Περιεχόμενα
Μια τσιγαριά δρόμος μέχρι πέρασμα συνόρων και Ανδριανούπολη και από εκεί με non-stop πούλμαν σε 2.30΄ ώρες, διασχίζοντας την χιονισμένη πεδιάδα της Ανατολ. Θράκης σε έναν αυτοκινητόδρομο με ελάχιστη κίνηση, φθάσαμε Κων/πολη. Μπροστά ακριβώς από το OTOGAR (αντίστοιχο ΚΤΕΛ), υπήρχε σταθμός μετρό όπου κατευθυνθήκαμε λέγοντας «γιόκ» στα Μεμέτια που μας πολιορκούσαν για ταξί και σε λίγα λεπτά είμαστε μέσα στο Διεθνές Αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ. Από εδώ στις 18.45΄της 17/2/09 έφευγε η πτήση AF1791 για Παρίσι CDG.
Το αεροδρόμιο καινούριο, το βρήκα να υπερτερεί από το «Βενιζέλος» στο ότι είχε σαν κεντρικό σημείο αναφοράς, ένα χώρο υποδοχής χωρίς γκισέ, καταστήματα κλπ, και παρόλο που ο μεταλλικός σκελετός της οροφής ήταν ορατός, οι αγωγοί και σωληνώσεις ήταν καλυμμένοι.
Η 3.40΄ωρών πτήση με νεότατο Airbus Α319 της Air France πέρασε ευχάριστα, οι δύο γλυκύτατες και πάντα χαμογελαστές αεροσυνοδοί ήταν συνεχώς στον χώρο επιβατών, το φαγητό θα το χαρακτήριζα μέτριο αφού για κρέας είχε φέτες αλλαντικών, αλλά το τυρί Καμαμπέρ και το Μπορντώ του 2006 διόρθωναν την κατάσταση. Η μόνη άσχημη εντύπωση από την απογείωση και προσγείωση. Ο πιλότος θα πρέπει να ήταν πρώην πιλότος μαχητικού σε αεροπλανοφόρο αφού το απογείωσε και το προσγείωσε (το βρόντηξε να πω καλύτερα) στα 200 μέτρα λες και δεν υπήρχε άλλος διάδρομος. Ο χρόνος παραμονής στο CDG 1.50΄ώρες ο καλύτερος για να αλλάξουμε τέρμιναλ, έλεγχο χειραποσκευών, μια σύντομη βόλτα στο free-shop και ένα καφεδάκι στο άνετο.
Στην επόμενη 11.10΄ ωρών πτήση AF0442 CDG-GIG όλα ήταν αντίστροφα. Το Boeing 747-400 (jumbo) έδειχνε τα χρονάκια του κι ας ήταν εξοπλισμένο με οθόνες σε κάθε κάθισμα, οι αεροσυνοδοί μόνο στο ωρβουάρ του αποχαιρετισμού χαμογέλασαν, τα φαγητά (δείπνο και πρωινό) ήταν πολύ καλά η δε απογείωση και προσγείωση ανεπαίσθητες. Οι θέσεις 57E και 57F που διάλεξα από το ιντερνέτ κατά το κλείσιμο (από τις λιγοστές ελεύθερες που είχαν απομείνει) αποδειχθήκαν από τις καλύτερες μια και είχα δίπλα μου τον ελεύθερο χώρο (3 m2) της πίσω πόρτας και μπαράκι με ποτά και αναψυκτικά για να το ξενυχτήσω, αφού ποτέ δεν μπορώ να κοιμηθώ σε βραδινή πτήση ενώ η σύντροφος στο ταξίδι (και στη ζωή) ούτε που κουνήθηκε από τη θέση της.
6.25΄ το πρωί φτάσαμε στο Ρίο (5 ώρες διαφορά από Ελλάδα). Έκανα λίγα Reais στο αεροδρόμιο για τα πρώτα έξοδα (με όχι καλή ισοτιμία ενώ στα ανταλλακτήρια έξω το ευρώ είχε 2,85 R το δε δολάριο 2,26 R), βάλαμε τα βαριά μπουφάν μας μέσα στις αποσκευές για να μην μας περάσουν για εξωγήινους και βγήκαμε στους 35ο υπό σκιάν να πάρουμε ταξί.
Ο νεαρός ταξιτζής που συμφώνησε στα 65 R για το ξενοδοχείο και όχι μόνο ήξερε την Ελλάδα αλλά περηφανεύτηκε για το ελληνικό του όνομα Λέανδρος (Λεάντρου), μας έδειξε στη διαδρομή 5-6 αξιοθέατα και διασχίζοντας ένα φοβερό κυκλοφοριακό χάος με επικίνδυνους ελιγμούς μας έφερε στην περιοχή της παραλίας Κοπακαμπάνα. Το δωμάτιο ήταν ελεύθερο και αφού ξεκουραστήκαμε λίγες ώρες πάμε για το πρώτο μας μπάνιο.
Μετά την πρώτη σειρά κτιρίων πολλά από τα οποία είναι ξενοδοχεία πολυτελείας, η λεωφόρος Ατλάντικα με φαρδιά πεζοδρόμια, πολλές λωρίδες κυκλοφορίας και ποδηλατοδρόμους και κατόπιν η τεράστια και σε σχήμα μπανάνας παραλία μήκους 4 km και πλάτους 120 m, με λεπτή άσπρη άμμο. Πλήθος από κιόσκια κατά μήκος με ομπρέλες και ξαπλώστρες. Από ένα που είχε σε ιστό μεταξύ άλλων και την ελληνική σημαία (!) νοικιάζουμε 1 ομπρέλα και 2 ξαπλώστρες με 8 R.
Η διάσημη παραλία όπου τα γυναικεία μαγιό είναι λίγο φαρδύτερα από κορδόνια παπουτσιών, είχε δύο μειονεκτήματα. Πρώτον από 30 μέτρα μέσα στη θάλασσα, σχηματιζόταν κύματα ύψους ενός ως δυο μέτρων που έσκαζαν στην ακτή κάνοντας αδύνατη την κολύμβηση και οι Καριόκας μόνον τα πόδια τους έβρεχαν και δεύτερον οι μικροπωλητές. Αυτοί πρέπει να ήταν περισσότεροι από τους λουομένους. Περνούσαν από μπροστά σου κάθε 20 δευτερόλεπτα και σε ρωτούσαν για μπύρα, νερό κλπ. Το πιο συνηθισμένο η μπύρα (σερβέζα) είχε 2-2,5 R ενώ δεν υπήρχε καφές ! Μικρά αεροπλάνα περνούσαν κάθε τόσο με επιγραφές όπου διαφήμιζαν από μπύρες μέχρι … προφυλακτικά. Καλλιτέχνες του δρόμου σε κάποια σημεία είχαν φτιάξει γλυπτά από άμμο. Παρόμοια ήταν και η επόμενη παραλία Ιπανέμα όπου πήγαμε άλλη μέρα. Μετά το μπάνιο φεύγοντας επιβάλλεται χυμός από καρύδα σε κιόσκια που ήταν από την πλευρά του δρόμου. Με μια δόση μελαγχολίας βγάλαμε μερικές φωτογραφίες στα ίδια σημεία όπως πριν 17 ακριβώς χρόνια στο πρώτο μας ταξίδι στο Ρίο. Το ίδιο βράδυ φάγαμε σε μπαρ ρεστωράν στην παραλία της Κόπα με ζωντανή μουσική από δυο μουλάτες με κιθάρες ενώ στην κλειστή από αυτοκίνητα λεωφόρο Ατλάντικα, γινόταν το έλα να δεις από κόσμο.
Την επομένη το πρωί - σημειωτέον ότι ξημέρωνε στις 4.30΄και από τις 6.00΄είχε κόσμο στην παραλία - πάμε με αστικό πάλι για μπάνιο σε άλλη περιοχή της Κόπα και νωρίς το μεσημέρι κατεβήκαμε με το μετρό (2,60 R) στο κέντρο. Ένα από τα βαγόνια του μετρό έχει μια ροζ λωρίδα στο πλάι με την επιγραφή μόνο για γυναίκες. Σʼ αυτό το βαγόνι απαγορεύεται να μπουν άνδρες μετά τις 19.00΄
Επισκεφθήκαμε τον τεραστίων διαστάσεων σε σχήμα κόλουρου κώνου καθεδρικό ναό και περιπλανηθήκαμε στα υπαίθρια παζάρια και τα λιγοστά καταστήματα που ήταν ανοικτά γιατί τα περισσότερα ήταν κλειστά όπως και οι υπηρεσίες λόγω καρναβαλιού. Παντού στα καταστήματα άκουγες τα φετινά 12 επιλεγμένα τραγούδια του καρναβαλιού και οι πωλήτριες τα σιγοτραγουδούσαν. Σε διάφορα σημεία στηνόταν εξέδρες για τα Blocos το καρναβάλι δηλ. της κάθε γειτονιάς. Αφού φάγαμε σε ένα μεγάλο ρεστωράν διαλέγοντας αυτό που τρώγανε οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι γύρω μας, μια πιατέλα με μεγάλους κεφτέδες, πήραμε το μετρό για την επιστροφή. Φτάνοντας στη στάση μας (Cardeal Arcoverde) ήταν ήδη 19.10΄ και είδαμε υπαλλήλους του μετρό να βγάζουν 2-3 ξεχασμένους άνδρες από το βαγόνι των γυναικών.
Η ιδανική ώρα για ποδηλατάδα στην Κόπα είναι στις 5 το πρωί αν θες να δεις την ανατολή και να πετύχεις θερμοκρασίες κάτω από 30ο Με 20 R νοικιάζουμε ποδήλατα και την διασχίζουμε στα 4 km της πήγαινε-έλα σε μια ώρα, πρωινό στη συνεχεία στο ξενοδοχείο και το καθιερωμένο μπάνιο (τι μπάνιο δηλαδή΄ ποδόλουτρο, ηλιόλουτρο και … οφθαλμόλουτρο).
Δίπλα στην Κόπα στην περιοχή Leme είχα σταμπάρει το ρεστωράν Marius που το συνιστούσε το βιβλίο της Pat. Schultz: 1000 μέρη που πρέπει να δεις … Πάμε αργά το μεσημέρι με έναν ενδοιασμό μη δε μας βάλουν μέσα με τις βερμούδες που φορούσα αλλά ο.κ. Άξιζε τη φήμη του. Με τον διάκοσμό του θα μπορούσες να γεμίσεις ένα ναυτικό μουσείο. Στον μπουφέ πάνω σε πάγο τα ορεκτικά, δεκάδες είδη οστράκων γαρίδων και λοιπών μαλακίων (προσοχή στον τονισμό) και μετά από αυτά, πιατέλες να πηγαινοέρχονται με αστακούς, καραβίδες, στρείδια και άλλα τέτοια εξόχως χοληστερινούχα και αφροδισιακά, συνοδεία λευκού βραζιλιάνικου οίνου. Η τιμή είναι φιξ και τρως μέχρι σκασμού. 400 R μετά του πουρμπουάρ.
Το βράδυ πάμε στο Plataforma για παρακολούθηση ενός σώου. Ανόητη ενέργεια, έπρεπε να με βάλει σε υποψίες εκείνο το "Folklore" του διαφημιστικού. Σαν να πήγαμε να δούμε τσολιάδες να χορεύουν τσάμικο στην Πλάκα. Τελείως τουριστικό. Το πιο αυθεντικό ήταν η επίδειξη καποέιρα. 120 R μετά της καϊπιρίνιας το άτομο.
Είχαμε κάνει βέβαια την τουριστική ξενάγηση της πόλης στο προηγούμενο ταξίδι μας αλλά 17 χρονάκια είναι αυτά. Σκάμε λοιπόν από 140 R σε τοπικό τουριστικό για ένα day-tour μετά μεσημεριανού σε churrascaria (ρεστωράν-ψησταριά όπου πληρώνεις είσοδο και αφού σερβιριστείς τα σαλατικά από μπουφέ, περνούν με συνεχή εναλλαγή οι σερβιτόροι από τα τραπέζια με μικρές σούβλες κρεάτων από διάφορα μέρη του ζώου και διαλέγεις όσο και ότι θέλεις).
Το πούλμαν μας πήρε το πρωί της τέταρτης μέρας από το ξενοδοχείο και με καμιά τριανταριά άλλους από διάφορα μέρη του κόσμου ξεκινούμε το τουρ με πρώτο σταθμό το στάδιο MARIO FILHO (Μαρακανά).
Μετά τις σχετικές φωτό περνούμε από τις παρυφές μιας φαβέλας με κατεύθυνση το λόφο Κορκοβάντο με το άγαλμα του Χριστού. Μικρά πουλμανάκια μας μεταφέρουν στο τελευταίο χιλιόμετρο και με ασανσέρ ανεβαίνουμε στη βάση του αγάλματος. Επάνω επικρατούσε το αδιαχώρητο από κόσμο. Πολλοί ξάπλωναν στο έδαφος για να μπορέσουν να φωτογραφίσουν από τόσο κοντά το τεράστιο άγαλμα. Η ουσία όμως της ανάβασης δεν είναι το ίδιο το άγαλμα όσο η εικόνα του Ρίο από ψηλά. Τάπαμε όμως αυτά σε προηγούμενη ιστορία, τι να ξαναλέμε τα ίδια …
Κατεβαίνουμε και στη συνέχεια πέρασμα από τον καθεδρικό ναό τον οποίο εμείς είχαμε επισκεφθεί από μόνοι μας, κάποια κυβερνητικά κτήρια μια ελληνορθόδοξη εκκλησία και φαγητό στην churrascaria που είπαμε. Νωρίς το απόγευμα ανέβασμα στο Λόφο της Ζάχαρης, ένα βράχο σαν τα Μετέωρα με στρογγυλευμένη κορυφή. Ανεβαίνεις πρώτα με τελεφερίκ σε έναν χαμηλότερο βράχο και από εκεί με δεύτερο τελεφερίκ στον λόφο. Επάνω υπάρχει ένα μαγαζάκι με τουριστικά ένα αναψυκτήριο και η ανυπέρβλητη πάλι θέα του Ρίο. Επιστροφή στη βάση μας και μετά από ολιγόωρη ξεκούραση πάμε βράδυ στο Bloco της γειτονιάς μας και συμμετέχουμε στον γύρο στους δρόμους. Συγκρότημα εποχούμενο σε φορτηγό, ημίγυμνες μουλάτες, κεφάτοι καριόκας και άφθονη κατανάλωση σερβέζας.
Στην παραλία της Ιπανέμα την άλλη το πρωί γινόταν ο κακός χαμός. Ο κόσμος είχε καταλάβει όλο το πλάτος της πλαζ (120 m), πρέπει να ήταν πάνω από 50.000 άτομα. Εκτός αυτού όλα (ομπρέλες, μπύρες) ήταν ακριβότερα, βλέπεις θεωρείται πιο in από την Κόπα. Νωρίς το μεσημέρι τα μαζέψαμε και μετά ένα γενναίο γεύμα σε churrascaria και πάλι, πέσαμε για λίγο ύπνο γιατί το βράδυ θα είχαμε ολονυκτία.
19.00 το απόγευμα με την κάμερα και την φωτογραφική σε μια νάιλον παλιοσακούλα για παραλλαγή, παίρνουμε το μετρό και κατεβαίνουμε στο σταθμό Central. Στα 800 μέτρα το Sambodromo όπου φθάνουμε με χιλιάδες άλλους αφού περάσαμε από μια παράταξη μικροπωλητών με μπύρες, νερά και λογίς πραμάτειες. Κατευθυνόμαστε στην κερκίδα μας Νο 7 αφού αγοράζουμε δύο μαξιλαράκια, ένας πρώτος έλεγχος των εισιτηρίων τα οποία κρεμάς στο λαιμό σου, μια κοπέλα μέσα μας δίνει βιβλιαράκι με το πρόγραμμα και τα τραγούδια της κάθε σχολής, άλλη μας δίνει μια χούφτα … προφυλακτικά και ανεβαίνουμε στην κερκίδα η οποία 1 ώρα προτού ξεκινήσει η παρέλαση ήταν ήδη φίσκα. Δεν υπήρχαν αριθμημένες θέσεις, τέτοιες υπάρχουν μόνο στην κερκίδα Νο 9 που προορίζεται αποκλειστικά για τους τουρίστες, καθίσαμε όπου βρήκαμε και παρατηρώ ότι είμαστε απέναντι από την κριτική επιτροπή.
Στις 21.00 ακριβώς πυροτεχνήματα, κάποιος ομιλητής από τα μεγάφωνα αναγγείλει με πομπώδες ύφος σαν να απήγγειλε έπος, την έναρξη της παρέλασης και όλος ο κόσμος όρθιοι να τραγουδάνε σε στάση προσοχής τον … ύμνο του Καρναβαλιού !! Αμέσως μετά ξεκινά η παρέλαση των πρώτων 6 σχολών Σάμπας η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 6.00 το πρωί. Η παρέλαση κάθε σχολής κρατά 1.15΄και όλοι την παρακολουθούν όρθιοι στις κερκίδες ψιλοχορεύοντας κουνώντας χέρια και σημαιάκια της κάθε σχολής πράγμα που κάνει δύσκολη την φωτογράφηση από τους από πίσω. Μεσολαβεί 15 λεπτο διάλειμμα όπου μπορείς να πας πίσω από τις κερκίδες να προμηθευτείς σάντουιτς, μπύρες, νερά από τα κιόσκια που υπάρχουν ή να πας W.C. Ακολουθούν πυροτεχνήματα και η παρέλαση της επόμενης σχολής κ.ο.κ.
Κάθε σχολή είχε 8-10 άρματα και 30-35 τμήματα των 120 πάνω-κάτω ατόμων. Σε κάθε άρμα προηγείται μια ημίγυμνη καλλονή : μανεκέν, ηθοποιός, τηλεπαρουσιάστρια κλπ η οποία χορεύει σάμπα σε κανονικό ρυθμό. Οι μεταμφιεσμένοι που ακολουθούν χορεύουν η περιστρέφονται με πιο αργούς ρυθμούς, όσο είναι δυνατό με τις στολές τους και τη θερμοκρασία γύρω στους 27-30 επί τόση ώρα. Κάθε σχολή έχει επιλέξει ένα θέμα στο οποίο βασίζεται το τραγούδι και η όλη παρουσία της. Τα μυστήρια της θάλασσας, Η Γαλλία, Η Όπερα του Ρίο, Λέξεις και Μουσική, Φυσικά Νερά, Σάμπα στον Παράδεισο ήταν μερικά από τα φετινά θέματα. Φαντασία και αλληγορία είναι το καρναβάλι του Ρίο, δεν είναι σάτιρα όπως το δικό μας. Οι στολές είναι φτιαγμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, το τελευταίο χρυσό σιρίτι.
Τις εντυπώσεις όμως κερδίζουν τα άρματα. Μερικά άρματα μετασχηματίζονται στην πορεία. Οικοδομή κατεδαφίζεται και ξαναχτίζεται, βίλλα γίνεται καλύβα και ξανά βίλλα κλπ. Το μέγεθός τους είναι τόσο που μερικά έχουν 70 και 80 άτομα επάνω. Σε κάποιο σημείο βρίσκονται (και παρελαύνουν τελευταίοι) οι μουσικοί κάθε σχολής, τραγουδιστές, 200 περίπου τυμπανιστές η μουσική βέβαια μεταδίδεται σε όλο το Sambodromo με μεγάφωνα. Στο τέλος της παρέλασης κάθε σχολής καθαριστές με βούρτσες και μηχανήματα κάνουν λαμπίκο την πίστα σε 5 λεπτά.
Είχε ξημερώσει για τα καλά όταν 6 το πρωί πέρασε και το τελευταίο άρμα της πρώτης βραδιάς. Το 70% του κόσμου είχε μείνει μέχρι τέλους. Επιστρέφουμε με το μετρό (λειτουργεί όλο το 24ωρο αυτές τις μέρες) στο ξενοδοχείο πρωινό και … ύπνος. Η υπόλοιπη μέρα ως συνήθως και το βράδυ πάλι Sambodromo για τις άλλες 6 σχολές. Πάλι τα ίδια ύμνος καρναβαλιού κλπ. να μην τα ξαναλέμε, αυτή τη φορά είμαστε στην κερκίδα 11 και πρωί της 7ης μέρας επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Μετά την ξεκούραση και έχοντας ακόμη 4 ώρες μέχρι την αναχώρηση για αεροδρόμιο είχα την φαεινή ιδέα να επισκεφτώ το μουσείο Mοντέρνας Tέχνης (MAM), το οποίο οι οδηγοί ανέφεραν ως ένα από τα 5 καλύτερα αξιοθέατα του Ρίο. Λες και δεν τάξερα από την άλλη φορά και ενώ η σύζυγος ετοίμαζε βαλίτσες πάω με το μετρό περιοχή Lapa περπατώ 2 χιλιόμετρα μες τη ζέστη, για να εισπράξω από τους φύλακες μια αρνητική χειρονομία και την μεγαλοπρεπή λέξη «Καρναβάλ». Οι Καριόκας ξεπέρασαν τους Γκριέχος. Με 800.000 ξένους τουρίστες στο Ρίο όλα τα μουσεία κλειστά !!
Αργά το μεσημέρι φεύγουμε για αεροδρόμιο και σε ένα 24ωρο είμαστε σπίτι βάζοντας τέλος στην παραγωγή «7 μέρες διακοπές στο Ρίο – καρναβάλι».
Το αεροδρόμιο καινούριο, το βρήκα να υπερτερεί από το «Βενιζέλος» στο ότι είχε σαν κεντρικό σημείο αναφοράς, ένα χώρο υποδοχής χωρίς γκισέ, καταστήματα κλπ, και παρόλο που ο μεταλλικός σκελετός της οροφής ήταν ορατός, οι αγωγοί και σωληνώσεις ήταν καλυμμένοι.
Η 3.40΄ωρών πτήση με νεότατο Airbus Α319 της Air France πέρασε ευχάριστα, οι δύο γλυκύτατες και πάντα χαμογελαστές αεροσυνοδοί ήταν συνεχώς στον χώρο επιβατών, το φαγητό θα το χαρακτήριζα μέτριο αφού για κρέας είχε φέτες αλλαντικών, αλλά το τυρί Καμαμπέρ και το Μπορντώ του 2006 διόρθωναν την κατάσταση. Η μόνη άσχημη εντύπωση από την απογείωση και προσγείωση. Ο πιλότος θα πρέπει να ήταν πρώην πιλότος μαχητικού σε αεροπλανοφόρο αφού το απογείωσε και το προσγείωσε (το βρόντηξε να πω καλύτερα) στα 200 μέτρα λες και δεν υπήρχε άλλος διάδρομος. Ο χρόνος παραμονής στο CDG 1.50΄ώρες ο καλύτερος για να αλλάξουμε τέρμιναλ, έλεγχο χειραποσκευών, μια σύντομη βόλτα στο free-shop και ένα καφεδάκι στο άνετο.
Στην επόμενη 11.10΄ ωρών πτήση AF0442 CDG-GIG όλα ήταν αντίστροφα. Το Boeing 747-400 (jumbo) έδειχνε τα χρονάκια του κι ας ήταν εξοπλισμένο με οθόνες σε κάθε κάθισμα, οι αεροσυνοδοί μόνο στο ωρβουάρ του αποχαιρετισμού χαμογέλασαν, τα φαγητά (δείπνο και πρωινό) ήταν πολύ καλά η δε απογείωση και προσγείωση ανεπαίσθητες. Οι θέσεις 57E και 57F που διάλεξα από το ιντερνέτ κατά το κλείσιμο (από τις λιγοστές ελεύθερες που είχαν απομείνει) αποδειχθήκαν από τις καλύτερες μια και είχα δίπλα μου τον ελεύθερο χώρο (3 m2) της πίσω πόρτας και μπαράκι με ποτά και αναψυκτικά για να το ξενυχτήσω, αφού ποτέ δεν μπορώ να κοιμηθώ σε βραδινή πτήση ενώ η σύντροφος στο ταξίδι (και στη ζωή) ούτε που κουνήθηκε από τη θέση της.
6.25΄ το πρωί φτάσαμε στο Ρίο (5 ώρες διαφορά από Ελλάδα). Έκανα λίγα Reais στο αεροδρόμιο για τα πρώτα έξοδα (με όχι καλή ισοτιμία ενώ στα ανταλλακτήρια έξω το ευρώ είχε 2,85 R το δε δολάριο 2,26 R), βάλαμε τα βαριά μπουφάν μας μέσα στις αποσκευές για να μην μας περάσουν για εξωγήινους και βγήκαμε στους 35ο υπό σκιάν να πάρουμε ταξί.
Ο νεαρός ταξιτζής που συμφώνησε στα 65 R για το ξενοδοχείο και όχι μόνο ήξερε την Ελλάδα αλλά περηφανεύτηκε για το ελληνικό του όνομα Λέανδρος (Λεάντρου), μας έδειξε στη διαδρομή 5-6 αξιοθέατα και διασχίζοντας ένα φοβερό κυκλοφοριακό χάος με επικίνδυνους ελιγμούς μας έφερε στην περιοχή της παραλίας Κοπακαμπάνα. Το δωμάτιο ήταν ελεύθερο και αφού ξεκουραστήκαμε λίγες ώρες πάμε για το πρώτο μας μπάνιο.
Μετά την πρώτη σειρά κτιρίων πολλά από τα οποία είναι ξενοδοχεία πολυτελείας, η λεωφόρος Ατλάντικα με φαρδιά πεζοδρόμια, πολλές λωρίδες κυκλοφορίας και ποδηλατοδρόμους και κατόπιν η τεράστια και σε σχήμα μπανάνας παραλία μήκους 4 km και πλάτους 120 m, με λεπτή άσπρη άμμο. Πλήθος από κιόσκια κατά μήκος με ομπρέλες και ξαπλώστρες. Από ένα που είχε σε ιστό μεταξύ άλλων και την ελληνική σημαία (!) νοικιάζουμε 1 ομπρέλα και 2 ξαπλώστρες με 8 R.
Η διάσημη παραλία όπου τα γυναικεία μαγιό είναι λίγο φαρδύτερα από κορδόνια παπουτσιών, είχε δύο μειονεκτήματα. Πρώτον από 30 μέτρα μέσα στη θάλασσα, σχηματιζόταν κύματα ύψους ενός ως δυο μέτρων που έσκαζαν στην ακτή κάνοντας αδύνατη την κολύμβηση και οι Καριόκας μόνον τα πόδια τους έβρεχαν και δεύτερον οι μικροπωλητές. Αυτοί πρέπει να ήταν περισσότεροι από τους λουομένους. Περνούσαν από μπροστά σου κάθε 20 δευτερόλεπτα και σε ρωτούσαν για μπύρα, νερό κλπ. Το πιο συνηθισμένο η μπύρα (σερβέζα) είχε 2-2,5 R ενώ δεν υπήρχε καφές ! Μικρά αεροπλάνα περνούσαν κάθε τόσο με επιγραφές όπου διαφήμιζαν από μπύρες μέχρι … προφυλακτικά. Καλλιτέχνες του δρόμου σε κάποια σημεία είχαν φτιάξει γλυπτά από άμμο. Παρόμοια ήταν και η επόμενη παραλία Ιπανέμα όπου πήγαμε άλλη μέρα. Μετά το μπάνιο φεύγοντας επιβάλλεται χυμός από καρύδα σε κιόσκια που ήταν από την πλευρά του δρόμου. Με μια δόση μελαγχολίας βγάλαμε μερικές φωτογραφίες στα ίδια σημεία όπως πριν 17 ακριβώς χρόνια στο πρώτο μας ταξίδι στο Ρίο. Το ίδιο βράδυ φάγαμε σε μπαρ ρεστωράν στην παραλία της Κόπα με ζωντανή μουσική από δυο μουλάτες με κιθάρες ενώ στην κλειστή από αυτοκίνητα λεωφόρο Ατλάντικα, γινόταν το έλα να δεις από κόσμο.
Την επομένη το πρωί - σημειωτέον ότι ξημέρωνε στις 4.30΄και από τις 6.00΄είχε κόσμο στην παραλία - πάμε με αστικό πάλι για μπάνιο σε άλλη περιοχή της Κόπα και νωρίς το μεσημέρι κατεβήκαμε με το μετρό (2,60 R) στο κέντρο. Ένα από τα βαγόνια του μετρό έχει μια ροζ λωρίδα στο πλάι με την επιγραφή μόνο για γυναίκες. Σʼ αυτό το βαγόνι απαγορεύεται να μπουν άνδρες μετά τις 19.00΄
Επισκεφθήκαμε τον τεραστίων διαστάσεων σε σχήμα κόλουρου κώνου καθεδρικό ναό και περιπλανηθήκαμε στα υπαίθρια παζάρια και τα λιγοστά καταστήματα που ήταν ανοικτά γιατί τα περισσότερα ήταν κλειστά όπως και οι υπηρεσίες λόγω καρναβαλιού. Παντού στα καταστήματα άκουγες τα φετινά 12 επιλεγμένα τραγούδια του καρναβαλιού και οι πωλήτριες τα σιγοτραγουδούσαν. Σε διάφορα σημεία στηνόταν εξέδρες για τα Blocos το καρναβάλι δηλ. της κάθε γειτονιάς. Αφού φάγαμε σε ένα μεγάλο ρεστωράν διαλέγοντας αυτό που τρώγανε οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι γύρω μας, μια πιατέλα με μεγάλους κεφτέδες, πήραμε το μετρό για την επιστροφή. Φτάνοντας στη στάση μας (Cardeal Arcoverde) ήταν ήδη 19.10΄ και είδαμε υπαλλήλους του μετρό να βγάζουν 2-3 ξεχασμένους άνδρες από το βαγόνι των γυναικών.
Η ιδανική ώρα για ποδηλατάδα στην Κόπα είναι στις 5 το πρωί αν θες να δεις την ανατολή και να πετύχεις θερμοκρασίες κάτω από 30ο Με 20 R νοικιάζουμε ποδήλατα και την διασχίζουμε στα 4 km της πήγαινε-έλα σε μια ώρα, πρωινό στη συνεχεία στο ξενοδοχείο και το καθιερωμένο μπάνιο (τι μπάνιο δηλαδή΄ ποδόλουτρο, ηλιόλουτρο και … οφθαλμόλουτρο).
Δίπλα στην Κόπα στην περιοχή Leme είχα σταμπάρει το ρεστωράν Marius που το συνιστούσε το βιβλίο της Pat. Schultz: 1000 μέρη που πρέπει να δεις … Πάμε αργά το μεσημέρι με έναν ενδοιασμό μη δε μας βάλουν μέσα με τις βερμούδες που φορούσα αλλά ο.κ. Άξιζε τη φήμη του. Με τον διάκοσμό του θα μπορούσες να γεμίσεις ένα ναυτικό μουσείο. Στον μπουφέ πάνω σε πάγο τα ορεκτικά, δεκάδες είδη οστράκων γαρίδων και λοιπών μαλακίων (προσοχή στον τονισμό) και μετά από αυτά, πιατέλες να πηγαινοέρχονται με αστακούς, καραβίδες, στρείδια και άλλα τέτοια εξόχως χοληστερινούχα και αφροδισιακά, συνοδεία λευκού βραζιλιάνικου οίνου. Η τιμή είναι φιξ και τρως μέχρι σκασμού. 400 R μετά του πουρμπουάρ.
Το βράδυ πάμε στο Plataforma για παρακολούθηση ενός σώου. Ανόητη ενέργεια, έπρεπε να με βάλει σε υποψίες εκείνο το "Folklore" του διαφημιστικού. Σαν να πήγαμε να δούμε τσολιάδες να χορεύουν τσάμικο στην Πλάκα. Τελείως τουριστικό. Το πιο αυθεντικό ήταν η επίδειξη καποέιρα. 120 R μετά της καϊπιρίνιας το άτομο.
Είχαμε κάνει βέβαια την τουριστική ξενάγηση της πόλης στο προηγούμενο ταξίδι μας αλλά 17 χρονάκια είναι αυτά. Σκάμε λοιπόν από 140 R σε τοπικό τουριστικό για ένα day-tour μετά μεσημεριανού σε churrascaria (ρεστωράν-ψησταριά όπου πληρώνεις είσοδο και αφού σερβιριστείς τα σαλατικά από μπουφέ, περνούν με συνεχή εναλλαγή οι σερβιτόροι από τα τραπέζια με μικρές σούβλες κρεάτων από διάφορα μέρη του ζώου και διαλέγεις όσο και ότι θέλεις).
Το πούλμαν μας πήρε το πρωί της τέταρτης μέρας από το ξενοδοχείο και με καμιά τριανταριά άλλους από διάφορα μέρη του κόσμου ξεκινούμε το τουρ με πρώτο σταθμό το στάδιο MARIO FILHO (Μαρακανά).
Μετά τις σχετικές φωτό περνούμε από τις παρυφές μιας φαβέλας με κατεύθυνση το λόφο Κορκοβάντο με το άγαλμα του Χριστού. Μικρά πουλμανάκια μας μεταφέρουν στο τελευταίο χιλιόμετρο και με ασανσέρ ανεβαίνουμε στη βάση του αγάλματος. Επάνω επικρατούσε το αδιαχώρητο από κόσμο. Πολλοί ξάπλωναν στο έδαφος για να μπορέσουν να φωτογραφίσουν από τόσο κοντά το τεράστιο άγαλμα. Η ουσία όμως της ανάβασης δεν είναι το ίδιο το άγαλμα όσο η εικόνα του Ρίο από ψηλά. Τάπαμε όμως αυτά σε προηγούμενη ιστορία, τι να ξαναλέμε τα ίδια …
Κατεβαίνουμε και στη συνέχεια πέρασμα από τον καθεδρικό ναό τον οποίο εμείς είχαμε επισκεφθεί από μόνοι μας, κάποια κυβερνητικά κτήρια μια ελληνορθόδοξη εκκλησία και φαγητό στην churrascaria που είπαμε. Νωρίς το απόγευμα ανέβασμα στο Λόφο της Ζάχαρης, ένα βράχο σαν τα Μετέωρα με στρογγυλευμένη κορυφή. Ανεβαίνεις πρώτα με τελεφερίκ σε έναν χαμηλότερο βράχο και από εκεί με δεύτερο τελεφερίκ στον λόφο. Επάνω υπάρχει ένα μαγαζάκι με τουριστικά ένα αναψυκτήριο και η ανυπέρβλητη πάλι θέα του Ρίο. Επιστροφή στη βάση μας και μετά από ολιγόωρη ξεκούραση πάμε βράδυ στο Bloco της γειτονιάς μας και συμμετέχουμε στον γύρο στους δρόμους. Συγκρότημα εποχούμενο σε φορτηγό, ημίγυμνες μουλάτες, κεφάτοι καριόκας και άφθονη κατανάλωση σερβέζας.
Στην παραλία της Ιπανέμα την άλλη το πρωί γινόταν ο κακός χαμός. Ο κόσμος είχε καταλάβει όλο το πλάτος της πλαζ (120 m), πρέπει να ήταν πάνω από 50.000 άτομα. Εκτός αυτού όλα (ομπρέλες, μπύρες) ήταν ακριβότερα, βλέπεις θεωρείται πιο in από την Κόπα. Νωρίς το μεσημέρι τα μαζέψαμε και μετά ένα γενναίο γεύμα σε churrascaria και πάλι, πέσαμε για λίγο ύπνο γιατί το βράδυ θα είχαμε ολονυκτία.
19.00 το απόγευμα με την κάμερα και την φωτογραφική σε μια νάιλον παλιοσακούλα για παραλλαγή, παίρνουμε το μετρό και κατεβαίνουμε στο σταθμό Central. Στα 800 μέτρα το Sambodromo όπου φθάνουμε με χιλιάδες άλλους αφού περάσαμε από μια παράταξη μικροπωλητών με μπύρες, νερά και λογίς πραμάτειες. Κατευθυνόμαστε στην κερκίδα μας Νο 7 αφού αγοράζουμε δύο μαξιλαράκια, ένας πρώτος έλεγχος των εισιτηρίων τα οποία κρεμάς στο λαιμό σου, μια κοπέλα μέσα μας δίνει βιβλιαράκι με το πρόγραμμα και τα τραγούδια της κάθε σχολής, άλλη μας δίνει μια χούφτα … προφυλακτικά και ανεβαίνουμε στην κερκίδα η οποία 1 ώρα προτού ξεκινήσει η παρέλαση ήταν ήδη φίσκα. Δεν υπήρχαν αριθμημένες θέσεις, τέτοιες υπάρχουν μόνο στην κερκίδα Νο 9 που προορίζεται αποκλειστικά για τους τουρίστες, καθίσαμε όπου βρήκαμε και παρατηρώ ότι είμαστε απέναντι από την κριτική επιτροπή.
Στις 21.00 ακριβώς πυροτεχνήματα, κάποιος ομιλητής από τα μεγάφωνα αναγγείλει με πομπώδες ύφος σαν να απήγγειλε έπος, την έναρξη της παρέλασης και όλος ο κόσμος όρθιοι να τραγουδάνε σε στάση προσοχής τον … ύμνο του Καρναβαλιού !! Αμέσως μετά ξεκινά η παρέλαση των πρώτων 6 σχολών Σάμπας η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 6.00 το πρωί. Η παρέλαση κάθε σχολής κρατά 1.15΄και όλοι την παρακολουθούν όρθιοι στις κερκίδες ψιλοχορεύοντας κουνώντας χέρια και σημαιάκια της κάθε σχολής πράγμα που κάνει δύσκολη την φωτογράφηση από τους από πίσω. Μεσολαβεί 15 λεπτο διάλειμμα όπου μπορείς να πας πίσω από τις κερκίδες να προμηθευτείς σάντουιτς, μπύρες, νερά από τα κιόσκια που υπάρχουν ή να πας W.C. Ακολουθούν πυροτεχνήματα και η παρέλαση της επόμενης σχολής κ.ο.κ.
Κάθε σχολή είχε 8-10 άρματα και 30-35 τμήματα των 120 πάνω-κάτω ατόμων. Σε κάθε άρμα προηγείται μια ημίγυμνη καλλονή : μανεκέν, ηθοποιός, τηλεπαρουσιάστρια κλπ η οποία χορεύει σάμπα σε κανονικό ρυθμό. Οι μεταμφιεσμένοι που ακολουθούν χορεύουν η περιστρέφονται με πιο αργούς ρυθμούς, όσο είναι δυνατό με τις στολές τους και τη θερμοκρασία γύρω στους 27-30 επί τόση ώρα. Κάθε σχολή έχει επιλέξει ένα θέμα στο οποίο βασίζεται το τραγούδι και η όλη παρουσία της. Τα μυστήρια της θάλασσας, Η Γαλλία, Η Όπερα του Ρίο, Λέξεις και Μουσική, Φυσικά Νερά, Σάμπα στον Παράδεισο ήταν μερικά από τα φετινά θέματα. Φαντασία και αλληγορία είναι το καρναβάλι του Ρίο, δεν είναι σάτιρα όπως το δικό μας. Οι στολές είναι φτιαγμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, το τελευταίο χρυσό σιρίτι.
Τις εντυπώσεις όμως κερδίζουν τα άρματα. Μερικά άρματα μετασχηματίζονται στην πορεία. Οικοδομή κατεδαφίζεται και ξαναχτίζεται, βίλλα γίνεται καλύβα και ξανά βίλλα κλπ. Το μέγεθός τους είναι τόσο που μερικά έχουν 70 και 80 άτομα επάνω. Σε κάποιο σημείο βρίσκονται (και παρελαύνουν τελευταίοι) οι μουσικοί κάθε σχολής, τραγουδιστές, 200 περίπου τυμπανιστές η μουσική βέβαια μεταδίδεται σε όλο το Sambodromo με μεγάφωνα. Στο τέλος της παρέλασης κάθε σχολής καθαριστές με βούρτσες και μηχανήματα κάνουν λαμπίκο την πίστα σε 5 λεπτά.
Είχε ξημερώσει για τα καλά όταν 6 το πρωί πέρασε και το τελευταίο άρμα της πρώτης βραδιάς. Το 70% του κόσμου είχε μείνει μέχρι τέλους. Επιστρέφουμε με το μετρό (λειτουργεί όλο το 24ωρο αυτές τις μέρες) στο ξενοδοχείο πρωινό και … ύπνος. Η υπόλοιπη μέρα ως συνήθως και το βράδυ πάλι Sambodromo για τις άλλες 6 σχολές. Πάλι τα ίδια ύμνος καρναβαλιού κλπ. να μην τα ξαναλέμε, αυτή τη φορά είμαστε στην κερκίδα 11 και πρωί της 7ης μέρας επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Μετά την ξεκούραση και έχοντας ακόμη 4 ώρες μέχρι την αναχώρηση για αεροδρόμιο είχα την φαεινή ιδέα να επισκεφτώ το μουσείο Mοντέρνας Tέχνης (MAM), το οποίο οι οδηγοί ανέφεραν ως ένα από τα 5 καλύτερα αξιοθέατα του Ρίο. Λες και δεν τάξερα από την άλλη φορά και ενώ η σύζυγος ετοίμαζε βαλίτσες πάω με το μετρό περιοχή Lapa περπατώ 2 χιλιόμετρα μες τη ζέστη, για να εισπράξω από τους φύλακες μια αρνητική χειρονομία και την μεγαλοπρεπή λέξη «Καρναβάλ». Οι Καριόκας ξεπέρασαν τους Γκριέχος. Με 800.000 ξένους τουρίστες στο Ρίο όλα τα μουσεία κλειστά !!
Αργά το μεσημέρι φεύγουμε για αεροδρόμιο και σε ένα 24ωρο είμαστε σπίτι βάζοντας τέλος στην παραγωγή «7 μέρες διακοπές στο Ρίο – καρναβάλι».
Attachments
Last edited:
back McElk. Πάντα τέτοια.
