Ιορδανία Στην Πέτρα και στην έρημο της Ιορδανίας. (Φλεβάρης του 2020)

[psilos3]

Αν τα σχέδιά σου είναι για λίγες ημέρες, θα σου έλεγα ξεκίνα αύριο. Μόνο την Πέτρα και την έρημο που θα δεις, θα μείνεις εκστασιασμένος

Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για φανταστικό προορισμό που θα είχε μπει ήδη στους επισκεπτόμενους αν δεν είχαμε να αντιπαρέλθουμε όλη αυτή τη κατάσταση. Περιμένω ιδέες!

Α!!! Α και μία συμβουλή για να πας προετοιμασμένος. Εκεί ξέχασε τις πολλές μπύρες, δύσκολα θα τις βρεις.

Δε πρόκειται να ξεμείνω, θα κατέβω προετοιμασμένος, δε γίνεται...

 

[vasiliss]

Παρασκευή: Αθήνα - Άκαμπα

Οι ημέρες είναι λίγες, δύο ολόκληρες και μισή πριν την πτήση, οπότε επικεντρώνομαι σε τρία σημεία ενδιαφέροντος. Την Πέτρα, την έρημο Wadi Rum και τα κοράλλια στην Ερυθρά θάλασσα. Πολύ προσπάθησα να κολλήσω μέσα στο πρόγραμμα και μια βουτιά στην Νεκρά θάλασσα, άλλα μετά από ώριμη σκέψη την άφησα απ’ έξω, καθώς η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη, πάνω από 5 ώρες πήγαινε έλα από την Πέτρα. Ένα ακόμα δίλημμά μου ήταν αν θα πάμε πρώτα στην έρημο ή στην Πέτρα. Τελικά άφησα δεύτερη την έρημο, για να είμαστε πιο κοντά στην Άκαμπα και να έχουμε περισσότερο χρόνο για να βρούμε τον τρόπο που θα δούμε τα κοράλλια.

Είναι Παρασκευή μεσημέρι, φοράω το κολάρο μου, γεμίζω το σακίδιό μου με μια σακούλα φάρμακα και ξεκινάω για το αεροδρόμιο. Ναι, καλά καταλάβατε, η εκδρομή δεν ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Εκτός από την ψύξη και την φαρυγγίτιδα που με ταλαιπωρούν για μέρες, με περιτριγυρίζει και η γρίπη. Εγώ ακάθεκτος όμως, το ταξίδι θα γίνει σε όποια κατάσταση και να είμαι.

Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση σχετικά με μια ταξιδιωτική ασφάλεια που είχα κλείσει για παν ενδεχόμενο.
Παρέα με τα εισιτήρια η Ράιαν προσφέρει με 12 € το άτομο ταξιδιωτική ασφάλεια. Σε χώρα εκτός Ευρώπης πάμε, είπα, ας την κλείσω. Όταν κατόπιν όμως διάβασα τους όρους της, είδα ότι καλύπτουν τις χώρες της Ευρώπης και αυτές που βρέχονται από την Μεσόγειο θάλασσα. Βρέχεται η Ιορδανία από την Μεσόγειο, όχι δεν βρέχεται. Άρα γιατί προσφέρει η Ράιαν αυτή την ασφάλεια, μήπως τελικά μας καλύπτει; Ανταλλάξαμε πολλά μηνύματα μέσω chat και email με την Ράιαν μήπως βγάλουμε άκρη, αλλά άκρη δεν βγάλαμε. Τελικά αποφάσισα να ακυρώσω την ασφάλεια - ήμουν ακόμη μέσα στις 14 ημέρες από την αγορά. Όμως δεν είδα καμία προθυμία από την Ράιαν να επιστρέψει τα χρήματα. Τα οποία τελικά επέστρεψαν μετά από την ανταλλαγή πολλών μηνυμάτων και αφού τους απείλησα ότι θα τους κράξω παντού στα social.

Η επόμενη λύση ήταν η ταξιδιωτική ασφάλεια που πρόσφερε τότε και στους απλούς λογαριασμούς της η Revolut, η οποία ξεκινούσε αυτόματα, αν θυμάμαι καλά, την πρώτη ημέρα που βρισκόσουν στο εξωτερικό και τελείωνε όταν επέστρεφες Ελλάδα. Δεν είμαι και σίγουρος ότι δούλεψε σωστά το σύστημα και ότι θα ήμασταν τελικά καλυμμένοι, γιατί χρεώθηκα μόνο τις 2 ημέρες του ταξιδιού, με 1,25€ για κάθε ημέρα. Από ότι βλέπω, τώρα πια δεν προσφέρει αυτού του είδους την ασφάλεια στους απλούς χρήστες.
Τέλος παρένθεσης.

Περιμένοντας για την επιβίβαση, πιστεύω ότι θα βρεθούμε σε ένα μισοάδειο, λόγω εποχής, αεροπλάνο, όμως είναι γεμάτο ασφυκτικά με νέους 20 με 30 ετών. Μάλλον σε λάθος εποχή γεννηθήκαμε, λέω του Γ.
Μετά από 2 ώρες προσγειωνόμαστε ωραία και καλά στην Άκαμπα. Βίζα για άφιξη και αναχώρηση από Άκαμπα δεν χρειάζεται, ευτυχώς. Έχουμε νοικιάσει αυτοκίνητο από την Sixt, γιατί ο χρόνος είναι λίγος και θέλουμε να έχουμε την μέγιστη ευελιξία. Όσο ο Γ. παίρνει κάρτα σιμ με Ιορδανικό νούμερο, (15€) εγώ πηγαίνω στα κιόσκια που είναι στη σειρά έξω από το αεροδρόμιο για να συνεννοηθώ για το αυτοκίνητο. Μας παίρνει ένας Ιορδανός που τρέχει σαν τρελός για να μας πάει στην πόλη που είναι το γραφείο. Μας κάνει και μίνι ξενάγηση στον δρόμο και μας λέει ότι οι ξένοι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από την αστυνομία, εκτός και έχουν μαζί τους χασίς.
Στο γραφείο κάνουμε και την πλήρη ασφάλεια με 75 jod, περίπου 100€, που πληρώσαμε με ρεβολούτ, για να έχουμε το μυαλό μας ήσυχο. Μας δεσμεύει στην κάρτα και 150 jod , τα οποία αποδεσμεύτηκαν περίπου 2 εβδομάδες αργότερα. Μας δείχνει το αυτοκίνητο που μας έφερε, ένα μεγαλούτσικο mitsubishi lancer, αυτόματο. Καταγράφει τις ζημιές, αν και είχαμε πλήρη απαλλαγή και τα καύσιμα και μας λέει να προσέχουμε γιατί οι οδηγοί στην Ιορδανία είναι τρελοί. Εγώ πάντως όσο λίγο οδήγησα στη χώρα δε διαπίστωσα κάτι τέτοιο, εκτός ενός μόνο περιστατικού που θα σας διηγηθώ αργότερα. Φαντάζομαι στις μεγάλες πόλεις θα γίνεται χαμός.
Είναι η πρώτη φορά που οδηγώ αυτόματο αυτοκίνητο και έχω ένα άγχος. Το πόδι ασυναίσθητα ψάχνει τον συμπλέκτη και αντί για αυτόν πατά το φρένο. Το πως δεν τρακάραμε είναι ένα θαύμα. Το αποφάσισα, ποτέ ξανά αυτόματο αυτοκίνητο για εμένα.

Είναι Παρασκευή, αργία γι' αυτούς και γίνεται χαμός στους δρόμους. Το ξενοδοχείο είναι πολύ κοντά, οπότε παρκάρουμε το αυτοκίνητο, κάνουμε τσεκ ιν κατά τις 10 μμ, καλούμε με βάιμπερ την οικογένεια και βγαίνουμε για βόλτα και φαγητό στην πόλη. Ο υπάλληλος στο ξενοδοχείο μας έχει προτείνει κάποια μαγαζιά για φαγητό, αλλά δεν βρήκαμε κανένα. Πεινάμε σαν λύκοι, οπότε τρώμε κάτι σαουρμάδες στο πόδι και συνεχίζουμε την βόλτα. Περπατάμε αρκετά, βγάζουμε 50€ με ρεβολούτ, για να δούμε τι παίζει, αλλά κρατάνε οι τράπεζες προμήθεια και δεν συμφέρει. Κάνουμε ακόμα 50€ ο καθένας σε ανταλλακτήριο χωρίς να πολύ ξέρουμε την ισοτιμία. Παίρνουμε και κάτι σιροπιαστά από ένα ζαχαροπλαστείο που μας γυάλισε στο μάτι, το Pistachio, για το ξενοδοχείο και φεύγουμε για ύπνο. Αύριο έχουμε πρωινό ξύπνημα γιατί πρέπει να είμαστε νωρίς στην Πέτρα.

 

[vasiliss]

Σάββατο: Στην Πέτρα.

Και πάμε στο κυρίως μενού, στο ένα από τα δύο σημεία που με μάγεψαν στο σύντομο αυτό ταξίδι, στην Πέτρα.

Κατά τις 7 σηκωθήκαμε, φάγαμε πρωινό, πληρώσαμε και φύγαμε γρήγορα γρήγορα για να φτάσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα στην Πέτρα. Τόσο γρήγορα που παραλίγο να φάω λάχανο έναν ταλαίπωρο παππού, είπαμε ποτέ ξανά αυτόματο αυτοκίνητο.

Και έτσι βρεθήκαμε για πρώτη φορά μπροστά στο πανέμορφο θέαμα των γκρίζων κατάξερων βουνών της περιοχής και έπειτα στα κοκκινόξανθα χρώματα των βουνών και της ερήμου. Εικόνες γενικά πρωτόγνωρες για εμάς.
Αρκετά έξω από την πόλη συναντάμε ένα μπλόκο στρατού, όπου απλώς μας ρωτάνε από που είμαστε και φεύγουμε.
Ο δρόμος είναι φαρδύς, όχι όμως με το καλύτερο οδόστρωμα, ούτε κάτι πολύ τραγικό. Όλα τα βενζινάδικα έχουν την ίδια τιμή, οπότε ήρθε η στιγμή να βάλουμε καύσιμα, 90άρα βενζίνη μας είχε προτείνει ο υπάλληλος της sixt, η οποία εκείνη την εποχή είχε 0,75jod.

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, στρίβουμε αριστερά και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε τα βουνά. Συναντάμε ομίχλη, η οποία σιγά σιγά πυκνώνει και μετά από λίγο δεν βλέπουμε στην κυριολεξία ούτε την μύτη μας. Σταματάμε για ένα τέταρτο στην άκρη μπας και… αλλά τίποτα. Ευτυχώς δεν έχει κίνηση - δύο τρία αυτοκίνητα συναντήσαμε όλα κι όλα - και έτσι παίρνω την απόφαση να ξεκινήσω με την μικρότερη ταχύτητα, μπας και φτάσουμε ποτέ . Έχουν αρχίσει και με ζώνουν τα φίδια, ότι ίσως βρούμε την Πέτρα κλειστή και με πιάνει απελπισία. Βάζω τον Γ. να πάρει τηλέφωνο στο Visitor Center, αλλά δεν απαντούν. Μετά μου έρχεται η ιδέα να πάρουμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, όπου μας καθησυχάζουν ότι η Πέτρα είναι ανοιχτή. Με αναπτερωμένο ηθικό συνεχίζω την κουραστική και επικίνδυνη αυτή οδήγηση για πάνω από μισή ώρα και ναι, σιγά σιγά καθαρίζει το τοπίο. Βρισκόμαστε πάνω από τα λαβυρινθώδη βουνά της Πέτρας, όπου μεγαλούργησε η φύση αλλά και οι Ναβαταίοι. Βγαίνουμε έξω στον δαιμονισμένο αέρα για λίγες φωτογραφίες και ανακουφισμένοι ξεκινάμε για το Visitor Center.

Πριν το ταξίδι, στο μυαλό μου είχα να σταματήσουμε για λίγο στην πηγή του Μωυσή, που είναι λίγο πριν την πόλη, και αν φτάναμε νωρίς, να κάναμε πρώτα ένα γρήγορο πέρασμα από την μικρή Πέτρα. Δυστυχώς η ομίχλη και η καθυστέρηση, μας ανάγκασαν να τα αφήσουμε και τα δύο και να πάμε, όλο χαρά, για το κυρίως πιάτο.

Επιτέλους φτάνουμε έξω από την Πέτρα. Το πάρκινγκ για το αυτοκίνητο ήταν δωρεάν. Φορέσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε, βάλαμε γάντια σκούφους και κασκόλ, γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό, φορτωθήκαμε νερά και κολατσιό και φύγαμε για να βγάλουμε τα εισιτήρια.

Λίγο πριν τα εκδοτήρια, μας προσεγγίζει ένα ζευγαράκι από την Αργεντινή!!! και μας κάνει την εξής πρόταση: Έχουν βγάλει το εισιτήριο για τις δύο ημέρες που κοστίζει 55jod, μπήκαν την πρώτη μέρα, δεν θα μπουν σήμερα και μας το δίνουν για 25jod, δηλ. στη μισή τιμή του ημερήσιου εισιτηρίου. Εγώ κάνω να φύγω, αλλά ο Γ. με σταμάτησε. Κοιτάζουμε τα εισιτήρια και βλέπουμε γραμμένα πάνω τα ονόματα των παιδιών. Εγώ είμαι αρνητικός, αλλά τελικά με τα πολλά αποφασίζουμε να δοκιμάσει ο ένας μας να δούμε αν θα περάσει. Πηγαίνει ο Γ. και εγώ περιμένω με το ζευγαράκι να δω τι θα γίνει. Όπως ήταν φυσικό του ζήτησαν το διαβατήριο και όταν τους είπε ότι το έχει στο ξενοδοχείο του απάντησαν να πάει να το φέρει. Αργότερα διάβασα ότι ήταν συνηθισμένη απάτη και γι’ αυτό έβαλαν τα ονόματα πάνω στα εισιτήρια των δύο ημερών. Με αυτά και με αυτά χάσαμε κι εδώ χρόνο με βλακείες και η Πέτρα μας περίμενε να την εξερευνήσουμε. Πληρώσαμε 50 jod +1 για την χρήση κάρτας και μπήκαμε.

Η αρχή δεν σε προετοιμάζει για ότι θα επακολουθήσει, αλλά όταν μπαίνεις στο φαράγγι Siq νιώθεις ένα δέος, έναν θαυμασμό για το τι δημιούργησε η φύση. Ευτυχώς την ημέρα εκείνη υπήρχαν λιγοστοί τουρίστες, καθόλου ενοχλητικοί πωλητές υπηρεσιών, γενικά ελάχιστη ανθρώπινη ενόχληση. Να που ο κακός καιρός μπορεί να έχει και κάποιο όφελος. Και τώρα αρχίζει ο φωτογραφικός μαραθώνιος, η ανθρώπινη ματαιοδοξία που πιστεύει ότι μπορεί να αιχμαλωτίσει το μεγαλείο μέσα σε μια, δύο, τρεις, μπορεί και χίλιες φωτογραφίες.

Προετοιμασμένοι για το τι θα επακολουθήσει, περιμένουμε σε κάθε στροφή να ξεπροβάλει το Θησαυροφυλάκιο. Και ναι, μετά από κανένα μισάωρο εμφανίζεται μεγαλοπρεπές και εντυπωσιακό μπροστά μας. Ότι και να έχει ακούσει κανείς, ότι και να έχει δει, η πραγματικότητα είναι απείρως πιο εντυπωσιακή και καθηλωτική. Αφού το περιεργαστήκαμε από όλες τις πλευρές και τραβήξαμε κι εκεί άπειρες φωτογραφίες, λίγο πιο δεξιά βρήκα το σύντομο “μονοπάτι” που σε οδηγεί σε κάτι βράχους πιο ψηλά από όπου μπορείς να πάρεις μερικές φωτογραφίες του από ψηλά. Εκεί συνήθως έχουν στήσει το τσαρδάκι του οι βεδουίνοι και για να μπορέσεις να βγάλεις τις φωτογραφίες σου πρέπει να αγοράσεις κάτι από αυτούς ή να πιείς ένα τσάι. Ο αέρας είναι τόσο δυνατός και το κρύο τόσο τσουχτερό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας εκεί, ούτε βεδουίνος μα ούτε τουρίστας. Μόνοι μας λοιπόν στρογγυλοκαθίσαμε και απολαύσαμε το θέαμα για όση ώρα θέλαμε.

Όμως δυστυχώς δεν έχουμε άπλετο χρόνο, οπότε πρέπει να ξεκινήσουμε για το κυρίως μονοπάτι, που είναι ο επόμενος στόχος μας. Αφήνουμε λοιπόν πίσω μας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, το Θησαυροφυλάκιο, με τη συγκλονιστική αρχιτεκτονική του, και μετά τα βράχια του φαραγγιού, το τοπίο ανοίγει και προχωράμε στο κάτω τμήμα της πόλης. Είναι το βασικό μονοπάτι (main path) έως το Μοναστήρι (Ad Deir). Σε όλη τη διαδρομή θα συναντήσουμε τον δρόμο με τις προσόψεις (street of facades),το ρωμαϊκό θέατρο, και από εκεί ξεκινά και η κεντρική οδός της πόλης με τους κίονες, το Νυμφαίο, τις τρεις αγορές, τους βασιλικούς τάφους, το ανάκτορο και το τέμενος. Έχω έρθει διαβασμένος, και πολύ θα ήθελα να ανακαλύψω ένα ένα τα μέρη αυτά, αλλά ο χρόνος είναι περιορισμένος. Θα πάμε πρώτα στο Μοναστήρι, και μετά αν έχουμε χρόνο και κουράγιο θα εξερευνήσουμε ότι από αυτά μπορούμε, λέω στον Γ.
Το μονοπάτι για εκεί ανηφορικό, τα πόδια σιγά σιγά βαραίνουν, αλλά το τοπίο δεν σε αφήνει να σκεφτείς την κούρασή σου. Και να, τελικά ξεπροβάλει μπροστά μας και το Μοναστήρι. Μεγαλύτερο, πιο λιτό, αλλά εξίσου εντυπωσιακό. Ήρθε η ώρα για λίγη ξεκούραση στον καφενέ απέναντι από το μνημείο και τον πρώτο μας καφέ με κάρδαμο.

Πιο ψηλά ξεχωρίζουν τα σημεία από όπου μπορείς να αγναντέψεις έως και τα βουνά του Ισραήλ στα δεξιά και το βουνό που είναι θαμμένος ο Μωυσής και ο Ααρών στα αριστερά. Ήταν ο τελευταίος στόχος μας πριν πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού.

Όταν κατηφορίσαμε το μονοπάτι της επιστροφής, μας είχε μείνει μια ώρα μέχρι το κλείσιμο. Οπότε έπρεπε να είμαστε επιλεκτικοί σε τι θα δούμε. Η αλήθεια είναι ότι και τα πόδια μας δεν βαστούσαν για πολλά πολλά. Μετά λοιπόν από τους βασιλικούς τάφους και το αρχαίο θέατρο, ψάξαμε στα μαγαζάκια των βεδουίνων για σουβενίρ, μιας και είχα διαβάσει ότι εδώ θα βρούμε τα φτηνότερα. Όμως από την μία τα περισσότερα την ημέρα αυτή ήταν κλειστά λόγω μειωμένης προσέλευσης τουριστών και καιρού, από την άλλη ο αρχαιολογικός χώρος είχε σχεδόν αδειάσει, είμασταν οι τελευταίοι των τελευταίων. Ψωνίσαμε ότι προλάβαμε και κατά τις 17.30 διαβήκαμε την έξοδο της Πέτρας, πλήρως ικανοποιημένοι, ενθουσιασμένοι θα έλεγα, αλλά ψόφιοι από την κούραση και πεινασμένοι σαν λύκοι. Μέσα σε 6,5 ώρες είχαμε κάνει περίπου 18 χιλιόμετρα και είχαμε γεμίσει τα μάτια μας αλλά και τις φωτογραφικές μας με απίστευτες εικόνες.

Επιστροφή στο δωμάτιο, ένα ζεστό μπάνιο για να φύγει η κούραση και βουρ στην πόλη για να φάμε επιτέλους κάτι. Και αφού το έχουμε ψάξει, διαβάσαμε κριτικές και βρήκαμε επιτέλους το εστιατόριο, όπου θα φάμε, πριν μπούμε μέσα, γίνεται γενικό μπλακ άουτ στην πόλη. Και τώρα; λέω του Γ. Πάμε από εδώ, πάμε από εκεί μες τα σκοτάδια και καταλήγουμε στο πρώτο εστιατόριο που είχε προνοήσει και είχε βάλει μπρος την γεννήτρια.

Τελείωσε κι αυτή η ημέρα και μία εξίσου εντυπωσιακή μας περιμένει την επόμενη.

Ακολουθούν οι φωτογραφίες της ημέρας.

 

[vasiliss]

Φωτογραφίες από την Πέτρα.


Στον δρόμο για την Πέτρα.

Επιτέλους η ομίχλη εξαφανίστηκε.
Τα φαράγγια μέσα στα οποία μεγαλούργησαν οι Ναβαταίοι.

Και τώρα αρχίζει το καλό.

Μετά από πια στροφή θα δούμε άραγε το Θησαυροφυλάκιο;

Να το, ξεπρόβαλε.

Και από ψηλά.

Ξεκινάμε το main path:

Και την ανηφόρα για το Μοναστήρι. Εκπληκτικό και αυτό το κομμάτι.
(Λίγο οι παράγκες με την πραμάτεια των Βεδουίνων να έλειπαν...)

Λοιπόν αυτό το μαντήλι, ήταν η απόλυτη αγορά της ημέρας. Τι να σου κάνει ο σκούφος, το κασκόλ ή η balaclava, το απόλυτο γκάτζετ για το κρύο. Όταν με το καλό πάμε στα χιόνια, αυτό θα φορέσω αν μάθω βέβαια να το δένω σωστά.

Το Μοναστήρι, εξίσου εντυπωσιακό.

Κάπου εδώ βλέπεις μέχρι τα βουνά του Ισραήλ - αν ξέρεις βέβαια να κοιτάξεις προς την σωστή κατεύθυνση.

Και συνεχίζουμε για λίγο την ανηφόρα, μέχρι να πάρουμε την κατηφόρα της επιστροφής.

Πάμε για τους βασιλικούς τάφους:

Οι χρωματισμοί στο εσωτερικό εντυπωσιακοί, δεν μπορεί να τους αποδώσει η φωτογραφία.

Και το αρχαίο θέατρο.

Και δυο τελευταίες φωτογραφίες από το φαράγγι Siq στην επιστροφή.

Θα έβαζα περισσότερες φωτογραφίες, αλλά κάτι έχει πάθει σήμερα η σύνδεσή μου και σέρνεται.
Για να ανεβάσω αυτές, μου πήρε πάνω από μία ώρα.

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Δώσε πράγμα στο λαό Βασίλη.Υπεροχες φωτογραφίες.... Γνωρίζεις αν από Άκαμπα υπήρχαν/υπάρχουν ημερήσιες εκδρομές προς τη Πέτρα;Δεν ρωτάω αν συμφέρει από θέμα χρόνου κλπ.

 

[vasiliss]

Δώσε πράγμα στο λαό Βασίλη.Υπεροχες φωτογραφίες.... Γνωρίζεις αν από Άκαμπα υπήρχαν/υπάρχουν ημερήσιες εκδρομές προς τη Πέτρα;Δεν ρωτάω αν συμφέρει από θέμα χρόνου κλπ.

Δυστυχώς δεν γνωρίζω Κωνσταντίνε. Δεν το έψαξα καθόλου γιατί είχα πάντα στο μυαλό μου ότι θα κινηθούμε αυτόνομα. Σίγουρα βέβαια, πολλοί είχαν κινηθεί τότε με ταξί, σε περίπου φιξ τιμές. Όταν υπολόγισα λίγο τις τιμές για μετακίνηση με ταξί ή νοικιασμένο αυτοκίνητο, ερχόταν περίπου μία ή άλλη. Προτίμησα το νοικιασμένο, γιατί σου παρέχει πλήρη ευελιξία και για εμένα τότε αυτό ήταν το ζητούμενο.
Μου φαίνεται σχεδόν αδύνατο πάντως να μην υπάρχουν ημερήσιες εκδρομές από Άκαμπα. Όταν με το καλό αποφασίσεις, είμαι σίγουρος ότι θα βρεις.

 

[vasiliss]

Κυριακή: Στην έρημο Wadi Rum.

Σηκωθήκαμε στις 7 πάλι σήμερα, με πόνο στις γάμπες είναι η αλήθεια, αλλά ευδιάθετοι, γιατί μια ακόμη συναρπαστική ημέρα μας περίμενε. Φάγαμε πρωινό, στον μεγαλύτερο μπουφέ που έχω ποτέ δει και ξεκινήσαμε για την έρημο. Είχα δώσει ραντεβού με τον Γιουσέφ στις 9.30 στο Wadi Rum rest house.

Πώς είχα βρει τον Γιουσέφ και το camp του;
Έψαξα στο Booking, διάβασα κριτικές και έκλεισα σε μερικά που μου άρεσαν διαμονή, για να βρω το τηλέφωνό τους. Είχα σημειώσει μερικά και από το φόρουμ. Έστειλα μήνυμα με το what's app λέγοντας τι ζητούσα και πήρα προσφορές. Αυτό που ήθελα ήταν διαμονή σε δίκλινη σκηνή, ολοήμερο τουρ, βόλτα με καμήλες και φαγητό: μεσημεριανό, βραδινό και πρωινό. Από διαμονή με ενδιέφερε να είναι κάτι αξιοπρεπές και καθαρό. Με τα πολλά κατέληξα στον Γιουσέφ που μου έδινε όλα τα παραπάνω στα 65 jd το άτομο.

Μιλήσαμε την προηγούμενη για να βεβαιωθώ ότι όλα είναι οκ, του έστειλα και μια φωτογραφία μου για να με γνωρίσει και ήμασταν έτοιμοι.

Ένα άγχος για το τι θα συναντούσα στον δρόμο το είχα. Και δεν έπεσα έξω. Μόλις ανηφορίσαμε τα βουνά, η ομίχλη έκανε πάλι την εμφάνιση της, εξίσου ή και περισσότερο πυκνή. Το είχα μάθει πια το μάθημά μου. Υπομονή, σιγά σιγά και μεγάλη προσοχή.
Τι δεν είχαμε δει ακόμα στην Ιορδανία; Χιόνι!!! Ναι, στο ψηλότερο σημείο του βουνού άρχισε να ρίχνει ένα ψιλό περίεργο χιόνι. Μέχρι να πάρουμε να κατηφορίζουμε και να ξεκαθαρίζει το τοπίο, τα είχα δει όλα από την υπερένταση και το άγχος. Έβαλα τον Γ. να πάρει τηλέφωνο τον Γιουσέφ, να του πει ότι θα καθυστερήσουμε και να ρωτήσει πώς ήταν στην έρημο ο καιρός. Ευτυχώς εκεί ήταν όλα καλά.

Στην εθνική μετά από μια μπόρα βγήκε επιτέλους λαμπρός ο ήλιος και έτσι έλαμψαν κι εμάς τα πρόσωπά μας. Πέντε χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο χωριό Wadi Rum, μας σταμάτησαν στο Visitor center για να πληρώσουμε 5 jd για την είσοδο στην έρημο.
Στο Wadi Rum rest house μας έκανε νόημα ένα παλληκάρι, που ήταν ο Γιουσέφ, με είχε γνωρίσει από την φωτογραφία που του είχα στείλει.

Μας φόρτωσε σε ένα αγροτικό και μας πήγε ως την έξοδο του χωριού που μας περίμεναν οι καμήλες. Αν και έμπειρος γαϊδουροκαβαλητής από μικρός, η καμήλα είναι άλλο πράγμα και θέλει λίγη εξάσκηση για να μπορέσεις να έχεις τα χέρια ελεύθερα για φωτογραφίες. Ο πιτσιρικάς οδηγός μας, μας έκανε αρκετά ζικ ζακ για να περάσει η μία ώρα που είχαμε συμφωνήσει με τον Γιουσέφ και καταλήξαμε στην πηγή του Λώρενς. Εκεί συναντήσαμε τον λιγομίλητο οδηγό μας, τον Αλί. Μας προέτρεψε να ανηφορίσουμε προς την πηγή όπως και οι υπόλοιποι τουρίστες. Η θέα της ερήμου από ψηλά ήταν απερίγραπτη. Καθόμασταν, βγάζαμε φωτογραφίες και δεν την χορταίναμε. Και δεν είχαμε δει ακόμη τίποτα.
Κατηφορίσαμε, ζητήσαμε από τον Aλί να μας δέσει σωστά τα μαντήλια μας, ανεβήκαμε στην καρότσα και ξεκινήσαμε για την επόμενη στάση.

Για το που θα πάμε και τι θα δούμε η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνεννοηθεί με τον Γιουσέφ, μέσες άκρες ήξερα από το φόρουμ το πρόγραμμα που έκαναν οι περισσότεροι και υπολόγιζα ότι όλοι το ίδιο κάνουν. Και έτσι τελικά ήταν. Παντού συναντούσαμε, τους ίδιους που πήγαιναν λίγο πριν ή λίγο μετά από εμάς. Ίσως να άλλαζαν ελαφρώς την σειρά των αξιοθέατων, αναλόγως με το που ήταν το camp του κάθε ενός. Από camp πάντως συναντήσαμε δεκάδες.

Η επόμενη στάση ήταν σε έναν αμμόλοφο που είχε σχηματιστεί πίσω από έναν τεράστιο βράχο. Η έρημος της Wadi Rum δεν φημίζεται για τους αμμόλοφους της σαν αυτούς που βλέπουμε στην Σαχάρα. Εκείνο που την χαρακτηρίζει είναι οι περίεργα σμιλεμένοι κοκκινωποί βράχοι από ψαμμίτη και το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της που αλλάζει ανάλογα το φως της ημέρας. Έχει όμως και αμμόλοφους. Κάποιοι είχαν φέρει και σανίδες μαζί τους και προσπαθούσαν να κάνουν Sandboarding. Εμείς ανηφορίσαμε στην κορυφή, καθίσαμε στην άμμο και απολαύσαμε το θέαμα που απλωνόταν γύρω μας. Μάλλον επαναλαμβάνομαι, αλλά θα το ξαναπώ, ήταν φανταστικά, δεν χωρούσε ο νους σου που βρισκόσουν και τι έβλεπες.

Κάθε φορά που αφήναμε το αυτοκίνητο, ρωτούσαμε τον Αλί πόση ώρα είχαμε για να ξέρουμε πότε πρέπει να γυρίσουμε για να προλάβουμε να τα δούμε όλα. Διαφορετικά ήμασταν ικανοί να καθίσουμε με τις ώρες και να χαζεύουμε - και να βγάζουμε φωτογραφίες, μην ξεχνιόμαστε.

Πάμε για το επόμενο. Το φαράγγι Khazali. Ένα φαράγγι στο οποίο έχουν βρει πετρογλυφικά. Δεκάδες φιγούρες ανθρώπων που κρατούν τόξα και βέλη, ζώα όπως καμήλες, αγριοκάτσικο και άλογο, καθώς και σύμβολα που πιστεύεται ότι αποτελούν ένα πρώιμο είδος γραφής.
Περπατήσαμε μερικές δεκάδες μέτρα μέσα σε αυτό, ψάξαμε και ανακαλύψαμε τα πετρογλυφικά, έως ότου φτάσαμε σε κάποιο σημείο που είχε νερό και φαινόταν δύσκολο έως αδύνατο να συνεχίσεις. Εγώ κάπου είχα διαβάσει ότι μπορούσες να το διασχίσεις, αλλά δεν είδα κανέναν άλλο να το κάνει και έτσι γυρίσαμε και εμείς πίσω.

Επόμενη στάση, η μικρή γέφυρα. Ένας βράχος που σχηματίζει μια γέφυρα. Δεν ενδείκνυται για υψοφοβικούς καθώς από την μία πλευρά του ο γκρεμός είναι αρκετές δεκάδες μέτρα. Εκείνη την στιγμή φυσούσε και αέρας και έκανε το τόλμημα να φωτογραφηθείς πάνω στην γέφυρα λίγο επικίνδυνο, αλλά έχει και η αδρεναλίνη την χάρη της.

Είχε φτάσει το μεσημέρι και όπως φαινόταν είχε έρθει η ώρα του φαγητού. Δίπλα από κάθε σημείο ενδιαφέροντος, υπήρχε πάντα και μια σκηνή, όπου πουλούσαν αναμνηστικά, πάντα έκαιγε μία φωτιά και η τσαγιέρα είχε ζεστό τσάι για τους βεδουίνους και τους επισκέπτες. Στο συγκεκριμένο σημείο η σκηνή ήταν μεγαλύτερη και είχε μέσα αρκετούς πάγκους. Εκεί θα τρώγαμε το μεσημεριανό μας. Τι μας είχε μαγειρέψει ο Αλί; Θα σας το πω αλλά μην σας τρέξουν τα σάλια. Ο Αλί λοιπόν μας παρέδωσε μια πλαστική σακούλα που μέσα περιείχε εις διπλούν: αραβικές πίτες, χυμούς, κονσέρβες σαρδέλα, αγγούρια και ντομάτες, χούμους συσκευασμένα, πορτοκάλια και κάτι συσκευασμένα γλυκά. Γεύμα λουκούλειο δηλαδή. Τόση ήταν η έκπληξή μας που δεν σκεφτήκαμε εκείνη την στιγμή να τα βγάλουμε φωτογραφία. Όμως βγάλαμε μερικές με τους βεδουίνους που μας πρόσφεραν τσάι γύρω από την φωτιά μετά το γεύμα.
Ας είναι, είχαν χορτάσει τα μάτια μας μέχρι τώρα, αφού δεν ήταν γραφτό να χορτάσει η κοιλιά μας.

Πάμε για άλλα και τα άλλα είναι το σπίτι του Λώρενς. Ένα μισογκρεμισμένο κτίσμα, στα ριζά ενός βράχου, πάνω στον οποίο οι τουρίστες είχαν στήσει αναρίθμητους πύργους της τύχης. Εκεί τριγύρω θαρρώ μας είπε ο Αλί ότι είχαν γυριστεί πολλές σκηνές από τον Λώρενς της Αραβίας, την ταινία που έκανε διάσημη την έρημο και αποτέλεσε από τότε πόλο έλξης πολλών τουριστών. Και δεν ήταν η μόνη ταινία που γυρίστηκε εδώ, αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές, από πολύ γνωστές έως παντελώς άγνωστες.
Να σας πω ότι η θέα ήταν καταπληκτική; ας μην το πω γιατί νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι. Εκείνη την ώρα ο ουρανός είχε και κάτι πουπουλένια σύννεφα και ήταν το κάτι άλλο να κάθεσαι και να θαυμάζεις. Αλλά όλα αυτά στο επόμενο κεφάλαιο που θα έχει τις φωτογραφίες.

Άλλη μια στάση μας περιμένει, το μανιτάρι. Το οποίο εγώ για κάποιο περίεργο λόγο πίστευα ότι ήταν πολλά και όχι μόνο ένα. Μια ψιλοαπογοήτευση την πήρα, αλλά μη τα θέλουμε όλα δικά μας, τόσα πράγματα και θαύματα είχαμε δει μέχρι τώρα.

Έχει κι άλλο ή τελειώσαμε; Αμ δε που τελειώσαμε. Έχουμε να διασχίσουμε και ένα φαράγγι πεζοί. Μας αφήνει λοιπόν ο Αλί στην μία άκρη και μας λέει ότι θα μας περιμένει στην άλλη άκρη του φαραγγιού με το αμάξι. Πόση ώρα θα μας πάρει, ρώτησα. Περίπου 20 λεπτά ήταν η απάντηση. Για κάποιο περίεργο λόγο, εμένα μου είχε καρφωθεί η ιδέα πως ήταν η τελευταία στάση μας και τα είχαμε δει όλα όσα γνώριζα. Οπότε θεώρησα ότι είχαμε άπλετο χρόνο μπροστά μας. Χαζέψαμε λοιπόν από εδώ, σκαρφαλώσαμε από εκεί, βγάλαμε πάλι άπειρες φωτογραφίες και τα 20 λεπτά τα κάναμε περίπου 1 ώρα. Όταν φτάσαμε στην άλλη άκρη, βρήκαμε τον Αλί ανήσυχο να μας περιμένει. Γιατί αργήσατε τόσο; μας ρώτησε και μας φόρτωσε άρον άρον στο φορτηγάκι. Είχαμε και άλλο να δούμε και μάλιστα το πιο διάσημο. Μα κάνουν τέτοια λάθη Βασίλη;

Το πιο διάσημο λοιπόν ήταν η μεγάλη πέτρινη γέφυρα, την οποία εγώ πίστευα ότι είχαμε δει όταν είδαμε την μικρή. Εκεί έχουν μαζευτεί όλα τα τουρ και οι τουρίστες σκαρφαλώνουν και περιμένουν στη σειρά για μια φωτογραφία πάνω στο εκπληκτικό αυτό θαύμα της φύσης. Ευτυχώς οι επισκέπτες δεν ήταν και τόσοι πολλοί, οπότε μπορέσαμε κι εμείς να κάνουμε το τουριστικό μας καθήκον. Δεν μπορέσαμε όμως να χαζέψουμε και πολύ, καθώς ο Αλί μας πήρε βιαστικά για να πάμε στο camp. Πλησίαζε η ώρα του ηλιοβασιλέματος και ήθελε να προλάβουμε να το δούμε. Αφού μας έδειξε την σκηνή μας, αφήσαμε τα πράγματά μας και μας είπε που έπρεπε να πάμε για να έχουμε ωραία θέα στο ηλιοβασίλεμα.

Σκαρφάλωμα πάλι λοιπόν. Βρήκαμε ένα ωραίο πλάτωμα και απολαύσαμε το θέαμα. Νομίζω ότι είναι το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα που έχω δει στη ζωή μου. Το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της ερήμου σε συνδυασμό με το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα του ήλιου και τα μολυβένια σύννεφα, ήταν το κάτι άλλο. Λίγο πιο πέρα ήταν ένα ζευγάρι Γερμανών που έμεναν κι αυτοί στο ίδιο camp. Θα τους γνωρίζαμε καλύτερα το βράδυ.
Δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε από εκεί, ακόμα και όταν είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο κλείσιμο για μια συναρπαστική ημέρα.

Γυρίσαμε στις σκηνές μας, ξαπλώσαμε λίγο να ξεκουραστούμε, αλλά δεν προκάναμε, γιατί χτύπησαν να μας καλέσουν να πάμε στην μεγάλη σκηνή για τσάι.

Γύρω από την φωτιά, τρεις βεδουίνοι, οι Γερμανοί κι εμείς πίναμε τσάι και συζητούσαμε. Μας είπαν ότι περίμεναν και ένα γκρουπ 10 ατόμων από την Εσθονία. Μετά από καμιά ώρα ήρθε η ώρα του βραδινού και μετακομίσαμε σε μιαν άλλη σκηνή που εκτελούσε χρέη τραπεζαρίας. Έχει γούστο να φάμε όπως το μεσημέρι, είπα του Γ. Όμως ευτυχώς είχαμε μαγειρεμένο φαγητό, κοτόπουλο με λαχανικά και ρύζι και σαλάτα. Πεντανόστιμο. Κατέφθασαν και οι Εσθονοί και κάπως μεγάλωσε η παρέα. Αφού αποφάγαμε, καταλήξαμε πάλι στην άλλη σκηνή για τσάι. Τόσο τσάι μέσα σε μία ημέρα, δεν πρέπει να έχω πιει στην ζωή μου.

Εκεί ο Γερμανός μου είπε τα παράπονά του για τον Γιουσέφ. Αυτοί είχαν κλείσει την διανυκτέρευση μέσω Booking σε εξευτελιστική τιμή, 5-10€ θαρρώ. Όταν έφτασαν στο χωριό, τους ζήτησε έξτρα για την μεταφορά στο camp και φυσικά και για το φαγητό, αφού αλλού δεν μπορούσαν να φάνε. Και από την ώρα που έφτασαν τους πίεζε να κάνουν κάποιο τουρ. Οι Γερμανοί ανένδοτοι όμως. Την επόμενη είχαν κανονίσει να πάνε στην Πέτρα. Η όλη διαμονή τελικά τους στοίχισε 60-70jod, αλλά νομίζω ότι πήραν μόνο μια μικρή γεύση της ερήμου, και έχασαν την ουσία της επίσκεψης, που δεν είναι άλλη από το τουρ. Αυτοί βέβαια ένιωθαν ικανοποιημένοι, οπότε περί ορέξεως …

Καλό το τσάι και η κουβέντα, αλλά κατά τις 10.30 τα μάτια άρχισαν να κλείνουν. Χαζέψαμε για λίγο το κρυφτό του φεγγαριού με τα σύννεφα στον ουρανό και κλειστήκαμε στην σκηνή μας. Εγώ είχα καβατζώσει από νωρίς 4 κουβέρτες και ήμουν ετοιμοπόλεμος να αντιμετωπίσω το βραδινό κρύο, που στην έρημο είναι τσουχτερό. Φόρεσα τα ισοθερμικά μου, τρύπωσα στο κρεβάτι και όλα κύλησαν ομαλά.

 

[vasiliss]

Φωτογραφίες από την έρημο Wadi Rum:

Ναι, αυτό το λευκό που φαίνεται στα χόρτα, είναι χιόνι!!!

Camel trophy έως την πηγή του Λώρενς:

Το σκαρφαλωματάκι της το θέλει και η έρημος, μη νομίζετε ότι παντού σας πηγαίνει το τζιπ.

Θέα από την Πηγή του Λώρενς:

Πάμε και στον αμμόλοφο:

Ο Γ. της Αραβίας, στο τετράτροχο άλογό του:

Στο φαράγγι Khazali:

Στη μικρή γέφυρα.

Στο σπίτι του Λώρενς:

Να και το μανιτάρι ανφάς και προφίλ:

Πάμε να διασχίσουμε και το φαράγγι του οποίου δεν συγκράτησα το όνομα:

Να και η μεγάλη γέφυρα:

Πάμε για το camp

Και το ηλιοβασίλεμα:

Και επιστροφή στο camp:

Ευτυχώς το βράδυ φάγαμε κανονικά

Αυτή τη φορά έβγαλα το άχτι μου με τις φωτογραφίες.

 

[vasiliss]

Δευτέρα: Στην Ερυθρά για τα κοράλλια και στην Άκαμπα.

Το βράδυ κατά τις 3 έπιασε μια βροχή και προς στιγμήν ανησύχησα μη βάλει νερά η σκηνή, αλλά τελικά όλα οκ. Σύμφωνα με τους βεδουίνους το ξημέρωμα έριξε και λίγο χιόνι.

Η σημερινή ημέρα θα ήταν χαλαρή, οπότε σκεφτόμουν να χουζουρέψω λίγο περισσότερο, αλλά ο Γιουσέφ είχε άλλα σχέδια για εμάς. Κατά τις 7.15 μας χτύπησαν ότι το πρωινό ήταν έτοιμο και εκεί μας ξεφούρνισαν ότι έπρεπε να μας γυρίσουν νωρίς στο χωριό, γιατί οι Γερμανοί ήθελαν να φύγουν για την Πέτρα. Έτσι κατά τις 8 μπήκαμε, ευτυχώς σε κλειστό αυτοκίνητο, γιατί στην καρότσα δεν θα αντέχαμε το κρύο και βρεθήκαμε στο Wadi Rum rest house. Δώσαμε τις τελευταίες πληροφορίες για την Πέτρα στους Γερμανούς, χαιρετηθήκαμε και φύγαμε για Άκαμπα.

Τη σημερινή ημέρα είχαμε δύο στόχους. Να δούμε με κάποιο τρόπο τον βυθό της Ερυθράς θάλασσας και να δούμε και την Άκαμπα. Σύμφωνα με την “κουμπάρα” που είχε έρθει τον Δεκέμβριο, με μια μάσκα, μόνος σου, μπορείς να δεις εύκολα τα κοράλλια. Εγώ να βουτήξω με τέτοιο κρύο στη θάλασσα το είχα αποκλείσει, ο Γ. όμως που είναι χειμερινός κολυμβητής θα το δοκίμαζε.

Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει για το Neptune Submarine Boat, ένα σκάφος με υποβρύχιο διάφανο τμήμα, μέσα από το οποίο μπορείς να δεις τον βυθό της Ερυθράς. Η τιμή του, 20jod, τσιμπημένη για το μπάτζετ μου, αλλά εκείνη την στιγμή ήταν ο μόνος τρόπος για μένα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Tala Bay, 15 χιλιόμετρα από την Άκαμπα, για το οποίο εγώ πίστευα ότι ήταν χωριό, αλλά τελικά ήταν ένα περίκλειστο ρεσόρτ. Για να μπούμε μέσα χρειάστηκε να δώσουμε για φωτοτυπία τα διαβατήριά μας. Στο γραφείο της Neptun μας είπαν ότι δεν υπήρχε θέση για το επόμενο δρομολόγιο και έτσι έκλεισα θέση για αυτό στις 13.00. Είχαμε αρκετές ώρες μπροστά μας και έτσι ξεκινήσαμε για την παραλία Japanese Garden, όπου ο Γ. θα δοκίμαζε μόνος του να βουτήξει.
Εκεί λοιπόν στην παραλία μας περιέλαβαν στο ψηστήρι δύο Ιορδανοί με βάρκα, με γυάλινο πάτο, να μας πάνε στα κοράλλια και στο ναυάγιο με 15 jοd για μισή ώρα. Είπαμε να το δοκιμάσουμε για να μπορέσει ο Γ. να βουτήξει από την βάρκα και να μην ψάχνει μόνος του στη θάλασσα. Καλή εμπειρία ήταν, αλλά εγώ τελικά το μετάνιωσα. Πιστεύω ότι για εμένα που δεν βούτηξα, καλύτερα θα ήταν με το Neptun. Τέλως πάντων, αυτό ήταν, πήρα να ακυρώσω και στο Neptun και κατά τις 12 είχαμε ξεμπερδέψει και φύγαμε για την Άκαμπα.

Η Άκαμπα δεν είναι τόσο μεγάλη, ούτε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για να χρειάζεσαι πολλές ώρες εκεί. Κάναμε και ξανακάναμε βόλτες, ψωνίσαμε στην αγορά και την μικρή παλιά αγορά, καθίσαμε για φαγητό και καφέ και έτσι πέρασαν οι 5 ώρες που είχαμε στην διάθεσή μας. Κατά τις 5.30 φύγαμε για το αεροδρόμιο, παραδώσαμε το αυτοκίνητο και χωρίς προβλήματα, πολύ ευχαριστημένοι από το τριήμερο, πετάξαμε για την Αθήνα.

Απολογισμός.

Το ζητούμενο για εμένα την συγκεκριμένη περίοδο ήταν να κάνω ένα οικονομικό ταξίδι. Τα εισιτήρια (42€) και τα ξενοδοχεία (36€ το άτομο) ήταν σχεδόν τσάμπα. Εκείνο που ανεβάζει το κόστος στην συγκεκριμένη εξόρμηση είναι οι δραστηριότητες, η είσοδος στην Πέτρα (64€), η έρημος (87€) και το όποιο κόστος για να δεις τα κοράλλια. Μεγάλη επιβάρυνση επίσης είναι οι μεταφορές, είτε κλείσεις αυτοκίνητο, είτε κινηθείς με ταξί, γιατί οι συγκοινωνίες δεν βολεύουν καθόλου για τις λίγες αυτές ημέρες. Εάν η παρέα είναι μεγάλη, τότε σίγουρα συμφέρει το νοικιασμένο αυτοκίνητο. Σε εμάς η ενοικίαση ήρθε 95€ το άτομο, λόγω και της πλήρης ασφάλειας που έκανα. Έτσι αν βάλεις και το διαβατήριο που χρειάστηκε να βγάλω (και δυστυχώς ακόμα δεν έχω μπορέσει να ξαναχρησιμοποιήσω) και τα έξοδα για να φτάσω από την επαρχία στην Αθήνα, ξεπέρασα τα 550€.

Αξίζει κανείς να πάει για τόσες λίγες ημέρες στην Ιορδανία, ή πρέπει να περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες για ένα πολυήμερο ταξίδι στην χώρα;

Έχω φτάσει σε μία ηλικία, που το ρητό “μην αφήνεις για αύριο ότι μπορείς να κάνεις σήμερα” έχει μεγάλη σημασία για εμένα. Μακάρι να το εφάρμοζα όταν ήμουν μικρότερος και να μην άφηνα τα ταξίδια στο εξωτερικό για το μέλλον. Οπότε για μένα ναι, όποιος το σκέφτεται ας μην το αμελεί άλλο. Το έχω ξαναγράψει, μόνο την Πέτρα και την έρημο να δει κάποιος, θα μείνει πολύ ευχαριστημένος. Εγώ τουλάχιστον ενθουσιάστηκα. Ας μην παραβλέπουμε το δώρο που μας έχει κάνει η Ραιαν, με τα φτηνά εισιτήρια για Άκαμπα. Αρπάξτε την ευκαιρία όσοι είστε σκεπτικοί.

Αυτά από εμένα. Ελπίζω να έδωσα την ώθηση στον @ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ , τον @psilos3 και όποιον άλλο το σκέφτεται, όπως, χωρίς να το ξέρει, έδωσε σε εμένα την απαιτούμενη ώθηση το μέλος @skoumpi .

Υγεία και πολλά ταξίδια να έχουμε όλοι.

Ακολουθούν λίγες φωτογραφίες από την τελευταία ημέρα.

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Ωραία αφήγηση,ακόμα καλύτερες φωτογραφίες!Για το ταξίδι είμαι έτοιμος να πουλήσω την ψυχούλα μου στο διάβολο...
Νασαι καλά Βασίλη να ταξιδεύεις!Σε ευχαριστώ πολύ από την καρδιά μου

 

[vasiliss]

Φωτογραφίες τρίτης ημέρας.


Έτσι ήταν οι σκηνές από μέσα και έξω:

Τελευταίες εικόνες της ερήμου:

Λίγες θολές φωτογραφίες από τον βυθό της Ερυθράς.
Μερικές φορές η βάρκα έφτανε τόσο κοντά που "έξυνε" τα κοράλλια.

Και λίγες φωτογραφίες από την Άκαμπα:

Απέναντι η πόλη Ελάτ του Ισραήλ.

ΤΕΛΟΣ

 

[vasiliss]

Ωραία αφήγηση,ακόμα καλύτερες φωτογραφίες!Για το ταξίδι είμαι έτοιμος να πουλήσω την ψυχούλα μου στο διάβολο...
Νασαι καλά Βασίλη να ταξιδεύεις!Σε ευχαριστώ πολύ από την καρδιά μου

Ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνε.

Να στρώσουν λίγο τα πράγματα με τον κοβιντ και να το βάλεις εμπρός.