Ηνωμένο Βασίλειο Τέσσερις πτήσεις για τέσσερα Malt. Εδιμβούργο, απόπειρα τέταρτη.

[psilos3]

Κεφάλαιο 3 – Good Morning Edinburgh



Καλό – χρυσό το hostel, ωραίο το δωμάτιο, αλλά χωρίς καφέ δε ξεκινάει σωστά η μέρα, οπότε πριν αρχίσω την περιήγηση αλλά και πριν το πρωινό βγήκα προς αναζήτηση ζεστού καφέ, φτάνοντας μέχρι το γειτονικό Abbeyhill και τον Easter Road. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκα πολύ μέχρι να βρω ένα συμπαθέστατο καφέ με πολύ δυνατό espresso, του οποίου τις δύο λίρες έκλαψα λίγο μετά αφού μου τον έριξε ο αέρας στη δεύτερη γουλιά. Δε με πάει ο καφές στις εκδρομές, κακά τα ψέματα…

Μια ώρα μετά βρισκόμουν και πάλι στο δρόμο, ηλιόλουστο πλέον πρωί Κυριακής, όσο κι αν αυτό είναι κάτι πολύ σχετικό σε τέτοια μέρη μιας και οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν σε δευτερόλεπτα. Δεν έκανα πολύ δρόμο, ίσα ίσα πέρασα απέναντι από το hostel και κατευθύνθηκα κάτω από τη γέφυρα και μέσω μιας πολύ όμορφης πέτρινης γειτονιάς προς το πανέμορφο Holyrood Park

Το Εδιμβούργο είναι μια πόλη καταπράσινη, κάτι που φαίνεται με το που φτάνει κάποιος εκεί, με τα πάρκα εντός του αστικού ιστού να έχουν τη τιμητική τους.

To Holyrood Park φιλοξενεί καταπράσινους λόφους, λίμνες και βράχους από βασάλτη, στην εντυπωσιακή έκταση των 650 στρεμμάτων του που αποτελούσε παλαιότερα βασιλικό κυνηγετικό κτήμα. Σήμερα το διασημότερο αξιοθέατο του είναι το κάθισμα του Αρθούρου (Suidhe Artair στα Γαέλικα) ανενεργό ηφαίστειο και σημαντικός πεζοπορικός προορισμός, αποτελώντας και το ψηλότερο σημείο της πόλης.

Αρκετοί Σκωτσέζοι βρήκαν την ευκαιρία να βολτάρουν στο τεράστιο πάρκο παρέα με τα ζωάκια τους, εκμεταλλευόμενοι τον καλό καιρό της ημέρας:

Εγώ αντιθέτως δεν είχα το χρόνο, οπότε ξεκίνησα ν’ ανηφορίζω την Canongate ,προέκταση του δρόμου της Royal Mile, με το ομώνυμο αξιοθέατο και την εκκλησία Canongate Kirk λίγα μέτρα πιο πάνω:

Βρισκόμουν ακριβώς αντίθετα από το σημείο που πρωτοείδα στη πόλη τη χθεσινή μέρα παράλληλα του σιδηροδρομικού σταθμού, φωτογραφίζοντας ασταμάτητα τις όμορφες εικόνες του Εδιμβούργου:

Η διαδρομή ήταν παραπάνω από απολαυστική, ανάμεσα σε αρκετό κόσμο και τουριστικά μαγαζάκια σε κάθε πλευρά του δρόμου:

Σε οποιοδήποτε κάθετο στενό κι αν σταματούσα για φωτογραφία η ιδιαίτερη ομορφιά της πόλης ήταν αποκαλυπτική:

Μπήκα στην αρχή της Cockburn για μερικές λήψεις υπό το φως της ημέρας:

Και ξαναγύρισα στη Royal mile με κατεύθυνση τον καθεδρικό:

Εκεί ήταν και το σημείο που όπως ήταν λογικό ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει ιδιαίτερα, στη πλειοψηφία τους τουρίστες σαν εμένα, το κεντρικότερο ίσως σημείο της παλιάς πόλης:

Ο καθεδρικός ναός του St Giles' ενοριακή εκκλησία και ορόσημο της παλιάς πόλης αλλά και ένα από τα σημαντικότερα μεσαιωνικά κτήρια ενοριακών εκκλησιών ολόκληρης της Σκωτίας, ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 14ο αιώνα και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία και τις προσωπικότητες της πόλης:

Μια απ’ αυτές είναι και ο «πατέρας του Καπιταλισμού» Adam Smith, άγαλμα του οποίου φιλοξενείται έξωθεν του ναού.

Ήμουν ενθουσιασμένος με την ομορφιά του Εδιμβούργου και δεν είχα δει παρά ελάχιστα, κάνοντας ένα διάλειμμα σκεπτόμενος πως θα συνεχίσω ακούγοντας παραδοσιακή μουσική από γκάιντα:

Αποφάσισα να το κόψω αριστερά, βλέποντας τις εικόνες από τις γέφυρες κατευθυνόμενος προς το εθνικό μουσείο:

Πέρασα από το Bedlam Theatre, που φιλοξενείται σε παλιό γοτθικό ναό:

Κι έφτασα απέναντι, στο άγαλμα του «Greyfriars Bobby» και το ομώνυμο μπαρ:

Ο Greyfriars Bobby, το διάσημο πλέον terrier, έγινε γνωστός στο Εδιμβούργο του 19ου αιώνα για τη πίστη και την αφοσίωση του, φυλώντας για 14 χρόνια τον τάφο του ιδιοκτήτη του. Πολλές ταινίες και βιβλία της Σκωτίας αναφέρονται σ’ αυτή την ιστορία!

Λίγο πιο κάτω έγινε μια ακόμη στάση, σε ένα αξιοθέατο που βρισκόταν επίσης στις σημειώσεις μου, το Greyfriars Kirkyard:

Πρόκειται για ακόμα ένα νεκροταφείο διασημοτήτων της Σκωτσέζικης πόλης, που ξεκίνησε να φιλοξενεί τελετές από τον 16ο αιώνα.

Εντός του νεκροταφείου περνάνε τμήματα των τειχών της πόλης, τα οποία χρονολογούνται ακόμη παλαιότερα:

Κάθισα λίγο στο πεζούλι να ξεκουραστώ, θαυμάζοντας παράλληλα την απέναντι θέα προς το κάστρο:

Και κατευθύνθηκα προς τη πλατεία Grassmarket

Η Grassmarket είναι μια από τις πιο παλιές πλατείες του Εδιμβούργου, σε αρκετά πιο χαμηλό επίπεδο από τους τριγύρω δρόμους και ακριβώς κάτω από το κάστρο της πόλης, αποτελούσε γνωστό σημείο πώλησης βοοειδών, αλλά και τόπο εκτελέσεων. Σήμερα φιλοξενεί μερικές από της καλύτερες pub της πόλης, restaurants, αλλά και εμπορικά καταστήματα.

Εγώ βέβαια ανηφόρισα προς τη Victoria street των δύο επιπέδων:

Κοντρολάροντας τη παρόρμηση για ποτό και χοιρινό φαγητό:

Προτίμησα (για λίγο) να σεργιανήσω στη Victoria str ,με τα καταπληκτικά κτήρια και τα καταστήματα του 19ου αιώνα:

Ανεβαίνοντας από τα σκαλάκια στο διασημότερο μπαλκόνι της πόλης:

Ένα μπαλκόνι που μου έδωσε τρομερές αφορμές για λήψεις προς τον υπέροχο αυτό δρόμο.

Η ώρα ήταν περασμένη κι εγώ διψούσα, δε το αρνούμαι, έτσι η σκάλα της pub «The Castle arms» που βρέθηκε ξαφνικα μπροστά μου θεωρήθηκε κάτι σαν σημάδι.

Το σκαμπό μπροστά από το bar και η παγωμένη αφράτη ΙΡΑ ήταν λες και με περίμεναν. Βασικά μήπως όντως με περίμεναν;

Ήπια τη μπύρα μου ακούγοντας και σιγοτραγουδώντας το «Can't Stand Losing You» των Police.

Είχα ακόμα χρόνο να προετοιμαστώ για τα καλύτερα που ακολουθούσαν σε μερικά λεπτά…

 

[paefstra]

Μπορει να ταξιδευω απαραιτητως με βαλιτσακι, αλλα ο βραστηρας του 0,5λ, η συσκευασια καφε, το γαλα σκονη και 2 κουπες, ολα αυτα χωρανε στον μισολιτρο βραστηρα και εξασφαλιζουν οτι δεν θα δειρω ολο τον κοσμο μεχρι να πιω πρωινο καφε (ακομη και ο καφες του πρωινου ειναι ο δευτερος της μερας).
Πονεσα με τον χαμενο πρωινο καφε.

 

[psilos3]

Μπορει να ταξιδευω απαραιτητως με...

Δε χωράνε όλα αυτά στο backpack της Ryan. Βασικά έχει κανένα χρόνο που ψώνισα κάτι nescafe sticks γι' αυτές τις περιπτώσεις, αλλά κάθε φορά τα ξεχνάω!

Πονεσα με τον χαμενο πρωινο καφε.

Εγώ να δεις. Ήταν και καλός...

 

[Smaragda53]

Δε χωράνε όλα αυτά στο backpack της Ryan. Βασικά έχει κανένα χρόνο που ψώνισα κάτι nescafe sticks γι' αυτές τις περιπτώσεις, αλλά κάθε φορά τα ξεχνάω!

Εγώ να δεις. Ήταν και καλός...

Γέλασα πολύ με τον καφέ. Στη δεκαετία του ΄70 που ήμουν εγώ φοιτήτρια, στην Αγγλία έπινες ένα καυτό νεροζούμι σκέτη αηδία. Τελικά οι Εγγλέζοι μόλις μάθανε τον εσπρέσο, κάνανε το brexit, μα τι λαός!

 

[psilos3]

Τελικά οι Εγγλέζοι μόλις μάθανε τον εσπρέσο, κάνανε το brexit, μα τι λαός!

Δε ξέρω τι έκαναν παλιότερα, πάντως ο συγκεκριμένος εσπρέσσο ήταν τούρμπο, τόσο ώστε να μη χρειαστεί δεύτερος. Καλά όχι ότι το 'χα σκοπό, καφέδες θα πίνουμε τώρα;

 

[Iris_90]

Πολυ ωραιες εικονες μπραβο Γιαννη !!!

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 4 – Η ώρα των Malt



Βγήκα από την Pub από την επάνω είσοδο της Johnston Terrace, αντικρύζοντας απέναντι μου το θεόρατο κτίσμα του Tolbooth Kirk, ακόμα ένα ορόσημο της πόλης με το χαρακτηριστικό γοτθικό του κωδωνοστάσιο, που αποτελεί και το ψηλότερο σημείο στο κέντρο του Εδιμβούργου, χωρίς να λειτουργεί σαν εκκλησία όποιος εύκολα κάποιος μπορεί να υποθέσει αλλά σαν έδρα του Διεθνούς Φεστιβάλ της πόλης:

Άρχισα να ανεβαίνω τη μικρή ανηφόρα με τον κόσμο να πληθαίνει καθώς η οδός castlehill οδηγεί στο κάστρο, βλέποντας ιδιαίτερες Σκωτσέζικες εικόνες:

Η κοσμοπλημμύρα με άφηνε αδιάφορο προς το παρόν, μιας και δεν είχα σκοπό να πάω στο κάστρο αλλά στο αξιοθέατο με το όνομα scotch whisky experience που περίμενα πως και πως και στεκόμουν απέναντι του:

Η ώρα ήταν δύο παρά δέκα, με το tour μου να ξεκινάει στις δύο, οπότε φόρεσα τη μάσκα μου και μπήκα μέσα στεκόμενος στην ουρά για τον έλεγχο των εισιτηρίων.

Μια μικρή παρανόηση λύθηκε επιτόπου μιας και δεν είχα λάβει email με το barcode του εισιτηρίου, ωστόσο με την εύρεση του ονόματος μου στη λίστα επισκεπτών όλα πήραν το δρόμο τους κι εγώ τη θέση μου περιμένοντας το ατομικό μου βαρέλι:

Η πολύ ευγενική υπάλληλος με βοήθησε ρωτώντας με παράλληλα σε ποια γλώσσα επιθυμώ τη ξενάγηση μιας και είχε γύρω στις 8 διαθέσιμες. Το βαρέλι ξεκίνησε να προχωράει σε ένα αυτοματοποιημένο σύστημα με ράγες, πλαισιωμένο από τοίχους με οθόνες προβολής για τη ξενάγηση μέσω ενός ηθοποιού, αλλά και αντίγραφα μηχανισμών απόσταξης και βρασίματος:

Ήταν το πρώτο βήμα που έδειχνε ουσιαστικά όλες τις διαδικασίες με τη σειρά, από τη συγκομιδή των δημητριακών έως και την εμφιάλωση:

Το βαρέλι έφτασε στο τέλος του κι εγώ βγήκα συνεχίζοντας προς τις σκάλες, με τη σαφέστατη ένδειξη να ακολουθήσω τη …γάτα.

Ήταν βλέπετε ο οδηγός προκειμένου να δούμε τα στάδια της ωρίμανσης:

Τη διαδικασία της τοποθέτησης του whisky στα βαρέλια:

Αλλά κι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, αυτό της απώλειας του προϊόντος κατά την ωρίμανση, ή πιο απλά το «μερίδιο των Αγγέλων» όπως λένε οι Σκωτσέζοι, ατάκα που ήξερα βέβαια διαβάζοντας την ιστορία του @gelf

Κάπου εκεί μας περίμενε και ο φυσικός ξεναγός μας που θα μας έβαζε καλύτερα στο παιχνίδι του κεχριμπαρένιου θησαυρού που είχαμε έρθει να ανακαλύψουμε. Αφού συγκεντρώθηκε όλο το γκρουπ, μας μάζεψε σε μία αίθουσα προβολής με μια εντυπωσιακή ευρυγώνια οθόνη:

Τα όσα είδαμε και ακούσαμε ήταν πολύ ενδιαφέροντα, βλέποντας επί της ουσίας τη Σκωτία να διαιρείται σε 5 ξεχωριστές περιφέρειες όσον αφορά το whisky, που η κάθε μία δίνει ξεχωριστές γεύσεις και αρώματα. Για το λόγο αυτό μας δόθηκε και μια κάρτα, που αν έτριβες το δάκτυλο σου στο ανάλογο χρώμα, μπορούσες να μυρίσεις και τα συστατικά του whisky που παράγεται!

Η ξενάγηση συνεχίστηκε με το πολυπόθητο δωμάτιο της πρώτης γευσιγνωσίας και ήταν κοινή ως εκείνο το σημείο για όσους είχαν επιλέξει και το φθηνότερο εισιτήριο του tour:

Μετά από ένα ακόμη σύντομο video, μας δόθηκε το κλασσικό ποτήρι δοκιμής το οποίο έπρεπε να ακουμπήσουμε πάνω σε κάποιο από τα χρώματα που εμφανίστηκαν μπροστά μας μέσω προβολέων led. Θυμηθείτε, κάθε χρώμα αφορά ξεχωριστή γεύση και περιοχή, μ’ εμένα να επιλέγω το πράσινο, ξεκινώντας από ένα απαλό single malt με άρωμα εσπεριδοειδών:

Κατόπιν ακολουθήσαμε την εντολή του οδηγού παίρνοντας το ποτήρι ανά χείρας και ακολουθώντας τον προς το θησαυροφυλάκιο που άνοιγε:

Ίσως μάλιστα η λέξη θησαυροφυλάκιο ίσως να μην είναι αντιπροσωπευτική στο ναό αυτό του Whisky που αντίκρυζαν τα μάτια μου, με τις γυάλινες προθήκες γεμάτες μπουκάλια ως εκεί που έφτανε το μάτι σου!

Κάποιες από τις ετικέτες τις γνώριζα, μερικές άλλες τις έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου, αντικρύζοντας τα πάντα με ιδιαίτερο ενθουσιασμό:

Μετά από μια μικρή ξενάγηση και αυτού του χώρου όπου μας δόθηκε νερό αλλά και μια χάρτινη θήκη για να κρατήσουμε το ποτήρι μας ως αναμνηστικό:

Βγήκα την απαραίτητη φωτογραφία στα ενδότερα του ναού και αναχώρησα για τα καλύτερα:

Στη κεντρική σάλα που κατέληγε το tour, χωριστήκαμε βάσει του εισιτηρίου μας προκειμένου να ακολουθήσουμε τη περεταίρω δοκιμή όσοι το δικαιούμασταν. Ήταν ακόμα ένας πολύ όμορφος χώρος με ιστορικά στοιχεία:

Ένα εντυπωσιακό μπαρ και σαλόνι:

Κι ακόμα μια θεόρατη γυάλινη προθήκη με αρκετά -συλλεκτικά τη φορά αυτή- μπουκάλια:

Δε πρόλαβα να πιάσω θέση στο μπαρ, οπότε αρκέστηκα σε ένα τραπέζι. Η περίφημη παλέτα δεν άργησε να έρθει μπροστά μου. Από αριστερά προς δεξιά τα τέσσερα αντιπροσωπευτικά single malt του χώρου, ξεκινώντας από το πιο απαλό και καταλήγοντας στο αρκετά καπνιστό, με το απαραίτητο νεράκι για τις ενδιάμεσες αλλαγές. Όνειρο!

Ήπια με την ησυχία μου τα εκλεκτά Whisky, πήρα την κάρτα με τη πιστοποίηση γευσιγνωσίας και διάβασα τις πληροφορίες περιεκτικότητας πριν συνεχίσω:

Μπήκα στο πολύ όμορφο κατάστημα του scotch whisky experience γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δε μπορούσα να ψωνίσω κάποιο μπουκάλι μιας και είχα χειραποσκευή:

Αρκέστηκα όμως σε μερικές μινιατούρες Tomatin των 50ml (είχα σχετική πληροφόρηση), για τις δύσκολες ώρες στο δωμάτιο αλλά και για να φέρω 1-2 και στο σπίτι.

*Ακριβώς από κάτω στη φωτογραφία μπορείτε να δείτε τη βεβαίωση/εκπτωτική κάρτα μετά τη δοκιμή των malt, όπως και στ’ αριστερά τη κάρτα με τις περιοχές και τ’ αρώματα της Σκωτίας

Χαμογελαστός από την εμπειρία και τα μεσημεριανά malt βγήκα στο δρόμο για να συνεχίσω. Η μέρα είχε ακόμα μέλλον…

 

[magda pap.]

Τέσσερις πτήσεις για τέσσερα Malt.

Εδιμβούργο, απόπειρα τέταρτη.
​

Τριήμερο Αγ. Πνεύματος 2020 (γελάει ο κόσμος)
Τριήμερο 28ηςΟκτωβρίου 2020 (γελάνε οι λοιμωξιολόγοι)
Τριήμερο Αγ. Πνεύματος 2021 (Γελάει ο Μπόρις με τη γάτα στο κεφάλι)
Τριήμερο Αγ. Πνεύματος 2022 (Γελάει επιτέλους ο Ψηλός)


Κάπως έτσι μπορεί να συγκεντρωθεί σε λίγες μόνο λέξεις η «περιπέτεια» για το ταξίδι μου σ’ αυτή τη πόλη. Ένα ταξίδι που δεν έλεγε να στεριώσει με τίποτα μετά από τόσες αναβολές, τόσο που ακόμα και σήμερα που γράφω τούτη δω την ιστορία δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ολοκληρώθηκε επιτέλους με απόλυτη επιτυχία.

Ήταν βλέπετε βράδυ 2ας προς 3η Μαρτίου του 2020, λίγο πριν φύγω -με το νου μου τελικά- για υπερατλαντικό, όταν κι έκανα το περιβόητο κλικ στην Easyjet για μια πόλη που επιθυμούσα διακαώς να δω και το επιτύγχανα σε πολύ ικανοποιητική τιμή. Η χαρά μου δε ήταν μεγαλύτερη μιας και θα αποτελούσε ένα εν μέρει solo ταξίδι, καθώς θα ξεκινούσα και θα τελείωνα μόνος, αλλά παράλληλα θα συναντιόμουν στη πόλη για κάποιες μέρες με την τότε κοπέλα μου που είχε αφετηρία διαφορετικό κράτος λόγω δουλειάς.

Βέβαια αρκεί και μόνο να δείτε την προαναφερθείσα ημερομηνία για να καταλάβετε πως όλα αυτά τα περίφημα σχέδια και τα κλεισμένα ταξίδια πήγαν περίπατο, σε μια κατάσταση που όποιος πει ότι περίμενε να την ζήσει κατ’ αυτόν εδώ τον τρόπο που τη ζούμε, θα είναι το λιγότερο ψεύτης!

Έτσι λοιπόν, αντί για τις φιλόξενες πόλεις των Άνδεων, τις ερήμους του Κατάρ, τις πλατείες της Βιέννης και εν’ τέλει τα Κάστρα του Εδιμβούργου που αφορούν την ιστορία, βρέθηκα την άνοιξη του 20 να τρέχω να ξηλώνω χωρίς σταματημό όλα αυτά τα προγραμματισμένα ταξίδια σε μια πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία. Το τελευταίο όμως και αυτό που ετοιμάζομαι να σας περιγράψω δε ξηλώθηκε με τη κανονική έννοια του όρου και αυτός ήταν εν τέλει ο λόγος που 2 χρόνια μετά με οδηγεί στη παρούσα αφήγηση.

View attachment 397073

Η πολιτική της Easy ήταν η μακράν πιο ευέλικτη καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης. Με λίγα λόγια η εταιρεία έλεγε «κράτα το ανοιχτό όσο θέλεις, κλείσε ασχέτως τιμής σε όποια ημερομηνία θέλεις, άλλαξε και τον προορισμό σου όπου θέλεις, σε περίπτωση βέβαια που δεν επιθυμείς επιστροφή χρημάτων», κάνοντας με τελικά να επιμείνω δεύτερη, Τρίτη και τέταρτη φορά, μιας και είχα πάρει εντελώς προσωπικά για κάποιο λόγο το όλο ζήτημα.

Δε μπορώ να εξηγήσω γιατί, καθώς πέρα από την εμμονή μου σ’ ένα ταξίδι που αρχικά σχεδίαζα δεν υπάρχει προφανής λόγος. Σίγουρα είναι μια πόλη που πάντα υπήρχε στις επιλογές μου, με την ίδια ευκολία όμως μπορούσα να ξανακλείσω την εκδρομή όταν αυτό ήταν δυνατόν, χωρίς να αναγκάζομαι να κυνηγάω «χίμαιρες» επί δύο έτη.

Αυτό που μπορώ όμως να πω με σιγουριά τώρα που γύρισα είναι ότι η επιμονή αυτή δικαιώθηκε στο μέγιστο δυνατό βαθμό, γνωρίζοντας μια πόλη βαθιά ατμοσφαιρική, αισθαντική, ειδυλλιακή, αρκετά εντυπωσιακή και μουντά γραφική με το δικό της τρόπο, μια πόλη που οπωσδήποτε μπαίνει στη πεντάδα των αγαπημένων ευρωπαϊκών πόλεων που έχω δει, σε μια εκδρομή που θα μνημονεύω σίγουρα.

Ήταν εκτός των άλλων και η πρώτη μου φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και μόνο «ηνωμένο» δε το έκοψα όπως ψυλλιαζόμουν, μιας και η Σκωτία είναι ξεχωριστή κατηγορία από μόνη της, όπως και οι άνθρωποι της.

Τα πολλά λόγια όμως πάντα είναι φτώχεια.

Ξεκινάμε!

Δεν έχω λόγια γιατί την αρχή της ιστορίαςΑνυπομονώ να την διαβάσω!Ξανά σκέψου το να γράψεις βιβλίο…το έχεις!!!Λόγω διαφόρων θεμάτων άργησα να ξαναμπώ στο αγαπημένο forum αλλά μπήκα και έπεσα πάνω σε γνώριμα πρόσωπα

 

[psilos3]

Δεν έχω λόγια γιατί την αρχή της ιστορίαςΑνυπομονώ να την διαβάσω!Ξανά σκέψου το να γράψεις βιβλίο…το έχεις!!!Λόγω διαφόρων θεμάτων άργησα να ξαναμπώ στο αγαπημένο forum αλλά μπήκα και έπεσα πάνω σε γνώριμα πρόσωπα

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια γι' ακόμη μια φορά!
Ε όχι και βιβλίο, θα σηκωθούν οι σελίδες και θα τρέχουν να σωθούν από μόνες τους...

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 5 – Στα Vaults του Εδιμβούργου



Περπάτησα ελάχιστα προκειμένου να φτάσω στην είσοδο του γειτονικού κάστρου, όπου διαπίστωσα κατευθείαν πως δε μπορεί να μπει κάποιος χωρίς να έχει εκ των προτέρων κλείσει εισιτήριο μια μέρα σαν αυτή καθώς ήταν sold out:

Έτσι κι αλλιώς εγώ δε το χα σκοπό μιας και το πρόγραμμα μου ήταν διαφορετικό, έτσι προχώρησα μέχρι την National bank of Scotland που ήταν το ραντεβού για την επόμενη περιήγηση,

φωτογραφίζοντας το ιστορικό κέντρο με τα τουριστικά λεωφορεία και τα αξιοθέατα του:

Όντως δέκα λεπτά πριν τις τέσσερις άρχισε να συγκεντρώνεται λαός, με τη ξεναγό να έρχεται στην ώρα της επιβεβαιώνοντας τις κρατήσεις του καθενός. Βάλαμε μαζί τα γέλια όταν προσπάθησε να προφέρει το επώνυμο μου (ούτε Έλληνες δε το καταφέρνουν τις περισσότερες φορές) και αφού βασίστηκε στο όνομα, μας μάζεψε όλους κι ενεργοποίησε το μικρόφωνο ξεκινώντας:

Πρώτη στάση τα ανώτατα δικαστήρια (Supreme Courts) της πόλης, έξω από τα οποία έγινε μια μίνι ιστορική αναδρομή για την ανάπτυξη και την ευημερία αλλά και την αρχιτεκτονική του Εδιμβούργου κατά τον 18ο & 19ο αιώνα:

Ομοίως και λίγο πιο κάτω επί της Royal mile και απέναντι από το κυβερνητικό κτήριο, όπου δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο σκληρό νομοθετικό σύστημα και στις φριχτές τιμωρίες που μπορούσαν να επιβληθούν στο καθένα άνω των 8 ετών:

- Ξέρετε ποιο ζώο είναι το εθνικό σύμβολο της Σκωτίας;
- ….σιωπή
- Ο μονόκερος!
- Γιατί ό μονόκερος; Γιατί είναι το μόνο ζώο που μπορεί να κατατροπώσει το λιοντάρι, όπου λιοντάρι βλέπετε Αγγλία, χαχαχαχ

Κάπου εκεί άρχισε να γίνεται αναφορά και στα περιβόητα vaults που θα πηγαίναμε να δούμε, λέγοντας μας ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπόγειους θαλάμους που δημιουργήθηκαν κάτω από τις γέφυρες της πόλης.

Που είναι οι γέφυρες όμως, βλέπετε καμιά γέφυρα εσείς, αναρωτήθηκε φωναχτά η ξεναγός μας προκειμένου να λάβει τη σιωπή μας προς απάντηση της, εξηγώντας μας μετά ότι με τα χρόνια και την επερχόμενη ανοικοδόμηση δεν είναι πλέον στο ορατό κομμάτι. Πάμε και θα καταλάβετε!

Προχωρήσαμε για λίγα λεπτά με κατεύθυνση νότια, μπαίνοντας στην οδό cowgate και περνώντας από σημεία των γεφυρών, ώσπου κάναμε δεξιά στο στενάκι της Niddry

Πριν μπούμε στο κτήριο -κάτι που περιμέναμε με ανυπομονησία- ενημερωθήκαμε για τα τυπικά, περί κλεισούρας και κακού αερισμού, ούτως ώστε αν κάποιος παρουσίαζε θέματα δυσφορίας ή κλειστοφοβίας να ζητούσε άμεσα την απομάκρυνση του:

Η πρώτη στάση όμως ήταν σ’ ένα δωμάτιο στον επάνω όροφο, πριν ξεκινήσουμε τελικά να κατεβαίνουμε προς τα κελιά. Εκεί είδαμε τα όργανα του βασανισμού, μιας και στα vaults υπέφερε κόσμος όπως είναι γνωστό, άλλοτε γιατί αποτελούσαν καταφύγια παραβατικών, άλλοτε μεταναστών, ή πολλές φορές από κόσμο που ασκούσε εξουσία ή πίστευε στις δοξασίες περί μαγείας. Το σχεδιάγραμμα εξηγεί εν μέρει και τις θέσεις των κελιών κάτω από τη γέφυρα:

Λίγες στιγμές μετά ξεκίνησε και η κάθοδος, με την ατμόσφαιρα να γίνεται σαφώς πιο υγρή και πνιγηρή και τα φώτα να λιγοστεύουν:

Προχωρούσαμε στις υπόγειες σήραγγες, βλέποντας δεξιά – αριστερά τα δωμάτια, με τη ξεναγό να μας βάζει ενίοτε σε μερικά από αυτά εξηγώντας μας ιστορίες και μυθοπλασίες που έχουν απομείνει από εκείνο τον καιρό, με μια δόση υπερβολής πάντοτε:

Σε ένα αρκετά σκοτεινό δωμάτιο έκανε την ερώτηση αν πιστεύουμε στα φαντάσματα, με τη συντριπτική πλειοψηφία του γκρουπ να απαντάει θετικά, κι ένα ζευγάρι να ζητάει να βγει έξω καθώς δεν άντεχε το χώρο! Εγώ θυμήθηκα αυθόρμητα μια ανάλογη εμπειρία στις στοές των Βιετκογκ και απλά γελούσα…

Ειπώθηκαν αρκετά ακόμα ενδιαφέροντα πράγματα, ειδικότερα με ότι είχε να κάνει για τους ανθρώπους που ζούσαν επί μονίμου βάσεως στα κελάρια, τις συνθήκες υγιεινής τους, τη μεγάλη αξία που είχαν την εποχή εκείνη τα πτώματα με την ιδιαίτερα εξελιγμένη ιατρική σχολή να πληρώνει πολύ καλά γι’ αυτά και την αστυνομία να μην ενδιαφέρεται,

όπως και αρκετές ακόμη ιστορίες (στο βαθμό που καταλάβαινα πάντα) περί μαγισσών και μεταφυσικών φαινομένων του χώρου. Είδαμε δωμάτια τελετών μαγείας, αλλά και το τελευταίο με τον πέτρινο κύκλο που όποιος κάνει το «λάθος» και μπει σ’ αυτόν θα του συμβούν πολύ περίεργα πράγματα…

Συνολικά μπορώ να πω ότι το διασκέδασα και πέρασα μια ευχάριστη ώρα, έτσι αφού ευχαρίστησα τη ξεναγό μου βγήκα στο δρόμο για λίγα μόνο μέτρα, μιας και είχα σταμπάρει κάτι καλό όπως ερχόμασταν:

Βλέπετε δεν είναι μόνο τουριστικοί οι λόγοι χρησιμοποίησης των κελιών της πόλης αλλά και επαγγελματικοί, κάτι που ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι όταν πέρασα τη πόρτα του Bannerman’s Bar με τη ζωντανή ροκ μουσική και τα ωραιότατα βαρέλια του:

Αρκέστηκα μόνο σε δύο, καθώς η ώρα περνούσε απειλητικά κι εγώ είχα δώσει ραντεβού λίγο μετά με μια φίλη από το χωριό μου, που μένει μόνιμα στο Εδιμβούργο εδώ και 9 χρόνια, οπότε με βαριά καρδιά ξεκίνησα να συμμαζεύομαι γύρω στις έξι και μισή, ανηφορίζοντας και πάλι προς τη Royal mile:

Ακολούθησα το αντίστροφο δρομολόγιο από το πρωί, κόβοντας το κλασσικά με τα πόδια ως το hostel προκειμένου να γίνω άνθρωπος και να ξαναβγώ να συναντήσω τα παιδιά. Ψώνισα και μερικά αναμνηστικά στα αμέτρητα καταστήματα με souvenirs που μπορεί κάποιος να βρει στο συγκεκριμένο δρόμο:

Μια ώρα μετά ήμουν και πάλι στο δρόμο, παίρνοντας ευθεία τη cowgate η οποία θα με οδηγούσε στο σημείο συνάντησης:

Η οδός Cowgate διατηρεί το όνομα της από τα μέσα του 15ου αιώνα, όνομα το οποίο προέρχεται από τη μεσαιωνική πρακτική της βοσκής βοοειδών στο δρόμο τις μέρες της αγοράς, και αποτελούσε τμήμα αρχικά της παραγκούπολης και στη συνέχεια τόπο Ιρλανδών μεταναστών. Στη φωτογραφία μπορείτε να διακρίνετε και το πετυχημένο ομοίωμα της αγελάδας:

Ο δρόμος όπως είναι λογικό οδηγεί στη πλατεία Grassmarket, όπου με περίμεναν τα παιδιά με ντύσιμο ελαφρύτερο από το δικό μου, συνηθισμένοι στις θερμοκρασίες της πόλης τόσα χρόνια. Χαιρετήθηκα με την Ν, γνώρισα και τον αρραβωνιαστικό της τον Ν και ξεκινήσαμε για να βρούμε μια φιλόξενη Pub:

- Ποια σ’ αρέσει, θέλεις να καθίσουμε κάπου συγκεκριμένα;
- Δε ξέρω παιδιά, εγώ τουρίστας είμαι, ότι πείτε. Τι διαφορά έχουν;
- Τέτοια ώρα καμία, συνήθως είναι γεμάτες και βρωμάνε κάτουρο και μπύρα…

Επιχειρήσαμε σε 1-2 στη περιοχή και αφού δε βρήκαμε κάτι να μας αρέσει ακολουθήσαμε την ιδέα του Ν, κάνοντας ένα μικρό κύκλο από τη Royal mile, περπατώντας για λίγα λεπτά:

- Αφού έρχεσαι πρώτη φορά πρέπει οπωσδήποτε να δεις το «the banshee labyrinth» φίλε, δε πρέπει να το χάσεις, πάμε εκεί, κάτι για το οποίο προφανώς και δεν έφερα αντίρρηση.

- Δεν είναι απλά μια Pub, είναι ένα μέρος μέσα στα vaults με πολλές ενότητες:

Μπήκα μέσα ενθουσιασμένος και παράγγειλα 3 Pints από το κεντρικό μπαρ να το γιορτάσουμε. Βολευτήκαμε σε ένα τραπέζι μιας από τις πολλές του αίθουσες, κι αμέσως έκανα μια γύρα προκειμένου να δω και να αντιληφθώ τον πανέμορφο αυτό χώρο:

Αίθουσες μπιλιάρδου, προβολής σινεμά, μπαρ κι ακόμα περισσότερα μπαρ, βαριά ξύλινα τραπέζια και ωραίες μουσικές, συνθέτουν ένα πολυχώρο που δε πρέπει να χάσει κανείς επισκεπτόμενος το Εδιμβούργο! Επέστρεψα στο τραπέζι με ενθουσιασμό, ακούγοντας το αγαπημένο μου ίσως τραγούδι των Black Sabbath. Ιδανικές συνθήκες!

Η μία μπύρα διαδέχονταν την άλλη κι εγώ μάθαινα ασταμάτητα πληροφορίες για τη ζωή και την εργασία στη Σκωτία, για τη νοοτροπία του κόσμου, τις συνθήκες που επικρατούσαν μετά το Brexit και όλα όσα μοιραζόντουσαν μαζί μου τα παιδιά. Ο δε Ν ήταν και συνάδελφος, κάνοντας με να θέλω να βάλω τα κλάματα όταν έκατσα και σύγκρινα δουλειές και μισθούς…

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα οι ώρες πέρασαν νεράκι, τα παιδιά όμως είχαν την επόμενη εργάσιμη γιατί εκεί δε πιάνει του Αγ. Πνεύματος όπως σ’ εμάς, έτσι χαιρετηθήκαμε γύρω στις 11:30 μ’ εμένα να ψάχνω κάτι για συνέχεια, φτάνοντας απέναντι ως τη νέα πόλη για να κάνω τη προσπάθεια μου, έχοντας μάλιστα φορέσει και τον σκούφο μου (Ιούνιο μήνα!) μιας και το κρύο δεν αστειεύονταν. Μ’ αρέσει που κορόιδευα όταν τον έβαλα στο σακίδιο…

Δυστυχώς εκτός από τα Kfc και τα MacDonalds δε βρήκα το παραμικρό, οπότε πήγα για φαΐ στο πρώτο καθώς θυμήθηκα ότι πεινάω, κάτι που δε συνηθίζω ποτέ στη καθημερινότητα μου, βλέποντας όλα τα ερείπια που είχαν ξεμείνει τέτοια ώρα από τα μπαρ:

Δώδεκα και μισή πήρα το δρόμο της επιστροφής, σταματώντας για φωτογραφία κάπου – κάπου προς τη μαγευτική παλιά πόλη του Εδιμβούργου:

Μια πολύ γεμάτη και ωραία μέρα είχε φτάσει στο τέλος της…

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 6 – Στο …χωριό της πόλης



Πρωινό ξύπνημα, πρωινό γεύμα και ετοιμασία για την ημέρα, με τον καιρό να δείχνει για άλλη μια μέρα περίεργος κι εμένα να ντύνομαι καλά για να αποφύγω το πρωινό κρύο. Ανέβηκα και πάλι προς στο Abbeyhill

Βγάζοντας και μερικές φωτογραφίες την όμορφη και αμιγώς Βρετανική περιοχή:

Αυτή τη φορά δεν έκανα το λάθος της προηγούμενης, παίρνοντας τον εσπρέσο σε μεγάλο ποτήρι και ξεκινώντας με τα πόδια όπως πάντα από διαφορετική διαδρομή, μέσω της London Road

Ο χάρτης με οδηγούσε μέσα σχεδόν από το ομώνυμο και καταπράσινο πάρκο της περιοχής:

Έστριψα προς την οδό York με τα έργα σε μερικά σημεία να κάνουν τη ζωή των πεζών δύσκολη και συνέχισα να κατευθύνομαι δυτικά, απέναντι από την Scottish National Portrait Gallery

Βρισκόμουν και πάλι σε αρκετά κεντρικό σημείο με τους οδικούς άξονες που οδηγούν σε διάφορα σημεία της πόλης να διασταυρώνονται, αναγκαζόμενος να κάνω μια μικρή στάση καθώς το ψιλόβροχο είχε αρχίσει να πέφτει:

Αυτός ήταν ο λόγος που άρχισα να περπατάω λίγο πιο γρήγορα, αγνοώντας τους κήπους της Queen Street, πηγαίνοντας προς τη Charlotte Square την οποία είχα στις σημειώσεις μου.

Πρόκειται για ακόμη πλατεία με ιδιωτικό κήπο στη νέα πόλη, και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το μνημείο του πρίγκηπα Αλβέρτου:

Ακριβώς απέναντι είναι και το West Register House, κτήριο των Εθνικών αρχείων της Σκωτίας κατασκευής του 1811:

Ο καιρός συνέχισε να μη μου κάνει τα κέφια ώστε να μπορώ να δω κάτι με την ησυχία μου, ψάχνοντας παράλληλα μέρος να σταθώ ανάμεσα στα όμορφα δρομάκια της περιοχής:

Τουλάχιστον απολάμβανα τις εικόνες της Σκωτσέζικης πόλης, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, μιας και παρόλο που αρνιόμουν πεισματικά, αναγκάστηκα εν τέλει να ανοίξω την ομπρέλα μου:

Μη σας ξεγελάει το χαμόγελο, έριξα πολύ ζόρι για να καταφέρω να τη κουμαντάρω με τον κόντρα άνεμο που φυσούσε, βρίζοντας ατελείωτα, γιατί και μούσκεμα γινόμουν και η όλη κατάσταση δε βοηθούσε. Ελπίζω να μη συνάντησα κανέναν Έλληνα στη διαδρομή, ρεζίλι θα έγινα:

Παρόλες τις αναποδιές αποφάσισα να το δω θετικά, διπλώνοντας την ομπρέλα μιας και ότι ήταν να γίνει είχε γίνει, θαυμάζοντας παράλληλα τον επιβλητικό καθεδρικό ναό St Mary's της επισκοπικής Εκκλησίας της Σκωτίας, χτισμένο κατά το 19ο αιώνα, στον οποίο είχα φτάσει σχεδόν χωρίς να το καταλάβω:

Ήταν γενικότερα μια από τις πολύ ωραίες γειτονιές της πόλης με εντυπωσιακά κτήρια και μνημεία:

Το σύντομο ραντεβού με τα παιδιά από χθες βράδυ ακυρώθηκε λόγω δουλειάς, οι συμβουλές τους όμως ήταν πολύτιμες μαζί με τις σημειώσεις μου, έτσι κατευθύνθηκα απρόσκοπτα προς τη σημαντικής ομορφιάς γέφυρα του Water of Leith με το όνομα Dean Bridge, έργο του πολιτικού μηχανικού Thomas Telford που ολοκληρώθηκε στο 1831:

Από κει μπορούσα να δω σχεδόν όλο το Dean Village, το λεγόμενο χωριό εντός του αστικού ιστού της πόλης, που ήταν και το σημείο ενδιαφέροντος μου:

Κατηφόρισα το δρομάκι και σε λίγα μόλις μέτρα βρισκόμουν εντός της λεγόμενης «βαθιάς κοιλάδας» ,από την οποία και προήλθε το όνομα του χωριού:

Πρακτικά το μέρος με τα πολύ όμορφα κτίσματα αποτελούσε για εκατοντάδες χρόνια τη περιοχή της άλεσης των σιτηρών και ήταν γνωστό με το όνομα «Water of Leith Village» μιας όπως είναι εύκολα αντιληπτό στο σημείο υπήρχαν υδρόμυλοι, εκμεταλλευόμενοι τα ρεύματα του ποταμού:

Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες εντυπωσιασμένος από την αρχιτεκτονική του μέρους και ανέβηκα το μικρό γεφυράκι, με σκοπό να περπατήσω στο περίφημο «Water of Leith Walkway», το μονοπάτι παράπλευρα του ποταμού με λίγα λόγια:

Δε ξέρω αν μπορεί να φανεί από μόνο του, ωστόσο το γεγονός ότι μπορείς να συναντήσεις τέτοιες εικόνες εντός αστικού ιστού είναι εντυπωσιακό:

Μικροί καταρράκτες και μονοπάτια σκεπασμένα από δέντρα, υδρόβια ζώα, κόσμος που απολάμβανε το περπάτημα στη φύση και όλα αυτά μόνο λίγα μέτρα από τη πόλη! Μετά το πάρκο Holyrood τη χθεσινή μέρα, ανακάλυπτα ακόμα ένα πνεύμονα ζωής του Εδιμβούργου:

Βέβαια όπως αρχίζω και συμπεραίνω πλέον μετά από τόσα ταξίδια, αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στην Ευρώπη. Απλά φαίνεται περίεργο σε μας τους ανθυποβαλκάνιους που έχουμε καταντήσει τις πόλεις μας τσιμεντοχωματερές…

Περπάτησα αρκετά κι εγώ απολαμβάνοντας τις εικόνες και την ολιγόλεπτη ξεκούραση σε ένα από τα παγκάκια, φτάνοντας κι ανεβαίνοντας μέχρι τη γέφυρα Belford Bridge ,φωτογραφίζοντας το χωριό και από κείνη τη πλευρά:

Πριν πάρω τον αντίστοιχο δρόμο της επιστροφής ως το κέντρο του, για μερικές ακόμα φωτογραφίες, βοηθώντας με τη σειρά μου αυτή τη φορά τους Ασιάτες επισκέπτες:

Η ώρα ήταν περασμένη μία όταν ανέβαινα το δρομάκι βγαίνοντας ξανά στη 23 Queensferry St, με τον καιρό να σταθεροποιείται επιτέλους, κάτι που βέβαια δε μπορείς να πεις ποτέ με σιγουριά σε μια πόλη σαν αυτή:

Τι αποζητούσα; Μα φυσικά να κάνω μια στάση να δροσίσω το λαρύγγι μου μετά από τόσο κόπο, έτσι το «Mather’s Bar» που βρέθηκε στο δρόμο μου χωρίς να το περιμένω, αποτέλεσε τη καλύτερη επιλογή:

Μπήκα, ξεφορτώθηκα επιτέλους το μπουφάν καθώς είχα ιδροκοπήσει από τόσο περπάτημα και έπιασα μια γωνία στο μπαρ παραγγέλνοντας παράλληλα τη πρώτη ΙΡΑ της ημέρας. Το διασκέδασα ιδιαίτερα μιας και πέτυχα ζωντανά την αλλαγή του βαρελιού σε ένα σύστημα με καταπακτή κάτω από το πάτωμα παρακαλώ, διαπιστώνοντας παράλληλα ότι εκείνη την ώρα ήμουν ο νεότερος στη Pub:

Από τα μεγάφωνα έπαιζε το «Dancing in the Moonlight» των αγαπημένων μου Thin Lizzy, μπάντα που σε ολόκληρη εκδρομή στο Δουβλίνο δεν άκουσα ούτε κατά τύχη:

Ξέρουν να το γλεντάνε τα γερόντια στη Σκωτία…

 

[mikrh tsopana]

ακούγοντας το αγαπημένο μου ίσως τραγούδι των Black Sabbath

Αν και ειμαι Dio-ικιά, θα συμφωνήσω. Λατρεύω National Acrobat