Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.379
- Likes
- 18.925
- Επόμενο Ταξίδι
- Bordeaux
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΜΑΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑ … ΞΑΝΑ
Δεν μείναμε πολύ στην αγορά, ούτε και ψωνίσαμε. Στο μεταξύ ο καιρός είχε μαλακώσει λίγο, οπότε είπαμε να πάμε ξανά στη νυχτερινή Taksim.
Ότι καιρό και να κάνει, η πλατεία Taksim έχει πάντα κόσμο. Είναι το διασημότερο σημείο συνάντησης για τουρίστες και ντόπιους καθώς θεωρείται η καρδιά της σύγχρονης Κωνσταντινούπολης, χώρια του ότι σε αυτήν καταλήγουν τελεφερίκ, λεωφορεία και τραμ.
Με το που βρεθήκαμε στην Taksim, το πρώτο πράγμα που «τράβηξε» το μάτι μου ήταν μια … εκκλησία.
Είναι η εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Έλπιζα ότι μπορεί να πετύχαινα και λειτουργία δεδομένου ότι ήταν Μ. Δευτέρα σήμερα.
Φτάσαμε λοιπόν ξανά στην Taksim και “κατηφορίσαμε” προς την γνώριμή μας Istiklal.
Επί της άλλοτε λεωφόρου και νυν πεζόδρομου υπάρχουν αμέτρητα καταστήματα, ξενοδοχεία, εστιατόρια, bars, γρήγορο φαγητό κ.α. Είναι για όλα τα γούστα και βαλάντια.
Χιλιάδες άνθρωποι ψωνίζουν, τρώνε ή απλώς περπατούν στον πάντα πολυσύχναστο δρόμο, που είναι γεμάτος τουρίστες αλλά και ντόπιους. Θεωρείται στέκι καλλιτεχνών και πολλών επιφανών και φημολογείται ότι εδώ υπάρχουν τα πιο ακριβά ενοίκια της Πόλης.
Δεν έχω ταξιδέψει πολύ εκτός Ευρώπης και αυτό το αναφέρω γιατί οι εικόνες αντιθέσεων που είδα σε αυτόν τον δρόμο, ενδεχομένως να είναι συχνότερες σε κάποια άλλα μέρη. Εγώ όμως μόνο στην Κωνσταντινούπολη πέτυχα την εικόνα που θα περιγράψω...
Σε αυτόν τον δρόμο είδα μια μαμά με μαντίλα και ένα “ράσο” για φόρεμα να σπρώχνει το καρότσι με το μωρό της και δίπλα της να την προσπερνούν δυο εντυπωσιακές κοπέλες με σορτς, tattoo και τσιγάρο στο χέρι. Καμία, μα καμία από τις τρεις δεν έστρεψε το βλέμμα για να κοιτάξει την άλλη. Σαν να ήταν αόρατες η μία για την άλλη και το αντίστροφο. Εγώ αυτό δεν το έχω ξανασυναντήσει, το να βρίσκονται δηλαδή στον ίδιο χώρο τόσο ετερόκλητοι άνθρωποι μεταξύ τους και μάλιστα χωρίς να δείχνουν ότι προσέχουν ο ένας τον άλλο.
Όλη η Πόλη βρίθει από φαγάδικα. Όταν λέω φαγάδικα εννοώ εστιατόρια με έτοιμο μαγειρευτό φαγητό. Μαγειρευτό φαγητό, το οποίο καθώς περπατάς και το βλέπεις στις βιτρίνες να αχνίζει … σε προκαλεί να θες να το φας! Ε! και εμείς όλη μέρα είμαστε με snack στο χέρι, οπότε …
Σε ένα από αυτά, στο Pehlivan restaurant, στην αρχή της Istiklal αποφασίσαμε να καθίσουμε να φάμε.
Πέραν του ότι βλέπεις τα φαγητά στις βιτρίνες και απλά δείχνεις τι θέλεις να φας, είναι πολύ εύκολο επίσης να παραγγείλεις από τον κατάλογο, αφού όλα τα φαγητά είναι αναγνωρίσιμα, αφού έτσι τα λέμε και εμείς.
Tas kababi, ciger sarma, lahana sarma, izgara köfte,Izmir köfte, kabak dolması, briam, ammam bayildi, enginar. Δεν χρειάζεται να μεταφράσω έτσι δεν είναι;
Γνώριμο, νόστιμο, χορταστικό και φθηνό φαγητό.
Τι να πω για τα γλυκά; Baklava, revani, kazandibi.
Άφησα την παρέα μου για λίγο στο φαγάδικο προκειμένου να πεταχτώ μέχρι την πόρτα της Αγίας Τριάδας, που ήταν εκεί κοντά για να δω το πρόγραμμα της λειτουργίας. Μ. Δευτέρα σήμερα. Μπορεί και να έχει λειτουργία.
Δυστυχώς όμως ήταν κλειστή. Για την ακρίβεια πρέπει να είχε νωρίτερα λειτουργία και ο παπάς που λειτούργησε στο ναό της Αγίας Τριάδας πήγε στη συνέχεια και σε άλλη εκκλησία για λειτουργία. Ο παπάς πάει και λειτουργεί εκ περιτροπής στις εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης. Στην Αγία Τριάδα θα είναι πάλι αύριο, Μ. Τρίτη πρωί, σύμφωνα με το αναρτημένο πρόγραμμα.
Δύσκολο το «κόβω» να προλάβουμε αύριο να έρθουμε, αφού φεύγουμε σχετικά πρωί. Κρίμα.
Βγήκαμε πάλι στο δρόμο και συνεχίσαμε τη βόλτα μας.
Σήμερα πάλι ακούγαμε ελληνικά γύρω μας. Είχα την αίσθηση ότι σήμερα είχαν μεγαλύτερη … συχνότητα! Κάθε δεύτερη παρέα που συναντούσαμε στο δρόμο ήταν Έλληνες.
Κάποια στιγμή ακούσαμε μια πολύ γνώριμη μουσική. Ερχόταν από ένα κάθετο στενό της Istiklal. Όχι δεν ήταν κάποιο ελληνικό τραγούδι που μας είχαν «κλέψει» οι γείτονες. Ήταν ένα ελληνικότατο λαϊκό τραγούδι.
Στρίψαμε για να κόψουμε κίνηση και είδαμε ένα ελληνικό μπαράκι με τέρμα καψουροτράγουδα και κόσμο (Έλληνες) μέσα και έξω από αυτό!
Το σίγουρο είναι ότι δεν αισθάνεσαι μόνος σε αυτήν την πόλη. Τότε τουλάχιστον (εν έτη 2012)
Ένα street food, που μπορεί να το συναντήσεις σε όλη την Πόλη αλλά που εδώ στο Beyoglou και ειδικά γύρω από την Istiklal είναι συχνότερο, είναι το Midye dolma.
Το Midye dolma είναι πολύ δημοφιλές, όσο σχεδόν και το balik ekmek, μόνο που αυτό το συναντάς πιο πολύ αργά τη νύχτα γύρω από την Istiklal.
Πρόκειται για μύδια γεμισμένα με αρωματικό ρύζι, βότανα και μπαχαρικά. Σπάζεις απαλά το πάνω κέλυφος ρίχνεις μερικές σταγόνες λεμονιού επί τόπου πάνω από το μύδι με το ρύζι και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας το κάτω μέρος του κελύφους ως κουτάλι το … καταπίνεις.
Όχι δεν το δοκίμασα. Το είδα να το κάνουν. Εγώ η «μαζεύω εμπειρίες» από υπαίθριο πωλητή του δρόμου δεν θα δοκίμαζα ποτέ οστρακοειδή. Μου άρεσε όμως που το πέτυχα. Είναι σαν να το έφαγα!
Ένα θρυλικό ξενοδοχείο!
Κάπου σε ένα κάθετο στενό στην Istiklal στρίψαμε προκειμένου για να βρούμε το ξενοδοχείο “Pera Palace”. Εγώ τουλάχιστον ήθελα διακαώς να δω το συγκεκριμένο ξενοδοχείο από κοντά και εκ των έσω.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ στο ιστορικό αυτό ξενοδοχείο της Πόλης. Το “Pera Palace” είναι το ξενοδοχείο που έμενε η Αγκάθα Κρίστι όταν ερχόταν στην Πόλη. Εδώ έχουν μείνει επίσης και πολλές άλλες προσωπικότητες που έζησαν τον περασμένο αιώνα, όπως ο Ατατούρκ, ο Χέμινγουέη, o Xίτσκοκ, η Μάτα Χάρι κ.α.
Χτίστηκε το 1892, όταν η εταιρεία “Wagons-Lits” αποφάσισε να το ανεγείρει, για να υποδέχεται τους επιβάτες του Orient Express, που έρχονταν στην Κωνσταντινούπολη από το Παρίσι.
Κάπου είχα διαβάσει ότι τα δωμάτια που συνήθιζαν να μένουν οι Ατατούρκ και Αγκάθα Κρίστι είναι επισκέψιμα. Ήθελα πολύ να τα δω από κοντά. Η παρέα μου δεν ήθελε να με ακολουθήσει και αποφάσισε να με περιμένει απ' έξω όσο εγώ θα περιεργαζόμουν τους χώρους του ξενοδοχείου. Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί δεν ήρθαν μαζί μου. Πιθανολογώ ότι θεώρησαν ότι η επίσκεψη αυτή είχε σχέση με την εμμονή μου με την Αγκάθα Κρίστι και μόνο και ότι ίσως δεν άξιζε τον κόπο.
Η δε ταμπέλα έξω από το bar του ξενοδοχείου με προδιέθεσε θετικά. Πόσο πιο θετικά; Αφού ήμουν ήδη ενθουσιασμένη στο έπακρο;
Μπήκα μέσα στο ξενοδοχείο λίγο συνεσταλμένα, αφού πρόκειται για ένα κανονικό ξενοδοχείο που λειτουργεί ως ξενοδοχείο και όχι ως μουσείο και εγώ ήμουν μία paparazzi επισκέπτρια.
Δύσκολο να περιγράψω αυτό που είδα, αφού πρόκειται για ένα “παλάτι”, που συνδυάζει νεοκλασικό, art Nouveau και ανατολίτικο στυλ, ένα χώρο καταπληκτικό, κοσμοπολίτικο, με ιστορία!
Περιεργάστηκα όσο πιο διακριτικά μπορούσα το χώρο, κάτι που μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο αφού είχα μείνει άφωνη.
Στο κομψό μπαρ “Orient” του ξενοδοχείου, η Αγκάθα Κρίστι εμπνεύστηκε και έγραψε μεγάλο μέρος από το μυθιστόρημά της "Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές”.
Το ασανσέρ αντίκα λειτουργεί όπως και τότε ...
Λειτουργεί μεν αλλά το προσέχουν σαν να είναι έκθεμα σε μουσείο. Έχει και επεξηγηματική πινακίδα που λέει: «Ο πρώτος ανελκυστήρας στη χώρα φτιαγμένος από ξύλο και χυτοσίδηρο. Αυτό το εμβληματικό ασανσέρ εγκαταστάθηκε στο Pera Palace hotel το 1892, μόνο τρία χρόνια μετά το ασανσέρ στον πύργο του Eiffel»
Αφού φαινόταν ότι δεν ενοχλείται κανένας, που σουλατσάριζα ελεύθερα τραβώντας φωτογραφίες, τόλμησα να πάω στη reception και να ρωτήσω αν μπορούσα να επισκεφτώ τα διάσημα δωμάτια. Πολύ ευγενικά μου απάντησαν ότι το δωμάτιο 101, του Ατατούρκ μπορώ να το επισκεφτώ μόνο το πρωί και της Αγκάθα είναι πλέον κανονικό δωμάτιο και διατίθεται στο κοινό σαν κανονικό δωμάτιο και όχι σαν μουσειακός χώρος. Αυτό είναι το δωμάτιο Νο 411. Να το θυμάμαι το ζητήσω την επόμενη φορά που θα ‘ρθω στην Πόλη να μείνω εδώ στο “Pera Palace hotel”.
Το λόμπι και το καθιστικό ήταν αριστούργημα. Παλιά έπιπλα εποχής, εντυπωσιακοί πολυέλαιοι και μια … αίγλη από το παρελθόν.
Στενοχωριόμουν που η παρέα μου ήταν έξω και έχαναν αυτό που έβλεπαν τα δικά μου μάτια.
Βγήκα λοιπόν έξω και εγώ για να τους παροτρύνω να μπουν και αυτοί μέσα.
«Τι κάνετε εδώ; Το μέρος μέσα είναι …μουσείο»
«Δεν μας το λες τόση ώρα και έχουμε ξεπαγιάσει από το κρύο;»
Παραλίγο να βγω και … φταίχτρα!
Πολύ θα ήθελα να καθίσω στο μπαρ και να πιω …. όπως έκανε και ο Έρνεστ.
Μάλλον όμως θα έπρεπε να το κάνουμε κάποια άλλη στιγμή, που θα είχαμε και την ανάλογη ενδυμασία, αφού το σαφάρι look που είχαμε σήμερα προς αντιμετώπιση και των καιρικών συνθηκών δεν πολυταίριαζε με το χώρο.
Ένιωσα όμως χαρά και ικανοποίηση, που είδα και κυκλοφόρησα εκεί που σύχναζαν προσωπικότητες σαν τον Χεμινγουέη και την Αγκάθα Κρίστι.
Ξαναβγήκαμε στην Istiklal συνεχίζοντας νότια προς την πλατεία Tunnel.
Ως εκεί φτάσαμε. Και εκεί που φτάσαμε αναρωτηθήκαμε «τι κάνουμε τώρα;»
Γυρνάμε πίσω όπως ήρθαμε; Παίρνουμε το τρένο; Ή συνεχίζουμε με τα πόδια;
Αποφασίσαμε το τρίτο. Θέλαμε να περπατήσουμε και λίγο μέσα στην Πόλη.
Μάλλον λάθος κάναμε γιατί η διαδρομή με τα πόδια ήταν και μακρινή, αλλά και καθόλου ρομαντική ή ωραία. Ψιλοχαθήκαμε, περάσαμε κάθετα λεωφόρους, που δεν είχαν διαβάσεις, η γέφυρα του Γαλατά παρά ήταν μεγάλη (μεγαλύτερη απ’ όσο φαινόταν από μακριά) και τελικά ύστερα από κανά σαραντάλεπτο αντί για κάποιο φαγάδικο που ελπίζαμε να πετύχουμε στο δρόμο είδαμε ένα γλυκατζίδικο, με δελεαστικότατη βιτρίνα, το “Hafiz Mustafa” και χωθήκαμε μέσα.
Ψιλοαλυσίδα είναι, αφού μου φάνηκε ότι κάπου το είχα ξαναδεί. Το συγκεκριμένο όμως είχε πολύ όμορφο πατάρι, επενδεδυμένο με όμορφα μπλε πλακάκια και με θέα στον κεντρικό δρόμο. Δίπλα στο παράθυρο καθίσαμε και πήραμε από δυο γλυκά ο καθένας και ένα … τσαγάκι (η νεοαποκτηθείσα συνήθεια).
Σεκέρ παρέ και μια αρωματική κρέμα (keskul) πήρε ο άντρας της παρέας και εγώ έφαγα ένα άπαιχτο σαραγλί, οι υπόλοιποι δεν θυμάμαι.
Ωραία ημέρα ήταν και σήμερα. Το πρωί περιηγηθήκαμε σε Οθωμανικά λημέρια και το απόγευμα σε …Ελληνικά.
Συναντήσαμε Έλληνες, ακούσαμε ελληνική μουσική, φάγαμε λαδερά φαγητά και σιροπιαστά γλυκά. Όμορφα.
Αύριο θα αποχαιρετούσαμε.
…………………………………….. post ……………………………………
Δεν μείναμε πολύ στην αγορά, ούτε και ψωνίσαμε. Στο μεταξύ ο καιρός είχε μαλακώσει λίγο, οπότε είπαμε να πάμε ξανά στη νυχτερινή Taksim.
Ότι καιρό και να κάνει, η πλατεία Taksim έχει πάντα κόσμο. Είναι το διασημότερο σημείο συνάντησης για τουρίστες και ντόπιους καθώς θεωρείται η καρδιά της σύγχρονης Κωνσταντινούπολης, χώρια του ότι σε αυτήν καταλήγουν τελεφερίκ, λεωφορεία και τραμ.
Με το που βρεθήκαμε στην Taksim, το πρώτο πράγμα που «τράβηξε» το μάτι μου ήταν μια … εκκλησία.
Είναι η εκκλησία της Αγίας Τριάδας. Έλπιζα ότι μπορεί να πετύχαινα και λειτουργία δεδομένου ότι ήταν Μ. Δευτέρα σήμερα.
Φτάσαμε λοιπόν ξανά στην Taksim και “κατηφορίσαμε” προς την γνώριμή μας Istiklal.
Επί της άλλοτε λεωφόρου και νυν πεζόδρομου υπάρχουν αμέτρητα καταστήματα, ξενοδοχεία, εστιατόρια, bars, γρήγορο φαγητό κ.α. Είναι για όλα τα γούστα και βαλάντια.
Χιλιάδες άνθρωποι ψωνίζουν, τρώνε ή απλώς περπατούν στον πάντα πολυσύχναστο δρόμο, που είναι γεμάτος τουρίστες αλλά και ντόπιους. Θεωρείται στέκι καλλιτεχνών και πολλών επιφανών και φημολογείται ότι εδώ υπάρχουν τα πιο ακριβά ενοίκια της Πόλης.
Δεν έχω ταξιδέψει πολύ εκτός Ευρώπης και αυτό το αναφέρω γιατί οι εικόνες αντιθέσεων που είδα σε αυτόν τον δρόμο, ενδεχομένως να είναι συχνότερες σε κάποια άλλα μέρη. Εγώ όμως μόνο στην Κωνσταντινούπολη πέτυχα την εικόνα που θα περιγράψω...
Σε αυτόν τον δρόμο είδα μια μαμά με μαντίλα και ένα “ράσο” για φόρεμα να σπρώχνει το καρότσι με το μωρό της και δίπλα της να την προσπερνούν δυο εντυπωσιακές κοπέλες με σορτς, tattoo και τσιγάρο στο χέρι. Καμία, μα καμία από τις τρεις δεν έστρεψε το βλέμμα για να κοιτάξει την άλλη. Σαν να ήταν αόρατες η μία για την άλλη και το αντίστροφο. Εγώ αυτό δεν το έχω ξανασυναντήσει, το να βρίσκονται δηλαδή στον ίδιο χώρο τόσο ετερόκλητοι άνθρωποι μεταξύ τους και μάλιστα χωρίς να δείχνουν ότι προσέχουν ο ένας τον άλλο.
Όλη η Πόλη βρίθει από φαγάδικα. Όταν λέω φαγάδικα εννοώ εστιατόρια με έτοιμο μαγειρευτό φαγητό. Μαγειρευτό φαγητό, το οποίο καθώς περπατάς και το βλέπεις στις βιτρίνες να αχνίζει … σε προκαλεί να θες να το φας! Ε! και εμείς όλη μέρα είμαστε με snack στο χέρι, οπότε …
Σε ένα από αυτά, στο Pehlivan restaurant, στην αρχή της Istiklal αποφασίσαμε να καθίσουμε να φάμε.
Πέραν του ότι βλέπεις τα φαγητά στις βιτρίνες και απλά δείχνεις τι θέλεις να φας, είναι πολύ εύκολο επίσης να παραγγείλεις από τον κατάλογο, αφού όλα τα φαγητά είναι αναγνωρίσιμα, αφού έτσι τα λέμε και εμείς.
Tas kababi, ciger sarma, lahana sarma, izgara köfte,Izmir köfte, kabak dolması, briam, ammam bayildi, enginar. Δεν χρειάζεται να μεταφράσω έτσι δεν είναι;
Γνώριμο, νόστιμο, χορταστικό και φθηνό φαγητό.
Τι να πω για τα γλυκά; Baklava, revani, kazandibi.
Άφησα την παρέα μου για λίγο στο φαγάδικο προκειμένου να πεταχτώ μέχρι την πόρτα της Αγίας Τριάδας, που ήταν εκεί κοντά για να δω το πρόγραμμα της λειτουργίας. Μ. Δευτέρα σήμερα. Μπορεί και να έχει λειτουργία.
Δυστυχώς όμως ήταν κλειστή. Για την ακρίβεια πρέπει να είχε νωρίτερα λειτουργία και ο παπάς που λειτούργησε στο ναό της Αγίας Τριάδας πήγε στη συνέχεια και σε άλλη εκκλησία για λειτουργία. Ο παπάς πάει και λειτουργεί εκ περιτροπής στις εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης. Στην Αγία Τριάδα θα είναι πάλι αύριο, Μ. Τρίτη πρωί, σύμφωνα με το αναρτημένο πρόγραμμα.
Δύσκολο το «κόβω» να προλάβουμε αύριο να έρθουμε, αφού φεύγουμε σχετικά πρωί. Κρίμα.
Βγήκαμε πάλι στο δρόμο και συνεχίσαμε τη βόλτα μας.
Σήμερα πάλι ακούγαμε ελληνικά γύρω μας. Είχα την αίσθηση ότι σήμερα είχαν μεγαλύτερη … συχνότητα! Κάθε δεύτερη παρέα που συναντούσαμε στο δρόμο ήταν Έλληνες.
Κάποια στιγμή ακούσαμε μια πολύ γνώριμη μουσική. Ερχόταν από ένα κάθετο στενό της Istiklal. Όχι δεν ήταν κάποιο ελληνικό τραγούδι που μας είχαν «κλέψει» οι γείτονες. Ήταν ένα ελληνικότατο λαϊκό τραγούδι.
Στρίψαμε για να κόψουμε κίνηση και είδαμε ένα ελληνικό μπαράκι με τέρμα καψουροτράγουδα και κόσμο (Έλληνες) μέσα και έξω από αυτό!
Το σίγουρο είναι ότι δεν αισθάνεσαι μόνος σε αυτήν την πόλη. Τότε τουλάχιστον (εν έτη 2012)
Ένα street food, που μπορεί να το συναντήσεις σε όλη την Πόλη αλλά που εδώ στο Beyoglou και ειδικά γύρω από την Istiklal είναι συχνότερο, είναι το Midye dolma.
Το Midye dolma είναι πολύ δημοφιλές, όσο σχεδόν και το balik ekmek, μόνο που αυτό το συναντάς πιο πολύ αργά τη νύχτα γύρω από την Istiklal.
Πρόκειται για μύδια γεμισμένα με αρωματικό ρύζι, βότανα και μπαχαρικά. Σπάζεις απαλά το πάνω κέλυφος ρίχνεις μερικές σταγόνες λεμονιού επί τόπου πάνω από το μύδι με το ρύζι και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας το κάτω μέρος του κελύφους ως κουτάλι το … καταπίνεις.
Όχι δεν το δοκίμασα. Το είδα να το κάνουν. Εγώ η «μαζεύω εμπειρίες» από υπαίθριο πωλητή του δρόμου δεν θα δοκίμαζα ποτέ οστρακοειδή. Μου άρεσε όμως που το πέτυχα. Είναι σαν να το έφαγα!
Ένα θρυλικό ξενοδοχείο!
Κάπου σε ένα κάθετο στενό στην Istiklal στρίψαμε προκειμένου για να βρούμε το ξενοδοχείο “Pera Palace”. Εγώ τουλάχιστον ήθελα διακαώς να δω το συγκεκριμένο ξενοδοχείο από κοντά και εκ των έσω.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ στο ιστορικό αυτό ξενοδοχείο της Πόλης. Το “Pera Palace” είναι το ξενοδοχείο που έμενε η Αγκάθα Κρίστι όταν ερχόταν στην Πόλη. Εδώ έχουν μείνει επίσης και πολλές άλλες προσωπικότητες που έζησαν τον περασμένο αιώνα, όπως ο Ατατούρκ, ο Χέμινγουέη, o Xίτσκοκ, η Μάτα Χάρι κ.α.
Χτίστηκε το 1892, όταν η εταιρεία “Wagons-Lits” αποφάσισε να το ανεγείρει, για να υποδέχεται τους επιβάτες του Orient Express, που έρχονταν στην Κωνσταντινούπολη από το Παρίσι.
Κάπου είχα διαβάσει ότι τα δωμάτια που συνήθιζαν να μένουν οι Ατατούρκ και Αγκάθα Κρίστι είναι επισκέψιμα. Ήθελα πολύ να τα δω από κοντά. Η παρέα μου δεν ήθελε να με ακολουθήσει και αποφάσισε να με περιμένει απ' έξω όσο εγώ θα περιεργαζόμουν τους χώρους του ξενοδοχείου. Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί δεν ήρθαν μαζί μου. Πιθανολογώ ότι θεώρησαν ότι η επίσκεψη αυτή είχε σχέση με την εμμονή μου με την Αγκάθα Κρίστι και μόνο και ότι ίσως δεν άξιζε τον κόπο.
Η δε ταμπέλα έξω από το bar του ξενοδοχείου με προδιέθεσε θετικά. Πόσο πιο θετικά; Αφού ήμουν ήδη ενθουσιασμένη στο έπακρο;
Μπήκα μέσα στο ξενοδοχείο λίγο συνεσταλμένα, αφού πρόκειται για ένα κανονικό ξενοδοχείο που λειτουργεί ως ξενοδοχείο και όχι ως μουσείο και εγώ ήμουν μία paparazzi επισκέπτρια.
Δύσκολο να περιγράψω αυτό που είδα, αφού πρόκειται για ένα “παλάτι”, που συνδυάζει νεοκλασικό, art Nouveau και ανατολίτικο στυλ, ένα χώρο καταπληκτικό, κοσμοπολίτικο, με ιστορία!
Περιεργάστηκα όσο πιο διακριτικά μπορούσα το χώρο, κάτι που μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο αφού είχα μείνει άφωνη.
Στο κομψό μπαρ “Orient” του ξενοδοχείου, η Αγκάθα Κρίστι εμπνεύστηκε και έγραψε μεγάλο μέρος από το μυθιστόρημά της "Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές”.
Το ασανσέρ αντίκα λειτουργεί όπως και τότε ...
Λειτουργεί μεν αλλά το προσέχουν σαν να είναι έκθεμα σε μουσείο. Έχει και επεξηγηματική πινακίδα που λέει: «Ο πρώτος ανελκυστήρας στη χώρα φτιαγμένος από ξύλο και χυτοσίδηρο. Αυτό το εμβληματικό ασανσέρ εγκαταστάθηκε στο Pera Palace hotel το 1892, μόνο τρία χρόνια μετά το ασανσέρ στον πύργο του Eiffel»
Αφού φαινόταν ότι δεν ενοχλείται κανένας, που σουλατσάριζα ελεύθερα τραβώντας φωτογραφίες, τόλμησα να πάω στη reception και να ρωτήσω αν μπορούσα να επισκεφτώ τα διάσημα δωμάτια. Πολύ ευγενικά μου απάντησαν ότι το δωμάτιο 101, του Ατατούρκ μπορώ να το επισκεφτώ μόνο το πρωί και της Αγκάθα είναι πλέον κανονικό δωμάτιο και διατίθεται στο κοινό σαν κανονικό δωμάτιο και όχι σαν μουσειακός χώρος. Αυτό είναι το δωμάτιο Νο 411. Να το θυμάμαι το ζητήσω την επόμενη φορά που θα ‘ρθω στην Πόλη να μείνω εδώ στο “Pera Palace hotel”.
Το λόμπι και το καθιστικό ήταν αριστούργημα. Παλιά έπιπλα εποχής, εντυπωσιακοί πολυέλαιοι και μια … αίγλη από το παρελθόν.
Στενοχωριόμουν που η παρέα μου ήταν έξω και έχαναν αυτό που έβλεπαν τα δικά μου μάτια.
Βγήκα λοιπόν έξω και εγώ για να τους παροτρύνω να μπουν και αυτοί μέσα.
«Τι κάνετε εδώ; Το μέρος μέσα είναι …μουσείο»
«Δεν μας το λες τόση ώρα και έχουμε ξεπαγιάσει από το κρύο;»
Παραλίγο να βγω και … φταίχτρα!
Πολύ θα ήθελα να καθίσω στο μπαρ και να πιω …. όπως έκανε και ο Έρνεστ.
Μάλλον όμως θα έπρεπε να το κάνουμε κάποια άλλη στιγμή, που θα είχαμε και την ανάλογη ενδυμασία, αφού το σαφάρι look που είχαμε σήμερα προς αντιμετώπιση και των καιρικών συνθηκών δεν πολυταίριαζε με το χώρο.
Ένιωσα όμως χαρά και ικανοποίηση, που είδα και κυκλοφόρησα εκεί που σύχναζαν προσωπικότητες σαν τον Χεμινγουέη και την Αγκάθα Κρίστι.
Ξαναβγήκαμε στην Istiklal συνεχίζοντας νότια προς την πλατεία Tunnel.
Ως εκεί φτάσαμε. Και εκεί που φτάσαμε αναρωτηθήκαμε «τι κάνουμε τώρα;»
Γυρνάμε πίσω όπως ήρθαμε; Παίρνουμε το τρένο; Ή συνεχίζουμε με τα πόδια;
Αποφασίσαμε το τρίτο. Θέλαμε να περπατήσουμε και λίγο μέσα στην Πόλη.
Μάλλον λάθος κάναμε γιατί η διαδρομή με τα πόδια ήταν και μακρινή, αλλά και καθόλου ρομαντική ή ωραία. Ψιλοχαθήκαμε, περάσαμε κάθετα λεωφόρους, που δεν είχαν διαβάσεις, η γέφυρα του Γαλατά παρά ήταν μεγάλη (μεγαλύτερη απ’ όσο φαινόταν από μακριά) και τελικά ύστερα από κανά σαραντάλεπτο αντί για κάποιο φαγάδικο που ελπίζαμε να πετύχουμε στο δρόμο είδαμε ένα γλυκατζίδικο, με δελεαστικότατη βιτρίνα, το “Hafiz Mustafa” και χωθήκαμε μέσα.
Ψιλοαλυσίδα είναι, αφού μου φάνηκε ότι κάπου το είχα ξαναδεί. Το συγκεκριμένο όμως είχε πολύ όμορφο πατάρι, επενδεδυμένο με όμορφα μπλε πλακάκια και με θέα στον κεντρικό δρόμο. Δίπλα στο παράθυρο καθίσαμε και πήραμε από δυο γλυκά ο καθένας και ένα … τσαγάκι (η νεοαποκτηθείσα συνήθεια).
Σεκέρ παρέ και μια αρωματική κρέμα (keskul) πήρε ο άντρας της παρέας και εγώ έφαγα ένα άπαιχτο σαραγλί, οι υπόλοιποι δεν θυμάμαι.
Ωραία ημέρα ήταν και σήμερα. Το πρωί περιηγηθήκαμε σε Οθωμανικά λημέρια και το απόγευμα σε …Ελληνικά.
Συναντήσαμε Έλληνες, ακούσαμε ελληνική μουσική, φάγαμε λαδερά φαγητά και σιροπιαστά γλυκά. Όμορφα.
Αύριο θα αποχαιρετούσαμε.
…………………
………………….. post ……………………………………
και γιατί ήταν στη γειτονιά που έμενα 
