Δεν ηταν οι φωτογραφίες από άλλους ταξιδευτές. Δεν ήταν ούτε τα άρθρα που είχαμε διαβάσει για τους αμέτρητους θησαυρούς που έκρυβε ετούτος ο τόπος. Ούτε αυτά που διαβάζαμε για την τεράστια ιστορία της και το ονειρικό παρελθόν της. Δεν ήταν καν η απορία μας για το πως είναι ένα παλιό σοβιετικό κράτος που μας ώθησε να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Ηταν εκείνες οι αναφορές που έκαναν oποιοι έγραφαν για το Ουζμπεκιστάν για τον πιό φιλόξενο λαό στον κόσμο.....
Αλλά ας πάρουμε τα πραγματα από την αρχή...... (οσο για την οργάνωση και τα tips του ταξιδιού γράφονται στο τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας).
Το αεροπλάνο της Τurkish Airlines προσγειώθηκε στις πέντε τα ξημερώματα στο αεροδιάδρομο της Σαμαρκάνδης. Ενα μικρό επαρχιακό αεροδρόμιο άνοστο και άγευστο.Ομως υπήρχε μόνο μια πτήση , η δική μας και έτσι ξεμπερδέψαμε άμμεσα από τα διαδικαστικά χωρίς καμία δυσκολία. Το ταξί του ξενοδοχείου μας περίμενε εξω από το βρεγμένο αεροδρόμιο και σε μισή ώρα κλείναμε τα μάτια μας να ξεκουραστούμε απο την πεντάωρη νυχτερινή μας πτήση, σε ένα μικρό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, δίπλα απο το μαυσωλείο του Ταμερλάνου.Το ξενοδοχείο ήταν ντυμένο από άκρη σ άκρη με τα γνωστά Ουζμπέκικα χαλιά, κάτι που θα συναντούσαμε συνεχώς από δω και πέρα και έτσι μας ζήτησαν να βγάλουμε τα παπούτσια μας.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην Σαμαρκάνδη. Δεν ξέρω πραγματικά τι να γράψω γι αυτή την πολη. Ονειρο? Μαγεία? Παραμύθι? Ξεκινήσαμε με την καθηλωτική πλατεία Ρετζιστάν,όπου γύρω της σε σχήμα Πι ήταν απλωμένοι οι τρεις σημαντικότεροι μεντρεσέδες της πόλης.Η ομορφιά τους απ”έξω απερίγραπη!Τεράστια κτίρια διακοσμημένα από πλακάκια σε αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου δέσποζαν στο χώρο δημιουργντας μια αίσθηση δέους!. Πραγματικά δεν μπορούσαν να χορτάσουν τα μάτια μας τόση ομορφιά!! Αλλά και μέσα στους μεντρεσέδες, ίδια ήταν η άισθηση. Και όχι μόνο εκεί. Ολη η πόλη ήταν γεμάτη μεντρεσέδες, και μαυσωλεία, το ένα ομορφότερο από το άλλο!! .Γύρω τους κήποι περιποιημένοι και γεμάτοι με λουλούδια !Από την πλατεία ξεκινούσε όλη η παλιά πόλη της Σαμαρκάνδης, με τους περισσότερους θησαυρούς τηςπαραταγμένους γύρω από την περιοχή,με ατέλειωτα πάρκα που την ξεχώριζαν απο την υπόλοιπη πόλη και πολλούς πεζόδρομους για να την περπατήσεις και να την ανακαλύψεις.Ετσι λοιπόν θαυμάσαμε τον μεντρεσέ του Ούλουγκ Μπέκ μέσα στην πλατεία , όπου γράφτηκαν σημαντικές σελίδες στην ιστορία της αστρονομίας και των μαθηματικών, το τζαμί της Μπι Μπι χανούμ, της όμορφης γυναίκας του Ταμερλάνου, με την υπέροχη ερωτική ιστορία του, το υπέροχο συγκρότημα του Κουσαμπ Ιμπ Αμπας με τα καταπληκτικά μικρά μαυσωλεία και το απέραντο νεκροταφείο του, το μαυσωλείο του πρώην αμφιλεγόμενου ηγέτη Καρίμοβ, το αστεροσκοπείο του Ούλουγκ Μπεκ με τον πέτρινο εξάντα του, που τον βοήθησε να ανακαλύψει τουλάχιστον 994 αστέρια και να βρει την ακριβή θέση τους στον ουρανό, και το μαυσωλειο του Γκουρ Ε Αμίρ, όπου ακόμα και σήμερα αναπαύεται ο φοβερός και τρομερός Τιμούρ, ο γνωστος σε μας ως Ταμερλάνος,μαζι με τον μύθο που υπάρχει για τον αιώνιο ύπνο του.Στην άκρη της πόλης υπάρχει και κομμάτι της αρχαίας Σαμαρκάνδης, Αφρασιάμπ λέγεται, όπου πιθανολογείται ότι υπάρχει ο τάφος του Δανιήλ,κατι που διεκδικούν τρεις τέσσερις ακόμα πόλεις. Οι αρχαίοι κάτοικοι ήταν ζωροάστρες. Εμείς δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε το Αφρασιάμπ και έτσι δεν μπορώ να ας πω κάτι παραπάνω γι αυτόν το χώρο.
Σε όλη την περιήγησή μας στην πόλη είχαμε παρέα μας μαθητές από τα σχολεία που έκαναν εκδρομές στην περιοχή και που ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μας τόσο ευγενικά και με τέτοια χαμόγελα που δεν μπορέσαμε να αρνηθούμε σε κανέναν μια πόζα. Μάλιστα πολύ ευγενικά μας ζητούσαν να μιλήσουν μαζί μας για να κάνουν χρήση των αγγλικών που μάθαιναν. Ετσι λοιπόν απολαύσαμε μια πλήρη ξενάγηση από τα παιδιά των γυμνασίων που ήξεραν ροδάνι την ιστορία των κτιρίων, συμπλήρωναν το ένα το άλλο, γελούσαν και δημιουργούσαν ένα πολύ όμορφο και ανέμελο κλίμα, κάνοντας την βόλτα μας συναρπαστική. (εκπαιδευτική εκδρομή λοιπόν και γι αυτά και για μας!!). Τέλος επισκεφτήκαμε μια από τις υπαίθριες αγορές της πόλης.Καθαρή και περιποιημένη, γεμάτη με όλων των ειδών τα αγαθά, από μπαχαρικά και φαγώσιμα, σπόρους και γλυκά αποξηραμένους καρπούς και το δικό τους ψωμί για το οποίο ειναι περήφανοι μιας και σαν την δική του γεύση δεν υπάρχει άλλο,ρούχα μαντηλια και ένα σωρό αγαθά.
Παραμυθένια η αίσθηση αυτής της παλιάς πόλης που είναι πνιγμένη στο πράσινο, στα πάρκα και την καθαριότητα. Δεν μπορεί να την χορτάσει το μάτι σου! Αλλά και η σύγχρονη πόλη είναι εξίσου όμορφη. Απέραντοι οι δρόμοι της, ατέλειωτα τα πάρκα της και πολλές οι πλατείες της, με έντονο το άρωμα της πάλαι ποτέ σοβιετικής επιρροής. Το βράδυ βγήκαμε για φαγητό. Δηλαδή όχι και βράδυ, εκεί γύρω στις οκτώ. Αλλά όσο κι αν ψάχναμε να βρούμε την νυχτερινή ζωή της πόλης, ανακαλύπταμε ότι απλά δεν υπάρχει!! Αργότερα σε συζητηση που κάναμε με τον ξενοδόχο μας μάθαμε ότι οι Ουζμπέκοι δεν έχουν νυχτερινή ζωή, ούτε καφετέριες ούτε ταβέρνες. Βγαίνουν έξω το βράδυ μόνο σε γιορτές και γάμους.Οταν τελειώνουν τις δουλειές τους μαζεύονται στα σπίτια τους και περνούν το απόγευμα με τις οικογενειές τους. Μόνο το καλοκαιρι ξεχύνονται στα πάρκα της πόλης μέχρι αργά για να απολαύσουν την δροσιά τους. Μετά τις έντεκα το βράδυ η αστυνομία ξεκινάει τις περιπολίες στους δρόμους και θεωρείται ντροπή να σε συλλάβουν πιωμένο και ξενυχτισμένο.Εμείς βρήκαμε τελικά ένα τουριστικό εστιατόριο από τα ελάχιστα που υπήρχαν και απολαύσαμε ντόπια πιάτα, ουζμπέκικο πλοφ, σαλάτες τουρσί και σασλίκ.Στο γυρισμό συνειδητοποιήσαμε 'οτι η Σαμαρκάνδη αν και μεγαλη πόλη ήταν φτωχά φωτισμένη ακόμα και στα κεντρικότερα σημεία της. Για ποιούς άλλωστε να το κάνει! Σε μια εποχή όμως όπου το νέον είναι πια συνώνυμο με την νύχτα στην δύση, η Σαμαρκάνδη είχε μια αλλοιώτικη γοητεία που αν και αρχικά μας παραξενεψε, στην πραγματικότητα μας άρεσε πολύ'
Η ιστορία της Σαμαρκάνδης είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Από την εποχή που ο Μ. Αλέξανδρος παντρευόταν την ντόπια Ρωξάνη περνώντας από κει, την ισοπέδωσή της από τις ορδές του Τζεκινς Χαν, την αναδειξή της σε πρωτεύουσα του κράτους του αιμοσταγή Ταμερλάνου, μέχρι την αναδειξή της από το σοβιετικό κρατος στην πόλη που είναι σήμερα, αυτή η πόλη συναρπάζει ακόμα και με την ιστορία της.
Ημέρα δεύτερη ΜΠΟΥΧΆΡΑ
Το τραίνο που θα μας μετέφερε στην Μπουχάρα ήταν ένα υπερσύγχρονο και πεντακάθαρο τραίνο, που ευκολα έπιασε τα 230-240 χιλιόμετρα μέσα στην έρημο και σε δύο ώρες μας άφησε στον σταθμό της πόλης. Το ξενοδοχείο μας ήταν στην καρδιά της πόλης. Υπέροχο, μικρό και πεντακάθαρο, όπως τα πάντα σ αυτη την χώρα. Ξεχυθήκαμε αμέσως στην πόλη για να περιηγηθούμε στα μνημεία της. Από την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης που δέσποζε το άγαλμα του Ναστρεντίν Χότζα, ξεκινούσαν και απλώνονταν κτίρια υπέροχης ομορφιάς!! Η Μπουχάρα, που το ονομά της σημαίνει τυχερή τοποθεσία, ήταν μια όαση η οποία κατοικήθηκε απο το 672π.χ. γνώρισε μεγάλες δόξες όπως και η Σαμαρκάνδη, αφού ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις στο δρόμο του μεταξιού . Γνωστή για τα υπέροχα παζάρια της που διατηρήθηκαν στους αιώνες, αλλά και για τα υπέροχα τζαμιά και μαυσωλεία της, είναι μια πόλη κόσμημα. Το ιστορικό κέντρο της απλώνεται γύρω από μιά πλατεία με μιά μικρή λίμνη στην μέση της και γύρω της βρίσκονται όλα τα κοσμήματα που έχει. Εκεί θα βρεις σιδεράδες να φτιάχνουν ψαλίδια, μαχαίρια και σπαθιά σε υπέροχα σχέδια, ξυλουργούς να σκαλίζουν μυστικά ξύλινα κουτιά, κορνίζες και πιατέλες,ζωγράφους να ζωγραφίζουν από πίνακες μέχρι μαγνητάκια, γυναίκες να δημιουργούν όμορφα κεντήματα από χρυσό και πλεκτά,αγγειοπλάστες και υφάντρες που υφαίνουν ακόμα τα υπέροχα χειροποίητα μεταξωτά χαλιά, γνωστά όχι μόνο για την ποιότητά τους αλλά και την τιμή τους... Θαυμάσαμε τον μιναρέ Καλάν, γνωστός και ως πύργος του θανάτου, μιάς και από κει πάνω τιμωρούνταν με ρίψη οι εγκληματίες, το τέμενος Καλάν και το μαυσωλείο Μιρ- ι -Αράμπ, τα μαυσωλεία του Χασμά Αγιούμπ και του Ναχμπατζί και το χαμένο μέσα σε ένα τεράστιο πάρκο μαυσωλείο του Ισμαήλ Σαμανί με τα δέκα παράθυρα σε κάθε πλευρά και διαφορετικό διάκοσμο σε κάθε παράθυρο.Μάλιστα, μέσα στο πάρκο υπήρχε ένα τεράστιο λούνα πάρκ. Μπλεχτήκαμε με τους ντόπιους και ανεβήκαμε πάνω στα παιχνίδια να κάνουμε και εμείς. Γελάσαμε με την καρδιά μας και οι ντόποιοι μαζί μας, φάγαμε μαλί της γριάς και φωτογραφηθήκαμε με όποιον μας το ζήτησε.Το απόγευμα ζητήσαμε από τον ξενοδόχο μας να μας πάει στο χαμάμ που είχαμε ακούσει ότι υπήρχε στην πόλη εδώ και αιώνες. Δεν μας πήγε στο χαμάμ, αλλά ....στα δημόσια λουτρά!! Μάλιστα. Ο κόσμος πηγαίνε στα δημόσια λουτρά να κάνει το μπάνιο του!! Δεν είχαμε ξαναζήσει τέτοια εμπειρία και γι αυτό αποφασίσαμε να μείνουμε. Εδώ και αιώνες λειτουργούσαν τα λουτρά. Παλιά πολύ, φθαρμένα πολύ,δεν είχαν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο για τον επισκέπτη, αποτύπωναν όμως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Χωρισμένο σε ανδρικά και γυναικεία λουτρά φυσικά, μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα ζεστή όσο έπρεπε, ντόπιες γυναίκες πλένονταν, γυμνές εννοείται, μαζί με τα κορίτσια τους, λούζονταν, έπιαναν κουβέντα, γελούσαν, πειράζονταν, απολάμβαναν το απογευμά τους και την ηρεμία τους, δειχνοντάς μας με αυτό τον τρόπο πως ότι έχουμε ακούσει για τα χαμάμ και τα αρχαία λουτρά, ότι δηλαδή ήταν τόποι διασκέδασης και κοινωνικότητας, ήταν γεγονός. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα βρισκόμουν μιά μέρα τσίτσιδη και ολομόναχη με ένα σωρό άγνωστες γυναίκες γύρω μου, όμως δεν ένοιωσα καθόλου παρείσακτη ή ξένη. Εκανα λοιπόν το μπάνιο μου, έπαιξα με τα κοριτσάκια που μου πετούσαν νερά , χαλάρωσα και όταν έφυγα είχα πάρει ένα ιδιαίτερο κομμάτι της πόλης μαζί μου.....
Την επόμενη μέρα αφού επισκεφτήκαμε τον μεντρεσέ Chor Minor. με τους τους τέσσερις μιναρέδες, όπου ανεβήκαμε να δούμε την θέα από ψηλά, κάναμε μια βόλτα μέσα στην πόλη. Βρεθήκαμε μπροστά σε ένα νηπιαγωγείο και όπως το χαζεύαμε απ έξω, ανοίγει ξαφνικά η πόρτα και μια χαμογελαστή Ουζμπέκα μας προσκάλεσε μέσα στο σχολείο. Ετσι απλά!! Χωρίς πιστοποιήσεις και αιτήσεις και άλλες δυτικές συνήθειες. <<Μπείτε μέσα να δείτε την δουλειά μας >> μας έγνεψε η δασκάλα και άνοιξε όλες τις πόρτες να μπούμε στις αίθουσες για να μας χαιρετήσουν και να μας τραγουδήσουν τα παιδάκια των 4-5 ετων. Δεκάδες παιδικά ματάκια καρφώθηκαν επανω μας και μας παρατηρούσαν με τεράστιο ενδιαφέρον. Ολα μας χάρισαν τα τραγουδάκια της ομάδας τους, ενω τα μεγαλύτερα μας χαιρέτησαν με τα αγγλικά που μάθαιναν hello, my name is eter...Mάλλον τα μόνα αγγλικά που γνώριζαν, μιας και οι δασκάλες δεν γνώριζαν τίποτα αλλο απο την υπολοιπη αγγλική, γι αυτό και η συννενόηση μαζί τους έγινε στην αλάνθαστη και παγκόσμια νοηματική..
Με βαρειά καρδιά αφήσαμε την Μπουχάρα και επιβιβαστήκαμε στο ταξί που είχαμε κλεισει για Χίβα. 80 ευρώ το ταξίδι και για τους τρεις μας, ότι φάμε και ότι πιούμε δικά τους για ένα ταξίδι που κράτησε επτά περίπου ώρες.
Διασχίσαμε λοιπόν ενα κομμάτι από την έρημο Κιζιλ Κουμ, συναντηθήκαμε με τον ποτάμο Άμου Ντάρια που κρατά ζωντανές της καλλιέργειες της νότιας χώρας και μάθαμε από τους οδηγούς μας ένα σωρό πράγματα για την χώρα. Εδώ κανείς δεν βιάζεται μας είπαν. Ολα τα πράγματα βρίσκονται σε μια άλλη τροχιά απο αυτή που εμείς γνωρίζουμε σαν δυτικοί. Οι ντόπιοι θεωρούν πως ζουν καλύτερα τώρα σε σχέση με τις κομμουνιστικές εποχές. Εχουν δική τους αγροτική παραγωγή, αλλα η δύναμη της χώρας ειναι το αέριο και τα αυτοκίνητα. Και αν στην χώρα παράγονται τα γνωστά αυτοκίνητα της Daewood, δίνοντας δουλειά σε πολύ κόσμο, αυτό που δίνει πνοή στην οικονομία είναι το αέριο, το οποίο το μυρίζεις παντού μέσα στις πολεις. Περνάει εξω από τα σπίτια μέσω σωλήνων , καταστρέφοντας την αισθητική των πόλεων. Μας είπαν ακόμα ότι ένας δάσκαλος πληρώνεται περιπου 180 ευρώ που είναι ένας καλός μισθός για έναν Ουζμπεκο . Παρόλο που είναι μουσουλμάνοι στη πλειοψηφία τους, δεν ειναι προσκολλημένοι με την θρησκεία τους και γι αυτό και διατηρούν το <<έθιμο >> της κατανάλωσης βότκας που τους έμαθε κάποτε η μαμά Ρωσία. Δεν καπνίζουν ιδιαίτερα και δεν τρώνε υπερβολικά ( πράγματι μείναμε με την εντύπωση ενός αδύνατου λαού, σίγουρα ευθύνεται και το γεγονος ότι δεν έχει δυτικοποιηθεί σαν λαός, ακόμα τουλάχιστον) Εκείνο όμως που σου κάνει εντύπωση είναι η καθαριότητα τους, που φαίνεται στα ξενοδοχεία τους , στα σπίτια τους ,στους δρόμους παντού. Παντρεύονται νωρίς και οι γονείς φτιάχνουν σπίτια για τα παιδιά τους στην ίδια αυλή, όπως κάνουμε και εμείς άλλωστε.Αγαπούν πολύ την ελληνορωμαική πάλη που είναι κάτι σαν εθνικό άθλημα, άλλα δεν γνωρίζουν ιδιαίτερα την Ελλάδα. Γι αυτούς πατέρας της ιατρικής είναι ο ιατροφιλόσοφος Αβικένας που γεννήθηκε στην Μπουχάρα και όχι ο Ιπποκράτης που απλώς δεν γνωρίζουν..
Μέχρι την Χίβα, έγιναν όμως χαλί να μας εξυπηρετήσουν. Μας έκαναν το τραπέζι, μας έφεραν βότκα να δοκιμάσουμε και έφαγαν τον κόσμο να βρούνε πεπόνι, όταν τους είπαμε ότι έχουμε ακούσει ότι το πεπόνι τους είναι μοναδικό. Η φιλοξενία τους φοβερή.
Ημέρα Τρίτη. Χίβα
Και φτάσαμε στην Χίβα. Μια πόλη κάστρο, ζωσμένη από τείχη σαν την δικιά μας Μονεμβασιά. Αλλά εδώ ήταν γεμάτη με παλάτια , τζαμιά , χαρέμια, καραβάν σεράγια ... Και ενδιάμεσα κόσμος να κινείται και να ζει εντός των τειχών, όπως κάναμε και εμείς μιας και το ξενοδοχείο μας ήταν μέσα στα τείχη. Θαυμάσαμε την πόλη που ιδρύθηκε από τον γιο του Νώε τον 4ο αιώνα π.χ. γύρω από ένα πηγάδι και έγινε στην πορεία ένα σημαντικό παρακλάδι του δρόμου του μεταξιού.Η Χίβα φημιζόταν για ένα πολύ συγκεκριμένο εμπόριο, αυτό της λευκής σαρκός. Ολη η Ασία αγόραζε σκλάβους και παλλακίδες για τα χαρέμια από αυτή εδώ την γωνιά της γης. Και αυτό συνεχίστηκε για πολλούς αιώνες, μέχρι που η επέλαση των κομμουνιστών έβαλε τα πράγματα στην θέση τους.
Εμείς όμως σήμερα θαυμάσαμε το παλάτι Khums Ark, με τον υπέροχο θρόνο του βασιλιά ,το αντίγραφο βεβαια γιατί το πρωτότυπο θα το βρείτε στο μουσείο Ερμιτάζ, τον ημιτελή μπλε μιναρέ, που ξεκίνησε να γίνει ο ψηλότερος της Ασίας αλλά δεν τελείωσε ποτέ,το υπέροχο και διαφορετικό τζαμί Dzhuma με τις 218 ξύλινες κολώνες του σκαλισμένες έτσι ώστε η κάθε μια να λέει και μια διαφορετική ιστορία, το καταπληκτικό μαυσωλείο του Pakhlavan Mhmud, του πολιούχου αγίου, αθλητή, σοφού, ποιητή, φιλόσοφου της πόλης. Το περίφημο παλάτι Tash Hauli με τα 163 δωμάτια και το τεράστιο χαρέμι του με τα ιβαν < δωμάτια> που έμεναν οι γυναίκες και θεωρούνται αριστουργήματα τέχνης και ένα σωρό άλλα αριστουργήματα αυτής της πόλης. Απόλαυση ήταν και η βόλτα μας πάνω στα τείχη που μας πρόσφερε πανοραμική θέα της πόλης αλλά και των γύρω περιοχών εκτός τειχών. Αυτή η πόλη είχε μια περίεργη ενέργεια η αλήθεια που την ένοιωθες όλη την ώρα, ακόμα και την ώρα που απολάμβανες τον καφέ σου σε ένα από τα παραδοσιακά καφε του τόπου. Μέσα σε μια μέρα μπορείς να χωρέσεις όλα τα μνημεία της και να δεις όλη την υπέροχη πόλη, αλλά δεν ξέρω πόσες μέρες χρειάζονται για να χορτάσεις όλη αυτή την ομορφιά που έχει αυτός ο τόπος. Και αυτό η αλήθεια συμβαίνει σε όλη την χώρα...
Αργά το απόγευμα της επόμενης μέρας το ταξί μας μετέφερε στο τοπικό αεροδρόμιο για να απολαύσουμε μια μονόωρη πτήση για Τασκένδη, με ένα ολοκαίνουργιο αεροπλάνο της Ουζμπεκιστάν αιρλαινς.
Στην πρωτεύουσα
Ξημερώνοντας σε ένα ξενοδοχείο πόλης κάπου στο κέντρο της Τασκένδης, ξεκινήσαμε την επόμενη μέρα να γυρίσουμε και να γνωρίσουμε την πρωτεύουσα. Είχαμε μόνο μια μέρα για να το κάνουμε. Ο πρώτος οικισμός ηλικίας δυο χιλιάδων χρόνων άκουγε στο όνομα Μίνγκ Ουρούκ που σημαίνει χίλιες βερικοκιές . Στην πορεία ονομάστηκε πέτρινη πόλη, δηλαδή Τασκέντ.
Η Τασκένδη, τέταρτη σε μέγεθος πόλη της πάλαι ποτέ σοβιετικής ένωσης, <<γονάτισε>> στις ισχυρές δονήσεις του σεισμού το 1967, ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος της την ισοπέδωσε. Τότε οι σοβιετικοί αποφασίζουν να φτιάξουν μια πόλη πρότυπο, ένα αστικό σύνολο ανθρώπινο και πράσινο, παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο. Ετσι λοιπόν έφτιαξαν μια πόλη γεμάτη πάρκα, πλατείες, τεράστιους δρόμους, ομορφα κτίρια, με την ανάλογη σοβιετική αρχιτεκτονική βεβαίως! , γεμάτη δέντρα και νερά. Και ναι! Η Τασκένδη είναι μια όμορφη πόλη. Τουλάχιστον στο κέντρο της που , πιστέψτε με είναι τεράστιο!! Κάθε κτίριο του κέντρου ήταν τουλάχιστον 500 μέτρα μακριά απο το επόμενο και πνιγμένο στο πράσινο και στο συντριβάνι. Είδανε και πάθανε τα ποδαράκια μας να την περπατήσουμε όλη!! Εδω είδαμε το κυβερνητικό κτίριο που βρίσκετε στην πλατεία ανεξαρτησίας, το υπουργείο εμπορίου, την πλατεία <<ο κήπος της επανάστασης>> όπου έχει μια μεγάλη ιστορία αναφορικά με τις προτομές που ανά καιρούς φιλοξενούσε, την πλατεία Τιμούρ με το έφιππο βασιλέα να δεσπόζει στο κέντρο και το ξενοδοχείο Ουζμπεκιστάν στο βάθος, χαρακτηριστικό δείγμα της σοβιετικής αρχιτεκτονικής, καθώς και το παλάτι των διεθνών φόρουμ στην μια του άκρη,την αψίδα της ειρήνης,το μνημείο των πεσόντων με την άσβεστη φλόγα , το μουσείο των Τιμουριδών, το θέατρο Alisher Navoi όπου φιλοξενεί όπερες και μπαλέτα, το τσίρκο και την αγορά. Στην αγορά περιηγηθήκαμε με την καρδιά μας, σουλατσάραμε ανάμεσα σε πάγκους και προιόντα και χαρήκαμε την καθημερινή κίνηση του κέντρου. Στο μουσείο εφαρμοσμένων τεχνών, θαυμάσαμε το υπέροχο κτίριο το οποίο διακόσμησαν οι καλύτεροι τεχνίτες με ξύλο και γύψο, αξίζει να το επισκευτείς και μόνο για να θαυμάσεις το κτίριο, αλλά και η έκθεση μας έδωσε πολλές πληροφορίες για την ζωή των ουζμπέκων τα παλιότερα χρόνια .
Στην γειτονιά του μουσείου πέσαμε πάνω στο οίκημα του συλλόγου ελλήνων Τασκένδης. Για όποιον δεν γνωρίζει, η Τασκένδη φιλοξένησε πλήθος Ελλήνων κατατρεγμένων απο τον εμφύλιο που ταλάνιζε την χώρα μας το 1950-1960, αριστερών κυρίως οικογενειών και έγινε η πατρίδα για πολλούς Ελληνες, είτε για λίγο καιρό είτε για πάντα. Εμείς δεν καταφέραμε να βρούμε το σύλλογο ανοικτό και δεν είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με κάποιον εκέι. Τέλος στην παλιά πόλη της Τασκένδης που λόγω του σεισμού έχει μείνει ένα πολύ μικρό τμήμα της, θαυμάσαμε το μουσείο Moyie Mubarak όπου μέσα του βρίσκετε το Κοράνι Οσμάν,καθώς και η θεολογική σχολή Barak Khan Madrassah και το τζαμι Imam Ismail al Bukhari,το ένα από τα δύο τζαμιά που είχαν την άδεια να λειτουργούν επί σοβιετικής ένωσης.
Κλείσαμε την μέρα μας με τον ζωολογικό κήπο. Μην με ρωτήσετε γιατι, έτσι μας βγήκε. Ομορφος χώρος με πολλά ζώα σε καλές συνθήκες , πόλος έλξης για τα παιδάκια και τις οικογένειες.
Πριν φτάσουμε Τασκένδη μας είχε πει ο ξενοδόχος στην Χιβα: αν θελήσετε ταξί απλώς σηκώστε το χέρι σας και θα σταματήσουν! Ποιοί? Ολοι. Ετσι και εμείς είπαμε να το δοκιμάσουμε. Χωρίς να ξέρουμε την γλώσσα, με την γνωστή νοηματική και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, σηκώναμε το χεράκι μας, σταματούσαν και αν πήγαιναν στην ίδια κατεύθυνση σε πήγαιναν!! απλά! Με ενα πολύ μικρό αντίτιμο που τους χάριζε ένα ζεστότατο χαμόγελο!! Απλά άλλος λαός!!!
Την επόμενη μέρα με αυτοκίνητο και οδηγό ξαναγυρίσαμε στην Σαμαρκάνδη. Το ταξίδι αυτό γίνετε πολύ καλύτερα με το γρήγορο και αξιόπιστο τραίνο της γραμμής , αλλά εμείς δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε εισιτήρια.
Περιπλανηθήκαμε άλλη μια μέρα στην υπέροχη αυτή πόλη και θαυμάσαμε το μαυσωλείο του Ταμερλάνου, τόπος προσευχής για τους ντόπιους. Ο Ταμερλάνος έχει μείνει στην ιστορία ως μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Παρόλο που η σκληρότητά του ξεπερνούσε ακόμα και αυτή του Τζέκινς Χαν, παρόλο που κατακρεούργησε τον κόσμο, εν τούτοις τιμάται απο τους Ουζμπέκους με ιδιαίτερη τιμή ανά τους αιώνες. Πάνω στον τάφο του γράφει καθαρά ότι όποιος ταράξει τον ύπνο του θα υποστεί τις συνέπειες, οι οποίες θα είναι πολύ μεγαλύτερες από τα γνωστά φρικιαστικά του έργα. Και πράγματι , δυο φορές που Πέρσες και Ρώσσοι τάραξαν τον ύπνο του, έπαθαν καταστροφές που ο λαός τις απέδωσε στον Ταμερλανο. Ετσι λοιπόν πιστεύω ότι οι τιμές των Ουζμπέκων στο ονομά του έχουν κάτι από το φόβο της οργής του και μόνο...
ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ.
..
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Η χώρα είνα από τις πιο ασφαλείς που υπάρχουν!!!Οποιος θέλει να κάνει αυτό το ταξίδι να μην σκεφτεί καθόλου την ασφάλεια, είτε ταξιδέψει μονος του, ειτε με την οικογενεια του!!
Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα ήταν η βίζα. Το προξενείο στην Ελλάδα ήταν κλειστό και απευθυνθήκαμε στο πρακτορίο Παρμενίδης, όπου με το διαβατήριο και με 90 ευρω έκαστος μας προμήθευσε βίζα ενός μήνα χωρίς να ασχοληθόυμε περαιτέρω. Αν και πρόσφατα διάβασα ότι άνοιξε ο δρόμος της ηλεκτρονικής βίζας, οπότε καλό ειναι να το ψαξετε. Ξενοδοχεία κλείστηκαν μέσω Booking. Τις μεταφορές μας με ταξί από πόλη σε πόλη τις κανονίζαμε επι τόπου από την προηγούμενη μέρα. Σε σύγκριση με τις μεταφορες μέσω booking, ήταν 50% φτηνότερη η επιλογή της επι τόπου συννενόησης. Το αεροπορικό ταξίδι Χίβα- Τασκένδη το κλείσαμε μέσω της ιστοσελίδας της UZBEKISTAN AIRWAYS, πράγμα που πρέπει να κάνεις γρήγορα γιατί δεν βρίσκεις θέσεις τελευταία στιγμή.. Για τα εισιτήρια με το τραίνο απεθυνθήκαμε στην carabanistan.Προτιμήστε τα γρήγορα τραίνα που είναι και αξιόπιστα, καθαρότατα, γρήγορα. Πολύ καλύτερη επιλογή απο τα ταξί. Μόνο που πρέπει να τα κλείσετε νωρίς, δεν υπάρχουν εισιτήρια τις τελευταίες μέρες. Ταξιδέψαμε με Turkish airlines . Η εταιρία είχε προσφορά τα εισιτήρια στα 478ευρώ μέσω Κωνσταντινούπολης, αν έμενες μια μέρα στην Πόλη. Εκείνη την ημέρα πρόσφερε δωρεάν ή διαμονή, ή ολοήμερη ξενάγηση 8 ωρών στην πόλη, με κρουαζιέρα στον Βόσπορο, ξενάγηση στην Αγιά Σοφιά και Μπλε Τζαμί, περιήγηση στην πόλη, πρωινό και γεύμα. Φυσικά διαλέξαμε το δεύτερο.Ο Μανώλης δεν είχε ξαναπάει στην Πόλη και εγω με τον Κώστα πετούσαμε την σκούφια μας για μια βολτούλα στην μαγική Κωνσταντινούπολη. Ομως είμαι σίγουρη ότι αν βρεις εισιτήρια πέντε έξι μήνες πριν θα πετύχεις πολύ καλύτερες τιμές. Το ταξίδι μας πραγματοποιήθηκε μέσα Απριλίου, πιστεύω ιδανική εποχή, δεν είχε ούτε κρύο ούτε ζέστη. Ολο το ταξίδι μας στοίχισε στον καθένα μας 1100ευρώ, με τα πάντα μέσα ( εντάξει, δεν αγοράσαμε χαλί Μπουχάρα.) για οκτώ μέρες.Μαζί και η επιπλέον μέρα στην Πόλη, σύνολο εννιά.Αν τα είδαμε όλα? Οχι! Αφήσαμε έξω την γενέτηρα του Ταμερλάνου Σαχριζάμπ, το Τερμίζ, την Νουκούς και την λίμνη Αράλη. Δυστυχώς δεν είχαμε παραπάνω μέρες. Αλλά δεν στεναχωριέμαι κι όλας. Είμαι σίγουρη ότι θα ξαναβρεθώ εκεί. Στην οργάνωση, το κλεισιμό εισητηρίων και ξενοδοχείων και στην διαχείρηση χρημάτων ο ένας και μοναδικός Κώστας, στην συλλογή των πληροφορίων και το οργανόγραμμα της εκδρομής Χριστίνα, τέλος μαζί μας ήταν για να πλασιώσει την εκδρομή με κέφι και μπολική παιδικότητα ο δικός μας Μανώλης!!!
Attachments
Last edited:
