tripakias
Member
- Μηνύματα
- 8.101
- Likes
- 12.454
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Εκεί
Σιγουρα οι αναμνησεις μου απο τα μεχρι τωρα ταξιδια μου ειναι κατι παραπανω απο ομορφες. Καποιες φορες μου αφησαν (τα ταξιδια εννοω) ενα συναισθημα απογοητευσης (λογω μεγαλυτερων προσδοκιων που ειχα), μα τις περισσοτερες φορες με γεμισαν με εικονες ,γνωσεις και κυριως εμπειριες, που τις θεωρω πολυ σημαντικοτερες απο τα οποια μου πτυχια.
Ποτε μου δεν βρηκα τα πραγματα οπως τα φανταζομουν. Αλλες φορες ενθουσιαστηκα , οπως στο Βερολινο, στη Κουβα ή στο Κανκουν. Αλλες απογοητευτηκα , οπως στη Ρωμη, στη Νεα Υορκη ή στο Ντουμπαι κι αλλες περασα δυσκολες στιγμες οπως στην Κοπεγχαγη ,που εξαιτιας σφοδρης κακοκαιριας, δεν μπορουσα να πεταξω και γυρισα Ελλαδα μεσα απο ενα δαιδαλωδες ταξιδι διαρκειας 2 ημερων, στο Παρισι οπου η “αγαπημενη μου Alitalia “ φροντισε να μου χασει τη βαλιτσα κι ετσι αναγκαστηκα να παω για ψωνια για να 'χω εστω ενα βρακι κι ενα ρουχο να αλλαζω
ή στη Βαρκελωνη οπου πιτσιρικας τοτε στα 17 εμεινα με 500 πεσετες (περιπου 1000 δραχμες) για 2 ολοκληρες μερες...Μα αν με ρωτησετε πιο ειναι εκεινο το ταξιδι που θεωρω αγαπημενο, θα σας πω τουτη την ιστορια:
Απο τη τελευταια ταξη του δημοτικου αλληλογραφουσα με ενα κοριτσι στην ηλικια μου απο την Αγγλια, την Καρεν. Ναι αλληλογραφουσα, τοτε το chat,το facebook,ακομα και το κινητο ηταν αγνωστες λεξεις. Θυμαμαι το πρωτο γραμμα που της εστειλα, μια τσαλακωμενη σελιδα μπλε τετραδιου, ακανονιστα σκισμενης στις ακρες, και με ενα μαυρο μισοτελειωμενο bic στυλο – που ποτε εγραφε και ποτε σταματουσε- προσπαθουσα να γραψω ολοκληρωμενες προτασεις. Τα αγγλικα μου λιγοστα, λεξη και μουντζουρα στο χαρτι, λεξη και μουντζουρα. “ Γεια σου, με λενε Κωστα, ειμαι 12 χρονων, τα χομπι μου ειναι ...., μ' αρεσει να...., ζω στην Ελλαδα που........, περιμενω να μαθω για σενα.”
Το διπλωσα, το εβαλα σ'εναν αεροπορικο φακελο (τον θυμαστε; ) και το στειλα στη Αγγλια.
Μετα απο 15 μερες περιπου, εφτασε ενας πρασινος φακελος και μεσα του ειχε ενα ασορτι μ'αυτον αρωματικο χαρτι, οπου με ολοστρογγυλα και πεντακαθαρα γραμματα η Καρεν μου εγραφε πληροφοριες γι' αυτη και την οικογενεια της.
Η αλληλογραφια συνεχιστηκε για 2 χρονια, ωσπου το καλοκαιρι του '94 η Καρεν και η οικογενεια της αποφασισαν να κανουν διακοπες στην Ελλαδα και συγκεκριμενα στο χωριο μου. Ειχα μεγαλη αγωνια να τη δω κι απο κοντα (ειχα δυο φωτογραφιες της ).
Οταν την πρωτοαντικρυσα εφαγα το μεγαλυτερο ακυρο της ζωης μου. Ηταν τοσο καθως πρεπει και τυπικη που το μεγαλο μου αγχος ηταν πως θα την παρουσιασω στους φιλους μου. Αν και ηταν πολυ ομορφη και γλυκια στα ματια μου εμοιαζε με σπασικλακι. Ομως με εξεπληξε ευχαριστα. Εμεινε 14 μερες στο χωριο μου και απο τη δευτερη ειχε γινει μελος της παρεας. Γενικα περασαμε φανταστηκα, μπανια, ηλεκτρονικα, beach party (ο Θεος να τα κανει), βρωμικα.
Το επομενο καλοκαιρι η Καρεν ηρθε και παλι στο χωριο μου για 2 βδομαδες. Εγω εκεινη τη χρονια τα ειχα μ'ενα κοριτσι απο την ταξη μου, τη Δεσποινα, η οποια ομως συμπτωματικα ελειπε εκεινες τις μερες για διακοπες στη γιαγια της. Δουλευα σε μια ταβερνα και με τους φιλους μου δεν ειχα πολυ χρονο να βρεθω.
Η Καρεν πηγαινε για μπανιο, βολτες και για φαγητο με τους γονεις της και τα βραδια ερχοταν με περιμενε να σχολασω και πηγαιναμε μετα βολτες στην παραλια ή σε καποιο παγκακι (σπανια και σε μπαρακι). Το σωμα της ειχε αλλαξει, τα στηθη της ειχαν μεγαλωσει αρκετα, θυμιζε γυναικα. Μια νυχτα ενω καθομασταν σ'ενα πεζουλι χαζευοντας τα αστρα και ακουγοντας τον τζιτζικα, που ΄ταν κρυμμενος στην ασκαμνια που μας σκεπαζε, αρπαξε το χερι μου, το τυλιξε στο λαιμο της και ξαπλωσε ακουμπωντας το κεφαλι της στα γονατα μου. Πρωτη φορα ενιωσα αυτο που αργοτερα θα καταλαβαινα οτι λενε ερωτα. Δεν ειχα ιδεα οτι ειχα ερωτευθει κι απ' το μυαλο μου περασε η Δεσποινα. “Αλλα λειπει τωρα. Που θα με καταλαβει;” . Εσκυψα και φιλησα την Καρεν.
Την επομενη μερα ειπα τι ειχε συμβει στον κατα δυο χρονια μεγαλυτερο φιλο μου και συναδελφο Ανδρεα. Ο Ανδρεας με προετρεψε να το προχωρησω με την Καρεν (στο σημειο αυτο υπηρχε ακαταλληλο υλικο που οι διαχειριστες σωστα με συμβουλεψαν να το αφαιρεσω) “Κι η Δεσποινα;”, “Που θα το μαθει η Δεσποινα ρε; ”. Εγω σκεφτομουν τη Δεσποινα ολη τη νυχτα κι ετσι εμεινα μονο στα φιλια. Την αλλη μερα μια μεγαλη σταυρωτη μουντζα απο τον Ανδρεα ηταν ολη δικια μου: “Ρε μεθαυριο φευγει, αδερφουλα εισαι ρε;” ...Αυτο ηταν ειχε πατησει την ευαισθητη χορδη μου.
Εκεινη τη νυχτα 12 Αυγουστου 1995 εγινα για πρωτη φορα Αντρας (στις 13 για δευτερη φορα, στις 14 εφυγε η Καρεν).
Η αλληλογραφια και η επικοινωνια μας συνεχιστηκε, αυτη τη φορα με γραμματα σε ροζ και κοκκινα χαρτια, με καρδουλες και L.F.E και δωρα που εστελνε ο ενας στον αλλον. Μια μερα ηρθε η προσκληση απο την Καρεν να επισκεφθω το Λονδινο. Λογω του σχολειου ομως, η μονη περιοδος που μπορουσα να παω ηταν στις διακοπες των Χριστουγεννων.
Οι γονεις μου ηταν ανενδοτοι...χμ ο πατερας μου δεν εφερε μεγαλη αντιρρηση, αλλα η μανα μου που σε γενικες γραμμες ειναι πολυ προοδευτικος και ελευθερων αρχων ανθρωπος δεν υπηρχε περιπτωση να πει το ναι :
“Μα δε θα παω μονος ρε μαμα, θα ερθει κι ο Ανδρεας”, “Καλα εσυ νομιζεις οτι το Λονδινο ειναι Θεσσαλονικη. Που θα πατε μωρε 2 ανηλικα παιδια;”, “Ο Ανδρεας τα 'κλεισε τα δεκαοχ...” δεν μ'επερνε να συνεχισω. Γυρισε και με κοιταξε μ' ενα περιφρονητικο βλεμμα σαν να κοιτουσε τον μεγαλυτερο αλητη στη γη. Κουνησε το κεφαλι.
Τις επομενες μερες καταφερα και επεισα τον πατερα μου (βεβαιως δεν του ειπα οτι θα παω μονος, αλλα με τον Ανδρεα. Αργοτερα το εμαθε) και στη συνεχεια μετα απο αιματηρες διαπραγματευσεις ειπε και η μανα μου το ναι. Τα εισιτηρια ηταν δικα μου εξοδα απο τα καλοκαιρινα μου μεροκαματα, κοστισαν κατι παραπανω απο 250000 δραχμες (περιπου 800 ευρω) και η πτηση ηταν για 29/12 με τις Βρετανικες αερογραμμες.
Πρωτοχρονια στο Λονδινο
Πρωτο αεροπορικο ταξιδι στο εξωτερικο. Απο Αθηνα και το τοτε Ανατολικο αεροδρομιο του Ελληνικου πτηση για Χιθροου. Καλα οτι δεν ηξερα που μου παν τα τεσσερα περιττο να σας το πω.
Φτανοντας στο Χιθροου με περιμεναν η Καρεν με τους γονεις της. Ειχα την ψευδαισθηση οτι θα με περιμενουν με μια μεγαλη ανθοδεσμη σαν τις παλιες ελληνικες ταινιες. Εκανα μεγαλο λαθος. Παρ' ολ' αυτα η χαρα μου που εβλεπα την Καρεν ηταν απιστευτη. Δευτερευοντως με ενοιαζε το Λονδινο.
Δευτερευοντως αλλα πως να βαλεις σε δευτερη μοιρα τουτη την πολη; Αν και οχι ιδιαιτερα στολισμενο, με κερδισε με τις πρωτες του εικονες. Η οδηγηση στο αντιθετο ρευμα ειναι ενα θεμα που δεν με απασχολεισαι τοτε, παρα σε ενα απο τα επομενα ταξιδια μου, οταν ηξερα πλεον να οδηγω.
Η Καρεν εμεναν στην περιοχη του Brent Cross σε ενα συμπαθητικο κλασσικο εγγλεζικο σπιτι(terraced house). Η περιοχη δεν ελεγε και πολλα αλλα ηταν σχετικα κοντα στο κεντρο και το σπιτι ειχε κοντα tube.
Εμεινα μια εβδομαδα εκει και οι γονεις της με γυρισαν παντου.
Big Ben και Westminster ( τοτε δεν υπηρχε το London Eye), Tower of London και Tower Bridge, Hyde Park, Govent Garden, London Zoo, Portobello, Natural History Museum, Greenwich, Waterloo,Buckingham Palace, Green Park, Oxford street και Regent street, Piccadilly και Leicester square...με πηγαν και σε μιουζικαλ δεν θυμαμαι σε ποιο, αλλα μ'αρεσε (αν και δεν καταλαβαινα τιποτα), στο Wembley (το παλιο), μπηκα στα παλια κοκκινα λεωφορεια, σε μαυρη χηρα (οπως αποκαλουν οι Λονδρεζοι τα ταξι τους) και φυσικα στο διασιμο underground.
Τα παντα μου εκαναν εντυπωση απο τους καλογυαλισμενους (ελειψη σκονης δρομους) με τις φρεσκοβαμμενες διαγραμμισεις, τα καλοσυντηριμενα φαναρια, τις στασεις, τις στολες των μπατσων, τα παζοδρομια, τα πεντακαθαρα και γεματα ζωη παρκα,το τεραστιο δικτυο συγκοινωνιας, τα απαστραπτοντα οχηματα παντως τυπου, το βασιλικο αρωμα της πολης (αν και καμια συμπαθεια δεν τρεφω για τους γαλαζοαιματους), το σημειο αναφορας της πολης, τον ποταμο Ταμεση μεχρι την ευγενεια των κατοικων της -οπως εχω ξαναπει- μοναδικης αληθινης Παγκοσμιας Πρωτευουσας. Πολη παραμυθενια. Θαρρω πως αλλο τετοιο μερος στον πλανητη δεν υπαρχει.
Η μαμα της Καρεν ηταν μια οχι και τοσο ασχημη μαγειρισσα. Καθε πρωι στο σπιτι τρωγαμε τυπικο αγγλικο πρωινο (αυγα, μπεικον,λουκανικα και τα σχετικα) και για το μεσημερι ειχε παρει ενα βιβλιο μαγειρικης απο την Ελλαδα και πειραματιζοταν (βεβαια συνηθως τρωγαμε εξω). Απ' οτι θυμαμαι δεν ηταν κακο το φαγητο της. Σαν της μανας μου δεν ηταν, αλλα απο τα εξω καλυτερο.
Την παραμονη της Πρωτοχρονιας θα τη γιορταζαμε εξω. Αυτοι συνηθιζαν να καθονται σπιτι τους, αλλα για μενα θα εκαναν την εξαιρεση.
Καλα το σοκ το 'χα ηδη παθει, αλλα αυτο που ζουσα την Πρωτοχρονια του '96 δεν το φανταζομουν ουτε στα πιο τρελλα ονειρα. Τοτε ενιωσα την πραγματικη εννοια του χωριατη (οπως περιφρονητικα την χρησιμοποιουνε καποιοι στην Ελλαδα). Piccadilly και η αντιστροφη μετρηση ξεκινα απο το ρολοι των διασιμων διαφημιστικων φωτινων επιγραφων της SANYO, της TDK κτλ. 20...19...18...17...16...15...14...13...12...11....10...9...8...7...6....5...4....3....2...1....HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πυροτεχνηματα και ο κακος χαμος;
Οχι ακομα...το ρολοι στο Trocadero ακομα δειχνει οτι θελει ενα λεπτο για να αλλαξει ο χρονος...και
10...9...8...7...6...5...4...3...2....1...HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πυροτεχνηματα και ο κακος χαμος; Ουτε παλι... το Big Ben δεν βαρεσε ακομη....και 5...4...3...2...1...HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πυροτεχνηματα και ο κακος χαμος; Ναι, πυροτεχνηματα και ο κακος χαμος.
Αν αθροισω ολα τα πυροτεχνηματα που 'χα δει μεχρι τοτε στη ζωη μου, ειτε ζωντανα ειτε απο την τηλεοραση, δε νομιζω να φτανουν σε αριθμο τα πυροτεχνηματα εκεινης της βραδιας. Αρκετοι ειχαν σαμπανιες (οχι παρα πολλοι), σχεδον ολοι ομως κρατουσαν ενα μπουκαλι (κυριως μπυρα). Το Big Ben χτυπουσε για ενα λεπτο. Τα ξεχυμενα εκατομμυρια των Λονδρεζων και των τουριστων ηταν πλεον μια παρεα. Ο ενας αγκαλιαζε τον αλλον, γνωστο ή αγνωστο δεν ειχε σημασια. Εκεινη τη στιγμη ζηλεψα πραγματικα, τους κατοικους αυτης της πολης. Δεν ξερω ισως να ηταν το νεαρο της ηλικιας, ισως η πρωτη μου πρωτοχρονια σε μια τοσο μεγαλη πολη, ισως το οτι ημουν με τον πρωτο ανθρωπο που ερωτευτηκα στη ζωη μου, ισως, ισως, ισως...
Ειναι το ωραιοτερο, πιο δυνατο και πιο συγκηνιτικα ευχαριστο γεγονος μεχρι σημερα στη ζωη μου (ακομα και τωρα που γραφω μου 'ρχεται να δακρυσω). Μ' εκανε να λατρεψω και ευθυνεται για την μοναδικη θεση που κατεχει στην καρδια μου αυτη η πολη.
Οι επομενες ωρες μας βρηκαν να περπαταμε πιασμενοι χερι χερι με την Καρεν στις οχθες του Ταμεση και τους γονεις της διακριτικα να μας ακολουθουν. Ημουν ενας απο τους πιο ευτυχισμενους ανθρωπους του πλανητη εκεινη στιγμη και στοιχιματιζω γι αυτο.
Ο μπαμπας της Καρεν ειχε κλεισει τραπεζι σ' ενα εστιατοριο στη Liverpool street. Τωρα που το σκεφτομαι μια βλακεια και μιση, τοτε μου ειχε φανει ΟΚ.
Δυστυχως οι μερες στο Λονδινο ηταν λιγες, ακομα λιγοτερες οι ωρες που ημαστε μονοι. Στις 3 του Γεναρη ηρθε η ωρα για την επιστροφη μου στην Ελλαδα και το κλαμα που επεσε στο Χιθροου θα το ζηλευε μεχρι και η Μαρθα Βουρτση.
Καθ' ολη τη διαρκεια της επιστροφης ονειρευομουν το επομενο ταξιδι στη Γηραια Αλβιωνα. Οι εντυπωσεις αυτης της μιας εβδομαδας ηταν τοσο δυνατες, ωστε να τις σκεφτομαι καθε βραδι που επεφτα για υπνο στο κρεββατι μου. Ειλικρινα δεν καταλαβα ποτε εφτασε το καλοκαιρι και ξαναειδα την Καρεν.
Για τους περιεργους και κουτσομποληδες:
Χωρισαμε επειτα απο περιπου 2 χρονια, οταν εκεινη εφυγε για σπουδες στην Καλιφορνια κι εγω στην Αθηνα (Καλα εγω δεν πηγα και πολυ μακρια). Ηταν πρακτικα αδυνατο να βρεθουμε.
Με τη Δεσποινα χωρισα το Σεπτεμβρη του '95 (με το που ανοιξαν τα σχολεια). Δεν εμαθε ποτε για μενα και την Καρεν (ελπιζω να μην το μαθει ουτε τωρα). Το χειμωνα του 2001 ξανασμιξαμε μεχρι που χωρισαμε οριστικα το Πασχα του 2004.
Την ιστορια την εγραψα για να καταλαβετε οτι εχω τρελλο κωλυμα με το Λονδινο κι οτι συχνα πικνα θα σας ζαλιζω.
Ευχομαι σε ολους σας να περασετε μια Πρωτοχρονια οπως εσεις τη φανταζεστε και την θελετε.
Ποτε μου δεν βρηκα τα πραγματα οπως τα φανταζομουν. Αλλες φορες ενθουσιαστηκα , οπως στο Βερολινο, στη Κουβα ή στο Κανκουν. Αλλες απογοητευτηκα , οπως στη Ρωμη, στη Νεα Υορκη ή στο Ντουμπαι κι αλλες περασα δυσκολες στιγμες οπως στην Κοπεγχαγη ,που εξαιτιας σφοδρης κακοκαιριας, δεν μπορουσα να πεταξω και γυρισα Ελλαδα μεσα απο ενα δαιδαλωδες ταξιδι διαρκειας 2 ημερων, στο Παρισι οπου η “αγαπημενη μου Alitalia “ φροντισε να μου χασει τη βαλιτσα κι ετσι αναγκαστηκα να παω για ψωνια για να 'χω εστω ενα βρακι κι ενα ρουχο να αλλαζω
ή στη Βαρκελωνη οπου πιτσιρικας τοτε στα 17 εμεινα με 500 πεσετες (περιπου 1000 δραχμες) για 2 ολοκληρες μερες...Μα αν με ρωτησετε πιο ειναι εκεινο το ταξιδι που θεωρω αγαπημενο, θα σας πω τουτη την ιστορια:
Απο τη τελευταια ταξη του δημοτικου αλληλογραφουσα με ενα κοριτσι στην ηλικια μου απο την Αγγλια, την Καρεν. Ναι αλληλογραφουσα, τοτε το chat,το facebook,ακομα και το κινητο ηταν αγνωστες λεξεις. Θυμαμαι το πρωτο γραμμα που της εστειλα, μια τσαλακωμενη σελιδα μπλε τετραδιου, ακανονιστα σκισμενης στις ακρες, και με ενα μαυρο μισοτελειωμενο bic στυλο – που ποτε εγραφε και ποτε σταματουσε- προσπαθουσα να γραψω ολοκληρωμενες προτασεις. Τα αγγλικα μου λιγοστα, λεξη και μουντζουρα στο χαρτι, λεξη και μουντζουρα. “ Γεια σου, με λενε Κωστα, ειμαι 12 χρονων, τα χομπι μου ειναι ...., μ' αρεσει να...., ζω στην Ελλαδα που........, περιμενω να μαθω για σενα.”
Το διπλωσα, το εβαλα σ'εναν αεροπορικο φακελο (τον θυμαστε; ) και το στειλα στη Αγγλια.
Μετα απο 15 μερες περιπου, εφτασε ενας πρασινος φακελος και μεσα του ειχε ενα ασορτι μ'αυτον αρωματικο χαρτι, οπου με ολοστρογγυλα και πεντακαθαρα γραμματα η Καρεν μου εγραφε πληροφοριες γι' αυτη και την οικογενεια της.
Η αλληλογραφια συνεχιστηκε για 2 χρονια, ωσπου το καλοκαιρι του '94 η Καρεν και η οικογενεια της αποφασισαν να κανουν διακοπες στην Ελλαδα και συγκεκριμενα στο χωριο μου. Ειχα μεγαλη αγωνια να τη δω κι απο κοντα (ειχα δυο φωτογραφιες της ).
Οταν την πρωτοαντικρυσα εφαγα το μεγαλυτερο ακυρο της ζωης μου. Ηταν τοσο καθως πρεπει και τυπικη που το μεγαλο μου αγχος ηταν πως θα την παρουσιασω στους φιλους μου. Αν και ηταν πολυ ομορφη και γλυκια στα ματια μου εμοιαζε με σπασικλακι. Ομως με εξεπληξε ευχαριστα. Εμεινε 14 μερες στο χωριο μου και απο τη δευτερη ειχε γινει μελος της παρεας. Γενικα περασαμε φανταστηκα, μπανια, ηλεκτρονικα, beach party (ο Θεος να τα κανει), βρωμικα.
Το επομενο καλοκαιρι η Καρεν ηρθε και παλι στο χωριο μου για 2 βδομαδες. Εγω εκεινη τη χρονια τα ειχα μ'ενα κοριτσι απο την ταξη μου, τη Δεσποινα, η οποια ομως συμπτωματικα ελειπε εκεινες τις μερες για διακοπες στη γιαγια της. Δουλευα σε μια ταβερνα και με τους φιλους μου δεν ειχα πολυ χρονο να βρεθω.
Η Καρεν πηγαινε για μπανιο, βολτες και για φαγητο με τους γονεις της και τα βραδια ερχοταν με περιμενε να σχολασω και πηγαιναμε μετα βολτες στην παραλια ή σε καποιο παγκακι (σπανια και σε μπαρακι). Το σωμα της ειχε αλλαξει, τα στηθη της ειχαν μεγαλωσει αρκετα, θυμιζε γυναικα. Μια νυχτα ενω καθομασταν σ'ενα πεζουλι χαζευοντας τα αστρα και ακουγοντας τον τζιτζικα, που ΄ταν κρυμμενος στην ασκαμνια που μας σκεπαζε, αρπαξε το χερι μου, το τυλιξε στο λαιμο της και ξαπλωσε ακουμπωντας το κεφαλι της στα γονατα μου. Πρωτη φορα ενιωσα αυτο που αργοτερα θα καταλαβαινα οτι λενε ερωτα. Δεν ειχα ιδεα οτι ειχα ερωτευθει κι απ' το μυαλο μου περασε η Δεσποινα. “Αλλα λειπει τωρα. Που θα με καταλαβει;” . Εσκυψα και φιλησα την Καρεν.
Την επομενη μερα ειπα τι ειχε συμβει στον κατα δυο χρονια μεγαλυτερο φιλο μου και συναδελφο Ανδρεα. Ο Ανδρεας με προετρεψε να το προχωρησω με την Καρεν (στο σημειο αυτο υπηρχε ακαταλληλο υλικο που οι διαχειριστες σωστα με συμβουλεψαν να το αφαιρεσω) “Κι η Δεσποινα;”, “Που θα το μαθει η Δεσποινα ρε; ”. Εγω σκεφτομουν τη Δεσποινα ολη τη νυχτα κι ετσι εμεινα μονο στα φιλια. Την αλλη μερα μια μεγαλη σταυρωτη μουντζα απο τον Ανδρεα ηταν ολη δικια μου: “Ρε μεθαυριο φευγει, αδερφουλα εισαι ρε;” ...Αυτο ηταν ειχε πατησει την ευαισθητη χορδη μου.
Εκεινη τη νυχτα 12 Αυγουστου 1995 εγινα για πρωτη φορα Αντρας (στις 13 για δευτερη φορα, στις 14 εφυγε η Καρεν).
Η αλληλογραφια και η επικοινωνια μας συνεχιστηκε, αυτη τη φορα με γραμματα σε ροζ και κοκκινα χαρτια, με καρδουλες και L.F.E και δωρα που εστελνε ο ενας στον αλλον. Μια μερα ηρθε η προσκληση απο την Καρεν να επισκεφθω το Λονδινο. Λογω του σχολειου ομως, η μονη περιοδος που μπορουσα να παω ηταν στις διακοπες των Χριστουγεννων.
Οι γονεις μου ηταν ανενδοτοι...χμ ο πατερας μου δεν εφερε μεγαλη αντιρρηση, αλλα η μανα μου που σε γενικες γραμμες ειναι πολυ προοδευτικος και ελευθερων αρχων ανθρωπος δεν υπηρχε περιπτωση να πει το ναι :
“Μα δε θα παω μονος ρε μαμα, θα ερθει κι ο Ανδρεας”, “Καλα εσυ νομιζεις οτι το Λονδινο ειναι Θεσσαλονικη. Που θα πατε μωρε 2 ανηλικα παιδια;”, “Ο Ανδρεας τα 'κλεισε τα δεκαοχ...” δεν μ'επερνε να συνεχισω. Γυρισε και με κοιταξε μ' ενα περιφρονητικο βλεμμα σαν να κοιτουσε τον μεγαλυτερο αλητη στη γη. Κουνησε το κεφαλι.
Τις επομενες μερες καταφερα και επεισα τον πατερα μου (βεβαιως δεν του ειπα οτι θα παω μονος, αλλα με τον Ανδρεα. Αργοτερα το εμαθε) και στη συνεχεια μετα απο αιματηρες διαπραγματευσεις ειπε και η μανα μου το ναι. Τα εισιτηρια ηταν δικα μου εξοδα απο τα καλοκαιρινα μου μεροκαματα, κοστισαν κατι παραπανω απο 250000 δραχμες (περιπου 800 ευρω) και η πτηση ηταν για 29/12 με τις Βρετανικες αερογραμμες.
Πρωτοχρονια στο Λονδινο
Πρωτο αεροπορικο ταξιδι στο εξωτερικο. Απο Αθηνα και το τοτε Ανατολικο αεροδρομιο του Ελληνικου πτηση για Χιθροου. Καλα οτι δεν ηξερα που μου παν τα τεσσερα περιττο να σας το πω.
Φτανοντας στο Χιθροου με περιμεναν η Καρεν με τους γονεις της. Ειχα την ψευδαισθηση οτι θα με περιμενουν με μια μεγαλη ανθοδεσμη σαν τις παλιες ελληνικες ταινιες. Εκανα μεγαλο λαθος. Παρ' ολ' αυτα η χαρα μου που εβλεπα την Καρεν ηταν απιστευτη. Δευτερευοντως με ενοιαζε το Λονδινο.
Δευτερευοντως αλλα πως να βαλεις σε δευτερη μοιρα τουτη την πολη; Αν και οχι ιδιαιτερα στολισμενο, με κερδισε με τις πρωτες του εικονες. Η οδηγηση στο αντιθετο ρευμα ειναι ενα θεμα που δεν με απασχολεισαι τοτε, παρα σε ενα απο τα επομενα ταξιδια μου, οταν ηξερα πλεον να οδηγω.
Η Καρεν εμεναν στην περιοχη του Brent Cross σε ενα συμπαθητικο κλασσικο εγγλεζικο σπιτι(terraced house). Η περιοχη δεν ελεγε και πολλα αλλα ηταν σχετικα κοντα στο κεντρο και το σπιτι ειχε κοντα tube.
Εμεινα μια εβδομαδα εκει και οι γονεις της με γυρισαν παντου.
Big Ben και Westminster ( τοτε δεν υπηρχε το London Eye), Tower of London και Tower Bridge, Hyde Park, Govent Garden, London Zoo, Portobello, Natural History Museum, Greenwich, Waterloo,Buckingham Palace, Green Park, Oxford street και Regent street, Piccadilly και Leicester square...με πηγαν και σε μιουζικαλ δεν θυμαμαι σε ποιο, αλλα μ'αρεσε (αν και δεν καταλαβαινα τιποτα), στο Wembley (το παλιο), μπηκα στα παλια κοκκινα λεωφορεια, σε μαυρη χηρα (οπως αποκαλουν οι Λονδρεζοι τα ταξι τους) και φυσικα στο διασιμο underground.
Τα παντα μου εκαναν εντυπωση απο τους καλογυαλισμενους (ελειψη σκονης δρομους) με τις φρεσκοβαμμενες διαγραμμισεις, τα καλοσυντηριμενα φαναρια, τις στασεις, τις στολες των μπατσων, τα παζοδρομια, τα πεντακαθαρα και γεματα ζωη παρκα,το τεραστιο δικτυο συγκοινωνιας, τα απαστραπτοντα οχηματα παντως τυπου, το βασιλικο αρωμα της πολης (αν και καμια συμπαθεια δεν τρεφω για τους γαλαζοαιματους), το σημειο αναφορας της πολης, τον ποταμο Ταμεση μεχρι την ευγενεια των κατοικων της -οπως εχω ξαναπει- μοναδικης αληθινης Παγκοσμιας Πρωτευουσας. Πολη παραμυθενια. Θαρρω πως αλλο τετοιο μερος στον πλανητη δεν υπαρχει.
Η μαμα της Καρεν ηταν μια οχι και τοσο ασχημη μαγειρισσα. Καθε πρωι στο σπιτι τρωγαμε τυπικο αγγλικο πρωινο (αυγα, μπεικον,λουκανικα και τα σχετικα) και για το μεσημερι ειχε παρει ενα βιβλιο μαγειρικης απο την Ελλαδα και πειραματιζοταν (βεβαια συνηθως τρωγαμε εξω). Απ' οτι θυμαμαι δεν ηταν κακο το φαγητο της. Σαν της μανας μου δεν ηταν, αλλα απο τα εξω καλυτερο.
Την παραμονη της Πρωτοχρονιας θα τη γιορταζαμε εξω. Αυτοι συνηθιζαν να καθονται σπιτι τους, αλλα για μενα θα εκαναν την εξαιρεση.
Καλα το σοκ το 'χα ηδη παθει, αλλα αυτο που ζουσα την Πρωτοχρονια του '96 δεν το φανταζομουν ουτε στα πιο τρελλα ονειρα. Τοτε ενιωσα την πραγματικη εννοια του χωριατη (οπως περιφρονητικα την χρησιμοποιουνε καποιοι στην Ελλαδα). Piccadilly και η αντιστροφη μετρηση ξεκινα απο το ρολοι των διασιμων διαφημιστικων φωτινων επιγραφων της SANYO, της TDK κτλ. 20...19...18...17...16...15...14...13...12...11....10...9...8...7...6....5...4....3....2...1....HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πυροτεχνηματα και ο κακος χαμος;
Οχι ακομα...το ρολοι στο Trocadero ακομα δειχνει οτι θελει ενα λεπτο για να αλλαξει ο χρονος...και
10...9...8...7...6...5...4...3...2....1...HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πυροτεχνηματα και ο κακος χαμος; Ουτε παλι... το Big Ben δεν βαρεσε ακομη....και 5...4...3...2...1...HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πυροτεχνηματα και ο κακος χαμος; Ναι, πυροτεχνηματα και ο κακος χαμος.
Αν αθροισω ολα τα πυροτεχνηματα που 'χα δει μεχρι τοτε στη ζωη μου, ειτε ζωντανα ειτε απο την τηλεοραση, δε νομιζω να φτανουν σε αριθμο τα πυροτεχνηματα εκεινης της βραδιας. Αρκετοι ειχαν σαμπανιες (οχι παρα πολλοι), σχεδον ολοι ομως κρατουσαν ενα μπουκαλι (κυριως μπυρα). Το Big Ben χτυπουσε για ενα λεπτο. Τα ξεχυμενα εκατομμυρια των Λονδρεζων και των τουριστων ηταν πλεον μια παρεα. Ο ενας αγκαλιαζε τον αλλον, γνωστο ή αγνωστο δεν ειχε σημασια. Εκεινη τη στιγμη ζηλεψα πραγματικα, τους κατοικους αυτης της πολης. Δεν ξερω ισως να ηταν το νεαρο της ηλικιας, ισως η πρωτη μου πρωτοχρονια σε μια τοσο μεγαλη πολη, ισως το οτι ημουν με τον πρωτο ανθρωπο που ερωτευτηκα στη ζωη μου, ισως, ισως, ισως...
Ειναι το ωραιοτερο, πιο δυνατο και πιο συγκηνιτικα ευχαριστο γεγονος μεχρι σημερα στη ζωη μου (ακομα και τωρα που γραφω μου 'ρχεται να δακρυσω). Μ' εκανε να λατρεψω και ευθυνεται για την μοναδικη θεση που κατεχει στην καρδια μου αυτη η πολη.
Οι επομενες ωρες μας βρηκαν να περπαταμε πιασμενοι χερι χερι με την Καρεν στις οχθες του Ταμεση και τους γονεις της διακριτικα να μας ακολουθουν. Ημουν ενας απο τους πιο ευτυχισμενους ανθρωπους του πλανητη εκεινη στιγμη και στοιχιματιζω γι αυτο.
Ο μπαμπας της Καρεν ειχε κλεισει τραπεζι σ' ενα εστιατοριο στη Liverpool street. Τωρα που το σκεφτομαι μια βλακεια και μιση, τοτε μου ειχε φανει ΟΚ.
Δυστυχως οι μερες στο Λονδινο ηταν λιγες, ακομα λιγοτερες οι ωρες που ημαστε μονοι. Στις 3 του Γεναρη ηρθε η ωρα για την επιστροφη μου στην Ελλαδα και το κλαμα που επεσε στο Χιθροου θα το ζηλευε μεχρι και η Μαρθα Βουρτση.
Καθ' ολη τη διαρκεια της επιστροφης ονειρευομουν το επομενο ταξιδι στη Γηραια Αλβιωνα. Οι εντυπωσεις αυτης της μιας εβδομαδας ηταν τοσο δυνατες, ωστε να τις σκεφτομαι καθε βραδι που επεφτα για υπνο στο κρεββατι μου. Ειλικρινα δεν καταλαβα ποτε εφτασε το καλοκαιρι και ξαναειδα την Καρεν.
Για τους περιεργους και κουτσομποληδες:
Χωρισαμε επειτα απο περιπου 2 χρονια, οταν εκεινη εφυγε για σπουδες στην Καλιφορνια κι εγω στην Αθηνα (Καλα εγω δεν πηγα και πολυ μακρια). Ηταν πρακτικα αδυνατο να βρεθουμε.
Με τη Δεσποινα χωρισα το Σεπτεμβρη του '95 (με το που ανοιξαν τα σχολεια). Δεν εμαθε ποτε για μενα και την Καρεν (ελπιζω να μην το μαθει ουτε τωρα). Το χειμωνα του 2001 ξανασμιξαμε μεχρι που χωρισαμε οριστικα το Πασχα του 2004.
Την ιστορια την εγραψα για να καταλαβετε οτι εχω τρελλο κωλυμα με το Λονδινο κι οτι συχνα πικνα θα σας ζαλιζω.
Ευχομαι σε ολους σας να περασετε μια Πρωτοχρονια οπως εσεις τη φανταζεστε και την θελετε.
Attachments
Last edited by a moderator:
)
