Ινδία Ρατζαστάν-Η γή των Βασιλιάδων

[guess]

Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2011 που ψαχνόμασταν να κάνουμε ένα ταξιδάκι. Η αδερφή μου είναι στο Κατάρ εδώ και 6 χρόνια αλλα δεν την είχα επισκεφτεί ακόμη. Ηταν ακριβά τα εισιτήρια και όλο το αφήναμε παραπίσω. Εγώ ήθελα να το συνδυάσω και με κάποιον άλλον ενδιάμεσο προορισμό έτσι και άρχισα να ψάχνω πιθανούς προορισμούς. Η Ινδία ήταν η καλύτερη περιπτωση για την τιμή που ψάχναμε. Το θέμα ήταν αν θα συμφωνούσαν και οι υπόλοιπες της παρέας. Η απόφαση πάρθηκε πολύ γρήγορα και έτσι κλεισαμε με 480 ευρω για Νοέμβριο μια εβδομαδα στην Ινδία και στην συνέχεια 5 μέρες Κατάρ.

Στην Ινδία θα επισκεπτόμασταν την περιοχή Ρατζαστάν. Η ανυπομονησία ήταν μεγάλη και περιμέναμε πως και πώς να περάσουν οι μήνες. Είχα πάρει πολλές πληροφορίες από το siteείχαμε πάρει και τα χαπάκια μας για τη μαλάρια και επιτέλους ο Νοέμβρης έφτασε. Πρώτη στάση στο Κατάρ όπου μείναμε μερικές ώρες πήραμε και την αδερφή μου και ξεκινήσαμε 4 κοπέλες για Δελχί. Είχα διαβάσει ότι το αεροδρόμιο στο Δελχι είναι τριτοκοσμικό και ήμουν προετοιμασμενη για διαφορετικο θέαμα από αύτο που αντίκρισα δηλ ενα αεροδρόμιο ολοκαίνουριο, καθαρό και υπερσύγχρονο.. Ρε παιδιά σίγουρα στο σωστό μέρος είμαστε λέω? Μετά έμαθα ότι μόλις πρίν λίγους μήνες είχε ξεκινήσει να λειτουργεί. Από την Ελλάδα είχαμε κλείσει με ένα Ινδικό πρακτορείο ένα πακέτο που περιελάμβανε μετακινήσεις, ξενοδοχεία, ξεναγήσεις, μία διαδρομή με τρένο και διανυκτέρευση και μία εσωτερική πτήση. Όλα αυτά με 320 ευρω η καθεμιά μας.
Ο οδηγός μας περίμενε για να ξεκινήσουμε κατευθείαν για Τζαιπούρ. Ο καιρός μουντός που στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν συννεφια. Σύντομα όμως καταλάβαμε ότι δεν ήταν σύννεφα αλλα νέφος. Με τόσα εκατομμύρια πληθυσμό καθόλου παράξενο. Μετά από 6 ώρες φτάσαμε εξουθενωμένες στην Τζαιπούρ. Ξεκουραστήκαμε και μετα πήγαμε για φαγητο και μια βόλτα στην πόλη.

Την επόμενη είχαμε ξεναγηση στο Amber fort όπου ανεβήκαμε με τους ελέφαντες. Μετά βόλτα στην ρόζ πόλη με τον ξεναγο και επίσκεψη στα αξιοθεατα της. Ειχαμε και λίγο ελέυθερο χρόνο να περπατήσουμε την πόλη, να παζαρέψουμε στα πολυάριθμα μαγαζάκια, να βγάλουμε φωτογραφίες. Παντού χρώματα και αρώματα. Εκεί είναι η χαρά του φωτογράφου. Η κουμπάρα μου που ασχολείται με την φωτογραφία είχε απίστευτο υλικό. Οι γυναίκες με τα πολύχρωμα σάρι, οι μικροπωλητές με τις πραμάτειες του στοιβαγμένες στο δρόμο, οι αγελάδες που αμέριμνες περπατουν μέσα στην μέση εμποδίζοντας μηχανάκια και αμάξια, τα παιδάκια από το σχολείο με τις στολές τους χαμογελαστα όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό. Από την άλλη οι ζητιάνοι να σε παρακαλάνε για λίγες ρούπιες, οι άστεγοι να κοιμούνται στα πεζοδρόμια, τα παιδάκια ξυπόλητα να τρέχουν μέσα στα λασπόνερα, στους δρόμους να επικρατεί ένα κομφούζιο με αμαξια, αγελάδες, μηχανάκια, ρίκσο όλα αυτά στον ίδιο δρόμο να προσπαθούν να περάσουν χωρίς να συγκρουστούν. Και κόρνα, πολύ κόρνα, και βρωμιά πολύ βρωμιά.. Μας έκανε εντύπωση ένα παιδάκι ξυπόλητο στο δρόμο περίπου εναμισι χρονών και ένα μηχανάκι να περναει πανω από τα ποδαράκια του. Το παιδάκι να κλαίει και κανείς να μην είναι μαζί του. Να περάσεις τον δρόμο απέναντι δεν είναι εύκολη υπόθεση.. Μετά μας πήγε ο ξεναγος να δούμε πως φτιάχνουν τα περίφημα Ινδικά χειροποίητα χαλιά. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε την όλη διαδικασία. Φοβερα χαλιά μεταξωτα, μάλλινα, με υπέροχα χρώματα για όλα τα γούστα. Μετά βέβαια προσπαθούσαν να μας πουλήσουν αλλα τελικα δεν αγοράσαμε. Συγκριτικά με Ελλάδα ήταν πολύ φτηνότερα αλλα δεν είχαμε τόσα χρήματα. Ακομη και με κάρτα πλήρωνες και στο έστελναν σπίτι σου στην Ελλάδα. Το μόνο που πήραμε ήτανε από ένα σάρι η καθεμιά μας.

Το βράδυ φορέσαμε τα καινούρια μας σάρι και ξεκινήσαμε για το Chokhi Dhani. Εκει είναι ένας χώρος αρκετά έξω από το κέντρο της Τζαιπούρ όπου πληρώνεις είσοδο για να μπείς και μέσα στην τιμή είναι και το φαγητό. Επίσης έχει διαφορες δραστηριοτητες, χορούς παραδοσιακούς, βόλτα με καμήλα, βαρκαδα σε μια μικρη λιμνούλα κλπ. Είναι πολύ ωραία!! Εμεις κατά την εισοδό μας είχαμε 2 επιλογές φαγητού. Real Rajastan menu και Multi Ethnic menu. Λέμε μιας και βρισκόμαστε Ρατζασταν επιβάλλεται να δοκιμάσουμε τοπικές γευσεις. Τι το θέλαμε.. Μπήκαμε σε μια αίθουσα που είχε και ζωντανη μουσικη και σου έφερναν από ένα στρογγυλό δίσκο πού είχε πολλά μπωλάκια με διάφορα φαγητά. Φαινόταν πολύ δελεαστικά όλα αλλα μόλις δοκιμάσαμε βγάζαμε καπνούς. Ετρωγα και δεν καταλάβαινα την γεύση από την πολύ καούρα. Τελικά καταλήξαμε να χορτάσουμε με κατι ψωμακια και με ρύζι. Και το παγωτο στο τέλος ωραιο. Γενικά στο Ρατζασταν το παραδοσιακό φαγητό είναι χωρίς καθόλου κρέας αρα αν είστε κρεατοφαγοι και δεν τρώτε καυτερα αφήστε το καλύτερα. Μετα περιηγηθήκαμε στους χώρους για φωτογραφίες και δραστηριότητες. Συνεχώς είχαμε και ένα πλήθος από πίσω να μας ακολουθει για να βγαλουν φωτογραφία μαζί μας. Τους φαινότανε περίεργο λευκες να φοράνε σάρι. Τα παιδάκια ήθελαν να μας ακουμπησουν να μας μιλήσουν. Οι άνθρωποι πολύ φιλικοί και χαμογελαστοι παρόλες τις δυσκολίες επιβίωσης που περνάνε.

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[guess]

Επόμενη πρωί αναχώρηση για Άγκρα. Στην διαδρομή σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες γυναίκες που δούλευαν στα χωράφια με τα πολυχρωμα σάρι και άλλες που κουβαλούσαν δεμάτια στα κεφάλια. Μόλις μας είδαν μας κάλεσαν στο σπίτι τους. Δεν γνώριζαν αγγλικά αλλα λίγο με νοήματα λίγο με τον οδηγό μας που ήξερε λίγα αγγλικά συνεννοηθήκαμε. Πήγαμε σε ένα μικρό χωριουδάκι όπου οι λιγοστοί κάτοικοι περίεργοι μαζεύτηκαν γύρω μας όλο χαρά. Οι γυναίκες πήγαν να φορέσουν τις επίσημες στολές τους που φοράνε μόνο στους γάμους για να τις βγάλουμε φωτογραφία. Μέτα μας κάλεσαν να καθίσουμε μαζί τους για πρωινό. Αρνηθήκαμε ευγενικά και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Σε κάποιο σημείο είδαμε πάρα πολύ κόσμο μαζεμένο και μουσική δυνατά. Ρωτήσαμε τον οδηγό και μας είπε ότι ετοιμάζουν γάμο. Σταμάτησε για να δούμε. Ηταν ένας μεγάλος χώρος με πολλές σκηνές όπου μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι και 49 νύφες καθεμια σε ξεχωριστή σκηνή. Εκείνη τη μέρα θα γινότανε 7 γάμοι. Μπήκαμε σε μια σκηνή να δούμε την ετοιμασία μιας από τις νύφες. Ηταν μια πολύ μικρή κοπέλα πολύ όμορφη με γαλανά μάτια πράγμα σπανιο για Ινδή. Δεν φαινότανε και ιδιαίτερα χαρούμενη που θα παντρευόταν, πώς να ήταν άλλωστε αν την παντρεύουν με το ζόρι από μικρή και μάλιστα με καποιον που διαλέγουν για εκείνη. Προχωρήσαμε πιο κάτω με την μόνιμη συνοδεία από το τσούρμο με τους Ινδους που όλο περιέργεια τρεχαν σαν τις μύγες από κοντά μας και είδαμε μια μεγάλη εξεδρα και από κάτω πολλές καρέκλες. Εκεί θα γινόταν οι γάμοι. Μας κάλεσαν να καθίσουμε μπροστά για να παρακολουθήσουμε το γάμο αλλα δυστυχώς θα γινόταν σε 3 ώρες και έπρεπε να φύγουμε. Στο δρόμο αφού είχαμε προχωρήσει λίγο είδαμε πάνω σε μια άμαξα στολισμένη τους γαμπρούς ντυμένους με φορεσιές και κάτι περίεργα καπέλα να πηγαίνουν στον γάμο. Πρίν φτάσουμε Αγκρα σταματήσαμε για ξενάγηση στην πόλη φάντασμα Fatehpur Sikri.
Φτάσαμε Άγκρα και πήγαμε στο ξενοδοχείο που ήταν πολύ κοντά στο περίφημο Ταζ Μαχάλ. Είχαμε σκοπό να πάμε να τραβήξουμε το Ταζ Μαχαλ φωτογραφίες το ηλιοβασίλεμα και την επόμενη το πρωί να πάμε να το δούμε με την ησυχία μας. Αυτό δεν έγινε γιατι μας είπαν ότι έχει ένα τεράστιο τείχος γύρω που δεν μπορείς να το δείς αν δεν μπείς από την πύλη. Έτσι πήγαμε για φαγητό και μετά ύπνο για να ξυπνήσουμε πολύ πρωι να δούμε το Ταζ Μαχαλ το χάραμα. Είμασταν από έξω πρίν ακόμη ανοιξει σύμφωνα με συμβουλή και του ξεναγού μας για να αποφύγουμε τις ουρές. Δυστυχώς εκείνη τη μέρα είχε συννεφιά και ομίχλη και έτσι δεν θα μπορούσαμε να τραβήξουμε τις φωτογραφίες που θέλαμε. Ξεχωριστή ουρά για τους Ινδούς και άλλη για τους υπόλοιπους τουρίστες και φυσικά διαφορετική τιμή και το εισιτήριο. Αυστηρός έλεγχος για να μπούμε μέσα. Είχαμε τσίχλες σε ένα τσαντάκι και μας τις κρατησαν. Και αυτό για να μην μασάμε και μετα ρίξουμε κάτω και μολύνουμε το μνημείο. Πλήρωνες για να χρησιμοποιήσεις κάμερα και παρόλλα αυτά το βίντεο επιτρεπότανε εώς ένα σημείο. Πρίν πλησιάσουμε στον περιβάλλοντα χώρο του μνημείου έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας και αυτό για να μην χαλάει το μάρμαρο. Ευτυχώς ο ξεναγός μας είχε προνοήσει και μας είχε πάρει ποδονάρια. Είχε χώρο να αφήσεις τα παπούτσια αλλά με τέτοιο χαμό δεν νομίζω να τα ξαναβρίσκαμε.. Πήραμε παπουτσάκια στο χέρι λοιπόν και πήγαμε να θαυμάσουμε από κοντά το υπέροχο μαυσωλειο και την θέα από εκεί στον ποταμό Γιαμούνα. Είναι ειρωνία να υπάρχει ένα τέτοιο μεγαλοπρεπές δημιούργημα που τόσο πολύ προστατεύουν σε μια τόσο βρώμικη και άσχημη πόλη. Εάν δεν ήταν αυτό δεν νομίζω να πλησίαζε τουρίστας. Όταν φεύγαμε ουρές από μουσουλμάνους πήγαιναν προς το μαυσωλείο. Ηταν μια γιορτή των μουσουλμάνων και όλοι πήγαιναν να προσκυνήσουν σε ένα τζαμί που είχε μέσα στον περιβάλλοντα χώρο. Έξω είχε μαγαζάκια με σουβενίρ που σε τραβούσαν να αγοράσεις. Μετά από παζάρια πήραμε κάποια ωραία αναμνηστικά. Από εκεί μετά πήγαμε για μια ξενάγηση στην πόλη, στο μικρό ταζ μαχαλ απομίμηση του μεγάλου και στο Agra Fort στο οποίο αποφασίσαμε να μην μπούμε μιας και το 75% ήταν υπο ανακαίνιση και ήταν μη επισκέψιμο. Πήγαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο που μας σύστησε ο ξεναγός και ήταν πράγματι το πιο ωραίο που φάγαμε στην Ινδία. Το κοτόπουλο ταντούρι και κάτι πιτούλες που λέγονται νααν ήταν φοβερά.

 

[guess]

Αργά το απογευμα μας συνόδευσαν ο ξεναγος με τον οδηγό στον σταθμό τρένου από όπου θα φεύγαμε για Βαρανάσι και θα φτάναμε το πρωί. O σταθμός άθλιος με πολλά ποντίκια. Θέλαμε να πάμε τουαλέτα αλλα αφου μας είπε ο ξεναγός ότι μεσα στο τρένο είναι καλες είπαμε να τον ακουσουμε. Λεει στα βαγόνια που θα είστε θα είναι τουρίστες καθώς επίσης και καλής κάστας Ινδοι αρα δεν θα έχετε πρόβλημα. Ερχεται το τρένο και μπαίνουμε να νακτοποιηθούμε. Τα βαγόνια με ένα πολύ στενό διαδρομο και κρεβατια πανω κάτω που ανα 4 χωρίζονταν με κουρτίνες. Δυστυχώς δεν μας είχαν βάλει μαζι αλλά τουλάχιστον είμασταν απέναντι. Εμείς πάντως ούτε τουρίστες είδαμε ούτε Ινδούς ανώτερης τάξης. Οι περισσότεροι ταλαίπωροι και κάποιοι πολλοί ηλικιωμένοι που θα πήγαιναν το τελευταίο τους ταξίδι στο Βαρανάσι να εξαγνιστούν οι αμαρτίες τους. Οι τουαλέτες απερίγραπτες.. Ηθελες γαλοτσες για να μπείς μέσα από τα νερά ή ότι άλλο ηταν τα βρωμόνερα κάτω.. Επίσης απαραίτητο ένα μαντήλι αρωματισμένο γύρω από τη μύτη. Προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε αλλά κάθε τρείς και λίγο πέρναγε ένας Ινδός και φώναζε για τσάι. Είμασταν τόσο κουρασμένες όμως που κάποιες ώρες πέσαμε ξερές. Μετά από 2 ώρες καθυστέρηση λόγω ομίχλης φτάσαμε Βαρανάσι. Το ταξίδι με το τρένο ήταν μια εμπειρία και καλό είναι αν πατε Ινδία να τον επιλέξετε σαν τρόπο μετακίνησης έστω για μία φορά.
Στο Βαρανάσι μας είχε προτείνει το γραφειο που συνεργαστήκαμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχειο εκτός παλιάς πόλης. Εγω όμως ήθελα να μείνουμε σε ξενοδοχείο στην παλιά πόλη με θέα τον Γάγγη. Μου είπε ο πράκτορας ότι εκει τα ξενοδοχεια δεν είναι καλά και όχι πολύ καθαρά. Εγω η έξυπνη επέμενα για εκεί. Μάλιστα του είπα και σε ποιο να μας κλείσει το οποιο ομολογώ ότι στο site δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Φτάνουμε μέχρι ένα σημειο με τα αμαξι και μετά έπρεπε να περπατήσουμε ως τα ghat. Πάλι καλά που είχαν έρθει κατι παιδια και μας κουβάλησαν τις πιο βαριές βαλίτσες γιατι μέσα στην παλιά πόλη δεν ακουμπάς βαλίτσα κάτω. Ο λόγος φυσικά η βρωμια και οι ακαθαρσίες κυρίως από τις αγελάδες. Φτάσαμε στο Palace on Steps που μόνο παλάτι δεν θυμιζε.. Από τον χώρο υποδοχής καταλάβαινες πώς θα είναι και τα δωμάτια. Μας πήγε σε ένα τρίκλινο στρίμωξε και ένα βρωμερό ράντζο μέσα και μας άφησε. Δεν έχετε κατι καλύτερο λέμε? Αυτό είναι πολύ καλό μας λέει. Η μούχλα στους τοίχους και η βρώμα δεν περιγράφεται. Ούτε οι πρίζες δεν λειτουργούσαν. Κάναμε παράπονα και έφεραν ηλεκτρολογο και εφτιαξε μία. Να φεύγαμε δεν γινότανε γιατί είχε ήδη πληρώσει το πρακτορείο. Να καναμε παράπονα στον πράκτορα πάλι δεν γινότανε μιας και μας είχε προειδοποιήσει. Το μόνο καλό ήταν το μπαλκονάκι και η θέα! Επίσης είχαμε και 24 ώρες το 24ωρο ηλεκτρισμό. Αυτό το έγραφε στην κάρτα του ξενοδοχείου και μας έκανε εντύπωση. Μας είπε ξεναγός ότι στην πόλη δεν έχουν ρεύμα όλη μέρα και τα ξενοδοχεία χρησιμοποιούν και γεννήτριες γιαυτο το λόγο.
Πάμε για φαγητό στο Vaatica café που είχε πολύ ωραία πίτσα και μηλόπιτα με παγωτο. Το απόγευμα ξενάγηση στην πόλη και επίσκεψη στην κοντινή πόλη Σαρνάθ όπου 2.500 χρόνια πριν πρωτοδίδαξε ο Βούδας. Επισκεφτήκαμε και το μουσείο καθώς και κάποιους ναούς. Μετά επιστροφή στο Γάγγη για να παρακολουθήσουμε το μοναδικό θέαμα της θρησκευτικές ινδουιστικής τελετής Αάρτι. Οι πιστοί χιλιάδες να τραγουδούν και να προσεύχονται όλοι μαζί και ο ποταμός γεμάτος λουλούδια με κεριά αναμμένα. Κάποτε έβλεπα στην τηλεόραση την Μάγια Τσόκλη στο Βαρανάσι και μου είχαν αποτυπωθεί οι εικόνες εκείνες στο μυαλό. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάποια μέρα θα είμαι και εγώ εκει..
Πρωινό ξύπνημα για βαρκάδα στον Γάγγη. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να θαυμάσουμε την ιερότερη πόλη της Ινδίας και μία από τις αρχαιότερες κατοικήσιμες πόλεις του κόσμου. Τα κτίρια γύρω από το Γαγγη επιβλητικά και πανέμορφα. Στα νερά του ποταμού ρίχνουν τις στάχτες των νεκρών αλλα σε κάποιες περιπτώσεις όπως των λεπρών, των νεαρών παιδιών, των αμαρτωλών κλπ απλά τους τυλίγουν σε ένα υφασμα και τους πετάνε στον ποταμό. Και οι νεκρές αγελάδες εκεί καταλήγουν από ότι είδαμε στην βαρκάδα μας. Μού φαίνεται αδιανόητο σε αυτό το τόσο μολυσμένο νερό να πλενονται αυτοί και τα παιδιά, αλλα για αυτούς το ποτάμι είναι ιερο και εκεί εξαγνίζουν τις αμαρτίες τους. Ακόμη και το στόμα τους έπλεναν.. Κάποιοι έκαναν γίογκα στο νερό. Πιο κάτω είδαμε το κρεματόριο και σωρούς από ξύλα. Πετύχαμε και μια καύση νεκρού. Οσο πιο πλούσια η οικογένεια τόσο πιο πολλά τα ξύλα. Είδαμε και τα υπαίθρια πλυντήρια όπου πλένουν τα σεντόνια πετσέτες ρούχα μέσα στο ποτάμι και μετά τα απλώνουν πάνω στο χώμα. Εκει μας είπε ξεναγός ότι πλένουν και τα σεντόνια-πετσέτες των ξενοδοχείων. Κάναμε το σταυρό μας που είχαμε πάρει τα σεντονάκια μας από Ελλάδα. Μετά από την τόσο γεμάτη με εικόνες βόλτα μας πήγαμε να περπατήσουμε στην παλιά πολη και να επισκεπτούμε τον Χρυσό Ναό αφιερωμένο στο θεό Σίβα. Περάσαμε από εξονυχιστικό έλεγχο να μπούμε στην είσοδο ως ένα σημείο. Φωτογραφικές μηχανες και κάμερες απαγορευότανε και τις αφήσαμε σε ένα μαγαζί που μας είπε ο ξεναγος. Να μπείς στο εσωτερικό του ναου επιτρέπονταν μόνο στους Ινδούς. Στην παλιά πόλη η βρώμα είναι αφόριτη. Ομολογώ ότι περίμενα στο Βαρανάσι να μην αντέχεται η μυρωδιά από την καύση των νεκρών αλλά δίπλα στο ποτάμι δεν μύριζε άσχημα. Στην παλιά πόλη όμως μέσα στα σοκάκια χωρίς να κλείνεις μύτη δεν την έβγαζες καθαρή. Κυκλοφορούσαν οι αγελαδες που καθώς περνούσες δίπλα τους σου έριχναν και μια ανάποδη με την ουρά τους. Πάντού άφηναν το στίγμα τους με τις τουρτίτσες και έπρεπε να έχεις το νού σου που πατάς. Σε κάποια σημεία εντόσθια από ζώα με μιλιούνια από μύγες πάνω. Και τα ποντικάκια μέσα και έξω από τα μαγαζιά. Ευτυχώς είχαμε πάρει από Ελλάδα φουλάρια τα οποία αρωματίζαμε και τα φοράγαμε στη μύτη. Σαν τους ταλιμπάν κυκλοφορούσαμε. Το βράδυ ξανά βόλτα στα ghats οπου είχε και ένα φεστιβαλ με τραγούδια παραδοσιακά. Καθήσαμε λίγο και μετα αράξαμε για λίγο στα σκαλια στις όχθες του Γαγγη. Εκει είδαμε και ένα πτωμα τυλιγμένο με σεντόνι να επιπλέει στο ποτάμι. Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Δεν σας είπα ότι γύρω από τα ξενοδοχείο και γενικά στην παλιά πολη είχε μαιμουδίτσες. Εξω από το δωματιο μας έβλεπες μαιμουδες με τα μωρά τους να πηδάνε από δεντρο σε δέντρο. Το μπαλκονάκι μας στο δωμάτιο ήταν με πλεγμα γύρω-γύρω για να μην μπαίνουν αυτά τα χαριτωμένα ζωάκια. Το βράδυ που κοιμόμασταν ένιωθες ότι ήσουν στην ζούγκλα από τα χοροπηδητα και τις κραυγες από τις μαιμουδες. Το πρωί ξυπνήσαμε μαζέψαμε τα πραγματά μας και λυπημένες αφήσαμε αυτό το υπέροχο δωμάτιο που θα μας μείνει αξέχαστο. Το μεσημέρι θα φεύγαμε για το αεροδρόμιο. Έτσι για να περάσει η ώρα πήγαμε να παρουμε αναμνηστικα στην αγορά. Έκείνη τη μέρα ήταν μια μεγάλη Ινδουιστική εορτή και γινότανε χαμός. Ο ποταμός ασφυκτικά γεμάτος από πιστούς. Χιλιάδες Ινδοί να έρχονται κατά πανω μας και να μην μπορούμε να περπατήσουμε, να μας ακουμπούν παντού και να μας πιέζουν να ψωνίσουμε. Όλο αυτό σε συνδιασμό με τη ζέστη και τη βρώμα μας έκανε να το βάλουμε στα πόδια και να παμε στο ξενοδοχειο ώσπου να έρθει η ώρα να φύγουμε. Κατά την γνώμη μου μια διανυκτέρευση στο Βαρανάσι αρκεί. Αυτό προυποθέτει ότι φτάνεται πρωί για να έχετε την μέρα ελευθερη.
Απόγευμα φτάνουμε στο αεροδρόμιο από όπου θα φεύγαμε με εσωτερική πτήση για Δελχί. Φτάνουμε μία ώρα νωρίτερα. Πολύ μικρό το αεροδρόμιο. Μας ανακοινώνουν ότι θα έχουμε καθυστέρηση 2 ώρες περίπου λόγω προβλήματος του αεροπλάνου. Είχαμε γνωρίσει έναν ευκατάστατο Ινδό που πήγαινε Ντουμπάι όπου δουλεύει και τον ρωτήσαμε αν συμβαίνει συχνά. Μας είπε ότι έχει ταξιδέψει άλλες 2 φορές με την εταιρεία και την προηγούμενη φορά που είχε καθυστέρηση ήταν γιατί είχαν μπεί ποντίκια στην μηχανή και είχαν φάει τα καλώδια.. . Μετά από αυτό εμείς λέμε να μπούμε ή να μείνουμε μια μέρα ακόμη στο υπέροχο ξενοδοχείο στο Γάγγη?? Όπως καταλαβαίνεται προτιμήσαμε την πτήση και όλα πήγαν καλά. Το Δελχί δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να το δούμε. Σταματήσαμε σε ένα πολύ κυριλέ εστιατόριο-μπάρ για φαγητό που μας πρότεινε οδηγός. Ακριβό για Ινδία και ενώ εως τώρα δεν με είχε πειράξει το φαγητό στην Ινδία, εκεί την επόμενη είχαμε και οι 4 πρόβλημα. Στο Δελχί περάσαμε και από περιοχές πολύ περιποιημένες και καθαρές που δεν θύμιζαν τίποτα από όσα είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες. Υπνο και το πρωί έφτασε η ώρα για αναχώρηση. Μετά από την τετράωρη πτήση φτάσαμε στο Κατάρ όπου θα μέναμε 5 μέρες στην αδερφή μου. Φανταστείτε πως νιώσαμε μετά το πολιτισμικό σοκ που πάθαμε στην Ινδία.. Στο Κατάρ πάθαμε την πλάκα μας με την χλιδή που είχε σε μαγαζιά αμάξια ξενοδοχεία κλπ. Αλλά ας μην επεκταθώ στο Κατάρ γιατί αφορά άλλη ιστορία.
Κλείνοντας να πώ ότι στην Ινδία για να περάσεις καλά πρέπει να είσαι σε καλή ψυχολογία να μην είσαι της καλοπέρασης και πολύ περίεργος με την καθαριότητα. Αν διακωμωδήσεις και λίγα τα απρόοπτα που σίγουρα θα σου συμβούν και κοιτάξεις την ομορφιά της χώρας, τους χαμογελαστούς ανθρώπους, χωρίς να σταθείς μόνο στην βρωμιά που επικρατεί παντού θα περάσεις όμορφα. Και το κυριότερο θα εκτιμήσεις πολλά πράγματα όπως το νερό, τα φαί , τον ηλεκτρισμό, την στέγη που εώς τώρα τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμας τα θεωρούσαμε δεδομένα. Όπως πολύ σωστά είχα διαβάσει και στο travelstories την Ινδία η θα την λατρέψεις ή θα την σιχαθείς. Εγώ παντως ένιωσα και τα δύο και σίγουρα θα ήθελα να επιστρέψω κάποια στιγμή να επισκεφτώ ένα άλλο κομμάτι της.

 

[renata]

ομορφη ιστορια και πραγματικα ετσι ειναι τα πραγματα..
αξιζει να μεινει περισσοτερο καποιος στην τζαιμπουρ και το δελχι-η παλια πολη στο δελχι ειναι αβάσταχτη εμπειριων αλλα ενα κομματι που δειχνει την πραγματικη ινδία.
για τον gagga ποταμο αν αποδεχτουμε την πιστη και την κουλτουρα τους θα καταλαβομε την εννοια του καθαρτηριου ψυχης.
Η ινδια ειναι μια χωρα που σε καλει κοντά της συνεχώς!
ευχαριστουμε.

 

[anny]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες της Ασίας.

 

[varioAthens]

Ωραια ιστορια αν και θα επρεπε να αλλαξει λιγο ο τιτλος γιατι η πλειοψηφια των πολεων που ειδατε ανηκουν στο Uttar Pradesh και οχι στο Ρατζασταν!!

 

[skoumpi]

Μπράβο! Και λίγες φωτογραφίες παρακαλώ......

 

[Κατερίνα.χατζ]

φοβερή η περιγραφή σού ευχαριστούμε! διευκρίνησε σε παρακαλώ σε ποιο ινδικό πρακτορείο απευθυνθεικατε?

 

[mpampis1979]

Αργά το απογευμα μας συνόδευσαν ο ξεναγος με τον οδηγό στον σταθμό τρένου από όπου θα φεύγαμε για Βαρανάσι και θα φτάναμε το πρωί. O σταθμός άθλιος με πολλά ποντίκια. Θέλαμε να πάμε τουαλέτα αλλα αφου μας είπε ο ξεναγός ότι μεσα στο τρένο είναι καλες είπαμε να τον ακουσουμε. Λεει στα βαγόνια που θα είστε θα είναι τουρίστες καθώς επίσης και καλής κάστας Ινδοι αρα δεν θα έχετε πρόβλημα. Ερχεται το τρένο και μπαίνουμε να νακτοποιηθούμε. Τα βαγόνια με ένα πολύ στενό διαδρομο και κρεβατια πανω κάτω που ανα 4 χωρίζονταν με κουρτίνες. Δυστυχώς δεν μας είχαν βάλει μαζι αλλά τουλάχιστον είμασταν απέναντι. Εμείς πάντως ούτε τουρίστες είδαμε ούτε Ινδούς ανώτερης τάξης. Οι περισσότεροι ταλαίπωροι και κάποιοι πολλοί ηλικιωμένοι που θα πήγαιναν το τελευταίο τους ταξίδι στο Βαρανάσι να εξαγνιστούν οι αμαρτίες τους. Οι τουαλέτες απερίγραπτες.. Ηθελες γαλοτσες για να μπείς μέσα από τα νερά ή ότι άλλο ηταν τα βρωμόνερα κάτω.. Επίσης απαραίτητο ένα μαντήλι αρωματισμένο γύρω από τη μύτη. Προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε αλλά κάθε τρείς και λίγο πέρναγε ένας Ινδός και φώναζε για τσάι. Είμασταν τόσο κουρασμένες όμως που κάποιες ώρες πέσαμε ξερές. Μετά από 2 ώρες καθυστέρηση λόγω ομίχλης φτάσαμε Βαρανάσι. Το ταξίδι με το τρένο ήταν μια εμπειρία και καλό είναι αν πατε Ινδία να τον επιλέξετε σαν τρόπο μετακίνησης έστω για μία φορά.
Στο Βαρανάσι μας είχε προτείνει το γραφειο που συνεργαστήκαμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχειο εκτός παλιάς πόλης. Εγω όμως ήθελα να μείνουμε σε ξενοδοχείο στην παλιά πόλη με θέα τον Γάγγη. Μου είπε ο πράκτορας ότι εκει τα ξενοδοχεια δεν είναι καλά και όχι πολύ καθαρά. Εγω η έξυπνη επέμενα για εκεί. Μάλιστα του είπα και σε ποιο να μας κλείσει το οποιο ομολογώ ότι στο site δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Φτάνουμε μέχρι ένα σημειο με τα αμαξι και μετά έπρεπε να περπατήσουμε ως τα ghat. Πάλι καλά που είχαν έρθει κατι παιδια και μας κουβάλησαν τις πιο βαριές βαλίτσες γιατι μέσα στην παλιά πόλη δεν ακουμπάς βαλίτσα κάτω. Ο λόγος φυσικά η βρωμια και οι ακαθαρσίες κυρίως από τις αγελάδες. Φτάσαμε στο Palace on Steps που μόνο παλάτι δεν θυμιζε.. Από τον χώρο υποδοχής καταλάβαινες πώς θα είναι και τα δωμάτια. Μας πήγε σε ένα τρίκλινο στρίμωξε και ένα βρωμερό ράντζο μέσα και μας άφησε. Δεν έχετε κατι καλύτερο λέμε? Αυτό είναι πολύ καλό μας λέει. Η μούχλα στους τοίχους και η βρώμα δεν περιγράφεται. Ούτε οι πρίζες δεν λειτουργούσαν. Κάναμε παράπονα και έφεραν ηλεκτρολογο και εφτιαξε μία. Να φεύγαμε δεν γινότανε γιατί είχε ήδη πληρώσει το πρακτορείο. Να καναμε παράπονα στον πράκτορα πάλι δεν γινότανε μιας και μας είχε προειδοποιήσει. Το μόνο καλό ήταν το μπαλκονάκι και η θέα! Επίσης είχαμε και 24 ώρες το 24ωρο ηλεκτρισμό. Αυτό το έγραφε στην κάρτα του ξενοδοχείου και μας έκανε εντύπωση. Μας είπε ξεναγός ότι στην πόλη δεν έχουν ρεύμα όλη μέρα και τα ξενοδοχεία χρησιμοποιούν και γεννήτριες γιαυτο το λόγο.
Πάμε για φαγητό στο Vaatica café που είχε πολύ ωραία πίτσα και μηλόπιτα με παγωτο. Το απόγευμα ξενάγηση στην πόλη και επίσκεψη στην κοντινή πόλη Σαρνάθ όπου 2.500 χρόνια πριν πρωτοδίδαξε ο Βούδας. Επισκεφτήκαμε και το μουσείο καθώς και κάποιους ναούς. Μετά επιστροφή στο Γάγγη για να παρακολουθήσουμε το μοναδικό θέαμα της θρησκευτικές ινδουιστικής τελετής Αάρτι. Οι πιστοί χιλιάδες να τραγουδούν και να προσεύχονται όλοι μαζί και ο ποταμός γεμάτος λουλούδια με κεριά αναμμένα. Κάποτε έβλεπα στην τηλεόραση την Μάγια Τσόκλη στο Βαρανάσι και μου είχαν αποτυπωθεί οι εικόνες εκείνες στο μυαλό. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάποια μέρα θα είμαι και εγώ εκει..
Πρωινό ξύπνημα για βαρκάδα στον Γάγγη. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να θαυμάσουμε την ιερότερη πόλη της Ινδίας και μία από τις αρχαιότερες κατοικήσιμες πόλεις του κόσμου. Τα κτίρια γύρω από το Γαγγη επιβλητικά και πανέμορφα. Στα νερά του ποταμού ρίχνουν τις στάχτες των νεκρών αλλα σε κάποιες περιπτώσεις όπως των λεπρών, των νεαρών παιδιών, των αμαρτωλών κλπ απλά τους τυλίγουν σε ένα υφασμα και τους πετάνε στον ποταμό. Και οι νεκρές αγελάδες εκεί καταλήγουν από ότι είδαμε στην βαρκάδα μας. Μού φαίνεται αδιανόητο σε αυτό το τόσο μολυσμένο νερό να πλενονται αυτοί και τα παιδιά, αλλα για αυτούς το ποτάμι είναι ιερο και εκεί εξαγνίζουν τις αμαρτίες τους. Ακόμη και το στόμα τους έπλεναν.. Κάποιοι έκαναν γίογκα στο νερό. Πιο κάτω είδαμε το κρεματόριο και σωρούς από ξύλα. Πετύχαμε και μια καύση νεκρού. Οσο πιο πλούσια η οικογένεια τόσο πιο πολλά τα ξύλα. Είδαμε και τα υπαίθρια πλυντήρια όπου πλένουν τα σεντόνια πετσέτες ρούχα μέσα στο ποτάμι και μετά τα απλώνουν πάνω στο χώμα. Εκει μας είπε ξεναγός ότι πλένουν και τα σεντόνια-πετσέτες των ξενοδοχείων. Κάναμε το σταυρό μας που είχαμε πάρει τα σεντονάκια μας από Ελλάδα. Μετά από την τόσο γεμάτη με εικόνες βόλτα μας πήγαμε να περπατήσουμε στην παλιά πολη και να επισκεπτούμε τον Χρυσό Ναό αφιερωμένο στο θεό Σίβα. Περάσαμε από εξονυχιστικό έλεγχο να μπούμε στην είσοδο ως ένα σημείο. Φωτογραφικές μηχανες και κάμερες απαγορευότανε και τις αφήσαμε σε ένα μαγαζί που μας είπε ο ξεναγος. Να μπείς στο εσωτερικό του ναου επιτρέπονταν μόνο στους Ινδούς. Στην παλιά πόλη η βρώμα είναι αφόριτη. Ομολογώ ότι περίμενα στο Βαρανάσι να μην αντέχεται η μυρωδιά από την καύση των νεκρών αλλά δίπλα στο ποτάμι δεν μύριζε άσχημα. Στην παλιά πόλη όμως μέσα στα σοκάκια χωρίς να κλείνεις μύτη δεν την έβγαζες καθαρή. Κυκλοφορούσαν οι αγελαδες που καθώς περνούσες δίπλα τους σου έριχναν και μια ανάποδη με την ουρά τους. Πάντού άφηναν το στίγμα τους με τις τουρτίτσες και έπρεπε να έχεις το νού σου που πατάς. Σε κάποια σημεία εντόσθια από ζώα με μιλιούνια από μύγες πάνω. Και τα ποντικάκια μέσα και έξω από τα μαγαζιά. Ευτυχώς είχαμε πάρει από Ελλάδα φουλάρια τα οποία αρωματίζαμε και τα φοράγαμε στη μύτη. Σαν τους ταλιμπάν κυκλοφορούσαμε. Το βράδυ ξανά βόλτα στα ghats οπου είχε και ένα φεστιβαλ με τραγούδια παραδοσιακά. Καθήσαμε λίγο και μετα αράξαμε για λίγο στα σκαλια στις όχθες του Γαγγη. Εκει είδαμε και ένα πτωμα τυλιγμένο με σεντόνι να επιπλέει στο ποτάμι. Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Δεν σας είπα ότι γύρω από τα ξενοδοχείο και γενικά στην παλιά πολη είχε μαιμουδίτσες. Εξω από το δωματιο μας έβλεπες μαιμουδες με τα μωρά τους να πηδάνε από δεντρο σε δέντρο. Το μπαλκονάκι μας στο δωμάτιο ήταν με πλεγμα γύρω-γύρω για να μην μπαίνουν αυτά τα χαριτωμένα ζωάκια. Το βράδυ που κοιμόμασταν ένιωθες ότι ήσουν στην ζούγκλα από τα χοροπηδητα και τις κραυγες από τις μαιμουδες. Το πρωί ξυπνήσαμε μαζέψαμε τα πραγματά μας και λυπημένες αφήσαμε αυτό το υπέροχο δωμάτιο που θα μας μείνει αξέχαστο. Το μεσημέρι θα φεύγαμε για το αεροδρόμιο. Έτσι για να περάσει η ώρα πήγαμε να παρουμε αναμνηστικα στην αγορά. Έκείνη τη μέρα ήταν μια μεγάλη Ινδουιστική εορτή και γινότανε χαμός. Ο ποταμός ασφυκτικά γεμάτος από πιστούς. Χιλιάδες Ινδοί να έρχονται κατά πανω μας και να μην μπορούμε να περπατήσουμε, να μας ακουμπούν παντού και να μας πιέζουν να ψωνίσουμε. Όλο αυτό σε συνδιασμό με τη ζέστη και τη βρώμα μας έκανε να το βάλουμε στα πόδια και να παμε στο ξενοδοχειο ώσπου να έρθει η ώρα να φύγουμε. Κατά την γνώμη μου μια διανυκτέρευση στο Βαρανάσι αρκεί. Αυτό προυποθέτει ότι φτάνεται πρωί για να έχετε την μέρα ελευθερη.
Απόγευμα φτάνουμε στο αεροδρόμιο από όπου θα φεύγαμε με εσωτερική πτήση για Δελχί. Φτάνουμε μία ώρα νωρίτερα. Πολύ μικρό το αεροδρόμιο. Μας ανακοινώνουν ότι θα έχουμε καθυστέρηση 2 ώρες περίπου λόγω προβλήματος του αεροπλάνου. Είχαμε γνωρίσει έναν ευκατάστατο Ινδό που πήγαινε Ντουμπάι όπου δουλεύει και τον ρωτήσαμε αν συμβαίνει συχνά. Μας είπε ότι έχει ταξιδέψει άλλες 2 φορές με την εταιρεία και την προηγούμενη φορά που είχε καθυστέρηση ήταν γιατί είχαν μπεί ποντίκια στην μηχανή και είχαν φάει τα καλώδια.. . Μετά από αυτό εμείς λέμε να μπούμε ή να μείνουμε μια μέρα ακόμη στο υπέροχο ξενοδοχείο στο Γάγγη?? Όπως καταλαβαίνεται προτιμήσαμε την πτήση και όλα πήγαν καλά. Το Δελχί δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να το δούμε. Σταματήσαμε σε ένα πολύ κυριλέ εστιατόριο-μπάρ για φαγητό που μας πρότεινε οδηγός. Ακριβό για Ινδία και ενώ εως τώρα δεν με είχε πειράξει το φαγητό στην Ινδία, εκεί την επόμενη είχαμε και οι 4 πρόβλημα. Στο Δελχί περάσαμε και από περιοχές πολύ περιποιημένες και καθαρές που δεν θύμιζαν τίποτα από όσα είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες. Υπνο και το πρωί έφτασε η ώρα για αναχώρηση. Μετά από την τετράωρη πτήση φτάσαμε στο Κατάρ όπου θα μέναμε 5 μέρες στην αδερφή μου. Φανταστείτε πως νιώσαμε μετά το πολιτισμικό σοκ που πάθαμε στην Ινδία.. Στο Κατάρ πάθαμε την πλάκα μας με την χλιδή που είχε σε μαγαζιά αμάξια ξενοδοχεία κλπ. Αλλά ας μην επεκταθώ στο Κατάρ γιατί αφορά άλλη ιστορία.
Κλείνοντας να πώ ότι στην Ινδία για να περάσεις καλά πρέπει να είσαι σε καλή ψυχολογία να μην είσαι της καλοπέρασης και πολύ περίεργος με την καθαριότητα. Αν διακωμωδήσεις και λίγα τα απρόοπτα που σίγουρα θα σου συμβούν και κοιτάξεις την ομορφιά της χώρας, τους χαμογελαστούς ανθρώπους, χωρίς να σταθείς μόνο στην βρωμιά που επικρατεί παντού θα περάσεις όμορφα. Και το κυριότερο θα εκτιμήσεις πολλά πράγματα όπως το νερό, τα φαί , τον ηλεκτρισμό, την στέγη που εώς τώρα τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμας τα θεωρούσαμε δεδομένα. Όπως πολύ σωστά είχα διαβάσει και στο travelstories την Ινδία η θα την λατρέψεις ή θα την σιχαθείς. Εγώ παντως ένιωσα και τα δύο και σίγουρα θα ήθελα να επιστρέψω κάποια στιγμή να επισκεφτώ ένα άλλο κομμάτι της.

πολυ ομορφη ιστορια! η τελευταια παραγραφος νομιζω οτι τα λεει ολα! διαβαζω μανιωδως οποια ιστορια βρω για Ινδια κ ανυπομονω να περασουν οι μερες κ να τα ζησω απο κοντα!!!