Βουλγαρία Μολδαβία Ρουμανία Σοβιετικά μονοπάτια, τόσο κοντά σε ματωμένα χώματα..🇲🇩🇧🇬🇹🇩

[DimiBiri]

Fun fact... Γκαγκαούζους (ή γκαγκαβούζους όπως τους γνώρισα εγω) έχουμε και στην Ελλάδα...
Από την βικιπαιδεια:
Γκαγκαούζοι της Ελλάδας
Οι επιδρομές των Οθωμανών και αργότερα των Κιρκάσιων συνεχίστηκαν με μοναδικό σκοπό να τους αλλάξουν τη θρησκευτική πίστη. Η αντίσταση των Γκαγκαούζηδων περιγράφεται στο «Αι εν τη κωμοπόλει Καβάρνη και τοις πέριξ ελληνικοίς χωρίοις υπό των Κιρκασίων σφαγαί», έπος που γράφτηκε από τον Δ.Κ. Κραχτόγλου το 1878. Αργότερα συμμετείχαν στους Ρωσοτουρκικούς πολέμους στο πλευρό των Ρώσων. Για το λόγο αυτό κυνηγήθηκαν από τους Οθωμανούς και διασκορπίστηκαν στη Βουλγαρία (Πάζαρτζικ, Γιάμπολ) και στην Ανατολική Θράκη, στην περιοχή Χάψας-Αδριανούπολη, όπου εγκαταστάθηκαν σε 15 χωριά. Ο μεγαλύτερος πληθυσμός των Γκαγκαούζηδων εγκαταστάθηκε στη Βεσσαραβία, στην σημερινή Νότια Μολδαβία.

Κατά την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης από τον ελληνικό στρατό το 1919 συγκρότησαν το πρώτο σύνταγμα του ελληνικού στρατού με 700 άνδρες και σύμφωνα με τον Γενικό Διοικητή της Θράκης Γεραγά διακρίθηκαν για την ανδρεία τους. Με τη συνθήκη της Λωζάνης θεωρήθηκαν από τους Τούρκους ανταλλάξιμοι και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να εγκατασταθούν στην επαρχία Ορεστιάδας και Διδυμότειχου σε 21 χωριά. Ο κύριος όγκος τους είναι εγκαταστημένος στα χωριά: Οινόη, Σαγήνη, Κλεισώ, Αμμόβουνο, Θούριο, Λεπτή, Κέραμος, Καναδάς, κλπ.

 

[Alex Loco]

Έτσι λοιπόν επιστρέψαμε ξανά στην Ρουμανία . Η διαδρομή μέχρι την Κωστάντζα ήταν 240 χιλιόμετρα και η πιο κοντινή διαδρομή έλεγε 4 ώρες. Τέλεια !! Όλη μέρα στο δρόμο μέσα από το χειρότερο δρόμο της Ευρώπης και είχαμε άλλες 4 ώρες αφού έπρεπε να διασχίσουμε το Γκαλατι και τη Βράιλα. Άρχισε και να βρέχει . Φανάρια κίνηση έργα , ράγες από τρένα και γενικά μια θλίψη κυριολεκτικά. Είτε μικρά χωριά είτε πόλεις αυτή η Ρουμανία ήταν αρκετά κακή σαν εικόνα , εκτός αν δεν είδαμε πιθανές ομορφιές που υπάρχουν , αν υπάρχουν . 4 ωριτσες σε επαρχιακή λωρίδα κλασικά με νταλίκες τρακτέρ φορτηγά και ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας μπροστα μας. Για μια ακομα φορά υπολογίσαμε να φτάσουμε ας πούμε κατά τις 7-8 και φτάσαμε 10 και 30 το βράδυ. Δεν βαριέσαι στη Μύκονο των Βαλκανίων πηγαίνουμε έτσι διαβάσαμε στο ίντερνετ ότι είναι η Μαμαια , το τουριστικό μέρος της Κωστάντζα.

Η Κωνστάντζα ή Κωνστάντια (ρουμ.: Constanţa), ιστορικά γνωστή ως Τόμις ή Τόμοι της Μαύρης Θάλασσας, είναι η αρχαιότερη συνεχώς κατοικημένη πόλη της Ρουμανίας. Ιδρύθηκε γύρω στα 600 π.Χ. Η πόλη βρίσκεται στην περιφέρεια Δοβρουτσά στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Είναι πρωτεύουσα της περιοχής Κωνστάντζα και η μεγαλύτερη πόλη της περιφέρειας.
Η Κωνστάντζα είναι το διοικητικό κέντρο της ομώνυμης επαρχίας και η μεγαλύτερη πόλη της Νοτιοανατολικής Περιφέρειας της Ρουμανίας. Η πόλη βρίσκεται στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας με παραλία μήκους 13 χλμ. Η Μαμάια, διοικητική περιοχή της Κωνστάντζας, είναι το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο θέρετρο στις Ρουμανικές ακτές. Το καλοκαίρι οι ιαματικές πηγές στη γύρω περιοχή και τα θαλάσσια λουτρά προσελκύουν πολλούς επισκέπτες.

Ατέλειωτη η διαδρομή κλασικά , με στροφές χωράφια και την κούραση να είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη σε όλους . Επιτέλους τα φώτα της πόλης άρχισαν να φαίνονται . Το μεγάλο ρίσκο την αποψινη βραδιά ήταν το ξενοδοχείο. Είχα κλείσει παρά το κράξιμο , ένα ξενοδοχείο στη Μαμαια . Το κακό ήταν ότι είχε 5 αστεράκια νομίζω με άριστα το 10 έγραφαν απίστευτα σχόλια από κάτω. Όμως ήταν το πιο φτηνό και λέω δε βαριέσαι Στα πάρτι θα είμαστε για έναν ύπνο χαλαρό θα πάμε ξημερώματα ( χαχαχα λέω καμία μαλακιά για να γελάσουμε) . Πάρτι δεν είδαμε , νυχτερινή ζωή δεν είδαμε , μαγαζιά δεν είδαμε και κυρίως Μύκονο των Βαλκανίων δεν την έλεγες τη Μαμαια . Όσο για το ξενοδοχείο. Complex Mamaia Histria το όνομα του. Έχετε δει άνθρωπο να κοιμάται σε δωμάτιο με ανοιχτή την πόρτα και απέξω να περνάει ο οποιοσδήποτε?? Αν δεν το είδατε ποτέ το έκανα εγώ. Παράθυρο δεν είχαμε . Το δωμάτιο είχε ζεστή λες και ήμασταν σε καμια σάουνα χωρίς υπερβολές. Το ψυγειο δεν λειτουργούσε και η μπανιέρα είχε δύο κατσαρίδες μέσα. Η σκάλα για να την ανέβεις είχε αρκετές παγίδες που μπορούσες να πατήσεις κενό η να φύγεις από το σκαλοπάτι , το οποίο ήταν γεμάτο μπαλώματα , σε φάση έσπασε κάτι?? Ας βάλω ένα σανίδι από πάνω . Κι αν σκονταψει κάνεις ? Ε κλαιν δίπλα στη θαλασσα είναι όμως στον πολιτισμό !! Απίστευτα κακό ξενοδοχείο ακόμα και για μένα που με θεωρώ νομά και εύκολα κοιμάμαι και στην άμμο της θάλασσας . Καλά η Σοφία με εκραξε ανελέητα . Στράβωσε φουλ . Παράθυρο δεν έχει βρώμικα σεντόνια έχει κατσαρίδες έχει , ψυγείο δεν έχει και δώσαμε πόσα λεφτά για αυτή τη μαλακια είδε δίκιο. Οι άλλοι ήταν πιο χαλαροί γιατί είχαν έστω παράθυρο με ανάκληση. Πάντως θα μας αποζημιώνε πλήρως το ξενοδοχείο που θα πηγαίναμε την επόμενη μέρα , καθώς ευτυχώς είχαμε κλείσει να μείνουμε ένα βράδυ σε αυτό το χάλι και ένα βράδυ στο καλύτερο με διάφορα σπίτι που έχω μείνει στη ζωή μου. Απίστευτο σπίτι τρέλα !! Θα αναλυθεί παρακάτω. Βγήκαμε λοιπόν βόλτα να δούμε το μέρος . Ακούγαμε δυνατή μουσική από μακρυά και λέμε ωχ θα γίνεται χαμουλης από πάρτι ξέφρενα και κόσμο . Εν τέλη η Μαμαια ήταν κάτι μεταξύ Καλλιθέας και Νικητής Χαλκιδικής. Σε πιο φαντεζι. Πολύ λεντ , φουλ οικογένεια με παιδιά , ζευγάρια , 2-3 νυχτερινά μπαρ ας πούμε και αρκετός αέρας που σήκωνε την άμμο και γέμιζε η ατμόσφαιρα με αμμοθύελλα!! Δεν είδαμε πουθενά αντροπαρεες η γυναικοπαρεες, δεν είδαμε πουθενά έξαλλη ζωή πάρτι κλαμπ και λοιπά και μετά τις 12 το βράδυ κλείσανε τα πάντα και δεν κυκλοφορούσε μύγα . Λέμε τι έγινε ρε παιδιά που είναι η Μύκονος? Περπατήσαμε σχεδόν όλο τον πεζόδρομο . Λέμε αυτό ήταν δεν έχει άλλο. Άρα ότι είδαμε αυτό είναι . Να υποθέσουμε ότι επειδή δεν ήταν Σαββατοκύριακο και ήταν καθημερινή δεν είχε τόσο κόσμο ?? Και παλι που είναι τα μαγαζιά ? Είχε λίγα μπιτς μπαρ που έλεγε ότι έρχονται τραγουδιστές για live και έχει πάρτι. Παρόλαυτα για ένα τόσο τουριστικό μέρος περίμενες σε καθημερινή βάση να έχει πάρα πολλά να κάνεις. Η πρώτη βραδιά ήταν απογοήτευση. Και το ξενοδοχείο και το μέρος με τσιμπημενες προφανώς τιμές , πολύ βαβούρα αλλά όχι σε φάση νεολαίας που λες " οκ ήρθα για αυτό το σκοπό για να συμμετέχω σαν νεολαία σε όλα αυτά " και γενικά δεν ήταν αυτό που ακούγαμε και διαβάζαμε. Έχουμε και την επόμενη μέρα για να βγάλουμε συμπεράσματα. Η επόμενη μέρα ήταν σαφώς καλύτερη από κάθε άποψη. Φύγαμε νωρίς από το χάλι μαύρο και πήγαμε στο κέντρο της Κωστάντζα. Είδαμε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Ο Λάζαρος ήθελε να αγοράσει μαγιό και η Σοφία βλέπει καταστήματα και βαράει το καμπανάκι στο κεφάλι της όποτε ήταν αναμενόμενο ότι θα πάμε εκεί για ώρες , μέχρι να πάμε στο άλλο σπίτι που είχε τσεκ ιν . Η αλήθεια είναι ότι το πιο ενδιαφέρον μέρος σε όλη τη Κωστάντζα- Μαμαια ήταν το εμπορικό. Πήγαμε 2-3 φορές συνολικά. Πήραμε ρούχα παπούτσια μαγιό δώρα φάγαμε ,στα καταστήματα και γενικά περάσαμε αρκετό χρόνο βρίσκοντας αρκετά πράγματα αν σκεφτεί κανείς ότι εμείς σαν παρέα θα πάρουμε σπάνια ρούχα και λοιπά ( η Σοφία καθημερινά εμείς ποτέ ). Είχε έρθει η ώρα να πάμε στο Airbnb . Παρκάραμε στο ιδιωτικό πάρκινγκ . Ήταν μια ψηλή πολυκατοικία μπροστά στη λίμνη και το σπίτι μας ήταν στον τελευταίο όροφο. Να σημειωθεί ότι ήταν πιο φτηνό από το τραγικό ξενοδοχείο της πρώτης νύχτας. Λοιπόν για όσους ξέρουν από Θεσσαλονίκη το σπίτι ήταν σαν να αγόρασα διαμέρισμα 5ο όροφο στη Λεωφόρο Νίκης με θέα το Θερμαϊκό. Απίστευτο Έπος !!! Σπιταρονα . Είχε παντού σε κάθε τοίχο διαφορετικό υλικό . Μάρμαρο , πέτρα
και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, δύο δωμάτια με κρεβάτια το ένα ειδικά ήταν τεράστιο και μάλιστα με ιδιωτικό μπάνιο. Τηλεόραση με νετφλιξ κουζίνα υπερλουξ , τεράστιο μπαλκόνι με πουφ , κούνια και απίθανη θέα. Τι να σχολιάσεις. Ξεκάθαρα εμένα στο σπίτι και δεν έβγαινες καθόλου έξω ξανά !! Μείναμε άφωνοι. Τρομερό . Μας άρεσε τόσο πολύ που κάναμε μπάνιο και αραξαμε μέσα μέχρι το βράδυ. Ίσα ίσα μια βουτιά κάναμε στη θάλασσα που φημιζόταν λέει για την άμμο της . Μόνο στο Μαϊάμι έβρισκες ίδια αίσθηση ότι να ναι. Μάλλον πληρώσανε κανένα να γράφει άρθρα για το μέρος . Η τελευταία μας βραδιά σε ένα μέρος που εν τέλη μόνο τουριστικά δεν είχαμε ζήσει αλλά την είχαμε βγάλει στο σπίτι σαν τοπικοί κάτοικοι , μας βρήκε έτοιμους να βγούμε μια τελευταία αντρική βόλτα , καθώς η Σοφία είπε να μείνει μέσα να φτιάξει κάνα φαγητό και να ξεκουραστεί . Απόψε ήταν ακόμα πιο νεκρα το μέρος . Λιγότερος κόσμος περισσότερος αέρας . Βρήκαμε ένα μπιτς μπαρ που είχε πάρτυ ας πούμε , ένα μαγαζί με ελληνική μουσική που ήταν σαν ταβέρνα και ένα καφέ μπαρ εντελώς άδειο. Καιγόταν ο Λάζαρος να νιώσουμε έστω ένα vibe από πάρτι όποτε πήγαμε στο μπιτς μπαρ. Πήραμε ένα ποτό και κάτσαμε σε κάτι ξύλινα παγκάκια που είχες το δικό σου τραπέζι. Στο παρά δίπλα είχε κάτι τύπισσες , αμφιβόλου ποιότητος που είχαν όλες πλαστικά χείλη , τρεσα μαλλί , τα πάντα φόρα παρτίδα και δεν άφηναν το κινητό και τα χαζά ινσταγκραμ στορυ ανά λίγα λεπτά . Είχαν και έναν τύπο ανάμεσα τους χαλαρό . Νταν Μπιλζεριαν της Ρουμανίας . Στη μπάρα πάνω είχε κάτι στριπτιζέζ και στην πίστα αρκετή νεολαία . Εκτός του Λαζάρου που γέλασε επιτέλους το χειλάκι του εμείς απλά ήπιαμε 2-3 ποτά χαλαρωσαμε και επιστρέψαμε στο σπίτι κάπως πιο άνετοι για να κοιμηθούμε . Την αυριανή μέρα είχαμε πάρα πολύ μεγάλη διαδρομή. Θα πηγαίναμε από την Μαμαια στο Νεσεμπαρ , το μαργαριτάρι της μαύρης Θάλασσας όπως το λέγανε ( στην υπερβολή δεν πιάνονται τελικά ) και από εκεί καπάκι θα φεύγαμε για Θεσσαλονίκη μέσω Καρτζαλι ( Βουλγαρία ) και Κομοτηνής. Περίεργη διαδρομή καθώς δεν γνωρίζαμε και πολλά για το δρόμο και τα βουλγαρικά χωριά που διασχίζαμε. Πάντως ξέραμε ότι θα φτάναμε αργά νύχτα στο σπιτι . Συνεχίζεται...

Δείτε θέα !!

 

[Alex Loco]

Έτσι λοιπόν αφού σηκώσανε ένα σούπερ μάρκετ , αφού βρήκαμε πολλά προϊόντα που δεν έχουμε στην Ελλάδα και μας άρεσαν , ξεκινήσαμε για Νεσεμπαρ. Μέσω Βάρνας ( είχα πάει πέρσι το καλοκαίρι με άλλο γκομενάκι ) η διαδρομή μας ήταν περίπου 5 ώρες. Επαρχιακός δρόμος γεμάτος νταλίκες . Εννοείται κολλήσαμε για ώρα όπου είχε κόμβο. Ηλίθια κατασκευή πραγματικά προκαλεί πρόβλημα σε όλη τη χώρα . Περάσαμε μέσα από την πόλη της Βάρνα και κατηφορισαμε μέσα από κάτι δάση με θέα τη θάλασσα και πάρα πολλές στροφές. Τον ατελείωτο είχε αυτή η διαδρομή κλασικά . Το πλάνο έλεγε να πάμε Νεσεμπαρ , αρχικά στην παλια πόλη που ήταν μνημείο της UNESCO και μετά να πιούμε τίποτα χαλαρό σε κάνα μπιτς μπαρ να φύγει και το άχτι του Λαζ να δει λίγο κόσμο ( κάνα κωλο ήθελε να δει αλλά τελοσπαντων) να ξεκουραστούμε και λίγο , πριν φύγουμε για Θεσσαλονίκη. Νεσεμπαρ - Θεσσαλονίκη 7 ώρες και 15 λεπτά διαδρομή ενώ ήδη είχαμε κάνει άλλες 5 ώρες διαδρομή από τη Μαμαια. Φωτιά είχε πάρει το καημένο το Σιρόκο . Επιτέλους φτάσαμε. Η πόλη φαίνεται πραγματικά ότι είναι φτιαγμένη για τουρίστες. Το χειμώνα λογικά είναι θλιβερή και άδεια. Μεγάλα κτίσματα , όλα ενοικιαζόμενα, ξενοδοχεία , δωμάτια και λοιπά. Κήποι με γκαζόν , διαβάσεις , στάσεις λεωφορείων και παντού πεζοί να γυρνανε από παραλία . Εμείς βάλαμε στο gps την παλιά πόλη , ένα μικρό μέρος σαν νησάκι που συνδέεται μέσω μια γέφυρας . Απέναντι από ένα φαινόταν πάρα πολλές ομπρέλες και κόσμος. Εκεί είπαμε να πάμε μετά αφού περπατήσουμε λίγο τα σοκάκια της παλιάς πόλης. Ε λοιπόν σαν μέρος μου άρεσε. Πλακόστρωτα παντού , μικρά μαγαζιά για φαγητό , κρασί η για αγορές σουβενίρ κατά κύριο λόγο. Χανοσουν στα στενά . Είχε μικρά σπίτια , μπαλκονακια και σε πολλά σημεία δεν είχε κόσμο με αποτέλεσμα να είναι πολύ όμορφο. Αμάξια δεν υπήρχαν αν δεν κάνω λάθος. Κι εμείς το αφήσαμε σε ένα πάρκινγκ δίπλα . Είχε και κάτι αρχαία εκεί . Περπατήσαμε αρκετά . Θέλαμε να κάτσουμε κάπου . Εν τέλη ήμασταν ανάμεσα στο να πάμε στην πόλη μέσα να κάτσουμε η να μείνουμε εκεί . Γενικά σε όλο το ταξίδι κυριάρχησε από τη μια η γνώμη του Λαζ και από την άλλη η γνώμη των υπολοίπων. Ήμασταν τρις άνετοι άνθρωποι που είχαμε τα ίδια γούστα και ένα τύπος που δεν έδειχνε να κατανοεί τη δημοκρατία , το ομαδικό πνεύμα της παρέας και την γνώμη της πλειοψηφίας. Η αλήθεια είναι ότι αν κάνουμε οι δυο μας ταξίδι τα βρίσκουμε σε όλα. Αν υπάρχουν παραπάνω άτομα βγάζει τρελό ατομισμό σε σημείο να σε ξενερώνει τρομερά ο τρόπος σκέψης του. Θέλαμε να κάτσουμε εκεί σε ένα ήρεμο ταβερνάκι αλλά φυσικά ο 31χρονος έφηβος ήθελε να πάει στο μπουγιο. Εκανα το διαιτητή όπως πάντα και είπα να του κάνουμε το χατηρι . Φύγαμε εν τέλη να πάμε πιο κεντρικά. Έλα όμως που το κάρμα δε συγχωρεί. Στρίψαμε κάπου αλλού κατά λαθος . Εκείνο το μέρος ήταν σαν ένα προάστιο του κεντρικού Νεσεμπαρ. Δεν είχε μπιτς μπαρ η κάτι παρά μόνο κάτι μικρά φαγαδικα . Ο κόσμος λογικά έφευγε από εκείνο το σημείο για να πάει πιο κεντρικά με αμάξια η λεωφορείο. Με πόδια αποκλείεται . Ήταν μακρυά. Λίγο η παρέα που ήθελε να φάει , λίγο η ξενερα του Λαζ να συνεχίσει να θέλει να βρει τον χαμό , μας έκανε να κάτσουμε εκεί να φάμε και να αποφασίσουμε επιτέλους ομόφωνα ότι έπρεπε σιγά σιγά να φύγουμε για το δρόμο της επιστροφής. Ήταν 4-5 το απόγευμα και ξέραμε ότι έχουμε να κάνουμε το λιγότερο 7 ώρες και βάλε. Το παρηγορο ήταν ότι λίγο μετά το Νεσεμπαρ έβγαινες σε μεγάλο αυτοκινητόδρομο. Τον είχα οδηγήσει και πέρσι. Έπειτα αφού τελείωνε το κομμάτι από Στάρα Ζαγορα , Χασκοβο , Καρτζαλι και έβγαινες Κομοτηνή ,υπήρχε ο μεγάλος Ελληνικός αυτοκινητόδρομος μέχρι Θεσσαλονίκη. Όποτε μας έμενε το άγνωστο κομμάτι που εστριβες από Σταρα Ζαγορα και κάτω. Δεν ήταν μεγάλος δρόμος και θα το διασχίζαμε νύχτα . Εντωμεταξυ ένα περίεργο πράγμα. Μέχρι να φτάσουμε από Νεσεμπαρ στη στροφή που θα βγαίναμε από τον αυτοκινητόδρομο για να πάμε προς Κομοτηνή πάλι μου φάνηκε μεγάλη η διαδρομή . Ίσως μετά από τόσα χιλιόμετρα δεν είχα άλλη υπομονή και βιαζομουν να φτάσω . Επιτέλους η στροφή φάνηκε . Γεμίσαμε και για τελευταία φορά σε ένα βενζινάδικο και πλέον μπήκαμε και επίσημα σε έναν σκοτεινό επαρχιακό δρόμο. Φώτα εννοείται πως δεν είχε. Το καλύτερο συνοδευτικό ευτυχώς ήταν η Αριαναρα. Παίζαμε επαναληπτικό με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και συνδέσαμε το ίντερνετ με το αμάξι όποτε ακούγαμε τον αγώνα στο αυτοκίνητο. Εντάξει ξενερωσαμε με τον αποκλεισμό αλλά φάγαμε αρκετή ώρα με το να μας τραβάει την προσοχή το ματς , σε ένα βαρετό δρόμο. Περνούσαμε μέσα από κάτι ξεχασμένα χωρια. Ευτυχώς είχαμε μπροστά μας ένα τύπο που πάντα έκοβε ταχύτητα πριν από κάτι κρυμμένα μπλόκα της αστυνομίας. Ποτέ δε θα καταλάβω πως το ξερουν οι Βούλγαροι. Η έχουν κάποια εφαρμογή , η είναι γνωστά τα στέκια που έχει μπλόκο. Με αυτά και με εκείνα άνοιξε λίγο η δρόμος σε μεγαλύτερο όταν φτάναμε στο Καρτζαλι. Κυριολεκτικά περίπου στις 12 το βράδυ δεν υπήρχε ούτε άνθρωπος ούτε αμάξι στο δρόμο . Μαρτύριο το να φτάσουμε μέχρι τα σύνορα. Περάσαμε αέρας και κάναμε μια στάση. Ε λοιπόν αυτές οι χώρες σε κάνουν να εκτιμας την Ελλάδα. Με το που φτάσαμε Ελλάδα , είχε παντού ολοκαίνουρια άσφαλτο και παντού φώτα. Φυσικά όταν βγήκαμε στον περιφερειακό έμοιαζε λες και φτάσαμε Ελβετία σε σχέση με ότι διασχίσαμε πριν . Χάλια δρόμοι , απόλυτο σκοτάδι , λακούβες τρύπες κάτι ηλίθια σαμαρακια σε κατοικημένη περιοχή που τα έβλεπες το τελευταίο δευτερόλεπτο με αποτέλεσμα το Σιρόκο να γίνεται ελικόπτερο και εγώ να βρίζω σαν τρελός . Ελλαδαρα. Μητσοτάκη ευχαριστούμε Οι αντοχές μου έφτασαν περίπου μέχρι έναν εκχιονιστικο σταθμό κάπου νομίζω στη. Καβάλα η στην Ξάνθη δε θυμάμαι. Μα το Θεό έβλεπα ανθρώπους και οχήματα χωρίς να υπάρχουν . Χαζεψα από την κούραση. Λέω το Λαζ πάρε το τιμόνι γιατί φίλε είναι λες και έφαγα μανιτάρια παραισθησιογόνα και βλέπω δράκους. Εκεί έσβησα στο πίσω κάθισμα και ξύπνησα κάπου στην Τούμπα όταν αφήναμε τη Σοφία. Τρελή κούραση , άθλιοι δρόμοι κακές υποδομές γενικά , αλλά δε μετάνιωσα δευτερόλεπτο. Σας συστήνω για μοναδικές εμπειρίες. Αξίζει κάθε μέρος της γης όπως και να είναι για να το διασχίσεις με παρέα . Αυτά μένουν αυτά θα θυμόμαστε για πάντα ...

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη