Βουλγαρία Ρουμανία Ρουμανία, η δική μου έκπληξη. (2015)

[vasiliss]

Ημέρα 6η: Σιγκισοάρα – ορυχεία αλατιού Τούρντα- Σιμπίου

Μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή ημέρα είχε ξημερώσει και η διάθεση είναι ανεβασμένη. Η ημερήσια βόλτα στην παλιά πόλη ήταν επιβεβλημένη. Αυτό και κάναμε λοιπόν αφού πρώτα φορτώσαμε τα πράγματά μας ώστε να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση για τον επόμενο προορισμό μας.

Ανηφορίσαμε λοιπόν πάλι τα σκαλάκια, περάσαμε κάτω από τον πύργο του ρολογιού, αλλά αυτή την φορά ανεβήκαμε επάνω και χαζέψαμε την θέα της πόλης από ψηλά.
Σήμερα είναι Κυριακή και πολύς κόσμος κυκλοφορεί στην πόλη. Σε αυτό βοηθάει και το φεστιβάλ που συνεχίζεται και σήμερα.

Στη συνέχεια βρεθήκαμε έξω από το σπίτι που είχε γεννηθεί ο "Δράκουλας" (το οποίο λειτουργεί και σαν εστιατόριο) και αν και είχαμε ακούσει ότι δεν άξιζε το θέαμα, μετά από απαίτηση των παιδιών μπήκαμε κι εκεί για να δούμε αυτό το αστείο θέαμα: Ένα φέρετρο, κόκκινος φωτισμός και η ανάλογη μουσική, κηροπήγια κτλ.

Έπειτα κατευθυνθήκαμε πάλι προς το φεστιβάλ, όπου και χαζέψαμε για λίγη ώρα. Οι νύφες βέβαια δεν μας ξέχασαν και σήμερα και ήρθαν για φωτογράφιση στην παλιά πόλη.

Έπειτα ανηφορίσαμε τα σκαλιά με το ξύλινο σκέπαστρο, που οδηγούσαν ψηλά στον λόφο. Εκεί βρίσκονταν το παλιό σχολείο, ο καθολικός του αγίου Νικολάου, στην κρύπτη του οποίου βρίσκονται οι τάφοι κάποιων επιφανών κατοίκων της πόλης, το κοιμητήριο και κάποια άλλα κτίσματα.

Ξανακατεβήκαμε τα σκαλοπάτια και ήταν η ώρα αναζήτησης σουβενίρ. Οπότε μέχρι να τελειώσει κι αυτό εγώ χάζεψα λίγο τους χορούς στο φεστιβάλ.

Έπρεπε όμως να φύγουμε γιατί είχαμε να πάμε στο ορυχείο αλατιού στην Τούρντα και έπειτα στο Σιμπίου.

Σε ορυχείο αλατιού δεν είχαμε ξανά πάει μέχρι τότε και μας φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ιδέα. Αργότερα, το 2019, βρέθηκα και στο αλατωρυχείο Wieliczka στην Πολωνία, το οποίο έχει περισσότερα βέβαια να δεις, όμως αυτό που εντυπωσιάζει σε αυτό της Τούρντα, είναι η τεράστια αίθουσα δύο επιπέδων που συναντάς εδώ.

Ξενάγηση όταν πήγαμε εμείς δεν είχε, αλλά ο καθένας μπορούσε να κινηθεί αυτόνομα και να πάει όπου αυτός ήθελε. Τριγυρίσαμε αρκετά στο πρώτο επίπεδο, όπου συναντάς κάποιες παλιές γραμμές με τις οποίες μεταφέρονταν με βαγόνια το χώμα και το αλάτι έξω από τις στοές, μηχανήματα, εργαλεία, μεγάλους κρυστάλλους αλατιού κτλ.

Έπειτα κατεβήκαμε αρκετά επίπεδα κάτω – 20 αν θυμάμαι καλά – όλα από τα ξύλινα σκαλοπάτια μιας και στο ασανσέρ είχε συνεχώς κόσμο και βαρεθήκαμε να περιμένουμε. Όταν πρωτοαντικρίζεις την τεράστια αίθουσα από ψηλά, νιώθεις ένα δέος. Στο πρώτο επίπεδό της θα βρεις αρκετές δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Ένα μικρό λούνα παρκ θα λέγαμε. Αρκετές δεκάδες μέτρα πιο κάτω υπάρχει μία υπόγεια λίμνη, με κάποιες έξτρα δραστηριότητες και βαρκάδα.

Τα παιδιά μας διάλεξαν να ανεβούν στην ρόδα και να κάνουν βαρκάδα. Όταν πήγα να βγάλω τα εισιτήρια για αυτές τις δύο δραστηριότητες, με πληροφόρησαν ότι το δεύτερο επίπεδο είχε κλείσει, γιατί σε μία ώρα θα έκλειναν οριστικά. Οπότε με θλίψη αναβάλαμε την υπόγεια βαρκάδα για μία άλλη φορά. Ανεβήκαμε στην ρόδα, χαζέψαμε τριγύρω, αγοράσαμε μερικά πολύ όμορφα και οικονομικά χειροποίητα;; κεραμικά και κατά τις 6 ανηφορίσαμε πάλι τα σκαλιά και βγήκαμε έξω.
Για να πάμε από τη Σιγκισοάρα στην Τούρντα χρειάστηκε να κάνουμε μία αρκετά μεγάλη παράκαμψη, όμως νομίζω ότι τελικά άξιζε ο κόπος, γιατί όλοι φύγαμε από εκεί ενθουσιασμένοι.


Τα κάρα με τα άλογα στους δρόμους εξακολουθούν να μας εντυπωσιάζουν σαν εικόνα και γι' αυτό τα φωτογραφίζουμε ακόμα μετά από 6 ημέρες στη Ρουμανία.

Σειρά είχε το Σιμπίου, όπου και συναντήσαμε και το μοναδικό μικρό κομμάτι αυτοκινητόδρομου σε όλη την διαδρομή μας στην Ρουμανία εκείνη τη χρονιά, αλλά και πολύ μεγάλη κίνηση και καθυστερήσαμε πολύ για να φτάσουμε στην πόλη.

Λίγο πριν νυχτώσει λοιπόν, φτάσαμε στην πόλη και ψάξαμε για το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει. Διαπιστώσαμε ότι βρισκόταν σε μια πολυκατοικία τύπου σοβιετικού μπλοκ, που δεν μας προδιάθεσε θετικά η εξωτερική της όψη και η σκάλα που ανεβήκαμε για να φτάσουμε στο διαμέρισμα. Όμως το διαμέρισμα εσωτερικά ήταν πολύ μοντέρνο, άνετο και καθαρό, τα δε παιδιά που το είχαν ήταν εξαιρετικά.
Εμένα με είχε πιάσει μία κούραση από την οδήγηση – που να ήξερα τι μου επιφυλάσσει το μέλλον - οπότε ψωνίσαμε τα απαραίτητα από ένα μίνι μάρκετ της γειτονιάς και την βγάλαμε στο διαμέρισμα με σπιτική μακαρονάδα!!! Ούτως ή άλλως είχαμε μπροστά μας 2 ημέρες για να δούμε το Σιμπίου.

 

[vasiliss]

Ημέρα 7η: Σιμπίου

Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στο Σιμπίου και κυρίως στην παλιά του πόλη.
Όμως θα πρέπει να περιμένει για λίγο γιατί στην είσοδο του μπλοκ μας βρήκαμε έναν μαλλιαρό σκυλάκο, ο οποίος απέκτησε και όνομα αλλά δεν θυμάμαι ποιο και μην βρούμε σκύλο εμείς, κολλάμε.

Αφού καταφέραμε και ξεκολλήσαμε τα παιδιά, βρήκαμε μία θέση πάρκινγκ για το αμάξι μας και ξεκινήσαμε την βόλτα μας. Ήλιος χαρά θεού και ξεκινάμε την βόλτα μας από την οχύρωση της πόλης και τους πύργους που έχουν απομείνει από αυτήν.
Έπειτα μέσα από τα στενάκια κατευθυνόμαστε προς την μεγάλη πλατεία με τα εντυπωσιακά μπαρόκ κτίρια (μεταξύ αυτών και το μουσείο Μπρούκενταλ). Χαρακτηριστικό των κτιρίων οι σοφίτες με τα μικρά παράθυρα που είναι γνωστές ως «τα μάτια της πόλης».

Κατευθυνόμαστε προς τον «πύργο του συμβουλίου» και από την μικρή καμάρα κάτω από αυτόν, περνάμε στην μικρή πλατεία. Χαρακτηριστικό αξιοθέατό της η πρώτη μεταλλική γέφυρα στη Ρουμανία, η «γέφυρα των ψεμάτων». Ο θρύλος λέει ότι όποιος ψεύδεται την ώρα που περνά από πάνω της αυτή τρίζει σαν να είναι έτοιμη να πέσει. Ένας ανιχνευτής ψέματος λοιπόν κατασκευασμένος το 1859.

Μετά από αυτή την πρώτη αναγνωριστική περιήγηση, είπαμε να δούμε και την πόλη από ψηλά. Οι λίγες πληροφορίες μου, έλεγαν ότι αυτό θα το καταφέρναμε από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της πόλης. Μπήκαμε στην εκκλησία, χαζέψαμε λίγο, πληρώσαμε για την είσοδο στο καμπαναριό και πήραμε την ανηφόρα. Στην αρχή η στριφογυριστή σκάλα έχει πέτρινα σκαλοπάτια, από κάποιο ύψος και μετά γίνεται πολύ στενή και ξύλινη. Καθώς ανηφορίζαμε λοιπόν, αποφάσισε να χτυπήσει η καμπάνα του ρολογιού. Ότι πάθαμε ένα σοκ να σας πω, ότι μας κόπηκαν τα ύπατα, κάναμε κανένα πεντάλεπτο για να συνέλθουμε; Περάσαμε έπειτα δίπλα από τις καμπάνες και τους μηχανισμούς και φτάσαμε στο ψηλότερο δυνατό σημείο.
Από κάτω ακριβώς τα χρωματιστά κεραμίδια της στέγης του ναού, η μικρή και η μεγάλη πλατεία, ο πύργος του συμβουλίου και η πόλη να απλώνετε ως πέρα μακριά.

Οι βόλτες στην πόλη συνεχίστηκαν και στην «κάτω πόλη» για να γνωρίσουμε την πόλη καλύτερα, μέχρι που δεν μας βαστούσαν άλλο πια τα πόδια μας και είπαμε να επιστρέψουμε για ολιγόωρη ξεκούραση.

Είχαμε ήδη φτάσει στην έκτη μας ημέρα στη Ρουμανία και την επόμενη θα έληγε η βινιέτα των 7 ημερών που είχαμε πληρώσει στα σύνορα, οπότε είπαμε να την ανανεώσουμε από σήμερα για να μην ψάχνουμε την τελευταία μέρα. Πήραμε τηλέφωνο την Amalia, την σπιτονοικοκυρά μας και μας είπε ότι μπορούσαμε να το κάνουμε σε αρκετά βενζινάδικα στην πόλη. Μετά από λίγο ψάξιμο, στο τρίτο βενζινάδικο καταφέραμε να φέρουμε σε πέρας την αποστολή μας οπότε ήσυχοι πια μπορούσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Πριν βγούμε για να δούμε την πόλη και το βράδυ, είπαμε να πάμε έως το μουσείο Astra ή αλλιώς το μουσείο του χωριού. Η ώρα ήταν περασμένη, σε καμιά ώρα θα νύχτωνε, οπότε δεν πληρώσαμε στην είσοδο και περιτριγυρίσαμε στον υπέροχο αυτό χώρο με παραδοσιακά σπίτια και όχι μόνο από διάφορες περιοχές της Ρουμανίας. Τόσο πολύ μας άρεσε ώστε αποφασίσαμε ότι την επόμενη θα ερχόμασταν ξανά εδώ για να απολαύσουμε τον χώρο καλύτερα αλλά και να δούμε τα σπίτια και τα υπόλοιπα κτίρια πως ήταν εσωτερικά, καθώς τώρα ήταν κλειδωμένα.

Έπειτα συνεχίσαμε με βραδινή βόλτα στην όμορφα φωτισμένη πόλη και αναζήτηση του εστιατορίου που θα μας προσφέρει επιτέλους ένα πολύ καλό γεύμα με γεύσεις της χώρας, που δυστυχώς δεν το είχαμε ακόμη γευθεί στη Ρουμανία. Εγώ περιμένω να δοκιμάσω την φασολάδα μέσα σε ένα καρβέλι ψωμί που πολλοί βλέπω να τρώνε όλες αυτές τις ημέρες. Τραπέζι έξω για σήμερα, το πρώτο μας μετά από τόσες κρύες νύχτες, ωραία θέα προς την γέφυρα των ψεμάτων, αλλά δυστυχώς οι ευχές μας για ένα ξεχωριστό φαγητό δεν ευοδώθηκαν. Η πόλη το βράδυ ήταν μαγική, όταν όμως έχεις μαζί σου δύο μικρά παιδιά, τα πολλά ξενύχτια απαγορεύονται.

Αν κατέτασσα τις τρεις πόλεις που είχαμε μέχρι τώρα επισκεφτεί, στην πρώτη θέση θα έβαζα τη Σιγκισοάρα, στη δεύτερη το Σιμπίου και τρίτο θα άφηνα το Μπρασόβ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άσχημο, αλλά οι δύο προηγούμενες πόλεις στην κυριολεξία με μάγεψαν.

 

[Sassenach77]

Αν κατέτασσα τις τρεις πόλεις που είχαμε μέχρι τώρα επισκεφτεί, στην πρώτη θέση θα έβαζα τη Σιγκισοάρα, στη δεύτερη το Σιμπίου και τρίτο θα άφηνα το Μπρασόβ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άσχημο, αλλά οι δύο προηγούμενες πόλεις στην κυριολεξία με μάγεψαν.

Συμφωνώ απόλυτα!

 

[vasiliss]

Ημέρα 8η: Paltinis – Adventure Park - μουσείο Astra - Sibiu

Το Paltinis είναι ένα ορεινό θέρετρο της περιοχής με αρκετά ξενοδοχεία και χειμερινές δραστηριότητες. Νομίζω ότι την επίσκεψη σε αυτό μας την πρότεινε ο συνάδελφος της γυναίκας μου, οπότε αφού δεν ήταν μακριά, είπαμε να δοκιμάσουμε να πάμε έως εκεί, αφού είχαμε βάλει στο μάτι και κάτι ακόμη στην περιοχή.

Χαλαρά πράγματα και σήμερα. Βρε μπας και είμαι από τη Θεσσαλονίκη και δεν το ξέρω, δεν με αναγνωρίζω.

Το Paltinis απέχει 45 λεπτά από το Σιμπίου. Ανηφορίζοντας το βουνό, η ρουμάνικη φύση για μία ακόμη φορά μας εντυπωσιάζει. Περάσαμε δάση, ορεινά λιβάδια με αγελάδες και πρόβατα να βόσκουν αμέριμνα και φτάσαμε στον «οικισμό». Ο οποίος δεν είναι βέβαια οικισμός αλλά σκόρπια ξενοδοχεία για τους, ντόπιους κυρίως φαντάζομαι, τουρίστες του χειμώνα. Σε αντίθεση με την Ποιάνα Μπρασόβ, εδώ δεν κυκλοφορεί ψυχή, εκτός από εμάς και ελάχιστους ακόμη. Τα ξενοδοχεία είναι όλα κλειστά οπότε δεν μπορούμε να πιούμε ούτε έναν καφέ. Ευτυχώς που έχουμε προνοήσει να φέρουμε σνακ μαζί μας για φαγητό, γιατί ούτε και για να φάμε βρήκαμε τίποτα.

Απογοητευμένοι, κάναμε μια μικρή βόλτα μέσα στο δάσος και αποχωρήσαμε. Φαντάζομαι ότι η εποχή και η απόσταση από το Σιμπίου δεν ευνοούν τον τουρισμό κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, όμως το χειμώνα πιστεύω πως θα είναι πολύ όμορφα εδώ με αρκετό κόσμο αν κρίνω από τα ξενοδοχεία που συναντήσαμε. Τσεκ λοιπόν για μια επόμενη χειμερινή εξόρμηση στην περιοχή.

Όταν έψαχνα τι θα κάνουμε στο Μπρασόβ, έπεσα στο Adventure Park Brasov. Δεν είχα ξαναδεί ή κάνει κάτι παρόμοιο και είπα να το εντάξουμε σε αυτά που θα κάναμε σε αυτή την εκδρομή, κυρίως βέβαια για τις μικρές. Το είπα λοιπόν στα παιδιά και αυτά ανυπομονούσαν πότε θα πάμε εκεί, καθώς τα σκαρφαλώματα ήταν και είναι από τις αγαπημένες τους «αθλητικές» δραστηριότητες.

Στο Μπρασόβ λοιπόν ο βροχερός καιρός μας απέτρεψε από το να επισκεφτούμε αυτό το πάρκο δραστηριοτήτων. Κάνανε μια μικρή παρόμοια διαδρομή στο Dino Park, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να κατευνάσει τον πόθο τους για την περιπέτεια. Έξω λοιπόν από το Paltinis είναι το Arka adventure park. Είναι λίγο πιο μικρό, αλλά αφού χάσαμε το άλλο και αυτό τους φαίνεται μια χαρά.

Και εδώ ο κόσμος είναι λίγος οπότε έχουμε όλες τις διαδρομές για εμάς. Όχι και όλες βέβαια, καθώς ο εκπαιδευτής μας λέει σε ποιες διαδρομές μπορούν να μπουν τα παιδιά, καθώς είναι μικρά ακόμη. Υπήρχε ειδική σήμανση, αν θυμάμαι καλά με βάση το ύψος. Όχι ότι τον πολύ ακούσανε βέβαια, καθώς η ενασχόλησή τους με την αναρρίχηση τους είχε δώσει μεγάλη αυτοπεποίθηση και έτσι δοκιμάζουν και κάποιες πιο δύσκολες πίστες. Με την δική μας ανοχή και επίβλεψη βέβαια.
Πριν την εκδρομή σκεφτόμουν να μπω κι εγώ στις διαδρομές, όμως η σύντομη ενασχόληση μου με το «σπορ» στο Dino park με έκανε να καταλάβω ότι περνώντας τα χρόνια, ο φόβος αρχίζει να φωλιάζει μέσα μου.



Μετά από 2-3 ώρες με δυσκολία ξεκολλήσαμε τα πιτσιρίκια από εκεί. Είχαμε ακόμη μία ανειλημμένη υποχρέωση να πραγματοποιήσουμε. Δεν μας έφτασε η βραδινή βόλτα στο μουσείο του χωριού, οπότε αποφασίσαμε να επαναλάβουμε την επίσκεψή μας σε ώρες λειτουργίας που θα μπορούσαμε να δούμε και τα κτίρια ανοιχτά.
Για εμάς λοιπόν μια δεύτερη φορά ήταν εκ των ων ουκ άνευ.

Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος με πολύ όμορφη φύση γύρω του και θέλει αρκετή ώρα αν θέλεις να περιηγηθείς παντού. Τα σπίτια και τα εκθέματα είναι τοποθετημένα ανά γεωγραφικές περιοχές και τι πιο ωραίο από έναν μεγάλο περίπατο μέσα στο δάσος, δίπλα από λιμνούλες και ποταμάκια.


Οπ μια νύφη!!!

Η φύλακας του χώρου περνά την ώρα της πλέκοντας.

Μου αρέσουν πολύ τα λαογραφικά μουσεία και θαυμάζω πολύ την επινοητικότητα των απλών ανθρώπων και το πως καταφέρνουν να προσαρμόζονται και να αντλούν από το περιβάλλον γύρω τους, χωρίς να το καταστρέφουν.

Αφού εξαντλήσαμε τον χρόνο μπαίνοντας σε όλα τα κτίρια που μπορούσαμε, μέχρι που οι άνθρωποι έκλεισαν και μας έδιωξαν ευγενικά, επιστρέψαμε στο διαμέρισμα για ολίγη ξεκούραση μέχρι να κάνουμε την τελευταία βόλτα μας στην πόλη το βράδυ.

Το Σιμπίου είναι πολύ όμορφο και το βράδυ ακόμη πιο ατμοσφαιρικό. Σουλατσάραμε πάνω κάτω και πέρα δώθε και διαπιστώσαμε ότι ακόμη ένα φεστιβάλ προετοιμαζόταν σε αυτή την πόλη. Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι αυτή την φορά ήταν ένα μεσαιωνικό φεστιβάλ που θα ξεκινούσε την Παρασκευή αλλά εμείς δυστυχώς δεν θα ήμασταν εκεί να το παρακολουθήσουμε.
Που να ξέραμε τότε ότι τελικά μετά από 3 χρόνια, η τύχη θα μας έφερνε πάλι σε αυτή την πόλη και ότι τελικά θα βλέπαμε και αυτό το φεστιβάλ στο Σιμπίου.

Αφού η τύχη δεν μας ήθελε με την παραδοσιακή ρουμάνικη κουζίνα, είπαμε αυτό το βράδυ να κινηθούμε σε ασφαλέστερα μονοπάτια και έτσι καθίσαμε στην πιτσαρία που βρισκόταν δίπλα από την γέφυρα των ψεμάτων, για το τελευταίο δείπνο μας στην πόλη.

 

[vasiliss]

9η ημέρα: Βουκουρέστι.

Πριν ξεκινήσουμε για την πρωτεύουσα, είπαμε να κάνουμε μία τελευταία πρωινή βόλτα στην πόλη του Sibiu και επ’ ευκαιρία να ανανεώσουμε τις προμήθειές μας σε φαγητό για τον δρόμο.
Ο σκύλος της γειτονιάς μας, μας περίμενε για λίγα τελευταία χάδια. Τώρα που τον ξαναβλέπω, διαπιστώνω πως πολύ μοιάζει με τον σκυλάκο που υιοθετήσαμε λίγους μήνες αργότερα.



Έξω από έναν φούρνο της παλιάς πόλης γινόταν λαϊκό προσκύνημα, οπότε στηθήκαμε κι εμείς στην ουρά, προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα για τον δρόμο και κινήσαμε για το Βουκουρέστι.

Το αρχικό σχέδιο έλεγε ότι θα πηγαίναμε στο Βουκουρέστι μέσω του Transfagarasan, του πολύ όμορφου αυτού ορεινού δρόμου που είχε φτιάξει τη δεκαετία του 1970 σαν στρατιωτικό δρόμο ο Τσαουσέσκου, με το ανάλογο βέβαια τίμημα σε ανθρώπινες ζωές. Η γυναίκα μου όταν άκουσε για βουνά, στροφές και ότι είναι ο δεύτερος δρόμος με το μεγαλύτερο υψόμετρο στη Ρουμανία, φοβήθηκε για τα παιδιά ότι θα ζαλίζονταν και θα είχαμε προβλήματα. Τι θέλω κι εγώ και τα λέω όλα, πρέπει να αφήνω μερικά πράγματα για έκπληξη.
Τέλος πάντων είπα να το αφήσω και αυτό για την επόμενη φορά. Ρε λες να το έκανα επί τούτου για να ξαναπάμε;
Τελικά, η προοπτική να διασχίσουμε τον Transfagarasan, ήταν ένας σοβαρός λόγος για να κανονίσω να πάμε δεύτερη φορά στη Ρουμανία το 2018. Όπου καταφέραμε να τον περάσουμε τότε, αλλά η κακοκαιρία στην κορυφή δεν μας άφησε να τον ευχαριστηθούμε όπως θέλαμε. Ίσως σε ένα τρίτο ταξίδι στη χώρα να καλύψουμε όσα κενά μας έμειναν.

Στο Βουκουρέστι είχαμε κλείσει δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο που βρισκόταν στον περιφερειακό του Βουκουρεστίου, γιατί το είχαν οι συγγενείς του γνωστού μας. Αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης διαπιστώσαμε τελικά, αλλά ευτυχώς εκείνες τις ημέρες η πόλη ήταν άδεια από τους κατοίκους της, οι οποίοι φαντάζομαι θα ήταν σε διακοπές και έτσι κινηθήκαμε και παρκάραμε εύκολα στο κέντρο και τις δύο αυτές ημέρες.

Αργά σχετικά το απόγευμα ξεκινήσαμε για την πρώτη επίσκεψη μας στο κέντρο της πόλης. Κινηθήκαμε έτσι χωρίς σχέδιο στο κέντρο της πόλης όλο το απόγευμα. Η αλήθεια είναι ότι μας εντυπωσίασαν τα μπαρόκ κτίρια του κέντρου, χωρίς όμως να γνωρίζουμε τι ήταν κάθε ένα από αυτά. Απλώς περιπλανιόμασταν με την βοήθεια του χάρτη σε ότι αυτός όριζε ως παλιά πόλη. Για τέτοια οργάνωση μιλάμε.

Όταν βράδιασε για τα καλά και η πείνα είχε κάνει την εμφάνισή της, εντελώς τυχαία βρεθήκαμε στο Caru' cu Bere, το οποίο μας είχαν συστήσει να καθίσουμε οπωσδήποτε για φαγητό εκεί. Τραπέζι όμως δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Κάναμε μερικούς γύρους μήπως και τελικά αδειάσει τίποτα, όμως εις μάτην. Έτσι το αφήσαμε για την επόμενη βραδιά και τελικά φάγαμε στο City Grill. Συνεχίσαμε για μια μικρή ακόμη βόλτα στη νυχτερινή παλιά πόλη, η οποία πλημμύριζε από κόσμο που ερχόταν να διασκεδάσει στα πολυπληθή μπαρ, όμως εμείς έπρεπε να γυρίσουμε πίσω νωρίς, καθώς τα μικρά με το ζόρι κρατιούνταν όρθια.

 

[psilos3]

Πολύ ωραίο και το καλοκαιρινό Βουκουρέστι έστω κι αν υστερεί αισθητά σε σχέση με όλα όσα ωραία μας έδειξες στα προηγούμενα κεφάλαια.
Καλά για το Caru' cu Bere δε το συζητώ, είναι ότι καλύτερο έχω δει σε εστιατόριο σε ταξίδι ίσως, ωστόσο το να βρεις τραπέζι χωρίς κράτηση είναι σχεδόν απίθανο όπως αναφέρω και στη δική μου ιστορία για το Βουκουρέστι, άλλο που εμείς το πετύχαμε στις λεπτομέρειες...

 

[vasiliss]

Πολύ ωραίο και το καλοκαιρινό Βουκουρέστι έστω κι αν υστερεί αισθητά σε σχέση με όλα όσα ωραία μας έδειξες στα προηγούμενα κεφάλαια.
Καλά για το Caru' cu Bere δε το συζητώ, είναι ότι καλύτερο έχω δει σε εστιατόριο σε ταξίδι ίσως, ωστόσο το να βρεις τραπέζι χωρίς κράτηση είναι σχεδόν απίθανο όπως αναφέρω και στη δική μου ιστορία για το Βουκουρέστι, άλλο που εμείς το πετύχαμε στις λεπτομέρειες...

Να σου πω την αλήθεια, εγώ είμαι περισσότερο άνθρωπος των μικρών πόλεων και της φύσης. Δεν πολυενθουσιάζομαι από τις μεγάλες πόλεις. Συμπαθητικό θα έλεγα το Βουκουρέστι, αλλά έως εκεί. Στην τρίτη μας επίσκεψη στη Ρουμανία, μάλλον δεν θα το εντάξω στο πρόγραμμα μου για περαιτέρω εξερεύνηση.

Τελικά στο Caru' cu Bere καταφέραμε να καθίσουμε την επόμενη ημέρα, αλλά την άποψή μου γι' αυτό θα την γράψω στο επόμενο κεφάλαιο.

Πάντως "Ψηλέ", μην αμελήσεις να επισκεφτείς την επαρχία της Ρουμανίας (Σιμπίου, Μπρασόβ κτλ). Νομίζω ότι αυτά είναι που αξίζουν περισσότερο από την χώρα.

 

[psilos3]

Πάντως "Ψηλέ", μην αμελήσεις να επισκεφτείς την επαρχία της Ρουμανίας (Σιμπίου, Μπρασόβ κτλ). Νομίζω ότι αυτά είναι που αξίζουν περισσότερο από την χώρα.

Είναι σίγουρα ένα από τα επόμενα μου σχεδια και θέλω να το κάνω με καλό καιρό μάλιστα.
Συμφωνώ και το γνωρίζω κι εγώ, αυτά είναι τα ωραία στη χώρα!

 

[vasiliss]

10η ημέρα: Βουκουρέστι.

Τελευταία ημέρα λοιπόν στην πόλη, καθώς την επόμενη έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού για τα πάτρια εδάφη.

Τι θα είχε λοιπόν για σήμερα η ημέρα; Βόλτα στο πάρκο Herăstrău, ψώνια και φαγητό ελπίζαμε στο Caru' cu Bere. Λίγα πράγματα και χαλαρά γιατί η κούραση είχε βαρύνει την οικογένεια. Σήμερα – το 2021 εννοώ - νομίζω ότι θα τους έτρεχα περισσότερο, αφού είναι πλέον αρκετά προπονημένοι όλοι στην ταξιδιωτική ταλαιπωρία.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το πάρκο , το οποίο είναι τελικά πολύ μεγάλο. Όταν στην είσοδό του είδαμε ότι νοίκιαζαν δωρεάν ποδήλατα για δύο ώρες, το βρήκαμε καλή ιδέα να τριγυρίσουμε στο πάρκο με αυτό τον τρόπο. Το πάρκο είναι πολύ όμορφο και μπορείς να περάσεις ευχάριστα αρκετές ώρες εκεί.

Μπορείς να περπατήσεις, να αθληθείς, να κάνεις βαρκάδα, να ποδηλατήσεις, να φας και να πιείς σε κάποιο από τα καφέ εστιατόρια, να δει το αντίστοιχο μουσείο του χωριού που υπάρχει και εδώ κ.α. Εμείς χαζέψαμε για ένα δίωρο που είχαμε στη διάθεσή μας τα ποδήλατα, ήπιαμε και έναν καφέ στο Hard Rock Cafe και κινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας.

Οι φίλοι μας που είχαν επισκεφτεί την πόλη το προηγούμενο καλοκαίρι, μας είχαν μιλήσει για πραγματικές ευκαιρίες στα ψώνια. Εγώ να πω την αλήθεια μου τα βαριέμαι αφάνταστα, όμως πήγα τις γυναίκες τις οικογένειας σε ένα mall εκεί κοντά, να κυνηγήσουν την τύχη τους, χωρίς όμως να βρουν τελικά καμία τρελή ευκαιρία.

Μετά από μία μικρή ξεκούραση στο δωμάτιο και αφού μας έμενε λίγος χρόνος μέχρι το βράδυ, είπαμε να επισκεφτούμε και κανένα μουσείο στην πόλη. Από όλες τις προτάσεις που έπεσαν στο τραπέζι, τα μικρά προτίμησαν το μουσείο φυσικής ιστορίας, οπότε φύγαμε βιαστικά για εκεί, γιατί πλησίαζε η ώρα που αυτό θα έκλεινε.

Το μουσείο ήταν αρκετά μεγάλο και ενδιαφέρον για όλους μας, ο χρόνος όμως που είχαμε ήταν μόνο μια ώρα, η οποία δεν σε έφτανε με τίποτα. Τι να κάνουμε όμως, περάσαμε τα εκθέματα στα γρήγορα, μέχρι που οι φύλακες άρχισαν σιγά - σιγά να μας πιέζουν να τελειώνουμε και βγήκαμε έξω στις 6 το απόγευμα.

Έτσι είχαμε αρκετό χρόνο να συμπληρώσουμε τις βόλτες μας στην πόλη, μέχρι να πάμε για φαγητό στο εστιατόριο. Δεν είχαμε κλείσει τραπέζι όποτε πήγαμε λίγο πριν βραδιάσει εκεί και παρόλα αυτά με το ζόρι μας στρίμωξαν κάπου έξω. Πολλά καλά λόγια είχαμε ακούσει και οι προσδοκίες μας ήταν υψηλές. Να πω όμως ότι ξετρελαθήκαμε από το φαγητό, δεν θα το πω, συν ότι για τα δεδομένα της Ρουμανίας, ήταν ότι πιο ακριβό πληρώσαμε σε όλο το ταξίδι. Πήγαμε μια βόλτα μέσα στο μαγαζί για να δούμε το πραγματικά εντυπωσιακό εσωτερικό του και μετά από μία σύντομη βόλτα στα πλημμυρισμένα από κόσμο δρομάκια, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για τον τελευταίο ύπνο μας στη Ρουμανία.

 

[vasiliss]

11η ημέρα: Επιστροφή.

Η τελευταία ημέρα ήταν δυστυχώς αφιερωμένη όλη στην επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη, όπου θα μέναμε σε συγγενείς, πριν την οριστική επιστροφή στην πόλη μας. Είχαμε μπροστά μας πάνω από 10 ώρες στο δρόμο, καθώς όπως είπαμε και στην αρχή θα γυρίζαμε μέσω Χάσκοβο – Κομοτηνής και όχι μέσω Σόφιας, που θα επιλέγαμε σήμερα και θα μας κέρδιζε καμιά ώρα στο δρόμο.

Έτσι ξεκινήσαμε κατά τις 8.30 ακολουθώντας τον περιφερειακό του Βουκουρεστίου, καθώς πάνω σε αυτόν ήταν το ξενοδοχείο που μέναμε. Ο μεγάλος φόβος μου ήταν για το τι θα συναντήσουμε στη γέφυρα του Δούναβη, στο Ρουσέ, καθώς όπως έχουμε πει εκείνη την εποχή επισκευαζόταν και είχε γενικά πρόβλημα στο να την περάσεις σύντομα. Από αλλού το περιμέναμε όμως και από αλλού μας ήρθε.

Το τι συναντήσαμε στον περιφερειακό, δεν περιγράφεται. Αμέτρητα φορτηγά σε έναν δρόμο «λαβωμένο» από τα τόσα βαρέα οχήματα που κινούνταν σε αυτόν, που από κάποιο σημείο και μετά στένευε και γινόταν με μόνο 2 λωρίδες για άνοδο και κάθοδο μαζί. Σίγουρα χάσαμε πάνω από μία ώρα μέχρι να βγούμε από εκεί. Ίσως αν είχαμε διασχίσει κάθετα το Βουκουρέστι να είχαμε ξεμπερδέψει νωρίτερα. Το θέμα του περιφερειακού πρέπει να είναι προβληματικό γενικά, γιατί μετά από 3 χρόνια που πέρασε από εκεί η μισή μας παρέα σε εκείνο το οδικό, πάλι πρόβλημα αντιμετώπισε.

Με μισή καρδιά πλησιάσαμε τη γέφυρα φοβούμενοι τι θα συναντήσουμε κι εκεί. Όμως για καλή μας τύχη εκείνη την στιγμή είχαν ανοίξει το δικό μας ρεύμα και τα αυτοκίνητα δεν ήταν τόσα πολλά. Έτσι σχετικά σύντομα περάσαμε στη Βουλγαρία και πήραμε τον δρόμο για το Βέλικο Τάρνοβο.

Περνώντας έξω από την πόλη, σε μια παρόρμηση της στιγμής αποφασίσαμε να μπούμε σε αυτή. Τόσες ημέρες στη Ρουμανία δεν είχαμε ευχαριστηθεί το φαγητό και είπαμε να ξαναδοκιμάσουμε την τύχη μας στο Ego, που είχαμε φάει την πρώτη ημέρα και είχαμε μείνει πολύ ευχαριστημένοι. Η γυναίκα μου από τότε είχε και το έλεγε στους φίλους μας τι ωραία είχαμε φάει σε αυτό το εστιατόριο δύο φορές. Και όταν μετά από τρία χρόνια βρεθήκαμε πάλι στην πόλη και ήρθε η ώρα να φάμε, με δισταγμό τους πήγαμε εκεί, φοβούμενοι μήπως είχε κάτι αλλάξει και μας πουν υπερβολικούς. Όμως για μία ακόμη φορά το Ego μας έβγαλε ασπροπρόσωπους.

Η θέα από την βεράντα του εστιατορίου, είναι οι μόνες φωτογραφίες που βγάλαμε εκείνη την ημέρα.

Έτσι κινούμενοι πλέον σε γνωστούς δρόμους και αφού κάναμε και μερικές στάσεις για να ξεμουδιάσουμε και να βάλουμε καύσιμα, καταλήξαμε στη Θεσσαλονίκη μετά τις 11 το βράδυ.

Ένα ακόμη οδικό είχε μόλις τελειώσει και ο σπόρος για τέτοιου είδους ταξίδια στο εξωτερικό είχε πια βαθιά ριζώσει μέσα μας. Από εκεί και στο εξής συνεχίσαμε με όλο και μεγαλύτερα οδικά στο εξωτερικό, κάθε καλοκαίρι, μέχρι που ο «καταραμένος» μας έκοψε την φόρα πέρυσι. Είχα μια μικρή ελπίδα για το καλοκαίρι του '21, αλλά δυστυχώς νομίζω ότι θα είναι δύσκολα τα πράγματα και φέτος.
Οψόμεθα.

Ακολουθεί μικρός επίλογος.

 

[vasiliss]

Επίλογος.

Την ιστορία αυτή πήρα απόφαση να την γράψω πριν από 2-3 χρόνια, περισσότερο ως ένα προσωπικό ημερολόγιο, γιατί τα χρόνια περνούν και οι αναμνήσεις σιγά - σιγά χάνονται. Όμως αφού έγραψα για τις μισές περίπου ημέρες το παράτησα.

Πριν λίγο καιρό, διαβάζοντας την ιστορία της @Grerena για την Πόλη, είπα: «βρε για δες με πόσες λεπτομέρειες θυμάται η Ρένα για το ταξίδι της στην Πόλη κι ας πέρασαν τόσα χρόνια. Εσύ Βασίλη γιατί άραγε δεν θυμάσαι τίποτα για το ταξίδι σου εκεί, ας έγινε και 2 χρόνια αργότερα;; »
Και έπιασα να σκαλίζω τις φωτογραφίες μου με σκοπό να κρατήσω έστω λίγες σημειώσεις γι’ αυτό το ταξίδι και να μην χαθούν οι αναμνήσεις στη δίνη του χρόνου. Σκαλίζοντας λοιπόν θυμήθηκα το ημερολόγιο του πρώτου ταξιδιού στη Ρουμανία και είπα: «Δεν τελειώνω πρώτα αυτό που μου είναι πιο εύκολο;» και να το, έτοιμο πια σε μία ακόμη ταξιδιωτική ιστορία.

Τους λόγους που αυτό το ταξίδι μου έχει μείνει πιο έντονα στο μυαλό τους εξήγησα και στην εισαγωγή της ιστορίας μου. Δεν είναι ότι στην Κωνσταντινούπολη δεν πέρασα καλά, το αντίθετο μάλιστα. Ήταν όμως σαν να περπατούσα σε εντελώς γνωστά μονοπάτια, κι αυτό με χάλασε κάπως. Η πλημμελής οργάνωση λοιπόν αυτού του ταξιδιού, του έδωσε στις αναμνήσεις μου αυτή την βαρύτητα που έχει.

Ένα χρόνο πριν από εμάς, είχε πάει στη Ρουμανία ένα φιλικό ζευγάρι με τα παιδιά του, που τους φιλοξενούσαν και τους ξεναγούσαν φίλοι τους, στο Βουκουρέστι και το Μπρασόβ. Όταν γυρίσαμε και ανταλλάξαμε εντυπώσεις και πληροφορίες, έμειναν έκπληκτοι από το πόσα πολλά είχαμε δει εμείς, σε αντίθεση με αυτούς που έμειναν στα πολύ βασικά. Ήταν η αφορμή λοιπόν για να αποφασίσουν ότι από τότε και στο εξής θα μας ακολουθούν σε όσα οικογενειακά ταξίδια κάνουμε στο εξωτερικό. Και μέχρι σήμερα τα έχουν καταφέρει αρκετά καλά.

Αξίζει η Ρουμανία για να της αφιερώσεις χρόνο σε ένα οδικό ταξίδι;

Όχι δεν αξίζει να της αφιερώσεις χρόνο μόνο σε ένα ταξίδι. Εμείς ήδη τη έχουμε επισκεφτεί 2 φορές και σχεδιάζω κάποτε να της αφιερώσω τουλάχιστον μία εβδομάδα ακόμη, για μέρη που θέλω πολύ να επισκεφτώ στα βόρεια και δυτικά της χώρας. Βέβαια σε πολλούς Ρουμάνους που λέγαμε και τις δύο φορές ότι είμαστε από την Ελλάδα, μας κοιτούσαν με απορία και μας ρωτούσαν γιατί αφήσαμε καλοκαιριάτικα την Ελλάδα και πήγαμε στη Ρουμανία!!! Άντε να τους εξηγήσεις τώρα ότι αυτό που εσύ θεωρείς δεδομένο, για τους άλλους ίσως φαντάζει ενδιαφέρον και «εξωτικό».

Εγώ πάντως έχοντας γυρίσει σε ικανοποιητικό βαθμό, σχεδόν όλες τις βαλκανικές χώρες, πιστεύω ότι με πρώτη την Κροατία, δεύτερη η Ρουμανία έχει πολλά να δώσει στον ταξιδιώτη. Με το πλεονέκτημα έναντι στην Κροατία, ότι είναι αρκετά φτηνότερη.

Τα καλύτερα σημεία για εμένα της εκδρομής ήταν η φύση της και οι πόλεις: Σιγκισοάρα, Σιμπίου, Μπρασόβ (με αυτή τη σειρά). Το Βουκουρέστι το λες συμπαθητικό, αξίζει να του αφιερώσεις 1-2 ημέρες, αλλά δεν καίγομαι να το εντάξω σε επόμενη επίσκεψή μου στην χώρα.

Αν σχεδίαζα το ταξίδι αυτό σήμερα τι θα αφαιρούσα;

Δεν θα αφαιρούσα τίποτα, αντιθέτως θα πρόσθετα πολλά ακόμη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τις πρώτες διανυκτερεύσεις θα τις έκανα στο Βουκουρέστι και την επιστροφή θα την έκανα από Τιμισοάρα, βάζοντας κάποιους ενδιάμεσους προορισμούς. Το σκεφτόμουν και τότε αυτό, αλλά κάποιοι στο φόρουμ με απέτρεψαν, λέγοντάς μου ότι θα είναι πολύ κουραστικό και δεν θα απολαύσουμε τίποτα. Όμως καλώς ή κακώς αυτός είναι ο τρόπος που ταξιδεύουμε εμείς, τρέχοντας.
Βέβαια και η χαλαρότητα έχει την χάρη της, κυρίως όταν έχεις μικρά παιδιά και άφθονο χρόνο.

Αυτά λοιπόν για το πρώτο μας ταξίδι στη Ρουμανία. Σειρά είχε στο μυαλό μου η Τουρκία. Όταν θα βρω χρόνο, σκεφτόμουν, πρέπει να στύψω το μυαλό μου και ανασύρω τις αναμνήσεις μου για την επίσκεψη μας το 2014 στην ανατολική Θράκη. Και που ξέρετε, αν οι αναμνήσεις αυτές είναι πολλές, ίσως να φτιάξουν και μία ταξιδιωτική ιστορία.

Βέβαια λέω είχε γιατί ο @ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ η @Klair και ο @psilos3 μου έβαλαν φυτιλιές να κάτσω και να γράψω για τις 3 ημέρες μου στην Ιορδανία, που η αλήθεια είναι μου φαντάζει πιο εύκολο και σύντομο. Ποιος ξέρει; Θα δούμε τι από τα δύο θα προκριθεί και αν τελικά κάτι καινούριο προκύψει.

Υγεία, αισιοδοξία και πολλά ταξιδιωτικά όνειρα εύχομαι σε όλους.



……………...........................................….......................…………….ΤΕΛΟΣ……………..........................................................................…………….

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

@vasiliss όταν η θέληση είναι μεγάλη,οι δυσκολίες δεν μπορεί να ναι μεγάλες...Θα μου δώσεις μεγάλη χαρά να την δω γιατί είναι μεγάλο απωθημένο η Ιορδανία.
Όπως και να έχει συγχαρητήρια για την ιστορία σου.Μεχρι πρότινος η Ρουμανία δεν μου έλεγε τπτ,από άγνοια μου βέβαια.Ιδωμενη όμως από την δική σου ιστορία καθώς και από όλες των μελών την βλέπω πολύ διαφορετική!