Ταξίδια κι εθελοντισμός

[gmavro75]

@marina vs Για δώσε μερικά στοιχεία παρπάνω... ποιά είναι η AISEC και ποιό θα είναι το αντικείμενο;
Σε ποιό μέρος της Κένυας; άλλη χώρα η προτεύουσα και οι μεγάλες πόλεις. άλλη χώρα τα χωριά...

 

[gmavro75]

Ας μιλήσουμε για … γυναίκες

Η γυναίκα είναι ιδιαίτερη φιγούρα στην Αφρικανική επαρχεία. Ηρωική και μαρτυρική, καταπιεσμένη και δυνατή, ατίθαση και καρτερική…

Επωμίζεται όλες τις εργασίες που απαιτούν δύναμη, αντοχή και κούραση, ενώ ο ρόλος του άντρα περιορίζεται σε πιο.. διοικητικά και γενικά καθήκοντα. Η γυναίκα θα πάει να φέρει νερό, θα κουβαλήσει ξύλα και θα βάλει τη φωτιά, θα πάει στα χτήματα, θα φροντίσει τα παιδιά, θα μαγειρέψει, θα νοικοκυρέψει και θα διατηρήσει την τάξη και την καθαριότητα στην καλύβα και στην αυλή. Ταυτόχρονα δεν διαθέτει καμία περιουσία αφού η προίκα της (γη και ζώα) περνάει στον άντρα της με αποτέλεσμα να είναι ισόβια εξαρτημένη από αυτόν.

Τα κορίτσια της οικογένειας είναι τα πρώτα που θα σταματήσουν το σχολείο ή δε θα το ξεκινήσουν καν, και θα επιφορτιστούν όλες τις δουλειές της οικογένειας, μέχρι να παντρευτούν και δεσμευτούν με την ανατροφή των δικών τους παιδιών και τη διαχείριση του δικού τους νοικοκυριού, πριν καλά-καλά κλείσουν τα 13, απολύοντας σε τρυφερή ηλικία το δικαίωμα τους στη παιδικότητα…

Το πέρασμα στην ενηλικίωση όμως είναι ακόμα πιο τραυματικό σε μερικές γωνιές της μαύρης ηπείρου. Σε πολλές χώρες της Αφρικής (από Σιέρα Λεόνε μέχρι Σουδάν, και από Αιθιοπία μέχρι Γκάμπια) εφαρμόζεται το απεχθές έθιμο της κλειτοριδεκτομής, φυσικά χωρίς καμία στοιχειώδη ιατρική προφύλαξη, απολύμανση, χρήση ειδικών εργαλείων ή αναισθητικού (όχι πως αυτά θα δικαιολογούσαν τίποτα…). Όσο και να σέβομαι τα τοπικά ήθη και έθιμα (σπάνια τα κρίνω, απλά τα αποδέχομαι) αυτό το έθιμο είναι σεξιστικό, επώδυνο, επικίνδυνο, και εξευτελιστικό. Πάνω από όλα, πρόκειται για βιασμό της παιδικής ψυχής και καθώς έχει πια ποινικοποιηθεί στις περισσότερες χώρες, έχει έρθει και η ώρα να ποινικοποιηθεί και στις συνειδήσεις των τοπικών κοινωνιών. Φυσικά το βασικό μέλημα είναι να ενημερωθούν τα ίδια τα κορίτσια και οι οικογένειές τους ώστε να αρνηθούν, αλλά και μέσα από την παιδεία να πάψουν οι τοπικές κοινωνίες να θεωρούν τις γυναίκες που έχουν αρνηθεί την κλειτοριδεκτομή «περιθωριακές». Σήμερα μόνο, την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές έχουν «ακρωτηριαστεί» 6.000 κοριτσάκια ηλικίας 12-15 ετών.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την κλειτοριδεκτομή: http://www.actionaid.org/el/greece/2013/02/medenike-anokhe-sten-kleitoridektome

Τα μαγικά μπατίκ που αλλάζουν τον κόσμο
Δυστυχώς, όταν μεγαλώνεις με περιορισμένη πρόσβαση στη παιδεία και έχεις ζήσει τη βία ως παιδική καθημερινότητα, είναι πολύ πιθανό να την αναπαράγεις και στο σπίτι σου, και την αναπαράγεις είτε ως δράστης-θύτης με τις πράξεις σου είτε ως δέκτης-θύμα με την ανοχή σου. Όπως μπορούμε όλοι να φανταστούμε η κακοποίηση των αδυνάτων (και συνεπώς των γυναικών από τους άντρες τους) δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Όχι ότι είναι ο κανόνας , αλλά δεν είναι και σπάνιο. Μια από τις πιο δυνατές στιγμές του ταξιδιού στη Γκάνα ήταν εκείνο το απόγευμα που επισκεφτήκαμε έναν γυναικείο συνεταιρισμό που κάνοντας χρήση συμβουλευτικής και φυσικά πόρων από την τοπική Actionaidκατάφερε να διεκδικήσει και να κατακτήσει ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια, δύναμη φωνής για τα μέλη του, που είναι κακοποιημένες γυναίκες. Μας υποδέχτηκαν (όπως παντού) με τραγούδια και αγκαλιές, μας καλωσόρισαν στις εγκαταστάσεις τους και αφού καθίσαμε αμφιθεατρικά άρχισαν να μας λένε το δικό τους success story…

Γυναίκες που έχουν υποστεί ξυλοδαρμό, μαστίγωμα και βιασμό απευθύνθηκαν στην τοπική Actionaidκαι μαζί «έχτισαν» την ιδέα του συνεταιρισμού. Μπήκανε σε πρόγραμμα υποστήριξης από αναδοχές, φτιάξανε τις εγκαταστάσεις τους, εκπαιδεύτηκαν και ξεκίνησαν την παραγωγή μπατίκ (βαμμένο ύφασμα που χρησιμοποιείται πιο συχνά ως ρούχο) και άρχισαν να τα πουλάνε. Πήραν λεφτά στα χέρια τους και ξεκίνησαν να καθορίζουν αυτές τη ζωή τους και τις ζωές των παιδιών τους. Πώς να ξεχάσεις τη Μαριάν (με μια κίτρινη μπλούζα που έγραφε “weknowpolitics” μιας και η ψήφος των γυναικών είναι προς διεκδίκηση) να μας λέει με κοφτερή φωνή, γεμάτη περηφάνια και πάθος πως όχι μόνο στάθηκε στα πόδια της, αλλά έχει μάθει τους γιούς της να μαγειρεύουν και να φροντίζουν τον εαυτό τους (μιλάμε για επαρχεία στην Αφρική μη ξεχνάτε), και πως δε θα επιτρέψει να περάσουν οι νύφες της αυτά που πέρασε και αυτή... Η αλλαγές έχουν πετάξει βαθιές ρίζες και οι ζωές τους άλλαξαν προς το καλύτερο ανεπίστρεπτα…

Καθώς η μέρα έπαιρνε να σβήνει και εμείς το δρόμο για το λεωφορείο μου τυπώθηκαν τα λόγια από το τραγούδι τους και ο ήχος από τις γυναικείες φωνές που -για να μας αποχαιρετήσουνε- λέγανε:

« Men and women…

side by side, side by side, side by side…»

 

[marina vs]

@marina vs Για δώσε μερικά στοιχεία παρπάνω... ποιά είναι η AISEC και ποιό θα είναι το αντικείμενο;
Σε ποιό μέρος της Κένυας; άλλη χώρα η προτεύουσα και οι μεγάλες πόλεις. άλλη χώρα τα χωριά...

H Αisec είναι οργανισμός και έχει διάφορα προγράμματα σε πολλές χώρες. Αν πατήσεις στο google Αisec θα διαβάσεις ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Είναι νωρίς ακόμα για να ξέρω σε τι πρόγραμμα αλλά θα ήθελα κάποιο πρόγραμμα που να έχει να κάνει με σχολείο ή κάποιο πρόγραμμα που να έχω την ευκαιρία να μείνω σε κάποιο χωριό.Μπορείς να μου προτείνεις και άλλους οργανισμούς που θα μπορούσα να το ψάξω ?

 

[gmavro75]

AIESEC μήπως?
Λογικά για τους κινδύνους και τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στο μέρος που θα είσαι θα μπορεί και πρέπει να σε ενημερώσει και να σε προετοιμάσει ο φορέας που θα επιλέξεις. Στα χωριά η εγκληματκότητα είναι σε χαμηλά επίπεδα, οι άνθρωποι είναι αγνοί και σε γενικές γραμμές φιλόξενοι. Θα πρέπει να σεβαστείς τα ήθη τους φυσικά, και να μην προκαλείς για να ενταχθείς όσο το δυνατόν πιο ομαλά στην μικροκοινωνία τους (π.χ. μην αρχίσεις να κράζεις από την πρώτη μέρα τους άντρες που κάθονται ενώ οι γυναίκες τους κουβαλάνε δυο παιδιά στη πλάτη, ένα 5όκιλο μπιτόνι νερό στο κεφάλι, ενώ ταυτόχρονα με το ένα χέρι μαγειρεύουν και με το άλλο σκουπίζουν...). Θα πρότεινα στην κοινότητα που θα μένεις να μένουν κι άλλοι εθελοντές (άλλος ένας ή δυο) αν και πιστεύω ότι και αυτό θα πρέπει να το φροντίσει η εθελοντική οργάνωση.
Ο μόνος ουσιαστικός κίνδυνος για την υγεία που δεν καλύπτεται από τα εμβόλια που θα κάνεις είναι η ελονοσία, οπότε πρέπει να φας mallarone και μάλιστα για τη διάρκεια που σκέφτεσαι θα φας αρκετά... (6 εβδομάδες είναι 42 χάπια και 9 επιπλέον 51). Δεν είναι όμως βαριά και δεν έχουν παρενέργειες σε σχέση με τα lariam.Και φυσικά νερό εμφιαλωμένο μόνο...
Η ενασχόληση με τα παιδιά (π.χ. στο σχολείο) είναι το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις! Θα σε λατρέψει όλο το χωριό αν δουν τα πιτσιρίκια ευτυχισμένα!
ουφφφ... πώς θα γυρίσεις πίσω μετά; αυτό το σκέφτηκες;

 

[gmavro75]

Το Σχολείο…

Το Kyekyewere -που προφέρεται Τσέτσερε και σημαίνει Δύναμη Καρδιάς- είχε 200 μαθητές από την ευρύτερη περιοχή και ένα 6τάξιο δημοτικό σχολείο. Οι τρεις τάξεις, οι μεγάλες, στεγάζονταν σε κτήριο, και όταν λέμε στεγάζονταν εννοούμε στεγάζονταν και όχι περιτοιχίζονταν, αφού υπήρχαν μόνο κολώνες και σκεπή.

Αυτό ήταν το lux κομμάτι του σχολικού συγκροτήματος αφού οι τρεις μικρές τάξεις λειτουργούσαν σε μια πρόχειρη καλύβα από καλάμια και κλαδιά με αποτέλεσμα την περίοδο των βροχών να αναβάλλονται πολύ συχνά τα μαθήματα. Οι τρεις τάξεις αυτές θα στεγάζονταν στο έργο που βρισκόταν σε εξέλιξη, μαζί και γραφείο καθηγητών και τουαλέτες.

Η εμπλοκή μας στις εργασίες είχε να κάνει με δουλειές που μπορούσε να φέρει εις πέρας ένα ανειδίκευτος εργάτης, αλλά και στις πιo τεχνικές δουλειές οι εργάτες μας έδειξαν λίγα από τα μυστικά τους (π.χ. πώς φτιάχνεις τούβλα, πώς αναμιγνύεις τα υλικά για να βγει τσιμέντο, πώς αλαφαδιάζεις με σπάγκους και πώς χτίζεις το ένα τούβλο πάνω στο άλλο).

Αυτό που πιο πολύ θυμάμαι είναι εκείνη τη μέρα που παλεύαμε να ξεριζώσουμε ένα κομμένο δέντρο… Οι ρίζες πιο πυκνές, πιο απλωμένες και πιο βαθειά από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε όλοι… οι τσάπες και οι γκασμάδες είχαν πάρει φωτιά, ο λάκκος όλο βάθαινε, Τσετσεριώτες και Έλληνες εξαντλούνταν και επόμενοι πήδαγαν μέσα στη γούβα για να πάρουν σειρά, χοροπηδάγαμε όλοι μαζί πάνε σε καδρόνια αυτοσχέδιων μοχλών… αλλά η ρίζα εκεί! Μια χούφτα που βάσταγε γερά τη γη και δεν έλεγα να την αποχωριστεί με τίποτα… Ξεκινήσαμε πρωί, είχε πάει απόγευμα, κάτω από τον Αφρικανικό ήλιο, τα πρόσωπα μας είχαν αναψοκοκκινίσει και ποτάμια έτρεχε ο ιδρώτας στα μέτωπά μας… μια απογοητευόμασταν εμείς και οι Τσετσεριώτες μας λέγανε «Άντε πάμε άλλη μια!!!», πότε λιποψυχάγανε αυτοί και εμείς τους λέγαμε «Δε θα της περάσει (της ρίζας)! Θα τη ξεριζώσουμε ακόμα κι αν χρειαστεί να σκάψουμε μέχρι την άλλη άκρη της γης!!!»… Ώσπου εκεί που χoροπηδάγαμε πάνω στο μοχλό, κάνει κρααααακκκκκ η ρίζα και πέφτει περήφανη για την αντίσταση που έφερε μα νικημένη, αφήνοντας πίσω ένα κενό στη γη βάθος δυο μέτρα!!! Ε, ακολούθησε τρελό γλέντι! Η χαρά έπεσε πάνω στη γλετζέδικη Αφρικανική ιδιοσυγκρασία σα σπίθα σε αποθήκη με δυναμίτη και τα ζήτω και τα γιούπι και οι αγκαλιές σε ντετέ είχαν εκραγεί σε χορό με κρουστά και τις γυναικείες χορωδίες… τι μέρα κι αυτή…

Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από εκείνη τη βδομάδα στο Τσέτσερε, ήμουν στο γραφείο και πήρα το παρακάτω mail από τη Βίκυ:

“Ήρθε η ώρα να σας στείλω την τελική ενημέρωση του σχολείου στο Τσέτσερε.

Οι εργασίες από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάιο είχαν διακοπεί λόγω ξηρασίας στην περιοχή. Το νερό του ποταμού, που χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή, είχε μειωθεί αρκετά και οι κάτοικοι αποφάσισαν να το χρησιμοποιούν μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Παρά τις αντίξοες συνθήκες όμως , το σχολείο ολοκληρώθηκε, παραδόθηκε στην κοινότητα και ήδη οι μικροί μαθητές κάνουν μάθημα στις καινούργιες τους τάξεις.
Σας στέλνω τις φωτογραφίες , σίγουρα μέσα σε αυτές θα αναγνωρίσετε κάποιους μικρούς φίλους που κάνατε εκεί.

Φιλιά πολλά και για μία ακόμα φορά ευχαριστούμε πολύ που γίνατε μέρος της λύσης!"

 

[makisg]

μένω άφωνος. χίλια μπράβο.

 

[gmavro75]

@makisg ευχριστώ για τα μπράβο, αλλά θα επιμείνω πως δεν είμαι ο κατάλληλος αποδέκτης... Ένα εθελοντικό ταξίδι είναι εύκολο, σε λογικά έξοδα και κυρίως ευεργετεί τον "ευεργέτη" με συγκλονιστικά μαθήματα ζωής, δύναμης, αισιοδοξίας και ευτυχίας από ανθρώπους που στερούνται το τρεχούμενο νερό, το ηλεκτρικό ακόμα και ένα πιάτο φαγητό... Χρειάστηκε να βρεθώ στο Τσέτσερε για να δω τόσα χαμόγελα μιας και στην Αθήνα της κρίσης εκείνη την εποχή η κατάθλιψη τα είχε σβήσει όλα (όχι πώς τα δικά μας προβήματα ήταν και είναι λίγα και μικρά, απλά στο τρόπο αντιμετώπισης έχω τις ενστάσεις μου)... σε κάποιο επόμενο post θα μιλήσω πιο αναλυτικά για τα συμπεράσματα που έβγαλα από εκείνα τα δυο ταξίδια και θα αντιπαραθέσω την Ελλάδα της κρίσης του 2011 με τις εικόνες από το χωριό της Αφρικής. Για την ώρα και μιας και για την επόμενη εβδομάδα θα λείψω (με τις ιστορίες του @hydronetta και τις προτάσεις του @Traveller για Αμοργό ανά χείρας) ποστάρω αυτο το videάκι από την αποστολή στο Keykewere...

 

[Krazykat]

Καλά να περάσεις! Και πάλι, να 'σαι καλά. Εξαιρετικά όλα τα post, ξεχωρίζω για διάφορους λόγους αυτό για τις γυναίκες. Περιμένουμε τα επόμενα, και ιδιαίτερα την αντιπαραβολή της Αφρικής με την Ελλάδα (της κρίσης; της μιζέριας; της παραίτησης; )

 

[hydronetta]

Εγώ πέρα από το κατευόδιο να περάσεις όμορφα στην Αμοργό, να κάνω και την ευχή αυτό το θέμα να παραμείνει ζωντανό και να εμπλουτίζεται στις σελίδες του φόρουμ μας κι από άλλους με ανάλογες εμπειρίες.
Πόσα ευχαριστώ να πώ πια το ροζουλίνι γουρούνι...

 

[demie]

Πολύ συγκινητικά όλα αυτά...κ άλλο!!!

 

[sirley_22]

Γεια σας, θελουμε με τη φιλη μου να συμμετασχουμε σε ενα εθελοντικο προγραμμα απο Σεπτεμβρη/Οκτωβρη στο εξωτερικο (κατα προτιμηση σε χωρα της Αφρικης/ Ασιας) που να διαρκει τουλαχιστον 2 μηνες. Στην Ελιξ που κοιταξαμε σχεδον ολα ειναι μεχρι 15-20 μερες, στην AIESEC δεν εχουν αναρτησει προγραμματα που να ξεκινανε Σεπτεμβρη και μετα (ολα ξεκινανε τωρα αμεσα) και η EVS εχει λιγα και ειναι πολυ αμφιβολο αν θα μας παρουν μαζι, σχεδον απιθανο θα ελεγα επειδη ειναι πολυ λιγα τα διαθεσιμα προγραμματα.

Υπαρχει καποιος αλλος οργανισμος να κοιταξουμε? Εχουμε δει και το African Impact αλλα πληρωνεις περιπου 1000 ευρω τη βδομαδα οποτε για αρκετο καιρο ειναι φαρμακειο! Επισης ειδαμε και το IVHQ στο Μπαλι αλλα δε μας γεμισε το ματι, ειμαι λιγο διστακτικη...Καποια αλλη ιδεα για διμηνα/πολυμηνα (ακομη και στην Ευρωπη) που να παιρνουν ομως αρκετα ατομα ωστε να ειμαστε μαζι?

 

[Stefsjourney]

Παιδιά γειά σας,


Σήμερα έλαβα ένα ενδιαφέρον μήνυμα από τον υπεύθυνο της οργάνωσης που είχα πάει για εθελοντισμό στην Ταϊλάνδη πριν ένα χρόνο. Ψάχνουν για εθελοντές επί πληρωμή! Ναι σωστά ακούσατε. Είπα να σας το πω, γιατί οι εθελοντικές ευκαρίες είναι είτε με πληρωμή είτε στην καλύτερη περίπτωση δωρεάν. Αλλά επι πληρωμή πρώτη φορά ακούω!

Η οργάνωση αυτή ασχολείται με σχολεία και κοινότητες που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες. Ο προϋπολογισμός της παιδείας στην Ταϊλάνδη χωρίζεται ανάλογα με το μέγεθος των σχολείων, άρα τα μικρά σχολεία βρίσκονται σε ιδιαίτερα μειονεκτική θέση. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει χρήμα αλλά και γιατί αυτά τα σχολεία δεν προτιμούνται από δασκάλους που έχουν τα καλύτερα προσόντα, άρα δεν γνωρίζουν αγγλικά. Ως αποτέλεσμα, το μάθημα των αγγλικών δεν διδάσκεται καν σε αυτά τα σχολεία. Στην Ταϊλάνδη, το να γνωρίζεις αγγλικά θεωρείται μεγάλο πλεονέκτημα, και ανοίγει διάφορες πόρτες (είτε για εισδοχή σε πανεπιστήμια,είτε στον εργασιακό χώρο) οπόταν, γι'αυτό το λόγο η συγκεκριμένη οργάνωση ασχολείται με αυτό το θέμα.

Γι'αυτό, εαν γνωρίζετε αγγλικά (σε καλό επίπεδο), έχετε ενέργεια και πιστεύετε ότι μπορείτε να διδάξετε σε μικρά παιδιά, αυτή είναι η καλύτερη ευκαρία να ανακαλύψετε μια κουλτούρα από πρώτο χέρι.

Τι περιλαμβάνει:

- $300 τον μήνα για τα έξοδα σας
- Δωρεάν διαμονή
- Δωρεάν γεύμα στο σχολείο
- Μια ξενάγηση το μήνα

Προϋποθέσεις:

- Να δεσμευτείτε τουλάχιστον 6-12 εβδομάδες
- 3 μέρες την εβδομάδα, 3 ώρες την μέρα ( αρκετός χρόνος για να εξερευνήσετε την Ταϊλάνδη)
- Καλό επίπεδο αγγλικών και θέληση να βοηθήσετε

Απλά, αξίζει να αναφέρω ότι ο εθελοντισμός δεν είναι πάντα τόσο ευχάριστος και εύκολος όπως νομίζετε. Το να προσπαθήσετε να επικοινωνήσετε με παιδιά (γεμάτα ενέργεια!!!) τα οποία δεν καταλάβουν τι τους λέτε είναι πρόκληση! Χρειάζεται αρκετή υπομονή, θέληση και δύναμη. Επίσης, είναι αρκετά φτωχές κοινότητες, τα σχολεία δεν έχουν αρκετό εξοπλισμό, γι'αυτό θα χρειαστεί δημιουργικότητα για να διδάξετε κάτω από αυτές τις δυσκολίες.

Εάν ενδιαφέρεται κάποιος, επικοινωνήστε είτε εδώ, είτε μέσω της προσωπικής μου σελίδας στο fb:
https://www.facebook.com/stefsjourney7/