renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.964
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
Δύο μέρες στην διάθεσή μας για το οροπέδιο του ομαλού,που απέχει 40 χιλιόμετρα από την πόλη των χανίων,με σκοπό να συμπεριλάβομε και την ανάβαση στο καταφύγιο του καλλέργη, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1760 μέτρα. Σύνολο χιλιομέτρων για την πρώτη μέρα δεκατέσσερα.
Δεύτερη μέρα. Περιμετρική πεζοπορία του οροπεδίου του ομαλού,σύνολο δέκα χιλιόμετρα.
Την μερα της πρωτομαγιάς φτάνομε τρία άτομα νωρίς το μεσημέρι στο χωριό ομαλός. Πήραμε τις πληροφορίες μας απο φίλους βοσκούς και κατευθυνθήκαμε στο σημείο όπου θα ξεκινούσαμε την ανάβαση για το καταφύγιο.η αφετηρία μιά στάνη προβάτων.
Σκοπός μας αρχικός να φτάσομε στην κορυφή και διανυκτέρευση στο καταφύγιο. Στόχος να ακουμπήσομε τις ψηλότερες κορυφές του ψηλορείτη.
ο δρόμος ανηφορικός φιδωτός,και ο ήλιος έκαιγε. στην αρχή φάνηκε εύκολο αλλα όσο προχωρούσαμε η ανηφόρα όλο και σου έκοβε τα πόδια.
κανένα δέντρο κανένας θαμνος,παρά μονο κοφτερά βράχια στο πέρασμα..τοπίο σεληνιακό δίχως καμιά πινελιά πράσινου,δίχως ίσια πέτρα να καθίσεις...
άντε θα τα καταφέρομε! Ο ιδρώτας κυλούσε απο την προσπάθεια. Κοιτούσαμε κάτω να μην γλυστρίσομε-λιγα πουλιά παρέα,απέραντη σιωπή,και μείς να προσπαθούμε να κάνομε φίλους τα βράχια.--δέος--το σάλιο στέγνωνε και όσο έμενε κατέβαινε με ξυραφάκια στον λαιμό.Στην μέση της διαδρομής περιφέραμε το βλέμμα προς τα πίσω και κάτω.
αυτό που έβλεπες ήταν όλο το οροπέδιο σαν απο αεροπλάνο προς την προσγείωση.σε λίγο η εικόνα αυτή εγκαλείφτηκε απο το οπτικό πεδίο μας .
σε δυό ώρες φτάσαμε στα 1760 η κορυφή!!
ένιωσα πολύ μικρή και ασήμαντη!! τριγύρω οι κορυφές με έζωσαν αδίστακτες! τι επιβλητικές απρόσιτες!μοναδικές !!
ένα καυτό τσάι συνέφερε τον λαιμό,κι ύστερα το απαραίτητο τσιγάρο να συγκεντρώσει την σκέψη ,να νιώσω το δέος και την σκληρή ομορφιά...
το γκρούπ των βουδιστών που ήδη υπήρχε εκεί μας απέτρεψε να μείνομε το βράδυ στο καταφύγιο του καλλέργη,αφού είχαν meditation κάθε δύο ώρες. Ρουφήξαμε για δύο ώρες το άγριο τοπίο,τις απίθανες εικόνες,και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής πρίν νυχτώσει.Η κατάβαση δύσκολη - κατηφορική.Αλλα πέντε χιλιόμετρα.κανείς δεν μιλούσε.Η μοναδικότητα της φύσης δεν επέτρεπε κανένα σχολιασμό.το άγριο σκληρό τοπίο λές και μας έκανε χάρη που μας δέχτηκε ..no comments..όποιος ένιωσε,ένιωσε ..ούτε υπέροχο ούτε ωραίο,τίποτα.μονάχα δέος και φύλαγμα βαθειά στην ψυχή...έτσι είναι ο ψηλορείτης και όποιος τον αντέξει!!!
Δεύτερη μέρα. Περιμετρική πεζοπορία του οροπεδίου του ομαλού,σύνολο δέκα χιλιόμετρα.
Την μερα της πρωτομαγιάς φτάνομε τρία άτομα νωρίς το μεσημέρι στο χωριό ομαλός. Πήραμε τις πληροφορίες μας απο φίλους βοσκούς και κατευθυνθήκαμε στο σημείο όπου θα ξεκινούσαμε την ανάβαση για το καταφύγιο.η αφετηρία μιά στάνη προβάτων.
Σκοπός μας αρχικός να φτάσομε στην κορυφή και διανυκτέρευση στο καταφύγιο. Στόχος να ακουμπήσομε τις ψηλότερες κορυφές του ψηλορείτη.
ο δρόμος ανηφορικός φιδωτός,και ο ήλιος έκαιγε. στην αρχή φάνηκε εύκολο αλλα όσο προχωρούσαμε η ανηφόρα όλο και σου έκοβε τα πόδια.
κανένα δέντρο κανένας θαμνος,παρά μονο κοφτερά βράχια στο πέρασμα..τοπίο σεληνιακό δίχως καμιά πινελιά πράσινου,δίχως ίσια πέτρα να καθίσεις...
άντε θα τα καταφέρομε! Ο ιδρώτας κυλούσε απο την προσπάθεια. Κοιτούσαμε κάτω να μην γλυστρίσομε-λιγα πουλιά παρέα,απέραντη σιωπή,και μείς να προσπαθούμε να κάνομε φίλους τα βράχια.--δέος--το σάλιο στέγνωνε και όσο έμενε κατέβαινε με ξυραφάκια στον λαιμό.Στην μέση της διαδρομής περιφέραμε το βλέμμα προς τα πίσω και κάτω.
αυτό που έβλεπες ήταν όλο το οροπέδιο σαν απο αεροπλάνο προς την προσγείωση.σε λίγο η εικόνα αυτή εγκαλείφτηκε απο το οπτικό πεδίο μας .
σε δυό ώρες φτάσαμε στα 1760 η κορυφή!!
ένιωσα πολύ μικρή και ασήμαντη!! τριγύρω οι κορυφές με έζωσαν αδίστακτες! τι επιβλητικές απρόσιτες!μοναδικές !!
ένα καυτό τσάι συνέφερε τον λαιμό,κι ύστερα το απαραίτητο τσιγάρο να συγκεντρώσει την σκέψη ,να νιώσω το δέος και την σκληρή ομορφιά...
το γκρούπ των βουδιστών που ήδη υπήρχε εκεί μας απέτρεψε να μείνομε το βράδυ στο καταφύγιο του καλλέργη,αφού είχαν meditation κάθε δύο ώρες. Ρουφήξαμε για δύο ώρες το άγριο τοπίο,τις απίθανες εικόνες,και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής πρίν νυχτώσει.Η κατάβαση δύσκολη - κατηφορική.Αλλα πέντε χιλιόμετρα.κανείς δεν μιλούσε.Η μοναδικότητα της φύσης δεν επέτρεπε κανένα σχολιασμό.το άγριο σκληρό τοπίο λές και μας έκανε χάρη που μας δέχτηκε ..no comments..όποιος ένιωσε,ένιωσε ..ούτε υπέροχο ούτε ωραίο,τίποτα.μονάχα δέος και φύλαγμα βαθειά στην ψυχή...έτσι είναι ο ψηλορείτης και όποιος τον αντέξει!!!
