. Πετάξαμε με την κολομβιανή αεροπορική Avianca ( που δυστηχώς λόγω κορωνοϊού πρόσφατα χρεωκόπησε και πλέον βρίσκεται σε διαδιακασία ανασυγκρότησης ) από το Λονδίνο μέσω Μπογκοτά για να καταλήξουμε ( μετά από μία ριψοκίνδυνη προσγείωση στο ανάμεσα σε μεγάλους ορεινούς όγκους αεροδρόμιο) στο Κούσκο. Το Κούσκο είναι η ιστορική πρωτεύουσα του πολιτισμού των Ίνκας. Αποτελεί σημείο εξόρμησης για τους τουρίστες που επιθυμούν να επισκεφθούν τις αρχαιότητες της περιοχής αλλά ταυτόχρονα και αυτόμονο πόλο έλξης επισκεπτών . Το κέντρο της παλιάς του πόλης είναι πανέμορφο, ανακαινισμένο στην εντέλεια και καθώς τα χρόνια περνούν συνεχίζει διακριτικά να επεκτείνει τη δυναμική του, αναζωογονώντας έτσι και τις γύρω γειτονιές που το συνορεύουν.
Εικόνες από τους δρόμους και την αγορά του Κούσκο
Τα μεγάλα αξιοθέατα της είναι μάλλον λιγοστά αλλά η γενικότερη γραφικότητα και αυτή του η ζέστη και η φιλόξενη ατμόσφαιρα, ανταμοίβει με το παραπάνω τον επισκέπτη. Είναι πάντως κάπως αποκαρδιωτικό το πόσο ατημέλητο είναι το μουσείο αφιερωμένο στους θησαυρούς των Ίνκα αν το συγκρίνεις με τις «ιστορικές» εκκλησίες στην κεντρική πλατεία όπου είναι φανερό ότι έχουν επενδυθεί πολύ περισσότερα χρήματα και φροντίδα από το κράτος. Σε αντίθεση με αυτές, το Μουσείο βρισκόμενο στον λόφο ακριβώς πάνω από την Plaza De Armas, έχει κακοφωτισμένες προθήκες για τα πολύτιμα αντικείμενα που φιλοξενεί όπου σε πολλές περιπτώσεις αντί για πλακέτες με αναγραμμένες τις πληροφορίες για το τι βλέπουμε, υπήρχαν απλές φωτοτυπίες σε κόλλες A4 βγαλμένες από έναν οποιονδήποτε εκτυπωτή. Προφανώς οι τουριστικές αρχές στο Περού έχουν μπερδέψει κάπως τις προτεραιότητες τους.
Κούσκο
Αξίζει επίσης να προσεγγίσετε το εκκέντρικό λευκό άγαλμα του Ιησού Χριστού που είναι τοποθετημένο στο βουνό που δεσπόζει πάνω από την Παλιά πόλη. Παρότι επρόκειτο μάλλον για μία ατυχή προσπάθεια να αναδημιουργηθεί κάτι παρόμοιο και εικονικό με το Ιησού του Ρίο Ντε Τζανέιρο, η επιλογή του γλύπτη να καταφύγει σε υπερτονισμένα γουρλωμένα μάτια και να σκαλίσει μέχρι και τις κόρες πάνω στους οφθαλμικούς βολβούς, δημιούργησαν ένα εκφοβιστικό, φρικαρισμένο αντί για διαπεραστικό βλέμμα. Κάτι τέτοιο μάλλον δεν ήταν μέσα στις προθέσεις του. Το θρησκευτικό ομοίομα θα σας φτιάξει την μέρα για όλους τους λάθος λόγους!
Cinchero
Επιλέγουμε να αφιερώσουμε συνολικά 3 ημέρες στην περιοχή προκειμένου να επισκεφτούμε τα μνημεία της Αρχαίας Κοιλάδας (ή κοιλάδας Ουρουμπάμπα από τον ποταμό που την διαπερνά). Προσλαμβάνουμε ντόπιο οδηγό τον οποίο βρίσκουμε μέσω ιστοσελίδας στο ίντερνετ για να μας οδηγήσει με δικό του όχημα στα σημεία ενδιαφέροντος. Πρώτη μας στάση η κωμόπολη του Cinchero που βρίσκεται στο μέσω της διαδρομής μεταξύ Κούσκο και Ουρουμπάμπα. Τα διαβαθμισμένα τεμάχια δίπλα από την αγορά λαΪκής τέχνης της πόλης είναι αρχαία αγροτόπια του πολιτισμού των Ίνκα. Όσο για την κεντρική της εκκλησία ( χτισμένη πάνω στα ερείπια αρχαίου ινδιάνικου παλατιού), αυτή εντυπωσιάζει με τους παράδοξους συνδυασμούς χριστιανικής καλλιτεχνίας και ινδιάνικων αναφορών και επιρροών.
Γερόντισες συζητάνε έξω από την εκκλησία του Cinchero
Έξω από την εκκλησία, γεροντάκια κάθονται και συζητούν, μοιάζουν σαν ναναι παγωμένοι στο χρόνο. Στην χώρα αυτή οι ίδιοι οι κάτοικοι με τις έντονα ινδιάνικες φυσιογνωμίες και παραδοσιακές ενδυμασίες τους, αποτελούν ουσιαστικά ζωντανό αξιοθέτο για τον επισκέπτη. Στο Περού υπάρχουν ακόμα πάνω από 40 ινδιάνικες φυλές ( το 26% του πληθυσμού ), 15 από τις οποίες θεωρούνται «αμόλυντες» και δεν έχουν έρθει σε επαφή με τον τωρινό παγκόσμιο πολιτισμό όπως τον εννοούμε εμείς. Η χώρα άλλωστε περικλείει μεγάλες δύσβατες εκτάσεις του Αμαζονίου εντός των συνόρων της. Ρωτάμε τον οδηγό για την πανδαισία χρωμάτων των ρούχων και καπέλων, όλα φτιαγμένα υιοθετώντας μία φολκλορική ύφανση. Μας απαντά ότι είναι κάτι που παραδόξως έχει αυξηθεί μεταξύ των κατοίκων των οικισμών που πλαισιώνουν τα αρχαιολογικά μνημεία, ίσως λόγω του τουρισμού αλλά το θεωρεί θετική εξέλιξη ανεξαρτήτως κινήτρων. Αναρωτιέμαι μήπως η προσέγγιση και οπτική του ξένου τουρίστα είναι εν τέλει κάπως ασυνείδητα ρατσιστική. Παρατηρώ ντόπιες γυναίκες ντυμένες με παραδοσιακά ρούχα να κρατάνε από ένα προβατάκι στο χέρι και να περιμένουν στο πεζοδρόμιο κάποιον τουρίστα να τους δώσει ένα μικρό αντίτιμο για να βγει καμιά φωτογραφία μαζί τους ( πολλοί το κάνουν ) . Σκέφτομαι επιπλέον το τυπικό θέαμα που έχω δει σε πολλούς ευρωπαϊκούς δρόμους (μέχρι και στην Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη) όπου δύο τρεις νεαροί άντρες με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε κάποια ινδιάνικη φυλή, τοποθετούν μία φορητή συσκευή αναπαραγωγής μουσικής στο πεζόδρομο, βάζουν στην διαπασών τραγούδια με ινδιάνικα φλάουτα, ντύνονται με όσα φτερά βρουν και αρχίζουν να κάνουν ρυθμικές περιστροφές μουρμουρίζοντας, μιμούμενοι μυστικιστικές τελετές μήπως και τους δώσουν οι περαστικοί κανένα ψιλό. Προφανώς θεωρούν ότι ο καυκάσιος παρατηρητής, ο ευρωπαίος ή δυτικός , έτσι τους βλέπει , έτσι φαντάζεται πως προσεύχονται άνθρωποι σαν και αυτούς, σαν παλιά ταινία του Χόλυγουντ για την άγρια δύση, τόσο μακριά πάει η μονοδιάστατη αντίληψη του για ανθρώπους σαν και αυτούς. Μήπως τελικά οι δύο καταστάσεις δεν διαφέρουν και φανερώνουν μία συντριπτική απλοποίηση και μπαναλοποίησης εκ μέρους μας ενός περασμένου, περήφανου πολιτισμού;
Αλατορυχεία στο Μάρας
Στη συνέχεια κάνουμε μία στάση στα αλατορειχία του Μάρας ( τα οποία χρονολογούνται στη προ-Ίνκα εποχή) για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες πριν συνεχίζουμε για το Μοράϊ. Το Μοράϊ συνίσταται από τρία βαθουλώματα εντός τους εδάφους αποτελούμενα απο ομόκεντρους κύκλους σταδιακά μειωμένης διαμέτρου. Το θέαμα μοιάζει φαντάζει σαν την απτή απόδειξη ότι ναι, οι εξωγήινοι όντως έχουν επισκέφτει το πλανήτη γη! Κάπως έτσι συνηθίζονται να αναπαριστούντα τέτοια «στοιχεία» στα σίριαλ και στο κινηματογράφο ( το «Signs» του Μ.N.Shyamalan ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο νου). Στην πραγματικότητα πρόκειται για αρδευτικά έργα των Ίνκας και μία περαιτέρω έκφανση του πόσο άρρηκτα δεμένη ήταν η λογική αυτού του πολιτισμού με την φύση.
Μετά την περιήγηση μας, γευματίζουμε στο διάσημο εστιατόριο Mil ( είχαμε κάνει κράτησει πριν από μήνες ) το οποίο είναι χτισμένο σε απόσταση αναπνοής από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Αποτελεί το δεύτερο μαγαζί του διάσημου σεφ Virgilio Martinez. Το μενού είναι προκαθορισμένο και περιλαμβάνει οχτώ πιάτα με μικροσκοπικές μερίδες και απολαυστικές αν και αρκετά μυστηριώδεις γεύσεις. Οι σερβιτόροι τονίζουν το γεγονός ότι όλα τα συστατικά είναι προερχόμενα απόκλειστικά από τα εδάφη της περιοχής. Μέχρι και το νερό προέρχεται από το λιωμένο χιόνι των Άνδεων.
Το εστιατόριο Mil
Την δεύτερη ημέρα επισκεπτόμαστε την Ογιαντάϊμπο. Με εντυπωσιάζουν τα ερείπια αυτής της πόλης, διατηρημένα σε μεγάλο βαθμό σαν στην αρχική τους μορφή. Η Ογιανταϊμπο αποτέλεσε μέρος όπου οι ινδιάνικοι πλυθησμοί είχαν καταφύγει, αμυνόμενοι της εισβολής των ισπανών. Κάτι που με ξάφνιασε από τις πληροφορίες του ξεναγού μας ήταν οι χρονολογίες των γεγονότων που μας παρείχε. Βλέποντας τα διάφορα μνημεία και κατασκευές των Ίνκας σκέφτεσαι αυτομάτα μία εποχή και τρόπο ζωής αντίστοιχης παλαιότητας με της αρχαίας Ελλάδας ή Αιγύπτου. Και όμως, η εισβολή των Ισπανών και μετέπειτα καταστροφή του τοπικού πολιτισμού συνέβει μόλις τη τρίτη δεκαετία του 16ου αιώνα.
Μετά από τρεις διανυκτερεύσεις στο Κούσκο, η στιγμή για να επισκεφτούμε το Μάτσου Πίτσου επιτέλους φτάνει . Προκειμένου να το προσεγγίσουμε παίρνουμε το τραίνο από το Poroy ( 25 λεπτά οδήγησης από το Κούσκο) μέχρι το Aguas Calientes και από εκεί συνεχίζουμε με τουριστικό λεωφορείο. Παρότι ακούγεται πολύπλοκο επρόκειτο για εύκολη διαδικασία. Οι Περουβιανοί έχουν οργανώσει στην εντέλεια όλες τις υπηρεσίες που σχετίζονται με το μνημείο στο οποίο άλλωστε χρωστάνε το μεγαλύτερο κομμάτι της τουριστικής τους κίνησης. Απλά φροντίστε να έχετε κάνει κράτηση για τα εισιτήρια σας αρκετό καιρό πιο πριν.
Η ακεραιότητα του σπουδαίου αυτού πολιτιστικού θησαυρού (όπως και άλλων στην προ κορωνοιού εποχή ) είχε αρχίσει να απειλείται από τον υπερτουρισμό. Ο αριθμός εισιτηρίων που διατίθεται ανά μέρα είναι περιορισμένος και υπήρχαν σκέψεις να μειωθεί ακόμα περισσότερο. Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς το γιατί: την στιγμή που βλέπει κανείς για πρώτη φορά το μνημείο να διαφαίνεται στον ομιχλώδη ορίζοντα , το κάνει μαζί με μιλιούνια άλλων επισκεπτών που αμέσως ξεχύνονται σε κάθε γωνιά του προκειμένου να βγάλουν selfies ή να συμπεριλάβουν (παρενοχλώντας μέχρι τελικής πτώσεως) και όποιο λάμα τύχει και δουν μπροστά τους. Το δέος που προκαλέι το θέαμα της αρχαίας πόλης είναι αδιαμφισβήτητο όμως τα πλήθη κλέβουν κάτι από την εμπειρία και διαταράσσουν το απόκοσμο που υπο φυσιολογικές συνθήκες αποπνέει ο χώρος.
Μάτσου Πίτσου
Την επόμενη παίρνουμε εσωτερική πτήση για την πρωτεύουσα Λίμα. Μία σκόνη μοιάζει να έχει ποτίσει την κάθε γωνιά της καθώς την παρατηρούμε από το παράθυρο του αεροπλάνου κατά τη προσγέιωση μας. H πόλη βρίσκεται άλλωστε εντός της ερήμου Sechura.Το μοντέρνο, ανακαινισμένο αεροδρόμειο αφήνει καλές εντυπώσεις. Παίρνουμε uber για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την πρεσβεία της Βραζιλίας, στην χλιδάτη συνοικία Miraflores. Καθοδών παρατηρούμε χαώδη, βρώμικα προάστια και έντονη, ακανόνιστη οικοδομική δραστηριότητα υπερβολική σε ύψος όπως τυπικά συμβαίνει σε πολλές λατινοαμερικάνικες μεγαλουπόλεις. Το Malecon, το παραλιακό της μέτωπο ανακατασκευάζεται αυτόν τον καιρό και κάτι μου λέει ότι θα εξελιχθεί κέντρο δημιουργικών δραστηριοτήτων και διασκέδασης για ντόπιους και τουρίστες, αν όλα πάνε καλά . Σε μετέπειτα βόλτες μας εκεί τις επόμενες μία δύο ημέρες χαζεύουμε ενδιαφέροντα γλυπτά και περιποιημένους κήπους. Παραλία για κολύμβηση δεν φαίνεται να υπάρχει. Ανταυτού παρατηρεί κανείς πάμπολους τολμηρούς σερφ που επιχειρούν να δαμάσουν τα κύμματα του Ειρηνικού. Μελαγχολική προσθήκη στον ορίζοντα ένας μεγάλος ατσάλινος σταυρός που φωταγωγείται τη νύχτα. Από το δυαδίκτιο πληροφορούμε ότι χτίστηκε για να γιορταστεί παρελθοντική επίσκεψη του τότε Πάπα στη χώρα.
-
Σερφερς στη θάλασσα
- Παραλιακή της Λίμα
Εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι αυτό βρίσκεται σε κοντινή απόσταση ( 5 λεπτά με τα πόδια ) από τον πολύ μολυσμένο ποταμό Ρίμακ πέραν του οποίου ξεκινούν γειτονιές εξαιρετικά υποβαθμισμένες και επικίνδυνες, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους τους κατοίκους της Λίμα. Ο ξεναγός μας μας καθοδήγησε να δούμε ένα μικροσκοπικό εκκλησσάκι γύρω στα 200 μέτρα μετά την σχετική γέφυρα πάνω από τον ποταμό μα μας προειδοποίησε να μην προχωρήσουμε περαιτέρω…για το καλό μας. Δύσκολο να το χωνέψω ότι όντως υπήρχε βάσιμη ανησυχία για κάτι τέτοιο, έτσι ηλιόλουστη που ήταν η ημέρα και όπως οι ντόπιοι μας προσπερνούσαν προκειμένου να πάνε στις δουλειές τους ή για να φάνε σε ένα από τα οικονομικά εστιατόρια με κοτόπουλο που υπήρχαν τριγύρω.
-
Η φημολογούμενα ριψοκίνδυνη περιοχή ακριβώς μετά τον ποταμό Ρίμακ
Η Plaza Bolivar της Λίμα
Στο Περού συγκεκριμένα, η πολιτική αστάθεια σίγουρα είναι παρούσα αλλά η βία σε συστημικό επίπεδο έχει καταπολεμηθεί. Ο κύριος ένοχος εδώ ήταν η Μαοϊστικής ιδεολογίας τρομοκρατική οργάνωση «To Φωτεινό Μονοπάτι». Διαβάζοντας λεπτομέρειες για εκείνη την περίοδο απλά νιώθεις μπερδεμένος. Οι Περουβιανοί είναι άνθρωποι υπέρ του δεόντος ταπεινοί και συνεσταλμένοι που σε κάνουν να απορείς πως αυτή η κοινωνία που σήμερα χαρακτηρίζεται από τέτοια ευγένεια, είχε βυθιστεί σε τέτοια βία. Την επίσημη σύλληψη του αρχήγού του Μονοπατιού την ακολούθησε η μετατροπή του σε καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών. Η υποτιθέμενα δημοκρατική κυβέρνηση του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι που και καλά ήρθε να σώσει τους Περουβιανούς από την τρομοκρατία το 1990, ουσιαστικά κατέλησε το σύνταγμα, διέλυσε το κοινοβούλιο και εμπλέχτηκε σε τρομερές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσω αυθαίρετων ενεργειών του στρατού.
Το Περού δυστηχώς παραμένει χώρα με μεγάλα προβλήματα διαφθοράς. Οι τελευταίοι πέντε (!) πρωθυπουργοί του έχουν κάνει φυλακή και ένας ( o Αλαν Γκαρσία, δύο φορές εκλεγμένος στο παρελθόν ) αυτοκτόνησε το 2019, όταν αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι του να τον συλλάβουν για οικονομικά σκάνδαλα στα οποία είχε εμπλακει.
Ο συλληφθείς ηγέτης του «Φωτεινού Μονοπατιού» Abimael Guzman
Ντοκυμαντέρ του National Geographic που περιγράφει τα τεκταινόμενα τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα
Ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όλου του ταξιδιού να ήταν η επίσκεψη μας στην μικρή παραθαλάσσια πόλη του Paracas, στο οποίο φτάσαμε μετά από ταξίδι 3,5 ωρών με το λεωφορείο από τη Λίμα ( εξαιρετική η εταιρεία Cruz del Sur ) . Η πόλη αποτελεί ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο για τους ντόπιους, κυρίως χάρη στις μεγαλειώδεις θέες της απόκρυμνης ακτής της και της εγγύτητας της στα νησιά Ballestas όπου λιάζονται πλυθησμοί πιγκουίνων και θαλάσσιων φωκιών. Καθοδών προς τον προορισμό μας σχεδών μας στοιχειώνει το σεληνιακό τοπίο της ερήμου που συνορεύει με τον Ωκεανό. Στην μέση του πουθενά βλέπω διαρκώς μικρά σπίτια και καλύβες, μοιάζουν χειροποίητες κατασκευές, κανένας δρόμος ή οτιδήποτε άλλο να τις πλαισιώνει. Μένουν όντως άνθρωποι εκεί μέσα; Κάτω από ποιες συνθήκες και ποιά η ποιότητα ζωής τους άραγε; Αυτά τα άβολα για έναν δυτικό επισκέπτη ερωτήματα δεν μπορεί παρά να έρχονατι στο νου.
Εικόνες από την καθημερινότητα του Παράκας
Η κοινότητα αυτή των 4.000 ανθρώπων έχει μία μικρή παραλία με φαγάδικα και ένα δυο μπαρ καθώς και μερικά πολύ όμορφα ξενοδοχεία. Ξεχωριστή εμπειρία για εμένα ήταν ένα γεύμα που πραγματοποιήσαμε στο εξωτερικό εστιατόριο Chalana του ξενοδοχείου Hotel Paracas, a Luxury Collection Resort. Πρόκειται για ένα μικροσκοπικό μέρος με μόλις 5-6 τραπέζια χτισμένο πάνω σε μία μικρή λευκή αποβαθρα δίπλα στον κήπο του ξενοδοχείου. Το μενού συμπεριλάμβανε τέσσερεις μόνο επιλογές, όλες τοπικά πιάτα με ωμό μαριναρισμένο ψάρι ( ceviche ή χτένια ). Το φαγητό ήταν νοστιμότατο και ο ορίζοντας είχε αυτό το περίεργο σταχτί χρώμα, τόσο απόκοσμο ήταν πραγματικά αυτό το ηλιοβασίλεμα.
Τα νησιά Ballestas
Εδώ πρέπει να υπογραμμίσω τις αναπάντεχες συγκινήσεις που προσφέρει η Περουβιανή κουζίνα, μία από τις πιο διάσημες πλέον στον κόσμο. Πραγματικά κάποιος θα μπορούσε να ταξιδέψει στο Περού μόνο και μόνον για χάρη της γαστρονομίας. Χαρακτηριστικά όπως οι πρώτες ύλες ( οι πατάτες- πάνω από 3.000 τοπικές ποικιλίες, κινόα, το φρούτο λούκουμα, η σοκολάτα) ή η μοναδικότητα και πρωτοτυπία των γεύσεων ( από το ποτό Pisco Sur μέχρι το περίφημο Ceviche που αποτελεί στην πραγματικότητα παραδοσιακό πιάτο των αρχαίων Ίνκας – οι πιο γνωστές ίσως τοπικές συνταγές μα σε καμιά περίπτωση παρωχημένες ) κάνουν την Περουβιανή μαγειρική μοναδική, πολυεπίπεδη εμπειρία για τον ουρανίσκο. Κάποια από τα πιο διάσημα εστιατόρια της υφηλίου βρίσκονται εδώ και πολλοί από τους εξέχοντες σεφ τους αποτελούν σουπερ σταρ του είδους. Μόνη μου ένσταση, η επιμονή τους να ψήνουν στην σχάρα ολόκληρα ινδικά χοιρίδια και μετά να προσφέρουν στο πιάτο το ζώο στην ολότητα του. Δεν είμαι χορτοφάγος αλλά μέχρι και εμένα το θέαμα μου φάνηκε υπερβολικά βάρβαρο και δεν μου πήγε η καρδιά να το παραγγείλω ή να το δοκιμάσω.
-
Παράκας
-
Παράκας
-
Παράκας
-
Παράκας
-
Γεύμα σε Κούσκο
-
Κούσκο
- Ινδικά χοιρίδια (τοπικό πιάτο)
Η πολιτισμική ισχύ αυτής της μαγικής λατινοαμερικάνικης χώρας είναι δυσανάλογη της πολιτικής και οικονομικής της. Κάποτε είχα διαβάσει θυμάμαι ένα άρθρο/πορτραίτο του National Geographic για τη Βιρμανία με τον τίτλο » ο πλουσιότερος των φτωχών». Είναι μία περιγραφή που θα ταίριαζε πιστεύω και στο Περού, μία χώρα τόσο πολυπρόσωπη και πραγματικά μαγική. Και ξέρω ότι και εγώ παρά την προσπάθεια μου να καλύψω όσα περισσότερα γίνεται, ακόμα δεν έχω δει τίποτα!
Επίσκεφτείτε και το blog μου, αν θέλετε:
https://yanisgoestothemoon.travel.blog/2020/10/31/περού-2018/
