Συζήτηση για θρησκείες, πρακτικές, κινήματα και άλλα πολλά

[fenia42]

Μήπως απλά είναι αδέλφια/ξαδέλφια/φίλοι? οι κλειστές κοινωνίες εκφράζονται με διάφορους τρόπους. Στην Κωνσταντινούπολη πολλά χρόνια πριν βλέπαμε άνδρες να πιάνονται σφιχτά χέρι με χέρι και να περπατάνε σαν ζευγάρι, αφού ρωτήσαμε μάθαμε ότι είναι (ήταν?) έθιμο σε περιοχές της ανατολίας να περπατάνε έτσι.

Όχι δεν είναι. Στην Ινδία που είχα πάει πάντως αυτό που λες ισχύει απόλυτα. Είναι θέμα ταμπού της δυσης το πώς επιτρέπεται να αγγίζονται δυο άντρες. Στην Ινδία μάλιστα τύχαινε να δεις και τρεις τρεις να κρατιούνται. Το βρήκα γλυκό και όμορφο.
Φωτογραφία δική μου από το Βαρανασι.

 

[North66]

Ο άνθρωπος χρειάζεται την οποιαδήποτε ανθρώπινη επαφή (όχι πάντα σεξουαλικού χαρακτήρα) και αφού δεν μπορούν να αγγίξουν άτομο του αντίθετου φύλου δημόσια αγγίζονται μεταξύ τους και ας μην είναι γκέι απαραίτητα. Είναι σημάδι σεξουαλικής καταπίεσης και παρακμής της συγκεκριμένης κοινωνίας.

 

[KIKI]

H Κούβα από όσο ξέρω έχει μια αρκετά καταπιεσμένη γκευ κοινότητα οπότε δε θα με εξέπληττε να δω στα σκοτεινά ζευγάρια να χαίρονται τα αυτονόητα. Και πάλι δε θα με πείραζε, κι αν τυχόν κάποιος περνάει τα προσωπικά μου όρια, στρέφω το κεφάλι παρα δίπλα.
(Παραθέτω φωτογραφία του 1944 δυο Αλβανών παρτιζάνων που βρήκα τυχαία κάπου χτες. )
View attachment 274951

Η Κουβα είχε πολύ καταπιεσμενη κοινότητα . Οχι πλέον.

Το 2013 είδα ζευγάρι γκεη να φιλιέται στο δρόμο για πρωτη φορά στη ζωη μου.
Σε κεντρικο δρόμο στην Αβάνα . Μετά στη διαρκεια της παραμονης μου ειδα πολλά σε τρυφερές περιπτυξεις . Τωρα που το σκέφτομαι τα τελυταια χρόνια μόνο στη Κούβα εχω δει τόσο χαλαρότητα σε αυτό το θέμα και τοσους πολλους φανερούς ομοφυλοφίλους .

Οσο για ζευγαρια σε σινεμά . Ακόμα και παλιά (δεκαετιες 70 και 80 )στην Αθήνα πχ ποτέ δεν πετυχα ζευγαρι να χαμουρευεται "κρυφα".Εδω που τα λέμε ουτε και τωρα εχω πετύχει .
Ουτε στην Ισπανια που πηγαινα τακτικά σινεμά .
Καταπιεσμενοι ηταν τότε αλλά ηξεραν οτι δεν θα ηταν αποδεκτό απο τους γύρω .

 

[Borealis]

Όχι δεν είναι. Στην Ινδία που είχα πάει πάντως αυτό που λες ισχύει απόλυτα. Είναι θέμα ταμπού της δυσης το πώς επιτρέπεται να αγγίζονται δυο άντρες. Στην Ινδία μάλιστα τύχαινε να δεις και τρεις τρεις να κρατιούνται. Το βρήκα γλυκό και όμορφο.
Φωτογραφία δική μου από το Βαρανασι.
View attachment 274955

οκ, απλά μου φάνηκε λίγο (?) περίεργο να ανταλλάσσουν οι παρτιζάνοι γλωσσόφιλα και να κοιτάνε τα συντρόφια αμέριμνα. Ίσως μόνο το δικό μας ΚΚΕ ήταν τόσο οπισθοδρομικό. Πάντως στην Αλβανία από τον 15ο αιώνα υπάρχει το έθιμο της ''ορκισμένης παρθένας'' γυναίκας δλδ που αποφασίζει να ζήσει σαν άνδρας (κυρίως για πρακτικούς λόγους) αλλά δεν είμαι σίγουρος πλέον, καθώς φαίνεται ότι οι Αλβανοί είναι προχωρημένοι.
https://el.wikipedia.org/wiki/Ορκισμένες_Παρθένες

 

[Marios_Gr]

Η Κουβα είχε πολύ καταπιεσμενη κοινότητα . Οχι πλέον.

Το 2013 είδα ζευγάρι γκεη να φιλιέται στο δρόμο για πρωτη φορά στη ζωη μου.
Σε κεντρικο δρόμο στην Αβάνα . Μετά στη διαρκεια της παραμονης μου ειδα πολλά σε τρυφερές περιπτυξεις . Τωρα που το σκέφτομαι τα τελυταια χρόνια μόνο στη Κούβα εχω δει τόσο χαλαρότητα σε αυτό το θέμα και τοσους πολλους φανερούς ομοφυλοφίλους .

Οσο για ζευγαρια σε σινεμά . Ακόμα και παλιά (δεκαετιες 70 και 80 )στην Αθήνα πχ ποτέ δεν πετυχα ζευγαρι να χαμουρευεται "κρυφα".Εδω που τα λέμε ουτε και τωρα εχω πετύχει .
Ουτε στην Ισπανια που πηγαινα τακτικά σινεμά .
Καταπιεσμενοι ηταν τότε αλλά ηξεραν οτι δεν θα ηταν αποδεκτό απο τους γύρω .

Ε, τώρα μεταξύ του να είσαι gay στην Κούβα και στη Γερμανία, σαφώς και είναι προτιμότερο να είσαι στη Γερμανία. Έχει πολλά ψωμιά να φάει η Κούβα ώσπου έστω να πλησιάσει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των φιλελεύθερων κοινωνιών. Στην πραγματικότητα είναι ακόμα ένα απολυταρχικό και αυταρχικό σύστημα.

 

[fenia42]

οκ, απλά μου φάνηκε λίγο (?) περίεργο να ανταλλάσσουν οι παρτιζάνοι γλωσσόφιλα και να κοιτάνε τα συντρόφια αμέριμνα. Ίσως μόνο το δικό μας ΚΚΕ ήταν τόσο οπισθοδρομικό. Πάντως στην Αλβανία από τον 15ο αιώνα υπάρχει το έθιμο της ''ορκισμένης παρθένας'' γυναίκας δλδ που αποφασίζει να ζήσει σαν άνδρας (κυρίως για πρακτικούς λόγους) αλλά δεν είμαι σίγουρος πλέον, καθώς φαίνεται ότι οι Αλβανοί είναι προχωρημένοι.
https://el.wikipedia.org/wiki/Ορκισμένες_Παρθένες

Υπάρχει και σχετική ταινία, vergine giurata. Νομίζω έχει εκλείψει πια το «έθιμο». Έχουν μείνει λίγες, μεγάλες πλέον σε ηλικία.
Μιας και το αναφέρεις, είχα βρεθεί σε σπίτι μουσουλμάνων στα Τίρανα όπου η γυναίκα θήλαζε το μωρό της μπροστά στον πεθερό και τους υπόλοιπους άντρες και γυναίκες της οικογενειας και όλοι το εκλάμβαναν ως το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου -μιας και είναι και το πιο φυσικό-. Κάνε μια αντίστοιχη έρευνα σε γυναίκες και άντρες στη χώρα μας, μπες να δεις πώς επιτίθεται η μια στην άλλη και πως προσβάλουν τις θηλάζουσες που «προκαλούν». Ε λοιπόν αυτό το πράγμα πραγματικά μόνο στην Ελλάδα το έχω δει.

 

[STKF]

(όποτε ακούω gay άτομο ειδικα να μου λεει τι ωραια περνουσαμε στα 90s "ψιλοτρελαίνομαι")

Νομίζω ότι όντως θα είχε περάσει καλά. Θα ήταν παιδί και θα είχε μία ξέγνοιαστη παιδική ηλικία.

Ας ελπίσουμε αυτό το άλμα στο χρόνο να μη γίνει σύντομα πισωγύρισμα (πολύ το φοβάμαι με αυτούς που "έρχονται")

Δεν πρέπει να φοβάσαι κατά την γνώμη μου. Πιστεύω, υπό τις παρούσες συνθήκες, ότι και δεν θέλουν αλλά και να ήθελαν δεν μπορούν. Η gay κοινότητα είναι πλέον δυνατή, δεν φοβάται,έχει ικανό αριθμό ακτιβιστών, τολμά, αντιδρά,
μάχεται, διεκδικεί και έχει πλέον ευρύτερη κοινωνική στήριξη.

 

[thanos75]

Νομίζω ότι όντως θα είχε περάσει καλά. Θα ήταν παιδί και θα είχε μία ξέγνοιαστη παιδική ηλικία.


Δεν πρέπει να φοβάσαι κατά την γνώμη μου. Πιστεύω, υπό τις παρούσες συνθήκες, ότι και δεν θέλουν αλλά και να ήθελαν δεν μπορούν. Η gay κοινότητα είναι πλέον δυνατή, δεν φοβάται,έχει ικανό αριθμό ακτιβιστών, τολμά, αντιδρά,
μάχεται, διεκδικεί και έχει πλέον ευρύτερη κοινωνική στήριξη.

Χαίρομαι να ακούω τέτοιες φωνές σαν τη δικιά σου. Μας κανουν όλους μας να νοιώθουμε καλύτερα

 

[Yorgos]

Ε, τώρα μεταξύ του να είσαι gay στην Κούβα και στη Γερμανία, σαφώς και είναι προτιμότερο να είσαι στη Γερμανία. Έχει πολλά ψωμιά να φάει η Κούβα ώσπου έστω να πλησιάσει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των φιλελεύθερων κοινωνιών. Στην πραγματικότητα είναι ακόμα ένα απολυταρχικό και αυταρχικό σύστημα.

Στο θέμα των gay δεν είναι τόσο πίσω. Παντρεύονται, έχουν το δεύτερο ισχυρότερο συνδικάτο στη χώρα, υπεύθυνη για τα θέματα τους είναι κόρη του Ραούλ, το κράτος πληρώνει τις εγχειρήσεις αλλαγής φύλου, τώρα συζητείται στη Βουλή το θέμα υιοθεσιών κλπ. Όλα αυτά σε μια κατά τα άλλα τριτοκοσμική κοινωνία. Είναι σίγουρα η πιο προχω χώρα σε τέτοια θέματα στη λατινική Αμερική και συγκρίνεται εύκολα με πολλές πρωτοκοσμικες. Ε όχι, η κορυφαία στον κόσμο δεν είναι, δε νομίζω να είχε κάνεις τέτοιες απαιτήσεις.

 

[The Blog of Dimi]

Το πιο κοινό ανθρώπινο χαρακτηριστικό ίσως να είναι η ελπίδα. Υπάρχουν άνθρωποι με ένα πόδι, τέσσερα χέρια, δύο κεφάλια... μα δύσκολα φαντάζεται κανείς έναν άνθρωπο που δεν ελπίζει.

Η ελπίδα είναι βασικά αυτό που βιώνει κάποιος όταν τα πρακτικά του μέσα δεν επαρκούν ώστε να επιφέρουν μία επιθυμητή αλλαγή στην πραγματικότητα. Η επιθυμία μας αυτή να καθορίσουμε την πραγματικότητα διαχέεται σε ένα νοητικό φάσμα το οποίο αποκαλούμε ελπίδα. Η κλίμακα στην οποία μετράται το πόσο πιθανή είναι η εκάστοτε επιθυμητή αλλαγή ονομάζεται χρόνος. Όσο πιο απίθανη είναι η ποθούμενη αλλαγή, τόσο πιο έντονη είναι η ελπίδα.

Οι πιο ανέφικτες των επιθυμιών - όπως η αθανασία, παντοδυναμία, παγγνωσία, παμπαρουσία...- επιγεννούν την απόλυτη ελπίδα: το θείο. Όσο τα πρακτικά μέσα για την τέλεση αυτών των επιθυμιών λείπουν, η ελπίδα εκφράζει τις πάντοτε υπολανθάνουσες αυτές επιθυμίες μέσω συμβολισμού.

Το ποία μορφή δύναται να προσλάβει το σύμβολο αυτό περιορίζεται μόνο από την φαντασία: έναν βράχο, έναν βράχο σκαλισμένο σαν αγελάδα, μία συστάδα θεμελιωμένες γεωμετρικά πέτρες, ένα κλαδί, ένα κομμένο επίπεδο κομμάτι ξύλο αποτυπωμένο με ένα ανθρώπινο πρόσωπο, έναν πεπιεσμένο φλοιό δένδρου γεωμετρικά αποτυπωμένο με εκκρίματα θαλασσίων μαλακίων, το προστατευτικό επικάλυμμα κάποιου θηλαστικού... ή - συνδυασμός των τελευταίων - ακόμη και ένα απόκομμα χαρτί ραμμένο μέσα στο δέρμα μιας αγελάδας, όπως καλή ώρα στην περίπτωση του Γκίρι Γκίρι: του πιο θαυματουργού μαγικού φυλαχτού περί του οποίου άκουσα ποτέ μου.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα για το Γκίρι Γκίρι...

Ήταν μία νύχτα με ισχνό φεγγάρι στην δυτικοαφρικανική ακτή. Το αμυδρό σεληνόφως εφέγγιζε αχνά τα ρηχά απόνερα του τενάγου κάτω από την γέφυρα.

Ήταν μία ιδιαίτερη γέφυρα. Μισό χιλιόμετρο περίπου σε μήκος, στερεωμένη πάνω από την λάσπη σε κορμούς δένδρων, ένωνε την αφρικανική ακτή με ένα μικροσκοπικό κοχυλονήσι επ’ ονόματι Φαντιούθ. Το νησάκι αυτό διατηρεί μία ζωηρή κοινότητα ανθρώπων χτισμένη πάνω σε έναν όγκο από ξεβρασμένα όστρακα.

Αξιοσημείωτο γεγονός το ότι αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από Χριστιανούς, ανοικτά μίας πλειοψηφικώς συντριπτικά μουσουλμανικής ακτής. Ίσως πρόγονοι αυτών κατέφυγαν εκεί κατά την διάρκεια θρησκευτικών διαμαχών; Ίσως πρόγονοί των εγκατεστάθησαν εκεί προ της αφίξεως του Ισλάμ να κάνουν δουλεμπορικές μπίζνες με τους Ευρωπαίους; ...Σε ένα μικρότερο νησάκι, επίσης γεφυρωμένο με το Φαντιούθ, ευρίσκεται ένα από τα ελάχιστα κοινά χριστιανικά-μουσουλμανικά νεκροταφεία στον πλανήτη.

Τέλος πάντων... Το τι εκάναμε εκεί;

Είχαμε ευρεθεί εκεί κάπως στο άσχετο. Είχαμε ξεκινήσει το πρωί με έναν φίλο από Ντακάρ να φτάσουμε με κάποιον τρόπο σε μία εξωτική σεναγαλέζικη παραλία. Μας επέταξε το λεωφορείο σε μία ξεκάρφωτη πόλη ονόματι Τζοάλ, απόπου υπετίθετο θα πιάναμε κανα επταθέσιο για την παραλία. Οι Τζοαλέζοι μάς είπαν ότι θα φύγει κάποιο κατά το ηλιοβασίλεμα. Επίσης μάς εγνωστοποίησαν την ύπαρξη του Φαντιούθ. Μιας και είχαμε κάμποσες ωρίτσες αναμονής, λέμε πάμε να δούμε τι γίνεται και κειπέρα.

Επερπατήσαμε φορτωμένοι τα 6-7 χιλιόμετρα μέχρι το νησί - ωραία ήταν - τα περπατήσαμε και πάλι πίσω... Μέσο να κινήσουμε ποθές δεν ευρήκαμε· δωμάτιο να κοιμηθούμε δεν ευρήκαμε· χώρια από επιθετικούς ανθρώπους, τίποτε δεν ευρήκαμε... Έτσι και την λιγόφωτη εκείνη νύχτα - έχοντας συνολικά κλείσει τα 15 χιλιόμετρα περπάτημα και οδεύοντας προς τα 20 - διεσχίζαμε την γέφυρα πίσω προς το Φαντιούθ.

Νωρίτερα που είμασταν εκειπέρα - καθώς ετρώγαμε κάτι ψάρια και χαζεύαμε τον ήλιο να χαμηλώνει - είχαμε πιάσει κουβέντα με έναν τυπάκο - και την προοριζόμενη για παντρειά αδελφή του - που μάς είπε «αν δεν βρείτε τίποτε, ελάτε να κοιμηθείτε σε μένα».

Κάπου καταμεσής της γέφυρας διασταυρωνόμαστε με μισή ντουζίνα αλάνια. «Μον αμί», τού κάνουμε του ενός, «κατέχεις μήπως τον τάδε;»

Ήταν ξάδελφός του (βεβαίως ήταν· οι μόνοι που δεν είναι ξαδέλφια κειπέρα είναι αυτοί που είναι αδέλφια). Τού εξηγήσαμε την κατάσταση (πως θέλαμε να κοιμηθούμε κτλ) αλλά αυτόν τον ανησυχούσε άλλο πράμμα.

Επέμενε να έλθουμε μαζί των σε κάτι αγώνες σενεγαλέζικης πάλης. Με τα πολλά, αυτός μας έπεισε να έλθουμε παρέα, και εμείς τον επείσαμε να πάμε πρώτα μαζί στο νησί να αφήσουμε τους σάκους στον ξάδελφο. Έτσι το λοιπόν, σιμά μεσάνυχτα, επήραμε την εξαχιλιομετράδα για τέταρτη φορά.

Ο λόγος για τον οποίο αρχικά δεν ήμουν τόσο ενθουσιασμένος για αυτήν την εκδήλωση ήταν το πως δεν είχα καταλάβει καλά περί τινός πρόκειται. Σαν επλησιάσαμε και αντίκρισα, άρχισα να ενθουζιάζομαι: Μία έκταση όχι πολύ μικρότερη από ποδοσφαιρικό γήπεδο και ένα πλήθος συνωστισμένων ανά όλην την περιφέρεια του πενταμέτρου σιδεροπλέγμτος που την περιέφραζε· ένα έτι πυκνότερο μπουλούκι παραγκωνιζόντων και παραγκωνιζομένων μπροστά από την μοναδική πύλη.

Ο τεράστιος όγκος οστών, μυών και λίπους που ήταν ο αρχιπορτιέρης επεχείρησε να μάς υπερχρεώσει την είσοδο. Με την επέμβαση του νέου μας φίλου, ωστόσο, επληρώσαμε κανονικά.

Μέσα εγινόταν ο χαμός. Πολύς λαός. Οι κερκίδες ασφυκτικά γεμάτες· το έδαφος γύρω από την αρένα πλημμυρισμένο με χάμω καθουμένους· μια εικοσαριά επίσημοι σε μια εξέδρα (οι προύχοντες της πολιτείας) ντυμένοι με μια εκατοστή τομάρια αγρίων ζώων...

Οι παλαιστές ήταν θηρία, πύργοι, τέρατα, γολιάθηδες, αφύσικα ογκώδεις - πολύ αναβολικό. 15-20 ζεύγη τών επάλευαν σφοδρώς και ρωμαλέως ανά πάσα δεδομένη στιγμή, στις διάφορες μεριές της παλαίστρας. Από ένας διαιτητής εσβούριζε ακατάπαυστα το κάθε ζεύγος.

Σε μια φάση η κατάσταση εξετράπη και έπεσαν μπουκέτα ανάμεσα σε δύο αγωνιζομένους. Διαδοχικά, συμμετείχαν και άλλοι παλαιστές, διαιτητές, και ένας όχλος εφορμούντων από την κερκίδα. Οι προύχοντες εξέφραζαν το πάθος των όρθιοι με βαρυσήμαντες κραυγές.

Εμέ μού είχε φύγει κάθε ίχνος κούρασης και παρετηρούσα τα δρώμενα με ερεθισμένη περιέργεια. Και μέσα σε όλα αυτά τα παράξενα και θαυμάσια που συνέβαιναν εκειμέσα, ο άλλος - ο νέος μας φίλος - είχε φαγωθεί με το Γκίρι Γκίρι...

Τα γαλλικά μου είναι πολύ μέτρια· ήταν και εκείνου του τύπου κάπως... κάπως· δεν καταλάβαινα τι ήθελε να μού πει.

Προέκειτο περί κάποιων μαύρων, δερμάτινων λουριών που ήταν περιδεδεμένα γύρω από την μέση και τον έναν βραχίωνα του καθενός παλαιστή. Εξηγούσε ότι κάτι περί αυτών ήταν εξαιρετικής σημασίας· πως το να παλεύσει κανείς χωρίς αυτά θα ήταν παντελώς αδιανόητη και ανεγκέφαλη πράξη... Αλλά η λογική πίσω από όλο αυτό το κοντσέπτο ήταν κάτι που δεν μπορούσα να εικάσω.

Εξετάσαμε με τον φίλο τον συνταξιδιώτη διάφορες θεωρίες προς κάποια πιθανή εξήγηση· ενώ ταυτόχρονα, αργά-αργά, προσελαμβάναμε περαιτέρω πληροφόρηση από τον φίλο τον νέο. Ήταν γερή σπαζοκεφαλιά, μα δώσε-πάρε, την εβγάλαμε την άκρη: το Γκίρι Γκίρι ήταν ένα φυλαχτό.

Όχι οποιοδήποτε φυλαχτό όμως. Έχω ακούσει για φυλαχτά και φυλαχτά, κανένα όμως εξ αυτών δεν είναι πιο ισχυρό. Είναι βασικά 2-3 στίχοι απ’ το Κοράνι, ραβασάκι, ραμμένοι μέσα σε ένα κομμάτι από το δέρμα κάποιας δύσμοιρης αγελάδας. Η απόκτηση ενός εξ αυτών (και ιδίως δύο) εξασφαλίζουν για τον ιδιοκτήτη των ισόβια προστασία απέναντι σε μία υπερπληθώρα βλοσυρών κινδύνων. Οι κάτοχοί των είναι πρακτικά υπεράνθρωποι.

Κατά την διάρκεια της υπόλοιπης παραμονής μου στην Δυτική Αφρική, συνέχισα να ακούω λίαν συχνώς για τα θαυματουργά κατορθώματα του μαγικού φυλαχτού. Ο ένας δεν έσπασε δάχτυλο που έπεσε επτά ορόφους· ο άλλος εναυάγησε καταμεσής του ωκεανού και ήλθε πίσω κολυμπώντας χωρίς να ξέρει να κολυμπάει· του άλλου τού έκανε αναστροφή η σφαίρα μπροστά από το μεσόφρυο... Για τυφλούς να κατεβάζουν ορτύκια, κουτσούς να γίνονται εθνικοί πρωταθλητές πάλης και να κερδίζουν δολάρια ανά δισεκατομμύρια, νεκρούς ν' ανίστανται, και άλλα τέτοια τετριμμένα θαύματα, ας μην μιλήσουμε.

Θα μού πεις, αν είναι έτσι τόσο απλό, πάω κι εγώ στο βιβλιοπωλείο και παίρνω ένα Κοράνι· κόβω κι ένα κομμάτι το παλιό μου το δερμάτινο μπουφάν... ένα ψαλίδι, κλωστή-βελόνα... και καθάρισα· δεν φοβάμαι τίποτε...

Μα μπα! Σε γέλασαν! Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Το μυστικό δεν έγκειται στο αντικείμενο το ίδιο, αλλά στο χέρι που το φτιάχνει. Λίγα χέρια είναι προικισμένα να κάμουν καλά, ποιοτικά, αξιόπιστα Γκιριγκίρια. Αυτά τα χέρια ανήκουν στους Μαραμπού.

Οι Μαραμπού είναι ουσιαστικά οι τύποι εκείνοι των ανθρώπων που αποκαλείς είτε άγιους είτε μάγους. Οι Μαραμπού μπορούν να χωριστούν σε τρεις κύριες κατηγορίες. Οι δύο πλειοψηφέστερες εξ αυτών είναι: 1) Οι προικισμένοι από θεούς και 2) οι προικισμένοι από δαιμόνους. Η τρίτη, μειοψηφούσα και ισχυρότερη κατηγορία είναι αυτή των Μαραμπού που επροικίστηκαν από δαιμόνους και θεούς αμφότερους.

Οι ΚΑΛΟΙ Μαραμπού είναι εξαιρετικά δυσεύρετοι. Το να εντοπίσεις έναν είναι επιχείρηση πολύπλοκη, επισφαλής, και εκλεπτυσμένη. Πρέπει να δικτυωθείς βαθειά και ενδελεχώς στα τοπικά πνευματικά κυκλώματα για να έλθεις σε επαφή μαζί των. Υπάρχουν Μαραμπού πολλοί αλλά ελάχιστοι είν’ καλοί.

Και ναι! Εν τέλει, μετά από πολύ κόπο, τον εντόπισα!

Στο ακόλουθο βίντεο μιλάει ο Στιβ που εδρεύει σε κάποια δολιχή παραλία της Γκάμπιας. Εγγυάται ρητώς ότι γνωρίζει τον καλύτερο Μαραμπού σε ολόκληρη την Σερρεκούντα. Ένα Γκίρι Γκίρι φτιαγμένο από τα χέρια αυτού του πεφωτισμένου μυστικιστή σημαίνει για τον κάτοχό του απόλυτη, ισόβια προστασία από κάθε διανοητό κίνδυνο. Κόστος: $220. Οι ενδιαφερόμενοι να πάρουν σβάρνα τις παραλίες της Γκάμπιας.

 

[The Blog of Dimi]

Η ακόλουθη ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίου μου.

Συχνότατα τυχαίνει μού να με ρωτούν διάφοροι: πώς είναι οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους όταν ταξιδεύω συνέχεια; Εάν βιώνω κάποια συναισθηματική ανεπάρκεια, όντας αναγκασμένος να διατηρώ μόνο αυστηρώς επιφανειακές σχέσεις, αφού ο περιορισμένος χρόνος δεν επιτρέπει σε κάποια σχέση να εμβαθυνθεί. Η απάντησή μου σ’ αυτού του είδους τις ερωτήσεις είναι αυτό που έχω καταλάβει: Ότι δηλαδή γελούνται οικτρώς εάν πιστεύουν ότι το συναισθηματικό βάθος μίας ανθρώπινης επαφής εξαρτάται από τον χρόνο. Ότι δεν διανοούνται την φύση του συναισθήματος, ούτε και του χρόνου. Πολλές φορές, μία ολιγόλεπτη συναναστροφή, η ανταλλαγή δύο λέξεων, ή ακόμη και η αστραπιαία διασταύρωση δύο βλεμμάτων, υπεραρκούν για να σφίξουν έναν άρρηκτο δεσμό μεταξύ δύο ανθρώπων.

Έτσι και με κείνον τον σπάνιο άνθρωπο που μού εμέλλησε να γνωρίσω εκείνο το πρωί. Λίγες ώρες επεράσαμε μόλις παρέα, ποτέ δεν πρόκειτε να τον ξαναδώ στην ζωή μου, ούτε και να μάθω ποτέ νέα του. Το δίχως άλλο όμως, η μνήμη αυτού, και του αισθήματος του οποίου μού εγέννησε, δεν δύναται να φθίσει ουδέποτε, μέχρι τις ύστατές μου ημέρες. Όλοι μας, πιστεύω, ταλαντευόμαστε διαρκώς σε μία ιδεατή κλίμακα, στης οποίας τα δύο εξτρέμα απαντούνται η μισανθρωπία και ο αλτρουισμός. Η γνωριμία με κάποιους τέτοιους ανθρώπους μόνο δύναται να σού δώσει μια καλή ώθηση προς το δεύτερο.

Καθώς κατηφόριζα προς το λιμάνι, το λοιπόν, επήρα είδηση έναν τύπο που ξάφνως με είχε διπλαρώσει. Άρχισε να μού λέει κατινά, στα οποία δεν έδωσα σημασία εξ αρχής· μιάς-και έφερα την προκατειλημμένη εντύπωση ότι θα προέκειτο για κάποιον κράχτη των ναυτιλιακών γραφείων. Η εντύπωση αυτή διελύθηκε όμως πολύ σύντομα· πρώτα προσέχοντας την εξεζητημένη αγγλική του μιλιά· και ύστερα παρατηρώντας στην φυσιογνωμία του ότι δεν ήταν από εκείνα τα μέρη αλλά από το αφρικανικό κέρας.

Εκοντοστάθηκα τότε μια στιγμή να τον περιεργαστώ. Ήταν ένα νεαρό, ρακένδυτο, αποστεωμένο παλικαράκι. Από όποια γωνία και να τον εκοιτούσες, η εμφάνισή του όλη εμαρτυρούσε ταλαιπωρία και βάσανα βαρέα πολύ. Πράγμα που μού έκανε μια κάποια τι παράξενη εντύπωση, αφού δεν είχα συνηθίσει να βλέπω ανθρώπους σε τοιαύτη απαθλιωμένη κατάσταση σ’ αυτήν την πόλη, όπου το βιοτικό επίπεδο ήταν εν γένει αξιοπρεπές. Παρετήρησα και τα δύο μικρούτσικά του ματόμπαλα, που έκειντο βαθειά, σαν σε δύο σπηλίτσες, μέσα στις άσαρκες οφθαλμοκόγχες του. Μία αόριστη, αλλόκοτη λάμψη, που εξέπεμπαν αυτά του τα μάτια και μού έκανε κάτι σε υπεράνθρωπη γαλήνη, ήταν που μού εκίνησαν την περιέργεια να ακούσω την ιστορία του. Αφού αγόρασα το εισιτήριο, τον επήρα μαζί μού και επήγαμε σε μια καντίνα να του προσφέρω φαγητό. Εκεί καθώς καθόμασταν, σιγά-σιγά μού εξιστόρησε την ζωή του.

Ωνομαζόταν Μάρτι. Ήταν 27 ετών. Καταγόταν από ένα χωριό της Τιγρινίας της Αιθιοπίας, όπου ο πατέρας του διετηρούσε μία καφεοφυτεία. Εκεί εζούσε μία χαρούμενη, ειρηνική και ευκατάστατη ζωή με την οικογένειά του· μέχρις ότου μία πρωία εδέχθησαν επίθεση από Σομαλούς αντάρτες που είχαν διασχίσει τα σύνορα προς λαφυραγωγική επιδρομή. Ελεηλάτησαν και επυρπόλησαν όλην την περιουσία της οικογένειάς του. Εν συνεχεία εβασάνισαν και κατέσφαξαν τους γονείς του και τα δεκατέσσερα αδέλφια του. Του ιδίου του κατέκοψαν με μια ματσέτα τρία δάχτυλα του ενός του χεριού, και τού εφύτευσαν δύο σφαίρες στην κοιλιακή του χώρα όταν, σε μια στιγμή, το έβαλε στα πόδια να σωθεί.

Τελικά κατάφερε όχι μόνο να διαφύγει, αλλά και να επιζήσει των τραυμάτων του. Μετά από πολύν κόπο έφτασε και παρεδόθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Κένυα, όπου έμεινε φυλακισμένος για τρεισήμισι χρόνια - Και λέω «φυλακισμένος» επειδή κι αυτά λειτουργούν ακριβώς πάνω στις ίδιες αρχές με τις φυλακές όλου του κόσμου: Λαμβάνουν χρήματα από το κράτος (εν τη προκειμένη από τον Ο.Η.Ε.) ανά κεφαλή. Εξού και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αυξάνουν τον αριθμό των εγκαθείρκτων και κατά συνέπεια τα έσοδά των. «Καλοθελητές» υπεξαιρέτες πάντοτε θα ευρεθούν, εξυπακούεται…

Εκεί, στην προσφυγοφυλακή, ήταν που έμαθε και αγγλικά ο Μάρτι. Τελικά, αφού έκρινε ότι ήταν αδύνατο να τού επιτραπεί να φύγει, απέδρασε πηδώντας τον φράκτη και καταχαρακώνοντας τα χέρια του στα ξυραφοσυρματοπλέγματα. Αποκεί ήλθε στο Νταρ Ες Σαλάμ με την ελπίδα να μπορέσει να στεριώσει και ν’ αρχίσει μία νέα ζωή. Τα πράγματα δεν του ήλθαν όσο ιδανικά τα εφανταζόταν όμως. Ένα έτος είχε που ήταν εκεί πέρα και έμενε άστεγος στους δρόμους, διατρέχοντας τον συνεχή κίνδυνο να συλληφθεί και να φυλακιστεί εκ νέου, διότι δεν είχε χαρτιά - αφού στον σύγχρονο κόσμο, κάποιος που δεν φέρει ταυτοποιητικά έγγραφα δεν θεωρείται κάποιος, αλλά μάλλον κανείς.

Όλο αυτό το διάστημα της εκεί παραμονής του, έτρωγε κατά κανόνα τρεις φορές την εβδομάδα: την Κυριακή που έδινε συσσίτιο η εκκλησία, την Τρίτη το μαντίρι, και την Παρακευή το τζαμί. Στο τζαμί επήγαινε καθημερινώς για να πιεί νερό από τις βρύσες του «αλουντού». Εκτός απ’ όλα αυτά, είχε ακόμη να παλεύει και με τον διαβήτη και την αρθρίτιδα· παθήσεις τις οποίες είχε αναπτύξει.

Έχω ακούσει πολλά, έχω δει πολλά, και έχω μάθει την ψυχραιμία. Ακούγοντας και βλέποντας εκείνο το παιδί πάντως, ομολογώ ότι το αίμα μου εχόχλασε και έφριξα σύγκορμος. Ωστόσο η ιδιαιτερότητα αυτού του παιδιού δεν εναπέκειτο στην ιστορία του την ίδια, αλλά στην στάση του απέναντί τής· και απέναντι στην ζωή εν γένει. Εμοχθούσα μέσα μού, καθώς ήμασταν παρέα, να καταλάβω: τι να ήταν άραγε αυτό που τού έδινε τέτοια δύναμη να παλεύσει; Τι να τού έδινε την όρεξη να χαμογελάει διαρκώς και να ξεκαρδίζεται στα γέλια με το παραμικρό που θα έκρινε αστείο; Τι να ήταν αυτό που τον έκανε να θέλει να συνεχίσει να ζει; Πραγματικά, δεν θυμάμαι ποτέ μού να είχα γνωρίσει άλλον τόσο εύθυμο, χαμογελαστό, και θετικό άνθρωπο!

Τελικά πάντως, νομίζω το κατάλαβα τι ήταν. Ήταν το ονειρεύεσθαι! Το ονειρεύεσθαι κάτι αγνό, ευγενές και υψηλό. Το κατάλαβα τούτο όταν μου εξέθεσε το μελλοντικό του σχέδιο· το όνειρό του. Ωνειρευόταν να νοστήσει. Ωνειρευόταν το σπίτι του. Κατασυγκινημένος είχα μείνει να τον ακούω να μού μιλάει πολληώρα γι’ αυτό, ενώ κάτι σαν μία θεία έξαψη άστραφτε στα μάτια του.

Εμείναμε μαζί μέχρι το απόγευμα να συζητούμε ασταμάτητα περί πολλών ενδιαφερόντων: περί πολιτικής, ιστορίας, κοινωνίας, ανθρώπου, ψυχής, Θεού… Πέραν περιγραφής είναι το πόσο σοφότερος ένιωσα μετά από εκείνη την συναναστροφή. Τελικά τον απεχαιρέτησα στον λεωφορειακό σταθμό. Μόλις του είχα αγοράσει ένα εισιτήριο με προορισμό τα σύνορα της Κένυας. Εκεί θα έπρεπε να περάσει πάλι τα σύνορα λαθραία και… κάτι να σκαρφιστεί να κάνει. Μόλις ξεκινούσε το ταξίδι του νόστου για τον Μάρτι. Τού ευχήθηκα καλή τύχη.

Σε βαθειά περίσκεψη είχα βουτήξει για όλο το υπόλοιπο της ημέρας εκείνης. Εσκεπτόμουν «τι να έχει σημασία τελικά στην ζωή;» και διάφορα τέτοια. Ένα κάποιο αίσθημα δυσβάσταχτης απεχθείας με συνεπήρε όταν, ξεκάρφωτα, σε μία φάση, μού επέρασε η εικόνα από το μυαλό: ενός τύπου να πίνει φραπέ σε μία καφετέρεια στον πεζόδρομο του Θησείου, ενώ κλαίγεται: «Έπαιρνα χίλια ευρώ, τώρα μού τά ‘καναν οκτακόσια.»

 

[romantic woman]

Ο Ιατρικος Συλλογος θα τοποθετηθει αραγε;
Απίστευτο και ελληνικό: Λοιμωξιολόγος καλεί τους πολίτες να κοινωνήσουν παρά τον κορονοϊό
https://www.news247.gr/koinonia/gia...koinonisoyn-den-prepei-fovoyntai.7597202.html

Η Γιαμαρέλλου είπε"στην εκκλησία δεν πρέπει να πηγαίνουν άτομα απο τις ευπαθείς ομάδες κλπ""και στη συνέχεια μίλησε για την θεία κοινωνία εξηγώντας ότι είναι κάτι διαφορετικό..

Είχε δίκιο ο dik-7 που πολλές φορές ανέφερε ότι θα ήταν πιό σωστό να γίνει μιά συζήτηση στο σόσιαλ περί θρησκείας και πίστης για να μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους...
Αλλο πράγμα ο συγχρωτισμός ατόμων(εκκλησία όπως και σε θέατρα κινηματογράφους κλπ)και οι "δυνητικοί κίνδυνοι"που προκύπτουν απ αυτόν για διασπορά ιώσεων-μεταδοτικών νοσημάτων και άλλο πράγμα η θεία κοινωνία!
Κατανοώ απολύτως για όσους (είτε πιστεύουν είτε όχι)δεν γνωρίζουν τα του χριστιανικού ορθόδοξου δόγματος..αλλά η "βάση"το θεμέλιο ας πούμε της έκφανσης της χριστιανικής πίστης είναι η θεία λειτουργία η οποία ΔΕΝ γινεται να διαχωρισθεί απο την θεία κοινωνία σαν τελετουργία ,θεία κοινωνία θα βγεί στο τέλός οπωσδήποτε ασχετως αν υπάρχουν η όχι πιστοί να μεταλάβουν(δεν είναι υποχρεωτικό),αν δεν βρεθεί κανείς θα το καταλύσει ο ιερέας.
Πάμε παρακάτω...όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε και απο την Γιαμαρελου και απο τον μητροπολίτη νομίζω που είπε τα ίδια πράγματα...η θεία κοινωνία(όσο αστείο εξωπραγματικό χαζό ακούγεται για όσουν δεν πιστεύουν και οκ δεκτό)για την χριστιανική πίστη αντιπροσωπεύει το σωμα και αίμα χριστού!οχι μόνο πιστεύει ότι ΔΕΝ κινδυνεύει αυτός που θα μεταλάβει από το οτιδήποτε αλλά μετέχει πολλές φορές στη θεία κοινωνία γιατί το βλέπει και σαν "φάρμακο"...
Επομένως η η πολιτεία θα αποφασίσει στα πλαίσια "καραντίνας"να κλείσει τα πάντα...,δικαστήρια σχολεία ΚΑΠΗ και μαζί και τις εκκλησίες ειδάλλως οσο η εκκλησία λειτουργεί θα λειτουργεί με τα τελετουργικά της και οι πιστοί είναι ..πάντα ήταν και είναι ελευθεροι ειτε απλά να πάνε να προσευχηθούν είτε να μεταλάβουν