Σρι Λάνκα Σρι Λανκα για 19 ημερες...

[Νικος Κατιμ]

Πω πω σαν να ξαναπήγα!!! Εγω ειχα παει Ιανουάριο του 2018 και δεν ειχα σχεδον καθολου βροχη....Κρίμα ήσασταν λιγο άτυχοι, αλλα παρολα αυτα δε νομιζω να σας πτοησε αυτο! Και με το τραίνο, ειχαμε φανταστική διαδρομή αλλά δε θυμαμαι θέση. Μαλλον 1η.Απο Nuwara Eliya για Ella. Ήταν βέβαια πιο μικρη απόσταση.Ήμασταν συνεχεια στις ανοιχτες πόρτες στο μισογεματο βαγόνι!!! Περιμενουμε τη συνέχεια ! Την αγαπω τη Σρι Λανκα!!!

 

[BASILISPAP]

Udawalawe για 2 μέρες :


Εδώ κυριαρχεί η ζεστή και ο ήλιος. Η βλάστηση της περιοχή είναι διαφορετική, ξηρασία παντού… Είναι ένα απο τα εθνικά πάρκα της χώρας και το επιλέξαμε λόγω της θέσης του, η οποία βόλευε για την συνέχεια του ταξιδίου μας.

Το ξενοδοχείο μας είναι το Atha Safari Resort & Riverside Camping με 23 ευρώ ανα διανυκτέρευση. Ένας όμορφος μικρός κήπος, με μόνο 2 δωμάτια και ένα ποτάμι να κυλάει στα 10 μετρά απο αυτό. Ο ιδιοκτήτης, ένας πολύ εξυπηρετικός νεαρός ο οποίος προσπαθεί με τον αδερφό του για το καλύτερο. Δυσκολευτήκαμε λιγάκι να το βρούμε αλλά άξιζε τον κόπο!

Πήγαμε να δούμε το ορφανοτροφείο ελεφάντων, στο οποίο 40 νεαροί ελέφαντες προστατεύονται μέχρι να απελευθερωθούν στην φύση. Οι μικρότεροι είναι πολύ αστείοι, αδέξιοι ενώ οι μεγαλύτεροι τρώνε με λαιμαργία. Αρχικά τους δίνουν γάλα και μετά φύλλα και κλαδία δέντρων. Στο τέλος ένα μπάνιο από τους υπάλληλους και επιστρέφουν στη καθημερινότητα τους…




Μπαίνουμε στο μικρό μουσείο ελεφάντων μπροστά στο οποίο δεσπόζει ένας σκελετός ελέφαντα και που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.





Βόλτα στο χωριό, πίνουμε χυμό σε ένα μανάβικο!! Μικρομάγαζα πωλούν φρούτα και ψάρια, εκτός ψυγείου φυσικά.






Περπατήσαμε αρκετά, ζεσταθήκαμε πολύ και αφού δεν είχαμε πολλά να κάνουμε στην περιοχή, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Για άλλη μια φορά σε αυτό το ταξίδι ακούσαμε μια δυνατή επαναλαμβανομένη κλασσική μουσική. Είναι ο ήχος του παγωτατζή/ζαχαροπλαστείου πάνω σε τουκ τουκ.

Το δελεαστικό κάλεσμα του ποταμιού, με τράβηξε σαν μαγνήτης. Λίγο αργότερα ακολουθήσε ο Ν και περάσαμε μια ώρα παίζοντας στο νερό σαν μικρά παιδιά (που είμαστε) … Ήταν ότι έπρεπε για να φρεσκαριστούμε αλλά και να περάσουμε την ώρα μας.





Αργότερα φάγαμε και ατενίσαμε τα αστέρια μέχρι να πάμε για ύπνο.


Το ξημέρωμα μας βρήκε ξύπνιους (εγερτήριο 4:30) καθώς θέλαμε να πάμε για σαφάρι στο εθνικό πάρκο μαζί με ένα ζευγάρι Γάλλων και την κορούλα τους.

Μπαίνουμε σε ένα τζιπ, το οποίο είναι ανοιχτό και έχει τέντα για τον δυνατό ήλιο. Τουρτουρίζοντας από το κρύο και τον κόντρα αέρα, σε 30 λεπτά φτάνουμε στην είσοδο του πάρκου..

Εκεί υπάρχει μια μεγάλη ουρά αυτοκίνητων και σκελετωμένα σκυλιά ζητιανεύουν για λίγο φαγητό. Τους δίνουμε 2 μπισκότα και συνεχίζουμε. Η πρώτη εικόνα από το πάρκο είναι μικροπωλητές με καπέλα, αναψυκτικά και κάτι για την λιγούρα.

Η ξηρασία είναι εμφανής και παντού υπάρχουν χωματόδρομοι. Την ώρα που μπαίνουμε στο πάρκο, ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του και το πρώτο ζώο που αντικρίζουμε είναι ένα είδος πολύχρωμου μελισσοφάγου. Το τζιπ σταματάει στους 30 πόντους από αυτό και δεν φεύγει, πανέμορφα πουλιά! Φασιανοί επιδεικνύουν τα κάλη τους.






Σε λίγο τα τζιπ φεύγουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις αλλά θα ιδωθούμε ξανά. Οι διασταυρώσεις είναι πολλές και οπού υπάρχουν ενδιαφέροντα ζώα, θα δεις και δεκάδες αυτοκίνητα . Απαγορεύεται να βγεις από αυτά, μόλις λίγους μήνες πριν μας είπαν ότι κάποιος έχασε την ζωή του.

Ο πρώτος άγριος ελέφαντας είναι γεγονός, σε λίγο ο δεύτερος και ο τρίτος. Βούβαλοι σε κάθε νερόλακκο, πουλιά, αετοί. Και άλλοι μελισσοφάγοι, είδαμε και έναν παπαγάλο…






Μπαίνουμε όλο και βαθύτερα στο πάρκο, εδώ εμφανέστατα οι άνθρωποι είναι λιγότεροι. Τα ζώα συνεχίζουν να κάνουν την παρουσία τους, είδαμε και κάποια ελάφια ενώ λένε ότι υπάρχουν και λίγες σπάνιες λεοπαρδάλεις. Στις 11 σταματάμε στο κτίριο των φυλάκων της περιοχής. Πάνοπλοι άνδρες για την προστασία της πανίδας, μας φτιάχνουν ένα τσάι και μας δείχνουν 2-3 πραγματάκια.





Ο Γάλλος μας λέει ότι μια μαϊμού τρώει μπανάνες. Που τις βρήκε; Αποδείχτηκε ότι τις έκλεψε μέσα από το τζιπ και μας κοροϊδεύει από το κλαδί της … Ένας σκίουρος, μεγάλος σαν ενήλικη γάτα περιμένει να του δώσουμε κάτι…





Κάνοντας σέρφ...και οι διαταγές στα άλλα ζώα (δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες) !






Η ζεστή είναι αυξημένη, τα ζώα έχουν κρυφτεί και είναι δυσκολότερο να τα δούμε. Όταν βρεθούμε δίπλα από την μεγάλη λίμνη, κροκόδειλοι και βούβαλοι βρίσκονται παντού.






Ένας επιθετικός αρσενικός ελέφαντας παρ’ ολίγον να χτυπήσει το τζιπ κάνοντας την καρδιά μας να χάσει μερικούς χτύπους. Ο συνοδηγός κάτι του φώναξε και αυτός σταμάτησε λιγο πριν ακουμπήσει το όχημα μας...







Τα τελευταία ζώα και η φύση πριν την έξοδο του πάρκου.





Επιστροφή στο ξενοδοχείο και πρωινό στις 2 το μεσημέρι!

Επαναλαμβάνουμε το μπάνιο στο ποτάμι, αυτή την φορά μαζί με την Α.





Διάβασμα, φαγητό και ύπνο.
Την επομένη με τουκ τουκ και 4000 ρουπίες φύγαμε για την…

 

[magic_jim]

Μπραβο παιδια πολυ ωραια ιστορια! Ημουν κ εγω σρι λανκα την ιδια περιοδο με σας και μαλιστα στη sigirya μειναμε στα ιδια δωματια!

 

[BASILISPAP]

Sinharaja Ά μέρος:


Η ημέρα είναι η 14 Φεβρουάριου 2019 και σκέφτομαι τι θα γίνει σήμερα, καθώς παραδοσιακά στα ταξίδια μας έχουμε πάντα ένα μικρό συμβάν στην γίορτη του Αγίου Βαλεντίνου. Βρισκόμαστε στο τουκ τουκ και απολαμβάνουμε (στριμωγμένοι) την διαδρομή! Στα τελευταία 10χλμ, ο οδηγός δεν ήξερε τον δρόμο και ρωτώντας άλλους συνάδελφους του, πήρε πιθανότατα λάθος οδηγίες. Συνεχίζουμε βόρεια, βλέπω ότι απομακρυνόμαστε και του το λέω. Αφού ρωτάει ακόμα κάποιον καταλαβαίνει το λάθος του και παίρνουμε τον σωστό δρόμο. Έχοντας στο κινητό την εφαρμογή maps.me ένιωθα σίγουρος, αλλά εκείνος δεν με εμπιστευόταν. Να τον ακούς τον Βασίλη !








Οι δρόμοι είναι αρκετά καλοί, ενώ έχουμε διαβάσει για κακοτράχαλους δρόμους και αναρωτιέμαι γιατί.
Πάμε να περάσουμε μια μικρή γέφυρα και οι άλλοι οδηγοί μας σταματάνε. Νομίζω ότι θα μας ζητήσουν να μας πάνε οι ίδιοι για την συνέχεια, αλλά απλά μας ρωτάνε σε ποιο ξενοδοχείο πάμε. Αφού τους λέμε, μας δείχνουν τον οδηγό του ξενοδοχείου μας, ο οποίος περιμένει κάποιους άλλους πελάτες. Ανακουφισμένος, ο ιδιοκτήτης του τουκ τουκ μας αφήνει και παίρνει τον δρόμο της επιστροφής..






Τελικά ο οδηγός είναι και ο μάνατζερ του ξενοδοχείου, άψογος και χαμογελαστός, not . Πραγματικά, ψυχρότερη υποδοχή δεν έχω ξαναδεί. Μας λέει να αφήσουμε τα πράγματα μας στο αμάξι και να περιμένουμε λίγο μήπως και εμφανιστεί κάποιος άλλος πελάτης. Όταν ξεκινάμε, καταλαβαίνω γιατί δίαβαζα παντού για κακό δρόμο. Τα τελευταία 2 χλμ είναι ένα μείγμα απο χαλίκι, χώμα και πέτρες, τα οποία ανακατεύουν το στομάχι και διαλύουν την ευαίσθητη μέση μας. Περνάμε δίπλα από ανθρώπους, οι οποίοι αγκομαχούν κουβαλώντας τα πράγματα τους.





Sinharaja rainforest, πρόκειται για ένα τροπικό δάσος, έναν πνεύμονα πρασίνου για την χώρα! Μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας στο οποίο ευδοκιμούν ενδημικά είδη πανίδας και χλωρίδας. Έντομα, θηλαστικά, ερπετά, δέντρα, φυτά! Λίγοι άνθρωποι ζουν ακόμα εκεί μέσα και δεν εννοώ φυλές, αλλά για ανθρώπους που δουλεύουν μέσα και έξω από αυτό.

Φτάνοντας μας λέει να κατέβουμε. Κοιτάζω την περιοχή, ωραία φαίνεται!
Το ξενοδοχείο μας για 2 βραδιές, θα είναι το Sinharaja Forest Edge, με 30 ευρώ ανά διανυκτέρευση για το deluxe δωμάτιο.

Και εκεί σκάει η φούσκα του παραμυθιού μας…
-“Έχουμε πρόβλημα, κάναμε overbooking”. Χωρίς μια συγνώμη, ένα χαμόγελο, μια έκπτωση, κάτι βρε αδερφέ…

Έρχεται και μας παίρνει αυτός που φαίνεται για ιδιοκτήτης και μας πηγαίνει απέναντι, στο 360 rainforest.
Αφήνουμε τα πράγματα, γυρνάμε πίσω για να δούμε τι θα γίνει. Ξαναεμφανίζεται ο μάνατζερ και ελπίζω ότι θα μας προσφέρει κάτι για την αλλαγή του προγράμματος μας.





Μας ρωτάει αν θα κάνουμε την μικρή η την μεγάλη σε διάρκεια πεζοπορία !!! Θράσος… Φανερά νευριασμένοι (πραγματικά μου είχε ανεβεί το αίμα στο κεφάλι), επιλέγουμε την μεγάλη και καθόμαστε για έναν καφέ, να ηρεμήσουμε.

Συνήθως προσπαθώ να είμαι ήρεμος, δέχομαι να έχει μια επιχείρηση ένα πρόβλημα αλλά πραγματικά αυτοί ήταν αδιόρθωτοι. Λίγο μετά συνεχίζουν λέγοντας ότι μπορούμε να φάμε και τώρα, αν πεινάμε. Όλα στον βωμό του χρήματος.

Αρνηθήκαμε και επιλέξαμε να χαλαρώσουμε στο άλλο ξενοδοχείο. Χυμός, διάβασμα και κοιτάμε αποσβολωμένοι την θεά… Είναι πανέμορφη!! Φρούτα, σκίουροι, τρυποκάρυδοι και μια υπέροψη φύση. Είδαμε ένα δέντρο που βγάζει καρπούς όμοιους με βαμβάκι.






Πάμε στην πισίνα (λίγη πολυτέλεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν ) μαζί με τον Νίκο και μένουμε εκεί για μια ώρα ενώ η Α συνεχίζει το διάβασμα.

Επιστρέφουμε και μετά από ένα ζεστό ντους, τρώμε ένα πολύ καλό βραδινό στο εστιατόριο του 360 rainforest και συζητάμε με τον πολύ φιλικό υπάλληλο. Τον ρωτάμε για βροχή και απαντάει οτι εδώ συνήθως βρέχει μόνο απογευματινές ώρες. Την τελευταία μέρα δεν ήθελε χρήματα, τα οποία του τα δίναμε με μεγάλη χαρά για την βοήθεια και παρέα που μας κράτησε αυτές τις μέρες. Πρωτάκουστο σε μια χώρα που οι περισσότεροι σε ζαλίζουν για φιλοδώρημα.

Ξαφνικά εμφανίζεται μια νεαρή μανγκούστα (μάλλον του είδους small Asian mongoose), αρχικά τρομάζουμε και σηκώνουμε τα πόδια μας… Αυτή ψάχνει κάτω από το τραπέζι και μας γυροφέρνει για αρκετά λεπτά. Ξεθαρρεύω και την αγγίζω διστακτικά. Δέχεται τα αγγίγματα και της δίνουμε κάτι το οποίο δεν τρώει, προσπαθούμε με κάτι άλλο. Λίγο αργότερα, εμφανίζονται 2 σκυλιά και την διπλαρώνουν… Εκεί δυστυχώς, ένα σκυλί την δαγκώνει. Φρικάρω και προσπαθώ να τον διώξω μήπως και την αφήσει από το στόμα του, κάτι που κάνει λίγο παραπέρα.






Σε λίγο εμφανίζεται ο υπάλληλος του ξενοδοχείου, του περιγράφουμε το περιστατικό και το ζώο και όταν του δείχνουμε την φωτογραφία, πάει προς τα εκεί που το είδαμε να χάνεται στην βλάστηση. Με σπαραγμό, φωνάζει το όνομα της “Τίκα, τίκα”… Λίγη ώρα αργότερα την βρίσκει και την φέρνει εκεί που ήμαστε. Μας διηγείται ότι είναι πολύ φιλική, τρώει μάνγκο και κάνει ήχους όταν την χαϊδεύει και ότι κάθεται στον ωμό του για ώρες… Αυτή, κουρνιάζει στην παλάμη και αγκαλιάζει το δάχτυλο του… Με κλειστά ματιά αναπνέει πολύ γρηγορά.

Πάμε για ύπνο με την σκέψη της.

 

[BASILISPAP]

Sinharaja Β’ μέρος:



Ξυπνάμε με την σκέψη της γλυκύτατης Τίκα… Έρχεται ο Rushkan και τον ρωτάμε με αγωνιά. Η Τίκα δυστυχώς είναι θανάσιμα πληγωμένη και δεν τα καταφέρνει… Αχ και να ξέραμε ότι δεν δαγκώνει, θα την είχαμε πιάσει πρίν από τα σκυλιά. Λυπηθήκαμε πολύ .

Ας πάμε στα πιο ευχάριστα… Η ομίχλη η οποία τυλίγει το τροπικό δάσος μαζί με τις φωνές των ζωών (πιθανόν μαϊμούδες) και των πουλιών είναι πολύ ατμοσφαιρικός συνδυασμός!





Για να αποφύγουμε το νέο άνοιγμα των αποσκευών, ζητήσαμε να μείνουμε εκεί και το δεύτερο βράδυ αλλά δυστυχώς δεν μας άφησαν. Μάθαμε ότι είχαν κάνει overbooking και σε άλλους την ίδια μέρα. Επίσης για την ιστορία, δεν υπήρχαν τα μισά πράγματα στο δωμάτιο από την λίστα του booking. Όπως μεγάλη μπανιερά και πολλά άλλα.

Είχαμε κανονίσει να αρχίσουμε την πεζοπορία μας στο τροπικό δάσος στις 7, καθώς όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα για την παρακολούθηση της ζωής εκεί.

Στο πρωινό και καθώς μιλάμε, ακούγεται μια φωνή.
-Έλληνες είστε;
Κοιτάζω ένα νεαρό ζευγάρι, και προσπαθώ να καταλάβω εάν άκουσα πραγματικά την ερώτηση. Απαντάμε.
-Από που είστε; Αααα, βεβαίως και το ξέρω. Όταν πάω μένω στο τάδε ξενοδοχείο!!!
Εκεί, στην μέση της ΣριΛανκέζικης ζούγκλας, να μιλάμε για το νησάκι μας, εξωπραγματικό…

Πρόκειται για τον Κυριακό και την Αλεξάνδρα, ιδιοκτήτες Γαλλόφωνου πρακτορείου περιπατητικού τουρισμού. Συνήθως, δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να γνωρίσω Έλληνες στα ταξίδια μου, αλλά δέσαμε μαζί τους πολύ γρήγορα! Μιλήσαμε λιγάκι, μέχρι που ο ιδιοκτήτης ήρθε και μας είπε ότι θα είμαστε μαζί στην πεζοπορία, μία χαρά!

Με μεγάλη καθυστέρηση, ο υποχρεωτικός οδηγός/ξεναγός μας, ήρθε στις 9. Δεν έφταιγε αυτός, είχε μια ομάδα τουριστών που τον καθυστέρησαν και μας ζήτησε 10 λεπτά για να φάει κάτι πριν να αρχίσουμε.





Βάλαμε κάλτσες αντί-βδέλλας και ξεχυθήκαμε στην ζούγκλα. Περίμενε, κάλτσες αντι-τί ; Μόλις λίγα λεπτά αργότερα καταλάβαμε γιατί. Ακόμα λίγα λεπτά και όλοι ψαχνόμασταν μανιωδώς για να τις βγάλουμε από πάνω μας. Στο τέλος δεν μας ενδιέφεραν και τόσο, απλά τις διώχναμε σαν να ήταν ψίχουλα!

Τουλάχιστον σβήσαμε την δραστηριότητα αυτή, από την λίστα επιθυμιών μας, “τι θέλεις να κάνεις πριν πεθάνεις”….
- Ταξίδι στην Ασία, τικ…
- Παραπέντε στα Ιμαλάια, τικ…
- Να με δαγκώσει βδέλλα, τικ…

Είχαμε την επιλογή, εύκολης ή δύσκολης διαδρομής. Κοιταχτήκαμε όλοι μαζί και με ανακούφιση άκουσα τον Κυριάκο να λέει, "την δύσκολη"! Ομορφότερη φύση και βαθύτερα μέσα στην ζούγκλα, απλά με λίγο κόπο παραπάνω!





Βγήκαμε από την περιοχή των βδελλών, είχαμε πάμπολλες εναλλαγές στα δέντρα και φυτά που συναντήσαμε. Που και που βλέπαμε ή ακούγαμε ένα πουλί, μια μαϊμού. Είδαμε πανέμορφα πράσινα φίδια (αν και δεν είμαι μεγάλος φαν), ερπετά, σαύρες, έντομα, σκουροπράσινες οχιές, χαμαιλέοντες, ταραντούλες στο μέγεθος ενός κουλουριού !






Πραγματικά ήταν μια πολύ ωραία δραστηριότητα που την χαρήκαμε ιδιαίτερα (έστω και με τις βδέλλες).
Ο ξεναγός μας ήταν πολύ κάλος, μας εξήγησε δεκάδες πράγματα, μας έδειξε τόσα ζώα που δεν θα βλέπαμε αλλιώς. Περνούσαμε διπλά από ζώα και δεν θα τα περνάμε χαμπάρι αν δεν ήταν αυτός!

Σταματήσαμε σε 2 καταρράκτες, όπου και στον μεγαλύτερο κάναμε μπάνιο σε ένα πολύ κρύο νερό, το οποίο αναζωογόνησε τα ιδρωμένα κορμιά μας.





Μετά το μπάνιο, ανοίξαμε το πακέτο που μας είχαν ετοιμάσει απο το ξενοδοχείο με φαγητό. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε μια ομάδα από μονάχους, οι οποίοι κάνανε και αυτοί πικνίκ παραδίπλα μας.






Ο αόρατος μοναχός …




100 μέτρα πριν από την επιστροφή μας στην θαλπωρή του ξενοδοχείου άρχισε να βρέχει για άλλη μια φορά.
Όμως αυτή την φορά και με προτροπή της Α, αποφασίσαμε να κάνουμε μπάνιο στην πισίνα του ξενοδοχείου με την βροχή. Ο βρεγμένος, την βροχή δεν την φοβάται και έτσι επιτέλους για μία φορά δεν θα μας ενοχλήσει! Σκοράραμε το γκολ της τιμής, "εμείς - βροχή, 1-15" !






Στο τέλος, μάθαμε ότι ο ιδιοκτήτης μιλούσε ελληνικά, καθώς είχε δουλέψει για μία δεκαετία στην μαρίνα Ζέας βάφοντας μοράβια στα σκάφη… Πάλι καλά που δεν τον βρίσαμε στα ελληνικά, τουλάχιστον όχι δυνατά !

Το βραδύ, προτείναμε το εστιατόριο του 360 rainforest στους νέους μας φίλους και περάσαμε ένα όμορφο βραδάκι με παρέα! Κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια και ξυπνήσαμε νωρίς για να απολαύσουμε την πρωινή ομίχλη για μία τελευταία φορά.

Μετά το πρωινό, αποχαιρετήσαμε τον Rushkan, την Αλεξάνδρα και τον Κυριάκο. 4000 ρουπίες και 3 ώρες αργότερα, με το τουκ τουκ βρεθήκαμε στην…

 

[BASILISPAP]

Tangalle Ά μερος:


Στον δρόμο οι άνθρωποι συνεχίζουν την ζωή τους καθώς τους προσπερνάμε, τι θράσος θεέ μου ! Αυτοσχέδια μαγαζάκια πωλούν ψάρια, φρούτα και άλλα πολύτιμα η μη αγαθά. Εργάτες δουλεύουν στα χωράφια κάτω από τον καυτό ήλιο.





Επιτέλους παραλίες και ευελπιστούμε για καλό καιρό. Η Tangalle είναι μια χαμηλών τόνων τουριστική περιοχή, δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει υπερβολικό αριθμό επισκεπτών, δεν υπέραναπτύχθηκε. Από όλες τις παραλίες στην χώρα, θέλαμε να δούμε κάτι ενδιάμεσο και γι’ αυτό την επιλέξαμε για 2 διανυκτερεύσεις.

Το ξενοδοχείο μας είναι το “open door cabanas” με τιμή 25 ευρώ το δωμάτιο ανά ημέρα. Υπάρχει ένας κήπος και βρίσκεται σε απόσταση 4χλμ από το κέντρο αλλά με 300 ρουπίες παίρνεις ένα τουκ τουκ και πας όπου θές. Τριγύρω από το ξενοδοχείο υπάρχουν μαγκρόβια δάση, λιμνοθάλασσα, λίγα φυτά και μια νεαρή σκυλίτσα η Tuti, η οποία μας έκανε παρέα.





Με χαρά, άπλωσα επιτέλους αντιηλιακό στο κάτασπρο σώμα μου (σημάδι ευημερίας στην αρχαιότητα, σαν Βορειοευρωπαίος την πρώτη μέρα των διακοπών ) και πήραμε τουκ τουκ για το κέντρο, όπου και αλλάξαμε χρήματα στην καλύτερη ισοτιμία όλου του ταξιδιού.

Αφήνουμε το άσχημο κέντρο και πάμε με τα ποδιά προς την παραλία, ο ωκεανός απλώνεται μπροστά μας!
Ψαράδες ζητούν βοήθεια από τους τουρίστες για να τραβήξουν τα δίχτυα τους. Τους προσπερνάμε με ένα “no thank you”, τι απάντηση τώρα που το σκέφτομαι !




Περπατώντας στην παραλία βρήκαμε το στέκι μας δίπλα στο κύμα, το sea side, ένα πολύ απλό ταβερνάκι αλλά με έναν συμπαθητικό (με τον τρόπο του) υπάλληλο. Το μισό εστιατόριο βρίσκεται δίπλα στο κύμα και το άλλο μισό δίπλα από τον δρόμο.





Αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε στην παραλία, με τα μεγάλα κύματα και έναν χυμό. Πήραμε άλλον έναν και είδαμε από μακριά να έρχονται μεγάλα βαριά σύννεφα, όσο περνούσε η ώρα η ατμόσφαιρα βάραινε κι άλλο. Με τις πρώτες ψιχάλες, φύγαμε προς αναζήτηση εστιατορίου για να περάσουμε το βράδυ μας.





Αφού τα είδαμε σχεδόν όλα και η βροχή δυνάμωνε σταδιακά, σταματήσαμε στο little mermaid, όπου και φάγαμε πολύ ωραίες και μεγάλες γαρίδες! Βέβαια πριν μπούμε, σταθήκαμε στην είσοδο και με άγχος ρωτήσαμε αν έχουν μπύρα! Η βροχή έφερε και ψυχρά, ενώ εμείς είμασταν με κοντομάνικο από το πρωί… Άντε να πιούμε άλλη μια μπύρα να ζεσταθούμε !

Πήραμε τουκ τουκ και με μικρή δυσκολία βρήκαμε το σωστό δρομάκι για το ξενοδοχείο μας, καθώς η περιοχή μοιάζει με μικρό λαβύρινθο. Στο μπάνιο μας, υπήρχαν 2 βατραχάκια που περίμεναν τον εκάστοτε επισκέπτη!
Χαλαρώσαμε για λίγο στην αυλή μας και πήγαμε για ύπνο.


Την επόμενη μέρα, καλημερίζουμε τα βατράχια και τρώμε το νόστιμο και καυτερό πρωινό μας.
Ξανά η ίδια ιεροτελεστία, απλώνω αντιηλιακό στο ελαφρώς κοκκινισμένο σώμα μου και πάμε για μπάνιο στην θάλασσα.

Τα μεγάλα κύματα καθιστούν απαγορευτικό το μπάνιο για παιδιά, εκτός από κάποια σημεία με κυματοθραύστες. Γελάσαμε και μισοπνιγμένοι βγήκαμε, αφού όμως πρώτα ήπιαμε λίγο απο τον Ινδικό ωκεανό.

Είδαμε τους ψαράδες να τραβάνε και πάλι τα δίχτυα τους και να χαίρονται με το αποτέλεσμα.





Διάβασμα στην παραλία, ψάξιμο θησαυρών στην αμμουδιά, σκυλιά που περιμένουν να τα ακουμπήσει το κύμα για να δροσιστούν. Ξανά μπάνιο, δύσκολη η ζωή του ταξιδιώτη!





Αρκετοί έρχονται εδώ για να κάνουν σερφινγκ. Περπατήσαμε μέχρι την άκρη της παραλίας.
Αυτή την φορά, ο ουρανός ήταν καθαρός και φάγαμε γαρίδες δίπλα στην θάλασσα. Στο τέλος ένα ποτό και βλέπουμε το σκοτάδι να καλύπτει τα πάντα στο πέρασμα του.





Στο ξενοδοχειο, τα βατράχια ήταν και πάλι εκεί, πιθανότατα παίρνουν μάτι τον καθένα που πατάει πόδι εκεί (σαν δεν ντρέπεστε γουρούνια). Το τέλος άλλης μιας μέρας είχε έρθει…

 

[BASILISPAP]

Tangalle ΄Β μερος:


Ξυπνάμε στις 5:30 το πρωί καθώς θέλουμε να κάνουμε κανό στα μαγκρόβια. Περπατάμε για 10 λεπτά και βλέπουμε ότι εκεί που τα ενοικιάζουν, είναι κλειστά. Με ανυπομονησία περιμένουμε λίγο και επιτέλους κάποιος φαίνεται να κινείται. Μια μητέρα παίρνει την κόρη της στο σχολείο, οπότε με θάρρος ανοίγουμε την πόρτα και μπαίνουμε στα πολυπόθητα σκάφη μας. Με την Α πήραμε διπλό με κόστος 2000 ρουπίες, ενώ ο Ν πήρε το μονό με τα μισά χρήματα.

Αρχικά ξεχυθήκαμε σε έναν έντονο αγώνα ταχύτητας και αντοχής. Μόλις 2 λεπτά αργότερα κουραστήκαμε , οπότε και αποφασίσαμε να το πάμε χαλαρά.






Ξαφνικά από μακριά βλέπουμε ένα κεφάλι ζώου, το οποίο μοιάζει με κροκόδειλο. Ευτυχώς για εμένα, η Α είναι στην μπροστινή θέση του κανό, οπότε με λαχτάρα πηγαίνω προς το ζώο . Τελικά ήταν απλά μια μεγάλη αμφίβια σαύρα (του είδους mangrove monitor) η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 1,2 μέτρα. Άδικα το σενάριο που έπλασα στο μυαλό μου, living the dream εγώ και ο Ν μόνοι στην άλλη άκρη του κόσμου ...





Δεν φυσάει καθόλου και στο νερό αντικατοπτρίζονται τα πάντα. Ξύλα κάθετα στο νερό σημαδεύουν περιοχές και μας βοηθούν στον προσανατολισμό, ενώ χρησιμεύουν και στο να κάθονται τα πούλια περιμένοντας να περάσει κάποιο ψάρι απο κάτω.






Αμφίβιες σαύρες, πίθηκοι, μπλέ καβούρια, γαρίδες, όστρακα, ψάρια, αετοί, πολύχρωμες αλκυόνες, πελαργοί, πάπιες και πολλά αλλά πουλιά και ερπετά!






Κάποιοι ψαράδες μας χαιρετάνε και συνεχίζουν το μάζεμα των διχτύων τους.





Μείναμε συνολικά 2 ώρες και είδαμε την ανατολή του ηλίου και γενικά όμορφες εικόνες… Πολύ ωραία δραστηρίοτητα και άγρια ζωή ! Αν πάτε προτιμήστε το πολύ πρωινό ξύπνημα καθώς ο ήλιος γίνεται γρήγορα κουραστικός.






Στην επιστροφή στο ξενοδοχείο πήραμε το πρωινό μας και αφού ξανακλείσαμε τα σακίδια, χαλαρώσαμε με έναν καφέ μέχρι τις 11. Νιώθω για πρώτη φορά να πλησιάζει το τέλος των διακοπών μας, λίγες μέρες απομείνανε . Με τουκ τουκ, 3000 ρουπίες και 2 ώρες αργότερα βρεθήκαμε στην…

 

[bandit650]

απιστευτη περιγραφη και περιπετεια!!! κουραστηκα και βραχηκα μονο που τη διαβαζω!

 

[BASILISPAP]

Mirissa Ά μέρος:


Συνεχίζουμε στο νοτιότερο άκρο της χώρας και βρισκόμαστε σε μια πολύ τουριστική περιοχή όπου Ρώσσοι και άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι δραπετεύουν απο τον τσουχτερό χειμώνα.

Το ξενοδοχείο μας είναι το Mermaid Inn με 20 ευρώ ανά διανυκτέρευση και θα μείνουμε για 3 νύχτες. Μεγάλο προσόν η τοποθεσία του, καθώς ενώ βρίσκεσαι μακριά από την βαβούρα το κεντρικού δρόμου, είσαι ταυτόχρονα κοντά στα πάντα. Έχεις πράσινο δίπλα σου, πουλιά που κελαηδούν, νίωθεις ότι είσαι στην Ασία. Το πρωινό ήταν μέτριο σε σχέση με αυτά που είχαμε μέχρι τώρα, είναι παράξενο ποσό όρεξη έχουμε όταν βρισκόμαστε σε διακοπές, σε αντίθεση με το σπίτι όπου και θα φάμε κάτι μικρό. Από εκεί μπορείς να βρεθείς στην παραλιακή είτε από τον κανονικό δρόμο, είτε από ένα μικρό «κρυφό» μονοπάτι που μοιάζει με μια μικρή ζούγκλα δέντρων, φυτών, αλλά και στάσιμων νερών και σκουπιδιών. Ενδιαφέρουσα εικόνα απο όλες τις απόψεις και για όλες τις αισθήσεις.







Φτάνοντας είδαμε την μεγάλη και αρκετά εντυπωσιακή παράλια όμως ο μεσημεριανός ήλιος μας κούρασε πολύ γρήγορα. Όπως και στις περισσότερες εξωτικές παραλίες θα δείτε και την πινακίδα για την διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσεις σε περίπτωση συναγερμού για τσουνάμι (χτύπα ξύλο, είμαι και γκαντέμης ).







Ευτυχώς λίγες μέρες πριν είχαμε ήδη κλείσει μασάζ στο Badora Spa, καθώς ήταν γεμάτο συνεχώς. Για εμένα ήταν με διαφορά το καλύτερο μασάζ της ζωής μου, ενώ και στην Α άρεσε ιδιαίτερα. Δυστυχώς ο Ν δεν έκανε λόγω μιας αλλεργίας στο δέρμα του.

Φωτογραφηθήκαμε με το πασίγνωστο ζωγραφιστό παγώνι στον τοίχο, το οποίο βρίσκεται δίπλα από το Parrot Rock, έναν βράχο μέσα στην θάλασσα με το σχήμα παπαγάλου.






Διαλέξαμε το στέκι μας, με τα υψηλά στάνταρ (φθήνια και βρωμιά ) που πάντα αναζητάμε στα ταξίδια μας, όπου και ήπιαμε αρκετούς χυμούς εξωτικών φρούτων αγναντεύοντας τα κύματα και τους περαστικούς.

Το απόγευμα κάναμε μια βόλτα μέχρι το ψαράδικο λιμάνι. Φορτηγά ψυγεία περίμεναν να φορτώσουν ότι ξεφόρτωναν τα δεκάδες σκάφη. Μας έγινε και ένας τυπικός έλεγχος από τον λιμενικό υπάλληλο για τον λόγο της παρουσίας μας εκεί.

- Ήρθαμε να βάλουμε βόμβες, θα ήταν το μακροπρόθεσμα (βλέπε 3 μήνες μετά) κακόγουστο αστείο μου...





Διαβάζοντας τον rough guide η Α είδε κάτι που θα μπορούσε να παρουσιάζει ενδιαφέρον, το εστιατόριο του ξενοδοχείου Malima Weligambay Villa, το οποίο ανήκει στο πολεμικό ναυτικό της χώρας! Πολύ καλή θέα απο το ακρωτήρι με καλές τιμές αλλά δεν μας άρεσε ιδιαίτερα, μάλλον ήταν πολύ καθωσπρέπει για έμας τους ταπεινούς επισκέπτες. Οπότε αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες στον φάρο και την δύση του ηλίου, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.








Λίγη ώρα αργότερα ακούσαμε δυνατή μουσική και περπατώντας βρήκαμε την πηγή της, μια γιορτή θρησκευτικού χαρακτήρα για την πανσέληνο/full moon (poya). Αρκετοί ενήλικες αλλά και αγόρια εμφανώς μεθυσμένα με ζωγραφιές στην πλάτη χορεύουν με πάθος. Κάποιος ξερνάει επίτηδες, πιθανότατα για να κάνει χώρο για άλλο υγρό στο στομάχι του. Άρκετα κτίρια παρουσιάζουν φωτογραφικό ενδιαφέρον!







Συνεχίσαμε και λίγο πριν το σκοτάδι απλωθεί παντου, βρεθήκαμε και πάλι στην παράλια όπου και διαλέξαμε ένα από τα πολλά παρόμοια τουριστικά εστιατόρια με θαλασσινά στα 5 μέτρα από το κύμα. Αντιπαθητικοί αγέλαστοι σερβιτόροι, φαίνεται ότι ο τουρισμός έχει φθείρει υπερβολικά κάποιες περιοχές. Μάλλον έχουν σαν πρότυπο τον bob marley, καθως το ράστα μαλλί πρεπει να είναι υποχρεωτική προυπόθεση για την πρόσληψη! Επίσης πρέπει να μην ενδιαφέρεσαι να πάρεις παραγγελία, να φέρεις λογαριασμό, να τους γράφεις γενικά όλους.







Ήπιαμε μια μπύρα και παραγγείλαμε με καθυστέρηση για να περάσει λίγο η ώρα, σύννεφα έκαναν την εμφάνιση τους, μαζί με το προαίωνιο ερώτημα "λες να βρέξει;". Μια μπύρα ακόμα μαζί με το γεύμα, στο τέλος του οποίου οι σταγόνες έγιναν βροχή για άλλη μια φορά. Όπως και οι υπόλοιποι πελάτες σε όλα τα εστιατόρια, αφήσαμε τα τραπέζια μας και καλυφθήκαμε κάτω από τα πολύ όμορφα φωταγωγημένα δέντρα. Ζητήσαμε απο ένα αράκ μοχίτο και με την ιδία απουσία συναισθήματος μας ρώτησαν για το πότε φεύγουμε, πως θα φύγουμε και αν θέλουμε χασίς . Είπαμε ότι έχουμε από όλα, αφού πρώτα ρωτήσαμε τον Εσκομπάρ της παρέας (αναφορά στην ιστορία μας για το Νεπάλ) οπότε και μας άφησαν στην ησυχία μας. Τελικά την πατήσαμε και πληρώσαμε ακριβά για ένα άγευστο γεύμα αφού δεν το είχαμε ψάξει καθόλου, την επόμενη θα είναι σίγουρα καλυτέρα.






Περπατήσαμε ξυπόλητοι στην αμμουδιά για να νιώσουμε τους κόκκους της και αρκετά αργότερα από την συνηθισμένη μας ώρα, βυθιστήκαμε σε έναν βαθύ ύπνο.

 

[BASILISPAP]

Mirissa (Galle) ΄Β μέρος:


Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να δούμε το πολυδιαφημισμένο Galle ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, στο οποίο πήγαμε με λεωφορείο με την μουσική στην διαπασών φυσικά!

Κατά την διαδρομή μίας ώρας βλέπεις ενδιαφέρουσες εικόνες καθώς ακολουθείς την θάλασσα για όλη την διαδρομή, ψάρια που ψήνονται στον ήλιο, τροπικά φρούτα στις αγορές. Είδαμε και τους «ψαράδες» σύμβολο της Σρι Λάνκα οι οποίοι κάθονται σε παλούκια, δήθεν για να πιάσουν κάτι, αλλά στην πραγματικότητα θέλουν χρήματα από αυτούς που τους βγάζουν φωτογραφίες. Σε μέγαλο τμήμα της διαδρομής περνάγαμε δίπλα απο τραίνα και τις ράγες τους.





Φτάνοντας και αφού περπατήσαμε λίγο στην πόλη των 90.000 κάτοικων, κάποιοι οδηγοί τουκ τουκ προσπάθησαν να μας κοροϊδέψουν για να μην μπούμε από την κεντρική πύλη αλλά να πάμε από την άλλη, «την καλή πύλη». Φυσικά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, απλά σε διπλαρώνουν και προσπαθούν να γίνουν ο οδηγός σου για την ημέρα.

Αρνηθήκαμε ευγενικά, 1ος οδηγός no thank you, 2ος no, 3ος no , 4ος No, 5ος NO, 6Ος NOOOOO !!!!

Καθίσαμε στο πρώτο μαγαζάκι που μας άρεσε για έναν καφέ και νερό. Μια γάτα με τα τρία της μικρά, ένα γλυκό κοριτσάκι που εξασκεί τα αγγλικά της και μια μικρή σημαία της Ελλάδας έμειναν στο μυαλό μας. Η μεγάλη ζεστή και ο δυνατός ήλιος μας κούρασαν πολύ γρήγορα και δεν ήμασταν και στα καλυτέρα μας (νευράκια, νευράκια; ) .






Αρχίσαμε την μεγάλη περιμετρική διαδρομή στην οποία είδαμε υπολείμματα του οχυρού των Πορτογάλων και Ολλανδών. Ακολουθώντας τα τείχη θα φτάσεις στην θάλασσα, δεκάδες καράβια περνάνε από μακριά. Τα μεγάλα κύματα σκάνε στους βράχους από κάτω, πολύ κόσμος παντού.






Καθίσαμε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο για να ξεφύγουμε από τον καυτό ήλιο, κάποιος "φλογεροπαίχτης" προσπαθεί να κάνει την κόμπρα να λικνιστει στους ρυθμους του.
Αυτή, θυμωμένη του απαντάει – Άσε με, σήμερα δεν έχω όρεξη και έχει και μια ζέστη …





Φτάνουμε στην μια άκρη, συνεχίζουμε και βλέπουμε από μακριά ένα τζαμί και τον γνωστό φάρο σύμβολο της πόλης. Λίγο παραπέρα, πολύς κόσμος κάνει μπάνιο, κάποιοι με τα ρούχα και κάποιες ντυμένες από την κορφή ως τα νυχιά … Ουφ, εδώ είχαμε σκάσει εμείς, τι να τραβάνε και αυτές οι κυρίες.





Συνεχίσαμε μέχρι που μπήκαμε και στα μικρούς εσωτερικούς δρόμους όπου κάποια κτίρια είναι πολύ όμορφα, εκκλησίες, ταχυδρομείο, μουσεία. Τα μεγάλα δέντρα προσφέρουν απλόχερα την σκιά τους ενω τα τουκ τουκ περιμένουν καρτερικά τον επόμενο πελάτη.






Διαλέξαμε κάποιο από τα πάμπολλα μαγαζάκια και πήραμε κάποια ενθύμια. Στην έξοδο απο τα τείχη είπαμε να καθήσουμε κάπου για να πιούμε έναν καφέ. Περπατήσαμε, ψάξαμε, διαβάσαμε, τελικά δεν βρήκαμε τίποτα. Στο τέλος και αφού δεν αντέχαμε άλλο, μπήκαμε για 5 λεπτά σε ένα εστιατόριο για καφέ και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Πιστεύω ότι αν δεν είχε τόση ζεστή θα είχαμε περάσει πολύ καλύτερα. Η μια ώρα πέρασε βασανιστικά, ενώ αμίλητοι κοιτάγαμε τις εικόνες που διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο Ν όπως πάντα αποκοιμήθηκε και τον ξύπνησα λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας.






Στην Mirissa, κάναμε ντούς και γυρίσαμε στην παράλια για να χαλαρώσουμε με έναν χυμό. Το βραδάκι επιλέξαμε το ambrosia για το γεύμα μας, πολύ καλή επιλογή αλλά και πολύ τουριστικό. Ευτυχώς επειδή πεινάγαμε πήγαμε νωρίς, είδαμε να αρνούνται πολλούς υποψήφιους πελάτες λόγω του ότι δεν είχαν κλείσει τραπέζι. Πολύ ωραίο περιβάλλον, καλό φαγητό και λογικές τιμές.





Όταν ζητήσαμε τον λογαριασμό είδαμε ότι είχαν χρεώσει τρείς λιγότερες μπύρες, ο σερβιτόρος ζητάει συγνώμη και τον παίρνει μαζί του. Πέντε λεπτά αργότερα μας τον επιστρέφει, με αλλαγές στα νούμερα αλλά το ίδιο ποσό. Το ξαναλέμε, μας κοιτάει με το βλέμμα της αγελάδας που κοιτάει το τραίνο να περνάει, οπότε στο τέλος αποφασίσαμε ότι μας κέρασαν! Αφού φύγαμε άρον άρον, κοίταγα συνεχώς πίσω μου με τον φόβο μήπως και καταλάβουν το λάθος τους και μας προλάβουν! Δεν ξαναπεράσαμε από εκεί, ούτε απ'έξω .

 

[BASILISPAP]

Mirissa ΄Γ μέρος:


Την επόμενη μέρα πήγαμε παράλια για μπάνιο όπου και αρχικά καθίσαμε σε ξαπλώστρα με την παρέα ενός χυμού. Μετά μεταφερθήκαμε στην αμμουδιά, όπου και μπαινοβγήκαμε κάποιες φορές από το νερό και αφεθήκαμε στις ακτίνες του ηλίου.





Νωρίς το απόγευμα είχαμε κλείσει στο secret root spa, για μασάζ καθώς το άλλο που είχαμε ήδη πάει ήταν γεμάτο.

Ντους, χαλάρωμα και όπως κάθε φορά όταν η ώρα περνάει, τρέχουμε για να προλάβουμε. Παίρνουμε το κρυφό μονοπάτι για να προλάβουμε την ώρα του μασάζ. Εγώ μπροστά, η σκιά (ο Ν) από πίσω μου και ενώ αναρωτιέμαι γιατί να τρέχουμε πάντα, ακούω την Α να ξεστομίζει κάποιες λέξεις που δεν αρμόζουν σε μια κυριά . Είχε πατήσει περιττώματα αγνώστου ταυτότητας δημιουργού τα οποία ήταν τοποθετημένα σε στρατηγικό σημείο !! Γούρι γούρι!

Τελικά με τα πολλά, φτάσαμε ακριβώς στην ώρα μας, ο κήπος είναι φανταστικός, ονειρικός! Το περιβάλλον είναι τέλειο αλλά δυστυχώς όμως το μασάζ μετριότατο και βαρέθηκα πολύ γρήγορα. Για την συνέχεια είχαμε επιλέξει να κάνουμε σάουνα για πρώτη φορά στην ζωή μας. Ξαπλώσαμε και μας έκλεισαν με ένα ξύλινο βαρέλι πάνω από τα σώματα μας. Το κεφάλι βρίσκεται έξω και το σώμα είναι ολόγυμνο, αρχικά αναρωτιέσαι αν ο φούρνος λειτουργεί, στην συνέχεια σιγουρεύεσαι και στο τέλος προσπαθείς να αντέξεις και να μην ουρλιάξεις και βγεις όπως όπως από εκεί . Τα 10 λεπτά έμοιαζαν με μια αιωνιότητα και δεν τα καταφέραμε όλοι!





Στα ηλεκτρικά καλώδια υπάρχουν νέκρες καρβουνιασμένες νυχτερίδες και ζωηροί σκίουροι.






Στην συνέχεια πήγαμε για να δούμε ακόμα ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής, το ηλιοβασίλεμα στο coconut hill. Ένας βράχος στον οποίο υπάρχουν πολλοί φοίνικες και στις φωτογραφίες φαίνεται καταπληκτικό αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο. Καλά ήταν, δεν λέω αλλά περίμενα περισσότερα είναι η αλήθεια.





Προσπαθούμε να στριμωχτούμε όλοι για να φαινόμαστε μόνοι στον παράδεισο για την τελεία φωτογραφία στον βωμό του Instagram/facebook. Κάποιοι μονοπωλούν τον χώρο, άλλοι πηγαίνουν λίγο παραπέρα για να είναι μόνοι. Ζευγάρια, παρέες και μοναχικές ψυχές κοιτάνε τριγύρω. Άλλοι βγάζουν παθιασμένοι φωτογραφίες και άλλοι απλά χαζεύουν, κάτι που θα μείνει μόνο για αυτούς. Ο ήλιος παίζει όμορφα παιχνίδια με τους φοίνικες και την θάλασσα. Δεκάδες καβούρια παρακολουθούν τον χαμό, δίπλα τους σπασμένα κοράλλια και κάποιοι παραμένουν λίγο παρακάτω στο μπαρ με μια μπύρα στο χέρι.





Στην επιστροφή αγοράσαμε μπόλικα τσάγια από ένα εξειδικευμένο μαγαζάκι και ένα σούπερ μάρκετ, απαραίτητα δωράκια για αυτούς που περιμένουν την επιστροφή μας στην καθημερινότητα.

Φάγαμε στο γεμάτο, πολύ καλό και φθηνό Dewmini Roti Shop. Το περιβάλλον θα μπορούσε να είναι καλύτερο καθώς ο φωτισμός ήταν υπερβολικός και η μουσική σου τρυπάει τα τύμπανα.

Γυρίσαμε στην παραλία όπου και ήπιαμε 1-2 αράκ μοχίτο. Αυτή την φορά βρήκαμε ένα ωραίο μαγαζάκι, το οποίο ήταν φθηνό, καλό και οι σερβιτόροι λιγότερο αντιπαθητικοί .

Παραλία, μασάζ, δείπνο και ποτό... Δύσκολη μέρα!






Την επομένη το πρωί θα πηγαίναμε για την τελευταία πόλη μας στην χώρα, το…

 

[BASILISPAP]

Negombo:


Οι υπόλοιποι πελάτες του ξενοδοχείου ήταν μια μεγάλη παρέα Ρώσων και ένα ζευγάρι Γάλλων. Η Γαλλίδα ήταν πολύ συμπαθητική και ομιλητική, περάσαμε μια χαρά μαζί τους κατά την διάρκεια των τριών πρωινών μας εκεί. Αφού αποχαιρετήσαμε αυτούς και τους ιδιόκτητες του ξενοδοχείου, φορτωθήκαμε τα σακίδια μας και πήγαμε στην στάση του λεωφορείου.





Τα περίπου 150 χλμ που μας χωρίζουν μέχρι το Κολόμπο κοστίζουν σχεδόν 1,5 ευρώ ο καθένας. O Ν, όπως πάντα ζαλίζεται αλλά δεν ζητάει ποτέ κάτι, παρά μόνο όταν είναι σχετικά αργά. Είναι έτοιμος να μας δείξει το περιεχόμενο του στομαχιού του (πρωινό κάποιος; ) , παίρνει ένα χάπι μετά από διαταγή της Α και ευτυχώς κοιμάται οπότε και γλυτώσαμε το σφουγγάρισμα!





Στο πολύωρο ταξίδι κοιτάζω την κίνηση, μαζεύω εικόνες. Σε κάθε στάση μπαινοβγαίνουν μικροπωλητές και κατεβαίνουν απογοητευμένοι, δεν αγοράζει ο κόσμος όπως παλιά, κρίση παιδί μου. Όσο πλησιάζουμε η κίνηση γίνεται πολύ δύσκολη με αποτέλεσμα να κάνουμε λίγα μόνο μέτρα και να σταματάμε για αρκετά λεπτά. Τελικά φτάσαμε στο χαοτικό Colombo (όλη η τριγύρω περιοχή έχει 5.600.000 κάτοικους) μετά απο 6 ώρες (!!) .





Στον σταθμό για αλλή μια φορά δεν υπάρχει κάπου να καθίσουμε για να ξεκουραστούμε λίγο και να πιούμε ένα καφέ. Κλείνουμε αυτοκίνητο με το pickme και παρακολουθούμε μέσω της εφαρμογής την πορεία του. Περνάει από διπλά, αλλά συνεχίζει και κάνει έναν κύκλο. Μας παίρνει τηλέφωνο και με σπαστά Αγγλικά μας εξηγεί ότι λόγω μονόδρομου δεν μπορεί να μας πάρει από εκεί. Αργήσαμε να συνεννοηθούμε για το που βρισκόμαστε ακριβώς, αφού φυσικά δεν ξέρουμε να του πούμε κάτι άλλο, παρά μόνο ότι βρισκόμαστε στην είσοδο του σταθμού των λεωφορείων. Τελικά τα καταφέρνουμε και μετά από περίπου 50 λεπτά φτάνουμε επιτέλους στο Negombo.

Επιλέξαμε το Negombo σε σχέση με το Colombo καθώς είναι διπλά από το αεροδρόμιο και έτσι δεν χρειάζεται να φύγουμε αξημέρωτα από το ξενοδοχείο, αλλά ούτε και να μπλέξουμε με την πρωινή κίνηση για να προλάβουμε την πτήση μας.

Πολλές εκκλησίες, παντού παιδιά με λευκές σχολικές στολές, σε αυτή την πόλη 3 μήνες αργότερα θα κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας .
Τo τουκ τουκ με το κινητό ζαχαροπλαστείο και τον γνώριμο ήχο, κάνει τα παιδιά να τρέχουν από πίσω του. Περνάμε πάνω από μια μικρή γέφυρα με ένα κανάλι απομεινάρι της αποικιοκρατίας των Ολλανδών.





Το ξενοδοχείο μας είναι το Villa Dominikku στα 23 ευρώ, μια πολύ καλή επιλογή καθώς βρίσκεται στα μισά μεταξύ παράλιας και αεροδρομίου. Όμορφη ήσυχη γειτονιά, με πολύ πράσινο και τρομερή οργάνωση.

Φεύγουμε από το ξενοδοχείο για να δούμε την παράλια, όμως το θέαμα είναι απογοητευτικό. Πολλοί τουρίστες, χωρίς κάτι το αξιοθαύμαστο, κάποια κοράκια παρακολουθούν την κίνηση, μερικά παιδία μετά το σχολείο παίζουν, 3 άλογα ψάχνουν τον επόμενο επιβάτη για μια βόλτα στην αμμουδιά, παραδοσιακές ψαρόβαρκες. Είναι ένας προορισμός για μετά την άφιξη η πριν την αναχώρηση των επισκεπτών απο την χώρα. Απλά για ανασύνταξη ή συντήρηση δυνάμεων και τίποτα άλλο, σίγουρα δεν αξίζει να σπαταλήσεις άλλη μια μέρα εδώ.





Προσπαθήσαμε να φύγουμε από την παράλια αλλά πολλά μεγάλα ξενοδοχεία έχουν αποκλείσει τον χώρο. Ρωτάμε έναν φύλακα και μας λέει “αφού είστε ξένοι, μπορείτε να περάσετε από μέσα από το ξενοδοχείο”. Αρνιόμαστε ευγενικά και περπατάμε μέχρι την επόμενη έξοδο που μας υποδεικνύει. Αυτές οι καταραμένες μεγάλες εταιρίες που καταπατούν και εκμεταλλεύονται τα πάντα και τους πάντες… Ξένοι στην χώρα τους, όπως και εμείς σε κάποιες περιοχές.

Κάνουμε τις τελευταίες αγορές μας, βαριέμαι για άλλη μια φορά και επιτέλους έρχεται η ώρα της απογευματινής μπύρας. Υπάρχουν πολλά εστιατόρια στον δρόμο, όμως ξαναγυρνάμε στην παράλια για το τελευταίο Σρι-Λανκέζικο γεύμα. Ήπιαμε από 2 μπύρες (να σημειώσω ότι στην χώρα η μεγάλη μπύρα είναι 600ml, δόξα τον Θεό ) και φάγαμε ένα καλό γεύμα, kottu, dhal curry και deviled. Παρακολουθήσαμε τον ήλιο να βυθίζεται στον ωκεανό και να παίρνει το φως μαζί του. Πυροτεχνήματα φωτίζουν για λίγο τον έναστρο ουρανό, κοίτα χαρά που θα μας ξεφορτωθούν!





Στο τέλος πήραμε τουκ τουκ για το ξενοδοχείο και ξαναφτιάξαμε από το μηδέν το σακίδιο μας. Ξαπλώσαμε σχετικά νωρίς και ευτυχώς κοιμηθήκαμε πολύ καλά! Η ώρα για την τελευταία διανυκτέρευση μας στην χώρα είχε φτάσει.


Το ξυπνητήρι χτυπάει, είναι μόλις πέντε (μμμ, άλλα δυο λεπτά μαμά ), κάνουμε ντους και κλείνω το μικρό τσαντάκι που θα πάρω μαζί μου στην καμπίνα. Πάω στο διπλανό δωμάτιο και ο πάντα καθυστερημένος Ν, είναι με την πετσέτα γύρω από την μέση του και κοιτάει το περιεχόμενο του σακιδίου που βρίσκεται απλωμένο στο κρεβάτι του. Με δυσκολία συγκρατώ τα νεύρα μου και πάω για πρωινό στις 6. Στις 6:30 είχαμε ραντεβού με αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο, ο Ν μόλις που προλαβαίνει να τσιμπήσει κάτι και να ρουφήξει τον καυτό καφέ του. Γενικά αυτό το παιδί δεν το έχει με την ώρα και το "βάση προγράμματος". Αρκετά γρηγορά φτάσαμε και μπήκαμε σε έναν χώρο στον οποίο δεν έχεις να κάνεις και πολλά εκτός από τα βασικά. Ανταλλάξαμε τις τελευταίες ρουπίες μας, έλεγχο διαβατήριων, check in, βαλίτσες, ξανά διαβατήρια.


Μπαίνουμε στο αεροπλάνο της Qatar, οι μηχανές μουγκρίζουν και οι τροχοί αφήνουν το έδαφος της Σρι Λάνκα, οι ίδιες εικόνες όπως και την πρώτη μέρα ξετυλίγονται μπροστά μας. Αλλά αυτή την φορά αφήνουμε πίσω την χώρα, περνάμε πάνω από την Ινδία και τον ωκεανό, πλησιάζουμε την Αραβική χερσόνησο. Φτάνουμε στην Doha (αν ενδιαφέρει κάποιον, έβαλα μια μικρή ιστορία στο φόρουμ) και την επομένη το πρωί στις 6 επιστρέφουμε στην Αθήνα.