Πακιστάν Στη Γη των Αγνών

[va5ilis]

Σχετικά με την ακεταζολαμίδη, το φάρμακο έτσι λέγεται, acetazolamide (παλιά λεγόταν Diamox). Yπάρχει σε όλα τα φαρμακεία, και η συμβουλή μου είναι όταν θέλεις να ψάξεις στο Ιντερνετ για κάποιο φάρμακο, να επισκέπτεσαι το site galinos.gr, όπου βρίσκεις όλες τις πληροφορίες των φαρμάκων της ελληνικής αγοράς.

Ευχαριστω πολυ, δεν ηξερα το galinos.gr.

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ENATO. DIR KAI ΚΟΙΛΑΔΑ SWAT

Με την αναχώρησή μας από τις κοιλάδες των Kalash, αρχίζει και το τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας, προς την Peshawar. Διασχίζουμε την Κοιλάδα Shishi, η οποία ανέρχεται προς τα νοτιοανατολικά, μια απότομη, πυκνά δασωμένη κοιλάδα που είναι προσβάσιμη οδικώς μέχρι το χωριό Madaglashi. Ακολουθούμε την ανατολική όχθη του ποταμού Chitral, που πλέον λέγεται Kunar και διατηρεί την ονομασία αυτή μέχρι την είσοδό του στο Αφγανιστάν. Ο δρόμος είναι αρκετά ομαλός και σε λίγο φθάνουμε στην μικρή πόλη Drosh, τυπική Πακιστανική πόλη με το παραδοσιακό παζάρι στον κεντρικό δρόμο που την διασχίζει. Σταματάμε για ένα σύντομο γεύμα, σε ένα μικρό ψητοπωλείο, με πολύ δισταγμό είναι αλήθεια, αλλά δεν έχουμε και άλλες επιλογές. Ευτυχώς το φαγητό, εκτός από νόστιμο, αποδείχθηκε εντάξει και από υγειονομικής άποψης! Ίσως ήταν και θέμα τύχης, αλλά ποτέ δεν συναντήσαμε προβλήματα γαστρεντερίτιδας στο Πακιστάν, προσέχαμε βέβαια αρκετά, αλλά κάναμε και τις υπερβάσεις μας. Mετά το σύντομο διάλειμμα, παίρνουμε πάλι την διαδρομή και λίγα χιλιόμετρα μετά περνάμε από το Φρούριο Νaghar. Το Φρούριο αυτό κτίσθηκε το 1919 από τον Shuja ul-Mulk, τον Mehtar (ηγεμόνα) του Chitral, για έναν από τους γιούς του. Σήμερα, ακόμη κατοικείται από τους απογόνους της βασιλικής οικογένειας που έχουν ανοίξει ένα μικρό ξενοδοχείο, που επιβλέπει τα πλατιά στροβιλιζόμενα νερά του Ποταμού Chitral, μέσα σε μια υπέροχη τοποθεσία. Είναι ωραίο για διανυκτέρευση, αν βολέψει στην διαδρομή, αλλά είναι ακόμη αρκετά νωρίς για εμάς και έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Κοιλάδα Shishi

Στην Drosh

Φρούριο Νaghar

Συνεχίζουμε την διαδρομή μας, ενώ η κίνηση φαίνεται να αυξάνει αρκετά, σε σχέση με το προηγούμενο κομάτι Gilgit-Chitral, όπου αραιά και που συναντούσαμε άλλα αυτοκίνητα. Στον δρόμο συναντούμε αρκετά αυτοκίνητα με μεγάλες Πακιστανικές σημαίες, και με ανθρώπους να φωνάζουν συνθήματα. Όπως είχαμε δει στις ειδήσεις, έγιναν πάλι κάποια επεισόδια στο Κασμίρ, το μήλο της έριδος μεταξύ Πακιστάν-Ινδίας και υπάρχει μια διάχυτη εθνικιστική έξαρση σε όλη την χώρα. Ευτυχώς, αυτό δεν επηρεάζει ιδιαίτερα το ταξίδι μας και διασχίζουμε την όμορφη κοιλάδα, που είναι δασωμένη και καταπράσινη, ενώ το ποτάμι πλαταίνει πολύ. Στον δρόμο περνάμε από πολλά μικρά χωριά με κεντρικά παζάρια, ενώ βλέπουμε και τα περίφημα Πακιστανικά πολύχρωμα φορτηγά, που δεν είχαμε συναντήσει πριν το Chitral, προφανώς λόγω της ακαταλληλότητας του δρόμου. O δρόμος γίνεται ανηφορικότερος και με κάποιες στροφές και φθάνουμε στην αρχή του Lowari Tunnel. Αν δεν χρησιμοποιήσεις το τούνελ αυτό, και ακολουθήσεις την παλιά διαδρομή στις πλαγιές του Ινδοκαυκάσου και την Ορεινή Διάβαση Lowari στα 3.118 μέτρα, χρειάζεσαι 7 ώρες παραπάνω oδήγησης, και εκτός αυτού, λόγω της κακοκαιρίας, για μεγάλο μέρος του χρόνου ο δρόμος αυτός είναι κλειστός. Το τούνελ, ένα σημαντικό έργο για την χώρα, δίνει λύση στα προβλήματα αυτά, αλλά παρότι κατασκευάζονταν επί 15 χρόνια δόθηκε στην κυκλοφορία μόλις το 2018. Έχουμε διαβάσει πολλά, ότι δεν είναι τελείως έτοιμο, ότι λειτουργεί μόλις 10 ώρες την ημέρα και ότι υπάρχουν μεγάλες ουρές αυτοκινήτων, και έτσι πλησιάζουμε με μεγάλη αγωνία. Ελπίζουμε να λειτουργεί διαφορετικά θα μας βρει η νύχτα στις κορυφές του Ινδοκαυκάσου! Ευτυχώς, παρότι όντως δεν έχει ολοκληρωθεί και γίνονται πολλές χωματουργικές εργασίες ακόμη στην γύρω περιοχή, όχι μόνο λειτουργεί, αλλά δεν έχει και αναμονή. Πρόκειται στην πραγματικότητα για δύο διαδοχικά τούνελ, μήκους 8.5 και 2 χιλιομέτρων, ανεπαρκώς φωτισμένα και με αρκετές σημάνσεις έργων, αλλά ποιός τα προσέχει αυτά! Βγαίνουμε από το τούνελ ανακουφισμένοι και δίχως απρόόπτα και σε λίγο μπαίνουμε στην Dir.

Εθνική έξαρση στο Πακιστάν για το Κασμίρ.

Προς το τούνελ Lowari

Η Dir είναι μια μικρή ζωντανή πόλη και ένα προφανές μέρος για να διακόψεις την διαδρομή μεταξύ του Peshawar και του Chitral, που είναι αδύνατον να γίνει σε μια ημέρα. Από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς έχουμε βρει ένα σχετικά καλό ξενοδοχείο, αλλά ακριβώς δίπλα του είναι ένα νεώτερο, που φαίνεται αρκετά καλύτερο και το διαλέγουμε χωρίς δισταγμό, παρότι είναι λίγο ακριβότερο. Βρίσκεται σε κεντρική θέση, δίπλα σε μια γέφυρα και ένα μικρό ποτάμι, το οποίο όμως τώρα λόγω εποχής έχει ελάχιστο νερό. Ρωτάμε τον ξενοδόχο τι μπορούμε να φάμε για βράδυ στο ρεστωράν του ξενοδοχείου του, μιας και η πόλη αυτή δεν σε εμπνέει για φαγητό έξω, αλλά μας λέει ότι έχει μόνο κοτόπουλο. Βλέποντας την δυσαρέσκειά μας, μας ρωτάει τι θέλουμε και φυσικά ζητάμε αρνί, και προς έκπληξή μας, μας υπόσχεται ότι θα παραγγείλει και θα το έχουμε σε καμιά ώρα.

Έχει φως ακόμη και βγαίνουμε για μια βόλτα στην πόλη. Είναι συντηρητική πόλη, κυκλοφορούν ελάχιστες γυναίκες και είναι καλυμμένες πλήρως. H Dir είναι φημισμένη για την εγχώρια βιομηχανία μαχαιριών, παράγοντας χαρακτηριστικούς μικρούς σουγιάδες καθώς και μεγαλύτερα μαχαίρια και στιλέτα. Σταματάμε σε ένα τέτοιο μαγαζί για να πάρουμε κάποια αναμνηστικά, αλλά ο καταστηματάρχης δεν μιλάει Αγγλικά και προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με χειρονομίες. Ένας νεαρός Πακιστανός που βρίσκεται πιο εκεί το καταλαβαίνει και έρχεται να μας βοηθήσει. Μιλάει άψογα Αγγλικά και μας ρωτάει από που είμαστε. Ώ, από την χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, μας λέει όταν τον πληροφορούμε για την προέλευσή μας, και προσφέρεται, και μάλιστα επίμονα, να μας δωρίσει και από ένα μαχαίρι! Μερικές φορές η Πακιστανική φιλοξενία σε σκλαβώνει, και η ιδεοληψία των “κακών” Πακιστανών, με την οποία ξεκινήσαμε το ταξίδι αυτό, πολλές φορές αποδομήθηκε, ιδίως στις Πακιστανικές επαρχίες. Αφού τον ευχαριστούμε συνεχίζουμε την βόλτα μας, υπάρχει μια μεγάλη αγορά για αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς για τα οποία φημίζεται, επίσης, η πόλη, και ο φίλος μου, που είναι καλοφαγάς όπως έχω ήδη αναφέρει, τα τιμά ιδιαιτέρως. Έχει σκοτεινιάσει όταν επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, και ανέλπιστα το αρνί, όμορφα μαγειρεμένο μας περιμένει. Απολαμβάνουμε ένα ωραίο δείπνο, αλλά δεν μπορούμε να μην σκεφθούμε, ότι ενώ το φαγητό στις μουσουλμανικές χώρες είναι εξαιρετικό, θα ήταν πολύ καλύτερο αν είχαμε λίγο κρασί ή καμιά μπύρα. Δυστυχώς, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή αυτή, και πέφτουμε για ύπνο, αρκετά ευχαριστημένοι από την εμπειρία της ημέρας, και ιδιαιτέρως, από το γεγονός ότι περάσαμε το Lowari δίχως προβλήματα. Ξεκινάμε νωρίς το πρωί, και διασχίζουμε την Dir, η οποία είναι αρκετά μεγάλη. Βέβαια, όπως όλες οι μικρές πόλεις στο Πακιστάν, δεν έχει βάθος αλλά εκτείνεται γύρω από τον κεντρικό δρόμο.

Στην πόλη Dir

Στη συνέχεια περνάμε από πολλές μικρές πόλεις, την Darora, την Sahibabad, την Κhal και φθάνουμε στην Timargarha, πόλη δίχως ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά διοικητικό κέντρο της περιοχής. Λόγω της πρωινής ώρας, κυκλοφορεί παντού πολύς κόσμος, και όλα τα μαγαζιά και οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Σαράντα χιλιόμετρα μετά την Timargarha φθάνουμε στην Chakdara, μια πόλη στην κάτω περιφέρεια της Dir. Η Chakdara βρίσκεται κοντά στη συμβολή του Ποταμού Swat με τον Ποταμό Panjkora, σε μια στρατηγική θέση κοντά στην είσοδο της περιφέρειας Swat και στην είσοδο της περιφέρειας της Κάτω Dir. Αυτό είναι ένα παλιό εμπορικό πόστο στη βόρεια πλευρά του Malakand Pass, εκεί όπου ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε τον Ποταμό Swat κατά την πορεία του προς την Ινδία.

Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη γέφυρα, επάνω από το ποτάμι, η οποία μαζί με το Φρούριο Chakdara, λίγο πιο εκεί, είναι γνωστά σαν “Προφυλακή του Τσώρτσιλ”. Αναφέρεται ότι ο Μογγόλος αυτοκράτορας Akbar οχύρωσε την Chakdara το 1587 κατά την διάρκεια μιας ανεπιτυχούς προσπάθειας να υποτάξει το Swat. Οι Βρετανοί κατέλαβαν το μέρος το 1895 και έκτισαν το τωρινό φρούριο το 1896, το οποίο αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν κατά την διάρκεια της Πολιορκίας της Malakand το 1897, από μια δύναμη της φυλής των Παστούν. Η πολιορκία λύθηκε όταν μια βοηθητική μονάδα αποσπασμένη από τις Βρετανικές θέσεις στο νότο, στάλθηκε να βοηθήσει τον Στρατηγό William Hope Meiklejohn, Διοικητή των Βρετανικών Δυνάμεων στο Νότιο Malakand. Συνοδός της βοηθητικής μονάδας ήταν ο δεύτερος υπολοχαγός Ουίνστον Τσώρτσιλ, που δημοσίευσε αργότερα την περιγραφή του σαν “Η Ιστορία της Δύναμης του Τομέα του Malakand: Ένα Επεισόδιο του Συνοριακού Πολέμου”. Αυτός είναι και ο λόγος για την ονομασία Προφυλακή του Τσώρτσιλ. Η Chakdara έχει κάποια αρχαιολογικά σημεία ενδιαφέροντα, αλλά βιαζόμαστε να φθάσουμε στο Saidu Sharif, την πρωτεύουσα της περιοχής του Swat, και να επισκεφθούμε το ονομαστό Μουσείο Swat της πόλης.

Η διαδρομή από την Dir έως την Chakdara

Η Προφυλακή του Τσώρτσιλ στην Chakdara

Δυστυχώς, ο νόμος του Murphy για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε παντοδύναμος. Μεγάλη στάση σε αστυνομικό σημείο ελέγχου στον δρόμο, ίσως η μεγαλύτερη του ταξιδιού, όπου μας ζήτησαν να συμπληρώσουμε και κάποια έγγραφα. Μόλις ξεμπλέξαμε από εκεί, ο Farooq διαπίστωσε ότι χρειάζεται βενζίνη, άλλη καθυστέρηση εκεί. Τέλος, ήταν και η ώρα που σχολάνε τα σχολεία, οι δρόμοι πλημμυρισμένοι από μαθητές και μεγάλη κυκλοφορία παντού. Παρ’ όλα αυτά, καταφέραμε να φθάσουμε έγκαιρα, αλλά δυστυχώς όλη η προσπάθειά μας αποδείχθηκε άσκοπη. H ημέρα ήταν αρχή της Ashura, μιας πολυήμερης γιορτής των Μουσουλμάνων, και το μουσείο ήταν κλειστό. Μας υποδέχθηκε ο φύλακας, αλλά δεν μπορούσε να μας ανοίξει, και μας άφησε απλώς να κοιτάζουμε από τα παράθυρα. Tο μουσείο φαινόταν όντως πολύ ενδιαφέρον, με μια εξαιρετική συλλογή γλυπτών της Ελληνοβουδιστικής τέχνης Gandhara που έχουν συλλεχθεί από μερικούς Βουδιστικούς τόπους στην Swat. Μιας και η επίσκεψη του μουσείου υπήρξε άπρακτη γυρίσαμε λίγο στην πόλη. Πρόκειται στην πραγματικότητα για δύο δίδυμες πόλεις, την Mingora και το Saidu Sharif που σχηματίζουν μαζί τον αστικό κόμβο της κοιλάδας του Swat, μιας πλατιάς εύφορης κοιλάδας η οποία είχε αποτελέσει μαγνήτη για τους χίπις του 1970. Σαν “Ελβετία της Ανατολής” την είχε περιγράψει η Βασίλισσα Ελισάβετ κατά την διάρκεια μιάς επίσκεψής της στο Πακιστάν, την δεκαετία του 1960, αλλά την περιοχή αυτή συχνά την παραβλέπουν οι σημερινοί ταξιδευτές. Στις πρόσφατες δεκαετίες οι δύο πόλεις της Mingora και του Saidu Sharif έχουν συγχωνευθεί η μία με την άλλη, σχηματίζοντας μια εκτεταμένη μονάδα. Η Mingora είναι η παλιότερη εμπορική πόλη με ένα πολύβουο παζάρι, συγκοινωνιακός κόμβος και διαθέτοντας τα περισσότερα ξενοδοχεία. Το Saidu Sharif είναι η παραδοσιακή έδρα της εξουσιαστικής δύναμης της Swat και των διαχειριστικών κέντρων για την Περιφέρεια Malakand, καλύπτοντας επίσης και το Dir και το Chitral.

Η διαδρομή στην Κοιλάδα Swat

Μουσείο Swat

Στην Mingora και το Saidu Sharif

Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, που για ένα κομμάτι είναι ο ίδιος, μιάς και το Saidu Sharif ήταν παράκαμψη στην κύρια διαδρομή μας προς την Peshawar. Στον δρόμο έχουμε τώρα ώρα για να σταματήσουμε για λίγο και να δούμε ένα πετρογλυφικό. Τα πετρογλυφικά είναι εικόνες που δημιουργήθηκαν με την απομάκρυνση ενός μέρους της επιφάνειας του βράχου, με εκτομή, τσίμπημα, σκάλισμα ή απόξεση, σαν μορφή τέχνης του βράχου. Υπάρχουν πάνω από 50.000 κομμάτια πετρογλυφικών και επιγραφών σε όλο το Βόρειο Πακιστάν, και ιδιαιτέρως κατά μήκος του Αυτοκινητοδρόμου Karakoram στο Gilgit-Baltistan. Προτού φθάσουμε στην Chakdara, ο οδηγός μας στρίβει από κάτι χωράφια και μπαίνει σε έναν υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο. Υπάρχουν λίγα ακόμη αυτοκίνητα, και ο δρόμος φαίνεται ότι δεν έχει δοθεί ακόμη στην κυκλοφορία, αλλά το οδόστρωμα είναι έτοιμο. Ο Farooq φαίνεται να ξέρει καλά την περιοχή αυτή – επιτέλους, να και μια περιοχή που γνωρίζει σε ολόκληρο το ταξίδι! Η διαδρομή μας για την Peshawar διευκολύνεται έτσι πολύ και σύντομα μπαίνουμε στην πόλη, αλλά δυστυχώς λόγω της παράκαμψης αυτής δεν μπορέσαμε να επισκεφθούμε το φημισμένο Βουδιστικό μοναστήρι Takht-e-Bhal, που βρίσκεται στην παλιά διαδρομή. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο μας. Η μαγική Peshawar μας περιμένει!

Πετρογλυφικό στην Κοιλάδα Swat

Η διαδρομή από τo Saidu Sharif στην Peshawar

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ. ΣΤΗΝ ΜΥΘΙΚΗ PESHAWAR

Βραδιάζει πλέον όταν μπαίνουμε στην μυθική Peshawar. Η Peshawar, η αρχέτυπη πόλη των συνόρων που βρίσκεται στην πύλη για το περίφημο Khyber Pass, την ορεινή διάβαση προς το Αφγανιστάν, φέρνει στον νου εικόνες ρομάντσου, ίντριγκας και κινδύνου – άγριους γενειοφόρους οπλισμένους άνδρες να περιφέρονται περήφανα γύρω από την Παλιά Πόλη. Κάποτε τμήμα του θρυλικού Δρόμου του Μεταξιού, η πόλη υπήρξε ένα σπουδαίο εμπορικό κέντρο για αιώνες και σημαντική πύλη για την Ινδική υποήπειρο, που την ταξίδεψαν επιφανείς κατακτητές και εξερευνητές. Οι τύχες της έχουν συχνά συνδεθεί εγγύτερα με τις υποθέσεις στην Καμπούλ, παρά με τις επίπεδες περιοχές του Ινδού και του Punjab, και ακόμη και σήμερα η Πακιστανική κυβέρνηση διατηρεί συχνά μια πολύ λεπτή κυριαρχία στον τοπικό πληθυσμό Παστούν. Η Peshawar έχει αρκετά κτυπηθεί από την βία, αλλά παρότι τα πράγματα παραμένουν ευμετάβλητα στην συνοριακή περιοχή της Khyber Pakhtunkhwa, της οποίας η Peshawar αποτελεί την πρωτεύουσα, πρόσφατες τάσεις δείχνουν μια ελάττωση στην εγκληματικότητα και μια αναζωπύρωση της αστικής ζωής.

Στην είσοδό της Peshawar συναντούμε το Φρούριο Bala Hisar με τα γυμνά του προπύργια. Ο Babur, ο ιδρυτής της δυναστείας των Μογγόλων, έκτισε πρώτα ένα φρούριο εδώ το 1526, αφού κατέλαβε την Peshawar. Αυτό υπήρξε βασιλική κατοικία για την Αφγανική δυναστεία Durrani, και το 1834 ξανακτίσθηκε με λάσπη από τους Σιχ (που αντικαταστάθηκε με τούβλα από τους Βρετανούς). Σήμερα αποτελεί την έδρα του Συνοριακού Σώματος. Συνεχίζουμε για το ξενοδοχείο μας και όταν φθάνουμε έχει νυχτώσει για τα καλά. Έχουμε επιλέξει εξαιρετικό ξενοδοχείο, για λόγους ασφάλειας, δεν είναι δύσκολο να βρεις ακόμη και πεντάστερο στο Πακιστάν σε πολύ καλή τιμή, είναι μια χώρα όπου η πολυτέλεια είναι φθηνή. Κουρασμένοι από την πολύωρη διαδρομή, αλλά και μη θέλοντας να βγούμε αργά το βράδυ στην πόλη αυτή που δεν φημίζεται ιδιαίτερα για την ασφάλειά της, αποφασίζουμε να δειπνήσουμε στο ξενοδοχείο, και πράγματι το δείπνο ήταν εξαιρετικό. Σαν κύριο πιάτο επιλέξαμε για αλλαγή το αγαπημένο μας Κινέζικο Chow Mein, κάποιο τύπο νουντλς με κοτόπουλο (ή και άλλο κρέας), που για κάποιο λόγο παντού στο Πακιστάν το φτιάχνουν καταπληκτικά.

Το Φρούριο Bala Hisar

Το επόμενο πρωί έρχεται ο Farooq για να μας πάρει και προτού μπούμε στην παλιά πόλη, του ζητάμε να μας πάει σε έναν σταθμό λεωφορείων, όχι ότι θέλουμε να τα χρησιμοποιήσουμε για κάποια διαδρομή, αλλά για να τα φωτογραφίσουμε και να τα θαυμάσουμε από κοντά. Πολλά τοπικά λεωφορεία στο Πακιστάν, και ιδιαίτερα στην περιοχή της Peshawar αλλά και του Punjab, είναι διακοσμημένα με την αποκαλούμενη “τέχνη φορτηγού”. Οι Πακιστανοί λατρεύουν την τέχνη. Τους αρέσει να εκφράζουν τις απόψεις τους και τις επιθυμίες τους μέσα από έργα ζωγραφικής. Δεν χρειάζεται να περπατήσεις προς την τέχνη για να ευφρανθούν οι οφθαλμοί σου, η τέχνη θα έρθει προς τα εσένα! Τα λεωφορεία και τα φορτηγά χρησιμοποιούνται εκτεταμένα ως καμβάδες από τους τεχνίτες για να εκφράσουν τα αισθήματά τους. Κανονικά λεωφορεία και φορτηγά μεταφορών μετασχηματίζονται σε παλλόμενα έργα αυτό-έκφρασης. Από τις αγορές των πόλεων έως τις εκτεταμένες φάρμες, περίτεχνα διακοσμημένα φορτηγά, λεωφορεία, τρίκυκλα-ταξί και μοτοσυκλέτες διακοσμούν το τοπίο. Αυτή είναι η τέχνη φορτηγού του Πακιστάν, η οποία χρονολογείται από το 1940, αρχικά με μινιμαλιστικά σχέδια που χρησίμευαν σαν έκφραση της θρησκευτικής ταυτότητας. Προς το τέλος της δεκαετίας, τα πορτραίτα επεκτάθηκαν συμπεριλαμβάνοντας ολόκληρα τοπία, και φανταστικά δημιουργήματα, όπως ιπτάμενα άλογα και καμαρωτά παγώνια. Η τέχνη φορτηγού ενισχύθηκε ανταποκρινόμενη στην ψυχεδελική πόπ αρτ που κυριάρχησε στην δεκαετία του 1960, με τους καλλιτέχνες να ενσωματώνουν απεικονίσεις πολιτικών ηγετών και εμβλημάτων της ποπ κουλτούρας στα έργα τους.

Καθώς το μέσον κέρδιζε σε δημοφιλία, οι ζωγράφοι έγιναν αναπόσπαστο μέρος των εργαστηρίων και των φαγάδικων στις άκρες των δρόμων. Σήμερα, το να αποφασίσεις πως θα διακοσμήσεις ένα φορτηγό ή λεωφορείο, ίσως είναι το σημαντικότερο μέρος της ιδιοκτησίας του. Οι διακοσμήσεις είναι προσωπικές παραστάσεις, προσεκτικά σχεδιασμένες μεταξύ των ιδιοκτητών και των καλλιτεχνών, έτσι που κανένα μέρος του αυτοκινήτου να μην μένει ανέγγιχτο από το χρώμα. Μπογιά, ξύλο και μέταλλο συνδυάζονται ώστε να δημιουργούν διδακτικά πορτραίτα, κυκλικά καλλιγραφήματα, και περίτεχνους γεωμετρικούς γρίφους και ανθικά σχέδια. Η τέχνη φορτηγού έμεινε σχετικά αφανής στον Δυτικό κόσμο, μέχρι το 1970, όταν οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τουρίστες έφερναν πίσω φωτογραφίες από τα πολύχρωμα οχήματα. Τότε, στην δεκαετία του 1980, η Πακιστανική κυβέρνηση κεφαλαιοποίησε την μοναδική αυτή μορφή τέχνης, οργανώνοντας εκθέσεις τέχνης φορτηγού. Η τέχνη φορτηγού είναι σήμερα ένα δημοφιλές Πακιστανικό προϊόν εξαγωγής, εμπνέοντας παιχνίδια, έπιπλα, και σειρές ρούχων στο Πακιστάν και στην Βρετανία. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κυβέρνηση του Πακιστάν και επιχειρηματίες άρχισαν να διοργανώνουν εκθέσεις τέχνης φορτηγού και στο εξωτερικό και γύρω στο 2000, το είδος είχε καθιερωθεί σαν μιά συναρπαστική και ενθουσιώδης μορφή λαϊκής τέχνης από το Πακιστάν.

Τα πολύχρωμα λεωφορεία της Peshawar

Μετά τον σταθμό των λεωφορείων που βρίσκεται στα περίχωρα και αφού έχουμε βγάλει άφθονες φωτογραφίες, παίρνουμε τον δρόμο για το κέντρο, για την παλιά πόλη. Φθάνοντας στην Peshawar σήμερα, έχεις να αντιμετωπίσεις το χάος, την συμφόρηση και την μόλυνση, που αποτελούν αναπόφευκτες πτυχές μιας μεγαλούπολης. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι ερωτεύονται γρήγορα το μέρος. Δεν είναι για τα σπουδαία αξιοθέατα, που δεν υπάρχουν πολλά κατα την παραδοσιακή αντίληψη – είναι για την ατμόσφαιρα του τόπου και, ιδιαιτέρως, για τα γοητευτικά παζάρια της Παλιάς Πόλης, που σφύζουν με ένα σχεδόν απτό συναίσθημα ζωντάνιας και ενθουσιασμού. Τα σαμοβάρια ετοιμάζουν πράσινο τσάϊ σε μικροσκοπικά επισμαλτωμένα σκεύη, τα οποία πρόθυμα αγόρια μεταφέρουν με σπουδή σε ημικλινείς εμπόρους μέσα από μια ατμόσφαιρα παχιά από την μυρωδιά των κεμπάπ, των τρίτροχων ταξί και την κακοφωνία μιας ατέλειωτης παρέλασης της ανθρωπότητας. Ο μοντερνισμός συγκρούεται απότομα με την παράδοση – υπάρχουν περισσότερα τρίτροχα ταξί από καμήλες και τα κινητά τηλέφωνα βρίσκονται παντού, αλλά το παρελθόν της Peshawar παραμένει πειστικό και ορατό. Θα μπορούσες να ξοδέψεις εβδομάδες εξερευνώντας τα στενά σοκάκια και τις σκεπαστές αγορές, κυνηγώντας αφανείς θησαυρούς αρχαίων φυλετικών κοσμημάτων ή παζαρεύοντας για πολύτιμα χαλιά της Κεντρικής Ασίας, αλλά ακόμη και μια-δυό μέρες αν περάσεις εδώ, είναι αρκετές για να ενσωματώσεις κάτι από το ρομάντσο αυτής της ιστορικής πόλης των συνόρων. Μια συντηρητική πόλη, που σφύζει όμως από ζωή, η Peshawar παραμένει ένα μαγευτικό μέρος για να αφήσεις τον εαυτό σου να περιπλανηθεί και να χαθεί, μη λογαριάζοντας τον χρόνο.

Πρώτη μας στάση στην Chowk Yadgar (Πλατεία Μνήμης), ένα φημισμένο ορόσημο στην παλιά τειχισμένη πόλη της Peshawar, που βρίσκεται στο σημείο σύγκλισης διαφόρων μεγάλων δρόμων και παζαριών της παλιάς πόλης. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται ένα μνημείο που είναι αφιερωμένο στα θύματα της σφαγής του Παζαριού Qissa Khwani το 1930. Η σφαγή της 23ης Απριλίου 1930 ήταν μια από τις καθοριστικές στιγμές της κίνησης ανεξαρτησίας στην Βρετανική Ινδία. Υπήρξε η πρώτη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των Βρετανών στρατιωτών και διαδηλωτών στην πόλη και του μη βιαίου κινήματος Khudai Khidmatgar (υπηρέτες του θεού) του Abdul Ghaffar Khan, κατά της Βρετανο-Ινδικής κυβέρνησης, με έναν απολογισμό νεκρών που εκτιμάται μεταξύ της επίσημης καταμέτρησης στα 20, και του αριθμού των 400 νεκρών που υποστηρίχθηκε από Πακιστανικές και Ινδικές πηγές. Ο φόνος με πυροβολισμούς αόπλων ανθρώπων προκάλεσε διαμαρτυρίες σε όλη την Βρετανική Ινδία και εκτόξευσε την προβολή του νεοσχηματισμένου κινήματος Khudai Khidmatgar. Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιό μακριά βρίσκεται ο Πύργος Ρολογιού Cunningham, γνωστός τοπικά σαν "Ghanta Ghar". Κατασκευάσθηκε το 1900 εις ανάμνηση του Διαμαντένιου Ιωβηλαίου (Εξηκοστή Επέτειος) της διακυβέρνησης της Βασίλισσας Βικτωρίας και πήρε την ονομασία του από τον Sir George Cunningham, πρώην Βρετανό κυβερνήτη και πολιτικό στην περιφέρεια.

Μνημείο αφιερωμένο στα θύματα της σφαγής του Παζαριού Qissa Khwani, Πλατεία Chowk Yadgar (Πλατεία Μνήμης), Peshawar

Πύργος Ρολογιού Cunningham, Peshawar

Δυστυχώς, και εδώ επικρατεί η Ashura και αρκετά μαγαζιά είναι κλειστά, αλλά μερικά παζάρια λειτουργούν και αρχίζουμε την περιήγηση. Είναι αφάνταστη η φιλικότητα των ανθρώπων που μας βλέπουν, όλοι μας χαιρετούν θερμά και βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί μας. Μερικοί μας ζητάνε τα προφίλ μας στο Facebook για να δουν τις φωτογραφίες όταν τις ανεβάσουμε! Τίποτε δεν θυμίζει αυτά που έχουμε διαβάσει για την φονταμενταλιστική Peshawar, με τους τρομοκράτες Ισλαμιστές που διώκουν κάθε ξένο επισκέπτη. Φυσικά, έχουν γίνει αρκετές τρομοκρατικές επιθέσεις, ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά οι δράστες ήταν κυρίως Αφγανοί, που περνούν εύκολα από τα κοντινά σύνορα της χώρας τους. Αφγανοί ήταν επίσης και αυτοί που απήγαγαν τον Θανάση Λερούνη, τον δάσκαλο των Kalash. Oι κάτοικοι της Peshawar είναι Παστούν. Έτσι λέγεται η φυλή που κατοικεί στις γειτονικές περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, που χαρακτηρίζεται από την φυλετική δομή της και την διακυβέρνηση από συμβούλια με γέροντες. Είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι, όπως και η πλειοψηφία των κατοίκων του Πακιστάν, και είναι ονομαστοί για το αίσθημα τιμής που τους χαρακτηρίζει. Εάν προσβληθούν είναι ικανοί για τις χειρότερες εκδικητικές πράξεις, αλλά είναι ονομαστοί και για την φιλοξενία τους και την περίθαλψη που παρέχουν σε όσους ανθρώπους την έχουν ανάγκη. Ο οδηγός μας μας πηγαίνει λίγο έξω από την παλιά πόλη, σε ένα παραδοσιακό ρεστωράν για να φάμε το πεντανόστιμο Chapli Kebab, αυτό που λέγεται και Peshawar Kebab επειδή εδώ είναι η καλύτερη περιοχή για να το δοκιμάσεις, ένας τύπος μπιφτεκιού από βοδινό κιμά, που ανακατεύεται με κάποια μπαχάρια, κρεμμύδια και κόλιανδρο. Δυστυχώς τα μουσεία είναι κλειστά λόγω της Ashura και επιστρέφουμε νωρίς στο ξενοδοχείο για ανάπαυση και ύπνο.

Στα παζάρια της Peshawar

Στην Peshawar

Ζωεμπόριο στην Peshawar

Την επόμενη ημέρα έχουμε προγραμματίσει να επισκεφθούμε το ονομαστό Παζάρι των Λαθρεμπόρων (Karkhanai Bazaar), στα περίχωρα της Peshawar. Στο Παζάρι των Λαθρεμπόρων πωλούνται αγαθά που εισάγονται μέσω του Πακιστάν στο Αφγανιστάν, και τότε επανεισάγονται λαθραία μέσω των Φυλετικών Περιοχών, ώστε να αποφύγουν να πληρώσουν δασμούς, γεγονός που κοστίζει στο Πακιστάν εκατομμύρια δολάρια ετησίως σε χαμένα έσοδα. Πρόκειται για ένα τεράστιο εμπόριο με κάθε τι διαθέσιμο, από μειωμένης τιμής ηλεκτρονικά μέχρι ρούχα και γραφική ύλη. To παζάρι βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα έξω από την πόλη, σε μια περιοχή που λέγεται Karkhanai. Είναι σαν μια μικρή πόλη, ατέλειωτα μαγαζιά, σε μια σειρά πολλών χιλιομέτρων στον κεντρικό δρόμο, ενώ κάθε τόσο υπάρχουν πλατειούλες κάθετα στον δρόμο, και αυτές γεμάτες μαγαζιά. Χιλιάδες κόσμος κυκλοφορεί παντού, ψωνίζοντας ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, και τρώγοντας από τους πολλούς υπαίθριους πωλητές που ετοιμάζουν διάφορες λιχουδιές. Τα μαγαζιά είναι θεματικά, άλλες ομάδες μαγαζιών για χρώματα, άλλες για υφάσματα, άλλες για τρόφιμα, άλλες για ηλεκτρονικά. Γενικά μπορείς να βρεις το κάθετι, αρκεί να ρωτήσεις, επειδή το παζάρι είναι χαοτικό. Δυστυχώς, επειδή η αγορά απευθύνεται στους ντόπιους, δεν υπάρχει στέκι με αναμνηστικά. Λίγο πιο πέρα βρίσκονται οι ζωέμποροι, με ολόκληρα κοπάδια από πρόβατα σε περιφραγμένους χώρους, ενώ πιο εκεί συναντάς στην σειρά μια σειρά από χασαποταβέρνες, γεμάτες κόσμο που τρώει. Προχωρούμε σιγά σιγά προς το τέλος του παζαριού, όπου υπάρχει ένα μεγάλο μπλόκο από αστυνομικούς. Ανώφελα κάνει τις διαπραγματεύσεις του ο Farooq, οι αστυνομικοί δεν μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε παρά κάτω. Είναι περιοχή μη προσβάσιμη στους ξένους επισκέπτες, εκεί που γίνεται ελεύθερα το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων. Στο κομμάτι αυτό εισάγονται τα ναρκωτικά από το Αφγανιστάν, και λέγεται ότι από εδώ προέρχεται το 90% της ηρωίνης που εισάγεται στην Ευρώπη. H Πακιστανική κυβέρνηση προσπάθησε το 2007 να καταργήσει το τμήμα αυτό του παζαριού ισοπεδώνοντας όλα τα κτίσματα με μπουλντόζες, αλλά χωρίς επιτυχία, αφού ο υπεύθυνος αστυνομικός διοικητής βρέθηκε νεκρός, μια εβδομάδα μετά, και γρήγορα το παζάρι ξανακτίσθηκε.

Στο Παζάρι των Λαθρεμπόρων (Karkhanai Bazaar)

Ζωεμποριο στο Παζάρι των Λαθρεμπόρων

Χασαποταβέρνες στο Παζάρι των Λαθρεμπόρων

Αφού χαζεύουμε για αρκετές ώρες, κάνοντας και κάποια ψώνια (κυρίως υφάσματα), αποφασίζουμε να φάμε για μεσημέρι. Ο φίλος μου, γνήσιο λαγωνικό όσον αφορά το φαγητό, σταμπάρισε ένα ωραίο φαγάδικο κατά τον ερχομό μας προς το παζάρι. Παίρνουμε λοιπόν τον δρόμο της επιστροφής και σταματάμε σε ένα ωραιότατο και καθαρό εστιατόριο, μάλλον χασαποταβέρνα, αφού στην είσοδο βρίσκεται το κρεοπωλείο, όπου ο χασάπης μας χαιρετάει με ενθουσιασμό και βγαίνει αναμνηστική φωτογραφία μαζί μας. Ο φίλος μου κανονίζει την παραγγελία και μπαίνουμε στο εσωτερικό, όμορφα διακοσμημένο και πεντακάθαρο. Το φαγητό, το συνηθισμένο αρνί ψημένο στα κάρβουνα, καταπληκτικό σε γεύση, ενώ αντί για σαλάτες που δεν έχουμε τολμήσει να φάμε στο ταξίδι μας αυτό, παίρνουμε κάποια φρούτα που τα καθαρίζουμε μόνοι μας. Επιστρέφουμε στην παλιά πόλη όπου κάνουμε πάλι μια μεγάλη βόλτα, επισκεπτόμενοι και το Φρούριο Bala Hisar. Στην πραγματικότητα η πόλη δεν έχει ιδιαίτερα αξιοθέατα αλλά το να απολαμβάνεις τον καφέ σου χαζεύοντας την κίνηση του παζαριού είναι μια ανεκτίμητη εμπειρία. Γυρίζουμε αργά στο ξενοδοχείο και αποσυρόμαστε. Δυστυχώς, οι πόλεις του Πακιστάν δεν είναι για νυχτερινή ζωή, τουλάχιστον όχι για τον συνηθισμένο ξένο επισκέπτη, όπως είμαστε εμείς.

Το Κολέγιο Islamia του Peshawar, ένα από τα παλιότερα ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης στο Πακιστάν, με τις ιστορικές του ρίζες στην Βρετανική Ινδία

Ο χασάπης στην είσοδο της ταβέρνας μας

Επιστροφή στην Peshawar

Tελευταία μέρα στο Πακιστάν, αφού την μεθεπόμενη πολύ νωρίς, πετάμε για Αθήνα, μέσω Ντόχα. Επιστρέφουμε προς το Ισλαμαμπάντ, μέσω πλέον ενός κανονικού αυτοκινητοδρόμου, αλλά αυτή την φορά θα μείνουμε στην γειτονική δίδυμη αδελφή της, την Rawalpindi. Η Rawalpindi είναι μια τυπική μεγάλη Ανατολίτικη πόλη, με χαοτικούς δρόμους, ασφυκτική κυκλοφορία και παζάρια. Όσον αφορά την πρόσβαση στο αεροδρόμιο βολεύει εξ ίσου με το Ισλαμαμπάντ, εφόσον το αεροδρόμιο βρίσκεται στο μέσον μεταξύ των δύο πόλεων, απέχοντας λίγα χιλιόμετρα από την καθεμία. Προτού πάμε όμως στο ξενοδοχείο, επισκεπτόμαστε το αεροδρόμιο για να αλλάξουμε συνάλλαγμα, ώστε αφενός να πληρώσουμε τον οδηγό μας, και αφετέρου να έχουμε χρήματα για την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας. Λόγω της Αshura όλα τα ανταλλακτήρια στην Peshawar ήταν κλειστά και το ίδιο θα ισχύει και για την Rawalpindi, οπότε το αεροδρόμιο είναι η μόνη μας ελπίδα. Το αεροδρόμιο είναι ολοκαίνουργιο και πολυτελέστατο, καμία σχέση με το αεροδρόμιο της Λαχώρης. Ευτυχώς το ανταλλακτήριο λειτουργεί και μετά από έναν γρήγορο υπολογισμό παίρνουμε τα χρήματα που μας χρειάζονται. Αποφασίζουμε μετά, να κάνουμε πάλι ένα γρήγορο οδικό τουρ στο Ισλαμαμπάντ, αφού έχουμε αρκετή ώρα διαθέσιμη και να επισκεφθούμε επίσης, ένα αξιοθέατο που δεν είχαμε προλάβει να δούμε κατά την πρώτη επισκεψή μας στην αρχή του ταξιδιού, το Πάρκο Lake View της Λίμνης Rawal, στα βορειοανατολικά της πόλης. Είναι ένα όμορφο πάρκο, με πολλά δέντρα, κήπους, διακοσμημένα μονοπάτια και βάρκες για βαρκάδα στη λίμνη, αλλά η είσοδος είναι τσουχτερή και υπάρχει πάρα πολύς κόσμος, με αποτέλεσμα να μην το ευχαριστιέσαι.

Στάση στην διαδρομή μας προς Iσλαμαμπάντ, με το Prado που χρησιμοποιήσαμε για όλο το ταξίδι

Συνεχίζουμε για την Rawalpindi, και φθάνουμε στο ξενοδοχείο μας, που το έχουμε κλείσει με το Booking. Μεγάλη έκπληξη όμως μας περιμένει, είναι καθαρά τοπικό ξενοδοχείο και κανείς τους δεν μιλάει ούτε λέξη Αγγλικά για συνεννόηση, ενώ οι τουαλέτες του δεν είναι Ευρωπαϊκού τύπου. Διαπραγματεύσεις του Farooq που τελικά συμφωνεί να μεταφερθούμε σε ένα κοντινό ξενοδοχείο, το οποίο τελικά δεν είναι τυπικό ξενοδοχείο, αλλά διαμερίσματα σε έναν όροφο, πολύ καθαρά όμως και με όλες τις ανέσεις. Συμφωνούμε και για το ταξί της πρωινής μεταφοράς μας στο αεροδρόμιο και ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε τον Farooq, που θα συνεχίσει για την Λαχώρη, όπου είναι η έδρα του, σύμφωνα με την αρχικό μας διακανονισμό. Του δίνουμε εκτός από την πληρωμή του ταξιδιού μας και το καθιερωμένο μπουρμπουάρ, μιάς και μείναμε αρκετά ευχαριστημένοι, ήταν πολύ καλός οδηγός και 2-3 φορές που έφθασε στα όρια της αντοχής του, μάλλον ήταν απόλυτα δικαιολογημένος. Για δείπνο πηγαίνουμε σε μια γειτονική ταβέρνα, γεμάτη κόσμο, που ετοιμάζουν – τι άλλο; ψητό αρνί στα κάρβουνα. Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες ημέρες του ταξιδιού το έχουμε παρακάνει με το φαγητό. Φυσικά ανάμεσα στους πελάτες δεν υπάρχει ούτε μία γυναίκα, ενώ τρώμε με την παρέα δύο αδελφιών Πακιστανών που μας βοήθησαν στην παραγγελία, μορφωμένοι και με άριστη γνώση Αγγλικών και οι δύο, με μεγάλη περιέργεια για εμάς και την χώρα μας. Μας λένε ότι θα πρέπει να επισκεφθούμε και το Καράτσι που είναι πολύ όμορφο, και υποσχόμαστε να το προγραμματίσουμε για την επόμενη φορά. Το Πακιστάν είναι μια χώρα πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και μεγάλη, ένα ταξίδι δεν είναι αρκετό και ελπίζουμε να το επαναλάβουμε.

Σε ταβέρνα στη Rawalpindi

Νωρίς το πρωί έρχεται το ταξί για να μας παραλάβει, λίγο προϊστορικό και κάνοντας κάθε τόσο διακοπές στην διαδρομή μας προς το αεροδρόμιο, αλλά ευτυχώς καταφέραμε να φθάσουμε στην ώρα μας. Άλλο ένα ευχάριστο συμβάν, ο υπάλληλος στο check-in θεώρησε καλό να μας αναβαθμίσει σε business δίχως χρέωση, δυστυχώς όχι για όλη την διαδρομή αλλά μόνο στο πρώτο σκέλος του ταξιδιού μας μέχρι την Ντόχα, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες. Μια ωραία λοιπόν πτήση επιστροφής και ένα σπουδαίο και χωρίς απρόοπτα ταξίδι έφθασε στο τέλος του.

Λίγα λόγια ακόμη και για τα logistics του ταξιδιού. Θα τα γράψω κάπως αναλυτικά, επειδή παλιότερα ήρθα σε αντιπαράθεση με τον ιδιοκτήτη κάποιου πρακτορείου στη Βόρεια Ελλάδα, σε συζήτηση σε κάποιο ταξιδιωτικό site για το ταξίδι μου αυτό. Το αποτέλεσμα του διαλόγου ήταν, αντί να απαντήσει ουσιαστικά στην ερώτησή μου γιατί κάποια επιχείρηση να βγάζει 300-400% κέρδος σε μια πάμφθηνη χώρα όπως είναι το Πακιστάν, πουλώντας τάχα προστασία, να με μπλοκάρει! Υπάρχει λοιπόν μια παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί ταξιδιώτες. Οι πράκτορες θέλουν σκόπιμα να περάσουν την άποψη ότι το ομαδικό ταξίδι είναι η πολυτέλεια για τους έχοντες και το ανεξάρτητο είναι για τους "φουκαράδες" που δεν έχουν να ξοδέψουν. Από τη μια οι λεφτάδες που κοιμούνται σε πεντάστερα, ταξιδεύουν με VIP λεωφορεία, και τρώνε σε πλούσιους μπουφέδες, και από την άλλη οι "ταλαίπωροι" που κοιμούνται σε ξενώνες, μετακινούνται με δημόσια μέσα συγκοινωνίας, και τρώνε street food. Ε λοιπόν, ενώ υπάρχουν οι δύο αυτές κατηγορίες (με τεράστια διαφορά οικονομικού κόστους), υπάρχει και μια τρίτη, αυτή στην οποία ανήκω εγώ ταξιδεύοντας τα τελευταία χρόνια, μιας και δεν είμαι αρκετά νέος πια ώστε να ανήκω στην δεύτερη, όπως θα το προτιμούσα. Κάνω λοιπόν ανεξάρτητα ταξίδια χωρίς κανένα συμβιβασμό σε ποιότητα και σε πολύ μικρότερο κόστος από τα πρακτορεία.

Για το συγκεκριμένο ταξίδι: 1. Αεροπορικά με Qatar (και επιστροφή με δωρεάν αναβάθμιση σε business, μου έχει συμβεί κι άλλες φορές για διαφόρους λόγους, σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει σε όσους ταξιδεύουν με πράκτορες). 2. Μετακινήσεις: Ολοκαίνουργιο jeep Prado για δύο άτομα με οδηγό, για όλες τις ημέρες του ταξιδιού, δίχως βανάκια, λεωφορεία κλπ. 3. Ξενοδοχεία: Μείναμε μάλλον στα καλύτερα ξενοδοχεία κάθε πόλης που διανυκτερεύσαμε. 4. Φαγητό: Αντί για χαμηλής ποιότητας φαγητό σε μπουφέδες ξενοδοχείων, η διατροφή μας βασίστηκε σε φρεσκοψημένα κρέατα (αρνί και κοτόπουλο), που βρίσκαμε παντού σε όλη την διαδρομή μας σε εστιατόρια, σε νόστιμα ψάρια από τα ποτάμια του Πακιστάν και σε φρούτα, τα οποία παράγει άφθονα η περιοχή. Ομολογώ ότι αν ήμασταν vegans θα είχαμε πρόβλημα. 5. Αξιοθέατα: Καλύψαμε τα πάντα από όσα καλύπτουν τα γκρουπ και σχεδόν στο ίδιο χρονικό διάστημα, επισκεφθήκαμε επιπλέον την Feisalabad, την Rawalpindi, ανεβήκαμε τον Κarakorum Highway μέχρι τα σύνορα της Κίνας και περιπλανηθήκαμε στο μαγικό Skardu, διαθέτοντας την ευελιξία του ανεξάρτητου ταξιδιώτη. Κόστος; 1000 Ευρώ έκαστος και 600 για το αεροπορικό εισιτήριο, που θα μπορούσε να είναι και αρκετά φθηνότερο, αν το είχαμε κλείσει αρκετά νωρίτερα. Για το κόστος των ομαδικών ταξιδιών από 2-3 ελληνικές εταιρείες που πραγματοποιούν παρόμοιο ταξίδι, πολλαπλασιάστε επί 3! Από εκεί και πέρα, δεν έχω τίποτα με κανένα πρακτορείο, αλλά η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να περιορίσουν τα κέρδη τους και να αυξήσουν την πελατεία τους, οπότε το συνολικό κέρδος θα είναι το ίδιο, μιας και θα ταξιδεύει περισσότερος κόσμος. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να τους εξαναγκάσει, αυτή είναι η άποψη του ταξιδιώτη και όχι του επιχειρηματία, αλλά κάποτε, προτού καλά καλά το καταλάβουν, θα καλυφθεί το κομάτι αυτό από νεόφερτους στον χώρο. Αυτή η κοροϊδία όμως, των τάχα πανάκριβων υπηρεσιών και διανυκτερεύσεων που προσφέρουν, θα πρέπει κάποτε να τελειώνει.

Ας περάσουμε τώρα στο πιο ουσιαστικό, στις γενικές εντυπώσεις μου από το ταξίδι. Το βόρειο Πακιστάν σαν φύση είναι μαγευτικό, ατέλειωτες οροσειρές, ποτάμια, φαράγγια. Φύση άγρια και συναρπαστική. Δεν έχει την πρασινάδα της Νορβηγίας, της Νέας Ζηλανδίας ή του Καναδά (οι τοπ για εμένα προορισμοί όσον αφορά το φυσικό περιβάλλον), αλλά πουθενά αλλού δεν θα συναντήσεις την μεγαλοπρέπεια των βουνών του με τα μεγάλα υψόμετρα, τους παγετώνες και τις αλπικές λίμνες του. Το μειονέκτημα, ίσως για μερικούς πλεονέκτημα, είναι οι πολύ επικίνδυνοι δρόμοι του, στενοί, με κακό οδόστρωμα, χαραγμένοι σε κάθετες πλαγιές με μεγάλους γκρεμούς να χάσκουν από κάτω, πάντοτε όμως σε ένα εκπληκτικό φυσικό περιβάλλον. Συχνά αισθάνεσαι ότι κινδυνεύεις πραγματικά, ιδίως εάν τύχεις σε περίοδο που ο καιρός δεν είναι καλός. Τελευταία έχει αρχίσει εντατικά η βελτίωση του οδικού δικτύου, με την βοήθεια Κινεζικών εταιρειών, και ίσως σε λίγα χρόνια οι δρόμοι αυτοί να είναι παρελθόν. Όσον αφορά τις πόλεις που είδα, η Λαχώρη είναι η κλασσική ανατολίτικη μεγαλούπολη, εμένα μου θύμισε πολύ Ινδία, όπως και η Feisalabad, ενώ το Ισλαμαμπάντ είναι σχεδόν δυτικό. Η Peshawar είναι η πόλη με μοναδικό χρώμα, που αξίζει κανείς να μείνει λίγο παραπάνω, για να απολαύσει το πραγματικό Πακιστάν, με τα παζάρια, τις ζωοπανηγύρεις, τα κεμπαπτζίδικα, τα πολύχρωμα λεωφορεία και φορτηγά. Τέλος, οι Πακιστανοί ήταν η μεγάλη έκπληξη, από τους πιο φιλικούς λαούς που έχω συναντήσει, ιδίως στην επαρχία, συντηρητικοί μεν όσον αφορά τις γυναίκες και την ενδυμασία, σαν τυπική Μουσουλμανική χώρα, αλλά ανοιχτοί και εγκάρδιοι, φιλόξενοι και κοινωνικοί. Ούτε για μια στιγμή δεν αισθανθήκαμε να κινδυνεύουμε, ίσως παλιότερα να υπήρχαν αρκετά τρομοκρατικά χτυπήματα, αλλά τελευταία φαίνεται ότι η κατάσταση έχει εξομαλυνθεί. Το Πακιστάν είναι μια χώρα που θα ήθελα να ξαναπάω, για να γνωρίσω το Καράτσι και το νότιο τμήμα του, και ελπίζω να μπορέσω σύντομα να το κάνω.

Το σύγχρονο διεθνές αεροδρόμιο του Ισλαμαμπάντ

 

[psilos3]

Παρακολούθησα από την αρχή την ιστορία, για μια χώρα που λίγο καιρό πριν δε πίστευα ποτέ ότι μπορεί να μπει στα ταξιδιωτικά «υπόψιν».
Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες και την έξοχη γραφή, εύχομαι περισσότερα ταξίδια και αντίστοιχες ιστορίες στο μέλλον!

 

[fotast]

Για μια ακόμη φορά συγχαρητήρια για την πολύ ωραία(και φωτογραφικά) ιστορία σου.

 

[dbalats]

Παρακολούθησα από την αρχή την ιστορία, για μια χώρα που λίγο καιρό πριν δε πίστευα ποτέ ότι μπορεί να μπει στα ταξιδιωτικά «υπόψιν».
Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες και την έξοχη γραφή, εύχομαι περισσότερα ταξίδια και αντίστοιχες ιστορίες στο μέλλον!

Σε ευχαριστω πολύ. Μακάρι να ξαναρχίσουν τα ταξίδια μας σύντομα!

Για μια ακόμη φορά συγχαρητήρια για την πολύ ωραία(και φωτογραφικά) ιστορία σου.

Σε ευχαριστώ πολύ.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία

 

[fotast]

Μια πολύ καλή ιστορία πάει στο "αρχείο".Καλά να είμαστε να την θυμηθούμε στον διαγωνισμό.

 

[poised]

Σε ευχαριστούμε για την τόσο αναλυτική εξιστόρηση, εκπληκτικά μέρη που δεν έχουν αλλοιωθεί από τον τουρισμό.

 

[Dr Snoopy]

Ευχαριστώ για όλα,για την ωραία σου γραφή,για τις πανέμορφες φωτογραφίες,για τις πληροφορίες του ταξιδιού,για την ιστορία του τόπου.Πριν πολλά χρονια είχα μια όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία στο Καράτσι και το Πακιστάν είχε βγει από το μυαλό μου σαν ταξιδιωτικός στόχος.Πληρης ανατροπή τώρα με την εξαιρετική σου ιστορία.Ποιος ξέρει όμως ποτέ θα μπορούμε να ξανά ταξιδέψουμε πάλι ανέμελοι.......

 

[dbalats]

Ευχαριστώ για όλα,για την ωραία σου γραφή,για τις πανέμορφες φωτογραφίες,για τις πληροφορίες του ταξιδιού,για την ιστορία του τόπου.Πριν πολλά χρονια είχα μια όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία στο Καράτσι και το Πακιστάν είχε βγει από το μυαλό μου σαν ταξιδιωτικός στόχος.Πληρης ανατροπή τώρα με την εξαιρετική σου ιστορία.Ποιος ξέρει όμως ποτέ θα μπορούμε να ξανά ταξιδέψουμε πάλι ανέμελοι.......

Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Στο νότιο Πακιστάν δεν έχω πάει, αλλά το βόρειο είναι εκπληκτικός ταξιδιωτικός προορισμός. Δυστυχώς, την πρόσφατη περίοδο σχετικής ηρεμίας και ασφάλειας στη χώρα, ακολούθησε ο κορωνοϊός. Ελπίζω όμως σύντομα να μπορούμε να ξαναταξιδεύουμε.

 

[Anas Tassos]

Τι ιστορία! Και τι να πρωτογράψω..
Το θέμα που είναι σπανιότατο και τόσο ενδιαφέρον.
Το γεγονός ότι την ιστορία την τελείωσες σε εύλογο χρόνο..
Τις άφθονες και ψαγμένες πληροφορίες..
Τη στρωτή και επιμελημένη καταγραφή..
Πρόκειται για σπουδαία δημοσίευση, όσο για το φωτογραφικό υλικό με μάγεψε και εμένα...

Εγώ πήγα στο Πακιστάν το 1999. Αλλά ταξίδεψα (11 ημέρες) μόνο μικρό κομάτι της δικής σας διαδρομής. Από Λαχώρη έως Πεσάβαρ, μετά με αεροπλάνο στο Τσιτράλ. Και γύρισα από κοιλάδες Καλάς μέσω Ντιρ και Σουάτ ως το Ισλαμαμπάντ. Δηλαδή μόλις το ένα τέταρτο (??) της δικής σου διαδρομής. Και όμως το Β. Πακιστάν με μάγεψε, φαντάζομαι τις δικές σας δυνατές εντυπώσεις. Μου κάνει δε εντύπωση ότι το Β. Πακ. παραμένει εξωτικό και με φιλικό κόσμο πράγμα που άλλα μέρη το έχουν χάσει. (Παράδειγμα στη Δυτική Αφρική που πήγα πρόσφατα δύσκολα σε άφηναν να βγάλεις φωτογραφίες).

Τώρα μιας και έχω πάει στο Πακιστάν να πω μερικές λεπτομέρειες.
Τη νίλα με την πιστωτική κάρτα που την κράτησε το μηχάνημα, την έπαθα και εγώ στο Πεσάβαρ. Ήταν και απόγευμα, ευτυχώς το επόμενο πρωί πήγα και μου έδωσαν την κάρτα. Αλλά δε θυμάμαι να μου εξήγησαν το λόγο τού ατυχήματος. Τον οποίο γράφεις.
Το πέρασμα Lowari το πέράσαμε μέσα σε μινιμπάς της συγκοινωνίας. Ατέλειωτες κορδέλλες ο δρόμος αλλά ήταν και θεαματικός. Ξεκινήσαμε από το Τσιτράλ πρωί (κατά τις εννέα ή δέκα??) και φθάσαμε Ντιρ την ώρα που έπεφτε ο ήλιος. Το πιο απίθανο που είδα εκεί ψηλά στα 3,000 μέτρα: Ενώ ήταν Αύγουστος σε μια χαράδρα κρατούσε χιόνι. Και ήταν ένα ημιφορτηγό (ντατσούν που λέμε) με Πακιστανούς που μάζευαν αυτό το χιόνι για να το πουλήσουν για πάγο!
Εγώ ήμουν προσκεκλημένος και φιλοξενούμενος δυο Πακιστανών που εργάζονταν στην Ελλάδα. Συνταξίδευα μαζί τους (χωριστά με τον ένα στα ανατολικά με τον άλλον στα ΒΔ). Καλά παιδιά αλλά άσχετοι. Να πω ένα γεγονός. Στο μουσείο της Λαχώρης (αξιόλογο είναι) είδαμε ένα νόμισμα που έγραφε NIKAIA. Και ο Πακιστανός γνωστός μου με ρώτησε αν το έφεραν από τη Νίκαια του Πειραιά!

Καλή ήταν η πρόταση του ιντρονέτα να κόψεις το αρχικό κεφάλαιο στα δυο. Εμένα δε θα με πείραζε και περισσότερα κεφάλαια να είχες. Πχ μπορούσες να έχεις και θεματικά κεφάλαια, όπως για τα φορτηγο-λεωφορεία (τι φοβερό φωτογραφικό υλικό έχεις!). Και με την άλλη Hydronettaπρόταση συντάσσομαι. Αν δεν έχεις πάει στο Παμίρ, θα βρεις εκεί κάτι που θυμίζει το Βόρειο Πακιστάν.
Συγχαρητήρια και ευχαριστίες για την ιστορία.