Ουζμπεκιστάν Σε ένα δρόμο του μεταξιού

[travelbreak]

ρωσικά ; Οι νεότεροι άραγε τα μιλάνε ;

Οι τριαντάρηδες ξέρουν σχεδόν όλοι ρώσικα γιατί τα μάθανε στο σχολείο.

russglish

Δεν είναι russglish αλλά το λατινικό αλφάβητο που πλέον έχει το Ουζμπεκιστάν.

Οι άνθρωποι είναι υπέροχοι, καλλιεργημένοι, με επίπεδο.

Και μόνο από την ευγένειά τους φαίνεται πως είναι καλλιεργημένοι άνθρωποι!

 

[fenia42]

Δεν είναι russglish αλλά το λατινικό αλφάβητο που πλέον έχει το Ουζμπεκιστάν.

To λέω για το σταθμό των λεωφορείων που έχει την ταμπελα Boksal που στα ρωσικά λέγεται вокзал αλλά είναι γραμμένο με λατινικό αλφάβητο. Είναι καθαρά ρωσική λέξη.

Αν πάρεις να δεις το πρόγραμμα του μεγάρου, το 1/3 των ονομάτων που παίζουν στην κρατική ορχήστρα είναι ρωσοφωνοι. Μάλιστα στην ορχήστρα βορείου Ελλάδος αυτός που παίζει ομποε είναι Ουζμπεκος και διδάσκει και στο ωδείο μου. Είχε πολλά στραβά το σοβιετικό καθεστώς αλλά δίδαξε ουσιαστική παιδεία,ακόμα περισσότερο κλασική καθώς και πειθαρχία, λέξη άγνωστη στα Βαλκάνια.
Χαιρομαι που μιλούν και οι νέοι ρωσικά, όταν πάω θα μπορώ να συννενοηθω!

 

[travelbreak]

To λέω για το σταθμό των λεωφορείων που έχει την ταμπελα Boksal που στα ρωσικά λέγεται вокзал αλλά είναι γραμμένο με λατινικό αλφάβητο. Είναι καθαρά ρωσική λέξη.

Αν πάρεις να δεις το πρόγραμμα του μεγάρου, το 1/3 των ονομάτων που παίζουν στην κρατική ορχήστρα είναι ρωσοφωνοι. Μάλιστα στην ορχήστρα βορείου Ελλάδος αυτός που παίζει ομποε είναι Ουζμπεκος και διδάσκει και στο ωδείο μου. Είχε πολλά στραβά το σοβιετικό καθεστώς αλλά δίδαξε ουσιαστική παιδεία,ακόμα περισσότερο κλασική καθώς και πειθαρχία, λέξη άγνωστη στα Βαλκάνια.
Χαιρομαι που μιλούν και οι νέοι ρωσικά, όταν πάω θα μπορώ να συννενοηθω!

Νομίζω στα σχολεία μαθαίνουν υποχρεωτικά ρωσικά και αγγλικά.

 

[travelbreak]

Παρασκευή, 23/9/2022. Μπουχάρα πρώτη μέρα.

Βρισκόμαστε στην υπέροχη Μπουχάρα. Στο ξενοδοχείο δεν είχαμε πρωινό και έτσι από τις 8:00 το πρωί ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Το ξενοδοχείο βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο, αλλά βασικά βρίσκεται στην Ανατολική πλευρά του. Έτσι αν θέλουμε να πάμε στη Δυτική θα πρέπει να περπατήσουμε αρκετά και μετά να γυρίσουμε πίσω. Εννοείται ταξί υπάρχουν πολλά και είναι φθηνά αλλά τα αποφεύγαμε. Για πρώτη μέρα δεν χρησιμοποιήσαμε κανένα.

Περπατήσαμε στα περισσότερα από τα σημεία που γράφει το Lonely Planet και στο τέλος καθίσαμε για μία μπύρα σε ένα μαγαζί τελείως κεντρικά, στην πλατεία με τη μικρή λιμνούλα Divan Beghi και γύρω-γύρω οι αρχαιότητες και οι μεντρεσέδες. Η μπύρα κόστιζε 2,5 ευρώ η μία (ακριβή για τη χώρα) αλλά εντάξει, είχαμε καλή θέα που άξιζε. Στο δωμάτιο καταλήξαμε στις 16:00 το απόγευμα όπου έχοντας ψωνίσει μπύρα και κάτι λίγα τσιμπήσαμε για μεσημέρι.

Όλο το πρωί και το μεσημέρι μέχρι τις 2:30 που σταματήσαμε για την μπύρα, περπατούσαμε διαρκώς. Μπήκαμε σε ένα σωρό μεντρεσέδες και μαυσωλεία, πληρώνοντας πολύ μικρό εισιτήριο και όχι σε όλα. Στα περισσότερα η είσοδος είναι δωρεάν. Ζήτημα να αφήσαμε ως το μεσημέρι επτά ή οκτώ σημεία από τα 30 και κάτι που συστήνει το Lonely Planet. Όλα ήταν πολύ όμορφα. Εκτός από μεντρεσέδες και τζαμιά, είδαμε και τα τείχη της πόλης. Το μικρό το οποίο ονομάζεται Αrk, αλλά φτάσαμε και μέχρι τα παλιά τείχη τα οποία είναι στην άκρη της πόλης. Εκεί εκτός από τα τείχη είδαμε και δυο μαυσωλεία: το Fayzulla Kholaev και το Ismail Samani.

Ακόμα ήταν και μία μεγάλη αγορά την οποία επισκεφθήκαμε, για λίγο όμως. Ήταν αγορά για ντόπιους και έτσι για μας δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Εννοείται ότι επισκεφθήκαμε τρεις-τέσσερις αγορές που βρίσκονται στην Παλιά Πόλη (Taki Sarrafon, Taki Telpak Furushon, Taki Zargaron) εν μέσω των αρχαιοτήτων. Έχουν φυσικά αρκετά μαγαζιά μόνο με τουριστικά είδη, τα οποία είναι μικρά σουβενίρ, ρούχα για τουρίστες, χαλιά, μεταξωτά και οπωσδήποτε διάφορα μεταλλικά και μπρούτζινα αντικείμενα. Και κυρίως εκείνα τα περίεργα ψαλίδια που έχουν στο Ουζμπεκιστάν. Φυσικά οι αγορές αυτές είναι σκεπαστές και στεγάζονται σε πολύ παλιά κτίρια.

Το κάστρο Ark είναι αναπαλαιωμένο έτσι ώστε να αντέχει τις βροχές και τις διαβρώσεις. Εννοείται μπήκαμε μέσα πληρώνοντας την είσοδο των τεσσάρων ευρώ και είδαμε κυρίως μουσεία.

Γενικά εδώ στα μουσεία έχει πολύ φωτογραφικό υλικό, ενδυμασίες και ελαφρύ οπλισμό της εποχής στην οποία αναφέρεται το μουσείο. Για να πω την αλήθεια αυτού του είδους τα μουσεία δεν μου προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πιο πολύ μου αρέσουν οι μεντρεσέδες, που μπορείς να δεις διάφορους τεχνίτες. Όπως, ας πούμε, σε ένα είδαμε έναν καλλιγράφο να γράφει κείμενα. Είδαμε έναν να ζωγραφίζει πάνω σε μετάξι και διάφορα τέτοια πολύ ενδιαφέροντα.

Στο εσωτερικό της Μεντρέσας με το τζαμί Po-i-Kalan, ή Poi Kalan:

Και το πίσω μέρος:

Τα εξωτερικά τείχη:

Στη μεσημεριανή ξεκούραση μη φανταστεί κανείς ότι κοιμηθήκαμε, αφού δεν μείναμε ούτε μία ώρα στο δωμάτιο και μετά φύγαμε για την απογευματινή μας βόλτα.

Το μέρος που μέναμε:

Μετά τη μεσημεριανή μικρή ξεκούραση, φύγαμε να πάμε στην κεντρική πλατεία, όπου σε μία πανέμορφη μεντρέσα γινόταν ένα μικρό σόου με μουσική, χορό και τραγούδια από το Ουζμπεκιστάν. Ήταν αυτό που την προηγούμενη μέρα το είχαμε δει για λίγα λεπτά που μας είχαν αφήσει να μπούμε μέσα και έτσι κλείσαμε τη παράσταση για σήμερα. Πήγαμε λοιπόν γύρω στα 20 λεπτά πριν αρχίσει στις 18:00 και ο χώρος ήταν σχεδόν άδειος. Όμως μέχρι τις έξι άρχισε να γεμίζει κόσμο και στις 18:05 που ξεκίνησε η παράσταση ήταν σχεδόν γεμάτο. Να πω ότι οι πιο πολλοί ήταν τουρίστες, για να μην πω όλοι, από τα διάφορα πρακτορεία. Πολλοί από αυτούς έφαγαν αλλά εμείς ήπιαμε απλά μία μπύρα. Η είσοδος που πληρώσαμε ήταν 7 ευρώ το άτομο και η μπύρα έκανε 3, η οποία όμως ήταν απαίσια.

Ο χώρος εκεί:

Η παράσταση που δινόταν είχε λίγα τραγούδια με ταυτόχρονο χορό ενός μπαλέτου κοριτσιών. Ο άλλος μισός χρόνος ήταν ουσιαστικά αφιερωμένος σε μία επίδειξη μόδας από πέντε κοπέλες οι οποίες φορούσαν στην αρχή παραδοσιακές φορεσιές αλλά μετά φορούσαν σύγχρονες. Μπορείς να πεις ότι ήταν και μια επίδειξη των γυναικείων φορεσιών της χώρας στο πέρασμα του χρόνου. Υποτίθεται ότι όποια κυρία ήθελε μπορούσε να αγοράσει μία από αυτές τις φορεσιές. Δεν νομίζω να πούλησαν έστω και μία, γιατί γενικά δεν είδα τους τουρίστες να σηκώνονται από τα τραπέζια τους. Μόνο με τα κινητά τους τραβούσαν φωτογραφίες και βίντεο όσο γινόταν η παράσταση, η οποία κράτησε ακριβώς μία ώρα. Ούτε καν σηκώθηκαν να ψωνίσουν από τα καταστήματα με τα οποία ήταν γεμάτη η μεντρέσα.

Εμείς μετά την παράσταση, που τελείωσε στις 19:00, μείναμε άλλη μία ώρα για να περάσει και η ώρα μας και μετά φύγαμε. Πήγαμε μία βραδινή βόλτα για να βγάλουμε βραδινές φωτογραφίες της πόλης. Ένα πρόβλημα που μας απασχολούσε ήταν, πως θα μετακινιόμασταν από την Μπουχάρα στη Σαμαρκάνδη, ύστερα από δυο μέρες. Πήρα τηλέφωνο τον ταξιτζή ο οποίος μας μετέφερε από την πόλη Ουργκέντς στην Νούκους, ο οποίος μου είχε πει ότι θα βρει κάποιον φίλο του για να μας μεταφέρει γιατί ο ίδιος δεν μπορούσε. Όμως εγώ καλού-κακού είπα να ρωτήσω κάποιο άλλο ταξιτζή. Βρήκα δύο και ο πρώτος μου ζήτησε ακατέβατα 130 δολάρια ενώ ο δεύτερος μόνο 75. Πήρα το νούμερο του τηλεφώνου του δεύτερου, του Αλί, και θα βλέπαμε. Το ζήτημα είναι ότι δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά και δεν ξέραμε τι θα γίνει. Έχοντας ανταλλάξει τηλέφωνα συνεννοηθήκαμε (μέσω ενός αστυνομικού που ήξερε αγγλικά) ότι θα μιλήσουμε την επόμενη μέρα. Είχα σκοπό να βάλω κάποιον ντόπιο από το ξενοδοχείο να μιλήσει μαζί του.

Τελικά ενώ είχαμε σκοπό να φάμε το βράδυ κάπου έξω δεν το κάναμε γιατί, με το φαγητό που είχαμε φάει το μεσημέρι στο δωμάτιο είχαμε χορτάσει. Οπότε με λίγο ακόμα το βράδυ που γυρίσαμε, δηλαδή στις 9:30 με 10:00 δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω.

Το δωμάτιο που μείναμε στην Μπουχάρα ήταν τεράστιο. Είχε ένα μεγάλο διπλό κρεβάτι και ένα μονό. Επίσης είχε αρκετό χώρο κενό. Δυστυχώς όμως δεν είχε ούτε ένα τραπέζι να μπορείς κάτι να ακουμπήσεις. Είχε και δυο κομοδίνα. Όμως βρίσκονταν στο προσκέφαλο των κρεβατιών, που είναι παράλληλα μεταξύ τους και δεν εξυπηρετούν αρκετά. Το δωμάτιο είχε ένα παράθυρο το οποίο βρισκόταν στο αίθριο του σπιτιού. Οπότε αν το ανοίξουμε ακούμε ή μπορούμε και να δούμε τους ανθρώπους που μένουν εκεί με τις οικογένειές τους. Δεν είναι και τόσο πολλοί. Πρέπει να ήταν μία ή δύο οικογένειες. Είχαν και ένα μωρό παιδί. Η πόρτα όμως ήταν από το κεντρικό αίθριο που ήταν πολύ μεγάλο και σκεπασμένο. Έτσι νόμιζες ότι είναι τμήμα της οροφής. Όμως η οροφή που είχε ήταν πλαστική ή από κάποιο υλικό το οποίο είναι πολύ ελαφρύ.

 

[travelbreak]

Έχω και μερικά βίντεο ανεβάσει στο youtube.
Ένα για τις μέρες μας στην Τασκένδη:

Ένα άλλο για το διήμερο στην Φεργκάνα:

Άλλο ένα για το Καρακαλπακστάν και τη λίμνη Αράλη:

 

[travelbreak]

Σάββατο. Μπουχάρα δεύτερη μέρα.


Το ταξίδι μπορεί να πλησίαζε στο τέλος του, αλλά εμείς δεν νιώθαμε έτσι, αφού κάθε μέρα είχε το δικό της ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όταν έκανα το πρόγραμμα, για τη διαμονή στη Μπουχάρα είχα διαβάσει και όλοι έλεγαν ότι πρέπει να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο από ό,τι στις άλλες πόλεις του Ουζμπεκιστάν. Αφού λοιπόν στις άλλες είχα βάλει δύο διανυκτερεύσεις στην Μπουχάρα έβαλα τρεις. Όμως εμείς από το πρώτο απόγευμα που κάναμε τις βόλτες και την επόμενη ολόκληρη μέρα είδαμε τα προτεινόμενα σχεδόν όλα. Ουσιαστικά είχαμε ολοκληρώσει την επίσκεψη των κύριων ενδιαφερόντων σημείων της Μπουχάρα. Για τη σημερινή μέρα έμεναν κάτι πολύ λίγα και σχεδόν επουσιώδη. Όμως αυτό το λες όταν δεν τα έχεις δει.

Αρχικά έπρεπε να πάμε σε μερικά σημεία στο νότιο μέρος της πόλης αλλά όχι πολύ μακριά από το κέντρο. Πρώτα ήταν το μουσείο Fayzulla Khojaev House. Όταν φτάσαμε εκεί, μετά από 20 λεπτά περπάτημα, απ’ έξω δεν φαινόταν κάτι ιδιαίτερο. Μάλιστα φτάσαμε λίγο πριν τις 9:00 και επειδή άνοιγαν στις 9:00 περιμέναμε να ανοίξουν. Περιεργαζόμασταν το μέρος εκεί και αναρωτιόμασταν αν αξίζει να μπούμε σε ένα μουσείο που ήταν σπίτι κάποιου σπουδαίου βέβαια ανθρώπου για το Ουζμπεκιστάν. Αποφασίσαμε να πληρώσουμε το εισιτήριο, νομίζω ήταν 4 ευρώ το άτομο, και να μπούμε μέσα. Ήταν ένα υπέροχο σπίτι, δεν το συζητώ. Έπρεπε οπωσδήποτε να μπαίναμε και καλά κάναμε. Κι απέξω ήταν όμορφο και στο εσωτερικό. Ήταν πολύ ωραία τα εκθέματα που είχε.

Κατόπιν φύγαμε και πήγαμε βόρεια για να δούμε την μεντρέσα Gaukushan. Έχοντας δει τόσο πολλές μεντρέσες δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Όμως η βόλτα που κάναμε μέχρι εκεί μας έδειξε και διάφορα άλλα που είχαν πολύ ενδιαφέρον. Πρώτον, τα στενά σοκάκια με τα σπίτια και τους ανθρώπους της πόλης. Δεύτερον, περνούσαμε έξω από μία μεντρεσα και πήγαμε να δούμε μέσα τι έχει. Συνήθως έχουν είτε μαγαζιά, είτε είναι ξενοδοχεία, είτε εστιατόριο ή οτιδήποτε άλλο ιδιωτικό ή δημόσιο. Η συγκεκριμένη που μπήκαμε, τελείως τυχαία ήταν ένα χαμάμ. Μάλιστα η κυρία που είδαμε στην είσοδο όχι μόνο μας άνοιξε να μπούμε αλλά μας ξενάγησε και μας έδειξε ορισμένα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα.

Από το χαμάμ:

Στο Ουζμπεκιστάν έχουν παράδοση στο σκάκι:

Κάνοντας βόλτα μετά προχωρήσαμε σε γνωστά μέρη, οπότε αποφασίσαμε να πάμε να δούμε τον τελευταίο προορισμό που υπήρχε στο πρόγραμμα. Ουσιαστικά δεν τον ήξερα εξαρχής, αλλά βάζοντας στο google να μου δείξει εικόνες από την Μπουχάρα, είδα και αυτό το παλάτι. Απείχε 6 με 7 χλμ από το κέντρο της πόλης και ήταν το παλάτι Sitorai Mokhi Khosa. Από τις εικόνες στο Google είχαμε δει ότι ήταν πολύ όμορφο και σίγουρα έτσι ήταν. Είχε πάρα πολλές αίθουσες ως μουσεία και ήταν πολύ όμορφα διακοσμημένες. Γενικά ο χώρος ήταν πολύ όμορφος και αρκετά μεγάλος. Καταλήξαμε σε μία λίμνη όπου μπροστά σε αυτήν ήταν το παλάτι και εμείς καθίσαμε δίπλα να πιούμε κάτι σε ένα μαγαζί. Όταν η ώρα είχε πάει σχεδόν μία πήραμε πάλι ένα ταξί έξω από το μέρος αυτό και πήγαμε στην πόλη. Να σημειώσω ότι όταν πηγαίναμε δώσαμε τρία ευρώ και όταν γυρνούσαμε δώσαμε δύο ευρώ στο ταξί.
Η είσοδος:

Και το εσωτερικό:

Ωραία διακόσμηση και εκθέματα:

Απίθανα ταβάνια:

Να και το παλάτι!

Στο γυρισμό σταματήσαμε στο Char Minar (που είχαμε δει το πρώτο απόγευμα στην πόλη), για να δω ένα μαγαζί με αντίκες, αλλά ήταν πολύ ακριβές και έτσι δεν αγόρασα τίποτα. Είχε διάφορα όμορφα κομμάτια από τη σοβιετική εποχή, όπως σαμοβάρια, μπουκάλια και κονκάρδες.

Περπατήσαμε για λίγο μέχρι το ξενοδοχείο, όπου κάτι τσιμπήσαμε και αποφασίσαμε το βράδυ να φάμε έξω.

Κατά τις 16:30, ίσως και λίγο νωρίτερα, βγήκαμε βόλτα ξεκούραστοι και κάναμε βόλτα στα γνωστά μας μέρη. Περάσαμε και από 2, 3 εστιατόρια να δούμε το μενού και το κόστος γιατί εδώ τα μαγαζιά είναι πολύ καλά και δεν ξέρεις πόσο ακριβά είναι, αν και τελικά δεν είναι πολύ. Αφού περπατήσαμε σχεδόν όλη την παλιά πόλη, επιστρέψαμε στην περιοχή κοντά που μένουμε για να φάμε σε μία μεντρέσα. Προηγουμένως περάσαμε από ένα εστιατόριο που είχα δει στο Lonely Planet αλλά ήταν γεμάτο κόσμο και φύγαμε. Εκεί που καθίσαμε ο χώρος ήταν υπέροχος και η εξυπηρέτηση πολύ καλή. Το ίδιο και το φαγητό. Η Ντίνα πήρε ένα σουβλάκι μοσχαρίσιο και εγώ πήρα το ντόπιο φαγητό το πλόμπ και μία σούπα. Ήπιαμε και δύο μπύρες και το κόστος ήταν 20 ευρώ, μία χαρά δηλαδή.

Γίνονταν κάποιοι αγώνες πάλης εδώ.

Απόγευμα στη Μπουχάρα:

Από το φαγητό μας:

Αυτό είναι το εσωτερικό του εστιατορίου:

Εν τω μεταξύ είχαμε συνεννοηθεί με το ταξί, το οποίο θα ερχόταν την επομένη να μας πάρει από το ξενοδοχείο μας. Είναι ο ταξιτζής με το όνομα Αλί, που βρήκαμε κάποια στιγμή την προηγούμενη το βράδυ. Μόνο που δεν μιλάει αγγλικά. Όμως συνεννοούμαστε με μηνύματα sms τα οποία φαίνεται αυτός μου γράφει και μεταφράζει από το google. Τον είχε πάρει τηλέφωνο το πρωί από το ξενοδοχείο ο νεαρός που μιλούσε και αγγλικά και έκτοτε επικοινωνούσαμε με τα sms. Περιμέναμε να έρθει την επομένη στις 8:00 το πρωί, μόνο που μου έστειλε μήνυμα και με ρώτησε εάν θέλω να φέρει μαζί του και έναν ανιψιό του. Με την Ντίνα αποφασίσαμε και του είπαμε εντάξει.

Η Μπουχάρα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αν και διαφέρει από την Χίβα. Θα μπορούσα να πω ότι μου άρεσε καλύτερα ή Μπουχάρα γιατί έχεις πιο πολλά πράγματα να δεις. Έχει επίσης περισσότερα μαγαζιά και εστιατόρια. Είναι πιο ζωντανή και πιο φωτεινή επίσης από την Χίβα. Βέβαια άλλοι λένε ότι η Χίβα είναι η πιο όμορφη πόλη στο Ουζμπεκιστάν. Εντάξει θα δω και τις φωτογραφίες μετά από μέρες και το βίντεο και θα κατασταλάξω, αλλά προς το παρόν νομίζω ότι μου είναι πιο ευχάριστο να κάνω βόλτα στην Μπουχάρα.

Ορίστε και το σχετικό βίντεο από την πόλη της Μπουχάρα:

 

[travelbreak]

Κυριακή. Από Μπουχάρα στη Σαμαρκάνδη. Shahrisabz.

Τελείωσε και η διαμονή στη Μπουχάρα. Η σημερινή μέρα είχε μετάβαση στη Σαμαρκάνδη, μία πόλη θρύλο, που την ακούν τα παιδιά στο δημοτικό με το Μέγα Αλέξανδρο να την κατακτά. Πολύ πιο φιλική πόλη από την πρωτεύουσα Τασκένδη.

Το πρωί, 20 λεπτά πριν τις 8:00 ο νεαρός ταξιτζής, Αλί που μας μετέφερε στη Σαμαρκάνδη, έστειλε μήνυμα στο τηλέφωνό μου ότι μας περιμένει έξω από το ξενοδοχείο. Εκείνη την ώρα ετοιμαζόμασταν και εμείς να βγάλουμε έξω τα πράγματα. Μας τα μετέφερε ο άνθρωπος στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το ταξίδι λίγο πριν τις 8:00. Τελικά δεν έφερε κανέναν μαζί του και ταξιδέψαμε οι τρεις μας. Στη διαδρομή κατάλαβα ότι ήξερε μερικές λέξεις στα Αγγλικά αλλά οι συνεννοήσεις γινόταν καλύτερα με μηνύματα sms όπου εκείνος μετέτρεπε τα Αγγλικά σε Ουζμπέκικα ή το αντίστροφο. Έτσι είχαμε επικοινωνήσει και την προηγούμενη μέρα για το πώς θα έρθει, που θα έρθει και τα λοιπά. Από την οδήγησή του κατάλαβα ευθύς εξαρχής ότι δεν είναι έμπειρος οδηγός. Ουσιαστικά ήταν πολύ μέτριος ή το αυτοκίνητο μπορεί να ήταν καινούργιο γι αυτόν. Ήταν φυσικά μία Chevrolet Sedan, αυτόματη παρακαλώ. Οδηγούσε πολύ προσεκτικά και πολύ αργά.

Τέλος πάντων, κάναμε δύο ή τρεις στάσεις για να πάρουμε νερό ή να βάλει αέριο στο αυτοκίνητο και λίγο μετά τις 12:00 φτάσαμε στον ενδιάμεσο σταθμό μας, πριν πάμε στη Σαμαρκάνδη. Ήταν η πόλη που γεννήθηκε ο Ταμερλάνος και ονομάζεται Shahrisabz. Η κανονική απόσταση από τη Μπουχάρα στη Σαμαρκάνδη είναι 270 χλμ και απαιτεί 4 ώρες οδήγηση. Με την παράκαμψη, αλλάζει τελείως διαδρομή και η απόσταση γίνεται κάπου 350 χλμ και ο χρόνος από 4 ώρες πάει στις έξι. Η Shahrisabz ήταν ένας σταθμός που δεν θέλαμε να τον χάσουμε και πραγματικά είδαμε το παλάτι του Ταμερλάνου, αλλά κάποια μικρά υπολείμματα φαντάζομαι. Πόσο τεράστιο και πανέμορφο θα ήταν στην πραγματικότητα! Εμείς πιστεύω ότι είδαμε μόνο την πύλη της εισόδου. Όμως ο χώρος είχε και άλλα πράγματα να δούμε, και έτσι ενώ ο οδηγός μας περίμενε απ’ έξω εμείς κάναμε βόλτα για σχεδόν δύο ώρες, βλέποντας ένα μεγάλο και όμορφο πάρκο, πού είναι και το άγαλμα του Ταμερλάνου. Αυτή τη φορά ήταν όρθιος, στην Τασκένδη ήταν έφιππος, ενώ την Σαμαρκάνδη ήταν καθιστός.

Προς το τέλος του πάρκου ήταν ένα μεγάλο τζαμί, το οποίο επισκεφτήκαμε, και κάποιοι άλλοι χώροι. Συνολικά πλήρωνες τρεις φορές εισιτήριο από τρία ευρώ τη φορά. Λόγω της ημέρας που ήταν Κυριακή, είδαμε τουλάχιστον τρία ζευγάρια που μόλις είχαν παντρευτεί ή θα παντρευόταν αργότερα, να κυκλοφορούν με τους φίλους τους για φωτογράφιση μέσα στο πάρκο. Ήταν πολύ όμορφες οι σκηνές με τη νύφη να φορά το νυφικό και το γαμπρό το κοστούμι του. Να την έχει αγκαλιά η αγκαζέ. Οι ηλικίες των νεόνυμφων ήταν γύρω στα 20. Εδώ παντρεύονται νεότατοι.

Φεύγοντας μέσα στην πόλη:

Εκεί που κυκλοφορούσαμε είδαμε και μία σειρά από πολύ όμορφα κτίρια και παρατηρήσαμε ότι κάθε ένα από αυτά έγραφε και το όνομα ενός ξενοδοχείου. Όμως ήταν κλειδωμένα και άδεια. Μιλάμε για περισσότερα από δέκα μικρά ξενοδοχεία. Δεν ξέρω αν το καλοκαίρι έχουν κόσμο αλλά το βλέπω λίγο δύσκολο να μένει κάποιος τουρίστας εκεί. Αφού σε αυτή την πόλη δεν νομίζω ότι μένει κάποιος περισσότερο από ένα με δύο βράδια. Εμείς δεν μείναμε κανένα. Και στις 14:00 ξεκινήσαμε για Σαμαρκάνδη.

Επιτέλους, μετά από λίγη ώρα πήραμε ένα δρόμο που ανέβαινε σε ένα βουνό. Εκεί η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη. Είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε ερημικές εκτάσεις. Το βουνό είχε πανέμορφα βράχια τα οποία ήταν εντυπωσιακά. Λεία λες και ήταν τεράστια βότσαλα στη θάλασσα. Είχε δεκάδες μαγαζιά που πρέπει να ήταν γεμάτα κόσμο, αφού ήταν πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα απέξω. Όλα είχαν πολύ καλή θέα και επίσης είχαν δροσιά λόγω του υψομέτρου. Ο δρόμος εκεί ήταν αρκετά στενός και με πολλές στροφές. Εκεί φάνηκε η μικρή εμπειρία του οδηγού μας στην οδήγηση. Όμως όλα καλά. Μάλιστα το βράδυ του έστειλα και μήνυμα να δω αν έφτασε καλά στο σπίτι του. Είχα ανησυχία γιατί φαινόταν κουρασμένος, αλλά μου απάντησε ότι όλα πήγαν καλά. Τελικά είχε συμφωνήσει από την προηγούμενη να πάρει μόνο 70 δολάρια ως αμοιβή. Εγώ όμως του έδωσα αλλά 10 για φιλοδώρημα. Δεν ήθελε με τίποτα να τα πάρει, γι’ αυτό και εγώ του τα άφησα μέσα στο αυτοκίνητο και τον χαιρέτησα και έφυγα. Ήταν πολύ καλό παιδί, γύρω στα 30. Ελπίζω να γίνει και πολύ καλός οδηγός.

Από τη διαδρομή μας προς Σαμαρκάνδη:

Στη Σαμαρκάνδη το ξενοδοχείο ήταν μεν στο κέντρο της πόλης, αλλά όχι στο κέντρο των αρχαιοτήτων. Οι αρχαιότητες ξεκινούσαν περίπου ένα χιλιόμετρο από αυτό. Έτσι δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Άλλωστε αφού ξεκουραστήκαμε λίγο το απόγευμα πήγαμε μία βόλτα να δούμε μερικά κοντινά σημεία, όπως ήταν το άγαλμα του καθιστού Ταμερλάνου στο κέντρο μιας κυκλικής διασταύρωσης. Είδαμε ένα μαυσωλείο μικρό αλλά και το μαυσωλείο του Ταμερλάνου, το οποίο όμως απλά φωτογραφίσαμε απ’ έξω και είναι καταπληκτικό. Το αφήσαμε για επίσκεψη την επόμενη μέρα.

Το ίδιο μαυσωλείο από άλλη γωνία και λίγο πιο αργά:

Αφού ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας, μέχρι δηλαδή που βράδιασε, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να αλλάξουμε λίγο ρούχα και κάναμε μία μεγάλη βόλτα στην καινούργια πόλη με τα μεγάλα ωραία καταστήματα και ένα Mall. Όμως δεν είδαμε σχεδόν κανένα εστιατόριο γι αυτό καταλήξαμε σε ένα πού βρισκόταν 30 μέτρα πιο κάτω από την είσοδο του ξενοδοχείου μας και απευθύνεται κυρίως σε ντόπιους. Φάγαμε κάτι δικά τους. Ο νεαρός που πήρε την παραγγελία, και υποτίθεται ήξερε αγγλικά, αντί να μας φέρει ένα πιάτο με δύο σουβλάκια κρέατος και ένα πιάτο με δύο σουβλάκια με ψητές ντομάτες, μας έφερε ένα πιάτο με ένα σουβλάκι κρέατος και ένα σουβλάκι ντομάτες. Και μάλιστα το κρέας αντί να είναι κομμάτια ήταν κεμπάπ, δηλαδή κιμάς. Δεν είχε μπύρες και έτσι η Ντίνα πήρε μία σόδα και εγώ μία λεμονάδα που είχε πράσινο χρώμα και μύριζε κάπως περίεργα (όχι άσχημα πάντως), αλλά όχι προς το λεμόνι.

Το παιδί που μας εξυπηρέτησε μας ρώτησε αν θέλουμε ψωμί. Εμείς του είπαμε ναι, και μετά από λίγο γύρισε και μας είπε ότι δυστυχώς το ψωμί τελείωσε. Αυτά που φάγαμε δεν ήταν και πολύ φθηνά, αλλά τέλος πάντων δώσαμε 10 ευρώ και οι δύο. Εάν πάμε αύριο ξανά θα είμαστε πιο σαφείς στην παραγγελία μας, αλλά δεν πήγαμε. Εγώ έφαγα ένα μεγάλο πιάτο πλόμπ που είναι ρύζι με λαχανικά και λίγο κρέας από πάνω. Μετά το φαγητό γυρίσαμε στο δωμάτιο.

 

[travelbreak]

Δευτέρα. Σαμαρκάνδη. Μικρή ανασκόπηση.

Σήμερα ήταν η μέρα της Σαμαρκάνδης. Έπρεπε να βρούμε τα πιο σπουδαία μνημεία για να πάμε. Τα ψάξαμε στο ξενοδοχείο και κάναμε ένα σχεδιασμό της μετακίνησής μας. Τα προλάβαμε σχεδόν όλα μέσα στη μέρα. Στο ξενοδοχείο είχαμε πρωινό το οποίο ήταν αρκετά καλό και λίγο πριν τις 9:00 ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας. Στο Google οι οδηγίες για να πάμε στον πρώτο προορισμό έδειχνα μία πολύ μεγάλη απόσταση, αλλά εγώ στο χάρτη είδα ότι αν πήγαινα σχεδόν ευθεία θα φτάναμε πολύ σύντομα. Έτσι και κάναμε. Περάσαμε από κάτι πολύ φτωχές γειτονιές και με πολλή ακαθαρσία. Περάσαμε ένα ρυάκι και καταφέραμε και βγήκαμε στην απέναντι πλευρά. Από κει δεν ήταν μακριά το επιβλητικό Bibi Khanym Mosque και απέναντι το ομώνυμο μαυσωλείο. Άλλωστε ήταν τόσο μεγάλο που φαινόταν από μακριά. Από κοντά ήταν υπέροχο. Μόνο με φωτογραφίες μπορείς να περιγράψεις την ομορφιά αυτού του οικοδομήματος και πάλι λίγο θα είναι.

Εκεί κοντά είχε και άλλα πράγματα να δούμε και αποφασίσαμε να μην τα χάσουμε. Γι αυτό πήγαμε στο Hazrat Hizr Mosque. Πάλι δεν εμπιστευτήκαμε τους χάρτες του Google διότι ενώ το βλέπαμε πολύ κοντά μας, οι χάρτες μας έστελναν να κάνουμε τουλάχιστον δύο με τρία χιλιόμετρα απόσταση, ενώ ήταν μόνο 500 μέτρα. Πήγαμε παίρνοντας μία αερογέφυρα πάνω από ένα δρόμο και εκεί καταλάβαμε ότι ήταν το μαυσωλείο του ηγέτη του Ουζμπεκιστάν Ισλάμ Καρίμοφ. Ήταν πολύ όμορφη περιοχή. Ειδικά από μακριά έβγαζες ωραίες φωτογραφίες.

Λίγο πιο κάτω ήταν όμως η μεγάλη έκπληξη, που ονομάζεται Shah i Zinda. Στην περιοχή του Hazrat Hizr Mosque είναι ένα μεγάλο νεκροταφείο. Στην είσοδο αυτού του νεκροταφείου υπάρχουν σχεδόν 20 μαυσωλεία σπουδαίων ανθρώπων της περιοχής. Αυτό είναι το Shah i Zinda. Να σημειώσουμε ότι στη Σαμαρκάνδη μιλούν πολύ τα φαρσί της Περσίας και οι άνθρωποι είναι κυρίως Τατζίκοι, αλλά γενικά νιώθουν φαίνεται Ουζμπέκοι.

Σε αυτό το σημείο με τα μαυσωλεία θαυμάσαμε την μουσουλμανική τέχνη. Όλα ήταν πολύ όμορφα σε μία όχι και τόσο μεγάλη έκταση. Αν δεν είσαι κουρασμένος μπορείς να καθίσεις πάνω από μία ώρα να τα θαυμάζεις και να τα φωτογραφίζεις. Είχε αρκετό κόσμο. Φαντάζομαι τι γίνεται στην υψηλή τουριστική περίοδο. Δεν θα μπορέσεις να βγάλεις εύκολα φωτογραφίες γιατί ο χώρος είναι περιορισμένος. Έχουμε δει ότι στο Ουζμπεκιστάν οι τουρίστες εκτός από τους περισσότερους βέβαια που είναι Ρώσοι, έχει πολλούς Ιταλούς, Γερμανούς και λιγότερους Ισπανούς και Γάλλους. Αγγλικά ακούς μόνο από τους Tour guides.

Έξω από τον χώρο είδα ένα πολύ όμορφο και αξιοπρεπή γέροντα και ήθελα μια φωτογραφία μαζί του. Φυσικά δε μου την αρνήθηκε και κάτι μου είπε. Κατάλαβα πως με ρώτησε από πού είμαστε και του είπα: Γκρέτσια. Αμέσως έλαμψε το πρόσωπό του και μου λέει: Αλεξάντερ Μασεδόνας.

Μετά και από αυτά τα μαυσωλεία το Lonely Planet πρότεινε δύο παλιά τζαμιά, στην περιοχή πάλι του Bibi Khanym Mosque. Πήγαμε αλλά ενώ ήταν παλιά δεν μας έκαναν εντύπωση. Δεν ήταν κάτι αξιόλογο.

Ήταν άλλωστε πολύ μικρά και γι’ αυτό αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν στην περιοχή του Registan, όπου βρίσκονται οι τρεις μεγάλες μεντρέσες, αντικριστά η μία με την άλλη.
Μένεις εκστατικός στο θέαμα. Τις έχουν συντηρήσει πολύ καλά και έτσι θαυμάζεις την ζωγραφική αλλά και την κεραμική που έχουν. Τα ύψη είναι τεράστια και η διακόσμηση σχεδόν πλήρης. Καμία σχέση με τις μεντρέσες που είχαμε δει ως τώρα. Οι άλλες στην Χίβα και στην Μπουχάρα, συνήθως στο εσωτερικό δεν είχαν καθόλου διακόσμηση. Όμως στη Σαμαρκάνδη υπήρχε πλήρης διακόσμηση στο εσωτερικό. Βέβαια εδώ το κακό που έχουν πάλι είναι ότι έχουν πολλά μαγαζιά παντού. Έτσι κυκλοφορείς και σε ενοχλούν για να ψωνίσεις συνέχεια, σχεδόν ακόμα και μέσα στα τζαμιά. Σίγουρα πάντως μέσα στις μετρέσες.

Εμείς κινηθήκαμε βγάζοντας πολλές φωτογραφίες και βίντεο. Το καλό που υπάρχει στη χώρα είναι ότι βρίσκεις πολύ εύκολα φθηνό νερό. Επίσης πολύ εύκολα βρίσκεις και φτηνές τουαλέτες. Το νερό το πληρώνεις από 30 έως το πολύ 50 λεπτά το λίτρο. Στις τουαλέτες πληρώνουμε από 1.000 μέχρι 3.000 σουμ, δηλαδή από 10 έως 30 λεπτά του ευρώ. Να πω εδώ ότι ενώ όταν φτάσαμε στο Ουζμπεκιστάν τα μηχανήματα ATM μου έδιναν για κάθε ευρώ σχεδόν 11.000 σουμ, τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού έδιναν ελαφρώς πάνω από τις 10.000. Το έψαξα και είδα ότι έχει πέσει αρκετά το ευρώ σε σχέση με το δολάριο και σε σχέση με το Ουζμπέκικο νόμισμα. Το ευρώ έχει πέσει, ναι, αλλά όχι τόσο πολύ όσο μου έδινε πλέον η Revolut. Τέλος πάντων δεν είναι μεγάλο το πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς τέλειωνε το ταξίδι.

Όταν ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας, μετά από δύο ώρες δηλαδή, σε αυτό το καταπληκτικό μέρος με τις τρεις μεντρέσες η ώρα είχε φτάσει 2:45 και αποφασίσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε. Αν και η απόσταση με τα πόδια δεν ήταν μεγάλη, πιστεύω θα μπορούσαμε να την κάνουμε σε μισή ώρα, αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί, αφού ήταν φθηνά. Θέλαμε ακόμα να αγοράσουμε μία μπύρα και ψωμί με τυρί για να τσιμπήσουμε κάτι το μεσημέρι. Πράγματι πήραμε ένα ταξί ο οποίος για λιγότερο από 3 χιλιόμετρα μας πήρε 5 ευρώ. Ήταν μία καθαρή κλεψιά, αν και στην Αθήνα το ίδιο θα πληρώναμε. Του έδειξα λίγο την απογοήτευσή μου, αλλά δεν συγκινήθηκε.

Λίγα λεπτά μετά τις 17:00 ξεκινήσαμε, χωρίς καπέλο γιατί ο ήλιος ήταν χαμηλά, να κάνουμε την απογευματινή μας βόλτα. H διαφορά στην ανατολή, αλλά και τη δύση του ηλίου, μεταξύ της Τασκένδης και της Νούκους, είναι περίπου μισή ώρα. Μπορεί και λίγο παραπάνω. Δηλαδή όταν στην Τασκένδη ο ήλιος δύει στις 6:30 στην Νούκους δύει στις 7:00. Έτσι οι μέρες στη Σαμαρκάνδη για μας ήταν λίγο μικρότερες, αφού το πρωί είναι ίδιο παντού, αφού ξυπνάμε με το ρολόι και όχι με το ήλιο. Έτσι έχουμε μισή ώρα λιγότερη για απογευματινή βόλτα. Ουσιαστικά ξέραμε λοιπόν ότι μέχρι τις 18:30, 19:00 το πολύ, θα είχαμε λίγο φως. Μετά τέρμα.

Ο σκοπός μας αρχικά ήταν να πάμε στο μαυσωλείο του Ταμερλάνου, Amir Temur, που ονομάζεται Gur e Amir Mausoleum. Το είχαμε θαυμάσει την προηγούμενη μέρα το απόγευμα, αλλά είπαμε να μην μπούμε μέσα, αφού τις πρώτες βόλτες τις κάνουμε συνήθως ανιχνευτικά, όταν ξέρουμε ότι έχουμε χρόνο για να δούμε την πόλη αργότερα. Πήγαμε με τα πόδια μέσα σε 20 λεπτά στο μαυσωλείο, το οποίο ουσιαστικά το είχαμε δει μόνο εξωτερικά. Μπήκαμε με το μικρό εισιτήριο που είχε και είδαμε επιπλέον το εσωτερικό του. Ήταν μία τεράστια αίθουσα με υπέροχη διακόσμηση, κυρίως ζωγραφική πάνω στους τοίχους. Είδαμε και τις σαρκοφάγους του Ταμερλάνου και άλλων στο κέντρο. Είναι ένας χώρος που πραγματικά αξίζει να τον θαυμάσεις πάρα πολύ. Η κατασκευή είναι υπέροχη και η διακόσμηση προσθέτει πολύ περισσότερα.

Αφού κάναμε αυτό δεν είχαμε κάτι άλλο καινούργιο στο πρόγραμμα. Έτσι πήγαμε ξανά στο Registan για να δούμε πάλι τις υπέροχες μεντρέσες απ’ έξω. Είχαν αρχίσει να ανάβουν και τα φώτα και τραβήξαμε φωτογραφίες με τεχνητό φωτισμό.

Επειδή θέλαμε να κάνουμε βόλτα, προχωρήσαμε ακόμα πιο κάτω και πήγαμε στο τζαμί Bibi Khanym Mosque, που και αυτό είχαμε δει το ίδιο πρωινό. Ενώ στο Registan είχε αρκετή κίνηση, στο τζαμί είχε ελάχιστους ανθρώπους. Είναι ένας πεζόδρομος πολύ φαρδύς που ενώνει αυτά τα δύο σημεία. Έχει διάφορα μαγαζιά στις δύο πλευρές του που είχαν πολύ λίγη κίνηση. Μόνο ένα εστιατόριο είχε αρκετό κόσμο. Ήταν μάλιστα πολύ όμορφο. Αν πεινούσαμε θα μπαίναμε για φαγητό.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής μέσα στο μισοσκόταδο και σκεφτήκαμε ότι αν βρίσκαμε ένα μέρος που να μας άρεσε για να πιούμε ένα ποτό θα το κάναμε. Όμως στο Ουζμπεκιστάν δεν έχει πολλά μαγαζιά που να μπορείς να καθίσεις έξω. Φαίνεται ότι το χειμώνα κάνει πολύ κρύο οπότε δεν προσφέρεται αυτός ο τρόπος. Το καλοκαίρι πάλι κάνει πολλή ζέστη και φυσικά όλοι θέλουν τον κλιματισμό. Μόνο σε ένα μεγάλο πεζοδρόμιο βρήκαμε αρκετά μαγαζιά που ήταν όμως για φαγητό. Δεν μας άρεσε όμως γιατί πρώτον είχε τσίκνα και δεύτερον εμείς δεν θέλαμε να φάμε. Μακάρι να πεινούσαμε. Για να καθόμασταν μέσα δεν το συζητούσαμε. Βέβαια ελπίζαμε ότι θα βρίσκαμε παρακάτω κάτι που να μας άρεσε περισσότερο, όμως δεν βρήκαμε τίποτα.

Η περιοχή του ξενοδοχείου μας έχει μονάχα το εστιατόριο που φάγαμε την προηγούμενη. Είδα στο Google ότι αν περπατούσαμε περίπου ένα χιλιόμετρο θα βρίσκαμε κάποια αντίστοιχα μαγαζιά. Εμείς φυσικά δεν είχαμε διάθεση για περπάτημα, αλλά ούτε για να βγούμε ξανά. Αν πεινούσαμε θα πηγαίναμε στο διπλανό εστιατόριο. Μάλιστα όταν μπαίναμε στο ξενοδοχείο, είδαμε ότι είχε ανάψει ψησταριά και έψηνε το γνωστό μας σουβλάκι που και εδώ όπως και στην Ουκρανία το λένε σασλίκ.

Να πω μερικά πράγματα ακόμα για το Ουζμπεκιστάν, τα οποία θα είναι γενικά.

Τα ξενοδοχεία τους ακόμα και όταν πρόκειται για σπίτια, είναι αρκετά περιποιημένα, αλλά έχουν βασική επίπλωση. Δεν είδαμε πουθενά να έχουν ένα τραπεζάκι. Αντί για τραπέζι έχουν μία μικρή συρταριέρα. Ή βάζουν ένα ή δυο μικρά κομοδίνα, δίπλα στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Συνήθως δεν έχουν καρέκλα ή έχουν μόνο μία. Ντουλάπα δεν έχουν τα περισσότερα, αλλά έχουν στον τοίχο κρεμάστρες για να κρεμάς τα πράγματά σου. Δεν ξέρω πώς ονομάζεται αυτό που βάζουμε πάνω τις βαλίτσες αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε πουθενά. Εμείς συνήθως τη μία βαλίτσα την αφήναμε στο πάτωμα και την άλλη πάνω στην καρέκλα, εάν υπήρχε. Στο πάτωμα συνήθως υπήρχε ένα χαλί που δεν έπιανε όλο το χώρο. Το πάτωμα του δωματίου ήταν καλυμμένο με πλαστικό που έμοιαζε με ξύλο ή πλακάκι. Το ίδιο και το μπάνιο. Όπου μείναμε, πλακάκι δεν θυμάμαι να είδα πουθενά. Νομίζω ούτε αληθινό ξύλο, εκτός από μια εξαίρεση που όμως καλυπτόταν με μοκέτα που κάλυπτε όλο το πάτωμα και μάλιστα έτριζε. Ήταν στο Ουργκέντς, που το ξενοδοχείο ήταν πολύ παλιό. Τα υδραυλικά στο μπάνιο ήταν πάντα από μέτρια μέχρι πολύ καλά. Δεν είχαμε προβλήματα στην υποδοχή οποιουδήποτε από τα ξενοδοχεία που μείναμε. Υπήρχε συνήθως μόνο ένα άτομο που μιλούσε αγγλικά. Αν έλειπε αυτό δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις εύκολα. Μόνο στη Νούκους ήταν νεαρά παιδιά, μιλάμε για το πολύ 20 ετών, τα οποία όλα μιλούσαν αγγλικά.

Οι άνθρωποι το έχουμε πει ήταν πολύ ευγενικοί και τους άρεσε να τους τραβάμε φωτογραφία. Πολλοί μας το ζητούσαν από μόνοι τους. Είτε δηλαδή να τους τραβήξουμε εμείς μόνους τους, χωρίς να συμμετέχουμε εμείς. Είτε μας έλεγαν να πάμε κοντά τους και να φωτογραφηθούμε με τις δικές μας κάμερες και όχι με τις δικές τους. Το έκαναν γιατί ήξεραν ότι οι τουρίστες θέλουν να φωτογραφηθούν με τους ντόπιους και ήθελαν να μας ευχαριστήσουν. Βεβαίως υπήρχαν και πάρα πολλές περιπτώσεις, οι περισσότερες ίσως, που ήθελαν να φωτογραφηθούν και με το δικό τους κινητό μαζί μας. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση που στην Σαμαρκάνδη, μία κοπέλα που μου είπε ότι σπούδαζε Αγγλική Φιλολογία, μου το ζήτησε η ίδια. Και δεν το ζήτησε από την Ντίνα αλλά από εμένα. Ακόμα πολλές φορές που μας έβλεπαν ότι πηγαίναμε να τους φωτογραφίσουμε λίγο κρυφά, μας έκαναν νόημα και έπαιρναν πόζα για να τους φωτογραφίσουμε κανονικά. Και μάλιστα ορισμένοι όπως είπα μας ζητούσαν να πάμε να φωτογραφηθούν μαζί τους. Έτσι στο θέμα της φωτογράφησης πήραμε πολλές εικόνες από τους ανθρώπους.

Οι θερμοκρασίες έχω ξαναγράψει ότι ήταν το μεσημέρι αρκετά υψηλές, δηλαδή στους 30 έως 32 βαθμούς. Πάντα είχαμε ήλιο και ελάχιστες φορές είχαμε λίγα σύννεφα. Οπότε έκανε ζέστη αλλά το κλίμα ήταν ξηρό, με αποτέλεσμα να μην είναι αποπνικτική η ατμόσφαιρα. Όμως μόλις έπεφτε το σούρουπο χρειαζόσουν ένα φανελάκι γιατί έπεφτε η θερμοκρασία και το πρωί συνήθως ήταν 15 με 18 βαθμούς Κελσίου. Συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο στην Σαμαρκάνδη στο δωμάτιο κρυώναμε με ένα σεντόνι το πρωί, ενώ το βράδυ ήταν καλά. Το κακό ήταν ότι το κλιματιστικό είχε τηλεχειριστήριο μόνο με ρωσικά, οπότε δεν μπόρεσα μέσα στη νύχτα να το βάλω λίγο στη θέρμανση.

Να πω εδώ, ως παρένθεση, ότι το Ουζμπεκιστάν ήταν ένας προορισμός στο μυαλό μας από παλιότερα, αλλά το πήραμε απόφαση όταν μάθαμε ότι τα πρακτορεία στην Ελλάδα το χρεώνουν περίπου 1.700 ευρώ για 11 μέρες, δεν ήταν πολλά. Σκεφτήκαμε μήπως πηγαίναμε με πρακτορείο, όμως ψάχνοντας ανακαλύψαμε ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να πάμε μόνοι μας, αφού τα πρακτορεία πολύ σπάνια και με πολύ μεγάλο κόστος πηγαίνουν στην κοιλάδα της Φεργκάνα αλλά και στη λίμνη Αράλη. Έτσι το αποφασίσαμε μες στο καλοκαίρι να το κάνουμε μόνοι μας.

Τα εισιτήρια με τις τουρκικές αερογραμμές κόστισαν λίγο πάνω από 600 ευρώ το άτομο και η εσωτερική πτήση λίγο πάνω από 50 ευρώ. Κάναμε την πτήση για να πάμε από την Τασκένδη στο Ουργκέντς. Τα ξενοδοχεία κόστισαν από 20 μέχρι 44 ευρώ το δίκλινο Τα πιο ακριβά ήταν στην Τασκένδη, 44 ευρώ και στην Σαμαρκάνδη, 40 ευρώ.

Μας έκανε εντύπωση που στη Νούκους και στο Ουργκέντς δεν είδαμε καθόλου τουριστικά μαγαζιά. Σε όλες τις άλλες πόλεις ήταν περισσότερα από αυτά που χρειάζονται. Αναρωτιέμαι αν την εποχή που πήγαμε κάποιοι από αυτούς πουλάνε έστω και ένα πράγμα τη μέρα. Είναι πάρα πολλοί όλοι αυτοί. Μπορείς να κάνεις παζάρια στα περισσότερα είδη, αλλά όχι μεγάλα. Πιστεύω στην καλύτερη περίπτωση έχεις ένα 30% έκπτωση. Εμείς αν μας φαινόταν καλή η τιμή δεν προσπαθούσαμε για χαμηλότερη. Αλλά αν ξέραμε ότι μας το δίνει λίγο ακριβά ή ήταν μεγάλο το ποσόν του συζητούσαμε έκπτωση. Τα σουβενίρ που πήραμε άξιζαν γύρω στα 120 ευρώ όλα μαζί.

Μαγαζιά για σουβενίρ υπήρχαν παντού, συνήθως όμως ήταν μικρού μεγέθους αλλά και πάγκοι. Τα έβλεπες παντού στους αρχαιολογικούς χώρους. Αυτό δεν ήταν και πολύ όμορφο γιατί εσύ ήθελες να τραβήξεις φωτογραφία ένα πολύ ωραίο τοίχο και μπροστά ήταν οι πάγκοι με τα πράγματα που πουλούσαν. Πολύ ωραίες ήταν οι τοπικές αγορές που απευθύνονταν κυρίως σε ντόπιους. Στην αρχή του ταξιδιού είδαμε πολλές γιατί το επιδιώκαμε, αλλά προς το τέλος επειδή είχαμε κουραστεί να τις βλέπουμε δεν τις ψάχναμε. Όμως ήταν όμορφες και έβγαζες πολύ ωραίες φωτογραφίες με τον κόσμο εκεί που πουλούσε τα πράγματά του. Μου έκανε εντύπωση που τα φρούτα ήταν πολύ φθηνά. Έτσι κι αλλιώς βέβαια δεν θα μπορούσαν να τα πουλάνε και ακριβά. Για παράδειγμα είδαμε σταφύλια πολύ ωραία με 60 λεπτά το κιλό. Κάτι αντίστοιχο ήταν και τα μήλα, που εδώ παράγουν πάρα πολλά και από τα δύο. Οι μπανάνες μάλλον είναι εισαγόμενες και κάνουν περίπου 1,5 ευρώ το κιλό, δηλαδή αρκετά. Πάντως στην Τασκένδη είδαμε κληματαριά που να έχει πιο πολλά σταφύλια παρά φύλλα. Υπερβολή αλλά δεν είναι υπερβολικό να πω ότι από ένα τσαμπί κρεμόταν και τρία κιλά σταφύλια.

 

[Smaragda53]

Σαμαρκάνδη! και μόνο το όνομά της θυμίζει χίλιες και μια νύχτες!

 

[travelbreak]

Σαμαρκάνδη! και μόνο το όνομά της θυμίζει χίλιες και μια νύχτες!

Για μας ήταν δύο υπέροχες νύχτες. Εντάξει, και δύο εξ ίσου όμορφες μέρες.

 

[Smaragda53]

Για μας ήταν δύο υπέροχες νύχτες. Εντάξει, και δύο εξ ίσου όμορφες μέρες.

 

[travelbreak]

Τρίτη, 27/9/2022. Σαμαρκάνδη. Με τρένο στην Τασκένδη.

Η τελευταία μας μέρα στη Σαμαρκάνδη. Το απόγευμα πήγαμε στην Τασκένδη με τρένο. Τα πιο πολλά μνημεία της πόλης τα είχαμε δει την προηγούμενη μέρα και μέχρι το απόγευμα που θα παίρναμε το τρένο, είχαμε χρόνο για να δούμε και κάποια πράγματα που δεν είχαμε δει. Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό μας και λίγο πριν τις 9:00 παίρνοντας ένα ταξί έξω από το ξενοδοχείο μας για να μας πάει στο Ulugbek Observatory. O Ulugbek ήταν εγγονός του Ταμερλάνου και ήταν κάποιο διάστημα ηγέτης της περιοχής, αλλά είχε μανία με την παρατήρηση του ουρανού. Έτσι είχε κατασκευάσει ένα παρατηρητήριο. Και μιλάμε για τον 15ο αιώνα. Εκεί λοιπόν πήγαμε με το ταξί.

Νάτος ο Ulugbek:

Και ο χώρος του παρατηρητηρίου:

Το ταξί για να κάνουμε γύρω στα 5 km ως το αστεροσκοπείο μας πήρε 2 ευρώ. Άλλο τόσο μας πήρε και το ταξί για να μας κάνει τη διαδρομή μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό το απόγευμα, που και αυτή ήταν πέντε, έξι χιλιόμετρα. Τέλος πάντων, αυτά για τους ταξιτζήδες.

Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αυτό που έχει μείνει στο αστεροσκοπείο. Ουσιαστικά είναι ένα μικρό ωραίο μουσείο, με κάποιες φωτογραφίες και κάποια όργανα παρατήρησης, που όμως δεν ήταν της εποχής ή και αν ήταν δεν βρέθηκαν στον χώρο. Όμως είχε ενδιαφέρον. Το πιο σημαντικό ήταν η τρισδιάστατη απεικόνιση του παρατηρητηρίου, μακέτα, που είδαμε. Το ίδιο το παρατηρητήριο βρισκόταν δίπλα στο μουσείο και ήταν πολύ μεγάλο, και σχεδόν στρογγυλό. Είχε μία τρύπα από όπου ο παρατηρητής κοιτούσε τον ουρανό. Στο εσωτερικό του ήταν μία μικρή περιφέρεια κύκλου, έτσι ώστε να μπορεί να παρατηρεί τις μετακινήσεις των αντικειμένων που έβλεπε. Όμως αυτό γινόταν μόνο σε κάποια σταθερή κατεύθυνση, γιατί αυτό το σχεδόν ημικύκλιο, ήταν σταθερό και απλά πάνω σε αυτό μπορούσε να μετακινείται ο παρατηρητής. Άρα μπορούσε να παρατηρεί τον ουρανό μόνο σε μία ευθεία του ουρανού. Αυτά είναι όπως τα κατάλαβα εγώ. Είχε το ενδιαφέρον του. Πάντως είδαμε εκεί αρκετούς τουρίστες.

Μετά ακολουθήσαμε με τα πόδια το δρόμο προς την πόλη. Πήραμε το δρόμο για να επιστρέψουμε μέσω του Afrosiab. Αυτή η περιοχή ήταν η παλιά πόλη πριν τον Ταμερλάνο, η οποία είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά από τον Τζέκινς Χαν. Δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτε από αυτή την πόλη. Άλλωστε ήταν χτισμένη όπως κατάλαβα από πλίνθους από χώμα. Στο δρόμο μας ήταν το μουσείο που το επισκεφτήκαμε, και είχε κάποια πράγματα της εποχής. Είχε όμως πολύ ενδιαφέρον γιατί έδειχνε και μέρος της ιστορίας του τόπου. Σε περίοπτη θέση ήταν ένα σκίτσο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η εικόνα της αυτοκρατορίας του, η οποία βέβαια μοιάζει πάρα πολύ με την αυτοκρατορία του Ταμερλάνου. Μόνο που ο τελευταίος δεν είχε κατακτήσει το κομμάτι της Αιγύπτου και της Ελλάδας. Όμως είχε πάει πιο ανατολικά από τον Έλληνα στρατηλάτη.

Αυτό που εκεί προκαλεί εντύπωση είναι ότι σε μία αυτόνομη αίθουσα υπάρχουν τοιχογραφίες από το παλάτι εκείνης της εποχής. Το λέω αυτό γιατί πήγαμε μετά στον αρχαιολογικό χώρο και εκεί στο σημείο που ήταν η αίθουσα με τις τοιχογραφίες δεν ήταν τίποτα παρά σωροί από χώματα, όπως άλλωστε και σε όλο τον αρχαιολογικό χώρο. Εάν δεν σου πουν ότι είναι αρχαιολογικός χώρος νομίζεις ότι είναι μία έρημος η οποία έχει σκαφτεί από διάφορους και έχει χώματα εδώ και εκεί. Και ένα ρέμα που φαντάζομαι περνάει ένα ρυάκι το χειμώνα. Στο μουσείο λοιπόν είδαμε την απεικόνιση από τις ζωγραφιές του παλατιού, που απεικόνιζαν τις συνήθεις εργασίες του βασιλιά, δηλαδή συναντήσεις με εκπροσώπους γειτονικών χωρών και άλλα τέτοια. Αυτά τα καταλάβαμε από ένα video που είδαμε σε μία μικρή διπλανή αίθουσα όπου εξηγούσε ακριβώς τι έδειχναν οι τοιχογραφίες. Μετά το μουσείο πήγαμε στον χώρο των αρχαιοτήτων, που όπως είπα, αν δε στο πουν δεν καταλαβαίνεις ότι εκεί κάποτε ανθούσε μία μεγάλη πόλη.

Ο αρχαιολογικός χώρος:

Φύγαμε και από κει με τα πόδια και ο δρόμος μας πήγε στα γνωστά μέρη. Δηλαδή πρώτα στο νεκροταφείο που ήταν το μαυσωλείο του ηγέτη Καρίμοφ και από κει συνεχίσαμε για το γνωστό τζαμί Bibi Khanym και μετά στο Ρετζιστάν και καταλήξαμε στις 14:00 στο ξενοδοχείο.

Στην αγορά:

Ξεκουραστήκαμε λίγο και πήραμε τα πράγματά μας, τα οποία είχαμε αφήσει το πρωί εκεί, και πήραμε το ταξί για να μας πάει στο σιδηροδρομικό σταθμό. Είχα κλείσει εισιτήρια από την Αθήνα, για να πάμε με το γρήγορο τρένο τους στην Τασκένδη. Κάνει μόνο 2 ώρες και φτάσαμε στην Τασκένδη περίπου στις 18:30. Τα κανονικά τρένα κάνουν 4 ώρες.

Νομίζω ότι όσα είδαμε στην Σαμαρκάνδη ήταν αρκετά. Και κάποια σημεία τα είδαμε πολλές φορές, όπως ας πούμε το Ρετζιστάν τρεις φορές, αλλά μπήκαμε μέσα μονάχα τη μία. Και μπορώ να πω ότι έτσι το ευχαριστηθήκαμε. Θα μπορούσαμε να έχουμε φύγει μετά από μια μόνο διανυκτέρευση, αλλά εντάξει, δεν είναι το Ουζμπεκιστάν μία χώρα που θα την εξαντλήσεις και σε 10 μέρες. Εμείς κάναμε 14 ολόκληρες και στις πόλεις μείναμε αρκετά, ώστε να έχουμε μία πολύ καλή εικόνα τους. Είναι μία πολύ πολιτισμένη χώρα και βλέπεις συνέχεια ανθρώπους να καθαρίζουν τα πάρκα και τους δρόμους. Έχει όμως τόσο πολλά μέρη, εννοώ πάρκα με κήπους, που είναι δύσκολο συνεχώς να τα συντηρούν. Κατάλαβα επίσης ότι μερικά τα έχουν εγκαταλείψει, γιατί πιθανώς δεν τα επισκέπτεται πολύς κόσμος. Λογικό είναι. Οπότε συντηρούν εκείνα στα οποία πηγαίνει περισσότερος κόσμος. Νομίζω καλά κάνουν.

Αυτό το ταξίδι μου φάνηκε πολύ άνετο, από την οργάνωση μέχρι την ολοκλήρωση. Επειδή τα πάντα ήταν φθηνά, όταν κάτι μας στοίχιζε λίγο περισσότερο στην περιγραφή μου το ανέφερα ως εξαιρετικό συμβάν. Όταν μάθεις να πληρώνεις λίγα, σου κάνει εντύπωση όταν σου ζητήσουν περισσότερα. Δηλαδή, ας πούμε, ενώ στην Ελλάδα παίρνουμε το μπουκάλι του ενάμιση λίτρου νερό από τα περίπτερα ένα ευρώ τουλάχιστον, εκεί αν το πλήρωνα πάνω από 40 λεπτά του ευρώ μου φαινόταν ακριβό. Γενικά αυτή η αίσθηση υπάρχει: μπορεί να ήταν μισή τιμή σε σχέση με κάτι που αγοράζουμε στην Ελλάδα, αλλά εκεί μας φαινόταν ακριβό.

Είπα και στην αρχή της περιγραφής ότι ένα πρόβλημα στο Ουζμπεκιστάν ήταν ότι έχουν μικρά χαρτονομίσματα. Δηλαδή το μικρότερο χαρτονόμισμα είναι των 10 λεπτών του ευρώ (1000 σουμ) με αποτέλεσμα να νομίζεις ότι είναι και πολλά λεφτά. Ένα άλλο θέμα ήταν ότι τα μηχανήματα σου προτείνουν να βγάλεις μέχρι 50 ευρώ, δηλαδή από 50.000 σουμ μέχρι 500.000 σουμ. Τελικά το έψαξα και είδα ότι μπορείς να βγάλεις μέχρι 400 ευρώ, 4.000.000 σουμ, αν επιλέξεις: άλλο ποσόν. Εγώ δεν το έκανα πολλές φορές, γιατί είχα συνηθίσει αλλιώς από την αρχή. Μόνο μία έβγαλα 100 ευρώ και άλλη μία 80. Το έκανα αυτό γιατί φοβάμαι μήπως μου τα δώσει όλα αυτά σε νομίσματα του ενός ευρώ, 10.000 σουμ, οπότε θα μου δώσει 100 χαρτονομίσματα το μηχάνημα και δεν θα μου άρεσε. Όπως μία φορά μου έδωσε 40. Τέλος πάντων, σιγά σιγά τα συνηθίσαμε όλα αυτά και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα.

Το τρένο κάλυψε την απόσταση των 300 περίπου χιλιομέτρων μέχρι την Τασκένδη σε δυο ώρες. Ανέπτυξε ταχύτητα μέχρι 219 χλμ/ώρα. Δεν έκανε καμιά στάση. Έκοβε ταχύτητα μόνο όταν περνούσε μέσα από σταθμούς πόλεων. Είχαμε πάρει εισιτήριο πρώτης θέσης που κόστισε 13 ευρώ το άτομο. Το περιβάλλον ήταν ωραίο και μας προσέφεραν και δωρεάν μια σακκούλα με ψωμάκι, γλυκό και καφέ.

Το τρένο είχε καταπληκτική ακρίβεια και έφτασε στις 6:25 στο σταθμό της Τασκένδης. Βγήκαμε έξω με τις βαλίτσες για να βρούμε ταξί. Ψάχνοντας ένας μας ρώτησε και του είπαμε εντάξει. Οπότε μπήκαμε στο μικρό του αυτοκίνητο με τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε. Εγώ του λέω το όνομα του ξενοδοχείου και αυτός μου λέει ότι θα πάρει τηλέφωνο. Δεν ήξερε ούτε μια λέξη στα αγγλικά. Πήρε τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη ο οποίος του είπε που να πάει. Εγώ διαπιστώνω ότι μας πήγαινε τελείως διαφορετικά από το ξενοδοχείο που εγώ είχα κλείσει με το Booking.com, και είχαμε μείνει ξανά μια δεκαριά μέρες πριν. Του το λέω σε κάποια στιγμή, αλλά ο ταξιτζής δεν άλλαζε πορεία. Φυσικά εμείς πιστεύαμε ότι πήγαινε αλλού γι αλλού. Η Ντίνα τσαντίστηκε και ήθελε να κατέβουμε κάτω να πάρουμε άλλον ταξιτζή να μας πάει στο ξενοδοχείο. Όταν εγώ του έλεγα ότι πάμε λάθος εκείνος μου έδωσε να καταλάβω ότι ο ιδιοκτήτης στο τηλέφωνο του είπε να μας πάει αλλού, και μάλιστα τελείως αντίθετα. Εγώ είχα τσαντιστεί γιατί έβλεπα ότι δεν πήγαινε εκεί που θέλαμε. Εν τω μεταξύ η κίνηση ήταν πολύ μεγάλη στο δρόμο και του έδωσα να καταλάβει ότι πρέπει να ακολουθήσει τις δικές μου οδηγίες και να μην κάνει βλακείες. Είχα άλλωστε την επιβεβαίωση του ξενοδοχείου με την γνωστή μας διεύθυνση. Με τα πολλά ακολούθησε τις οδηγίες μου. Στη διαδρομή και λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο πήρε τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη. Του μίλησα κι εγώ και του λέω ότι εμείς πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο που είχα μείνει 10 μέρες πριν και μου λέει: περιμένετε με εκεί. Εν τω μεταξύ ο οδηγός του ταξί τα είχε πάρει κρανίο που λένε. Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο. Εν τω μεταξύ είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο απ’ έξω. Εγώ ανεβαίνω πάνω με τα πράγματα και αρχίζει στη ρεσεψιόν η κυρία που ήτανε να μου τα λέει λίγο μπερδεμένα. Δε μιλούσε και καλά αγγλικά και ήρθε μια ρωσίδα και μου τα έλεγε. Μου είπαν να περιμένω το αφεντικό της και ότι θα έρθει τελικά. Εγώ πληρώνω το ταξί τα λεφτά που μου ζήτησε και ήταν 5 ευρώ και έφυγε. Αλλά δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι είχε γίνει η δικιά μου δουλειά.

Πράγματι μετά από λίγο έρχεται ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου και μου λέει συγγνώμη αλλά σου έχω αλλάξει ξενοδοχείο. Πρέπει να πάτε να μείνετε αλλού. Του λέω: θα μας πας εσύ στο καινούργιο ξενοδοχείο, και μου λέει: ναι. Ελάτε μαζί μου στο αυτοκίνητο. Κατεβάζουμε ξανά τα πράγματα κάτω, τα φορτώνουμε στο δικό του αυτοκίνητο και του λέω: εσύ γιατί μου είπες ότι δεν αλλάξαμε ξενοδοχείο και να σε περιμένουμε; μου είπε ότι νόμιζε πως εγώ είχα λάβει ένα μήνυμα του. Του λέω ότι δεν έλαβα κανένα μήνυμα και ανοίγω εκείνη τη στιγμή τα email και βλέπω ότι στις 3 το μεσημέρι μου είχε στείλει μήνυμα και με ρωτούσε αν τελικά θα πηγαίναμε να μείνουμε στο δωμάτιο που κλείσαμε. Του λέω ότι το μήνυμα δεν το είχα διαβάσει. Τώρα το βλέπω πρώτη φορά. Λέει δεν πειράζει, πάμε στο ξενοδοχείο.

Αφού οδήγησε για πάνω από ένα τέταρτο φτάσαμε σε ένα άλλο ξενοδοχείο και μας λέει: εδώ είσαστε και μάλιστα πρόσθεσε ότι: πρώτον δεν θα πληρώσουμε καθόλου για τη διαμονή μας και δεύτερον την επομένη το πρωί θα έρθει αυτός να μας μεταφέρει δωρεάν στο αεροδρόμιο. Εγώ ό,τι και να του είπα αυτός επέμενε ότι έπρεπε να γίνει έτσι γιατί αλλιώς θα ήταν στεναχωρημένος που με ταλαιπώρησε. Εγώ τον ρώτησα γιατί μου είπες να περιμένω στο ξενοδοχείο και δεν μου είπες να με μεταφέρει ο ταξιτζής εκεί που το είπες εσύ. Μου απάντησε ότι ο ταξιτζής του είχε πει ότι είχε ήδη φτάσει στο ξενοδοχείο και γι αυτό μου είπε να τον περιμένουμε εκεί. Νόμιζε ότι ήμασταν στο καινούργιο. Μετά του τηλεφώνησε η κοπέλα από εκεί που είχαμε πάει και κατάλαβε τι είχε γίνει. Έγιναν τα πράγματα πολύ ανακατεμένα.

Η ουσία είναι ότι το ξενοδοχείο βρισκόταν σε μία πολύ καλή περιοχή. Σίγουρα ήταν ακριβότερο από το άλλο, όμως εκείνος δεν μας πήρε χρήματα. Εμείς του είπαμε ότι βιαζόμασταν γιατί θέλαμε να πάμε να δούμε το City Park. Μας είπε: μην έχετε πρόβλημα θα σας πάω εγώ. Τελικά τον πείσαμε να μη μας πάει, απλά μας πήγε σε ένα σταθμό του μετρό για να πάρουμε το τρένο να πάμε εκεί. Η ουσία είναι ότι εμείς θέλαμε να πάμε εκεί όσο γίνεται νωρίτερα για να δούμε το χορό των νερών. Υπάρχουν σιντριβάνια με πίδακες και τα νερά ανεβοκατεβαίνουν στο ρυθμό της μουσικής. Φτάσαμε εκεί ευτυχώς πολύ εύκολα με το μετρό και τελικά και προλάβαμε να δούμε την παράσταση με τα νερά που έπαιζαν, και ήταν η τελευταία της βραδιάς. Ο χώρος ήταν αρκετά καλός για να πας να διασκεδάσεις, να φας κάτι για φαγητό ή να πιεις ένα καφέ.

Επιστρέψαμε με το μετρό ξανά και βάζω στο GPS το ξενοδοχείο μας. Όμως μας πήγε σε ένα άλλο ξενοδοχείο με το ίδιο όνομα. Το όνομα του ξενοδοχείου που μας πήγε ήταν light hostel αλλά το κανονικό που μέναμε εμείς ήταν light Hotel. Ευτυχώς πήγα να ρωτήσω στη ρεσεψιόν και μου είπαν ότι είναι λίγο παρακάτω αυτό που ζητώ. Μάλιστα μας οδήγησε ως το ξενοδοχείο μας ο ρεσεψιονίστ που μας είχε υποδεχθεί όταν φτάσαμε εκεί με το αφεντικό του. Μεγάλη ταλαιπωρία αλλά τελικά μου φαίνεται ότι είναι μόνο για γέλιο.

Με δυο Ουζμπέκους οδηγούς στην έρημο:

Από το σταθμό του μετρό μέχρι το ξενοδοχείο ήταν μια απόσταση κάπου 20 λεπτών. Αλλά επειδή πεινούσαμε αγοράσαμε τρία μεγάλα σουβλάκια και μια μπύρα για να πιούμε στο δωμάτιο. Επειδή δε μας πήρε λεφτά για το δωμάτιο, έψαξα να βρω κάποιο δώρο για να αγοράσω στον ιδιοκτήτη, αλλά δυστυχώς τα καταστήματα είχαν κλείσει. Ελάχιστα ήταν ανοιχτά και αυτά ήταν για φαγητό ή ποτό.

Την επόμενη μέρα το πρωί περιμέναμε τον Άνταμ, έτσι ονομαζόταν ο ιδιοκτήτης, να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο. Τελικά αυτό το ταξίδι τέλειωσε μάλλον ευχάριστα παρ’ ό,τι έγινε το τελευταίο βράδυ με τον ταξιτζή, που νομίζαμε ότι είναι μεθυσμένος. Είχε δίκιο ο άνθρωπος αλλά εμείς επιμέναμε σε αυτό που νομίζαμε σωστό: να πάμε δηλαδή στο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει 10 μέρες πριν.