Ιορδανία Στην Ιορδανία την εποχή του Κορονοϊού.

[soudianos]

Ωραίο ποστ και ωραίο ταξίδι. Άντε να δούμε πότε θα ταξιδέψουμε πάλι και πώς στη μετα κορώνα εποχή!

Προλάβαμε στο τσακ...

 

[Anas Tassos]

Εγώ να δεις τι πρόλαβα! Προσεχώς θα το δημοσιεύσω, λίγη υπομονή, τώρα γράφω.
Η Ιορδανία είναι αγαπημένη χώρα, μιλάμε έχω πάει καμια δεκαριά φορές. Την τελευταία γράφω στο ποστ Σαουδική. Αλλά ξέρεις κάτι? Στην Πέτρα πήγα μόνο μια φορά! Πότε? Το 1984!!! Στο τότε αεροδρόμιο Ελληνικού με έψαχναν φιλύποπτα! 1984, ξαναγράφω!

 

[soudianos]

Πριν μπούμε στο Αμμάν ( Tη Φιλαδέλφεια των Πτολεμαίων) βλέπαμε το ίδιο σκηνικό όπως όταν φτάναμε στην Μάταμπα αλλά σε μεγαλύτερη έκταση. Ήτοι, νέες λευκές κυρίως οικοδομές, βιλίτσες με μπαλκόνια μέσα σε περιφραγμένα αγροκτήματα φυτεμένα με ελιές τα περισσότερα . Το ξενοδοχείο μας ήταν στο κέντρο της παλιάς πόλης και μόνο τούτο ήταν το πλεονέκτημα του. Εδώ τέλειωνε η συμφωνία μας με τον οδηγός τον Αλί, ο οποίος μας είχε από τη μέρα της άφιξης μας στο αεροδρόμιο της Άκαμπα. Συμφώνησε όμως να μας πάει το επόμενο πρωί στην Γέρασα και να μας γυρίσει πίσω στο Αμμάν με πενήντα δηνάρια επιπλέον.

Στην πρωτεύουσα μείναμε δύο βράδια από 11-13 Μαρτίου. Στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, τα σχολεία, οι δημόσιες υπηρεσίες τα θέατρα οι κινηματογράφοι έκλεισαν λόγω του κορονοϊού και οι πολίτες άρχιζαν να παίρνουν τα πρώτα προστατικά μέτρα κυρίως στα αεροδρόμια και τα αεροπλάνα. Εδώ στους εμπορικούς δρόμους του Αμμάν γεμάτοι από κίνηση, οι μόνοι που φορούσαν μάσκες ήταν οι φανατικές μουσουλμάνες με την μπούρκα τους…

Στη Γέρασα απολαύσαμε μια τέλεια μέρα με την βοήθεια του καιρού που ήταν ελαφρά συννεφιασμένος κάνοντας την πεζοπορία μας στα αξιοθέατα αρκετά ευχάριστη. Στην Πομπηία της Μέσης Ανατολής όπως λέγεται σήμερα την οποία έκτισαν οι γέροι στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου εξ ου και το όνομα της, δηλαδή για την εποχή εκείνη γύρω στα σαράντα τους χρόνια… ευχαριστήθηκα την ξενάγηση με τη βοήθεια του χάρτη που μας έδωσαν στην είσοδο, πολύ καλύτερα από τον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας στην Ιταλίας που είναι τεράστιος και κουραστικός. Κατατοπιστικότατος ο χάρτης έδειχνε την διαδρομή και αναφερόταν στα μνημεία ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου. Προς το τέλος τρείς βυζαντινές Βασιλικές περιφραγμένες, εκ των οποίων η μία διατηρούσε ακόμα σώο στο περισσότερο τμήμα του δαπέδου της τα ψηφιδωτά, με τις χαραγμένες ελληνικές λέξεις, ήταν το μνημείο που έσπαγε την μονοτονία των εκθεμάτων του όλου χώρου και χρόνου, και ήταν αντικείμενο ιδιαιτέρας προσοχής από τους τουρίστες. Το βυζαντινό αυτό μνημείο συγκέντρωνε το περισσότερο ενδιαφέρον.

Πάμε τώρα για την ξενάγηση:

Η Πύλη του Αδριανού! 130 π.Χ.

Ο ναός του Δία 162 π.Χ.

Ο δρόμος με τους κίονες

ο ναός της Αρτέμιδος

Νυμφαίον

Το Βόρειο θέατρο

Τρεις βυζαντινές εκκλησίες : Tων Κοσμά και Δαμιανού 4ος μ.Χ, Αγ. Ιωάννου του Βαπτιστή 530 μ.Χ. κι στην εικόνα του Αγ. Γεωργίου 530 μ.Χ.

Χελώνα στη χλωρίδα..

Η οβάλ πλατεία

Το Νότιο Θέατρο

 

[soudianos]

Ο οδηγός, μας είχε κάνει άλλη μια πρόταση επί πλέον της Γέρασα. Να μας επιστρέψει από το Αμμάν στην Άκαμπα με κόστος όσο θα πληρώναμε για να πάμε με το λεωφορείο. Κι όταν του είπαμε ότι το εισιτήριο κοστίζει 8,60 δηνάρια το άτομο ξίνισε νομίζοντας ότι θα έκανε περισσότερο. Τελικά του προτείναμε 40 δηνάρια σύνολο κι αργότερα συμφωνήσαμε στα 50 μιας και θα μας πήγαινε από τη διαδρομή παραλιακά με τη Νεκρά Θάλασσα, όπου θα είχαμε την ευκαιρία να τη μελετήσουμε κάνοντας αρκετές στάσεις. Η επιμονή του να μη θέλει να μας εγκαταλείψει δήλωνε την ανησυχία του για την κατάσταση που σύντομα θα επηρέαζε ο κορονοϊός στον τουρισμό της χώρας όπως θα συνέβαινε και συνέβη παντού. Επιπλέον πήραμε την πρώτη ενημέρωση για το τι θα ακολουθήσει στη χώρα μας.

Την επόμενη μέρα όμως το ακύρωσε κι ο λόγος ήταν ότι μια δυνατή καταιγίδα προερχόμενη από το Νείλο, προχώρησε στην Άκαμπα και άρχισε να επηρεάζει το Αμμάν. Πράγματι τελειώνοντας την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Γέρασα, παρατηρήσαμε τα μαύρα σύννεφα που άρχιζαν να σκεπάζουν την περιοχή του Αμμάν. Πριν μπούμε στην πόλη μας υποδέχτηκε μια πυκνή ομίχλη συνοδευόμενη από ένα ανεμοστρόβιλο με δυνατό βουητό, ο οποίος λύγισε τις κορυφές των φοινικόδεντρων και διάφορα ελαφρά αντικείμενα από χαρτί ή από πλαστικό πετούσαν γύρω από το αυτοκίνητο. Στα πρώτα κτήρια στην πόλη εξασθένησε η δύναμη του αέρα, όμως άρχιζε να βρέχει, πράγμα που μας ανάγκασε να ακυρώσουμε την επίσκεψη στην Ακρόπολη και πήγαμε στην περιοχή του ξενοδοχείο μας για μεσημεριανό αφού πρώτα αποχαιρετίσαμε τον Αλί.

Τρεις μέρες λοιπόν στο Αμμάν με την ομπρέλα ανά χείρας … Το πρώτο βράδυ περιπλανηθήκαμε στο παλαιό εμπορικό κέντρο. Σ’ ένα διάλλειμα της βροχής περπατήσαμε την Rainbow Street καθαρός δρόμος που αποπνέει πολιτισμό και αρχοντιά, με τα γραφικά παραδοσιακά σπίτια, τις καφετέριες και τα άλλα μαγαζάκια στολισμένα με τρόπο που δείχνουν την κουλτούρα της αραβικής τέχνης του παρελθόντος.

Τη δεύτερη μέρα με τις ομπρέλες μας ανοικτές μέσω μιας φρουταγοράς που οι τέντες των καταστημάτων έσταζαν βρεθήκαμε χωρίς να το θέλουμε κοντά στο Νυμφαίο και στο Ρωμαϊκά θέατρο. Αυτά τα δύο ήταν τα μόνα αξιοθέατα που είδαμε στο Αμμάν.

Ο ξενοδόχος μας παρόλο που έμοιαζε με αφροαμερικάνο προπονητή του μποξ ήταν αρκετά εξυπηρετικός. Το προσόν αυτό ήταν το μόνο θετικό του ξενοδοχείου μας. Επικοινώνησε με το πρακτορεία και μας έκανε κράτηση των εισιτηρίων με το λεωφορείο για την επόμενη μέρα στις 11:00. To λεωφορείο ήταν της εταιρείας Jet Bus, αρκετά άνετο και καθαρό η τιμή όπως προανέφερα ήταν στα 8,60 δηνάρια το άτομο.

Μετά τον King Highway που μας πήγε από την Πέτρα στο Αμμάν μέσω όλων αυτών των ιστορικών μνημείων που περιέγραψα, τώρα θα ακολουθήσουμε τον Desert Highway μέσω της ερήμου όπως δηλώνει το όνομα του κι αυτή είναι η κλασική διαδρομή που ενώνει το Αμμάν με την Άκαμπα. Νάμαστε λοιπόν σε μια νέα διαδρομή μια έρημο με σκληρό χώμα μου θύμιζε σε μικρογραφία τις διαδρομές στην Ιρανική έρημο. Μία στάση για καφέ ή για σάντουιτς, μία άλλη σ’ ένα σταθμό για έλεγχο κάτω από δυνατή βροχή και λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε μπήκαμε σ ένα σύμπλεγμα βουνών όμοια με αυτά που είδαμε στην έρημο της Wadi Rum. Μοναδικές εικόνες όταν ο αυτοκινητόδρομος διέσχιζε το φαράγγι ανάμεσα στα άγρια αφιλόξενα βράχια. Η Ιορδανία μας αποχαιρετούσε δείχνοντας μας για τελευταία φορά την ιδιαιτερότητα του τοπίου της και υπενθυμίζοντας μας τις αξέχαστες έξη τις μέρες που ζήσαμε κοντά του.

Μόλις περάσαμε αυτό το σύμπλεγμα των άγριων βουνών φάνηκε η ευλογημένη από τον Μωϋσή των Εβραίων Ερυθρά Θάλασσα. Καθαρός ο ουρανός, δυνατός ο άνεμος μας εμπόδιζε να ανοιγοκλείνουμε τις πόρτες του ταξί που πήραμε στο σταθμό. Τρία βράδια στην πόλη μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο όπως τη μέρα της άφιξης μας. Την επομένη ηρέμησε ο άνεμος και στην παραλία φάνηκαν οι καταστροφές, με δένδρα ξεριζωμένα, καφέ και τουριστικά μαγαζάκια διαλυμένα κι ο δήμαρχος με κουστούμι χωρίς γραβάτα όπως όλοι τους κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις, έδινε συνέντευξη στο κανάλι δίπλα σ’ ένα ξεριζωμένο φοινικόδεντρο, που απορούσες πως ο αέρας κατάφερε να το σηκώσει όλο από τη ρίζα του.

Νάμαι τώρα στην Άκαμπα την οποία πριν μερικές δεκαετίες την ατένιζα από την παραλία του Ειλάτ όπου βρισκόμουν για μια εβδομάδα. Μέσα στη θολή τότε ατμόσφαιρα ξεχώρισα τους μιναρέδες της. Ήταν τότε που στην πλαζ του Ειλάτ όπου πήγα για μπάνιο, δίπλα μου μια μελαχρινή εβραιοπούλα στρατιωτίνα τοποθέτησε πάνω στα βότσαλα τα στρατιωτικά της ρούχα δίπλα τους το όπλο κι απόμεινε και μ ένα κόκκινο μπικίνι κάτω απ την τέντα.

Τώρα βρίσκομαι στην απέναντι πλευρά! Στην παραλία της Άκαμπα δίπλα σε μουσουλμάνες μαυροντυμένες και κεφαλομαντηλομένες… Ξεχωρίζει καθαρά το Ειλάτ, με τις λευκές πολυκατοικίες πάνω στις πλαγιές, διαμερίσματα για τους Ισραηλίτες να την κατοικούν όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος, μια πόλη κερδισμένη στην συμφωνία που έγινε μετά τον τελευταίο πόλεμο. Σπουδαίο κέρδος που τους έδωσε έξοδο προς της Ερυθρά Θάλασσα δηλαδή στον Ινδικό ωκεανό ήτοι στην Ασία.

Κι ενώ είχα την ελπίδα να απολαύσω στα εστιάτορα τα ψαράκια της Ερυθράς Θάλασσας, η οποία έχει την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε όλο τον κόσμο σε ψάρια και οι αλιευτικές εμπειρίες μου έχουν μείνει αξέχαστες, μας παρουσίασαν στις ταβέρνες κάτι μεγάλα ψάρια άσχετης εμφάνισης απ’ αυτά που ξέρουμε στη Μεσόγειο. Τα φέρνουμε από την Αίγυπτο και από την Τουρκία μας είπαν. Εμ βέβαια!! Εδώ έχουμε κόλπο της Άκαμπα παρακλάδι της Ερυθράς, και ξέχασα ότι επί τρία βράδια έριχνα την πετονιά στο Ειλάτ και δεν καταδέχτηκε το δόλωμα ούτε λέπι…

Καθαρά και ζεστά τα νερά, μπανάκι, βολτούλα με την βάρκα πάνω από το τανκ και κάτι τα κοράλλια της πλάκας για μένα. Οι περισσότεροι από τους τουρίστες στην πλαζ ήταν Ρώσοι οι οποίοι έρχονται στη χώρα και συνδυάζουν τα μνημεία, τον θρησκευτικό και τα μπάνια. Καθαρή πόλη, αρκετά εστιατόρια καφέ χυμοί με εξωτικές γεύσεις, και το σπουδαιότερο ήταν το υγιεινό ξηρό κλίμα. Κάτι που αντιληφτήκαμε όλοι της παρέας μας από τις πρώτες μέρες στην Ιορδανία.

Η προγραμματισμένη μας πτήση με την Ράιαν ήταν για τις 16 του Μαρτίου. Στην Ελλάδα οι δικοί μας ανησυχούσαν με τις συνεχώς απαγορεύσεις και κυρίως με το κλείσιμο των αεροδρομίων τις ακυρώσεις των πτήσεων καθώς οι αριθμοί νεκρών και ασθενών αυξάνονταν μέρα με τη μέρα. Στην Άκαμπα οι μόνες μάσκες που κυκλοφορούσαν ήταν αυτές με το γυαλί που βλέπεις το βυθό της θάλασσας. Στις 14/3 το απογευματάκι δύο μέρες πριν την προγραμματισμένη πτήση, πήραμε το μήνυμα της επιβεβαίωσης της πτήσης μας από την αεροπορική εταιρεία και έτσι χωρίς αγωνία συνεχίσαμε τις ανέμελες μέρες μας στην πόλη δίνοντας τη δυνατότητα στους ντόπιους που ασχολούνται με τον τουρισμό να εισπράξουν το τελευταίο συνάλλαγμα από μας, τους τελευταίους τουρίστες πριν το κλείσιμο των συνόρων.

Η 16η του μηνός, η τελευταία μας μέρα ήταν όλη δική μας καθώς η πτήση μας ήταν το βράδυ. Συμπληρωματικά ψώνια για δωράκια κυρίως με τις γνωστές κρέμες με βάση τα άλατα της Νεκράς Θάλασσας, βολτούλες στα δροσερά πάρκα και στον παραλιακό. Στην Ιορδανία οι νεκροί ανήλθαν γύρω στους τέσσερεις και από αύριο σταματούν όλες οι πτήσεις από και προς τη χώρα με εξαίρεση τις εμπορικές, κλείνουν καφετέριες και εστιατόρια και γίνεται υποχρεωτική η χρήση μάσκας και γαντιών.

Ο οδηγός του ταξί που μας πήγε στο αεροδρόμιο και ήταν ο τελευταίος στη χώρα που ξοδέψαμε χρήματα μας έδωσε συγχαρητήρια για τη χώρα μας καθώς και στη δική του που μέχρι τότε είχαμε τα λιγότερα θύματα.

Στο μικρό αεροδρόμιο κείνη την ώρα είχε αρκετή κίνηση. Βάλαμε πρώτη φορά μάσκες και γάντια παρόλο που περιμέναμε απ έξω μέχρι να έρθει η ώρα της πτήσης μας. Στον πίνακα των ανακοινώσεων η Ράιαν είχε κι άλλη μια πτήση για τη Γερμανία. Εντύπωση μου έκαναν τρεις πτήσεις για τη Μόσχα με διαφορά πέντε λεπτών ή μια από την άλλη. Οι τελευταίοι των τουριστών της χώρας αναχωρούν κι αποχωρούν. Κρίμα σ αυτούς που διέκοψαν το ταξίδι τους και χαρά σε μας που ένα ακόμη ταξίδι στον Ισλαμικό κόσμο άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από μια χώρα που απ' όσες έχω επισκευτεί σαν τουρίστας ήταν η μόνη που δεν υπήρχε στον ταξιδιωτικό μου χάρτη!

Τέλος
23-5-2020

Αμμάν

Προς Άκαμπα

Άκαμπα

Με το άλογο στο καφέ

Το Ειλάτ Ισραήλ

Τα πουλιά

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία

 

[schumigirl]

καλημέρα και χρόνια πολλα...

ποσο σας βγήκε συνολικά όλο το ταξίδι??

 

[Μάγδα]

Για πρώτο ταξίδι στον αραβικό κόσμο ποιο θα πρότεινες; Μαρόκο ή Ιορδανία;