dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Συνέντευξη με έναν Βορεοκορεάτη
Ο τόπος? Η αρχαία μικρή πόλη Πινγκ Γιάο της Κίνας προστατευομενη απο την Ουνέσκο.
Ο χώρος? Ενα χαμηλοτάβανο, υπερβολικά μικρό μαγερειό, έτοιμο να
γκρεμιστεί (η κουζίνα ήταν σχεδόν υπαίθρια, αφού ο μισός καπνισμένος τοίχος απο την φωτιά που υπήρχε για τα καζάνια/κατσαρόλες, είχε αποδημήσει σε τόπο χλοερό μάλλον απο την δυναστεία των Μινγκ), με τσιμέντινο πάτωμα, σκοτεινό, που διέθετε 4 φαγωμένους απο την πολυκαιρία ξύλινους πάγκους στρωμένους με πλαστικά χρωματιστά κακόγουστα νάυλον, και ανάλογα στενά καθίσματα.
Τον όλο χώρο συμπλήρωνε μια αυτοσχέδια κατασκευή που πάνω της είχε πλαστικές λεκάνες με νουντλς, σκεπασμένες με μια κουνουπιέρα. Απέναντι, υπήρχε μια φάμπρικα και κάθε μεσημέρι στις 12 με 12.30, κατέφταναν για το μεσημεριανό τους διάλλειμα, πεινασμένοι εργάτες για να γευτούν τα αποκλειστικά ντόπια εδέσματα και να δροσιστούν με τις -ζεστές- μπύρες.
Ο όλος χώρος τολμώ να πω ότι ήταν πολύ γκροτέσκος και είμαι σίγουρη ότι και επί Μάο ήταν ίδιος και απαράλλαχτος. Φυσικά, ήταν εκτός της τουριστικής περιοχής.
Ιδιοκτήτες μια νεαρή μικροκαμωμένη κινέζα , εμφανώς έγκυος και η καμπούρα υπερήλικη πεθερά της που όταν την αντίκρυζες σου ερχόταν αυθόρμητα να αναφωνήσεις με έκπληξη "Καλέ!!!! Αυτήν την ξέχασε ο Χάρος!!". Περίεργες γυναίκες και οι δύο.
Λιγομίλητες ή μάλλον σχεδόν μουγγές και "άυλες". Υπήρχαν, αλλά δεν υπήρχαν στον χώρο.
Ηταν Κυριακή. Ο Θεός των Κινέζων, είχε αποφασίσει να ποτίσει τα ριζοχώραφα της χώρας και εμείς βρήκαμε καταφύγιο εσπευσμένα στο παραπάνω μαγερειό/λοκάντα, μέχρι να σταματήσει η καταιγίδα και να προστατευτούμε απο τα παρελκόμενά της (τούμπες, λάσπες, κεραυνούς κλπ).
Καθόμαστε σε έναν απο τους πάγκους και χαζεύαμε την βροχή και τους ελάχιστους περαστικούς στον δρόμο με τις ζωηρόχρωμες ομπρέλες τους όταν λίγο μετά τις 12.30 εφόρμησε ένας περίεργος και ξερακιανός ασιάτης.
Εδωσε παραγγελία στην ηλικιωμένη γυναίκα μια παγωμένη μπύρα. Αρχισαν τότε και μιλάγαν έντονα -τουλάχιστον ο ένας εξ αυτών- και εμείς βαυκαλιζόμαστε και δίναμε άλλοθι στους εαυτούς μας σκεπτόμενοι ότι δικαιολογημένα σε αυτήν την ρημαδοχώρα δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη, γιατί αν δεν μπορούν δυο κινέζοι να συνενοηθούν μεταξύ τους , πόσο μάλλον δυο τουρίστες ....
Αφου τελικά έγινε κάποια συνενόηση, ο Κινέζος κάθισε στον μπροστινό πάγκο. Ηταν ψηλός, πολύ αδύνατος, με παλιομοδίτικα μυωπικά μαύρα γυαλιά, και ηλικιακά θα τον τοποθετούσα γύρω στα 30 ή ίσως και λιγότερο.
Το ντύσιμο ήταν αυτό που παρατήρησα δεύτερο. Θύμιζε κάποιον απο την ομάδα Α που θέλει να μοιάσει στην ομάδα Β και ντύνεται ανάλογα χωρίς όμως επιτυχία. Δηλαδή η όλη εμφάνιση θύμιζε κάποιον ασιάτη που προσπαθεί να ντυθεί σαν τουρίστας προερχόμενος εκτός ασίας, και που επιδιώκει να περάσει απαρατήρητος αλλά το αλλόκοτο αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει.
Παρατηρήσαμε ότι κάθε τρείς και λίγο , γύριζε και μας κοίταζε λες και ήταν πράκτορας της Στάζι και μας έφτιαχνε τον φάκελλο.
Μετά απο 1-2 λεπτά μας μιλάει αγγλικά, μας λέει κάτι άσχετο για την τιμή της μπύρας και την θερμοκρασία της , σηκώνεται, έρχεται στον πάγκο μας και αφού κάθεται μας ρωτά αν μπορεί να κάτσει.
Τον ρωτάμε απο που είναι και μας λέει απο την Βόρεια Κορέα. Τον διορθώνω και του λέω "εννοείς Νότια Κορέα". Θυμώνει. ΟΧΙ. Βόρεια Κορέα.
Και οι πληροφορίες άρχισαν να γεμίζουν τον κεφάλι μας, πιο γρήγορα κι απο τις μπύρες που γέμιζαν τα στομάχια μας.
Η χώρα του -σύμφωνα με τον ίδιο- είναι αρκετά φτωχή. Ναι. Υπάρχει κόσμος που πεινάει. Πράγματι υπάρχει κάποιο έλλειμα δημοκρατίας, αλλά ο καινούργιος ηγέτης σιγά σιγά θα τα αλλάξει όλα. Είναι νέος και έχει σπουδάσει στο ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ κράτος της Μολδαβίας και στην Ελβετία. Το ιντερνετ είναι απαγορευμένο. Κινητά για τον απλό λαό δεν υπαρχουν.
Μισεί τον Lonely Planet. Θεωρεί ότι έχει δημιουργήσει με τους οδηγούς του μια λανθασμένη εικόνα για την χώρα του, αλλά και γενικότερα οι πληροφορίες που δίνει δεν είναι ούτε αξιόλογες, ούτε εγγυημένες, ούτε αξιόπιστες και κυρίως του συρμού. Επίσης ως ταξιδιωτικός οδηγός δεν θα έπρεπε να εμπλέκεται σε πολιτικές εκτιμήσεις που -όπως διατεινόταν- κάνει πολύ συχνά.
Η αγαπημένη του χώρα είναι... σωστά μαντέψατε. Το Νεπάλ. Το έχει επισκεφτεί. Και την Ταυλάνδη. Και μερικές ακόμη χώρες, αλλά "σαν το Νεπάλ, άλλη χώρα τέτοιας ομορφιάς δεν υπάρχει".
Δεν είναι παντρεμένος, είναι "νέος ακόμα". Για τον αποθανόντα ηγέτη
δεν θέλει να μιλήσει. Δεν του παίρνουμε ούτε λέξη. Μάλλον δεν του ήταν αρεστός. ή ίσως πενθεί ακόμα, δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε.
Για τον υιό όμως μας λέει μόνο τα καλύτερα. ΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι θέλει να κάνει καινοτομίες, να αλλάξει πρακτικές του παρελθόντος, να ανοίξει την χώρα του στον έξω κόσμο, έστω και ελεγμένα. Είναι έξυπνος , με δυτικότροπη αντίληψη των θεμάτων, μη προσκολλημένος στις διδαχές του παρελθόντος και των στρατηγών, καινοτόμος και φιλόδοξος υπό την καλή έννοια.
Οταν του λέμε ότι αυτά είναι εικασίες και συμπεράσματα δικά του, μας λέει πως όχι. Απλά τα ξέρει και "καλό θα ήταν να το πιστέψουμε. Στο άμεσο μέλλον θα το διαπιστώσουμε".
Μας αναφέρει επίσης ότι η κακή άποψη που έχει δημιουργηθεί στον ανεπτυγμένο κόσμο για την χώρα του, οφείλεται στα δυτικά ΜΜΕ, τα οποία ενώ δεν έχουν ιδέα για την Β. Κορέα, πλάθουν σενάρια εντυπωσιασμού τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, ενώ ταυτόχρονα τις λανθασμένες πολιτικές, τις χρεώνονται τεχχνηέντος και οι απλοί πολίτες κάτι που δεν είναι δίκαιο και αποτελεί προιόν προπαγάνδας και δημιουργία αρνητικού κλίματος για ολόκληρη την χώρα.
Πράγματι έχουν προβλήματα -λέει- , αλλά "...μήπως όλοι οι λαοί δεν έχουν? Εσείς οι Ελληνες δεν έχετε? Ολόκληρη η Ευρώπη δεν περνάει δύσκολα? Η Αμερική μήπως είναι στα καλύτερά της? Η Αφρική, που τόσο πλούσια ως χώρα είναι καταδικασμένη να μην ορθοποδήσει ποτέ λόγω των
παιγνιδιών που παίζονται στην πλάτη της απο τα ανεπτυγμένα κράτη? Η Μέση Ανατολή? Αρα, τι περιμένετε απο μια μικρή χώρα σαν την δική μου? Γιατί μας κρίνετε τόσο αυστηρά?".
Μας ενημερώνει ότι ο μισθός στην χώρα του είναι κάτω απο 60 ευρώ μηνιαίως. Το ανιστάθμισμά μας στο υπερβολικά χαμηλό αυτό νούμερο, είναι ότι προφανώς θα είναι φτηνή στην αγορά αγαθών. Το αρνείται όμως. Μας δίνει παράδειγμα για να καταλάβουμε το βιοποριστικό πρόβλημα σίτισης, τιμή για το ρύζι, βασική τροφή για τους κατοίκους της Β. Κορέας. Υψηλή, υψηλότερη απο την Κίνα. Απορίας άξιο, πως συντηρούνται οι κάτοικοι.
Για την Νότια Κορέα μας λέει ότι έχουν κάποιες διαφορές μη ουσιαστικές κατά την γνώμη του, αλλά μοιάζουν αρκετά έως πολύ και στην ουσία δεν έχουν κάτι να χωρίσουν.
Εχουν κοινές ρίζες και γεννετική προέλευση και κάποιος Β. Κορεάτης μπορεί να καταλάβει την γλώσσα του Ν. Κορεάτη και αντίστροφα. Πιστεύει όμως ότι η κουλτούρα (της Ν. Κορέας) τα τελευταία χρόνια, έχει επηρρεαστεί δυσμενώς απο την Ιαπωνία, έχει χάσει την παράδοσή της, και αντιγράφει πιστά χωρίς κρίση και κριτική, ότι προέρχεται απο την χώρα του Ανατέλοντος Ηλίου. Εχουν απωλέσει δηλαδή την ταυτότητα της
παράδοσής τους, και έχουν υιοθετήσει τον τροπο ζωής των Ιαπώνων , τους οποίους θεωρεί ιδιαίτερα σκληρούς ανθρώπους, και "μονοδιάστατους", εξαρτώμενους απο την Κυβέρνηση και άτομα χωρίς ιδιωτική πρωτοβουλία. Παράξενες κρίσεις η αλήθεια, όταν προέρχονται απο έναν Βορεοκορεάτη.
Για τους Κινέζους το μόνο που μας λέει (εκτός απο το ότι στην Β. Κορέα υπάρχουν πααααρα πολλοί κινέζοι) είναι ότι θεωρούνται εκτός απο εργατικοί, δύσκολοι και δυσνόητοι άνθρωποι, εννοώντας ότι δεν μπορεί κανείς εύκολα να μπει στον τρόπο σκέψης τους και να αφομοιωθεί απο την κοινωνία τους, και υπερβολικά παραδόσπιστοι, κυρίως η νέα γενιά. Λακωνικός για την χωρα που τον φιλοξενεί και λογικό είναι.
Αλλωστε καθολη την διάρκεια της συζήτησης 2 φαινόταν ότι ήταν νοητές γραμμές ενδιαφέροντός του. Η πρώτη να περάσει απαρατήρητος και να προσπαθήσει να κάνει τον συνομιλητή του να μετριασει την ενδεχομένως άσχημη εντύπωση που έχει για την χώρα του. Η δεύτερη να μάθει πληροφορίες για την παγκόσμια πολιτική (κυρίως) και δευτερευόντως για ότι νομίζει ότι θα έχει ενδιαφέρον.
Απο ένα σημείο και μετά , η συζήτηση -αν λάβεις υπόψην σου την εθνικότητα του συνομιλητή μας- εξελίχθηκε σε σουρεάλ. Ξαφνικά μας ρωτάει αν ο Γ. Παπανδρέου είναι διεφθαρμένος και αν ο Παπακωσταντίνου είναι υπάλληλος της Τρόικας ή πραγματικός υπουργός της Ελλάδας. Τον ρωτάμε που τα ξέρει εφόσον δεν υπάρχει στην χώρα του πρόσβαση σε ιντερνετ και η προπαγάνδα δεν επιτρέπει "δυσάρεστες" ειδήσεις απο το
εξωτερικό. Μας απαντάει ότι τα γνωρίζει απο τα ταξίδια του. Μα πριν μας είχε πει ότι η βίζα της Κίνας για να του εγκριθεί , έκανε 4 χρόνια και το διαβατήριό του, όταν γυρίσει στην πατρίδα του, θα έπρεπε να το επιστρέψει στο υπουργείο.
Μίλαγε 5 γλώσσες και τώρα μαθαίνει κινέζικα. Μας είπε ότι ήθελε να επισκεφτεί την Αλβανία. Του είπαμε μα τι να κάνεις? Υπάρχουν ομορφότερα μέρη στην Ευρώπη. Μας αποκρίθηκε ότι τα λέμε αυτά λόγω των σχέσεων των δύο χωρών (Ελλάδα -Αλβανία).
Φυσικά δεν σχολιάσαμε, λόγω ευγένειας, ότι θεωρούσαμε λίγο απίθανο τα
βορεοκορεάτικα νέα των 8.00 να ασχολούνται με τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, .
Επίσης , για πολίτης μιάς χώρας που δεν έχει ευμάρεια , ούτε πληθώρα γαστριμαρικών επιλογών λόγω οικονομίας, είχε υπερβολικά εκλεπτισμένα γούστα. Του άρεσε το χαβιάρι, ο αστακός, και τα ακριβά κρασιά. Για την ακρίβεια τα πολύ ακριβά κρασιά.
Ηθελε να μάθει ποιά περιοχή της χώρας μας φημίζεται για τα αμπέλια και τα κρασιά της και όταν του είπαμε το σημείωσε (πολύ συχνά σημείωνε διάφορα σε ένα μπλοκάκι που είχε πάνω του). Γνώριζε ελληνικά φαγητά με τις ελληνικές ονομασίες τους, και είπε ότι προτιμά την τούρκικη κουζίνα απο την Ελληνική. Δεν φέραμε αντίρρηση. Αν το κάναμε, θα μας έλεγε ότι εφαλτήριο της γνώμης μας , θα ήταν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Αλλωστε λίγο πριν μας είχε δηλώσει τον θαυμασμό του για την Τουρκία και εμμέσως είχε ενταχθεί υπέρ της.
Ηξερε και μερικές λέξεις ελληνικά. Το που της έμαθε δεν έκανε τον κόπο να μας πει. Ανέφερε την Κέρκυρα και την Σαντορίνη, ως νησιά που θέλει να
επισκεφτεί, ενώ γνώριζε και πολλά σημεία της Αθήνας και διάφορες οδούς, κυρίως Πρεσβειών.
Καθ΄όλη την πορεία της συζήτησης, καταλάβαμε ότι έχει ταξιδέψει σε πολλά
περισσότερα μέρη απο όσα ισχυριζόταν, αν και κατέβαλε προσπάθεια να μην γίνει αντιληπτό. Αυτό μας φάνηκε ιδιαίτερα περίεργο, γιατί όπως μας γνωστοποίησε, οι πολίτες της χώρας του δεν επιτρέπεται να βγουν απο αυτή, εκτός αν 1. συντρέχει σοβαρός λόγος (όπως το αντιλαμβάνεται κανείς) , 2. έχουν οικονομική επιφάνεια 3. ασχολούνται με την πολιτική 4. είναι "διπλωμάτες". Και πάλι όμως , για όλες τις κατηγορίες, η γραφειοκρατεία είναι ανηλεής και οι τυπικές διατυπώσεις και διαδικασίες
μέχρι να μπορέσουν να αποκτήσουν διαβατήριο (το οποίο δεν ανήκει σε αυτούς, αλλά στο κράτος) , και να βγάλουν άδεια εξόδου απο την χώρα, είναι ομηρικές και τρομερά χρονοβόρες, σε σημείο που μπορεί να περάσουν χρόνια.
Μας είπε ότι μεμονομένα ακόμα και με δική του πρόσκληση/ μέσο/ εγγύηση κλπ δεν μπορούμε να επισκεφτούμε την χώρα του, αλλά σε 2-3 χρόνια που πιθανόν θα χαλαρώσουν κάπως τα πράγματα, θα γίνει ο σύνδεσμός μας στην Β. Κορέα και θα φροντισει για την διαμονή μας, γιατί θα έχει την δυνατότητα (υπόψη ότι δεν εκδηλώσαμε τέτοια πρόθεση).
Τα τουριστικά πακέτα που πουλάει το κράτος , τα θεωρεί "πλαστικά" και χωρίς δυνατότητα να δεις τι κρύβεται πραγματικά πίσω απο την χώρα,
αλλά βλέπεις αυτό που θέλουν να δεις και μας είπε ότι οι άνθρωποι της χώρας του είναι τιμιότατοι, φιλόξενοι, χωρίς κακίες και πλεονεξία, αγνοί και άδολοι. Ισχυρίστηκε ότι αν πάει κάποιος ξένος στην Β. Κορέα, οι κάτοικοι θα κάνουν το παν για να τον ευχαριστήσουν και θεωρούν χρέος τους οι επισκέπτες να περάσουν καλά.
Οι νόμοι είναι αυστηροί και κλοπές, ληστείες και εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου είναι σχεδόν άγνωστα στην πατρίδα του.
Οταν είδε την φωτογραφική μας μηχανή μας ρώτησε αν έχουμε στην μνήμη φωτογραφίες του σπιτιού μας. Οταν του είπαμε ναι, έκανε σαν τρελός να του τις δείξουμε. Οταν τις είδε, άρχισε και φώναζε είστε πλούσιοι! Τι κι αν τον διαβεβαιώναμε πως όχι... αυτός ήταν αμετάπειστος. "τέτοια σπίτια έχουν μόνο οι πλούσιοι στην Β. Κόρεα" μας έλεγε. Και μετά μας εξέφρασε την απορία του. "Γιατί όποιον γνωρίζω απο την Ευρώπη, αρνείται να ομολογήσει ότι είναι πλούσιος?". Μια απορία που όσο και να
του εξηγούσαμε το προφανές (πολύ απλά, γιατί δεν είναι πλούσιος) δεν καταφέραμε να του λύσουμε.
Στο (ιστορικό) κέντρο της πόλης του Πινγκ Γιάο, δεν είχε πάει. Αυτό κι αν ήταν περίεργο. Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι μάλλον , δεν είχε έρθει για καθαρόαιμο τουρισμό στην Κίνα. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι δεν ήθελε να πληρώσει την -ακριβή- είσοδο, πάνω απο 15 ευρώ, και δεν του άρεσαν οι υπερβολικοί έλεγχοι απο τους αστυνομικούς που υπήρχαν σε κάθε σημείο.
Στις 3 ώρες περίπου που κάτσαμε μαζί και συζητούσαμε, μάθαμε κι άλλα τρομερά ενδιαφέροντα πράγματα. Οταν ερχόταν η συζήτηση στην έλλειψη αυτοδιάθεσης των βορεοκορεατών (δεν χρησιμοποιησαμε άκομψες λέξεις όπως καταλαβαίνεται), απαντούσε με προθυμία.
Μια φορά μόνο θύμωσε. Πολύ. Για έναν μάλλον γελοίο λόγο. Το όνομα του ηγέτη. Τον ανέφερα με λάθος προφορά, και τον έπιασε αμόκ. Χτύπαγε το
χέρι του στον πάγκο, το φώναζε ορθά , και επέμενε να το επαναλάβω. Οταν δεν τα κατάφερνα, μου έπιανε το χέρι το έσφιγγε μέχρι να ασπρίσουν οι κλειδώσεις μου και με παρότρυνε να το πω πάλι. Ηταν αυστηρός, και έδινε οδηγίες σαν στρατηγός Συντάγματος. Φώναζε και νόμιζα ότι θα τον χυπήσει εγκεφαλικό απο την υπερβολική ένταση. Είχαν αλλοιωθεί η φωνή και τα χαρακτηριστικά του, και έδειχνε αποφασισμένος
να μην με αφήσει , αν δεν αρθρώσω σωστά το όνομα του ηγέτη. Η όλη παράσταση, διήρκησε 5 λεπτά. Τελικά δεν τα κατάφερα, αλλά τουλάχιστον συνήλθε, ηρέμησε και μου άφησε το χέρι που μου πόναγε για τις επόμενες 2 ημέρες εκεί που μου το είχε σφίξει.
Δεν θα τον ήθελα να με ανακρίνει ποτέ, κι αν το είχε κάνει , είμαι σίγουρη ότι θα είχα ξεράσει το όνομα αυτού που ανατίναξε την γέφυρα, απο το 1ο λεπτό.
Ηπιαμε 4 μπύρες των 600 ml ο καθένας. Βγάλαμε 2 φωτογραφίες. Μας ρώτησε -ντροπαλά η αλήθεια- αν μπορούμε να τον φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας αν έρθει Ελλάδα. Δεχτήκαμε. "Τα Χριστούγεννά μπορώ να έρθω?" (Τι διάλο? Πότε θα βγάλει βίζα? σκεφτήκαμε). Αλλά προφανώς έχει τον τρόπο του.
Το ερώτημα πως ένας άνθρωπος που προέρχεται απο μιά χώρα με μισθούς των 60 ευρώ, δημοκρατικό έλειμμα , γραφειοκρατικές δυσκολίες, απαγορεύσεις εξόδου απο την χώρα πολιτών κλπ μπορεί να ταξιδεύει τόσο πολύ, του αρέσουν τα γαλλικά κρασία, έχει ακριβά γούστα κλπ, ας το απαντήσει καθένας ξεχωριστά.
Πλήρωσε, -εκεί είδα και το διαβατήριό του, -, μας έσφιξε το χέρι, μας υποσχέθηκε ότι θα μας στείλει e-mail για να έρθει ελλάδα, μας έδωσε το όνομά του γραμμένο σε ένα χαρτί (το οποίο τώρα κάνει βόλτες ξεχασμένο σε ένα τουκ τουκ στο Πεκίνο δυστυχώς), χαιρετηθήκαμε και έφυγε με γοργά βήματα όταν σταμάτησε η βροχή....
Δεν τον ξαναείδαμε. Μετά απο 2 ημέρες φύγαμε για Πεκίνο.
Ο τόπος? Η αρχαία μικρή πόλη Πινγκ Γιάο της Κίνας προστατευομενη απο την Ουνέσκο.
Ο χώρος? Ενα χαμηλοτάβανο, υπερβολικά μικρό μαγερειό, έτοιμο να
γκρεμιστεί (η κουζίνα ήταν σχεδόν υπαίθρια, αφού ο μισός καπνισμένος τοίχος απο την φωτιά που υπήρχε για τα καζάνια/κατσαρόλες, είχε αποδημήσει σε τόπο χλοερό μάλλον απο την δυναστεία των Μινγκ), με τσιμέντινο πάτωμα, σκοτεινό, που διέθετε 4 φαγωμένους απο την πολυκαιρία ξύλινους πάγκους στρωμένους με πλαστικά χρωματιστά κακόγουστα νάυλον, και ανάλογα στενά καθίσματα.
Τον όλο χώρο συμπλήρωνε μια αυτοσχέδια κατασκευή που πάνω της είχε πλαστικές λεκάνες με νουντλς, σκεπασμένες με μια κουνουπιέρα. Απέναντι, υπήρχε μια φάμπρικα και κάθε μεσημέρι στις 12 με 12.30, κατέφταναν για το μεσημεριανό τους διάλλειμα, πεινασμένοι εργάτες για να γευτούν τα αποκλειστικά ντόπια εδέσματα και να δροσιστούν με τις -ζεστές- μπύρες.
Ο όλος χώρος τολμώ να πω ότι ήταν πολύ γκροτέσκος και είμαι σίγουρη ότι και επί Μάο ήταν ίδιος και απαράλλαχτος. Φυσικά, ήταν εκτός της τουριστικής περιοχής.
Ιδιοκτήτες μια νεαρή μικροκαμωμένη κινέζα , εμφανώς έγκυος και η καμπούρα υπερήλικη πεθερά της που όταν την αντίκρυζες σου ερχόταν αυθόρμητα να αναφωνήσεις με έκπληξη "Καλέ!!!! Αυτήν την ξέχασε ο Χάρος!!". Περίεργες γυναίκες και οι δύο.
Λιγομίλητες ή μάλλον σχεδόν μουγγές και "άυλες". Υπήρχαν, αλλά δεν υπήρχαν στον χώρο.
Ηταν Κυριακή. Ο Θεός των Κινέζων, είχε αποφασίσει να ποτίσει τα ριζοχώραφα της χώρας και εμείς βρήκαμε καταφύγιο εσπευσμένα στο παραπάνω μαγερειό/λοκάντα, μέχρι να σταματήσει η καταιγίδα και να προστατευτούμε απο τα παρελκόμενά της (τούμπες, λάσπες, κεραυνούς κλπ).
Καθόμαστε σε έναν απο τους πάγκους και χαζεύαμε την βροχή και τους ελάχιστους περαστικούς στον δρόμο με τις ζωηρόχρωμες ομπρέλες τους όταν λίγο μετά τις 12.30 εφόρμησε ένας περίεργος και ξερακιανός ασιάτης.
Εδωσε παραγγελία στην ηλικιωμένη γυναίκα μια παγωμένη μπύρα. Αρχισαν τότε και μιλάγαν έντονα -τουλάχιστον ο ένας εξ αυτών- και εμείς βαυκαλιζόμαστε και δίναμε άλλοθι στους εαυτούς μας σκεπτόμενοι ότι δικαιολογημένα σε αυτήν την ρημαδοχώρα δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη, γιατί αν δεν μπορούν δυο κινέζοι να συνενοηθούν μεταξύ τους , πόσο μάλλον δυο τουρίστες ....
Αφου τελικά έγινε κάποια συνενόηση, ο Κινέζος κάθισε στον μπροστινό πάγκο. Ηταν ψηλός, πολύ αδύνατος, με παλιομοδίτικα μυωπικά μαύρα γυαλιά, και ηλικιακά θα τον τοποθετούσα γύρω στα 30 ή ίσως και λιγότερο.
Το ντύσιμο ήταν αυτό που παρατήρησα δεύτερο. Θύμιζε κάποιον απο την ομάδα Α που θέλει να μοιάσει στην ομάδα Β και ντύνεται ανάλογα χωρίς όμως επιτυχία. Δηλαδή η όλη εμφάνιση θύμιζε κάποιον ασιάτη που προσπαθεί να ντυθεί σαν τουρίστας προερχόμενος εκτός ασίας, και που επιδιώκει να περάσει απαρατήρητος αλλά το αλλόκοτο αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει.
Παρατηρήσαμε ότι κάθε τρείς και λίγο , γύριζε και μας κοίταζε λες και ήταν πράκτορας της Στάζι και μας έφτιαχνε τον φάκελλο.
Μετά απο 1-2 λεπτά μας μιλάει αγγλικά, μας λέει κάτι άσχετο για την τιμή της μπύρας και την θερμοκρασία της , σηκώνεται, έρχεται στον πάγκο μας και αφού κάθεται μας ρωτά αν μπορεί να κάτσει.
Τον ρωτάμε απο που είναι και μας λέει απο την Βόρεια Κορέα. Τον διορθώνω και του λέω "εννοείς Νότια Κορέα". Θυμώνει. ΟΧΙ. Βόρεια Κορέα.
Και οι πληροφορίες άρχισαν να γεμίζουν τον κεφάλι μας, πιο γρήγορα κι απο τις μπύρες που γέμιζαν τα στομάχια μας.
Η χώρα του -σύμφωνα με τον ίδιο- είναι αρκετά φτωχή. Ναι. Υπάρχει κόσμος που πεινάει. Πράγματι υπάρχει κάποιο έλλειμα δημοκρατίας, αλλά ο καινούργιος ηγέτης σιγά σιγά θα τα αλλάξει όλα. Είναι νέος και έχει σπουδάσει στο ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ κράτος της Μολδαβίας και στην Ελβετία. Το ιντερνετ είναι απαγορευμένο. Κινητά για τον απλό λαό δεν υπαρχουν.
Μισεί τον Lonely Planet. Θεωρεί ότι έχει δημιουργήσει με τους οδηγούς του μια λανθασμένη εικόνα για την χώρα του, αλλά και γενικότερα οι πληροφορίες που δίνει δεν είναι ούτε αξιόλογες, ούτε εγγυημένες, ούτε αξιόπιστες και κυρίως του συρμού. Επίσης ως ταξιδιωτικός οδηγός δεν θα έπρεπε να εμπλέκεται σε πολιτικές εκτιμήσεις που -όπως διατεινόταν- κάνει πολύ συχνά.
Η αγαπημένη του χώρα είναι... σωστά μαντέψατε. Το Νεπάλ. Το έχει επισκεφτεί. Και την Ταυλάνδη. Και μερικές ακόμη χώρες, αλλά "σαν το Νεπάλ, άλλη χώρα τέτοιας ομορφιάς δεν υπάρχει".
Δεν είναι παντρεμένος, είναι "νέος ακόμα". Για τον αποθανόντα ηγέτη
δεν θέλει να μιλήσει. Δεν του παίρνουμε ούτε λέξη. Μάλλον δεν του ήταν αρεστός. ή ίσως πενθεί ακόμα, δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε.
Για τον υιό όμως μας λέει μόνο τα καλύτερα. ΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι θέλει να κάνει καινοτομίες, να αλλάξει πρακτικές του παρελθόντος, να ανοίξει την χώρα του στον έξω κόσμο, έστω και ελεγμένα. Είναι έξυπνος , με δυτικότροπη αντίληψη των θεμάτων, μη προσκολλημένος στις διδαχές του παρελθόντος και των στρατηγών, καινοτόμος και φιλόδοξος υπό την καλή έννοια.
Οταν του λέμε ότι αυτά είναι εικασίες και συμπεράσματα δικά του, μας λέει πως όχι. Απλά τα ξέρει και "καλό θα ήταν να το πιστέψουμε. Στο άμεσο μέλλον θα το διαπιστώσουμε".
Μας αναφέρει επίσης ότι η κακή άποψη που έχει δημιουργηθεί στον ανεπτυγμένο κόσμο για την χώρα του, οφείλεται στα δυτικά ΜΜΕ, τα οποία ενώ δεν έχουν ιδέα για την Β. Κορέα, πλάθουν σενάρια εντυπωσιασμού τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, ενώ ταυτόχρονα τις λανθασμένες πολιτικές, τις χρεώνονται τεχχνηέντος και οι απλοί πολίτες κάτι που δεν είναι δίκαιο και αποτελεί προιόν προπαγάνδας και δημιουργία αρνητικού κλίματος για ολόκληρη την χώρα.
Πράγματι έχουν προβλήματα -λέει- , αλλά "...μήπως όλοι οι λαοί δεν έχουν? Εσείς οι Ελληνες δεν έχετε? Ολόκληρη η Ευρώπη δεν περνάει δύσκολα? Η Αμερική μήπως είναι στα καλύτερά της? Η Αφρική, που τόσο πλούσια ως χώρα είναι καταδικασμένη να μην ορθοποδήσει ποτέ λόγω των
παιγνιδιών που παίζονται στην πλάτη της απο τα ανεπτυγμένα κράτη? Η Μέση Ανατολή? Αρα, τι περιμένετε απο μια μικρή χώρα σαν την δική μου? Γιατί μας κρίνετε τόσο αυστηρά?".
Μας ενημερώνει ότι ο μισθός στην χώρα του είναι κάτω απο 60 ευρώ μηνιαίως. Το ανιστάθμισμά μας στο υπερβολικά χαμηλό αυτό νούμερο, είναι ότι προφανώς θα είναι φτηνή στην αγορά αγαθών. Το αρνείται όμως. Μας δίνει παράδειγμα για να καταλάβουμε το βιοποριστικό πρόβλημα σίτισης, τιμή για το ρύζι, βασική τροφή για τους κατοίκους της Β. Κορέας. Υψηλή, υψηλότερη απο την Κίνα. Απορίας άξιο, πως συντηρούνται οι κάτοικοι.
Για την Νότια Κορέα μας λέει ότι έχουν κάποιες διαφορές μη ουσιαστικές κατά την γνώμη του, αλλά μοιάζουν αρκετά έως πολύ και στην ουσία δεν έχουν κάτι να χωρίσουν.
Εχουν κοινές ρίζες και γεννετική προέλευση και κάποιος Β. Κορεάτης μπορεί να καταλάβει την γλώσσα του Ν. Κορεάτη και αντίστροφα. Πιστεύει όμως ότι η κουλτούρα (της Ν. Κορέας) τα τελευταία χρόνια, έχει επηρρεαστεί δυσμενώς απο την Ιαπωνία, έχει χάσει την παράδοσή της, και αντιγράφει πιστά χωρίς κρίση και κριτική, ότι προέρχεται απο την χώρα του Ανατέλοντος Ηλίου. Εχουν απωλέσει δηλαδή την ταυτότητα της
παράδοσής τους, και έχουν υιοθετήσει τον τροπο ζωής των Ιαπώνων , τους οποίους θεωρεί ιδιαίτερα σκληρούς ανθρώπους, και "μονοδιάστατους", εξαρτώμενους απο την Κυβέρνηση και άτομα χωρίς ιδιωτική πρωτοβουλία. Παράξενες κρίσεις η αλήθεια, όταν προέρχονται απο έναν Βορεοκορεάτη.
Για τους Κινέζους το μόνο που μας λέει (εκτός απο το ότι στην Β. Κορέα υπάρχουν πααααρα πολλοί κινέζοι) είναι ότι θεωρούνται εκτός απο εργατικοί, δύσκολοι και δυσνόητοι άνθρωποι, εννοώντας ότι δεν μπορεί κανείς εύκολα να μπει στον τρόπο σκέψης τους και να αφομοιωθεί απο την κοινωνία τους, και υπερβολικά παραδόσπιστοι, κυρίως η νέα γενιά. Λακωνικός για την χωρα που τον φιλοξενεί και λογικό είναι.
Αλλωστε καθολη την διάρκεια της συζήτησης 2 φαινόταν ότι ήταν νοητές γραμμές ενδιαφέροντός του. Η πρώτη να περάσει απαρατήρητος και να προσπαθήσει να κάνει τον συνομιλητή του να μετριασει την ενδεχομένως άσχημη εντύπωση που έχει για την χώρα του. Η δεύτερη να μάθει πληροφορίες για την παγκόσμια πολιτική (κυρίως) και δευτερευόντως για ότι νομίζει ότι θα έχει ενδιαφέρον.
Απο ένα σημείο και μετά , η συζήτηση -αν λάβεις υπόψην σου την εθνικότητα του συνομιλητή μας- εξελίχθηκε σε σουρεάλ. Ξαφνικά μας ρωτάει αν ο Γ. Παπανδρέου είναι διεφθαρμένος και αν ο Παπακωσταντίνου είναι υπάλληλος της Τρόικας ή πραγματικός υπουργός της Ελλάδας. Τον ρωτάμε που τα ξέρει εφόσον δεν υπάρχει στην χώρα του πρόσβαση σε ιντερνετ και η προπαγάνδα δεν επιτρέπει "δυσάρεστες" ειδήσεις απο το
εξωτερικό. Μας απαντάει ότι τα γνωρίζει απο τα ταξίδια του. Μα πριν μας είχε πει ότι η βίζα της Κίνας για να του εγκριθεί , έκανε 4 χρόνια και το διαβατήριό του, όταν γυρίσει στην πατρίδα του, θα έπρεπε να το επιστρέψει στο υπουργείο.
Μίλαγε 5 γλώσσες και τώρα μαθαίνει κινέζικα. Μας είπε ότι ήθελε να επισκεφτεί την Αλβανία. Του είπαμε μα τι να κάνεις? Υπάρχουν ομορφότερα μέρη στην Ευρώπη. Μας αποκρίθηκε ότι τα λέμε αυτά λόγω των σχέσεων των δύο χωρών (Ελλάδα -Αλβανία).
Φυσικά δεν σχολιάσαμε, λόγω ευγένειας, ότι θεωρούσαμε λίγο απίθανο τα
βορεοκορεάτικα νέα των 8.00 να ασχολούνται με τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, .
Επίσης , για πολίτης μιάς χώρας που δεν έχει ευμάρεια , ούτε πληθώρα γαστριμαρικών επιλογών λόγω οικονομίας, είχε υπερβολικά εκλεπτισμένα γούστα. Του άρεσε το χαβιάρι, ο αστακός, και τα ακριβά κρασιά. Για την ακρίβεια τα πολύ ακριβά κρασιά.
Ηθελε να μάθει ποιά περιοχή της χώρας μας φημίζεται για τα αμπέλια και τα κρασιά της και όταν του είπαμε το σημείωσε (πολύ συχνά σημείωνε διάφορα σε ένα μπλοκάκι που είχε πάνω του). Γνώριζε ελληνικά φαγητά με τις ελληνικές ονομασίες τους, και είπε ότι προτιμά την τούρκικη κουζίνα απο την Ελληνική. Δεν φέραμε αντίρρηση. Αν το κάναμε, θα μας έλεγε ότι εφαλτήριο της γνώμης μας , θα ήταν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Αλλωστε λίγο πριν μας είχε δηλώσει τον θαυμασμό του για την Τουρκία και εμμέσως είχε ενταχθεί υπέρ της.
Ηξερε και μερικές λέξεις ελληνικά. Το που της έμαθε δεν έκανε τον κόπο να μας πει. Ανέφερε την Κέρκυρα και την Σαντορίνη, ως νησιά που θέλει να
επισκεφτεί, ενώ γνώριζε και πολλά σημεία της Αθήνας και διάφορες οδούς, κυρίως Πρεσβειών.
Καθ΄όλη την πορεία της συζήτησης, καταλάβαμε ότι έχει ταξιδέψει σε πολλά
περισσότερα μέρη απο όσα ισχυριζόταν, αν και κατέβαλε προσπάθεια να μην γίνει αντιληπτό. Αυτό μας φάνηκε ιδιαίτερα περίεργο, γιατί όπως μας γνωστοποίησε, οι πολίτες της χώρας του δεν επιτρέπεται να βγουν απο αυτή, εκτός αν 1. συντρέχει σοβαρός λόγος (όπως το αντιλαμβάνεται κανείς) , 2. έχουν οικονομική επιφάνεια 3. ασχολούνται με την πολιτική 4. είναι "διπλωμάτες". Και πάλι όμως , για όλες τις κατηγορίες, η γραφειοκρατεία είναι ανηλεής και οι τυπικές διατυπώσεις και διαδικασίες
μέχρι να μπορέσουν να αποκτήσουν διαβατήριο (το οποίο δεν ανήκει σε αυτούς, αλλά στο κράτος) , και να βγάλουν άδεια εξόδου απο την χώρα, είναι ομηρικές και τρομερά χρονοβόρες, σε σημείο που μπορεί να περάσουν χρόνια.
Μας είπε ότι μεμονομένα ακόμα και με δική του πρόσκληση/ μέσο/ εγγύηση κλπ δεν μπορούμε να επισκεφτούμε την χώρα του, αλλά σε 2-3 χρόνια που πιθανόν θα χαλαρώσουν κάπως τα πράγματα, θα γίνει ο σύνδεσμός μας στην Β. Κορέα και θα φροντισει για την διαμονή μας, γιατί θα έχει την δυνατότητα (υπόψη ότι δεν εκδηλώσαμε τέτοια πρόθεση).
Τα τουριστικά πακέτα που πουλάει το κράτος , τα θεωρεί "πλαστικά" και χωρίς δυνατότητα να δεις τι κρύβεται πραγματικά πίσω απο την χώρα,
αλλά βλέπεις αυτό που θέλουν να δεις και μας είπε ότι οι άνθρωποι της χώρας του είναι τιμιότατοι, φιλόξενοι, χωρίς κακίες και πλεονεξία, αγνοί και άδολοι. Ισχυρίστηκε ότι αν πάει κάποιος ξένος στην Β. Κορέα, οι κάτοικοι θα κάνουν το παν για να τον ευχαριστήσουν και θεωρούν χρέος τους οι επισκέπτες να περάσουν καλά.
Οι νόμοι είναι αυστηροί και κλοπές, ληστείες και εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου είναι σχεδόν άγνωστα στην πατρίδα του.
Οταν είδε την φωτογραφική μας μηχανή μας ρώτησε αν έχουμε στην μνήμη φωτογραφίες του σπιτιού μας. Οταν του είπαμε ναι, έκανε σαν τρελός να του τις δείξουμε. Οταν τις είδε, άρχισε και φώναζε είστε πλούσιοι! Τι κι αν τον διαβεβαιώναμε πως όχι... αυτός ήταν αμετάπειστος. "τέτοια σπίτια έχουν μόνο οι πλούσιοι στην Β. Κόρεα" μας έλεγε. Και μετά μας εξέφρασε την απορία του. "Γιατί όποιον γνωρίζω απο την Ευρώπη, αρνείται να ομολογήσει ότι είναι πλούσιος?". Μια απορία που όσο και να
του εξηγούσαμε το προφανές (πολύ απλά, γιατί δεν είναι πλούσιος) δεν καταφέραμε να του λύσουμε.
Στο (ιστορικό) κέντρο της πόλης του Πινγκ Γιάο, δεν είχε πάει. Αυτό κι αν ήταν περίεργο. Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι μάλλον , δεν είχε έρθει για καθαρόαιμο τουρισμό στην Κίνα. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι δεν ήθελε να πληρώσει την -ακριβή- είσοδο, πάνω απο 15 ευρώ, και δεν του άρεσαν οι υπερβολικοί έλεγχοι απο τους αστυνομικούς που υπήρχαν σε κάθε σημείο.
Στις 3 ώρες περίπου που κάτσαμε μαζί και συζητούσαμε, μάθαμε κι άλλα τρομερά ενδιαφέροντα πράγματα. Οταν ερχόταν η συζήτηση στην έλλειψη αυτοδιάθεσης των βορεοκορεατών (δεν χρησιμοποιησαμε άκομψες λέξεις όπως καταλαβαίνεται), απαντούσε με προθυμία.
Μια φορά μόνο θύμωσε. Πολύ. Για έναν μάλλον γελοίο λόγο. Το όνομα του ηγέτη. Τον ανέφερα με λάθος προφορά, και τον έπιασε αμόκ. Χτύπαγε το
χέρι του στον πάγκο, το φώναζε ορθά , και επέμενε να το επαναλάβω. Οταν δεν τα κατάφερνα, μου έπιανε το χέρι το έσφιγγε μέχρι να ασπρίσουν οι κλειδώσεις μου και με παρότρυνε να το πω πάλι. Ηταν αυστηρός, και έδινε οδηγίες σαν στρατηγός Συντάγματος. Φώναζε και νόμιζα ότι θα τον χυπήσει εγκεφαλικό απο την υπερβολική ένταση. Είχαν αλλοιωθεί η φωνή και τα χαρακτηριστικά του, και έδειχνε αποφασισμένος
να μην με αφήσει , αν δεν αρθρώσω σωστά το όνομα του ηγέτη. Η όλη παράσταση, διήρκησε 5 λεπτά. Τελικά δεν τα κατάφερα, αλλά τουλάχιστον συνήλθε, ηρέμησε και μου άφησε το χέρι που μου πόναγε για τις επόμενες 2 ημέρες εκεί που μου το είχε σφίξει.
Δεν θα τον ήθελα να με ανακρίνει ποτέ, κι αν το είχε κάνει , είμαι σίγουρη ότι θα είχα ξεράσει το όνομα αυτού που ανατίναξε την γέφυρα, απο το 1ο λεπτό.
Ηπιαμε 4 μπύρες των 600 ml ο καθένας. Βγάλαμε 2 φωτογραφίες. Μας ρώτησε -ντροπαλά η αλήθεια- αν μπορούμε να τον φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας αν έρθει Ελλάδα. Δεχτήκαμε. "Τα Χριστούγεννά μπορώ να έρθω?" (Τι διάλο? Πότε θα βγάλει βίζα? σκεφτήκαμε). Αλλά προφανώς έχει τον τρόπο του.
Το ερώτημα πως ένας άνθρωπος που προέρχεται απο μιά χώρα με μισθούς των 60 ευρώ, δημοκρατικό έλειμμα , γραφειοκρατικές δυσκολίες, απαγορεύσεις εξόδου απο την χώρα πολιτών κλπ μπορεί να ταξιδεύει τόσο πολύ, του αρέσουν τα γαλλικά κρασία, έχει ακριβά γούστα κλπ, ας το απαντήσει καθένας ξεχωριστά.
Πλήρωσε, -εκεί είδα και το διαβατήριό του, -, μας έσφιξε το χέρι, μας υποσχέθηκε ότι θα μας στείλει e-mail για να έρθει ελλάδα, μας έδωσε το όνομά του γραμμένο σε ένα χαρτί (το οποίο τώρα κάνει βόλτες ξεχασμένο σε ένα τουκ τουκ στο Πεκίνο δυστυχώς), χαιρετηθήκαμε και έφυγε με γοργά βήματα όταν σταμάτησε η βροχή....
Δεν τον ξαναείδαμε. Μετά απο 2 ημέρες φύγαμε για Πεκίνο.
