Ηνωμένο Βασίλειο Πρωτοχρονιά 1996

[XRISTOS71]

Αξιος tripakias !!!
Πολύ πολύ καλή η ιστορία σου ,πραγματική διαφορετική και ιδιαίτερη .

ΥΓ. Το κορίτσι το συνάντησες και τωρα που είχες πάει η όχι ???
ρωτάω απο απλή περιέργεια ??

 

[tripakias]

Αξιος tripakias !!!
Πολύ πολύ καλή η ιστορία σου ,πραγματική διαφορετική και ιδιαίτερη .

ΥΓ. Το κορίτσι το συνάντησες και τωρα που είχες πάει η όχι ???
ρωτάω απο απλή περιέργεια ??

Χρηστο οχι, δυστυχως... ζει στην Αμερικη τωρα. Παντως το Πασχα θα ειναι Λονδινο και αν καταφερω κι εγω να παω θα τη δω. Αλλιως καλοκαιρι Ελλαδα.

 

[xenos]

Τρυφερες αναμνησεις...αυτα δεν ξεχνιουντε ποτε tripakias.
Πολυ ωραια ιστορια.!!!:xmas_wink:

 

[karustos]

Πολύ γλυκιά και τρυφερή ιστορία από κάποιον που προφανώς δεν έχει χάσει την επαφή με το παιδί που ήταν κάποτε! Ευχαριστούμε που τη μοιράστηκες μαζί μας.

 

[soudianos]

με την άδεια σου φίλε tripakia μιας και μου θύμισες τις πρώτες αρωματικές σελίδες που πήρα λόγω pen pal (μας παρότρυναν σ΄αυτό οι δασκάλες των αγγλικών για εξάσκηση).

το πρώτο γράμμα ήταν από μια χοντρή Αμερικάνα από το Οχάιο που συνοδευόταν με λεπτομερείς χάρτες της περιοχής της και σένα κύκλο το χωριουδάκι της. (τι μου τόστειλε να πάω να τη βρω;..σκεφτόμουν).
δεν απάντησα.
το δεύτερο μια από το Σικάγο με ωραίο προσωπάκι και η επικοινωνία κράτησε, πάντα φιλική, για αρκετά χρόνια. οι φωτό ήταν από τη μέση και πάνω. αργότερα μια άλλη ολόσωμη με τον άνδρα της βετεράνου του Βιετνάμ, και τότε μου είπε πως το ένα χέρι της είναι παράλυτο εκ γενετής.

Πάντως η επικοινωνία έτσι ήταν πιο ζεστή...απ ότι σήμερα με το internet

 

[tripakias]

με την άδεια σου φίλε tripakia μιας και μου θύμισες τις πρώτες αρωματικές σελίδες που πήρα λόγω pen pal (μας παρότρυναν σ΄αυτό οι δασκάλες των αγγλικών για εξάσκηση).

το πρώτο γράμμα ήταν από μια χοντρή Αμερικάνα από το Οχάιο που συνοδευόταν με λεπτομερείς χάρτες της περιοχής της και σένα κύκλο το χωριουδάκι της. (τι μου τόστειλε να πάω να τη βρω;..σκεφτόμουν).
δεν απάντησα.
το δεύτερο μια από το Σικάγο με ωραίο προσωπάκι και η επικοινωνία κράτησε, πάντα φιλική, για αρκετά χρόνια. οι φωτό ήταν από τη μέση και πάνω. αργότερα μια άλλη ολόσωμη με τον άνδρα της βετεράνου του Βιετνάμ, και τότε μου είπε πως το ένα χέρι της είναι παράλυτο εκ γενετής.

Πάντως η επικοινωνία έτσι ήταν πιο ζεστή...απ ότι σήμερα με το internet

Ελευθερος. Σου 'τυχαν κι εσενα κατι κελεπουρια ομως...

 

[Bahari]

Ελευθερος. Σου 'τυχαν κι εσενα κατι κελεπουρια ομως...

Καλά αυτές του soudianou δεν είναι τίποτα... που να δεις οι δικοί μου pen pals:xmas_rolleyes: Κάποια στιγμή μπορεί να γράψω και τις δικές μου εμπειρίες...

 

[soudianos]

Καλά αυτές του soudianou δεν είναι τίποτα... που να δεις οι δικοί μου pen pals:xmas_rolleyes: Κάποια στιγμή μπορεί να γράψω και τις δικές μου εμπειρίες...

να τις γράψεις :xmas_biggrin:

 

[Zacharoula]

Τελικά το pen pal, πρέπει να είχε΄"κάψει" πολύ κόσμο. Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, αλληλογραφούσα κι εγώ με ένα παιδί απο την Γκάνα. Συμπαθέστατος, γλυκήτατος και μιλούσε ήδη πολύ καλά Αγγλικά. Είχε (κλασσικά) γύρω στα δέκα αδέρφια και έπειτα απο καιρό μου είχε στείλει φωτογραφίες απο την γειτονιά του, τον ίδιο και τους φίλους του. Τότε μικρό κορίτσι εγώ, που δεν ήξερα και πολλά για τις συνθήκες διαβίωσης εκεί, έπαθα σόκ όταν τις είδα καθώς η γειτονιά δεν ήταν γειτονιά αλλά σπίτια απο άχυρα και δρόμοι απο λάσπη. Εκείνος και οι φίλοι του, μια παρέα απο ζωντανά παιδιά που φορούσαν τα "καλά" τους ρούχα ώστε να ποζάρουν για την φωτογραφία, είχαν τα πιο φωτεινά χαμόγελα που έχω δεί. Θυμάμαι πως είχα βάλει τα κλάμματα γιατί τον είχα λυπηθεί και θυμάμαι πως είχα πει στην μητέρα μου "μα πως είναι δυνατόν να υπάρχουν παιδιά που ζούν κάτω απο αυτές τις συνθήκες, που παίζουν, πως κοιμούνται". Όταν λοιπόν έπιασα την αρωματική μου σελίδα και ξεκίνησα να του γράφω, με συνεπήρε η συγκίνηση και η θλίψη μου και του ανέφερα κάπου πως αν ποτέ χρειαζόταν κάτι, δεν θα έπρεπε να διστάσει να μου το ζητήσει.
Το επόμενο του γράμμα ήταν μία λίστα με τα πράγματα που ζητούσε κι ένα ξερό "thank you my friend", στο τέλος. :xmas_biggrin:
Το Walkman και η φωτογραφική μηχανη είναι δύο απο αυτά που θυμάμαι.
Η λίστα φυσικά μακροσκελής και ΟΛΑ τα πράγματα που ήθελε άκρως "καθημερινά" και "αναγκαία". :xmas_cheesygrin:
Είχα θυμώσει γιατί τότε είχα νιώσει πως προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την καλοσύνη μου και πως θα ήταν πολύ πιο λογικό στην ηλικία που ήμασταν, να μου είχε ζητήσει π.χ. τετράδια για το σχολείο του, μολύβια, βιβλία ή έστω κάποια χρήματα που τα είχε περισσότερο ανάγκη απο το Walkman!
Άργησα να του απαντήσω αλλά εκείνος βλέποντας πως η λίστα του παρέμενε απλώς λίστα, μου έστελνε κάθε μήνα γράμμα στο οποίο ρωτούσε "what happened my friend? Where are the things I asked you to send me, I'm still waiting".
Έπειτα απο αρκετά γράμματα δικά του (κράτησε μήνες αυτή η ιστορία) κι έπειτα απο ένα δικό μου άκρως καυστικό, ακόμα μία φιλία δια αλληλογραφίας έληξε άδοξα...:xmas_lol:

 

[soudianos]

Διαφορετικός τρόπος σκέψης από τα στερημένα παιδιά.

Το πιο σωστό ήταν να έστελνες ένα δεματάκι με αυτά που μπορούσες
χωρίς να τα ρωτούσες

 

[Twinkie]

Καημό το είχα να είχα κι εγώ ένα pen pal από το εξωτερικό, αλλά είχα περιοριστεί σε όλη την Ηπειρωτική και δη Βόρεια Ελλάδα...
Χρόνια κρατούσε η κολώνια ώσπου τελικώς η ζωή μας οδήγησε το ένα γράμμα κάποια στιγμή να μην είχε απλά απάντηση, χωρίς λόγο..

 

[Zacharoula]

Διαφορετικός τρόπος σκέψης από τα στερημένα παιδιά.

Το πιο σωστό ήταν να έστελνες ένα δεματάκι με αυτά που μπορούσες
χωρίς να τα ρωτούσες

Είχα σκοπό να κάνω ακριβώς αυτό που είπες με το δέμα, όμως τα στερημένα παιδία soudiane, θέτουν προτεραιότητες με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες και ελλείψεις. Θα ήταν πολύ πιο λογικό να είχε ζητήσει ρούχα, παιχνίδια, πράγματα για το σχολείο ακόμα και χρήματα παρά video, walkman και φωτογραφική μηχανή.
Τότε το σκέφτηκα έτσι, σήμερα αν συνέβαινε το ίδιο, θα το σκεφτόμουν αλλίως.
Όπως κι αν έχει, έγραψα αυτή την ιστορία μιας και το θέμα έφερε τους pen pal friends κι όχι για να κριθεί αν έπραξα σωστά ή όχι.