ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ

[mikros oyranos]

25/2/2010,Πέμπτη.Ένας μαθητής μου ξεψυχάει στην αγκαλιά μου στην αυλή του σχολείου. Τον πρόδωσε η καρδιά του, για 5' του δίνω πρώτες βοήθειες μέχρι νάρθει γιατρός. Τίποτα. Ο Σταύρος ξεκίνησε το πιο μακρύ του ταξίδι, 17 χρονών. Είδα τον θάνατο σε μέρη σαν την Ινδία ή την Αίγυπτο, είχα όμως την ασφάλεια της απόστασης. Γιατί τα γράφω; Γιατί είναι βράδυ και μαυρίζω,γιατί δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω, γιατί λυπάμαι για την ζωή που έφυγε, γιατί προσπαθώ να δεχτώ ότι με διάλεξε μια ψυχή να την βοηθήσω να φύγει, γιατί ο θάνατος είναι κάτι μακρινό για όλους μας κι ας έχουμε χάσει κοντινά μας πρόσωπα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι άλλα πράγματα έχουν σημασία στη ζωή ετούτη δω, γιατί έχω βάρος στη καρδιά κι αύριο θα δω τους μαθητές μου που πρέπει να νοιαστώ γι' αυτούς και πρέπει να πω αλήθειες.Γιατι θέλω να του ξαναπώ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.

 

[_antonis_]

Τη προηγούμενη μέρα έφυγε ο πρώτος μου ξάδερφος...λιγότερο απο 29 χρονών...Νοσοκομειακή ατυχία (το αμερικάνικο πόρισμα στο αμερικάνικο νοσοκομείο). Το μόνο που θέλω να πιστεύω τώρα είναι ότι πραγματικά θα τον ξανασυναντήσω και να συμφωνήσω στο ότι τόσα πράγματα έχουν αξία σε αυτή τη ζωή και δε τους δίνουμε σημασία, τα προσπερνάμε έτσι μέσα στην καθημερινότητα... Καλό κουράγιο και σε σένα...Λόγια δεν υπάρχουν...

 

[ioanna karagianni]

Θα ήθελα να βρω κάτι μαγικό να σου γράψω, και να ελαφρώσω την καρδιά σου, όμως δεν έχω τίποτα. Θέλω μόνο να ξέρεις ότι διάβασα το μήνυμα σου, ότι λυπάμαι, ότι εύχομαι και εγώ καλό ταξίδι στον Σταύρο.

 

[LULLU]

οδυνηρο δυσκολο και τραγικο τετοιο ταξιδι.....

 

[meli]

Δεν θελω να γραψω τιποτα...μου φαινεται ανουσιο...απλως σε σκεφτομαι πολυ!!

 

[maιra1]

Λυπάμαι......Κουράγιο.Καλό ταξίδι στον Σταύρο.

 

[dmdoc]

Γράφω μόνο κ μόνο για να ξέρεις οτι ο πόνος σου έχει κοινωνούς.Σε τέτοιες περιπτώσεις τα πολλά λόγια είναι αδέξια

 

[Panagiota^]

Να γράψω τι; Πονάω μαζί σου, πολύ.
Όμως εσύ, έγω, όλοι μαζί οι εκπαιδευτικοί θα δείξουμε στα μικρά μας αγγελάκια που βρίσκεται η πραγματική ευτυχία. Να είσαι δυνατός, οι μικροί σου μαθητές σε χρειάζονται τώρα.
Καλό ταξίδι, Σταύρο...

 

[Giristroula]

Εγώ πρέπει να ομολογήσω οτι αυτό που σου έτυχε είναι φοβερή και δυσάρεστη εμπειρία. Όσο κι αν έχουμε εξοικειωθεί με το θάνατο θεωρητικά, στην πράξη τα πράγματα είναι αλλιώς. Εκείνο όμως που με παρηγορεί και με αναπαύει είναι οτι δυστυχώς κάποια πράγματα δεν περνάνε από το χέρι μας...Και οτι αυτός ...που τα κατευθύνει, σίγουρα ξέρει καλύτερα από μας!

 

[romantic woman]

25/2/2010,Πέμπτη.Ένας μαθητής μου ξεψυχάει στην αγκαλιά μου στην αυλή του σχολείου. Τον πρόδωσε η καρδιά του, για 5' του δίνω πρώτες βοήθειες μέχρι νάρθει γιατρός. Τίποτα. Ο Σταύρος ξεκίνησε το πιο μακρύ του ταξίδι, 17 χρονών. Είδα τον θάνατο σε μέρη σαν την Ινδία ή την Αίγυπτο, είχα όμως την ασφάλεια της απόστασης. Γιατί τα γράφω; Γιατί είναι βράδυ και μαυρίζω,γιατί δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω, γιατί λυπάμαι για την ζωή που έφυγε, γιατί προσπαθώ να δεχτώ ότι με διάλεξε μια ψυχή να την βοηθήσω να φύγει, γιατί ο θάνατος είναι κάτι μακρινό για όλους μας κι ας έχουμε χάσει κοντινά μας πρόσωπα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι άλλα πράγματα έχουν σημασία στη ζωή ετούτη δω, γιατί έχω βάρος στη καρδιά κι αύριο θα δω τους μαθητές μου που πρέπει να νοιαστώ γι' αυτούς και πρέπει να πω αλήθειες.Γιατι θέλω να του ξαναπώ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.

Δεν έχω λόγια κι εγώ να εκφραστώ...
Δεν υπάρχει πιό οδυνηρό πράγμα από την απώλεια ζωής και τι τραγικότερο όταν η απώλεια αφορά νέο παιδί..
Επειδή κατάλαβα ότι είσαι εκπαιδευτικός και μοιράζεσαι μαζί μας τον προβληματισμό σου για το πως και τι θα πεις στα παιδιά θα σε παραπέμψω σ ένα πολύ αξιόλογο και χρήσιμο βιβλίο για τον καθένα μας...πόσο μάλλον για άτομα που λόγω επαγγέλματος είναι καθημερινά δίπλα σε παιδιά.
Το βιβλίο λέγεται ''το φως της ζωής'" είναι της Elisabeth Kubler-Ross η οποία είναι ψυχίατρος (και έχει εδκόσει μια σειρά σχετικών βιβλίων)και ασχολήθηκε με το ζήτημα του θανάτου...αφιερώνοντας τη ζωή της..δουλεύοντας με ανθρώπους που διανύουν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους.....και μέσα από τα βιβλία της τελικά παίρνει κανείς ΜΑΘΗΜΑΤΑ όχι για το θάνατο και την πορεία προς αυτόν αλλά για τη ΖΩΗ και τις διαδρομές της.
το βιβλίο της ''το φως της ζωής"περιλαμβάνει ένα γράμμα(είναι στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου)γραμμένο το 1978 ως απάντηση σε μια πολυ συγκινητική επιστολή ενός εννιάχρονου αγοριού που έπασχε από καρκίνο,στην οποία της είχε θέσει τα εξής ερωτήματα:''τι είναι ζωή,τι είναιι θάνατος..και γιατί πρέπει να πεθαίνουν τα μικρά παιδιά;;!!"
Πήρε λοιπόν μολύβια και χρώματα και έγραψε ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ γράμμα σε στύλ εικονογραφημένου κειμένου και εδωσε απαντήσεις με απλό τρόπο μέσα απο παρομοιώσεις με όμορφες εικόνες...
ένα γραμμα το οποίο πήρε την άδεια των οικείων και του ίδιου του παιδιού πριν πεθάνει για να το εκδώσει,γιατί βοήθησε πολλά παιδιά και πολλούς γονείς να καταλάβουν και να πάρουν κάποιες απαντήσεις σε τέτοια σημαντικά ερωτήματα.

 

[mikros oyranos]

Σας ευχαριστώ όλους.Χθες το βράδυ ήταν τόσο δύσκολα και ήταν πράγματι μια βοήθεια τα λόγια σας. Και σήμερα πράγματι οι μαθητές μου με χρειαζόντουσαν και γω αυτούς. Ήταν τόσο σημαντικό να τους μιλήσω για ότι έγινε, για τον θάνατο που πάει χέρι με την ζωή, για το μάθημα που μας έδωσε ο Σταύρος, να κυτάμε δηλαδή τα σημαντικά πράγματα στη ζωή και κυρίως να μην νοιώθουν ενοχές που η ζωή θα τους τραβήξει και θα γελάσουν πάλι και θα παίξουν.Μόλις γύρισα σπίτι ένα πουλί χτύπαγε το τζάμι και ήθελε να μπει μέσα, σ' ένα σπίτι με 3 γάτες. Δύσκολη αποστολή μα έχω τόσα να μάθω-σαν ένα ταξίδι που έχει τόσες δυσκολίες μα και τόσα να σου δώσει.
Σας ευχαριστώ για χθες το βράδυ και για σήμερα όσους με σκεφθήκατε.

 

[thimios8663]

Κουραγιο..Και σε σενα Αντωνη..Και στις οικογενειες των παιδιων που ειναι σιγουρα απαρηγορητες..Δυστυχως το οτι ολα γυρω μας εχουν αξια,απο καθημερινες στιγμες που ολοι μας εχουμε βαρεθει,μεχρι σκεψεις που επαναλαμβανουμε..εχουμε φτασει σε σημειο να το καταλαβαινουμε μεσα απο το θανατο οικειων προσωπων η μη..