hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Γιατί είναι η Ισλανδία μοναδική;;)][I]Πριν συνεχίσω τη ταξιδιωτική μου ιστορία, θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση αναφέροντας κάποια δεδομένα και χαρακτηριστικά αυτής της μικρής χώρας και των κατοίκων της που τη καθιστούν μοναδική:[/I
- Κεφάλαιο 3ο (Γύρω από τη λίμνη Mývatn)
- Κεφάλαιο 4ο (Ο καταρράκτης, το φαράγγι κι οι...φαλλοί)
- Κεφάλαιο 5ο (Αkureyri, αποχαιρετώντας τον ισλανδικό βορρά)
- Κεφάλαιο 6ο (Το Χρυσο Τρίγωνο κι η μαγεία του σέλαος)
- Κεφάλαιο 7ο (Στη σκιά των παγετώνων)
- Κεφάλαιο 8ο (Επέστρεφε...)
- Κεφάλαιο 9ο (Το χρονικό μιας χρεωκοπίας)
Η έκρηξη του ηφαιστείου Eyjafjall στη νότια Ισλανδία και η τέφρα που σκέπασε τον ουρανό της Ευρώπης και παρέλυσε τις αεροπορικές συγκοινωνίες, έφερε ξανά στο παγκόσμιο προσκήνιο την απομονωμένη αυτή νησιωτική χώρα (μετά τα νέα για την προ διετίας πτώχευσή της). Kαι οι συνεχείς εικόνες από το νησί ξύπνησαν μέσα μου τη νοσταλγία, τόσο που αποφάσισα να κάτσω και να μοιραστώ μαζί σας την ταξιδιωτική μου εμπειρία εκεί.
Η Ισλανδία ήταν ένας προορισμός-πόθος που χρονολογείτο από τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που μια ισλανδέζα φοιτήτρια μου μιλούσε με πάθος για την χώρα της μέσα από φωτογραφίες που είχε φέρει μαζί της (όχι πονηρά χαμόγελα…
). Πώς όμως να αποτολμήσεις ένα ταξίδι σε μια χώρα όπου τα πάντα κοστολογούνταν σε αστρονομικές τιμές; Σουλτάνος του Μπρουνέι δεν είμαι, κι έτσι το ταξίδι εκεί έπαιρνε συνεχώς αναβολή. Ώσπου μια επιστημονική συνάντηση στο Reykjavik τον Οκτώβρη του 2008 ήταν η αφορμή. Και η ταυτόχρονη πτώχευση της χώρας και η υποτίμηση της κορώνας η αιτία, που μετέβαλε το τοπίο προς όφελος των δικών μας πορτοφολιών (και προς δυστυχία των ντόπιων) και μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι.
Για την Ισλανδία, συγχωρέστε με πολυαγαπημένοι μου συμφορουμίτες και ανώνυμοι αναγνώστες :love1:, δεν μπορώ να γράψω συνεχώς με το χιουμοριστικό τρόπο που μου αρέσει να διανθίζω τις ταξιδιωτικές ιστορίες μου. Έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Είναι… σαν το πρώτο έρωτα. Τον ονειρεύεσαι, τον ζεις και τον γεύεσαι με όλες τις αισθήσεις και μετά αφού τον έχεις αποχαιρετήσει, τον αναπολείς με ξεχωριστή γλύκα και υποκλίνεσαι στη μοναδικότητα του. Ερημιά, αφιλόξενο τοπίο, αντικρουόμενα στοιχεία (πάγος, φωτιά), συνθέτουν μια απέριττη, άγρια ομορφιά. Μια φύση μοναδική στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η πτήση της Iceland Εxpress από το Λονδίνο STN προσγειώθηκε στο έρημο αεροδρόμιο του Keflavik αργά, ένα βράδυ του Οκτώβρη. Με την έξοδο για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας μετέφερε στο κέντρο του Reykjavik, μας υποδέχθηκαν τα πρώτα χιόνια που είχαν πέσει στο νησί και το κρύο του χιονιά που περονιάζει τα κόκκαλα και σε κάνει να τρέμεις πατόκορφα. Δεν αρκούσε όμως για να σβήσει την έξαψή μου που επιτέλους πατούσα το έδαφος της πολυαγαπημένης μου Ισλανδίας. Η διαδρομή μέσα στο σκοτάδι δεν μας επέτρεπε να παρατηρήσουμε τις εικόνες του χιονισμένου σεληνιακού τοπίου. Καταλύσαμε στο Ηotel Cabin λίγο έξω από το κέντρο του Reykjavik (60? για superior δίκλινο μέσω ίντερνετ ακούγεται αστείο για μια τόσο ακριβή χώρα). Φτάσαμε στο ξενοδοχείο περασμένα μεσάνυχτα και καταφύγαμε πατινάροντας στο παγωμένο χιόνι στο γειτονικό διανυκτερεύον (παρακαλώ) σουπερμάρκετ για να τσιμπήσουμε το κάτι τις μας.
Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες για το Reykjavik. Θα εστιάσω τη περιγραφή μου στο ταξίδι μας προς τον ισλανδικό βορρά και νότο, διανθίζοντάς τη με οπτικό υλικό που ελπίζω κάπως να μεταφέρει την αίσθηση. Λόγω φόρτου εργασίας δεν είχα τον απαιτούμενο χρόνο για εκτενή περιήγηση στη πρωτεύουσα της Ισλανδίας (που κυριολεκτικά σημαίνει "η ακτή που καπνίζει"). Η σύντομη έστω επαφή όμως δεν με έπεισε ότι έχει κάτι εξαιρετικό να προσφέρει στον επισκέπτη σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Η θέα προς το κέντρο του Reykvavik από την Hallgrímskirja
Στην πόλη δεσπόζει η εκκλησία Hallgrímskirja από το κωδωνοστάσιο της οποίας μπορεί κανείς να απολαύσει πανοραμική θέα του κέντρου της παλιάς πόλης και της λίμνης Tjörn. Αναπόφευκτη είναι η περαντζάδα στον εμπορικό δρόμο Laugavegur, ενώ πολύ ενδιαφέρον βρήκα το μουσείο του γλύπτη Einar Jónsson, στο οποίο η υπαίθρια έκθεση γλυπτών ήταν εντυπωσιακή. Παράλληλα θα σχολιάσω το εντυπωσιακό φαινόμενο που λέγεται «πυρετός το σαββατόβραδο». ΄Ο,τι μπορεί να έχετε διαβάσει ή ακούσει γι’αυτό ισχύει. Όλο το νεανικό Reykjavik ξεχύνεται στους δρόμους τα βράδια του σαββ/κου, γεμίζοντας τα μπαράκια και τους δρόμους, διασκεδάζοντας (και μεθώντας) μέχρι τις πρωινές ώρες. Το κέφι, η φρενίτιδα που οδηγεί σε υπερβολή ενίοτε, είναι σε απόλυτη αντιδιαστολή με το απόμακρο βορειοευρωπαϊκό πρόσωπο των Ισλανδών.
Αρχικά λοιπόν το μικρό μας γκρουπ ακολούθησε διαδρομή από το Reykjavik προς τον ισλανδικό βορρά, με οδηγό-ξεναγό τον Þór που οδηγούσε ένα θηριώδες 4X4 minivan (η ρόδα του στο ύψος μου έφτανε στο στήθος!!).
Η πρώτη μας στάση ήταν στις θερμές πηγές Deildartunguhver, που τροφοδοτούν με γεωθερμική ενέργεια τις γειτονικές πόλεις του Borganes και Akranes. Η θερμοκρασία του νερού είναι 100ο C και η ροή 200 λίτρα ανά δευτερόλεπτο. Δίπλα στις πηγές μπορούσες να αγοράσεις και ντοματούλες καλλιεργημένες στα γεωθερμικά θερμοκήπια. Κι όταν λέμε «αγοράσεις», έριχνες τον οβολό σου κι έπαιρνες τις ντομάτες, απουσία πωλητή!!
Deildartunguhver
Επόμενος σταθμός μας ήταν το Reykholt, ένα από τα ιστορικότερα μέρη στην Ισλανδία εν μέσω γεωθερμικών πηγών, το οποίο σήμερα περιλαμβάνει μια εκκλησία, μια φάρμα, ένα ξενοδοχείο κι ένα ινστιτούτο μεσαιωνικών σπουδών. To Reykholt ήταν ο τόπος καταγωγής (αλλά και δολοφονίας ένεκα πολιτικών αντιθέσεων) του Snorri Sturluson της πιο σημαντικής πνευματικής μορφής του ισλανδικού μεσαίωνα (1179-1241) και συγγραφέα ισλανδικών σάγκα. Επισκεφθήκαμε αρχικά το Snorralaug ("πισίνα του Snorri"), μια εξωτερική λιμνούλα διαμέτρου 4 μέτρων με θερμαινόμενο νερό, από την οποία ένας αψιδωτός δρόμος πιστεύεται ότι οδηγεί στο κελλάρι που δολοφονήθηκε ο Snorri. Καταλήξαμε στην σύγχρονη εκκλησία κι είχαμε μια ενδιαφέρουσα μακροσκελή κουβέντα με τον πάστορα (ο οποίος επιδέξια σνίφαρε καπνό :?: από τη μύτη!!).
Ο δρόμος μας έφερε στο γειτονικό Hraunfossar, μια οπτασία από μικρούς καταρράκτες που ξεπηδούν μέσα από τη λάβα και χύνονται στο ποταμό Hvitá. Εκτός της παραδοξότητας του φαινομένου, τα χρώματα της χαμηλής βλάστησης αποθανάτιζαν όλες τις υπέροχες αποχρώσεις του φθινοπώρου που θα μπορούσε ένας ζωγράφος να μεταφέρει σ’ένα πίνακά του. Ακολουθώντας μια σύντομη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού Hvitá, φτάνεις στον Barnafoss (καταρράκτη των παιδιών) που πήρε το όνομά του από δύο παιδιά που πνίγηκαν εκεί πέφτοντας από μια φυσική γέφυρα πάνω από τον καταρράκτη.
Hraunfossar
Το Grábrókarhraun είναι μια άγρια κοιλάδα λάβας ηλικίας 3000 ετών που σχηματίστηκε από την έκρηξη τριών κρατήρων και καλύπτεται από βρύα και θάμνους σημύδας. Ένα τοπίο αφιλόξενο, σκηνικό απόκοσμο και σεληνιακό που στολίζεται από το λευκό του χιονιού.
Grábrókarhraun
Μέσα σε ένα κατάλευκο τοπίο κύλισε η διαδρομή μας μέχρι το Akureyri, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ισλανδίας. Διανυκτερεύσαμε εκτός πόλεως στο απομονωμένο αλλά γοητευτικό Hotel Natur με θέα στο γραφικό φιόρδ Eyjafjörður με τα ιδιόμορφα βουνά με τις επίπεδες κορυφές που το περιβάλλουν
Η θέα προς το Eyjafjörður από το ξενοδοχείο μας
Η Ισλανδία ήταν ένας προορισμός-πόθος που χρονολογείτο από τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που μια ισλανδέζα φοιτήτρια μου μιλούσε με πάθος για την χώρα της μέσα από φωτογραφίες που είχε φέρει μαζί της (όχι πονηρά χαμόγελα…
). Πώς όμως να αποτολμήσεις ένα ταξίδι σε μια χώρα όπου τα πάντα κοστολογούνταν σε αστρονομικές τιμές; Σουλτάνος του Μπρουνέι δεν είμαι, κι έτσι το ταξίδι εκεί έπαιρνε συνεχώς αναβολή. Ώσπου μια επιστημονική συνάντηση στο Reykjavik τον Οκτώβρη του 2008 ήταν η αφορμή. Και η ταυτόχρονη πτώχευση της χώρας και η υποτίμηση της κορώνας η αιτία, που μετέβαλε το τοπίο προς όφελος των δικών μας πορτοφολιών (και προς δυστυχία των ντόπιων) και μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι.Για την Ισλανδία, συγχωρέστε με πολυαγαπημένοι μου συμφορουμίτες και ανώνυμοι αναγνώστες :love1:, δεν μπορώ να γράψω συνεχώς με το χιουμοριστικό τρόπο που μου αρέσει να διανθίζω τις ταξιδιωτικές ιστορίες μου. Έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Είναι… σαν το πρώτο έρωτα. Τον ονειρεύεσαι, τον ζεις και τον γεύεσαι με όλες τις αισθήσεις και μετά αφού τον έχεις αποχαιρετήσει, τον αναπολείς με ξεχωριστή γλύκα και υποκλίνεσαι στη μοναδικότητα του. Ερημιά, αφιλόξενο τοπίο, αντικρουόμενα στοιχεία (πάγος, φωτιά), συνθέτουν μια απέριττη, άγρια ομορφιά. Μια φύση μοναδική στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η πτήση της Iceland Εxpress από το Λονδίνο STN προσγειώθηκε στο έρημο αεροδρόμιο του Keflavik αργά, ένα βράδυ του Οκτώβρη. Με την έξοδο για να πάρουμε το λεωφορείο που θα μας μετέφερε στο κέντρο του Reykjavik, μας υποδέχθηκαν τα πρώτα χιόνια που είχαν πέσει στο νησί και το κρύο του χιονιά που περονιάζει τα κόκκαλα και σε κάνει να τρέμεις πατόκορφα. Δεν αρκούσε όμως για να σβήσει την έξαψή μου που επιτέλους πατούσα το έδαφος της πολυαγαπημένης μου Ισλανδίας. Η διαδρομή μέσα στο σκοτάδι δεν μας επέτρεπε να παρατηρήσουμε τις εικόνες του χιονισμένου σεληνιακού τοπίου. Καταλύσαμε στο Ηotel Cabin λίγο έξω από το κέντρο του Reykjavik (60? για superior δίκλινο μέσω ίντερνετ ακούγεται αστείο για μια τόσο ακριβή χώρα). Φτάσαμε στο ξενοδοχείο περασμένα μεσάνυχτα και καταφύγαμε πατινάροντας στο παγωμένο χιόνι στο γειτονικό διανυκτερεύον (παρακαλώ) σουπερμάρκετ για να τσιμπήσουμε το κάτι τις μας.
Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες για το Reykjavik. Θα εστιάσω τη περιγραφή μου στο ταξίδι μας προς τον ισλανδικό βορρά και νότο, διανθίζοντάς τη με οπτικό υλικό που ελπίζω κάπως να μεταφέρει την αίσθηση. Λόγω φόρτου εργασίας δεν είχα τον απαιτούμενο χρόνο για εκτενή περιήγηση στη πρωτεύουσα της Ισλανδίας (που κυριολεκτικά σημαίνει "η ακτή που καπνίζει"). Η σύντομη έστω επαφή όμως δεν με έπεισε ότι έχει κάτι εξαιρετικό να προσφέρει στον επισκέπτη σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Η θέα προς το κέντρο του Reykvavik από την Hallgrímskirja
Στην πόλη δεσπόζει η εκκλησία Hallgrímskirja από το κωδωνοστάσιο της οποίας μπορεί κανείς να απολαύσει πανοραμική θέα του κέντρου της παλιάς πόλης και της λίμνης Tjörn. Αναπόφευκτη είναι η περαντζάδα στον εμπορικό δρόμο Laugavegur, ενώ πολύ ενδιαφέρον βρήκα το μουσείο του γλύπτη Einar Jónsson, στο οποίο η υπαίθρια έκθεση γλυπτών ήταν εντυπωσιακή. Παράλληλα θα σχολιάσω το εντυπωσιακό φαινόμενο που λέγεται «πυρετός το σαββατόβραδο». ΄Ο,τι μπορεί να έχετε διαβάσει ή ακούσει γι’αυτό ισχύει. Όλο το νεανικό Reykjavik ξεχύνεται στους δρόμους τα βράδια του σαββ/κου, γεμίζοντας τα μπαράκια και τους δρόμους, διασκεδάζοντας (και μεθώντας) μέχρι τις πρωινές ώρες. Το κέφι, η φρενίτιδα που οδηγεί σε υπερβολή ενίοτε, είναι σε απόλυτη αντιδιαστολή με το απόμακρο βορειοευρωπαϊκό πρόσωπο των Ισλανδών.
Αρχικά λοιπόν το μικρό μας γκρουπ ακολούθησε διαδρομή από το Reykjavik προς τον ισλανδικό βορρά, με οδηγό-ξεναγό τον Þór που οδηγούσε ένα θηριώδες 4X4 minivan (η ρόδα του στο ύψος μου έφτανε στο στήθος!!).
Η πρώτη μας στάση ήταν στις θερμές πηγές Deildartunguhver, που τροφοδοτούν με γεωθερμική ενέργεια τις γειτονικές πόλεις του Borganes και Akranes. Η θερμοκρασία του νερού είναι 100ο C και η ροή 200 λίτρα ανά δευτερόλεπτο. Δίπλα στις πηγές μπορούσες να αγοράσεις και ντοματούλες καλλιεργημένες στα γεωθερμικά θερμοκήπια. Κι όταν λέμε «αγοράσεις», έριχνες τον οβολό σου κι έπαιρνες τις ντομάτες, απουσία πωλητή!!
Deildartunguhver
Επόμενος σταθμός μας ήταν το Reykholt, ένα από τα ιστορικότερα μέρη στην Ισλανδία εν μέσω γεωθερμικών πηγών, το οποίο σήμερα περιλαμβάνει μια εκκλησία, μια φάρμα, ένα ξενοδοχείο κι ένα ινστιτούτο μεσαιωνικών σπουδών. To Reykholt ήταν ο τόπος καταγωγής (αλλά και δολοφονίας ένεκα πολιτικών αντιθέσεων) του Snorri Sturluson της πιο σημαντικής πνευματικής μορφής του ισλανδικού μεσαίωνα (1179-1241) και συγγραφέα ισλανδικών σάγκα. Επισκεφθήκαμε αρχικά το Snorralaug ("πισίνα του Snorri"), μια εξωτερική λιμνούλα διαμέτρου 4 μέτρων με θερμαινόμενο νερό, από την οποία ένας αψιδωτός δρόμος πιστεύεται ότι οδηγεί στο κελλάρι που δολοφονήθηκε ο Snorri. Καταλήξαμε στην σύγχρονη εκκλησία κι είχαμε μια ενδιαφέρουσα μακροσκελή κουβέντα με τον πάστορα (ο οποίος επιδέξια σνίφαρε καπνό :?: από τη μύτη!!).
Ο δρόμος μας έφερε στο γειτονικό Hraunfossar, μια οπτασία από μικρούς καταρράκτες που ξεπηδούν μέσα από τη λάβα και χύνονται στο ποταμό Hvitá. Εκτός της παραδοξότητας του φαινομένου, τα χρώματα της χαμηλής βλάστησης αποθανάτιζαν όλες τις υπέροχες αποχρώσεις του φθινοπώρου που θα μπορούσε ένας ζωγράφος να μεταφέρει σ’ένα πίνακά του. Ακολουθώντας μια σύντομη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού Hvitá, φτάνεις στον Barnafoss (καταρράκτη των παιδιών) που πήρε το όνομά του από δύο παιδιά που πνίγηκαν εκεί πέφτοντας από μια φυσική γέφυρα πάνω από τον καταρράκτη.
Hraunfossar
Το Grábrókarhraun είναι μια άγρια κοιλάδα λάβας ηλικίας 3000 ετών που σχηματίστηκε από την έκρηξη τριών κρατήρων και καλύπτεται από βρύα και θάμνους σημύδας. Ένα τοπίο αφιλόξενο, σκηνικό απόκοσμο και σεληνιακό που στολίζεται από το λευκό του χιονιού.
Grábrókarhraun
Μέσα σε ένα κατάλευκο τοπίο κύλισε η διαδρομή μας μέχρι το Akureyri, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ισλανδίας. Διανυκτερεύσαμε εκτός πόλεως στο απομονωμένο αλλά γοητευτικό Hotel Natur με θέα στο γραφικό φιόρδ Eyjafjörður με τα ιδιόμορφα βουνά με τις επίπεδες κορυφές που το περιβάλλουν
Η θέα προς το Eyjafjörður από το ξενοδοχείο μας
Attachments
Last edited by a moderator:
χιονισμένα τοπία περιμένουμε και παγωμένες εικόνες 
