Ελλάδα Στην Κρήτη

[interted]

Οκτώβριος 2022,

“Κάτι μου μυρίζει” λέει η Τζ. βγαίνοντας από την πόρτα του αεροπλάνου.

Δεν έχω δυνατή οσμή και προσπαθώ να αποφύγω σκέψεις για απεργίες υπαλλήλων καθαριότητας. “Ο αέρας είναι πολύ αρωματικός, αλλά δεν μπορώ να πω από τι!” λέει.

Μικρή ουρά στο αεροδρόμιο και χωρίς προβλήματα βγαίνουμε έξω στην ζεστή Χανιώτικη νύχτα, σχεδόν μεσάνυχτα. “Τι είναι αυτοί οι θάμνοι;” δείχνει μπροστά, “Α, ρίγανη, αυτό είναι! Η χώρα σου μυρίζει ρίγανη και θυμάρι, φοβερό”.

Ο υπάλληλος στο κατάστημα ενοικίασης αυτοκινήτων, μας περιμένει έξω υπομονετικά και μας δείχνει πως να παρακάμψουμε τον φράχτη, γιατί κατά λάθος φτάσαμε από την πίσω πλευρά. Κάνει την καλύτερη εντύπωση στην Τζ. “Πολύ ευγενικός επαγγελματίας και με χαμόγελο”. Δίνοντας τα μας τα κλειδιά μας δίνει μια προειδοποίηση “απαγορεύεται να χρησιμοποιήσετε το αυτοκίνητο σε off-road. Θα το καταλάβω.”. Γνέφουμε θετικά και ξεκινάμε.

Η διαδρομή για την Νέα Χώρα Χανίων είναι εύκολη. Ο νεαρός υπάλληλος στο ξενοδοχείο μας λέει που να παρκάρουμε και βαριεστημένα μας δίνει τα κλειδιά του δωματίου. Η Τζ. (που είναι όλο χαμόγελα) θέλει να δει παραλία πριν κοιμηθεί, οπότε αν και είναι 2 π.μ. αποφασίζουμε να μια σύντομη βόλτα στην αμμουδιά που είναι 2 τετράγωνα απόσταση.

“Που βρισκόμαστε;”. Πριν λίγες ώρες βλέπαμε τους δροσερούς κυματιστούς λόφους του Σάρρεϋ και τα τακτοποιημένα Αγγλικά σπιτάκια στο τρένο για Γκάτγουικ. Τώρα μια απεραντοσύνη θάλασσας που ξεκινάει από την απαλή αμμουδιά που πατάμε, διακόπτεται από αράδες βράχων σαν δόντια, και φτάνει στα αχνά περιγράμματα ακρωτηρίων ακαθόριστα στον αριθμό. Μεσόγειος. Ελλάδα! Επιπλέον η παρέα των γατών που μασουλάνε δίπλα στην κλειστή ψαροταβέρνα μας βεβαιώνει. Η Τζ. χαϊδεύει τις γάτες – τις γάτες τις υπεραγαπάμε.

Μετά από πολλά χρόνια επιστρέφω στην Ελλάδα με σκοπό τον τουρισμό και όχι για να δω τους δικούς μου. 15 χρόνια πριν η τελευταία επίσκεψή μου στην Κρήτη και για την Τζ. πρώτη της φορά Ελλάδα.

Θέλουμε να πάρουμε λίγο φθινοπωρινή ζέστη, να γνωρίσουμε τους Κρητικούς και το νησί τους. Τελικά αυτό που δεν μας έλειψε ήταν εκπλήξεις, όλων των ειδών, καλές, κακές, ιδιαίτερες.

 

[interted]

Μέρα 1η,

Μια κοπέλα βρίσκεται τώρα στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Μετά το check out, μας συμβουλεύει που θα βρούμε καλό πρωινό και καλοσυνάτα μας επιτρέπει να αφήσουμε το αμάξι στο πάρκιν του ξενοδοχείου όπου θα το προσέχει η ίδια.

Αποχαιρετάμε την ρέπλικα της “Αφροδίτης της Μήλου” πάνω σε γρανιτένιο κλωνάκι στο κέντρο του παλιομοδίτικου ξενοδοχείου. Βγαίνουμε στο ζεστό και συννεφιασμένο πρωινό. Βρίσκουμε το θαλάσσιο υπερθέαμα της περασμένης βραδιάς, πιο λεπτομερές στο φως της μέρας, με λουόμενους στην παραλία της Νέας Χώρας. Στοπ σε παραλιακό καφέ, όπου μπορούμε να το απολαύσουμε πλαισιωμένο από δύο φοίνικες.

Τσάι, διαβούλευση στα Αγγλικά με την σερβιτόρα για το πως θα παραγγείλουμε scrambled eggs (η απάντηση στραπατσάδα!), και η σταδιακή γευστική μετάβαση από Αγγλικά στα Ελληνικά\Κρητικά εδέσματα, με σπιτικό τζατζίκι, ντάκο (πρώτη θετική εντύπωση για την Τζ.). Και καπάκι δύο πρωινές αρωματικές τσικουδιές – κατέβηκαν εύκολα.

Η ατμόσφαιρα, καθώς συνεχίζουμε τον περίπατο δίπλα στην παραλία, έχει μια μαγική ηρεμία. Οι γατούλες που μοιάζουν να παρακολουθούν τα βήματά μας, ξαπλωμένες μπροστά στα αλμυρίκια ή σε κάθε γωνία (δίκτυο παρακολούθησης!), μοιάζουν να αντανακλούν αυτή την περιρρέουσα γαλήνη. Καθόμαστε στην άκρη ενός πάρκου με τα πόδια να κρέμονται πάνω από τους βράχους μπρος στο Κρητικό πέλαγος, σκαρφαλώνουμε στα γερτά αλμυρίκια, ρουφάμε όσα μπορούμε.

Μια σύντομη μπόρα μας αναγκάζει να κρυφτούμε σε μία στάση λεωφορείου. Έχοντας περάσει τα Ενετικά τείχη και βρισκόμενοι στην Παλιά Πόλη Χανίων, αποφασίζουμε μετά από σύντομη στάση για πρώτη γνωριμία με το Ενετικό λιμάνι, να επισκεφθούμε το Λαογραφικό Μουσείο. Το Μουσείο είναι ενδιαφέρον και ιδιόμορφο. Μας άρεσαν οι δαντέλες – με την καλλιτέχνη να δημιουργεί μέσα στο μουσείο - και οι μαντινάδες στους τοίχους. Βλέπουμε επίσης δύο εκκλησίες μια Καθολική και μια Ορθόδοξη (πολύ ενδιαφέρον για την Τζ. που δεν είχε ξαναμπεί σε Ορθόδοξη εκκλησία).

Σουπερμάρκετ και βραδινή, ελαφρώς επικίνδυνη οδήγηση προς το ορεινό χωριό πάνω από τον Κίσσαμο όπου θα διαμέναμε όλες τις μέρες. Οι οικοδεσπότες μας, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ο Γ. και η Θ., ήταν στο πόδι και μας περίμεναν στην αυλή κάτω από τις κληματαρίες. “Γεια σας”, “τι κάνετε”, χαμόγελα, αμηχανία – ήταν εμφανές ότι θα έπρεπε να κάνω τον διερμηνέα για το υπόλοιπο διάστημα. Μετά από γρήγορη τακτοποίηση στην ευρύχωρη βίλα, βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε έναν ήρεμο ύπνο, ονειρευόμενοι γάτες, ενώ έξω ακούγονταν κάποιες βροντές.