Runvel
Member
- Μηνύματα
- 40
- Likes
- 216
Ένα από τα θετικά στοιχεία που έχει η οδική μετάβαση από χώρα σε χώρα, είναι ότι σε διάστημα μερικών λεπτών έχει κανείς τη δυνατότητα να γευτεί διαφορετικούς πολιτισμούς. Έτσι έγινε και στο φετινό μου ταξίδι στην Κεντρική Αμερική.
Εισαγωγικά να αναφέρω ότι το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στους μεθοριακούς σταθμούς τριών εκ των κρατών αυτών. Του Παναμά, της Κόστα Ρίκα και της Νικαράγουα. Τρεις διαφορετικές χώρες πολιτισμικά, πολίτικα , οικονομικά, εθνολογικά, γαστρονομικά με κοινό παρονομαστή την ισπανική γλώσσα. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα κράτη της ευρύτερης περιοχής δεν χρειάζεται πλέον visa για τους Έλληνες πολίτες. Ένα από τα καλά της ευρωπαϊκής ένωσης.
Πρώτος σταθμός στην ήπειρο αυτή ήταν από αέρος στο αεροδρόμιο του Παναμά, εκεί με μια ελαφρώς γραφειοκρατική διαδικασία οι παχουλούλες υπάλληλοι της υπηρεσίας μετανάστευσης μου έδωσαν να συμπληρώσω ένα έντυπο εισόδου με τα προσωπικά μου στοιχεία, λόγο επίσκεψης , τόπο διαμονής, ημέρες επίσκεψης και πότε με το καλό μαζεύεις τα μπογαλάκια σου από τη χώρα. Ένα αυτοφακέλωμα που συμπλήρωσα υπομονετικά πολλές φορές σε διάστημα δυο εβδομάδων. Το πως πέρασα έχω γράψει παλαιότερα και θα συνεχίσω να γράφω όσο ακόμα η μνήμη δε ξεθωριάζει. Έχασα και τις σημειώσεις μου βλέπετε!
Σειρά έχουν οι μεθοριακοί σταθμοί…
ΠΑΝΑΜΑΣ- ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ
Στην ανατολική πλευρά της χώρας στα παράλια της Καραϊβικής η μετάβαση γίνεται από το σταθμόChanguinola -Sixaola. Από την τελευταία πόλη του Παναμά (που δεν έχει να επιδείξει τίποτα) ξεκίνα το εικοσάλεπτο ταξίδι μέχρι τα σύνορα για τη πρώτη πόλη της Κόστα Ρίκα (που επίσης δεν έχει να επιδείξει τίποτα). Η διαδρομή είναι αρκετά όμορφη , ο δρόμος είναι σε αρκετά καλή κατάσταση και κινείται ανάμεσα σε τεράστιες εκτάσεις μπανανοφυτειών που όσο πλησιάζεις την Κόστα Ρίκα γίνονται μεγαλύτερες και εντονότερες.
Οι φίλοι μας οι Παναμέζοι επειδή αρέσκονται μάλλον στις υπογραφές και στα έντυπα, σε βάζουν να περιμένεις σε μια ουρά (εγώ έτυχα σύντομη, περίπου 10 λεπτά) να ξαναπαραλάβεις το παραπάνω έντυπο αυτή τη φορά για να εξέλθεις από τη χώρα. Προσοχή, οφείλεις να είσαι στη σειρά αυτών που εξέρχονται και όχι των νεοεισελθέντων(δεν είναι δύσκολο, καθαρό μυαλό θέλει).
Αφού το συμπληρώσεις σχολαστικά, περιμένεις μια μίνι ουρίτσα για να το παραδώσεις σε ένα ακόμα παχουλούλη ευγενέστατο αξιωματικό με τη περιποιημένη μαύρη μουστάκα του. Αφού σφραγίσει τo διαβατήριο σου είσαι πλέον είσαι ελεύθερος να αποχωριστείς τον Παναμά. Αν είσαι υψοφοβικός έχεις ένα τελευταίο εμπόδιο να ξεπεράσεις ….Την γέφυρα του Rio Sixaola .
Εκεί και υψοφοβικός να μην είσαι έχεις το νου σου διότι βαδίζεις σε μια τρεμοπαίζουσα απαρχαιωμένη γέφυρα με σανίδια και πρόκες που έχουν φαγωθεί από την υγρασία. Τα κενά που υπάρχουν είναι σε κάποια σημεία τόσο μεγάλα, που είναι ικανά να σε κάνουν να ζήσεις την εμπειρία ελεύθερης πτώσης σε ποταμό γεμάτο κροκοδείλους. Υποθέτω πως ανήκει σε ουδέτερη ζώνη και καμιά από τις δυο χώρες δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη συντήρηση της. Αυτό δε φαίνεται να πτοεί τους ντόπιους που τη διασχίζουν καθημερινά με όλα τους τα υπάρχοντα ανά χείρας και υπό μάλλης.
Welcome to Costa Rica λοιπόν. Στα πρώτα βήματα καμιά διαφορά . Πως να έχει άλλωστε ,μόνο ένα ποτάμι χωρίζει τις δυο χώρες. Ξανά μια σύντομη ουρά, ξανά το περιβόητο έντυπο, ξανά ανταλλαγές στιλό με ντόπιους και ταξιδιώτες. Ισπανικά δυστυχώς δεν ξέρω (φυσικά θα το ήθελα πολύ και είναι άκρως απαραίτητα στη Λατινική Αμερική). Εκεί ο νεαρός καλοντυμένος τελωνιακός μου είπε κάτι στη γλώσσα του, εφόσον είχε ελέγξει τα έγγραφα μου. Αγέλαστος και απορημένος τον κοίταξα μερικά δεύτερα σαν χάνος, μου λέει «SMILE» σε άπταιστα αγγλικά και έπειτα δίνοντας μου χαμογελαστός το διαβατήριο, λέει PURA VIDA ( αγνή ζωή). Όπως έχω χιλιοαναφέρει είναι το μότο των Κοσταρικάνων και συνάμα ευχή τους.
Έπειτα ακολουθεί η είσοδος στη μεθοριακή πόλη Sixaola και αναμονή για το λεωφορείο που οδηγεί στο Puerto Viejo. Μια όμορφη διαδρομή μέσω καλλιεργειών μπανάνας. Σε εκείνα τα μέρη της χώρας παγκόσμιοι κολοσσοί στο χώρο του συγκεκριμένου φρούτου έχουν τις εκτάσεις και τις αποθήκες τους κάνοντας τη χώρα μια από τις πρώτες χώρες σε εξαγωγές μπανάνας. Η Κόστα Ρίκα δε σε κερδίζει με την πρώτη εντύπωση, πρέπει να τη ζήσεις πρωτίστως.
ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ-ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ
Επόμενος μεθοριακός σταθμός στα βόρεια της Κόστα Ρίκα ο PenasBlancas. Είναι η βορειότερη πόλη της χώρας και από τα πιο νότια σημεία της Νικαράγουα. Αυτό το πέρασμα έχει το ίδιο όνομα και στις δυο γείτονες χώρες. Συμπληρώνεις ξανά το ξακουστό έντυπο ώστε να εξέλθεις από τη χώρα και έπειτα περνάς από την πλευρά της Νικαράγουα .
Εκεί ο επισκέπτης πρέπει να είναι προετοιμασμένος μιας και κάνει μετάβαση από την πιο εύπορη χώρα της Κεντρικής Αμερικής σε μια από τις φτωχότερες. Αυτή η διαφορά φαίνεται από τα πρώτα βήματα. Ανάμεσα στις ουρές των ταξιδιωτών αρκετοί επαίτες εκλιπαρούν για μια βοήθεια και τα βλέμματα των ντόπιων γίνονται ελαφρώς πιο αδιάκριτα. Το γνωστό έντυπο που το υπογράφεις κάθε τρεις και λίγο εδώ στο προσφέρουν νεαροί έναντι αμοιβής, έχοντας φροντίσει να το εξαφανίσουν από τα γκισέ (οπού οφείλουν να το διανέμουν δωρεάν) κάτω από το αδιάφορο βλέμμα των τελωνειακών. Από μένα φράγκο δεν πήρε ο λαμογοπιτσιρικάς, λίγο σφύριξα αδιάφορα, λίγο παρίστανα πως δεν καταλάβαινα, έφυγε παραπονούμενος. Ο δόλιος δεν ήξερε ότι στη χώρα τούτου του λευκού οι κουτοπονηριές είναι ευρέως διαδεδομένες κάνοντας μας να έχουμε ανοσία.
Σειρά έχει μια πληρωμή της τάξεως των 2$ ανά άτομο. Κυριολεκτικά ήταν για πάρουν 2$ από κάθε ξένο. Αυτό δεν γινόταν να το αρνηθώ γιατί θα έχανα τη σειρά μου. Ήταν λέει μια ενίσχυση για ένα πάρκο στην πόλη της Μανάγκουα. Επόμενο βήμα να έρθεις face to face με τον υπάλληλο. Με τα 20$ ανά χείρας για την είσοδο στη χώρα έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν σοβαρό και ψυχρό επαγγελματία. Οι υπάλληλοι του σταθμού προτιμούν τα δολάρια από το τοπικό τους νόμισμα, αν και έχεις την ευκαιρία να κάνεις συνάλλαγμα στους δεκάδες πλανοδίους ‘τραπεζίτες’ .
Ήμουν μάρτυρας και μιας μικρής έντασης μεταξύ ενός τελωνειακού και ενός Αφρό-Αμερικανου ταξιδιώτη που αρνιόταν να βγάλει το σκούφο που κάλυπτε τη ράστα κόμη του. Μετά από φωνές , εντάσεις , υποκριτικές κινήσεις γεμάτες πάθος που θα ζήλευε και ο Κάρολος Κουν ο ταξιδιώτης έχασε το δίκιο του. Αρχικά τον απέλασαν, μετέπειτα έχω την εντύπωση πως τον είδα στα εδάφη της Νικαράγουα εμφανώς πιο ήρεμο. Με τη επιστροφή μου στη Κόστα Ρίκα μετά τη σύντομη παραμονή μου στη Νικαράγουα, το έντυπο με περίμενε υπομονετικά συμπληρώνοντας το με κλειστά μάτια.
Όταν έφτασε η στιγμή της αποχώρησης από αυτή τη γωνιά του πλανήτη έγινε από το διεθνές αεροδρόμιο τους Σαν Χοσέ στην περιοχή τηςAlajuela. Για να πετάξεις από τη χώρα πληρώνεις στο αεροδρόμιο περίπου 20 ευρώ για αεροπορικούς φόρους. Εφόσον έχεις συμπληρώσει το υπέροχο έντυπο που σε διάστημα δυο εβδομάδων το βλέπεις μέχρι και στον ύπνο σου.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι τρεις αυτές χώρες είναι τόσο κοντά μεταξύ τους και παράλληλα είναι τόσο διαφορετικές.
Εισαγωγικά να αναφέρω ότι το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στους μεθοριακούς σταθμούς τριών εκ των κρατών αυτών. Του Παναμά, της Κόστα Ρίκα και της Νικαράγουα. Τρεις διαφορετικές χώρες πολιτισμικά, πολίτικα , οικονομικά, εθνολογικά, γαστρονομικά με κοινό παρονομαστή την ισπανική γλώσσα. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα κράτη της ευρύτερης περιοχής δεν χρειάζεται πλέον visa για τους Έλληνες πολίτες. Ένα από τα καλά της ευρωπαϊκής ένωσης.
Πρώτος σταθμός στην ήπειρο αυτή ήταν από αέρος στο αεροδρόμιο του Παναμά, εκεί με μια ελαφρώς γραφειοκρατική διαδικασία οι παχουλούλες υπάλληλοι της υπηρεσίας μετανάστευσης μου έδωσαν να συμπληρώσω ένα έντυπο εισόδου με τα προσωπικά μου στοιχεία, λόγο επίσκεψης , τόπο διαμονής, ημέρες επίσκεψης και πότε με το καλό μαζεύεις τα μπογαλάκια σου από τη χώρα. Ένα αυτοφακέλωμα που συμπλήρωσα υπομονετικά πολλές φορές σε διάστημα δυο εβδομάδων. Το πως πέρασα έχω γράψει παλαιότερα και θα συνεχίσω να γράφω όσο ακόμα η μνήμη δε ξεθωριάζει. Έχασα και τις σημειώσεις μου βλέπετε!
Σειρά έχουν οι μεθοριακοί σταθμοί…
ΠΑΝΑΜΑΣ- ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ
Στην ανατολική πλευρά της χώρας στα παράλια της Καραϊβικής η μετάβαση γίνεται από το σταθμόChanguinola -Sixaola. Από την τελευταία πόλη του Παναμά (που δεν έχει να επιδείξει τίποτα) ξεκίνα το εικοσάλεπτο ταξίδι μέχρι τα σύνορα για τη πρώτη πόλη της Κόστα Ρίκα (που επίσης δεν έχει να επιδείξει τίποτα). Η διαδρομή είναι αρκετά όμορφη , ο δρόμος είναι σε αρκετά καλή κατάσταση και κινείται ανάμεσα σε τεράστιες εκτάσεις μπανανοφυτειών που όσο πλησιάζεις την Κόστα Ρίκα γίνονται μεγαλύτερες και εντονότερες.
Οι φίλοι μας οι Παναμέζοι επειδή αρέσκονται μάλλον στις υπογραφές και στα έντυπα, σε βάζουν να περιμένεις σε μια ουρά (εγώ έτυχα σύντομη, περίπου 10 λεπτά) να ξαναπαραλάβεις το παραπάνω έντυπο αυτή τη φορά για να εξέλθεις από τη χώρα. Προσοχή, οφείλεις να είσαι στη σειρά αυτών που εξέρχονται και όχι των νεοεισελθέντων(δεν είναι δύσκολο, καθαρό μυαλό θέλει).
Αφού το συμπληρώσεις σχολαστικά, περιμένεις μια μίνι ουρίτσα για να το παραδώσεις σε ένα ακόμα παχουλούλη ευγενέστατο αξιωματικό με τη περιποιημένη μαύρη μουστάκα του. Αφού σφραγίσει τo διαβατήριο σου είσαι πλέον είσαι ελεύθερος να αποχωριστείς τον Παναμά. Αν είσαι υψοφοβικός έχεις ένα τελευταίο εμπόδιο να ξεπεράσεις ….Την γέφυρα του Rio Sixaola .
Εκεί και υψοφοβικός να μην είσαι έχεις το νου σου διότι βαδίζεις σε μια τρεμοπαίζουσα απαρχαιωμένη γέφυρα με σανίδια και πρόκες που έχουν φαγωθεί από την υγρασία. Τα κενά που υπάρχουν είναι σε κάποια σημεία τόσο μεγάλα, που είναι ικανά να σε κάνουν να ζήσεις την εμπειρία ελεύθερης πτώσης σε ποταμό γεμάτο κροκοδείλους. Υποθέτω πως ανήκει σε ουδέτερη ζώνη και καμιά από τις δυο χώρες δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη συντήρηση της. Αυτό δε φαίνεται να πτοεί τους ντόπιους που τη διασχίζουν καθημερινά με όλα τους τα υπάρχοντα ανά χείρας και υπό μάλλης.
Welcome to Costa Rica λοιπόν. Στα πρώτα βήματα καμιά διαφορά . Πως να έχει άλλωστε ,μόνο ένα ποτάμι χωρίζει τις δυο χώρες. Ξανά μια σύντομη ουρά, ξανά το περιβόητο έντυπο, ξανά ανταλλαγές στιλό με ντόπιους και ταξιδιώτες. Ισπανικά δυστυχώς δεν ξέρω (φυσικά θα το ήθελα πολύ και είναι άκρως απαραίτητα στη Λατινική Αμερική). Εκεί ο νεαρός καλοντυμένος τελωνιακός μου είπε κάτι στη γλώσσα του, εφόσον είχε ελέγξει τα έγγραφα μου. Αγέλαστος και απορημένος τον κοίταξα μερικά δεύτερα σαν χάνος, μου λέει «SMILE» σε άπταιστα αγγλικά και έπειτα δίνοντας μου χαμογελαστός το διαβατήριο, λέει PURA VIDA ( αγνή ζωή). Όπως έχω χιλιοαναφέρει είναι το μότο των Κοσταρικάνων και συνάμα ευχή τους.
Έπειτα ακολουθεί η είσοδος στη μεθοριακή πόλη Sixaola και αναμονή για το λεωφορείο που οδηγεί στο Puerto Viejo. Μια όμορφη διαδρομή μέσω καλλιεργειών μπανάνας. Σε εκείνα τα μέρη της χώρας παγκόσμιοι κολοσσοί στο χώρο του συγκεκριμένου φρούτου έχουν τις εκτάσεις και τις αποθήκες τους κάνοντας τη χώρα μια από τις πρώτες χώρες σε εξαγωγές μπανάνας. Η Κόστα Ρίκα δε σε κερδίζει με την πρώτη εντύπωση, πρέπει να τη ζήσεις πρωτίστως.
ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ-ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ
Επόμενος μεθοριακός σταθμός στα βόρεια της Κόστα Ρίκα ο PenasBlancas. Είναι η βορειότερη πόλη της χώρας και από τα πιο νότια σημεία της Νικαράγουα. Αυτό το πέρασμα έχει το ίδιο όνομα και στις δυο γείτονες χώρες. Συμπληρώνεις ξανά το ξακουστό έντυπο ώστε να εξέλθεις από τη χώρα και έπειτα περνάς από την πλευρά της Νικαράγουα .
Εκεί ο επισκέπτης πρέπει να είναι προετοιμασμένος μιας και κάνει μετάβαση από την πιο εύπορη χώρα της Κεντρικής Αμερικής σε μια από τις φτωχότερες. Αυτή η διαφορά φαίνεται από τα πρώτα βήματα. Ανάμεσα στις ουρές των ταξιδιωτών αρκετοί επαίτες εκλιπαρούν για μια βοήθεια και τα βλέμματα των ντόπιων γίνονται ελαφρώς πιο αδιάκριτα. Το γνωστό έντυπο που το υπογράφεις κάθε τρεις και λίγο εδώ στο προσφέρουν νεαροί έναντι αμοιβής, έχοντας φροντίσει να το εξαφανίσουν από τα γκισέ (οπού οφείλουν να το διανέμουν δωρεάν) κάτω από το αδιάφορο βλέμμα των τελωνειακών. Από μένα φράγκο δεν πήρε ο λαμογοπιτσιρικάς, λίγο σφύριξα αδιάφορα, λίγο παρίστανα πως δεν καταλάβαινα, έφυγε παραπονούμενος. Ο δόλιος δεν ήξερε ότι στη χώρα τούτου του λευκού οι κουτοπονηριές είναι ευρέως διαδεδομένες κάνοντας μας να έχουμε ανοσία.
Σειρά έχει μια πληρωμή της τάξεως των 2$ ανά άτομο. Κυριολεκτικά ήταν για πάρουν 2$ από κάθε ξένο. Αυτό δεν γινόταν να το αρνηθώ γιατί θα έχανα τη σειρά μου. Ήταν λέει μια ενίσχυση για ένα πάρκο στην πόλη της Μανάγκουα. Επόμενο βήμα να έρθεις face to face με τον υπάλληλο. Με τα 20$ ανά χείρας για την είσοδο στη χώρα έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν σοβαρό και ψυχρό επαγγελματία. Οι υπάλληλοι του σταθμού προτιμούν τα δολάρια από το τοπικό τους νόμισμα, αν και έχεις την ευκαιρία να κάνεις συνάλλαγμα στους δεκάδες πλανοδίους ‘τραπεζίτες’ .
Ήμουν μάρτυρας και μιας μικρής έντασης μεταξύ ενός τελωνειακού και ενός Αφρό-Αμερικανου ταξιδιώτη που αρνιόταν να βγάλει το σκούφο που κάλυπτε τη ράστα κόμη του. Μετά από φωνές , εντάσεις , υποκριτικές κινήσεις γεμάτες πάθος που θα ζήλευε και ο Κάρολος Κουν ο ταξιδιώτης έχασε το δίκιο του. Αρχικά τον απέλασαν, μετέπειτα έχω την εντύπωση πως τον είδα στα εδάφη της Νικαράγουα εμφανώς πιο ήρεμο. Με τη επιστροφή μου στη Κόστα Ρίκα μετά τη σύντομη παραμονή μου στη Νικαράγουα, το έντυπο με περίμενε υπομονετικά συμπληρώνοντας το με κλειστά μάτια.
Όταν έφτασε η στιγμή της αποχώρησης από αυτή τη γωνιά του πλανήτη έγινε από το διεθνές αεροδρόμιο τους Σαν Χοσέ στην περιοχή τηςAlajuela. Για να πετάξεις από τη χώρα πληρώνεις στο αεροδρόμιο περίπου 20 ευρώ για αεροπορικούς φόρους. Εφόσον έχεις συμπληρώσει το υπέροχο έντυπο που σε διάστημα δυο εβδομάδων το βλέπεις μέχρι και στον ύπνο σου.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι τρεις αυτές χώρες είναι τόσο κοντά μεταξύ τους και παράλληλα είναι τόσο διαφορετικές.
Ελπίζω να γράψεις και τη συνέχεια για Bocas del Torro γιατί μας άφησες στο λιμανάκι του Almirante παραπονεμένους 
