Παρίσακτος
Member
- Μηνύματα
- 258
- Likes
- 2.836
Ότι το τεκμήριο της αθωότητας στην εποχή των σόσιαλ μύδια και των true crime κλονίζεται σήμερα είναι γεγονός (όπως είχε συμβεί με τον «ωραίο πιλότο των Γλυκών νερών» ή αυτές τις μέρες με τον θάνατο των 3 παιδιών στην Πάτρα, ασχέτως αν οι φήμες στην πρώτη περίπτωση εν τέλει επιβεβαιώθηκαν), κι αυτό είναι όντως κάτι που αξίζει να μας προβληματίσει, πού βάζουμε το όριο ανάμεσα στον κανιβαλισμό και στην αναζήτηση απόδοσης δικαιοσύνης, ώστε άλλος ένας προστατευόμενος του συστήματος να μην πέσει στα μαλακά.
Από εκεί και πέρα η παρομοίωση ενός παιδοβιαστή με έναν ναρκομανή αποτελεί ξέπλυμα, ασχέτως αν αποδειχθεί ο Λιγνάδης αθώος, γιατί η δήλωση έγινε στη βάση ότι όσα ακούγονται μπορεί να είναι αλήθεια. Κι αν είναι αλήθεια, δεν είναι εγκληματίας, αλλά ένας άνθρωπος που τον έτρωγε το σαράκι του. Είναι ξέπλυμα, λοιπόν, γιατί οι παιδοβιαστές δεν είναι εθισμένοι στην παιδική σάρκα με τον ίδιο τρόπο που είναι κι ο εθισμένος στην παραμύθα του, ο οποίος δεν κάνει κακό παρά μόνο στον εαυτό του. Είναι εθισμένοι στην εξουσία τους, στον έλεγχο που έχουν απέναντι στους άλλους. Είναι από θέση ισχύος, ενώ στην περίπτωση των τοξικομανών την ισχύ την έχει το ναρκωτικό. Όταν χρησιμοποιείς το βήμα που έχεις για να αλλάξεις την πραγματικότητα για να σε βολέψει εσένα ή το αφήγημά σου, ναι, το λες και πλυντήριο στους 80 βαθμούς.
Ομοίως ξέπλυμα αποτελούσαν και τα αφιερώματα στους ακτιβιστές της Χρυσής Αυγής με όρους lifestyle για να εξοικειωθεί ο κόσμος με το τέρας. Τότε φαντάζομαι θα έλεγαν οι ισαποστάκηδες «Μα δεν έχει δικαστεί ως εγκληματική οργάνωση, ξέπλυμα από πού κι ως πού;» Τώρα που αυτό άλλαξε, αλλάζει αναδρομικά κι ο τρόπος που βλέπουμε την πραγματικότητα; «Τα ρούχα έχουν πλυθεί στο πλυντήριο μόνο αν έχουν στεγνώσει και τα έχω ήδη φορέσει μια φορά» φάση;
Οπότε ναι, όλοι αξίζουν μια δίκαιη δίκη, κατηγορούμενοι και κατήγοροι, με χτίσιμο προφίλ «βασανισμένου ανθρώπου, που αξίζει μια αγκαλιά» και τακτικές «οι κατήγοροι είναι ζάιοι επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι που θέλουν 5 λεπτά δημοσιότητας», όμως, φοβάμαι ότι δεν θα υπάρχει. Οπότε όποιος χρησιμοποιείται ως μέρος αυτής της τακτικής εξανθρωπισμού του θύτη είτε από αφέλεια/ανάγκη να εξυμνήσει τον άνθρωπο που του έδωσε μια ευκαιρία είτε με σκοπιμότητα (για τους πιο πονηρεμένους), κατ΄εμέ αξίζει την κοινωνική κατακραυγή, όπως θα την άξιζε κάποιος που δήλωνε ότι «την σκότωσε επειδή ξενοκοιμόταν, πόσο κέρατο ν’ αντέξει ο καψερός;» ή έδινε οδηγίες αποφυγής μακροχρόνιας φυλάκισης σε υποψήφιους εγκληματίες.
Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που βασανίζονται στον πλανήτη μας και χωρίς να φταίνε, όχι, λυπάμαι, δεν θα στενοχωρηθώ για το δράμα ενός εύπορου προνομιούχου μαϊντανού που είδε ότι οι πράξεις του μπορούν να έχουν κι επιπτώσεις.
