1/1/2010-Ημέρα 1η
Ξημερώματα της πρώτης ημέρας του νέου χρόνου ξυπνάω την οικογένεια ώστε να ετοιμαστούμε για το ταξίδι. Οι βαλίτσες έχουν μεταφερθεί από τη παραμονή στο αμάξι, οπότε σε 20’ είμαστε καθοδόν για την εθνική οδό.
Οι δρόμοι άδειοι, σύντομα βρίσκομαι στα διόδια, cruise στα 160km/h, και το GPS στοχεύει το Π3 του Ελ. Βενιζέλος ενώ η υπέροχη φωνή της Αmy McDonald με συντροφεύει τραγουδώντας This is the life…
Μετά τη Κόρινθο πιάνω σχηματισμό τη μια οικογένεια εκ των συνταξιδιωτών μας(η άλλη οικογένεια έχει φτάσει Λονδίνο από τη παραμονή) και γύρω στις 7 περνάμε στο χώρο των αναχωρήσεων.
Κατευθείαν στο γραφείο της British για διευθέτηση ενός προβλήματος της συζύγου του φίλου μου με τα στοιχεία της κράτησης της, το οποίο και λύνεται άμεσα από τον supervisor χωρίς καμιά επιβάρυνση. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι, για το ίδιο πρόβλημα, μερικές ημέρες πριν ,η Easy jet χρέωσε 67λίρες!!
Χαρούμενοι πλέον πηγαίνουμε για τη παράδοση των αποσκευών(check in είχα κάνει τη προηγουμένη) και ο πρώτος καφές της ημέρας είναι γεγονός…
830 επιβιβαζόμεθα στο αειθαλές Β-767 το οποίο όμως δείχνει πλέον τα χρονάκια του..
Απογείωση στην ώρα του, ο καιρός υπέροχος , το πρωινό τυπικά Εγγλέζικο, ασύμβατο με τις Ελληνικές συνήθειες.. και αρχίζει ο αγώνας στο PSP με τον μικρό, ο οποίος μεστειλε αδιάβαστο, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης στο προσωπάκι του
.
Παραδίπλα η κόρη στη κοσμάρα της με το ipod…
11 παρά είμαστε στο «βασικό» της καθόδου και βλέπω την Tower Bridge…δεξιά μαλακή στροφή και είμαστε στη «τελική» για full stop.
Αποβίβαση από το α/φ και στον έλεγχο εισόδου. Αφού παραλάβαμε τις αποσκευές μας σε ελάχιστο χρόνο, κατευθυνόμαστε στο σταθμό του μετρό του Terminal5.
Ημερήσιες Travelcards και μέσω των picadilly &district lines σε 40’ είμαστε στο Putney Bridge.
Βγαίνουμε από το μετρό και δεξιά μας στα 50m βλέπω το ξενοδοχείο μας(Premier Inn Putney Bridge).
Τα τυπικά στην υποδοχή και μου λέει η ασχημούλα Αγγλίδα ότι έχετε δίκλινο κλείσει…
Χαμόγελο ο mio και βγάζει αργά το αποδεικτικό της κράτησης…το βλέπει και συμμορφώνεται…
-Παρακαλώ μπορείτε να μας καταβάλλετε 550 λίρες?
-λέω να σας δώσω 425 λίρες... με ένα ειρωνικό χαμόγελο…και εκ νέου το αποδεικτικό στα χέρια της…
Πηγαίνει μέσα στο γραφείο, συνεννοείται και αποδέχεται το ποσό της κράτησης ,στέλνοντας με όμως από τους 6 ορόφους του ξενοδοχείου στο υπόγειο χαρίζοντας μου ένα πλατύ χαμόγελο…
Της λέω χαμογελώντας της, «είσαι πολύ χαμούρα» στα ελληνικά ενώ η γυναίκα μου μου λέει «καλά σου έκανε».
Δεν θα παμε Ελλάδα? Θα σας μαυρίσω στο review…σκέπτομαι..
Μπαίνουμε στο δωμάτιο το οποίο ήταν στο ίδιο επίπεδο με το παρκινγκ του ξενοδοχείου. Μου έκανε εντύπωση ότι ήταν τεράστιο!!! Πρέπει να ήταν γύρω στα 25-30 m2. Πεντακάθαρο με τα απολύτως απαραίτητα με ένα όμως καταπληκτικό στρώμα . Το μπάνιο κάτω του μετρίου μεν, πεντακάθαρο δε.
Ταχτοποιούμε τα ρούχα μας, λίγη ξεκούραση και κατά τις 3 Picadilly line και Covent Garden.
Ο κόσμος δημιουργούσε το αδιαχώρητο, με πλανόδιους να δίνουν παραστάσεις εν μέσω δριμύ ψύχους.
Βόλτα στην αγορά και κατόπιν απαίτησης των γυναικών αριστερά από το σταθμό του μετρο, στις Floral Street κλπ για βιτρίνες..ώχ!! λέω άγριες διαθέσεις έχουν…ο θεός να βάλει το χέρι του!!
Η ώρα περνάει όμως και η πείνα κάνει αισθητή τη παρουσία της, οπότε Central line και Tottenham Court Road. Σκοπός μου να γευματίσουμε σε μια κυπριακή ταβέρνα στην οποία είχα μείνει πολύ ευχαριστημένος στο παρελθόν, αλλά εξαιτίας έργων που γίνονταν στη συμβολή της Oxford με την Charing Cross πρέπει να είχε κλείσει, οπότε Μc Donalds στην αρχή της Oxford παράλληλα με επιφωνήματα χαράς των μικρών της παρέας.
Η Oxford Street φοράει τα γιορτινά της, είναι πανέμορφη και τότε βλέπω τον τίτλο του Χρήστου στην πρόσφατη διήγηση του από το Λονδίνο να επαναλαμβάνεται πάνω από τα κεφάλια μας…(Χρηστάρα μου τον έφαγες…το τίτλο..)
Εν τω μεταξύ έχουμε διαπιστώσει ότι τα καταστήματα είναι ανοιχτά, οπότε η κόρη λέει φεύγω και ραντεβού σε κανά δίωρο στο Debenhams στο υπόγειο στη καφετέρια.
Οι γυναίκες φεύγουν μαζί και εγώ σερνόμενος από το γιό μπαίνουμε στο HMS για ανανέωση των παιχνιδιών των παιχνιδομηχανών του…
Αφού ψώνισε, καιρός για καφέ για τους άνδρες στο starbucks(πάλι υπόγειο…δεν ήταν η ημέρα μου σήμερα!!).
Εκεί έρχεται και ο φίλος μου με τη σύζυγο του ,που είχαν έρθει Λονδίνο από τη προηγουμένη .Αφού τα είπαμε μαζευτήκαμε όλοι Bond Street station και επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Τα παιδιά για ύπνο και τα 2 ζευγάρια βόλτα στη περιοχή όπου καταλήγουμε σε μια μπυραρία “Eight’s Bells” όπου είναι αλήθεια «ΤΑ ΕΤΣΟΥΞΑ!!!).
Ξημερώματα της πρώτης ημέρας του νέου χρόνου ξυπνάω την οικογένεια ώστε να ετοιμαστούμε για το ταξίδι. Οι βαλίτσες έχουν μεταφερθεί από τη παραμονή στο αμάξι, οπότε σε 20’ είμαστε καθοδόν για την εθνική οδό.
Οι δρόμοι άδειοι, σύντομα βρίσκομαι στα διόδια, cruise στα 160km/h, και το GPS στοχεύει το Π3 του Ελ. Βενιζέλος ενώ η υπέροχη φωνή της Αmy McDonald με συντροφεύει τραγουδώντας This is the life…
Μετά τη Κόρινθο πιάνω σχηματισμό τη μια οικογένεια εκ των συνταξιδιωτών μας(η άλλη οικογένεια έχει φτάσει Λονδίνο από τη παραμονή) και γύρω στις 7 περνάμε στο χώρο των αναχωρήσεων.
Κατευθείαν στο γραφείο της British για διευθέτηση ενός προβλήματος της συζύγου του φίλου μου με τα στοιχεία της κράτησης της, το οποίο και λύνεται άμεσα από τον supervisor χωρίς καμιά επιβάρυνση. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι, για το ίδιο πρόβλημα, μερικές ημέρες πριν ,η Easy jet χρέωσε 67λίρες!!
Χαρούμενοι πλέον πηγαίνουμε για τη παράδοση των αποσκευών(check in είχα κάνει τη προηγουμένη) και ο πρώτος καφές της ημέρας είναι γεγονός…
830 επιβιβαζόμεθα στο αειθαλές Β-767 το οποίο όμως δείχνει πλέον τα χρονάκια του..
Απογείωση στην ώρα του, ο καιρός υπέροχος , το πρωινό τυπικά Εγγλέζικο, ασύμβατο με τις Ελληνικές συνήθειες.. και αρχίζει ο αγώνας στο PSP με τον μικρό, ο οποίος μεστειλε αδιάβαστο, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης στο προσωπάκι του
.Παραδίπλα η κόρη στη κοσμάρα της με το ipod…
11 παρά είμαστε στο «βασικό» της καθόδου και βλέπω την Tower Bridge…δεξιά μαλακή στροφή και είμαστε στη «τελική» για full stop.
Αποβίβαση από το α/φ και στον έλεγχο εισόδου. Αφού παραλάβαμε τις αποσκευές μας σε ελάχιστο χρόνο, κατευθυνόμαστε στο σταθμό του μετρό του Terminal5.
Ημερήσιες Travelcards και μέσω των picadilly &district lines σε 40’ είμαστε στο Putney Bridge.
Βγαίνουμε από το μετρό και δεξιά μας στα 50m βλέπω το ξενοδοχείο μας(Premier Inn Putney Bridge).
Τα τυπικά στην υποδοχή και μου λέει η ασχημούλα Αγγλίδα ότι έχετε δίκλινο κλείσει…
Χαμόγελο ο mio και βγάζει αργά το αποδεικτικό της κράτησης…το βλέπει και συμμορφώνεται…
-Παρακαλώ μπορείτε να μας καταβάλλετε 550 λίρες?
-λέω να σας δώσω 425 λίρες... με ένα ειρωνικό χαμόγελο…και εκ νέου το αποδεικτικό στα χέρια της…
Πηγαίνει μέσα στο γραφείο, συνεννοείται και αποδέχεται το ποσό της κράτησης ,στέλνοντας με όμως από τους 6 ορόφους του ξενοδοχείου στο υπόγειο χαρίζοντας μου ένα πλατύ χαμόγελο…
Της λέω χαμογελώντας της, «είσαι πολύ χαμούρα» στα ελληνικά ενώ η γυναίκα μου μου λέει «καλά σου έκανε».
Δεν θα παμε Ελλάδα? Θα σας μαυρίσω στο review…σκέπτομαι..
Μπαίνουμε στο δωμάτιο το οποίο ήταν στο ίδιο επίπεδο με το παρκινγκ του ξενοδοχείου. Μου έκανε εντύπωση ότι ήταν τεράστιο!!! Πρέπει να ήταν γύρω στα 25-30 m2. Πεντακάθαρο με τα απολύτως απαραίτητα με ένα όμως καταπληκτικό στρώμα . Το μπάνιο κάτω του μετρίου μεν, πεντακάθαρο δε.
Ταχτοποιούμε τα ρούχα μας, λίγη ξεκούραση και κατά τις 3 Picadilly line και Covent Garden.
Ο κόσμος δημιουργούσε το αδιαχώρητο, με πλανόδιους να δίνουν παραστάσεις εν μέσω δριμύ ψύχους.
Βόλτα στην αγορά και κατόπιν απαίτησης των γυναικών αριστερά από το σταθμό του μετρο, στις Floral Street κλπ για βιτρίνες..ώχ!! λέω άγριες διαθέσεις έχουν…ο θεός να βάλει το χέρι του!!
Η ώρα περνάει όμως και η πείνα κάνει αισθητή τη παρουσία της, οπότε Central line και Tottenham Court Road. Σκοπός μου να γευματίσουμε σε μια κυπριακή ταβέρνα στην οποία είχα μείνει πολύ ευχαριστημένος στο παρελθόν, αλλά εξαιτίας έργων που γίνονταν στη συμβολή της Oxford με την Charing Cross πρέπει να είχε κλείσει, οπότε Μc Donalds στην αρχή της Oxford παράλληλα με επιφωνήματα χαράς των μικρών της παρέας.
Η Oxford Street φοράει τα γιορτινά της, είναι πανέμορφη και τότε βλέπω τον τίτλο του Χρήστου στην πρόσφατη διήγηση του από το Λονδίνο να επαναλαμβάνεται πάνω από τα κεφάλια μας…(Χρηστάρα μου τον έφαγες…το τίτλο..
)
Εν τω μεταξύ έχουμε διαπιστώσει ότι τα καταστήματα είναι ανοιχτά, οπότε η κόρη λέει φεύγω και ραντεβού σε κανά δίωρο στο Debenhams στο υπόγειο στη καφετέρια.
Οι γυναίκες φεύγουν μαζί και εγώ σερνόμενος από το γιό μπαίνουμε στο HMS για ανανέωση των παιχνιδιών των παιχνιδομηχανών του…
Αφού ψώνισε, καιρός για καφέ για τους άνδρες στο starbucks(πάλι υπόγειο…δεν ήταν η ημέρα μου σήμερα!!).
Εκεί έρχεται και ο φίλος μου με τη σύζυγο του ,που είχαν έρθει Λονδίνο από τη προηγουμένη .Αφού τα είπαμε μαζευτήκαμε όλοι Bond Street station και επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Τα παιδιά για ύπνο και τα 2 ζευγάρια βόλτα στη περιοχή όπου καταλήγουμε σε μια μπυραρία “Eight’s Bells” όπου είναι αλήθεια «ΤΑ ΕΤΣΟΥΞΑ!!!).
