Κένυα Τανζανία Σαφάρι. Κένυα - Τανζανία

[St.Adamantidou]

Οπως παντα αλλη μια ομορφη συνεχεια στολισμενη απο τα χρωματα,τα ζωα,και τους ανθρωπους της αφρικανικης ηπειρου.

Asanti Sana Stella.

Αυτό θα πεί, πώς περνά ο καιρός!...Αφού σου απάντησα, ξαναδιάβασα, ύστερα από 15 και, χρόνια, το κείμενό μου, που το ανέβασε ή Στελλάννα. Κι εκεί βρήκα και το...γλωσσάρι....
Εσύ μού γράφεις "ευχαριστώ" κι εγώ δεν έμαθα ποτέ΄το "παρακαλώ"!!!!
Νομίζω ότι πρέπει να ξαναδιαβάσω τα κείμενά μου, που τα έχω και κατασκονίζονται, καταχωνιασμένα σε ντουλάπια και συρτάρια!!!! Μέχρι που σκέφτηκα να τα κάψω, διότι πιάνουν πολύ τόπο....Οφείλω, λοιπόν, χάριτας στην Στελλάννα,
που είχε την έμπνευση να τα αξιοποιήσει και να τα ...σωσει από την...πυρομανία μου!!!!
ASANTI SANA, Ξένε, κι από μένα....

 

[go2dbeach]

St.Adamantidou τους θησαυρους δεν τους καινε! Ειμαστε τυχεροι που κρατησες λεπτομερεις σημειωσεις! Ειναι υπεροχα αυτα που μας διηγεισαι , συν οτι περιμενω με μεγαλη αγωνια - και ελπιζω να εχεις την υπομονη - να μοιραστεις και καποιες ιστοριες απο κεντρικη και νοτια αμερικη μαζι μας! Θα ειμαι ευγνωμων

 

[St.Adamantidou]

St.Adamantidou τους θησαυρους δεν τους καινε! Ειμαστε τυχεροι που κρατησες λεπτομερεις σημειωσεις! Ειναι υπεροχα αυτα που μας διηγεισαι , συν οτι περιμενω με μεγαλη αγωνια - και ελπιζω να εχεις την υπομονη - να μοιραστεις και καποιες ιστοριες απο κεντρικη και νοτια αμερικη μαζι μας! Θα ειμαι ευγνωμων

Επειδή η Νότιος Αμερική είναι ένα από τα πιό γοητευτικά μου ταξίδια, θα προσπαθήσω να ξαναθυμηθώ μαζί σας τίς αναμνήσεις μου! Σ' ευχαριστώ που μού το θύμισες ....Το έχω σχεδόν ξεχάσει...Καιρός να το ξαναθυμηθώ!
Φιλικά
Στέλλα

 

[go2dbeach]

Τελεια!! Θα περιμενω διαβαζοντας εν τω μεταξυ για την Κενυα

 

[St.Adamantidou]

Tree Tops
Η εμπειρία του… παλαβού

Νόμιζα πως ήταν καλύβια, πάνω στα κλαδιά των δέντρων, ψηλά στις κορφές. Κι ίσως, στην αρχή, να ήταν κάπως έτσι, ένα είδος βίγλας των κυνηγών, για να παρακολουθούν την κίνηση των θηραμάτων τους. Όλα όμως υπόκεινται, μοιραίως, στους νόμους της εξέλιξης. Κι έτσι, την έπαθα, χιώτικη, που λένε. Άλλο περίμενα, κι άλλο μου προέκυψε. Τι σημασία έχει; Κι έτσι όπως βρήκα τα «Τρι Τοπς», ήταν μια παραξενιά.

Μετά το Αμποσέλι, στα νότια της χώρας, το οδοιπορικό μας μάς φέρνει, μέσω Ναϊρόμπι, βορειότερα, κοντά στην περιοχή Σαμπούρον. Στους πρόποδες του άλλου θρυλικού βουνού της Κένυα –από το οποίο πήρε και το όνομά της- το όρος Κένυα. Η διαδρομή δεν είναι πολύ μεγάλη. Στο Mount Kenya Lodge, φτάνουμε νωρίς το απόγευμα. Είμαστε πια στα 2.500 μέτρα περίπου, και το κρύο –μόλις πέσει ο ήλιος- γίνεται άκρως ενοχλητικό. Σχεδόν χειμωνιάτικο. Για την ώρα όμως αντέχουμε την ανοιχτή σκεπή του βαν, φορώντας μια ζακέτα. Η ζέστη μας κάνει ακόμα κάποια πίστωση χρόνου, προφανώς.

Από τη στιγμή που αρχίζουμε να ανηφορίζουμε, η σαβάνα εξαφανίζεται. Στη θέση της βρίσκουμε πυκνή ζούγκλα. Το τοπίο παύει να είναι μια απέραντη χρυσαφιά πεδιάδα, και σταδιακά μεταβάλλεται σε σμαραγδένια «θάλασσα». Εδώ έχουμε βαθιές χαράδρες, διάσελα, σκοτεινά φαράγγια, καταρράκτες, απότομες ή γλυκειές πλαγιές. Μόνο χλωρίδα θαυμάζουμε στη διαδρομή. Ζώον ουδαμού. Όλα χαντακωμένα μέσα στα πυκνά δάση. Κι εμείς να τρέμουμε πώς να βγάλουμε πόδι εκτός τζιπ, για τις επείγουσες και μη επιδεχόμενες αναβολής προσωπικές μας ανάγκες. Το φαντάζεστε; Και ταξιδεύουμε ώρες. Πώς διάολο, αλήθεια, να κουμαντάρεις τις βιολογικές σου ανάγκες από τη μια μεριά, αλλά και πώς να ελέγξεις επίσης το επικίνδυνο ή μη του περιβάλλοντος από την άλλη, αφού δεν έχεις καθόλου οπτικό πεδίο; Από οπουδήποτε μπορεί να σου ξεπεταχτεί σαρκοβόρο. Κι εσύ να φεύγεις δρομέως, και μάλιστα σε καθόλου κομψή –και, προ πάντων καθόλου ευπρεπή- κατάσταση!! Χμ… εδώ είχαμε μια κάποια… σφίξη γενικώς, αλλά, ε, κι εκεί… αυτοσχεδιάσαμε –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, τέλος πάντων.

Περνάμε τη μεγάλη ξύλινη πόρτα του πάρκου. ΄Ενθεν και ένθεν του μονοπατιού οργιάζουν το πράσινο και τα λουλούδια. Και μέσα σ΄ αυτόν τον επικίνδυνο παράδεισο, παρατηρούμε μικρά ξύλινα δωμάτια –φτιαγμένα από ξεφλουδισμένους κορμούς δέντρων- με τις πόρτες τους ορθάνοιχτες. Κάθε 100 μέτρα βλέπουμε κι ένα, έως την περιοχή του πάρκινγκ. Ρωτάμε τους γκρουμ που μεταφέρουν τις βαλίτσες μας. Χαμογελούν και μας εξηγούν πως έξω από το κεντρικό οίκημα δεν υπάρχει ασφάλεια. Τα ζώα, όπως σε λίγο θα διαπιστώσουμε κι οι ίδιες, πλησιάζουν πού κοντά, κάθε ώρα της μέρας και –προπάντων- της νύχτας. ΄Ετσι, αν κάποιος προλάβει να δει ζώο σε τούτη την περιοχή –πριν δηλαδή αιστανθεί πάνω του τα νύχια και τα δόντια του- κλείνεται μέσα σε ένα τέτοιο δωμάτιο και βάζει τις… φωνές!!! «Κι εμείς ακούμε και σπεύδουμε σε βοήθεια!» συμπληρώνουν και μας κοιτούν χαμογελώντας, περιμένοντας ίσως τις αντιδράσεις μας.

Φρίττουμε! Κι αν δεν προλάβει να χωθεί κανείς σε ένα καταφύγιο? Ο γκρουμ δεν απάντησε, παρά μόνο σήκωσε μοιρολατρικά τους ώμους του.
Το εσωτερικό του ξενοδοχείου είναι κυριολεκτικώς απερίγραπτο. Η πολυτέλειά του και η λειτουργικότητα των χώρων του είναι εκπληκτική. Διαθέτει μια ωραιότατη τραπεζαρία με τεράστιες τζαμαρίες, που βλέπουν προς όλες τις μεριές του φανταστικού τοπίου. Η εξυπηρέτηση είναι άψογη. Η καθαριότητα το ίδιο. Το φαγητό καλό. Στο σαλόνι, στη μέση του οποίου καίει ένα υπερμέγεθες ανοικτό κρεμαστό τζάκι, προσφέρεται καφές, τσάι και γλυκάκια. Μεταφέρουμε τα φλυτζάνια μας στην ευρύχωρη σκεπαστή βεράντα, που διαθέτει θέα προς τη λίμνη, καταμεσίς του πυκνού δάσους. Διάφορα ζώα πίνουν ήσυχα νερό, και βόσκουν στις παρυφές της ζούγκλας.

Καθόμαστε στις άνετες πολυθρόνες και ετοιμαζόμαστε να φωτογραφήσουμε τα πέριξ, πίνοντας τον αχνιστό καφέ μας, και τσιμπολογώντας το φρεσκοψημένο κέικ μας. Και ξαφνικά, έγινε τούτο το θαυμαστό. Ο λαός των μαϊμούδων οσφραίνεται την ύπαρξη λιχουδιών και επελαύνει ακάθεκτος. Κι όσο να πεις «αμάν» τα γλυκάκια βρίσκονται στα χεράκια τους κι απ΄ εκεί κατ΄ ευθείαν στα στόματά τους. Και τα εκπληκτικά ματάκια τους –τόσο όμοια με τ΄ ανθρώπινα, σπιθίζουν από πονηριά. Ξεχνάμε τα ζώα της λίμνης κι αρχίζουμε να κυνηγιόμαστε με φωνές και γέλια, με τα παμπόνηρα ζωάκια. Κάποια στιγμή αφήνω τη μηχανή μου, για να ρίξω στους ώμους μου το πουλόβερ μου. «Στέλλα, Στέλλα!!! Η μηχανή σου!!» με ειδοποιούν οι άλλες, βλέποντας την απειλητική παρουσία της πανέξυπνης μαϊμουδίτσας. Με την καρδιά μου να βροντάει σαν ατμομηχανή, έσφιξα σχεδόν ερωτικά, στην αγκαλιά μου τη μηχανή και τον τηλεφακό της, ενώ με υστερικές χειρονομίες φοβέριζα την ξεδιάντροπη κλέφτρα. Κι εκείνη, θαρρείς για να μ΄ εκδικηθεί που της χάλασα τη μανέστρα, έρχεται ύπουλα από την άλλη μεριά και μου αναποδογυρίζει το φλιτζάνι με τον καφέ, αρπάζοντας συγχρόνως και το απείραχτο κέικ μου!!!

‘ Εχοντας πάρει μια γεύση tree tops,κατεβαίνουμε επί τέλους στα δωμάτιά μας για να φρεσκαριστούμε κομμάτι. Κι αντικρύζουμε άλλο τρελό θέαμα. Πλήθος μαϊμούδων συνωστίζονται έξω από τα μεγάλα παράθυρα. Ψάχνουν με σπουδή και ζήλο, να βρουν τρόπο ν΄ ανοίξουν τα τζάμια και να χωθούν μέσα, όπου βλέπουν πολλά και γυαλιστερά πράματα. Χρωματιστά μπουκάλια καλλυντικών, κατακόκκινα θερμός, σακ βουαγιάζ πολύχρωμα, κάποια φρούτα, κάποια ασημόχαρτα. Έχουν ξετρελλαθεί. Βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Αγωνίζονται, πολεμούν, ξεφυσούν, παραιτούνται, επανέρχονται, δίνουν τη θέση τους η μια στην άλλη, ελπίζοντας σε καλλίτερα αποτελέσματα. Κι όσο αποτυχαίνουν, τόσο πεισμώνουν και τόσο καλούν σε βοήθεια κι άλλες, κι άλλες, ώσπου έξω από τα τζάμια γίνεται πραγματικό συλλαλητήριο! Κι εγώ η ξύπνια, για να τους μπω στο μάτι, αφήνω μέσα από το τζάμι, πάνω στο πρεβάζι, ένα λαχταριστό κομμάτι κέικ, που έχω φέρει μαζί μου, μια και το άλλο μου το βούτηξε η άθλια μαϊμουδοξάλφη μου… Συγγενής να σου πετύχει!!!!
Το βλέπουν και παθαίνουν παροξυσμό. Ευτυχώς που το τζάμι είναι δεόντως χοντρό, διαφορετικά θα είχαμε ντράβαλα.
«Κορίτσια, κορίτσια, τρέξτε!!» ακούγεται η φωνή της φιλενάδα μας από το διπλανό δωμάτιο.
Τρέχουν τα «κορίτσια» και μένουν άφωνα στο κατώφλι. Πεδίο μάχης το δωμάτιο. Ανοιχτά φερμουάρ των χειραποσκευών. Ανοιγμένα τα, από αλουμινόχαρτο, πακετάκια των αρωματικών μαντηλιών. Και διαλυμένα τα σωληνάρια από καραμέλες του λαιμού. Στο μπάνιο άλλη πανωλεθρία. Όλα τα σωληνάρια της οδοντόπαστας ανοιγμένα, ζουλιγμένα και πεταμένα στο πάτωμα, μαζί με τις χρωματιστές οδοντόβουρτσες. Χαμός!!! «Άφησα λίγο τις γρίλιες ανοικτές για να αεριστεί το δωμάτιο!» ψιθύρισε η ΄Αρντα κοιτάζοντας με ύφος χαμένο το χάος. Ευτυχώς που δεν χωρούσαν να περάσουν μεγαλούτσικα πράγματα από τις γρίλιες, κι έτσι εσώθη το βιος της.

Καθώς νυχτώνει, το κρύο γίνεται ολοένα και πιο τσουχτερό, και μας υποχρεώνει να συμμαζευτούμε όλοι, γύρω από τη ζεστασιά του μεγάλου τζακιού. Εκεί μας βρίσκει μαζεμένους, ο κενυάτης Διευθυντής του ξενοδοχείου και επωφελείται με τη βοήθεια σλάιντς, να μας ξεναγήσει στην περιοχή των tree tops και στα παράξενά της.
Η πρώτη σύλληψη της κατασκευής ενός τέτοιου τουριστικού οικήματος ανήκει στον Eric Sherbrooke Walker. Το πρώτο οικοδόμημα εδώ λειτουργούσε στα 1932, αλλά κάηκε από τους Μάου Μάου το 1954. Ξαναχτίσηκε σε τρεις ορόφους στα 1957 και επεξετάθη το ’67 και το ’69, σε τρόπο ώστε να εξυπηρετεί το πλήθος των τουριστών που συνέρρεαν εδώ. Και, παρά την ύπαρξη σε μικρή απόσταση, του κοσμοπολίτικου Mount Kenya Safari Club –που χτίστηκε στα 1958 από έναν πετρελαιά, έναν σταρ του Χόλυγουντ τον Γουίλιαμ Χόλντεν, κι έναν τραπεζίτη, -το Mount Kenya Lodge, είναι πάντα γεμάτο κόσμο. Το μυστικό είναι οι λογικότερες τιμές, ενώ το άλλο απευθύνεται στα μέλη του τζετ σετ. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της εδώ παραμονής της το 1952, η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ –πριγκίπισσα και διάδοχος του θρόνου τότε- πληροφορήθηκε το θάνατο του πατέρα της Γεωργίου του ΣΤ΄. Ήρθε εδώ σαν πριγκίπισσα της Ουαλίας και έφυγε ως βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου. Επίσης τούτο το συγκρότημα ήταν το γαμήλιο δώρο της αποικιοκρατούμενης ακόμα Κένυας, προς το, τότε ακόμα, πριγκιπικό ζευγάρι. Μετά το τέλος της ενημέρωσής μας, ο, gamer του ξενοδοχείου –ο, ας πούμε «κυνηγός-, περνάει από όλους μας και καταγράφει τις προτιμήσεις μας, ως προς τα ζώα που μπορεί να έρθουν στη λίμνη, κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σημειώνει το ζώο που θέλουμε να δούμε, το νούμερο του δωματίου μας και μας υπόσχεται πως, αν αυτό κάνει την εμφάνισή του, θα σπεύσει να μας ξυπνήσει, ώστε να το δούμε από τα παράθυρά μας, αφού η λίμνη φωτίζεται από δυνατούς προβολείς. Εμένα με ξύπνησε στια 2.30 το ξημέρωμα για να δω τη λεοπάρδαλη που του είχα ζητήσει. Από το παράθυρό μου δυστυχώς, και παρά τη φωταψία, δεν μπόρεσα να δω και πολλά πράγματα, ακόμα και μέσα από τον τηλεφακό. Ίσως ο gamer, μέσα από το ειδικό παρατηρητήριο, που βρισκόταν στο ισόγειο και ήταν πολύ κοντύτερα στο νερό, να μπορούσε να διακρίνει καλλίτερα. Εγώ ωστόσο επωφελούμαι του αγουροξυπνήματός μου και χαζεύω κάμποση ώρα το σύρε κι έλα των ζώων. Ανάμεσά τους ένα τζινέτ –γινέτη το είδα μεταφρασμένο στα ελληνικά σ΄ ένα ντοκιμαντέρ- κατασπαράζει ένα μικρό ζωάκι, λουσμένο στο ηλεκτρικό φως που φαίνεται να μην το ενοχλεί. Προφανώς το έχει συνηθίσει.
Την άλλη μέρα το πρωί κάνω κουράγιο και βγαίνω με προσοχή στην περιοχή «υψίστου κινδύνου», φροντίζοντας όμως να έχω, πάντα, τα νώτα μου καλυμμένα από την ύπαρξη, εκεί κοντά, κάποιου ξύλινου καταφυγίου Τα φυτοφάγα κινούνται ράθυμα γύρω από τα σημεία που υπάρχει νερό. Πουλιά πετούν παντού, ξετρελαμένα από τον χλιαρό ήλιο. Άλλα σαρκοβόρα, ευτυχώς, στο φως της μέρας δεν φαίνονται. Τραβώ τις φωτογραφίες που θέλω και, ευλογώντας την καλή μου τύχη, επιστρέφω στην ασφάλεια του ξενοδοχείου για να ετοιμαστώ για την αναχώρησή μας.
Κατά τις 11 εγκαταλείπουμε το … βασιλικό κατάλυμα, με βασιλική θλίψη, πρέπει να ομολογήσω. Λατρέψαμε το Mount Kenya Lodge. Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε ακόμα ένα 24ωρο. Θα το χαιρόμασταν με την ψυχή μας. Τώρα η λίμνη Νακούρου είναι ο επόμενος προορισμός μας και τον περιμένουμε με αδημονία. Εκείνες οι εκπληκτικές σκηνές από το «Πέρα από την Αφρική», δε λεν να φύγουν από το μυαλό μας.
Σε όλη τη διαδρομή φλυαρούμε ασταμάτητα για τα όσα ζήσαμε τις τελευταίες 24 ώρες. Και η σκέψη μας πάντα φτάνει και σταματάει στα πανέξυπνα μαϊμούδια. Σε αυτό το ταξίδι είναι οι αναμφισβήτητοι πρωταγωνιστές.

 

[ΕΡΣΗ]

Υπέροχα! Έχει ακόμη συνέχεια...

 

[GTS]

Άντε να διαβάσω για Βερολίνο με όλα αυτά....ζηλεύω και ανυπομονώ (για πρώτη φορά στη ζωή μου) για τον Οκτώβριο.....

 

[St.Adamantidou]

Άντε να διαβάσω για Βερολίνο με όλα αυτά....ζηλεύω και ανυπομονώ (για πρώτη φορά στη ζωή μου) για τον Οκτώβριο.....

Και το Βερολίνο καλό είναι! Αλλά επειδή είναι πιό προσιτό, άφησέ το για αργότερα!
Ο Οκτώβριος είναι ένας πολύ καλός μήνας για την ΄Μαύρη Ηπειρο....
Σού εύχομαι καλό ταξίδι, όπου κι άν επιλέξεις να πάς.....
Σ' ευχαριστώ,
Στέλλα Αδαμαντίδου

 

[St.Adamantidou]

Υπέροχα! Έχει ακόμη συνέχεια...

Αχ, ΄Ερση μου, όρεξη νά έχεις να διαβάζεις! Διότι τα κιτάπια μου περιέχουν ένα μεγάλο μέρος τού Πλανήτη. Αλήθεια, τί θα ήθελες για συνέχεια? Είμαι περίεργη...
Σε ευχαριστώ,
Στέλλα Αδαμαντίδου

 

[St.Adamantidou]

Τελεια!! Θα περιμενω διαβαζοντας εν τω μεταξυ για την Κενυα

Υπομονή! Και σε ευχαριστώ γι αυτήν!! Πρέπει να διαθέτεις πολλή από δαύτην...
Καλό αυτό. Γιατί τα ταξίδια τα κυνηγάς με υπομονή και επιμονή. Και πού θα παει, θά έρθουν κάποτε...Σού το εύχομα από καρδιάς...
Σ' ευχαριστώ και πάλι.
Στέλλα Αδαμαντίδου

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ, ΄Ερση μου, όρεξη νά έχεις να διαβάζεις! Διότι τα κιτάπια μου περιέχουν ένα μεγάλο μέρος τού Πλανήτη. Αλήθεια, τί θα ήθελες για συνέχεια? Είμαι περίεργη...
Σε ευχαριστώ,
Στέλλα Αδαμαντίδου

Οτι και να γραψετε θα το ρουφηξω δεν υπαρχει περιπτωση. Οι υπολοιποι του forum θα χαρουν πολυ με τη Λατινικη Αμερικη, και εγω το ιδιο. Μετα τη Λατινικη Αμερικη ομως εκεινη η Μογγολια που ειδα στο χαρτη σας πολυ ενδιαφερουσα μου φανηκε....

 

[varioAthens]

Θα συμφωνήσω με την ΕΡΣΗ! Αν και είμαι ερωτευμένη με Λατινική Αμερική, θα ήθελα να διαβάσω και εγώ για Μογγολία γιατί είναι ένας ασυνήθιστος προορισμός!