Ουζμπεκιστάν Στα χνάρια του Ταμερλάνου, του Μεγαλέξανδρου και κυρίως του Ούλουγκ Μπεγκ

[patsman]

Κεφάλαιο 1: Εισαγωγή

Έπειτα από το πρώτο μεγάλο μας ταξίδι σε Περού και Βολιβία και αφού μεσολάβησε ένα ακόμα υπερατλαντικό στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ με road trip σε San Francisco, Big Sur, LA, Las Vegas, Grand Canyon και Yosemite (εκκρεμεί η συγγραφή ιστορίας), αποφασίσαμε αυτήν τη φορά στο επόμενο μεγάλο μας ταξίδι να κινηθούμε προς ανατολάς. Η επιλογή του Ουζμπεκιστάν φάνταζε λογική από κάθε άποψη: ξακουστά μνημεία που θέλαμε να δούμε από κοντά, γνωριμία με έναν ξακουστό πολιτισμό της Κεντρικής Ασίας, εύκολες μετακινήσεις στο εσωτερικό και σχετικά οικονομική πρόσβαση.

Το κατάλληλο τάιμινγκ βρέθηκε και αυτό δεν ήταν άλλο από τις διακοπές του Πάσχα του 2024. Το Ουζμπεκιστάν προσφέρεται για διάσχιση ακολουθώντας εν μέρει τους αρχαίους δρόμους του μεταξιού είτε από δυτικά προς ανατολικά, είτε το αντίστροφο, κάτι που και επιλέξαμε. Η αεροπορική σύνδεση της Κωνσταντινούπολης τόσο με την Τασκένδη όσο και με την Ουρτζέντς (Urgench) προσφέρει τη δυνατότητα της αποφυγής των μπρος-πίσω και της ελαχιστοποίησης του χαμένου χρόνου σε εσωτερικές πτήσεις.

Πράγματι, μέσω της εξαιρετικής σε όλα Uzbekistan Airways κλείσαμε τα αεροπορικά μας εισιτήρια από την Πόλη προς την Τασκένδη με επιστροφή από την Ουρτζέντς προς την Πόλη (με κόστος 350 ευρώ το άτομο, με βαλίτσα 35 κιλών και χειραποσκευή 8 κιλών έκαστος). Ενόψει δε του γεγονότος ότι η αναχώρησή μας ήταν στις 06:00 αποφασίσαμε -ξεκινώντας από Θεσσαλονίκη οδικώς- να διανυκτερεύσουμε το προηγούμενο βράδυ πλησίον του αεροδρομίου στο Αρναβούτκιοϊ έναντι 35 ευρώ. Για την επιστροφή μας δεν ήταν απαραίτητο κάτι τέτοιο, καθώς αυτή ήταν προγραμματισμένη σε λογική μεσημεριανή ώρα, γεγονός που θα μας επέτρεπε να πάρουμε το αμάξι μας και να γυρίσουμε. Για τα πρακτικά της πτήσης να προσθέσω ότι κλείσαμε πάρκινγκ για το αυτοκίνητό μας, με δωρεάν μεταφορά από και προς το Νέο Αεροδρόμιο της Πόλης (IST) και πλύσιμο του αυτοκινήτου μέσα έξω, στο AirPark 7/24, το οποίο κόστισε συνολικά και για τις 11 μέρες περίπου 40 ευρώ.

Αφού μελετήσαμε τις ιστορίες των συμφορουμιτών και τον πάλαι ποτέ καλό οδηγό του Lonely Planet, καταλήξαμε να μοιράσουμε τις 11 διαθέσιμες ημέρες μας ως εξής:

• 30 Απριλίου, μεσημεριανή άφιξη στην Τασκένδη και δύο διανυκτερεύσεις εκεί
• 2 Μαΐου, πρωινό τρένο (Afrosiyob) για Σαμαρκάνδη, όπου θα μέναμε για δύο βράδια
• 4 Μαΐου, αναχώρηση από Σαμαρκάνδη με προορισμό τη Νουράτα (Nurota), αλλάζοντας 2-3 shared taxis
• 5 Μαΐου, ημερήσια πεζοπορία στα χωριά Sob και Sentob (ή Sentyab) και απογευματινή αναχώρηση με προορισμό την Μπουχάρα, όπου θα μέναμε για 2,5 βράδια
• Μετά τα μεσάνυχτα της 8ης Μαΐου, τρένο καρβουνιάρικο (Platzkartny) για Χίβα και δύο τελευταίες διανυκτερεύσεις εκεί
• 10 Μαΐου, πρωινή πτήση από Ουρτζέντς για Κωνσταντινούπολη

Σημειωτέον ότι η αρχική μας σκέψη ήταν να μπορέσουμε να χωρέσουμε μια διήμερη εκδρομή στο Τουρκμενιστάν για να επισκεφθούμε την Konye-Urgench και τον κρατήρα στην Darvaza. Ωστόσο, οι τιμές που ζητήσαμε και λάβαμε από διάφορα τουριστικά πρακτορεία κυμαίνονταν άνω των 500 ευρώ το άτομο, οπότε ήταν απαγορευτικές για εμάς. Μια άλλη σκέψη είχε να κάνει με την επίσκεψη σε Νούκους, Moynoq και Αράλη, πλην όμως και εκεί οι τιμές ξέφευγαν συν το ότι οι περισσότερες ιστορίες που διαβάσαμε δεν ήταν και άκρως ελκυστικές. Επομένως, επιλέξαμε να βάλουμε μια εκδρομή στα βουνά της Νουράτα, αφενός γιατί μας αρέσει η πεζοπορία, αφετέρου για να σπάσουμε την επαναλαμβανόμενη ομορφιά των μεντρεσέδων.

Ξεκινάμε!

 

[patsman]

Κεφάλαιο 2: Η πρώτη γνωριμία με την πρωτεύουσα και το ελληνικό χρώμα

Ίσα που πρόλαβε να μας πάρει ο ύπνος στο τίμιο δωμάτιο του Lenora Airport Hotel και χτύπησε το ξυπνητήρι. Η πτήση μας έφευγε στις 6 το πρωί, αλλά εμείς έπρεπε πρώτα να παραδώσουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, να συνεννοηθούμε με τα παιδιά (κυριολεκτικά) που έκαναν τη μεταμεσονύχτια βάρδια για να μας πάνε στο αεροδρόμιο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα μας παραλάμβαναν στην επιστροφή. Με καλή διάθεση όλα πήγαν κατ’ ευχήν, οπότε περίπου 2 ώρες πριν την αναχώρησή μας και υπό καταρρακτώδη βροχή φτάναμε στο εντυπωσιακό Νέο Αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης.

Η πτήση των 4.30 ωρών περίπου για Τασκένδη πέρασε πολύ γρήγορα και γι’ αυτό φρόντισε το ευγενέστατο προσωπικό της Uzbekistan Airways και κυρίως οι παροχές που μπορέσαμε και απολαύσαμε. Εντάξει, μπορεί να μην υπήρχε καμιά τρομερή ποικιλία σε αγγλόφωνες ταινίες στο σύστημα entertainment, πλην όμως το φαγητό (με επιλογές και για vegetarian, όπως η Ε.) ήταν υπέροχο και μπόλικο, οι παντοφλίτσες έκαναν την απόσβεσή τους, ενώ και οι καφέδες έρρεαν απλόχερα μια που ήταν πρωινή πτήση. Ο δε χώρος για τα πόδια θα ικανοποιούσε ακόμα και ψηλούς/ψηλές επιβάτ(ρι)ες. Η θέα του Αραράτ, κοντά από το οποίο περάσαμε, μοναδική.

Γύρω στις 12:30 προσγειωνόμασταν στο «μαζεμένο» διεθνές αεροδρόμιο της Τασκένδης, όπου περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων, παραλάβαμε τις αποσκευές μας, κάναμε συνάλλαγμα και πήραμε μια κάρτα sim για να έχουμε δεδομένα. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου, συναντήσαμε αρκετούς πρόθυμους οδηγούς να μας μεταφέρουν στο κέντρο της πόλης. Αφού κάναμε λίγο small talk με τον οδηγό, που ήξερε αγγλικά και μας έκανε μια εισαγωγή στη χώρα (αναφέροντας ότι οι άνθρωποι της δικής του ηλικίας μάθαιναν μόνο ρωσικά στα σχολεία, κάτι που δεν ισχύει πλέον), φτάσαμε στο ξενοδοχείο Al Anvar Halal Hotel που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες δύο βραδιές έναντι του συνολικού ποσού των 115 ευρώ. Εκεί διαπιστώσαμε ότι μόνο 1-2 νεαροί στη ρεσεψιόν γνώριζαν αγγλικά, πράγμα που αποτέλεσε ένδειξη για το τι θα συναντούσαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Πάντως, το ξενοδοχείο και το δωμάτιο αποδείχθηκαν «λίρα εκατό». Παρά δε το γεγονός ότι ήμασταν κουρασμένοι, από τη στιγμή που είχαμε φάει καλά στην πτήση μας, δεν υπήρχε η άμεση ανάγκη εξόδου προς αναζήτηση φαγητού. Αντ’ αυτού προτιμήσαμε να κάνουμε χρήση της πισίνας και του spa που διέθετε το ξενοδοχείο στο υπόγειο, που μάλιστα δεν γνωρίζαμε ότι συμπεριλαμβάνονται στην τιμή του booking!

Έπειτα από αυτήν την αναζωογόνηση και γύρω στις 6 το απόγευμα βγήκαμε στους δρόμους για μια πρώτη σύντομη γνωριμία με την πρωτεύουσα. Η πρώτη παρατήρηση είναι πως έχει φαρδείς δρόμους-λεωφόρους, μεγάλες πλατείες και πάρκα, αλλά και τεράστιες πολυκατοικίες. Εξηγήσιμο αν αναλογιστεί κανείς ότι η Τασκένδη καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά με τον σεισμό του 1966 και σχεδιάστηκε από την αρχή ώστε να γίνει μια πόλη-πρότυπο της Σοβιετικής Ένωσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι παράλληλα σχεδόν με κάθε δρόμο υπάρχουν χαντάκια για να οδηγούνται εκεί τα νερά των βροχών και να μη μαζεύονται στο οδόστρωμα.

Ξεκινώντας να περπατάμε προς την πλατεία των κοσμοναυτών, που βρίσκεται πάνω από τον σταθμό Kosmonavtlar, πετύχαμε το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο. Εκεί υπάρχει ένας χώρος εκδηλώσεων, όπου την ώρα που πήγαμε διδάσκονταν ελληνικοί χοροί, το Αριστοτέλειο Σχολείο και μια μικρή αλλά κατατοπιστική έκθεση σχετικά με τους περίπου 12.000 συμπατριώτες μας, οι οποίοι κατέφυγαν στο Ουζμπεκιστάν και ιδίως στην Τασκένδη μετά το τέλος του εμφυλίου και αφού είχαν κάνει κάποιες ενδιάμεσες στάσεις σε άλλα σοβιετικά εδάφη (Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία κ.λπ.). Έτσι, επιβεβαιώσαμε αμέσως κάτι που γνωρίζαμε σε έναν βαθμό, δηλαδή τη στενή σχέση των δύο χωρών. Γόνοι αυτής της σχέσης είναι, άλλωστε, τόσο ο μέγας ποδοσφαιριστής Βασίλης Χατζηπαναγής όσο και ο σούπερ σταρ αοιδός Λευτέρης Πανταζής. Σήμερα, ωστόσο, ο ελληνικός πληθυσμός είναι σαφώς μειωμένος σε σχέση με το παρελθόν.

Βγάλαμε ορισμένες φωτογραφίες στο εντυπωσιακό μνημείο των κοσμοναυτών, εκεί που έκαναν skate κάποια αλάνια, ενώ επιφυλαχθήκαμε να χρησιμοποιήσουμε το φημισμένο μετρό της Τασκένδης την αυριανή ημέρα, καθώς η πείνα άρχισε να κάνει έντονη την εμφάνισή της.

Για το πρώτο μας γεύμα είχαμε ζητήσει βοήθεια από τα παιδιά της ρεσεψιόν και αυτοί μας πρότειναν το Yalpiz Restaurant. Είναι ένα εστιατόριο που απευθύνεται σε ντόπιους, με μια κλασική κιτσάτη διακόσμηση, το μενού στα ουζμπέκικα και στα ρώσικα, ενώ ούτε και το προσωπικό μιλούσε αγγλικά. Ευτυχώς, το μενού είχε αρκετές φωτογραφίες από τα πιάτα, οπότε δεν δυσκολευτήκαμε τόσο να παραγγείλουμε. Πήραμε ένα πεϊνιρλί με κασέρι, σουσάμι και μέλι, μία ντοματοσαλάτα, μία σαλάτα βινεγκρέτ που, όπου τη συναντήσαμε, είχε παντζάρι, καρότο, βραστή πατάτα και αρακά, καθώς και φτερούγες κοτόπουλου τηγανητές με sauerkraut.

Στη συνέχεια και αφού είχε νυχτώσει, είπαμε να πιούμε κι ένα ποτό στο μπαράκι Maqom, που βρισκόταν μέσα στο πάρκο στη συμβολή των λεωφόρων Afrosiab και Sharaf Rashidov. Παρά τον περιποιημένο διάκοσμο, από τα κοκτέιλ που πήραμε και το γλυκό που δοκιμάσαμε έλειπαν οι εντάσεις! Η ανυπέρβλητη μοντερνιά μάς στοίχισε 37 ευρώ, δηλαδή το διπλάσιο του λογαριασμού του φαγητού. Με μια γρήγορη έρευνα φαίνεται να είναι πλέον κλειστό. Τουλάχιστον είχαμε χρόνο να κάνουμε ένα μίνι πλάνο για την επόμενη ημέρα, που θα την αφιερώναμε εξ ολοκλήρου στα αξιοθέατα της Τασκένδης που θέλαμε να δούμε.