Sotiria Dram
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 42
Δευτέρα 18/7/2016
Το ταξίδι για τις Κυκλάδες σχεδιάστηκε ίσως και πριν το Πάσχα, δε θυμάμαι ακριβώς πότε Είπαμε να είναι όμορφο γιατί κατά πάσα πιθανότητα, θα ήταν το τελευταίο με την οικογένεια σε πλήρη ανάπτυξη. Ο γιός μας του χρόνου ενηλικιώνεται και ήδη σχεδιάζει τις διακοπές του με τους φίλους του και, καλά κάνει. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που είναι μαζί μας και φέτος και δίνει τη δική του πινελιά. Για μας είναι μια επιτυχία να θέλει ακόμη να μας συντροφεύει και, προσπαθούμε ακόμη, βιωματικά να του μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Είμαστε και τυχεροί, γιατί ρουφάει σα σφουγγάρι κι έχει ενδιαφέρον για τα πάντα κι έτσι παρακολουθούμε τη σταδιακή μεταμόρφωσή του από παιδί σ΄ ένα νεαρό άντρα, με συμπεριφορές, κάποιες φορές, ανάλογες με του πατέρα του κι άλλες, τελείως με τη δική του σφραγίδα. Στη διάρκεια του ταξιδιού, πρόσεχε την οδήγηση, τις κατευθύνσεις, την επιβίβαση, τις θέσεις, τη συμπεριφορά των ξενοδόχων, των άλλων τουριστών, είχε απορίες, ρωτούσε για τη γεωγραφική θέση, συμμετείχε, γενικά, στην οργάνωση και στην εκτέλεση του ταξιδιού, σαν ισότιμος με μας του ενήλικες.
Έτσι επιλέχθηκαν οι Κυκλάδες και, πιο συγκεκριμένα, η Μήλος και, κάποια στιγμή, στην πορεία του σχεδιασμού, προστέθηκε και η Σίφνος σαν extrabonus. Στην εξέλιξη του ταξιδιού βέβαια, αυτό το «Δίπλα είναι. Δεν πάμε?» δε βγήκε ακριβώς έτσι, αλλά δε μετανιώσαμε καθόλου. Kλείστηκαν ακτοπλοϊκά εισιτήρια εγκαίρως (τ΄ απευθείας αεροπορικά της Άστρα Θεσσαλονίκη-Μήλος δεν τα προλάβαμε), διαμονή μέσω Bookingεπίσης εγκαίρως και μια εβδομάδα πριν πήγε το μεγάλο το αμάξι (πολυμορφικό εννοείται) για γενικό σέρβις, όπου διαπιστώθηκε η ανάγκη αλλαγής ελαστικών και μπαταρίας. Και αφού τα πάντα είχαν προβλεφθεί (φευ!) πακετάραμε και το μισό σπίτι σε βαλίτσες και πιστέψαμε πως είμαστε έτοιμοι. Σαββάτο πρωί ξυπνάμε με όλα τα Μ.Μ.Ε. να μεταδίδουν τον απόηχο της απόπειρας πραξικοπήματος στη γείτονα και μπαίνουμε για ένα 24ωρο τουλάχιστον στη πρίζα για πιθανή ανάκληση αδειών των στρατιωτικών (Αξιωματικός ο πατήρ γαρ). Πριν προλάβει το σενάριο ν΄ ατονήσει, απόγευμα Σαββάτου (Δευτέρα πρωί προγραμματισμένη αναχώρηση) ανάβουν όλα τα λαμπάκια στο αυτοκίνητο σα χριστουγεννιάτικο δέντρο και, εν περιλήψει, σκάει μια βλάβη καραμπινάτη από το πουθενά στο αυτοκίνητο και, μια στο νευρικό μας σύστημα για να είμαστε ασορτί! Μετά την πρώτη ψυχρολουσία και τις πρώτες σκέψεις για ακύρωση, περνάμε σε καθολική αλλαγή σχεδίων με το Saxouli (CitroenSaxo), που το μόνο που έκανε μέχρι τώρα το καημένο είναι να με πηγαινοφέρνει στη δουλειά, να προάγεται σ΄ επίσημο μεταφορέα μας και να βγαίνει στην Εθνική Θεσσαλονίκης-Αθηνών και τις βαλίτσες να συμπτύσσονται στις απολύτως απαραίτητες. Μια χαρά! Ζωή είναι 10% αυτό που σου συμβαίνει και 90%το πως το αντιμετωπίζεις. Το κάναμε moto (θα μας χρειαζόταν πολλές φορές στο ταξίδι), το βάλαμε κι αυτό στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Τώρα τι ταξίδι κάναμε 5 άνθρωποι σ΄ ένα χιλιάρι αυτοκίνητο, ας μη το περιγράψουμε καλύτερα.
8.15 αναχώρηση,14.30 άφιξη στο Πειραιά, 16.15 επιβίβαση στο SpeedRunner 4 Aegean,17.00 αναχώρηση και άφιξη στη Μήλο μετά από 4 ώρες (21.00) και 2 ενδιάμεσες στάσεις στη Σέριφο και στη Σίφνο. Για να είμαι ειλικρινής, ζήλεψα τη Σέριφο έτσι όπως την είδα από το λιμάνι της, μιας και τη Σίφνο την είχα σίγουρη.
Είμαι άπληστη με τη φυσική ομορφιά και η Σέριφος φάνηκε σαν ένα μικρό στολίδι. Ταξίδι τέλειο και η πρώτη εντύπωση από το λιμάνι του νησιού, τον Αδάμαντα, άριστη. Το διαμερισματάκι μας στο Filoxeniaεξαιρετικό: δίχωρο, ισόγειο, δροσερό, σε ήσυχο δρομάκι, με κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, μέσα κι έξω, με καθημερινή καθαριότητα και wi-fi (mustγια τα παιδιά).
Διευρευνητική βόλτα , κρέπα στου Milorsκαι μετά από μια μακριά μέρα……..καληνύχτα!
Τρίτη 19/7/2016
Καλημερίσαμε το λιμάνι στο φούρνο της Αρτέμιδος, που είχε τα πάντα και στο σούπερ μάρκετ του Βιδάλη για νερά και γάλα. Δοκιμάσαμε, μεταξύ άλλων, τοπικά πιταράκια με τυρί, που δε διέφεραν από τις ποντιακές τηγανιτές πιτούλες που κάνουμε στα μέρη μας. Στο φώς της μέρας το άσπρο-μπλε του ξενοδοχείου και η χαρακτηριστική αυλή με τις πλάκες και την ασβεστωμένη μπορντούρα τους, μας εγκατέστησε για τα καλά στο νησί.
Κατά την προσφιλή μας τακτική, αποφύγαμε το πρωινό μπάνιο κι επιλέξαμε την περιήγηση για τη γνωριμία μας με το χώρο που θα μας φιλοξενούσε. Ήδη από τις πινακίδες και τις αναφερόμενες αποστάσεις μεταξύ των οικισμών, καταλάβαμε ότι δε θα κουραστούμε πολύ. Πρώτη στάση στα ερείπια του αρχαίου οικισμού της Φυλακωπής, με φύλακα αστεράτο ντόπιο, που μας «εφοδίασε» πολύτιμες πρακτικές πληροφορίες, όπως να μη ρισκάρουμε να κολυμπήσουμε στου Παπάφραγκα ή στο Σαρακήνικο. Υπέροχες παραλίες και οι δύο, αλλά μετράνε, μας είπε πολλά κατάγματα τουριστών, μετατοπίσεις σπονδύλων, κτλ. Όταν τελικά τις είδαμε, του δώσαμε χίλιες φορές δίκιο. Εξάλλου το νησί ήταν τόσο προικισμένο με ό,τι παραλία τράβαγε η ψυχή σου. Μέχρι και για το φιδάκι που …ευδοκιμεί αποκλειστικά στο νησί μας ενημέρωσε και μας σύστησε να προσέχουμε, την Οχιά της Μήλου(Macrovipera schweizeri) .
Άλλη μια φορά υποκλιθήκαμε στο μεγαλείο των προγονών για τη θέση που επέλεξαν να χτίσουν την πόλη τους, για τη σοφία τους και τον πολιτισμό τους ήδη χιλιάδες χρόνια πριν και βάλαμε επιτόπου πρόγραμμα για το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πλάκα όπου φυλάσσονται τα ευρήματα της ανασκαφής. Ωστόσο, δίπλα ήταν η παραλία του Παπάφραγκα και επιβαλλόταν να την δούμε πριν απομακρυνθούμε. Για να είμαι ειλικρινής δεν καταλάβαμε ποια ακριβώς ήταν η παραλία. Το τοπίο ήταν βραχώδες αλλά εντυπωσιακό, μ΄ ένα μικρό φιόρδ κάπου ανάμεσα (αυτή ήταν η παραλία!) που το θαυμάζανε κι άλλοι, εκτός από μας. Το νερό εκεί, λόγω του φυσικού σχηματισμού, ήταν πιο ήσυχο αλλά και λίγο πιο «στάσιμο» (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), απ’ ότι στην ανοιχτή θάλασσα, δύο μέτρα πιο κάτω, που λυσσομανούσε λόγω του αέρα.
Πιο κάτω είχε πινακίδα για το Σαρακήνικο, αλλά σύμφωνα με τις συμβουλές του φύλακα, θα το «κρατούσαμε» γι΄ απογευματινή ώρα και, δη, ηλιοβασιλέματος. Έτσι, βάλαμε πλώρη για την Πλάκα και το μουσείο, για να κρατήσουμε και τον ειρμό της πορείας μας. Μικρό το μουσείο, σε μια ωραία πλατεία χωριού, με πλάτανο και καφενείο, σε παραδοσιακό κτίριο με αέρα όμως, παρακμής κι εγκατάλειψης. Κοντεύουμε να πάθουμε ανοσία σ΄ αυτήν την εικόνα τελευταία, ωστόσο εμένα εξακολουθεί να μ΄ ενοχλεί. Μέσα, όντως, τα ευρήματα της Φυλακωπής, με προεξέχουσα την Κυρά της και, εξαιρετικά δείγματα Ελληνιστικής Εποχής.
Αυτή η καλλονή οικοδέσποινα όμως που σε υποδέχεται μπαίνοντας, κλέβει τις εντυπώσεις κι ας μην είναι αυτοπροσώπως , αλλά το αντίγραφο της που μεγαλόψυχα μας δώρισαν οι Γάλλοι!!! Μιλάω σαφώς για την Αφροδίτη της Μήλου, εγχώρια καλλονή με διεθνή(ακούσια) καριέρα πλέον, που η θέα της (εμένα τουλάχιστον) μου ρίχνει μαχαιριά κατάστηθα.
Το ίδιο έπαθα και μέσα στο Βρετανικό Μουσείο με τις Καρυάτιδες, το ίδιο και στη Σαμοθράκη με τη Νίκη και, υποψιάζομαι ότι η πάθηση θα είναι χρόνια. Πέρα από το θαυμασμό μας που τον καταθέσαμε αφειδώς, κάναμε κι ένα μικρό μάθημα Ιστορίας στα παιδιά, με τις πληροφορίες που θυμόμαστε και όσες συμπληρώσαμε από το Wikipedia, προκειμένου να συμπληρώσουμε και τις ελλείψεις του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
View attachment 152650
Αφήσαμε τις Κατακόμβες και το Αρχαίο Θέατρο για επόμενη στιγμή και περιηγηθήκαμε λίγο στην Πλάκα. Στα επόμενα βήματά μας ο Γιώργος ανακάλυψε το σπίτι του Κεντρωτά, του αγρότη που ανακάλυψε την Αφροδίτη και μέσα στο οποίο προσπάθησε (ανεπιτυχώς) να την κρύψει. Μέχρι χαζός το έπαιξε ο άνθρωπος, αλλά δεν έπιασε τίποτε μπρός στην μανία των Γάλλων. Δε πειράζει πατριώτη, σ΄ ευγνωμονεί η ανθρωπότητα, έτσι κι αλλιώς!!
Πήραμε την ανηφόρα για το Κάστρο ντάλα μεσημέρι χωρίς να το σκεφτούμε, το οποίο μας αντάμειψε, πέρα από την καταπληκτική διαδρομή μέσα σε παραδοσιακά δρομάκι, με μια θέα που έκοβε την ανάσα. Τα παιδιά που το σκέφτηκαν, τα παράτησαν κάπου στα μισά της διαδρομής, αλλά εμείς οι δύο συνεχίσαμε μέχρι την κορυφή και το εκκλησάκι της Μέσα Παναγιάς. Οι απαραίτητες φωτογραφίες με την αφ΄ υψηλού απεικόνιση του νησιού, μια κωδωνοκρουσία στην καμπάνα της Παναγιάς την Θαλασσίτρας και , «κατρακύλισμα» πίσω στον Αδάμαντα.
Πήγαμε για φαγητό στο «Ω! Χαμός» στη παραλία Παπινίκου και μας έκανε εντύπωση με το ξεχωριστό στυλ του και τις γεύσεις του. Δοκιμάσαμε ένα πιάτο τοπικών ζυμαρικών που μας τα είπαν «μάτσις», μελιτζάνα μπουλούκα, μελιτζανοκοτόπουλο, διαβάσαμε όσο περιμέναμε τα διάφορα ρητά, παροιμίες κι αποφθέγματα που «στόλιζαν» το μαγαζί και μείναμε ευχαριστημένοι απ΄ όλα. Πληρώσαμε 75 ευρώ οι πέντε μας (με σαλάτες και ποτά). www.tripadvisor.com.gr/ShowUserReviews-g635606-d1817442-r396158904-O_Hamos-Adamas_Milos_Cyclades_South_Aegean.html#SHOW_USER_REVIEW
Για μπάνιο το απόγευμα επιλέξαμε την παραλία της Φυριπλάκας που μας είπαν ότι ήταν προσβάσιμη οδικά. Στο νησί υπάρχει αυτό το θέμα με τις παραλίες, έχει κάποιες που προσεγγίζονται μόνο δια θαλάσσιας οδού κι απ΄ όσες υπολείπονται, ο δρόμος για να τις φτάσεις δεν είναι πάντα ο ιδανικός. Δεδομένου ότι το αμαξάκι μας ήταν κάποιας ηλικίας, μικρό, χωρίς τετρακίνηση και, κυρίως, η μοναδική μας επιλογή, ξεκαθαρίσαμε από την αρχή ότι δε θα εμπλακούμε σε καμία «οδική» περιπέτεια. Η συγκεκριμένη παραλία, εκτός από λίγο περπάτημα μετά το μέρος που αφήσαμε το αμάξι, το οποίο δε μας χάλασε κιόλας, ήταν όντως τέλεια. Μισή οργανωμένη, μισή όχι, νερά εξωτικά, γαλαζοπράσινα και ρηχά για αρκετά μέτρα, ότι πρέπει για παιδιά κι ένα βράχο βιγλάτορα κάπου στη μέση της να τη διαφεντεύει και να την προσδιορίζει. Εννοείται διαλέξαμε την ανοργάνωτη πλευρά, αλλά άκουσα, κατά λάθος και τις τιμές στις ξαπλώστρες καθ΄ οδόν και σας ενημερώνω: 6 ευρώ οι απλές, 10 οι μπαμπού και 25 οι πριβέ(!). Διάσημη μας είπαν, από τα γυρίσματα τελευταίων διαφημίσεων γνωστών εταιρειών.
;Aν μέναμε περισσότερες μέρες θα ξαναρχόμασταν, τώρα όμως είχαμε σκοπό να γνωριστούμε μ΄ όσες περισσότερες προφταίναμε. Έτσι φεύγοντας από κει και, βλέποντας και την πινακίδα για Τσιγκράδο που έλεγε μόνο 2χλμ. είπαμε να κάνουμε το πέρασμα. Σταματήσαμε στο πλάτωμα, η θάλασσα ν΄ ακούγεται να σκάει αλλά να μη φαίνεται. Η πινακίδα στην άκρη να προειδοποιεί ότι «Η κάθοδος στην παραλία γίνεται με δική μας ευθύνη» κι εμείς να αναρωτιόμαστε. Τελικά με μικρά αναγνωριστικά βήματα, οδηγηθήκαμε σε μια κατηφόρα ανάμεσα σε δύο βράχους, κάτι σα Συμπληγάδες κοκκινωπές χωμάτινες, με μια σκάλα ξύλινη για κατάβαση και βοηθητικό χοντρό σκοινί κατά μήκος της. Έπρεπε να γίνουμε λίγο ..Ταρζάν, αν θέλαμε να δούμε την παραλία. Το τόλμησα εγώ με το Γιώργο μόνο για την ομορφιά του εγχειρήματος περισσότερο, παρά για την παραλία, η οποία βέβαια άξιζε πολύ αλλά όχι τη σωματική μας ακεραιότητα. Αναρωτήθηκα ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη αν γλιστρήσει κανείς λουόμενος με καμία σαγιονάρα εκεί και σκάσει κάτω σαν καρπούζι. Μάλλον καλύπτονται με την προειδοποιητική πινακίδα.
Δυό μέρες μετά μάθαμε ότι κρατάει χρόνια… αυτή η κολόνια: ακριβώς έτσι μεγάλωσαν γενιές στο νησί και μάλλον δεν κρίνουν απαραίτητο ν΄αλλάξουν αυτή την κατάσταση εν έτει 2016. Ίσως τη βρίσκουν κάτι σαν attraction!
Στη βραδινή μας βόλτα στο λιμάνι κάναμε μια μικρή έρευνα αγοράς ανάμεσα στα πλοιαράκια που κάνανε το γύρο του νησιού, τον οποίο μας είχαν προτείνει όλοι. Είχε ποικιλία μπορώ να πω, που δεν την περιμέναμε. Γιώτ, ιστιοπλοϊκά, παραδοσιακά σκαριά, άλλος να κάνει όλο το γύρο, άλλος μόνο τη νότια πλευρά, άλλος μόνο τις μη προσβάσιμες παραλίες, άλλος τις διάσημες μόνο, άλλος να πιάνει και Κίμωλο, άλλος την Πολύαιγο, άλλος να προσφέρει παραδοσιακές υπηρεσίες κι άλλος υπερπαραγωγή (σεφ, γεύματα, openbar, παροχή εξαρτημάτων για βουτιές και υποθαλάσσιες εξερευνήσεις, ξεναγούς κι αφηγήσεις, κτλ) και τιμές ανάλογες (κάποιες πολύ τσιμπημένες). Μπερδευτήκαμε λίγο και το αφήσαμε στην άκρη για την ώρα. Αποφασίσαμε να πάμε την άλλη μέρα μόνοι μας στην Κίμωλο από τα Πολλώνια, 20 min με το φέρυ γιατί ακόμη κι όσοι πηγαίνανε Κίμωλο, σταματούσαν μόνο για μία-μιάμιση ώρα (κι αυτή για φαγητό) οπότε μας φάνηκε αρπαχτή. Θεωρήσαμε ότι της άξιζε κάτι καλύτερο κι αποφασίσαμε να διαμορφώσουμε άποψη μόνοι μας.
Tσιμπήσαμε κάτι ελαφρύ στου Γιάνκου, δοκιμάσαμε και μια καρπουζόπιτα που συγκαταλέγεται στις σπεσιαλιτέ του νησιού και κλείσαμε το βράδυ μας.
Τετάρτη 20/7/2016
Ξυπνήσαμε μ΄ εμένα να πονάω παντού από την υπερ-προσπάθεια της χθεσινής κατάβασης στο Τσιγκράδο και τους άλλους να με κοροϊδεύουν για το περίεργο περπάτημά μου. Δε θα το άφηνα να με καταβάλει, το αγνόησα και προχωρήσαμε στην εφαρμογή του προγράμματος παρά τον δυνατό κυκλαδίτικο αέρα που ακουγόταν αρκετά. Φύγαμε αμέσως για Πολλώνια να προλάβουμε το φέρυ των 10 για Κίμωλο και μολονότι, φτάσαμε εγκαίρως δεν επιβιβαστήκαμε γιατί πολύ απλά το δρομολόγιο ματαιώθηκε λόγω μποφόρ. Αναποδιά αλλά όχι ικανή να μας χαλάσει τη μέρα. To μόνο άσχημο που μας άφησε ήταν η αίσθηση ότι απομακρυνόταν οι πιθανότητες να δούμε την Κίμωλο. Πότε άλλοτε θα φτάναμε τόσο κοντά? Πήγαμε για πρωινό στου Μουράτου στην Κατήφορα, ο οποίος ήταν στην κυριολεξία, στη μέση του πουθενά αλλά άξιζε και το δρόμο μέχρι εκεί και τη στάση και τα χρήματά που δώσαμε μέχρι τελευταίο ευρώ. Είχε τεράστια ποικιλία από τα πάντα, γλυκά, αλμυρά, παραδοσιακά, γκουρμεδιές, φρεσκοστυμένους χυμούς και εξαιρετικό καφέ. Μούρη ο Μουράτος!! Εκεί προχωρήσαμε γρήγορα σε αλλαγή πλάνου και «στοχεύσαμε» τις κατακόμβες που είχαμε αφήσει χθές.
Οι Κατακόμβες ήταν λίγο έξω από την Πλάκα, στον οικισμό της Τρυπητής κι επρόκειτο ουσιαστικά περισσότερο για κοιμητήρια των πρώτων Χριστιανών και, λιγότερο για τόπο λατρείας. Μας ξενάγησε μια συμβασιούχος-φύλακας (πρόσληψη expressγια τις ανάγκες του καλοκαιριού), η οποία ωστόσο μας κατατόπισε αρκούντως ικανοποιητικά, για το σύστημα ταφής που βλέπαμε κι απάντησε σ΄ όλες τις ερωτήσεις μας. Η κοπέλα επαναλάμβανε τη μίνι ξενάγηση και στ΄ αγγλικά, γιατί το groupμας ήταν μικτό, βρέθηκε κάποιος όμως να την ζητήσει και στα Ιταλικά(!) κι εννοείται δεν ικανοποιήθηκε. Σχολιάστηκε αναλόγως το περιστατικό από τα παιδιά και συνεχίσαμε με το αρχαίο θέατρο, το οποίο βρισκόταν λίγο πιο πάνω. Σ΄ ένα πλάτωμα πάνω στα βράχια, με πανοραμική θέση στο λιμανάκι του Κλίματος, το οποίο μάθαμε από επεξηγηματικές πλάκες (εδώ δεν είχαμε ξεναγό, ήταν selfservice) που είχε στο χώρο, ότι ήταν το αρχαίο λιμάνι τους.
Το θέατρο ήταν της Ρωμαϊκής εποχής και από τα καλύτερα σωζόμενα σήμερα.
Ο κυκλαδίτικος αέρας είχε σηκώσει όλο το χωμάτινο υπόστρωμα και το στροβίλιζε στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα την περισσότερη ώρα να είμαστε μισοσκυμμένοι για να αποφύγουμε τη σκονο-θύελλα. Ο Γιάννης δεν την γλύτωσε και κάτι «άρπαξε» στο μάτι του. Στο γυρισμό συναντήσαμε μια πιτσιρίκα, στην ηλικία των δικών μου περίπου, που διαπραγματευόταν έντονα με τη μαμά της την κάθοδο, μέχρι που την ανάγκασε να μας ρωτήσει αν μετρήσαμε τα σκαλιά! Ευχαρίστησα (από μέσα μου ) το Θεό για τα δικά μου παιδιά…και κινήσαμε για το Μεταλλευτικό Μουσείο, που το είχε βάλει στο μάτι ο γιός μας , από την πρώτη στιγμή. Το νησί, ηφαιστειακό γέννημα, με ανενεργό υποθαλάσσιο κρατήρα κάπου στα βορειοδυτικά του νησιού, είναι η χαρά του γεωλόγου. Οψιδιανός, μπεντονίτης, θείο, μαγγάνιο, σίδηρος, μαγνητίτης, μποζολάνη, καολίνης, βαρύτης, όλα καλεσμένα σε πάρτυ μεταλλευμάτων στο νησί. Μια προβολή ενός φιλμ-ντοκιμαντέρ μέσα στο μουσείο, μας κατατόπισε για το πόσο συνδεδεμένη ήταν για δεκαετίες η ζωή των ντόπιων με τα κάθε λογής ορυχεία. Σκαμμένα πρόσωπα, σκαμμένες ζωές, σκαμμένη γη….
Μεσημεριανό στα Πολλώνια, όπου διαβάσαμε πως υπήρχε το καλύτερο μαγαζί στο νησί, το «Ενάλιον». Ό,τι πήραμε ήταν πολύ ωραίο βέβαια, χωρίς ιδιαίτερη ποικιλία και, σίγουρα δεν επιβεβαιώσαμε τη φήμη. Φύγαμε λίγο βεβιασμένα γιατί το μάτι του Γιάννη πονούσε και δάκρυζε συνέχεια. Πήρα το αμάξι εγώ κι αναγκαστήκαμε να παρεκκλίνουμε της πορείας μας προς το σπίτι, με μια στάση στο Κέντρο Υγείας της Πλάκας προκειμένου να μας καθησυχάσουν πως δεν ήταν κάτι σοβαρό. Ο νεαρός αγροτικός γιατρός δεν είδε ξένο σώμα στο μάτι και μας έστειλε για ξεκούραση, αφού του έκανε μια πλύση μόνο με φυσιολογικό ορό. Επιστρέψαμε κι ο Γιάννης κρεβατώθηκε. Σηκωνόταν μόνο για να πάει να ρίξει νερό να ξεπλύνει το μάτι του. Γύρω στις 5 αποφάσισα να πάω μόνη μου τα παιδιά για μπάνιο στο Παλιοχώρι, όπου μας είπαν ότι ήταν απάνεμα. Δυστυχώς, το ρεσιτάλ γκαντεμιάς συνεχίστηκε με το αμάξι να μένει από μίζα κι εμείς από….υπομονή και κουράγιο. Δεν το πιστεύαμε αυτό που μας συνέβαινε. Μπαταρία δεν είχα ούτε χρόνο που είχα αλλάξει! Ο Γιάννης δεν ήταν σε θέση ούτε να έρθει να το δει, μιας και πλέον δεν μπορούσε ούτε να το ανοίξει πια το μάτι του. Έπρεπε να το αντιμετωπίσω μόνη μου κι απευθύνθηκα αναγκαστικά στον ξενοδόχο να με βοηθήσει να βρω ένα συνεργείο. Ο άνθρωπος προθυμοποιήθηκε, ανοίξαμε το καπώ, δεν είδαμε τίποτε περίεργο, όσο μας επέτρεπαν οι γνώσεις μας να καταλάβουμε κι έτσι, τηλεφώνησε σε κάποιον με συνεργείο, ο οποίος ήρθε σχετικά γρήγορα, διέγνωσε γρήγορα μίζα, το έβαλε μπρος με σπρώξιμο στην κατηφόρα και το πήρε στο συνεργείο του. Έμεινα να κοιτάω το αμάξι ν΄ απομακρύνεται και την προοπτική των υπόλοιπων ημερών στο νησί χωρίς αυτοκίνητο να μας πλησιάζει επικίνδυνα. Έπρεπε να περιμένω επίσημα όμως, την ετυμηγορία του τεχνικού για να…. βυθιστώ στην απελπισία. Εντωμεταξύ, είχα τρία παιδιά που περίμεναν μέσα για μια λύση. Κοίταξα βιαστικά στην reception τα δρομολόγια των λεωφορείων για τις κοντινές παραλίες: τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα είχαμε χάσει, ήταν περασμένες έξι. Μου ΄ρθε αίφνης η μικρή παραλία μπροστά στο Μεταλλευτικό Μουσείο, η παραλία Παπινίκου που προσεγγιζόταν μ΄ ένα 15λεπτο περπάτημα. Μπήκα περιχαρής και περήφανη για την ιδέα μου και το πρότεινα ανενδοίαστα. Συμφώνησαν ο μεγάλος και η μικρή, η μεσαία προτίμησε να κρατήσει συντροφιά στον μπαμπά της. Για λύση ανάγκης, αποδείχτηκε εξαιρετική παραλία. Με τ΄ αρμυρίκια να ρίχνουν τη σκιά τους , λιγοστό κόσμο πια εκείνη την ώρα και τα γνωστά κρυστάλλινα νερά. Τη βουτιά μας τουλάχιστον δεν τη χάσαμε, όλα τ΄ άλλα όμως …
Γυρίσαμε και ξεσηκώσαμε και τους άλλους δύο για μια μικρή βόλτα για να ξεχαστούμε λίγο. Εντωμεταξύ, μας τηλεφωνεί και ο κύριος από το συνεργείο για να μας ενημερώσει πως τη γλυτώσαμε με μια αλλαγή στα καρβουνάκια (ή κάτι τέτοιο) και δεν θα χρειαστεί αλλαγή μίζας και 3μερη αναμονή ανταλλακτικού. Τα κύματα γκαντεμίτιδας άρχισαν να χάνουν την ισχύ τους, μάλλον. Μας το έφερε με το κλείσιμο του συνεργείου, γύρω στις 9.30, πήρε 80 ευρώ για κάτι που κόστιζε 40 (!!!) και ….του είπαμε κι ευχαριστώ! Αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο! Ανέβηκε λίγο η ψυχολογία, βγήκαμε βόλτα, περάσαμε από το φαρμακείο για ένα επίθεμα που θα κρατούσε το μάτι κλειστό κι (ευτυχώς!) η φαρμακοποιός, που είδε το μάτι αρκετά πρησμένο, μας παρέπεμψε σ΄ έναν νέο οφθαλμίατρο λίγο πιο πάνω, που ήταν ακόμη στο ιατρείο του εκείνη την ώρα (10 το βράδυ!). Διάγνωση: κόκκος άμμου εγκλωβισμένος κάτω από το βλέφαρο που είχε ήδη τραυματίσει τον κερατοειδή! Α, ρε δημόσια δωρεάν υγεία! Μας παρηγόρησε ότι η μέρα του γιατρού, σύμφωνα με τη μαρτυρία του, ήταν γεμάτη από τέτοια περιστατικά με τον αέρα που φυσούσε και, μας διαβεβαίωσε ότι είμαστε τυχεροί που δεν ήταν περλίτης, ο οποίος είναι ένα πέτρωμα που σφηνώνει σα γυαλάκι κι …ευδοκιμεί στη Μήλο και, ιδιαιτέρως στις παραλίες της Φυριπλάκας και του Τσιγκράδο. Τον αφαίρεσε επιτόπου και συνταγογράφησε 5ημερη αντιβίωση και δάκρυα ενυδάτωσης για αποκατάσταση της υγρασίας του ματιού. 50 ευρώ η επίσκεψη και 19 τα φάρμακα, αλλά τουλάχιστον η ανακούφιση ήταν άμεση, για όλους μας! Η διάθεση άρχισε πλέον σταθερά να παίρνει την ανιούσα.
Συμπέρασμα 1ο: Χωρίς λεφτά, ούτε να πεθάνεις, που λέει ο λόγος!
Συμπέρασμα 2ο : Αν είστε οφθαλμίατρος, σκεφτείτε τη Μήλο σαν εργασιακή προοπτική. Ο ίδιος ο γιατρός μας είπε ότι τον έσωσε (επαγγελματικά) από την εναλλακτική του εξωτερικού.
Κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι και κλείσαμε την κρουαζιέρα για την επόμενη, σαν επιβράβευση στους εαυτούς μας για την ψυχραιμία μας, παρά την συνεχιζόμενη πρόβλεψη για μποφόρ. 40 ευρώ το άτομο (προνομιακή τιμή) για μια chilloutπεριήγηση στις νότιες μόνο, αναγκαστικά, παραλίες..Δε μας χάλαγε τίποτε πλέον…
Πέμπτη 21/7/2016
Για την κρουαζιέρα τι να πω? Ό, τι κι αν πω θα είναι λίγο. Δεν το μετανιώσαμε ούτε για το χρόνο ούτε για τα χρήματα που δώσαμε. Η αίσθηση να ταξιδεύεις σ΄ αυτά τα νερά σε απόσταση καταστρώματος (σκάφους κι όχι πλοίου) και να μπορείς να καταδυθείς μέσα τους στην πρώτη ευκαιρία, είναι μοναδική. Τα τοπία που αντικρίσανε τα μάτια μας δε, απαράμιλλης ομορφιάς. Όλα χιλιοφωτογραφημένα βέβαια, οπότε νιώσαμε ότι «ακουμπήσαμε» διασημότητες. Λόγω μποφόρ περάσαμε μόνο από την παραλία του Προβατά, του Τσιγκράδο (από άλλη οπτική),
του Γέροντα με τις εντυπωσιακές, απότομες κατεβασιές των βράχων και,
από τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή, το Κλέφτικο.
Τ΄ όνομά του το κέρδισε από το άραγμα στα νερά του, ανάμεσα στα βράχια του, κλεφτών, πειρατών και Σαρακηνών, επειδή τους παρείχε φυσική προστασία και κάλυψη. Μπήκαμε με φουσκωτό στις σπηλιές και μαγευτήκαμε. Σα να συμμετείχαμε σε γύρισμα ταινίας περιπέτειας ήταν! Ρίξαμε τις απαραίτητες βουτιές, φάγαμε πάνω στο σκάφος σπαγγέτι με θαλασσινά και χωριάτικη σαλάτα με κάπαρη και γυρίσαμε γύρω στις 7 πίσω, χορτασμένοι ..απ΄ όλα. Αναγκαστικά, λόγω δυνατού αέρα δεν πιάσαμε καθόλου τις παραλίες της δυτικής και βόρειας πλευράς, όπως τη Συκιά ή τα Γλαρονήσια, τα οποία πολύ ήθελα να δω. Ακόμη και στα θειωρυχεία φοβήθηκε να μας πάει ο καπετάνιος, αλλά μας καθησύχασε ότι προσεγγίζονται οδικά.
Το τέλος της κρουαζιέρας συνέπεσε ακριβώς με την ιδανική ώρα, που μας είχε συμβουλεύσει ο φύλακας της Φυλακωπής να επισκεφτούμε το Σαρακήνικο. Παρόλο που νιώθαμε όλοι σα να μας είχαν …δείρει, το αποφασίσαμε στο φτερό και το πραγματοποιήσαμε. Άλλο θαύμα της φύσης και της ηφαιστειογενούς προέλευσης του νησιού! Εύκολη πρόσβαση, οδική και, με το που πιάνεις την κατηφόρα αρχίζει το μάτι ν΄ …ασπρίζει. Βράχοι κάτασπροι σα βαμβάκι, σαν από κιμωλία, σα να τους έχεις πασπαλίσει με άχνη απλώνονται μπροστά σου, σε μοναδικούς σχηματισμούς, πότε με διάφορα σχέδια πάνω τους, πότε ενιαίοι κι αγέρωχοι, έδαφος να δράσει η φαντασία σου. Τα παιδιά βάζανε τα χέρια τους και εντυπωσιάζονταν από το άσπρο στρώμα σα πούδρα που έμενε πάνω τους. Κι όσο περπατούσαμε τόσο μας φαινόταν ότι είχε κι άλλο. Σε κάθε σκαρφάλωμα αποκαλύπτονταν κι άλλοι τέτοιοι καταπληκτικοί σχηματισμοί. Κι η θάλασσα να σκάει πάνω τους, γύρω τους κι εγώ να σκέφτομαι πως θα τα «φάει» κι είναι κρίμα. Μου ΄ρθαν στο μυαλό εικόνες από το Pammukale της Τουρκίας, στο οποίο δεν έχω πάει αλλά απ΄ όσα έχω δει, δε νομίζω να διαφέρει πολύ απ΄ αυτό που είχα μπροστά μου εκείνη την ώρα. Τι απίστευτα δημιουργεί η φύση!
Η ώρα όντως ήταν ιδανική καθώς ο ήλιος που έδυε, έκανε αντικατοπτρισμούς μαγικούς πάνω στο άσπρο φόντο των βράχων. Λένε τοπίο σεληνιακό αλλά καθώς δεν έχω πάει στη σελήνη ακόμη, δεν έχω μέτρο σύγκρισης. Το πιο κοντινό που μου ερχόταν σε εμπειρία ήταν κάτι όνειρα που είχα δεί, σα να προχωρούσα μέσα σε σύννεφα, ελαφριά σαν αερικό. Κι ένιωθα έτσι ακριβώς εκείνη τη στιγμή! Φωτογραφηθήκαμε κι εμείς σα Γιαπωνέζοι τουρίστες κι ενώ θα έπρεπε να καθήσουμε να το απολαύσουμε μέχρι να πέσει τελείως ο ήλιος, τα μαζέψαμε και φύγαμε γιατί σερνόμαστε. Σταματήσαμε στο φούρνο, πήραμε λαδένιες για βραδινό, τοπική πίτσα μόνο με ντομάτα και κρεμμύδια και αποσυρθήκαμε!
Παρασκευή 22/7/2016
Σήμερα η μέρα θα ήταν αφιερωμένη στις παραλίες, τους είχαμε δώσει τόση λίγη προσοχή μέχρι τώρα! Δοκιμάσαμε λοιπόν την παραλία του Προβατά για την οποία είχαμε ακούσει τα καλύτερα. Ήταν νότια κι αυτή, μετά τη Φυριπλάκα, την είχαμε δει με το σκάφος αλλά δεν είχαμε βουτήξει. Ιδού η ευκαιρία μας λοιπόν, τον είχαμε μπροστά μας τον Προβατά, αφού τον είχαμε προσεγγίσει εύκολα. Μικρό κομμάτι της παραλίας οργανωμένο, το προσπεράσαμε και κατευθυνθήκαμε σ΄ ένα αρμυρίκι που έριχνε τη σκιά του σ΄ ένα κομμάτι χρυσοκόκκινης αμμουδιάς, το οποίο καταλάβαμε στο μεγαλύτερο μέρος του. Τα νερά μια από τα ίδια, κρύα, πεντακάθαρα, να τα κολυμπήσεις με τις ώρες.
Καθήσαμε μέχρι που μας έκοψε η πείνα κι ενώ τριγύρω είχε ταβερνάκια, είχαμε βάλει στο νου μας, ένα που είχαμε δει στην Πλάκα και κινήσαμε για κει. Πήγαμε λοιπόν στην Εργίνα, που είχε τα τραπεζάκια της σ΄ ένα ταρατσάκι και, μαγείρευε η ίδια, απ΄ όσο καταλάβαμε ή είχε την γενική επίβλεψη της κουζίνας. Φάγαμε νόστιμα, λες και μας έκανε το τραπέζι η μαμά μας και μας πρόσφερε για επιδόρπιο κρέμα καφέ σε..ποτηράκι του ελληνικού! Δίπλα μας μια μεγάλη οικογένεια Γάλλων έδειχνε να το είχε ευχαριστηθεί όσο εμείς. Μου έκανε εντύπωση επίσης ο οικογενειακός χαρακτήρας της επιχείρησης, όπου εκτός από τη μαμά που μαγείρευε, ο γιός ήταν στις παραγγελίες και στο σερβίρισμα και ο μπαμπάς βοηθούσε επίσης. Στα σκορδολάζανα (τοπική σπεσιαλιτέ) που παραγγείλαμε την….σκορδοκρέμα με πάστα ντομάτας, ήρθε την ετοίμασε και την σέρβιρε αυτός, μπροστά μας. Τελικά, πάντα θα με αγγίζουν τέτοιου είδους «συνεργασίες».
Το απόγευμα θελήσαμε να δοκιμάσουμε την παραλία των θειωρυχείων, που ήταν κάτι σαν αξιοθέατο, αφού αποτελούσε φυσικό μνημείο του πρόσφατου παρελθόντος του νησιού και ταυτόχρονα ιδανικό μέρος για μπάνιο, απ΄ όσα μας είπαν. Αυτό που δεν μας είπαν όμως ήταν ότι ο δρόμος μέχρι εκεί δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος μέχρι τέλους. Τα τελευταία 6χλμ ήταν χωματόδρομος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τα δε τελευταία 2 ήταν κάθοδος σε γκρεμό! Μεταβολή στην πρώτη ευκαιρία (γιατί δεν ήταν κι εύκολο!) και πορεία γι΄ αλλού! Προτιμήσαμε το Παλιοχώρι, που επίσης μας είχαν συστήσει και είχαμε πάρει και μια ιδέα την προηγούμενη αφού από κεί ξεκίνησε η κρουαζιέρα μας. Aυτή η παραλία είχε και ..ξεχωριστές ιδιότητες, καθώς το εστιατόριο που έδρευε εκεί το Scirocco, φημιζόταν για τα volcanicγεύματα που μπορούσε να προσφέρει. Αυτό σήμαινε πολύ απλά, πως χάρη στην ηφαιστειογενή αμμουδιά, κάποια φαγητά θαβόντουσαν μέσα της για κάποιες ώρες και βγαίνανε ψημένα όπως στο φούρνο. Οι εκπληκτικές ικανότητες της φύσης και ο εκπληκτικός ανθρώπινος νους! Όμως δεν πήγαμε εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε, αλλά στην ακριβώς προηγούμενη-διπλανή, κομμάτι της ίδιας παραλίας, κρυμμένη μέσα σε βράχια, με ένα διακριτικό beachbar πάνω της, το deepblue που μας κράτησε συντροφιά με απίστευτη μουσική στη σωστή ένταση. Δε θα μπορούσαμε να κλείσουμε ωραιότερα την περιήγηση μας στις παραλίες της Μήλου! Η παραλία είχε χοντρό βότσαλο αλλά και άμμο και το σήμα κατατεθέν της ήταν τα διαφορετικών χρωματισμών βράχια που την περιέβαλαν. Μέσα από τη θάλασσα, όσο κολυμπάς, έχεις την ευκαιρία να τ΄ αντικρίσεις σφαιρικά (μάλλον κατά 180 μοίρες) και να πιάσεις όλο το χρωματικό φάσμα τους.
Το βραδάκι ανεβήκαμε πάλι στην Πλάκα, κατ΄ απαίτηση της μεγάλης κόρης μας, μιας κι εκεί είχε μαγαζί ένας θείος της κολλητής της κι ήθελε οπωσδήποτε να τον γνωρίσουμε. Της κάναμε το χατήρι κι απολαύσαμε βόλτα στα στενάκια του χωριού που είχαν παραδοσιακό χρώμα. Βέβαια για το μαγαζί του θείου χρειάστηκε να ψάξουμε αρκετά γιατί δεν ήταν ακριβώς μέσα στο «χαμό», αλλά άξιζε τον κόπο. Λεγόταν «Μάρμαρα» και ήταν κάτι σα ..γεωλογικό εργαστήρι με μικρά αριστουργήματα μέσα. Ο Αστέρης (θείος) είναι γεωλόγος, τη Μήλο την επέλεξε σαν τόπο διαμονής, αφότου τη γνώρισε και φιλοδοξεί να κάνει μουσείο άμμου κάποια στιγμή. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω όσα είδαμε εκεί μέσα γιατί είμαι κι άσχετη με την επιστήμη. Ωστόσο, μπόρεσα ν ΄αντιληφθώ την υπομονή και την επιμονή με την οποία συλλέχθηκαν δείγματα άμμου από διάφορα μέρη του κόσμου, τις διαφορές μεταξύ τους (οπτικά τουλάχιστον). Μπόρεσα επίσης να καταλάβω ότι είναι τέχνη να δημιουργείς προσωπογραφίες ή τοπία με άμμο, σε πίνακες ή σε ρεσώ, ή να διακοσμείς αντικείμενα εξωτερικά με άμμο. Εξήγησε εν τάχει, κάποια πράγματα στα παιδιά, τους επέτρεψε να πειραματιστούν έλκοντας μ΄ ένα μαγνήτη το σίδηρο από ένα μίγμα μεταλλευμάτων, πήραμε κάποιες δημιουργίες (που μεταφερόντουσαν ασφαλώς) μαζί μας και φύγαμε…μαγεμένοι.
Κάναμε στάση σ΄ένα παραδοσιακό, με αριστοκρατικό στυλ και δροσερή αυλή, καφενείο, τον «Παλαιό» για γλυκό ή παγωτό οι μικροί, κρασί οι μεγάλοι. Δοκιμάσαμε και φλαούνι αλμυρό (κάτι σαν τοπικό καλτσόνε). Το απέναντι μπαράκι, Κρι-Κρι νομίζω λεγόταν, μας πρόσφερε αφειδώς τη μουσική συντροφιά του όση ώρα καθήσαμε κι έβαλε την πινελιά του στην ήδη ωραία βραδιά μας.
Σαββάτο 23/7/2016
Το τελευταίο πρωινό μας στη Μήλο το πήραμε από το Μουράτο κι αναχωρήσαμε 11.30 από το λιμάνι του Αδάμαντα, με το ίδιο πλοίο, στις ίδιες ακριβώς θέσεις και μέσα σε μια ώρα φτάσαμε στο λιμάνι της Σίφνου, στις Καμάρες. Μια ωρίτσα μόνο κράτησε το ταξίδι μας, δεν κατέβηκαν πολλοί και ξεμπερδέψαμε γρήγορα με τα του πλοίου και πήραμε την ανηφόρα για Απολλωνία. Μας είχε ήδη στείλει μήνυμα η Κατερίνα (StudiosKaterina) ότι μπορούμε να κάνουμε checkin στη μία και υπολογίσαμε ότι θα είμαστε στην ώρα μας. Τελικά δε μας βγήκε ακριβώς έτσι, γιατί δε μπορούσαμε να το βρούμε, παρόλο που ήταν κοντά στο κέντρο, κοντά στο parking στο οποίο μας είχε καθοδηγήσει τηλεφωνικά η ξενοδόχος, ωστόσο τα στούντιο ήταν πίσω από ένα μικρό ελαιώνα, ο οποίος ήταν πάνω από το parking και τα προσέγγιζες ή μέσω σκαλοπατιών από τη μια πλευρά ή μέσω μιας ράμπας από την άλλη. Όλο αυτό δεν ήταν ακριβώς ορατό με τη μια, οι οδηγίες της σταμάτησαν μέχρι το parking και μια εκκλησία κοντά του και, ο συνδυασμός της μεσημεριάτικης ζέστης με το αδιέξοδο, μας προκάλεσε έναν εκνευρισμό. Τον ξεπεράσαμε ωστόσο, καθώς το μεσημέρι είχε προχωρήσει και ..προχωρήσαμε κι εμείς προς το περίφημο στενό, όπου χτυπάει ο σφυγμός του νησιού για μια γνωριμία και για να συναντήσουμε, βεβαίως και, τον Ωκύαλο, εστιατόριο για το οποίο είχαμε διαβάσει άριστες κριτικές. Δοκιμάσαμε, μεταξύ άλλων, μαστέλλο (κατσίκι ψημένο στις κληματόβεργες) το οποίο ήταν θεϊκό και το τοπικό τυρί τους, τη χλωρομανούρα. Πήραμε μαζί μας τις πολύτιμες προτάσεις του ευγενικού νεαρού που μας σέρβιρε, για παραλίες, βόλτες, κλπ, εντοπίσαμε μαγαζιά για τα οποία είχαμε διαβάσει και τα βάλαμε στόχο για τη βραδινή μας βόλτα.
Εντωμεταξύ, θα παίρναμε το βάπτισμα των παραλιών της Σίφνου, ξεκινώντας από τον αρχηγό τους, τον Πλατύ Γιαλό. Σκούρα άμμος, σχεδόν μαύρη και μια στενόμακρη παραλία μας υποδέχτηκε για να κάνουμε τη βουτιά μας. Στην παραλία υπήρχαν τα πάντα : καφέ, εστιατόρια, καμπίνες, ντους, ενοικιαζόμενα. ΄Ηταν απ΄ αυτές τις παραλίες που σου δίνουν επιλογές για να περάσεις πολύ ώρα πάνω τους, αλλά εμένα δε με συγκινούν και πολύ. Μου φάνηκε χωρίς χαρακτήρα, πολύ τουριστική και κάνοντας νοερά τη σύγκριση με τις παραλίες της Μήλου, που μόλις είχαμε αφήσει, μάλλον χαμένος βγήκε ο Πλατύς Γιαλός. Κάναμε, ωστόσο, το μπάνιο μας σε δροσερά πεντακάθαρα νερά, ανάλογα με της Μήλου και, γυρίσαμε να κάνουμε βραδινή βόλτα στο Στενό.
Το Στενό μου θύμισε λίγο τα Ματογιάννια, με διάφορους κοσμικούς να λικνίζονται πάνω του, μ΄ ένα χαρακτήρα ανάμικτο, γραφικού στενού ενός κυκλαδίτικου νησιού και κομμάτι αγοράς μεγαλούπολης. Κομμάτια μόδας επώνυμα αλλά και παιδάκια πάνω στις πλάκες να πουλούν τις πετρούλες που είχαν ζωγραφίσει πετυχημένα τα ίδια. Μπαράκια trendyμε αθηναϊκό στυλ και μικρομάγαζα με cultπινελιές και τοπικές σπεσιαλιτέ. Και ο πολυχώρος Ραμπαγά να εκμεταλλεύεται τη φυσική χωροταξία με τις τρείς αυλές του στις οποίες μπορούσες να σερβιριστείς δροσιά αλλά και χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης και γκουρμέ εστιατόριο. Κάπου σ΄ ένα σημείο του και η Μητρόπολη του νησιού, αφιερωμένη στον Άγιο Σπυρίδωνα κι απέναντί της, το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Ζ΄. Καταλήξαμε να τρώμε κρέπες, εκτός Στενού, στου Γεροντόπουλου, δίπλα από τους Κόκκους Καφέ, προσπαθώντας ν΄ αποφασίσουμε τι συναισθήματα μας είχε δημιουργήσει, μέχρι στιγμής, η Σίφνος.
Κυριακή 24/7/2016
Το καλό με το μέρος που μέναμε ήταν, ότι ήταν σε 5΄προσέγγιζες τα πάντα. Βρεθήκαμε γύρω στις 9 και κάτι, ο Γιάννης κι εγώ, να ψάχνουμε για πρωινό. Πήραμε από το Vegeraki το οποίο χαρακτηριζόταν εργαστήριο ζύμης και σφολιάτας και ήταν στην αρχή του Στενού. Για μπάνιο αποφασίσαμε να πάμε στη Χερρόνησο, στο βόρειο μέρος του νησιού, για να γνωρίσουμε και την οδική μορφολογία του. Όλη κι όλη η διαδρομή 14 χλμ. και τα κομμάτια των βράχων-βουνών που αντικρίζαμε σαν κομμένα σε λωρίδες. Βλέπαμε τα περίφημα «λουριά» της Σίφνου, ζώνες φτιαγμένες για καλλιέργεια στο άγονο τοπίο, γεννημένες από την ανάγκη για επιβίωση. Η Χερρόνησος, ένας μικρός κόλπος με δύο αρμυρίκια μόνο (από τα οποία τρέξαμε να πιάσουμε το ένα), κάποια λίγα σπιτάκια στο γύρω σκαρφάλωμα, δύο ταβερνάκια κι δύο μικρομάγαζα, το ένα με κεραμικά (η Δύσκολη!!) κι ένα με διάφορα είδη τέχνης και μόδας. Όταν μπήκα στο νερό ένιωσα ότι μου έκαναν ένεση αναισθησίας και μούδιασα, τόσο κρύο ήταν. Δεν άντεξε πολύ κανένας μας. Ο ήλιος ευτυχώς έκαιγε έξω και μας «παρηγόρησε» γρήγορα, αλλά και οι ριπές ανέμου, που μας συντρόφευαν όλες τις μέρες της παραμονής μας και στα δύο νησιά, τον έκαναν ανεκτό για αρκετή ώρα μετά. Είπαμε να μη μετακινηθούμε για φαγητό, να το απολαύσουμε, κατά συνέπεια, σ΄ ένα από τα δύο ταβερνάκια. Ο Γιάννης δεν έβρισκε καλές κριτικές για το ένα, το δε άλλο δεν το έβρισκε καθόλου στο Tripadvisor, ωστόσο είπαμε να το παραβλέψουμε. Σε λίγη ώρα θα νιώθαμε στην …τσέπη μας ότι έπρεπε να το είχαμε εμπιστευτεί. Αν κάνετε τον κόπο αγαπητοί, να διαβάσετε την κριτική μου, θα καταλάβετε τι εννοώ. www.tripadvisor.com.gr/ShowUserReviews-g189434-d4873368-r396143371-Herronisos-Sifnos_Cyclades_South_Aegean. Δε νομίζω να είχαμε ξαναζήσει εκμετάλλευση σε τέτοιο βαθμό, ίσως λίγες μέρες πριν στη Μήλο με το συνεργείο αυτοκινήτου, αλλά πάλι δεν τον έφτανε αυτόν τον τύπο εδώ. Άλλο ένα μούδιασμα το οποίο ξεπεράσαμε πάλι χάρη στο χαμαιλεοντισμό που είχαμε αναπτύξει τελευταία.
Το απόγευμα ανεβήκαμε στο Κάστρο για το οποίο διαβάσαμε κι ακούσαμε και μας είχαν προτείνει σχεδόν όλοι. Δε διαλέξαμε βέβαια σωστή ώρα, καθώς στις 6 είχε αρκετή ζέστη ακόμη για ανηφόρες και σκαλιά, αλλά ο αέρας μετρίαζε λίγο τη δυσφορία μας. Στην αρχή του οικισμού μας υποδέχτηκαν ανεμόμυλοι και λίγο πιο πάνω η απαγόρευση του αυτοκινήτου. Βγάλαμε μονορούφι τη διαδρομή ως τους Επταμάρτυρες και μας γοήτευσε τόσο αυτή, όσο και η τοποθεσία της Εκκλησίας.
Ωστόσο, πριν μπούμε στο Κάστρο, κεράσαμε στον εαυτό μας παγωμένο καφέ και αναψυκτικά στα παιδιά για να τα καλοπιάσουμε για το υπόλοιπο, στο «Κονάκι» που είχε πολύ ωραίο ντεκόρ με γάζες και μαξιλαράκια σε ρόζ-μωβ χρώματα. Πάνω εκεί καταλάβαμε από την κινητικότητα, ότι ένας γάμος θα γινόταν σε λίγο στο εκκλησάκι που μόλις είχαμε επισκεφθεί. Το αποκορύφωμα του ρομαντισμού και τύχη για μας που θα γινόμασταν μάρτυρες, έστω και κατά λάθος. Είδαμε το γαμπρό και τους κολλητούς του, λίγο μετά τους μεγαλύτερους σε ηλικία καλεσμένους, πιο μετά τους οργανοπαίχτες με βιολί και λαούτο και, τέλος, την ωραιότατη νύφη, νέα, μελαχρινή, με τεράστιο λευκό άνθος να στολίζει τα πιασμένα μαλλιά της, με νυφικό λευκό με δαντέλλα, νεανικό ωστόσο, απόλυτα ταιριαστό στο νησιώτικο ντεκόρ.
Ευχήθηκα (από μέσα μου) στα παιδιά να έχουν ζωή ανάλογη με το ωραίο ξεκίνημά της και, πήραμε τις ανηφόρες του Κάστρου. Σαν να περπατούσαμε σε σελίδες παραδοσιακού παραμυθιού κι από τις πορτούλες των σπιτιών περιμέναμε να βγουν ιππότες και πριγκίπισσες. Γραφικά νησιώτικα στενά, με τις γνωστές πλάκες και τους ασβεστωμένους αρμούς, σκαλάκια, πορτούλες και παραθυράκια χρωματιστά, σε αντίθεση με το λευκό των σπιτιών και, μαγαζάκια λιγοστά σαν κρύπτες, όπως αυτό που σταματήσαμε να πάρουμε λουκουμάδες και το έλεγαν .. «Κρύπτη»!!!
Το ηλιοβασίλεμα μας βρήκε στο κατέβασμα και ο Γιάννης δεν αρνήθηκε από κεί να μας πάει και στην περίφημη Χρυσοπηγή. Άλλο εκκλησάκι αριστούργημα, όνειρο κάθε κοπέλας για το γάμο της ή, έστω, για τη βάπτιση του παιδιού της. Πάνω σε μια μικρούλα χερσόνησο, που η παράδοση θέλει να είχε αποκοπεί κάποτε, χάρη σ΄ ένα σεισμό-θαύμα, για να σώσει τις γυναίκες που άναβαν το καντήλι της Παναγίας εκεί από πειρατές ή κλέφτες που είχαν βρεί καταφύγιο εκεί. Μας είπε κι άλλες ιστορίες για την εκκλησία ο πρόθυμος καντηλανάφτης και μας μάγεψε. Σα μικρά παιδιά που ακούγαμε παραμύθια είμαστε! Προσκυνήσαμε και το αντίγραφο της εικόνας, η αυθεντική ήταν στην Απολλωνία, στη Μητρόπολη και δεν το είχαμε καταλάβει χθες βράδυ που βολτάραμε εκεί, παρόλο που είδαμε κάτι ενημερωτικά «κουρτινάκια» έξω από την εκκλησία, αλλά μας μπέρδεψαν γιατί η εκκλησία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Σπυρίδωνα. Υποσχεθήκαμε ότι θα πάμε την επομένη και πήραμε την ανηφόρα προς την Απολλωνία ξανά.
Μετά από τόσο περπάτημα, τα στομάχια μας χτυπήσανε συναγερμό. ToMammaMia ήταν ένα ιταλικό, εκτός στενού, που το έστησε ένας βέρος Ιταλός και το συνέχιζε επάξια ο γιός του. Συνδέθηκε αμέσως με το νησί και το πρώτο κατάστημα είναι στον Πλατύ Γιαλό. Αυτό εδώ που είμαστε εμείς είναι το δεύτερο και δεν υστερούσε καθόλου σε κόσμο, το αντίθετο θα έλεγα, μάλιστα. Σταθήκαμε τυχεροί και γιατί βρήκαμε τραπέζι και γιατί το τραπέζι ήταν πάνω σ΄ ένα βεραντάκι που έβλεπε απέναντι τη φωτισμένη Απολλωνία. Κρασί, πίτσα, ζυμαρικά, θαλασσινό αεράκι, αυτοί που αγαπούσαμε γύρω μας, θέα …Δε θέλαμε τίποτε άλλο….γι΄απόψε…
Δευτέρα 25/7/2016
Την επομένη ξεκινήσαμε με φρέσκα πράγματα από το φούρνο, το Σταυρί και μετά πήραμε το δρόμο για το Βαθύ. Το αεράκι συνέχιζε να είναι ιδιαιτέρως αισθητό, ο κόλπος αυτός όμως ήταν σχετικά απάνεμος. Αυτή τη φορά βρήκαμε και δεντράκι και παγκάκι κάτω από το δεντράκι κι απλωθήκαμε όσο μας έπαιρνε. Πήραμε και καφεδάκι από ένα μπαράκι που είχε λίγο πιο μέσα κι είμαστε βασιλιάδες. Η παραλία είχε και ταβερνάκια, εκτός από το café και στο κλείσιμο του κόλπου ένα «μπράτσο» με γραφικό εκκλησάκι κι άσπρα σπιτάκια. Αργότερα καταλάβαμε ότι η παραλία, ουσιαστικά, χωριζόταν στα δύο απ΄ αυτό το ¨μπράτσο¨. Όσο η ώρα προχωρούσε ο κόσμος κατέφτανε περισσότερος, μέχρι που κάποια στιγμή βρεθήκαμε …μια παρέα με κάτι Γάλλους που στρώσανε τόσο δίπλα μας, μια και δε βρίσκανε άλλη σκιά. Κι αυτό για τους ξένους είναι μέσα στη νοοτροπία τους, να μοιράζονται το τραπέζι τους, το παγκάκι τους, τη…σκιά τους, αλλά για μας είναι κάτι σαν εισβολή στον οριοθετημένο χώρο μας. Και παρόλο που αισθανόμαστε ασφαλείς που δεν καταλαβαίνανε τη γλώσσα μας, δε γινόταν να μιλάμε μέσα στο αυτί τους, ούτε να κινδυνεύουμε να τους χτυπήσουμε σε κάποιο ξαφνικό γύρισμά μας, τόσο «κολλητοί» που είχαμε γίνει. Και μια που δεν δείχνανε καμία πρόθεση να φύγουνε (μόλις είχαν έρθει εξάλλου), τα μαζέψαμε εμείς και, πριν προλάβουμε να βάλουμε τη σαγιονάρα, αυτοί κοντέψανε να καταλάβουν και τη…θάλασσα. Πήγαμε στο «Τσικάλι» που ήταν δυο βήματα πιο κει, περνώντας την καμάρα που βλέπαμε μετά το γραφικό εκκλησάκι και, στην κυριολεξία, το βρήκαμε πάνω στο κύμα. Φάγαμε συμπαθητικά και πιο συμπαθητικός αποδείχτηκε ο ..λογαριασμός στο τέλος. Για την ακρίβεια, ο πιο συμπαθητικός απ΄ όλους τους λογαριασμούς που είχαμε δεί τόσες μέρες στα νησιά. Αποφασίσαμε να μην επιστρέψουμε στο στούντιο και να ξαναδοκιμάσουμε την τύχη μας σε άλλη παραλία.
Στοχεύσαμε στο Γλυφό ή Βλυχό, το οποίο ήταν κάπου μετά το Φάρο. Από το μέρος που σταματούσε το αμάξι δε φαινόταν κι έπρεπε να περπατήσουμε μέσα από το χώρο κάποιων μικρών μπαρ πάνω στα βράχια, να κατηφορίσουμε και θα εμφανιζόταν μπροστά μας σα μικρή όαση. Μικρή πάλι, στο σχήμα ενός πετάλου, όσο για 4-5 μεγάλες παρέες που φαινόταν να τις είχε ήδη, αλλά εμείς δεν υποχωρούσαμε πια. Κάπου βρέθηκε μια γωνιά και για μας, ίσως κάποιους ενοχλήσαμε, όχι τόσο όσο οι Γάλλοι πριν εμάς, πάντως και μπάνιο κάναμε και το ευχαριστηθήκαμε. Για τα νερά δε μιλάω σε κάθε παραλία, γιατί δεν υπάρχει κάτι καινούριο ν΄ αναφέρω πέρα από κρυστάλλινα, δροσερά νερά της ανοιχτής θάλασσας του Αιγαίου. Νομίζω ότι είχαμε πια εμπεδώσει το στυλ των παραλιών της Σίφνου!
Το βράδυ, στο γνωστό Στενό, στη Μητρόπολη επαληθεύσαμε την ύπαρξη της εικόνας της Χρυσοπηγής (στην πραγματικότητα της Ζωοδόχου Πηγής) , την προσκυνήσαμε και πήραμε την ανηφόρα αντί της κατηφόρας για να το τερματίσουμε, να δούμε τι υπάρχει στην άλλη άκρη. Το περπάτημα ήταν μια απόλαυση, καθώς δεξιά κι αριστερά χαζεύαμε τις αυλές των σπιτιών, με τις χαρακτηριστικές πλάκες, στολισμένες με γλάστρες και τα βαμμένα νησιώτικα χρώματα πορτοπαράθυρα. Μυρωδιές από τα διάφορα λουλούδια που μας τις έφερνε το αεράκι, μόνιμος σύντροφός μας, τόσες μέρες.
Η άκρη τελικά, ήταν μια στροφή δρόμου στην αρχή του οικισμού που την είχαμε περάσει καμιά δεκαριά φορές με το αυτοκίνητο κι έτσι είχαμε πια όλη την εικόνα του Στενού στο μυαλό μας. Το τέλος (ή η αρχή) μας επεφύλασσε και το εργαστήρι της Τζούλης Τζαννή, στο οποίο εισβάλαμε για να θαυμάσουμε τη δουλειά της, που ήταν κάτι μεταξύ κεραμικής και δημιουργίας κοσμημάτων. Είχε βέβαια και, χρηστικά αντικείμενα κεραμικής τέχνης και μιας άλλης τεχνοτροπίας (stoneκάτι νομίζω την είπε), αλλά αυτό που μ ΄εντυπωσίασε εμένα ήταν τα κοσμήματα, όλα σε αυθεντικά και μοναδικά σχέδια. Σχέδια εμπνευσμένα από τη φύση και τις εικόνες γύρω της και τη δημιουργική φαντασία της καλλιτέχνιδος. Πάντα μου προκαλούν θαυμασμό οι άνθρωποι που μπορούν και κάνουν κάτι χειροπιαστό τη φαντασία τους! Δεν μπόρεσα να πάρω κάτι γιατί ξέφευγαν του προϋπολογισμού μας, αλλά μου αρκούσε και που γνώριζα πια ότι υπήρχε κι αυτή η μορφή τέχνης.
Κατηφορίσαμε χαλαροί και ικανοποιημένοι και κάναμε στάση στο Καγιέν που άστραφτε, όπως φωτίστηκε για το βράδυ. Κρασί ροζέ αφρίζον για μένα και μη αφρίζον για το Γιάννη και λιχουδιές για τα παιδιά, όπως λουκουμάδες αλμυροί και ρυζότο με κάπαρη και φλούδες λεμονιού. Οι λουκουμάδες βέβαια, μοιάζανε πιο πολύ με μεγάλες τυροκροκέτες, ωστόσο ήταν εξαιρετικοί. Για αλμυρούς λουκουμάδες, θα κάνετε ένα κόπο φίλοι μου και, θα έρθετε στην Ν. Ηρακλείτσα Καβάλας, στο Ακταίο. Εκεί συμβαίνουν θαύματα.
Σύραμε τα βήματά μας μέχρι τα δωμάτια γιατί η μέρα μας είχε αποτελειώσει. Αύριο θα είχε κι άλλη Σίφνο…
Τρίτη 26/7/2016
Για σήμερα που, ουσιαστικά, ήταν η τελευταία μέρα στο νησί είχα βάλει στο μυαλό μου να επισκεφτούμε οπωσδήποτε κεραμοποιεία, μιας και στο μέρος αυτό η τέχνη ήταν ιδιαιτέρως διαδεδομένη. Διάβασα ότι λειτουργούν ακόμη και σήμερα 19 εργαστήρια κι εκθέσεις, στα δε παλιότερα χρόνια, οι Σιφνιοί αγγειοπλάστες ήταν ξακουστοί σ΄ όλο τον Ελλαδικό χώρο, ίσως να τον ξεπερνούσαν κιόλας. Στα λίγα μαγαζάκια-εκθέσεις που είχαμε ρίξει βιαστικές ματιές μέχρι τώρα, είχα βρει υπέροχα αντικείμενα τόσο διακόσμησης όσο και καθημερινής χρήσης, όπως γάστρες, κούπες, σαλατιέρες, λάμπες, κλπ.
Επειδή όμως τέτοιου είδους αναζητήσεις γίνονται με λίγη δροσιά, για την ώρα και, μετά το πρωινό μας, από το γνωστό φούρνο Σταυρί, θα προτιμούσαμε μια τελευταία (ίσως) βουτιά σε σιφνέικα νερά και στην παραλία της Φασολούς. Άλλο ένα μικρό κολπάκι, με λίγα αρμυρίκια και λαμπερά νερά, περικυκλωμένο από βραχάκια που είχαν πάνω τους, άσπρα σπιτάκια (ίσως ενοικιαζόμενα) κι εκκλησάκια. Το τοπίο αυτό χαρακτήριζε, θα μπορούσα πια να πω, το νησί ενώ στη Μήλο ήταν πιο απλωτές οι παραλίες αλλά και πιο άγριες, με άλλη φυσική ομορφιά ωστόσο. Με τα ποικιλόχρωμα πετρώματα, με τα θεόρατα βράχια…
Ο αέρας σήμερα ήταν πιο δυνατός και σήκωνε, κατά διαστήματα, την άμμο πάνω μας με ορμή σα να δεχόμαστε αμμοβολή. Ο κόσμος δεν πτοήθηκε ωστόσο καθόλου, μάλλον το ήξεραν ή το περιμένουν όταν έρχονται στις Κυκλάδες. Από μια κουβέντα που κάναμε μ΄ ένα συμπαθέστατο κύριο, μας τον υπολόγισε τον άνεμο γύρω στο 6αρι (μποφόρ) και μας έδωσε και μερικές ακόμη ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Είχε κληρονομήσει ένα σπίτι μιας θείας του στην Καταβατή και, πλέον έκανε τις διακοπές του σταθερά εδώ. Μας είπε από ποιο σημείο στο νησί έχει την πιο ωραία θέα (δεν προλάβαμε να πάμε), μας πρότεινε το εργαστήριο κεραμικών, που αυτός θεωρούσε καλύτερο (μας εξήγησε γιατί), μας είπε ακόμη ότι πηλό πλέον φέρνουν από την Κρήτη καθώς το έδαφος του νησιού, στέρεψε. Μας μίλησε τόσο ζεστά για το νησί και τους κατοίκους του, που συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά ότι, αν δεις έναν τόπο μέσα από τα μάτια κάποιου που τον αγαπάει, τον βλέπεις σίγουρα αλλιώς. Για να είμαι ειλικρινής, μέσα από τη χαλαρή κουβέντα μας μ΄ αυτόν τον άνθρωπο, κατέληξα και στο τι μου άρεσε στο νησί: το μικρό του μέγεθος που δε κούραζε, η γραφικότητα που έβγαζε αυτή η νοικοκυροσύνη στα σπίτια, στις γειτονιές, στα δρομάκια, η ποικιλία στις επιλογές, η τοπική κουζίνα φυσικά. Είχε όλα όσα θα περίμενε κανείς από ένα κυκλαδίτικο νησί, χωρίς τις υπερβολές του τοπίου ίσως της Μήλου αλλά και χωρίς να λείπει ουσιαστικά τίποτε. Κάπου διάβασα μετά, ότι η Σίφνος αποτελούσε το μέτρο για τα υπόλοιπα νησιά. Ίσως είχαν δίκιο….
Η παραλία γέμιζε συνέχεια κι όταν γίναμε πλέον πάρα πολλοί, ήταν ώρα για μας τους «πρωινούς» να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Ξεκινήσαμε τη γύρα μας στα κεραμοποιεία χαλαρά, χωρίς να μας εντυπωσιάσει κάτι ιδιαίτερα και, κοντά στην ώρα του μεσημεριού, βρεθήκαμε στις Καμάρες, το λιμάνι του νησιού, στο οποίο δεν είχαμε ξανακατέβει από την ημέρα της αποβίβασης μας και μετά. Διαλέξαμε να φάμε εκεί σε πιτσαρία-εστιατόριο, το Camaron κι όσο τρώγαμε ο διπλανός φούρνος έψηνε κουλουράκια γλυκάνισου, στα οποία τελικά δεν μπορέσαμε ν΄ αντισταθούμε και, καλά κάναμε, γιατί μας συντρόφευσαν και στο ταξίδι της επιστροφής. Τι θεϊκή μυρωδιά σκορπάνε όσο ψήνονται! Φεύγοντας, «σκάλωσα» σ΄ ένα ακόμη μαγαζάκι, που στάθηκε τελικά μοιραίο. Το λέγανε Peristerona κι εντυπωσιάστηκα από τα χρώματα και τα ωραία σχέδια με τα οποία στόλιζε τα κεραμικά του. Καταθέσαμε τον οβολό μας, παίρνοντας διάφορα μικρά αριστουργήματα για δωράκια περισσότερο αλλά και για μας.
Το τελευταίο μας απόγευμα θα αναδεικνυόταν, αδιαμφισβήτητα σε βασιλιά της μικρής μας παραμονής, κατά τη γνώμη μου. Aφήσαμε να δούμε τον Αρτεμώνα, έναν οικισμό, μια ανάσα από την Απολλωνία, όμως διαφορετικό απ΄όσα είχαμε δει μέχρι τώρα στο νησί. Αφήνοντας το αμάξι στο parking έξω από το χωριό, μπήκαμε σε μια πλατεΐτσα, με παραδοσιακό καφενείο-ζαχαροπλαστείο κι απέναντι σουβλατζίδικο επίσης παραδοσιακό. Ξεκινώντας να εξερευνήσουμε τα στενά, πήραμε την κατηφόρα μπροστά μας, αλλά μετά από μια μικρή γύρα και κάποιες όμορφες γωνιές, μάλλον οδηγηθήκαμε σε αδιέξοδο. Έτσι ξαναγυρίσαμε στο σημείο εκκίνησης και, πριν απογοητευτούμε εντελώς, πήραμε το στενό δίπλα από το καφενείο, που μας οδήγησε τελικά στα ενδότερα και μας αποκάλυψε την ομορφιά του μέρους. Κλασσικά στενά δρομάκια, περιποιημένα, καθαρά, άσπρα σπίτια όχι όμως μικρά σα ζωγραφιές, αλλά με μεγάλους κήπους, εντυπωσιακούς πολλές φορές, πιο περίτεχνη διακόσμηση, προδίδοντας ότι εδώ δεν έμεναν απλοϊκοί άνθρωποι του μόχθου. «Χώναμε τη μύτη» μας, όσο μας επέτρεπαν οι περιφράξεις και οι περιτοιχίσεις και κλέβαμε εικόνες που τις είχα δει σε κάτι παλιά σήριαλ των κρατικών καναλιών όταν ήμουν παιδί, με αρχοντόσπιτα, που έβαζαν τη φαντασία σου σε λειτουργία. Εγώ τουλάχιστον, δεν τη γλύτωσα κι αναρωτήθηκα ποιοι να έμεναν εδώ, πως είναι να ζεις με τόση ομορφιά κάθε μέρα γύρω σου, άραγε κράτησε σε πολλές γενιές αυτή η αρχοντιά...Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα φαινόντουσαν παραμελημένα, με ορατά σημάδια εγκατάλειψης. Το θεωρώ πολύ άδικο αυτό και όχι μόνο εγώ μάλλον, είτε επειδή δεν αντιλαμβάνεσαι την αξία αυτού του κληροδοτήματος, είτε, ακόμη χειρότερα, επειδή δεν μπορείς να το συντηρήσεις. Είδαμε φοίνικες να στολίζουν τις αυλές, οπωροφόρα, πηγάδια και βρύσες περίτεχνα φτιαγμένες, καγκελόπορτες μεγάλες, εισόδους με μαρμάρινες σκάλες..Σκοντάψαμε πάνω και σε μια μπάντα που έκανε την πρόβα της εκείνη την ώρα, στην αυλή ενός ωραίου καφέ-μπαρ και είχε μαζευτεί ένα μικρό πλήθος και την άκουγε. Συναντήσαμε επίσης δυο-τρία μαγαζάκια τέχνης και κάποια καφέ-ζαχαροπλαστεία με ιδιαίτερο στυλ. Θυμάμαι το «Κίτρινο Ποδήλατο» με αυλή, τραπεζάκι κι ωραία μουσικούλα. Φύγαμε παίρνοντας μαζί μας παστέλι και χαλβαδόπιτα από ένα παραδοσιακό εργαστήριο.
Πήραμε πάλι το δρόμο προς το βορρά και τη Χερρόνησο, ακριβώς σ΄ εκείνο το κολπάκι που είχαμε κολυμπήσει, για το πανηγύρι του Αγίου Παντεήμονα. Κάπου είχα διαβάσει, πως αν τύχει και πέσουμε σε πανηγύρι, να μη το χάσουμε. Είχε ακόμη φώς όταν φτάσαμε και, τυχαία, προλάβαμε όλη την εξέλιξη της τελετουργίας για την οποία είμαστε τελείως ανυποψίαστοι. Θα παραθέσω ένα κομμάτι που βρήκα στο διαδίκτυο και περιγράφει ακριβώς όσα ζήσαμε εκείνο το βράδυ:
“Το τελετουργικό ενός πανηγυριού στη Σίφνο
(του αποψινού,ας πούμε, του Αγίου Παντελεήμονα στη Χερρόνησο)
Την επομένη της γιορτής της εκκλησίας, ο νέος πανηγυράς θα πάρει την εικόνα σπίτι του.
Εκεί, θα την τοποθετήσει σε κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο, όπου θα την κρατήσει για ένα χρόνο, ως την παραμονή της εορτής του αγίου που απεικονίζει. Κατά τη διάρκεια του χρόνου αυτού, το καντήλι δε θα σβήσει μπροστά από την εικόνα. Η παραμονή της γιορτής του αγίου, είναι η τελευταία μέρα που ο πανηγυράς θα φιλοξενήσει την εικόνα σπίτι του. Το απόγευμα, "θα σηκώσουν" την εικόνα από το σπίτι, και με συνοδεία ιερέων, φίλων και γνωστών θα τη πάνε στο ναό όπου θα γίνει το πανηγύρι (κάποιο ξωκλήσι συχνότατα). Εκεί θα έχει μαζευτεί και ο περισσότερος κόσμος. Θα ψαλθεί ο εσπερινός και θα γίνει αρτοκλασία.
Στο ναό, που με ευθύνη του πανηγυρά έχει επισκευαστεί (αν χρειάζεται) και απαραίτητα ασπριστεί, έχει πάει από το πρωί ο μάγειρας. Έχει ανάψει φωτιά και μέχρι την ώρα του εσπερινού έχει μαγειρέψει παραδοσιακή ρεβυθάδα και αρνί ή κατσίκι κοκκινιστό με μακαρόνια (εναλλακτικά, αν και σπάνια, τα μακαρόνια είναι με κιμά).
Μετά τον εσπερινό, καλείται ο κόσμος να περάσει στην τράπεζα του ναού, όπου τον περιμένουν η αχνιστή ρεβυθάδα και το κοκκινιστό κρέας με μακαρόνια, προσφορά κι αυτά του πανηγυρά. Κάποιος φωνάζει ευχές για την υγεία του πανηγυρά, του μάγειρα και των σερβιτόρων (που είναι συνήθως συγγενείς και φίλοι του πανηγυρά) και οι υπόλοιποι συνεστιαζόμενοι εύχονται το ίδιο χτυπώντας επανειλημμένα το κουτάλι τους στο πιάτο. Η συνέχεια έχει άφθονο κρασί, τραγούδι με συνοδεία βιολιού και λαούτου, και χορό ως το πρωί. Από τη γιορτή δε λείπουν και τα ποιητικά", αυτοσχέδια ποιήματα στο σκοπό του βιολιού, που συνήθως ευχαριστούν ή σατιρίζουν τον πανηγυρά! Την επόμενη ημέρα το πρωί, τελείται η πρωινή λειτουργία και μόλις τελειώσει, όσοι είναι ακόμη εκεί, επιστρέφουν στην τράπεζα για φρέσκο κατσικίσιο γάλα, τυρί, καφέ και βουτήματα που οι νοικοκυρές έφτιαξαν γι' αυτό το σκοπό. Η εικόνα θα μένει για μία μέρα στο ναό, να προσκυνήσει ο κόσμος, και μετά θα την πάρει σπίτι του ο επόμενος πανηγυράς.”
Σκεφτείτε ότι με το που καθήσαμε στην αυλή της μικρής εκκλησούλας άρχισαν να συμβαίνουν αυτά τα πρωτόγνωρα για μας, στρέφαμε το κεφάλι όπου μας λέγανε, πότε για να εντοπίσουμε το σπίτι που θα έβγαινε η εικόνα, πότε να παρακολουθήσουμε τη πομπή καθώς έπεφτε το φυσικό φως κι ανάβανε τα φωτάκια της νύχτας, που μετατρέπανε το σκηνικό σε μαγικό κι όλα αυτά, καθώς μας σερβίρανε κρασί και φετούλες ψωμάκι, αλειμμένες με ταραμά ή τοπικό τυρί κρέμα. Μείναμε στον πανηγυρικό εσπερινό, στην αρτοκλασία κι αναρωτιόμαστε διαρκώς πόσο κόσμο μπορεί να χωρέσει ένα τόσο μικρό μέρος, καθώς έφταναν διαρκώς. Πλέον είχαν σκαρφαλώσει στη στέγη, στα σκαλάκια, δεν είχε μείνει άδεια ούτε σπιθαμή. Μου έκαναν εντύπωση οι ξένοι που παρακολουθούσαν χωρίς να καταλαβαίνουν, αλλά με ιδιαίτερη προσήλωση. Δε μείναμε δυστυχώς για το φαγητό, γιατί ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και θα έτρωγαν σε ομάδες των 20-25 ατόμων, καθώς τόσοι χωρούσαν στη μικρή αίθουσα που διέθετε ο ναός. Τα παιδιά δεν άντεχαν τόση αναμονή και, παρόλο, που ήθελα να δοκιμάσουμε παραδοσιακή ρεβυθάδα, αναγκαστήκαμε να φύγουμε.
Προτίμησαν για βραδινό λουκουμάδες από το 3 angels, πίσω στην Απολλωνία, κι εμείς προτιμήσαμε να μείνουμε με την ωραία εικόνα αυτού του ξεχωριστού πανηγυριού στο μυαλό. Η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν και η μέρα της αναχώρησης αλλά δε νιώθαμε πια να μας βαραίνει, γιατί το κενό που θ΄ άφηνε η απομάκρυνση, θα το γέμιζαν οι τόσο ωραίες εικόνες που είχαμε συλλέξει τόσες μέρες.
Δύο ακόμη μικρά κομματάκια από το πάζλ που λέγεται Ελλάδα είχαν συμπληρωθεί…
Το ταξίδι για τις Κυκλάδες σχεδιάστηκε ίσως και πριν το Πάσχα, δε θυμάμαι ακριβώς πότε Είπαμε να είναι όμορφο γιατί κατά πάσα πιθανότητα, θα ήταν το τελευταίο με την οικογένεια σε πλήρη ανάπτυξη. Ο γιός μας του χρόνου ενηλικιώνεται και ήδη σχεδιάζει τις διακοπές του με τους φίλους του και, καλά κάνει. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που είναι μαζί μας και φέτος και δίνει τη δική του πινελιά. Για μας είναι μια επιτυχία να θέλει ακόμη να μας συντροφεύει και, προσπαθούμε ακόμη, βιωματικά να του μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Είμαστε και τυχεροί, γιατί ρουφάει σα σφουγγάρι κι έχει ενδιαφέρον για τα πάντα κι έτσι παρακολουθούμε τη σταδιακή μεταμόρφωσή του από παιδί σ΄ ένα νεαρό άντρα, με συμπεριφορές, κάποιες φορές, ανάλογες με του πατέρα του κι άλλες, τελείως με τη δική του σφραγίδα. Στη διάρκεια του ταξιδιού, πρόσεχε την οδήγηση, τις κατευθύνσεις, την επιβίβαση, τις θέσεις, τη συμπεριφορά των ξενοδόχων, των άλλων τουριστών, είχε απορίες, ρωτούσε για τη γεωγραφική θέση, συμμετείχε, γενικά, στην οργάνωση και στην εκτέλεση του ταξιδιού, σαν ισότιμος με μας του ενήλικες.
Έτσι επιλέχθηκαν οι Κυκλάδες και, πιο συγκεκριμένα, η Μήλος και, κάποια στιγμή, στην πορεία του σχεδιασμού, προστέθηκε και η Σίφνος σαν extrabonus. Στην εξέλιξη του ταξιδιού βέβαια, αυτό το «Δίπλα είναι. Δεν πάμε?» δε βγήκε ακριβώς έτσι, αλλά δε μετανιώσαμε καθόλου. Kλείστηκαν ακτοπλοϊκά εισιτήρια εγκαίρως (τ΄ απευθείας αεροπορικά της Άστρα Θεσσαλονίκη-Μήλος δεν τα προλάβαμε), διαμονή μέσω Bookingεπίσης εγκαίρως και μια εβδομάδα πριν πήγε το μεγάλο το αμάξι (πολυμορφικό εννοείται) για γενικό σέρβις, όπου διαπιστώθηκε η ανάγκη αλλαγής ελαστικών και μπαταρίας. Και αφού τα πάντα είχαν προβλεφθεί (φευ!) πακετάραμε και το μισό σπίτι σε βαλίτσες και πιστέψαμε πως είμαστε έτοιμοι. Σαββάτο πρωί ξυπνάμε με όλα τα Μ.Μ.Ε. να μεταδίδουν τον απόηχο της απόπειρας πραξικοπήματος στη γείτονα και μπαίνουμε για ένα 24ωρο τουλάχιστον στη πρίζα για πιθανή ανάκληση αδειών των στρατιωτικών (Αξιωματικός ο πατήρ γαρ). Πριν προλάβει το σενάριο ν΄ ατονήσει, απόγευμα Σαββάτου (Δευτέρα πρωί προγραμματισμένη αναχώρηση) ανάβουν όλα τα λαμπάκια στο αυτοκίνητο σα χριστουγεννιάτικο δέντρο και, εν περιλήψει, σκάει μια βλάβη καραμπινάτη από το πουθενά στο αυτοκίνητο και, μια στο νευρικό μας σύστημα για να είμαστε ασορτί! Μετά την πρώτη ψυχρολουσία και τις πρώτες σκέψεις για ακύρωση, περνάμε σε καθολική αλλαγή σχεδίων με το Saxouli (CitroenSaxo), που το μόνο που έκανε μέχρι τώρα το καημένο είναι να με πηγαινοφέρνει στη δουλειά, να προάγεται σ΄ επίσημο μεταφορέα μας και να βγαίνει στην Εθνική Θεσσαλονίκης-Αθηνών και τις βαλίτσες να συμπτύσσονται στις απολύτως απαραίτητες. Μια χαρά! Ζωή είναι 10% αυτό που σου συμβαίνει και 90%το πως το αντιμετωπίζεις. Το κάναμε moto (θα μας χρειαζόταν πολλές φορές στο ταξίδι), το βάλαμε κι αυτό στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Τώρα τι ταξίδι κάναμε 5 άνθρωποι σ΄ ένα χιλιάρι αυτοκίνητο, ας μη το περιγράψουμε καλύτερα.
8.15 αναχώρηση,14.30 άφιξη στο Πειραιά, 16.15 επιβίβαση στο SpeedRunner 4 Aegean,17.00 αναχώρηση και άφιξη στη Μήλο μετά από 4 ώρες (21.00) και 2 ενδιάμεσες στάσεις στη Σέριφο και στη Σίφνο. Για να είμαι ειλικρινής, ζήλεψα τη Σέριφο έτσι όπως την είδα από το λιμάνι της, μιας και τη Σίφνο την είχα σίγουρη.
Είμαι άπληστη με τη φυσική ομορφιά και η Σέριφος φάνηκε σαν ένα μικρό στολίδι. Ταξίδι τέλειο και η πρώτη εντύπωση από το λιμάνι του νησιού, τον Αδάμαντα, άριστη. Το διαμερισματάκι μας στο Filoxeniaεξαιρετικό: δίχωρο, ισόγειο, δροσερό, σε ήσυχο δρομάκι, με κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, μέσα κι έξω, με καθημερινή καθαριότητα και wi-fi (mustγια τα παιδιά).Διευρευνητική βόλτα , κρέπα στου Milorsκαι μετά από μια μακριά μέρα……..καληνύχτα!
Τρίτη 19/7/2016
Καλημερίσαμε το λιμάνι στο φούρνο της Αρτέμιδος, που είχε τα πάντα και στο σούπερ μάρκετ του Βιδάλη για νερά και γάλα. Δοκιμάσαμε, μεταξύ άλλων, τοπικά πιταράκια με τυρί, που δε διέφεραν από τις ποντιακές τηγανιτές πιτούλες που κάνουμε στα μέρη μας. Στο φώς της μέρας το άσπρο-μπλε του ξενοδοχείου και η χαρακτηριστική αυλή με τις πλάκες και την ασβεστωμένη μπορντούρα τους, μας εγκατέστησε για τα καλά στο νησί.
Κατά την προσφιλή μας τακτική, αποφύγαμε το πρωινό μπάνιο κι επιλέξαμε την περιήγηση για τη γνωριμία μας με το χώρο που θα μας φιλοξενούσε. Ήδη από τις πινακίδες και τις αναφερόμενες αποστάσεις μεταξύ των οικισμών, καταλάβαμε ότι δε θα κουραστούμε πολύ. Πρώτη στάση στα ερείπια του αρχαίου οικισμού της Φυλακωπής, με φύλακα αστεράτο ντόπιο, που μας «εφοδίασε» πολύτιμες πρακτικές πληροφορίες, όπως να μη ρισκάρουμε να κολυμπήσουμε στου Παπάφραγκα ή στο Σαρακήνικο. Υπέροχες παραλίες και οι δύο, αλλά μετράνε, μας είπε πολλά κατάγματα τουριστών, μετατοπίσεις σπονδύλων, κτλ. Όταν τελικά τις είδαμε, του δώσαμε χίλιες φορές δίκιο. Εξάλλου το νησί ήταν τόσο προικισμένο με ό,τι παραλία τράβαγε η ψυχή σου. Μέχρι και για το φιδάκι που …ευδοκιμεί αποκλειστικά στο νησί μας ενημέρωσε και μας σύστησε να προσέχουμε, την Οχιά της Μήλου(Macrovipera schweizeri) .
Άλλη μια φορά υποκλιθήκαμε στο μεγαλείο των προγονών για τη θέση που επέλεξαν να χτίσουν την πόλη τους, για τη σοφία τους και τον πολιτισμό τους ήδη χιλιάδες χρόνια πριν και βάλαμε επιτόπου πρόγραμμα για το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πλάκα όπου φυλάσσονται τα ευρήματα της ανασκαφής. Ωστόσο, δίπλα ήταν η παραλία του Παπάφραγκα και επιβαλλόταν να την δούμε πριν απομακρυνθούμε. Για να είμαι ειλικρινής δεν καταλάβαμε ποια ακριβώς ήταν η παραλία. Το τοπίο ήταν βραχώδες αλλά εντυπωσιακό, μ΄ ένα μικρό φιόρδ κάπου ανάμεσα (αυτή ήταν η παραλία!) που το θαυμάζανε κι άλλοι, εκτός από μας. Το νερό εκεί, λόγω του φυσικού σχηματισμού, ήταν πιο ήσυχο αλλά και λίγο πιο «στάσιμο» (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), απ’ ότι στην ανοιχτή θάλασσα, δύο μέτρα πιο κάτω, που λυσσομανούσε λόγω του αέρα.
Πιο κάτω είχε πινακίδα για το Σαρακήνικο, αλλά σύμφωνα με τις συμβουλές του φύλακα, θα το «κρατούσαμε» γι΄ απογευματινή ώρα και, δη, ηλιοβασιλέματος. Έτσι, βάλαμε πλώρη για την Πλάκα και το μουσείο, για να κρατήσουμε και τον ειρμό της πορείας μας. Μικρό το μουσείο, σε μια ωραία πλατεία χωριού, με πλάτανο και καφενείο, σε παραδοσιακό κτίριο με αέρα όμως, παρακμής κι εγκατάλειψης. Κοντεύουμε να πάθουμε ανοσία σ΄ αυτήν την εικόνα τελευταία, ωστόσο εμένα εξακολουθεί να μ΄ ενοχλεί. Μέσα, όντως, τα ευρήματα της Φυλακωπής, με προεξέχουσα την Κυρά της και, εξαιρετικά δείγματα Ελληνιστικής Εποχής.
Αυτή η καλλονή οικοδέσποινα όμως που σε υποδέχεται μπαίνοντας, κλέβει τις εντυπώσεις κι ας μην είναι αυτοπροσώπως , αλλά το αντίγραφο της που μεγαλόψυχα μας δώρισαν οι Γάλλοι!!! Μιλάω σαφώς για την Αφροδίτη της Μήλου, εγχώρια καλλονή με διεθνή(ακούσια) καριέρα πλέον, που η θέα της (εμένα τουλάχιστον) μου ρίχνει μαχαιριά κατάστηθα.
Το ίδιο έπαθα και μέσα στο Βρετανικό Μουσείο με τις Καρυάτιδες, το ίδιο και στη Σαμοθράκη με τη Νίκη και, υποψιάζομαι ότι η πάθηση θα είναι χρόνια. Πέρα από το θαυμασμό μας που τον καταθέσαμε αφειδώς, κάναμε κι ένα μικρό μάθημα Ιστορίας στα παιδιά, με τις πληροφορίες που θυμόμαστε και όσες συμπληρώσαμε από το Wikipedia, προκειμένου να συμπληρώσουμε και τις ελλείψεις του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
View attachment 152650
Αφήσαμε τις Κατακόμβες και το Αρχαίο Θέατρο για επόμενη στιγμή και περιηγηθήκαμε λίγο στην Πλάκα. Στα επόμενα βήματά μας ο Γιώργος ανακάλυψε το σπίτι του Κεντρωτά, του αγρότη που ανακάλυψε την Αφροδίτη και μέσα στο οποίο προσπάθησε (ανεπιτυχώς) να την κρύψει. Μέχρι χαζός το έπαιξε ο άνθρωπος, αλλά δεν έπιασε τίποτε μπρός στην μανία των Γάλλων. Δε πειράζει πατριώτη, σ΄ ευγνωμονεί η ανθρωπότητα, έτσι κι αλλιώς!!
Πήραμε την ανηφόρα για το Κάστρο ντάλα μεσημέρι χωρίς να το σκεφτούμε, το οποίο μας αντάμειψε, πέρα από την καταπληκτική διαδρομή μέσα σε παραδοσιακά δρομάκι, με μια θέα που έκοβε την ανάσα. Τα παιδιά που το σκέφτηκαν, τα παράτησαν κάπου στα μισά της διαδρομής, αλλά εμείς οι δύο συνεχίσαμε μέχρι την κορυφή και το εκκλησάκι της Μέσα Παναγιάς. Οι απαραίτητες φωτογραφίες με την αφ΄ υψηλού απεικόνιση του νησιού, μια κωδωνοκρουσία στην καμπάνα της Παναγιάς την Θαλασσίτρας και , «κατρακύλισμα» πίσω στον Αδάμαντα.
Πήγαμε για φαγητό στο «Ω! Χαμός» στη παραλία Παπινίκου και μας έκανε εντύπωση με το ξεχωριστό στυλ του και τις γεύσεις του. Δοκιμάσαμε ένα πιάτο τοπικών ζυμαρικών που μας τα είπαν «μάτσις», μελιτζάνα μπουλούκα, μελιτζανοκοτόπουλο, διαβάσαμε όσο περιμέναμε τα διάφορα ρητά, παροιμίες κι αποφθέγματα που «στόλιζαν» το μαγαζί και μείναμε ευχαριστημένοι απ΄ όλα. Πληρώσαμε 75 ευρώ οι πέντε μας (με σαλάτες και ποτά). www.tripadvisor.com.gr/ShowUserReviews-g635606-d1817442-r396158904-O_Hamos-Adamas_Milos_Cyclades_South_Aegean.html#SHOW_USER_REVIEW
Για μπάνιο το απόγευμα επιλέξαμε την παραλία της Φυριπλάκας που μας είπαν ότι ήταν προσβάσιμη οδικά. Στο νησί υπάρχει αυτό το θέμα με τις παραλίες, έχει κάποιες που προσεγγίζονται μόνο δια θαλάσσιας οδού κι απ΄ όσες υπολείπονται, ο δρόμος για να τις φτάσεις δεν είναι πάντα ο ιδανικός. Δεδομένου ότι το αμαξάκι μας ήταν κάποιας ηλικίας, μικρό, χωρίς τετρακίνηση και, κυρίως, η μοναδική μας επιλογή, ξεκαθαρίσαμε από την αρχή ότι δε θα εμπλακούμε σε καμία «οδική» περιπέτεια. Η συγκεκριμένη παραλία, εκτός από λίγο περπάτημα μετά το μέρος που αφήσαμε το αμάξι, το οποίο δε μας χάλασε κιόλας, ήταν όντως τέλεια. Μισή οργανωμένη, μισή όχι, νερά εξωτικά, γαλαζοπράσινα και ρηχά για αρκετά μέτρα, ότι πρέπει για παιδιά κι ένα βράχο βιγλάτορα κάπου στη μέση της να τη διαφεντεύει και να την προσδιορίζει. Εννοείται διαλέξαμε την ανοργάνωτη πλευρά, αλλά άκουσα, κατά λάθος και τις τιμές στις ξαπλώστρες καθ΄ οδόν και σας ενημερώνω: 6 ευρώ οι απλές, 10 οι μπαμπού και 25 οι πριβέ(!). Διάσημη μας είπαν, από τα γυρίσματα τελευταίων διαφημίσεων γνωστών εταιρειών.
;Aν μέναμε περισσότερες μέρες θα ξαναρχόμασταν, τώρα όμως είχαμε σκοπό να γνωριστούμε μ΄ όσες περισσότερες προφταίναμε. Έτσι φεύγοντας από κει και, βλέποντας και την πινακίδα για Τσιγκράδο που έλεγε μόνο 2χλμ. είπαμε να κάνουμε το πέρασμα. Σταματήσαμε στο πλάτωμα, η θάλασσα ν΄ ακούγεται να σκάει αλλά να μη φαίνεται. Η πινακίδα στην άκρη να προειδοποιεί ότι «Η κάθοδος στην παραλία γίνεται με δική μας ευθύνη» κι εμείς να αναρωτιόμαστε. Τελικά με μικρά αναγνωριστικά βήματα, οδηγηθήκαμε σε μια κατηφόρα ανάμεσα σε δύο βράχους, κάτι σα Συμπληγάδες κοκκινωπές χωμάτινες, με μια σκάλα ξύλινη για κατάβαση και βοηθητικό χοντρό σκοινί κατά μήκος της. Έπρεπε να γίνουμε λίγο ..Ταρζάν, αν θέλαμε να δούμε την παραλία. Το τόλμησα εγώ με το Γιώργο μόνο για την ομορφιά του εγχειρήματος περισσότερο, παρά για την παραλία, η οποία βέβαια άξιζε πολύ αλλά όχι τη σωματική μας ακεραιότητα. Αναρωτήθηκα ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη αν γλιστρήσει κανείς λουόμενος με καμία σαγιονάρα εκεί και σκάσει κάτω σαν καρπούζι. Μάλλον καλύπτονται με την προειδοποιητική πινακίδα.
Δυό μέρες μετά μάθαμε ότι κρατάει χρόνια… αυτή η κολόνια: ακριβώς έτσι μεγάλωσαν γενιές στο νησί και μάλλον δεν κρίνουν απαραίτητο ν΄αλλάξουν αυτή την κατάσταση εν έτει 2016. Ίσως τη βρίσκουν κάτι σαν attraction!
Στη βραδινή μας βόλτα στο λιμάνι κάναμε μια μικρή έρευνα αγοράς ανάμεσα στα πλοιαράκια που κάνανε το γύρο του νησιού, τον οποίο μας είχαν προτείνει όλοι. Είχε ποικιλία μπορώ να πω, που δεν την περιμέναμε. Γιώτ, ιστιοπλοϊκά, παραδοσιακά σκαριά, άλλος να κάνει όλο το γύρο, άλλος μόνο τη νότια πλευρά, άλλος μόνο τις μη προσβάσιμες παραλίες, άλλος τις διάσημες μόνο, άλλος να πιάνει και Κίμωλο, άλλος την Πολύαιγο, άλλος να προσφέρει παραδοσιακές υπηρεσίες κι άλλος υπερπαραγωγή (σεφ, γεύματα, openbar, παροχή εξαρτημάτων για βουτιές και υποθαλάσσιες εξερευνήσεις, ξεναγούς κι αφηγήσεις, κτλ) και τιμές ανάλογες (κάποιες πολύ τσιμπημένες). Μπερδευτήκαμε λίγο και το αφήσαμε στην άκρη για την ώρα. Αποφασίσαμε να πάμε την άλλη μέρα μόνοι μας στην Κίμωλο από τα Πολλώνια, 20 min με το φέρυ γιατί ακόμη κι όσοι πηγαίνανε Κίμωλο, σταματούσαν μόνο για μία-μιάμιση ώρα (κι αυτή για φαγητό) οπότε μας φάνηκε αρπαχτή. Θεωρήσαμε ότι της άξιζε κάτι καλύτερο κι αποφασίσαμε να διαμορφώσουμε άποψη μόνοι μας.
Tσιμπήσαμε κάτι ελαφρύ στου Γιάνκου, δοκιμάσαμε και μια καρπουζόπιτα που συγκαταλέγεται στις σπεσιαλιτέ του νησιού και κλείσαμε το βράδυ μας.
Τετάρτη 20/7/2016
Ξυπνήσαμε μ΄ εμένα να πονάω παντού από την υπερ-προσπάθεια της χθεσινής κατάβασης στο Τσιγκράδο και τους άλλους να με κοροϊδεύουν για το περίεργο περπάτημά μου. Δε θα το άφηνα να με καταβάλει, το αγνόησα και προχωρήσαμε στην εφαρμογή του προγράμματος παρά τον δυνατό κυκλαδίτικο αέρα που ακουγόταν αρκετά. Φύγαμε αμέσως για Πολλώνια να προλάβουμε το φέρυ των 10 για Κίμωλο και μολονότι, φτάσαμε εγκαίρως δεν επιβιβαστήκαμε γιατί πολύ απλά το δρομολόγιο ματαιώθηκε λόγω μποφόρ. Αναποδιά αλλά όχι ικανή να μας χαλάσει τη μέρα. To μόνο άσχημο που μας άφησε ήταν η αίσθηση ότι απομακρυνόταν οι πιθανότητες να δούμε την Κίμωλο. Πότε άλλοτε θα φτάναμε τόσο κοντά? Πήγαμε για πρωινό στου Μουράτου στην Κατήφορα, ο οποίος ήταν στην κυριολεξία, στη μέση του πουθενά αλλά άξιζε και το δρόμο μέχρι εκεί και τη στάση και τα χρήματά που δώσαμε μέχρι τελευταίο ευρώ. Είχε τεράστια ποικιλία από τα πάντα, γλυκά, αλμυρά, παραδοσιακά, γκουρμεδιές, φρεσκοστυμένους χυμούς και εξαιρετικό καφέ. Μούρη ο Μουράτος!! Εκεί προχωρήσαμε γρήγορα σε αλλαγή πλάνου και «στοχεύσαμε» τις κατακόμβες που είχαμε αφήσει χθές.
Οι Κατακόμβες ήταν λίγο έξω από την Πλάκα, στον οικισμό της Τρυπητής κι επρόκειτο ουσιαστικά περισσότερο για κοιμητήρια των πρώτων Χριστιανών και, λιγότερο για τόπο λατρείας. Μας ξενάγησε μια συμβασιούχος-φύλακας (πρόσληψη expressγια τις ανάγκες του καλοκαιριού), η οποία ωστόσο μας κατατόπισε αρκούντως ικανοποιητικά, για το σύστημα ταφής που βλέπαμε κι απάντησε σ΄ όλες τις ερωτήσεις μας. Η κοπέλα επαναλάμβανε τη μίνι ξενάγηση και στ΄ αγγλικά, γιατί το groupμας ήταν μικτό, βρέθηκε κάποιος όμως να την ζητήσει και στα Ιταλικά(!) κι εννοείται δεν ικανοποιήθηκε. Σχολιάστηκε αναλόγως το περιστατικό από τα παιδιά και συνεχίσαμε με το αρχαίο θέατρο, το οποίο βρισκόταν λίγο πιο πάνω. Σ΄ ένα πλάτωμα πάνω στα βράχια, με πανοραμική θέση στο λιμανάκι του Κλίματος, το οποίο μάθαμε από επεξηγηματικές πλάκες (εδώ δεν είχαμε ξεναγό, ήταν selfservice) που είχε στο χώρο, ότι ήταν το αρχαίο λιμάνι τους.
Το θέατρο ήταν της Ρωμαϊκής εποχής και από τα καλύτερα σωζόμενα σήμερα.
Ο κυκλαδίτικος αέρας είχε σηκώσει όλο το χωμάτινο υπόστρωμα και το στροβίλιζε στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα την περισσότερη ώρα να είμαστε μισοσκυμμένοι για να αποφύγουμε τη σκονο-θύελλα. Ο Γιάννης δεν την γλύτωσε και κάτι «άρπαξε» στο μάτι του. Στο γυρισμό συναντήσαμε μια πιτσιρίκα, στην ηλικία των δικών μου περίπου, που διαπραγματευόταν έντονα με τη μαμά της την κάθοδο, μέχρι που την ανάγκασε να μας ρωτήσει αν μετρήσαμε τα σκαλιά! Ευχαρίστησα (από μέσα μου ) το Θεό για τα δικά μου παιδιά…και κινήσαμε για το Μεταλλευτικό Μουσείο, που το είχε βάλει στο μάτι ο γιός μας , από την πρώτη στιγμή. Το νησί, ηφαιστειακό γέννημα, με ανενεργό υποθαλάσσιο κρατήρα κάπου στα βορειοδυτικά του νησιού, είναι η χαρά του γεωλόγου. Οψιδιανός, μπεντονίτης, θείο, μαγγάνιο, σίδηρος, μαγνητίτης, μποζολάνη, καολίνης, βαρύτης, όλα καλεσμένα σε πάρτυ μεταλλευμάτων στο νησί. Μια προβολή ενός φιλμ-ντοκιμαντέρ μέσα στο μουσείο, μας κατατόπισε για το πόσο συνδεδεμένη ήταν για δεκαετίες η ζωή των ντόπιων με τα κάθε λογής ορυχεία. Σκαμμένα πρόσωπα, σκαμμένες ζωές, σκαμμένη γη….Μεσημεριανό στα Πολλώνια, όπου διαβάσαμε πως υπήρχε το καλύτερο μαγαζί στο νησί, το «Ενάλιον». Ό,τι πήραμε ήταν πολύ ωραίο βέβαια, χωρίς ιδιαίτερη ποικιλία και, σίγουρα δεν επιβεβαιώσαμε τη φήμη. Φύγαμε λίγο βεβιασμένα γιατί το μάτι του Γιάννη πονούσε και δάκρυζε συνέχεια. Πήρα το αμάξι εγώ κι αναγκαστήκαμε να παρεκκλίνουμε της πορείας μας προς το σπίτι, με μια στάση στο Κέντρο Υγείας της Πλάκας προκειμένου να μας καθησυχάσουν πως δεν ήταν κάτι σοβαρό. Ο νεαρός αγροτικός γιατρός δεν είδε ξένο σώμα στο μάτι και μας έστειλε για ξεκούραση, αφού του έκανε μια πλύση μόνο με φυσιολογικό ορό. Επιστρέψαμε κι ο Γιάννης κρεβατώθηκε. Σηκωνόταν μόνο για να πάει να ρίξει νερό να ξεπλύνει το μάτι του. Γύρω στις 5 αποφάσισα να πάω μόνη μου τα παιδιά για μπάνιο στο Παλιοχώρι, όπου μας είπαν ότι ήταν απάνεμα. Δυστυχώς, το ρεσιτάλ γκαντεμιάς συνεχίστηκε με το αμάξι να μένει από μίζα κι εμείς από….υπομονή και κουράγιο. Δεν το πιστεύαμε αυτό που μας συνέβαινε. Μπαταρία δεν είχα ούτε χρόνο που είχα αλλάξει! Ο Γιάννης δεν ήταν σε θέση ούτε να έρθει να το δει, μιας και πλέον δεν μπορούσε ούτε να το ανοίξει πια το μάτι του. Έπρεπε να το αντιμετωπίσω μόνη μου κι απευθύνθηκα αναγκαστικά στον ξενοδόχο να με βοηθήσει να βρω ένα συνεργείο. Ο άνθρωπος προθυμοποιήθηκε, ανοίξαμε το καπώ, δεν είδαμε τίποτε περίεργο, όσο μας επέτρεπαν οι γνώσεις μας να καταλάβουμε κι έτσι, τηλεφώνησε σε κάποιον με συνεργείο, ο οποίος ήρθε σχετικά γρήγορα, διέγνωσε γρήγορα μίζα, το έβαλε μπρος με σπρώξιμο στην κατηφόρα και το πήρε στο συνεργείο του. Έμεινα να κοιτάω το αμάξι ν΄ απομακρύνεται και την προοπτική των υπόλοιπων ημερών στο νησί χωρίς αυτοκίνητο να μας πλησιάζει επικίνδυνα. Έπρεπε να περιμένω επίσημα όμως, την ετυμηγορία του τεχνικού για να…. βυθιστώ στην απελπισία. Εντωμεταξύ, είχα τρία παιδιά που περίμεναν μέσα για μια λύση. Κοίταξα βιαστικά στην reception τα δρομολόγια των λεωφορείων για τις κοντινές παραλίες: τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα είχαμε χάσει, ήταν περασμένες έξι. Μου ΄ρθε αίφνης η μικρή παραλία μπροστά στο Μεταλλευτικό Μουσείο, η παραλία Παπινίκου που προσεγγιζόταν μ΄ ένα 15λεπτο περπάτημα. Μπήκα περιχαρής και περήφανη για την ιδέα μου και το πρότεινα ανενδοίαστα. Συμφώνησαν ο μεγάλος και η μικρή, η μεσαία προτίμησε να κρατήσει συντροφιά στον μπαμπά της. Για λύση ανάγκης, αποδείχτηκε εξαιρετική παραλία. Με τ΄ αρμυρίκια να ρίχνουν τη σκιά τους , λιγοστό κόσμο πια εκείνη την ώρα και τα γνωστά κρυστάλλινα νερά. Τη βουτιά μας τουλάχιστον δεν τη χάσαμε, όλα τ΄ άλλα όμως …
Γυρίσαμε και ξεσηκώσαμε και τους άλλους δύο για μια μικρή βόλτα για να ξεχαστούμε λίγο. Εντωμεταξύ, μας τηλεφωνεί και ο κύριος από το συνεργείο για να μας ενημερώσει πως τη γλυτώσαμε με μια αλλαγή στα καρβουνάκια (ή κάτι τέτοιο) και δεν θα χρειαστεί αλλαγή μίζας και 3μερη αναμονή ανταλλακτικού. Τα κύματα γκαντεμίτιδας άρχισαν να χάνουν την ισχύ τους, μάλλον. Μας το έφερε με το κλείσιμο του συνεργείου, γύρω στις 9.30, πήρε 80 ευρώ για κάτι που κόστιζε 40 (!!!) και ….του είπαμε κι ευχαριστώ! Αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο! Ανέβηκε λίγο η ψυχολογία, βγήκαμε βόλτα, περάσαμε από το φαρμακείο για ένα επίθεμα που θα κρατούσε το μάτι κλειστό κι (ευτυχώς!) η φαρμακοποιός, που είδε το μάτι αρκετά πρησμένο, μας παρέπεμψε σ΄ έναν νέο οφθαλμίατρο λίγο πιο πάνω, που ήταν ακόμη στο ιατρείο του εκείνη την ώρα (10 το βράδυ!). Διάγνωση: κόκκος άμμου εγκλωβισμένος κάτω από το βλέφαρο που είχε ήδη τραυματίσει τον κερατοειδή! Α, ρε δημόσια δωρεάν υγεία! Μας παρηγόρησε ότι η μέρα του γιατρού, σύμφωνα με τη μαρτυρία του, ήταν γεμάτη από τέτοια περιστατικά με τον αέρα που φυσούσε και, μας διαβεβαίωσε ότι είμαστε τυχεροί που δεν ήταν περλίτης, ο οποίος είναι ένα πέτρωμα που σφηνώνει σα γυαλάκι κι …ευδοκιμεί στη Μήλο και, ιδιαιτέρως στις παραλίες της Φυριπλάκας και του Τσιγκράδο. Τον αφαίρεσε επιτόπου και συνταγογράφησε 5ημερη αντιβίωση και δάκρυα ενυδάτωσης για αποκατάσταση της υγρασίας του ματιού. 50 ευρώ η επίσκεψη και 19 τα φάρμακα, αλλά τουλάχιστον η ανακούφιση ήταν άμεση, για όλους μας! Η διάθεση άρχισε πλέον σταθερά να παίρνει την ανιούσα.
Συμπέρασμα 1ο: Χωρίς λεφτά, ούτε να πεθάνεις, που λέει ο λόγος!
Συμπέρασμα 2ο : Αν είστε οφθαλμίατρος, σκεφτείτε τη Μήλο σαν εργασιακή προοπτική. Ο ίδιος ο γιατρός μας είπε ότι τον έσωσε (επαγγελματικά) από την εναλλακτική του εξωτερικού.
Κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι και κλείσαμε την κρουαζιέρα για την επόμενη, σαν επιβράβευση στους εαυτούς μας για την ψυχραιμία μας, παρά την συνεχιζόμενη πρόβλεψη για μποφόρ. 40 ευρώ το άτομο (προνομιακή τιμή) για μια chilloutπεριήγηση στις νότιες μόνο, αναγκαστικά, παραλίες..Δε μας χάλαγε τίποτε πλέον…
Πέμπτη 21/7/2016
Για την κρουαζιέρα τι να πω? Ό, τι κι αν πω θα είναι λίγο. Δεν το μετανιώσαμε ούτε για το χρόνο ούτε για τα χρήματα που δώσαμε. Η αίσθηση να ταξιδεύεις σ΄ αυτά τα νερά σε απόσταση καταστρώματος (σκάφους κι όχι πλοίου) και να μπορείς να καταδυθείς μέσα τους στην πρώτη ευκαιρία, είναι μοναδική. Τα τοπία που αντικρίσανε τα μάτια μας δε, απαράμιλλης ομορφιάς. Όλα χιλιοφωτογραφημένα βέβαια, οπότε νιώσαμε ότι «ακουμπήσαμε» διασημότητες. Λόγω μποφόρ περάσαμε μόνο από την παραλία του Προβατά, του Τσιγκράδο (από άλλη οπτική),
του Γέροντα με τις εντυπωσιακές, απότομες κατεβασιές των βράχων και,
από τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή, το Κλέφτικο.
Τ΄ όνομά του το κέρδισε από το άραγμα στα νερά του, ανάμεσα στα βράχια του, κλεφτών, πειρατών και Σαρακηνών, επειδή τους παρείχε φυσική προστασία και κάλυψη. Μπήκαμε με φουσκωτό στις σπηλιές και μαγευτήκαμε. Σα να συμμετείχαμε σε γύρισμα ταινίας περιπέτειας ήταν! Ρίξαμε τις απαραίτητες βουτιές, φάγαμε πάνω στο σκάφος σπαγγέτι με θαλασσινά και χωριάτικη σαλάτα με κάπαρη και γυρίσαμε γύρω στις 7 πίσω, χορτασμένοι ..απ΄ όλα. Αναγκαστικά, λόγω δυνατού αέρα δεν πιάσαμε καθόλου τις παραλίες της δυτικής και βόρειας πλευράς, όπως τη Συκιά ή τα Γλαρονήσια, τα οποία πολύ ήθελα να δω. Ακόμη και στα θειωρυχεία φοβήθηκε να μας πάει ο καπετάνιος, αλλά μας καθησύχασε ότι προσεγγίζονται οδικά.
Το τέλος της κρουαζιέρας συνέπεσε ακριβώς με την ιδανική ώρα, που μας είχε συμβουλεύσει ο φύλακας της Φυλακωπής να επισκεφτούμε το Σαρακήνικο. Παρόλο που νιώθαμε όλοι σα να μας είχαν …δείρει, το αποφασίσαμε στο φτερό και το πραγματοποιήσαμε. Άλλο θαύμα της φύσης και της ηφαιστειογενούς προέλευσης του νησιού! Εύκολη πρόσβαση, οδική και, με το που πιάνεις την κατηφόρα αρχίζει το μάτι ν΄ …ασπρίζει. Βράχοι κάτασπροι σα βαμβάκι, σαν από κιμωλία, σα να τους έχεις πασπαλίσει με άχνη απλώνονται μπροστά σου, σε μοναδικούς σχηματισμούς, πότε με διάφορα σχέδια πάνω τους, πότε ενιαίοι κι αγέρωχοι, έδαφος να δράσει η φαντασία σου. Τα παιδιά βάζανε τα χέρια τους και εντυπωσιάζονταν από το άσπρο στρώμα σα πούδρα που έμενε πάνω τους. Κι όσο περπατούσαμε τόσο μας φαινόταν ότι είχε κι άλλο. Σε κάθε σκαρφάλωμα αποκαλύπτονταν κι άλλοι τέτοιοι καταπληκτικοί σχηματισμοί. Κι η θάλασσα να σκάει πάνω τους, γύρω τους κι εγώ να σκέφτομαι πως θα τα «φάει» κι είναι κρίμα. Μου ΄ρθαν στο μυαλό εικόνες από το Pammukale της Τουρκίας, στο οποίο δεν έχω πάει αλλά απ΄ όσα έχω δει, δε νομίζω να διαφέρει πολύ απ΄ αυτό που είχα μπροστά μου εκείνη την ώρα. Τι απίστευτα δημιουργεί η φύση!
Η ώρα όντως ήταν ιδανική καθώς ο ήλιος που έδυε, έκανε αντικατοπτρισμούς μαγικούς πάνω στο άσπρο φόντο των βράχων. Λένε τοπίο σεληνιακό αλλά καθώς δεν έχω πάει στη σελήνη ακόμη, δεν έχω μέτρο σύγκρισης. Το πιο κοντινό που μου ερχόταν σε εμπειρία ήταν κάτι όνειρα που είχα δεί, σα να προχωρούσα μέσα σε σύννεφα, ελαφριά σαν αερικό. Κι ένιωθα έτσι ακριβώς εκείνη τη στιγμή! Φωτογραφηθήκαμε κι εμείς σα Γιαπωνέζοι τουρίστες κι ενώ θα έπρεπε να καθήσουμε να το απολαύσουμε μέχρι να πέσει τελείως ο ήλιος, τα μαζέψαμε και φύγαμε γιατί σερνόμαστε. Σταματήσαμε στο φούρνο, πήραμε λαδένιες για βραδινό, τοπική πίτσα μόνο με ντομάτα και κρεμμύδια και αποσυρθήκαμε!
Παρασκευή 22/7/2016
Σήμερα η μέρα θα ήταν αφιερωμένη στις παραλίες, τους είχαμε δώσει τόση λίγη προσοχή μέχρι τώρα! Δοκιμάσαμε λοιπόν την παραλία του Προβατά για την οποία είχαμε ακούσει τα καλύτερα. Ήταν νότια κι αυτή, μετά τη Φυριπλάκα, την είχαμε δει με το σκάφος αλλά δεν είχαμε βουτήξει. Ιδού η ευκαιρία μας λοιπόν, τον είχαμε μπροστά μας τον Προβατά, αφού τον είχαμε προσεγγίσει εύκολα. Μικρό κομμάτι της παραλίας οργανωμένο, το προσπεράσαμε και κατευθυνθήκαμε σ΄ ένα αρμυρίκι που έριχνε τη σκιά του σ΄ ένα κομμάτι χρυσοκόκκινης αμμουδιάς, το οποίο καταλάβαμε στο μεγαλύτερο μέρος του. Τα νερά μια από τα ίδια, κρύα, πεντακάθαρα, να τα κολυμπήσεις με τις ώρες.
Καθήσαμε μέχρι που μας έκοψε η πείνα κι ενώ τριγύρω είχε ταβερνάκια, είχαμε βάλει στο νου μας, ένα που είχαμε δει στην Πλάκα και κινήσαμε για κει. Πήγαμε λοιπόν στην Εργίνα, που είχε τα τραπεζάκια της σ΄ ένα ταρατσάκι και, μαγείρευε η ίδια, απ΄ όσο καταλάβαμε ή είχε την γενική επίβλεψη της κουζίνας. Φάγαμε νόστιμα, λες και μας έκανε το τραπέζι η μαμά μας και μας πρόσφερε για επιδόρπιο κρέμα καφέ σε..ποτηράκι του ελληνικού! Δίπλα μας μια μεγάλη οικογένεια Γάλλων έδειχνε να το είχε ευχαριστηθεί όσο εμείς. Μου έκανε εντύπωση επίσης ο οικογενειακός χαρακτήρας της επιχείρησης, όπου εκτός από τη μαμά που μαγείρευε, ο γιός ήταν στις παραγγελίες και στο σερβίρισμα και ο μπαμπάς βοηθούσε επίσης. Στα σκορδολάζανα (τοπική σπεσιαλιτέ) που παραγγείλαμε την….σκορδοκρέμα με πάστα ντομάτας, ήρθε την ετοίμασε και την σέρβιρε αυτός, μπροστά μας. Τελικά, πάντα θα με αγγίζουν τέτοιου είδους «συνεργασίες».Το απόγευμα θελήσαμε να δοκιμάσουμε την παραλία των θειωρυχείων, που ήταν κάτι σαν αξιοθέατο, αφού αποτελούσε φυσικό μνημείο του πρόσφατου παρελθόντος του νησιού και ταυτόχρονα ιδανικό μέρος για μπάνιο, απ΄ όσα μας είπαν. Αυτό που δεν μας είπαν όμως ήταν ότι ο δρόμος μέχρι εκεί δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος μέχρι τέλους. Τα τελευταία 6χλμ ήταν χωματόδρομος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τα δε τελευταία 2 ήταν κάθοδος σε γκρεμό! Μεταβολή στην πρώτη ευκαιρία (γιατί δεν ήταν κι εύκολο!) και πορεία γι΄ αλλού! Προτιμήσαμε το Παλιοχώρι, που επίσης μας είχαν συστήσει και είχαμε πάρει και μια ιδέα την προηγούμενη αφού από κεί ξεκίνησε η κρουαζιέρα μας. Aυτή η παραλία είχε και ..ξεχωριστές ιδιότητες, καθώς το εστιατόριο που έδρευε εκεί το Scirocco, φημιζόταν για τα volcanicγεύματα που μπορούσε να προσφέρει. Αυτό σήμαινε πολύ απλά, πως χάρη στην ηφαιστειογενή αμμουδιά, κάποια φαγητά θαβόντουσαν μέσα της για κάποιες ώρες και βγαίνανε ψημένα όπως στο φούρνο. Οι εκπληκτικές ικανότητες της φύσης και ο εκπληκτικός ανθρώπινος νους! Όμως δεν πήγαμε εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε, αλλά στην ακριβώς προηγούμενη-διπλανή, κομμάτι της ίδιας παραλίας, κρυμμένη μέσα σε βράχια, με ένα διακριτικό beachbar πάνω της, το deepblue που μας κράτησε συντροφιά με απίστευτη μουσική στη σωστή ένταση. Δε θα μπορούσαμε να κλείσουμε ωραιότερα την περιήγηση μας στις παραλίες της Μήλου! Η παραλία είχε χοντρό βότσαλο αλλά και άμμο και το σήμα κατατεθέν της ήταν τα διαφορετικών χρωματισμών βράχια που την περιέβαλαν. Μέσα από τη θάλασσα, όσο κολυμπάς, έχεις την ευκαιρία να τ΄ αντικρίσεις σφαιρικά (μάλλον κατά 180 μοίρες) και να πιάσεις όλο το χρωματικό φάσμα τους.
Το βραδάκι ανεβήκαμε πάλι στην Πλάκα, κατ΄ απαίτηση της μεγάλης κόρης μας, μιας κι εκεί είχε μαγαζί ένας θείος της κολλητής της κι ήθελε οπωσδήποτε να τον γνωρίσουμε. Της κάναμε το χατήρι κι απολαύσαμε βόλτα στα στενάκια του χωριού που είχαν παραδοσιακό χρώμα. Βέβαια για το μαγαζί του θείου χρειάστηκε να ψάξουμε αρκετά γιατί δεν ήταν ακριβώς μέσα στο «χαμό», αλλά άξιζε τον κόπο. Λεγόταν «Μάρμαρα» και ήταν κάτι σα ..γεωλογικό εργαστήρι με μικρά αριστουργήματα μέσα. Ο Αστέρης (θείος) είναι γεωλόγος, τη Μήλο την επέλεξε σαν τόπο διαμονής, αφότου τη γνώρισε και φιλοδοξεί να κάνει μουσείο άμμου κάποια στιγμή. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω όσα είδαμε εκεί μέσα γιατί είμαι κι άσχετη με την επιστήμη. Ωστόσο, μπόρεσα ν ΄αντιληφθώ την υπομονή και την επιμονή με την οποία συλλέχθηκαν δείγματα άμμου από διάφορα μέρη του κόσμου, τις διαφορές μεταξύ τους (οπτικά τουλάχιστον). Μπόρεσα επίσης να καταλάβω ότι είναι τέχνη να δημιουργείς προσωπογραφίες ή τοπία με άμμο, σε πίνακες ή σε ρεσώ, ή να διακοσμείς αντικείμενα εξωτερικά με άμμο. Εξήγησε εν τάχει, κάποια πράγματα στα παιδιά, τους επέτρεψε να πειραματιστούν έλκοντας μ΄ ένα μαγνήτη το σίδηρο από ένα μίγμα μεταλλευμάτων, πήραμε κάποιες δημιουργίες (που μεταφερόντουσαν ασφαλώς) μαζί μας και φύγαμε…μαγεμένοι.
Κάναμε στάση σ΄ένα παραδοσιακό, με αριστοκρατικό στυλ και δροσερή αυλή, καφενείο, τον «Παλαιό» για γλυκό ή παγωτό οι μικροί, κρασί οι μεγάλοι. Δοκιμάσαμε και φλαούνι αλμυρό (κάτι σαν τοπικό καλτσόνε). Το απέναντι μπαράκι, Κρι-Κρι νομίζω λεγόταν, μας πρόσφερε αφειδώς τη μουσική συντροφιά του όση ώρα καθήσαμε κι έβαλε την πινελιά του στην ήδη ωραία βραδιά μας.
Σαββάτο 23/7/2016
Το τελευταίο πρωινό μας στη Μήλο το πήραμε από το Μουράτο κι αναχωρήσαμε 11.30 από το λιμάνι του Αδάμαντα, με το ίδιο πλοίο, στις ίδιες ακριβώς θέσεις και μέσα σε μια ώρα φτάσαμε στο λιμάνι της Σίφνου, στις Καμάρες. Μια ωρίτσα μόνο κράτησε το ταξίδι μας, δεν κατέβηκαν πολλοί και ξεμπερδέψαμε γρήγορα με τα του πλοίου και πήραμε την ανηφόρα για Απολλωνία. Μας είχε ήδη στείλει μήνυμα η Κατερίνα (StudiosKaterina) ότι μπορούμε να κάνουμε checkin στη μία και υπολογίσαμε ότι θα είμαστε στην ώρα μας. Τελικά δε μας βγήκε ακριβώς έτσι, γιατί δε μπορούσαμε να το βρούμε, παρόλο που ήταν κοντά στο κέντρο, κοντά στο parking στο οποίο μας είχε καθοδηγήσει τηλεφωνικά η ξενοδόχος, ωστόσο τα στούντιο ήταν πίσω από ένα μικρό ελαιώνα, ο οποίος ήταν πάνω από το parking και τα προσέγγιζες ή μέσω σκαλοπατιών από τη μια πλευρά ή μέσω μιας ράμπας από την άλλη. Όλο αυτό δεν ήταν ακριβώς ορατό με τη μια, οι οδηγίες της σταμάτησαν μέχρι το parking και μια εκκλησία κοντά του και, ο συνδυασμός της μεσημεριάτικης ζέστης με το αδιέξοδο, μας προκάλεσε έναν εκνευρισμό. Τον ξεπεράσαμε ωστόσο, καθώς το μεσημέρι είχε προχωρήσει και ..προχωρήσαμε κι εμείς προς το περίφημο στενό, όπου χτυπάει ο σφυγμός του νησιού για μια γνωριμία και για να συναντήσουμε, βεβαίως και, τον Ωκύαλο, εστιατόριο για το οποίο είχαμε διαβάσει άριστες κριτικές. Δοκιμάσαμε, μεταξύ άλλων, μαστέλλο (κατσίκι ψημένο στις κληματόβεργες) το οποίο ήταν θεϊκό και το τοπικό τυρί τους, τη χλωρομανούρα. Πήραμε μαζί μας τις πολύτιμες προτάσεις του ευγενικού νεαρού που μας σέρβιρε, για παραλίες, βόλτες, κλπ, εντοπίσαμε μαγαζιά για τα οποία είχαμε διαβάσει και τα βάλαμε στόχο για τη βραδινή μας βόλτα.
Εντωμεταξύ, θα παίρναμε το βάπτισμα των παραλιών της Σίφνου, ξεκινώντας από τον αρχηγό τους, τον Πλατύ Γιαλό. Σκούρα άμμος, σχεδόν μαύρη και μια στενόμακρη παραλία μας υποδέχτηκε για να κάνουμε τη βουτιά μας. Στην παραλία υπήρχαν τα πάντα : καφέ, εστιατόρια, καμπίνες, ντους, ενοικιαζόμενα. ΄Ηταν απ΄ αυτές τις παραλίες που σου δίνουν επιλογές για να περάσεις πολύ ώρα πάνω τους, αλλά εμένα δε με συγκινούν και πολύ. Μου φάνηκε χωρίς χαρακτήρα, πολύ τουριστική και κάνοντας νοερά τη σύγκριση με τις παραλίες της Μήλου, που μόλις είχαμε αφήσει, μάλλον χαμένος βγήκε ο Πλατύς Γιαλός. Κάναμε, ωστόσο, το μπάνιο μας σε δροσερά πεντακάθαρα νερά, ανάλογα με της Μήλου και, γυρίσαμε να κάνουμε βραδινή βόλτα στο Στενό.
Το Στενό μου θύμισε λίγο τα Ματογιάννια, με διάφορους κοσμικούς να λικνίζονται πάνω του, μ΄ ένα χαρακτήρα ανάμικτο, γραφικού στενού ενός κυκλαδίτικου νησιού και κομμάτι αγοράς μεγαλούπολης. Κομμάτια μόδας επώνυμα αλλά και παιδάκια πάνω στις πλάκες να πουλούν τις πετρούλες που είχαν ζωγραφίσει πετυχημένα τα ίδια. Μπαράκια trendyμε αθηναϊκό στυλ και μικρομάγαζα με cultπινελιές και τοπικές σπεσιαλιτέ. Και ο πολυχώρος Ραμπαγά να εκμεταλλεύεται τη φυσική χωροταξία με τις τρείς αυλές του στις οποίες μπορούσες να σερβιριστείς δροσιά αλλά και χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης και γκουρμέ εστιατόριο. Κάπου σ΄ ένα σημείο του και η Μητρόπολη του νησιού, αφιερωμένη στον Άγιο Σπυρίδωνα κι απέναντί της, το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Ζ΄. Καταλήξαμε να τρώμε κρέπες, εκτός Στενού, στου Γεροντόπουλου, δίπλα από τους Κόκκους Καφέ, προσπαθώντας ν΄ αποφασίσουμε τι συναισθήματα μας είχε δημιουργήσει, μέχρι στιγμής, η Σίφνος.
Κυριακή 24/7/2016
Το καλό με το μέρος που μέναμε ήταν, ότι ήταν σε 5΄προσέγγιζες τα πάντα. Βρεθήκαμε γύρω στις 9 και κάτι, ο Γιάννης κι εγώ, να ψάχνουμε για πρωινό. Πήραμε από το Vegeraki το οποίο χαρακτηριζόταν εργαστήριο ζύμης και σφολιάτας και ήταν στην αρχή του Στενού. Για μπάνιο αποφασίσαμε να πάμε στη Χερρόνησο, στο βόρειο μέρος του νησιού, για να γνωρίσουμε και την οδική μορφολογία του. Όλη κι όλη η διαδρομή 14 χλμ. και τα κομμάτια των βράχων-βουνών που αντικρίζαμε σαν κομμένα σε λωρίδες. Βλέπαμε τα περίφημα «λουριά» της Σίφνου, ζώνες φτιαγμένες για καλλιέργεια στο άγονο τοπίο, γεννημένες από την ανάγκη για επιβίωση. Η Χερρόνησος, ένας μικρός κόλπος με δύο αρμυρίκια μόνο (από τα οποία τρέξαμε να πιάσουμε το ένα), κάποια λίγα σπιτάκια στο γύρω σκαρφάλωμα, δύο ταβερνάκια κι δύο μικρομάγαζα, το ένα με κεραμικά (η Δύσκολη!!) κι ένα με διάφορα είδη τέχνης και μόδας. Όταν μπήκα στο νερό ένιωσα ότι μου έκαναν ένεση αναισθησίας και μούδιασα, τόσο κρύο ήταν. Δεν άντεξε πολύ κανένας μας. Ο ήλιος ευτυχώς έκαιγε έξω και μας «παρηγόρησε» γρήγορα, αλλά και οι ριπές ανέμου, που μας συντρόφευαν όλες τις μέρες της παραμονής μας και στα δύο νησιά, τον έκαναν ανεκτό για αρκετή ώρα μετά. Είπαμε να μη μετακινηθούμε για φαγητό, να το απολαύσουμε, κατά συνέπεια, σ΄ ένα από τα δύο ταβερνάκια. Ο Γιάννης δεν έβρισκε καλές κριτικές για το ένα, το δε άλλο δεν το έβρισκε καθόλου στο Tripadvisor, ωστόσο είπαμε να το παραβλέψουμε. Σε λίγη ώρα θα νιώθαμε στην …τσέπη μας ότι έπρεπε να το είχαμε εμπιστευτεί. Αν κάνετε τον κόπο αγαπητοί, να διαβάσετε την κριτική μου, θα καταλάβετε τι εννοώ. www.tripadvisor.com.gr/ShowUserReviews-g189434-d4873368-r396143371-Herronisos-Sifnos_Cyclades_South_Aegean. Δε νομίζω να είχαμε ξαναζήσει εκμετάλλευση σε τέτοιο βαθμό, ίσως λίγες μέρες πριν στη Μήλο με το συνεργείο αυτοκινήτου, αλλά πάλι δεν τον έφτανε αυτόν τον τύπο εδώ. Άλλο ένα μούδιασμα το οποίο ξεπεράσαμε πάλι χάρη στο χαμαιλεοντισμό που είχαμε αναπτύξει τελευταία.
Το απόγευμα ανεβήκαμε στο Κάστρο για το οποίο διαβάσαμε κι ακούσαμε και μας είχαν προτείνει σχεδόν όλοι. Δε διαλέξαμε βέβαια σωστή ώρα, καθώς στις 6 είχε αρκετή ζέστη ακόμη για ανηφόρες και σκαλιά, αλλά ο αέρας μετρίαζε λίγο τη δυσφορία μας. Στην αρχή του οικισμού μας υποδέχτηκαν ανεμόμυλοι και λίγο πιο πάνω η απαγόρευση του αυτοκινήτου. Βγάλαμε μονορούφι τη διαδρομή ως τους Επταμάρτυρες και μας γοήτευσε τόσο αυτή, όσο και η τοποθεσία της Εκκλησίας.
Ωστόσο, πριν μπούμε στο Κάστρο, κεράσαμε στον εαυτό μας παγωμένο καφέ και αναψυκτικά στα παιδιά για να τα καλοπιάσουμε για το υπόλοιπο, στο «Κονάκι» που είχε πολύ ωραίο ντεκόρ με γάζες και μαξιλαράκια σε ρόζ-μωβ χρώματα. Πάνω εκεί καταλάβαμε από την κινητικότητα, ότι ένας γάμος θα γινόταν σε λίγο στο εκκλησάκι που μόλις είχαμε επισκεφθεί. Το αποκορύφωμα του ρομαντισμού και τύχη για μας που θα γινόμασταν μάρτυρες, έστω και κατά λάθος. Είδαμε το γαμπρό και τους κολλητούς του, λίγο μετά τους μεγαλύτερους σε ηλικία καλεσμένους, πιο μετά τους οργανοπαίχτες με βιολί και λαούτο και, τέλος, την ωραιότατη νύφη, νέα, μελαχρινή, με τεράστιο λευκό άνθος να στολίζει τα πιασμένα μαλλιά της, με νυφικό λευκό με δαντέλλα, νεανικό ωστόσο, απόλυτα ταιριαστό στο νησιώτικο ντεκόρ.
Ευχήθηκα (από μέσα μου) στα παιδιά να έχουν ζωή ανάλογη με το ωραίο ξεκίνημά της και, πήραμε τις ανηφόρες του Κάστρου. Σαν να περπατούσαμε σε σελίδες παραδοσιακού παραμυθιού κι από τις πορτούλες των σπιτιών περιμέναμε να βγουν ιππότες και πριγκίπισσες. Γραφικά νησιώτικα στενά, με τις γνωστές πλάκες και τους ασβεστωμένους αρμούς, σκαλάκια, πορτούλες και παραθυράκια χρωματιστά, σε αντίθεση με το λευκό των σπιτιών και, μαγαζάκια λιγοστά σαν κρύπτες, όπως αυτό που σταματήσαμε να πάρουμε λουκουμάδες και το έλεγαν .. «Κρύπτη»!!!
Το ηλιοβασίλεμα μας βρήκε στο κατέβασμα και ο Γιάννης δεν αρνήθηκε από κεί να μας πάει και στην περίφημη Χρυσοπηγή. Άλλο εκκλησάκι αριστούργημα, όνειρο κάθε κοπέλας για το γάμο της ή, έστω, για τη βάπτιση του παιδιού της. Πάνω σε μια μικρούλα χερσόνησο, που η παράδοση θέλει να είχε αποκοπεί κάποτε, χάρη σ΄ ένα σεισμό-θαύμα, για να σώσει τις γυναίκες που άναβαν το καντήλι της Παναγίας εκεί από πειρατές ή κλέφτες που είχαν βρεί καταφύγιο εκεί. Μας είπε κι άλλες ιστορίες για την εκκλησία ο πρόθυμος καντηλανάφτης και μας μάγεψε. Σα μικρά παιδιά που ακούγαμε παραμύθια είμαστε! Προσκυνήσαμε και το αντίγραφο της εικόνας, η αυθεντική ήταν στην Απολλωνία, στη Μητρόπολη και δεν το είχαμε καταλάβει χθες βράδυ που βολτάραμε εκεί, παρόλο που είδαμε κάτι ενημερωτικά «κουρτινάκια» έξω από την εκκλησία, αλλά μας μπέρδεψαν γιατί η εκκλησία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Σπυρίδωνα. Υποσχεθήκαμε ότι θα πάμε την επομένη και πήραμε την ανηφόρα προς την Απολλωνία ξανά.
Μετά από τόσο περπάτημα, τα στομάχια μας χτυπήσανε συναγερμό. ToMammaMia ήταν ένα ιταλικό, εκτός στενού, που το έστησε ένας βέρος Ιταλός και το συνέχιζε επάξια ο γιός του. Συνδέθηκε αμέσως με το νησί και το πρώτο κατάστημα είναι στον Πλατύ Γιαλό. Αυτό εδώ που είμαστε εμείς είναι το δεύτερο και δεν υστερούσε καθόλου σε κόσμο, το αντίθετο θα έλεγα, μάλιστα. Σταθήκαμε τυχεροί και γιατί βρήκαμε τραπέζι και γιατί το τραπέζι ήταν πάνω σ΄ ένα βεραντάκι που έβλεπε απέναντι τη φωτισμένη Απολλωνία. Κρασί, πίτσα, ζυμαρικά, θαλασσινό αεράκι, αυτοί που αγαπούσαμε γύρω μας, θέα …Δε θέλαμε τίποτε άλλο….γι΄απόψε…
Δευτέρα 25/7/2016
Την επομένη ξεκινήσαμε με φρέσκα πράγματα από το φούρνο, το Σταυρί και μετά πήραμε το δρόμο για το Βαθύ. Το αεράκι συνέχιζε να είναι ιδιαιτέρως αισθητό, ο κόλπος αυτός όμως ήταν σχετικά απάνεμος. Αυτή τη φορά βρήκαμε και δεντράκι και παγκάκι κάτω από το δεντράκι κι απλωθήκαμε όσο μας έπαιρνε. Πήραμε και καφεδάκι από ένα μπαράκι που είχε λίγο πιο μέσα κι είμαστε βασιλιάδες. Η παραλία είχε και ταβερνάκια, εκτός από το café και στο κλείσιμο του κόλπου ένα «μπράτσο» με γραφικό εκκλησάκι κι άσπρα σπιτάκια. Αργότερα καταλάβαμε ότι η παραλία, ουσιαστικά, χωριζόταν στα δύο απ΄ αυτό το ¨μπράτσο¨. Όσο η ώρα προχωρούσε ο κόσμος κατέφτανε περισσότερος, μέχρι που κάποια στιγμή βρεθήκαμε …μια παρέα με κάτι Γάλλους που στρώσανε τόσο δίπλα μας, μια και δε βρίσκανε άλλη σκιά. Κι αυτό για τους ξένους είναι μέσα στη νοοτροπία τους, να μοιράζονται το τραπέζι τους, το παγκάκι τους, τη…σκιά τους, αλλά για μας είναι κάτι σαν εισβολή στον οριοθετημένο χώρο μας. Και παρόλο που αισθανόμαστε ασφαλείς που δεν καταλαβαίνανε τη γλώσσα μας, δε γινόταν να μιλάμε μέσα στο αυτί τους, ούτε να κινδυνεύουμε να τους χτυπήσουμε σε κάποιο ξαφνικό γύρισμά μας, τόσο «κολλητοί» που είχαμε γίνει. Και μια που δεν δείχνανε καμία πρόθεση να φύγουνε (μόλις είχαν έρθει εξάλλου), τα μαζέψαμε εμείς και, πριν προλάβουμε να βάλουμε τη σαγιονάρα, αυτοί κοντέψανε να καταλάβουν και τη…θάλασσα. Πήγαμε στο «Τσικάλι» που ήταν δυο βήματα πιο κει, περνώντας την καμάρα που βλέπαμε μετά το γραφικό εκκλησάκι και, στην κυριολεξία, το βρήκαμε πάνω στο κύμα. Φάγαμε συμπαθητικά και πιο συμπαθητικός αποδείχτηκε ο ..λογαριασμός στο τέλος. Για την ακρίβεια, ο πιο συμπαθητικός απ΄ όλους τους λογαριασμούς που είχαμε δεί τόσες μέρες στα νησιά. Αποφασίσαμε να μην επιστρέψουμε στο στούντιο και να ξαναδοκιμάσουμε την τύχη μας σε άλλη παραλία.
Στοχεύσαμε στο Γλυφό ή Βλυχό, το οποίο ήταν κάπου μετά το Φάρο. Από το μέρος που σταματούσε το αμάξι δε φαινόταν κι έπρεπε να περπατήσουμε μέσα από το χώρο κάποιων μικρών μπαρ πάνω στα βράχια, να κατηφορίσουμε και θα εμφανιζόταν μπροστά μας σα μικρή όαση. Μικρή πάλι, στο σχήμα ενός πετάλου, όσο για 4-5 μεγάλες παρέες που φαινόταν να τις είχε ήδη, αλλά εμείς δεν υποχωρούσαμε πια. Κάπου βρέθηκε μια γωνιά και για μας, ίσως κάποιους ενοχλήσαμε, όχι τόσο όσο οι Γάλλοι πριν εμάς, πάντως και μπάνιο κάναμε και το ευχαριστηθήκαμε. Για τα νερά δε μιλάω σε κάθε παραλία, γιατί δεν υπάρχει κάτι καινούριο ν΄ αναφέρω πέρα από κρυστάλλινα, δροσερά νερά της ανοιχτής θάλασσας του Αιγαίου. Νομίζω ότι είχαμε πια εμπεδώσει το στυλ των παραλιών της Σίφνου!
Το βράδυ, στο γνωστό Στενό, στη Μητρόπολη επαληθεύσαμε την ύπαρξη της εικόνας της Χρυσοπηγής (στην πραγματικότητα της Ζωοδόχου Πηγής) , την προσκυνήσαμε και πήραμε την ανηφόρα αντί της κατηφόρας για να το τερματίσουμε, να δούμε τι υπάρχει στην άλλη άκρη. Το περπάτημα ήταν μια απόλαυση, καθώς δεξιά κι αριστερά χαζεύαμε τις αυλές των σπιτιών, με τις χαρακτηριστικές πλάκες, στολισμένες με γλάστρες και τα βαμμένα νησιώτικα χρώματα πορτοπαράθυρα. Μυρωδιές από τα διάφορα λουλούδια που μας τις έφερνε το αεράκι, μόνιμος σύντροφός μας, τόσες μέρες.
Η άκρη τελικά, ήταν μια στροφή δρόμου στην αρχή του οικισμού που την είχαμε περάσει καμιά δεκαριά φορές με το αυτοκίνητο κι έτσι είχαμε πια όλη την εικόνα του Στενού στο μυαλό μας. Το τέλος (ή η αρχή) μας επεφύλασσε και το εργαστήρι της Τζούλης Τζαννή, στο οποίο εισβάλαμε για να θαυμάσουμε τη δουλειά της, που ήταν κάτι μεταξύ κεραμικής και δημιουργίας κοσμημάτων. Είχε βέβαια και, χρηστικά αντικείμενα κεραμικής τέχνης και μιας άλλης τεχνοτροπίας (stoneκάτι νομίζω την είπε), αλλά αυτό που μ ΄εντυπωσίασε εμένα ήταν τα κοσμήματα, όλα σε αυθεντικά και μοναδικά σχέδια. Σχέδια εμπνευσμένα από τη φύση και τις εικόνες γύρω της και τη δημιουργική φαντασία της καλλιτέχνιδος. Πάντα μου προκαλούν θαυμασμό οι άνθρωποι που μπορούν και κάνουν κάτι χειροπιαστό τη φαντασία τους! Δεν μπόρεσα να πάρω κάτι γιατί ξέφευγαν του προϋπολογισμού μας, αλλά μου αρκούσε και που γνώριζα πια ότι υπήρχε κι αυτή η μορφή τέχνης.Κατηφορίσαμε χαλαροί και ικανοποιημένοι και κάναμε στάση στο Καγιέν που άστραφτε, όπως φωτίστηκε για το βράδυ. Κρασί ροζέ αφρίζον για μένα και μη αφρίζον για το Γιάννη και λιχουδιές για τα παιδιά, όπως λουκουμάδες αλμυροί και ρυζότο με κάπαρη και φλούδες λεμονιού. Οι λουκουμάδες βέβαια, μοιάζανε πιο πολύ με μεγάλες τυροκροκέτες, ωστόσο ήταν εξαιρετικοί. Για αλμυρούς λουκουμάδες, θα κάνετε ένα κόπο φίλοι μου και, θα έρθετε στην Ν. Ηρακλείτσα Καβάλας, στο Ακταίο. Εκεί συμβαίνουν θαύματα.
Σύραμε τα βήματά μας μέχρι τα δωμάτια γιατί η μέρα μας είχε αποτελειώσει. Αύριο θα είχε κι άλλη Σίφνο…
Τρίτη 26/7/2016
Για σήμερα που, ουσιαστικά, ήταν η τελευταία μέρα στο νησί είχα βάλει στο μυαλό μου να επισκεφτούμε οπωσδήποτε κεραμοποιεία, μιας και στο μέρος αυτό η τέχνη ήταν ιδιαιτέρως διαδεδομένη. Διάβασα ότι λειτουργούν ακόμη και σήμερα 19 εργαστήρια κι εκθέσεις, στα δε παλιότερα χρόνια, οι Σιφνιοί αγγειοπλάστες ήταν ξακουστοί σ΄ όλο τον Ελλαδικό χώρο, ίσως να τον ξεπερνούσαν κιόλας. Στα λίγα μαγαζάκια-εκθέσεις που είχαμε ρίξει βιαστικές ματιές μέχρι τώρα, είχα βρει υπέροχα αντικείμενα τόσο διακόσμησης όσο και καθημερινής χρήσης, όπως γάστρες, κούπες, σαλατιέρες, λάμπες, κλπ.
Επειδή όμως τέτοιου είδους αναζητήσεις γίνονται με λίγη δροσιά, για την ώρα και, μετά το πρωινό μας, από το γνωστό φούρνο Σταυρί, θα προτιμούσαμε μια τελευταία (ίσως) βουτιά σε σιφνέικα νερά και στην παραλία της Φασολούς. Άλλο ένα μικρό κολπάκι, με λίγα αρμυρίκια και λαμπερά νερά, περικυκλωμένο από βραχάκια που είχαν πάνω τους, άσπρα σπιτάκια (ίσως ενοικιαζόμενα) κι εκκλησάκια. Το τοπίο αυτό χαρακτήριζε, θα μπορούσα πια να πω, το νησί ενώ στη Μήλο ήταν πιο απλωτές οι παραλίες αλλά και πιο άγριες, με άλλη φυσική ομορφιά ωστόσο. Με τα ποικιλόχρωμα πετρώματα, με τα θεόρατα βράχια…Ο αέρας σήμερα ήταν πιο δυνατός και σήκωνε, κατά διαστήματα, την άμμο πάνω μας με ορμή σα να δεχόμαστε αμμοβολή. Ο κόσμος δεν πτοήθηκε ωστόσο καθόλου, μάλλον το ήξεραν ή το περιμένουν όταν έρχονται στις Κυκλάδες. Από μια κουβέντα που κάναμε μ΄ ένα συμπαθέστατο κύριο, μας τον υπολόγισε τον άνεμο γύρω στο 6αρι (μποφόρ) και μας έδωσε και μερικές ακόμη ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Είχε κληρονομήσει ένα σπίτι μιας θείας του στην Καταβατή και, πλέον έκανε τις διακοπές του σταθερά εδώ. Μας είπε από ποιο σημείο στο νησί έχει την πιο ωραία θέα (δεν προλάβαμε να πάμε), μας πρότεινε το εργαστήριο κεραμικών, που αυτός θεωρούσε καλύτερο (μας εξήγησε γιατί), μας είπε ακόμη ότι πηλό πλέον φέρνουν από την Κρήτη καθώς το έδαφος του νησιού, στέρεψε. Μας μίλησε τόσο ζεστά για το νησί και τους κατοίκους του, που συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά ότι, αν δεις έναν τόπο μέσα από τα μάτια κάποιου που τον αγαπάει, τον βλέπεις σίγουρα αλλιώς. Για να είμαι ειλικρινής, μέσα από τη χαλαρή κουβέντα μας μ΄ αυτόν τον άνθρωπο, κατέληξα και στο τι μου άρεσε στο νησί: το μικρό του μέγεθος που δε κούραζε, η γραφικότητα που έβγαζε αυτή η νοικοκυροσύνη στα σπίτια, στις γειτονιές, στα δρομάκια, η ποικιλία στις επιλογές, η τοπική κουζίνα φυσικά. Είχε όλα όσα θα περίμενε κανείς από ένα κυκλαδίτικο νησί, χωρίς τις υπερβολές του τοπίου ίσως της Μήλου αλλά και χωρίς να λείπει ουσιαστικά τίποτε. Κάπου διάβασα μετά, ότι η Σίφνος αποτελούσε το μέτρο για τα υπόλοιπα νησιά. Ίσως είχαν δίκιο….
Η παραλία γέμιζε συνέχεια κι όταν γίναμε πλέον πάρα πολλοί, ήταν ώρα για μας τους «πρωινούς» να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Ξεκινήσαμε τη γύρα μας στα κεραμοποιεία χαλαρά, χωρίς να μας εντυπωσιάσει κάτι ιδιαίτερα και, κοντά στην ώρα του μεσημεριού, βρεθήκαμε στις Καμάρες, το λιμάνι του νησιού, στο οποίο δεν είχαμε ξανακατέβει από την ημέρα της αποβίβασης μας και μετά. Διαλέξαμε να φάμε εκεί σε πιτσαρία-εστιατόριο, το Camaron κι όσο τρώγαμε ο διπλανός φούρνος έψηνε κουλουράκια γλυκάνισου, στα οποία τελικά δεν μπορέσαμε ν΄ αντισταθούμε και, καλά κάναμε, γιατί μας συντρόφευσαν και στο ταξίδι της επιστροφής. Τι θεϊκή μυρωδιά σκορπάνε όσο ψήνονται! Φεύγοντας, «σκάλωσα» σ΄ ένα ακόμη μαγαζάκι, που στάθηκε τελικά μοιραίο. Το λέγανε Peristerona κι εντυπωσιάστηκα από τα χρώματα και τα ωραία σχέδια με τα οποία στόλιζε τα κεραμικά του. Καταθέσαμε τον οβολό μας, παίρνοντας διάφορα μικρά αριστουργήματα για δωράκια περισσότερο αλλά και για μας.
Το τελευταίο μας απόγευμα θα αναδεικνυόταν, αδιαμφισβήτητα σε βασιλιά της μικρής μας παραμονής, κατά τη γνώμη μου. Aφήσαμε να δούμε τον Αρτεμώνα, έναν οικισμό, μια ανάσα από την Απολλωνία, όμως διαφορετικό απ΄όσα είχαμε δει μέχρι τώρα στο νησί. Αφήνοντας το αμάξι στο parking έξω από το χωριό, μπήκαμε σε μια πλατεΐτσα, με παραδοσιακό καφενείο-ζαχαροπλαστείο κι απέναντι σουβλατζίδικο επίσης παραδοσιακό. Ξεκινώντας να εξερευνήσουμε τα στενά, πήραμε την κατηφόρα μπροστά μας, αλλά μετά από μια μικρή γύρα και κάποιες όμορφες γωνιές, μάλλον οδηγηθήκαμε σε αδιέξοδο. Έτσι ξαναγυρίσαμε στο σημείο εκκίνησης και, πριν απογοητευτούμε εντελώς, πήραμε το στενό δίπλα από το καφενείο, που μας οδήγησε τελικά στα ενδότερα και μας αποκάλυψε την ομορφιά του μέρους. Κλασσικά στενά δρομάκια, περιποιημένα, καθαρά, άσπρα σπίτια όχι όμως μικρά σα ζωγραφιές, αλλά με μεγάλους κήπους, εντυπωσιακούς πολλές φορές, πιο περίτεχνη διακόσμηση, προδίδοντας ότι εδώ δεν έμεναν απλοϊκοί άνθρωποι του μόχθου. «Χώναμε τη μύτη» μας, όσο μας επέτρεπαν οι περιφράξεις και οι περιτοιχίσεις και κλέβαμε εικόνες που τις είχα δει σε κάτι παλιά σήριαλ των κρατικών καναλιών όταν ήμουν παιδί, με αρχοντόσπιτα, που έβαζαν τη φαντασία σου σε λειτουργία. Εγώ τουλάχιστον, δεν τη γλύτωσα κι αναρωτήθηκα ποιοι να έμεναν εδώ, πως είναι να ζεις με τόση ομορφιά κάθε μέρα γύρω σου, άραγε κράτησε σε πολλές γενιές αυτή η αρχοντιά...Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα φαινόντουσαν παραμελημένα, με ορατά σημάδια εγκατάλειψης. Το θεωρώ πολύ άδικο αυτό και όχι μόνο εγώ μάλλον, είτε επειδή δεν αντιλαμβάνεσαι την αξία αυτού του κληροδοτήματος, είτε, ακόμη χειρότερα, επειδή δεν μπορείς να το συντηρήσεις. Είδαμε φοίνικες να στολίζουν τις αυλές, οπωροφόρα, πηγάδια και βρύσες περίτεχνα φτιαγμένες, καγκελόπορτες μεγάλες, εισόδους με μαρμάρινες σκάλες..Σκοντάψαμε πάνω και σε μια μπάντα που έκανε την πρόβα της εκείνη την ώρα, στην αυλή ενός ωραίου καφέ-μπαρ και είχε μαζευτεί ένα μικρό πλήθος και την άκουγε. Συναντήσαμε επίσης δυο-τρία μαγαζάκια τέχνης και κάποια καφέ-ζαχαροπλαστεία με ιδιαίτερο στυλ. Θυμάμαι το «Κίτρινο Ποδήλατο» με αυλή, τραπεζάκι κι ωραία μουσικούλα. Φύγαμε παίρνοντας μαζί μας παστέλι και χαλβαδόπιτα από ένα παραδοσιακό εργαστήριο.
Πήραμε πάλι το δρόμο προς το βορρά και τη Χερρόνησο, ακριβώς σ΄ εκείνο το κολπάκι που είχαμε κολυμπήσει, για το πανηγύρι του Αγίου Παντεήμονα. Κάπου είχα διαβάσει, πως αν τύχει και πέσουμε σε πανηγύρι, να μη το χάσουμε. Είχε ακόμη φώς όταν φτάσαμε και, τυχαία, προλάβαμε όλη την εξέλιξη της τελετουργίας για την οποία είμαστε τελείως ανυποψίαστοι. Θα παραθέσω ένα κομμάτι που βρήκα στο διαδίκτυο και περιγράφει ακριβώς όσα ζήσαμε εκείνο το βράδυ:
“Το τελετουργικό ενός πανηγυριού στη Σίφνο
(του αποψινού,ας πούμε, του Αγίου Παντελεήμονα στη Χερρόνησο)
Την επομένη της γιορτής της εκκλησίας, ο νέος πανηγυράς θα πάρει την εικόνα σπίτι του.
Εκεί, θα την τοποθετήσει σε κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο, όπου θα την κρατήσει για ένα χρόνο, ως την παραμονή της εορτής του αγίου που απεικονίζει. Κατά τη διάρκεια του χρόνου αυτού, το καντήλι δε θα σβήσει μπροστά από την εικόνα. Η παραμονή της γιορτής του αγίου, είναι η τελευταία μέρα που ο πανηγυράς θα φιλοξενήσει την εικόνα σπίτι του. Το απόγευμα, "θα σηκώσουν" την εικόνα από το σπίτι, και με συνοδεία ιερέων, φίλων και γνωστών θα τη πάνε στο ναό όπου θα γίνει το πανηγύρι (κάποιο ξωκλήσι συχνότατα). Εκεί θα έχει μαζευτεί και ο περισσότερος κόσμος. Θα ψαλθεί ο εσπερινός και θα γίνει αρτοκλασία.
Στο ναό, που με ευθύνη του πανηγυρά έχει επισκευαστεί (αν χρειάζεται) και απαραίτητα ασπριστεί, έχει πάει από το πρωί ο μάγειρας. Έχει ανάψει φωτιά και μέχρι την ώρα του εσπερινού έχει μαγειρέψει παραδοσιακή ρεβυθάδα και αρνί ή κατσίκι κοκκινιστό με μακαρόνια (εναλλακτικά, αν και σπάνια, τα μακαρόνια είναι με κιμά).
Μετά τον εσπερινό, καλείται ο κόσμος να περάσει στην τράπεζα του ναού, όπου τον περιμένουν η αχνιστή ρεβυθάδα και το κοκκινιστό κρέας με μακαρόνια, προσφορά κι αυτά του πανηγυρά. Κάποιος φωνάζει ευχές για την υγεία του πανηγυρά, του μάγειρα και των σερβιτόρων (που είναι συνήθως συγγενείς και φίλοι του πανηγυρά) και οι υπόλοιποι συνεστιαζόμενοι εύχονται το ίδιο χτυπώντας επανειλημμένα το κουτάλι τους στο πιάτο. Η συνέχεια έχει άφθονο κρασί, τραγούδι με συνοδεία βιολιού και λαούτου, και χορό ως το πρωί. Από τη γιορτή δε λείπουν και τα ποιητικά", αυτοσχέδια ποιήματα στο σκοπό του βιολιού, που συνήθως ευχαριστούν ή σατιρίζουν τον πανηγυρά! Την επόμενη ημέρα το πρωί, τελείται η πρωινή λειτουργία και μόλις τελειώσει, όσοι είναι ακόμη εκεί, επιστρέφουν στην τράπεζα για φρέσκο κατσικίσιο γάλα, τυρί, καφέ και βουτήματα που οι νοικοκυρές έφτιαξαν γι' αυτό το σκοπό. Η εικόνα θα μένει για μία μέρα στο ναό, να προσκυνήσει ο κόσμος, και μετά θα την πάρει σπίτι του ο επόμενος πανηγυράς.”
Σκεφτείτε ότι με το που καθήσαμε στην αυλή της μικρής εκκλησούλας άρχισαν να συμβαίνουν αυτά τα πρωτόγνωρα για μας, στρέφαμε το κεφάλι όπου μας λέγανε, πότε για να εντοπίσουμε το σπίτι που θα έβγαινε η εικόνα, πότε να παρακολουθήσουμε τη πομπή καθώς έπεφτε το φυσικό φως κι ανάβανε τα φωτάκια της νύχτας, που μετατρέπανε το σκηνικό σε μαγικό κι όλα αυτά, καθώς μας σερβίρανε κρασί και φετούλες ψωμάκι, αλειμμένες με ταραμά ή τοπικό τυρί κρέμα. Μείναμε στον πανηγυρικό εσπερινό, στην αρτοκλασία κι αναρωτιόμαστε διαρκώς πόσο κόσμο μπορεί να χωρέσει ένα τόσο μικρό μέρος, καθώς έφταναν διαρκώς. Πλέον είχαν σκαρφαλώσει στη στέγη, στα σκαλάκια, δεν είχε μείνει άδεια ούτε σπιθαμή. Μου έκαναν εντύπωση οι ξένοι που παρακολουθούσαν χωρίς να καταλαβαίνουν, αλλά με ιδιαίτερη προσήλωση. Δε μείναμε δυστυχώς για το φαγητό, γιατί ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και θα έτρωγαν σε ομάδες των 20-25 ατόμων, καθώς τόσοι χωρούσαν στη μικρή αίθουσα που διέθετε ο ναός. Τα παιδιά δεν άντεχαν τόση αναμονή και, παρόλο, που ήθελα να δοκιμάσουμε παραδοσιακή ρεβυθάδα, αναγκαστήκαμε να φύγουμε.
Προτίμησαν για βραδινό λουκουμάδες από το 3 angels, πίσω στην Απολλωνία, κι εμείς προτιμήσαμε να μείνουμε με την ωραία εικόνα αυτού του ξεχωριστού πανηγυριού στο μυαλό. Η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν και η μέρα της αναχώρησης αλλά δε νιώθαμε πια να μας βαραίνει, γιατί το κενό που θ΄ άφηνε η απομάκρυνση, θα το γέμιζαν οι τόσο ωραίες εικόνες που είχαμε συλλέξει τόσες μέρες.
Δύο ακόμη μικρά κομματάκια από το πάζλ που λέγεται Ελλάδα είχαν συμπληρωθεί…
Attachments
Last edited:
