Ivana
Member
- Μηνύματα
- 910
- Likes
- 1.492
- Ταξίδι-Όνειρο
- οχ.....όλος ο κόσμος
Τελικά, καλό είναι να μην θυμάμαι πολλά για να μπορώ να γράψω και καμία ιστορία της προκοπής.
Λέει το θέμα στο travelstories "που ήταν το πρώτο σας ταξίδι στο εξωτερικό" και εγώ λέω - στην Ελλάδα.
Πρώτη φορά μόνη μου σε μια άλλη χώρα, το 2001!
Για πολλά χρόνια οι τελειόφοιτοι μαθητές Λυκείου της Σερβίας πήγαιναν 7ήμερη εκδρομή με τίτλο "Κλασσική Ελλάδα", σαφώς για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Εκείνη τη χρονιά το δικό μας σχολείο πήγε να αλλάξει αυτό με την κλασσική Ιταλία, αλλά η Ιταλικές αρχές τότε δυσκόλευαν έκδοση βίζας για σχεδόν 300 άτομα όσοι ήμασταν και η μοίρα μας γύρισε στο παλιό το δρόμο, κάτι που πρέπει να ομολογήσω είχε απογοητεύσει τότε πολλούς από μας, καθώς αρκετοί ήδη έχουμε επισκεφτεί την Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές. Η εκδρομή αυτή βέβαια καμία σχέση δεν είχε με τέτοιου είδους διακοπές, αλλά πως να το δώσεις να καταλάβει ένας 18χρονος.
Μου είναι απίστευτο πόσα λίγα πράγματα θυμάμαι και λυπάμαι πολύ για αυτό. Όμως, τα 15 χρόνια είναι πολλά και οι αναμνήσεις που υπάρχουν είναι ή πολύ ιδιαίτερες στιγμές, ή εκείνες που μας έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση. Όπως και οι φωτογραφίες, έτσι και η ιστορία θα είναι πολύ προσωπική.
Μήνας Οκτώβριος, αρχές.
Φεύγουμε νωρίς το πρωί και σταματάμε σε πολλά σημεία για ξεκούραση. Εκείνη την περίοδο στα Σκόπια εξελίσσονταν σοβαρές διαμάχες μεταξύ των ντόπιων και των Αλβανών της περιοχής και μέχρι τελευταίας στιγμής υπήρχε ενδεχόμενο να πάμε μέσω Βουλγαρίας. Τελικά περνούσαμε απ'τα Σκόπια όπου σε μεγάλο βόριο τμήμα της χώρας βλέπαμε φωτιές και παρόμοια. Τα πρώτα σημαντικά γεγονότα του ταξιδιού θυμήθηκα πριν από τη μια, δύο εβδομάδες όταν εδώ στο φόρουμ ήταν στο επίκεντρο το θέμα με το ποιος πρέπει να πληρώνει - γυναίκα ή άνδρας, ή τι γίνεται με τζαμπατζήδες φίλους, απλά δεν ήθελα να αναφερθώ τότε σε μια προσωπική και σχετικά άσχημη εμπειρία. Τώρα όμως, αυτό αποτελεί ένα από τα αναπόσπαστα puzzle του ταξιδιού και θα το μοιραστώ μαζί σας.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Σερβίας είναι διαφορετικό από αυτό της Ελλάδας, οπότε εκτός του ότι πηγαίνουμε 4 χρόνια Λύκειο, επιλέγουμε σε ποιο θέλουμε να πάμε και δίνουμε εισαγωγικές εξετάσεις να μπούμε. Το σχολείο μας είναι το παλιότερο και το καλύτερο του Βελιγραδίου κάτι το οποίο έχει ως συνέπεια οι περισσότεροι να είναι παιδιά του καρακέντρου, της γειτονιάς δηλαδή, από εκείνους πολύ πλούσιους, από τους οποίους εγώ δεν ήμουν. Οι γονείς μου άνηκαν στη μεσαία τάξη, δεν μας έλειπε τίποτα, αλλά ούτε μας περίσσευαν λεφτά θα έλεγα. Το χαρτζιλίκι μου για το ταξίδι ήταν 450 μάρκα ενώ η υποτιθέμενη κολλητή μου φίλη αναχώρησε με ακριβώς 1000. Πολλά λεφτά τότε. Δεν θα θελα να μπω στις λεπτομέρειες, απλά θα σας πω πως μετά από τρεις μέρες που τρώγαμε μαζί τα λεφτά μου, ενώ αυτή τα δικά της τα φύλαγε για ψώνια, δεν τελείωσε μόνο αυτό, αλλά και μια φιλία τεσσάρων χρόνων, κάτι που από αυτή τη χρονική στιγμή μοιάζει σχετικά ασήμαντο πράγμα, αλλά τότε ήταν κάτι το πολύ σημαντικό για μένα και δεν ξεχνιέται ποτέ. Μικρή επισήμανση πόσο κακομαθημένο ήταν το κορίτσι είναι το γεγονός όπου την εποχή των βομβαρδισμών το 1999 και των χειρότερων επιθέσεων στο κέντρο της πόλης είχε σκάσει από το σπίτι της και οι καημένοι γονείς της την έψαχναν απελπισμένα, ενώ εγώ παρατρίχα να φάω τιμωρία από τους δικούς μου που δεν έλεγα που είναι (δεν ήξερα καν). Το αποτέλεσμα ήταν ήδη από το 2ο έτος σχολείου να την πάρουν ένα σπίτι να ζήσει μόνη της, 16χρονη τότε.
Μετά από μια ολόκληρη μέρα "μαθητικού" ταξιδιού και όλων των πραγμάτων που φέρνουν αυτό, φτάσαμε στη Παραλία Κατερίνης όπου θα κάναμε την διανυκτέρευση πριν προχωρήσουμε για τα Μετέωρα.
Μέρος αδιάφορο και τότε όπως και τώρα για μένα (ακόμα αναρωτιέμαι τι του βρίσκουν τόσοι Σέρβοι και Πολωνοί). Το μόνο που θυμάμαι από κει είναι πως έχω χαθεί στα ίδια και ίδια τετράγωνα και πως μπορεί ένα παρκάκι να το χω περάσει πάνω από 10 φορές. Ο καιρός ήταν καλύτερος από του Βελιγραδίου, αλλά κρύος. Μας πήγαν σε ένα πράγμα σαν κλαμπάκι βαρετό και μας πήραν από 10 μάρκα για είσοδο και ποτό.
Την άλλη μέρα αποχωρούμε για τα Μετέωρα. Δεν θυμάμαι τίποτα απ τη διαδρομή. Γενικά, αν εξαιρέσουμε την εξαιρετική ξενάγηση που είχαμε (ο τύπος είχε "ξεσκονίσει" τα πάντα, από τη μυθολογία μέχρι και τη σύγχρονη εποχή) το μόνο μέρος των διαδρομών που θυμάμαι από το λεωφορείο ήταν πριν και μετά τις Θερμοπύλες όπου ο δρόμος τότε περνούσε από θάλασσα και φαινόταν τέλεια στο σούρουπο.
Τα Μετέωρα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Ακόμα και τώρα που έχω πάει κάνα δύο τρεις φορές εκεί, κάθε φορά θαυμάζω το μεγαλείο της φύσης. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω πως είχα ξοδέψει 3 φιλμ στη φωτογραφική μηχανή μου και είμαι χωρίς καμία φωτογραφία καθώς δεν τα τοποθετούσα σωστά (απ ότι είπε η μαμά μου). Τρελαίνομαι με αυτό αφού παρατρίχα δεν είχα σκοτωθεί στην Ακρόπολη απ το βράχο και αέρα για να βγάλω τη μαγεία από πάνω, όπως και κάποιες ωραίες φωτογραφίες από μουσείο που τότε ήταν δίπλα στο ναό ή στους Δελφούς. Οι μόνες που έχω είναι από τη φωτογραφική της άλλης κολλητής μου φίλης και κάποιες τις έχω σκαναρισμένες.
Μετέωρα
Αν με εκνευρίζει κάτι σε οργανωμένα ταξίδια είναι το γεγονός που σε τραβάνε να φας εκεί που τρώει τζάμπα ο οδηγός ή έχει προμήθεια. Έτσι και εκεί στην Καλαμπάκα φάγαμε σε ένα άθλιο μέρος τα πιο άθλια σουβλάκια που μέχρι στιγμής έχω φάει ποτέ μου. Η σειρά βέβαια είχε εργοστάσιο σουβενίρ και μετά από όλες αυτές τις επιχειρηματικές ενέργειες τελικά πήραμε δρόμο για την Αθήνα.
Κάπου κοντά στις Θερμοπύλες, πριν ή μετά τον Λεωνίδα και τους δικούς του, σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο που είναι χαραγμένο στη μνήμη μου χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Καλόγουστο, δίπλα στη θάλασσα, με το αγαπημένο Milko που το λάτρευα, με πολύ ωραία πραγματάκια να αγοράσεις..... δεν ξέρω. Όχι πως ήταν κάτι το πολύ σπουδαίο, απλά εκείνη την εποχή τα βενζινάδικα της ακόμα Γιουγκοσλαβίας, ήταν απλά βενζινάδικα για καύσιμα και τουαλέτα, και στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους με καμία καφάνα (ταβέρνα), τίποτα άλλο.
Από εκείνη τη βραδιά και για επόμενες 4 μέναμε Αθήνα σε ένα ξενοδοχείο ανάμεσα στο σταθμό Λαρίσης και στην Ομόνοια που τότε ακόμα ήταν κυκλικός κόμβος αν θυμάμαι καλά και απ ότι μας είχε πει ο ξεναγός γινόντουσαν διάφορα έργα (όπως και σε άλλα σημεία) για την ανερχόμενη Ολυμπιάδα.
Τώρα που γυρίζω την εικόνα πίσω, θυμήθηκα και κάτι άλλο από τη διαδρομή. Στην είσοδο της πόλης (στον αυτοκινητόδρομο) είχε κατάστημα που πουλούσε τα αμάξια smart και τα είχε "πεταμένα" σε έναν ψηλό διαφανή σωλήνα λες και ήταν παιχνιδάκια. Μ' άρεσε πολύ.
Σε εκείνη τη φάση ο ξεναγός πρώτα μας είπε πως τα περισσότερα από αυτά τα καλά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι με δάνειο και πως οι τράπεζες δίνουν αβέρτα και πολύ εύκολα τέτοιες χρηματοδοτήσεις. Ήταν σχετικά περίεργο, καθώς τότε ακόμα στην Σερβία δεν συναίβεναν σε αυτό το μέτρο δανειοδοτήσεις, κάτι το οποίο βέβαια και δυστυχώς δεν άργησε πολύ, οπότε μάλλον μπορώ να προβλέψω το μέλλον εκεί βάση εξελίξεων που ακολούθησαν εδώ.
Εκείνο που μας είπε επίσης για τα έργα της Ολυμπιάδας, ήταν πως υπήρχαν "κάποιες" αντιρρήσεις που εξέφραζαν ορισμένοι, πράγμα που ήταν αδιάφορο για μας, μαθητές Λυκείου από άλλη χώρα που ήρθαν να περάσουν καλά, αλλά δεν ξέρω γιατί χαράχθηκε στη μνήμη μου (μάλλον ως νέο κορίτσι που δεν ήξερε από προϋπολογισμούς, χρέη και σχετικά, μου φάνηκε απίστευτο να υπάρχουν άνθρωποι να μην αισθάνονται περήφανοι που η δική τους παράδοση θα λάβει χώρα ξανά στην αιώνια Αθήνα). Από αυτήν τη σκοπιά δεν υπάρχει κάτι ακατανόητο και πολλές φορές το έχω σκεφτεί από τότε που ήρθα στην Ελλάδα.
Στο ξενοδοχείο ήμασταν από δω και από κει αναμειγμένοι στους ορόφους με τους αποφοίτους της Οικονομικής σχολής του Σπλιτ της Κροατίας. Τα πράγματα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ήταν ακόμα φρέσκα και υπήρχε δικαιολογημένος φόβος μην γίνει καμία χαζομάρα από ορμόνες που έσκαγαν γενικά σε όλους. Δεν έγινε και κάτι, μην σας πω πως μισοί τα φτιάξαμε μεταξύ μας οπότε οι συσσωρευμένες ουσίες που ανέφερα έπαιξαν θετικό ρόλο
...το μόνο πρόβλημα ήταν ποιος άφησε κάνα αγόρι ή κορίτσι να τον περιμένει στο Βελιγράδι .
Η διαμονή στην Αθήνα εκτός από την πρώτη μέρα που ήταν ρεζερβέ για γνωστά αξιοθέατα και μουσεία της, συμπεριελάμβανε και εκδρομή στην Επίδαυρο και στις Μυκήνες. Στην Επίδαυρο έχω τραγουδήσει στο κέντρο και το χω ως μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις (ήμασταν 2 που μας ξεχώρισε μια καθηγήτρια να πούμε από ένα τραγούδι έτσι ώστε οι άλλοι να καταλάβουν την ακουστικότητα από πάνω). Το μόνο που ζητήθηκε από τους αρμόδιους του χώρου ήταν το τραγούδι να είναι παραδοσιακό και όχι μοντέρνο, οπότε επέλεξα το τραγούδι που συνδέει τα 2 κράτη μας από τη στιγμή που ολόκληρος στρατός και ο βασιλιάς μαζί με άλλα όργανα του κράτους έχουν εξοριστεί κατά τη διάρκεια του Α'ΠΠ και βρήκαν το καταφύγιο για 2 χρόνια στη Κέρκυρα. Το τραγούδι έχει μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και λέγεται "Εκεί μακριά (από την πατρίδα)".
Στα πλαίσια ενός φεστιβάλ που διοργανώθηκε πολλά χρόνια μετά στην Θεσσαλονίκη και ως κάποιος που πλέον ζει όντως εκεί μακριά, μετέφρασα το τραγούδι και έφτιαξα το βίντεο που συνόδευε τη χορωδία που οργάνωσα στη Θεσσαλονίκη. Την μετάφραση μπορείτε να τη βρείτε εδώ http://photopeach.com/user/Ivana%20Stanojevic
δυστυχώς πρέπει να σας πω πως απ τα 6 άτομα στην εικόνα, που κάναμε την περισσότερη παρέα, τα 5 ζούνε στο εξωτερικό (τα αγόρια είναι ειδικευόμενοι γιατροί (αγγειοχειρουργός, ορθοπεδικός και ογκολόγος) και μια από τις κοπέλες οδοντίατρος - όλοι τους στη Γερμανία).
Η δεύτερη κοπέλα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια σε μια σχολή Πανεπιστημίου Βελιγραδίου και πληρώνεται άθλια σχετικά με τη θέση της, αλλά ο συζυγός της δεν θέλει να φύγει. Αυτή είναι η Σερβία εδώ και 25 χρόνια δυστυχώς (άσχετο άλλα με το που είδα τη φωτογραφία ήταν το πρώτο που σκέφτηκα)
Ένα βράδυ μας πήγαν στη Πλάκα και μου έκλεινε μάτι ένας κούκλος χορευτής του προγράμματος της ελληνικής βραδιάς (πεθαίνω στο γέλιο ...που το θυμάμαι εκείνο....πολύ φλερτ ρε παιδί μου είχε πέσει
).
Στο τέλος μας χόρευε και μια χανούμισσα με τα κίτρινα (δεν ξέρω αν την έλεγαν Μαρία - άνευ πλάκας , είναι το πιο γνωστό ελληνικό τραγούδι στη Σερβία) η οποία ενώ είχε τέλειο σώμα, ήταν πολύ άσχημη και μεγάλη (για τα δεδομένα 18χρονης πάντα λέμε).
Από άλλες εντυπώσεις εκείνο που μου έμεινε είναι που δεν μπορούσα να βρω να αγοράσω τον λατρεμένο της οικογένειάς μου χαλβά (από σουσάμι) με σοκολάτα που τον έφερνε η μαμά σε αφθονία από την Ελλάδα. Στα σερβικά τον λέμε άλβα. Πήγαινα καημένη από παντοπωλείο σε παντοπωλείο που έβρισκα στο δρόμο και ζητούσα την άλβα και δεν με καταλάβαινε Θεός.
Ένα βράδυ μετά από μικρό ατυχηματάκι βγήκαμε έξω αργά να βρούμε ένα φαρμακείο να πάρουμε φάρμακα. Στο Βελιγράδι υπάρχουν αρκετά φαρμακεία που δεν κλείνουν ποτέ και λογικά περιμέναμε να βρούμε και στην Αθήνα το ίδιο. Μπήκαμε σε ένα ταξί το οποίο μας πήγε πρώτα σε ένα κλειστό όπου ο οδηγός διάβασε ποιο δουλεύει (εκείνο δεν ήταν και πολύ κοντά) και μετά μας πήγε εκεί. Ήταν εμπειρία αρκετά διαφορετική που ακόμα και σήμερα θα μου έκανε εντύπωση αν δεν ζούσα εδώ και το ήξερα. Next level ήταν να καταλάβουμε τι λέει το φάρμακο (ήταν ιδιαίτερη περίπτωση) αφού ήταν μόνο στα ελληνικά.
Κάτι το διαφορετικό ήταν το μαγαζί που το περιέγραφα σε όλους όταν γύρισα - είναι σαν McD αλλά δεν είναι, είναι ελληνικό και είναι ωραίο!! Δεν θυμόμουν το όνομα, αλλά σαφώς και ήταν τα Goodys. Έλλειψη σερβικής επιχειρηματικότητας στο μεγαλείο της, να έχεις τόσο καλό μπιφτέκι και να μην το αξιοποιείς ανέχοντας το McD, τεσπα.
Όπως και στη Παραλία Κατερίνης και εδώ μας πήγαιναν σε κάποια υποτιθέμενα clubs με 20 μάρκα τα οποία δεν άρεσαν στην παρέα μου (οργανωμένα από τους ξεναγούς όλα ήταν) οπότε βγαίναμε μόνοι μας από δω και από κει στο κέντρο, θα λεγα πως μπορεί να ήταν στη Ψυρρή. Και εκεί βρήκαμε 2 bikers greek lovers θαυμαστές οι οποίοι μετά μας γύρευαν στο ξενοδοχείο το οποίο με τόση άνεση τους λέγαμε ποιο ήταν (τι μυαλά ).
Το αγαπημένο μου μέρος ήταν και παρέμεινε η Ρωμαϊκή αγορά και η Αδριανού. Ήταν η αγάπη με τη πρώτη ματιά...
Η τελευταία μέρα στην Αθήνα ήταν ελεύθερη στο να κάνουμε ό τι θέλουμε. Το μόνο μέρος που δεν μας πήγανε ήταν Λυκαβηττός και το πρόγραμμα που φτιάξαμε εμείς οι 8 (όλο κοπέλες) έλεγε να ανεβούμε πάνω και μετά να κατεβούμε στο βοτανικό/εθνικό κήπο.
Με το που ήρθα στην Ελλαδα, άλλαξα όλα τα λεφτά που είχα σε δραχμές να μη μπερδεύομαι με διάφορα. Έτσι, είχαμε συνεννοηθεί να πληρώνω εγώ τα πάντα και να τα βρίσκουμε μετά. Φεύγουμε από το ξενοδοχείο και έχω 10 000 και κάτι ψιλά. Σταματάμε ένα ταξί και το παιδί μας πάει στον λόφο με 113 δραχμές.
Δύο πράγματα που θυμάμαι να μου έχει τονίσει η μαμά πολλές φορές ήταν πως το ταξί στην Ελλάδα ήταν φτηνό και πως πρέπει αμέσως να πάω στην αστυνομία αν μου τύχει κάτι καθώς προσέχουν πού τους τουρίστες.
Το παιδάκι ταξιτζής μας βλέπει 4 κοπελίτσες και άλλες τόσες στο πίσω ταξί και μας πετάει και ένα "take care".
"Προσέχετε" και μυαλά στα κάγκελα όλες ήμασταν.
Απολαμβάνουμε την απίστευτη θέα από πάνω, πίνουμε ένα καφεδάκι το οποίο κόστιζε κάτι παραπάνω από 4500 χιλιάδες δραχμές για όλες μας και δίνω 10 που είχα παίρνοντας μόνο τα 5 χιλιάρικα ρέστα.
Πάμε να φύγουμε και καμία δεν θέλει να περπατήσει οπότε λέμε θα πάρουμε ταξί. Στο κατέβασμα βρίσκουμε μόνο έναν μουστάκια και του λέμε πως είμαστε 8 και θέλουμε και έναν άλλον. Λέει no problemo και μετά από ένα δεκάλεπτο εμφανίζεται ο συνάδελφος. Δεν έβαλε ταξίμετρο, το καταλαβαμε αλλά δεν είπαμε τίποτα. Φτάνει μπροστά από το προεδρικό και μου λέει 4500. Απαντάω βέβαια με "τι;;;" (δεν μπήκε καν στο κόπο να μας κάνει βόλτες να χρεώσει παραπάνω αφού ήταν χωρίς ταξίμετρο, το καταλάβαμε από την κοντινότερη διαδρομή από εκείνη που ανεβήκαμε πάνω). Τέλος πάντων, μαλώνω και κάποια στιγμή λέω, θα δεις τώρα, βγαίνοντας να ρωτήσω πόσο έγραψε το όχημα από πίσω μας... Μαντέψτε...
Συνεχίζεται το σκηνικό και κάποια στιγμή μια από τις κοπέλες λέει δώστα του τα να φεύγουμε. Του δίνω τα ρέστα απ τη καφετέρια, γυρίζω να δω τι μου έμεινε από ψιλά και εκεί αρχίζει και μου σπρώχνει ένα 500άρικο και λέει μου έδωσες 500 ενώ έπρεπε 5000. Βέβαια, ήμουν σίγουρη τι του είχα δώσει αφού ήξερα τι είχα από ρέστα και εκεί έγινε ψιλοχαμός, με μένα να του ζητάω να πάμε αστυνομία. Εκεί άρχισε να τρελαίνεται και ο ίδιος να μου φωνάζει crazy girl, ώσπου μια από τις κοπέλες έβγαλε άλλες 5000 και τότε μας έδιωξε από το αμάξι πετώντας από το παράθυρο γύρο στις 300 δραχμές (αν θυμάμαι καλά το συνάλλαγμα ήταν γύρω στο 1 προς 170 τότε).
Παρόλο που είχαμε στενοχωρηθεί λίγο η συνέχεια ήταν τόσο συναρπαστική που έσβησε αυτό το δυσάρεστο και τόσο χαρακτηριστικό συμβάν για σχεδόν όλους ταξιτζήδες του κόσμου.
Πηγαίνουμε μπροστά στο προεδρικό και βλέπουμε τσολιάδες.
Στο λεωφορείο μας είχαν τονίσει 15 φορές να μην πειράξουμε σε καμία περίπτωση τους ευζώνους καθώς δεν επιτρέπεται καν να κλείσουν τα βλέφαρά τους. Ειδικά αναφέρθηκαν στις κοπέλες να μην είναι προκλητικές. Εμ, πάμε εμείς, κρατάμε μια απόσταση, είμαστε συνεπείς και σωστές και μας πλησιάζει ο φύλακάς του (για τους οποίους μας είχαν πει πως αυτοί ελέγχουν τους τσολιάδες) και μας λέει:"κορίτσια..τον λένε Παναγιώτη, είναι πολύ καλό παιδί, σχολάει στις 11 απόψε, να δώσουμε ραντεβού εκεί στη γωνία, αυτός, εγώ και εσείς".
Με το που άρχισε να διαφημίζει τον Παναγιώτη είχαμε ξεσπάσει σε τέτοια γέλια (όχι για τα παιδιά βέβαια, αλλά λόγω όλων των προειδοποιήσεων που μας έκαναν οι καθηγητές) που δεν σταμάτησαν μια ολόκληρη ώρα μετά. Το ραντεβού το κλείσαμε αλλά δεν πήγαμε ποτέ ...
στον Λυκαβηττό εκείνη την μέρα είχα μαυρίσει
να τος και ο Παναγιώτης
Η μέρα συνεχίστηκε πολύ ωραία με ψώνια σε ένα εμπορικό (δεν ξέρω αν ακόμα υπάρχει) στην Ομόνοια που έπεφτε προς τη δική μας κατεύθυνση για το ξενοδοχείο, δηλαδή απέναντι από την Αθηνάς περίπου.
Μπορώ αν πω πως ήταν απ τις καλύτερες μέρες τις εκδρομής.... μέχρι το βράδυ.
Εκείνο το βράδυ τηλεφώνησα στο σπίτι αφού είχαμε να μιλήσουμε σχεδόν 3 μέρες.
Εκεί έμαθα πως πέθανε μια από τις γιαγιάδες μου....
Έτσι αυτό το ταξίδι σημείωσε ένα άλλο, το πιο ισχυρό συναισθηματικό στίγμα..
Την άλλη μέρα φύγαμε από την Αθήνα με πρώτο προορισμό τους Δελφούς. Η κούραση των προηγούμενων μερών, η νύχτα χωρίς τον ύπνο και ο δρόμος έκαναν τα δικά τους οπότε τον αρχαιολογικό που λόγω μυθολογίας ήθελα τόσο να το δω από μικρή, δεν το χάρηκα αρκετά και ούτε το θυμάμαι καλά (σημαίνει πως πρέπει να ξαναπάω).
Το ταξίδι εκείνη τη μέρα κατέληξε πάλι στην Παραλία Κατερίνης με μια στάση στο Κάστρο του Πλαταμώνα που προηγήθηκε. Νομίζω πως κοιμήθηκα απστη στιγμή που μπήκα στο δωμάτιο.
Η επόμενη μέρα είχε τη Θεσσαλονίκη στην οποία η μαμά μου ερχόταν πολύ συχνά για ψώνια. Τόσο που ξέραμε όλες τις λεπτομέρειες για τους εμπορικούς δρόμους, μόνο αρκετά λεφτά δεν είχα να ψωνίζω.
Μετά από την επίσκεψη του Αγ. Δημητρίου και Συμμαχικών νεκροταφείων όπου υπάρχει και ένα σερβικό οστεοφυλάκιο με 7000 στρατιώτες από το Μέτωπο Θεσσαλονίκης στο ΑΠΠ, μας άφησαν ελεύθερους να περιηγηθούμε.
Θυμάμαι ένα ωραίο ζαχαροπλαστείο στην Αριστοτέλους και τίποτα άλλο.
Ποιος θα έλεγε....
Να, εδώ μετά από 15 χρόνια κάθομαι και γράφω πως το
πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό μόνη έκανα στην Ελλάδα,
και των παιδιών μου λογικά το αντίστοιχο θα είναι η Σερβία....
Λέει το θέμα στο travelstories "που ήταν το πρώτο σας ταξίδι στο εξωτερικό" και εγώ λέω - στην Ελλάδα.
Πρώτη φορά μόνη μου σε μια άλλη χώρα, το 2001!
Για πολλά χρόνια οι τελειόφοιτοι μαθητές Λυκείου της Σερβίας πήγαιναν 7ήμερη εκδρομή με τίτλο "Κλασσική Ελλάδα", σαφώς για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Εκείνη τη χρονιά το δικό μας σχολείο πήγε να αλλάξει αυτό με την κλασσική Ιταλία, αλλά η Ιταλικές αρχές τότε δυσκόλευαν έκδοση βίζας για σχεδόν 300 άτομα όσοι ήμασταν και η μοίρα μας γύρισε στο παλιό το δρόμο, κάτι που πρέπει να ομολογήσω είχε απογοητεύσει τότε πολλούς από μας, καθώς αρκετοί ήδη έχουμε επισκεφτεί την Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές. Η εκδρομή αυτή βέβαια καμία σχέση δεν είχε με τέτοιου είδους διακοπές, αλλά πως να το δώσεις να καταλάβει ένας 18χρονος.
Μου είναι απίστευτο πόσα λίγα πράγματα θυμάμαι και λυπάμαι πολύ για αυτό. Όμως, τα 15 χρόνια είναι πολλά και οι αναμνήσεις που υπάρχουν είναι ή πολύ ιδιαίτερες στιγμές, ή εκείνες που μας έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση. Όπως και οι φωτογραφίες, έτσι και η ιστορία θα είναι πολύ προσωπική.
Μήνας Οκτώβριος, αρχές.
Φεύγουμε νωρίς το πρωί και σταματάμε σε πολλά σημεία για ξεκούραση. Εκείνη την περίοδο στα Σκόπια εξελίσσονταν σοβαρές διαμάχες μεταξύ των ντόπιων και των Αλβανών της περιοχής και μέχρι τελευταίας στιγμής υπήρχε ενδεχόμενο να πάμε μέσω Βουλγαρίας. Τελικά περνούσαμε απ'τα Σκόπια όπου σε μεγάλο βόριο τμήμα της χώρας βλέπαμε φωτιές και παρόμοια. Τα πρώτα σημαντικά γεγονότα του ταξιδιού θυμήθηκα πριν από τη μια, δύο εβδομάδες όταν εδώ στο φόρουμ ήταν στο επίκεντρο το θέμα με το ποιος πρέπει να πληρώνει - γυναίκα ή άνδρας, ή τι γίνεται με τζαμπατζήδες φίλους, απλά δεν ήθελα να αναφερθώ τότε σε μια προσωπική και σχετικά άσχημη εμπειρία. Τώρα όμως, αυτό αποτελεί ένα από τα αναπόσπαστα puzzle του ταξιδιού και θα το μοιραστώ μαζί σας.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Σερβίας είναι διαφορετικό από αυτό της Ελλάδας, οπότε εκτός του ότι πηγαίνουμε 4 χρόνια Λύκειο, επιλέγουμε σε ποιο θέλουμε να πάμε και δίνουμε εισαγωγικές εξετάσεις να μπούμε. Το σχολείο μας είναι το παλιότερο και το καλύτερο του Βελιγραδίου κάτι το οποίο έχει ως συνέπεια οι περισσότεροι να είναι παιδιά του καρακέντρου, της γειτονιάς δηλαδή, από εκείνους πολύ πλούσιους, από τους οποίους εγώ δεν ήμουν. Οι γονείς μου άνηκαν στη μεσαία τάξη, δεν μας έλειπε τίποτα, αλλά ούτε μας περίσσευαν λεφτά θα έλεγα. Το χαρτζιλίκι μου για το ταξίδι ήταν 450 μάρκα ενώ η υποτιθέμενη κολλητή μου φίλη αναχώρησε με ακριβώς 1000. Πολλά λεφτά τότε. Δεν θα θελα να μπω στις λεπτομέρειες, απλά θα σας πω πως μετά από τρεις μέρες που τρώγαμε μαζί τα λεφτά μου, ενώ αυτή τα δικά της τα φύλαγε για ψώνια, δεν τελείωσε μόνο αυτό, αλλά και μια φιλία τεσσάρων χρόνων, κάτι που από αυτή τη χρονική στιγμή μοιάζει σχετικά ασήμαντο πράγμα, αλλά τότε ήταν κάτι το πολύ σημαντικό για μένα και δεν ξεχνιέται ποτέ. Μικρή επισήμανση πόσο κακομαθημένο ήταν το κορίτσι είναι το γεγονός όπου την εποχή των βομβαρδισμών το 1999 και των χειρότερων επιθέσεων στο κέντρο της πόλης είχε σκάσει από το σπίτι της και οι καημένοι γονείς της την έψαχναν απελπισμένα, ενώ εγώ παρατρίχα να φάω τιμωρία από τους δικούς μου που δεν έλεγα που είναι (δεν ήξερα καν). Το αποτέλεσμα ήταν ήδη από το 2ο έτος σχολείου να την πάρουν ένα σπίτι να ζήσει μόνη της, 16χρονη τότε.
Μετά από μια ολόκληρη μέρα "μαθητικού" ταξιδιού και όλων των πραγμάτων που φέρνουν αυτό, φτάσαμε στη Παραλία Κατερίνης όπου θα κάναμε την διανυκτέρευση πριν προχωρήσουμε για τα Μετέωρα.
Μέρος αδιάφορο και τότε όπως και τώρα για μένα (ακόμα αναρωτιέμαι τι του βρίσκουν τόσοι Σέρβοι και Πολωνοί). Το μόνο που θυμάμαι από κει είναι πως έχω χαθεί στα ίδια και ίδια τετράγωνα και πως μπορεί ένα παρκάκι να το χω περάσει πάνω από 10 φορές. Ο καιρός ήταν καλύτερος από του Βελιγραδίου, αλλά κρύος. Μας πήγαν σε ένα πράγμα σαν κλαμπάκι βαρετό και μας πήραν από 10 μάρκα για είσοδο και ποτό.
Την άλλη μέρα αποχωρούμε για τα Μετέωρα. Δεν θυμάμαι τίποτα απ τη διαδρομή. Γενικά, αν εξαιρέσουμε την εξαιρετική ξενάγηση που είχαμε (ο τύπος είχε "ξεσκονίσει" τα πάντα, από τη μυθολογία μέχρι και τη σύγχρονη εποχή) το μόνο μέρος των διαδρομών που θυμάμαι από το λεωφορείο ήταν πριν και μετά τις Θερμοπύλες όπου ο δρόμος τότε περνούσε από θάλασσα και φαινόταν τέλεια στο σούρουπο.
Τα Μετέωρα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Ακόμα και τώρα που έχω πάει κάνα δύο τρεις φορές εκεί, κάθε φορά θαυμάζω το μεγαλείο της φύσης. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω πως είχα ξοδέψει 3 φιλμ στη φωτογραφική μηχανή μου και είμαι χωρίς καμία φωτογραφία καθώς δεν τα τοποθετούσα σωστά (απ ότι είπε η μαμά μου). Τρελαίνομαι με αυτό αφού παρατρίχα δεν είχα σκοτωθεί στην Ακρόπολη απ το βράχο και αέρα για να βγάλω τη μαγεία από πάνω, όπως και κάποιες ωραίες φωτογραφίες από μουσείο που τότε ήταν δίπλα στο ναό ή στους Δελφούς. Οι μόνες που έχω είναι από τη φωτογραφική της άλλης κολλητής μου φίλης και κάποιες τις έχω σκαναρισμένες.
Αν με εκνευρίζει κάτι σε οργανωμένα ταξίδια είναι το γεγονός που σε τραβάνε να φας εκεί που τρώει τζάμπα ο οδηγός ή έχει προμήθεια. Έτσι και εκεί στην Καλαμπάκα φάγαμε σε ένα άθλιο μέρος τα πιο άθλια σουβλάκια που μέχρι στιγμής έχω φάει ποτέ μου. Η σειρά βέβαια είχε εργοστάσιο σουβενίρ και μετά από όλες αυτές τις επιχειρηματικές ενέργειες τελικά πήραμε δρόμο για την Αθήνα.
Κάπου κοντά στις Θερμοπύλες, πριν ή μετά τον Λεωνίδα και τους δικούς του, σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο που είναι χαραγμένο στη μνήμη μου χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Καλόγουστο, δίπλα στη θάλασσα, με το αγαπημένο Milko που το λάτρευα, με πολύ ωραία πραγματάκια να αγοράσεις..... δεν ξέρω. Όχι πως ήταν κάτι το πολύ σπουδαίο, απλά εκείνη την εποχή τα βενζινάδικα της ακόμα Γιουγκοσλαβίας, ήταν απλά βενζινάδικα για καύσιμα και τουαλέτα, και στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους με καμία καφάνα (ταβέρνα), τίποτα άλλο.
Από εκείνη τη βραδιά και για επόμενες 4 μέναμε Αθήνα σε ένα ξενοδοχείο ανάμεσα στο σταθμό Λαρίσης και στην Ομόνοια που τότε ακόμα ήταν κυκλικός κόμβος αν θυμάμαι καλά και απ ότι μας είχε πει ο ξεναγός γινόντουσαν διάφορα έργα (όπως και σε άλλα σημεία) για την ανερχόμενη Ολυμπιάδα.
Τώρα που γυρίζω την εικόνα πίσω, θυμήθηκα και κάτι άλλο από τη διαδρομή. Στην είσοδο της πόλης (στον αυτοκινητόδρομο) είχε κατάστημα που πουλούσε τα αμάξια smart και τα είχε "πεταμένα" σε έναν ψηλό διαφανή σωλήνα λες και ήταν παιχνιδάκια. Μ' άρεσε πολύ.
Σε εκείνη τη φάση ο ξεναγός πρώτα μας είπε πως τα περισσότερα από αυτά τα καλά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι με δάνειο και πως οι τράπεζες δίνουν αβέρτα και πολύ εύκολα τέτοιες χρηματοδοτήσεις. Ήταν σχετικά περίεργο, καθώς τότε ακόμα στην Σερβία δεν συναίβεναν σε αυτό το μέτρο δανειοδοτήσεις, κάτι το οποίο βέβαια και δυστυχώς δεν άργησε πολύ, οπότε μάλλον μπορώ να προβλέψω το μέλλον εκεί βάση εξελίξεων που ακολούθησαν εδώ.
Εκείνο που μας είπε επίσης για τα έργα της Ολυμπιάδας, ήταν πως υπήρχαν "κάποιες" αντιρρήσεις που εξέφραζαν ορισμένοι, πράγμα που ήταν αδιάφορο για μας, μαθητές Λυκείου από άλλη χώρα που ήρθαν να περάσουν καλά, αλλά δεν ξέρω γιατί χαράχθηκε στη μνήμη μου (μάλλον ως νέο κορίτσι που δεν ήξερε από προϋπολογισμούς, χρέη και σχετικά, μου φάνηκε απίστευτο να υπάρχουν άνθρωποι να μην αισθάνονται περήφανοι που η δική τους παράδοση θα λάβει χώρα ξανά στην αιώνια Αθήνα). Από αυτήν τη σκοπιά δεν υπάρχει κάτι ακατανόητο και πολλές φορές το έχω σκεφτεί από τότε που ήρθα στην Ελλάδα.
Στο ξενοδοχείο ήμασταν από δω και από κει αναμειγμένοι στους ορόφους με τους αποφοίτους της Οικονομικής σχολής του Σπλιτ της Κροατίας. Τα πράγματα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ήταν ακόμα φρέσκα και υπήρχε δικαιολογημένος φόβος μην γίνει καμία χαζομάρα από ορμόνες που έσκαγαν γενικά σε όλους. Δεν έγινε και κάτι, μην σας πω πως μισοί τα φτιάξαμε μεταξύ μας οπότε οι συσσωρευμένες ουσίες που ανέφερα έπαιξαν θετικό ρόλο
...το μόνο πρόβλημα ήταν ποιος άφησε κάνα αγόρι ή κορίτσι να τον περιμένει στο Βελιγράδι .Η διαμονή στην Αθήνα εκτός από την πρώτη μέρα που ήταν ρεζερβέ για γνωστά αξιοθέατα και μουσεία της, συμπεριελάμβανε και εκδρομή στην Επίδαυρο και στις Μυκήνες. Στην Επίδαυρο έχω τραγουδήσει στο κέντρο και το χω ως μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις (ήμασταν 2 που μας ξεχώρισε μια καθηγήτρια να πούμε από ένα τραγούδι έτσι ώστε οι άλλοι να καταλάβουν την ακουστικότητα από πάνω). Το μόνο που ζητήθηκε από τους αρμόδιους του χώρου ήταν το τραγούδι να είναι παραδοσιακό και όχι μοντέρνο, οπότε επέλεξα το τραγούδι που συνδέει τα 2 κράτη μας από τη στιγμή που ολόκληρος στρατός και ο βασιλιάς μαζί με άλλα όργανα του κράτους έχουν εξοριστεί κατά τη διάρκεια του Α'ΠΠ και βρήκαν το καταφύγιο για 2 χρόνια στη Κέρκυρα. Το τραγούδι έχει μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και λέγεται "Εκεί μακριά (από την πατρίδα)".
Στα πλαίσια ενός φεστιβάλ που διοργανώθηκε πολλά χρόνια μετά στην Θεσσαλονίκη και ως κάποιος που πλέον ζει όντως εκεί μακριά, μετέφρασα το τραγούδι και έφτιαξα το βίντεο που συνόδευε τη χορωδία που οργάνωσα στη Θεσσαλονίκη. Την μετάφραση μπορείτε να τη βρείτε εδώ http://photopeach.com/user/Ivana%20Stanojevic
δυστυχώς πρέπει να σας πω πως απ τα 6 άτομα στην εικόνα, που κάναμε την περισσότερη παρέα, τα 5 ζούνε στο εξωτερικό (τα αγόρια είναι ειδικευόμενοι γιατροί (αγγειοχειρουργός, ορθοπεδικός και ογκολόγος) και μια από τις κοπέλες οδοντίατρος - όλοι τους στη Γερμανία).
Η δεύτερη κοπέλα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια σε μια σχολή Πανεπιστημίου Βελιγραδίου και πληρώνεται άθλια σχετικά με τη θέση της, αλλά ο συζυγός της δεν θέλει να φύγει. Αυτή είναι η Σερβία εδώ και 25 χρόνια δυστυχώς (άσχετο άλλα με το που είδα τη φωτογραφία ήταν το πρώτο που σκέφτηκα)
Ένα βράδυ μας πήγαν στη Πλάκα και μου έκλεινε μάτι ένας κούκλος χορευτής του προγράμματος της ελληνικής βραδιάς (πεθαίνω στο γέλιο ...που το θυμάμαι εκείνο....πολύ φλερτ ρε παιδί μου είχε πέσει
).Στο τέλος μας χόρευε και μια χανούμισσα με τα κίτρινα (δεν ξέρω αν την έλεγαν Μαρία
- άνευ πλάκας , είναι το πιο γνωστό ελληνικό τραγούδι στη Σερβία) η οποία ενώ είχε τέλειο σώμα, ήταν πολύ άσχημη και μεγάλη (για τα δεδομένα 18χρονης πάντα λέμε). Από άλλες εντυπώσεις εκείνο που μου έμεινε είναι που δεν μπορούσα να βρω να αγοράσω τον λατρεμένο της οικογένειάς μου χαλβά (από σουσάμι) με σοκολάτα που τον έφερνε η μαμά σε αφθονία από την Ελλάδα. Στα σερβικά τον λέμε άλβα. Πήγαινα καημένη από παντοπωλείο σε παντοπωλείο που έβρισκα στο δρόμο και ζητούσα την άλβα και δεν με καταλάβαινε Θεός.
Ένα βράδυ μετά από μικρό ατυχηματάκι βγήκαμε έξω αργά να βρούμε ένα φαρμακείο να πάρουμε φάρμακα. Στο Βελιγράδι υπάρχουν αρκετά φαρμακεία που δεν κλείνουν ποτέ και λογικά περιμέναμε να βρούμε και στην Αθήνα το ίδιο. Μπήκαμε σε ένα ταξί το οποίο μας πήγε πρώτα σε ένα κλειστό όπου ο οδηγός διάβασε ποιο δουλεύει (εκείνο δεν ήταν και πολύ κοντά) και μετά μας πήγε εκεί. Ήταν εμπειρία αρκετά διαφορετική που ακόμα και σήμερα θα μου έκανε εντύπωση αν δεν ζούσα εδώ και το ήξερα. Next level ήταν να καταλάβουμε τι λέει το φάρμακο (ήταν ιδιαίτερη περίπτωση) αφού ήταν μόνο στα ελληνικά.
Κάτι το διαφορετικό ήταν το μαγαζί που το περιέγραφα σε όλους όταν γύρισα - είναι σαν McD αλλά δεν είναι, είναι ελληνικό και είναι ωραίο!! Δεν θυμόμουν το όνομα, αλλά σαφώς και ήταν τα Goodys. Έλλειψη σερβικής επιχειρηματικότητας στο μεγαλείο της, να έχεις τόσο καλό μπιφτέκι και να μην το αξιοποιείς ανέχοντας το McD, τεσπα.
Όπως και στη Παραλία Κατερίνης και εδώ μας πήγαιναν σε κάποια υποτιθέμενα clubs με 20 μάρκα τα οποία δεν άρεσαν στην παρέα μου (οργανωμένα από τους ξεναγούς όλα ήταν) οπότε βγαίναμε μόνοι μας από δω και από κει στο κέντρο, θα λεγα πως μπορεί να ήταν στη Ψυρρή. Και εκεί βρήκαμε 2 bikers greek lovers
θαυμαστές οι οποίοι μετά μας γύρευαν στο ξενοδοχείο το οποίο με τόση άνεση τους λέγαμε ποιο ήταν (τι μυαλά ).Το αγαπημένο μου μέρος ήταν και παρέμεινε η Ρωμαϊκή αγορά και η Αδριανού. Ήταν η αγάπη με τη πρώτη ματιά...
Η τελευταία μέρα στην Αθήνα ήταν ελεύθερη στο να κάνουμε ό τι θέλουμε. Το μόνο μέρος που δεν μας πήγανε ήταν Λυκαβηττός και το πρόγραμμα που φτιάξαμε εμείς οι 8 (όλο κοπέλες) έλεγε να ανεβούμε πάνω και μετά να κατεβούμε στο βοτανικό/εθνικό κήπο.
Με το που ήρθα στην Ελλαδα, άλλαξα όλα τα λεφτά που είχα σε δραχμές να μη μπερδεύομαι με διάφορα. Έτσι, είχαμε συνεννοηθεί να πληρώνω εγώ τα πάντα και να τα βρίσκουμε μετά. Φεύγουμε από το ξενοδοχείο και έχω 10 000 και κάτι ψιλά. Σταματάμε ένα ταξί και το παιδί μας πάει στον λόφο με 113 δραχμές.
Δύο πράγματα που θυμάμαι να μου έχει τονίσει η μαμά πολλές φορές ήταν πως το ταξί στην Ελλάδα ήταν φτηνό και πως πρέπει αμέσως να πάω στην αστυνομία αν μου τύχει κάτι καθώς προσέχουν πού τους τουρίστες.
Το παιδάκι ταξιτζής μας βλέπει 4 κοπελίτσες και άλλες τόσες στο πίσω ταξί και μας πετάει και ένα "take care".
"Προσέχετε" και μυαλά στα κάγκελα όλες ήμασταν.
Απολαμβάνουμε την απίστευτη θέα από πάνω, πίνουμε ένα καφεδάκι το οποίο κόστιζε κάτι παραπάνω από 4500 χιλιάδες δραχμές για όλες μας και δίνω 10 που είχα παίρνοντας μόνο τα 5 χιλιάρικα ρέστα.
Πάμε να φύγουμε και καμία δεν θέλει να περπατήσει οπότε λέμε θα πάρουμε ταξί. Στο κατέβασμα βρίσκουμε μόνο έναν μουστάκια και του λέμε πως είμαστε 8 και θέλουμε και έναν άλλον. Λέει no problemo και μετά από ένα δεκάλεπτο εμφανίζεται ο συνάδελφος. Δεν έβαλε ταξίμετρο, το καταλαβαμε αλλά δεν είπαμε τίποτα. Φτάνει μπροστά από το προεδρικό και μου λέει 4500. Απαντάω βέβαια με "τι;;;" (δεν μπήκε καν στο κόπο να μας κάνει βόλτες να χρεώσει παραπάνω αφού ήταν χωρίς ταξίμετρο, το καταλάβαμε από την κοντινότερη διαδρομή από εκείνη που ανεβήκαμε πάνω). Τέλος πάντων, μαλώνω και κάποια στιγμή λέω, θα δεις τώρα, βγαίνοντας να ρωτήσω πόσο έγραψε το όχημα από πίσω μας... Μαντέψτε...
Συνεχίζεται το σκηνικό και κάποια στιγμή μια από τις κοπέλες λέει δώστα του τα να φεύγουμε. Του δίνω τα ρέστα απ τη καφετέρια, γυρίζω να δω τι μου έμεινε από ψιλά και εκεί αρχίζει και μου σπρώχνει ένα 500άρικο και λέει μου έδωσες 500 ενώ έπρεπε 5000. Βέβαια, ήμουν σίγουρη τι του είχα δώσει αφού ήξερα τι είχα από ρέστα και εκεί έγινε ψιλοχαμός, με μένα να του ζητάω να πάμε αστυνομία. Εκεί άρχισε να τρελαίνεται και ο ίδιος να μου φωνάζει crazy girl, ώσπου μια από τις κοπέλες έβγαλε άλλες 5000 και τότε μας έδιωξε από το αμάξι πετώντας από το παράθυρο γύρο στις 300 δραχμές (αν θυμάμαι καλά το συνάλλαγμα ήταν γύρω στο 1 προς 170 τότε).
Παρόλο που είχαμε στενοχωρηθεί λίγο η συνέχεια ήταν τόσο συναρπαστική που έσβησε αυτό το δυσάρεστο και τόσο χαρακτηριστικό συμβάν για σχεδόν όλους ταξιτζήδες του κόσμου.
Πηγαίνουμε μπροστά στο προεδρικό και βλέπουμε τσολιάδες.
Στο λεωφορείο μας είχαν τονίσει 15 φορές να μην πειράξουμε σε καμία περίπτωση τους ευζώνους καθώς δεν επιτρέπεται καν να κλείσουν τα βλέφαρά τους. Ειδικά αναφέρθηκαν στις κοπέλες να μην είναι προκλητικές. Εμ, πάμε εμείς, κρατάμε μια απόσταση, είμαστε συνεπείς και σωστές και μας πλησιάζει ο φύλακάς του (για τους οποίους μας είχαν πει πως αυτοί ελέγχουν τους τσολιάδες) και μας λέει:"κορίτσια..τον λένε Παναγιώτη, είναι πολύ καλό παιδί, σχολάει στις 11 απόψε, να δώσουμε ραντεβού εκεί στη γωνία, αυτός, εγώ και εσείς".
Με το που άρχισε να διαφημίζει τον Παναγιώτη είχαμε ξεσπάσει σε τέτοια γέλια (όχι για τα παιδιά βέβαια, αλλά λόγω όλων των προειδοποιήσεων που μας έκαναν οι καθηγητές) που δεν σταμάτησαν μια ολόκληρη ώρα μετά. Το ραντεβού το κλείσαμε αλλά δεν πήγαμε ποτέ ...
στον Λυκαβηττό εκείνη την μέρα είχα μαυρίσει
να τος και ο Παναγιώτης
Η μέρα συνεχίστηκε πολύ ωραία με ψώνια σε ένα εμπορικό (δεν ξέρω αν ακόμα υπάρχει) στην Ομόνοια που έπεφτε προς τη δική μας κατεύθυνση για το ξενοδοχείο, δηλαδή απέναντι από την Αθηνάς περίπου.
Μπορώ αν πω πως ήταν απ τις καλύτερες μέρες τις εκδρομής.... μέχρι το βράδυ.
Εκείνο το βράδυ τηλεφώνησα στο σπίτι αφού είχαμε να μιλήσουμε σχεδόν 3 μέρες.
Εκεί έμαθα πως πέθανε μια από τις γιαγιάδες μου....
Έτσι αυτό το ταξίδι σημείωσε ένα άλλο, το πιο ισχυρό συναισθηματικό στίγμα..
Την άλλη μέρα φύγαμε από την Αθήνα με πρώτο προορισμό τους Δελφούς. Η κούραση των προηγούμενων μερών, η νύχτα χωρίς τον ύπνο και ο δρόμος έκαναν τα δικά τους οπότε τον αρχαιολογικό που λόγω μυθολογίας ήθελα τόσο να το δω από μικρή, δεν το χάρηκα αρκετά και ούτε το θυμάμαι καλά (σημαίνει πως πρέπει να ξαναπάω).
Το ταξίδι εκείνη τη μέρα κατέληξε πάλι στην Παραλία Κατερίνης με μια στάση στο Κάστρο του Πλαταμώνα που προηγήθηκε. Νομίζω πως κοιμήθηκα απστη στιγμή που μπήκα στο δωμάτιο.
Η επόμενη μέρα είχε τη Θεσσαλονίκη στην οποία η μαμά μου ερχόταν πολύ συχνά για ψώνια. Τόσο που ξέραμε όλες τις λεπτομέρειες για τους εμπορικούς δρόμους, μόνο αρκετά λεφτά δεν είχα να ψωνίζω
.Μετά από την επίσκεψη του Αγ. Δημητρίου και Συμμαχικών νεκροταφείων όπου υπάρχει και ένα σερβικό οστεοφυλάκιο με 7000 στρατιώτες από το Μέτωπο Θεσσαλονίκης στο ΑΠΠ, μας άφησαν ελεύθερους να περιηγηθούμε.
Θυμάμαι ένα ωραίο ζαχαροπλαστείο στην Αριστοτέλους και τίποτα άλλο.
Ποιος θα έλεγε....
Να, εδώ μετά από 15 χρόνια κάθομαι και γράφω πως το
πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό μόνη έκανα στην Ελλάδα,
και των παιδιών μου λογικά το αντίστοιχο θα είναι η Σερβία....
Last edited:
