londonmaniac
Member
Σεπτέμβριος 2009
Σε beach bar της Χαλκιδικής , εγώ, η κοπέλα, η αδερφή μου και ο γαμπρός μου συζητάμε… Για ποιο πράγμα; Για το που θα περάσουμε την Πρωτοχρονιά του 2010. Ιδέες πολλές: Στοκχόλμη, Παρίσι, Λονδίνο, Νυρεμβέργη, Νέα Υόρκη, Βαρκελώνη, Ρώμη. Κι έχουμε και λέμε:
1) Εκτός η Νέα Υόρκη γιατί η αδερφή μου δεν κάνει υπερατλαντικό ταξίδι με αεροπλάνο.
2) Εκτός η Νυρεμβέργη γιατί φαντάζει μικρή.
3) Εκτός Παρίσι-Λονδίνο γιατί εκεί περάσαμε τις Πρωτοχρονιές του ’08 και του ’09.
4) Εκτός η Βαρκελώνη γιατί την αφήνουμε για το Πάσχα.
5) Εκτός η Στοκχόλμη γιατί βγαίνει αρκετά ακριβή.
6) And the winner is… Rome
Δεν είχα πάει ποτέ στη Ρώμη με το σκεπτικό ότι είναι ένας πολύ κοντινός προορισμός. Έτσι πάντα επέλεγα κάτι άλλο. Ευκαιρία να δούμε την Αιώνια Πόλη.
Και η παρέα μεγαλώνει.
Αφού συμφωνήσαμε τον προορισμό, αρχίζει το κυνήγι και η αναζήτηση εισιτηρίων και ξενοδοχείων. Ψάχνουμε για 6 εισιτήρια και 3 δίκλινα. Μαζί μας θα έρθουν και η μάνα μου με τη μεγαλύτερη μου αδερφή. Μετά από λίγες μέρες η πάρεα θα διπλασιαστεί, σχεδόν θα τριπλασιαστεί. Μετρήστε άτομα: Εγώ, η κοπέλα μου, οι 2 αδερφές μου, η μάνα μου, ο γαμπρός μου, μια φίλη της μάνας μου και η κόρη της με τον άντρα της και τα 2 παιδάκια τους, η κολλητή της αδερφής μου, ο κολλητός μου με την αρραβωνιαστικιά του και οι γονείς του γαμπρού μου. Σύνολο δεκαέξι. Πολύς λαός, καλό ή κακό; Σίγουρα θα πετύχουμε καλύτερη τιμή. Σχεδόν 2 βδομάδες ψάξιμο σε ίντερνετ, ξενοδοχεία, πρακτορεία. Τιμή κάτι παραπάνω από 400? το άτομο ( αεροπορικά εισιτήρια με φόρους, ξενοδοχείο 4* με πρωινό για 4 μέρες/3 διαν/σεις).
Πέμπτη 31/12/2009
Ώρα 02:30
Φθάνουμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία, γρήγορα περνάμε check in, ένα μικρό πρόβλημα στο όνομα ενός εισιτηρίου που γρήγορα λύνετε. Όλα ωραία!
Ώρα 04:30
Ανεβαίνουμε στο αεροπλάνο των Czech airlines. Οι αεροσυνοδοί μας καλημερίζουν, καθόμαστε στις θέσεις, δένουμε τις ζώνες, η πτήση ξεκινά… Ωραία, ευχάριστη, καλό γεύμα. Μου φαίνεται πολύ καλή εταιρεία. Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Fiumicino ή Leonardo Da Vinci της Ρώμης.
Πρώτη εντύπωση μάλλον αρνητική. Βρώμικοι χώροι σ’ ένα άδειο αεροδρόμιο. Ίσως δεν πρόλαβαν να καθαρίσουν, είναι πολύ νωρίς.
Χωριζόμαστε σε τετράδες για ταξί. Κάποιος σταματά τη δική μου λίγο πριν την έξοδο και μας ζητά 65? για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Έχω διαβάσει στο ίντερνετ ότι η διαδρομή είναι γύρω στα 40?, έτσι τον αγνοούμε και προχωράμε προς τα έξω. Ζέστη, ωραίος καιρός, θυμίζει άνοιξη. Ρωτάμε έναν ταξιτζή πόσο θέλει για να μας πάει στο ξενοδοχείο. Μας λέει περίπου 40? (όσο γράψει το ταξίμετρο), δεχόμαστε. Οι άλλες τετράδες είχαν ήδη φύγει. Στη διαδρομή περνάμε από έναν αυτοκινητόδρομο γεμάτο Ιταλικές σημαίες εκατέρωθεν του. Κάθομαι μπροστά, οι άλλοι πίσω μιλάνε συνεχώς. « Σταματήστε και απολαύστε τη Ρώμη» τους λέω. «Σαν την Αττική οδό είναι εδώ ρε Κώστα, τι να απολαύσουμε;» παίρνω την απάντηση από την κοπέλα μου. Πλησιάζουμε την κατοικημένη περιοχή. Θα μπορούσε να είναι Ελλάδα. Μοιάζει αρκετά. Να και τα τείχη του Βατικανού. Όμορφη περιοχή και φαίνεται καθαρή. Άλλωστε είναι νύχτα. Η νύχτα, όπως και το χιόνι, έχει τη μαγική ιδιότητα να κρύβει τις ατέλειες και τη βρωμιά. Σχεδόν άδειοι δρόμοι, ελάχιστος εορταστικός στολισμός, μεγάλοι δρόμοι. Το ταξίμετρο έχει ήδη ξεπεράσει τα 40? και το όλο σκηνικό έχει ένα άρωμα Κέρκυρας.
Via Cicerone και πλέον είμαστε στην είσοδο του Cicerone Hotel. Διαδρομή 45?, grazie και χαιρετούρες. Μεγάλο ξενοδοχείο, πολύ όμορφα στολισμένο, με ιδανικό για τα γούστα μου λόμπι (καθαρό , με μεγάλους καναπέδες και πολυθρόνες, γυαλιστερό καφέ μάρμαρο για δάπεδο κι ένα χαριτωμένο δέντρο σε μια γωνιά δίπλα στο ανσασέρ). Εκεί βρίσκουμε την υπόλοιπη ομάδα να μας περιμένει. Κι όπως είναι φυσικό, το πράγμα το πρώτο πράγμα που μας ρώτησαν ήταν πόσο πληρώσαμε στο ταξί. Τα ποσά που έδωσαν οι άλλοι; 60, 54 και 50 ευρώ. Εμείς 45?. Όλοι για την ίδια διαδρομή και την ίδια περίπου ώρα.
Η αδερφή μου με τον γαμπρό μου, που έφτασαν πρώτοι, κανόνισαν τα της τακτοποίησης των δωματίων με τον ευγενέστατο, όπως μας είπαν receptionist. Τα δωμάτια το ένα δίπλα στο άλλο, όμορφα, άνετα, σίγουρα όμως όχι βεληνεκούς τετράστερου ξενοδοχείου. Όχι πολύ καθαρά, τα μπάνια ακόμα χειρότερα.
Ώρα 06:20-06:40 κάπου εκεί
Ήρθε η ώρα να λιώσουν οι σόλες των παπουτσιών. Να πιαστούν τα πόδια εξερευνώντας τους δρόμους της Ρώμης και πρώτα απ’ όλα να γνωρίσουμε την περιοχή όπου θα κάνουμε το βράδι αλλαγή του χρόνου, την piazza del Popolo.
Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορούμε δεκαέξι νοματαίοι μαζί. Έτσι εγώ με τον κολλητό μου, τα κορίτσια μας, την αδερφή μου και τον γαμπρό μου φεύγουμε μαζί. Ραντεβού με τους υπόλοιπους το βράδι στο ξενοδοχείο για να βγούμε και οι δεκάξι πια για Πρωτοχρονιά.
Η μεγάλη περιστροφική είσοδος του Cicerone (ξέρετε σαν κι αυτές που έχουν συνήθως τα μεγάλα ξενοδοχεία και οι τράπεζες) περιμένει υπομονετικά μέχρι να πατήσει στη μαύρη της μοκέτα ο πρώτος από μας και να αρχίσει να γυρνά σα σβούρα. Ένας, δύο, τρεις, τέσσερεις, πέντε, έξι, βγήκαμε. Λίγα σκουπίδια στο δρόμο, σχετικά καθαρός και περιποιημένος με ποδηλατοδρόμο σε όλο του το μήκος. Ποδηλατόδρομος μόνο, γιατί ποδήλατα δεν είδα παραπάνω από τρία τέσσερις μέρες εκεί. Πρώτος μας στόχος το μετρό. Προχωράμε δεξιά via Cicerone, via Marcantonio Colonna (προέκταση της Cicerone), ούτε πέντε λεπτά με τα πόδια και φτάνουμε viale Giulio Cesare και στη στάση Lepanto του μετρό. Παντού σκουπίδια, σπασμένα πεζοδρόμια, πινακίδες σκουριασμένες, απεριποίητα παρτέρια και βρώμικοι κάδοι. Κατάσταση Ελλάδα ολέ! Από περιέργεια κατεβαίνουμε τις σκάλες του μετρό. Ο χώρος μοιάζει με παλιό υπόγειο και θυμίζει το σταθμό του ηλεκτρικού στην Ομόνοια πριν την ανακαίνιση του (και λίγο χειρότερα). Ανεβαίνουμε αμέσως. Η μυρωδιά πολύ άσχημη. Κατευθυνόμαστε δεξιά προς τον Τίβερη, περνάμε μια γέφυρα, δεν ξέρω όνομα. Κάπως δαιδαλώδεις δρόμοι. Συνεχίζουμε μέσα από παρτέρια, οι οδηγοί τρέχουν σαν τρελοί, φανάρια πουθενά. Κάποια στιγμή ένα περιπολικό σταματάει στη διάβαση και μας αφήνει να περάσουμε. Αργότερα θα ανακαλύψουμε το κόλπο για να περνάμε γρήγορα απέναντι. Δεν έχει σημασία αν έρχεται αυτοκίνητο, αν πατήσετε διάβαση και προχωρήσετε λίγο το αυτοκίνητο θα σας δώσει προτεραιότητα, χωρίς να σας κορνάρει ή να σας βρίσει (φανερά τουλάχιστον ) ο οδηγός του. Πάντα βέβαια με προσοχή επειδή υπάρχουν και αφηρημένοι οδηγοί.
Είμαστε μπροστά στα τείχη της piazza del Popolo. Λίγο αριστερά και μπαίνουμε στην πλατεία. Μια άδεια οβάλ μεγάλη πλατεία με μερικά τείχη περιμετρικά (η piazza με τη μάντρα την έλεγε ο κολλητός μου) και μια κολώνα στο κέντρο της. Γενικά η κολώνα παίζει σε παντού στη Ρώμη.
Οι λιγοστοί Ρωμαίοι που συναντάμε στη μέχρι τώρα διαδρομή μας μας κοιτούν με όχι και τόσο διακριτικό βλέμμα. «Έχουμε κάτι ρε παιδιά και μας κοιτάνε όλοι;» ρωτάει ο γαμπρός μου. « Ίσως είμαστε πολλοί και κάνουμε φασαρία» του απαντώ. Στην πορεία κατάλαβα ότι οι Ιταλοί ξεχωρίζουν τη γλώσσα μας. Θυμήθηκα μάλιστα, ότι ο Ιταλός συγκάτοικος της αδερφής μου στο Erasmus της στη Βαρκελώνη, έλεγε ότι οι Ιταλοί θεωρούν εμάς τους Έλληνες καλοντυμένους Αλβανούς.
Ώρα 08:00
Τα σώματα μας διασχίζουν τη via del Corso. Τα μαγαζιά κλειστά ακόμη (στις δέκα ανοίγουν), ο δρόμος άδειος και εύκολο να ρίξουμε μια ματιά στις βιτρίνες με την άνεση μας. Περπατάμε μέχρι το τέλος του δρόμου και την piazza Venezia. Αντικρίζουμε ένα μεγάλο άσπρο κτίριο, αφού τα μάτια μας συναντούν πρώτα το χριστουγεννιάτικο δέντρο που κοσμεί την πλατεία. Monumento a Vittorio Emanuele II. Λοιπόν θα σκάσω αλλά θα το πω… κι ας στεναχωρήσω τους Ιταλόφιλους. Είναι σαν μια τεράστια γαμήλια τούρτα που έπεσε από τα ουράνια.
Συνεχίζουμε αριστερά via Battisti και πάλι αριστερά, για να φτάσουμε μέσα από μια μικρή περιπλάνηση στα στενά, στη via del Tritone. Κάποια στιγμή μπαίνουμε σε μία εκκλησία, δεν γνωρίζω ποια αλλά είναι υπέροχη (όλες οι εκκλησίες της πόλης είναι πολύ όμορφες). Κάπου εκεί συναντάμε και το υπουργείο Οικονομικών. Μου φαίνεται πολύ επιβλητικό κι απ’ όσο καταφέρνω να δω μέσα μοιάζει το πιο όμορφα στολισμένο –εσωτερικά τουλάχιστον- κτίριο στη Ρώμη. Via del Tritone λοιπόν δεξιά και στο βάθος piazza Berberini.
Κάπου εδώ μας πιάνει η λόρδα. Ένα συμπαθητικό μαγαζάκι, τύπου café, με μαύρη κατά κύριο λόγο επίπλωση και με όνομα αν δεν κάνω λάθος Peroni ή κάπως έτσι, απέναντι ακριβώς από την piazza Berberini, γίνεται η πρώτη μας στάση για φαγητό. Ο σερβιτόρος μας καλημερίζει στα ελληνικά και μας τακτοποιεί σε δύο τραπεζάκια έξω στο πεζοδρόμιο. Ότι πρέπει για να κόψουμε την πείνα μας και να ανηφορίσουμε στη via Veneto, για να πιούμε εκεί το καφεδάκι μας. Τι είπα; Αμ δε… Ο σερβιτόρος στο άκουσμα της παραγγελίας, που περιέχει μόνο φαγητά, μας ενημερώνει ότι αυτός παίρνει μόνο παραγγελίες για ποτά και καφέδες και δεν μπορούμε να καθίσουμε αν δεν πάρουμε κάτι να πιούμε. Αποφασίζουμε να σηκωθούμε και να πάρουμε κάτι στο χέρι. Οι βιτρίνες του καταστήματος είναι γεμάτες με panini, pizza και trameκάτι (δεν το θυμάμαι). Ρωτάμε τον υπάλληλο να μας πει τι έχουν μέσα και πως λέγονται. Δεν καταλαβαίνει αγγλικά και δε μας δίνει σημασία. Μας προσπερνά και εξυπηρετεί τον πίσω από μας Ιταλό. Κάπου εδώ επεμβαίνει η αδερφή μου, η οποία μιλά άπταιστα ισπανικά (οι Ιταλοί τα καταλαβαίνουν, αφού οι δυο γλώσσες μοιάζουν πολύ) και του κάνει παρατήρηση. Συμμορφώνεται και μας δίνει αυτά που θέλουμε. 4 κομμάτια pizza, 2 panini και 6 νερά, σύνολο 32?.
Η piazza Berberini μας φιλοξενεί, για να φάμε το κολατσιό μας. Διάσπαρτες σταγόνες από τα νερά του σιντριβανιού μας δροσίζουν ευχάριστα. Τουριστική attraction το σιντριβάνι της Berberini; Τουριστική attraction κι εμείς, που συμμετέχουμε σε περισσότερες από εκατό φωτογραφίες σε όλο τον κόσμο.
Χορτάσαμε και… Via Veneto. Στην είσοδο της βρίσκεται στάση μετρό. Κατεβαίνουμε με τον κολλητό μου να δούμε και αυτόν το σταθμό. Τέτοια βρώμα δεν έχω ξαναματαδεί. Μυρίζει σαν δημόσια ουρητήρια. Εμμετικές τάσεις, γρήγορα πάνω για καθαρό αέρα.
Ώρα 11:30 περίπου
Και τι δεν είχα ακούσει! Και τι δεν είχα διαβάσει γι’ αυτό το δρόμο. Ωραία καφέ και εστιατόρια στη σειρά κι άλλες τέτοιες χαζομάρες. Η πραγματικότητα; Ένας άνευ σημασίας δρόμος. Αν δεν μείνετε κάπου εδώ τελείως άσκοπο να τον επισκεφτείτε. Σχεδόν άδεια καφέ-εστιατόρια. Βρίσκουμε ένα με λίγο κόσμο (όχι το γνωστό café de Paris είναι άδειο). Αν αυτό το καφέ ήταν στην Ελλάδα και στην πλατεία Συντάγματος κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να βρισκόταν, είναι εκατό τοις εκατό βέβαιο ότι θα έβαζε λουκέτο. Μια κοπελίτσα ασιατικής προέλευσης ( η Ρώμη βρίθει από Ασιάτες μετανάστες) μας παίρνει παραγγελια. Η αδερφή μου αγωνιά να δοκιμάσει τον περίφημο ιταλικό καπουτσίνο. Στο τραπέζι μας καταφθάνουν ένας φυσικός χυμός πορτοκάλι σε γυάλινο διάφανο ποτήρι του whisky και πιατάκι του καφέ από κάτω ( έτσι σερβίρουν το χυμό το είδα και σε άλλα μαγαζιά), ένας εσπρέσσο, 3 καπουτσίνο, μια σοκολάτα και 3 νεράκια. Τελικά η Ελλάδα είναι πολύ μπροστά στον καφέ. Λογαριασμός 28?. Μόνο;
Πληρώνουμε, σηκωνόμαστε, φεύγουμε για Villa Borghese. Περνάμε κάτι καμάρες σαν υδραγωγείο και ευθύς αμέσως είμαστε στο πάρκο της Villa Borghese. Η περιοχή αποτελεί και hot spot ( έτσι γράφει, δεν το δοκιμάσαμε). Νοικιάζουμε ποδήλατα και κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο. Όμορφο! Ειδικά σε μια πόλη που δεν έχει πολύ πράσινο χαρίζει πολύ. Αλλά… μέχρι εκεί. Ένα απλό πάρκο. Galleria Borghese δεν πήγαμε.
Ώρα 14:00
Επιστρέφουμε τα ποδήλατα, γυρνάμε via Veneto, δεξιά στη via Ludovisi, αριστερά via Cripsi. Πολύ κατηφορικός δρόμος. Δεξιά στη via Sistina και φτάνουμε στην εκκλησία που βρίσκεται ακριβώς πάνω από τα ισπανικά σκαλοπάτια. Trinita dei Monti. Η θέα από δω είναι απίστευτη. Μπαίνουμε στην εκκλησία. Έχει λειτουργία! Προχωράμε πολύ μπροστά και καθόμαστε στα παγκάκια. Ευεξία! Βγαίνουμε και κατηφορίζουμε από τα κοσμοπλημμυρισμένα ισπανικά σκαλοπάτια προς την piazza di Spagna και το σιντριβάνι σε σχήμα γόνδολας.
Από δω ξεκινάει η περίφημη via Condotti, που φιλοξενεί όλους τους μεγάλους οίκους, αλλά και το café Greco. Στην Ελλάδα που το είχα δει σε βίντεο τούτο το καφέ δεν μου ‘χε κάνει καμία εντύπωση. Θεώρησα μάλιστα ότι θα βρω πολύ ωραιότερα καφέ. Έκανα λάθος. Το café Greco μπορεί για Ελλάδα να ένα πολύ κάτω του μετρίου καφέ, αλλά για τη Ρώμη είναι το απόλυτο must. Στην πεζοδρομιμένη via Condotti δεν πέφτει καρφίτσα, λαοθάλασσα. Τα περισσότερα είδη αρκετά ακριβά –λογικό βέβαια-, ελατάκια από λαμπιόνια σε όλο το μήκος του δρόμου και στο τέλος via del Corso. Αυτή τη φορά γεμάτη κόσμο, πολύ κόσμο, πάρα πολύ κόσμο. Τα λίγα αυτοκίνητα (κυρίως λεωφορεία) κάνουν σλάλομ για να αποφύγουν τους πεζούς. Είναι όμορφα, μα πολύ βρώμικα και μας χαλάει αρκετά.
Ώρα 15:00
Φτάνει. Ήρθε η ώρα για shopping. Χωριζόμαστε τα ζευγάρια και ξεχυνόμαστε
Στα μαγαζιά. Ωραία ρούχα, όχι πως στην Ελλάδα δεν τα βρίσκεις, πολύ φθηνότερα όμως. Εκπτώσεις και με παζάρι πέφτει κι άλλο η τιμή. Άσκοπο να σας αναφέρω τι ψωνίζουμε και πόσο κάνει. Μόνο θα πω ότι όταν δοκιμάζεις κάτι, αν τελικά δεν σου αρέσει και δεν θέλεις να το πάρεις, τους κακοφαίνεται και στο δείχνουν. Μετά από 3 περίπου ώρες περπάτημα και αφού τα μαγαζιά έχουν ήδη κλείσει, καθόμαστε στην piazza venezia για καφέ και φαγητό. Σε μαγαζί τύπου κυλικείου, για δύο πανίνι, ένα καπουτσίνο κι ένα μικρό νερό πληρώνουμε 15,50?.
Η παρέα μας έχει καθίσει σε καφέ στην piazza del Popolo. Τηλεφωνιόμαστε, ραντεβού στη συμβουλή των del Corso και Condotti. Παίρνουμε το μετρό από την piazza di Spagna, δύο στάσεις Lepanto και…ουπς βρέχει…τρέξιμο δύο λεπτά και είμαστε πίσω στο ξενοδοχείο. Το λόμπι γεμάτο από ένα γκρουπ Ελλήνων που μόλις έχει καταφθάσει, ενώ στο μπαρ που βρίσκεται στο βάθος, ένας μεσήλικας κύριος τραγουδά γνωστά ιταλικά τραγούδια και παίζει πιάνο. Ανεβαίνουμε στα δωμάτια μας, στο δεύτερο όροφο. Ένα γρήγορο μπάνιο και ώρα να ξεκουραστούμε λίγο. Ο Μορφέας με επισκέπτεται και μου κάνει παρέα μέχρι της 21:30 που με ξυπνάει η βροχή. Έχει δυναμώσει πολύ. Γρήγορα τηλέφωνα και επικοινωνία με τα υπόλοιπα δωμάτια για να δούμε τι θα κάνουμε. Με την αδερφή μου και το γαμπρό μου βγαίνουμε να ψάξουμε κάποιο μαγαζί για φαγητό και να περάσουμε το βράδι. Δε μας δέχεται κανένα. Είμαστε πολλοί. Τελικά τα καταφέρνουμε. Βρίσκουμε μια πιτσαρία, καλούτσικο περιβάλλον και τραπέζι για 16 άτομα. Γυρνάμε στο ξενοδοχείο να πάρουμε τον όχλο. Βρέχει πολύ πια κι ένας πακιστανός εμφανίζεται για να μας πουλήσει ομπρέλες.
Αν βρεθείτε στη Ρώμη με βροχή μην ανησυχείτε, θα σας βρουν οι πακιστανοί πριν τους αναζητήσετε εσείς. Εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια. Προτιμήστε να αγοράσετε τις μεγάλες ομπρέλες, αυτές σε σχήμα τρούλου. Οι μικρές θα χαλάσουν πολύ γρήγορα. Οι περισσότεροι παίρνουν μικρές, τους χαλάνε και τη δεύτερη φορά αγοράζουν μεγάλη. Εσείς φερθείτε έξυπνα και αγοράστε μεγάλη ομπρέλα.
Ώρα 23:40
Είμαστε λοιπόν στην πιτσαρία. Ο σερβιτόρος μας ενημερώνει ότι μπορούμε να πιούμε ό,τι θέλουμε, αλλά αν θέλουμε να φάμε μπορούμε μόνο πίτσα. Στις δώδεκα κλείνουν. Όπως είναι φυσικό φεύγουμε και αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τον αρχικό πρωινό μας σχεδιασμό και να γιορτάσουμε στην piazza del Popolo.
Η αλλαγή μας βρίσκει στο δρόμο και τα φιλιά και οι αγκαλιές μας καθυστερούν περίπου μισή ώρα. Παρατηρούμε πολλές παρέες Ιταλών να σταματούν με τα αμάξια τους σε διάφορα σημεία του δρόμου, να κατεβαίνουν και να ανοίγουν σαμπάνιες.
Γύρω από την del Popolo αρκετοί αστυνομικοί, κόσμος κρεμασμένος στις μάντρες της πλατείας και το εσωτερικό της πήχτρα στον κόσμο. Πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, σφυρίχτρες κ.α. σε όλα τα σημεία της πόλης. Σαμπάνιες ανοίγουν από παντού, ο καιρός κάνει τσαλιμάκια, πότε ρίχνει, πότε σταματά. Ωραίο σκηνικό, η ατμόσφαιρα όμως κρύα. Όλη μαζί και η κάθε παρέα μόνη. Καμία σχέση με το Λονδίνο που αυτή τη νύχτα ανταλλάζεις ευχές με περισσότερους από 1000 άσχετους προς εσένα ανθρώπους.
Η βραδιά συνεχίζεται για μας με αγορά σαμπάνιας, μπουγέλωμα και περπάτημα στους δρόμους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία και οι γονείς με τα παιδιά εγκαταλείπουν νωρίς. Οι υπόλοιποι περιπλανιόμαστε στα σοκάκια της Ρώμης, αποσυρόμαστε από τον πολύ κόσμο και φτάνουμε τυχαία στην Hosteria dell Orso, κοντά στην piazza Navona, στις όχθες του Τίβερη, Ponte Umberto. Πανικός από κόσμο, ωραίο μαγαζί, μ’ αρέσει. Διασκεδάζουμε περίπου δυο ώρες. Πρέπει να επιστρέψουμε γιατί είμαστε άυπνοι από το προηγούμενο βράδι. Το ξενοδοχείο απέχει λιγότερο από 10 λεπτά με τα πόδια.
Περνάμε τον Τίβερη διαμέσου της Ponte Umberto. Ο Άγιος Πέτρος είναι επιβλητικός και προσφέρει απίστευτη θέα. Ίσως ένα από τα ωραιότερα σημεία για να βγάλετε φωτογραφία. Λίγο πιο ‘κει το Castel Sant Angelo και στο τέρμα της γέφυρας, στην άλλη όχθη του Τίβερη το Palazzo di Giustizia. Κάτι σαν δικαστικό Μέγαρο απ’ ότι κατάλαβα. Κι από πίσω η via Cicerone και σε 5 λεπτά είμαστε στα δωμάτια. Σε 6 στο κρεβάτι. Σε 7 ήδη στο πρώτο όνειρο.
Συνεχίζεται…
Σε beach bar της Χαλκιδικής , εγώ, η κοπέλα, η αδερφή μου και ο γαμπρός μου συζητάμε… Για ποιο πράγμα; Για το που θα περάσουμε την Πρωτοχρονιά του 2010. Ιδέες πολλές: Στοκχόλμη, Παρίσι, Λονδίνο, Νυρεμβέργη, Νέα Υόρκη, Βαρκελώνη, Ρώμη. Κι έχουμε και λέμε:
1) Εκτός η Νέα Υόρκη γιατί η αδερφή μου δεν κάνει υπερατλαντικό ταξίδι με αεροπλάνο.
2) Εκτός η Νυρεμβέργη γιατί φαντάζει μικρή.
3) Εκτός Παρίσι-Λονδίνο γιατί εκεί περάσαμε τις Πρωτοχρονιές του ’08 και του ’09.
4) Εκτός η Βαρκελώνη γιατί την αφήνουμε για το Πάσχα.
5) Εκτός η Στοκχόλμη γιατί βγαίνει αρκετά ακριβή.
6) And the winner is… Rome
Δεν είχα πάει ποτέ στη Ρώμη με το σκεπτικό ότι είναι ένας πολύ κοντινός προορισμός. Έτσι πάντα επέλεγα κάτι άλλο. Ευκαιρία να δούμε την Αιώνια Πόλη.
Και η παρέα μεγαλώνει.
Αφού συμφωνήσαμε τον προορισμό, αρχίζει το κυνήγι και η αναζήτηση εισιτηρίων και ξενοδοχείων. Ψάχνουμε για 6 εισιτήρια και 3 δίκλινα. Μαζί μας θα έρθουν και η μάνα μου με τη μεγαλύτερη μου αδερφή. Μετά από λίγες μέρες η πάρεα θα διπλασιαστεί, σχεδόν θα τριπλασιαστεί. Μετρήστε άτομα: Εγώ, η κοπέλα μου, οι 2 αδερφές μου, η μάνα μου, ο γαμπρός μου, μια φίλη της μάνας μου και η κόρη της με τον άντρα της και τα 2 παιδάκια τους, η κολλητή της αδερφής μου, ο κολλητός μου με την αρραβωνιαστικιά του και οι γονείς του γαμπρού μου. Σύνολο δεκαέξι. Πολύς λαός, καλό ή κακό; Σίγουρα θα πετύχουμε καλύτερη τιμή. Σχεδόν 2 βδομάδες ψάξιμο σε ίντερνετ, ξενοδοχεία, πρακτορεία. Τιμή κάτι παραπάνω από 400? το άτομο ( αεροπορικά εισιτήρια με φόρους, ξενοδοχείο 4* με πρωινό για 4 μέρες/3 διαν/σεις).
Πέμπτη 31/12/2009
Ώρα 02:30
Φθάνουμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία, γρήγορα περνάμε check in, ένα μικρό πρόβλημα στο όνομα ενός εισιτηρίου που γρήγορα λύνετε. Όλα ωραία!
Ώρα 04:30
Ανεβαίνουμε στο αεροπλάνο των Czech airlines. Οι αεροσυνοδοί μας καλημερίζουν, καθόμαστε στις θέσεις, δένουμε τις ζώνες, η πτήση ξεκινά… Ωραία, ευχάριστη, καλό γεύμα. Μου φαίνεται πολύ καλή εταιρεία. Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Fiumicino ή Leonardo Da Vinci της Ρώμης.
Πρώτη εντύπωση μάλλον αρνητική. Βρώμικοι χώροι σ’ ένα άδειο αεροδρόμιο. Ίσως δεν πρόλαβαν να καθαρίσουν, είναι πολύ νωρίς.
Χωριζόμαστε σε τετράδες για ταξί. Κάποιος σταματά τη δική μου λίγο πριν την έξοδο και μας ζητά 65? για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Έχω διαβάσει στο ίντερνετ ότι η διαδρομή είναι γύρω στα 40?, έτσι τον αγνοούμε και προχωράμε προς τα έξω. Ζέστη, ωραίος καιρός, θυμίζει άνοιξη. Ρωτάμε έναν ταξιτζή πόσο θέλει για να μας πάει στο ξενοδοχείο. Μας λέει περίπου 40? (όσο γράψει το ταξίμετρο), δεχόμαστε. Οι άλλες τετράδες είχαν ήδη φύγει. Στη διαδρομή περνάμε από έναν αυτοκινητόδρομο γεμάτο Ιταλικές σημαίες εκατέρωθεν του. Κάθομαι μπροστά, οι άλλοι πίσω μιλάνε συνεχώς. « Σταματήστε και απολαύστε τη Ρώμη» τους λέω. «Σαν την Αττική οδό είναι εδώ ρε Κώστα, τι να απολαύσουμε;» παίρνω την απάντηση από την κοπέλα μου. Πλησιάζουμε την κατοικημένη περιοχή. Θα μπορούσε να είναι Ελλάδα. Μοιάζει αρκετά. Να και τα τείχη του Βατικανού. Όμορφη περιοχή και φαίνεται καθαρή. Άλλωστε είναι νύχτα. Η νύχτα, όπως και το χιόνι, έχει τη μαγική ιδιότητα να κρύβει τις ατέλειες και τη βρωμιά. Σχεδόν άδειοι δρόμοι, ελάχιστος εορταστικός στολισμός, μεγάλοι δρόμοι. Το ταξίμετρο έχει ήδη ξεπεράσει τα 40? και το όλο σκηνικό έχει ένα άρωμα Κέρκυρας.
Via Cicerone και πλέον είμαστε στην είσοδο του Cicerone Hotel. Διαδρομή 45?, grazie και χαιρετούρες. Μεγάλο ξενοδοχείο, πολύ όμορφα στολισμένο, με ιδανικό για τα γούστα μου λόμπι (καθαρό , με μεγάλους καναπέδες και πολυθρόνες, γυαλιστερό καφέ μάρμαρο για δάπεδο κι ένα χαριτωμένο δέντρο σε μια γωνιά δίπλα στο ανσασέρ). Εκεί βρίσκουμε την υπόλοιπη ομάδα να μας περιμένει. Κι όπως είναι φυσικό, το πράγμα το πρώτο πράγμα που μας ρώτησαν ήταν πόσο πληρώσαμε στο ταξί. Τα ποσά που έδωσαν οι άλλοι; 60, 54 και 50 ευρώ. Εμείς 45?. Όλοι για την ίδια διαδρομή και την ίδια περίπου ώρα.
Η αδερφή μου με τον γαμπρό μου, που έφτασαν πρώτοι, κανόνισαν τα της τακτοποίησης των δωματίων με τον ευγενέστατο, όπως μας είπαν receptionist. Τα δωμάτια το ένα δίπλα στο άλλο, όμορφα, άνετα, σίγουρα όμως όχι βεληνεκούς τετράστερου ξενοδοχείου. Όχι πολύ καθαρά, τα μπάνια ακόμα χειρότερα.
Ώρα 06:20-06:40 κάπου εκεί
Ήρθε η ώρα να λιώσουν οι σόλες των παπουτσιών. Να πιαστούν τα πόδια εξερευνώντας τους δρόμους της Ρώμης και πρώτα απ’ όλα να γνωρίσουμε την περιοχή όπου θα κάνουμε το βράδι αλλαγή του χρόνου, την piazza del Popolo.
Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορούμε δεκαέξι νοματαίοι μαζί. Έτσι εγώ με τον κολλητό μου, τα κορίτσια μας, την αδερφή μου και τον γαμπρό μου φεύγουμε μαζί. Ραντεβού με τους υπόλοιπους το βράδι στο ξενοδοχείο για να βγούμε και οι δεκάξι πια για Πρωτοχρονιά.
Η μεγάλη περιστροφική είσοδος του Cicerone (ξέρετε σαν κι αυτές που έχουν συνήθως τα μεγάλα ξενοδοχεία και οι τράπεζες) περιμένει υπομονετικά μέχρι να πατήσει στη μαύρη της μοκέτα ο πρώτος από μας και να αρχίσει να γυρνά σα σβούρα. Ένας, δύο, τρεις, τέσσερεις, πέντε, έξι, βγήκαμε. Λίγα σκουπίδια στο δρόμο, σχετικά καθαρός και περιποιημένος με ποδηλατοδρόμο σε όλο του το μήκος. Ποδηλατόδρομος μόνο, γιατί ποδήλατα δεν είδα παραπάνω από τρία τέσσερις μέρες εκεί. Πρώτος μας στόχος το μετρό. Προχωράμε δεξιά via Cicerone, via Marcantonio Colonna (προέκταση της Cicerone), ούτε πέντε λεπτά με τα πόδια και φτάνουμε viale Giulio Cesare και στη στάση Lepanto του μετρό. Παντού σκουπίδια, σπασμένα πεζοδρόμια, πινακίδες σκουριασμένες, απεριποίητα παρτέρια και βρώμικοι κάδοι. Κατάσταση Ελλάδα ολέ! Από περιέργεια κατεβαίνουμε τις σκάλες του μετρό. Ο χώρος μοιάζει με παλιό υπόγειο και θυμίζει το σταθμό του ηλεκτρικού στην Ομόνοια πριν την ανακαίνιση του (και λίγο χειρότερα). Ανεβαίνουμε αμέσως. Η μυρωδιά πολύ άσχημη. Κατευθυνόμαστε δεξιά προς τον Τίβερη, περνάμε μια γέφυρα, δεν ξέρω όνομα. Κάπως δαιδαλώδεις δρόμοι. Συνεχίζουμε μέσα από παρτέρια, οι οδηγοί τρέχουν σαν τρελοί, φανάρια πουθενά. Κάποια στιγμή ένα περιπολικό σταματάει στη διάβαση και μας αφήνει να περάσουμε. Αργότερα θα ανακαλύψουμε το κόλπο για να περνάμε γρήγορα απέναντι. Δεν έχει σημασία αν έρχεται αυτοκίνητο, αν πατήσετε διάβαση και προχωρήσετε λίγο το αυτοκίνητο θα σας δώσει προτεραιότητα, χωρίς να σας κορνάρει ή να σας βρίσει (φανερά τουλάχιστον ) ο οδηγός του. Πάντα βέβαια με προσοχή επειδή υπάρχουν και αφηρημένοι οδηγοί.
Είμαστε μπροστά στα τείχη της piazza del Popolo. Λίγο αριστερά και μπαίνουμε στην πλατεία. Μια άδεια οβάλ μεγάλη πλατεία με μερικά τείχη περιμετρικά (η piazza με τη μάντρα την έλεγε ο κολλητός μου) και μια κολώνα στο κέντρο της. Γενικά η κολώνα παίζει σε παντού στη Ρώμη.
Οι λιγοστοί Ρωμαίοι που συναντάμε στη μέχρι τώρα διαδρομή μας μας κοιτούν με όχι και τόσο διακριτικό βλέμμα. «Έχουμε κάτι ρε παιδιά και μας κοιτάνε όλοι;» ρωτάει ο γαμπρός μου. « Ίσως είμαστε πολλοί και κάνουμε φασαρία» του απαντώ. Στην πορεία κατάλαβα ότι οι Ιταλοί ξεχωρίζουν τη γλώσσα μας. Θυμήθηκα μάλιστα, ότι ο Ιταλός συγκάτοικος της αδερφής μου στο Erasmus της στη Βαρκελώνη, έλεγε ότι οι Ιταλοί θεωρούν εμάς τους Έλληνες καλοντυμένους Αλβανούς.
Ώρα 08:00
Τα σώματα μας διασχίζουν τη via del Corso. Τα μαγαζιά κλειστά ακόμη (στις δέκα ανοίγουν), ο δρόμος άδειος και εύκολο να ρίξουμε μια ματιά στις βιτρίνες με την άνεση μας. Περπατάμε μέχρι το τέλος του δρόμου και την piazza Venezia. Αντικρίζουμε ένα μεγάλο άσπρο κτίριο, αφού τα μάτια μας συναντούν πρώτα το χριστουγεννιάτικο δέντρο που κοσμεί την πλατεία. Monumento a Vittorio Emanuele II. Λοιπόν θα σκάσω αλλά θα το πω… κι ας στεναχωρήσω τους Ιταλόφιλους. Είναι σαν μια τεράστια γαμήλια τούρτα που έπεσε από τα ουράνια.
Συνεχίζουμε αριστερά via Battisti και πάλι αριστερά, για να φτάσουμε μέσα από μια μικρή περιπλάνηση στα στενά, στη via del Tritone. Κάποια στιγμή μπαίνουμε σε μία εκκλησία, δεν γνωρίζω ποια αλλά είναι υπέροχη (όλες οι εκκλησίες της πόλης είναι πολύ όμορφες). Κάπου εκεί συναντάμε και το υπουργείο Οικονομικών. Μου φαίνεται πολύ επιβλητικό κι απ’ όσο καταφέρνω να δω μέσα μοιάζει το πιο όμορφα στολισμένο –εσωτερικά τουλάχιστον- κτίριο στη Ρώμη. Via del Tritone λοιπόν δεξιά και στο βάθος piazza Berberini.
Κάπου εδώ μας πιάνει η λόρδα. Ένα συμπαθητικό μαγαζάκι, τύπου café, με μαύρη κατά κύριο λόγο επίπλωση και με όνομα αν δεν κάνω λάθος Peroni ή κάπως έτσι, απέναντι ακριβώς από την piazza Berberini, γίνεται η πρώτη μας στάση για φαγητό. Ο σερβιτόρος μας καλημερίζει στα ελληνικά και μας τακτοποιεί σε δύο τραπεζάκια έξω στο πεζοδρόμιο. Ότι πρέπει για να κόψουμε την πείνα μας και να ανηφορίσουμε στη via Veneto, για να πιούμε εκεί το καφεδάκι μας. Τι είπα; Αμ δε… Ο σερβιτόρος στο άκουσμα της παραγγελίας, που περιέχει μόνο φαγητά, μας ενημερώνει ότι αυτός παίρνει μόνο παραγγελίες για ποτά και καφέδες και δεν μπορούμε να καθίσουμε αν δεν πάρουμε κάτι να πιούμε. Αποφασίζουμε να σηκωθούμε και να πάρουμε κάτι στο χέρι. Οι βιτρίνες του καταστήματος είναι γεμάτες με panini, pizza και trameκάτι (δεν το θυμάμαι). Ρωτάμε τον υπάλληλο να μας πει τι έχουν μέσα και πως λέγονται. Δεν καταλαβαίνει αγγλικά και δε μας δίνει σημασία. Μας προσπερνά και εξυπηρετεί τον πίσω από μας Ιταλό. Κάπου εδώ επεμβαίνει η αδερφή μου, η οποία μιλά άπταιστα ισπανικά (οι Ιταλοί τα καταλαβαίνουν, αφού οι δυο γλώσσες μοιάζουν πολύ) και του κάνει παρατήρηση. Συμμορφώνεται και μας δίνει αυτά που θέλουμε. 4 κομμάτια pizza, 2 panini και 6 νερά, σύνολο 32?.
Η piazza Berberini μας φιλοξενεί, για να φάμε το κολατσιό μας. Διάσπαρτες σταγόνες από τα νερά του σιντριβανιού μας δροσίζουν ευχάριστα. Τουριστική attraction το σιντριβάνι της Berberini; Τουριστική attraction κι εμείς, που συμμετέχουμε σε περισσότερες από εκατό φωτογραφίες σε όλο τον κόσμο.
Χορτάσαμε και… Via Veneto. Στην είσοδο της βρίσκεται στάση μετρό. Κατεβαίνουμε με τον κολλητό μου να δούμε και αυτόν το σταθμό. Τέτοια βρώμα δεν έχω ξαναματαδεί. Μυρίζει σαν δημόσια ουρητήρια. Εμμετικές τάσεις, γρήγορα πάνω για καθαρό αέρα.
Ώρα 11:30 περίπου
Και τι δεν είχα ακούσει! Και τι δεν είχα διαβάσει γι’ αυτό το δρόμο. Ωραία καφέ και εστιατόρια στη σειρά κι άλλες τέτοιες χαζομάρες. Η πραγματικότητα; Ένας άνευ σημασίας δρόμος. Αν δεν μείνετε κάπου εδώ τελείως άσκοπο να τον επισκεφτείτε. Σχεδόν άδεια καφέ-εστιατόρια. Βρίσκουμε ένα με λίγο κόσμο (όχι το γνωστό café de Paris είναι άδειο). Αν αυτό το καφέ ήταν στην Ελλάδα και στην πλατεία Συντάγματος κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να βρισκόταν, είναι εκατό τοις εκατό βέβαιο ότι θα έβαζε λουκέτο. Μια κοπελίτσα ασιατικής προέλευσης ( η Ρώμη βρίθει από Ασιάτες μετανάστες) μας παίρνει παραγγελια. Η αδερφή μου αγωνιά να δοκιμάσει τον περίφημο ιταλικό καπουτσίνο. Στο τραπέζι μας καταφθάνουν ένας φυσικός χυμός πορτοκάλι σε γυάλινο διάφανο ποτήρι του whisky και πιατάκι του καφέ από κάτω ( έτσι σερβίρουν το χυμό το είδα και σε άλλα μαγαζιά), ένας εσπρέσσο, 3 καπουτσίνο, μια σοκολάτα και 3 νεράκια. Τελικά η Ελλάδα είναι πολύ μπροστά στον καφέ. Λογαριασμός 28?. Μόνο;
Πληρώνουμε, σηκωνόμαστε, φεύγουμε για Villa Borghese. Περνάμε κάτι καμάρες σαν υδραγωγείο και ευθύς αμέσως είμαστε στο πάρκο της Villa Borghese. Η περιοχή αποτελεί και hot spot ( έτσι γράφει, δεν το δοκιμάσαμε). Νοικιάζουμε ποδήλατα και κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο. Όμορφο! Ειδικά σε μια πόλη που δεν έχει πολύ πράσινο χαρίζει πολύ. Αλλά… μέχρι εκεί. Ένα απλό πάρκο. Galleria Borghese δεν πήγαμε.
Ώρα 14:00
Επιστρέφουμε τα ποδήλατα, γυρνάμε via Veneto, δεξιά στη via Ludovisi, αριστερά via Cripsi. Πολύ κατηφορικός δρόμος. Δεξιά στη via Sistina και φτάνουμε στην εκκλησία που βρίσκεται ακριβώς πάνω από τα ισπανικά σκαλοπάτια. Trinita dei Monti. Η θέα από δω είναι απίστευτη. Μπαίνουμε στην εκκλησία. Έχει λειτουργία! Προχωράμε πολύ μπροστά και καθόμαστε στα παγκάκια. Ευεξία! Βγαίνουμε και κατηφορίζουμε από τα κοσμοπλημμυρισμένα ισπανικά σκαλοπάτια προς την piazza di Spagna και το σιντριβάνι σε σχήμα γόνδολας.
Από δω ξεκινάει η περίφημη via Condotti, που φιλοξενεί όλους τους μεγάλους οίκους, αλλά και το café Greco. Στην Ελλάδα που το είχα δει σε βίντεο τούτο το καφέ δεν μου ‘χε κάνει καμία εντύπωση. Θεώρησα μάλιστα ότι θα βρω πολύ ωραιότερα καφέ. Έκανα λάθος. Το café Greco μπορεί για Ελλάδα να ένα πολύ κάτω του μετρίου καφέ, αλλά για τη Ρώμη είναι το απόλυτο must. Στην πεζοδρομιμένη via Condotti δεν πέφτει καρφίτσα, λαοθάλασσα. Τα περισσότερα είδη αρκετά ακριβά –λογικό βέβαια-, ελατάκια από λαμπιόνια σε όλο το μήκος του δρόμου και στο τέλος via del Corso. Αυτή τη φορά γεμάτη κόσμο, πολύ κόσμο, πάρα πολύ κόσμο. Τα λίγα αυτοκίνητα (κυρίως λεωφορεία) κάνουν σλάλομ για να αποφύγουν τους πεζούς. Είναι όμορφα, μα πολύ βρώμικα και μας χαλάει αρκετά.
Ώρα 15:00
Φτάνει. Ήρθε η ώρα για shopping. Χωριζόμαστε τα ζευγάρια και ξεχυνόμαστε
Στα μαγαζιά. Ωραία ρούχα, όχι πως στην Ελλάδα δεν τα βρίσκεις, πολύ φθηνότερα όμως. Εκπτώσεις και με παζάρι πέφτει κι άλλο η τιμή. Άσκοπο να σας αναφέρω τι ψωνίζουμε και πόσο κάνει. Μόνο θα πω ότι όταν δοκιμάζεις κάτι, αν τελικά δεν σου αρέσει και δεν θέλεις να το πάρεις, τους κακοφαίνεται και στο δείχνουν. Μετά από 3 περίπου ώρες περπάτημα και αφού τα μαγαζιά έχουν ήδη κλείσει, καθόμαστε στην piazza venezia για καφέ και φαγητό. Σε μαγαζί τύπου κυλικείου, για δύο πανίνι, ένα καπουτσίνο κι ένα μικρό νερό πληρώνουμε 15,50?.
Η παρέα μας έχει καθίσει σε καφέ στην piazza del Popolo. Τηλεφωνιόμαστε, ραντεβού στη συμβουλή των del Corso και Condotti. Παίρνουμε το μετρό από την piazza di Spagna, δύο στάσεις Lepanto και…ουπς βρέχει…τρέξιμο δύο λεπτά και είμαστε πίσω στο ξενοδοχείο. Το λόμπι γεμάτο από ένα γκρουπ Ελλήνων που μόλις έχει καταφθάσει, ενώ στο μπαρ που βρίσκεται στο βάθος, ένας μεσήλικας κύριος τραγουδά γνωστά ιταλικά τραγούδια και παίζει πιάνο. Ανεβαίνουμε στα δωμάτια μας, στο δεύτερο όροφο. Ένα γρήγορο μπάνιο και ώρα να ξεκουραστούμε λίγο. Ο Μορφέας με επισκέπτεται και μου κάνει παρέα μέχρι της 21:30 που με ξυπνάει η βροχή. Έχει δυναμώσει πολύ. Γρήγορα τηλέφωνα και επικοινωνία με τα υπόλοιπα δωμάτια για να δούμε τι θα κάνουμε. Με την αδερφή μου και το γαμπρό μου βγαίνουμε να ψάξουμε κάποιο μαγαζί για φαγητό και να περάσουμε το βράδι. Δε μας δέχεται κανένα. Είμαστε πολλοί. Τελικά τα καταφέρνουμε. Βρίσκουμε μια πιτσαρία, καλούτσικο περιβάλλον και τραπέζι για 16 άτομα. Γυρνάμε στο ξενοδοχείο να πάρουμε τον όχλο. Βρέχει πολύ πια κι ένας πακιστανός εμφανίζεται για να μας πουλήσει ομπρέλες.
Αν βρεθείτε στη Ρώμη με βροχή μην ανησυχείτε, θα σας βρουν οι πακιστανοί πριν τους αναζητήσετε εσείς. Εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια. Προτιμήστε να αγοράσετε τις μεγάλες ομπρέλες, αυτές σε σχήμα τρούλου. Οι μικρές θα χαλάσουν πολύ γρήγορα. Οι περισσότεροι παίρνουν μικρές, τους χαλάνε και τη δεύτερη φορά αγοράζουν μεγάλη. Εσείς φερθείτε έξυπνα και αγοράστε μεγάλη ομπρέλα.
Ώρα 23:40
Είμαστε λοιπόν στην πιτσαρία. Ο σερβιτόρος μας ενημερώνει ότι μπορούμε να πιούμε ό,τι θέλουμε, αλλά αν θέλουμε να φάμε μπορούμε μόνο πίτσα. Στις δώδεκα κλείνουν. Όπως είναι φυσικό φεύγουμε και αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τον αρχικό πρωινό μας σχεδιασμό και να γιορτάσουμε στην piazza del Popolo.
Η αλλαγή μας βρίσκει στο δρόμο και τα φιλιά και οι αγκαλιές μας καθυστερούν περίπου μισή ώρα. Παρατηρούμε πολλές παρέες Ιταλών να σταματούν με τα αμάξια τους σε διάφορα σημεία του δρόμου, να κατεβαίνουν και να ανοίγουν σαμπάνιες.
Γύρω από την del Popolo αρκετοί αστυνομικοί, κόσμος κρεμασμένος στις μάντρες της πλατείας και το εσωτερικό της πήχτρα στον κόσμο. Πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, σφυρίχτρες κ.α. σε όλα τα σημεία της πόλης. Σαμπάνιες ανοίγουν από παντού, ο καιρός κάνει τσαλιμάκια, πότε ρίχνει, πότε σταματά. Ωραίο σκηνικό, η ατμόσφαιρα όμως κρύα. Όλη μαζί και η κάθε παρέα μόνη. Καμία σχέση με το Λονδίνο που αυτή τη νύχτα ανταλλάζεις ευχές με περισσότερους από 1000 άσχετους προς εσένα ανθρώπους.
Η βραδιά συνεχίζεται για μας με αγορά σαμπάνιας, μπουγέλωμα και περπάτημα στους δρόμους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία και οι γονείς με τα παιδιά εγκαταλείπουν νωρίς. Οι υπόλοιποι περιπλανιόμαστε στα σοκάκια της Ρώμης, αποσυρόμαστε από τον πολύ κόσμο και φτάνουμε τυχαία στην Hosteria dell Orso, κοντά στην piazza Navona, στις όχθες του Τίβερη, Ponte Umberto. Πανικός από κόσμο, ωραίο μαγαζί, μ’ αρέσει. Διασκεδάζουμε περίπου δυο ώρες. Πρέπει να επιστρέψουμε γιατί είμαστε άυπνοι από το προηγούμενο βράδι. Το ξενοδοχείο απέχει λιγότερο από 10 λεπτά με τα πόδια.
Περνάμε τον Τίβερη διαμέσου της Ponte Umberto. Ο Άγιος Πέτρος είναι επιβλητικός και προσφέρει απίστευτη θέα. Ίσως ένα από τα ωραιότερα σημεία για να βγάλετε φωτογραφία. Λίγο πιο ‘κει το Castel Sant Angelo και στο τέρμα της γέφυρας, στην άλλη όχθη του Τίβερη το Palazzo di Giustizia. Κάτι σαν δικαστικό Μέγαρο απ’ ότι κατάλαβα. Κι από πίσω η via Cicerone και σε 5 λεπτά είμαστε στα δωμάτια. Σε 6 στο κρεβάτι. Σε 7 ήδη στο πρώτο όνειρο.
Συνεχίζεται…
(λέμε τώρα...)
