Γαύδος φάση. Η Γαύδος είναι το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης. Δυο συνεχόμενα καλοκαίρια πήγαμε εκεί. Στην παραλία του Αι-Γιάννη. Το εκκλησάκι βρίσκεται στην κορυφή του ακριανού λόφου. Οι περισσότεροι δεν θα το δούνε ποτέ.
Στην Γαύδο, η φάση είναι χαλαρή. Το νησί το επισκέπτονται άτομα τα οποία έχουν την υπομονή και την θέληση να περάσουν ένα πέλαγος με μια ψαρόβαρκα. Την επιθυμία να επιστρέψουν στην φύση. Η πρόσβαση δεν είναι εύκολη και πολλές φορές έχει απαγορευτικό. Για άλλους ταλαιπωρία, για πολλούς, περιπέτεια. Ο περισσότερος κόσμος που την επισκέπτεται είναι άτομα της πόλης. Άνθρωποι που περνούν την μέρα τους σε συνοικιακές καφετέριες της Αθήνας. Κι όμως, στην Γαύδο η ζωή τους είναι αλλιώς. Εδώ, αγαπάνε τον γυμνισμό, λατρεύουν την φύση, ξαναβρίσκουν την ζωή. Για αυτούς, η Γαύδος είναι η πραγμάτωση του καλοκαιριού. Η παραλία έχει τιρκουάζ χρώματα λόγω της ψιλής άμμου που έχει. Τριγύρω έχει αμμόλοφους. Το αρχαίο κεδρόδασος μαζί με τα θυμάρια έχουν αποικήσει πλήρως την περιοχή. Οι κέδροι δημιουργούν φυσικές κοιλότητες που με μια μικρή προσπάθεια μετατρέπονται σε δεντρόσπιτα. Οι πιο φανατικοί, που μένουν όλο το καλοκαίρι εκεί τα προλαβαίνουν, οι άλλοι στήνουν την σκηνή τους δίπλα από κέδρους έτσι ώστε να έχουν τον απαραίτητο ίσκιο το πρωί.
Στην Γαύδο, δεν υπάρχουν ρολόγια παρά μόνο η κίνηση του ηλίου. Με το που ανατείλει ο ήλιος, το νησί ξυπνάει. Βλέπεις ανθρώπους με τα απολύτως απαραίτητα, ή συνήθως χωρίς αυτά, να μετακινούνται από εδώ και από εκεί. Στην αρχή της παραλίας έχει τρείς ταβέρνες και δύο μίνι μάρκετ Η απόσταση από την πρώτη παραλία είναι δέκα λεπτά, από τη δεύτερη, κανά μισάωρο. Στη δεύτερη πάνε οι πιο σκληροπυρηνικοί, σαν σύγχρονοι Ροβινσώνες Κρούσοι. Παίρνουν προμήθειες, ψαροντούφεκα, έχει και ένα πηγάδι, άρα υπάρχει αρκετή αυτονομία. Στον Λαγκαδά, εμφανίζεται η έννοια της κοινότητας. Το φαγητό είναι συνήθως συλλογική διαδικασία ο καθένας βάζει ότι έχει.
Στην πιο κοντινή παραλία η κατάσταση δεν είναι ίδια. Ο κόσμος πηγαίνει καθημερινά στην ταβέρνα για πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό. Εκεί, βρίσκεις ξανά τον «πολιτισμό». Ζεστό φαγητό, τουαλέτα, οικονομικές συναλλαγές. Να και κάτι που δεν θα έβλεπες στον Λαγκαδά. Εκεί είναι όλα απλές ανταλλαγές. Στην ταβέρνα σερβίρουν επιβλητικές παρουσίες, όπως ένα απόστρατος πιλότος της πολεμικής αεροπορίας γεμάτος τατού με Βούδες. Όπως επίσης και ο ράσταμαν, ένας τύπος που πίνει χαβάνα όλη τη μέρα και σερβίρει με τσόκο στο χέρι.
Η Γαύδος είναι ένα νησί που προσφέρεται για πάγωμα του χρόνου. Δεν κάνεις τίποτα, δεν μιλάς για τίποτα, δεν σκέφτεσαι τίποτα. Απλώς κάθεσαι κάτω από έναν κέδρο σε μια από τις καλύτερες παραλίες στον κόσμο, πίνοντας και βλέποντας *** να παρελαύνουν. Σε μερικούς αρέσει πολύ, σε άλλους καθόλου. Μέση κατάσταση, δύσκολα υπάρχει.
Τέλος.
_____________________________________________________________
Φωτογραφία: Η παραλία του Αγίου Γίαννη
Στην Γαύδο, η φάση είναι χαλαρή. Το νησί το επισκέπτονται άτομα τα οποία έχουν την υπομονή και την θέληση να περάσουν ένα πέλαγος με μια ψαρόβαρκα. Την επιθυμία να επιστρέψουν στην φύση. Η πρόσβαση δεν είναι εύκολη και πολλές φορές έχει απαγορευτικό. Για άλλους ταλαιπωρία, για πολλούς, περιπέτεια. Ο περισσότερος κόσμος που την επισκέπτεται είναι άτομα της πόλης. Άνθρωποι που περνούν την μέρα τους σε συνοικιακές καφετέριες της Αθήνας. Κι όμως, στην Γαύδο η ζωή τους είναι αλλιώς. Εδώ, αγαπάνε τον γυμνισμό, λατρεύουν την φύση, ξαναβρίσκουν την ζωή. Για αυτούς, η Γαύδος είναι η πραγμάτωση του καλοκαιριού. Η παραλία έχει τιρκουάζ χρώματα λόγω της ψιλής άμμου που έχει. Τριγύρω έχει αμμόλοφους. Το αρχαίο κεδρόδασος μαζί με τα θυμάρια έχουν αποικήσει πλήρως την περιοχή. Οι κέδροι δημιουργούν φυσικές κοιλότητες που με μια μικρή προσπάθεια μετατρέπονται σε δεντρόσπιτα. Οι πιο φανατικοί, που μένουν όλο το καλοκαίρι εκεί τα προλαβαίνουν, οι άλλοι στήνουν την σκηνή τους δίπλα από κέδρους έτσι ώστε να έχουν τον απαραίτητο ίσκιο το πρωί.
Στην Γαύδο, δεν υπάρχουν ρολόγια παρά μόνο η κίνηση του ηλίου. Με το που ανατείλει ο ήλιος, το νησί ξυπνάει. Βλέπεις ανθρώπους με τα απολύτως απαραίτητα, ή συνήθως χωρίς αυτά, να μετακινούνται από εδώ και από εκεί. Στην αρχή της παραλίας έχει τρείς ταβέρνες και δύο μίνι μάρκετ Η απόσταση από την πρώτη παραλία είναι δέκα λεπτά, από τη δεύτερη, κανά μισάωρο. Στη δεύτερη πάνε οι πιο σκληροπυρηνικοί, σαν σύγχρονοι Ροβινσώνες Κρούσοι. Παίρνουν προμήθειες, ψαροντούφεκα, έχει και ένα πηγάδι, άρα υπάρχει αρκετή αυτονομία. Στον Λαγκαδά, εμφανίζεται η έννοια της κοινότητας. Το φαγητό είναι συνήθως συλλογική διαδικασία ο καθένας βάζει ότι έχει.
Στην πιο κοντινή παραλία η κατάσταση δεν είναι ίδια. Ο κόσμος πηγαίνει καθημερινά στην ταβέρνα για πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό. Εκεί, βρίσκεις ξανά τον «πολιτισμό». Ζεστό φαγητό, τουαλέτα, οικονομικές συναλλαγές. Να και κάτι που δεν θα έβλεπες στον Λαγκαδά. Εκεί είναι όλα απλές ανταλλαγές. Στην ταβέρνα σερβίρουν επιβλητικές παρουσίες, όπως ένα απόστρατος πιλότος της πολεμικής αεροπορίας γεμάτος τατού με Βούδες. Όπως επίσης και ο ράσταμαν, ένας τύπος που πίνει χαβάνα όλη τη μέρα και σερβίρει με τσόκο στο χέρι.
Η Γαύδος είναι ένα νησί που προσφέρεται για πάγωμα του χρόνου. Δεν κάνεις τίποτα, δεν μιλάς για τίποτα, δεν σκέφτεσαι τίποτα. Απλώς κάθεσαι κάτω από έναν κέδρο σε μια από τις καλύτερες παραλίες στον κόσμο, πίνοντας και βλέποντας *** να παρελαύνουν. Σε μερικούς αρέσει πολύ, σε άλλους καθόλου. Μέση κατάσταση, δύσκολα υπάρχει.
Τέλος.
_____________________________________________________________
Φωτογραφία: Η παραλία του Αγίου Γίαννη
Attachments
Last edited by a moderator:
