Γαλλία Στον "Κήπο της Γαλλίας"

[emouli]

Η απόφαση​

Ήταν Σεπτέμβρης του '10 και μόλις είχα πέσει πάνω στο τράβελ στόρις ψάχνοντας πληροφορίες για το επετειακό ταξίδι που σχεδιάζαμε να κάνουμε με τον σύζυγο στη Βουδαπέστη. Τις πρώτες μέρες βρισκόμουν σε έξαψη με τον θησαυρό που μόλις είχα ανακαλύψει και δε σήκωνα κεφάλι από το διάβασμα. Ήμουν πλέον άνεργη, "θύμα της κρίσης", οπότε γέμιζα τον μπόλικο χρόνο μου διαβάζοντας ιστορίες ακόμα και για τα πιο απίθανα μέρη όπως το Πακιστάν (δια χειρός traveladdict) και παράλληλα φαντασιωνόμουν…

Είχα ήδη νοσήσει. Δεν ήμουν πια φορέας της ταξιδιωτικής νόσου, παρόλο που εδώ και κάποια χρόνια είχα μπολιαστεί με το μικρόβιο. Αυτή η κατάσταση είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, όμως τότε δεν το είχα καταλάβει ακόμα.

Μετά την επιστροφή μας από τη Βουδαπέστη, θυμάμαι πως καθόμασταν στη βεράντα με ένα πολύ φιλικό μας ζευγάρι* και περνούσαμε μια ευχάριστη φθινοπωρινή βραδιά εξιστορώντας μεταξύ άλλων τα καθέκαστα από το τελευταίο μας ταξίδι. Με την ανταλλαγή των ταξιδιωτικών μας εμπειριών, καθώς ο Κ. είναι πολυταξιδεμένος και στα 4 σημεία του ορίζοντα, όσο η κουβέντα φούντωνε τόσο ο ενθουσιασμός μας μεγάλωνε. Πάνω στο τσακίρ κέφι λοιπόν πάρθηκε η απόφαση να πάμε το πρώτο μας ταξίδι ως τετράδα στο εξωτερικό.

Για τέσσερις ρομαντικές ψυχές σαν και του λόγου μας η Γαλλία ήταν μονόδρομος. Η κοιλάδα του Λίγηρα αποφασίστηκε ομόφωνα τόσο για τη χαλαρωτική φύση, τις κουκλίστικες μεσαιωνικές πολίχνες, τα αριστοκρατικά σατώ όσο και για τα ιστορικά κάστρα που τα στοίχειωσε με το πέρασμά της μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, η Παρθένος της Ορλεάνης ή αλλιώς Ζαν ντ' Αρκ.

*Πρόκειται για το ίδιο ζευγάρι (την Α. και τον Κ.) που κάναμε παρέα το road trip στη Βόρεια Ισπανία δυο χρόνια αργότερα και αναφέρομαι σ’ αυτούς στην αντίστοιχη ιστορία μου.

 

[emouli]

Σε γαλλικό έδαφος​

Οι επόμενοι μήνες πέρασαν με πολύ διάβασμα στο φόρουμ και όχι μόνο, ώστε να βγει το καταληκτικό πρόγραμμα. Σε δεύτερο χρόνο μου βγήκαν τα μάτια να ψάχνω για καταλύματα, αυτοκίνητα και άλλα διαδικαστικά. Όπως καταλαβαίνετε είχα αναλάβει εξ ολοκλήρου την οργάνωση του ταξιδιού και όσο να ‘ναι ένα άγχος το είχα. Ήθελα να κάνω το καλύτερο δυνατό για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι. Δύσκολο. Για 'μένα.

Με τούτα και με κείνα η μεγάλη μέρα έφτασε! Το ημερολόγιο δείχνει 23 Μαρτίου 2011 κι εμείς μόλις έχουμε προσγειωθεί στο Ορλί. Σοφή επιλογή! Δεν ήταν μόνο τα οικονομικά εισιτήρια της easy jet που μας βόλεψαν, αλλά το συγκεκριμένο αεροδρόμιο βρίσκεται σε κομβικό σημείο για την έξοδο προς Ορλεάνη. Τσιμπάμε λοιπόν την αυτοκινητάρα μας από το παρκινγκ, ένα C4 Picasso diesel (το λάτρεψα αυτό το αμάξι!) και κινάμε για νότια.

 

[emouli]

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε​

Παίρνουμε στην τύχη μία από τις εξόδους του πάρκινγκ που οδηγεί στην εθνική οδό. Ναι, αλλά σε ποια εθνική οδό; Δεν έχουμε ιδέα! Ούτε χάρτη, ούτε gps. Εμένα μ’ έχουν ζώσει τα φίδια και αρχίζω τις γκρινίτσες.

-Σας το ‘πα ρε παιδιά να παίρναμε έναν χάρτη μέσα από το αεροδρόμιο.

-Μην στενοχωριέσαι βρε κουτό, ξέρω εγώ, καλά πάμε! Λέει ο Κ. με αφοπλιστική αυτοπεποίθηση.

[Την τύφλα του δεν ήξερε ]

Ουδόλως με καθησύχασαν τα λόγια του κι εξακολουθούσα να κάθομαι σ’ αναμμένα κάρβουνα. Ωστόσο αποφασίζω να χαλαρώσω και να το απολαύσω!

Σε λίγο βλέπουμε πάνω απ’ τα κεφάλια μας μια πινακίδα που γράφει "Orléans". Γιες! Επιτέλους σιγουρεύομαι (αφού εγώ κατά βάση τραβούσα το ζόρι) πως βρισκόμαστε στη σωστή κατεύθυνση.

Αφού κάνουμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο–μίνι μάρκετ για να εφοδιαστούμε πρωτίστως χάρτη αλλά και διάφορα μπινελίκια για τη λιγούρα, συνεχίζουμε απρόσκοπτα το δρόμο μας. Η εθνική οδός είναι μια ατέλειωτη ευθεία με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση και οδόστρωμα εξαιρετικής ποιότητας. Το τοπίο είναι πεδινό και ενώ στη δεξιά πλευρά βλέπουμε συστοιχίες από ανεμογεννήτριες (σε κάποια φάση μάλιστα ήταν τόσες πολλές που θύμιζαν δάσος) από την απέναντι πλευρά εμφανίζονται φουγάρα πυρηνικού εργοστασίου. Αντιφατικές εικόνες σίγουρα, αλλά δεν είναι και τόσο παράξενο αν αναλογιστεί κανείς την εξάρτηση της Γαλλίας από την πυρηνική ενέργεια. Πάνω από τα τρία τέταρτα της ηλεκτρικής της ενέργειας παράγονται από πυρηνικούς αντιδραστήρες και επίσης έρχεται δεύτερη παγκοσμίως μετά τις ΗΠΑ στην παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. Μεγάλη εξάρτηση!

Λίγο αργότερα αφήνουμε πίσω μας την Ορλεάνη, αφού ο προορισμός μας είναι η Μπλουά. Από το αεροδρόμιο του Ορλί είναι περίπου 180 χλμ. κι έτσι δεν αργούμε να προσεγγίσουμε την πόλη. Πρώτα απ’ όλα όμως θέλουμε να βρούμε το κατάλυμά μας για απόψε το οποίο βρίσκεται ελάχιστα έξω από την Μπλουά και δεν είναι άλλο από το εξαιρετικό Chateau de Chanteloire.

Μόλις το αντικρίζουμε, νιώθω απόλυτα δικαιωμένη από την επιλογή μου. Πρόκειται για ένα υπέροχο οίκημα, ένα σατώ αναπαλαιωμένο που περιβάλλεται από πανέμορφους και καταπράσινους φροντισμένους κήπους. Παρκάρουμε και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο μας υποδέχεται ο Duke, ένα γλυκύτατο ανοιχτόχρωμο λαμπραντόρ. Η ιδιοκτήτρια του σατώ είναι μια Γαλλίδα γύρω στα 50-55, η οποία έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αμερική κι έτσι δεν αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα στη συνεννόηση. Αφού μας ξεναγεί στους χώρους του ισογείου, καταλήγουμε στα δωμάτιά μας στον πρώτο όροφο. Εννοείται πως το συστήνω ανεπιφύλακτα, μόνο να πω πως δεν ενδείκνυται για αυτούς που έχουν κινητικά προβλήματα αφού η πρόσβαση στα δωμάτια γίνεται από την εσωτερική ξύλινη σκάλα. Πριν καν τακτοποιηθούμε οι μηχανές έχουν πάρει φωτιά κι όχι άδικα βεβαίως. Βουαλά:

(Η θέα από τα δωμάτιά μας)

(Η πίσω πλετρά του Σατώ)

(Ο χώρος με το τζάκι εκτελεί χρέη καθιστικού-σαλονιού)

(Αλλη γωνιά στο σαλόνι)

(Κρεβατοκάμαρα)

(Αλλη άποψη της κρεβατοκάμαρας)

Όμως είναι ήδη απόγευμα και η Blois μάς περιμένει να την εξερευνήσουμε. Φρεσκαριζόμαστε λοιπόν και βουρ!
Η Μπλουά είναι μια μικρή πόλη ανάμεσα στην Ορλεάνη και την Τουρ, χτισμένη στις όχθες του Λίγηρα τις οποίες ενώνει μια πανέμορφη, πέτρινη, τοξωτή γέφυρα.

"Χανόμαστε" στα λιθόστρωτα δρομάκια της πόλης και ανεβοκατεβαίνουμε μπόλικα σκαλάκια μιας και η πόλη είναι χτισμένη σε λόφο.

(Ο γοτθικού ρυθμού καθεδρικός του Αγίου Λουδοβίκου)

Μετά την περιπλάνηση στα φωτισμένα σοκάκια της πόλης και το απαραίτητο χάζι στις βιτρίνες, έχει έρθει πλέον η κατάλληλη στιγμή να ρίξουμε κάτι στα στομαχάκια μας που διαμαρτύρονται!

(Πολύχρωμα, μυρωδάτα σαπουνάκια)

 

[dim kyr]

Μετά την περιπλάνηση στα φωτισμένα σοκάκια της πόλης και το απαραίτητο χάζι στις βιτρίνες, έχει έρθει πλέον η κατάλληλη στιγμή να ρίξουμε κάτι στα στομαχάκια μας που διαμαρτύρονται!

(Πολύχρωμα, μυρωδάτα σαπουνάκια)

Καλά βρε Φιόνα, δεν είμαι ανθρωπος που θα παρεξηγησει τις γαστριμαρικες συνηθειες των αλλων (εκτος ισως απο του Χανιμπαλ ή του Αμιν Νταντά), αλλά το να τρως σαπουνια, είναι κάπως υπερβολικό δεν νομίζεις? Και ανθυγιεινό επίσης.

 

[emouli]

ΛΟΛ
Άσε μου 'φυγε ο τάκος μέχρι να ανεβάσω τις φωτογραφίες και συν τοις άλλοις έχασα κι ένα κομμάτι κειμένου που αναφερόταν στο θέμα "φαγητό", αλλά τώρα δεν έχω κουράγιο να το ξαναγράψω για να συνεχίσω. Αύριο πάλι.

 

[emouli]

Χαμένοι στη μετάφραση​

Έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για το ζήτημα «φαγητό στη Γαλλία». Όμως εκεί που πραγματικά υπάρχει χαώδης διάσταση είναι στις απόψεις που αφορούν το «ψήσιμο του κρέατος», μιλώντας για το μοσχαρίσιο πάντα. Είχε φοβηθεί το μάτι μου με αυτά που είχα διαβάσει. Και οι περισσότεροι σκίζαν τα ιμάτιά τους πως για να φας ανθρώπινα την μπριζολίτσα σου ή το φιλετάκι σου πρέπει να το παραγγείλεις “well done”, το οποίο στα καθ’ ημάς αντιστοιχεί σε μέτρια ψημένο. Βέβαια για τους Γάλλους αυτό ισοδυναμεί με έγκλημα ή με κάποιο θανάσιμο αμάρτημα, όπως θα αντιλαμβανόμουν μερικές στιγμές αργότερα…

Σουλατσάροντας στην κουκλίτσα Μπλουά λοιπόν, βρεθήκαμε στον παραποτάμιο δρόμο της. Εκεί μπανίσαμε έναν χώρο που μας φάνηκε ικανοποιητικός οπότε αποφασίζουμε να καθίσουμε. "Le bistrot de Leonard" το όνομα του εστιατορίου που θα γιάτρευε την πείνα μας για απόψε. Χμ, όχι όλων μας πάντως…

(Μη νομίζετε πως είμαι κανένα φρικιό και θυμάμαι το όνομα απ’ έξω τόσα χρόνια μετά… απλώς έχω φωτογραφίες με φόντο την ταμπέλα του καταστήματος )

Τακτοποιούμαστε ωραία και καλά στο τραπέζι μας και αφού μελετήσαμε τον κατάλογο ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε. Με τη Γαλλίδα σερβιτόρα η συνεννόηση ήταν κάπως δύσκολη -ήταν και λίγο ξινούλα αυτή- κι έτσι ανάμεσα στα άλλα ορεκτικά παραγγείλαμε και «κάτι» με πατάτες.

Ο κλήρος πέφτει στον γενναίο, λένε, έτσι αποφασίζω πρώτη να δώσω την παραγγελία μου. Βέβαια δεν φάνηκα και τόσο γενναία, γιατί ενώ ζαχάρωνα το ταρτάρ, κώλωσα τελικά να το παραγγείλω. Παίρνω λοιπόν το σοβαρό μου ύφος και της λέω πως θέλω ένα φιλέτο καλοψημένο. Κόκαλο η σερβιτόρα! Αφού με κατακεραυνώνει με το βλέμμα της, παίρνει ένα ύφος του στυλ «Πού πας μαρή βλαχάρα, τελειωμένη που μου θες και φιλέτο!» και αρνείται να καταγράψει την παραγγελία. Έχω υποστεί ένα μικρό σοκ αλλά αναδιπλώνομαι αμέσως και ψελλίζω “Medium”. Σκάει ένα συγκρατημένο χαμόγελο ικανοποίησης και κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι. Δίπλα μου κάθεται ο καλός μου ο οποίος παραγγέλνει με συνοπτικές διαδικασίες ένα φιλέτο medium. (Κουφάλα Gio, πάλι «λάδι» βγήκες, σκέφτομαι ).

Η Α. δεν θυμάμαι τι ακριβώς πήρε κι έρχεται η σειρά του Κ. ο οποίος χωρίς να το πολυκουράσει το θέμα παραγγέλνει μια παραδοσιακή σπεσιαλιτέ που στα αγγλικά μεταφραζόταν ως sausage. Ε, σκέφτηκε ο άνθρωπος, ό,τι και να ‘ναι λουκάνικο είναι. Η σερβιτόρα όμως που ήταν υποψιασμένη και είχε καταλάβει με τι χάπατα έμπλεξε, επέμενε να την ακολουθήσει ο Κ. στην κουζίνα για να δει κι από κοντά το πιάτο που διάλεξε, από τη στιγμή που δεν μπορούσε να του εξηγήσει την έκπληξη που έκρυβε το «λουκάνικο». Ο Κ. ήταν ανένδοτος. Το πρεστίζ του δεν του επέτρεπε να τριγυρίζει στις κουζίνες αγκαζέ με τη σερβιτόρα. Δεν είχε να πάει πουθενά, εξάλλου ένα λουκάνικο ήταν…

Η πρώτη κρυάδα ήρθε με το ορεκτικό που δεν είχαμε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσουμε στον κατάλογο. Το «κάτι» με πατάτες ήταν τελικά φιλέτα ρέγκας μέσα σε ένα μπωλ με λάδι. Ο δικός μου μόλις το είδε αλληθώρισε! Οι βραστές πατάτες ήρθαν ευτυχώς σε ξεχωριστό σκεύος. Παρεμπιπτόντως η ρέγκα ήταν πολύ καλή! Από τότε όμως έμαθα και δεν ξεχνώ πως όπου βλέπω herring σημαίνει ρέγκα! Τα δε φιλέτα που μας σερβιρίστηκαν ήταν εξαιρετικά και φυσικά κολυμπούσαν στο αίμα. Επίσης από τότε ζητάω πάντα μέτρια ψημένο το μοσχαράκι μου. Κάτι ξέρουν οι Γάλλοι που το τρώνε έτσι.

Ο δόλιος ο Κ. όμως ούτε που φανταζόταν τι θα εμφανιζόταν μπροστά του. Το παραδοσιακό «λουκάνικο» λοιπόν ήταν κάτι σαν το δικό μας κοκορέτσι ή σπληνάντερο ή γαρδούμπα. Τέλεια θα σκεφτεί κάποιος, τύφλα να ‘χουν οι χασαποταβέρνες στη Χασιά! Φίλε αναγνώστη μη βιαστείς να θριαμβολογήσεις. Ξαναδιάβασε καλύτερα: γράφω «σαν». Αυτά τα τρία γράμματα αλλάζουν όλο το νόημα. Αυτό το πράμα βρώμαγε αισχρά! Όπως βρωμάνε τα αντεράκια όταν τα πλένουμε για τη μαγειρίτσα! Δεν το πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε και κυρίως μυρίζαμε. Τραγική φιγούρα της βραδιάς ο Κ. ο οποίος είχε από τη μία την μπόχα που αναδυόταν απ’ το πιάτο του κι από την άλλη έβλεπε τα αίματα που έτρεχαν από τα ψόφια κρέατα στα δικά μας πιάτα. Τον καημένο! Και να σκεφτεί κανείς πως αυτός ο άνθρωπος τρώει τα σαλιγκάρια! Πόσο γκαντέμης! Του έμεινε πάντως η ρέγκα για παρηγοριά.

Η βραδιά κύλησε με τον απαιτούμενο χαβαλέ και με ‘μένα να ρίχνω κλεφτές ματιές στο διπλανό τραπέζι, όπου ένας Γερμανός που είχε παραγγείλει ταρτάρ, φαινόταν να το απολαμβάνει.

Όσοι χορτάσαμε, χορτάσαμε. Η συνέχεια βρήκε τους τέσσερίς μας στη σάλα του σατώ να κουβεντιάζουμε αραχτοί στις πολυθρόνες γύρω από το αναμμένο τζάκι. Το πρώτο βράδυ είχε φτάσει πλέον στο τέλος του.

 

[makisg]

γεια σου εμουλι με τα ωραία σου....

 

[maska_29]

Πράγματι, πανέμορφο το Blois. Περιμένω τη συνέχεια της διαδρομής.
Το φαγητό στη Γαλλία και για μένα είναι θέμα...
(Μέχρι που το γύρισα σε πάπια με πατάτες στο φούρνο και ησύχασα. Εύκολα ψήνεται σκέφτηκα, που να μπλέκω με τα μοσχάρια... Ήταν και πεντανόστιμη, καλή της ώρα...)

 

[emouli]

Πράγματι, πανέμορφο το Blois. Περιμένω τη συνέχεια της διαδρομής.
Το φαγητό στη Γαλλία και για μένα είναι θέμα...
(Μέχρι που το γύρισα σε πάπια με πατάτες στο φούρνο και ησύχασα. Εύκολα ψήνεται σκέφτηκα, που να μπλέκω με τα μοσχάρια... Ήταν και πεντανόστιμη, καλή της ώρα...)

Α, εγώ πάντως το μοσχαράκι με το αιματάκι το καταευχαριστήθηκα! Να σκεφτείς και στο σπίτι μου πλέον έτσι το ψήνω. Χωρίς πλάκα.

 

[Desiro]

Αν κρίνω από την αρχή της αφήγησης,μας περιμένει μια διασκεδαστική συνέχεια!! Πάντως και εγω το bon fillet έτσι το απολαμβάνω μόνο,και χωρίς να έχω πάει Γαλλία

 

[maska_29]

Α, εγώ πάντως το μοσχαράκι με το αιματάκι το καταευχαριστήθηκα! Να σκεφτείς και στο σπίτι μου πλέον έτσι το ψήνω. Χωρίς πλάκα.

Είσαι πανέτοιμη για την επόμενη εξόρμηση στα Γαλλικά εδάφη νομίζω...

Το ημερολόγιο δείχνει 23 Μαρτίου 2011 κι εμείς μόλις έχουμε προσγειωθεί στο Ορλί.​

Ένα χρόνο πριν είχα βρεθεί στα ίδια μέρη. Περιμένω να δω αν κάναμε και παρόμοιες διαδρομές...
​

 

[GTS]

Άντε και ταρτάρ την επόμενη φορά, μη το φοβηθείς!
Είναι αλήθεια ότι στη Γαλλία ρισκάρεις όταν παραγγέλνεις στη τύχη Εγώ είχα μια εμπειρία με το καμεμπέρ, τι να σου λέω...