Ηνωμένο Βασίλειο Ραντεβού στο Manchester :)

[Smaragda53]

[QUOTE="Grerena, post: 927874, member: 1262}

Μπαα! Στα 90s έμειναν. Η εμφάνισή τους ήταν ένα από τα βασικά θέματα συζήτησής μας. Εμείς φορούσαμε καλσόν μέσα απ’ το παντελόνι και αυτές…. όπως τις περιγράφεις ακριβώς. Πως γίνεται; Άλλο DNA υποθέτω.
Δυστυχώς … δεν έχω φωτογραφίες με τις ξε- κάλτσωτες, γιατί είχα μεγάλη λογοκρισία από την παρέα μου. Δεν με άφηναν να βγάζω φωτογραφίες γιατί δεν ήμουν λέει … διακριτική.

Τα ρουχα τους σε ολη τη σχολικη ηλικια ειναι πουκαμισο με κοντο μανικι και τα κοριτσια φουστα με ψηλη καλτσα.
Τους μενει συνηθεια να ψιλοκρυωνουν.
Το βραδυ στα κλαμπ τα κοριτσια δεν κουβαλανε πανωφορι για να μην πληρωνουν τη γκαρνταρομπα.
[/QUOTE]
Στην πραγματικότητα τα κορίτσια τρέμουν σα ψάρια και μελανιαζουν οι γάμπες τους, αλλά το θεωρούνε σεξυ (πανάθεμα τους!)

 

[Grerena]

Ημέρα εξοχής (με ένα χωριό «εποχής» και μια γέφυρα Unesco)
Δεν ξημερώσαμε πολύ καλά. Η Lily αρρώστησε. Μια λοίμωξη που νόμιζε ότι της πέρασε … αναζωπυρώθηκε ξανά. Ψαχτήκαμε για ώρα σκεπτόμενες τι να κάνουμε. Ύστερα από τηλεφώνημα στο γιατρό μάθαμε ότι η λύση είναι μία και μόνη: αντιβίωση. Η αντιβίωση όμως αποτελεί … ανέκδοτο για την Αγγλία. Δεν ξέρω τι θα κάναμε αν η Diana δεν είχε μία αντιβίωση (έτσι .. προληπτικά) στην τσάντα της. Χαλάλι της η όπερα!

Καθυστερημένα αλλά αρκετά ανακουφισμένες ξεκίνησε η σημερινή εξόρμηση. Μια βόλτα στην εξοχή έλεγε το πρόγραμμα, η οποία όμως θα συνδυαζόταν με βόλτα σε ένα χωριό πολύ Αγγλικό και παράλληλα πολύ … Βικτωριανό.

“Victorian Blist Hills Old town” λέγεται το χωριό που θέλαμε να επισκεφτούμε ή μάλλον εγώ ήθελα διακαώς για πάρα πολλούς λόγους. Ο ένας ήταν ότι θεωρούσα ότι ήταν το πλέον χαρακτηριστικό Αγγλικό χωριό “εποχής”. Ένας άλλος ήταν ότι είναι Unesco. Ένας τρίτος ήταν ότι το χωριό αυτό ήταν … μεταλλευτικό. Δεδομένου ότι έχω μεγάλη αδυναμία στο βιομηχανικό τουρισμό…ένα μεταλλευτικό χωριό “εποχής” στην Αγγλική επαρχία (και Unesco) αποτελούσε σχεδόν το καλύτερό μου.

Σκάρτες δυο ώρες και 85 μίλια είχαμε να κάνουμε έως το Blist Hills. Εμείς το κάναμε λίγο παραπάνω γιατί κάναμε και μια στάση για καφέ. Φύγαμε αργά, νύχτωνε και νωρίς οπότε ένα άγχος για το αν θα προλαβαίναμε να δούμε το χωριό το είχα.

Η οδήγηση με Ι.Χ. στην Αγγλική επαρχία ήταν μια εμπειρία για μένα. Όμορφη καταπράσινη η εξοχή αλλά οι επαρχιακοί δρόμοι μου φάνηκαν στενοί και είχα την αίσθηση ότι όλα τα αυτοκίνητα έρχονταν καταπάνω μας.

Δεν φτάνει η «αναποδιά» του δρόμου αλλά είχαμε και άλλες καθυστερήσεις. Συναντήσαμε ένα άλογο! Ναι, και σύμφωνα με τον Αγγλικό κοκ (μας είπε η Zana), όταν συναντάς άλογο στο δρόμο δεν το προσπερνάς γιατί θα τρομάξει, αλλά απλά το ακολουθείς. Δηλαδή ... πόσο συχνά συναντάς άλογο στο δρόμο; (ώστε να αναφέρεται και στον κοκ

Μ’ αυτά και μ’ αυτά στην είσοδο του χωριού φτάσαμε 2:35!!!
Μπήκα μέσα τρέχοντας φοβούμενη ότι παραείχαμε έρθει αργά και πιθανά να μην προλάβουμε ακόμα και το last entry!
«4 εισιτήρια παρακαλώ»
Η κοπέλα που ήταν στην είσοδο έκανε πολλές προσπάθειες για να μην ... εισέλθουμε.
Ακολούθησαν στιχομυθίες του τύπου:
«Μέχρι τις 4 είμαστε ανοιχτά»
-Οκ. 4 εισιτήρια παρακαλώ
«Τα μαγαζιά να ξέρετε κλείνουν στις 3:30»
-Οκ. 4 εισιτήρια παρακαλώ
«Το τρενάκι είναι κλειστό τέτοια ώρα»
-Οκ. 4 εισιτήρια παρακαλώ.
Είδε πόσο αποφασισμένη ήμουν και τελικά πείστηκε να μου κόψει αυτά τα ρημαδοτέσσερα εισιτήρια.
Και η συνέχεια …

Προχωρήσαμε, ανεβήκαμε μια σκάλα, στο τέλος της οποίας υπήρχε μια πόρτα, την οποία ανοίξαμε και …. Σαν πόρτα χρονομηχανής μου φάνηκε, αφού με το που την άνοιξα βρέθηκα σε άλλη εποχή και σε άλλο τόπο.
Βρέθηκα στον κεντρικό δρόμο του χωριού Blists Hill.

Το “Blists Hill Victorian town” χαρακτηρίζεται σαν ένα υπαίθριο μουσείο χτισμένο πάνω σε ένα πρώην Βιομηχανικό συγκρότημα. Εγώ αυτό που είδα ήταν ένα ζωντανό Βικτωριανό χωριό του 19ου αι.

Είχε τα πάντα από καταστήματα. Τράπεζα, αρτοποιείο, ζαχαροπλαστείο, κατάστημα ποδηλάτων, ταχυδρομείο, τυπογραφείο. Η Τράπεζα την ώρα που φτάσαμε δεν λειτουργούσε. Το ζαχαροπλαστείο έκλεινε. Τα υπόλοιπα όμως ήταν ανοιχτά κανονικά με προσωπικό και πελάτες. Βέβαια την ώρα που εμείς μπήκαμε μέσα, που ήταν ήδη αρκετά αργά, πιο πολύ ήταν το προσωπικό παρά οι πελάτες. Μέσα σε αυτή τη μιάμιση ώρα που περιδιαβαίναμε στο χωριό συναντήσαμε ελάχιστους επισκέπτες.

Το χωριό έχει τρεις συνοικίες. Μια περιοχή με σπίτια και καταστήματα βικτωριανής εποχής, μια βιομηχανική συνοικία που παρείχε θέσεις εργασίας στους κατοίκους (σε υψικάμινο και σε εργοστάσιο παραγωγής προϊόντων σιδήρου) και μια εξοχική συνοικία με αγροτόσπιτα και την εκκλησία του χωριού.

Αρχικά ο λόφος Blists ήταν μια βιομηχανική περιοχή αποτελούμενη από υψικάμινους και ορυχεία άνθρακα, σιδήρου και πυροπηλού. Κάποια από τα κτίρια ήταν ήδη μέρος του βιομηχανικού χώρου κάποια άλλα είναι πρωτότυπα κτίρια, που έχουν μεταφερθεί από αλλού στο χώρο.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπεις ένα μουσείο με τα εκθέματά του όπως συμβαίνει συνήθως στα διάφορα υπαίθρια λαογραφικά μουσεία της Ευρώπης, αλλά βλέπεις ένα "ζωντανό" και λειτουργικό χωριό και νιώθεις λίγο σαν "big brother" που έχεις εισχωρήσει στη ζωή αυτών των ανθρώπων που έζησαν σε ένα τέτοιου τύπου χωριό, στη «Βιομηχανική Αγγλία» στις αρχές του αιώνα.

Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις μια γυναίκα να φροντίζει το άλογό της, να ταίζει τα ζώα της, βλέπεις το σιδερά εν ώρα εργασίας, τη δασκάλα του σχολείου στο σχόλασμά της, τον τυπογράφο να δουλεύει.

Ανοίγαμε την πόρτα ενός καταστήματος και ω! Τι έκπληξη! Δεν ήταν απλώς μια ρέπλικα τύπου έκθεμα. Ήταν ένα «ζωντανό» κατάστημα, που λειτουργούσε σαν κατάστημα, με τον ιδιοκτήτη παρόντα, ο οποίος σε καλημέριζε και σε ρωτούσε «Πως μπορώ να εξυπηρετήσω;»

Συναντήσαμε και επαγγελματίες εποχής αλλά και ... επαγγέλματα μιας άλλης εποχής.
Οικοδομικές εργασίες, σιδηρουργεία, χυτήρια, «τροχοποιοί», κηροποιοί, "Άλογα και άμαξες" προς ενοικίαση, “γιακάδες και λουριά”-makers , είδη κυνηγιού.

Σε πολλά από αυτά συναντήσαμε τον τεχνίτη εν ώρα εργασίας. Έτσι πετύχαμε τον σιδερά να δουλεύει...

Και ο τυπογράφος είχε κόσμο την ώρα που το επισκεφτήκαμε...

Εκτός από τα καταστήματα που λειτουργούσαν σαν καταστήματα υπήρχαν και πολλά σπίτια που λειτουργούσαν σαν ... σπίτια. Πολλά έδειχναν να ... κατοικούνται. Έτσι και εμείς ανοίξαμε μια πόρτα που βρήκαμε στο δρόμο μας και ήταν αυτή του αρχιμηχανικού του βιομηχανικού συγκροτήματος του χωριού.

Όπου μας υποδέχτηκε και μας ξενάγησε ο ίδιος ο αρχιμηχανικός και η ... γυναίκα του!

Σε λίγο μπήκαμε στη «βιομηχανική συνοικία» του χωριού.
Εκεί βρισκόταν όλη η γραμμή παραγωγής. Υψικάμινοι, εργοστάσιο, μεταποίηση.

Το συγκεκριμένο χωριό/αξιοθέατο σε συνδυασμό με τη γειτονική γέφυρα που θα βλέπαμε αργότερα ήταν η δική μου επιθυμία. Το θέατρο ήταν της Diana, το Blackpool (μια παραθαλάσσια πόλη) που θα πηγαίναμε αύριο ήταν της Zana και της Lilly ήταν απλά το … reunion. Αυτό το αναφέρω γιατί στο χωριό ένιωθα ότι τις … έσερνα λίγο τις φιλενάδες μου. Έλπιζα ότι θα είναι κάτι που θα τις εντυπωσιάσει. Εμένα με είχε εντυπωσιάσει. Εκείνες όμως; Δεν έβλεπα να “χοροπηδάνε” απ΄τη χαρά τους σαν και μένα. Με τεχνικά επαγγέλματα και ενασχολήσεις στο backround μας (η Diana πιο πολύ), Πολυτεχνίτισσες γαρ, περίμενα και εγώ μια … ευαισθησία με το site. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του χωριού έχοντας τη συγκεκριμένη παρέα.
Ώσπου κάποια στιγμή είδα τη συγκίνηση στα μάτια της Diana! Επιτέλους! Η αρχαία υψικάμινος την είχε “αγγίξει”. Μάλλον όλες μας αφού εδώ ήταν το σημείο που βγάλαμε μια ομαδική selfie.

Προχωρήσαμε προς τα περίχωρα του χωριού. Εδώ τα σπίτια ήταν πιο αραιά χτισμένα. Εδώ ήταν και το σχολείο, εδώ και η εκκλησία.

Είχαμε πια βρεθεί να περπατάμε μέσα στη φύση, όταν μπροστά μας βρέθηκε ένα σπίτι...

Παρόλο που δεν φαινόταν απ’ έξω να έχει σημεία ζωής η Diana επιχείρησε να ανοίξει την πόρτα και ωωωω! Πίσω από την πόρτα βρισκόταν η ιδιοκτήτρια του σπιτιού, η οποία μας καλωσόρισε και μας ξενάγησε σε ένα καθ’ όλα ζεστό και λειτουργικό σπιτάκι. Ως και τζάκι αναμμένο είχε.

Αυτό ήταν το σπίτι ενός μέσου εισοδήματος (απ’ ότι μας είπε η χαμογελαστή Αγγλίδα).
Στη συνέχεια πέσαμε πάνω στο σπίτι του χαμηλού εισοδήματος …

Με τη νοικοκυρά του, να μας υποδέχεται στην αυλόπορτα …

Του πλουσίου το σπίτι δεν το είδαμε. Ήταν κάπου στην κορυφή του λόφου και ήταν δύσκολο τέτοια ώρα κιόλας να ψάχνουμε να το βρούμε.

Περπατήσαμε ως άκρη το χωριό και τα περίχωρά του. Στο γυρισμό η Diana και εγώ ακολουθήσαμε άλλο δρόμο περπατώντας και καλύπτοντας και την τελευταία σπιθαμή του.

Στο τέλος η Diana ακολούθησε τα άλλα κορίτσια και εγώ έμεινα μόνη μου βγαίνοντας έξω μαζί με τον τελευταίο κάτοικο του χωριού.

Συνάντησα τα κορίτσια στο gift Shop. Πρόλαβα και εγώ να ρίξω ένα βλέφαρο και ψώνισα κιόλας κάτι μικροδωράκια φτιαγμένα από τι άλλο; από σίδηρο.

Ήταν αργά και σε μισή ώρα νύχτωνε. Στις 4:00 το μεσημέρι δύει ο ήλιος στην Αγγλία τέλος Νοεμβρίου και στις 4:30 έχει σκοτεινιάσει τελείως. Πίκρα μεγάλη. Προλαβαίναμε δεν προλαβαίναμε να δούμε τη (προαναγγελθείσα) γέφυρα πριν σκοτεινιάσει.

Στη γέφυρα "Iron Bridge" φτάσαμε στις 4:30 και όπως βλέπετε … ήταν ήδη φωταγωγημένη...

Έχει ένα κεραμιδί χρώμα που με τους κίτρινους προβολείς που τη φωτίζουν δείχνει έντονο πορτοκαλί!
Εκπληκτικό σκηνικό!
Μπορεί τελικά να ήταν πιο δύσκολο να την πετύχω … νύχτα και ίσως τελικά να ήταν και πιο ωραία!

Τα της γέφυρας αυτής είχα μάθει στο παρελθόν, όταν έψαχνα τα Unesco της Αγγλίας. Για το ταξίδι τα φρέσκαρα λίγο.
Έτσι, λίγα λόγια για τη γέφυρα…
Πρόκειται για την πρώτη σιδερένια γέφυρα στον κόσμο. Ανεγέρθηκε το 1779 (όπως με σαφήνεια αναγράφεται) πάνω από τον ποταμό Severn, στο Shropshire της Αγγλίας.

Ο σιδηρομάστορας Abraham Darby πρωτοστάτησε στην τήξη του σιδήρου (σε υψικάμινο την οποία τροφοδότησε με οπτάνθρακα), μια διαδικασία που αποτέλεσε πολύ σημαντικό βήμα στην παραγωγή χυτοσιδήρου ως πρώτη ύλη και κατ’ επέκταση και για τη Βιομηχανική επανάσταση.
Αρχιτέκτονας του έργου ήταν ένας ξυλουργός, ο Thomas Pritchard, ο οποίος συναρμολόγησε την κατασκευή με δοκιμασμένες τεχνικές αρμολόγησης … ξυλείας. Χρησιμοποίησε δηλαδή “χελιδονοουρές”, σφήνες, καβύλιες και “δόντια” από χυτοσίδηρο προσδίδοντας έτσι αντοχή και ποιότητα στην κατασκευή.

Η γέφυρα του Darby ήταν η πρώτη στον κόσμο, στην οποία χρησιμοποιήθηκε δομικά ο χυτοσίδηρος και καλλιτέχνες, συγγραφείς, κατάσκοποι και μηχανικοί ήρθαν από όλον τον κόσμο για να θαυμάσουν αυτό το ασύγκριτο κομμάτι αρχιτεκτονικής.
Μετά την κατασκευή της ο χυτοσίδηρος άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως στην κατασκευή γεφυρών, υδραγωγείων και κτιρίων.
Η πρωτοποριακή αυτή γέφυρα ήταν τόσο επιτυχημένη που έδωσε το όνομά της σε ολόκληρη τη δασώδη κοιλάδα που την περιβάλλει, "Iron Bridge Gorge", που σήμερα αναγνωρίζεται ως Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Ωραία όλα αυτά αλλά … πεινούσαμε.
Σε κομβικό σημείο είναι η γέφυρα και ολόκληρη πόλη είναι χτισμένη δεξιά και αριστερά της. Πολλά είναι και τα μαγαζάκια της και όμορφα και γραφικά αλλά είχαμε δρόμο και μάλιστα μέσα στη νύχτα να κάνουμε και … ανάποδα.
Μπήκαμε στο “Eley's Pork Pies” και το … αδειάσαμε. Μια πίτα για τώρα για την καθεμιά και το υπόλοιπο μαγαζί για αργότερα. Δώσαμε συνολικά 35 λίρες για πίτες! Δεν ήταν και φθηνές. Όσες μπορέσαμε τις φάγαμε στο δρόμο.

Κάναμε ένα δυωράκι για να φτάσουμε στο Manchester. Κατά τις 8:00 παρκάραμε.
Μέχρι να ανεβούμε λίγο στο σπίτι, να κάνουμε ένα service, να περπατήσουμε ως το κέντρο, να διαφωνήσουμε εεεε!! να συζητήσουμε εννοούσα, για το που θα πάμε η ώρα είχε φτάσει 9:30.

Τι να μας κάνουν οι Pies; Μας “έπιασαν” για ένα δυωράκι, όσο και το ταξίδι μας για πίσω. Τώρα θέλαμε μια Pub, ένα εστιατόριο, ένα … γυράδικο, κάτι για να φάμε τέλος πάντων.

Βγήκαμε ψάχνοντας λίγο στην τύχη.
Μία λύση ήταν βέβαια να πάμε πάλι στην Chinatown αλλά να μη δούμε και κάτι άλλο;
Η πιο κοντινή γειτονιά ήταν η gay γειτονιά.

Το κεντρικός δρόμος που βρίσκεται πλάι σε κανάλι δεν είχε φαγάδικα. Μόνο bars χορευτικά και μη είχε και πολλούς … κράχτες, στους οποίους δεν υποκύψαμε γιατί εμείς πεινούσαμε, δεν διψούσαμε.
Το πρόβλημα ήταν ότι ήταν λίγο αργά για φαγητό για τα Αγγλικά δεδομένα. Σχεδόν 10:00 το βράδυ και στη γειτονιά που γυρνοβολάγαμε ένα κινέζικο φαστφουντάδικο της κακιάς ώρας ήταν ανοιχτό και μόνο και οι πρώτες … γκρίνιες στην παρέα εμφανίστηκαν.
«Πάμε όπου να ’ναι. Και στο κινέζικο στην ανάγκη»
«Εγώ δεν μπαίνω εκεί μέσα. Να βρούμε κάπου καλύτερα»
«Σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα. Κλείνουν όλα»
Ο από μηχανής θεός εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας και δεν ήταν άλλο από ένα … ινδικό εστιατόριο. Ούτε ο Σούνακ να ήταν! Παραλίγο να μη το δούμε και αυτό γιατί ήταν άδειο από κόσμο. Μόνο μια … Ινδή καθόταν μόνη της και έτρωγε. Καλό σημάδι βέβαια αλλά δεν υπήρχε χρόνος για ψάξουμε στο trip advisor. Είπαμε ήταν 10:00 η ώρα.

«Σερβίρετε;» ρωτήσαμε.
«Μόνο αν παραγγείλετε αμέσως, γιατί ο σεφ σχολάει»
Εντάξει είπαμε και μπήκαμε και καθίσαμε.
Ούτε κατάλογο μας έδωσε, ούτε τίποτα. "Τι έχετε;" ρωτήσαμε.
«Πολλά έχουμε αλλά εσείς “αυτό” θα πάρετε γιατί ΦΕΥΓΕΙ ο σεφ!»
Οκ. "Αυτό" θα πάρουμε τότε.
Το “αυτό” ήταν κοτόπουλο με κάρυ και ρύζι φυσικά. Πήραμε και 2 μπουκάλια κρασί.

Ωραιότατο μου φάνηκε. Ή πεινούσα πολύ ή το Ινδικό της Αγγλίας είναι πιο νόστιμο από της Ελλάδας.
Κλασικά πράγματα. Κοτόπουλο με ρύζι και κάρυ, αλλά δεν νομίζω ότι έχω φάει νοστιμότερο. “Arnero Restaurant” λέγεται το εστιατόριο, το οποίο στην αρχή δεν μας γέμισε το μάτι. Ευτυχώς θα πω, γιατί ήταν προϊόν … τύχης αλλά και λίγης … γκρίνιας και χωρίς αυτές θα τρώγαμε τώρα χάμπουγκερ στο Κινέζικο της γωνίας. Πάντως έτσι για την ιστορία θα πω ότι ήταν λίγο τσιμπημένο, αλλά … χαλάλι του!

Γυρίσαμε σπίτι και αράξαμε στο σαλόνι μας. Καθίσαμε ως αργά τιμώντας το reunion! Πρωταγωνιστής της συζήτησης ήταν το ... ιατρικό σύστημα στην Αγγλίας. Τι θα κάναμε χωρίς την αντιβίωση;
Έτσι έκλεισε η «ημέρα εξοχής»

............................................................. post ......................................................

 

[Grerena]

Λίγο από Manchester
Κάθε πρωί γινόταν επαναδιαπραγμάτευση του προγράμματος. Έτσι και σήμερα το πρωί. Την ώρα που τρώγαμε τις ξαναζεσταμένες πίτες του Iron Bridge Gorge που είχαν περισσέψει από χθες (χάλια ήταν σήμερα) άρχισε μια συζήτηση που εμένα δεν μου άρεσε καθόλου.

«Μήπως σήμερα να πάμε εδώ και όχι εδώ; Μήπως είναι πιο σημαντικό να δούμε αυτό και όχι αυτό; Μήπως να δούμε και το Manchester; Είμαστε ήδη τρεις μέρες στο Manchester και Manchester δεν έχουμε δει»
Έπρεπε συνέχεια να θυμίζω ότι είχαμε πρόγραμμα! Ημερήσια έλεγε το πρόγραμμα για σήμερα και κάποιες προσπαθούσαν να … αποφύγουν την ημερήσια. Δεν ήμουν εγώ μέσα στις κάποιες. Εμένα με ξέρετε.
«Θα το δούμε αύριο το Manchester. Όλη την ημέρα δικό μας. Σήμερα που έχουμε τιμόνι να πάμε κάπου και αύριο που η Zana μας θα φύγει για το σπίτι της θα δούμε και το Manchester με τα ποδαράκια μας», υποστήριζα εγώ.
«Άσε που τον σημερινό προορισμό τον είχε προτείνει η ίδια η οδηγός μας. Κάτι θα ξέρει η Zana περισσότερο από μας, ως μόνιμη κάτοικος Αγγλίας.»
Ύστερα από meeting αποφασίσαμε να μοιράσουμε κάπως τα πράγματα. Θα ξεκινούσαμε με μια πρωινή βολτίτσα στο Manchester και στη συνέχεια θα πηγαίναμε για μεσημεριανή βόλτα και γεύμα στο Blackpool, μια πόλη που απέχει μια ωρίτσα από το Manchester.

Τα διαφορετικά «θέλω» συνέχισαν να πρωταγωνιστούν στο σημερινό πρωινό. Άλλα πράγματα ήθελα να πάω να δω εγώ στο Manchester και άλλα οι φίλες μου.

Έφτασε η ώρα όμως να πω δυο λόγια για το Manchester. Είμαι ήδη το 6ο post της ιστορίας μου και ακόμα δεν έχω «μιλήσει» για την πόλη που μας φιλοξένησε και έδωσε και τίτλο στην ιστορία μου.

Ο χαρακτήρας της πόλης φαίνεται από την πρώτη στιγμή και με την πρώτη ματιά.
Τα κτίρια του Μάντσεστερ εμφανίζουν μια ποικιλία αρχιτεκτονικών μορφών που κυμαίνονται από τη βικτωριανή εποχή μέχρι τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, μεγάλο μέρος της οποίας αντανακλά την περίοδο όπου η πόλη έφερε την επανάσταση στη βιομηχανία. Στο κέντρο της πόλης υπάρχουν ακόμη μύλοι από τους οποίους μερικοί έχουν μείνει σχεδόν ανέγγιχτοι από τότε που έκλεισαν, ενώ άλλοι έχουν επανασχεδιασθεί και μετατραπεί σε πολυκατοικίες και χώρους γραφείων. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια βρισκόταν και το διαμέρισμά μας. Δίπλα σε ένα μύλο, απέναντι από ένα εργοστάσιο και πολύ κοντά σε μια πρώην αποθήκη και νυν ... φοιτητική εστία.

Η θέα από το μπαλκόνι μας είναι τέτοια που δεν σηκώνει αμφιβολίες ότι βρισκόμαστε σε μια πόλη με βαριά βιομηχανική ιστορία...

Το Manchester δίνει όμως και τέτοιες εικόνες ...

Η ιστορία του Manchester ξεκίνησε με τον αστικό οικισμό που αναπτύχθηκε γύρω από την περιοχή (field) του ρωμαϊκού οχυρού (castle) του Mancunium, που ιδρύθηκε περίπου το 79μ.Χ. , στο επονομαζόμενο Castlefield.

Αν κοιτάξεις στο google map το χάρτη του Manchester το πρώτο πράγμα που συλλαμβάνει το μάτι είναι ένα «γαλάζιο σύμπλεγμα» που είναι στην πραγματικότητα ένα δίκτυο καναλιών. Έδειχνε ενδιαφέρον.

Μετά είδα ότι αυτό το δίκτυο καναλιών βρίσκεται σαν «προτεινόμενο να δεις» σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Manchester. Αυτό το ιστορικό αλλά και πολύ όμορφο μέρος βρισκόταν δύο βήματα από το σπίτι μας.
Στο “Castlefield” ήθελα να πάω εγώ.
Εκτός από το δίκτυο καναλιών, η περιοχή φιλοξενεί ένα ρωμαϊκό φρούριο, παλιούς μύλους & αποθήκες, σύγχρονα σπίτια, café, μπαράκια και καταστήματα. Πολύ ιδιαίτερο κομμάτι της πόλης, όμορφο και … ά-χαστο κατά τη γνώμη μου. Και σας είπα ότι ήταν δυο βήματα από το σπίτι μας;

Τα κορίτσια από την άλλη προτιμούσαν να πάνε να δουν τα κλασικά spots της πόλης, όπως Δημαρχείο και Καθεδρικό. Εγώ πάλι από καιρό έχω «κλείσει» από Δημαρχεία και ακόμα περισσότερο από Καθεδρικούς, οπότε όπως καταλαβαίνετε αποφάσισα να “αποσκιρτήσω” από την ομάδα και να πάω να δω τα κανάλια του Manchester by myshelf.

«Θα πεταχτώ μέχρι τα κανάλια και θα σας συναντήσω έξω από τον Καθεδρικό αργότερα»
Κατά βάθος πίστευα ότι μέχρι να ετοιμαστούν θα προλάβαινα να δω τα κανάλια και ότι θα τις προλάβαινα από την αρχή της βόλτας τους. Αλλά λογάριαζα χωρίς το ... κακό μάτι
Με το που έφτασα και πήγα να βγάλω την πρώτη μου selfie ανακάλυψα ότι πάει το σελφοκόνταρο … χάλασε.

Μέχρι εδώ άντεξε. Κρίμα. Ε! Θα αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω την χρονοκαθυστέρηση της φωτογραφικής, η οποία όμως ήταν γενικά μια καθυστέρηση. Μέχρι να βρω τα κατάλληλα σημεία να στήσω τη μηχανή (κολώνες, παγκάκια, πεζούλια), να κάνω τις πρόβες βρίσκοντας το κατάλληλο φωτισμό, να τύχει να μην περνάει κάποιος πεζός στα 5” ή 10” που ρύθμιζα τη μηχανή, όπως καταλαβαίνετε «έφαγα» πάρα πολύ χρόνο.
Ευτυχώς που λόγω της ώρας δεν είχε πολύ κόσμο και μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα ίσως πιο πολύ. Αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω μια πιο διεισδυτική ματιά προκειμένου να ανακαλύψω τα κατάλληλα σημεία και τις κρυφές γωνιές του χώρου ώστε να βγάλω τις τέλειες φωτογραφίες και παράλληλα δεν είχα το άγχος να κάνω γρήγορα για να μην καθυστερήσω της παρέα μου και τελικά ομολογώ ότι πολύ το απόλαυσα. Αν έβρισκα και κανένα cafe θα ήταν τέλεια αλλά παρα-ήταν πρωί …

Το Castlefield είναι η βιομηχανική και ρωμαϊκή καρδιά του Μάντσεστερ. Είναι η τοποθεσία του οχυρού Mamucium ή Mancunium της ρωμαϊκής εποχής, που έδωσε το όνομά του στο Μάντσεστερ. Είναι το τέρμα του καναλιού Bridgewater, του πρώτου βιομηχανικού καναλιού στον κόσμο, που χτίστηκε το 1764, προκειμένου να μεταφέρεται ο άνθρακας από τα ορυχεία στην πόλη. Το Μάντζεστερ άλλωστε είναι γνωστό ότι ήταν μία από τις πρώτες πόλεις που διέθετε σύστημα καναλιών για τη μεταφορά προϊόντων. Εδώ βρίσκεται και η παλαιότερη αποθήκη καναλιού, η οποία άνοιξε το 1779, την ίδια χρονιά που χτίστηκε και η γνωστή μας ποια “iron bridge”.

Το κανάλι περιστοιχίζουν παλιές αποθήκες, βικτωριανά σπίτια, παλιά εργοστάσια και τμήματα από το παλιό Ρωμαϊκό φρούριο. Οι παλιές αποθήκες σήμερα έχουν ανακαινισθεί και μετατραπεί σε γραφεία, καταστήματα, εστιατόρια και μπαράκια.

Πολλές οι διακλαδώσεις των καναλιών με πεζόδρομους να τρέχουν παράλληλα με τα κανάλια, γεφύρια και πολλά ποταμόπλοια-κατοικίες να στολίζουν την ήδη όμορφη περιοχή.

Παλιά και νέα γεφύρια διασταυρώνονται με επιτυχία. Καινούρια προσθήκη αποτελεί η “Merchant’s bridge”. Η “Merchant’s bridge” χτίστηκε μόλις το 1996 από αρχιτεκτονική εταιρεία εξειδικευμένη στο χτίσιμο γεφυρών. Αυτή η κομψή καμάρα από βαμμένο λευκό ατσάλι είναι στην πραγματικότητα πιο φαρδιά στη μέση παρά στα άκρα, επειδή αναμενόταν ότι οι πεζοί θα ήθελαν να σταματήσουν στη μέση για να απολαύσουν τη θέα. Η γέφυρα έχει κερδίσει σειρά αρχιτεκτονικών βραβείων.

Και δεν φτάνει όλο αυτό το ζόρι που τραβούσα με τις φωτογραφίες, αλλά το «κακό μάτι» στη συνέχεια έκανε το …masterpiece του. Την ώρα που ήμουν πάνω στη Merchant … λίγο το κασκόλ, λίγο τα γυαλιά ηλίου, λίγο τα πρεσβυωπίας, λίγο το κινητό, λίγο το κρύο … κάπου είχα πολλά να διαχειριστώ και έτσι … τα κόκκινα ωραία γυαλιά πρεσβυωπίας μου (που είχα πάρει από τη Δρέσδη το καλοκαίρι) μπλουμ πέσανε μέσα στο κανάλι. Ήττα μεγάλη.
Ευτυχώς που έχω μεγάλο ταλέντο στη φωτογραφία .... αλλιώς πώς θα τραβούσα τις μετέπειτα αριστουργηματικές φωτογραφίες, χωρίς να βλέπω και τόσο καθαρά;

Να κάπου εδώ βρίσκονται τα γυαλάκια μου ...

Βιομηχανικό κτίριο; Σύγχρονο Bauhaus ίσως; Σίγουρα όμως όμορφο. Τόσο απλό και τόσο όμορφο …

Μια κλήση πήρα από τη Lilly ... «που είσαι;»
«Έρχομαι σε λίγο»
«Μόλις φτάσεις κοντά στον Καθεδρικό πάρε τηλέφωνο να βρεθούμε»
Κουτσά στραβά έπρεπε να πάω και στο ως το ραντεβού μας … (ας είναι καλά τα zoom στο χάρτη)

Πέρασα κάτω από γεφύρια …

Διέσχισα την κεντρική Deansgate street …

Πέρασα μέσα και από τις Χριστουγεννιάτικες αγορές …

Και λίγο πριν συναντήσω τα κορίτσια έξω από το θέατρο Royal Exchange ίσα που πρόλαβα να στείλω το στίγμα μου … πάει και η μπαταρία. Μόλις 11:00 το πρωί τέλος. Οι χρονοκαθυστερήσεις φταίγανε και … το κακό μάτι βεβαίως, βεβαίως.
Τα βρήκα τα κορίτσια ή μάλλον … αυτές με βρήκανε. Στο πιο κεντρικό σημείο της πλατείας πήγα και στήθηκα ή για να ακριβολογώ … σκαρφάλωσα και σε ένα μνημείο στο κέντρο της πλατείας προκειμένου να με δουν. Και με βρήκε η Zana, η πιο cool της παρέας. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Μετά την επανασύνδεση και για αρκετή ώρα ένιωθα ότι … είχα κάνει κάποια αταξία. Εμ! έφυγα από την παρέα, εμ! Μου έπεσε και η μπαταρία; (λέω εγώ τώρα)

Τα κορίτσια πάλι είχαν πάει βόλτα στο κέντρο του Μάντζεστερ για να δουν Καθεδρικό και Δημαρχείο. Μόνο τον Καθεδρικό είδαν. Το Δημαρχείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης.

Κάναμε μια στάση για street food στη Χριστουγεννιάτικη αγορά, για να φάμε Strudel. Το είδαμε ζεστό ζεστό και το λιμπιστήκαμε. Εγώ πάντως με τη χαρά έμεινα. Καμία σχέση με το … ελληνικό strudel. Ούτε και με το Αυστριακό. Τσάμπα θερμίδες. Δεν τις χάρηκα.

Πήραμε το δρόμο προς το σπίτι μας. Θα παίρναμε το αυτοκίνητο για τη μίνι ημερήσια μας.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι μου φάνηκε … αιώνας. Έχω την αίσθηση ότι κάναμε τα άπειρα ζικ-ζακ, με βήματα αργά και βασανιστικά. Μπορεί να ήταν επειδή βιαζόμουν. Βέβαια πάντα βιάζομαι. Ένιωθα ότι θα νυχτώσει γρήγορα και δεν θα προλάβουμε την ημερήσια μας. Σίγουρα όμως δεν ήταν όλες από την παρέα μου υποστηρίχτριες της εκδρομής που θα ακολουθούσε. Εμένα μου αρκούσε που το ήθελε η Zana, η οδηγός μας. Θα την κάναμε σίγουρα την εκδρομή, απλά το θέμα ήταν το κατά πόσο θα βλέπαμε το Blackpool με το φως της ημέρας.

Κατά τις 2:30 καταφέραμε και φύγαμε ...

.................................... post ……………………………….

 

[chris7]

Θαυμάσια αφήγηση (όπως πάντα), πανέμορφες φωτογραφίες (όπως πάντα) Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Grerena]

Blackpool
To Blackpool είναι ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στη βορειοδυτική Αγγλία και το πλέον αγαπημένο των Βρετανών. Βρέθηκε στην ακμή του το 1ο μισό του 20ου αι. την περίοδο που η εργατική τάξη κέρδιζε ελευθερία και εισόδημα. Τώρα ανταγωνίζεται τις οργανωμένες διακοπές της Μεσογείου έχοντας νέο ρόλο. Έχει στολιστεί με φώτα “Blackpool illuminations” δημιούργησε και το “Golden mile” με ξενοδοχεία και casinos τύπου Las Vegas, κάνει party τα Σαββατοκύριακα και με τις αίθουσες Ballroom και παλαιομοδίτικων ηλεκτρονικών παιχνιδιών που δημιούργησε «χτυπά» τη νοσταλγική διάθεση πολλών τουριστών.

Έτσι, χτύπησε και τη δική μας (νοσταλγική διάθεση). Ας είναι καλά η Zana που μας το πρότεινε, γιατί εγώ τουλάχιστον βλέποντας το σε φωτογραφίες και video στο internet δεν μου γέμιζε το μάτι, αλλά από κοντά ….. ήταν αλλιώς τα πράγματα.

Μία ώρα και κάτι κάναμε να φτάσουμε.
Έφτασε η ώρα να γευτώ και εγώ ένα από τα καλά του να ταξιδεύεις με παρέα που αναλαμβάνει κάποιες ευθύνες. Κοιμήθηκα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Πρωτόγνωρο για μένα (που συνήθως ασχολούμαι με … όλα) να κοιμάμαι και με ... ταξιδεύουν. Τελικά έχει και τα καλά του να ασχολούνται και άλλοι από την παρέα με το διαδικαστικά. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκουραστώ και να ξυπνήσω ανανεωμένη και γεμάτη ενέργεια μετά από αυτό.

Το Blackpool είχε μια απέραντη παραλία. Πιο απέραντη … δεν έχει. Φτάνοντας στη θάλασσα στρίψαμε δεξιά έχοντας τη θάλασσα αριστερά μας και πηγαίναμε και …πηγαίναμε και …πηγαίναμε..

... και σε κανένα τέλος δεν φτάσαμε ποτέ.

Καθ’ όλο το μήκος που κάναμε είχε μαγαζιά, εξοχικές μονοκατοικίες και ξενοδοχειακά συγκροτήματα “παλαιού τύπου”. Τεράστια δηλαδή κτίρια, ρετρό αισθητικής, δεκαετίας ’70 ή του ’60 και πιο παλιά, με πολλά από αυτά να μοιάζουν με κάστρα ή να μου θυμίζουν "μυθιστορηματικά" ξενοδοχεία (σαν αυτά που διαλέγει να μείνει ο "Hercules Poirot", ο διάσημος ντεντέκτιβ «εποχής» , όταν πηγαίνει στην Αγγλική επαρχία).

... και επίσης πολλά casino, Λούνα παρκ και φώτα, πολλά φώτα, τα περίφημα Blackpool Illuminations, τα οποία πραγματικά ήμουν περίεργη για το πως θα φάνταζαν τη νύχτα.

Θα έπρεπε να γυρίσουμε κάποια στιγμή, να πάμε σε κάποιο κεντρικό σημείο, να παρκάρουμε και να βολτάρουμε σε κάποιο κομμάτι της promenade. Έτσι και κάναμε.
Κάναμε αναστροφή και πήγαμε και παρκάραμε κάπου κοντά στο μεγαλύτερο fish&chips-άδικο της περιοχής. Στον "Papas" με το (ελληνικό) όνομα.

Οι Blackpool Illuminations εκτείνονται κατά μήκος της παραλιακής για 6 ολόκληρα μίλια! Το πιο δημοφιλές τμήμα τους για τουρίστες και παραθεριστές είναι το λεγόμενο “Golden mile” και αυτό λόγω του μεγάλου αριθμού αξιοθέατων και δραστηριοτήτων που περιλαμβάνει. Το “Golden mile” έχει τα … πάντα! Δύο θεματικά πάρκα, θέατρα, όπερα, κήπους, πάρκα, υδάτινα πάρκα, ζωολογικό κήπο, Madam Tussaud, ενυδρείο, παραλία, promenade, προβλήτες και ότι άλλο έχει ένα παραλιακό θέρετρο.
Νοέμβριο μήνα εμείς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά παρά μόνο μια βόλτα, φαγητό και φυσικά να απολαύσουμε τα ... φώτα.
Πρώτα όμως θα κάναμε βόλτα και μετά θα τρώγαμε.

Η παραλιακή promenade μοιάζει θα έλεγα αρκετά με τις παραλίες πολλών πόλεων της Β. θάλασσας που έχω επισκεφτεί. Κατά διαστήματα υπάρχουν προβλήτες που εισχωρούν βαθιά μέσα στη θάλασσα, γλάρους να συχνάζουν στη στεριά, εικόνες λίγο παραμελημένων ξενοδοχείων. Η παραλία του Blackpool με μια πρώτη ματιά θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω και καταθλιπτική… ή στην καλύτερη … ρομαντική.

Η ειδοποιός διαφορά με τις … άλλες παραλίες είναι τα μαγαζιά-παιχνιδάδικα, που διαθέτει. Παιχνιδάδικα τύπου Λούνα παρκ, με ηλεκτρονικά παιχνίδια, με τυχερά παιχνίδια, τα οποία από μόνα τους είχαν μια μπουγιόζικη αισθητική αλλά ήταν και λουσμένα μέσα στα φώτα και τα χρώματα.

Εδώ και ώρα είχαμε προσπεράσει τη μια προβλήτα και το πολύ επιβλητικό ξενοδοχείο "Metropole" και κατευθυνόμαστε προς το σημαντικότερο ίσως αξιοθέατο της πόλης και τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της.

Το βασικό ορόσημό του Blackpool είναι ο πύργος του Blackpool ή αλλιώς ο Βικτωριανός “Πύργος του Άιφελ”. Είναι ένας σιδερένιος πύργος 158μ. ύψους, ο οποίος κατασκευάστηκε από περισσότερους από 2.500 τόνους σιδήρου το 1894! Έμπνευση αποτέλεσε προφανώς ο Πύργος του Άιφελ.
Όταν ο δήμαρχος του Blackpool, Sir John Bickerstaffe, βρέθηκε στην Έκθεση του Παρισιού το 1889 εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τον Πύργο του Άιφελ, που ανέθεσε την κατασκευή του “Blackpool Tower” αμέσως μετά την επιστροφή του στην πόλη.

Στη βάση του Πύργου υπάρχει μια αίθουσα χορού καθώς και το τσίρκο “Tower”. Το Blackpool Tower Ballroom, που χρονολογείται και αυτό από το 1894, είναι παγκοσμίως γνωστό για τη μοναδική πίστα του και την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική του και παραμένει μέχρι σήμερα προορισμός για τους λάτρεις του χορού από όλο τον κόσμο.

Όλες οι Χριστουγεννιάτικες αγορές είναι όμορφες και φωτεινές, αλλά του Blackpool είναι πιο ... φωτεινή...

Μία ακόμη ιδιαιτερότητα του Blackpool είναι ότι είναι το μόνο βρετανικό παραλιακό θέρετρο που διαθέτει τρεις προβλήτες. Η παλαιότερη και μεγαλύτερη από τις τρεις προβλήτες του Blackpool, η North Pier είναι του 1863!!! και εκτείνεται για μισό χιλιόμετρο μέσα στη θάλασσα. Η North Pier καυχιέται για την ομορφιά της, η οποία ενισχύεται από τις διάφορες βικτοριανές λεπτομέρειες από σφυρήλατο σίδερο, ένα μπαρ, ένα ολόκληρο θέατρο Art Deco και ένα carousel, που έχει στην άκρη της, αλλά και για το γεγονός ότι έχει επιβιώσει από καταιγίδες, πυρκαγιές και την Ιρλανδική θάλασσα τα τελευταία 160 χρόνια.

Είναι η μόνη προβλήτα του Blackpool, που έχει καταχωρηθεί στη National Trust.
Η National trust είναι η μεγαλύτερη φιλανθρωπική οργάνωση για τη διατήρηση της φύσης στην Ευρώπη.
Εμείς όμως την προβλήτα τη βρήκαμε κλειστή, με ... λουκέτο! Τέλη Νοεμβρίου βλέπετε.

Fish and chips … Ο λόγος που τις προηγούμενες ημέρες δεν είχαμε φάει το εθνικό φαγητό της Αγγλίας ήταν γιατί θέλαμε να το φάμε εδώ, δίπλα στη θάλασσα, στο Blackpool. Ένας άλλος λόγος βέβαια ήταν ότι πιο εύκολα έβρισκες έθνικ φαγητό στο Manchester και λιγότερο το εθνικό.

Πολλές είναι οι επιλογές για φαγητό όταν είναι καλοκαίρι. Λιγότερες είχαμε Νοέμβριο μήνα. Το καλύτερο όμως φαινόταν να είναι από κάθε άποψη στου Papas!

Μπήκαμε και καθίσαμε πλάι στο παράθυρο. Μισοάδειο ήταν όταν μπήκαμε και μέρα ακόμα. Τίγκα όταν φύγαμε και νύχτα.
Το φαγητό ήταν καλό αλλά κυρίως ήταν μπόλικο. Ακόμα και η σαλάτα που πήραμε θέλοντας να φάμε και κάτι σε λαχανικό (που εδώ και 4 ημέρες που είμαστε στη χώρα δεν το είχαμε καταφέρει) είχε μέσα άλλη μια μερίδα fish ως … bonus.
Τα φάγαμε όμως όλα. Κουρκούτι δεν αφήσαμε. Και οι τιμές ομολογώ ότι μου φάνηκαν καλές.

Τελικά βράδυ έπρεπε να έρθουμε στο Blackpool. Τσάμπα αγχωνόμουνα να προλάβουμε να έρθουμε μέρα. Το Backpool νύχτα … πρέπει να το δεις!

Αυτά τα λαμπερά φώτα φωτίζουν την πόλη από το 1879!!!
Εν έτη 1879 σε μια εποχή που οι κάτοικοι φώτιζαν τα σπίτια τους με κεριά το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης αποφάσισε να πειραματιστεί με τον ηλεκτρικό φωτισμό του δρόμου ξεκινώντας με 8 λαμπτήρες κατά μήκος της παραλίας. Αυτή η … «ηλεκτρική ενέργεια» λειτούργησε ως τουριστική attraction και έφερε επισκέπτες στο παραθαλάσσιο αυτό θέρετρο. Οι λαμπτήρες συνήθιζαν τότε όμως να σβήνουν συχνά λόγω της διαρροής νερού της παλίρροιας στους σωλήνες καλωδίωσης από χυτοσίδηρο . Μετά το 1912 ο περίπατος διακοσμήθηκε με 10.000 φωτάκια μέχρι που επεκτάθηκαν αρκετά μίλια κατά μήκος του promenade μετά το 1925.

Το “Blackpool Illuminations” προσελκύει περισσότερους από 3 εκατ. επισκέπτες ετησίως. Μέσα σε αυτούς είμαστε και … εμείς.

Και καλά φάγαμε και Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα απολαύσαμε και θάλασσα μυρίσαμε και μια πόλη Αγγλική "of the beaten path" είδαμε, όλα καλά. Ένα καζίνο χρειαζόμασταν για να έχουμε πλήρως την Blackpool-ιώτικη ατμόσφαιρα, αλλά πάλι καλά να λέω που καταφέραμε και τα υπόλοιπα.

Επιστρέψαμε στο σπίτι. Γύρω στις 8:00 είμαστε πίσω. Νωρίς ήταν ακόμη για να κλειστούμε μέσα.
Μπορεί να είναι Χειμώνας και μάλιστα σε βορινή χώρα αλλά εμείς έχουμε ρυθμούς καλοκαιριού.
Μια νυχτερινή βόλτα στο Manchester για μια μπίρα επιβαλλόταν.

Κάναμε μια διερευνητική βόλτα πρώτα. Πήγαμε σε διάφορες pubs που είχαμε επισημάνει από τα δυο προηγούμενα βράδια, αλλά σήμερα ήταν λίγο πιο ψόφια τα πράγματα.

Οι pups που τα προηγούμενα βράδια ήταν γεμάτες με νεολαία και μουσική και κέφι, σήμερα οι ίδιες ακριβώς είχαν ένα δυο παππούδες μέσα. Έπεσε η πρόταση να πάμε σε ένα cocktail bar, το “Home Run Soul Club” ένα αρκετά «κυριλέ» club του “Clocktower hotel”, αλλά ευτυχώς πρυτάνευσε η λογική και πήγαμε σε μια pub ακριβώς απέναντί του και πολύ κοντά στο σπίτι μας, η οποία ήταν πολύ, πολύ British!

Εγώ πήρα μια μαύρη guiness, που μπορεί να μην είναι πολύ Αγγλική αλλά μου αρέσει η πίκρα της και έχω κολλήσει σε αυτήν. Θα έχω έτσι προπονηθεί όταν θα έρθει η σειρά της Ιρλανδίας.

Κάτι χρηστικό tip για τους καπνιστές: Απαγορεύεται να βγεις έξω για τσιγάρο μαζί με το ποτό σου. It is against the low! Το τσιγαράκι έξω και το ποτό μέσα! Δύσκολα τα πράγματα. Περίεργοι περιορισμοί. Γι’ αυτό όταν οι Άγγλοι έρχονται Ελλάδα … του δίνουν και καταλαβαίνει!

Πολύ μου άρεσε αυτή η ημερήσια. Μια πόλη σαν το Blackpool το πιο πιθανό είναι να μην την επέλεγα ποτέ σαν προορισμό αν βρισκόμουν χωρίς τη Zana στην περιοχή, αλλά πολύ χαίρομαι που τελικά την είδα. Πίστεψα ότι έκανα μια εκδρομή σε off the beaten path μονοπάτια και πολύ περηφανευόμουν (μέσα μου) που είδα κάτι ασυνήθιστο της Αγγλίας ώσπου ... κάποια στιγμή παίζοντας στο Internet με ένα site με "Ευρωπαϊκά ιστορικά κτίρια και ορόσημα" κλήθηκα να απαντήσω αν έχω πάει στο "Tower του Blackpool"!
Η «έχω πάει» ατάκα μου ήρθε αβίαστα στο στόμα.

…………………………….. post …………………………………………………………….

 

[Grerena]

Manchester & Mancunians!
Η ημέρα σήμερα θα ήταν αφιερωμένη εξ’ ολοκλήρου στο Manchester.
Δεν το κρύβω ότι την φοβόμουν τη σημερινή ημέρα. Πίστευα ότι ότι είχα να δω από Manchester θα το είχα ήδη δει και είχα ψάξει σαν εναλλακτική μήπως έκανα κάποια ημερήσια με κάποιο πρακτορείο στα πέριξ. Τελικά η πόλη ήταν μια … έκπληξη. Είχε πολλά να δείξει και δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω το Plan B μου.
Τα σχέδια της Zana άλλαξαν. Αντί να φύγει κατά το μεσημεράκι για το σπίτι της (δεδομένου ότι θα είχε δουλειά το πρωί της επομένης) αποφάσισε να μη φύγει και αντ’ αυτού να ξυπνήσει και εκείνη μαζί μας το πρωί από τα 7 ξημερώματα, να μας πάει στο αεροδρόμιο και από εκεί να συνεχίσει για το Bermigham.
Αυτό και μόνο ήταν αρκετό ώστε να μην κάνω τα “δικά μου” σήμερα και θα χαιρόμουν την πόλη του Manchester μαζί με τις φίλες μου. Ακόμα και μέχρι τον … Καθεδρικό ήμουν διατεθημένη να πάω.

Λίγο πολύ είχαμε δει πολλά από τα αξιοθέατα του Manchester. Την Chinatown, την Gay γειτονιά, τα κανάλια του Castlefield (εγώ μόνο ) , είχαμε περπατήσει στους κεντρικούς δρόμους Deansgate και Oxford str., την πλατεία St. Peter’s αλλά και τις Cross St. και St. Ann Str. με τις Χριστουγεννιάτικες αγορές τους.
Το Manchester έχει επίσης 4 βιβλιοθήκες (2 μουσειακές και 2 δανειστικές), οι οποίες όλες άξιζαν μια επίσκεψη. Τη μία από αυτές (τη Chetham’s) είχαμε αποφασίσει σύσσωμες να πάμε και είχαμε φροντίσει ήδη να κάνουμε την αναγκαία κράτηση για την ξενάγηση στις 2:00 το μεσημέρι. Η “John Rylands” που επίσης ήθελα να δω ήταν κλειστή Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη (!!!) δηλαδή ακριβώς τις ημέρες που είμαστε στην πόλη. Αν είναι δυνατόν, ούτε σημάδι να είχαμε βάλει.

Μέχρι τις 2:00 η ώρα είπαμε να πάμε στο “free walking tour” της πόλης. Δεν ξανά έχω συμμετάσχει ποτέ σε walking tour. Και η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα πολλά από αυτό το tour. Πιο πολύ για την εμπειρία και ίσως και για να «γεμίσει» το πρωινό και ίσως να μαθαίναμε και κάτι που να μας είχε ξεφύγει.
Το ραντεβού μας ήταν στις 11:00 στο Sackville Park του Manchester ακριβώς στο παγκάκι του Alan Turing.

Εκεί λοιπόν συναντήσαμε τον Mike. Σκωτζέζος ήταν; Άγγλος ήταν; Από το Manchester ήταν; Δεν ξέρω. Σημασία είχε ότι απ’ όπου και αν ήταν ότι ζοριζόμουν αρκετά να τον καταλάβω με την ιδιότυπη προφορά του. Το “but” το άκουγα “bottle”! Χα, χα Μιλούσε και γρήγορα …

Η εισαγωγή του Mike στα της πόλης ήταν ένας ... ύμνος στο Manchester και στους κατοίκους του.
Μεταξύ άλλων μας μετέδωσε πολλές απαραίτητες πληροφορίες για να καταλάβουμε εις βάθος το … Manchester:
Αναφέρω μερικές από αυτές …

-- Οι κάτοικοι του Manchester δεν λέγονται Manchester-ιανοί ούτε Manchester-ers αλλά λέγονται
Mancunians. Το όνομα Mancunian προέρχεται από το μεσαιωνικό λατινικό όνομα Mancunium, που είναι το όνομα του ρωμαϊκού οχυρού απ’ όπου ξεκίνησε η δημιουργία της πόλης. Mancunian είναι όποιος γεννήθηκε ή μεγάλωσε ή έζησε ή μετακόμισε ή φοίτησε στο Manchester.

-- Mancunian είναι και ο Alan Turing, όχι γέννημα-θρέμμα, αλλά έγινε όταν μετακόμισε στην πόλη
για να ενταχθεί στο κορυφαίο τμήμα πληροφορικής του Πανεπιστημίου του Μάντζεστερ το 1948. Η μαθηματική ιδιοφυία και ο πρωτοπόρος της επιστήμης των υπολογιστών ήταν ο άνθρωπος που αποκωδικοποίησε την γερμανική κρυπτογραφική συσκευή «enigma». Η επιστημονική συνεισφορά του υπέρ της λήξης του πολέμου δεν αναγνωρίστηκε ποτέ δημόσια κατά τη διάρκεια της ζωής του επειδή η εργασία του ήταν απόρρητη. Διώχθηκε για την ομοφυλοφιλία του το 1952 και αποδέχθηκε τον χημικό ευνουχισμό ως εναλλακτική της φυλακής.

Καθόλου τυχαίο το σημείο που επιλέχθηκε για να τοποθετηθεί το άγαλμα του. Έχει στα αριστερά του το Πανεπιστήμιο και δεξιά του την Canal street, δηλ. την Gay γειτονιά της πόλης. Στα χέρια του κρατάει ένα …μήλο και στα πόδια του υπάρχει μια πλάκα που τον μνημονεύει.

-- Το Μάντσεστερ, έγινε γνωστό ως το κέντρο της βιομηχανικής επανάστασης.
Στη δεκαετία του 1800, το Μάντσεστερ ήταν γεμάτο από κλωστοϋφαντουργεία. Με την ανάπτυξη των μεταφορών, τη ροή πρώτων υλών, τις εξαγωγές παραγόμενων προϊόντων, την είσοδο νέων επιχειρήσεων, το Μάντζεστερ εξελίχθηκε σε μια εκτεταμένη βιομηχανική πόλη πρότυπο.
Η εργατικότητα των Μανκουνιανών συγκρίθηκε με την «εργάτρια μέλισσα» και τα εργοστάσιά τους παρομοιάστηκαν ως κυψέλες. Η συμβολική αναφορά έγινε τόσο δημοφιλής, που η εργάτρια μέλισσα ενσωματώθηκε στο οικόσημο του Μάντσεστερ το 1842.
Η μέλισσα του Μάντσεστερ είναι μια εργάτρια μέλισσα, που αντικατοπτρίζει μια πόλη που φτιάχτηκε από τους εργάτες, με σκληρή δουλειά και όχι μια πόλη που έχει αναπτυχθεί από τους τυχόν εύκολους φυσικούς πόρους. Οι Mancunians έχουν εργαστεί σκληρά για να κάνουν αυτό το μέρος να ευδοκιμήσει και νιώθουν πολύ περήφανοι γι’ αυτό.

-- "Chester" θα πει «οχυρό». Όσες πόλεις στην Αγγλία έχουν ρίζα/πρόθεμα/κατάληξη τη λέξη "chester" είναι συνήθως ένδειξη ότι η πόλη αυτή ήταν κάποτε ρωμαϊκό κάστρο ή στρατόπεδο ή οχυρό.

-- Μεγάλη ήταν και η αναφορά του Mike επίσης στους διάσημους Mancunians μουσικούς, που
«παρήγαγε» η πόλη. Με μεγάλη υπερηφάνεια ανέφερε καμιά 20αριά ονόματα τραγουδιστών (που από αυτούς μόνο τους Bee Gees ήξερα) της pop κυρίως σκηνής συγκρίνοντάς τους με το πενιχρό αριθμό του γειτονικού Λίβερπουλ, που έβγαλε μόνο 4. Κάποιους … Beatles. Αλλά ποιός τους ξέρει αυτούς;

Νομίζω ότι αυτός ο Mike είναι πιο φανατικός Mancunian από οποιοδήποτε άλλον κάτοικο της πόλης.
Αναφέρθηκε στο πόσο εργατικοί είναι, πόσο άντεξαν τις κρίσεις, τους πολέμους, την ύφεση, που στη θέση τους με τόσα δεινά άλλες πόλεις θα είχαν εξαφανιστεί αλλά όχι το Manchester. Πολύ πετυχημένος άλλωστε είναι ο παραλληλισμός της πόλης με τη … μέλισσα, που συμβολίζει την εργατικότητα και μαχητικότητα των Mancunians. Μόνο οι Mancunians και η μέλισσα ρίχνουν τόση δουλειά!
Μετά την τρομοκρατική επίθεση του Μαΐου 2017 στο Manchester Arena, η μέλισσα ενισχύθηκε ως σύμβολο αντιπροσωπεύοντας επιπλέον την αίσθηση της ενότητας. Τότε ήταν που γέμισε μέλισσες το Manchester, πολλοί πρόσθεσαν το σύμβολο στα προφίλ τους και επίσης πολλοί έκαναν τατουάζ μια μέλισσα! Ως και η Ariana Grande (fun της οποίας υπήρξαν θύματα της επίθεσης στη συναυλία της) έκανε tatoo μια μέλισσα.

Τη μέλισσα την συναντήσαμε στην πόλη … παντού σε διάφορες μορφές. Υπάρχουν μέλισσες σε όλο το Μάντσεστερ. Στολίζουν κολωνάκια, πάρκα, παγκάκια, κτίρια, κάδους και φυσικά τοίχους... γλάστρες, πινακίδες κ.α. Είναι τόσες πολλές που θα μπορούσαμε κάλλιστα να παίξουμε το παιχνίδι εύρεσης μελισσών, όπως κάτι ανάλογο έκανα με την κόρη μου στο Wroclau ψάχνοντας … νάνους!

Πρώτη μας στάση μας ήταν στο μνημείο του Vimto??? Πολλά τα ερωτηματικά μου. Ένα ποτό είναι το Vimto και μάλιστα χωρίς … αλκοόλ, που δεν κατάλαβα γιατί να πρέπει να έχει και μνημείο. Αν αξίζει ένα αναψυκτικό μνημείο τότε εμείς με το ούζο/τσικουδιά/ρακή θα έπρεπε να έχουμε μνημεία και μνημεία. Το μνημείο είναι ένα γιγάντιο μπουκάλι με επίσης τεράστια φρούτα που απαρτίζουν το αναψυκτικό. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο ως αξιοθέατο κατά τη γνώμη μου.

Σε αντίθεση με τη θέα που είχαμε από έναν παράδρομο της Princess str. …

… που δείχνει με μια ματιά τον χαρακτήρα της πόλης.
Μια ποικιλία αρχιτεκτονικών μορφών βρισκόταν μπροστά μας σε παράταξη με κτίρια του Μάντσεστερ. Βικτωριανή εποχή, Βιομηχανική Επανάσταση αλλά και σύγχρονη αρχιτεκτονική μέσα σε μια … εικόνα.

Μεγάλο ποσοστό αυτής της «εικόνας» του Manchester καταλαμβάνουν οι ... αποθήκες του.

Στο τελευταίο μισό του 19ου αιώνα, η φήμη του Μάντσεστερ ως χρηματοοικονομικού και εμπορικού κέντρου ενισχύθηκε από τον άνευ προηγουμένου αριθμό αποθηκών που αναγέρθηκαν στο κέντρο της πόλης. Ένα από τα Nicknames του Μάντσεστερ είναι άλλωστε το: «πόλη της αποθήκης».
Οι αποθήκες συσκευασίας της βιομηχανίας βαμβακιού ήταν μεγαλοπρεπή κτίρια, επιβλητικά, που (πολλά από αυτά) έμοιαζαν με αρχοντικά και παρείχαν όχι μόνο τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης αλλά παρουσίαζαν και τα τελικά προϊόντα. Μία από αυτές είναι το “Asia House” της Princess street. Είναι μία πρώην αποθήκη, διατηρητέο κτίριο και από τα ψηλότερα κτίρια της εποχής.

Στη Gay village ήταν η επόμενη στάση, περιοχή που εμείς ήδη την είχαμε επισκεφτεί τα δύο προηγούμενα βράδια.

Η γειτονιά του gay village εκτείνεται πάνω στο κανάλι Rochdale κατά μήκος της Canal street και των γύρω δρόμων και είναι σχεδόν ταυτόσημες έννοιες. Gay village και Canal street θεωρούνται το ίδιο πράγμα.
Το κανάλι Rochdale κατασκευάστηκε το 1804 ως εμπορική αρτηρία για να εξυπηρετεί τη μεταφορά προϊόντων των γύρω εργοστασίων βαμβακιού. Γύρω από αυτό το μικρό «λιμάνι» μέσα στην πόλη εμφανίστηκαν πολλά μαγαζιά και Pub. Με την κατάρρευση της βιομηχανίας βαμβακιού, η περιοχή ερήμωσε και έτσι έγινε ιδανικός τόπος κρυφών συναντήσεων των ομοφυλοφίλων. Έτσι γεννήθηκε η Gay Village, που σήμερα είναι γεμάτη με gay bars, clubs, εστιατόρια και άλλους νυχτερινούς χώρους για gay (αλλά και straight), με μοναδική ατμόσφαιρα και αποτελεί το κέντρο των εκδηλώσεων που διοργανώνονται στη διάρκεια του διάσημου Manchester Pride Festival.

Η συνέχεια είχε την Chinatown με την περίφημη Chinese Arch, που εμείς είχαμε δει το πρώτο μας βράδυ. Τότε την Κινέζικη αψίδα της είχα βρει εντυπωσιακή αλλά τώρα με το φως της ημέρας τη βρήκα μεγαλοπρεπή! Βαμμένη σε κόκκινο και χρυσό, στολισμένη με δράκους και φοίνικες, μαζί με κεραμικά και φύλλα χρυσού.

Δεν είναι τυχαία αψίδα άλλωστε. Θεωρείται η μοναδική στο είδος της στην Ευρώπη. Αποκαλείται «αυτοκρατορική» και αποτελεί δώρο από τον Κινέζικο λαό στο Manchester. Σχεδιασμένη και κατασκευασμένη από μία ομάδα μηχανικών από την Κίνα. Μεταφέρθηκε και τοποθετήθηκε από ειδικούς τεχνίτες από το Πεκίνο το 1987. Μέσα στα χρόνια χρειάστηκε ανακαίνιση δεδομένου ότι δεν «συμπεριφέρθηκε» πολύ καλά λόγω του υγρού κλίματος του Manchester.

Η πόλη έχει στενές σχέσεις με την Κίνα. Τόσο στενές που το Manchester αδελφοποιήθηκε με ποια πόλη νομίζετε; Με τη γνωστή μας … Γουχάν! Που να το φανταζόμουν το 2020 ότι τρία χρόνια μετά θα βρισκόμουν στην καρδιά μιας Chinatown και τόσο κοντά στη … Γουχάν!

Η επόμενη στάση ήταν σε ένα κρυμμένο μυστικό της πόλης.
Το “Guardian Telephone Exchange” ήταν ένα υπόγειο τηλεφωνικό κέντρο που κατασκευάστηκε στο Manchester το 1954. Ήταν ένα άκρως απόρρητο καταφύγιο με τηλεφωνικό κέντρο και με ένα σύστημα σηράγγων άνω των 4 μιλίων (που περνούσαν κάτω από το κέντρο της Μάντσεστερ) και που μπορούσαν να παρέχουν ασφαλείς επικοινωνίες σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου. Το κτίριο της George Street είναι το πιο ορατό μέρος του "Exchange". Βρίσκεται σε έναν ήσυχο δρόμο της πόλης και περιστοιχίζεται από έναν ψηλό τοίχο και συρματοπλέγμα.

Χρηματοδοτήθηκε από το ΝΑΤΟ και κατασκευάστηκε από Πολωνούς εργάτες, που δεν ήξεραν Αγγλικά. Η ύπαρξή του αποκαλύφθηκε το 1967.

Φτάσαμε και στην χιλιοπερπατημένη από εμάς κεντρική πλατεία του Αγίου Πέτρου. Εδώ που είναι το Δημαρχείο, η Κεντρική Βιβλιοθήκη, το Ξενοδοχείο Midland, η Πινακοθήκη. Χριστουγεννιάτικα στολισμένη η πλατεία με τους Άγιους Βασίληδες και τις απανταχού μελισσούλες της.

Μια στάση κάναμε στο άγαλμα της σουφραζέτας, που μπορεί και να μην πρόσεχα αν ήμουν μόνη και εκτός του group.
Στο Μάντσεστερ γεννήθηκε το κίνημα της ψήφου των γυναικών. Από εδώ ξεκίνησαν οι πρώτες σουφραζέτες με πρωτοστάτισσα την Emmeline Pankhurst, γνήσια Mancunian γεννημένη σε προάστιο του Μάντζεστερ. Ίδρυσε την Κοινωνική και Πολιτική ένωση γυναικών το 1903, φυλακίστηκε αμέτρητες φορές και έκανε άλλες τόσες απεργίες πείνας και τέλος πέθανε το 1928 χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος που παραχωρήθηκαν στις γυναίκες ίσα δικαιώματα ψήφου με τους άνδρες.
Σε περίοπτη θέση της κεντρικής πλατείας του Αγίου Πέτρου του Manchester στέκεται το άγαλμα-μνημείο της διάσημη Mancunian γυναίκας.

Απέναντι από την Pankhurst βρίσκεται το ξενοδοχείο Midland.

Μα είναι άξιο λόγου ένα ξενοδοχείο; Δεν είναι ένα οποιοδήποτε 5άστερο. Είναι το ξενοδοχείο (που χρονολογείται από το 1903), που στο lobby του γεννήθηκε μια … συνεργασία. Το ξενοδοχείο Midland ήταν το μέρος όπου ο Charles Rolls συνάντησε τον Henry Royce. Υπάρχει μια πλάκα που βρίσκεται στην είσοδο του ξενοδοχείου για να τιμήσει αυτή τη διάσημη συνάντηση. Ούτε αυτήν θα την είχα προσέξει αν δεν μας το έλεγε ο Mike.

Η Rolls-Royce ήταν ένα βρετανικό πολυτελές αυτοκίνητο και αργότερα μια επιχείρηση κατασκευής αεροκινητήρων που ιδρύθηκε το 1904 στο Μάντζεστερ από τη συνεργασία του Charles Rolls και του Henry Royce. Mancunian είναι δηλαδή και η Rolls-Royce. Αυτό κι αν δεν το ήξερα.

Έφτασε η ώρα που το tour θα έκανε διάλειμμα για καφέ και εμείς θα …αποχωρούσαμε. Δεν θα συνεχίζαμε μετά το διάλειμμα αφού θα πηγαίναμε στη Chetham’s Library. Χαιρετίσαμε το συμπαθέστατο Mike, τον ευχαριστήσαμε και του είπαμε ότι τον εγκαταλείπουμε λόγω ... Βιβλιοθήκης.

Τελικά ναι μεν είχα δει πολλά από το Manchester αλλά μετά από αυτό το tour κατάλαβα ότι τώρα έμαθα πολλά για το Manchester. Καλό ήταν το walking tour!

Θέλαμε και εμείς το καφεδάκι μας. Θα μπορούσαμε να πάμε και στο "Midland hotel" αλλά τελικά προτιμήσαμε το γωνιακό “Haunt MCR”. Ένα γρήγορο καφεδάκι θα πίναμε άλλωστε, αφού είχαμε να διανύσουμε και 0,7 ολόκληρα μίλια έως τη Βιβλιοθήκη.
Ωραίο ήταν και το Haunt αλλά πόσο να αντέξω στη θέα που έβλεπα απέναντι μέσα από τις τζαμαρίες του;

Η “κεντρική βιβλιοθήκη” ήταν απέναντι, την οποία την προηγούμενη μέρα που περάσαμε απ’ έξω δεν με άφησαν οι φίλες μου να τη δω γιατί θα τις καθυστερούσα με τις φωτογραφίες! Άκουσον, άκουσον. Εγώ θα καθυστερούσα; Εγώ “σφαίρα” τα κάνω όλα!
Τώρα όμως ήταν μοναδική ευκαιρία. Ήπια μονορούφι τον καφέ μου και …

«Κορίτσια στις 1:30 ακριβώς δίνουμε ραντεβού στην απέναντι γωνία. Πετάγομαι να ρίξω μια ματιά στην Βιβλιοθήκη απέναντι»

................................ post ...........................................

 

[Grerena]

Βιβλιοθήκες και … English nightlife
Η “Central Library” του Manchester δείχνει παλιά, αλλά είναι μόλις του 1934. Ίσως επειδή «φέρνει» λίγο στο "Πάνθεον" της Ρώμης με την εντυπωσιακή θολωτή οροφή και τις τεράστιες κολώνες της.
Η αλήθεια είναι ότι κατά λάθος μπήκα μέσα σε αυτήν. Οι οδηγοί πρότειναν την “portico library” αλλά εγώ είδα ... portico’s και λέω … «εδώ θα είναι», είχα και «κενό» στο πρόγραμμα και ... μπήκα.

Με το ασανσέρ ανέβηκα στον τελευταίο όροφο στο ύψος του θόλου και από εκεί άρχισα να κατεβαίνω από τις γυάλινες σκάλες βλέποντας παράλληλα τους ορόφους.

Ο Turing είναι πανταχού παρών…

Έχει και αυτή η βιβλιοθήκη τα βιτρό της και το θόλο της …

Και βέβαια την αίθουσα ροτόντα της με τους κίονες και τα portico’s...

Μια χαρά. Είδα και μια βιβλιοθήκη που ήταν εκτός προγράμματος. Στερήθηκα βέβαια τον καφέ με την ώρα αλλά δεν το λες και θυσία (για μένα). Συναντήθηκα με τα κορίτσια και πήραμε το δρόμο για την επόμενη ... Βιβλιοθήκη.

Διασχίσαμε όλη την Cross street και την πεζοδρομημένη Corporation str. περνώντας έτσι από ένα μεγάλο κομμάτι του εμπορικού κέντρου …

και προσπερνώντας το τεράστιο «The Arndale Shopping Center» ...

... φτάσαμε στη Χριστουγεννιάτικη αγορά της «Exchange square», εκεί που βρίσκεται το τεράστιο και εντυπωσιακό πρώην «Ανταλλακτήριο καλαμποκιού» και νυν εμπορικό κέντρο...

Φτάσαμε σε λίγο στον κήπο του Καθεδρικού, στις παρυφές του οποίου βρίσκεται και η “Chetham’s library”. Θα μπορούσαμε να γεμίζαμε μια ολόκληρη ημέρα μόνο με τις βιβλιοθήκες του Manchester. Άνετα έβγαινε μία … “Libraries day” με επίσκεψη και στις τέσσερις βιβλιοθήκες της πόλης! Η Κεντρική που μόλις πήγα μόνη μου, η Chetham’s στην οποία θα ξεναγούμασταν εντός ολίγου, η “Portico’s” που προσπεράσαμε χωρίς να την προσέξουμε και η “John Rylands”…

... την οποία πρόσεξα εχθές όταν επέστρεφα μόνη μου από το Castlefield και είναι μια καταπληκτική Βικτοριανή Βιβλιοθήκη, που πολύ στενοχωρήθηκα που δεν μπόρεσα να πάω. Το αναφέρω γιατί θα πρέπει να σημειωθεί αυτό το “must see” για κάποιο μελλοντικό ταξίδι.

Και εκεί που σκεφτόμουν τις βιβλιοθήκες που ... έχασα, να σου μπροστά μας αυτό ….

Σωστά! Το Manchester είναι η έδρα δύο από τις κορυφαίες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ευρώπης Manchester United και Manchester City. Θα έπρεπε να έχει και ένα μουσείο Ποδοσφαίρου. Άνετα λοιπόν μαζί με τα γήπεδα θα μπορούσε να βγει και μία “Football day”!

Πίσω από το μουσείο και πολύ κοντά του βρίσκεται η Chetham’s Library. Αφού φαίνονται και στο ίδιο πλάνο ...

Φτάσαμε στην ώρα μας έξω από το Chetham’s. Περιμέναμε λίγο και μόλις μαζεύτηκε ένα γκρουπάκι 10-12 άτομα ξεκίνησε και η ξενάγηση.

Η βιβλιοθήκη Chetham’s ιδρύθηκε το 1651 από έναν πλούσιο τραπεζίτη, τον Humphrey Chetham ως μέρος σχολείου για φτωχά αγόρια.
Σήμερα η βιβλιοθήκη μοιράζεται τους ίδιους χώρους με το “Chetham’s School of Music”. Περιλαμβάνει πάνω από 100.000 τόμους ιστορικών και επιστημονικών βιβλίων καθώς και έργα τέχνης.

Παρακολουθήσαμε μία ωριαία ξενάγηση πλούσια σε πληροφορίες και ιστορικές λεπτομέρειες σχετικά με την ιστορική βιβλιοθήκη. Περπατήσαμε μέσα σε δωμάτια και διαδρόμους με επένδυση από σκούρο ξύλο βελανιδιάς, ανάμεσα σε μεγάλα ράφια και μυστικά περάσματα, δίπλα σε βαριές σκαλιστές πόρτες και όλα αυτά μέσα σε μια μεσαιωνική αρχιτεκτονική.

Δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτή η βιβλιοθήκη βρίσκεται στο Βιομηχανικό & Ποδοσφαιρικό Manchester. Πιο πολύ στην Οξφόρδη ή στο Bath θα μπορούσα να την τοποθετήσω.

Η βιβλιοθήκη ήταν τόπος συνάντησης του Karl Marx και του Friedrich Engels το 1845 και η έρευνά τους εδώ οδήγησε στη γέννηση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Ήταν το 1845 που οι δυο τους άρχισαν να μελετούν μαζί στο Reading room του Chetham’s.
Η Βιβλιοθήκη Chetham εξακολουθεί να διατηρεί την εσοχή και το γραφείο όπου οι δυο τους θα μελετούσαν μαζί. Τα βιβλία από τα οποία συνήθιζαν να μελετούν είναι τώρα στην άκρη.

Μία ώρα και κάτι κράτησε η ξενάγηση.
Όταν βγήκαμε έξω είδαμε ξανά μπροστά μας το μουσείο ποδοσφαίρου. Δεν νομίζω ότι μας πέρασε απ’ το μυαλό να μπούμε μέσα (ούτε και σε μένα), αλλά μια ματιά στο μαγαζάκι του μουσείου … γιατί όχι; όλο και κάτι θα έβρισκα για δώρο για τα αγόρια της οικογένειας. Τελικά πήρα μια τσάντα για την κόρη!

Τόσα εμπορικά κέντρα προσπεράσαμε νωρίτερα και δεν κάναμε ούτε μια στάση για σουβενίρ. Ε! θα κάνουμε τώρα. Μπήκαμε μέσα σε ένα σουβενιράδικο και ψωνίσαμε. Πριν έρθω δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως το βιομηχανικό Manchester θα μπορούσα να έχει τουρισμό και πόσο μάλλον σουβενίρ. Και τώρα δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Μελισσούλες, Manchester united, Manchester City, μπουκάλια μπύρας, σουφραζέτες, μέχρι και υψικάμινους με το σήμα του iron bridge είχε σε μαγνητάκια, κονκάρδες & μπρελόκ φυσικά, αφού να μην ξεχνιόμαστε ένα βαλιτσάκι 55 x 46 x 22 είχα. Τι να χωρέσει μέσα;

Απόγευμα πια. “It’s tea time”. Ώρα για τσάι αφού… στην Αγγλία είμαστε. Από το πρωί η Diana ονειρευόταν να πάμε για τσάι στο “Richmond Tea Rooms”.

Και εμένα μου άρεσε πολύ η ιδέα και το τσάι. Έκανε και ένα κρύο οπότε ωραία θα ήταν να ζεσταθεί λίγο και το κοκαλάκι μας.

Στο Sackville Park ήταν το “Richmond Tea Rooms”, απέναντι από το παγκάκι του Turing απ’ όπου ξεκινήσαμε το πρωί.

Ωραίο περιβάλλον, πολύ … λουλουδιασμένο, αρκετά ροζ και πολύ Αγγλικό!

Όλες πήραμε τσάι με κανέλα, αρωματικότατο και ωραιότατο. Και γλυκό βεβαίως βεβαίως! Με τέτοια βιτρίνα και τέτοιο περιβάλλον θα ήταν αμαρτία να αντισταθούμε.

Εγώ πήρα ένα κέικ πολύ σοκολατένιο, που έμοιαζε πολύ με σοκολατόπιτα και τα κορίτσια πήρανε από μια κολοκυθόσουπα (???) και κάποιο ασπρουλιάρικο γλυκό, που δεν το θυμάμαι.
Η σοκολατόπιτά μου ήταν "άπαιχτη" πάντως.

Τελευταίο βράδυ. Πάει τέλειωνε η εκδρομή. Πολλά όμορφα είχαμε κάνει και πολλά όμορφα δεν τα κάναμε. Τι κι αν είχα προτάσεις εξόδου ειδικά για τα βράδια; Κάποιες δεν εισακούστηκαν και κάποιες δεν τις πρότεινα καν αφού έβλεπα ότι δεν «έβγαιναν».
Μόνο το φαγητό στην Chinatown είχαμε κάνει από τη «βραδινή» λίστα μου. Μια pub στο Castlefield (που θα βλέπαμε και τα κανάλια βράδυ), ή μια βραδιά με Mini golf και μπύρες στο ντιζαινάτο “Junk yard golf club”, που ήταν δίπλα στο σπίτι μας ή ακόμα και θέατρο για να δούμε το διασημότερο θεατρικό της Agatha Christie, την «Ποντικοπαγίδα» που παιζόταν αυτές τις μέρες έμειναν απλά ... όνειρα.
Πιστεύω ότι όλες μου οι φίλες περίμεναν ότι εδώ είχε τελειώσει η μέρα και η βραδιά. Υπήρχε όμως ακόμη ένα “must” που είχα στο μυαλό μου (η συνοικία της Northen Quarter) και σε αυτήν είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου για τη συνέχεια.

Η γειτονιά του Northen Quarter χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο όμορφες γειτονιές του Manchester. Εναλλακτική, μποέμ και δημοφιλής τοποθεσία γυρισμάτων, η Βόρεια συνοικία είναι γεμάτη με υπέροχα μπαρ, vintage καταστήματα, πολλή street art και μπόλικη ζωντάνια.
Εδουαρδιανά εργοστάσια και αποθήκες έχουν μετατραπεί σε καταστήματα, μπουτίκ, café και pubs. Εδώ υπάρχουν και πολλές επιχειρήσεις, δισκογραφικές εταιρίες, ατελιέ σχεδιαστών και γκαλερί τέχνης.
Όταν πέφτει η νύχτα όμως η Northen Quarter πιο πολύ περηφανεύεται για μερικές από τις καλύτερες σκηνές νυχτερινής ζωής του Manchester.
Η Βόρεια συνοικία λένε ότι με λίγη φαντασία μοιάζει με την παλιά Ν. Υόρκη. Αρχιτεκτονική εποχής αρτ ντεκό και άφθονη τέχνη του δρόμου. Εκτός αυτών η περιοχή είναι γεμάτη με μπαράκια με live music.

Πέταξα λοιπόν την ιδέα της Northen Quarter για τη συνέχεια. Έπρεπε να δούμε αυτή τη γειτονιά και το σημαντικότερο ήταν ότι χρειαζόμασταν και κάτι ως … αντίδοτο για την τείνη που μόλις καταναλώσαμε (και που εγώ τουλάχιστον δεν ήμουν συνηθισμένη) και νομίζω ότι όλες … δεν ήθελαν και πολύ για να συμφωνήσουν. Η Diana έσπευσε και βρήκε γρήγορα ένα bar για το finale μας και αυτό ήταν το “Whiskey jar”.

Περάσαμε ξανά από την γνώριμή μας Gay village...

Διασχίσαμε την Portland str. προσπερνώντας την πλατεία Picantilly …

Και μετά πατήσαμε σε έδαφος Northen Quarter. Ήδη, χωρίς να έχουμε μπει βαθιά μέσα στη γειτονιά με ... Newton Str., Dale str., Tarrif str. βλέπαμε εικόνες σαν αυτές ...

Τι λέτε; Μοιάζει με Ν. Υόρκη κατά πως λένε οι γραφές; (Δεν έχω πάει Ν.Υ.)

Φτάσαμε στο “Whiskey jar” ...

Παλιό υφαντουργείο και νυν ένα πολύ όμορφο αναμφισβήτητα bar. Στον υπόγειο χώρο διέθετε και 2ο μπαρ για ιδιωτικές εκδηλώσεις. Είναι από τα πιο γνωστά μπαράκια με Live music στην περιοχή.

Παρόλο που η πινακίδα έλεγε ότι το live έπαιζε μόνο Σαββατοκύριακο τα σημάδια έδειχναν ότι θα βλέπαμε και εμείς (Πέμπτη σήμερα). Κατάλαβαν ότι ήταν το τελευταίο βράδυ μας στην πόλη και μας έκαναν τη χάρη και σε λίγο εμφανίστηκε ο πρώτος μουσικός. Τέλεια. Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Μετά βγήκε και δεύτερος και ... τρίτος και ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλο...

Δεν θέλω να είμαι υπερβολική και γι’ αυτό θα πω απλά και μόνο ότι: Μου άρεσε πάρα πολύ.

Ωραίο το Manchester και οι βιβλιοθήκες του και τα μουσεία του και οι πλατείες του και οι βιομηχανικές αποθήκες του και τα Βικτωριανά σπίτια του αλλά πιο πολύ και πάνω απ’ όλα έρχονται οι pubs του.

Pήγαμε με τη Lilly στο bar, για να παραγγείλουμε.
«Τι να βάλω;»
«Το αγαπημένο σου Whiskey »
«Το δικό μου αγαπημένο είναι ένα από τα Highlands»
«Αυτό βάλε»
Μήπως αυτό ήταν σημάδι για το επόμενο ταξίδι; Highlands;

Το "τραβήξαμε" όσο γινόταν και κάποια στιγμή ... φύγαμε . Μπράβο Diana! Στο δίνω.
Μια όμορφη Pub είναι το “Whiskey jar”, αλλά όλες όμορφες είναι στο Manchester. Εδώ όμως πετύχαμε και το Live. Χαλάλι η όπερα (Λέμε τώρα).

Στο δρόμο για το σπίτι περάσαμε από τη Piccadilly Garden. Ακόμα δεν είχε κλείσει η Χριστουγεννιάτικη αγορά. Βλέποντας τα φαγητά της αγοράς θυμήθηκα ότι εγώ δεν είχα φάει σούπα νωρίτερα στην τσαγιερί και τώρα πεινούσα. Μετά θυμήθηκα το χάλια strudel της χθεσινής αγοράς και υπαναχώρησα.
Τι σου είναι η τύχη ..... πέσαμε πάνω σε μια ιταλική pizza, δηλ. αυτό που ήθελα εκείνη τη στιγμή. Ύστερα από το Γιαπωνέζικο, Αμερικάνικο, Ινδικό και Αγγλικό φαγητό που είχαμε φάει τις προηγούμενες ημέρες, είχε έρθει και η ώρα του Ιταλικού. Καθίσαμε λοιπόν για πίτσα στο “Franco Manca”.

Τελευταία βόλτα στην Mosley street, τελευταία και στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, στρίψαμε στην Oxford και φτάσαμε σπίτι μας.

συνεχίζεται ...
...................................... post .....................................

 

[turms]

γιατί να μην έχει τέτοια βιβλιοθήκη? εκτος από την μισητή ομάδα έχει πολύ καλά πανεπιστήμιa. αν θυμάμαι καλά πριν το 2000 το πανεπιστήμιο του ήταν από τα καλύτερα στον τομέα Bussiness k μου φαίνεται k η πολυτεχνική σχολη του το ίδιο....
k μιλάμε για τις πρώτες 10 θέσεις στην χωρα...

 

[Grerena]

Επίλογος
Διεκπεραιωτική ήταν η τελευταία ημέρα.
Σηκωθήκαμε το πρωί από τα άγρια ξημερώματα. Πλύναμε τα πιάτα, συγυρίσαμε, πετάξαμε και τα σκουπίδια. Αυτά τα κάναμε επειδή έτσι έπρεπε σύμφωνα με γραπτές οδηγίες του καταλύματος βεβαίως βεβαίως αλλά και επειδή είμαστε καλές νοικοκυρούλες.
Φορτώσαμε στο Aygo όπως όταν ήρθαμε και φτάσαμε αεροδρόμιο. Χαιρετήσαμε τη Zana χωρίς συγκινήσεις και κλάματα. Τώρα που μάθαμε το δρόμο θα ερχόμαστε πιο συχνά. Τόσες πόλεις έχει η Αγγλία, για να συναντηθούμε ξανά και να επαναλάβουμε παρόμοιο σενάριο. Αρκεί να θυμηθώ να ετοιμάσω πρώτα ένα συμβόλαιο/πρόγραμμα της εκδρομής που να γράφει στα ψιλά: όχι όπερα (εκτός Ιταλίας) και ότι δεν είναι υποχρεωτικό το να πηγαίνουμε παντού … πακέτο, γιατί δεν είμαστε… group!

Στην ουρά για επιβίβαση μια Κυρία της easy-jet με το pos στο χέρι γούρλωσε τα μάτια της όταν είδε το βαλιτσάκι μου.
«Αυτό που πάει; Μετρήθηκε;»
Η αλήθεια είναι ότι έδειχνε μεγαλύτερο απ’ ότι ήταν.

Επέστρεψα πίσω στο κουτί μέτρησης και με περίσσεια περηφάνεια για το βαλιτσάκι μου, έβγαλα τα αποσπόμενα ροδάκια και με λίγη πίεση το βαλιτσάκι μου χώρεσε στο κουτί μέτρησης. Τέλεια. "Βάλε μέσα το pos σου Κυρία μου", έλεγε το βλέμμα μου, με ύφος.
Έλα όμως που μπήκε μεν το βαλιτσάκι στο κουτί αλλά μετά δεν έβγαινε; Τράβα από δω τράβα από εκεί, ζορίστηκα πολύ και αν δεν ερχόταν η Lily για βοήθεια ακόμα εκεί θα ήμουν.
Αυτές οι πτήσεις επιστροφής πάντα κάτι έχουν και με αγχώνουν …
Τέλος καλό όλα καλά.

Η πτήση ήταν ωραία και ήρεμη. Φτάσαμε στο Βενιζέλος σε 3,30’ ώρες.

Μία εβδομάδα αργότερα ο καιρός χάλασε και χιόνισε σε όλη σχεδόν τη Β. Αγγλία. Φθηνά τη γλυτώσαμε.
Τελικά ήταν ένα πετυχημένο ταξίδι.

Ποιος να το φανταζόταν ότι θα «γέμιζαν» 5 ημέρες με Manchester! Βοήθησε λίγο βέβαια και το Liverpool!
Manchester & Liverpool. Δυο πόλεις που δεν τις λες και …”off the beaten path”, αλλά δεν τις λες και πρωτοκλασάτους προορισμούς. Δεν τις βλέπω σε λίστες "must see" πόλεων στην Ευρώπη. Δεν έχουν διάσημα landmarks (Αν και το Liverpool μπορεί και να έχει).

Αντίστοιχου μεγέθους πόλεις της Κεντρικής Ευρώπης (Δρέσδη, Λειψία, Σάλτζμπουργκ, Μόναχο) φιγουράρουν πιο συχνά στις λίστες αλλά και στο Forum και μπορεί κάποιος να κάνει μια στάση καθώς περνάει από κοντά τους σε ένα roadtrip για να τις δει, αλλά τις Manchester και Liverpool δεν τις βλέπει κάποιος σαν περαστικός.
Πρέπει να αφιερώσεις ταξίδι σε αυτές και μόνο σε αυτές.
Και σίγουρα αξίζει αυτό το ταξίδι.

Αν το κάνεις όμως μπορείς να αποφύγεις τον … Χειμώνα. Εμείς είμαστε κομματάκι τυχερές αφού δεν πετύχαμε κακές καιρικές συνθήκες, με εξαίρεση εκείνο το πρωινό στο Λίβερπουλ. Όσον αφορά τα Χριστούγεννα … δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Αν είναι να φας το κρύο για να χαρείς τις Χριστουγεννιάτικες αγορές τότε να το φας στη Γερμανία, που σαφώς έχει καλύτερες. Αφήστε την Αγγλία για πιο Άνοιξη ή πιο Καλοκαίρι.

Το Λίβερπουλ ήταν όπως το περίμενα. Μια πόλη με ... γοητεία, σαν αυτή που έχουν τα λιμάνια της Β. Ευρώπης ενισχυμένη όμως με την ιστορική αποβάθρα «Royal Albert Docks» και με τον καλλιτεχνικό της αέρα.

Το Manchester ήταν πολύ πάνω των προσδοκιών μου.
Συνάντησα μια κοινωνία πολυπολιτισμική, με πολύ μεγάλο σεβασμό στο διαφορετικό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι εδώ γεννήθηκαν οι σουφραζέτες ή ότι εδώ έχει μεγάλη ομοφυλοφιλική κοινότητα.
Οι Mancunians σε κοιτούν ίσια στα μάτια χωρίς να νοιάζονται για το τι είσαι, ποιος είσαι και από που είσαι. Εγώ τουλάχιστον αυτό το ένιωσα σε μεγάλο βαθμό, κάτι που δεν έχω ξανασυναντήσει αλλού στην Ευρώπη.

Σε πρακτικό επίπεδο τώρα ... μπορείς άνετα να περάσεις ένα όμορφο τουριστικό 5νθήμερο και χωρίς τις δικές μου ... ημερήσιες. Με τα μουσεία, τις πινακοθήκες, τα κτίρια σπουδαίας (μεσαιωνικής, βιομηχανικής και μοντέρνας) αρχιτεκτονικής, αθλητικά δρώμενα και τις μουσικές σκηνές (κυρίως) γυρνάς πίσω με τις καλύτερες αναμνήσεις. Να προσθέσω μέσα και τη γαστριμαργία; Θα την προσθέσω και αυτήν.

Αν ξαναπήγαινα θα έκανα ... πολλά πράγματα ακόμα.
Θα πήγαινα στο Μουσείο του Λίβερπουλ, θα έκανα βαρκάδα στον Mersey ποταμό, θα πήγαινα στη βιβλιοθήκη “John Rylands”, στα δύο γήπεδα και θα πήγαινα και σε μια ... pub παραπάνω.

Την ημέρα της βόλτας στην εξοχή θα πρόσθετα και μια στάση στο το Jodrell Bank, εκεί που βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα κατευθυνόμενα ραδιοτηλεσκόπια στον κόσμο, το τηλεσκόπιο Lovell! Το "Lovell" ήταν στο δρόμο μας την ημέρα της βόλτας μας στην εξοχή αλλά δεν προλάβαμε να πάμε να το δούμε. Το αναφέρω γιατί θεωρώ ότι είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και «δυνατό» Unesco site, που πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας αν βρεθούμε ή ξαναβρεθούμε στην περιοχή.
Αχ! και να μπορούσα να οδηγούσα ανάποδα.

Οι Manchester και Liverpool είναι επίσης δυο πόλεις που είναι γνωστές για το ποδόσφαιρό τους, με το οποίο δεν ασχολήθηκα σε αυτό το ταξίδι. Δεν είχα την κατάλληλη παρέα ούτε πήγα την κατάλληλη εποχή. Μέσα στο Μουντιάλ πήγα!
Δεν πειράζει όμως αφού “συνέλαβα” έτσι μια καταπληκτική ιδέα για το επόμενό μου ταξίδι στην Αγγλία. Θα είναι ένα θεματικό ταξίδι με θέμα τα σπορ, από αυτά όμως που έχουν παράδοση οι Βρετανοί. Τουτέστιν: ποδόσφαιρο, snooker και golf! Το επόμενο στη χώρα θα είναι ένα ... προκλητικό ταξίδι για (και με) ... τον άντρα μου, που του αρέσουν αυτά.

Το «Ραντεβού στο Manchester» καλά πήγε. Το reunion είχε επιτυχία. Βέβαια το αν περάσαμε αλώβητες από αυτό το πιλοτικό πρόγραμμα, που λέγεται «εκδρομή στο εξωτερικό» θα ... δείξει στη συνέχεια,
... η οποία αν θα υπάρξει θα αποτελεί ένα πετυχημένο sequel με τίτλο «Ραντεβού στο Bristol» ή ακόμα και «Ραντεβού στο Edinburgh».

Προς το παρόν ... κρατώ το ....

M C R

στην καρδιά μου με τις καλύτερες αναμνήσεις!

………………….. T h e E n d ………………………….

 

[paefstra]

Αφου θα ξαναπατε, θα κανω την προταση μου: Lancaster και York, οι δυο πολεις που συγκρουστηκαν στον πολεμο των Δυο Ροδων. Κι αφου θα εχετε αυτοκινητο, Lake District.
Εχει ψωμι η περιοχη. Μαλιστα περιμενα να το δω το Lancaster διαβαζοντας την ιστορια, απεχει πολυ λιγο κι εχει το καστρο του.
Εγω επειδη εμενα Lancaster και απο εκει ημερησια στο Manchester, εχω σκυλομετανιωσει που δεν πηρα το πλοιο για Isle of Man, αλλα μπροστα στην αναβλητικοτητα του αδερφου μου που εζησε 5 χρονια εκει και επισης δεν το πηρε, καλα ειμαι.

 

[psilos3]

Μας έδωσες ωραίες ιδέες ακόμα μια φορά για μελλοντική εκδρομή!
Με το καλό τα επόμενα ταξίδια κι ακόμα περισσότερες ιστορίες εύχομαι.

 

[Grerena]

Αφου θα ξαναπατε, θα κανω την προταση μου: Lancaster και York, οι δυο πολεις που συγκρουστηκαν στον πολεμο των Δυο Ροδων. Κι αφου θα εχετε αυτοκινητο, Lake District.
Εχει ψωμι η περιοχη. Μαλιστα περιμενα να το δω το Lancaster διαβαζοντας την ιστορια, απεχει πολυ λιγο κι εχει το καστρο του.
Εγω επειδη εμενα Lancaster και απο εκει ημερησια στο Manchester, εχω σκυλομετανιωσει που δεν πηρα το πλοιο για Isle of Man, αλλα μπροστα στην αναβλητικοτητα του αδερφου μου που εζησε 5 χρονια εκει και επισης δεν το πηρε, καλα ειμαι.

Tο York μου φαίνεται καλή πρόταση. Θα το ψάξω λίγο.

Για να είμαι ειλικρινής το Lancaster δεν το είχα προσέξει. Αλλά και να το πρόσεχα όπως καταλάβατε όλοι φαντάζομαι σε αυτήν την εκδρομή δεν ήμουν ο αρχηγός ή να το πω αλλιώς δεν αντιμετωπίζονταν οι προτάσεις μου με τον δέοντα ... σεβασμό Χα, χα.
Τις λίμνες τις είχα προσέξει και είμαστε κοντά στην ιδέα να πάμε μέχρι εκεί (την ημέρα που πήγαμε Blackpool με λίγη καλύτερη οργάνωση) αλλά δεν βγήκε γιατί ήταν «βαρύ» το σχήμα. Είπαμε ... ήταν μεγάλο το group των τεσσάρων.
Συμφωνώ πάντως ότι έχει πολύ «ψωμί» η περιοχή και σηκώνει και άλλα ταξίδια. Το Isle of Man το έχω προσέξει αλλά νομίζω ότι χρειάζεται και μία διανυκτέρευση αν όχι και δύο και φαντάζομαι ότι δεν είναι ιδανική εποχή ο Χειμώνας.

@chris7 και @psilos3 Thank you very much για τα καλά σας λόγια και τις ευχές σας.