Λίβανος Στο Λίβανο των αντιθέσεων

[travelbreak]

Λίβανος: χώρα ανάμεσα σε όλους τους πολιτισμούς.

Πολλοί έχουμε συνδέσει κάποιες χώρες ή περιοχές με πολέμους και ταραχές. Παραδείγματα πολλά και δυστυχώς πλείστα εξ αυτών βρίσκονται στην περιοχή κοντά στη χώρα μας. Εξ αιτίας αυτού, δεν πάει εύκολα το μυαλό μας ότι είναι επισκέψιμες τέτοιες χώρες. Μια από αυτές είναι και ο Λίβανος. Σίγουρα δεν είναι να σε πιάνει φόβος όπως για το Αφγανιστάν ή τη Σομαλία. Σίγουρα στο φόρουμ υπάρχουν πολλοί που δεν κάνουν πίσω σε τέτοιους προορισμούς. Εγώ κάνω. Για το Λίβανο όμως τον σκαφτόμουν χρόνια τώρα. Να που ήρθε η ώρα του. Και από τώρα σας το λέω: δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Τουλάχιστον για το είδος του ταξιδιώτη που είμαι εγώ και η παρέα μου.

Ο βράχος των περιστεριών:

Την Άνοιξη πηγαίνουμε ένα σχετικά μικρό ταξίδι με τη Ντίνα στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια. Τον περασμένο χρόνο, για παράδειγμα, πήγαμε στην Ολλανδία. Φέτο σκεφτήκαμε να πάμε στο Λίβανο. Σε αυτή την πολύπαθη χώρα θέλαμε να πάμε από παλιά, πάμε πίσω στο 2005, όταν είχαμε επισκεφτεί την Συρία. Τότε στο πρόγραμμα ήταν μια ημερήσια προαιρετική εκδρομή στη Βηρυτό, η οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκε λόγω έλλειψης συμμετοχών. Έμελλε να πάμε ύστερα από 14 χρόνια. Καλύτερα έτσι αφού καταφέραμε και είδαμε σχεδόν όλη τη χώρα μέσα σε έξι ημέρες. Ένας άλλος λόγος, που ιδιαίτερα η Ντίνα ήθελε να πάει, ήταν για να επισκεφτεί την Τρίπολη. Λόγω καταγωγής από την ομώνυμη πόλη της Αρκαδίας, αλλά και της επίσκεψής μας το 2009 στην Τρίπολη της Λιβύης, είχε διακαή πόθο να πάει και στην τελευταία μεγάλη Τρίπολη της Μεσογείου. Δεν ξέρω αν υπάρχει και άλλη κάπου αλλού.

Στα ανοιξιάτικα ταξίδια μας στην Ευρώπη πηγαίνουμε μόνοι μας αλλά τώρα είπαμε να το πούμε στο Γιάννη και στη Μαρ, μήπως ήθελαν να έρθουν. Δέχτηκαν με μεγάλη χαρά. Έτσι από το τέλος του Ιανουαρίου βγάλαμε τα αεροπορικά στην τιμή των 166 ευρώ το ένα. Ακολούθησε το κλείσιμο του ξενοδοχείου στα 250 δολάρια για πέντε βραδιές το κάθε διαμέρισμα. Από το Travelstories είχα γνωρίσει τον @whoknows που μου συνέστησε τον ταξιτζή για τις μετακινήσεις μας και μέσω της εφαρμογής WhatsUpp ήρθαμε σε επαφή. Και κατά την παραμονή μας στη χώρα μέσω αυτής της εφαρμογής μιλούσαμε. Μια χαρά, μόνο που ήθελε ίντερνετ. Πάντως κάρτα SIM δεν αγοράσαμε.

Το ότι δεν νοικιάσαμε αυτοκίνητο οφείλεται σε ένα φίλο μας, που είχε πάει τα Χριστούγεννα με πρακτορείο και μας συμβούλευσε να πάρουμε καλύτερα ταξί, γιατί η οδήγηση στη χώρα είναι επικίνδυνη. Και είχε απόλυτο δίκιο, ιδιαίτερα μέσα στις πόλεις. Και το παρκάρισμα θα ήταν πρόβλημα ενώ στο ταξίδι ο οδηγός μας άφηνε και μας περίμενε να επιστρέψουμε. Εκείνος ήξερε που να πάει. Επί τη ευκαιρία θα αναφέρω ότι σε σχέση με το πρακτορείο του φίλου μας, εμείς είδαμε πολύ περισσότερα μέρη. Εκείνοι δεν πήγαν ούτε στη Τρίπολη ούτε στη κοιλάδα Καντίσα. Γενικά δεν πήγαν πολύ Βόρεια.

Συνεχίζεται η περιγραφή του ταξιδιού μας από τη μεταφορά των σημειώσεων που κρατούσα με το λογογράφο που χρησιμοποίησα. Όπου χρειάζεται συμπληρώνω εκ των υστέρων διάφορα στοιχεία.

Είναι Πέμπτη 2 Μαΐου και είμαστε στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, τη Βηρυτό. Φτάσαμε προχθές, ημέρα Τρίτη, μεσημέρι. Έχουμε έρθει με την Ντίνα, το Γιάννη και τη Μαρ. Ήρθαμε με τις αερογραμμές Middle East Airlines (ΜΕΑ) που είναι Λιβανέζικες. Αρκετά καλή εταιρία, αφού με το οικονομικό εισιτήριο μπορούσες να πάρεις και μεγάλη βαλίτσα στο αεροπλάνο, χωρίς επιβάρυνση. Είχε ένα καλό πρωινό επίσης κατά την πτήση.

Στο αεροδρόμιο όταν φτάσαμε ρωτήσαμε για να πάρουμε ταξί να πάμε στο ξενοδοχείο. Στην αρχή μας ζητούσαν 40 δολάρια, αλλά πηγαίνοντας 30 μέτρα παρακάτω βρήκαμε έναν ο οποίος μας πήρε μόνο 25. Θεωρώ ότι και αυτά είναι πολλά, αφού η απόσταση δεν είναι πάνω από 8 χιλιόμετρα, ως το κέντρο που μένουμε. Αργότερα μάθαμε ότι το ελάχιστο που βρίσκεις είναι $20. Βέβαια μέσα στην πόλη είχε λίγο κίνηση και γι’ αυτό μπορεί να κάναμε και σχεδόν μισή ώρα να φτάσομε στο ξενοδοχείο.

Το δωμάτιο, ουσιαστικά είναι διαμέρισμα, είναι τεράστιο, όμως είναι παλιό και οι εγκαταστάσεις λειτουργούν σχεδόν στα όρια της φθοράς. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης όχι όμως το λεγόμενο Downtown, που έχει πολυτελή σπίτια και ξενοδοχεία αλλά στις λαϊκές γειτονιές. Είναι στην περιοχή Χάμρα και βρίσκεται κοντά στον παραλιακό δρόμο, τη λεγόμενη Καρνής. Αφού ταχτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά είπαμε να κάνουμε την πρώτη βόλτα στην πόλη ξεκινώντας από την παραλία και από τον βράχο των περιστεριών. Από τα δωμάτια φύγαμε στις 4:00 το απόγευμα και περπατούσαμε συνεχώς μέχρι τις 7:30 που καθίσαμε για να φάμε.

Ότι βλέπουμε από το μπαλκόνι του δωματίου μας:

Καθίσαμε στην κεντρική πλατεία (Nijmeh Square) δίπλα στο ναό του Αγίου Γεωργίου και σε ένα μεγάλο τζαμί (Mohamad Al Amid). Ήταν πολύ όμορφα και φάγαμε από μία πίτσα κάθε ζευγάρι. Δεν είναι και πολύ φθηνά εδώ, αλλά δεν δώσαμε και πολλά λεφτά, αφού δεν φάγαμε πολλά πράγματα.

Στην βόλτα που είχαμε κάνει στην αρχή, δεν είχαμε ενθουσιαστεί καθόλου. Αν και η παραλιακή είναι όμορφη δεν μας άρεσε που υπήρχε μεγάλη βρωμιά, παντού στη νότια πλευρά. Στη βόρεια πλευρά είναι πολύ καλύτερη η κατάσταση, αφού εκεί είναι η πλούσια περιοχή.

Από εκεί για να πάμε στο κέντρο της πόλης περπατήσαμε αρκετά. Περάσαμε από μία περιοχή καθόλου όμορφη, με πάρα πολλή κίνηση και μεγάλα κακόγουστα κτίρια, είτε μαγαζιά είτε πολυκατοικίες. Όμως στο κέντρο που φτάσαμε τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα: τα κτίρια ήταν όμορφα, καινούργια και δεν είχε τόση κίνηση και πολυκοσμία. Όμως σε όλη την Βηρυτό υπήρχε στρατός σε φυλάκια και σε checkpoint. Όχι ότι εμάς μας έλεγξαν σε κάτι, αλλά γενικά νιώθεις ότι υπάρχει μία επιφυλακή. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας αφού περπατήσαμε άλλα 40 με 50 λεπτά περίπου μέσα στους δρόμους και ξεκουραστήκαμε μία χαρά.

Αυτή ήταν η πρώτη μας μέρα και οι πρώτες εντυπώσεις από τη χώρα. (Δυστυχώς τώρα αργούν πολύ να ανέβουν οι φωτογραφίες και σας τις χρωστώ για μια άλλη καλύτερη ώρα.)

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Συνεχίζω με τις φωτογραφίες που χρωστώ από χτές:

Από την πρώτη μας βόλτα στη Βηρυτό η προηγούμενη φωτογραφία. Όπως και οι επόμενες.
Απομεινάρια του εμφυλίου:

(Ο Εμφύλιος Πόλεμος του Λιβάνου υπήρξε πολυετής πολεμική σύγκρουση την περίοδο 1975-1990, η οποία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις προκάλεσε 120.000 θανάτους. Σήμερα, περίπου 76.000 άνθρωποι παραμένουν εκτοπισμένοι στο εσωτερικό του Λιβάνου. Υπήρξε επίσης η αιτία της μαζικής εξόδου σχεδόν 1.000.000 ανθρώπων από τη χώρα. Βικιπαίδεια)

Και η νέα πόλη:

Κάπου εδώ ήταν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων στον εμφύλιο.

Τώρα φαίνεται ότι ζουν αρμονικά.

Τη Βηρυτό δε θα την έλεγα ούτε όμορφη πόλη ούτε και ενδιαφέρουσα. Όμως επειδή η χώρα είναι πολύ μικρή (λίγο μεγαλύτερη από την Κρήτη, αλλά με δεκαπλάσιο πληθυσμό) αν μένεις εκεί μπορείς σε δυο-τρεις ώρες να βρεθείς στο πιο μακρινό της σημείο. Βέβαια είναι ζωντανή πόλη και δε θα πλήξεις.

 

[travelbreak]

Δεύτερη μέρα στο Λίβανο
Χθες Τετάρτη (πρώτη μέρα ολόκληρη στο Λίβανο, δεύτερη του ταξιδιού) που ήταν Πρωτομαγιά περιμέναμε τον Γιώργο που έχει το ταξί εδώ στην Βηρυτό, να μας πάει σε διάφορα μέρη. Πράγματι ο άνθρωπος ήρθε στις 8:00 που είχαμε το ραντεβού και ξεκινήσαμε την ημέρα μας. Με τον Γιώργο είχαμε συνεννοηθεί ότι δύο ή τρεις μέρες θα μας κάνει βόλτες 10 με 12 ώρες κάθε φορά με αμοιβή 160 δολάρια τη μέρα. Έχει ένα αυτοκίνητο Hyundai πολύ ευρύχωρο και πολυτελές και η μέρα μας κύλησε σχετικά ξεκούραστα γι’ αυτό το λόγο. Κατά τα άλλα όμως κουραστήκαμε διότι ήμασταν σε διαρκή κίνηση περίπου 13 ώρες μέχρι να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.
Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση τον Βορρά και πρώτη στάση θέλαμε να κάνουμε στην Τρίπολη, που ήταν ο πιο μακρινός προορισμός της ημέρας.
Ενδιάμεσα σταματήσαμε μια-δυο φορές για να φωτογραφίσουμε ένα μικρό κάστρο ή κάποιο βουνό.

Πριν επισκεφθούμε την Τρίπολη πήγαμε στην παραλιακή περιοχή της πόλης, που ονομάζεται Μίνα, όπου κάναμε μία μικρή στάση για να δούμε αν είχε κάτι ενδιαφέρον. Μας άρεσε η παλιά πόλη και μάλιστα βρήκαμε ένα μαγαζάκι και αγοράσαμε αραβικό καφέ για το πρωινό μας, από έναν κωφάλαλο πολύ συμπαθή και γελαστό άνθρωπο. Είχε εκεί μία μικρή αγορά που πιο πολύ μας άρεσε να βλέπουμε τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων.

Το εσωτερικό (αυλή) κάποιων κατοικιών:

Τα παιδιά δουλεύουν και μαθαίνουν την τέχνη από μικρά:

Στην Τρίπολη φτάσαμε σχετικά γρήγορα. Σε λιγότερο από δύο ώρες και ο Γιώργος μας άφησε στην κεντρική αγορά της πόλης και δώσαμε ραντεβού στην είσοδο του Κάστρου που ήταν εκεί κοντά, μετά από 2 ώρες, αφού θα το είχαμε επισκεφτεί.

Στη φωτογραφία δυο ανερχόμενα μοντέλα:

Εμείς κάναμε τις βόλτες μας στην αγορά που ήταν όμορφη, αλλά χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Μετά ανεβήκαμε στο κάστρο που ήταν αρκετά μεγάλο και όμορφο.

Τελειώσαμε την ξενάγησή μας νωρίτερα από τις δύο ώρες και ήρθε ο Γιώργος μετά από ένα τηλεφώνημα που του κάναμε και μας πήρε λίγο νωρίτερα. Βέβαια εδώ δεν έχουμε τηλεφωνική σύνδεση αλλά ζήτησα από κάποιον να τον πάρει τηλέφωνο με τη δική του συσκευή. Σε αυτό εδώ είναι πολύ ευγενικοί όλοι τους και εύκολα σε εξυπηρετούν.

Συνοπτικά, η Τρίπολη δεν μας εντυπωσίασε, αν εξαιρέσουμε το φρούριο που βρίσκεται σε περίοπτη θέση, με θέα το ποτάμι Abou Ali και την αμφιθεατρικά χτισμένη ανατολική μεριά της πόλης.

Είναι αλήθεια ότι σε αυτό το ταξίδι δεν πήγαμε αρκετά καλά προετοιμασμένοι ως τουρίστες: Είδαμε τα προγράμματα των πρακτορείων, βάλαμε και στο Google να μας πει το Top 10 places of interest, τα σημειώσαμε και αυτό ήταν όλο. Ευτυχώς ο ταξιτζής μας ήξερε τα σημεία ενδιαφέροντος και μας πήγαινε.

Ο επόμενος βασικός προορισμός μας ήταν η κοιλάδα Καντίσα, Kadisha Valley. Εκεί ξέραμε ότι υπάρχει το δάσος με κέδρους και γενικά είναι μία πολύ όμορφη περιοχή. Όμως τόση ομορφιά που αντικρίσαμε πραγματικά δεν την περιμέναμε. Έχει πολύ ψηλά βουνά γεμάτα με χιόνια ακόμα και τώρα, αρχές Μαΐου, και έχει καταπληκτικά φαράγγια, μικρούς και μεγάλους καταρράκτες και γενικά ήταν πανέμορφη η φύση εκεί. Συνέχεια σταματούσαμε για φωτογραφίες. Σε αυτό ο Γιώργος ήταν τέλειος. Οπότε του λέγαμε έκανε δεξιά ή αριστερά και σταματούσε για να μας ικανοποιήσει.

Το μοβ λεωφορείο είναι καφετέρια:

Μετά από πολλές στάσεις, αρχικά πήγαμε στο δάσος με τους κέδρους που είναι σε υψόμετρο σχεδόν δύο χιλιόμετρα και οι κέδροι ήταν μέσα στα χιόνια. Η χώρα έχει και άλλα 2-3 δάση με κέδρους, αλλά δεν πήγαμε σε άλλο. Οι κέδροι δεν είναι δένδρα που εντυπωσιάζουν, αλλά πας γιατί δεν υπάρχουν και τόσο πολλά στην υφήλιο. Εγώ προσπαθούσα να μυρίσω τα σπασμένα κλαδιά ή τα ξύλινα σουβενίρ, αλλά τη μυρωδιά του κέδρου που θυμάμαι από τη Γαύδο που είχα επισκεφτεί πριν 35 χρόνια, δεν την είχαν.

Και ένας κέδρος από κοντά:

Τι χτίζουν (και πού!) αυτοί οι άνθρωποι!!

Μετά το δάσος των κέδρων κατευθυνθήκαμε σε ένα μοναστήρι, το Monastery of Mar Elisha. Μάλιστα εκεί περπατήσαμε μέσα στο φαράγγι για μισή ώρα και ήταν καταπληκτικά. Το μοναστήρι βρίσκεται σε ένα μεγάλο φαράγγι, που καλό θα ήταν άλλη φορά να έχουμε 6-7 ώρες για να το περπατήσουμε περισσότερο. Κι αυτό που κάναμε καλό ήταν.

Φανερή η επιρροή των Γάλλων: όλες οι επιγραφές και στα γαλλικά. Άλλωστε οι περισσότεροι μιλούν άπταιστα γαλλικά.

Από το εσωτερικό του μοναστηριού:

Μετά φύγαμε από το φαράγγι, ενώ τραβούσαμε συνέχεια φωτογραφίες, είτε με στάσεις είτε μέσα από το αυτοκίνητο, και προχωρήσαμε για την επιστροφή μας γιατί η ώρα είχε πάει σχεδόν 17:00. Ο στόχος μας ήταν να πάμε στην πόλη Byblos, αλλά σταματήσαμε πρώτα στην πόλη Batroun. Η πόλη αυτή δεν είχε κάτι ιδιαίτερο (μετά είδα ότι έχει ένα Φοινικικό φρούριο που δεν πήγαμε. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι.), αλλά μισή ώρα την περάσαμε φωτογραφίζοντας κάποια παλιά σχετικώς κτίρια.

Από κει φύγαμε (και είχε φτάσει η ώρα περίπου 19:00) για να πάμε γρήγορα στην Byblos, που είναι πιο γνωστή και χωρίς να είναι άδικο, να την δούμε πριν νυχτώσει. Η Βύβλος είναι καταπληκτική και κρίμα που δεν είχαμε πολύ χρόνο για να τη δούμε καλύτερα. Έχει πολύ ωραίο και γραφικό λιμάνι, πολύ όμορφα παλιά κτίρια και κήπους. Φαίνεται ότι είναι πολύ τουριστική από τον κόσμο και τα μαγαζιά.

Και η τελευταία φωτογραφία από την όμορφη Βύβλο με τη Μεσόγειο να απλώνεται:

Από εκεί φύγαμε στις 19:45 και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στις 21:00 γιατί είχε πολύ κίνηση λόγω επιστροφής των εκδρομέων από την πρωτομαγιά.

Για βραδινό πήραμε μερικά σουβλάκια και τα φάγαμε στα δωμάτιά μας.

 

[travelbreak]

Βόλτα στο Νότο της χώρας

Η δεύτερη ολόκληρη μέρα στη χώρα, που πήγαμε στο νότιο Λίβανο, ήταν μία έκπληξη για μας. Ειδικά η πόλη Τύρος με τις πολλές αρχαιότητες, κυρίως Ρωμαϊκής και Βυζαντινής εποχής. Η περιοχή του ιπποδρόμου ήταν καταπληκτική. Αν είχε αναστηλωθεί και δεόντως, τότε πραγματικά θα ήταν ένα φανταστικό μνημείο.

Τέλος πάντων, ξεκινήσαμε πάλι κατά τις 8:00 με οδηγό μας το Γιώργο για να πάμε στην αρχή λίγο νότια και ανατολικά στην περιοχή που είναι πάνω στα βουνά με το όνομα Beiteddine. Ξέραμε ότι έχει ένα παλάτι του 19ου αιώνα. Ανεβαίνοντας γι αυτό το μέρος περάσαμε πρώτα από το χωριό Qamar να δούμε πολύ όμορφες εικόνες μέσα σε καταπράσινη φύση. Πρέπει εδώ να συμπληρώσω ότι όλες οι περιοχές που είδαμε ως τώρα στο Λίβανο έχουν πάρα πολύ πράσινο, με εξαίρεση τα βουνά σε υψόμετρο πάνω από 1,5 ή 2 χιλιόμετρα. Το άσχημο σε όλες αυτές τις διαδρομές είναι ότι οι ντόπιοι χτίζουν πάρα πολύ και όπου βρουν. Και ενώ μιλάμε για χωριά βλέπεις κτίρια με έξι και επτά ορόφους. Επίσης βλέπεις πάρα πολλές μονοκατοικίες που ναι μεν είναι όμορφες όμως είναι πολύ μεγάλες. Φυσικά υπάρχουν και περιοχές που βλέπεις φτωχικά σπίτια.

Η καλλιτέχνης στο Καμάρ:

Ιδιωτικό κάστρο-επιχείρηση. Πολύ όμορφο απ' έξω. Δεν μπήκαμε:

Και από το πλάι:

Και απέναντι από το κάστρο του, έχει κάνει ετούτο το εικαστικό:

Ένα άλλο που είδαμε σήμερα στην περιοχή των βουνών που ήμασταν το πρωί ήταν αρκετοί δρούζοι, μία φυλή μουσουλμάνων με ιδιαίτερη στολή μαύρων ρούχων και λευκό καπέλο ή λευκής μαντήλας αν είναι γυναίκες. Το ωραίο είναι ότι οι άντρες φοράνε βράκα, όπως οι νησιώτες στην Ελλάδα. Βέβαια δεν είδαμε και πολλούς στους δρόμους από τα χωριά που περάσαμε, αν και αποτελούν το 5,5% του πληθυσμού της χώρας. Καλά, δε θα είναι και όλοι ντυμένοι με την παραδοσιακή στολή! Ίσα που καταφέραμε να βγάλουμε δυο-τρεις φωτογραφίες και αυτές μέσα από το αυτοκίνητο.

Ο ανήρ:

Και η κυρία:

Μετά το χωριό Καμάρ πήγαμε στο παλάτι του κύριου προορισμού μας, στο Beiteddine. Ήταν ένα πολύ όμορφο μέρος με καταπληκτική αρχιτεκτονική και επί μία ώρα κάναμε βόλτες περιφερόμενοι στους κήπους, τις αυλές και τις αίθουσες του παλατιού. Ήταν πολύ καλά συντηρημένο και πολύ άνετο, αφού δεν είχε σχεδόν καθόλου επισκέπτες, λόγω της ώρας, που ήταν σχετικά πρωί. Δεν νομίζω να ήταν, μέχρι την ώρα που φύγαμε, παραπάνω από 30 επισκέπτες σε ένα τεράστιο χώρο.

Κατόπιν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε (τα προηγούμενα ήταν στα βουνά) για να πάμε να δούμε την πόλη Σιδώνα. Φτάσαμε στο λιμάνι και αφού δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μετά από περίπου μία ώρα πήγαμε αρχικά να δούμε ένα φρούριο που ήταν χτισμένο μέσα στη θάλασσα και μετά να κάνουμε βόλτα στην αγορά της πόλης, στο σουκ.
Με το Γιώργο όποτε σταματάμε για να επισκεφθούμε κάτι, εκείνος μένει στο αυτοκίνητο και μας περιμένει. Εμείς του λέμε πόση ώρα θα κάνουμε μέχρι να γυρίσουμε πίσω, αλλά εκείνος επιμένει ότι μπορούμε να πάμε νωρίτερα ή και αργότερα, εκτός εάν το ραντεβού είναι σε διαφορετικό σημείο από εκείνο που μας έχει αφήσει.
Αρχικά επισκεφτήκαμε στη Σιδώνα το ενδιαφέρον φρούριο του λιμανιού.

Ο δρόμος για να πάμε στο κάστρο:

Η παλιά πόλη της Σιδώνας ήταν πολύ ιδιαίτερη και μας άρεσε. Ιδιαίτερα μία μεγάλη περιοχή όπου πολλά σπίτια ήταν χτισμένα πάνω σε πέτρινες καμάρες. Γενικά η περιοχή ήταν όμορφη και βρήκα την ευκαιρία να αγοράσω και ένα κιλό καφέ σε σπόρους για να φτιάχνω καφέ στην Ελλάδα. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση ότι εδώ τον καφέ αυτό τον ονομάζουν τουρκικό και όχι αραβικό.

Αυτά τα καλώδια να μην υπήρχαν!

Φύγαμε και από τη Σιδώνα, αφού τη χορτάσαμε, και πήγαμε ακόμα πιο νότια στην Τύρο.
Αρχικά ο Γιώργος μας άφησε για να πάμε να δούμε την παλιά πόλη που δεν είχε και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Άξιζε λίγο το λιμάνι, που ήταν γραφικό.

Μετά φύγαμε και σχεδόν τυχαία επισκεφτήκαμε το εξαίσιο Ruins of Tyr, the Egyptian Port. Μας άρεσε πάρα πολύ

Στη συνέχεια, και αφού ταλαιπωρηθήκαμε λίγο, μέχρι να βρούμε την είσοδο για να μπούμε στον ιππόδρομο. Όπως είπα και λίγο πριν εκεί ήταν ακόμα πιο όμορφα γιατί ο χώρος ήταν ακόμα πιο μεγάλος και είχαν γίνει και αρκετές αναστηλώσεις. Δεν θέλω να γράψω τώρα πολλές λεπτομέρειες, γιατί δεν ξέρω κιόλας τα ιστορικά στοιχεία. Όμως ο χώρος ήταν επιβλητικός και ήμασταν και τυχεροί αφού βγάλαμε φθηνό εισιτήριο γιατί είχαν τελειώσει τα εισιτήρια των τουριστών που είχαν διπλάσια τιμή. Το κόστος των εισιτηρίων εδώ είναι περίπου στα 3 με 4 ευρώ στους χώρους αυτούς.

Πρέπει να ήταν υπέροχο πριν περίπου 2000 χρόνια!!!

Από πάνω ήταν οι κερκίδες:

Το βράδυ γυρίσαμε σχετικά νωρίς στο ξενοδοχείο, δηλαδή η ώρα ήταν κάπου 18:30 και έτσι στις 7:00 βγήκαμε βόλτα για να δούμε την παραλία από την βόρεια πλευρά της πόλης.

Το Αμερικάνικο πανεπιστήμιο, που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο μας:

Επιστρέψαμε όμως στην περιοχή Χάμρα, που είναι το ξενοδοχείο μας και εκεί βρήκαμε ένα μέρος για να καθίσουμε και να φάμε. Ουσιαστικά ήταν μία ψησταριά. Δεν φάγαμε κάτι ιδιαίτερο: σουβλάκια ή στυλ σουβλάκια, σε πιάτο πάντως. Ήταν μία ευχάριστη νότα και όλα πήγαν καλά και σήμερα.

 

[KIKI]

Στα ίδια μέρη πηγαμε ! Ημουνα εξι μέρες στο Λίβανο τέλη Μαρτίου .

Σε παρακολουθώ και εως τώρα συμφωνώ με τις εκτιμήσεις σου .

 

[travelbreak]

Στα ίδια μέρη πηγαμε ! Ημουνα εξι μέρες στο Λίβανο τέλη Μαρτίου .

Σε παρακολουθώ και εως τώρα συμφωνώ με τις εκτιμήσεις σου .

Εσύ κινήθηκες στη χώρα με ταξί, ή κάποιο άλλο μέσον;
Τι καιρό έκανε όταν πήγες;
Αφού συμφωνείς σημαίνει ότι σου άρεσε κι εσένα.
Η επόμενη μέρα με Ανζάρ και Μπάαλμπεκ ήταν καταπληκτική. Πιστεύω να βρω χρόνο τις επόμενες μέρες να τα ανεβάσω, γιατί από αύριο έχω τρεχάματα.

 

[travelbreak]

Παρασκευή πρωί. Ανζάρ

Έχουμε πια φτάσει στη μέση της εκδρομής μας. Την προηγούμενη μέρα ο καιρός ήταν μεν καλός, όμως μερικές στιγμές έριξε μικρές ψιχάλες, αλλά για πολύ λίγο. Δηλαδή δεν υπήρξε ανάγκη να κρατήσουμε ούτε καν ομπρέλα, απλά φοβηθήκαμε ότι μπορεί να επακολουθήσει πιο δυνατή βροχή. Γενικά ο καιρός εδώ είναι πάρα πολύ καλός για μας. Ούτε κρύο κάνει, ούτε όμως και αρκετή ζέστη. Μπορείς να είσαι με ένα κοντομάνικο όλη τη μέρα, αν και εγώ φορώ πάντα ένα λεπτό πουκάμισο με μακρύ μανίκι. Έτσι δεν χρειάζεται σχεδόν καθόλου να φοράω ένα ανοιξιάτικο μπουφάν που κρατώ. Την πρώτη μέρα που κάναμε την εκδρομή στο Βορρά ήταν σαφώς καλύτερος ο καιρός, αφού ήταν συνεχώς λιακάδα. Βέβαια εδώ υπάρχει το πρόβλημα με μία θαμπάδα που έχει συνέχεια η ατμόσφαιρα. Ίσως οφείλεται στην υγρασία, αλλά πιστεύω κυρίως σε σωματίδια της άμμου που αιωρούνται στον αέρα και έχουν έρθει από την Αίγυπτο, όπως γίνεται και στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε ορατότητα σε πολύ μεγάλο βάθος, αλλά δεν είναι και κάποιο μεγάλο πρόβλημα.

Η χώρα είναι σχετικά ακριβή. Όχι βέβαια πιο ακριβή από την Ελλάδα, αν και σε ορισμένα μαγαζιά ισχύει κι αυτό. Χθες βράδυ που καθίσαμε σε ένα σουβλατζίδικο φάγαμε με κόστος το πολύ 15 ευρώ το ζευγάρι. Βέβαια αυτά που φάγαμε δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Εννοείται δεν ήπιαμε τίποτα, γιατί το συγκεκριμένο μαγαζί δεν σερβίρει αλκοόλ (δεν πίνουμε και τίποτε άλλο!!!). Αυτό συμβαίνει σε πολλά μαγαζιά αλλά όχι σε όλα. Ακόμα και σε σουπερμάρκετ μπορείς να πας και να μην πουλάνε αλκοολούχα ποτά. Στο διπλανό όμως σούπερ μάρκετ μπορεί να πουλάνε. Αυτό εξαρτάται από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος. Αν είναι μουσουλμάνος δεν πουλά, αν είναι χριστιανός πουλά. Τα σουβλατζίδικα εδώ (που βέβαια αυτό που πουλάνε σαν σουβλάκι το λένε σάντουιτς) έχουν γύρο ο οποίος είναι είτε από μοσχάρι είτε από κοτόπουλο. Δεν είδα κάτι άλλο, δηλαδή χοιρινό ή αρνί.

Χθες το βράδυ, Πέμπτη, μου έστειλε μήνυμα ο Γιώργος που έχει το ταξί και μας κάνει τις εκδρομές, ότι σήμερα δεν θα μπορέσει να έρθει αλλά θα στείλει κάποιον άλλον στη θέση του ελπίζουμε να είναι εξίσου καλός, αν και ο ίδιος ο Γιώργος με διαβεβαίωσε για αυτό το πράγμα.

Σάββατο πρωί

Μία μέρα πριν φύγουμε από το Λίβανο. Χθες Παρασκευή, ο Γιώργος δεν ήρθε με το ταξί του για να μας πάρει να μας πάει στην προγραμματισμένη ξενάγηση. Έστειλε όμως ένα άλλο λίγο νεότερο παιδί ηλικίας κοντά στα 40, ενώ ο Γιώργος είναι 46 ετών. Το όνομά του είναι Ηλίας και μπορώ να πω ότι ήτανε μία χαρά. Οδηγούσε πολύ προσεκτικά, πιο πολύ από τον Γιώργο και λειτουργούσε και αυτός όπως ο Γιώργος δηλαδή ποτέ δεν μας έλεγε πόση ώρα θα χρειαστούμε σε ένα μνημείο ή μέρος που σταματούσαμε και πάντα μας έλεγε ότι αυτός θα περιμένει όσο χρειαζόταν. Ήταν βέβαια λίγο φοβητσιάρης στην οδήγηση σε σχέση με τον Γιώργο.

Ξεκινήσαμε το πρωί φεύγοντας από την Βηρυτό με την πολύ κίνηση στους δρόμους και η πρώτη μας στάση ήταν στην πόλη Ανζάρ. Επισκεφθήκαμε μονάχα ένα ρωμαϊκό μνημείο, το Anjar Citadel, το οποίο είχε αρκετά μεγάλη έκταση. Μην τυχόν και πάτε στο Λίβανο και δεν επισκεφτείτε αυτό το χώρο! Είναι καταπληκτικός. Περιελάμβανε ένα μακρύ δρόμο με κολώνες δεξιά και αριστερά και δύο παλάτια, ένα μικρό και ένα μεγαλύτερο. Μπορώ να πω ότι ήταν καλά συντηρημένο, αλλά φυσικά μπορούν να γίνουν και περισσότερα. Εμείς μείναμε ενθουσιασμένοι αφού πήγαμε και ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες και είχε και πολύ καλό καιρό.

Είναι αλήθεια ότι στα αρχαιολογικά μνημεία δίνουμε μεγάλη σημασία στα ταξίδια μας. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι πολύ της Ιστορίας, αλλά δε με αφήνει και αδιάφορο. Στο Λίβανο λοιπόν είδαμε αξιόλογα μνημεία. Και το Ανζάρ ήταν από το σπουδαιότερα!

Οι περισσότεροι στη χώρα δεχόταν τη φωτογράφιση με χαμόγελο:

Και πατάτες Λιβάνου:

 

[KIKI]

Εσύ κινήθηκες στη χώρα με ταξί, ή κάποιο άλλο μέσον;
Τι καιρό έκανε όταν πήγες;
Αφού συμφωνείς σημαίνει ότι σου άρεσε κι εσένα.
Η επόμενη μέρα με Ανζάρ και Μπάαλμπεκ ήταν καταπληκτική. Πιστεύω να βρω χρόνο τις επόμενες μέρες να τα ανεβάσω, γιατί από αύριο έχω τρεχάματα.

Ο καιρος ηταν μια χαρά , ανοιξιάτικος .
Μόνο την τελευταία μέρα είχαμε βροχή αλλά οχι δυνατή.
Τη θαμπάδα που λες την πρόσεξα και εγω ο ηλιος ηταν "χλωμός"

Οσο για την οδήγηση ταξιδεψα με ενα γενναιο φίλο και νοικιασαμε αυτοκινητο με 30 ευρω την ημέρα .
Γυρισαμε σε όλα τα μέρη που εχεις αναφερει (πλην του τελευταιου ) .
Καθε βραδυ που παρκαραμε στο ξενοδοχειο φιλιομασταν σταυρωτα που είμαστε ζωντανοι !

Το φαγητό το βρηκα πολυ ακριβό και σε εστιατορειο και σε συνοικιακά φαγάδικα .
Παρά τη φήμη της λιβανέζικης κουζίνας δεν εφαγα κάτι ιδιαιτερο .
Ειχαν ομως ωραία γλυκά .

 

[travelbreak]

Κοιλάδα Μπεκάα και αρχαιότητες Βaalbek

Συνεχίζω υπενθυμίζοντας ότι περιγράφω την ημέρα Παρασκευή και τα αντιγράφω από το ημερολόγιό μου του Σαββάτου το πρωί.
Μετά από την επίσκεψη στο Ανζάρ πήγαμε στο Βaalbek. Από τα καλύτερα Ρωμαϊκά που έχω δει. Πρώτα πήγαμε να δούμε ένα λατομείο που έκοβαν τις πέτρες που χρησιμοποιούσαν στα κτήρια που έκτιζαν εκεί. Βρίσκονταν κάποια απομεινάρια από τεράστιες πέτρες (από τις μεγαλύτερες που έχουν καταγραφεί ιστορικά) που προσπαθούσαν να κόψουν αλλά τις άφησαν πριν ολοκληρώσουν την εργασία τους.

Να και τα στοιχεία για το μέρος:

Μετά πήγαμε στο κυρίως μνημείο του Βaalbek και εκεί μείναμε έκπληκτοι από το μέγεθος και την ομορφιά. Πραγματικά από τα πιο μεγάλα Ρωμαϊκά και αρχαία ελληνικά μνημεία που έχουμε επισκεφθεί. Θα το συγκρίνω μόνο με τα μνημεία που έχουμε δει στη Λιβύη και την Παλμύρα της Συρίας. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο τόσο μεγάλο. Για μνημεία της αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής εποχής, δεν μιλάω για την Αίγυπτο ή για την Αμερική. Είδαμε σε μια επιγραφή πάντως ότι είναι το μεγαλύτερο Ρωμαϊκό κόμπλεξ.

Συγκρίνετε τις κολώνες με τους ανθρώπους για να καταλάβετε το μέγεθος. και είχε κια άλλες μεγαλύτερες αλλά ήταν για συντήρηση «σε περιτύλιγμα».

Και για το μέγεθος της διαμέτρου:

Ο ναός του Βάκχου (που ήταν ο μικρός από τους δύο. Του Δία δεν υπήρχε σε τέτοια κατάσταση) απ' έξω:

Η είσοδος:

Και από μέσα:

Η επόμενη είναι πανοραμική. Δεν ξέρω πως θα φανεί.

Τελικά διαπιστώνω ότι δεν λέει τίποτα αυτή η πανοραμική. Στο κινητό που γίνεται μεγέθυνση είναι πολύ καλύτερη.

Σε όσους αρέσουν τα μνημεία είναι από εκείνα που δεν πρέπει να χάσουν.

Έχουν τόσα πολλά που κάποια δεν είναι επισκέψιμα. Τα είδαμε πάνω από ένα τοίχο:

Αφού πηγαίναμε πάνω-κάτω επί δύο ώρες στο Βaalbek, ακόμα και στο μουσείο, που δεν είχε όμως τρομερό ενδιαφέρον, επιστρέψαμε στον οδηγό μας για να μας πάει στην Κσάρα που ήταν ένα οινοποιείο. Το ιδιαίτερο που είχε αυτό το σημείο ήταν ότι οι αποθήκες των βαρελιών και μπουκαλιών ήταν σε κάποιες στοές σκαμμένες μέσα σε ένα λόφο. Μιλάμε για εκατοντάδες μέτρα στοών που περιείχαν τα βαρέλια και τα μπουκάλια. Μας άρεσε πολύ αν και δεν το περιμέναμε, αφού δεν ξέραμε τι θα δούμε. Νομίζαμε ότι θα ήταν ένα απλό οινοποιείο που θα μας πουλούσαν κρασιά.

Δεν καθίσαμε εκεί πάνω από μισή ώρα γιατί θέλαμε να πάμε στην Harissa. Ακολουθήσαμε ένα πολύ ωραίο ορεινό δρόμο. Φτάσαμε σχεδόν μέχρι το υψόμετρο των 2 χιλιομέτρων και δίπλα μας υπήρχαν χιόνια.

Στο βάθος η κοιλάδα Μπεκάα, πολύ γνωστή σε μας τους μεγάλους:

Μπορεί να μου πει κάποιος που τα βρίσκουν τα λεφτά και χτίζουν αυτές τις αηδίες:

Στη Χαρίσα πήγαμε κατευθείαν στο λόφο που είναι ένα άγαλμα της Παναγίας και μία μοντέρνα θα έλεγα εκκλησία, ενώ στο βάθος φαινόταν άλλη μία κλασική εκκλησία πολύ όμορφη, του Αγίου Παύλου. Κάναμε τη βόλτα μας στο άγαλμα και ανεβήκαμε μέχρι την κορυφή του με κάποια λίγα σκαλιά που είχε.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, αφού δεν προτιμήσαμε να πάρουμε το τελεφερίκ για να κατεβούμε. Πήγαμε λίγο στην παραλία της Χαρίσα και μετά προχωρήσαμε να δούμε την παλιά πόλη, τη Ντζούνη, που το ενδιαφέρον ήταν μόνο ένας δρόμος. Το χαρακτηριστικό ήταν το χτίσιμο των εισόδων και το εσωτερικό.

Δεν καθίσαμε και εκεί πολύ ώρα και βάλαμε τον Ηλία να μας γυρίσει στο ξενοδοχείο μας όπου φτάσαμε περίπου στις 19:20, που σημαίνει ότι ήταν μαζί μας περίπου 11:30 ώρες.

Όταν πήγα να του δώσω τα 160 δολάρια, μου είπε ότι ο Γιώργος του είπε να μας ζητήσει ακόμα 20 για την επίσκεψη στη Χαρίσα. Του έδειξα την δυσαρέσκεια μου, αλλά του έδωσα τα χρήματα. Μετά που το συζητήσαμε με την παρέα, είπαμε ότι δεν πειράζει και έτσι κι αλλιώς μας έρχεται πολύ φθηνά αυτή η εκδρομή. Άλλωστε από την Ελλάδα στην επικοινωνία που είχα με τον Γιώργο είχαμε συμφωνήσει να πληρώνουμε μαζί την βενζίνη του αυτοκινήτου, αλλά τώρα μου είπε ότι αυτό δεν το ήθελε και την πληρώνει μόνος του. Σε βραδινή επικοινωνία που είχα με τον Γιώργο για την σημερινή μέρα (Σάββατο) δεν ανέφερα τίποτα για τα επιπλέον 20 δολάρια γιατί πράγματι δεν είναι κάτι σημαντικό και του είπα ότι θέλουμε να έρθει και να μας πάει στα σπήλαια Jeita Grotto, που είναι εδώ κοντά και να επιστρέψουμε πίσω. Τον περιμένουμε λοιπόν σήμερα στις 08:30 για να έρθει.

Η περιοχή της Χάμρα που μένουμε είναι αρκετά καλή γιατί έχει όλα τα μαγαζιά που θέλει ένας τουρίστας και έχει πολύ ζωή εδώ κοντά. Πράγματι, χτες καθίσαμε για μπύρα και καφέ σε μια καφετέρια. Είχαμε ακούσει ότι ο Λίβανος είναι λίγο ακριβός και όντως δεν βρίσκεις καφέ εδώ γύρω κάτω από 3 ευρώ. Η μικρή μπύρα μάλιστα έχει σίγουρα από 5 ευρώ και πάνω. Μόνο το αναψυκτικό κάνει περίπου 2 ευρώ. Στα σουπερμάρκετ που ψωνίζουμε κάτι λίγα πράγματα, θεωρώ ότι είναι σχετικά οικονομικά, δηλαδή περίπου όπως στην Ελλάδα.

Στις βόλτες στα μνημεία που κάναμε συναντήσαμε και μιλήσαμε με ένα ζευγάρι Ελλήνων που ταξίδευαν και αυτοί μόνοι τους με το παιδί τους. Έκαναν διάφορες εκδρομές με ταξί. Το ίδιο και άλλα δύο ζευγάρια που συναντήσαμε στο Βaalbek, που κι αυτοί με ταξί πήγαιναν και έρχονταν. Άλλους Έλληνες δεν συναντήσαμε σε αυτό το ταξίδι, ως τώρα τουλάχιστον.

Εννοείται ότι οι ντόπιοι σχεδόν πάντα μας ρωτάνε από πού είμαστε και είναι πολύ χαρούμενοι όταν ακούνε ότι είμαστε Έλληνες. Έτσι κι αλλιώς το ξέρουμε ότι χαίρομε εκτίμησης στον αραβικό κόσμο. Οι οδηγοί μας και οι δύο είναι χριστιανοί Μαρωνίτες, που είναι η μεγαλύτερη θρησκευτική χριστιανική ομάδα του Λιβάνου. Στις βόλτες που έχουμε κάνει με τα αυτοκίνητα έχουμε δει πάρα πολλούς καταυλισμούς, στο Νότο των Παλαιστινίων και στα ανατολικά των Σύριων. Τους είδα σχετικά καλά οργανωμένους αν και δεν μπήκαμε μέσα σε αυτούς.

Οι οδηγοί μας, ως χριστιανοί, κατάλαβα ότι μισούν τους Σύριους όχι για τη σημερινή τους κατάσταση αλλά για την κατοχή που είχαν επιβάλλει στο Λίβανο πριν από 30-40 χρόνια. Με τους παλαιστίνιους δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα, αν και τους έχουν κατσικωθεί εδώ για πάρα πολλά χρόνια.

Στη βόλτα που κάναμε προς τα ανατολικά, είδαμε κάποια βουνά τα οποία δεν είχαν σχεδόν καθόλου βλάστηση. Το λέω αυτό γιατί στο Βορρά όλα τα βουνά έχουν καλή βλάστηση μέχρι αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Οι περιηγήσεις μας ήταν στην γνωστή από τους πολέμους του Λιβάνου κοιλάδα Μπεκάα, η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρα. Είναι τεράστια. Έχει πάρα πολλά χωριά και πόλεις και είναι πολύ εύφορη και καλλιεργούνται εκεί κυρίως κηπευτικά. Στο Νότο είχαμε δει πιο πολύ φρούτα, μπανάνες, πορτοκάλια, και τέτοια.

Καταυλισμός προσφύγων:

Χθες η είσοδος δεν ήταν και τόσο φθηνή όπως τις προηγούμενες φορές, αφού στο Βaalbek έφτασε την τιμή των 10 δολαρίων που και πάλι φυσικά είναι πολύ χαμηλή. Στην πόλη Aanjar η τιμή ήτανε, αν θυμάμαι καλά, περίπου 5 ή 6 δολάρια.

 

[travelbreak]

Έχω ανεβάσει ένα 15λεπτο βίντεο, περίληψη όλου του ταξιδιού μας:

 

[travelbreak]

Σπήλαια Jeita Grotto

Είναι Σάββατο βράδυ, και φυσικά είναι η τελευταία μας βράδια στον Λίβανο και στην Βηρυτό. Και η σημερινή μέρα είχε αρκετό ενδιαφέρον. Ίσως όχι όσο οι προηγούμενες, όμως ξεκίνησε πολύ όμορφα.

Το πρωί ήρθε ο Γιώργος με το ταξί για να μας πάρει και να μας πάει στο σπήλαιο ή μάλλον στα σπήλαια, γιατί είναι δύο, της Jeita. Ήρθε περίπου στις 8:30 και μετά, πάλι περνώντας από μία μεγάλη κίνηση στους δρόμους της πόλης, φτάσαμε στο σπήλαιο που είναι σε απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων από δω. Πληρώσαμε ένα εισιτήριο που για Λίβανο θεωρώ ότι είναι λίγο ακριβό, αλλά γενικά είναι μία χαρά, στην τιμή των περίπου 12 ευρώ. Τα αξίζει τα χρήματα αυτά γιατί πρώτον πήραμε ένα τελεφερίκ που για μικρή απόσταση μας ανέβασε μέχρι την είσοδο του σπηλαίου, όπου ο καθένας έμπαινε μόνος του χωρίς ξενάγηση. Το μόνο που σου έκαναν ήταν ότι σε υποχρέωναν να αφήσεις στην είσοδο το κινητό σου και τη φωτογραφική σου μηχανή ώστε να μην μπορείς να τραβήξεις φωτογραφίες. Από μία άποψη καλά έκαναν, όμως το σπήλαιο ήταν φωταγωγημένο και δεν μπορείς να πεις ότι οι φωτογραφίες (που θα μπορούσε να είναι και χωρίς φλας) θα έκαναν κάτι κακό. Επομένως εικόνες δεν έχουμε, αλλά ούτε και καρτποστάλ της προκοπής βρήκαμε. Ό,τι έχει μείνει είναι στη μνήμη μας.

Η είσοδος:

Το πρώτο σπήλαιο, που ονομάζεται Επάνω Σπήλαιο, ήταν ουσιαστικά μία τεράστια αίθουσα που προχωρούσες περίπου για 700 μέτρα, σε ένα ευρύχωρο διάδρομο. Σε ορισμένα σημεία είχε ύψος μέχρι και 100 μέτρα από το βάθος κάτω που υπήρχε νερό, μέχρι την οροφή. Είχε πάρα πολύ όμορφους σταλακτίτες, κυρίως, αλλά και σταλαγμίτες. Είχε ορισμένα σημεία με λιμνούλες.

Εμείς ευτυχώς ήμασταν από τους πρώτους επισκέπτες με αποτέλεσμα να είμαστε πολύ άνετοι στην περιήγηση και αυτό διότι σήμερα είναι Σάββατο, οπότε σίγουρα θα το επισκεφθεί πολύς κόσμος προς το μεσημέρι. Σε πολλά σημεία της διαδρομής υπήρχαν νεαροί οι οποίοι με πολύ καλά Αγγλικά σου απαντούσαν σε οποιαδήποτε ερώτηση ήθελες. Εντύπωση μας έκανε ένας άλλος νεαρός που μάζευε σκουπίδια που είχε πετάξει ο κόσμος. Δεν μπορείς να φανταστείς τι μάζευε ο άνθρωπος: από άδεια μπουκάλια νερού μέχρι γυαλιά ηλίου και διάφορα χαρτιά. Πώς είναι δυνατόν να μπαίνεις σε ένα σπήλαιο και να πετάς πράγματα ή να είσαι απρόσεκτος και να σου πέφτουν!

Στο σπήλαιο αυτό μπήκαμε από την είσοδο και πήγαμε μέχρι το τέλος του και επιστρέψαμε από το ίδιο μονοπάτι. Στην επιστροφή υπήρχε πολύ περισσότερος κόσμος που ήδη είχε αρχίσει να μπαίνει λόγω του ότι είχε προχωρήσει η ώρα.

Όταν φτάσαμε στην έξοδο μπήκαμε σε ένα τρενάκι και μας κατέβασε στο Κάτω Σπήλαιο όπου μπήκαμε σε βάρκες για να κάνουμε μία βόλτα 10 λεπτών σε μία πολύ μεγάλη λίμνη που ήταν μέσα στο σπήλαιο. Όμως κατά τα άλλα δεν είχε ενδιαφέρον. Φυσικά η βόλτα με τη βάρκα ήταν πολύ όμορφη και ιδιαίτερη.

Μετά το τέλος και αυτής της μικρής βόλτας επιστρέψαμε στο Γιώργο για να μας μεταφέρει στο κέντρο της πόλης. Του είπαμε να μας αφήσει στο Εθνικό μουσείο της Βηρυτού και έτσι έγινε. Εκεί φτάσαμε στις 11:30. Ο Γιώργος ζήτησε 50 δολάρια για τη σημερινή ημέρα. Για το χθεσινό θέμα με τον Ηλία και τα 20 επιπλέον δολάρια δεν είπαμε καμιά κουβέντα και καλά κάναμε. Συνεννοηθήκαμε να έρθει αύριο στις 16:00 να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο για την πτήση μας που είναι στις 18:30.

Το εθνικό μουσείο χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο είχε το ενδιαφέρον του και 40 περίπου λεπτά κάναμε βόλτα σε όλες τις αίθουσες. Είχε βέβαια εκθέματα από την ελληνιστική, τη ρωμαϊκή αλλά και τις ύστερες περιόδους.

Να και το έκθεμα που μου άρεσε πιο πολύ:

Μετά από το μουσείο θα θέλαμε να πάμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, αλλά προτιμήσαμε να περάσουμε από το κέντρο της πόλης. Θέλαμε να δούμε τα αρχαία λουτρά και την πλατεία των μαρτύρων. Κάπου εκεί συναντήσαμε ένα νέο ζευγάρι Έλληνες, που μας είπαν για δύο-τρία σημεία που μπορούσαμε να επισκεφθούμε και δεν το είχαμε κάνει ακόμα. Ήταν τα μαγαζιά πολυτελείας και η περιοχή της προκυμαίας με τα μεγάλα ιδιωτικά σκάφη. Γύρω-γύρω είχε πολύ ωραία μαγαζιά για καφέ και φαγητό. Περάσαμε λοιπόν και από κει αφού δεν ήταν και τόσο μακριά και επιστρέψαμε, εννοείται με τα πόδια μας, στο ξενοδοχείο μας σχεδόν στις 16:00 το απόγευμα.

Απομεινάρια του εμφυλίου:

Το μνημείο των μαρτύρων:

Τα αρχαία λουτρά:

Κλασικά πράγματα:

Ο ναργιλές πάει σύννεφο:

Δώσαμε ραντεβού με την παρέα μας στις 18:00 για να πάμε πάλι στο κέντρο της πόλης. Θέλαμε να πάμε να φάμε βραδινό εκεί που είχαμε φάει και την πρώτη βραδιά, δηλαδή στην κεντρική πλατεία που μας άρεσε πολύ. Εκεί καταλήξαμε περνώντας μάλλον από γνωστά μέρη και καθίσαμε περίπου στις 20:00.

Αυτό:

Αλλά και τούτο:

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο περίπου στις 10 το βράδυ, με τα πόδια μας αφού η απόσταση από εδώ ως το κέντρο, είναι περίπου 2 με 2,5 χιλιόμετρα, ανάλογα με το δρόμο που θα ακολουθήσουμε. Εμείς κάθε φορά ακολουθούμε και διαφορετικό αφού από τη μία χρησιμοποιούμε το GPS και από την άλλη την αίσθηση που έχουμε μόνοι μας. Για να πω την αλήθεια μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο οι διαδρομές δεν είναι και οι πιο ενδιαφέρουσες. Οι περιοχές που περνάμε, ειδικά τα τελευταία 1,5 χιλιόμετρα, είναι αρκετά λαϊκές θα έλεγα και δεν έχουν κάτι ενδιαφέρον. Ίσα-ίσα έχουν τόση πολλή κίνηση στα αυτοκίνητα που είναι κουραστικό να περπατάς. Βέβαια είναι και λίγο επικίνδυνο λόγω των απρόσεκτων οδηγών. Σήμερα είδαμε δύο ατυχήματα, σχετικά μικρά πιστεύω.

Αν ξέρει κανείς αραβικά, ας μου το μεταφράσει. Δε θυμάμαι που το είδα, αλλά για να το τράβηξα θα είχα το λόγο μου.

Ουσιαστικά η εκδρομή μας έχει τελειώσει και εάν η αναχώρηση ήταν αύριο το πρωί μάλλον θα ήμασταν πιο ευχαριστημένοι. Όμως θα πρέπει να περάσουμε μερικές ώρες ακόμα στην πόλη και δεν έχουμε σκοπό να πάμε κάπου αλλού. Το πρωί θα πάμε βόλτα προς την παραλία να δούμε τον φάρο. Ίσως να δούμε ξανά τον βράχο των περιστεριών. Θα γυρίσουμε το μεσημέρι θα αδειάσουμε τα δωμάτιά μας και θα περιμένουμε να περάσει η ώρα κάνοντας βόλτα στη γειτονιά μέχρι να πάμε στο αεροδρόμιο.

Φυσικά ο Λίβανος μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και σε καμία περίπτωση δεν περιμέναμε ότι θα έχει τόσο ενδιαφέρον, ειδικά αρχαιολογικό. Νομίζω ότι το Βaalbek είναι από τους καλύτερους χώρους αρχαιολογικούς που έχω επισκεφθεί ποτέ. Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Επίσης έχουμε αγοράσει και μερικά μικρά σουβενίρ, όχι πάντως και τόσο φθηνά για αραβική χώρα.

Στο επόμενο τεύχος η συνέχεια και το τέλος του ταξιδιού.

 

[travelbreak]

Καλημέρα και είναι η τελευταία μας μέρα σήμερα στο Λίβανο.

Οι τρεις τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις Ελλήνων που συναντήσαμε σε αυτό το ταξίδι, ήταν όλες μεμονωμένοι τουρίστες, δηλαδή παρέες από 1 μέχρι 4 άτομα, οι οποίοι πάντα χρησιμοποιούσαν ταξί για τις μετακινήσεις τους. Και τα ταξί από ό,τι κατάλαβα έχουν μία περίπου σταθερή χρέωση που είναι 180 δολάρια την ημέρα για 10 με 12 ώρες. Αν το πάρεις για 6 ώρες θα πληρώσεις περίπου 100 δολάρια. Τελικά στο Λίβανο δεν συναντήσαμε κάποιον που να έχει ενοικιάσει αυτοκίνητο. Όμως μου έκανε εντύπωση που δεν συναντήσαμε και κάποιο ελληνικό γκρουπ από τουριστικό γραφείο. Ξέρω ότι ένα γραφείο έφευγε δύο μέρες πριν από μας και πήγαινε στα μέρη που πήγαμε και εμείς, αλλά ίσως δεν συνέπεσε να τους δούμε.

Πάει τελείωσε και αυτό το ταξίδι. Βρισκόμαστε στο σπίτι στην Αθήνα. Χθες το πρωί που σηκωθήκαμε στην Βηρυτό δεν είχαμε και πολλά πράγματα να κάνουμε. Πρώτον διότι είχαμε δει τα περισσότερα και δεύτερον ήμασταν για να κυκλοφορήσουμε μόνο με τα πόδια. Αφού δεν υπήρχε κάτι μακρινό που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε μεταφορικό μέσον φύγαμε κατά τις 9:00. Πληρώσαμε το ξενοδοχείο, που το κόστος για όλες τις μέρες ήταν 250 δολάρια κάθε δωμάτιο και πήγαμε προς την πλευρά της θάλασσας κοντά σε μας.

Αρχικά πήγαμε στον φάρο για να τον δούμε και εντύπωση μας έκανε που υπήρχε ένας άλλος πολύ όμορφος φάρος μέσα στην πόλη, τουλάχιστον 200 μέτρα από τη θάλασσα.

Κάναμε ξανά βόλτα μέχρι το βράχο των περιστεριών. Η μέρα ήταν αρκετά ζεστή αλλά δεν ήταν τόσο που να μας ενοχλεί ιδιαίτερα. Περπατήσαμε και μέχρι μία μεγάλη παραλία που έχει. Αρκετός κόσμος (για την εποχή) έκανε μπάνιο, μόνο άντρες.

Στη συνέχεια αποφασίσαμε να πάμε άλλη μία βόλτα προς την πλευρά του κέντρου της πόλης και τα πολυτελή ξενοδοχεία και καταστήματα. Ο Γιάννης με τη Μαργαρίτα έμειναν στο δωμάτιό τους. Πράγματι πήγαμε τη βόλτα μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και μετά από δύο, δυόμισι ώρες επιστρέψαμε στο δωμάτιο. Φάγαμε κάτι λίγα πράγματα που είχαν μείνει, κάναμε και μία βόλτα σε ένα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μας και αγοράσαμε μερικές συσκευασίες καφέ, και φάγαμε και το συνάλλαγμα μας και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γιατί στις 16:00 ήρθε ο Γιώργος με το ταξί του και μας μετέφερε στο αεροδρόμιο.

Τα είδαμε και αυτά:

Το αεροπλάνο είχε μία καθυστέρηση περίπου μίας ώρας, αλλά φτάσαμε στο σπίτι μας περίπου στις 10 το βράδυ.

Ήταν ένα γεμάτο ταξίδι που δεν κόστισε παραπάνω από 600 ευρώ το άτομο, με πέντε διανυκτερεύσεις, δηλαδή ταξίδι έξι ημερών. Τα έξοδά μας ως ζευγάρι ήταν 1.150 ευρώ εκ των οποίων τα 332 ήταν για τα αεροπορικά εισιτήρια, τα 240 περίπου για το ξενοδοχείο και περίπου 280 για το ταξί. Επομένως δεν φάγαμε και πολλά, αφού τρώγαμε πάντα φθηνό φαγητό.

Είναι ένα ταξίδι που σίγουρα μπορώ να το συστήσω στους γνωστούς μου, εάν θέλουν να περάσουν καλά και να δουν πολύ ενδιαφέροντα αρχαία μνημεία αλλά και μία σχετικώς όμορφη φύση, που περιορίζεται βέβαια στα σπήλαια και στην περιοχή της Καντίσα.

Εκείνο επίσης που σε εντυπωσιάζει αρνητικά είναι ότι σχεδόν παντού υπάρχουν χτισμένα μεγάλα κτίρια είτε πολυκατοικίες, είτε ακόμα και μονοκατοικίες θα έλεγα, αλλά τεραστίων διαστάσεων. Οι δρόμοι είναι αρκετά καλοί και έχει πάρα πολλούς. Όμως οι οδηγοί είναι το μεγάλο πρόβλημα, αφού οδηγούν πολύ άτσαλα και όποιος προλάβει και πάρει θέση είναι ο νικητής. Ιδιαίτερα αυτό συμβαίνει στις πόλεις. Επίσης επικίνδυνα οδηγούν και τα μηχανάκια.

Στην περιοχή που μέναμε είχε πάρα πολλά ανταλλακτήρια για να αλλάξεις και να κάνεις τοπικό νόμισμα. Βέβαια παντού, ακόμα και στις αποδείξεις, έγραφαν την τιμή και σε δολάρια οπότε αν ήθελες πλήρωνες σε δολάρια. Όταν ήθελες όμως να πληρώσεις με ευρώ τότε υπήρχε μία μικρή δυσκολία, αλλά και αυτό γινόταν.

Με το καλό και στο επόμενο ταξίδι.