vasnorth
Member
- Μηνύματα
- 606
- Likes
- 1.862
Περιεχόμενα
1.
Το πρωτοχρονιάτικο ταξίδι στο Λονδίνο είχε ήδη προγραμματιστεί από τις αρχές Σεπτεμβρίου, όπως πάντα εδώ και πολλά χρόνια και μόνο κάποιες μικρές λεπτομέρειες έμεναν για να ρυθμιστούν.
Όσο πλησίαζε όμως ο καιρός κάπου βλέπαμε ότι και εφέτος οι μέρες που θα περνάγαμε στο Λονδίνο για τις γιορτές ήταν πολλές, σχεδόν δέκα και έτσι πέρασε πολλές φορές η σκέψη να συνδυάζαμε και κάποιον άλλο προορισμό, όπως είχαμε κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν. Βέβαια όσες μέρες και να βρεθείς στο Λονδίνο και όσες φορές και να επισκεφθείς αυτή τη μοναδική πόλη πάντα είναι λίγες και πάντα θα θέλεις να επιστρέφεις, όπως συμβαίνει και σε μένα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Άλλωστε με αυτή την πόλη αλλά και με την ευρύτερη περιοχή της Αγγλίας οι λογαριασμοί που έχω ανοίξει δύσκολα θα κλείσουν. Με συνδέουν δεσμοί και ωραίες αναμνήσεις από σπουδές μέχρι και ανέμελα ταξίδια τότε που κάθε ταξίδι ήταν για όλους μας και μία μικρή κατάκτηση.
'Ετσι λοιπόν αυτή τη φορά και έχοντας καλύψει πολλά κομμάτια του Ηνωμένου Βασιλείου, εκεί στα ξαφνικά, πήραμε την απόφαση τις τρεις πρώτες μέρες του ταξιδιού να τις περάσουμε στο γειτονικό Δουβλίνο. Έπαιξε ρόλο βέβαια και το κοντινό της απόστασης, σχεδόν μία ώρα και κάτι με το αεροπλάνο, αλλά και οι πολλές επιλογές που υπάρχουν τόσο από πτήσεις, όσο και από αεροπορικές εταιρείες.
Να διευκρινίσω φυσικά ότι αναφέρομαι για αναχώρηση από το Λονδίνο και όχι από την Αθήνα. Να σημειώσω συγχρόνως ότι με παρακίνησαν και οι ωραίες αφηγήσεις πολλών μελών του forum με τις εξαίρετες ιστορίες τους, τους οποίους και ευχαριστώ ιδιαίτερα και να συμπληρώσω ότι με αυτή την μικρή ιστορία δεν θέλω να περιγράψω κάτι το διαφορετικό από όσα έχουν εξαιρετικά ειπωθεί, αλλά να μεταφέρω τις εικόνες και τις εντυπώσεις μου από τις λίγες μέρες που περάσαμε σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη.
Φτάνοντας λοιπόν την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στο Λονδίνο μετά από μία άνετη πτήση με την EasyJet, η οποία σημειωτέον στο εφετινό ταξίδι μας εξέπληξε ευχάριστα με την αλλαγή προς το καλύτερο των καθισμάτων της, για το πρώτο βράδυ είχαμε κλείσει διανυκτέρευση στο αεροδρόμιο του Gatwick και συγκεκριμένα στο ''Premier Inn'' που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην έξοδο του North Terminal. Η επιλογή ήταν καλή γιατί την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε σχετικά νωρίς για το Δουβλίνο.
Το επόμενο πρωϊνό αφού αφήσαμε τις αποσκευές στο χώρο φύλαξης του αεροδρομίου (£9 την ημέρα) κατευθυνθήκαμε απευθείας με τις χειραποσκευές και μόνο στην πύλη αναχώρησης.
Να σημειώσω εδώ ότι η πτήση του πηγαιμού έγινε με την Aer Lingus, μία εταιρεία η οποία μας ενθουσίασε με την άνεση, το service, την ευγένεια του πληρώματος και γενικά με την συνολική ποιότητα που αποκόμιζες με την είσοδο σου στο αεροπλάνο. Το κόστος της πτήσης ήταν €45 το άτομο χωρίς αποσκευή, αρκετά χαμηλό νομίζω για πτήση μίας ώρας και κάτι.
Έτσι λίγο πριν το μεσημέρι και μετά από μία άνετη πτήση άρχισαν να φαίνονται σιγά σιγά από το παράθυρο του αεροπλάνου τα πρώτα σπίτια του Δουβλίνου. Οι πρώτες εικονες δείχνουν μία καταπράσινη έκταση με διάσπαρτα καλοδιατηρημένα σπίτια και όσο πλησιάζουμε κοντά στο αεροδρόμιο η ισοροπία ανάμεσα στο αστικό τοπίο και στο πράσινο φαίνεται να διατηρείται σε ικανοποιητικό βαθμό.
Η προσγείωση έγινε στο τέρμιναλ 2 που χρησιμοποιείται από την Aer Lingus. Επειδή είχαμε μόνο χειραποσκευές μαζί μας, γρήγορα και άμεσα βρεθήκαμε στην έξοδο των αφίξεων. Εντύπωση μου έκανε παρόλο που ερχόμασταν από μία χώρα εκτός Schengen δεν υπήρχε κανένας τελωνιακός έλεγχος στην είσοδο του αεροδρομίου, όπως και στην επιστροφή μας στο Λονδίνο. Ίσως οι δύο αυτές χώρες να έχουν υπογράψει μεταξύ τους συμφωνία ελεύθερης μετακίνησης, όπως και έχουν οι χώρες - μέλη της Schengen.
Για να φτάσει τώρα κάποιος στο κέντρο της πόλης υπάρχουν δύο τρόποι, ή να πάρει ταξί ή κάποιο από τα διαθέσιμα λεωφορεία γιατί προς το παρόν μέσο σταθερής τροχιάς δεν υπάρχει. Η απόσταση από το αεροδρόμιο έως το κέντρο της πόλης είναι 10 km και η διάρκεια της διαδρομής περίπου μισή ώρα. Εκτός της τυπικής λεωφορειακής γραμμής 16 και με συχνότητα δρομολογίων κάθε 16’ (€3,30 το απλό εισιτήριο, €2,60 με τη χρήση της Leap Card) αλλά με πολλές στάσεις στη διαδρομή και κάπως άβολα αν έχεις αποσκευές μαζί σου γιατί δεν υπάρχει ξεχωριστός χώρος αποθήκευσης, υπάρχουν και δύο μεγάλες εταιρείες που άνετα σε μεταφέρουν στο κέντρο χωρίς πολλές στάσεις και καθυστέρηση στη διαδρομή.
Η μία είναι η Aircoach 700 και η άλλη η Airlink 747. Το εισιτήριο και για τις δύο γραμμές είναι €6 και με επιστροφή €10. Προτιμήσαμε όμως την Airlink γιατί η κάρτα απεριορίστων διαδρομών Leap Visitor Card (72h) που είχαμε προμηθευθεί κατά την έξοδο από το αεροδρόμιο για να έχουμε απεριόριστες μετακινήσεις στην πόλη, κάλυπτε συγχρόνως και τη διαδρομή με τη συγκεκριμένη εταιρεία από και προς το αεροδρόμιο. Έτσι με €19.50 που είναι το κόστος της κάρτας για τρείς μέρες, ήδη με τις μετακινήσεις για το αεροδρόμιο είχαμε κάνει σχεδόν απόσβεση. Τη συγκεκριμένη κάρτα μπορεί να την προμηθευτεί κάποιος από τα καταστήματα ''Spar'' που υπάρχουν στο αεροδρόμιο αλλά και σε όλη την πόλη. Οι στάσεις των λεωφορείων βρίσκονται ακριβώς έξω από την πύλη των αφίξεων και εύκολα και άμεσα μπορεί να τις βρει ο κάθε ταξιδιώτης.
http://www.dublinairport.com/gns/to-from-the-airport/by-bus-or-coach.aspx
Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στη στάση που μας εξυπηρετούσε για το ξενοδοχείο μας, η πρώτη εντύπωση που σχηματίσαμε για την τουριστική υποδομή αυτής της πόλης ήταν εξόχως θετική.
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο και αφού μας καλωσόρισε ένας ευγενέστατος κύριος από το κέντρο τουριστικών πληροφοριών του δήμου, μας βοήθησε δίνοντας οδηγίες για το πως θα βρούμε το ξενοδοχείο μας.
Κάπως έτσι νομίζω ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν και άλλες πόλεις τους επισκέπτες τους γιατί η πρώτη εντύπωση που θα σχηματίσει κάποιος από μία πόλη που επισκέπτεται είναι και αυτή που θα τον επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό θετικά ή αρνητικά για το υπόλοιπο του ταξιδιού.
Το ξενοδοχείο που είχαμε διαλέξει ήταν το ''Jurys Inn Parnell Street'', σχετικά κοντά στο κέντρο στα βόρεια του ποταμού Liffey και στην αρχή της O’ Connell Street. Ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο, σε πολύ καλή τοποθεσία, με πολύ καθαρά και ευρύχωρα δωμάτια και ένα εξαιρετικό πρωϊνό συμπληρωμένο με λιχουδιές από την Ιρλανδία. Το κλείσαμε και σε πολύ καλή τιμή, μέσω του Otel.com στα €65 το δίκλινο με πρωϊνό, ενώ σε άλλα sites το είχα βρει πάνω από €100. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο ξεκινήσαμε αμέσως για την πρώτη περιήγηση γιατί ο χρόνος ήταν λίγος, μόλις 2 μέρες, για να γνωρίσουμε και να πάρουμε μία ιδέα από τα αξιοθέατα της πόλης.
Το Δουβλίνο αν και δεν ανήκει στο club των πολύ δημοφιλών τουριστικά πρωτευουσών της Ευρώπης - όπως είναι για παράδειγμα η Ρώμη, το Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο ή και η Μαδρίτη ακόμα - εν τούτοις κατέχει σημαντικά ανερχόμενη θέση στον τουριστικό χάρτη της Ευρώπης.
Με πληθυσμό που πλησιάζει γύρω στο 1.800.000 κατοίκους απλώνεται στην ανατολική ακτή της Ιρλανδίας και συγκεκριμένα γύρω από τον ποταμό Liffey στο σημείο που εκβάλλει στην θάλασσα της Ιρλανδίας. Ο ποταμός αυτός διασχίζει από τα δυτικά προς τα ανατολικά το κέντρο του Δουβλίνου και με τα πολυάριθμα γεφύρια του εκτός από τη γοητευτική και ρομαντική νότα που προσδίδει στην πόλη, αποτελεί και σημαντικό ορόσημο της.
Στο Δουβλίνο λοιπόν, στην καταπράσινη πόλη των Κελτών με τους αμέτρητους θρύλους και τις παραδόσεις, στην πόλη της κουλτούρας και του πολιτισμού αλλά και της ξέφρενης διασκέδασης σε ιστορικές pubs και night clubs, όπου δίκαια την κατατάσσουν σε μία από τις πιο ζωντανές πόλεις της Ευρώπης.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιήγηση από τον πιο γνωστό δρόμο του Δουβλίνου, την περίφημη O’ Connell Street. Η οδός αυτή με πλάτος 50 μέτρων και μήκος σχεδόν 500 μέτρων θεωρείται από τους φαρδύτερους δρόμους της Ευρώπης. Προσωπικά όμως δεν με εντυπωσίασε και τόσο με την έκταση που αναφέρουν, παρά μόνο ίσως με την μεγάλη νησίδα που βρίσκεται ανάμεσα στην άνοδο και την κάθοδο και γενικά μάλλον όλο αυτό το θεωρώ κάπως υπερβολικό. Ένας συνήθης δρόμος είναι σαν αυτούς που συναντάμε στις περισσότερες πόλεις της Ευρώπης, όπου όλοι μας έχουμε συναντήσει και μεγαλύτερους και εντυπωσιακότερους δρόμους.
Ίσως τα παλαιότερα χρόνια ο δρόμος αυτός να είχε μεγαλύτερη αίγλη και να δικαιολογούσε την φήμη που τον ακολουθεί.
το κατάστημα Clerys στην O'Connell Street
το μνημείο του πολιτικού Charles Stewart Parnell στην αρχή της O'Connell Street
Τα σπουδαιότερα αξιοθέατα στην οδό αυτή είναι το Κεντρικό Ταχυδρομείο, σχεδιασμένο σε νεοκλασικό στυλ και σίγουρα ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της πόλης. Το κτίριο αυτό έχει συνδεθεί και με την ιστορική ''εξέγερση του Πάσχα'' του 1916, όπου τα σημάδια από τους πυροβολισμούς φαίνονται ακόμα στην πρόσοψη. Με την αιματηρή αυτή εξέγερση ξεκίνησε η αντίσταση στη βρετανική κυριαρχία με την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και είχε σαν αποτέλεσμα τον Μάιο του 1921 να υπογραφεί η Αγγλοϊρλανδική συνθήκη και η δημιουργία του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους.
Απέναντι από το Ταχυδρομείο και στο μέσον της λεωφόρου ξεχωρίζει το νεότερο μνημείο του Δουβλίνου, το Spire of Dublin και μπροστά σ’ αυτό το μνημείο το άγαλμα του ακτιβιστή επαναστάτη Jim Larkin. Η μεταλλική αυτή κολώνα των 120 μέτρων φτιάχτηκε για να σημαδέψει την είσοδο του Δουβλίνου στον 21ο αιώνα. Το πρωί ενώ αυτό το μνημείο φαίνεται κάπως αδιάφορο, το βράδυ με τα εντυπωσιακά φώτα που το στολίζουν μοιάζει να γίνεται ένα με τον ουρανό.
Κατηφορίζοντας την O’ Connell Street έχουμε φτάσει πιά κοντά στην όχθη του ποταμού Liffey, όπου η ομώνυμη γέφυρα O’ Connell αποτελεί τον σπουδαιότερο κόμβο που ενώνει το βόρειο με το νότιο τμήμα του Δουβλίνου.
Εκεί κλέβει τις εντυπώσεις το επιβλητικό μνημείο με το άγαλμα του μεγάλου ηγέτη Daniel O’ Connell, που εναντιωνόταν σταθερά στην ένωση με την Βρετανία.
Πολυάριθμες γέφυρες ενώνουν το βόρειο με το νότιο κομμάτι του Δουβλίνου και κάποιες από αυτές αποτελούν από μόνες τους τουριστικό αξιοθέατο.
η O' Donovan Rossa Bridge (1816) και στο βάθος ο Christ Church Cathedral
η Sean O' Casey Bridge (2005)
η Samuel Beckett Bridge (2009)
Από τις πιο πολυφωτογραφημένες όμως είναι η Ha’ Penny Bridge. Η σιδερένια αυτή πεζογέφυρα κατασκευάστηκε το 1816 και παρόλο που το επίσημο όνομα της είναι Liffey Bridge, εν τούτοις έχει επικρατήσει και αναφέρεται ως ''The Ha’ Penny Bridge'' από τη μισή πένα (half penny) που πλήρωναν οι πολίτες για να την διασχίσουν. Το ποσό αυτό δινόταν όχι για να καλυφθεί το κόστος κατασκευής της γέφυρας αλλά για να αντισταθμιστεί η ζημιά από την αντικατάσταση των πλοιαρίων που χρησιμοποιούνταν έως τότε για τη μεταφορά των πολιτών.
Φαίνεται το να κλειδώνουν οι ερωτευμένοι τον έρωτα τους σε κάποια γέφυρα αποτελεί πανευρωπαϊκή συνήθεια
Σταματάμε για λίγο πάνω στη γέφυρα O' Connell για να χαζέψουμε τα κτίρια γύρω από το ποτάμι, μέχρι εκεί που φτάνει η ανθρώπινη ματιά, για να δούμε αν το υδάτινο στοιχείο έχει προσθέσει αυτό το κάτι παραπάνω που έχουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις, εκείνες δηλαδή που έχουν την τύχη κάποιο ποτάμι να διασχίζει το κέντρο τους. Ίσως να φταίει η συννεφιά και το ψιλόβροχο που άρχισε διακριτικά να πέφτει ή ίσως ακόμα και οι προσδοκίες αλλά και οι εικόνες που είχα πλάσει με το μυαλό μου να ήταν υπερβολικές για αυτή την πόλη αλλά κάπου όμως το σκηνικό με απογοήτευσε. Προσπαθώντας να είμαι όσο γίνεται αντικειμενικός δεν μπορώ να πω ότι το τοπίο γύρω από το ποτάμι έχει κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Προσωπικά το βρήκα λίγο αδιάφορο και επίπεδο χωρίς την αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα που συναντάμε, όπως είπα και πριν, σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Μοιάζει σαν να έχουν αδιαφορήσει για την αρχιτεκτονική καλαισθησία του παραποτάμιου μετώπου, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων βέβαια και έχουν επικεντρωθεί στο ιστορικό κέντρο μόνο.
Αν και, όπως διαπιστώνει αμέσως ο επισκέπτης αυτής της πόλης, οι Δουβλινέζοι έχουν επηρεαστεί πάρα πολύ από τον βρετανικό τρόπο ζωής σχεδόν σε όλους τους τομείς - λογικό άλλωστε μετά από τόσα χρόνια αναγκαστικής συνύπαρξης - εν τούτοις η σύγκριση ανάμεσα στις δύο γειτονικές πρωτεύουσες είναι κάπου απογοητευτική αλλά ίσως και άδικη.
Συμφωνώ βέβαια με την άποψη ότι κάθε πόλη είναι μοναδική με τη δική της ταυτότητα και αλλοίμονο αν έμοιαζαν μεταξύ τους. Εδώ όμως άθελα μας κάνουμε τη σύγκριση με άλλες πόλεις αλλά και με το γειτονικό Λονδίνο, γιατί όπως είπα και πριν, οι δύο αυτές πόλεις έχουν κοινούς δεσμούς αλλά και κοινό παρελθόν.
Μπορεί όμως να έκανα βιαστικές εκτιμήσεις και στο τέλος η αποτίμηση να είναι διαφορετική. Η τελική ετυμηγορία θα δοθεί με το τέλος του ταξιδιού.
Αρκετά όμως φλυάρισα και σίγουρα θα σας έχω κουράσει. Συνεχίζουμε λοιπόν τον περίπατο προς το κέντρο της πόλης.
Έχουμε περάσει πλέον στο νότιο τμήμα της πόλης, στο πιο τουριστικό θα έλεγα γιατί εδώ βρίσκονται και τα πιο σημαντικά αξιοθέατα του Δουβλίνου. Από την περιοχή αυτή εξάλλου το Δουβλίνο πήρε και το όνομα του. Στα χρόνια των Βίκινγκς και συγκεκριμένα στην περιοχή γύρω από το Κάστρο υπήρχε μία λίμνη, η Dubh Linn, η ''σκοτεινή λίμνη'' στη γλώσσα των Κελτών, που χρησίμευε από τους Βίκινγκς για να δένουν τα πλοία τους λόγω του ότι η λίμνη αυτή συνδεόταν με το ποταμό Liffey μέσω του παραπόταμου του Poddle.
Καθώς όμως η πόλη με τα χρόνια επεκτεινόταν, γύρω στα 1700 η Dubh Linn και ο Poddle καλύφθηκαν και έτσι με τον καιρό ξεχάστηκαν.
Το νότιο τμήμα του Δουβλίνου γενικά ήταν κάπως υποανάπτυκτο και μόνο μετά το 1592 με την ίδρυση του Trinity College η περιοχή άρχισε σιγά σιγά να αναπτύσσεται και τελικά να καταλήξει να γίνει γύρω στα μισά του 19ου αιώνα σημαντικό κέντρο εμπορίου, πολιτισμού και διασκέδασης.
Σταματώ όμως την ιστορική αναδρομή, επιστρέφω στο σήμερα και συνεχίζουμε τον περίπατο μας εκεί από όπου είχαμε σταματήσει. Είμαστε στις αρχές της νότιας όχθης του Liffey ποταμού και συγκεκριμένα κατηφορίζουμε την Westmoreland Street. Στα μέσα της οδού και στα δεξιά μας ξεκινά η Fleet Street που είναι και η είσοδος της δημοφιλέστερης τουριστικής περιοχής του Δουβλίνου, της περίφημης Temple Bar. Την προσπερνάμε όμως γιατί θέλουμε να βρεθούμε εκεί όταν θα έχει βραδιάσει, θα έχει μαζευτεί ο κόσμος για την διασκέδαση του και η περιοχή θα έχει αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Έχουμε φτάσει στο κέντρο της μεσαιωνικής πόλης, όπου από εδώ ξεκινά η λεωφόρος College Green. Ένας καταπράσινος δρόμος ο οποίος κοσμείται από αγάλματα πολλών επιφανών Ιρλανδών.
Το βλέμμα όλων όμως κλέβει το πολύ εντυπωσιακό κτίριο της Τράπεζας της Ιρλανδίας. Φτιάχτηκε αρχικά το 1739 για να στεγάσει το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο αλλά από το 1781 και μετά έγινε η έδρα της Τράπεζας.
Ένα πραγματικά εντυπωσιακό οικοδόμημα που το βράδυ γίνεται ακόμα ωραιότερο με τον φωτισμό που το αναδεικνύει. Ατυχώς όμως αυτή την εποχή γίνονται έργα επέκτασης του τραμ στην ευρύτερη περιοχή και όπως είναι φυσικό στερούν πολύ από την ομορφιά της ιδιαίτερης αυτής γειτονιάς.
Απέναντι από το κτίριο της Τράπεζας δεσπόζει το τεράστιο συγκρότημα του πιο διάσημου εκπαιδευτικού ιδρύματος της Ιρλανδίας, του Trinity College ή διαφορετικά όπως είναι το επίσημο Ιρλανδικό του όνομα: ''Το Κολέγιο της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος της βασίλισσας Ελισάβετ στο Δουβλίνο''. Ευτυχώς που έχει επικρατήσει ως Trinity College γιατί άντε μετά να θυμάσαι όλο αυτό τον σιδηρόδρομο!
Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά, σε λίγο θα αρχίσει να σουρουπώνει, είμαστε και στα βόρεια της Ευρώπης και βραδιάζει νωρίς, αλλά και η πείνα αρχίζει να κάνει έντονα την παρουσία της. Δεν θέλουμε όμως να χάσουμε χρόνο για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο γιατί δεν θα προλάβουμε και θα κλείσουν κάποια από τα αξιοθέατα που έχουμε προγραμματίσει να δούμε. Έτσι από ένα γειτονικό super market και συγκεκριμένα από το αγαπημένο Tesco, έχει και εδώ αρκετά σε πολλές γειτονιές πέραν της Βρετανίας, προμηθευτήκαμε τα κλασσικά σάντουιτς για να φάμε πρόχειρα μέχρι το βραδινό δείπνο.
Χωρίς να χάσουμε χρόνο περνούμε το κατώφλι της δυτικής εισόδου του πανεπιστημίου, της West Front, λίγο δύσκολα βέβαια γιατί εμποδίζουν την πρόσβαση τα κάγκελα, όπως είπα και προηγουμένως, από τα έργα του τραμ.
η West Front είσοδος του Trinity College
η West Front από την εσωτερική μεριά
Ο χώρος επιβλητικός και εντυπωσιακός, μία όαση γαλήνης και ηρεμίας απλωμένη σε έκταση 47 στρεμμάτων συνθέτει το παλαιότερο πανεπιστήμιο στην Ιρλανδία. Ιδρύθηκε το 1592 από την βασίλισσα Ελισάβετ την 1η με σκοπό να φιλοξενήσει αρχικά μόνο προτεστάντες μαθητές ως μία εναλλακτική λύση από τα πανεπιστήμια της Ευρώπης που ήταν επηρεασμένα από τον καθολικισμό. Οι ρωμαιοκαθολικοί έγιναν αποδεκτοί μόλις το 1753 και έως τα τέλη του 19ου αιώνα η δράση τους ήταν κάτω από κανόνες και περιορισμούς.
το γήπεδο κρίκετ του πανεπιστημίου
η βιβλιοθήκη Berkeley και το γλυπτό ''σφαίρα σε σφαίρα'' του Ιταλού Arnaldo Pomodoro
Ο χώρος είναι τεράστιος και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να περιηγηθείς στους υπέροχους κήπους αλλά και για να δεις από κοντά τα σημαντικότερα εκθέματα, όπως είναι το Βιβλίο του Κελς. Ένα από τα πολυτιμότερα αποκτήματα του πανεπιστημίου αλλά και ολόκληρης της Ιρλανδίας που πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε γύρω στο 800 μ.Χ. Το χειρόγραφο αυτό για να διασωθεί από τις επιδρομές των Βίκινγκς μεταφέρθηκε στην πόλη Kells, 65 χιλιόμετρα βόρεια του Δουβλίνου και τελικά το 1654 δόθηκε από τον επίσκοπο της πόλης στο Trinity Colllege. Το μουσείο όπου φυλάσσεται το Βιβλίο είναι ανοικτό καθημερινά και το εισιτήριο κοστίζει €11, ενώ το online fast - track ticket για να αποφύγεις την ουρά κοστίζει €14.
Πέραν όμως του επιβλητικού χώρου του μουσείου, νομίζω ότι ο θόρυβος που γίνεται γύρω από αυτό το μουσείο καθώς και το εισιτήριο είναι λίγο υπερβολικά, ιδιαίτερα αν δεν έχεις και πολύ χρόνο στη διάθεση σου. Υπάρχουν νομίζω πολλά πιο ενδιαφέροντα μουσεία και αξιοθέατα να επισκεφθεί κανείς.
http://www.tcd.ie/visitors/book-of-kells/
Ο περίπατος είναι πολύ ωραίος μέσα στο καταπράσινο πάρκο και νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου στην εξοχή και όχι στο κέντρο μίας σύγχρονης πόλης. Το μόνο ίσως κουραστικό είναι ότι για να βγούμε έξω από τους χώρους του πανεπιστημίου χρειάζεται να διασχίσουμε ξανά πίσω όλο το απέραντο πάρκο και να βγούμε από την πύλη της West Front από την οποία και μπήκαμε. Υπάρχουν και άλλες πόρτες εξόδου περιμετρικά του πανεπιστημίου αλλά εκείνη την ημέρα ήταν κλειστές.
Βγαίνοντας έξω από το πανεπιστήμιο συνεχίζουμε τον περίπατο μας στον γειτονικό πεζόδρομο της Grafton Street, στον κυριότερο εμπορικό δρόμο του Δουβλίνου. Εδώ είναι συγκεντρωμένες οι πιο γνωστές φίρμες καταστημάτων καθώς και πλήθος από καφέ και εστιατόρια. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο και πολλοί πλανόδιοι μουσικοί και ζογκλέρ για να δείξουν το ταλέντο τους. Ο πεζόδρομος αυτός όλες τις ώρες της ημέρας είναι πάντα γεμάτος, ιδιαίτερα σήμερα που είναι και μέρες εορτών και όλοι έχουν βγει για ψώνια αλλά και για διασκέδαση. Οι πρώτες εντυπώσεις που σχηματίζεις όσο περνά η ώρα και αρχίζει να σουρουπώνει είναι ότι το Δουβλίνο, αν μη τι άλλο, είναι μία φιλική και πολύ ζωντανή πόλη με κατοίκους που ξέρουν να γλεντούν και να διασκεδάζουν.
Αφού περπατήσαμε σχεδόν όλη την Grafton Street μέχρι εκεί που φτάνει στο πάρκο St. Stephen’s Green, επιστρέψαμε στην αρχή της γιατί η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας με το πιο δημοφιλές κορίτσι του Δουβλίνου, την περιβόητη Molly Malone. Η αλήθεια είναι ότι ταλαιπωρηθήκαμε λίγο έως ότου να ανακαλύψουμε την ακριβή θέση του αγάλματος, το οποίο λόγω των εργασιών του τραμ έχει μεταφερθεί προσωρινά από την Grafton Street στην γειτονική Suffolk Street, δίπλα στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα.
Η ιστορία της Molly Malone βασίζεται σε ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι, το ''Cockles and Mussels'' (κυδώνια και μύδια). Περιγράφει την θλιβερή ιστορία μιας κοπέλας που το πρωί γύρναγε με το κάρο της στους δρόμους του Δουβλίνου και διαλαλώντας την πραμάτεια της έβγαζε τον επιούσιο πουλώντας τα ψαρικά της ενώ το βράδυ λόγω της μεγάλης φτώχειας και της εξαθλίωσης, που επικρατούσε εκείνη την εποχή, αναγκαζόταν να πουλά την ομορφιά της στους ξένους για να επιζήσει. Τελικά ένας από τους πελάτες της μετέδωσε χολέρα και πέθανε πολύ νέα στους δρόμους του Δουβλίνου. Το δημοφιλές αυτό τραγούδι έχει γίνει ο ανεπίσημος ύμνος της πόλης του Δουβλίνου και βασίζεται σε ένα θρύλο που αναπτύχθηκε στα τέλη του 20ου αιώνα και έλεγε ότι πράγματι υπήρχε τον 17ο αιώνα μία κοπέλα με το όνομα Molly που πωλούσε ψάρια, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια απόδειξη που να το επιβεβαιώνει ότι υπήρξε πραγματικά.
Οι στίχοι του τραγουδιού μας περιγράφουν την ιστορία της Molly Malone και το λυπητερό τέλος της:
In Dublin fair city,
where the girls are so pretty,
I first set my eyes on sweet Molly Malone,
As she wheeled her wheel - barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying , ''Cockles and mussels, alive, alive o''.
''Alive-a-live-o''
Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.
She was a fishmonger,
And sure 'twas no wonder,
For so were her father and mother before,
And they both wheeled their barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, '' Cockles and mussels, alive, alive o''
''Alive-a-live-o''
Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.
She died of a fever, And no one could save her,
And that was the end of sweet Molly Malone.
Now her ghost wheels her barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''
''Alive-a-live-o''
Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.
Θα μου επιτρέψετε να μεταφέρω και την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, εκτέλεση του τραγουδιού από το ιστορικό συγκρότημα ''The Dubliners''
Συνεχίζουμε τον περίπατο στην γραφική αυτή περιοχή και στο στενό δρομάκι της Clarendon Street, παράλληλο της Grafton, συναντάμε το ιδιαίτερα εντυπωσιακό Powerscourt Townhouse.
Ένα κομψό κτίριο του 18ου αιώνα που μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο το 1981 και περιλαμβάνει αρκετά καταστήματα, καφέ αλλά και κάποια μέρη για φαγητό και ποτό.
Εκεί κάναμε και εμείς ένα διάλειμμα για το βραδινό φαγητό. Διαλέξαμε στον πρώτο όροφο το ''Counter Culture'' ένα πολύ ατμοσφαιρικό εστιατόριο με πολύ καλές επιλογές στο μενού.
το εσωτερικό του Powerscourt House
Είμαστε όμως πια στην πιο hip γειτονιά του Δουβλίνου, στην περίφημη Temple Bar.
Πράγματι μόλις βραδιάσει και ανάψουν τα φώτα η περιοχή αποκτά άλλη όψη, γίνεται μοναδικά γοητευτική. Γινόμαστε και εμείς ένα με τον κόσμο που κάνει τη βόλτα του. Ο καιρός εξάλλου για τέλη Δεκεμβρίου είναι πολύ γλυκός και το κρύο σχετικά υποφερτό. Ο κόσμος αρκετός στα λιθόστρωτα δρομάκια του ιστορικού κέντρου, εξάλλου είναι μέρες γιορτινές και τα μπαράκια της Temple Bar είναι κατάμεστα από ντόπιους αλλά και από πολλούς τουρίστες που έχουν βγει για να διασκεδάσουν.
Στα μέσα της Fleet Street συναντάμε και μία παρέα Έλλήνων να συζητούν υψηλόφωνα που θα πάνε για ποτό.
Εντύπωση μας κάνει που μιά ομάδα αστυνομικών έχει σταματήσει μπροστά σε έναν νεαρό που έπινε μπύρα έξω από μία παμπ και κατάσχουν το μπουκάλι που κράταγε καθώς και ύστερα από έλεγχο και τις υπόλοιπες μπύρες που είχε στο σακίδιο του! Ποιός ξέρει μάλλον θα απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ στο δρόμο.
πινακίδα γραμμένη στα αγγλικά αλλά και στα κελτικά
λεπτομέρεια τοιχογραφίας ξενοδοχείου στην Temple Bar
Η γειτονιά αυτή έχει κρατήσει την μεσαιωνική ρυμοτομία της με την υπέροχη παραδοσιακή αρχιτεκτονική των κτιρίων και τα καλοδιατηρημένα λιθόστρωτα δρομάκια. Το όνομα της πιθανολογείται ότι το πήρε από τον Sir William Temple ο οποίος ήταν κοσμήτορας στο Trinity College το 1609 και είχε την έπαυλή του στην περιοχή.
Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά και η κούραση έχει πλέον αρχίσει να κάνει έντονη την παρουσία της, ξεκίνησε και ένα ψιλόβροχο σαν να μας έλεγε ψιθυριστά ότι είναι ώρα πια για ύπνο.
Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μας μέρα στο Δουβλίνο, περπατώντας στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Ήδη οι εικόνες που αντικρύσαμε μέχρι τώρα με έκαναν να βλέπω διαφορετικά αυτή την πόλη.
Αύριο, περισσότερο ξεκούραστοι, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερα.
Το πρωτοχρονιάτικο ταξίδι στο Λονδίνο είχε ήδη προγραμματιστεί από τις αρχές Σεπτεμβρίου, όπως πάντα εδώ και πολλά χρόνια και μόνο κάποιες μικρές λεπτομέρειες έμεναν για να ρυθμιστούν.
Όσο πλησίαζε όμως ο καιρός κάπου βλέπαμε ότι και εφέτος οι μέρες που θα περνάγαμε στο Λονδίνο για τις γιορτές ήταν πολλές, σχεδόν δέκα και έτσι πέρασε πολλές φορές η σκέψη να συνδυάζαμε και κάποιον άλλο προορισμό, όπως είχαμε κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν. Βέβαια όσες μέρες και να βρεθείς στο Λονδίνο και όσες φορές και να επισκεφθείς αυτή τη μοναδική πόλη πάντα είναι λίγες και πάντα θα θέλεις να επιστρέφεις, όπως συμβαίνει και σε μένα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Άλλωστε με αυτή την πόλη αλλά και με την ευρύτερη περιοχή της Αγγλίας οι λογαριασμοί που έχω ανοίξει δύσκολα θα κλείσουν. Με συνδέουν δεσμοί και ωραίες αναμνήσεις από σπουδές μέχρι και ανέμελα ταξίδια τότε που κάθε ταξίδι ήταν για όλους μας και μία μικρή κατάκτηση.
'Ετσι λοιπόν αυτή τη φορά και έχοντας καλύψει πολλά κομμάτια του Ηνωμένου Βασιλείου, εκεί στα ξαφνικά, πήραμε την απόφαση τις τρεις πρώτες μέρες του ταξιδιού να τις περάσουμε στο γειτονικό Δουβλίνο. Έπαιξε ρόλο βέβαια και το κοντινό της απόστασης, σχεδόν μία ώρα και κάτι με το αεροπλάνο, αλλά και οι πολλές επιλογές που υπάρχουν τόσο από πτήσεις, όσο και από αεροπορικές εταιρείες.
Να διευκρινίσω φυσικά ότι αναφέρομαι για αναχώρηση από το Λονδίνο και όχι από την Αθήνα. Να σημειώσω συγχρόνως ότι με παρακίνησαν και οι ωραίες αφηγήσεις πολλών μελών του forum με τις εξαίρετες ιστορίες τους, τους οποίους και ευχαριστώ ιδιαίτερα και να συμπληρώσω ότι με αυτή την μικρή ιστορία δεν θέλω να περιγράψω κάτι το διαφορετικό από όσα έχουν εξαιρετικά ειπωθεί, αλλά να μεταφέρω τις εικόνες και τις εντυπώσεις μου από τις λίγες μέρες που περάσαμε σε αυτή την ιδιαίτερη πόλη.
Φτάνοντας λοιπόν την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στο Λονδίνο μετά από μία άνετη πτήση με την EasyJet, η οποία σημειωτέον στο εφετινό ταξίδι μας εξέπληξε ευχάριστα με την αλλαγή προς το καλύτερο των καθισμάτων της, για το πρώτο βράδυ είχαμε κλείσει διανυκτέρευση στο αεροδρόμιο του Gatwick και συγκεκριμένα στο ''Premier Inn'' που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην έξοδο του North Terminal. Η επιλογή ήταν καλή γιατί την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε σχετικά νωρίς για το Δουβλίνο.
Το επόμενο πρωϊνό αφού αφήσαμε τις αποσκευές στο χώρο φύλαξης του αεροδρομίου (£9 την ημέρα) κατευθυνθήκαμε απευθείας με τις χειραποσκευές και μόνο στην πύλη αναχώρησης.
Να σημειώσω εδώ ότι η πτήση του πηγαιμού έγινε με την Aer Lingus, μία εταιρεία η οποία μας ενθουσίασε με την άνεση, το service, την ευγένεια του πληρώματος και γενικά με την συνολική ποιότητα που αποκόμιζες με την είσοδο σου στο αεροπλάνο. Το κόστος της πτήσης ήταν €45 το άτομο χωρίς αποσκευή, αρκετά χαμηλό νομίζω για πτήση μίας ώρας και κάτι.
Έτσι λίγο πριν το μεσημέρι και μετά από μία άνετη πτήση άρχισαν να φαίνονται σιγά σιγά από το παράθυρο του αεροπλάνου τα πρώτα σπίτια του Δουβλίνου. Οι πρώτες εικονες δείχνουν μία καταπράσινη έκταση με διάσπαρτα καλοδιατηρημένα σπίτια και όσο πλησιάζουμε κοντά στο αεροδρόμιο η ισοροπία ανάμεσα στο αστικό τοπίο και στο πράσινο φαίνεται να διατηρείται σε ικανοποιητικό βαθμό.
Η προσγείωση έγινε στο τέρμιναλ 2 που χρησιμοποιείται από την Aer Lingus. Επειδή είχαμε μόνο χειραποσκευές μαζί μας, γρήγορα και άμεσα βρεθήκαμε στην έξοδο των αφίξεων. Εντύπωση μου έκανε παρόλο που ερχόμασταν από μία χώρα εκτός Schengen δεν υπήρχε κανένας τελωνιακός έλεγχος στην είσοδο του αεροδρομίου, όπως και στην επιστροφή μας στο Λονδίνο. Ίσως οι δύο αυτές χώρες να έχουν υπογράψει μεταξύ τους συμφωνία ελεύθερης μετακίνησης, όπως και έχουν οι χώρες - μέλη της Schengen.
Για να φτάσει τώρα κάποιος στο κέντρο της πόλης υπάρχουν δύο τρόποι, ή να πάρει ταξί ή κάποιο από τα διαθέσιμα λεωφορεία γιατί προς το παρόν μέσο σταθερής τροχιάς δεν υπάρχει. Η απόσταση από το αεροδρόμιο έως το κέντρο της πόλης είναι 10 km και η διάρκεια της διαδρομής περίπου μισή ώρα. Εκτός της τυπικής λεωφορειακής γραμμής 16 και με συχνότητα δρομολογίων κάθε 16’ (€3,30 το απλό εισιτήριο, €2,60 με τη χρήση της Leap Card) αλλά με πολλές στάσεις στη διαδρομή και κάπως άβολα αν έχεις αποσκευές μαζί σου γιατί δεν υπάρχει ξεχωριστός χώρος αποθήκευσης, υπάρχουν και δύο μεγάλες εταιρείες που άνετα σε μεταφέρουν στο κέντρο χωρίς πολλές στάσεις και καθυστέρηση στη διαδρομή.
Η μία είναι η Aircoach 700 και η άλλη η Airlink 747. Το εισιτήριο και για τις δύο γραμμές είναι €6 και με επιστροφή €10. Προτιμήσαμε όμως την Airlink γιατί η κάρτα απεριορίστων διαδρομών Leap Visitor Card (72h) που είχαμε προμηθευθεί κατά την έξοδο από το αεροδρόμιο για να έχουμε απεριόριστες μετακινήσεις στην πόλη, κάλυπτε συγχρόνως και τη διαδρομή με τη συγκεκριμένη εταιρεία από και προς το αεροδρόμιο. Έτσι με €19.50 που είναι το κόστος της κάρτας για τρείς μέρες, ήδη με τις μετακινήσεις για το αεροδρόμιο είχαμε κάνει σχεδόν απόσβεση. Τη συγκεκριμένη κάρτα μπορεί να την προμηθευτεί κάποιος από τα καταστήματα ''Spar'' που υπάρχουν στο αεροδρόμιο αλλά και σε όλη την πόλη. Οι στάσεις των λεωφορείων βρίσκονται ακριβώς έξω από την πύλη των αφίξεων και εύκολα και άμεσα μπορεί να τις βρει ο κάθε ταξιδιώτης.
http://www.dublinairport.com/gns/to-from-the-airport/by-bus-or-coach.aspx
Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στη στάση που μας εξυπηρετούσε για το ξενοδοχείο μας, η πρώτη εντύπωση που σχηματίσαμε για την τουριστική υποδομή αυτής της πόλης ήταν εξόχως θετική.
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο και αφού μας καλωσόρισε ένας ευγενέστατος κύριος από το κέντρο τουριστικών πληροφοριών του δήμου, μας βοήθησε δίνοντας οδηγίες για το πως θα βρούμε το ξενοδοχείο μας.
Κάπως έτσι νομίζω ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν και άλλες πόλεις τους επισκέπτες τους γιατί η πρώτη εντύπωση που θα σχηματίσει κάποιος από μία πόλη που επισκέπτεται είναι και αυτή που θα τον επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό θετικά ή αρνητικά για το υπόλοιπο του ταξιδιού.
Το ξενοδοχείο που είχαμε διαλέξει ήταν το ''Jurys Inn Parnell Street'', σχετικά κοντά στο κέντρο στα βόρεια του ποταμού Liffey και στην αρχή της O’ Connell Street. Ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο, σε πολύ καλή τοποθεσία, με πολύ καθαρά και ευρύχωρα δωμάτια και ένα εξαιρετικό πρωϊνό συμπληρωμένο με λιχουδιές από την Ιρλανδία. Το κλείσαμε και σε πολύ καλή τιμή, μέσω του Otel.com στα €65 το δίκλινο με πρωϊνό, ενώ σε άλλα sites το είχα βρει πάνω από €100. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο ξεκινήσαμε αμέσως για την πρώτη περιήγηση γιατί ο χρόνος ήταν λίγος, μόλις 2 μέρες, για να γνωρίσουμε και να πάρουμε μία ιδέα από τα αξιοθέατα της πόλης.
Το Δουβλίνο αν και δεν ανήκει στο club των πολύ δημοφιλών τουριστικά πρωτευουσών της Ευρώπης - όπως είναι για παράδειγμα η Ρώμη, το Παρίσι, το Λονδίνο, το Βερολίνο ή και η Μαδρίτη ακόμα - εν τούτοις κατέχει σημαντικά ανερχόμενη θέση στον τουριστικό χάρτη της Ευρώπης.
Με πληθυσμό που πλησιάζει γύρω στο 1.800.000 κατοίκους απλώνεται στην ανατολική ακτή της Ιρλανδίας και συγκεκριμένα γύρω από τον ποταμό Liffey στο σημείο που εκβάλλει στην θάλασσα της Ιρλανδίας. Ο ποταμός αυτός διασχίζει από τα δυτικά προς τα ανατολικά το κέντρο του Δουβλίνου και με τα πολυάριθμα γεφύρια του εκτός από τη γοητευτική και ρομαντική νότα που προσδίδει στην πόλη, αποτελεί και σημαντικό ορόσημο της.
Στο Δουβλίνο λοιπόν, στην καταπράσινη πόλη των Κελτών με τους αμέτρητους θρύλους και τις παραδόσεις, στην πόλη της κουλτούρας και του πολιτισμού αλλά και της ξέφρενης διασκέδασης σε ιστορικές pubs και night clubs, όπου δίκαια την κατατάσσουν σε μία από τις πιο ζωντανές πόλεις της Ευρώπης.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιήγηση από τον πιο γνωστό δρόμο του Δουβλίνου, την περίφημη O’ Connell Street. Η οδός αυτή με πλάτος 50 μέτρων και μήκος σχεδόν 500 μέτρων θεωρείται από τους φαρδύτερους δρόμους της Ευρώπης. Προσωπικά όμως δεν με εντυπωσίασε και τόσο με την έκταση που αναφέρουν, παρά μόνο ίσως με την μεγάλη νησίδα που βρίσκεται ανάμεσα στην άνοδο και την κάθοδο και γενικά μάλλον όλο αυτό το θεωρώ κάπως υπερβολικό. Ένας συνήθης δρόμος είναι σαν αυτούς που συναντάμε στις περισσότερες πόλεις της Ευρώπης, όπου όλοι μας έχουμε συναντήσει και μεγαλύτερους και εντυπωσιακότερους δρόμους.
Ίσως τα παλαιότερα χρόνια ο δρόμος αυτός να είχε μεγαλύτερη αίγλη και να δικαιολογούσε την φήμη που τον ακολουθεί.
το κατάστημα Clerys στην O'Connell Street
το μνημείο του πολιτικού Charles Stewart Parnell στην αρχή της O'Connell Street
Τα σπουδαιότερα αξιοθέατα στην οδό αυτή είναι το Κεντρικό Ταχυδρομείο, σχεδιασμένο σε νεοκλασικό στυλ και σίγουρα ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της πόλης. Το κτίριο αυτό έχει συνδεθεί και με την ιστορική ''εξέγερση του Πάσχα'' του 1916, όπου τα σημάδια από τους πυροβολισμούς φαίνονται ακόμα στην πρόσοψη. Με την αιματηρή αυτή εξέγερση ξεκίνησε η αντίσταση στη βρετανική κυριαρχία με την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και είχε σαν αποτέλεσμα τον Μάιο του 1921 να υπογραφεί η Αγγλοϊρλανδική συνθήκη και η δημιουργία του ελεύθερου Ιρλανδικού κράτους.
Απέναντι από το Ταχυδρομείο και στο μέσον της λεωφόρου ξεχωρίζει το νεότερο μνημείο του Δουβλίνου, το Spire of Dublin και μπροστά σ’ αυτό το μνημείο το άγαλμα του ακτιβιστή επαναστάτη Jim Larkin. Η μεταλλική αυτή κολώνα των 120 μέτρων φτιάχτηκε για να σημαδέψει την είσοδο του Δουβλίνου στον 21ο αιώνα. Το πρωί ενώ αυτό το μνημείο φαίνεται κάπως αδιάφορο, το βράδυ με τα εντυπωσιακά φώτα που το στολίζουν μοιάζει να γίνεται ένα με τον ουρανό.
Κατηφορίζοντας την O’ Connell Street έχουμε φτάσει πιά κοντά στην όχθη του ποταμού Liffey, όπου η ομώνυμη γέφυρα O’ Connell αποτελεί τον σπουδαιότερο κόμβο που ενώνει το βόρειο με το νότιο τμήμα του Δουβλίνου.
Εκεί κλέβει τις εντυπώσεις το επιβλητικό μνημείο με το άγαλμα του μεγάλου ηγέτη Daniel O’ Connell, που εναντιωνόταν σταθερά στην ένωση με την Βρετανία.
Πολυάριθμες γέφυρες ενώνουν το βόρειο με το νότιο κομμάτι του Δουβλίνου και κάποιες από αυτές αποτελούν από μόνες τους τουριστικό αξιοθέατο.
η O' Donovan Rossa Bridge (1816) και στο βάθος ο Christ Church Cathedral
η Sean O' Casey Bridge (2005)
η Samuel Beckett Bridge (2009)
Από τις πιο πολυφωτογραφημένες όμως είναι η Ha’ Penny Bridge. Η σιδερένια αυτή πεζογέφυρα κατασκευάστηκε το 1816 και παρόλο που το επίσημο όνομα της είναι Liffey Bridge, εν τούτοις έχει επικρατήσει και αναφέρεται ως ''The Ha’ Penny Bridge'' από τη μισή πένα (half penny) που πλήρωναν οι πολίτες για να την διασχίσουν. Το ποσό αυτό δινόταν όχι για να καλυφθεί το κόστος κατασκευής της γέφυρας αλλά για να αντισταθμιστεί η ζημιά από την αντικατάσταση των πλοιαρίων που χρησιμοποιούνταν έως τότε για τη μεταφορά των πολιτών.
Φαίνεται το να κλειδώνουν οι ερωτευμένοι τον έρωτα τους σε κάποια γέφυρα αποτελεί πανευρωπαϊκή συνήθεια
Σταματάμε για λίγο πάνω στη γέφυρα O' Connell για να χαζέψουμε τα κτίρια γύρω από το ποτάμι, μέχρι εκεί που φτάνει η ανθρώπινη ματιά, για να δούμε αν το υδάτινο στοιχείο έχει προσθέσει αυτό το κάτι παραπάνω που έχουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις, εκείνες δηλαδή που έχουν την τύχη κάποιο ποτάμι να διασχίζει το κέντρο τους. Ίσως να φταίει η συννεφιά και το ψιλόβροχο που άρχισε διακριτικά να πέφτει ή ίσως ακόμα και οι προσδοκίες αλλά και οι εικόνες που είχα πλάσει με το μυαλό μου να ήταν υπερβολικές για αυτή την πόλη αλλά κάπου όμως το σκηνικό με απογοήτευσε. Προσπαθώντας να είμαι όσο γίνεται αντικειμενικός δεν μπορώ να πω ότι το τοπίο γύρω από το ποτάμι έχει κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Προσωπικά το βρήκα λίγο αδιάφορο και επίπεδο χωρίς την αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα που συναντάμε, όπως είπα και πριν, σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Μοιάζει σαν να έχουν αδιαφορήσει για την αρχιτεκτονική καλαισθησία του παραποτάμιου μετώπου, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων βέβαια και έχουν επικεντρωθεί στο ιστορικό κέντρο μόνο.
Αν και, όπως διαπιστώνει αμέσως ο επισκέπτης αυτής της πόλης, οι Δουβλινέζοι έχουν επηρεαστεί πάρα πολύ από τον βρετανικό τρόπο ζωής σχεδόν σε όλους τους τομείς - λογικό άλλωστε μετά από τόσα χρόνια αναγκαστικής συνύπαρξης - εν τούτοις η σύγκριση ανάμεσα στις δύο γειτονικές πρωτεύουσες είναι κάπου απογοητευτική αλλά ίσως και άδικη.
Συμφωνώ βέβαια με την άποψη ότι κάθε πόλη είναι μοναδική με τη δική της ταυτότητα και αλλοίμονο αν έμοιαζαν μεταξύ τους. Εδώ όμως άθελα μας κάνουμε τη σύγκριση με άλλες πόλεις αλλά και με το γειτονικό Λονδίνο, γιατί όπως είπα και πριν, οι δύο αυτές πόλεις έχουν κοινούς δεσμούς αλλά και κοινό παρελθόν.
Μπορεί όμως να έκανα βιαστικές εκτιμήσεις και στο τέλος η αποτίμηση να είναι διαφορετική. Η τελική ετυμηγορία θα δοθεί με το τέλος του ταξιδιού.
Αρκετά όμως φλυάρισα και σίγουρα θα σας έχω κουράσει. Συνεχίζουμε λοιπόν τον περίπατο προς το κέντρο της πόλης.
Έχουμε περάσει πλέον στο νότιο τμήμα της πόλης, στο πιο τουριστικό θα έλεγα γιατί εδώ βρίσκονται και τα πιο σημαντικά αξιοθέατα του Δουβλίνου. Από την περιοχή αυτή εξάλλου το Δουβλίνο πήρε και το όνομα του. Στα χρόνια των Βίκινγκς και συγκεκριμένα στην περιοχή γύρω από το Κάστρο υπήρχε μία λίμνη, η Dubh Linn, η ''σκοτεινή λίμνη'' στη γλώσσα των Κελτών, που χρησίμευε από τους Βίκινγκς για να δένουν τα πλοία τους λόγω του ότι η λίμνη αυτή συνδεόταν με το ποταμό Liffey μέσω του παραπόταμου του Poddle.
Καθώς όμως η πόλη με τα χρόνια επεκτεινόταν, γύρω στα 1700 η Dubh Linn και ο Poddle καλύφθηκαν και έτσι με τον καιρό ξεχάστηκαν.
Το νότιο τμήμα του Δουβλίνου γενικά ήταν κάπως υποανάπτυκτο και μόνο μετά το 1592 με την ίδρυση του Trinity College η περιοχή άρχισε σιγά σιγά να αναπτύσσεται και τελικά να καταλήξει να γίνει γύρω στα μισά του 19ου αιώνα σημαντικό κέντρο εμπορίου, πολιτισμού και διασκέδασης.
Σταματώ όμως την ιστορική αναδρομή, επιστρέφω στο σήμερα και συνεχίζουμε τον περίπατο μας εκεί από όπου είχαμε σταματήσει. Είμαστε στις αρχές της νότιας όχθης του Liffey ποταμού και συγκεκριμένα κατηφορίζουμε την Westmoreland Street. Στα μέσα της οδού και στα δεξιά μας ξεκινά η Fleet Street που είναι και η είσοδος της δημοφιλέστερης τουριστικής περιοχής του Δουβλίνου, της περίφημης Temple Bar. Την προσπερνάμε όμως γιατί θέλουμε να βρεθούμε εκεί όταν θα έχει βραδιάσει, θα έχει μαζευτεί ο κόσμος για την διασκέδαση του και η περιοχή θα έχει αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Έχουμε φτάσει στο κέντρο της μεσαιωνικής πόλης, όπου από εδώ ξεκινά η λεωφόρος College Green. Ένας καταπράσινος δρόμος ο οποίος κοσμείται από αγάλματα πολλών επιφανών Ιρλανδών.
Το βλέμμα όλων όμως κλέβει το πολύ εντυπωσιακό κτίριο της Τράπεζας της Ιρλανδίας. Φτιάχτηκε αρχικά το 1739 για να στεγάσει το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο αλλά από το 1781 και μετά έγινε η έδρα της Τράπεζας.
Ένα πραγματικά εντυπωσιακό οικοδόμημα που το βράδυ γίνεται ακόμα ωραιότερο με τον φωτισμό που το αναδεικνύει. Ατυχώς όμως αυτή την εποχή γίνονται έργα επέκτασης του τραμ στην ευρύτερη περιοχή και όπως είναι φυσικό στερούν πολύ από την ομορφιά της ιδιαίτερης αυτής γειτονιάς.
Απέναντι από το κτίριο της Τράπεζας δεσπόζει το τεράστιο συγκρότημα του πιο διάσημου εκπαιδευτικού ιδρύματος της Ιρλανδίας, του Trinity College ή διαφορετικά όπως είναι το επίσημο Ιρλανδικό του όνομα: ''Το Κολέγιο της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος της βασίλισσας Ελισάβετ στο Δουβλίνο''. Ευτυχώς που έχει επικρατήσει ως Trinity College γιατί άντε μετά να θυμάσαι όλο αυτό τον σιδηρόδρομο!
Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά, σε λίγο θα αρχίσει να σουρουπώνει, είμαστε και στα βόρεια της Ευρώπης και βραδιάζει νωρίς, αλλά και η πείνα αρχίζει να κάνει έντονα την παρουσία της. Δεν θέλουμε όμως να χάσουμε χρόνο για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο γιατί δεν θα προλάβουμε και θα κλείσουν κάποια από τα αξιοθέατα που έχουμε προγραμματίσει να δούμε. Έτσι από ένα γειτονικό super market και συγκεκριμένα από το αγαπημένο Tesco, έχει και εδώ αρκετά σε πολλές γειτονιές πέραν της Βρετανίας, προμηθευτήκαμε τα κλασσικά σάντουιτς για να φάμε πρόχειρα μέχρι το βραδινό δείπνο.
Χωρίς να χάσουμε χρόνο περνούμε το κατώφλι της δυτικής εισόδου του πανεπιστημίου, της West Front, λίγο δύσκολα βέβαια γιατί εμποδίζουν την πρόσβαση τα κάγκελα, όπως είπα και προηγουμένως, από τα έργα του τραμ.
η West Front είσοδος του Trinity College
η West Front από την εσωτερική μεριά
Ο χώρος επιβλητικός και εντυπωσιακός, μία όαση γαλήνης και ηρεμίας απλωμένη σε έκταση 47 στρεμμάτων συνθέτει το παλαιότερο πανεπιστήμιο στην Ιρλανδία. Ιδρύθηκε το 1592 από την βασίλισσα Ελισάβετ την 1η με σκοπό να φιλοξενήσει αρχικά μόνο προτεστάντες μαθητές ως μία εναλλακτική λύση από τα πανεπιστήμια της Ευρώπης που ήταν επηρεασμένα από τον καθολικισμό. Οι ρωμαιοκαθολικοί έγιναν αποδεκτοί μόλις το 1753 και έως τα τέλη του 19ου αιώνα η δράση τους ήταν κάτω από κανόνες και περιορισμούς.
το γήπεδο κρίκετ του πανεπιστημίου
η βιβλιοθήκη Berkeley και το γλυπτό ''σφαίρα σε σφαίρα'' του Ιταλού Arnaldo Pomodoro
Ο χώρος είναι τεράστιος και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να περιηγηθείς στους υπέροχους κήπους αλλά και για να δεις από κοντά τα σημαντικότερα εκθέματα, όπως είναι το Βιβλίο του Κελς. Ένα από τα πολυτιμότερα αποκτήματα του πανεπιστημίου αλλά και ολόκληρης της Ιρλανδίας που πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε γύρω στο 800 μ.Χ. Το χειρόγραφο αυτό για να διασωθεί από τις επιδρομές των Βίκινγκς μεταφέρθηκε στην πόλη Kells, 65 χιλιόμετρα βόρεια του Δουβλίνου και τελικά το 1654 δόθηκε από τον επίσκοπο της πόλης στο Trinity Colllege. Το μουσείο όπου φυλάσσεται το Βιβλίο είναι ανοικτό καθημερινά και το εισιτήριο κοστίζει €11, ενώ το online fast - track ticket για να αποφύγεις την ουρά κοστίζει €14.
Πέραν όμως του επιβλητικού χώρου του μουσείου, νομίζω ότι ο θόρυβος που γίνεται γύρω από αυτό το μουσείο καθώς και το εισιτήριο είναι λίγο υπερβολικά, ιδιαίτερα αν δεν έχεις και πολύ χρόνο στη διάθεση σου. Υπάρχουν νομίζω πολλά πιο ενδιαφέροντα μουσεία και αξιοθέατα να επισκεφθεί κανείς.
http://www.tcd.ie/visitors/book-of-kells/
Ο περίπατος είναι πολύ ωραίος μέσα στο καταπράσινο πάρκο και νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου στην εξοχή και όχι στο κέντρο μίας σύγχρονης πόλης. Το μόνο ίσως κουραστικό είναι ότι για να βγούμε έξω από τους χώρους του πανεπιστημίου χρειάζεται να διασχίσουμε ξανά πίσω όλο το απέραντο πάρκο και να βγούμε από την πύλη της West Front από την οποία και μπήκαμε. Υπάρχουν και άλλες πόρτες εξόδου περιμετρικά του πανεπιστημίου αλλά εκείνη την ημέρα ήταν κλειστές.
Βγαίνοντας έξω από το πανεπιστήμιο συνεχίζουμε τον περίπατο μας στον γειτονικό πεζόδρομο της Grafton Street, στον κυριότερο εμπορικό δρόμο του Δουβλίνου. Εδώ είναι συγκεντρωμένες οι πιο γνωστές φίρμες καταστημάτων καθώς και πλήθος από καφέ και εστιατόρια. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο και πολλοί πλανόδιοι μουσικοί και ζογκλέρ για να δείξουν το ταλέντο τους. Ο πεζόδρομος αυτός όλες τις ώρες της ημέρας είναι πάντα γεμάτος, ιδιαίτερα σήμερα που είναι και μέρες εορτών και όλοι έχουν βγει για ψώνια αλλά και για διασκέδαση. Οι πρώτες εντυπώσεις που σχηματίζεις όσο περνά η ώρα και αρχίζει να σουρουπώνει είναι ότι το Δουβλίνο, αν μη τι άλλο, είναι μία φιλική και πολύ ζωντανή πόλη με κατοίκους που ξέρουν να γλεντούν και να διασκεδάζουν.
Αφού περπατήσαμε σχεδόν όλη την Grafton Street μέχρι εκεί που φτάνει στο πάρκο St. Stephen’s Green, επιστρέψαμε στην αρχή της γιατί η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας με το πιο δημοφιλές κορίτσι του Δουβλίνου, την περιβόητη Molly Malone. Η αλήθεια είναι ότι ταλαιπωρηθήκαμε λίγο έως ότου να ανακαλύψουμε την ακριβή θέση του αγάλματος, το οποίο λόγω των εργασιών του τραμ έχει μεταφερθεί προσωρινά από την Grafton Street στην γειτονική Suffolk Street, δίπλα στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα.
Η ιστορία της Molly Malone βασίζεται σε ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι, το ''Cockles and Mussels'' (κυδώνια και μύδια). Περιγράφει την θλιβερή ιστορία μιας κοπέλας που το πρωί γύρναγε με το κάρο της στους δρόμους του Δουβλίνου και διαλαλώντας την πραμάτεια της έβγαζε τον επιούσιο πουλώντας τα ψαρικά της ενώ το βράδυ λόγω της μεγάλης φτώχειας και της εξαθλίωσης, που επικρατούσε εκείνη την εποχή, αναγκαζόταν να πουλά την ομορφιά της στους ξένους για να επιζήσει. Τελικά ένας από τους πελάτες της μετέδωσε χολέρα και πέθανε πολύ νέα στους δρόμους του Δουβλίνου. Το δημοφιλές αυτό τραγούδι έχει γίνει ο ανεπίσημος ύμνος της πόλης του Δουβλίνου και βασίζεται σε ένα θρύλο που αναπτύχθηκε στα τέλη του 20ου αιώνα και έλεγε ότι πράγματι υπήρχε τον 17ο αιώνα μία κοπέλα με το όνομα Molly που πωλούσε ψάρια, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια απόδειξη που να το επιβεβαιώνει ότι υπήρξε πραγματικά.
Οι στίχοι του τραγουδιού μας περιγράφουν την ιστορία της Molly Malone και το λυπητερό τέλος της:
In Dublin fair city,
where the girls are so pretty,
I first set my eyes on sweet Molly Malone,
As she wheeled her wheel - barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying , ''Cockles and mussels, alive, alive o''.
''Alive-a-live-o''
Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.
She was a fishmonger,
And sure 'twas no wonder,
For so were her father and mother before,
And they both wheeled their barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, '' Cockles and mussels, alive, alive o''
''Alive-a-live-o''
Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.
She died of a fever, And no one could save her,
And that was the end of sweet Molly Malone.
Now her ghost wheels her barrow,
Through streets broad and narrow,
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''
''Alive-a-live-o''
Alive-a-live-o''
Crying, ''Cockles and mussels, alive, alive o''.
Ένα κομψό κτίριο του 18ου αιώνα που μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο το 1981 και περιλαμβάνει αρκετά καταστήματα, καφέ αλλά και κάποια μέρη για φαγητό και ποτό.
Εκεί κάναμε και εμείς ένα διάλειμμα για το βραδινό φαγητό. Διαλέξαμε στον πρώτο όροφο το ''Counter Culture'' ένα πολύ ατμοσφαιρικό εστιατόριο με πολύ καλές επιλογές στο μενού.
το εσωτερικό του Powerscourt House
Είμαστε όμως πια στην πιο hip γειτονιά του Δουβλίνου, στην περίφημη Temple Bar.
Πράγματι μόλις βραδιάσει και ανάψουν τα φώτα η περιοχή αποκτά άλλη όψη, γίνεται μοναδικά γοητευτική. Γινόμαστε και εμείς ένα με τον κόσμο που κάνει τη βόλτα του. Ο καιρός εξάλλου για τέλη Δεκεμβρίου είναι πολύ γλυκός και το κρύο σχετικά υποφερτό. Ο κόσμος αρκετός στα λιθόστρωτα δρομάκια του ιστορικού κέντρου, εξάλλου είναι μέρες γιορτινές και τα μπαράκια της Temple Bar είναι κατάμεστα από ντόπιους αλλά και από πολλούς τουρίστες που έχουν βγει για να διασκεδάσουν.
Στα μέσα της Fleet Street συναντάμε και μία παρέα Έλλήνων να συζητούν υψηλόφωνα που θα πάνε για ποτό.
Εντύπωση μας κάνει που μιά ομάδα αστυνομικών έχει σταματήσει μπροστά σε έναν νεαρό που έπινε μπύρα έξω από μία παμπ και κατάσχουν το μπουκάλι που κράταγε καθώς και ύστερα από έλεγχο και τις υπόλοιπες μπύρες που είχε στο σακίδιο του! Ποιός ξέρει μάλλον θα απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ στο δρόμο.
πινακίδα γραμμένη στα αγγλικά αλλά και στα κελτικά
λεπτομέρεια τοιχογραφίας ξενοδοχείου στην Temple Bar
Η γειτονιά αυτή έχει κρατήσει την μεσαιωνική ρυμοτομία της με την υπέροχη παραδοσιακή αρχιτεκτονική των κτιρίων και τα καλοδιατηρημένα λιθόστρωτα δρομάκια. Το όνομα της πιθανολογείται ότι το πήρε από τον Sir William Temple ο οποίος ήταν κοσμήτορας στο Trinity College το 1609 και είχε την έπαυλή του στην περιοχή.
Η ώρα όμως έχει περάσει για τα καλά και η κούραση έχει πλέον αρχίσει να κάνει έντονη την παρουσία της, ξεκίνησε και ένα ψιλόβροχο σαν να μας έλεγε ψιθυριστά ότι είναι ώρα πια για ύπνο.
Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μας μέρα στο Δουβλίνο, περπατώντας στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Ήδη οι εικόνες που αντικρύσαμε μέχρι τώρα με έκαναν να βλέπω διαφορετικά αυτή την πόλη.
Αύριο, περισσότερο ξεκούραστοι, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερα.
Last edited:
