angel25
Member
- Μηνύματα
- 56
- Likes
- 11
- Επόμενο Ταξίδι
- Σουδάν σου 'ρχομαι!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- βραζιλία - αμαζόνιος
ο ήλιος καίει πολύ για τέτοια ώρα της ημέρας, αλλά το υψόμετρο μάλλον δικαιολογεί το γεγονός. κλίμα ημιτροπικό και ζέστη αφόρητη, δεν βοηθούν καθόλου την ανάβαση. η θέα όμως τελικά αποζημιώνει, όλη η κοιλάδα της Κατμαντού απλώνεται από κάτω. η στούπα Σβαγιαμπουνάθ βρίσκεται σ' αυτή την προνομιακή θέση, σαν βιγλάτορας όλης της περιοχής.
η στούπα θα έπρεπε καλύτερα να ονομάζεται "ο ναός των πιθήκων", με όλα αυτά τα συμπαθή ζώα να τριγυρνούν ανενόχλητα ανάμεσα σε πιστούς και τουρίστες. θέλοντας ή μη σου αποσπούν την προσοχή και καταλήγεις σε ένα φωτογραφικό "σαφάρι", προσπαθώντας να τα αποθανατίσεις σε κάθε πιθανή πόζα, πάνω σε κλαδιά, σε στέγες, πάνω στους πιστούς!
ο όρος στούπα είναι θιβετιανός και ισοδυναμεί μέ τον ιερό χώρο όπου μέσα του φυλάσσεται συνήθως κάποιο "κομμάτι" λειψάνου του Βούδα, του "πεφωτισμένου", από μια τρίχα ή ένα δόντι ως ένα οστό ή ενα κομμάτι ύφασμα από τα ρούχα του. αποτελείται από μία πέτρινη βάση, ένα υπερυψωμένο ασβεστωμένο θόλο σαν ημισφαίριο, ένα κτιστό κύβο, ένα κώνο σαν ομπρέλα και μια μυτερή απόληξη μέ ένα καμπανάκι στην κορυφή. όλα βεβαίως έχουν τον συμβολισμό τους, με τη βάση να συμβολίζει την γή, ο θόλος το νερό, ο κύβος τη φωτιά, ο κώνος τον αέρα και η μυτερή απόληξη τον αιθέρα (αν σφάλλω πουθενά αγαπητοί βουδιστές συγχωρέστε με!).
αυτό που αισθάνεσαι (δεν μπορώ να το προσδιορίσω αν πρόκειται για δέος ή αυθυποβολή) είναι μια θεϊκή παρουσία, καθώς περπατώντας γύρω από την στούπα νιώθεις δυό τεράστια μάτια με το σημάδι της ενόρασης ανάμεσα τους (το τρίτο μάτι) να σε κοιτούν, να σε ελέγχουν, να σε καθοδηγούν (στουποσύνδρομο καταδίωξης!). ο λευκός θόλος που ασβεστώνεται τακτικά συνδράμει σε αυτό το αίσθημα δέους και κάνει τα μάτια να πονούν από την αντανάκλαση τις ηλιόλουστες μέρες.
η θέα της κοιλάδας απο το ιερό σύμπλεγμα της στούπας μοιάζει με ένα απέραντο χαλί, όπου υφαίνονται αρμονικά πόλεις, χωριά, καταπράσινα χωράφια και μακρύτερα στον ορίζοντα χιονισμένες βουνοκορφές. η πολύβουη Κατμαντού απλώνεται στους πρόποδες του λόφου όπου βρίσκεται η στούπα, λίγο πιο πέρα ξεκινάει το Πατάν, η άλλη μεγάλη πόλη της κοιλάδας, και στο βάθος ακροφαίνεται η γραφική πόλη της Μπακταπούρ.
οι μαγευτικές σκηνές του "μικρού Βούδα" που ο Μπερτολούτσι γύρισε στο Νεπάλ, οδηγούν τα βήματά μου στην έτερη μεγάλη στούπα της κοιλάδας που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω απ' την Κατμαντού, στο Μποντνάθ. αισθάνομαι λίγο σαν προσκυνητής που πραγματοποιεί ένα τάμα χρόνων, καθώς, με εντυπωμένη στη μνήμη την ταινία του κορυφαίου ιταλού σκηνοθέτη (ειδωμένη στα πρώτα εφηβικά χρόνια), ικανοποιώ επιτέλους την επιθυμία να γνωρίσω εκ του σύνεγγες αυτό το μυστηριακό μέρος με την επιβλητική στούπα.
η στούπα του Μποντνάθ βρίσκεται μέσα σε μια ερμητικά κλειστή από κτήρια πλατεία, περιτριγυρισμένη από σημαιάκια και κυλίνδρους προσευχών και ύμνων. εκατοντάδες πιστοί γυρίζουν τους κυλίνδρους και απευθύνουν την προσευχή τους στο πριγκηπόπουλο "Σιντάρτα" που πέτυχε τη νιρβάνα και έγινε δάσκαλος και καθοδηγητής. εδώ, στο Μποντνάθ, εικάζεται ότι βρίσκεται εντός της στούπας μία τρίχα ή περισσότερη κόμμη του "πεφωτισμένου" δασκάλου.
ανακατεύομαι ανάμεσα στο πλήθος, ανάμεσα στους πιστούς, περιστρέφω τους κυλίνδρους, ανάβω μερικά κεράκια -φυτίλια που επιπλέουν μέσα σε λιωμένο βούτυρο από γάλα γιακ (αυτό το μεγαλόσωμο μαλλιαρό βοοειδές της κεντρικής Ασίας). προσπαθώ να αισθανθώ σαν τον μικρό ήρωα της ταινίας. επικεντρώνω το βλέμμα μου στα γαλήνια και μελαγχολικά μάτια της στούπας, στα μάτια του ανώτερου πνεύματος. προσπαθώ να νιώσω το δέος ενός μικρού παιδιού μπροστά στο πρωτόγνωρο, το θεϊκό, το μυστηριακό.
οι εξόριστοι θιβετιανοί μοναχοί που έχουν κατακλύσει την πόλη προσδίδουν μια ακόμη πιο έντονη χροιά ιερότητας, με τα κόκκινα ράσα τους τυλιγμένα σφιχτά και με τις ατέλειωτες ψαλμωδίες τους. οι περισσότεροι ζητούν ελεημοσύνη, όχι όμως για τους ίδιους, άλλα για τους υπόλοιπους θιβετιανούς πρόσφυγες που ζούν στη πόλη και προσπαθούν να επιβιώσουν με μεροκάματα πείνας (όταν βεβαίως το Νεπάλ δεν μπορεί να θρέψει τους ίδιους του τους κατοίκους, είναι μάλλον απίθανο να φροντίσει για τους θιβετιανούς πρόσφυγες).
ανεβαίνω πάνω στο θόλο της στούπας και κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα. τα μάτια του Σιντάρτα είναι τώρα πιο κοντά και πιο φιλικά, χάνουν το επιβλητικό και διαπεραστικό βλέμμα που το υπερυψωμένο βάθρο τους προσέδιδε. αρχίζει και φυσάει ένας απογευματινός ψυχρός άνεμος που προμηνύει μια ακόμη πιο ψυχρή νύχτα. τα πολύχρωμα σημαιάκια με τις γραμμένες προσευχές πάνω τους βρίσκουν επιτέλους τον αρχικό σκοπό τους με τη βοήθεια του αέρα. οι προσευχές των πιστών εισακούστηκαν...
η στούπα θα έπρεπε καλύτερα να ονομάζεται "ο ναός των πιθήκων", με όλα αυτά τα συμπαθή ζώα να τριγυρνούν ανενόχλητα ανάμεσα σε πιστούς και τουρίστες. θέλοντας ή μη σου αποσπούν την προσοχή και καταλήγεις σε ένα φωτογραφικό "σαφάρι", προσπαθώντας να τα αποθανατίσεις σε κάθε πιθανή πόζα, πάνω σε κλαδιά, σε στέγες, πάνω στους πιστούς!
ο όρος στούπα είναι θιβετιανός και ισοδυναμεί μέ τον ιερό χώρο όπου μέσα του φυλάσσεται συνήθως κάποιο "κομμάτι" λειψάνου του Βούδα, του "πεφωτισμένου", από μια τρίχα ή ένα δόντι ως ένα οστό ή ενα κομμάτι ύφασμα από τα ρούχα του. αποτελείται από μία πέτρινη βάση, ένα υπερυψωμένο ασβεστωμένο θόλο σαν ημισφαίριο, ένα κτιστό κύβο, ένα κώνο σαν ομπρέλα και μια μυτερή απόληξη μέ ένα καμπανάκι στην κορυφή. όλα βεβαίως έχουν τον συμβολισμό τους, με τη βάση να συμβολίζει την γή, ο θόλος το νερό, ο κύβος τη φωτιά, ο κώνος τον αέρα και η μυτερή απόληξη τον αιθέρα (αν σφάλλω πουθενά αγαπητοί βουδιστές συγχωρέστε με!).
αυτό που αισθάνεσαι (δεν μπορώ να το προσδιορίσω αν πρόκειται για δέος ή αυθυποβολή) είναι μια θεϊκή παρουσία, καθώς περπατώντας γύρω από την στούπα νιώθεις δυό τεράστια μάτια με το σημάδι της ενόρασης ανάμεσα τους (το τρίτο μάτι) να σε κοιτούν, να σε ελέγχουν, να σε καθοδηγούν (στουποσύνδρομο καταδίωξης!). ο λευκός θόλος που ασβεστώνεται τακτικά συνδράμει σε αυτό το αίσθημα δέους και κάνει τα μάτια να πονούν από την αντανάκλαση τις ηλιόλουστες μέρες.
η θέα της κοιλάδας απο το ιερό σύμπλεγμα της στούπας μοιάζει με ένα απέραντο χαλί, όπου υφαίνονται αρμονικά πόλεις, χωριά, καταπράσινα χωράφια και μακρύτερα στον ορίζοντα χιονισμένες βουνοκορφές. η πολύβουη Κατμαντού απλώνεται στους πρόποδες του λόφου όπου βρίσκεται η στούπα, λίγο πιο πέρα ξεκινάει το Πατάν, η άλλη μεγάλη πόλη της κοιλάδας, και στο βάθος ακροφαίνεται η γραφική πόλη της Μπακταπούρ.
οι μαγευτικές σκηνές του "μικρού Βούδα" που ο Μπερτολούτσι γύρισε στο Νεπάλ, οδηγούν τα βήματά μου στην έτερη μεγάλη στούπα της κοιλάδας που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω απ' την Κατμαντού, στο Μποντνάθ. αισθάνομαι λίγο σαν προσκυνητής που πραγματοποιεί ένα τάμα χρόνων, καθώς, με εντυπωμένη στη μνήμη την ταινία του κορυφαίου ιταλού σκηνοθέτη (ειδωμένη στα πρώτα εφηβικά χρόνια), ικανοποιώ επιτέλους την επιθυμία να γνωρίσω εκ του σύνεγγες αυτό το μυστηριακό μέρος με την επιβλητική στούπα.
η στούπα του Μποντνάθ βρίσκεται μέσα σε μια ερμητικά κλειστή από κτήρια πλατεία, περιτριγυρισμένη από σημαιάκια και κυλίνδρους προσευχών και ύμνων. εκατοντάδες πιστοί γυρίζουν τους κυλίνδρους και απευθύνουν την προσευχή τους στο πριγκηπόπουλο "Σιντάρτα" που πέτυχε τη νιρβάνα και έγινε δάσκαλος και καθοδηγητής. εδώ, στο Μποντνάθ, εικάζεται ότι βρίσκεται εντός της στούπας μία τρίχα ή περισσότερη κόμμη του "πεφωτισμένου" δασκάλου.
ανακατεύομαι ανάμεσα στο πλήθος, ανάμεσα στους πιστούς, περιστρέφω τους κυλίνδρους, ανάβω μερικά κεράκια -φυτίλια που επιπλέουν μέσα σε λιωμένο βούτυρο από γάλα γιακ (αυτό το μεγαλόσωμο μαλλιαρό βοοειδές της κεντρικής Ασίας). προσπαθώ να αισθανθώ σαν τον μικρό ήρωα της ταινίας. επικεντρώνω το βλέμμα μου στα γαλήνια και μελαγχολικά μάτια της στούπας, στα μάτια του ανώτερου πνεύματος. προσπαθώ να νιώσω το δέος ενός μικρού παιδιού μπροστά στο πρωτόγνωρο, το θεϊκό, το μυστηριακό.
οι εξόριστοι θιβετιανοί μοναχοί που έχουν κατακλύσει την πόλη προσδίδουν μια ακόμη πιο έντονη χροιά ιερότητας, με τα κόκκινα ράσα τους τυλιγμένα σφιχτά και με τις ατέλειωτες ψαλμωδίες τους. οι περισσότεροι ζητούν ελεημοσύνη, όχι όμως για τους ίδιους, άλλα για τους υπόλοιπους θιβετιανούς πρόσφυγες που ζούν στη πόλη και προσπαθούν να επιβιώσουν με μεροκάματα πείνας (όταν βεβαίως το Νεπάλ δεν μπορεί να θρέψει τους ίδιους του τους κατοίκους, είναι μάλλον απίθανο να φροντίσει για τους θιβετιανούς πρόσφυγες).
ανεβαίνω πάνω στο θόλο της στούπας και κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα. τα μάτια του Σιντάρτα είναι τώρα πιο κοντά και πιο φιλικά, χάνουν το επιβλητικό και διαπεραστικό βλέμμα που το υπερυψωμένο βάθρο τους προσέδιδε. αρχίζει και φυσάει ένας απογευματινός ψυχρός άνεμος που προμηνύει μια ακόμη πιο ψυχρή νύχτα. τα πολύχρωμα σημαιάκια με τις γραμμένες προσευχές πάνω τους βρίσκουν επιτέλους τον αρχικό σκοπό τους με τη βοήθεια του αέρα. οι προσευχές των πιστών εισακούστηκαν...
αλλη μια εξαιρετικη ιστορια ξεκιναει.εχεις ανοιξει ομως πολλα μετωπα και θα μπερδευτουμε.με το μαλακο ειναι και ιανουαριος ,αρχες του χρονου ,λυπησου μας!
