Εδώ και χρόνια λέγαμε πως θα κάνουμε αυτό το ταξίδι με τον άντρα μου-πολύ πριν παντρευτούμε- με ένα φιλικό ζευγάρι, το συγκάτοικο του συζύγου μου και την οικογένεια του.
Όπως και νά’χει κάποιες φορές οι περιστάσεις δεν σου επιτρέπουν να πραγματοποιήσεις στόχους σου άμεσα. Ο λόγος που θέλαμε να επισκεφτούμε αυτόν τον τόπο-Σλοβενία ,Κροατία- ήταν το γεγονός ότι είχαμε σπουδάσει και μείνει Σερβία και Βοσνία για κάποια χρόνια-για μας πάντα Γιουγκοσλαβία ,ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό! Θέλαμε να δούμε ,να ακούσουμε, να μυρίσουμε και να γευτούμε όλα αυτά που βιώσαμε 20 χρόνια πριν-και προτού ξεσπάσει αυτός ο άνευ ουσίας-τελικά- πόλεμος.
Ξεκινάμε λοιπόν από Ναύπλιο, 6 Ιουλίου του 2009 για Πάτρα, εμείς με τον μικρό μας-7 ετών-και στο Ξυλόκαστρο συναντήσαμε τους φίλους μας-επίσης με ένα παιδάκι συνομήλικο του μικρού μας.
Στην Πάτρα πήραμε το καράβι για Βενετία ,γεμάτοι χαρά και όρεξη για παιχνίδι οι μικροί ,αλλά και οι μεγάλοι…Είχα οργανώσει σχεδόν τα πάντα καιρό πριν ,ξέρετε εσείς , χάρτες ,ξενοδοχεία ,διαδρομές ,λεπτομέρειες-γιατί όταν είσαι φοιτητής σε ένα τόπο μη θαρρείς πως κάνεις και βλέπεις και πολλά πράγματα από το να ξενυχτάς και να ρεμπελεύεις μέχρι και πριν την εξεταστική ,αν και εγώ πρόλαβα ίσως και είδα κάποια μέρη αυτής της χώρας και λίγα των γύρω χωρών-όμως μετά από τόσα χρόνια…
…Και φτάσαμε στον προορισμό μας και μάλιστα χωρίς να καταφέρουν τα βλαστάρια μας-κατά έναν περίεργο τρόπο- να βουλιάξουν το καράβι μεσοπέλαγα, με τις αηδίες που εκαναν,7 το πρωί, με ένα ψιλόβροχο να πέφτει και η Βενετία στο βάθος, πολύχρωμη και γραφική, σαν καρτ-ποστάλ!!
Πρώτος σταθμός η Βενετία, λοιπόν-δεν θα σταθώ πολύ σ’αυτό. Είχαμε ξαναπάει άλλες 2 φορές, δεν άλλαξε και τίποτα. Μέναμε στο Μέστρε ,σε ένα καλό για την κατηγορία του ξενοδοχείο με γκαράζ και με στάση λεωφορείου για την Βενετία στην πόρτα του ακριβώς… δυο νύχτες και μέρες με πολύ περπάτημα-ξεποδάριασμα θα έλεγα-για να δουν οι φίλοι μας αλλά και ο μικρός μας τα πάντα ,τα παλάτια ,τους ναούς ,τις γέφυρες, τα μικρά νησάκια της πόλης αυτής. Συμφέρει σίγουρα πάντως η κάρτα 2 τουλάχιστο ημερών για το βαπορετο, διότι όταν έχεις παιδιά από ένα σημείο και μετά δεν αντέχουν και πολύ, αλλά ούτε κι εμείς. Κόσμος πολύς, υγρασία και ζέστη! Οι μικροί εντυπωσιάστηκαν με το παλάτι των Δόγηδων, είχε θέμα γι’αυτους, κι εμείς έτσι μπορέσαμε να δούμε τα έργα των Τιντορέτο και Βερονέζε. Για άλλη μία φορά διαπίστωσα το πόσο ακριβή είναι αυτή η πόλη αλλά επίσης και το πόσο διαφορετική όψη δίνει σε μια πόλη το υγρό στοιχείο-αυτό το κόλλησα από τον άντρα μου ο οποίος όποτε πάμε Ορεστιάδα, στο χωριό μου, δεν αντέχει για πολύ, μόνο ο Αρδας του δίνει πνοή, άσχετο! Πόσο δύσκολο είναι για αυτούς τους κατοίκους ,σκεφτόμουνα, με όλες αυτές τις ορδές τουριστών…αλλά και πόση ομορφιά κρύβει μέσα της αυτή η πόλη τη νύχτα…
Την τρίτη μέρα πουρνό-πουρνό ξεκινήσαμε από Μέστρε για Λιουμπλιάνα. Πήραμε δηλαδή την εθνική για Τεργέστη .Είχε αρκετή κίνηση η autostrada,κυρίως τουρίστες.
Η διαδρομή άρχισε να ομορφαίνει όταν περάσαμε την Τεργέστη και μετά-παρεμπιπτόντως το GPS άκρως απαραίτητο και βλακεία μας που δεν φροντίσαμε να έχουμε ένα, μόνο οι οδηγίες του viamichelin δεν αρκούν, ιδιαίτερα μέσα στις πόλεις.
Όσο πλησιάζαμε τη Σλοβενία το τοπίο άρχισε να αλλάζει , αλλά και ο καιρός, βροχή και η θερμοκρασία έπεσε στους 11 βαθμούς-από 28.Μικρα όμορφα χωριουδάκια μέσα στο πράσινο, τοπίο Αυστριακού τύπου. Είχα ξανακάνει αυτή τη διαδρομή πριν από πολλά χρόνια ,άλλαξαν αρκετά πράγματα ,πρώτα-πρώτα οι δρόμοι, τώρα πλέον υπάρχει μόνο motorway κι έπειτα δεν σου θύμιζε τίποτα πλέον από εκείνη τη σοσιαλιστική χώρα του τότε.Oι Σλοβένοι-για την ιστορία-ήταν πάντα ο λαός που ξεχώριζε από τους υπόλοιπους Γιουγκοσλάβους. Λίγα κοινά στοιχεία υπήρχαν μεταξύ τους, θαρρώ πως αυτή η προσπάθεια του Τίτο να τους ενώσει ήταν μέγα λάθος και το απέδειξε κι η ιστορία…Όμως η συγκίνηση που ένιωσα-νιώσαμε-όταν ακούσαμε να μιλούν τη γλώσσα στα σύνορα-γιατί κανονικά άλλη γλώσσα μιλούν οι Σλοβένοι κι άλλη οι Σέρβοι και Κροάτες,αλλά στα σχολεία τους μάθαιναν κανονικά την Σερβοκροάτικη -μάλλον δεν περιγράφεται…
…Που είχα μείνει? Α, όταν μπαίνεις στη χώρα πρέπει να αγοράσεις μια ειδική κάρτα-αυτοκόλλητο-την vinjet,είναι ο φόρος-road tax όπως το δίνει το viamichelin-αντί διοδίων ας πούμε. Αν όμως είσαι transit δεν πληρώνεις τίποτα.
Έβρεχε πλέον καταρρακτωδώς. Είχαμε κλείσει δωμάτια σε αγροτόσπιτο 10 χλμ έξω από την Λιουμπλιάνα, στο χωριό Medvode, πολύ γραφικό. Κάποιο ζευγάρι Σλοβένων που γνωρίσαμε στο καράβι μας είχε πει πως δεν θα δυσκολευτούμε να το βρούμε…
Δεν μας έχει ξανασυμβεί ,κάναμε βόλτες επί μία ώρα μέσα στο χωριό και κανένας να μην μπορεί να μας πει που στο καλό βρισκόταν το «χοτέλ» μας…κι ούτε βλέπαμε την μικρούλα πινακίδα του λίγα μέτρα πιο κάτω…νευρικό γέλιο. Σταματούσαμε και ρωτούσαμε τους πάντες, τα μικρά να πεινάνε… αι γυναίκαι να επειγόμαστε για WC…κι ήταν εκεί πάνω στο δρόμο που είχαμε περάσει ίσαμε 10 φορές. Σταμάτησε κι η βροχή. Τελικά το βρήκαμε, το αναγνώρισα από την «φωτό» στο booking. Τα δωμάτια μας σε σοφίτα και φυσικά το σπίτι με αυλή και κούνιες, η χαρά των μικρών.
Κατεβάσαμε πράγματα ,φορέσαμε πιο ζεστά ρούχα και βουρ για Λιουμπλιάνα, την οποία βρήκαμε εύκολα-μία ευθεία ήταν άλλωστε.
Κατεβήκαμε λοιπόν κέντρο, στο stari grad-παλιά πόλη-δίπλα στο ποτάμι. Αυτό που εκτιμώ σε όλες αυτές τις χώρες είναι ότι έχουν έστω ένα ρυάκι και το αξιοποιούν οι άνθρωποι όχι σαν κι εμάς που φροντίζουμε και τα «θάβουμε» όλα! Ο ποταμός Λιουμπλιάνιτσα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, δίνει όμως μια γραφική όψη στην πόλη. Ακριβώς στην κεντρική πλατεία-Presernov Trg- βρίσκονται οι τρεις γέφυρες-Tromostovje,με την υπογραφή του γνωστού αρχιτέκτονα Joze Plecnik- κι εκεί γύρω όλα τα ιστορικά κτίρια της πόλης, τα περισσότερα από αυτά φτιαγμένα από τον Plecnik και κάποια άλλα σε μπαρόκ ρυθμό.
Κάναμε τις βόλτες μας, φάγαμε πίτσες σε ένα καταπληκτικό εστιατόριο, στη συνεννόηση κανένα πρόβλημα διότι όλοι τους μιλούν Σερβοκροατικά-οι μεγαλύτεροι τουλάχιστο-και τα Αγγλικά τους σε πολύ καλό επίπεδο-έχουν πάψει πλέον να έχουν τα ρωσικά ως πρώτη ξένη γλώσσα στα σχολεία.
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας ανεβαίνοντας στο κάστρο της πόλης με τελεφερίκ κι όταν πλέον κουραστήκαμε όλοι μας είπαμε να πάρουμε τα αυτοκίνητα μας για το Medvode.Κι εδώ αρχίζουν τα ζόρια…μια λάθος έξοδος και πήραμε τον εθνικό δρόμο κι όχι τον περιφερειακό που μας έβγαζε πιο γρήγορα και εύκολα στο χωριό-η έξοδος μας από εθνική ήταν απλά κλειστή κι έπρεπε να ξέρουμε να βγούμε μέσω άλλων χωριών-αφού κάναμε βόλτες στην εθνική επί μια ώρα και γλιτώσαμε το ταξίδι για Ζάγκρεμπ μπήκαμε στο χωριό…νευρικό γέλιο και πάλι-τίτλος ταξιδιού λέγαμε :ο ηλίθιος κι ο πανηλιθιος!! Να γιατί χρειάζεται το GPS.
Δεύτερη μέρα στη Σλοβενία, πρωινό ξύπνημα-ομίχλη και δροσουλα,13 βαθμούς-ωραίο πρωινό-όχι τίποτα φοβερό, μα νόστιμα όλα κι όχι προκατ. Στόχος μας η Skofja Loka, Μεσαιωνικό χωριό κι αν δεν κουράζονταν τα παιδιά λίμνη Bled,το δεύτερο δεν το καταφέραμε, μας άρεσε όμως πάρα πολύ η πόλη, μικρή, γραφική κι όμορφη ,καθώς και η διαδρομή. Και πάλι πίσω στα δωμάτια μας για ξεκούραση-αφού φάγαμε σε εστιατόριο του Μεντβοντε- ένα ταβερνείο που δεν σου γέμιζε το μάτι αλλά θυμηθήκαμε τις παλιές καλές εποχές, εδώ μπορώ να πω ότι η Σλοβενία ήταν κομμάτι της Γιουγκοσλαβίας, αυτής που εμείς γνωρίσαμε και ζήσαμε…τώρα θα μου πεις από το φαί…μα κι οι γεύσεις κι οι μυρωδιές δεν σου φέρνουν στο μυαλό μνήμες?
Το βραδάκι επαναλάβαμε την βόλτα στη Λιουμπλιάνα, είδαμε ότι δεν είχαμε δει την προηγούμενη μέρα ,το Metelkova Mesto-μια αυτόνομη πολιτιστική ζώνη όπου έχει μεταφερθεί από το 1993 η καλλιτεχνική και νυχτερινή ζωή της σλοβενικής πρωτεύουσας-το πάρκο Tivoli και τους περίφημους δράκους στη γέφυρα Zmajski Most. Παρακολουθήσαμε επίσης street basket στην Presernov Trg και όλη τη ζωντάνια που δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις και να τα αφήσεις όλα αυτά πίσω σου…
Πρωί-πρωί με την δροσούλα ,φορτώσαμε και φύγαμε για Κροατία. Είχαμε κλείσει δωμάτια για 5 νύχτες-που κατά τη γνώμη μου ήταν πολλές, αλλά ένεκα των μικρών- στο Trogir-Μεσαιωνική πόλη 27 χλμ έξω από το Split.
Αρκετά χιλιόμετρα, με πολύ καλούς δρόμους-νέα autostrαda,που έκανε την αντίστοιχη Ιταλική και Ελληνική ίσως, να ωχριούν στο μυαλό μας. Πολύ οργανωμένοι σε όλα τους ,καθαριότητα σε κάθε σταθμό-παρκινγκ-βενζινάδικα συχνά-όχι σαν την Εγνατία που από Θες/νικη και πάνω δεν έχει ούτε τουαλέτες ,ούτε βενζινάδικα, ούτε καν παρκινγκ απλά. Και οι οδηγοί κύριοι-καθώς και στην Σλοβενία-δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για τους Σέρβους, εκτός κι αν συμμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν το γνωρίζω αυτό.
Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στο ξενοδοχείο-appartment μας-χωρίς να χαθούμε αυτή τη φορά, με την πρώτη το βρήκαμε- εδώ το viamichelin βοήθησε. Το Trogir πανέμορφο-τα δωμάτια μας είχαν βεράντες με θέα θάλασσα και πόλη…κατεβήκαμε με τα πόδια…ήταν πολύ κοντά…Στενά δρομάκια πέτρινα, ναοί καθεδρικοί ,ένας πύργο στον οποίο μπήκαμε και ανεβήκαμε - στην άκρη του λιμανιού και μια μαρίνα με σκάφη αραγμένα –φτωχών ανθρώπων ,μη φαντάζεστε-καλά δεν μας εντυπωσιάζουν τέτοιου τύπου πράγματα άλλωστε…το εννοώ! Φάγαμε-χωρίς να δυσκολευτούμε να διαλέξουμε ,γνωρίζαμε άλλωστε- σα να μην πέρασε μια μέρα για μας ,όμως γι’αυτούς μετά τον πόλεμο τα πάντα έχουν αλλάξει…Το σοκ το πάθαμε όταν είδαμε τον πρώτο ανάπηρο –στα κάτω άκρα-θύμα του πόλεμου…Κι όταν την επομένη κάναμε μια κουβέντα με τον σπιτονοικοκύρη –έναν 45αρη έξυπνο και ευγενικό άνθρωπο-καταλάβαμε ότι κανένας τους δεν θέλει να μιλά για ότι τους πόνεσε τόσο. Μέχρι και πριν το ταξίδι μας ήμουν πεπεισμένη πως οι κακοί ήταν οι Κροάτες κι οι αδικημένοι οι Σέρβοι, πολύ παιδικός τρόπος σκέψης το ξέρω -τον αγαπώ αυτό το λαό έχουμε μια σχέση αγάπης και μίσους ,όταν σπούδαζα εκεί δεν ήθελα ούτε να τους δω ,μετά αυτό ήρθε και καταλάγιασε- τώρα δεν ξέρω τι νιώθω πλέον και για τους δύο-πέρυσι είχαμε πάει οι δυό μας ένα σύντομο 3ήμερο Βελιγράδι με αεροπλάνο, η συγκινησιακή μου κατάσταση δεν μου επέτρεψε να δω τα πράγματα καθαρά –προφανώς!
Το πρωί χαλαρά αφού κάναμε μια σύντομη βολτιτσα και επίσκεψη στην κεντρική πλατεία του Τρογκιρ-με έναν όμορφο ναό όπου φυσικά ανεβαίνεις στο καμπαναριό του κι έχεις θέα όλης της πόλης - είπαμε να δοκιμάσουμε τις θάλασσες τους, μας είπαν κάτι για το νησάκι απέναντι τοCiovo, περάσαμε μια γεφυρούλα και προχωρήσαμε προς αυτό , όπου μας φάνηκε πως ήταν καλά σταθήκαμε. Απογοητευτήκαμε ελαφρώς, θάλασσα θολή και παραλία μόνο πέτρα…Το βραδάκι αφού τσιμπήσαμε κάτι-παιδιά άφοβα φάτε την pljeskavica τους με ajvar,ένα είδος χάμπουργκερ με μια σάλτσα νόστιμη πολύ- επίσκεψη στο Σπλιτ. Πανέμορφη πόλη, πεντακάθαρη, με μια παραλία-με περαντζαδα και πολλά χάπενινγκ, περπατήσαμε μέσα στα στενά της και τις πλατείες της το Παλάτι του Διοκλειτιανού, το θέατρο τους, τη γκαλερί του δικού τους γλύπτη Mestrovic,πετύχαμε και μία περιοδική έκθεση του Σαγκάλ-αν και έργα του είχαμε δει σε πολλά μέρη είπαμε να δούμε και αυτήν ,αλλά την επομένη.
Τρίτη μέρα στο Τρόγκιρ και ξεκινήσαμε για το εθνικό πάρκο του Krka,αφού πρώτα επισκεφτήκαμε την παραθαλάσσια πόλη Sibenik –επέμεναν οι άντρες της παρέας, κάποια συμφοιτήτρια λέει από κει και κρυφογελούσαν, γκομενοδουλεια παιδί μου!! Όπως και να΄χει μας άρεσε η πόλη ,με τον καθεδρικό της τα όμορφα στενά της-μιλάμε πάντα για το ιστορικό της κέντρο έτσι? Το Krka-το 8ο εθνικό πάρκο της Κροατίας, πολύ καλό ξέρω ότι είναι και οι Plitvice αλλά ποτέ μου δεν κατάφερα να to δω-μας εντυπωσίασε, ένα ποτάμι 72 μέτρων μήκους. Υπάρχουν διάφορα σημεία από όπου ξεκινούσες την περιήγηση σου στα γεφυράκια του και τους καταρράκτες του…εμείς ξεκινήσαμε από το Lozovac,είναι ένας χώρος όπου παρκάρεις το αμάξι σου κι από κει με τα ειδικά λεωφορεία του -30 ευρώ το ζευγάρι- κατεβαίνεις στο σημείο όπου αρχίζει το ποτάμι. Υπάρχει και καραβάκι που σε κάνει μια μεγάλη βόλτα ,εμείς δεν το προτιμήσαμε, θέλαμε να περπατήσουμε…είναι όμως οι άνθρωποι οργανωμένοι-ειλικρινά δεν τους το’χα-απολαύσαμε κάθε λεπτό της βόλτας μας μέσα σε χείμαρρους και λιμνούλες, τα μικρά ξετρελαμένα, γέμισαν τα μικρά τους κεφαλάκια με εικόνες…φάγαμε σε ένα ξέφωτο εκεί στο ποτάμι όπου είχε καντίνες και ταβέρνες-αυτές με τα μεγάλα ξύλινα τραπέζια-και ίσκιο παχύ για να καθίσεις και να δροσιστείς. Χαμός από τουρίστες!
Στο γυρισμό πήραμε τον παραλιακό δρόμο για να κάνουμε και ένα μπανάκι στη θάλασσα-μας είχαν πει για το Primosten-ένα ψαροχώρι πολύ όμορφο. Αυτή τη φορά η θάλασσα διαυγής ,αλλά και πάλι με πετραδάκι μέσα και έξω από αυτήν ,ας μη ζητάμε και πολλά είπαμε…
Την τέταρτη μέρα δεύτερη επίσκεψη Σπλιτ για να δούμε τον ζωολογικό και κάποια μουσεία που αφήσαμε…Κάναμε το λάθος και ξεκινήσαμε από το πρώτο, ζέστη τρομερή με υγρασία-ούτε στην Ασία δεν το νιώσαμε αυτό-στην κορυφή ενός λόφου μετά κόπων βρήκαμε αυτό που ψάχναμε ,ένα μεγάλο κοτέτσι να το πω? Θα το πω…μερικές γίδες ,λίγες κότες. δυο λύκοι ,μια αρκούδα ,α, κι ένα παγώνι…απογοήτευση για τους μεγάλους που χάσαμε το χρόνο μας, τα μικρά μια χαρά…στην επιστροφή λογω ζέστης , κούρασης και πείνας των μικρών δεν καταφέραμε να δούμε μουσεία…δεν πειράζει είπαμε, αρκεί που τα πιτσιρίκια πέρασαν καλά!!
Την επόμενη και τελευταία μέρα στη Δαλματία για μπάνιο κάπου κοντά στο Πριμόστεν και μετά μέσα στο χωριό για να το εξερευνήσουμε…λογω υγρασίας και ζέστης και πάλι κλιματιστικά και παγωμένα νερά-το αναφέρω γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία. Το βραδάκι βόλτα στο Τρόγκιρ, μουσικές ζωντανές παντού, ζωντανός τόπος…εγώ άρχισα να μη νιώθω καλά από το βράδυ-καταρροή ,φτέρνισμα, δέκατα και πονόλαιμος.
Το επόμενο πρωινό-που φεύγαμε για Τεργέστη- μου σφηνώθηκε η υποψία της ΝΟΣΟΥ-ξέρετε-το νοσοκομείο απέναντι , πάμε μα δεν είχε έρθει η επιδημιολόγος ,άρχισα να αγχώνομαι…ξεκινάμε και βλέπουμε λέμε…στο δρόμο ψηνόμουνα. Ήταν να δούμε τη Rjeka,δεν το κάναμε, προχωράμε από τον παραλιακό για Τεργέστη, εγώ χειρότερα…
Βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας ,κατεβάζουμε τα πράγματα, τηλεφωνούμε σε μια φίλη γιατρό ,τι να μας πει κι αυτή -39.5 ο πυρετός-ταξί με την φίλη μας-που ήξερε κάτι Ιταλικά-τα μικρά στον άντρα της και κατευθείαν στο νοσοκομείο-το τηρούμε καθέξιν με τον άντρα μου να βλέπουμε και τα νοσοκομεία των χωρών που πάμε, στο Παρίσι είχε ταβλιαστεί εκείνος στο δρόμο και μας πήρε νοσοκομειακό, μεταξύ μας η πρωτοβάθμια τους περίθαλψη δεν έλεγε. Αγγλικό γρι η νοσοκόμα στη ρεσεψιόν ,μας έβαλε να περιμένουμε, εγώ ξαπλωμένη σε κρεβάτι-είχαμε ευτυχώς βγάλει κάρτα υγείας, μετά το Παρίσι πάντα βγάζουμε-μετά από είκοσι λεπτά μας καλεί ο γιατρός, εμείς όλοι μαζί μέσα, όχι λέει μια άλλη νοσοκόμα μόνο ένας συνοδός, μπήκε η φίλη μας. Ο γιατρός γνώριζε τρεις προτάσεις Ελληνικά –γέλιο-και ευτυχώς Αγγλικά. Του ανακοινώνω την ασθένεια μου, γελά, «μήπως να σε εξετάσω πρώτα?».Γίνεται η εξέτασις ,καραμπινάτη αμυγδαλίτιδα my friend, αλλά για σιγουριά κάναμε και μια αίματος…την μιάμιση ώρα που περίμενα-πάλι στο κρεβάτι-τα αποτελέσματα είχα δίπλα μου τον άντρα να μου λέει μέσα στον πυρετό μου χίλιες βλακείες και να καρφώνει και την απέναντι κοπελιά, τον έστειλα έξω κι ήρθε η φίλη μας. Βγήκαν τα αποτελέσματα , όλα ΟΚ οι ίδιοι μου έδωσαν την αντιβίωση για να μη ψάχνω φαρμακεία. “Oh no !” λέει ο σύζυγος για το ΟΚ του γιατρού, φεύγοντας ο γιατρός του κλείνει το μάτι και του λέει πως μπορούσε να με κρατήσει ένα βράδυ μέσα και να βγουν στην πόλη οι δυο τους…βρε είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι!!! Κι εγώ όσο περίμενα σκεφτόμουνα την καραντίνα, τα παιδιά, το γεγονός ότι την επομένη ταξιδεύαμε για Πάτρα κι άλλα τέτοια ευχάριστα…Στο ξενοδοχείο έμεινα μόνη κι οι άλλοι κατέβηκαν στο κέντρο της πόλης –η οποία παρεμπιπτόντως είναι πανέμορφη, όπως τη θυμάμαι πριν από 20 χρόνια!!
Το πρωί ,στις 6,ξυπνησαμε από την δυνατή βροχή ,η οποία και μας συνόδευε μέχρι και την Βενετία ,η επιστροφή για Πάτρα ήσυχη και χαλαρή. Το μεγάλο σοκ το πάθαμε στον δρόμο Πάτρας-Ναυπλίου ,όταν έρχεσαι συνηθισμένος από μια οδηγικη συμπεριφορά πιο ευρωπαϊκή παθαίνεις. Ήταν και αργά τη νύχτα, μα τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι?
Ίσως να κούρασα λιγάκι ή και κάποια πράγματα να μην τα ανέφερα…φωτογραφίες θα προσπαθήσω σε κάποια φάση να ανεβάσω…
Όπως και νά’χει κάποιες φορές οι περιστάσεις δεν σου επιτρέπουν να πραγματοποιήσεις στόχους σου άμεσα. Ο λόγος που θέλαμε να επισκεφτούμε αυτόν τον τόπο-Σλοβενία ,Κροατία- ήταν το γεγονός ότι είχαμε σπουδάσει και μείνει Σερβία και Βοσνία για κάποια χρόνια-για μας πάντα Γιουγκοσλαβία ,ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό! Θέλαμε να δούμε ,να ακούσουμε, να μυρίσουμε και να γευτούμε όλα αυτά που βιώσαμε 20 χρόνια πριν-και προτού ξεσπάσει αυτός ο άνευ ουσίας-τελικά- πόλεμος.
Ξεκινάμε λοιπόν από Ναύπλιο, 6 Ιουλίου του 2009 για Πάτρα, εμείς με τον μικρό μας-7 ετών-και στο Ξυλόκαστρο συναντήσαμε τους φίλους μας-επίσης με ένα παιδάκι συνομήλικο του μικρού μας.
Στην Πάτρα πήραμε το καράβι για Βενετία ,γεμάτοι χαρά και όρεξη για παιχνίδι οι μικροί ,αλλά και οι μεγάλοι…Είχα οργανώσει σχεδόν τα πάντα καιρό πριν ,ξέρετε εσείς , χάρτες ,ξενοδοχεία ,διαδρομές ,λεπτομέρειες-γιατί όταν είσαι φοιτητής σε ένα τόπο μη θαρρείς πως κάνεις και βλέπεις και πολλά πράγματα από το να ξενυχτάς και να ρεμπελεύεις μέχρι και πριν την εξεταστική ,αν και εγώ πρόλαβα ίσως και είδα κάποια μέρη αυτής της χώρας και λίγα των γύρω χωρών-όμως μετά από τόσα χρόνια…
…Και φτάσαμε στον προορισμό μας και μάλιστα χωρίς να καταφέρουν τα βλαστάρια μας-κατά έναν περίεργο τρόπο- να βουλιάξουν το καράβι μεσοπέλαγα, με τις αηδίες που εκαναν,7 το πρωί, με ένα ψιλόβροχο να πέφτει και η Βενετία στο βάθος, πολύχρωμη και γραφική, σαν καρτ-ποστάλ!!
Πρώτος σταθμός η Βενετία, λοιπόν-δεν θα σταθώ πολύ σ’αυτό. Είχαμε ξαναπάει άλλες 2 φορές, δεν άλλαξε και τίποτα. Μέναμε στο Μέστρε ,σε ένα καλό για την κατηγορία του ξενοδοχείο με γκαράζ και με στάση λεωφορείου για την Βενετία στην πόρτα του ακριβώς… δυο νύχτες και μέρες με πολύ περπάτημα-ξεποδάριασμα θα έλεγα-για να δουν οι φίλοι μας αλλά και ο μικρός μας τα πάντα ,τα παλάτια ,τους ναούς ,τις γέφυρες, τα μικρά νησάκια της πόλης αυτής. Συμφέρει σίγουρα πάντως η κάρτα 2 τουλάχιστο ημερών για το βαπορετο, διότι όταν έχεις παιδιά από ένα σημείο και μετά δεν αντέχουν και πολύ, αλλά ούτε κι εμείς. Κόσμος πολύς, υγρασία και ζέστη! Οι μικροί εντυπωσιάστηκαν με το παλάτι των Δόγηδων, είχε θέμα γι’αυτους, κι εμείς έτσι μπορέσαμε να δούμε τα έργα των Τιντορέτο και Βερονέζε. Για άλλη μία φορά διαπίστωσα το πόσο ακριβή είναι αυτή η πόλη αλλά επίσης και το πόσο διαφορετική όψη δίνει σε μια πόλη το υγρό στοιχείο-αυτό το κόλλησα από τον άντρα μου ο οποίος όποτε πάμε Ορεστιάδα, στο χωριό μου, δεν αντέχει για πολύ, μόνο ο Αρδας του δίνει πνοή, άσχετο! Πόσο δύσκολο είναι για αυτούς τους κατοίκους ,σκεφτόμουνα, με όλες αυτές τις ορδές τουριστών…αλλά και πόση ομορφιά κρύβει μέσα της αυτή η πόλη τη νύχτα…
Την τρίτη μέρα πουρνό-πουρνό ξεκινήσαμε από Μέστρε για Λιουμπλιάνα. Πήραμε δηλαδή την εθνική για Τεργέστη .Είχε αρκετή κίνηση η autostrada,κυρίως τουρίστες.
Η διαδρομή άρχισε να ομορφαίνει όταν περάσαμε την Τεργέστη και μετά-παρεμπιπτόντως το GPS άκρως απαραίτητο και βλακεία μας που δεν φροντίσαμε να έχουμε ένα, μόνο οι οδηγίες του viamichelin δεν αρκούν, ιδιαίτερα μέσα στις πόλεις.
Όσο πλησιάζαμε τη Σλοβενία το τοπίο άρχισε να αλλάζει , αλλά και ο καιρός, βροχή και η θερμοκρασία έπεσε στους 11 βαθμούς-από 28.Μικρα όμορφα χωριουδάκια μέσα στο πράσινο, τοπίο Αυστριακού τύπου. Είχα ξανακάνει αυτή τη διαδρομή πριν από πολλά χρόνια ,άλλαξαν αρκετά πράγματα ,πρώτα-πρώτα οι δρόμοι, τώρα πλέον υπάρχει μόνο motorway κι έπειτα δεν σου θύμιζε τίποτα πλέον από εκείνη τη σοσιαλιστική χώρα του τότε.Oι Σλοβένοι-για την ιστορία-ήταν πάντα ο λαός που ξεχώριζε από τους υπόλοιπους Γιουγκοσλάβους. Λίγα κοινά στοιχεία υπήρχαν μεταξύ τους, θαρρώ πως αυτή η προσπάθεια του Τίτο να τους ενώσει ήταν μέγα λάθος και το απέδειξε κι η ιστορία…Όμως η συγκίνηση που ένιωσα-νιώσαμε-όταν ακούσαμε να μιλούν τη γλώσσα στα σύνορα-γιατί κανονικά άλλη γλώσσα μιλούν οι Σλοβένοι κι άλλη οι Σέρβοι και Κροάτες,αλλά στα σχολεία τους μάθαιναν κανονικά την Σερβοκροάτικη -μάλλον δεν περιγράφεται…
…Που είχα μείνει? Α, όταν μπαίνεις στη χώρα πρέπει να αγοράσεις μια ειδική κάρτα-αυτοκόλλητο-την vinjet,είναι ο φόρος-road tax όπως το δίνει το viamichelin-αντί διοδίων ας πούμε. Αν όμως είσαι transit δεν πληρώνεις τίποτα.
Έβρεχε πλέον καταρρακτωδώς. Είχαμε κλείσει δωμάτια σε αγροτόσπιτο 10 χλμ έξω από την Λιουμπλιάνα, στο χωριό Medvode, πολύ γραφικό. Κάποιο ζευγάρι Σλοβένων που γνωρίσαμε στο καράβι μας είχε πει πως δεν θα δυσκολευτούμε να το βρούμε…
Δεν μας έχει ξανασυμβεί ,κάναμε βόλτες επί μία ώρα μέσα στο χωριό και κανένας να μην μπορεί να μας πει που στο καλό βρισκόταν το «χοτέλ» μας…κι ούτε βλέπαμε την μικρούλα πινακίδα του λίγα μέτρα πιο κάτω…νευρικό γέλιο. Σταματούσαμε και ρωτούσαμε τους πάντες, τα μικρά να πεινάνε… αι γυναίκαι να επειγόμαστε για WC…κι ήταν εκεί πάνω στο δρόμο που είχαμε περάσει ίσαμε 10 φορές. Σταμάτησε κι η βροχή. Τελικά το βρήκαμε, το αναγνώρισα από την «φωτό» στο booking. Τα δωμάτια μας σε σοφίτα και φυσικά το σπίτι με αυλή και κούνιες, η χαρά των μικρών.
Κατεβάσαμε πράγματα ,φορέσαμε πιο ζεστά ρούχα και βουρ για Λιουμπλιάνα, την οποία βρήκαμε εύκολα-μία ευθεία ήταν άλλωστε.
Κατεβήκαμε λοιπόν κέντρο, στο stari grad-παλιά πόλη-δίπλα στο ποτάμι. Αυτό που εκτιμώ σε όλες αυτές τις χώρες είναι ότι έχουν έστω ένα ρυάκι και το αξιοποιούν οι άνθρωποι όχι σαν κι εμάς που φροντίζουμε και τα «θάβουμε» όλα! Ο ποταμός Λιουμπλιάνιτσα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, δίνει όμως μια γραφική όψη στην πόλη. Ακριβώς στην κεντρική πλατεία-Presernov Trg- βρίσκονται οι τρεις γέφυρες-Tromostovje,με την υπογραφή του γνωστού αρχιτέκτονα Joze Plecnik- κι εκεί γύρω όλα τα ιστορικά κτίρια της πόλης, τα περισσότερα από αυτά φτιαγμένα από τον Plecnik και κάποια άλλα σε μπαρόκ ρυθμό.
Κάναμε τις βόλτες μας, φάγαμε πίτσες σε ένα καταπληκτικό εστιατόριο, στη συνεννόηση κανένα πρόβλημα διότι όλοι τους μιλούν Σερβοκροατικά-οι μεγαλύτεροι τουλάχιστο-και τα Αγγλικά τους σε πολύ καλό επίπεδο-έχουν πάψει πλέον να έχουν τα ρωσικά ως πρώτη ξένη γλώσσα στα σχολεία.
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας ανεβαίνοντας στο κάστρο της πόλης με τελεφερίκ κι όταν πλέον κουραστήκαμε όλοι μας είπαμε να πάρουμε τα αυτοκίνητα μας για το Medvode.Κι εδώ αρχίζουν τα ζόρια…μια λάθος έξοδος και πήραμε τον εθνικό δρόμο κι όχι τον περιφερειακό που μας έβγαζε πιο γρήγορα και εύκολα στο χωριό-η έξοδος μας από εθνική ήταν απλά κλειστή κι έπρεπε να ξέρουμε να βγούμε μέσω άλλων χωριών-αφού κάναμε βόλτες στην εθνική επί μια ώρα και γλιτώσαμε το ταξίδι για Ζάγκρεμπ μπήκαμε στο χωριό…νευρικό γέλιο και πάλι-τίτλος ταξιδιού λέγαμε :ο ηλίθιος κι ο πανηλιθιος!! Να γιατί χρειάζεται το GPS.
Δεύτερη μέρα στη Σλοβενία, πρωινό ξύπνημα-ομίχλη και δροσουλα,13 βαθμούς-ωραίο πρωινό-όχι τίποτα φοβερό, μα νόστιμα όλα κι όχι προκατ. Στόχος μας η Skofja Loka, Μεσαιωνικό χωριό κι αν δεν κουράζονταν τα παιδιά λίμνη Bled,το δεύτερο δεν το καταφέραμε, μας άρεσε όμως πάρα πολύ η πόλη, μικρή, γραφική κι όμορφη ,καθώς και η διαδρομή. Και πάλι πίσω στα δωμάτια μας για ξεκούραση-αφού φάγαμε σε εστιατόριο του Μεντβοντε- ένα ταβερνείο που δεν σου γέμιζε το μάτι αλλά θυμηθήκαμε τις παλιές καλές εποχές, εδώ μπορώ να πω ότι η Σλοβενία ήταν κομμάτι της Γιουγκοσλαβίας, αυτής που εμείς γνωρίσαμε και ζήσαμε…τώρα θα μου πεις από το φαί…μα κι οι γεύσεις κι οι μυρωδιές δεν σου φέρνουν στο μυαλό μνήμες?
Το βραδάκι επαναλάβαμε την βόλτα στη Λιουμπλιάνα, είδαμε ότι δεν είχαμε δει την προηγούμενη μέρα ,το Metelkova Mesto-μια αυτόνομη πολιτιστική ζώνη όπου έχει μεταφερθεί από το 1993 η καλλιτεχνική και νυχτερινή ζωή της σλοβενικής πρωτεύουσας-το πάρκο Tivoli και τους περίφημους δράκους στη γέφυρα Zmajski Most. Παρακολουθήσαμε επίσης street basket στην Presernov Trg και όλη τη ζωντάνια που δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις και να τα αφήσεις όλα αυτά πίσω σου…
Πρωί-πρωί με την δροσούλα ,φορτώσαμε και φύγαμε για Κροατία. Είχαμε κλείσει δωμάτια για 5 νύχτες-που κατά τη γνώμη μου ήταν πολλές, αλλά ένεκα των μικρών- στο Trogir-Μεσαιωνική πόλη 27 χλμ έξω από το Split.
Αρκετά χιλιόμετρα, με πολύ καλούς δρόμους-νέα autostrαda,που έκανε την αντίστοιχη Ιταλική και Ελληνική ίσως, να ωχριούν στο μυαλό μας. Πολύ οργανωμένοι σε όλα τους ,καθαριότητα σε κάθε σταθμό-παρκινγκ-βενζινάδικα συχνά-όχι σαν την Εγνατία που από Θες/νικη και πάνω δεν έχει ούτε τουαλέτες ,ούτε βενζινάδικα, ούτε καν παρκινγκ απλά. Και οι οδηγοί κύριοι-καθώς και στην Σλοβενία-δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για τους Σέρβους, εκτός κι αν συμμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν το γνωρίζω αυτό.
Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στο ξενοδοχείο-appartment μας-χωρίς να χαθούμε αυτή τη φορά, με την πρώτη το βρήκαμε- εδώ το viamichelin βοήθησε. Το Trogir πανέμορφο-τα δωμάτια μας είχαν βεράντες με θέα θάλασσα και πόλη…κατεβήκαμε με τα πόδια…ήταν πολύ κοντά…Στενά δρομάκια πέτρινα, ναοί καθεδρικοί ,ένας πύργο στον οποίο μπήκαμε και ανεβήκαμε - στην άκρη του λιμανιού και μια μαρίνα με σκάφη αραγμένα –φτωχών ανθρώπων ,μη φαντάζεστε-καλά δεν μας εντυπωσιάζουν τέτοιου τύπου πράγματα άλλωστε…το εννοώ! Φάγαμε-χωρίς να δυσκολευτούμε να διαλέξουμε ,γνωρίζαμε άλλωστε- σα να μην πέρασε μια μέρα για μας ,όμως γι’αυτούς μετά τον πόλεμο τα πάντα έχουν αλλάξει…Το σοκ το πάθαμε όταν είδαμε τον πρώτο ανάπηρο –στα κάτω άκρα-θύμα του πόλεμου…Κι όταν την επομένη κάναμε μια κουβέντα με τον σπιτονοικοκύρη –έναν 45αρη έξυπνο και ευγενικό άνθρωπο-καταλάβαμε ότι κανένας τους δεν θέλει να μιλά για ότι τους πόνεσε τόσο. Μέχρι και πριν το ταξίδι μας ήμουν πεπεισμένη πως οι κακοί ήταν οι Κροάτες κι οι αδικημένοι οι Σέρβοι, πολύ παιδικός τρόπος σκέψης το ξέρω -τον αγαπώ αυτό το λαό έχουμε μια σχέση αγάπης και μίσους ,όταν σπούδαζα εκεί δεν ήθελα ούτε να τους δω ,μετά αυτό ήρθε και καταλάγιασε- τώρα δεν ξέρω τι νιώθω πλέον και για τους δύο-πέρυσι είχαμε πάει οι δυό μας ένα σύντομο 3ήμερο Βελιγράδι με αεροπλάνο, η συγκινησιακή μου κατάσταση δεν μου επέτρεψε να δω τα πράγματα καθαρά –προφανώς!
Το πρωί χαλαρά αφού κάναμε μια σύντομη βολτιτσα και επίσκεψη στην κεντρική πλατεία του Τρογκιρ-με έναν όμορφο ναό όπου φυσικά ανεβαίνεις στο καμπαναριό του κι έχεις θέα όλης της πόλης - είπαμε να δοκιμάσουμε τις θάλασσες τους, μας είπαν κάτι για το νησάκι απέναντι τοCiovo, περάσαμε μια γεφυρούλα και προχωρήσαμε προς αυτό , όπου μας φάνηκε πως ήταν καλά σταθήκαμε. Απογοητευτήκαμε ελαφρώς, θάλασσα θολή και παραλία μόνο πέτρα…Το βραδάκι αφού τσιμπήσαμε κάτι-παιδιά άφοβα φάτε την pljeskavica τους με ajvar,ένα είδος χάμπουργκερ με μια σάλτσα νόστιμη πολύ- επίσκεψη στο Σπλιτ. Πανέμορφη πόλη, πεντακάθαρη, με μια παραλία-με περαντζαδα και πολλά χάπενινγκ, περπατήσαμε μέσα στα στενά της και τις πλατείες της το Παλάτι του Διοκλειτιανού, το θέατρο τους, τη γκαλερί του δικού τους γλύπτη Mestrovic,πετύχαμε και μία περιοδική έκθεση του Σαγκάλ-αν και έργα του είχαμε δει σε πολλά μέρη είπαμε να δούμε και αυτήν ,αλλά την επομένη.
Τρίτη μέρα στο Τρόγκιρ και ξεκινήσαμε για το εθνικό πάρκο του Krka,αφού πρώτα επισκεφτήκαμε την παραθαλάσσια πόλη Sibenik –επέμεναν οι άντρες της παρέας, κάποια συμφοιτήτρια λέει από κει και κρυφογελούσαν, γκομενοδουλεια παιδί μου!! Όπως και να΄χει μας άρεσε η πόλη ,με τον καθεδρικό της τα όμορφα στενά της-μιλάμε πάντα για το ιστορικό της κέντρο έτσι? Το Krka-το 8ο εθνικό πάρκο της Κροατίας, πολύ καλό ξέρω ότι είναι και οι Plitvice αλλά ποτέ μου δεν κατάφερα να to δω-μας εντυπωσίασε, ένα ποτάμι 72 μέτρων μήκους. Υπάρχουν διάφορα σημεία από όπου ξεκινούσες την περιήγηση σου στα γεφυράκια του και τους καταρράκτες του…εμείς ξεκινήσαμε από το Lozovac,είναι ένας χώρος όπου παρκάρεις το αμάξι σου κι από κει με τα ειδικά λεωφορεία του -30 ευρώ το ζευγάρι- κατεβαίνεις στο σημείο όπου αρχίζει το ποτάμι. Υπάρχει και καραβάκι που σε κάνει μια μεγάλη βόλτα ,εμείς δεν το προτιμήσαμε, θέλαμε να περπατήσουμε…είναι όμως οι άνθρωποι οργανωμένοι-ειλικρινά δεν τους το’χα-απολαύσαμε κάθε λεπτό της βόλτας μας μέσα σε χείμαρρους και λιμνούλες, τα μικρά ξετρελαμένα, γέμισαν τα μικρά τους κεφαλάκια με εικόνες…φάγαμε σε ένα ξέφωτο εκεί στο ποτάμι όπου είχε καντίνες και ταβέρνες-αυτές με τα μεγάλα ξύλινα τραπέζια-και ίσκιο παχύ για να καθίσεις και να δροσιστείς. Χαμός από τουρίστες!
Στο γυρισμό πήραμε τον παραλιακό δρόμο για να κάνουμε και ένα μπανάκι στη θάλασσα-μας είχαν πει για το Primosten-ένα ψαροχώρι πολύ όμορφο. Αυτή τη φορά η θάλασσα διαυγής ,αλλά και πάλι με πετραδάκι μέσα και έξω από αυτήν ,ας μη ζητάμε και πολλά είπαμε…
Την τέταρτη μέρα δεύτερη επίσκεψη Σπλιτ για να δούμε τον ζωολογικό και κάποια μουσεία που αφήσαμε…Κάναμε το λάθος και ξεκινήσαμε από το πρώτο, ζέστη τρομερή με υγρασία-ούτε στην Ασία δεν το νιώσαμε αυτό-στην κορυφή ενός λόφου μετά κόπων βρήκαμε αυτό που ψάχναμε ,ένα μεγάλο κοτέτσι να το πω? Θα το πω…μερικές γίδες ,λίγες κότες. δυο λύκοι ,μια αρκούδα ,α, κι ένα παγώνι…απογοήτευση για τους μεγάλους που χάσαμε το χρόνο μας, τα μικρά μια χαρά…στην επιστροφή λογω ζέστης , κούρασης και πείνας των μικρών δεν καταφέραμε να δούμε μουσεία…δεν πειράζει είπαμε, αρκεί που τα πιτσιρίκια πέρασαν καλά!!
Την επόμενη και τελευταία μέρα στη Δαλματία για μπάνιο κάπου κοντά στο Πριμόστεν και μετά μέσα στο χωριό για να το εξερευνήσουμε…λογω υγρασίας και ζέστης και πάλι κλιματιστικά και παγωμένα νερά-το αναφέρω γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία. Το βραδάκι βόλτα στο Τρόγκιρ, μουσικές ζωντανές παντού, ζωντανός τόπος…εγώ άρχισα να μη νιώθω καλά από το βράδυ-καταρροή ,φτέρνισμα, δέκατα και πονόλαιμος.
Το επόμενο πρωινό-που φεύγαμε για Τεργέστη- μου σφηνώθηκε η υποψία της ΝΟΣΟΥ-ξέρετε-το νοσοκομείο απέναντι , πάμε μα δεν είχε έρθει η επιδημιολόγος ,άρχισα να αγχώνομαι…ξεκινάμε και βλέπουμε λέμε…στο δρόμο ψηνόμουνα. Ήταν να δούμε τη Rjeka,δεν το κάναμε, προχωράμε από τον παραλιακό για Τεργέστη, εγώ χειρότερα…
Βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας ,κατεβάζουμε τα πράγματα, τηλεφωνούμε σε μια φίλη γιατρό ,τι να μας πει κι αυτή -39.5 ο πυρετός-ταξί με την φίλη μας-που ήξερε κάτι Ιταλικά-τα μικρά στον άντρα της και κατευθείαν στο νοσοκομείο-το τηρούμε καθέξιν με τον άντρα μου να βλέπουμε και τα νοσοκομεία των χωρών που πάμε, στο Παρίσι είχε ταβλιαστεί εκείνος στο δρόμο και μας πήρε νοσοκομειακό, μεταξύ μας η πρωτοβάθμια τους περίθαλψη δεν έλεγε. Αγγλικό γρι η νοσοκόμα στη ρεσεψιόν ,μας έβαλε να περιμένουμε, εγώ ξαπλωμένη σε κρεβάτι-είχαμε ευτυχώς βγάλει κάρτα υγείας, μετά το Παρίσι πάντα βγάζουμε-μετά από είκοσι λεπτά μας καλεί ο γιατρός, εμείς όλοι μαζί μέσα, όχι λέει μια άλλη νοσοκόμα μόνο ένας συνοδός, μπήκε η φίλη μας. Ο γιατρός γνώριζε τρεις προτάσεις Ελληνικά –γέλιο-και ευτυχώς Αγγλικά. Του ανακοινώνω την ασθένεια μου, γελά, «μήπως να σε εξετάσω πρώτα?».Γίνεται η εξέτασις ,καραμπινάτη αμυγδαλίτιδα my friend, αλλά για σιγουριά κάναμε και μια αίματος…την μιάμιση ώρα που περίμενα-πάλι στο κρεβάτι-τα αποτελέσματα είχα δίπλα μου τον άντρα να μου λέει μέσα στον πυρετό μου χίλιες βλακείες και να καρφώνει και την απέναντι κοπελιά, τον έστειλα έξω κι ήρθε η φίλη μας. Βγήκαν τα αποτελέσματα , όλα ΟΚ οι ίδιοι μου έδωσαν την αντιβίωση για να μη ψάχνω φαρμακεία. “Oh no !” λέει ο σύζυγος για το ΟΚ του γιατρού, φεύγοντας ο γιατρός του κλείνει το μάτι και του λέει πως μπορούσε να με κρατήσει ένα βράδυ μέσα και να βγουν στην πόλη οι δυο τους…βρε είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι!!! Κι εγώ όσο περίμενα σκεφτόμουνα την καραντίνα, τα παιδιά, το γεγονός ότι την επομένη ταξιδεύαμε για Πάτρα κι άλλα τέτοια ευχάριστα…Στο ξενοδοχείο έμεινα μόνη κι οι άλλοι κατέβηκαν στο κέντρο της πόλης –η οποία παρεμπιπτόντως είναι πανέμορφη, όπως τη θυμάμαι πριν από 20 χρόνια!!
Το πρωί ,στις 6,ξυπνησαμε από την δυνατή βροχή ,η οποία και μας συνόδευε μέχρι και την Βενετία ,η επιστροφή για Πάτρα ήσυχη και χαλαρή. Το μεγάλο σοκ το πάθαμε στον δρόμο Πάτρας-Ναυπλίου ,όταν έρχεσαι συνηθισμένος από μια οδηγικη συμπεριφορά πιο ευρωπαϊκή παθαίνεις. Ήταν και αργά τη νύχτα, μα τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι?
Ίσως να κούρασα λιγάκι ή και κάποια πράγματα να μην τα ανέφερα…φωτογραφίες θα προσπαθήσω σε κάποια φάση να ανεβάσω…
,πάντως όοοοοοταν πάρω την απόφαση να πάω προς τα κεί θα σε συμβουλευτώ
