Δανία Ισλανδία Πλήρης γύρος Ισλανδίας, κεντρική έρημος, Δυτικά Φιορδ και μια τζούρα από Γροιλανδία

[Nat ni]

Συμφωνώ απόλυτα για το Ρέικιαβικ .Ομορφο,χαλαρό,νεανικό αλλά μετά την αρχέγονη,μοναδική φύση της Ισλανδίας μας έπιασε μια ελαφριά θλίψη ,για να μην πω κατάθλιψη,όταν επιστρέψαμε στο Ρέικιαβικ την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας.Εμεις μείναμε δυο μέρες στο Ρέικιαβικ ,μια στην αρχή και μια στο τέλος του ταξιδιού .Την μια θα μπορούσαμε να την είχαμε παραλείψει .Οπως θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και το blue lagoon.Πανακριβο, με υπερβολικό κόσμο ,παρόλο που πήγαμε απογευμα .Ισως τον χειμώνα να ειναι καλύτερα,με λιγότερο κόσμο.
Η Ισλανδία πάντως ειναι απίστευτη ,μοναδική ...γυρνάς πίσω και σκέφτεσαι πότε θα ξαναπάς.

 

[isabelle]

Συμφωνώ απόλυτα για το Ρέικιαβικ .Ομορφο,χαλαρό,νεανικό αλλά μετά την αρχέγονη,μοναδική φύση της Ισλανδίας μας έπιασε μια ελαφριά θλίψη ,για να μην πω κατάθλιψη,όταν επιστρέψαμε στο Ρέικιαβικ την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας.Εμεις μείναμε δυο μέρες στο Ρέικιαβικ ,μια στην αρχή και μια στο τέλος του ταξιδιού .Την μια θα μπορούσαμε να την είχαμε παραλείψει .Οπως θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και το blue lagoon.Πανακριβο, με υπερβολικό κόσμο ,παρόλο που πήγαμε απογευμα .Ισως τον χειμώνα να ειναι καλύτερα,με λιγότερο κόσμο.
Η Ισλανδία πάντως ειναι απίστευτη ,μοναδική ...γυρνάς πίσω και σκέφτεσαι πότε θα ξαναπάς.

Χαίρομαι @Nat ni που σε συναντάω στην ίδια συχνότητα! Ισλανδία = Φύση. Τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν.
Και ναι, συμφωνώ, το Blue Lagoon είναι και κατά τη δική μου γνώμη υπερτιμημένο σε ό,τι αφορά τη σχέση κόστος/εμπειρία. Στο κάτω κάτω μπορείς να απολαύσεις τα ίδια στο Myvatn με σημαντικά λιγότερα λεφτά.

 

[isabelle]

Ο Χρυσός Κύκλος

Μετά από την 24ωρη ανάπαυλα στο Ρέικιαβικ, να’μαστε λοιπόν πάλι στο δρόμο. Στο τιμόνι ενός Jeep Liberty SUV αυτή τη φορά. Η θυελλώδης σχέση μας με το αλανιάρικο Wrangler, που μαζί του ζήσαμε τόσες και τόσες περιπέτειες και χτυποκάρδια για σχεδόν τρεις βδομάδες, έλαβε οριστικό τέλος το βράδυ της άφιξής μας στο Ρέικιαβικ.

Νέο αυτοκίνητο για την παρέα, άρα και νέο ξεκίνημα. Έτσι τουλάχιστον θέλω να αντιμετωπίζω τις τέσσερις μέρες που μας έχουν απομείνει να περάσουμε στο νησί. Όχι με τη γεύση του τέλους, παρά σαν ένα σύντομο αυτοτελές ταξίδι που αρχίζει μόλις τώρα. Πόσοι και πόσοι στο κάτω κάτω δεν αρκούνται σε μια επίσκεψη 4-5 ημερών στην Ισλανδία, άντε μιας βδομάδας το πολύ;

Ετεροχρονισμένοι λοιπόν κατά τρεις βδομάδες, σήμερα τραβάμε για κει απ’ όπου εκκινεί συνήθως η περιήγηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των επισκεπτών: τον λεγόμενο «Χρυσό Κύκλο» (ή και Χρυσό Τρίγωνο) ήτοι Thingvellir – Geysir – Gullfoss.


Στάση 1, Thingvellir

Αυτό που θα πω ενέχει τον κίνδυνο να κατηγορηθώ (αδίκως και μόνο απ’ όσους δεν με γνωρίζουν προσωπικά) για σνομπισμό, ελιτισμό και άλλα συναφή και εξ ίσου απεχθή, ωστόσο δεν μπορώ παρά να είμαι ειλικρινής μαζί σας: δεν εντυπωσιάστηκα. Νομίζω ότι ακόμα κι αν δεν είχαν προηγηθεί όσα θαυμαστά παρέλασαν μπροστά από τα μάτια μας όλο το προηγούμενο διάστημα, και πάλι το Thingvellir δεν είχε καμμιά πιθανότητα να εγγραφεί ως ιδιαίτερα σημαντικό στη μνήμη μου. Με μια λέξη: υπερτιμημένο.

Εντάξει, το ξέρω ότι το μέρος έχει ιδιαίτερη ιστορική και συμβολική αξία για τους Ισλανδούς αφού από δω ξεκίνησαν κατά τον 10ο αιώνα οι υπαίθριες συνεδριάσεις του Althing, του ισλανδικού κοινοβουλίου, γεγονός που δικαίως καθιέρωσε το Thingvellir ως λίκνο του ισλανδικού έθνους και της δημοκρατίας του. Ωστόσο, τα επί τόπου αρχαιολογικά ευρήματα είναι περίπου ασήμαντα και πάντως όχι ικανά να πλουτίσουν με εικόνες την θεωρητική επίγνωση της ιστορικότητας του μέρους.

Εντάξει, γνωρίζω επίσης ότι το πάρκο διατρέχεται από το ρήγμα του Ατλαντικού, ότι δηλαδή κάπου εδώ εφάπτεται η βορειοαμερικάνικη με την ευρασιατική πλάκα σε μια άκρως ασταθή και ταραχώδη σχέση και πως οι κατά καιρούς τσακωμοί τους έχουν αφήσει τις ρωγμές τους σε διάφορα σημεία του πάρκου. Για να τα διακρίνεις όμως όλα αυτά, υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: να γνωρίζεις προκαταβολικά τι είναι αυτό που βλέπεις. Γιατί, κατά λοιπά, αν δεν είσαι γεωλογικά ψυλλιασμένος, το μόνο που αντιλαμβάνεσαι είναι ότι περπατάς πότε κατά μήκος και πότε στο χείλος ενός απολύτως συνηθισμένου κάνυον, ούτε ιδιαίτερα βαθιού (τριάντα μέτρα μάξιμουμ) ούτε ιδιαίτερα στενού, εν ολίγοις όχι ιδιαίτερα θεαματικού, και επιπλέον γεμάτο χαζοχαρούμενους τουρίστες όπως εσύ ο ίδιος. Γιατί αυτό ακριβώς ένοιωσα στο Thingvellir: Τουρίστας. Για πρώτη και τελευταία φορά στην Ισλανδία.

Γιαυτό λοιπόν, ένα φωτογραφικό κλικ για μια γενική λήψη από μακριά, ίσα να έχουμε να θυμόμαστε ότι περάσαμε από δω, και μετά άντε γεια, και πάμε γι άλλα!

Σταση 2, Geysir

Κι εδώ η πυκνότητα των επισκεπτών είναι αρκετά μεγάλη (για δεδομένα Ισλανδίας πάντα), τουλάχιστον όμως το «δρώμενο» είναι πραγματικά μοναδικό και, επιπροσθέτως, εγγυημένη η θέασή του. Ο λόγος για τον θερμοπίδακα Strokkur, ο οποίος σε αντίθεση με τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των περισσότερων μελών της συνομοταξίας του, έχει αποκτήσει το καλό συνήθειο να τινάζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα προς μεγάλη τέρψη όσων ταξιδεύουν ως εδώ ακριβώς για να θαυμάσουν αυτό το σπάνιο γεωθερμικό φαινόμενο.

Η παλιά σταρ του πάρκου ήταν – το μαντέψατε – ο θερμοπίδακας Geysir που έδωσε το brand name όχι μόνο στο πάρκο αλλά, διεθνώς, σε ολόκληρο τον κλάδο των γκέιζερ. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο εν λόγω Geysir όχι μόνο εκτοξευόταν πολλές φορές την ημέρα σε ύψος ακόμη και εξήντα μέτρων, αλλά το κάθε ξέσπασμά του διαρκούσε μέχρι και μία ώρα. Η έντονη δραστηριότητα συνεχίστηκε και στις αρχές του 20ου αιώνα, με διαστήματα ενεργοποίησης ακόμα και ανά μισή ώρα, μα κάπου το 1916 οι εκρήξεις σταμάτησαν, μάλλον εξαιτίας υπόγειων μετατοπίσεων από σεισμό που έφραξαν τον σωλήνα του θερμοπίδακα. Έτσι, τα επόμενα ογδόντα περίπου χρόνια, ο Geysir είχε μόνο περιστασιακή δραστηριότητα (μερικές φορές μάλιστα «κατά παραγγελία» μετά από παρέμβαση γεωλόγων), αλλά πάντως εξόχως θεαματική όποτε αυτή εκδηλωνόταν, με εκτινάξεις αναβράζοντος νερού μέχρι ύψους εβδομήντα μέτρων. Ώσπου ένα σεισμός το 2000 ξύπνησε τον Geysir για τα καλά, προκαλώντας για δύο μέρες τις μεγαλύτερες εκτινάξεις θερμοπίδακα της νεότερης ιστορίας: 122 μέτρα ύψος!

Τα επόμενα τρία χρόνια, ο Geysir συνέχισε να εκρήγνυται με συχνότητα περί τις οκτώ φορές την ημέρα ώσπου, από το 2003 και πέρα η δραστηριότητά του άρχισε και πάλι να φθίνει και έχει πλέον περιοριστεί και πάλι σε μεμονωμένα απρόβλεπτα ξεσπάσματα.

Με μια τόσο ασταθή συμπεριφορά, επόμενο ήταν ο Geysir να χάσει τελικά την πρωτοκαθεδρία στην αγάπη του κοινού και να εκτοπιστεί από τον Strokkur, το μικρό γεωθερμικό αδερφάκι του, μέτριων μεν πλην σταθερών επιδόσεων. Μπορεί ο Strokkur να τινάζεται «μόνο» μέχρι το μέγιστο ύψος των τριάντα μέτρων, το κάνει όμως με μεγάλη συχνότητα και με μία εντυπωσιακή ωρολογιακή ακρίβεια (κάθε έξι με δέκα λεπτά). Πώς λοιπόν να μην τον προτιμήσεις όταν μέσα σε μόλις ένα τέταρτο της ώρας μπορεί να χαρείς το φαινόμενο δυο, ίσως και τρεις φορές; Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι!

Στάση 3, Gulfoss

Σε απόσταση αναπνοής από τον Strokkur, οι καταρράκτες Gulfoss είναι οι διασημότεροι όλης της Ισλανδίας καθότι και οι πλέον εύκολα επισκέψιμοι.

Στερούνται βέβαια την υπέροχη μοναξιά που απολαύσαμε σε άλλες τοποθεσίες, αλλά η ομορφιά είναι πάντα ομορφιά.

Χώρια που ο βρόντος του νερού παρέχει πλήρη ηχομόνωση από οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη παρεμβολή.

Και ξανά προς τη λόξα τραβά!

Και μετά την αναπόφευκτη περιήγηση στον Χρυσό Κύκλο, να λοιπόν που έφτασε η στιγμή που, έστω και ανομολόγητα, όλοι ενδόμυχα περιμέναμε: η ώρα της νέας εξόρμησης στην ενδοχώρα!

Συνεχίζοντας από το Gulfoss, η είσοδος μας στα σπλάχνα της ισλανδικής γης αυτή τη φορά θα πραγματοποιηθεί μέσω της χωμάτινης F35, γνωστής και ως δρόμος Kjalvegur ή Kjolur, ο μόνος που ένωνε άλλοτε την νότια με τη βόρεια πλευρά του νησιού. Κακοτράχαλος και πανάρχαιος, αναφέρεται στις sagas της ισλανδικής μυθολογίας ως ο δρόμος των παρανόμων (το γιατί θα το καταλάβουμε στη συνέχεια).

Η διαδρομή ξεκινάει χαλαρά, διασχίζοντας αρχικά περιοχές χαμηλής βλάστησης όπου βόσκουν αμέριμνα κάποια πανέμορφα ισλανδικά άλογα

Πριν ξεχυθεί ορμητικά μέσα από κατάμαυρα πεδία λαβάς,

ανάμεσα στους δυο παγετώνες Langjokull kai Hofsjokull.

Ψυχή ζώσα. Ή περίπου. Ξαναβρίσκουμε την τόσο προσφιλή σε μας, απόκοσμη και άγρια ισλανδική μοναξιά

που περισσότερο υπογραμμίζει παρά ανατρέπει η αναπάντεχη παρουσία δύο θαρραλέων ποδηλατών στην διασταύρωση για Kerlingarfjoll.

Τιθασεύοντας με δυσκολία την περιέργεια μας (πώς να είναι άραγε αυτό το Kerlingarfjoll, αναβάλλουμε την εξερεύνηση για την επόμενη μέρα και κατευθυνόμαστε αποφασιστικά προς τον σημερινό στόχο μας, το Hveravellir όπου και πρόκειται να διανυκτερεύσουμε.

Hveravellir

Σε όλα τα αποκαλούμενα Icelandic highlands, ή αλλιώς στην ισλανδική ενδοχώρα, η μοναδική δυνατότητα στεγασμένης διανυκτέρευσης παρέχεται από καταφύγια. Ιδού αυτό του Hveravellir.

Μετά τις κλασικές διεκπεραιώσεις στη ρεσεψιόν, η μοναδική μας έννοια είναι να παρατήσουμε όπως όπως τα σακίδια πάνω στα κρεβάτια του κοιτώνα και μετά, όλοι μαζί, γραμμή για μπάνιο.

Και για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοώ όλοι μαζί στο ντους, αλλά στην γεωθερμική πισίνα, που βρίσκεται ακριβώς απ’ έξω από το καταφύγιο.

Η οποία «πισίνα» τροφοδοτείται ανελλιπώς από τη Φύση, που φροντίζει όχι μόνο για τη σωστή θερμοκρασία του νερού αλλά και για τη συνεχή ανανέωσή του.

Ορίστε και ο φίλος μας ο Βαγγέλης, που ως συνήθως μας έβαλε τα γυαλιά στην άσκηση θάρρους με τίτλο «στριπ τιζ στα γρήγορα με μονοψήφιες θερμοκρασίες» και ήδη ρίχνει τη βουτιά του.

Σε λίγο τον ακολουθούμε και οι υπόλοιποι χτυπώντας καστανιέτες με τα δόντια κατά το υπαίθριο γδύσιμο (διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου και όμως μιλάμε ήδη για απίστευτο ψόφο!) και βγάζοντας στη συνέχεια μακρόσυρτα Ααααααα! ανακούφισης καθώς βυθιζόμαστε στο νερό. Αγαλλίαση!

Η έξοδος από τη ζεστή κολυμπήθρα απαιτεί ευτυχώς σαφώς λιγότερο θάρρος απ’ αυτό που χρειάστηκε να επιστρατευτεί για το γδύσιμο. Περίπου καθόλου για την ακρίβεια. Η μόνη δυσκολία είναι καθαρά ψυχολογική, μέχρι να πάρει κανείς την απόφαση να εγκαταλείψει την απολαυστική αγκαλιά του νερού. Όταν κάποτε το αποφασίζουμε, διαπιστώνουμε ότι η ανεβασμένη θερμοκρασία του σώματος παρέχει όλο τον απαιτούμενο χρόνο για να ντυθούμε χωρίς να τουρτουρίσουμε, φορώντας όλα τα χρειαζούμενα για εξωτερικές συνθήκες πέντε βαθμών κελσίου (τόσο αναγράφει το θερμόμετρο που κρέμεται δίπλα στην πόρτα του καταφυγίου). Έτοιμοι! Και τώρα τι λέτε για έναν περίπατο στα πέριξ;

Το Hveravellir δεν συνοψίζεται απλά στη θερμή φυσική πισίνα όπου τσαλαβουτάσαμε απολαυστικά τα κορμιά μας πριν λίγα μόλις λεπτά. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα ακόμη (μεγάλο έστω) «χοτ ποτ» σαν τόσα και τόσα που συναντήσαμε στο διάβα μας, διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της ισλανδικής υπαίθρου. Το Hveravellir είναι ένα ολόκληρο γεωθερμικό πεδίο, κάτι σαν compact εκδοχή του Hverir στα περίχωρα του Myvatn. Ένα Hverir μινιατούρα σαν να λέμε, μείον τους τουρίστες.

Και για του λόγου το αληθές ιδού και οι σχετικές φωτογραφίες

Του έρωτα και της παρανομίας

Πέρα όμως από τα εμφανή και εντυπωσιακά, το Hveravellir περιβάλλεται επιπροσθέτως και από την αόρατη αύρα του πλέον θρυλικού ζευγαριού παρανόμων του νησιού: Του Fjalla-Eyvindur, ή αλλιώς Eyvindur των Βουνών, και της γυναίκας του Halla.

Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία (ή και με τον μύθο, καθώς γεγονότα και θρύλοι συχνά περιπλέκονται μεταξύ τους, ειδικά στην Ισλανδία), η υπόθεση ξεκινάει κάπου στα μέσα του 18ου αιώνα όταν ο Eyvindur βρίσκεται ανηλεώς κυνηγημένος από τις αρχές του νησιού για την ασήμαντη κλοπή κάποιου τυριού. Κάτι σαν Γιάννης Αϊ Γιάννης δηλαδή σε ισλανδική εκδοχή.

Ο Eyvindur ωστόσο καταφέρνει να ξεφύγει, αλλάζει ταυτότητα, και βρίσκει καταφύγιο στην φάρμα της Halla που τον προσλαμβάνει ως εργάτη γης χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι. Άφραγκος πλην παιδαράς αυτός, κυρία ευκατάστατη μεν εκείνη αλλά με σαφή ροπή προς τον αντικομφορμισμό μέχρι ταξικής προδοσίας, δεν θέλει πολύ για να ερωτευτούν τρελά. Ως εδώ όλα καλά, και θα μπορούσαν να συνεχίσουν έτσι μέχρι να βαρεθούνε αν κάποιοι χωνομύτηδες γείτονες δεν ανακάλυπταν την πραγματική ταυτότητα του Eyvindur. Αυτό ήταν! «Καθωσπρέπει» και προφανώς ανέραστοι οι εν λόγω «καλοί πολίτες» ξεκινούν τις απειλές ότι θα παραδώσουν τον τυροκλέφτη εραστή στην αστυνομία, επιβεβαιώνοντας με την ευκαιρία τη γνωστή σκατοψυχιά του πολιτίκαλυ κορρέκτ νομοταγούς μικροαστού «που κοιτάζει τη δουλειά του» κι ασχολείται με τους άλλους μονάχα όταν πρόκειται να τους βλάψει.

Και τώρα τι γίνεται;

Έρως ανίκατε μάχαν! Μπροστά στην απειλή του χωρισμού, το ζευγάρι τα παίζει όλα για όλα και αποφασίζει να πάρει μαζί το δρόμο της μεγάλης φυγής. Και στην Ισλανδία του 18ου αιώνα ο δρόμος αυτός δεν είναι άλλος από την Klojur, τη στράτα που οδηγεί στα κεντρικά υψίπεδα. Τη στράτα των παρανόμων που λέγαμε προηγουμένως.

Είκοσι χρόνια έζησαν (κατά άλλες εκδοχές σαράντα!) ο Eyvindur μαζί με τη Halla, περιφερόμενοι από κρυψώνα σε κρυψώνα, μέσα στην άφιλη παγωμένη ενδοχώρα. Κι απ’ όλα τα κρησφύγετα, καλύτερο απ’ όλα αποδείχτηκε ένα σπήλαιο χωμένο μέσα στη λάβα του Hveravellir όπου το ζευγάρι έστησε το, ας πούμε, σπιτικό του, καλύπτοντας την είσοδο με τύρφη και εξασφαλίζοντας την τροφή του με περιοδικά ντου στα πεδινά για να κλέψει αρνιά, προτιμώντας μάλιστα, κατά πώς λέγεται, να τα αρπάζει από ιδιοκτήτες που είχαν συκοφαντήσει τον Eyvindur στα νιάτα του. Επιβίωση και απόδοση δικαίου, δύο σε ένα!

Το βράδυ στο καταφύγιο, πίνοντας τσάι με μια παρέα Ισλανδών, πληροφορούμαι και την κατάληξη της ιστορίας. Σε προχωρημένη πια ηλικία, το ζευγάρι των παρανόμων επιστρέφει στην κοινωνία των ανθρώπων όταν πια η δίωξη κατά του Eyvindur έχει παύσει αυτοδίκαια λόγω παραγραφής. Δεν φυλακίζονται ποτέ, και πεθαίνουν κι οι δυο ελεύθεροι σε βαθιά γεράματα, φιλοξενούμενοι σε κάποια φάρμα που ο Eyvindur είχε χτίσει στα νιάτα του με τα χεράκια του. Χάππυ εντ, έστω και στα πολύ στερνά!


Kerlingarfjoll

Μετά το Hveravellir, η F35 (η αλλιώς Klojur) συνεχίζει βόρεια για καμιά κατοστή χιλιόμετρα ώσπου συναντάει την γνωστή περιφερειακή Ring Road στο ύψος του Blonduos. Από το οποίο Blonduos έχουμε ήδη περάσει όταν διατρέχαμε την βόρεια ακτή καθ’οδόν για το Akureyri και το Myvatn, όπως ίσως θυμάστε από παλιότερα επεισόδια.

Το δικό μας ενδιαφέρον ωστόσο παραμένει επικεντρωμένο στην ενδοχώρα. Θα αγνοήσουμε κατά συνέπεια το βόρειο τμήμα της F35 επιλέγοντας αντ’ αυτού να περιφερθούμε λίγο ακόμα στην περιοχή όπου βρισκόμαστε. Xθες, κατά τη διαδρομή μας για το Hveravellir είχαμε αντισταθεί (προσωρινά) στον πειρασμό της πινακίδας που σε μια διασταύρωση της Klojur έδειχνε ανατολικά προς Kerlingarfjoll. Ε, καιρός λοιπόν να πάμε να ανακαλύψουμε τι διάολο υπάρχει εκεί!

Θερμές πηγές, καπνίζουσα γη και ηφαιστειακά βουνά ντυμένα σε έντονα χρώματα υπόσχονται τα σχετικά ενημερωτικά έντυπα. Σαν καλό μου ακούγεται. Για να δούμε τι θα δούμε!

Τίποτε δεν θα δούμε. Από τα αναγγελθέντα, εννοώ. Πώς να τα δούμε αφού τα έχει καλύψει το χιόνι; Μα καλά, χιόνι Αύγουστο μήνα, θα μου πείτε; Μάλιστα, ναι, έτσι ακριβώς όπως το διαβάσατε. Ο καιρός της Ισλανδίας έκανε πάλι το θαύμα του…!

Η είσοδος στην περιοχή του Kerlingarfjoll, όπου και οι σεμνές εγκαταστάσεις για διαμονή, μας προδιαθέτει αρχικά για μια εξόχως βουκολική εμπειρία: Χορτάρι καταπράσινο, ποταμάκι, γεφυράκι, λιτά σπιτάκια με ζωηρά χρώματα. Με δυο λέξεις, χαρούμενη Φύση!

Μα κάπου εδώ τελειώνουν τα ανέμελα και ξεκινούν τα δύσκολα. Με το πού αρχίζει λίγο πιο πέρα η ανάβαση προς τα ορεινά, να’ σου και η λασπουριά. Κι όταν λέμε λασπουριά, εννοούμε από εκείνες τις θανατηφόρες που δεν ξέρεις ποια στιγμή κινδυνεύεις να βουλιάξεις μέσα και να κολλήσεις για τα καλά και ποια να πατινάρεις πάνω για να καταλήξεις σε κάνα χαντάκι.

Κι ενώ η οδήγηση ήδη απαιτεί την μέγιστη προσοχή, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα τα πράγματα ζορίζουν κι άλλο καθώς μπαίνουμε πλέον σε λευκή ζώνη: Τα πάντα χιονισμένα. Μα και τι ομορφιά συνάμα!

Όταν συναντάμε δε κι έναν μοναχικό μοτοσικλετιστή να πορεύεται αγόγγυστα μέσα στο λευκό τοπίο, κόβουμε ακαριαία κάθε σχόλιο περί δυσκολιών και υποκλινόμαστε νοερά μπροστά στο πείσμα του ταξιδευτή. Άξιος!

Όλα ένα γύρω είναι παγωμένα. Ακόμα και η απαγορευτική για τα οχήματα πινακίδα στην εκκίνηση του περιπατητικού μονοπατιού.

Εδώ κι εκεί σκόρπια φυτά, τυλιγμένα στο παγωμένο περίβλημά τους φωτίζουν το γκρίζο με τις κρυστάλλινες λάμψεις τους. Σαν συλλογή από κοσμήματα Swarovski αποφαίνεται η φίλη μου η Καίτη. Ποιος είναι αυτός ο Σβαρόβσκι; ρωτάω εγώ η άξεστη των σπηλαίων που από κοσμηματοποιούς οριακά θυμάμαι το όνομα Ζολώτας.

Περπατάμε αργά καθώς ελάχιστα διακρίνονται μέσα στην ομίχλη ενώ σε κάθε βήμα μοιάζει να παραμονεύει κάποια γλιστερή παγίδα.

Και την ίδια στιγμή, αυτή ακριβώς η απροσδιοριστία είναι που προσδίδει στα πάντα μια άκρως γοητευτική αχλή μυστηρίου.

Επί τόπου τροχαδάκι μπας και ζεσταθούμε. Μάταια. Δεν αντέχεται άλλο με το κρύο. Πίσω στο αυτοκίνητο.

Επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή της προηγούμενης μέρας και λίγο πριν φτάσουμε ξανά στο Gulfoss, λες κι αλλάζουμε χώρα. Η γη είναι στεγνή, ο ήλιος λάμπει αδιατάρακτα και η θερμοκρασία έχει κάνει ένα άλμα δέκα βαθμών. Τα ισλανδικά highlands είναι τελικά ένα τελείως ξεχωριστό και απομονωμένο σύμπαν που ελάχιστη σχέση έχει με το υπόλοιπο νησί.

Αργά το απόγευμα, παίρνουμε τον δρόμο για το Vik όπου σκοπεύουμε να κοιμηθούμε. Από κει θα εφορμήσουμε αύριο για μια νέα και ύστατη επίσκεψη στα ενδότερα της ισλανδικής γης. Landmannalaugar εν όψει!

 

[isabelle]

Landmannalaugar των χρωμάτων

Και να λοιπόν που έφτασε η στιγμή, πάνω στο νήμα, να γνωρίσουμε τον πλέον δημοφιλή προορισμό της ισλανδικής ενδοχώρας. Ενδοχώρα και δημοφιλής; Ε ναι! Δυστυχώς. Τόσο μάλιστα δημοφιλής, που υποχρεωθήκαμε να αναπροσαρμόσουμε επί τούτου το δρομολόγιό μας. Εξηγούμαι:

Να πας, να δεις, και να επιστρέψεις από το Landmannalaugar την ίδια μέρα, δεν λέει. Πολλοί το κάνουν, το ξέρω, όχι όμως εμείς. Το «σωστό» μάλιστα είναι ν’ αφιερώσεις τέσσερις μέρες τουλάχιστον για να περπατήσεις τη διαδρομή Thormsmork-Landamannalaugar προκειμένου ν’ αποκτήσεις μια πραγματικά ολοκληρωμένη εικόνα της γεωλογικής πανδαισίας της περιοχής. Επειδή όμως ούτε τόσο χρόνο διαθέταμε, ούτε, κυρίως, τα κότσια για κάτι τέτοιο, πρόκρινα εξ αρχής μια ενδιάμεση λύση προσαρμοσμένη στα μέτρα μας: να διανυκτερεύσουμε επί τόπου ένα βράδυ εξασφαλίζοντας έτσι επάρκεια ωρών για χαλαρούς περιπάτους στα πέριξ. Αφού λοιπόν η πρόταση μου εγκρίθηκε μετ’ επαίνων από την υπόλοιπη παρέα, χρεώθηκα και με την υλοποίησή της.

Πλην της κατασκήνωσης με ίδια μέσα, εκδοχή που αποκλείστηκε από χέρι (γιατί ποιος έχει όρεξη να κουβαλάει κατασκηνωτικό εξοπλισμό από την Ελλάδα για ένα και μόνο βράδυ), ή μόνη δυνατότητα διαμονής στην περιοχή είναι στο καταφύγιο του Landmannalaugar, κατά τα πρότυπα εκείνου όπου διανυκτερεύσαμε στο Hveravellir. Μια χαρά λύση, δεν λέω, πλην όμως για να εξασφαλίσεις διαθεσιμότητα πρέπει να έχεις, όπως αποδείχτηκε, μπάρμπα στην Κορώνη. Αρκεί να πω ότι όταν έστειλα, στις αρχές Μαρτίου, αίτημα κράτησης για μέσα Αυγούστου, αντί επιβεβαίωσης έλαβα ενημερωτικό μέιλ με τις δύο μοναδικές ημερομηνίες ολόκληρου του καλοκαιριού όπου υπήρχαν ακόμη κάποιες ελάχιστες διαθέσιμες θέσεις. Δεν χρειάζεται να πω ότι έκλεισα ασθμαίνοντας και χωρίς δεύτερη σκέψη ο,τι μου προσφερόταν, στις 30 Αυγούστου για την ακρίβεια. έστω κι αν εξ’ αιτίας αυτού υποχρεωθήκαμε εντελώς ανορθολογικά να περάσουμε από το Βικ δυο φορές μέσα σε οκτώ μέρες (όχι ότι μας χάλασε που βολτάραμε δις στις απίστευτες παραλίες του!).

Η προσέγγιση στο Landmannalaugar μπορεί να γίνει από τρεις διαφορετικές πλευρές. Όσοι έρχονται από το Ρέικιαβικ επιλέγουν συνήθως την είσοδο από βορρά μέσω της F208. Πρόκειται για την πιο βατή διαδρομή, που κάτω από ευνοϊκές μετεωρολογικές συνθήκες μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμα και μ’ ένα γερό συμβατικό αυτοκίνητο.

Η είσοδος από δυτικά μέσω της F225 είναι αρκετά δυσκολότερη, και προϋποθέτει αδιαπραγμάτευτα τη χρήση 4Χ4.

Όσο για την τρίτη διαδρομή από τον νότο, μέσω ενός άλλου τμήματος της F208, είναι μακράν η πιο ζόρικη όλων, με διασχίσεις ποταμών, λακκούβες, κοτρώνια και όλα τα σχετικά. Νομίζω ότι είναι μάλλον περιττό να πούμε ποια εναλλακτική επιλέξαμε. Έ, να μην κάνουμε ένα τεστ ντράιβ και στο Liberty;

Τώρα, μεταξύ μας, μετά τα ποτάμια που περάσαμε στο δρόμο για την Askja, τούτα δω για το Landmannalaugar φαντάζουν (και είναι) περίπου άκακα. Ίσα για ξεχαρμάνιασμα και για να κρατιόμαστε σε φόρμα δηλαδή. Ήρεμα, ομαλά, σχετικά αβαθή, ακόμα και το SUV πολύ τους πέφτει.

Στο μεταξύ, τα αλλόκοσμα ισλανδικά τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο

Μέχρι που διασχίζοντας ένα τελευταίο ποτάμι,

φτάνουμε στο καταφύγιο.

Απ’ έξω, η γνωστή καλαίσθητη ισλανδική απλότητα, και μέσα τα αναγκαία: Μια κουζίνα, ντους και τουαλέτες, καθώς και δυο μεγάλες αίθουσες με στρώματα αραδιασμένα δίπλα δίπλα στο πάτωμα, επαρκή για να κοιμίσουν εβδομήντα οκτώ επισκέπτες (τόση είναι η επίσημη χωρητικότητα).

Λίγο πιο πέρα, ο χώρος των κατασκηνωτών φιλοξενεί τουλάχιστον άλλους τόσους.

Το απόγευμα είναι όλο δικό μας για να περπατήσουμε τα μονοπάτια που φεύγουν σε διάφορες κατευθύνσεις από τον καταυλισμό.

Παίρνουμε ένα στην τύχη και αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε. Καλά, όταν λέμε μονοπάτι, δεν κυριολεκτούμε κι όλας! Απλά τρόπος του λέγειν. Στην ουσία πασχίζουμε να προσανατολιστούμε μέσα σ’ ένα κακοτράχαλο κι άλλο τόσο γοητευτικό πεδίο λάβας.

Παντού ένα γύρω καρβουνιασμένη γη, που ενίοτε φοντάρει σε βουνά από ρυολίτη μέσα σ’ ένα όργιο παστέλ αποχρώσεων. Πράσινο, γκρι, σομόν, απαλή ώχρα… Απογείωση!

Ώσπου κάποια στιγμή θα ξεκουμπάρουμε στο ισλανδικό σήμα κατατεθέν: ένα από τα γεωθερμικά πεδία του Landmannalaugar.

Το’ χουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά εδώ:

Τρεις λέξεις που εμφανίζονται συχνά ως συνθετικά τοπωνυμίων σηματοδοτούν την ύπαρξη γεωθερμικής δραστηριότητας σε μια περιοχή: Reyk, δηλαδή ατμίδες, Hver, ήτοι θερμή πηγή, Laugar, χλιαρό ή ζεστό μπάνιο. Εδώ είμαστε λοιπόν! Στο τρίτο συνθετικό.

Όσες φορές και να αντικρίσεις αυτό το θέαμα, δεν χορταίνεται με τίποτε.

Μια γη με ανάσα βαριά, που εκπνέει τα σωθικά της ατμίζοντας.
Μια γη που πάλλεται από ζωή και ξεσπάει μπροστά σου ασταμάτητα ένα αστείρευτο περίσσευμα νεανικής ενέργειας.
Ένας τόπος σε συνεχή εφηβικό αναβρασμό, σαν να λέμε ο ίδιος ο ορισμός της ζωικής ορμής, να τι είναι η Ισλανδία!

Σχήματα και φόρμες. Χρώματα και άλλα χρώματα. Περιφερόμαστε στην τύχη έχοντας χάσει προ πολλού την αίσθηση του χρόνου, του προσανατολισμού και της απόστασης. Τι σημασία έχει εξάλλου όταν μπορείς και ταϊζεις τα μάτια σου με τέτοια αρμονία;

Ύστατο χαίρε

Όσο κι αν προσπαθούμε να τ’ απωθήσουμε, και όσο κι αν κανείς δεν αναφέρει ακόμα τη λέξη «τέλος», ξυπνώντας την επόμενη μέρα όλοι ουσιαστικά γνωρίζουμε ότι οι ώρες μετρούν αμείλικτα και πως η αντίστροφη μέτρηση έχει πλέον ξεκινήσει. Το βράδυ πρέπει να είμαστε στο Ρέικιαβικ, για να πάρουμε την πτήση της επιστροφής στα πάτρια το επόμενο πρωί.

Κανείς ωστόσο δεν έχει το κουράγιο να δώσει το σύνθημα της αναχώρησης, όχι τουλάχιστον πριν εξαντλήσουμε και το τελευταίο διαθέσιμο λεπτό σ’ ο,τι μας έχει περισσότερο συνεπάρει σ’ αυτόν τον ανάδελφο τόπο: την ενδοχώρα του.

Λες και σε σιωπηρή συνεννόηση, κανείς δεν ανακαλεί στην τάξη τον Βαγγέλη όταν εκείνος αγνοώντας επιδεικτικά την στροφή για τον F208, προχωράει λίγο πιο πέρα για να πάρει ένα χωματόδρομο με την ένδειξη F229 που θα μας οδηγήσει βόρεια. Ε, να μην δούμε τι είναι αυτό το Jokulheimer που αναγράφει ο χάρτης ως τέρμα της διαδρομής;

Ένα ακόμη καταφύγιο, στις δυτικές παρυφές του Vatnajokull, αυτό είναι! Χωρίς ψυχή ζώσα, πλην ημών.

Η ισλανδική έρημος δεν είναι Σαχάρα ούτε Ναμίμπ..
Εδώ δεν έχει παιχνίδια φωτοσκιάσεων σε κυματιστούς αμμόλοφους.
Ούτε αποχρώσεις της ώχρας, να φοντάρουν σε εκτυφλωτικά μπλε ουρανούς.

Μόνο άμμο, και λάβα, και στάχτη έχει.
Στην παλέτα του γκρίζου.
Κι ένα φως μουντό, γκρίζο κι αυτό.

Όχι, η έρημος εδώ δεν είναι εικαστικό γεγονός, ούτε εικόνα φτιαγμένη για ιλλουστρασιόν εξώφυλλο.

Αίσθηση είναι, και βίωμα είναι, αμεταβίβαστα όσο κι ο παγωμένος άνεμος που ουρλιάζει γύρω μας.

Και μνήμη είναι η έρημος, ριζωμένη εντός μας
Μαζί με το δικό μας ύστατο «χαίρε»
σ’ αυτό το άδειο τίποτε που είναι συγχρόνως όλα.
Άλφα και Ωμέγα
Νυν και Αεί
Αρχή και Τέλος
Και ξανά Αρχή

 

[STKF]

Στάση 1, Thingvellir

Αυτό που θα πω ενέχει τον κίνδυνο να κατηγορηθώ (αδίκως και μόνο απ’ όσους δεν με γνωρίζουν προσωπικά) για σνομπισμό, ελιτισμό και άλλα συναφή και εξ ίσου απεχθή, ωστόσο δεν μπορώ παρά να είμαι ειλικρινής μαζί σας: δεν εντυπωσιάστηκα. Νομίζω ότι ακόμα κι αν δεν είχαν προηγηθεί όσα θαυμαστά παρέλασαν μπροστά από τα μάτια μας όλο το προηγούμενο διάστημα, και πάλι το Thingvellir δεν είχε καμμιά πιθανότητα να εγγραφεί ως ιδιαίτερα σημαντικό στη μνήμη μου. Με μια λέξη: υπερτιμημένο.

Εντάξει, το ξέρω ότι το μέρος έχει ιδιαίτερη ιστορική και συμβολική αξία για τους Ισλανδούς αφού από δω ξεκίνησαν κατά τον 10ο αιώνα οι υπαίθριες συνεδριάσεις του Althing, του ισλανδικού κοινοβουλίου, γεγονός που δικαίως καθιέρωσε το Thingvellir ως λίκνο του ισλανδικού έθνους και της δημοκρατίας του. Ωστόσο, τα επί τόπου αρχαιολογικά ευρήματα είναι περίπου ασήμαντα και πάντως όχι ικανά να πλουτίσουν με εικόνες την θεωρητική επίγνωση της ιστορικότητας του μέρους.

Εντάξει, γνωρίζω επίσης ότι το πάρκο διατρέχεται από το ρήγμα του Ατλαντικού, ότι δηλαδή κάπου εδώ εφάπτεται η βορειοαμερικάνικη με την ευρασιατική πλάκα σε μια άκρως ασταθή και ταραχώδη σχέση και πως οι κατά καιρούς τσακωμοί τους έχουν αφήσει τις ρωγμές τους σε διάφορα σημεία του πάρκου. Για να τα διακρίνεις όμως όλα αυτά, υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: να γνωρίζεις προκαταβολικά τι είναι αυτό που βλέπεις. Γιατί, κατά λοιπά, αν δεν είσαι γεωλογικά ψυλλιασμένος, το μόνο που αντιλαμβάνεσαι είναι ότι περπατάς πότε κατά μήκος και πότε στο χείλος ενός απολύτως συνηθισμένου κάνυον, ούτε ιδιαίτερα βαθιού (τριάντα μέτρα μάξιμουμ) ούτε ιδιαίτερα στενού, εν ολίγοις όχι ιδιαίτερα θεαματικού, και επιπλέον γεμάτο χαζοχαρούμενους τουρίστες όπως εσύ ο ίδιος. Γιατί αυτό ακριβώς ένοιωσα στο Thingvellir: Τουρίστας. Για πρώτη και τελευταία φορά στην Ισλανδία.

Γιαυτό λοιπόν, ένα φωτογραφικό κλικ για μια γενική λήψη από μακριά, ίσα να έχουμε να θυμόμαστε ότι περάσαμε από δω, και μετά άντε γεια, και πάμε γι άλλα!

Ένα ξεχωριστό like, αν και το θεωρώ λίγο, σε αυτό το κομμάτι.
Επιτέλους κάποιος, εν προκειμένω κάποια, επεξηγεί και τεκμηριώνει με τον πλέον εύσχημο τρόπο γιατί ένα αξιοθέατο δεν είναι αξιοθέατο η τουλάχιστον δεν είναι για όλους. Εύγε!

 

[isabelle]

@STKF σ' ευχαριστώ για την υποστήριξη στην εικονοκλασία

 

[Arkoudou]

Πολλά πολλά like και από εμένα. Η Ισλανδία αποτελεί για εμένα τον πιο ιδιαίτερο τόπο που έχω επισκεφθεί. Δυστυχώς δεν κατάφερα την πρώτη φορά να επισκεφθώ την ενδοχώρα, οπότε η ιστορία και οι φωτογραφίες σου μου δίνουν την κινητήριο δύναμη για να αποφασίσω έαν δεύτερο και τρίτο ταξίδι μην σου πω. Συγχαρητήρια και πάλι!

 

[isabelle]

Πολλά πολλά like και από εμένα. Η Ισλανδία αποτελεί για εμένα τον πιο ιδιαίτερο τόπο που έχω επισκεφθεί. Δυστυχώς δεν κατάφερα την πρώτη φορά να επισκεφθώ την ενδοχώρα, οπότε η ιστορία και οι φωτογραφίες σου μου δίνουν την κινητήριο δύναμη για να αποφασίσω έαν δεύτερο και τρίτο ταξίδι μην σου πω. Συγχαρητήρια και πάλι!

Και βέβαια να τ' αποφασίσεις! Σκέψου ότι πήγαμε κοντά ένα μήνα και γυρίσαμε το νησί σχεδόν όλο, και όμως ακόμα νοιώθω ότι "χρωστάω". Ειδικά η λιγότερο ταξιδεμένη Ισλανδία, τα απομονωμένα Δυτικά Φιορδ και το άγριο ορυκτό σύμπαν της παγωμένης ενδοχώρας δεν χορταίνονται με τίποτε. (Εντάξει, παραδέχομαι ότι δεν χαρακτηρίζομαι από main stream προτιμήσεις και πως έχω επίσης μια ιδιαίτερη προσκόλληση με την έρημο και τον άδειο χώρο )

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Athina!!!]

Δεν έχω λόγια..... Διαβάζω ώρες και δεν χορταινω την αφήγηση και τις φωτογραφίες. Θα ξαναδιαβάσω σίγουρα την ταξιδιωτική αυτή ιστορία για να ταξιδέψω στο απόκοσμο, το σουρεαλιστικό και συνάμα αρμονικό σκηνικό του τόπου αυτού. Μεγαλειώδη φυσικά φαινόμενα συγκεντρωμένα σε ένα νησί που η φράση "Μητέρα Φύση" βγαίνει αβίαστα και μπορεί να αποτελέσει βίωμα ακόμη και από την φωτοαφηγηση ενός τέτοιου ταξιδιού. Η Ισλανδία έχει γίνει ταξιδιωτικος μου στόχος και θα βάλω τα δυνατά μου να τον πραγματοποιήσω στο μέλλον. Μπράβο για την οργάνωση ενός τέτοιου ταξιδιού, εκπληκτικές φωτογραφιες, κατατοπιστική αφήγηση, πολυ καλή γραφή! Εύγε!!!!

 

[isabelle]

Δεν έχω λόγια..... Διαβάζω ώρες και δεν χορταινω την αφήγηση και τις φωτογραφίες. Θα ξαναδιαβάσω σίγουρα την ταξιδιωτική αυτή ιστορία για να ταξιδέψω στο απόκοσμο, το σουρεαλιστικό και συνάμα αρμονικό σκηνικό του τόπου αυτού. Μεγαλειώδη φυσικά φαινόμενα συγκεντρωμένα σε ένα νησί που η φράση "Μητέρα Φύση" βγαίνει αβίαστα και μπορεί να αποτελέσει βίωμα ακόμη και από την φωτοαφηγηση ενός τέτοιου ταξιδιού. Η Ισλανδία έχει γίνει ταξιδιωτικος μου στόχος και θα βάλω τα δυνατά μου να τον πραγματοποιήσω στο μέλλον. Μπράβο για την οργάνωση ενός τέτοιου ταξιδιού, εκπληκτικές φωτογραφιες, κατατοπιστική αφήγηση, πολυ καλή γραφή! Εύγε!!!!

Να'σαι καλά για τα ενθαρρυντικά λόγια. Και είθε η αφηγηση να συμβάλει έστω και στο τόσο δα ως μια ακόμη μικρή ώθηση για να ταξιδέψεις εκεί!

 

[FILBO]

Landmannalaugar των χρωμάτων

Και να λοιπόν που έφτασε η στιγμή, πάνω στο νήμα, να γνωρίσουμε τον πλέον δημοφιλή προορισμό της ισλανδικής ενδοχώρας. Ενδοχώρα και δημοφιλής; Ε ναι! Δυστυχώς. Τόσο μάλιστα δημοφιλής, που υποχρεωθήκαμε να αναπροσαρμόσουμε επί τούτου το δρομολόγιό μας. Εξηγούμαι:

Να πας, να δεις, και να επιστρέψεις από το Landmannalaugar την ίδια μέρα, δεν λέει. Πολλοί το κάνουν, το ξέρω, όχι όμως εμείς. Το «σωστό» μάλιστα είναι ν’ αφιερώσεις τέσσερις μέρες τουλάχιστον για να περπατήσεις τη διαδρομή Thormsmork-Landamannalaugar προκειμένου ν’ αποκτήσεις μια πραγματικά ολοκληρωμένη εικόνα της γεωλογικής πανδαισίας της περιοχής. Επειδή όμως ούτε τόσο χρόνο διαθέταμε, ούτε, κυρίως, τα κότσια για κάτι τέτοιο, πρόκρινα εξ αρχής μια ενδιάμεση λύση προσαρμοσμένη στα μέτρα μας: να διανυκτερεύσουμε επί τόπου ένα βράδυ εξασφαλίζοντας έτσι επάρκεια ωρών για χαλαρούς περιπάτους στα πέριξ. Αφού λοιπόν η πρόταση μου εγκρίθηκε μετ’ επαίνων από την υπόλοιπη παρέα, χρεώθηκα και με την υλοποίησή της.

Πλην της κατασκήνωσης με ίδια μέσα, εκδοχή που αποκλείστηκε από χέρι (γιατί ποιος έχει όρεξη να κουβαλάει κατασκηνωτικό εξοπλισμό από την Ελλάδα για ένα και μόνο βράδυ), ή μόνη δυνατότητα διαμονής στην περιοχή είναι στο καταφύγιο του Landmannalaugar, κατά τα πρότυπα εκείνου όπου διανυκτερεύσαμε στο Hveravellir. Μια χαρά λύση, δεν λέω, πλην όμως για να εξασφαλίσεις διαθεσιμότητα πρέπει να έχεις, όπως αποδείχτηκε, μπάρμπα στην Κορώνη. Αρκεί να πω ότι όταν έστειλα, στις αρχές Μαρτίου, αίτημα κράτησης για μέσα Αυγούστου, αντί επιβεβαίωσης έλαβα ενημερωτικό μέιλ με τις δύο μοναδικές ημερομηνίες ολόκληρου του καλοκαιριού όπου υπήρχαν ακόμη κάποιες ελάχιστες διαθέσιμες θέσεις. Δεν χρειάζεται να πω ότι έκλεισα ασθμαίνοντας και χωρίς δεύτερη σκέψη ο,τι μου προσφερόταν, στις 30 Αυγούστου για την ακρίβεια. έστω κι αν εξ’ αιτίας αυτού υποχρεωθήκαμε εντελώς ανορθολογικά να περάσουμε από το Βικ δυο φορές μέσα σε οκτώ μέρες (όχι ότι μας χάλασε που βολτάραμε δις στις απίστευτες παραλίες του!).

Η προσέγγιση στο Landmannalaugar μπορεί να γίνει από τρεις διαφορετικές πλευρές. Όσοι έρχονται από το Ρέικιαβικ επιλέγουν συνήθως την είσοδο από βορρά μέσω της F208. Πρόκειται για την πιο βατή διαδρομή, που κάτω από ευνοϊκές μετεωρολογικές συνθήκες μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμα και μ’ ένα γερό συμβατικό αυτοκίνητο.

Η είσοδος από δυτικά μέσω της F225 είναι αρκετά δυσκολότερη, και προϋποθέτει αδιαπραγμάτευτα τη χρήση 4Χ4.

Όσο για την τρίτη διαδρομή από τον νότο, μέσω ενός άλλου τμήματος της F208, είναι μακράν η πιο ζόρικη όλων, με διασχίσεις ποταμών, λακκούβες, κοτρώνια και όλα τα σχετικά. Νομίζω ότι είναι μάλλον περιττό να πούμε ποια εναλλακτική επιλέξαμε. Έ, να μην κάνουμε ένα τεστ ντράιβ και στο Liberty;

View attachment 169178

Τώρα, μεταξύ μας, μετά τα ποτάμια που περάσαμε στο δρόμο για την Askja, τούτα δω για το Landmannalaugar φαντάζουν (και είναι) περίπου άκακα. Ίσα για ξεχαρμάνιασμα και για να κρατιόμαστε σε φόρμα δηλαδή. Ήρεμα, ομαλά, σχετικά αβαθή, ακόμα και το SUV πολύ τους πέφτει.

View attachment 169180

View attachment 169183

Στο μεταξύ, τα αλλόκοσμα ισλανδικά τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο

View attachment 169181

View attachment 169185

View attachment 169187

View attachment 169189

View attachment 169190

View attachment 169191

Μέχρι που διασχίζοντας ένα τελευταίο ποτάμι,

View attachment 169192

φτάνουμε στο καταφύγιο.

View attachment 169227

Απ’ έξω, η γνωστή καλαίσθητη ισλανδική απλότητα, και μέσα τα αναγκαία: Μια κουζίνα, ντους και τουαλέτες, καθώς και δυο μεγάλες αίθουσες με στρώματα αραδιασμένα δίπλα δίπλα στο πάτωμα, επαρκή για να κοιμίσουν εβδομήντα οκτώ επισκέπτες (τόση είναι η επίσημη χωρητικότητα).

View attachment 169193

View attachment 169218

Λίγο πιο πέρα, ο χώρος των κατασκηνωτών φιλοξενεί τουλάχιστον άλλους τόσους.

View attachment 169224

View attachment 169225

View attachment 169226

Το απόγευμα είναι όλο δικό μας για να περπατήσουμε τα μονοπάτια που φεύγουν σε διάφορες κατευθύνσεις από τον καταυλισμό.

View attachment 169194

View attachment 169195

View attachment 169197

View attachment 169199

Παίρνουμε ένα στην τύχη και αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε. Καλά, όταν λέμε μονοπάτι, δεν κυριολεκτούμε κι όλας! Απλά τρόπος του λέγειν. Στην ουσία πασχίζουμε να προσανατολιστούμε μέσα σ’ ένα κακοτράχαλο κι άλλο τόσο γοητευτικό πεδίο λάβας.

View attachment 169201

View attachment 169202

Παντού ένα γύρω καρβουνιασμένη γη, που ενίοτε φοντάρει σε βουνά από ρυολίτη μέσα σ’ ένα όργιο παστέλ αποχρώσεων. Πράσινο, γκρι, σομόν, απαλή ώχρα… Απογείωση!

Ώσπου κάποια στιγμή θα ξεκουμπάρουμε στο ισλανδικό σήμα κατατεθέν: ένα από τα γεωθερμικά πεδία του Landmannalaugar.

View attachment 169203

Το’ χουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά εδώ:

Τρεις λέξεις που εμφανίζονται συχνά ως συνθετικά τοπωνυμίων σηματοδοτούν την ύπαρξη γεωθερμικής δραστηριότητας σε μια περιοχή: Reyk, δηλαδή ατμίδες, Hver, ήτοι θερμή πηγή, Laugar, χλιαρό ή ζεστό μπάνιο. Εδώ είμαστε λοιπόν! Στο τρίτο συνθετικό.

View attachment 169204

Όσες φορές και να αντικρίσεις αυτό το θέαμα, δεν χορταίνεται με τίποτε.

Μια γη με ανάσα βαριά, που εκπνέει τα σωθικά της ατμίζοντας.
Μια γη που πάλλεται από ζωή και ξεσπάει μπροστά σου ασταμάτητα ένα αστείρευτο περίσσευμα νεανικής ενέργειας.
Ένας τόπος σε συνεχή εφηβικό αναβρασμό, σαν να λέμε ο ίδιος ο ορισμός της ζωικής ορμής, να τι είναι η Ισλανδία!

View attachment 169205

Σχήματα και φόρμες. Χρώματα και άλλα χρώματα. Περιφερόμαστε στην τύχη έχοντας χάσει προ πολλού την αίσθηση του χρόνου, του προσανατολισμού και της απόστασης. Τι σημασία έχει εξάλλου όταν μπορείς και ταϊζεις τα μάτια σου με τέτοια αρμονία;

View attachment 169206

View attachment 169207

View attachment 169208

View attachment 169209

View attachment 169211

View attachment 169213

View attachment 169214

View attachment 169215

View attachment 169216

View attachment 169217
View attachment 169220
View attachment 169221

View attachment 169222

View attachment 169223

Ύστατο χαίρε

Όσο κι αν προσπαθούμε να τ’ απωθήσουμε, και όσο κι αν κανείς δεν αναφέρει ακόμα τη λέξη «τέλος», ξυπνώντας την επόμενη μέρα όλοι ουσιαστικά γνωρίζουμε ότι οι ώρες μετρούν αμείλικτα και πως η αντίστροφη μέτρηση έχει πλέον ξεκινήσει. Το βράδυ πρέπει να είμαστε στο Ρέικιαβικ, για να πάρουμε την πτήση της επιστροφής στα πάτρια το επόμενο πρωί.

Κανείς ωστόσο δεν έχει το κουράγιο να δώσει το σύνθημα της αναχώρησης, όχι τουλάχιστον πριν εξαντλήσουμε και το τελευταίο διαθέσιμο λεπτό σ’ ο,τι μας έχει περισσότερο συνεπάρει σ’ αυτόν τον ανάδελφο τόπο: την ενδοχώρα του.

Λες και σε σιωπηρή συνεννόηση, κανείς δεν ανακαλεί στην τάξη τον Βαγγέλη όταν εκείνος αγνοώντας επιδεικτικά την στροφή για τον F208, προχωράει λίγο πιο πέρα για να πάρει ένα χωματόδρομο με την ένδειξη F229 που θα μας οδηγήσει βόρεια. Ε, να μην δούμε τι είναι αυτό το Jokulheimer που αναγράφει ο χάρτης ως τέρμα της διαδρομής;

View attachment 169228

View attachment 169230

View attachment 169233

Ένα ακόμη καταφύγιο, στις δυτικές παρυφές του Vatnajokull, αυτό είναι! Χωρίς ψυχή ζώσα, πλην ημών.

View attachment 169229

Η ισλανδική έρημος δεν είναι Σαχάρα ούτε Ναμίμπ..
Εδώ δεν έχει παιχνίδια φωτοσκιάσεων σε κυματιστούς αμμόλοφους.
Ούτε αποχρώσεις της ώχρας, να φοντάρουν σε εκτυφλωτικά μπλε ουρανούς.

View attachment 169232

Μόνο άμμο, και λάβα, και στάχτη έχει.
Στην παλέτα του γκρίζου.
Κι ένα φως μουντό, γκρίζο κι αυτό.

View attachment 169234

Όχι, η έρημος εδώ δεν είναι εικαστικό γεγονός, ούτε εικόνα φτιαγμένη για ιλλουστρασιόν εξώφυλλο.

Αίσθηση είναι, και βίωμα είναι, αμεταβίβαστα όσο κι ο παγωμένος άνεμος που ουρλιάζει γύρω μας.

View attachment 169231

Και μνήμη είναι η έρημος, ριζωμένη εντός μας
Μαζί με το δικό μας ύστατο «χαίρε»
σ’ αυτό το άδειο τίποτε που είναι συγχρόνως όλα.
Άλφα και Ωμέγα
Νυν και Αεί
Αρχή και Τέλος
Και ξανά Αρχή

Εξαιρετικές περιγραφές τοπίων και απόδοση συναισθημάτων. Απίστευτες φωτογραφίες. Ενώ πριν ταξιδέψω είχα διαβάσει την ιστορία σου και είχα ενθουσιαστεί, τώρα μετά το ταξίδι μου, ακόμα κι αν δεν επισκέφθηκα τη μαγευτική ενδοχώρα (δεν υπήρχε ούτε χρόνος ούτε κότσια), έχω συγκλονιστεί. Κλείνω τα μάτια και ζω κι εγώ μαζί σου στη χώρα αυτή τη μοναδική, την απόκοσμη,την πλανεύτρα.. Κάτι μέσα μου μου λέει ότι δε μπορεί,θα υπάρξει και δεύτερη φορά...για να συμπληρωθεί το παζλ με όλα εκείνα τα κομματάκια που λείπουν.Σ' ευχαριστώ...