Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα Ναμίμπια Στις Ερήμους και στις Σαβάνες της Αφρικής

[travelbreak]

Πολύ ωραίο το βίντεο , όμορφες μοναδικές εικόνες κ η μουσική ολα τα λεφτά , μπράβο σας !!! Ευχαριστούμε πολύ για τις όμορφες ιστορίες που μοιράζεστε μαζί μας σε αυτά τα απίθανα μέρη !!!

Κι εγώ σε ευχαριστώ που διαβάζεις αυτά που γράφω και για τα καλά σου λόγια. Επίσης χαίρομαι που επικοινωνούμε.

 

[travelbreak]

Στο Δέλτα του Οκαβάνγκο, με αυτοκίνητο. Πρώτη μέρα.

Μέχρι να φτάσουμε στο lodge που θα μέναμε πέρασαν σχεδόν 5 ώρες. Η διαδρομή ήταν πάρα πολύ όμορφη και στο δρόμο είδαμε πολλά ζώα, κυρίως ελέφαντες, ιπποπόταμους και καμηλοπαρδάλεις. Επίσης περάσαμε από χωριά ντόπιων, χωρίς να σταματήσουμε.

Το πιο ωραίο όμως που συνέβη ήταν ότι σταματήσαμε σε ένα από τους παραπόταμους του Οκαβάγκο με το όνομα Μπούτου. Εκεί μας περίμεναν 7-8 άνθρωποι με μικρές πιρόγες, που της ονομάζουν Μορόκο. Σε κάθε μία ανέβηκαν από δύο άτομα και στο πίσω μέρος ήταν ο βαρκάρης, ο οποίος με ένα ξύλο που ακουμπούσε στον πάτο του ποταμού έσπρωχνε. Η βόλτα ήταν υπέροχη μέσα στα ήσυχα νερά του μικρού ποταμού, που πιο πολύ έμοιαζε με λίμνη. Είχε όλο νούφαρα τριγύρω μας. Οι βαρκάρηδες μας έδειχναν διάφορα πουλιά, δέντρα και λουλούδια. Εγώ απόλαυσα αυτή τη βαρκάδα. Σε κάποιο σημείο βγήκαμε έξω από τις βάρκες για να δούμε μία μικρή λίμνη με ιπποπόταμους.

Περίπου 2 ώρες κάναμε βόλτα που πραγματικά ήταν πολύ όμορφη. Όταν τελείωσε μπήκαμε ξανά στα jeep και συνεχίσαμε το safari. Καταλήξαμε σχετικά νωρίς στο λοτζ που θα μέναμε. Εκεί δεν έχει κανονικά δωμάτια, παρά μόνο σκηνές. Οι σκηνές όμως ήταν πολύ μεγάλες και γερές. Ήταν σαν δωμάτια, αφού μπορούσες να στέκεσαι όρθιος. Οι διαστάσεις ήταν 3 μέτρα επί 5. Στη μία πλευρά ήταν η είσοδος και στην άλλη είχε μία πόρτα από την οποία οποία έμπαινες σε ένα χώρο που είχε τουαλέτα χωριστά από μία ντουζιέρα. Έτσι ήταν αρκετά άνετο το μέρος αυτό για να κοιμηθούμε. Ένα θέμα υπήρχε με τον ηλεκτρισμό ο οποίος δεν ήταν όλο το 24ωρο. Εάν κάποιος ήθελε να φορτίσει κάποια συσκευή, έπρεπε να το κάνει στη ρεσεψιόν του καταλύματος. Προσωπικά εγώ είχα φορτίσει τις μπαταρίες και δεν χρειάστηκε να κάνω καμία φόρτισης. Το βράδυ δεν είχε ρεύμα με τα 230 volt, που προερχόταν από μια γεννήτρια, αλλά στα δωμάτια είχε κάποια μικρά φώτα που φορτίζονταν από φωτοβολταϊκά και είχες χαμηλό φωτισμό.

Ο χώρος γενικότερα ήταν πολύ όμορφος και η ρεσεψιόν ουσιαστικά είχε ένα τεράστιο χώρο που χρησίμευε και για εστιατόριο και για καθιστικό. Μπροστά αυτός ο χώρος ήταν τελείως ανοιχτός, χωρίς πόρτες και τζαμαρίες, οπότε έβλεπες μπροστά ένα μέρος που ήταν γεμάτο με χαμηλά χόρτα και στο βάθος ήταν τα δέντρα δίπλα στο ποτάμι. Το ποτάμι απείχε από μας περίπου 200 μέτρα. Ακριβώς έξω από το εστιατόριο στον ανοιχτό χώρο ήταν πολύ συχνά αναμμένη μία φωτιά. Βασικά ήταν αναμμένη από νωρίς το πρωί, αργά το απόγευμα και όλο το βράδυ μέχρι να πάμε για ύπνο. Για να πάμε το βράδυ στις σκηνές που μέναμε, κανονικά έπρεπε να φωνάξουμε κάποιον από το προσωπικό να μας μεταφέρει. Αλλά αυτό πρακτικά δεν ήταν εύκολο, γι’ αυτό και πηγαίναμε μόνοι μας και ας ήταν σκοτάδι. Η αλήθεια είναι ότι το βράδυ ακούγαμε διάφορα ζώα, μέχρι και ιπποπόταμους να μουγκρίζουν πολύ κοντά σε μας.

Το βράδυ είχαμε νόστιμο φαγητό. Ήταν μάλλον μοσχάρι ή κάποιο ντόπιο ζώο με σάλτσα και ρύζι. Ήπιαμε και τις κρύες μπύρες μας. Όταν τελειώσαμε το φαγητό καθίσαμε με τους υπόλοιπους γύρω από τη φωτιά. Κοιτάζαμε τα αστέρια αλλά δεν υπήρχε κάποιος να ξέρει και να μας πει οτιδήποτε. Η εφαρμογή που έχω δεν μου έδειχνε τα Νέφη του Μαγγελάνου που εγώ έψαχνα. Και σε όλο το ταξίδι δεν τα είδα.
Πασάς!!!

 

[travelbreak]

Ολοήμερο σαφάρι στο Δέλτα του Οκαβάνγκο. Δεύτερη μέρα.

Το πρωί σηκωθήκαμε από τις πέντε για να πάρουμε πρωινό της πλάκας στις 05:30 και στις 06:00 να αναχωρήσουμε για το πρώτο σαφάρι της ημέρας. Περίμενα ότι στο σημερινό safari θα βλέπαμε πάρα πολλά πράγματα. Θυμάμαι το 2018 που κάναμε safari για λίγες ώρες στο πάρκο Τσόμπε στην Μποτσουάνα, μπαίνοντας από την Ζιμπάμπουε, και ίσως ήταν το καλύτερο σαφάρι που έχω κάνει. Κυρίως λόγω της πληθώρας των ζώων που είχαμε δει, αλλά όχι της μεγάλης ποικιλίας. Όμως αυτή τη φορά τα ζώα δεν ήταν τόσο πολλά γιατί θεωρητικά είναι εποχή βροχών και έτσι τα ζώα μοιράζονται στα σημεία που έχει νερό, και αυτά τα σημεία είναι πάρα πολλά.

Οι οδηγοί μας ήταν πολύ καλοί στην ανίχνευση των ζώων, αλλά τι να το κάνω εγώ όταν είναι καλοί και η επιτυχία τους είναι να ανακαλύψουν ένα φίδι πάνω σε ένα δέντρο. Εμένα το φίδι, συγκεκριμένα ένας πύθωνας, δεν μου λέει πολλά. Κάποια στιγμή ανακάλυψαν και ένα λαγό. Εδώ γελάμε. Τότε όμως οι οδηγοί πείσμωσαν και βάλθηκαν να ψάχνουν μόνο για λιοντάρια. Πράγματι, βρήκαν ίχνη και τα ακολούθησαν βήμα βήμα, μέχρι που μπαίνοντας μέσα σε ένα μέρος που δεν υπήρχε δρόμος βρήκαν κάτω από μία συστάδα χαμηλών δέντρων μια ομάδα λιονταριών, τα οποία ήταν ξαπλωμένα. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να τα δούμε πεντακάθαρα γιατί είχε πολλά χόρτα και θάμνους ανάμεσα σε μας και σε εκείνα. Δεν μας έδωσαν καμία ιδιαίτερη σημασία τα ζώα, αλλά μερικοί από το group ενθουσιάστηκαν, έστω βλέποντας αυτά. Οι φωτογραφίες που τράβηξα δεν άξιζαν.

Οι βόλτες για να βρούμε ζώα κράτησαν μέχρι τις 12 περίπου το μεσημέρι. Ήταν ωραίο το ότι μετά από κάθε στροφή περίμενες ότι κάτι θα συναντήσεις ή μπορεί να έβλεπες ανάμεσα στα δέντρα κάποιο ζώο. Και τέτοια ζώα ήταν πολλά. Δηλαδή ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, στις λιμνούλες υπήρχαν ιπποπόταμοι, ιμπάλα ήτανε πολλά και διάφορα τέτοια. Στην περιοχή αυτή πάντως είδαμε πρώτη φορά πολλά μπούφαλα. Το ζώο αυτό στην υποσαχάρια Αφρική είναι ουσιαστικά ο αγριοβούβαλος που λέγεται και Αφρικανικός Βούβαλος. Η επιστημονική του ονομασία είναι Syncerus caffer caffer. Τα καμπύλα κέρατά του έχουν κοινό σημείο αρχής στο πάνω μέρος του κεφαλιού του ζώου. Θεωρείται από τα πιο επικίνδυνα ζώα της Αφρικής και σκοτώνει δεκάδες ανθρώπους κάθε χρόνο. Το να βλέπουμε τόσα ζώα ήταν καλό γιατί η ώρα περνούσε πολύ ευχάριστα. Στις 12 λοιπόν σταματήσαμε κάτω από κάτι δέντρα για να πάρουμε το μεσημεριανό μας, το οποίο ήταν χάμπουργκερ. Δεν ήταν άσχημα, εγώ μάλιστα έφαγα δύο, αφού η Ντίνα δεν έφαγε τίποτα. Έφαγα και ένα μεγάλο αχλάδι.

Εκεί ο ένας από τους δύο οδηγούς άρχισε να λέει διάφορες ιστορίες για την Αφρική, και την Μποτσουάνα πιο πολύ, αφού σε αυτή τη χώρα βρισκόμασταν. Κατηγορούσε τις μεγάλες δυνάμεις ότι εκμεταλλεύτηκαν τις χώρες της περιοχής με αποτέλεσμα να τις αποδυναμώσουν από τις πρώτες ύλες τους. Ακόμα και σήμερα οι γερμανοί πληρώνουν αποζημιώσεις στην γειτονική Ναμίμπια. Γενικά παρατήρησα ότι τα έβαλε πολύ με τους γερμανούς αλλά και τους αμερικάνους. Ζήτησε βέβαια συγγνώμη από όσους γερμανούς είχε το γκρουπ. Η κουβέντα αυτή θεωρώ ότι ήταν εποικοδομητική και όλη την πρόσεξαν και έδωσαν σημασία στα λόγια του ντόπιου οδηγού.

Επειδή θα ακολουθούσε και απογευματινό σαφάρι μετά το φαγητό πήγαμε στο lodge στο οποίο μένουμε για να ξεκουραστούμε μερικές ώρες. Όμως αυτό ήταν πολύ δύσκολο, αφού έκανε πολλή ζέστη, ειδικά μέσα στη σκηνή. Έτσι εγώ πιο πολύ κάθισα στο εστιατόριο, αλλά και πιο έξω κάτω από τη σκιά ενός δένδρου. Εκεί υπήρχε κόσμος από το γκρουπ, οι οποίοι κάθονταν και αυτοί για τη δροσιά, αφού στη σκηνή δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Πάντως πέρασε σχετικά γρήγορα η ώρα για να πάμε την απογευματινή μας βόλτα.

Στις τρεις και μισή πήραμε ξανά τα jeep και ξεκινήσαμε για την απογευματινή βόλτα, η οποία και αυτή δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να μας δώσει. Πάντως ως βόλτα ήταν όμορφη. Πηγαίναμε σε μέρη που είχαν πολύ κακούς χωμάτινους δρόμους και έτσι λίγο πόνεσε η μέση μας. Γενικά τριγυρνούσαμε περίπου στα ίδια μέρη όλο το απόγευμα ψάχνοντας κάτι ιδιαίτερο το οποίο δεν είδαμε. Οι εικόνες ήταν πολύ όμορφες, αφού βλέπαμε τα δένδρα είτε πράσινα είτε ξερά και αντί για ζώα παίρναμε φωτογραφίες αυτά. Προσωπικά εμένα αυτό δεν με πείραξε. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε κιόλας.

Τα δύο jeep με τα οποία κάναμε το safari δεν ήταν συνέχεια κοντά, γι αυτό και κάποια στιγμή χαθήκαμε μεταξύ μας και ψαχνόμασταν. Υπήρχαν και κάποια άλλα jeep που κάνανε βόλτες και ο οδηγός μας ρωτούσε τους οδηγούς και τελικά λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα βρεθήκαμε. Σε αυτό το πάρκο βλέπεις ότι υπάρχουν και jeep με ανεξάρτητους τουρίστες, χωρίς οδηγό δηλαδή. Αυτοί μπορεί να κατασκηνώνουν σε διάφορα σημεία χωρίς να μπαίνουν σε κάποιο λοτζ, αφού έχουν το φαγητό τους και το φτιάχνουν μόνοι τους καθώς και σκηνή. Είδαμε τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι συνήθως κατασκηνώνουν σε κάποια συγκεκριμένα σημεία που έχει νερό και έχει και τουαλέτες. Για μένα αυτό θα ήταν το καλύτερο αν είχα τη δύναμη και το χρόνο να μπορέσω να το κάνω. Λίγο πριν βραδιάσει σταματήσαμε κάπου για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Δεν μπορώ να πω ότι ήτανε κάτι ιδιαίτερο αλλά αυτό είχε η περιοχή, αυτό είδαμε.

Μετά βέβαια κατευθυνθήκαμε στο lodge που μέναμε για να πάρουμε το βραδινό μας και να ξεκουραστούμε. Μάλιστα φτάσαμε τόσο αργά που το φαγητό ήταν έτοιμο και πήγαμε κατευθείαν στο τραπέζι για να φάμε. Το φαγητό ήταν κοτόπουλο με ρύζι, που ήταν σχετικά νόστιμο. Μετά πήγαμε να ξεκουραστούμε στις σκηνές μας και στην ησυχία μας.

 

[travelbreak]

Λίγο σαφάρι ακόμα και άφιξη στη Νάτα. ​

Ωραίες φωτογραφίες από την Ανατολή του ήλιου:

Μη νομίζετε πως είναι βράδυ. Είναι μετά το πρωινό ξύπνημα:

Το πρωινό σαφάρι ξεκινά:

Την άλλη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε νωρίς από το λοτζ που μέναμε για να κατηφορίσουμε προς την πόλη Μαούν, κάνοντας ταυτόχρονα και λίγο safari. Ο οδηγός μας ονομαζόταν Ματσάουντι και φορούσε ένα τουλουπάνι πάνω στο κεφάλι, το οποίο τον ψήλωνε κατά 30 πόντους. Δεν μάθαμε ποτέ γιατί το φορούσε. Ίσως για να τον δείχνει πιο ψηλό, ίσως για διακόσμηση, ίσως επειδή είχε κάποιο ελάττωμα στο κεφάλι και το έκρυβε, ή μπορεί να έβαζε μέσα τα πολλά μαλλιά που είχε. Δεν ξέρω ποιο ισχύει από αυτά. Ή μπορεί νάναι και κάτι άλλο. Η ουσία είναι ότι ήταν ένας πολύ καλός οδηγός και ταυτόχρονα ανιχνευτής ζώων. Το ίδιο ισχύει και για τον οδηγό του άλλου αυτοκινήτου, ο οποίος όμως δε φορούσε κάτι στο κεφάλι, εκτός από ένα συνηθισμένο καπέλο.

Το ότι ήταν καλοί στην ανίχνευση των ζώων, το καταλάβαμε από τον τρόπο που έψαχναν τα διάφορα ζώα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει μέσα στα ζώα και κάπως μπορούν και διακρίνουν πράγματα που εμάς δεν περνάνε από το μυαλό μας. Για παράδειγμα, όταν άκουγε τα πουλιά να κάνουν τις φωνές τους με ένα ιδιαίτερο τρόπο, καταλάβαινε ότι έχουν δει ένα επικίνδυνο ζώο. Μας είπε μάλιστα ότι τα πουλιά κάνουν έτσι μόνο όταν δουν δύο ζώα: το ένα είναι το λιοντάρι και το άλλο είναι το φίδι. Όταν τα άκουγαν να κάνουν έτσι ήξεραν τι να ψάξουν: λιοντάρι ή φίδι. Κάπως έτσι είχαμε δει την προηγούμενη μέρα τα λιοντάρια. Τα ακολουθούσε με τα ίχνη, αλλά ταυτόχρονα άκουσε και τα πουλιά με τις φωνές τους να ειδοποιούν το ένα το άλλο και κατάλαβε ότι είτε επρόκειτο για φίδι ή για λιοντάρια. Κατ’ αυτό τον τρόπο είδαμε το βασιλιά των ζώων κρυμμένο κάτω από τα δέντρα. Και δεν ήταν ένας αλλά ήτανε πολλά.

Το πρωί λοιπόν, λίγο μετά τις 6 ξεκινήσαμε να κάνουμε safari μέχρι να φτάσουμε στην πόλη Μαούν, όπου φτάσαμε περίπου στις 1:00 το μεσημέρι. Δεν συναντήσαμε κανένα ιδιαίτερο ζώο, πέρα από αυτά τα οποία είχαμε δει τις δύο προηγούμενες ημέρες. Το safari αυτό των δύο διανυκτερεύσεων που κάναμε στο Δέλτα του Οκκαβάγκο, ανέβασε πάρα πολύ το κόστος του ταξιδιού, που όμως ήταν ενσωματωμένο στην τιμή που πληρώσαμε στο πρακτορείο . Παλιά έκαναν το τριήμερο προαιρετικό, αλλά πήγαινε συνήθως όλος ο κόσμος και γι αυτό το καθιέρωσαν ενσωματώνοντάς το στο πρόγραμμα. Πιστεύω ότι αυτό, επειδή το έκαναν με εξωτερικό πρακτορείο, πληρώνοντας δηλαδή τα jeep με τους οδηγούς, το πληρώσαμε μπορεί και 400 ή 500€ το άτομο επιπλέον. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν έμενες σε σκηνή ή σε δωμάτιο, αφού στο λοτζ που μείναμε, όλοι μείναμε σε παρόμοιες σκηνές.

Στο Μαούν μας περίμενε ο Μαλίνκα με τον Μπλέσινγκ και αποχαιρετήσαμε τους οδηγούς μας, δίνοντάς τους ένα καλό φιλοδώρημα, το οποίο άξιζαν.

Μετά ξεκίνησε το ταξίδι μας για την πόλη Νάτα της Μποτσουάνα, όπου φτάσαμε περίπου στις 5:00 απόγευμα. Στη διαδρομή των 4 ωρών δεν κάναμε καμία στάση, και αυτό δεν το κατάλαβα, αφού δεν υπήρχε βιασύνη και στο λοτζ που φτάσαμε δεν είχαμε να κάνουμε κάτι, εκτός από το να ετοιμαστεί το φαγητό. Υποψιάζομαι ότι του το ζήτησαν οι νέες κοπέλες, να μην σταματήσει δηλαδή, έτσι ώστε να έχουν το χρόνο να αράξουν στο αυτοκίνητο και να κοιμηθούν, μιας και είχαμε ξυπνήσει από τις 5:00 το πρωί. Τέλος πάντων αυτά συμβαίνουν. Η διαδρομή δεν είχε κάτι ιδιαίτερο. Στην αρχή είχε αρκετή βλάστηση αλλά μετά είχε λιγότερη, όσο πλησιάζαμε στην πόλη.

Το lodge που μείναμε ήτανε από τα πολύ ωραία του ταξιδιού. Τακτοποιηθήκαμε λίγο στο δωμάτιο. Εγώ πήγα για φαγητό στις 7:30 μαζί με τους υπόλοιπους του γκρουπ. Η Ντίνα έμεινε στο δωμάτιο για να φάει τα δικά της. Και αυτό το κατάλυμα βέβαια βρισκόταν έξω από την πόλη, όπως και όλα τα καταλύματα σε αυτό το ταξίδι. Αυτό ήταν ένα μειονέκτημα του ταξιδιού, αφού το βράδυ ήμασταν εγκλωβισμένοι σε ένα λοτζ, χωρίς να μπορούμε να μετακινηθούμε. Βέβαια επειδή οι πόλεις που μέναμε ήταν πολύ μικρές, πιστεύω δεν θα βγαίναμε έξω. Ή αν το κάναμε, πολύ σύντομα θα γυρίζαμε πίσω, αφού δεν θα είχαμε κάτι να κάνουμε. Όμως μερικές φορές είχαμε φτάσει νωρίς στο κατάλυμα, που σημαίνει ότι θα μπορούσαμε από τις 6:00 μέχρι τις 7:00 να κάνουμε μία βόλτα, να πάμε για ψώνια ή να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες με τους ντόπιους. Δυστυχώς αυτή τη δυνατότητα δεν την είχαμε, ούτε την ευκαιρία να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Και το δωμάτιο:

Κάποια στιγμή που είχα ίντερνετ, είδα μία ειδοποίηση από τις αιθιοπικές αερογραμμές ότι η πτήση επιστροφής που θα είχαμε κανονικά την Παρασκευή το μεσημέρι, έχει κάποιο ζήτημα και μας μεταφέρουν την πτήση αυτή για την Δευτέρα. Μετά από τρεις μέρες δηλαδή. Ευτυχώς οι άνθρωποι της αεροπορικής εταιρείας στο γραφείο της Αθήνας είναι πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. Τους έστειλα ένα μήνυμα και μας τακτοποίησαν, έτσι ώστε να φύγουμε κανονικά, τη μέρα και την ώρα που είχαμε στο πρόγραμμα από τους Καταρράκτες Βικτώρια. Αλλά επειδή δεν γινόταν η πτήση από Αντίς Αμπέμπα για Αθήνα, μας έστειλαν πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στην Αθήνα. Τελικά η επιστροφή έγινε κανονικά όπως πραγματοποιήσαμε την αλλαγή και φτάσαμε μία χαρά στον προορισμό μας.

Το ταξίδι της ημέρας:

Και το σχετικό βίντεο από τη τριήμερο:

 

[maratha]

Λίγο σαφάρι ακόμα και άφιξη στη Νάτα. ​

Ωραίες φωτογραφίες από την Ανατολή του ήλιου:
View attachment 459302 View attachment 459301 View attachment 459300 View attachment 459299
Μη νομίζετε πως είναι βράδυ. Είναι μετά το πρωινό ξύπνημα:
View attachment 459298 View attachment 459303 View attachment 459304
Το πρωινό σαφάρι ξεκινά:
View attachment 459305
Την άλλη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε νωρίς από το λοτζ που μέναμε για να κατηφορίσουμε προς την πόλη Μαούν, κάνοντας ταυτόχρονα και λίγο safari. Ο οδηγός μας ονομαζόταν Ματσάουντι και φορούσε ένα τουλουπάνι πάνω στο κεφάλι, το οποίο τον ψήλωνε κατά 30 πόντους. Δεν μάθαμε ποτέ γιατί το φορούσε. Ίσως για να τον δείχνει πιο ψηλό, ίσως για διακόσμηση, ίσως επειδή είχε κάποιο ελάττωμα στο κεφάλι και το έκρυβε, ή μπορεί να έβαζε μέσα τα πολλά μαλλιά που είχε. Δεν ξέρω ποιο ισχύει από αυτά. Ή μπορεί νάναι και κάτι άλλο. Η ουσία είναι ότι ήταν ένας πολύ καλός οδηγός και ταυτόχρονα ανιχνευτής ζώων. Το ίδιο ισχύει και για τον οδηγό του άλλου αυτοκινήτου, ο οποίος όμως δε φορούσε κάτι στο κεφάλι, εκτός από ένα συνηθισμένο καπέλο.
View attachment 459319
Το ότι ήταν καλοί στην ανίχνευση των ζώων, το καταλάβαμε από τον τρόπο που έψαχναν τα διάφορα ζώα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει μέσα στα ζώα και κάπως μπορούν και διακρίνουν πράγματα που εμάς δεν περνάνε από το μυαλό μας. Για παράδειγμα, όταν άκουγε τα πουλιά να κάνουν τις φωνές τους με ένα ιδιαίτερο τρόπο, καταλάβαινε ότι έχουν δει ένα επικίνδυνο ζώο. Μας είπε μάλιστα ότι τα πουλιά κάνουν έτσι μόνο όταν δουν δύο ζώα: το ένα είναι το λιοντάρι και το άλλο είναι το φίδι. Όταν τα άκουγαν να κάνουν έτσι ήξεραν τι να ψάξουν: λιοντάρι ή φίδι. Κάπως έτσι είχαμε δει την προηγούμενη μέρα τα λιοντάρια. Τα ακολουθούσε με τα ίχνη, αλλά ταυτόχρονα άκουσε και τα πουλιά με τις φωνές τους να ειδοποιούν το ένα το άλλο και κατάλαβε ότι είτε επρόκειτο για φίδι ή για λιοντάρια. Κατ’ αυτό τον τρόπο είδαμε το βασιλιά των ζώων κρυμμένο κάτω από τα δέντρα. Και δεν ήταν ένας αλλά ήτανε πολλά.
View attachment 459307 View attachment 459308 View attachment 459309
Το πρωί λοιπόν, λίγο μετά τις 6 ξεκινήσαμε να κάνουμε safari μέχρι να φτάσουμε στην πόλη Μαούν, όπου φτάσαμε περίπου στις 1:00 το μεσημέρι. Δεν συναντήσαμε κανένα ιδιαίτερο ζώο, πέρα από αυτά τα οποία είχαμε δει τις δύο προηγούμενες ημέρες. Το safari αυτό των δύο διανυκτερεύσεων που κάναμε στο Δέλτα του Οκκαβάγκο, ανέβασε πάρα πολύ το κόστος του ταξιδιού, που όμως ήταν ενσωματωμένο στην τιμή που πληρώσαμε στο πρακτορείο . Παλιά έκαναν το τριήμερο προαιρετικό, αλλά πήγαινε συνήθως όλος ο κόσμος και γι αυτό το καθιέρωσαν ενσωματώνοντάς το στο πρόγραμμα. Πιστεύω ότι αυτό, επειδή το έκαναν με εξωτερικό πρακτορείο, πληρώνοντας δηλαδή τα jeep με τους οδηγούς, το πληρώσαμε μπορεί και 400 ή 500€ το άτομο επιπλέον. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν έμενες σε σκηνή ή σε δωμάτιο, αφού στο λοτζ που μείναμε, όλοι μείναμε σε παρόμοιες σκηνές.
View attachment 459310 View attachment 459311 View attachment 459312 View attachment 459313 View attachment 459314 View attachment 459315 View attachment 459316 View attachment 459317 View attachment 459318
Στο Μαούν μας περίμενε ο Μαλίνκα με τον Μπλέσινγκ και αποχαιρετήσαμε τους οδηγούς μας, δίνοντάς τους ένα καλό φιλοδώρημα, το οποίο άξιζαν.

Μετά ξεκίνησε το ταξίδι μας για την πόλη Νάτα της Μποτσουάνα, όπου φτάσαμε περίπου στις 5:00 απόγευμα. Στη διαδρομή των 4 ωρών δεν κάναμε καμία στάση, και αυτό δεν το κατάλαβα, αφού δεν υπήρχε βιασύνη και στο λοτζ που φτάσαμε δεν είχαμε να κάνουμε κάτι, εκτός από το να ετοιμαστεί το φαγητό. Υποψιάζομαι ότι του το ζήτησαν οι νέες κοπέλες, να μην σταματήσει δηλαδή, έτσι ώστε να έχουν το χρόνο να αράξουν στο αυτοκίνητο και να κοιμηθούν, μιας και είχαμε ξυπνήσει από τις 5:00 το πρωί. Τέλος πάντων αυτά συμβαίνουν. Η διαδρομή δεν είχε κάτι ιδιαίτερο. Στην αρχή είχε αρκετή βλάστηση αλλά μετά είχε λιγότερη, όσο πλησιάζαμε στην πόλη.
View attachment 459320 View attachment 459321 View attachment 459322 View attachment 459323 View attachment 459324
Το lodge που μείναμε ήτανε από τα πολύ ωραία του ταξιδιού. Τακτοποιηθήκαμε λίγο στο δωμάτιο. Εγώ πήγα για φαγητό στις 7:30 μαζί με τους υπόλοιπους του γκρουπ. Η Ντίνα έμεινε στο δωμάτιο για να φάει τα δικά της. Και αυτό το κατάλυμα βέβαια βρισκόταν έξω από την πόλη, όπως και όλα τα καταλύματα σε αυτό το ταξίδι. Αυτό ήταν ένα μειονέκτημα του ταξιδιού, αφού το βράδυ ήμασταν εγκλωβισμένοι σε ένα λοτζ, χωρίς να μπορούμε να μετακινηθούμε. Βέβαια επειδή οι πόλεις που μέναμε ήταν πολύ μικρές, πιστεύω δεν θα βγαίναμε έξω. Ή αν το κάναμε, πολύ σύντομα θα γυρίζαμε πίσω, αφού δεν θα είχαμε κάτι να κάνουμε. Όμως μερικές φορές είχαμε φτάσει νωρίς στο κατάλυμα, που σημαίνει ότι θα μπορούσαμε από τις 6:00 μέχρι τις 7:00 να κάνουμε μία βόλτα, να πάμε για ψώνια ή να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες με τους ντόπιους. Δυστυχώς αυτή τη δυνατότητα δεν την είχαμε, ούτε την ευκαιρία να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι.
View attachment 459325 View attachment 459326

Και το δωμάτιο:
View attachment 459328 View attachment 459327
Κάποια στιγμή που είχα ίντερνετ, είδα μία ειδοποίηση από τις αιθιοπικές αερογραμμές ότι η πτήση επιστροφής που θα είχαμε κανονικά την Παρασκευή το μεσημέρι, έχει κάποιο ζήτημα και μας μεταφέρουν την πτήση αυτή για την Δευτέρα. Μετά από τρεις μέρες δηλαδή. Ευτυχώς οι άνθρωποι της αεροπορικής εταιρείας στο γραφείο της Αθήνας είναι πολύ καλοί και εξυπηρετικοί. Τους έστειλα ένα μήνυμα και μας τακτοποίησαν, έτσι ώστε να φύγουμε κανονικά, τη μέρα και την ώρα που είχαμε στο πρόγραμμα από τους Καταρράκτες Βικτώρια. Αλλά επειδή δεν γινόταν η πτήση από Αντίς Αμπέμπα για Αθήνα, μας έστειλαν πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στην Αθήνα. Τελικά η επιστροφή έγινε κανονικά όπως πραγματοποιήσαμε την αλλαγή και φτάσαμε μία χαρά στον προορισμό μας.

Το ταξίδι της ημέρας:

View attachment 459329​

Και το σχετικό βίντεο από τη τριήμερο:

Και αυτό το βίντεο υπέροχο κ η μουσική το ίδιο , η βόλτα με την βάρκα είναι σε λίμνη ή ποτάμι ;

 

[travelbreak]

Και αυτό το βίντεο υπέροχο κ η μουσική το ίδιο , η βόλτα με την βάρκα είναι σε λίμνη ή ποτάμι ;

Ήταν στον παραπόταμο του Οκαβάνγκο τον Μπούτου. Σε όλο το Δέλτα υπάρχουν την περίοδο των βροχών μικρές λίμνες. Αλλά και οι παραπόταμοι μοιάζουν με λίμνες γιατί το έδαφος είναι σχεδόν οριζόντιο, και το νερό δεν προχωρά γρήγορα.
Όλοι οι παραπόταμοι σβήνουν (χάνονται) λίγο πριν φτάσουν στην έρημο που ξεκινά μετά το Μαούν.

 

[travelbreak]

Nata salt pans.

Κάνουμε διαφήμιση στα λιπαντικά, αλλά ο τίτλος και η ζωγραφιά της εικόνας αξίζουν:

Βρισκόμασταν ακόμα στην Μποτσουάνα. Το πρωί στην πόλη Nata πήγαμε πολύ νωρίς, στις 6 το πρωί, να δούμε τα ταψιά ή λεκάνες (εδάφους εννοείται), Nata salt pans. Ξέραμε περίπου τι θα δούμε αν και πάλι περιμέναμε να δούμε κάτι με περισσότερο ενδιαφέρον. Ήμασταν σε τζιπ από 8 άτομα στο κάθε ένα και κάναμε αρκετά χιλιόμετρα στην περιοχή. Το κύριο ενδιαφέρον μας εστιάστηκε στα πουλιά. Γενικώς σε αυτό το ταξίδι οι οδηγοί των αυτοκινήτων ασχολούνται πολύ με τα διάφορα είδη πουλιών. Εμένα δεν με απασχόλησε και τόσο το αντικείμενο αυτό, όμως η αλήθεια είναι ότι είχε πολύ όμορφα πουλιά και προσπαθούσα να τραβώ φωτογραφίες γιατί είχαν υπέροχα χρώματα καθώς και ράμφη, και λαιμούς, και πόδια. Είναι δύσκολο όμως να θυμάμαι τόσα πολλά ονόματα.

Παρένθεση. Πριν λίγες μέρες έκανα βόλτα με ένα καλό φίλο μου σε ένα πάρκο προαστίου της Αθήνας. Τουλάχιστον πέντε φορές σταμάτησε και μου υπέδειξε να ακούσω διάφορα πουλιά. Καλά, τα παπαγαλάκια ήταν πανταχού παρόντα. Μου έλεγε όμως και διάφορα άλλα που άκουγε και μερικά τα έβλεπε. Δυο φορές μου είπε να προσέξω τις φωνές που έκαναν οι τσαλαπετεινοί. Βλέπω στο τηλέφωνο την εμφάνισή τους και τους θυμήθηκα. Μάλλον δεν είχα δει ποτέ στο παρελθόν. Είπε ότι είναι ζευγάρι και «φωλιάζουν». Πήγαμε προς το μέρος που ακούγονταν και δεν άργησε να μου δείξει δύο. Θέλω να πω με αυτή την αναφορά, ότι είναι κάποιοι που ενδιαφέρονται για τα πουλιά και εμένα είναι και κολλητός μου. Μέχρι τα 22 του χρόνια ήταν κυνηγός, αλλά τότε πήγε στη Ζυρίχη και είδε στα πάρκα άπειρα πουλιά και κατάλαβε πόσο κακό κάνει το κυνήγι. Δεν έπιασε έκτοτε όπλο εκτός από ψαροντούφεκο. Τέλος η παρένθεση. Πάμε ξανά Μποτσουάνα:

Στα διάφορα σαφάρι που κάναμε ασχοληθήκαμε πολύ και με τα ζώα. Μαθαίναμε πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή τους και η Αμερικανίδα συνεχώς ρωτούσε ποιο είναι θηλυκό και πιο το αρσενικό και πώς μπορούμε να τα διαχωρίζουμε. Μου έκανε εντύπωση ότι όλοι οι οδηγοί ήξεραν από πολύ μακριά να σου πουν αν είναι θηλυκό ή αρσενικό ένα ή περισσότερα ζώα. Το καταλάβαιναν πιστεύω κυρίως από την ομάδα που έβλεπαν. Δηλαδή μπορεί να ήξεραν ότι 3 θηλυκά ποτέ δεν είναι μαζί. Αυτό είχε σαν συνέπεια να καταλαβαίνουν ότι είναι αρσενικοί, ας πούμε οι τρεις ελέφαντες. Αυτό που λέω απλά είναι ένα παράδειγμα για να δείξω ότι δεν είναι απαραίτητο να διακρίνουν κάποιο χαρακτηριστικό πάνω στο ζώο. Προφανώς όμως υπάρχουν και τέτοια. Στις λεκάνες που πήγαμε λοιπόν το πρωί ή τηγάνια όπως αλλιώς τα λένε, εκτός από πουλιά είδαμε και γκνου και λίγες ζέβρες, ιμπάλα και ίσως κάποια άλλα ακόμα.

Τα Nata salt pans, αν τα δεις σε φωτογραφίες στο ίντερνετ, θα παραδεχτείς ότι είναι κάτι υπέροχο. Η πραγματικότητα όμως που είδαμε εμείς δεν ήταν τόσο όμορφη. Πιστεύω ότι είχε πολύ ιδιαίτερα μέρη, τα οποία δεν είδαμε γιατί ήταν πολύ μακριά. Η περιοχή που επισκεφτήκαμε αρχικά είχε πάνω σε μια τελείως επίπεδη οριζόντια επιφάνεια χαμηλή βλάστηση, κυρίως χόρτα. Κάπου κάπου έβλεπες ένα τμήμα γης που καλυπτόταν από ένα λευκό χώμα. Εκεί μας είπε ο οδηγός μας ότι την περίοδο που έχει πολλές βροχές γεμίζει με νερό. Τέτοιες κενές από χόρτα περιοχές είναι τα ονομαζόμενα τηγάνια. Παρακάτω που προχωρήσαμε είδαμε τεράστιες εκτάσεις αυτού του είδους. Και αν το ψάξεις στο διαδίκτυο θα δεις ότι τέτοιες «λίμνες» υπάρχουν εκεί με έκταση αρκετές χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Υπάρχουν τρεις τεράστιες τέτοιου είδους λίμνες με συνολική έκταση όσο η μισή Ελλάδα. Εμείς σε ορισμένες πολύ μικρές από αυτές τις λίμνες είδαμε να υπάρχει και λίγο νερό. Σίγουρα παρακάτω θα υπήρχαν και μεγαλύτερες εκτάσεις με νερό.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η ευρύτερη περιοχή με τα τηγάνια, που είναι με το μπλε χρώμα. Όμως και οι περιοχές ανάμεσα σε αυτά αποτελούν τμήματα των τηγανιών.

Στις βόλτες που κάναμε εκτός από τα ζώα που είδαμε και τα τηγάνια, είδαμε σε κάποια σημεία και δέντρα μπάομπαμπ. Είχαν τον γνωστό κορμό που ξέρουμε αλλά όχι τη γενική μορφή του δένδρου από τη Μαδαγασκάρη που βλέπουμε στις φωτογραφίες. Στη Μαδαγασκάρη τα δένδρα αυτά έχουν φύλλωμα μόνο στο πάνω μέρος, και όλο το υπόλοιπο είναι κορμός με ελάχιστα κλαδιά. Στη Νάτα είχαν αρκετό φύλλωμα και μικρά κλαδιά σε όλο σχεδόν το ύψος τους. Δεν είδαμε μόνο εκεί Μπάομπαμπ αλλά και σε άλλα σημεία στην Μποτσουάνα. Τα δένδρα αυτά ανήκουν στο γένος Αδανσονία το οποίο έχει εννέα είδη. Κάποια από αυτά έχουν λιγότερα και άλλα περισσότερα κλαδιά. Επίσης ο κορμός μπορεί να είναι πιο χοντρός ή λιγότερο χοντρός. Αυτά που είδαμε εμείς είχαν πιο χοντρό κορμό από εκείνα της Μαδαγασκάρης.

Η βόλτα μας κράτησε περίπου δύο ώρες και παρά το ότι ήταν λιγότερο ενδιαφέρουσα από τις προσδοκίες μας, άξιζε. Όλες αυτές οι βόλτες με τζιπ δεν είναι προαιρετικές αλλά περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα. Όσες δεν περιλαμβάνονται και τις πληρώνουμε το αναφέρω ρητά.

 

[travelbreak]

Βόλτα στον ποταμό Chobe

Από τη βόλτα στα τηγάνια επιστρέψαμε όσο γινόταν πιο γρήγορα, αλλά πάνω στο δίωρο στο ξενοδοχείο που μέναμε, ώστε να ετοιμαστούμε και να φύγουμε. Έπρεπε να πάμε στον επόμενο σταθμό μας, που ήταν η πόλη της Μποτσουάνα, Kasane, στην οποία και θα μέναμε. Εκεί είχαμε κανονίσει να κάνουμε μία βαρκάδα στις τρεις, οπότε έπρεπε να ήμασταν όσο γίνεται νωρίτερα για να ετοιμαστούμε κιόλας. Ευτυχώς σε αυτή τη διαδρομή κάναμε μερικές στάσεις, αφού η οδηγοί μας κατάλαβαν ότι θα είχαμε χρόνο μέχρι να πάμε στο κατάλυμα που θα μέναμε. Έτσι σε μία στάση εγώ αγόρασα ένα πιροσκί και κάτι που έμοιαζε με τυρόπιτα και τα έφαγα, ώστε δεν πεινούσα καθόλου το μεσημέρι που κάθισε το υπόλοιπο group για φαγητό.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε νωρίς και τακτοποιηθήκαμε, με σκοπό να φύγουμε 14:50 για να πάμε στη βαρκάδα. Όμως ξαφνικά άλλαξε η ώρα να αναχώρησης και έγινε 14:20. Υπέθεσα ότι μάλλον θα ξεκινούσε νωρίτερα η βαρκάδα. Όμως πήγαμε κοντά στο χώρο που ήταν το πλοιάριο και δεν μας είπαν να μπούμε μέσα αλλά να πάμε να ψωνίσουμε. Εκεί υπήρχε ένα σούπερ μάρκετ και απέναντι από αυτό υπήρχε ένα μαγαζί που πούλαγε οινοπνευματώδη. Στη Μποτσουάνα τα οινοπνευματώδη πωλούνται σε διαφορετικό μαγαζί από το σούπερ μάρκετ. Το είδαμε αυτό και στην Ναμίμπια, αλλά εκεί υπήρχαν και σούπερ μάρκετ που πουλούσαν και μπύρες ή κρασί.

Εκεί λοιπόν, στη στάση για τα ψώνια, είδα κάποιους να αγοράζουν μπύρες με την εξάδα. Αναρωτιόμουν γιατί να παίρνουν τόσο πολλές μπύρες. Εμείς δεν πήραμε καμία. Ούτε πολύ νερό δεν πήραμε γιατί δεν μας είχε ενημερώσει κανένας ούτε καν πόση ώρα θα κρατούσε η βαρκάδα. Όταν άρχισε στις τρεις, μας είπαν ότι θα κρατούσε τουλάχιστον τρεις ώρες. Εκτός από τις μπύρες το άλλο παράξενο ήταν ότι ξαφνικά είδαμε να κουβαλάνε στο πλοιάριο ο Blessing και ο Malinga το ψυγείο που είχαμε στο αυτοκίνητο με τον πάγο. Όταν μπήκα στο πλοιάριο κατάλαβα τι γινόταν: τους είχε πει κάποιος από το προσωπικό να αγοράσουν μπύρες και οτιδήποτε ποτό ήθελαν και θα παίρνανε και το ψυγείο μαζί για να πίνουν κατά τη διάρκεια της βόλτας. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κανονίσανε, αλλά δεν το είπαν σε μας ή δεν το ακούσαμε. Γιατί δεν τους ενδιαφέραμε εμείς. Αλλά όταν ρώτησα τον Ιταλό, και εκείνος μου είπε ότι δεν ήξερε τίποτα. Απλά αγόρασε δύο τρεις μπύρες επειδή όλοι αγοράζανε. Εμείς όμως σκεφτήκαμε: γιατί να αγοράσουμε τώρα και να τις κουβαλάμε. Μπορούμε να τις αγοράσουμε στην επιστροφή. Εκεί την πατήσαμε: σ’ όλο το μικρό ταξιδάκι με το πλοιάριο οι άλλοι έπιναν τα κέρατά τους και εμείς είχαμε τρελαθεί στη δίψα, γιατί δεν είχαμε πάρει και πολύ νερό. Αυτά γινόταν με το υπέροχο γκρουπ.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά, η βαρκάδα ήταν καταπληκτική στον ποταμό Chobe, Τσόμπε. Την ίδια βαρκάδα είχαμε κάνει ξανά το 2008. Στο ήρεμο ποτάμι προχωρούσαμε αργά αργά και βλέπαμε ένα σωρό ζώα. Ήταν απόγευμα και είχαν έρθει εκατοντάδες ελέφαντες, ιπποπόταμοι, καθώς και πολλά μπούφαλα κοντά στο νερό, είτε για να πιουν είτε για να δροσιστούν. Το θέαμα ήταν πάρα πολύ όμορφο γιατί το πεδίο ήταν ελεύθερο, δηλαδή βλέπαμε παντού, ακόμα και στα δύο χιλιόμετρα τα ζώα που κινούνταν. Αυτοκίνητα ήταν και στην ξηρά και έκαναν σαφάρι και έβλεπαν από εκεί τα ζώα. Η βόλτα αυτή ήταν μία πραγματική απόλαυση και δεν μας την χάλασαν αυτοί που πήραν τις μπύρες χωρίς να μας πουν να πάρουμε και εμείς μία. Στο τέλος της γύρισαν πίσω και δεν με νοιάζει για εκείνους που δεν μου μιλούσαν, αλλά ακόμα και η Αμερικανίδα, που είχε πάρει μία εξάδα, δεν είπε: παιδιά μήπως θέλετε καμία μπύρα, αφού μας έβλεπε ότι εμείς δεν πίναμε τίποτα. Τι να πεις!

Η βαρκάδα τελείωσε μετά από τέσσερις ώρες περίπου, στις 7:00, μόλις δηλαδή είχε αρχίσει να βραδιάζει. Αυτό σημαίνει ότι απολαύσαμε και ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα με τα ζώα. Το ξαναλέω: η Μποτσουάνα έχει από τα καλύτερα safari στην Αφρική. Απλά δεν βλέπεις λιοντάρια και λεοπαρδάλεις. Όμως βλέπεις πληθώρα από ζώα τα οποία απολαμβάνεις να τα παρακολουθείς να πηγαίνουν στα ποτάμια ή να παίζουν με τα μικρά τους.

Μόλις γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, με την Ντίνα πήγαμε στο μπαρ να καθίσουμε να πιούμε καμία μπύρα, ώστε να φάμε και τα τελευταία μας χρήματα από την Μποτσουάνα. Πήραμε δύο μπύρες και δύο νερά γιατί διψούσαμε πάρα πολύ. Εγώ μετά έφυγα για να πάω να φάω με τους υπόλοιπους ενώ η Ντίνα έμεινε στο μπαρ για να έχει και internet και να έχει και κάτι να κάνει, αντί να μείνει μόνη της στο δωμάτιο. Όμως όταν πήγα στο χώρο που θα τρώγαμε, διαπίστωσα ότι υπήρχε πάλι μπάρμπεκιου, δεύτερη φορά στο ταξίδι. Έτσι γύρισα και φώναξα τη Ντίνα που ήρθε και αυτή με το πιάτο της. Φάγαμε λουκάνικα και ένα άλλο ψητό κρεατικό.

Σας χρωστώ δύο βίντεο:

 

[maratha]

Βόλτα στον ποταμό Chobe

Από τη βόλτα στα τηγάνια επιστρέψαμε όσο γινόταν πιο γρήγορα, αλλά πάνω στο δίωρο στο ξενοδοχείο που μέναμε, ώστε να ετοιμαστούμε και να φύγουμε. Έπρεπε να πάμε στον επόμενο σταθμό μας, που ήταν η πόλη της Μποτσουάνα, Kasane, στην οποία και θα μέναμε. Εκεί είχαμε κανονίσει να κάνουμε μία βαρκάδα στις τρεις, οπότε έπρεπε να ήμασταν όσο γίνεται νωρίτερα για να ετοιμαστούμε κιόλας. Ευτυχώς σε αυτή τη διαδρομή κάναμε μερικές στάσεις, αφού η οδηγοί μας κατάλαβαν ότι θα είχαμε χρόνο μέχρι να πάμε στο κατάλυμα που θα μέναμε. Έτσι σε μία στάση εγώ αγόρασα ένα πιροσκί και κάτι που έμοιαζε με τυρόπιτα και τα έφαγα, ώστε δεν πεινούσα καθόλου το μεσημέρι που κάθισε το υπόλοιπο group για φαγητό.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε νωρίς και τακτοποιηθήκαμε, με σκοπό να φύγουμε 14:50 για να πάμε στη βαρκάδα. Όμως ξαφνικά άλλαξε η ώρα να αναχώρησης και έγινε 14:20. Υπέθεσα ότι μάλλον θα ξεκινούσε νωρίτερα η βαρκάδα. Όμως πήγαμε κοντά στο χώρο που ήταν το πλοιάριο και δεν μας είπαν να μπούμε μέσα αλλά να πάμε να ψωνίσουμε. Εκεί υπήρχε ένα σούπερ μάρκετ και απέναντι από αυτό υπήρχε ένα μαγαζί που πούλαγε οινοπνευματώδη. Στη Μποτσουάνα τα οινοπνευματώδη πωλούνται σε διαφορετικό μαγαζί από το σούπερ μάρκετ. Το είδαμε αυτό και στην Ναμίμπια, αλλά εκεί υπήρχαν και σούπερ μάρκετ που πουλούσαν και μπύρες ή κρασί.
View attachment 459471 View attachment 459472
Εκεί λοιπόν, στη στάση για τα ψώνια, είδα κάποιους να αγοράζουν μπύρες με την εξάδα. Αναρωτιόμουν γιατί να παίρνουν τόσο πολλές μπύρες. Εμείς δεν πήραμε καμία. Ούτε πολύ νερό δεν πήραμε γιατί δεν μας είχε ενημερώσει κανένας ούτε καν πόση ώρα θα κρατούσε η βαρκάδα. Όταν άρχισε στις τρεις, μας είπαν ότι θα κρατούσε τουλάχιστον τρεις ώρες. Εκτός από τις μπύρες το άλλο παράξενο ήταν ότι ξαφνικά είδαμε να κουβαλάνε στο πλοιάριο ο Blessing και ο Malinga το ψυγείο που είχαμε στο αυτοκίνητο με τον πάγο. Όταν μπήκα στο πλοιάριο κατάλαβα τι γινόταν: τους είχε πει κάποιος από το προσωπικό να αγοράσουν μπύρες και οτιδήποτε ποτό ήθελαν και θα παίρνανε και το ψυγείο μαζί για να πίνουν κατά τη διάρκεια της βόλτας. Είμαι σίγουρος ότι αυτό το κανονίσανε, αλλά δεν το είπαν σε μας ή δεν το ακούσαμε. Γιατί δεν τους ενδιαφέραμε εμείς. Αλλά όταν ρώτησα τον Ιταλό, και εκείνος μου είπε ότι δεν ήξερε τίποτα. Απλά αγόρασε δύο τρεις μπύρες επειδή όλοι αγοράζανε. Εμείς όμως σκεφτήκαμε: γιατί να αγοράσουμε τώρα και να τις κουβαλάμε. Μπορούμε να τις αγοράσουμε στην επιστροφή. Εκεί την πατήσαμε: σ’ όλο το μικρό ταξιδάκι με το πλοιάριο οι άλλοι έπιναν τα κέρατά τους και εμείς είχαμε τρελαθεί στη δίψα, γιατί δεν είχαμε πάρει και πολύ νερό. Αυτά γινόταν με το υπέροχο γκρουπ.
View attachment 459473 View attachment 459474 View attachment 459476 View attachment 459478 View attachment 459479 View attachment 459480 View attachment 459481
Ανεξάρτητα από όλα αυτά, η βαρκάδα ήταν καταπληκτική στον ποταμό Chobe, Τσόμπε. Την ίδια βαρκάδα είχαμε κάνει ξανά το 2008. Στο ήρεμο ποτάμι προχωρούσαμε αργά αργά και βλέπαμε ένα σωρό ζώα. Ήταν απόγευμα και είχαν έρθει εκατοντάδες ελέφαντες, ιπποπόταμοι, καθώς και πολλά μπούφαλα κοντά στο νερό, είτε για να πιουν είτε για να δροσιστούν. Το θέαμα ήταν πάρα πολύ όμορφο γιατί το πεδίο ήταν ελεύθερο, δηλαδή βλέπαμε παντού, ακόμα και στα δύο χιλιόμετρα τα ζώα που κινούνταν. Αυτοκίνητα ήταν και στην ξηρά και έκαναν σαφάρι και έβλεπαν από εκεί τα ζώα. Η βόλτα αυτή ήταν μία πραγματική απόλαυση και δεν μας την χάλασαν αυτοί που πήραν τις μπύρες χωρίς να μας πουν να πάρουμε και εμείς μία. Στο τέλος της γύρισαν πίσω και δεν με νοιάζει για εκείνους που δεν μου μιλούσαν, αλλά ακόμα και η Αμερικανίδα, που είχε πάρει μία εξάδα, δεν είπε: παιδιά μήπως θέλετε καμία μπύρα, αφού μας έβλεπε ότι εμείς δεν πίναμε τίποτα. Τι να πεις!
View attachment 459482 View attachment 459483 View attachment 459484 View attachment 459485
Η βαρκάδα τελείωσε μετά από τέσσερις ώρες περίπου, στις 7:00, μόλις δηλαδή είχε αρχίσει να βραδιάζει. Αυτό σημαίνει ότι απολαύσαμε και ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα με τα ζώα. Το ξαναλέω: η Μποτσουάνα έχει από τα καλύτερα safari στην Αφρική. Απλά δεν βλέπεις λιοντάρια και λεοπαρδάλεις. Όμως βλέπεις πληθώρα από ζώα τα οποία απολαμβάνεις να τα παρακολουθείς να πηγαίνουν στα ποτάμια ή να παίζουν με τα μικρά τους.
View attachment 459486 View attachment 459487
Μόλις γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, με την Ντίνα πήγαμε στο μπαρ να καθίσουμε να πιούμε καμία μπύρα, ώστε να φάμε και τα τελευταία μας χρήματα από την Μποτσουάνα. Πήραμε δύο μπύρες και δύο νερά γιατί διψούσαμε πάρα πολύ. Εγώ μετά έφυγα για να πάω να φάω με τους υπόλοιπους ενώ η Ντίνα έμεινε στο μπαρ για να έχει και internet και να έχει και κάτι να κάνει, αντί να μείνει μόνη της στο δωμάτιο. Όμως όταν πήγα στο χώρο που θα τρώγαμε, διαπίστωσα ότι υπήρχε πάλι μπάρμπεκιου, δεύτερη φορά στο ταξίδι. Έτσι γύρισα και φώναξα τη Ντίνα που ήρθε και αυτή με το πιάτο της. Φάγαμε λουκάνικα και ένα άλλο ψητό κρεατικό.
View attachment 459488 View attachment 459489

Σας χρωστώ δύο βίντεο:

Τα βίντεο πάλι εξαιρετικά !!!η μουσική το ίδιο !!! εκεί που παίζουν οι ελέφαντες νομίζω ειναι η καλύτερη εικόνα , Μακαρι να μπορέσω να βρεθώ κάποτε εκεί !!!

 

[travelbreak]

Στους Καταρράκτες Βικτώρια.

Το πρωί σηκωθήκαμε πολύ νωρίς, γιατί στις 6:30 είχαμε αναχώρηση για τη Ζιμπάμπουε. Υπήρξε ένα πρόβλημα κατά την ώρα της αναχώρησης, ότι δηλαδή οι δύο βούλγαροι είχαν ξεχάσει το τσαντάκι με τα διαβατήριά τους το προηγούμενο βράδυ στο μπαρ που θα άνοιγε στις 7:00. Τελικά το άνοιξαν νωρίτερα για να βρουν τα διαβατήριά τους οι άνθρωποι και να φύγουμε με πολύ μικρή καθυστέρηση.

Τα σύνορα δεν ήταν πολύ μακριά από εκεί που μέναμε. Όταν φτάσαμε περάσαμε πολύ γρήγορα τον έλεγχο από τους συνοριακούς της Μποτσουάνα και πήγαμε στα σύνορα με τη Ζιμπάμπουε για να βγάλουμε τη βίζα. Εκεί υπήρξε μια σχετική καθυστέρηση γιατί έπρεπε να έχουμε συμπληρώσει κάποια έγγραφα. Επίσης καθυστερήσαμε λίγο μέχρι να τακτοποιηθούν και τα έγγραφα του αυτοκινήτου που μας μετέφερε, που σημαίνει ότι φάγαμε σχεδόν μία ώρα στα σύνορα. Αλλά γενικά δεν είχε κόσμο και πέρασε η ώρα σχετικά γρήγορα.

Το κόστος για μία βίζα απλής εισόδου στη Ζιμπάμπουε είναι 30 δολάρια Αμερικής το κάθε άτομο. Ενώ για βίζα πολλαπλών εισόδων είναι στα 50 δολάρια. Από το group έβγαλαν μερικοί το δεύτερο είδος βίζας, αλλά εμείς το πρώτο, γιατί δεν είχαμε σκοπό να φύγουμε καθόλου από τη χώρα. Να υπενθυμίσω ότι κοντά στους Καταρράκτες βρίσκεται η Μποτσουάνα αλλά και η Ζάμπια. Μάλιστα από τη μεριά της Ζάμπια έρχεται το νερό του ποταμού Ζαμβέζη και δημιουργεί τον καταρράκτη.

Πριν το μεσημέρι φτάσαμε στους Καταρράκτες Βικτώρια. Είχα βρεθεί εδώ ξανά το καλοκαίρι του 2008, με τη Ντίνα φυσικά. Τώρα βρέθηκα εξ ανάγκης, αφού το πρακτορείο που έκανε το ταξίδι έδινε αυτή την επιλογή. Εγώ πίστευα ότι δεν υπήρχαν άλλες επιλογές παρά μονάχα τα συγκεκριμένα ταξίδια που σου έλεγε η ιστοσελίδα τους. Όμως κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου ταξιδιού είδαμε να έρχονται και να φεύγουν από διάφορα σημεία ταξιδιώτες. Κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι εμβόλιμοι έκλεισαν το ταξίδι από τοπικά τουριστικά γραφεία στη χώρα τους, που συνεννοούνταν με τους Νόμαντς για να προωθήσουν πελάτες από διάφορα σημεία. Αν θα το χρησιμοποιούσα άλλη φορά θα ήξερα και εγώ να απαιτήσω να ξεκινάω το ταξίδι από όπου με βόλευε και να το τελειώνω επίσης εκεί που με βόλευε.

Το ταξίδι ουσιαστικά τελείωσε το μεσημέρι για μας. Κανονικά τελείωνε την επομένη. Όμως μετά το μεσημεριανό φαγητό ήμασταν ελεύθεροι.

Οι Καταρράκτες από τα σύνορα δεν είναι μακριά. Μόλις φτάσαμε στην πόλη οι οδηγοί μας πήγαν σε ένα τοπικό πρακτορείο για να αγοράσει ο κόσμος του οχήματος διάφορες δραστηριότητες. Εκεί μας διαφήμισαν τα διάφορα που μπορούσαμε να κάνουμε αλλά εμείς οι Έλληνες τα κρίναμε πανάκριβα. Δεν έκαναν το ίδιο και οι άλλοι από το γκρουπ, οι οποίοι αγόρασαν διάφορα «προϊόντα». Για παράδειγμα μια βαρκάδα στο ποτάμι την πουλούσαν από 40 δολάρια και πάνω. Εμείς πήγαμε όση ώρα εκείνοι πλήρωναν με τις ωραίες τους κάρτες σε ένα γραφείο απέναντι και συμφωνήσαμε να πάμε την ίδια βαρκάδα τη επόμενη μέρα, αλλά με άλλο πλοιάριο, με 25 δολάρια. Αυτά.

Το μεσημέρι, μετά την αγορά των δραστηριοτήτων, πήγαμε στο ξενοδοχείο. Επειδή ήταν νωρίς για το γεύμα, κάναμε κάποιες βόλτες με το αυτοκίνητο για να περάσει η ώρα και να προσανατολιστούμε στο χώρο. Πήγαμε μια βόλτα γύρω και είδαμε ένα πολύ μεγάλο δένδρο, το οποίο ήταν μπαομπάμπ. Μετά πήγαμε για φαγητό στο όχημα δίπλα στις σκηνές. Έτσι εγώ έφαγα το τελευταίο μου μεσημεριανό μαζί τους. Ήταν κοτόπουλο με κάτι σάλτσες. Δεν ήταν κακό.

Μετά το φαγητό πήγαμε στα δωμάτιά μας. Με την Ντίνα αφού ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 3 βγήκαμε μια βόλτα στην περιοχή παρά τη ζέστη. Εμείς στη βόλτα που πήγαμε απομακρυνθήκαμε λίγο και πήγαμε προς τη γέφυρα που ενώνει τη Ζάμπια με την Ζιμπάμπουε. Εκεί επειδή δεν θα μπαίναμε μέσα στη Ζάμπια, πήραμε από ένα γραφείο στο συνοριακό φυλάκιο, μια σφραγίδα που έλεγε ότι μπορούμε να περπατήσουμε τη γέφυρα αλλά όχι να μπούμε στη Ζάμπια. Πράγματι την περπατήσαμε ολόκληρη και από τη μέση και μετά βρισκόμασταν στην επικράτεια της Ζάμπια. Είχε πολύ ενδιαφέρον αφού βλέπαμε ένα μεγάλο μέρος από τους Καταρράκτες. Βλέπαμε επίσης αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται αλλά και απλούς ανθρώπους με τα πόδια ή με ποδήλατα να κουβαλούν εμπορεύματα.

Ειδικά οι τελευταίοι μπορεί να είχαν φορτώσει στο ποδήλατο και περισσότερα από 50 κιλά πράγματα. Μάλιστα είδα μια μαϊμού να ανεβαίνει στο φορτίο στο πίσω μέρος ενός ποδηλάτου για να βρει κάτι να φάει. Ο καημένος ο οδηγός προσπαθώντας να τη διώξει έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο δρόμο. Για να μπορέσει να ξεκινήσει πάλι, τον βοήθησαν άλλοι τρεις περαστικοί. Ήταν τρομερό να βλέπεις στην μικρή ανηφόρα που είχε μετά να σπρώχνουν αυτά τα ποδήλατα με πολύ κόπο.

Όταν τελειώσαμε τη βόλτα στη γέφυρα, επιστρέψαμε και μπήκαμε στη Ζιμπάμπουε από εκεί που μπαίνουν και όλοι οι ταξιδιώτες που έρχονται από την Ζάμπια. Αλλά δείχνοντας το έντυπο με τη σφραγίδα, μας άφησαν και μπήκαμε στην Ζιμπάμπουε χωρίς να πληρώσουμε ξανά βίζα. Ούτε διαβατήριο δείξαμε ούτε τίποτα. Μόνο το χαρτί που κρατούσαμε με τη σφραγίδα.

Αυτή η βόλτα ήταν πολύ καλή γιατί, πρώτον, περπατήσαμε σχεδόν ένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο που οδηγεί στους Καταρράκτες της Βικτώρια. Αλλά εμείς δεν μπήκαμε φυσικά, αφού συνεχίσαμε προς τη Ζάμπια, όπου περπατήσαμε άλλα σχεδόν χίλια μέτρα ως τη συνοριακή γραμμή. Μέχρι εκεί είδαμε δεκάδες νταλίκες φορτωμένες μάλλον με μέταλλα γιατί ήτανε πολύ μικρός ο όγκος των φορτίων που είχαν, οι οποίες περίμεναν να μπουν στη Ζιμπάμπουε.

Στη γέφυρα επάνω γίνεται και το μπάτζι τζάμπινγκ. Γενικά ήταν περίοδος με τις βροχές, αν και τελικά δεν είχε τόσο πολλές. Το αποτέλεσμα είναι να μην έχουν πολλά νερά, αλλά να μην έχουν και τουρίστες, αφού προτιμούν να έρθουν την ξηρή περίοδο. Έτσι οι άνθρωποι που ζουν από τον τουρισμό, κάνουν το παν για να σου πουλήσουν κάποια μικροπράγματα.

Να συμπληρώσω ότι στη Ζιμπάμπουε χρησιμοποιείται επίσημα το δολάριο της Αμερικής. Πήγαμε σε μηχανήματα ΑΤΜ για να κάνουμε ανάληψη μερικά δολάρια για να δούμε τι γίνεται και μας έδιναν την επιλογή είτε να επιλέξουμε δολάρια Αμερικής είτε το παλιό ντόπιο νόμισμα. Εμείς επιλέξαμε τα δολάρια αλλά τελικά δεν μας έκαναν τη χάρη και δεν μας έδωσαν τίποτα. Δεν ξέρω τι έφταιγε. Σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να έχουμε κάρτα visa, κι εμείς χρησιμοποιήσαμε mastercard. Αργότερα βάλαμε και μια visa και ενώ προχώρησε στο να κάνουμε ανάληψη 400 δολαρίων, έγραψε ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει εκείνη την ώρα. Δεν προσπαθήσαμε ξανά.

Το πρόβλημα είναι οι ντόπιοι οι οποίοι σε κυνηγούν για να αγοράσεις πολύ φθηνά τα ξύλινα τα οποία πουλάνε. Δε σε αφήνουν ήσυχο. Εμείς δεν αγοράσαμε τίποτα. Μόνο δύο μπύρες και ένα μπουκάλι νερό γιατί είχαμε διψάσει πάρα πολύ.

Στην απογευματινή βόλτα που κάναμε με την Ντίνα είχαμε βρει έναν ταξιτζή και τον ρωτήσαμε πόσο θα μας κόστιζε η μετάβαση στο αεροδρόμιο που απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα. Μας είπε ότι θέλει 25$. Μας έδωσε την κάρτα του και συνεννοηθήκαμε ότι θα του έστελνα στο WhatsApp μήνυμα για να έρθει να μας πάρει. Όμως στη βόλτα που κάναμε, περάσαμε και από το γραφείο που είχαμε βρει το πρωί και κλείσαμε τη βαρκάδα. Περάσαμε από το γραφείο για να είμαστε σίγουροι ότι θα περάσουν να μας πάρουν. Τελικά ο τύπος που βρήκαμε εκεί (άλλος από τον πρωινό) είχε και ταξί με αποτέλεσμα να συνεννοηθούμε με αυτόν για τα δρομολόγια. Έτσι δεν επικοινωνήσαμε ποτέ με τον άλλο ταξιτζή που είχαμε βρει νωρίτερα.

Το ξενοδοχείο που μέναμε ήταν πανάκριβο, αλλά πληρωμένο από τους Νόμαντς. Γι αυτό είχαμε κλείσει άλλο φθηνότερο ξενοδοχείο από την Ελλάδα, για να πάμε την επόμενη μέρα.

Τελικά στη Ζιμπάμπουε, πολλά κρίνονται στο παζάρι και δεν είναι περίεργο. Όμως στην Μποτσουάνα και στη Ναμίμπια δεν ήταν τόσο έντονο αυτό. Ίσως επειδή εκεί δεν έχουν τόσο πολύ τουρισμό και είχαν ήδη χαμηλές τιμές.

 

[travelbreak]

Επίσκεψη στους καταρράκτες.

Το πρωί λοιπόν σηκωθήκαμε πολύ νωρίς και αφού ετοιμαστήκαμε, πήγαμε στις 7:00 για πρωινό. Ήδη εκεί υπήρχε αρκετός κόσμος. Για ένα τόσο καλό ξενοδοχείο θεωρώ ότι έπρεπε να είναι καλύτερο και πλουσιότερο το πρωινό. Όμως εμένα δεν με πείραξε και έφαγα αρκετά πράγματα, δηλαδή γιαούρτι με δημητριακά, 2 αυγά ομελέτα και διάφορα πικάντικα δηλαδή κάτι σαν πίτσα λίγο ζαμπόν και δύο γλυκάκια. Λίγο πριν τις 8:00 βάλαμε τα πράγματά μας σε μια αποθηκούλα του ξενοδοχείου και παραδώσαμε τα κλειδιά. Θα περνούσαμε όταν τελειώναμε τις βόλτες μας να τα πάρουμε και να πάμε στο άλλο (φθηνό) ξενοδοχείο.

Στις 8:00 ξεκινήσαμε με τα πόδια και πήγαμε στην είσοδο του Καταρράκτη Βικτώρια, που απέχει περίπου 800 μέτρα από το ξενοδοχείο. Μόλις άρχισε λοιπόν να κάνει ζέστη εμείς μπήκαμε στο πάρκο,(είσοδος 50 δολάρια Αμερικής) το οποίο στην περισσότερη διαδρομή είχε σκιά. Απέναντί μας συνήθως βλέπαμε τους Καταρράκτες που δημιουργούνταν από την πτώση του νερού του Ζαμβέζη στην πλευρά της Ζάμπια.

Ήταν νωρίς και ο ήλιος ήταν χαμηλά. Αυτό είχε σαν συνέπεια όταν βγάζαμε φωτογραφίες προς την ανατολή να έχουμε τον ήλιο φάτσα και οι φωτογραφίες να μην είναι πολύ καθαρές. Όμως μπορούσαμε να τραβήξουμε πολύ όμορφα ουράνια τόξα από τα σταγονίδια που δημιουργούνταν από την πτώση του νερού. Αυτά τα ουράνια τόξα, μονά και διπλά, ήταν υπέροχα και το μεσημέρι πλέον δεν υπήρχαν, αφού ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά ψηλά. Το θέμα είναι ότι τα σταγονίδια αυτά σε πολλές περιπτώσεις γίνονταν κανονική βροχή, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μούσκεμα. Πιο πολύ όμως φοβόμασταν για τις φωτογραφικές μηχανές.

Ξεκινήσαμε στην αρχή από τη δυτική πλευρά και προχωρώντας ανατολικά φτάσαμε μέχρι το σημείο που είναι η γέφυρα που είχαμε περπατήσει την προηγούμενη ημέρα, που ενώνει δηλαδή την Ζάμπια με την Ζιμπάμπουε. Η διαδρομή ήταν κοντά στο ένα χιλιόμετρο. Έχει ένα κεντρικό μονοπάτι και μετά υπάρχουν μικρά μονοπάτια που οδηγούν στο χείλος του γκρεμού να δεις όσο γίνεται καλύτερα τους Καταρράκτες. Αφού κάναμε την πρώτη διαδρομή, σε περίπου μιάμιση ώρα, καθίσαμε για μισή ώρα να ξεκουραστούμε. Μετά κάναμε την ίδια διαδρομή αντίστροφα για να τραβήξουμε και άλλες φωτογραφίες χωρίς να μας ενοχλεί ο ήλιος που πλέον είχε ανέβει αρκετά. Όμως φυσούσε περισσότερο, με αποτέλεσμα τα σταγονίδια του νερού να είναι πολύ περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά κάναμε τη βόλτα μας και πήγαμε πάλι μέχρι τον καταρράκτη του διαβόλου που είναι στη δυτική άκρη των καταρρακτών. Την ώρα που βρισκόμασταν εκεί και κάναμε βόλτα είδαμε και μερικούς δικούς μας (από το γκρουπ) οι οποίοι έκαναν βόλτα και αυτοί.

Περίπου στις 12:00 αποφασίσαμε ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε την επιστροφή, την οποία όντως κάναμε πάλι με τα πόδια, αλλά η ζέστη ήταν πολύ δυνατή. Παρ’ όλα αυτά καταφέραμε και επιστρέψαμε χωρίς μεγάλα προβλήματα. Περιμέναμε λίγο στη ρεσεψιόν και δεν άργησε να έρθει ο ταξιτζής που είχαμε κανονίσει από την προηγούμενη μέρα να μας μεταφέρει από το Shearwater Hotel στο καινούργιο μας ξενοδοχείο, το Pennywise Cottages.

Ένα πρόβλημα που είχαμε με τις κάρτες είναι ότι γενικά η mastercard δεν γίνεται αποδεκτή. Ούτε στα εισιτήρια μπορέσαμε να πληρώσουμε αλλά ούτε και από μηχάνημα ΑΤΜ καταφέραμε να πάρουμε χρήματα.

Στο ξενοδοχείο που μας είχαν κλείσει οι Νόμαντς, ρώτησα και ήθελαν για μια βραδιά 168$ ενώ εδώ στο καινούργιο που πήγαμε πληρώσαμε μόλις 50$ Αμερικής για το δίκλινο. Δεν είχε τις πολυτέλειες του προηγούμενου, όμως είχε στο δωμάτιο ψυγείο και τηλεόραση που το προηγούμενο δεν τα είχε. Σαν χώρος το δωμάτιο ήταν περίπου ο ίδιος και αν κάτι ήταν άσχημο ήταν ότι δεν ήταν στο κέντρο της πόλης. Ήταν περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά. Ο ταξιτζής που μας έφερε, και πήρε 5$, μας είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα την ημέρα να μετακινούμαστε, αλλά το βράδυ καλύτερα να παίρνουμε ταξί.

Ενώ τη Ναμίμπια και τη Μποτσουάνα μπορούμε να πούμε ότι τις είδαμε κάπως, δεν ισχύει το ίδιο και για την Ζιμπάμπουε που είδαμε μόνο την περιοχή των καταρρακτών. Στη Ναμίμπια μείναμε 10 βραδιές (πέντε μόνοι μας, πέντε με το πρακτορείο) και στη Μποτσουάνα άλλες 5. Τέλος στη Ζιμπάμπουε μείναμε δύο βραδιές.

Φτάσαμε με το ταξί στο καινούργιο μας ξενοδοχείο περίπου στις 14:00. Ξεκουραστήκαμε μέχρι τις 16:00, που πέρασε ένα αυτοκίνητο για να μας πάει μέχρι το μικρό ποταμόπλοιο στον ποταμό Ζαμβέζη που θα μας έκανε μια βόλτα δύο ωρών για να δούμε κάποια ζώα και το ηλιοβασίλεμα. Ζώα τελικά δεν είδαμε πλην 2-3 ιπποπόταμων στο ποτάμι και δύο πολύ μικρών κροκόδειλων σε μια μικρή αμμουδιά. Μέσα στο καραβάκι ήμασταν εμείς οι 3, άλλο ένα ζευγάρι μαύροι και ένα ζευγάρι μεγάλης ηλικίας σαν και εμάς. Μαζί με τους τελευταίους ήταν δύο νέοι άνδρες με τις γυναίκες τους και το κάθε ζευγάρι από τα νέα είχε 3 παιδιά. Ουσιαστικά δηλαδή ήτανε 6 οι ενήλικες και 6 τα μικρά παιδιά και 5 εμείς οι υπόλοιποι. Μας είπαν ότι είναι ολλανδοί, δύο εκ των οποίων με τα παιδιά τους είπαν ότι είναι όμως κάτοικοι Ζιμπάμπουε. Εγώ τους έκοψα είτε για εβραίους είτε για ανθρώπους που ανήκουν σε κάποια θρησκευτική οργάνωση που θέλουν να βρουν την ησυχία της στη Ζιμπάμπουε. Οι άνθρωποι λίγο μίλησαν μαζί μας.

Εκεί υπήρχαν 2 ειδών κρουαζιέρες: η στάνταρ κρουαζιέρα που χρεώνεται ένα ποσόν και η πολυτελείας η οποία χρεώνεται σχεδόν τα διπλά λεφτά. Στην πρώτη απλά κάνεις την κρουαζιέρα και δεν σου προσφέρουν τίποτα στο πλοιάριο, ενώ στη δεύτερη σου προσφέρουν ποτά και διάφορα σνακ μέσα στην τιμή. Εμείς δώσαμε 25$ και είχαμε την απλή, την οποία άλλα πρακτορεία τη χρεώνουν 40 ή και παραπάνω δολάρια Αμερικής. Όμως το πλήρωμα του σκάφους, μας πρόσφεραν δύο μπύρες, μια κόκα κόλα και φυστικάκια. Βέβαια και εμείς τους δώσαμε κάποιο φιλοδώρημα λίγο μεγαλύτερης αξίας. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους τους να μας κεράσουν. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε η βόλτα αυτή, γιατί δεν είδαμε πολλά ζώα και επίσης δεν είχε πολύ ενδιαφέρον αυτό το οποίο βλέπαμε. Ούτε καν το ηλιοβασίλεμα είδαμε καλά καλά γιατί ο ήλιος χάθηκε πίσω από τα δέντρα, ενώ ακόμα ήταν ψηλά . Έτσι δεν είδαμε τα κόκκινα χρώματα.

Στο τέλος μας επέστρεψαν με το ίδιο αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο μας περίπου στις 7 και κάτσαμε στην όμορφη βεράντα μέχρι τις 10 που κοιμηθήκαμε. Άλλος έτρωγε, άλλος έβλεπε τηλεόραση κι άλλος έβλεπε ειδήσεις στο κινητό. Στο χώρο του ξενοδοχείου έμεναν και μερικοί άλλοι. Όμως πιστεύω ότι μόνο ο ένας ήταν τουρίστας. Οι άλλοι πρέπει να ήταν ντόπιοι εργαζόμενοι που μένουν εκεί.

Η επιστροφή.

Τελευταία μέρα στη Ζιμπάμπουε. Ξυπνήσαμε φυσικά πολύ πρωί και επειδή δεν είχαμε κάτι να κάνουμε μέχρι τις 10:00 που θα ερχόταν το ταξί για το αεροδρόμιο, πήγαμε μια βόλτα προς το κέντρο της πόλης. Μόλις φτάσαμε στα γνωστά σημεία επιστρέψαμε. Το ωραίο είναι ότι γύρω στο ξενοδοχείο που μέναμε ήταν μια διαφορετική έκδοση της πόλης που δεν την είχαμε δει στο κέντρο. Έχει αραιά μικρά κτήρια. Σπίτια κυρίως και λίγα μικρά ξενοδοχεία, μέσα στο πράσινο και μέσα στη ζούγκλα. Οι δρόμοι είναι σχετικά καλοί και κυκλοφορεί μαύρος κόσμος με τα πόδια που πήγαινε στη δουλειά του το πρωί.

Το ταξί ήρθε στην ώρα του και μας πήγε στο αεροδρόμιο που απείχε 20 χιλιόμετρα από την πόλη Βικτώρια Φολς. Άλλο ένα αεροδρόμιο στην Αφρική που ήταν πολύ μακριά από τη μικρή πόλη, των 35.000 κατοίκων που εξυπηρετούσε. Έξω από το κτήριο του αεροδρομίου μια ομάδα Αφρικανών με τοπική ενδυμασία χόρευαν και τραγουδούσαν. Στην περιοχή είχαμε δει κι άλλους τέτοιους, στο πρώτο μας ξενοδοχείο και στην είσοδο των Καταρρακτών.

Το ταξίδι της επιστροφής κύλισε ομαλά και ήρθαμε στη δροσιά της Αθήνας.

 

[LULLU]

πολυ ωραια περιγραφη και τα βιντεο..ευχαριστουμε που μοιραζεσαι αυτες τις εικονες και εμπειριες