Ηνωμένο Βασίλειο Τέσσερις πτήσεις για τέσσερα Malt. Εδιμβούργο, απόπειρα τέταρτη.

[psilos3]

Μπράβο ψηλέ, χαίρομαι πολύ που τα κατάφερες, φίλε!!!
Και που δεν τα παράτησες!!

Σ' ευχαριστώ πολύ.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο επέμεινα πολύ στο ταξίδι αυτό και εν τέλει δικαιώθηκα. Ίσως γιατί ήταν χαμηλό το κόστος του αεροπορικού, ίσως γιατί ήθελα να πάω, δε ξέρω ακόμη.

"Ω ρε φίλε, είσαι σε ένα τελείως άλλο μέρος!!!"

100%, είναι ένα εντελώς διαφορετικό μέρος!

 

[fenia42]

Ο επιμένων νικά Γιαννη! Χρόνια τώρα
Άντε ψησε με γιατί δε τα πάω καλά με τα μέρη αυτά. Αν τα καταφέρεις θα σε παραδεχτώ!

 

[psilos3]

Άντε ψησε με γιατί δε τα πάω καλά με τα μέρη αυτά. Αν τα καταφέρεις θα σε παραδεχτώ!

Όχι οτι έχω ιδιαίτερη εμπειρία στο UK, κάθε άλλο, το Εδιμβούργο όμως είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Μιλάμε για μια πολύ ιδιαίτερη και ατμοσφαιρική πόλη. Η συνέχεια προσεχώς.

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 1 – Από πόλη σε πόλη


Το πόσο μ’ αρέσει να φεύγω για ταξίδι κατευθείαν απ’ τη δουλειά δε περιγράφεται, μη προλαβαίνοντας καλά – καλά κάθε φορά ν’ αφομοιώσω τις συνθήκες και τις διαφορετικές καταστάσεις.

Η Παρασκευή 10 του Ιούνη ήταν όμως αρκετά δύσκολη, αγχωτική και παραδόξως για την εποχή βροχερή, κάνοντας με να δω την επιβίβαση στο αεροπλάνο της Ryan σα λύτρωση:

Κάτι παραπάνω από 2 ώρες μετά έφτανα στο νέο αεροδρόμιο Βραδεμβούργου, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μόλις μήνες, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη να με παραλάβει:

Η δυσκολία στην εύρεση και την επικοινωνία στοίχησε λίγο σε χρόνο αλλά δε βαριέσαι, καθώς η συζήτηση με τον 70+ Βούλγαρο (εξού και το όνομα Plovdiv στο ξενοδοχείο) είχε πολλή πλάκα, φτάνοντας τελικά σ’ αυτό γύρω στις 12,όπου μετά από τη κερασμένη βαρελίσια μπύρα ολοκληρώθηκε μια δύσκολη και πολύ κοπιαστική ημέρα.

Τουλάχιστον το πρωινό άξιζε και με το παραπάνω τα λεφτά του, σε μια τραπεζαρία με βαριά έπιπλα, μια προθήκη αφιερωμένη στη Manchester United (τι φάση; ) δίπλα στη Σοβιετικά στολισμένη reception:

Άφησα το κλειδί και πριν τις 11 βγήκα στο δρόμο βλέποντας υπό το φως της ημέρας το όμορφο και καταπράσινο προάστιο της πόλης:

Σε συνθήκες ζέστης έφτασα μετά από 1 χιλιόμετρο περπάτημα στο σταθμό του αγαπημένου μου πλέον S-Bahn train, που βρισκόταν μόλις τρεις στάσεις μακριά από το αεροδρόμιο. Έφτασα με την ησυχία μου πίνοντας κι ένα καφέ, ελέγχοντας παράλληλα τα gates για πολυκοσμία, μιας και η αυξανόμενη κίνηση στα αεροδρόμια της Ευρώπης επηρέαζε τα πάντα:

Ευτυχώς όχι τη πτήση μου που αναχώρησε στην ώρα της. Ε να μη βγω και μια αεροπλανική φωτογραφία για το καλό; Από Easyjet δεν είχα έως τότε:

(Η πολυπόθητη ακύρωση του εισιτηρίου 2 χρόνια μετά)

Οι δύο ώρες πέρασαν νεράκι, με την αποβίβαση να γίνεται ακόμα πιο γρήγορα μιας κι ο διπλανός μου Γερμανός έδειξε Ελληνική συμπεριφορά καθώς βιαζότανε (λες και μπορούσε να πάει πουθενά), ακούγοντας τα Ελληνικά του μπινελίκια γιατί με άγχωσε, κάνοντας με να ξεχάσω το βιβλίο μου τελικά στη θέση του αεροσκάφους...

Αν είχα μια σκέψη όσο βρισκόμουν στο Βερολίνο, ήταν ότι τσάμπα φορτώθηκα το μπουφάν Ιούνιο μήνα, μιας και ο καιρός ως εκεί ήταν ιδιαίτερα ζεστός, κάτι που αναίρεσα αμέσως μόλις πάτησα το πόδι μου σε Σκωτσέζικο έδαφος. Άλλος θεός:

Τουλάχιστον ο έλεγχος διαβατηρίων που πάντα με τρομάζει στ’ αεροδρόμια δε κράτησε πολύ, ούτε 10 λεπτά, στα νέα ήθη και έθιμα του ΗΒ λόγω Brexit:

Το λεωφορείο ήταν λες και με περίμενε, καθώς ίσα που πρόλαβα να δείξω το ηλεκτρονικό εισιτήριο στον οδηγό και να πιάσω μια θέση στον επάνω όροφο. Η εισαγωγή στο Εδιμβούργο μέσω της οδήγησης εξ αριστερών του δρόμου και της παρατήρησης ήταν η καλύτερη δυνατή, αντιλαμβανόμενος ήδη από τις πρώτες εικόνες ότι αυτή η πόλη θα μ’ αρέσει πολύ, κάτι που συμβαίνει σπάνια:

Στα 25 λεπτά (συνυπολογίζοντας τη κίνηση του Σαββάτου) αποβιβαζόμουν στο τέρμα/αφετηρία του Airport Bus, ακριβώς απέναντι από το πασίγνωστο και διάσημο Scott Monument ,κεντρικό αξιοθέατο της πόλης:

Χωρίς να έχω καταφέρει να συνειδητοποιήσω για τα καλά ότι βρισκόμουν επιτέλους στο Εδιμβούργο, έβγαλα από το σακίδιο τη φωτογραφική μηχανή και άρχισα να προχωράω στη Princess street, το κεντρικότερο δηλαδή δρόμο του και να χάνομαι στο πλήθος:

Παράλληλα με το δρόμο αυτό βρισκόταν και ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης αλλά και οι γέφυρες που σήμαιναν την αρχή της παλιάς πόλης που ξεπρόβαλλε εντυπωσιακή στο βάθος:

Ήξερα βέβαια ότι το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω το hostel όσο κι αν δε το ήθελα, οπότε συνέχισα να προχωράω ανατολικά προς το Calton Hill και το Old Royal High School:

Οι χάρτες με βγάζανε μέσα από ένα πάρκο, κάνοντας με ν’ αναρωτιέμαι αν κάτι πάει λάθος, την ίδια ώρα που ξέσπασε ένα παραδοσιακό Βρετανικό shower καλωσορίζοντας με, με το καλύτερο δυνατό τρόπο στη πόλη:

Βαριόμουν φριχτά ν’ ανοίξω την ομπρέλα οπότε έφτασα στάζοντας μέχρι τη reception ξεκινώντας τα διαδικαστικά, λίγα ευτυχώς μιας και είχα τσεκάρει ηλεκτρονικά λίγες μέρες νωρίτερα, ακούγοντας από τη κοπέλα μια γλώσσα από την οποία καταλάβαινα ελάχιστα! Ευτυχώς το διαβατήριο έλυσε αυτού του είδους τα προβλήματα κι έσπασε τον πάγο:

- Are you Greek?
- Yes, Greek
- Geia mas!

(Εξάγουμε πολιτισμό )

Περίμενα να κοπάσει η μπόρα κι αφού έγινα άνθρωπος και καταβρόχθισα και το τελευταίο κομμάτι σπανακόπιτας που κουβαλούσα απ’ τη πατρίδα βγήκα και πάλι στους δρόμους για να εξερευνήσω τη περιοχή. Στάση πρώτη σε απόσταση βολής από το Hostel, το παλάτι Holyroodhouse:

Η πεποίθηση μου ότι το μέρος ήταν επισκέψιμο άλλαξε μετά τις πρώτες εικόνες από κλειδωμένες πόρτες και κοκκινόλευκες κορδέλες, δείγμα παρουσίας επισήμων:

Έκανα τη βόλτα μου περνώντας από τη γειτονική Queen's Gallery και το κτήριο του κοινοβουλίου, αρχίζοντας να ανηφορίζω τον απέναντι δρόμο της Calton Rd, μπαίνοντας για μερικές στιγμές και στο επισκέψιμο Old Calton Cemetery

Ήταν η στιγμή λίγο πριν τη γέφυρα στη Waterloo Pl που για κακή μου τύχη η μπόρα άρχισε ξανά και μάλιστα εντάθηκε, καθιστώντας εκνευριστική διαδικασία το περπάτημα και τη ξενάγηση στα αξιοθέατα:

Με την καλή τύχη όμως να επιστρέφει δριμύτερη λίγες στιγμές μετά το πέρασμα κάτω από τη γέφυρα, όταν βρέθηκα σε απόσταση βολής από τη Pub με το όνομα Black Bull,

και τη δυνατή metal μουσική, που δε σκέφτηκα στιγμή προκειμένου να κάνω το βήμα και να πιάσω ένα σκαμπό:

Τι καλύτερο άλλωστε απ’ το να περιμένεις να κοπάσει η βροχή πίνοντας μερικές IPA κι ακούγοντας μουσικάρες;

 

[turms]

αγαπημενη πολη νο2 του ΗΒ
για τιν Ιστορια, που ειπες οτι μονο United K. δεν ειναι...ενα καλοκαιρι περασα στο ΗΒ (ουαλια)
επαιζε Αργεντινη Αγγλια και εβλεπε στον δρομο ουαλους με σημαιες αργεντινης

το δεν αντιστοιχο κo**δαχτυλο στην Ουαλια ειναι να δειχνεις τα δυο δαχτυλα σαν να θες να παραγγειλεις δυο μπυρες (ναι την πατησα στην αρχη)

απο οτι μου ειπανε τοτε καποιοι ντοποιοι ξεκινησε το ολο θεμα σε μια μαχη ουαλων - αγγλων οταν οι τοξοτες της ουαλιας κατατροπωσαν τους αγγλους και ειρωνικα τους εδεχιναν τα δυο δαχτυλα (οταν αυτοι τρεχανε να σωθουνε).
Με τα δυο δαχτυλα τοτε κρατουσες το βελος πριν το αφησεις να φυγει

ισως ειναι και παραμυθια των περηφανων ουαλων...ποιος ξερει


PS .... δωσε ψωμι στον λαο ψιλε

 

[psilos3]

αγαπημενη πολη νο2 του ΗΒ
για τιν Ιστορια, που ειπες οτι μονο United K. δεν ειναι...ενα καλοκαιρι περασα στο ΗΒ (ουαλια)
επαιζε Αργεντινη Αγγλια και εβλεπε στον δρομο ουαλους με σημαιες αργεντινης

το δεν αντιστοιχο κo**δαχτυλο στην Ουαλια ειναι να δειχνεις τα δυο δαχτυλα σαν να θες να παραγγειλεις δυο μπυρες (ναι την πατησα στην αρχη)

απο οτι μου ειπανε τοτε καποιοι ντοποιοι ξεκινησε το ολο θεμα σε μια μαχη ουαλων - αγγλων οταν οι τοξοτες της ουαλιας κατατροπωσαν τους αγγλους και ειρωνικα τους εδεχιναν τα δυο δαχτυλα (οταν αυτοι τρεχανε να σωθουνε).
Με τα δυο δαχτυλα τοτε κρατουσες το βελος πριν το αφησεις να φυγει

ισως ειναι και παραμυθια των περηφανων ουαλων...ποιος ξερει

Ωραια πράγματα! Όλο το ΗΒ είναι μια ιστορία τελικά, θέλω να το εξερευνήσω περαιτέρω!

PS .... δωσε ψωμι στον λαο ψιλε

Επανέρχομαι

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 2 – Αργεί πολύ αυτή η νύχτα;



Η βροχή είχε κοπάσει, δίνοντας τη θέση της σε λίγα μόνο λεπτά σ’ ένα δυνατό ήλιο, κάνοντας με να απορήσω μιας και η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα. Βγήκα για λίγο και πάλι στη princess street:

Στρίβοντας αμέσως δεξιά προκειμένου να ανέβω τα σκαλάκια για το περίφημο Calton Hill, θεωρώντας ότι οι συνθήκες θα είναι ιδανικές και λόγω του ανέμου για μια ανεμπόδιστη πανοραμική θέα προς τη πόλη, από το πολύ γνωστό σημείο και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco βεβαίως.
Το πρώτο μνημείο που αντίκρυσα φτάνοντας στο λόφο δεν ήταν άλλο από το «Dugald Stewart Monument», αφιερωμένο στον ομώνυμο Σκωτσέζο φιλόσοφο:

Η μαγική θέα της παλιάς πόλης ξεδιπλώνονταν μπροστά μου ανεμπόδιστη, κάνοντας με να αισθανθώ δικαιωμένος για την επιλογή μου ν’ ανέβω εκείνη την ώρα, αλλά επίσης και για την επιμονή μου να κουβαλήσω τελικά το μπουφανάκι μου που ήταν απολύτως απαραίτητο, σαν τη φωτογραφία που βγήκα ένα πράμα, έχοντας τη βοήθεια από ένα ζευγάρι Ισπανών τους οποίους έβγαλα κι εγώ με τη σειρά μου:

- Δε μοιάζεις για Έλληνας, μου αποκρίθηκαν
- Γιατί πως μοιάζουν οι Έλληνες;
- Σίγουρα δεν είναι έτσι ψηλοί..

Βεβαίως από κει πάνω δε λείπει η θέα και προς τα υπόλοιπα σημεία της νέας πόλης, δίνοντας την απόλυτη αίσθηση του μεγέθους και της αρχιτεκτονικής της:

Μέχρι και το Leith, το εμπορικό λιμάνι του Εδιμβούργου:

Ο λόφος Calton όμως φιλοξενεί αρκετά ακόμα μνημεία, αποτέλεσμα της μεγάλης –οικονομικής και όχι μόνο- ανάπτυξης που γνώρισε η πόλη κατά τη περίοδο του διαφωτισμού, έως και τον 190 αιώνα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο όπως ίσως θα γνωρίζετε ότι το Εδιμβούργο απέκτησε το προσωνύμιο «Αθήνα του βορρά», ιδιαίτερα μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατασκευής του αντίγραφου ναού του Παρθενώνα κατά το 1826 με το όνομα «The National Monument of Scotland» προς τιμήν των Σκωτσέζων στρατιωτών που έπεσαν στις μάχες των Ναπολεόντειων Πολέμων. Η ημιτελής κατασκευή του δίνει βέβαια πολλές ευκαιρίες για φωτογράφιση και τη συγκεκριμένη μέρα γαμήλια φωτογράφιση, κάτι που συναντώ και πάλι σε ταξίδι μέσα σε λίγους μόλις μήνες:

Έκανα το γύρο του λόφου διαπιστώνοντας ότι αρκετός ακόμη κόσμος είχε την ίδια ιδέα με μένα ανεβαίνοντας εκεί αυτή την ώρα, φτάνοντας μέχρι το επόμενο μνημείο του λόφου «Nelson Monument», αφιερωμένο στη μνήμη του ναυάρχου Nelson και τις νίκες του έναντι του Γαλλικού και του Ισπανικού στόλου:

Κατεβαίνοντας και πάλι στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησα για ακόμη περισσότερες φωτογραφίες μιας και βρήκα την ευκαιρία:

Μπροστά μου και ακριβώς από κάτω ήταν ο οβελίσκος-μνημείο με το όνομα «The Political Martyrs Monument» που βρίσκεται εκεί για να τιμήσει τη μνήμη των πέντε πολιτικών μεταρρυθμιστών στα τέλη του 18ου αιώνα:

Ενθουσιασμένος και αρκετά κρυωμένος όμως κατηφόρισα το λόφο μπαίνοντας ξανά στη κεντρική οδική αρτηρία. Δε μπορώ να φανταστώ τι κρύο θα τρώνε όσοι ανεβαίνουν εκεί το χειμώνα, όταν κόβει έτσι Ιούνιο μήνα:

Πέρασα με βιασύνη το μνημείο Scott αλλά και τη μεγάλη στήλη «Melville Monument» που βρίσκεται στη πλατεία St Andrew λίγο πιο πάνω και είναι αφιερωμένη στον Henry Dundas, κυρίαρχη φυσιογνωμία στη πολιτική σκηνή της Βρετανίας κατά τον 18ο αιώνα, μπαίνοντας στο απέναντι super market προκειμένου να ψωνίσω τα απαραίτητα, κυρίως τρόφιμα, συγκρίνοντας πάντα έτσι για να γελάσω (ή και να κλάψω) τις τιμές με τα αντίστοιχα Ελληνικά, κάτι που κάνω τελευταία σε κάθε ταξίδι μου:

Καταβρόχθισα τη πολύ ωραία μπαγκέτα και συνέχισα το περπάτημα στην οδό Rose νιώθοντας έντονα την ανάγκη για στάση, έτσι μόλις βρέθηκα μπροστά στο Milnes Bar μπήκα μέσα κατευθείαν πιάνοντας ένα σταντάκι ξεκινώντας τα Pints.

Η ώρα πλησίαζε τις 9 όταν παράγγειλα και τη δεύτερη, κι όμως ο ήλιος δεν έλεγε να πάρει τη κάτω βόλτα με το φως της ημέρας να επιμένει κι εμένα να μη μπορώ να προσαρμοστώ. Ήταν η στιγμή που συνομίλησα και με γνωστό συμφορουμίτη ο οποίος εμφανίστηκε λίγα λεπτά αργότερα (δε σας λέω ποιος είναι, μην είστε περίεργοι αν θέλει θα σας πει αυτός), συνεχίζοντας τα pints με αμείωτη διάθεση, με τη κουβέντα να επεκτείνεται σε ταξίδια ανά την υφήλιο όπως είναι λογικό!

Βγήκαμε στο δρόμο περίπου στις 11:30, με τη νύχτα επιτέλους να επικρατεί στη πόλη της Σκωτίας, προχωρώντας στη The Mound route που συνδέει τη καινούρια με τη παλιά πόλη. Βρήκα ευκαιρία για τις δύσκολες βραδινές λήψεις που λατρεύω και πήρα τη μηχανή στα χέρια μου:

Η χαρά μου όταν ανεβήκαμε τη Cockburn St και πατούσαμε για τα καλά στη παλιά πόλη δε περιγράφεται, βλέποντας επιτέλους εικόνες που μόνο ως φωτογραφίες είχα δει μέχρι τότε, από τους δρόμους και τα διάσημα στενάκια του Εδιμβούργου:

Ήταν και η πρώτη επαφή μου με τον σημαντικότερο ίσως δρόμο της πόλης, τη περίφημη και πασίγνωστη Royal Mile που φάνταζε πολύ ατμοσφαιρική μέσα στο σκοτάδι. Με ευκολία θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κάποιος και υποφωτισμένη:

Κατηφορίσαμε ως τη πλατεία Grassmarket, γνωστή εκτός των άλλων για τις Pub της, καθώς είχαμε ξεκάθαρο σκοπό να πιούμε κανένα Pint ακόμα μιας και μας έπαιρνε χρονικά, οι Σκωτσέζοι όμως είχαν εντελώς διαφορετική άποψη με τις pub να σταματούν το service στις 12 το βράδυ:

Έτσι αρκεστήκαμε σε μερικές βόλτες ακόμη, περνώντας κι από τη Victoria street, ένα ακόμη χρόνιο απωθημένο μου, βγαίνοντας και πάλι στη Royal mile.

Κάπου εκεί αναχώρησε κι ο καθένας για το hostel του δίνοντας τέλος σε μια πολύ ωραία βραδιά, με μένα να χρησιμοποιώ τη Royal mile και τη προέκταση της ως δρόμο επιστροφής μιας και ήταν ο κοντινότερος:

Πάντα με τη φωτογραφική στο χέρι.

Το Εδιμβούργο είχε αρχίσει να με μυεί στη μαγεία του…

 

[paefstra]

Τα Υστερα Του Κοσμου ειναι η φραση "ο καθενας αναχωρησε για το χ ο σ τ ε λ τ ο υ" για τον συμφορουμιτη.

 

[taver]

Καλησπέρα σας, "γνωστός συμφορουμίτης" εδώ

 

[taver]

Τα Υστερα Του Κοσμου ειναι η φραση "ο καθενας αναχωρησε για το χ ο σ τ ε λ τ ο υ" για τον συμφορουμιτη.

Πού είναι η έκπληξη; Για το 2022 μετράω ήδη 28 διανυκτερεύσεις σε hostels, 11 εκ των οποίων σε κοιτώνες (με άλλα άτομα μέσα).

 

[paefstra]

Πού είναι η έκπληξη; Για το 2022 μετράω ήδη 28 διανυκτερεύσεις σε hostels, 11 εκ των οποίων σε κοιτώνες (με άλλα άτομα μέσα).

Μα τα Υστερα του Κοσμου ηρθαν και για μενα. Εκλεισα ενα ολοκληρο τετρακλινο σε τιμη δικλινου σε χοστελ στην Τεργεστη για πρωτη φορα και μας φανηκε φανταστικο! Ειχε παρτι με λαιβ στο μπαρ στο ισογειο, roof top μπαρ, το βλασταρι μου επαθε πλακα.

 

[GKCAPO]

TOLLBOOTH TAVERN!
Ακριβώς στην απέναντι πλευρά του δρόμου ήταν η εστία που έμεινε ο γιος μου. Τρώγαμε συχνά. Αυθεντικό, αν και πολύ "βαρύ" περιβάλλον και φαγητό για το γούστο μου. Ευχαριστώ πολύ που μου το θύμισες!