hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
ανάσα δροσιάς στο καύσωνα! Ευτυχώς που έχω κι εσένα να τα βλέπω γιατί με το yaris που είχαμε ούτε κατά διάνοια- Thread starter isabelle
- Ημερομηνία δημιουργίας
ανάσα δροσιάς στο καύσωνα! Ευτυχώς που έχω κι εσένα να τα βλέπω γιατί με το yaris που είχαμε ούτε κατά διάνοια
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.184
Δεν ανησυχώ. Αργά ή γρήγορα σε βλέπω να επιστρέφεις. Σιγά μην αφήσεις να σου ξεφύγουν εσένα τόσες of the beaten track διαδρομές. 
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.184
Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
Μήπως είστε φαν του Τζέιμς Μποντ; Αν ναι, τότε έχετε ήδη επισκεφτεί κινηματογραφικά το Jokulsarlon εν αγνοία σας, και μάλιστα όχι μόνο μια, αλλά δυο φορές.
Την πρώτη στην «Επιχείρηση κινούμενος στόχος»
και τη δεύτερη στο «Πέθανε μια άλλη μέρα»
Μα καλά θα πείτε, δις γυρίσματα στον ίδιο τόπο όταν στην αγκαλιά του σούπερ αρσενικού δεν φτούρισαν τόσες και τόσες γκλαμουράτες γκομενάρες πάνω από μια ταινία; Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Οι φιλμικοί δημιουργοί του γνωστού πράκτορα δεν είναι ωστόσο οι μόνοι χολιγουντιανοί παραμυθάδες που σαγηνεύτηκαν από τη ψυχρή γοητεία του Jokulsarlon. Το μέρος έχει παίξει ως σκηνικό και στο LaraKroft:TombRaider, ενώ ακόμα κι ο Μπάτμαν ζήλεψε και ήρθε εδώ στα πέριξ για μια βόλτα στο Vatnajokull.
Οκ, νομίζω ότι το καταλάβαμε όλοι: Το μέρος είναι φυσική υπερπαραγωγή (πάγου) από μόνο του! Για του λόγου το αληθές, ιδού:
Κάπου όμως εδώ τελειώνουν τα καλά νέα. Και αυτό γιατί η απαρχή δημιουργίας της λίμνης του Jokulsarlon μας πάει πίσω μόλις… για σταθείτε … εξήντα χρόνια! Η λίμνη δυστυχώς δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της σταδιακής υπερθέρμανσης του πλανήτη…
Παλιότερα, η γλώσσα του παγετώνα Breiðamerkurjökull (ουσιαστικά «υπό-παγετώνας» του Vatnajokull) κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή και απείχε λιγότερο από 250 μέτρα από τον Ατλαντικό. Όσο για τον κυρίως Vatnajokull εκτείνονταν τότε μέχρι την ακτή, όπου και ξερνούσε επί αιώνες τα παγόβουνά του απ’ ευθείας στον ωκεανό.
Όταν ξεκίνησε η απόσυρση του παγετώνα γεννώντας τη λίμνη στο διάβα του προς τα ενδότερα, το φαινόμενο αρχικά είχε αργή εξέλιξη. Πλην όμως τώρα πια πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι βαίνει επιταχυνόμενο. Ο παγετώνας έχει πλέον αποτραβηχτεί πολλά χιλιόμετρα από την ακτή, ενώ η επιφάνεια της λίμνης έχει τετραπλασιαστεί από την δεκαετία του ’70 και καλύπτει σήμερα δεκαοκτώ τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από κάτω της δε, χάσκει βάθος διακοσίων μέτρων, όσο και το άλλοτε πάχος του πάγου σ’ εκείνο το σημείο.
Στο μέλλον εικάζεται μάλιστα ότι το Jokulsalon θα απλωθεί προς τη θάλασσα μέχρι να μετατραπεί σε φιορδ καταπίνοντας το ποτάμι που σήμερα εκβάλει από τη λίμνη και λειτουργεί ως φυσικός σωλήνας απορροής των πλεονασματικών παγόβουνων παρασύροντάς τα αναπόδραστα προς την ακτή.
Για την ώρα πάντως το αποτέλεσμα είναι μια φαντασμαγορική έκθεση φυσικών γλυπτών στην παραλία με φόντο τον Ατλαντικό.
Και όχι μόνο γλυπτών, αλλά και απόκοσμης θαλασσογραφίας
Χορτάτοι (έτσι νομίζαμε) από παγογλυπτική, βάζουμε επιτέλους πλώρη προς το μεσημέρι με δυτική κατεύθυνση από την Ring Road, με επόμενο στόχο το Skaftafell.
Δεν έχουμε ωστόσο διανύσει καλά καλά ούτε πέντε χιλιόμετρα, και να’σου η στροφή για τη λίμνη του Breidarlon. Έλα μωρέ, λίγα λεπτά απέχει από τον κεντρικό δρόμο, να μην τη δούμε κι αυτή;
Λιγότερη γνωστή από την αντίστοιχη του Jokulsarlon, και γι αυτό ελάχιστα τουριστική, ναι μεν δεν προσφέρει το πληθωρικό υπερθέαμα της γείτονος, σε αποζημιώνει όμως σε γαλήνη και σιωπή.
Μοναδικοί επισκέπτες οι αφεντιές μας κι ένα μοναχικό ζευγάρι περιπατητών, ίσα για να τονιστεί καλύτερα η παγωμένη μοναξιά του τοπίου.
Όχι, πείτε μου, άδικο είχαμε που κάναμε την παράκαμψη;
Και να’ταν η μόνη … Όλη η συνέχεια της διαδρομής μέχρι το Skaftafell σφραγίστηκε από τον άπελπι μαρτυρικό αγώνα, ο καθείς ενάντια στον πλεονέκτη εαυτό του, για να βρούμε τη δύναμη να ΜΗΝ σταματάμε κάθε τρεις και λίγο είτε για φωτογράφιση είτε για την απλή απόλαυση του τοπίου.
Πάγο ανάκατος με λάσπη και ηφαιστειακή τέφρα.
Και εννοείται ότι χάσαμε παταγωδώς τη μάχη με τον εαυτό μας (κανα τεσσάρι ώρες για πενήντα χιλιόμετρα απόσταση), με αποτέλεσμα, όταν κάααααααποτε φτάσαμε στο Skaftafell, να μην διαθέτουμε επάρκεια χρόνου παρά για ένα δίωρο περίπατο μέχρι τον καταρράκτη Svartifoss. Πόσα να χωρέσεις πια μέσα σ’ ένα 24ωρο;
Περπατώντας στο Skaftafell
O Svartifoss. Σαν εκκλησιαστικό όργανο
Πίσω από τον καταρράκτη
Ευτυχώς το χοστελάκι μας στο Hvoll όπου είχαμε κάνει και τη σχετική κράτηση για διανυκτέρευση απείχε μόλις 45 χιλιόμετρα, αν και αυτό δεν λέει βέβαια και πολλά άμα σκεφτείς πόσες ώρες κάναμε για τα προηγούμενα 50…
Ωστόσο, παρά την ιδιαιτερότητά του, το τελευταίο τμήμα της διαδρομής ήταν, ας πούμε, λιγότερο «φωτογραφικό», γεγονός που, μαζί με την κούραση, περιόρισε τον αριθμό των στάσεων. Ο δρόμος διασχίζει το ζοφερό Skeidararsandur, το μεγαλύτερο παγκοσμίως sandar, όπου η λέξη ορίζει τα πεδία μαύρης άμμου παγετωνικής προέλευσης, αποτέλεσμα δηλαδή της κύλισης των παγετώνων που κονιορτοποιούν το έδαφος στο διάβα τους και των ποταμών που εκρέουν κουβαλώντας το αλεσμένο μείγμα και στρώνοντας κατάμαυρες πεδιάδες στα χαμηλά.
Έτσι προέκυψε και το Skeidararsandur, που καλύπτει ούτε λίγο ούτε πολύ μια έκταση χιλίων τετραγωνικών χιλιομέτρων και συνεχίζει να απλώνεται. Σημειωτέον δε ότι, λόγω της φύσης του εδάφους και των συνεπακόλουθων τεχνικών εμποδίων, οι Ισλανδοί κατάφεραν να ολοκληρώσουν το τμήμα του δρόμου που διασχίζει το sandar μόλις το 1974. Μέχρι τότε η οδική επικοινωνία μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ισλανδίας γινόταν αποκλειστικά μέσω του Akureyri στο βορρά!
Ισλανδικός ιμπρεσιονισμός
Η μέρα κλείνει με μια χαλαρή βόλτα στα πέριξ του Hvoll
Και μετά γραμμή για μαγείρεμα, δείπνο και ύπνο. Η διαδρομή της επόμενης μέρας για τον «τόπο της μεγάλης έκρηξης», το Laki, δεν είναι παίξε γέλασε και μας χρειάζεται ακμαίους.
Μήπως είστε φαν του Τζέιμς Μποντ; Αν ναι, τότε έχετε ήδη επισκεφτεί κινηματογραφικά το Jokulsarlon εν αγνοία σας, και μάλιστα όχι μόνο μια, αλλά δυο φορές.
Την πρώτη στην «Επιχείρηση κινούμενος στόχος»
και τη δεύτερη στο «Πέθανε μια άλλη μέρα»
Μα καλά θα πείτε, δις γυρίσματα στον ίδιο τόπο όταν στην αγκαλιά του σούπερ αρσενικού δεν φτούρισαν τόσες και τόσες γκλαμουράτες γκομενάρες πάνω από μια ταινία; Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Οι φιλμικοί δημιουργοί του γνωστού πράκτορα δεν είναι ωστόσο οι μόνοι χολιγουντιανοί παραμυθάδες που σαγηνεύτηκαν από τη ψυχρή γοητεία του Jokulsarlon. Το μέρος έχει παίξει ως σκηνικό και στο LaraKroft:TombRaider, ενώ ακόμα κι ο Μπάτμαν ζήλεψε και ήρθε εδώ στα πέριξ για μια βόλτα στο Vatnajokull.
Οκ, νομίζω ότι το καταλάβαμε όλοι: Το μέρος είναι φυσική υπερπαραγωγή (πάγου) από μόνο του! Για του λόγου το αληθές, ιδού:
Κάπου όμως εδώ τελειώνουν τα καλά νέα. Και αυτό γιατί η απαρχή δημιουργίας της λίμνης του Jokulsarlon μας πάει πίσω μόλις… για σταθείτε … εξήντα χρόνια! Η λίμνη δυστυχώς δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της σταδιακής υπερθέρμανσης του πλανήτη…
Παλιότερα, η γλώσσα του παγετώνα Breiðamerkurjökull (ουσιαστικά «υπό-παγετώνας» του Vatnajokull) κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή και απείχε λιγότερο από 250 μέτρα από τον Ατλαντικό. Όσο για τον κυρίως Vatnajokull εκτείνονταν τότε μέχρι την ακτή, όπου και ξερνούσε επί αιώνες τα παγόβουνά του απ’ ευθείας στον ωκεανό.
Όταν ξεκίνησε η απόσυρση του παγετώνα γεννώντας τη λίμνη στο διάβα του προς τα ενδότερα, το φαινόμενο αρχικά είχε αργή εξέλιξη. Πλην όμως τώρα πια πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι βαίνει επιταχυνόμενο. Ο παγετώνας έχει πλέον αποτραβηχτεί πολλά χιλιόμετρα από την ακτή, ενώ η επιφάνεια της λίμνης έχει τετραπλασιαστεί από την δεκαετία του ’70 και καλύπτει σήμερα δεκαοκτώ τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από κάτω της δε, χάσκει βάθος διακοσίων μέτρων, όσο και το άλλοτε πάχος του πάγου σ’ εκείνο το σημείο.
Στο μέλλον εικάζεται μάλιστα ότι το Jokulsalon θα απλωθεί προς τη θάλασσα μέχρι να μετατραπεί σε φιορδ καταπίνοντας το ποτάμι που σήμερα εκβάλει από τη λίμνη και λειτουργεί ως φυσικός σωλήνας απορροής των πλεονασματικών παγόβουνων παρασύροντάς τα αναπόδραστα προς την ακτή.
Για την ώρα πάντως το αποτέλεσμα είναι μια φαντασμαγορική έκθεση φυσικών γλυπτών στην παραλία με φόντο τον Ατλαντικό.
Και όχι μόνο γλυπτών, αλλά και απόκοσμης θαλασσογραφίας
Χορτάτοι (έτσι νομίζαμε) από παγογλυπτική, βάζουμε επιτέλους πλώρη προς το μεσημέρι με δυτική κατεύθυνση από την Ring Road, με επόμενο στόχο το Skaftafell.
Δεν έχουμε ωστόσο διανύσει καλά καλά ούτε πέντε χιλιόμετρα, και να’σου η στροφή για τη λίμνη του Breidarlon. Έλα μωρέ, λίγα λεπτά απέχει από τον κεντρικό δρόμο, να μην τη δούμε κι αυτή;
Λιγότερη γνωστή από την αντίστοιχη του Jokulsarlon, και γι αυτό ελάχιστα τουριστική, ναι μεν δεν προσφέρει το πληθωρικό υπερθέαμα της γείτονος, σε αποζημιώνει όμως σε γαλήνη και σιωπή.
Μοναδικοί επισκέπτες οι αφεντιές μας κι ένα μοναχικό ζευγάρι περιπατητών, ίσα για να τονιστεί καλύτερα η παγωμένη μοναξιά του τοπίου.
Όχι, πείτε μου, άδικο είχαμε που κάναμε την παράκαμψη;
Και να’ταν η μόνη … Όλη η συνέχεια της διαδρομής μέχρι το Skaftafell σφραγίστηκε από τον άπελπι μαρτυρικό αγώνα, ο καθείς ενάντια στον πλεονέκτη εαυτό του, για να βρούμε τη δύναμη να ΜΗΝ σταματάμε κάθε τρεις και λίγο είτε για φωτογράφιση είτε για την απλή απόλαυση του τοπίου.
Πάγο ανάκατος με λάσπη και ηφαιστειακή τέφρα.
Και εννοείται ότι χάσαμε παταγωδώς τη μάχη με τον εαυτό μας (κανα τεσσάρι ώρες για πενήντα χιλιόμετρα απόσταση), με αποτέλεσμα, όταν κάααααααποτε φτάσαμε στο Skaftafell, να μην διαθέτουμε επάρκεια χρόνου παρά για ένα δίωρο περίπατο μέχρι τον καταρράκτη Svartifoss. Πόσα να χωρέσεις πια μέσα σ’ ένα 24ωρο;
Περπατώντας στο Skaftafell
O Svartifoss. Σαν εκκλησιαστικό όργανο
Πίσω από τον καταρράκτη
Ευτυχώς το χοστελάκι μας στο Hvoll όπου είχαμε κάνει και τη σχετική κράτηση για διανυκτέρευση απείχε μόλις 45 χιλιόμετρα, αν και αυτό δεν λέει βέβαια και πολλά άμα σκεφτείς πόσες ώρες κάναμε για τα προηγούμενα 50…
Ωστόσο, παρά την ιδιαιτερότητά του, το τελευταίο τμήμα της διαδρομής ήταν, ας πούμε, λιγότερο «φωτογραφικό», γεγονός που, μαζί με την κούραση, περιόρισε τον αριθμό των στάσεων. Ο δρόμος διασχίζει το ζοφερό Skeidararsandur, το μεγαλύτερο παγκοσμίως sandar, όπου η λέξη ορίζει τα πεδία μαύρης άμμου παγετωνικής προέλευσης, αποτέλεσμα δηλαδή της κύλισης των παγετώνων που κονιορτοποιούν το έδαφος στο διάβα τους και των ποταμών που εκρέουν κουβαλώντας το αλεσμένο μείγμα και στρώνοντας κατάμαυρες πεδιάδες στα χαμηλά.
Έτσι προέκυψε και το Skeidararsandur, που καλύπτει ούτε λίγο ούτε πολύ μια έκταση χιλίων τετραγωνικών χιλιομέτρων και συνεχίζει να απλώνεται. Σημειωτέον δε ότι, λόγω της φύσης του εδάφους και των συνεπακόλουθων τεχνικών εμποδίων, οι Ισλανδοί κατάφεραν να ολοκληρώσουν το τμήμα του δρόμου που διασχίζει το sandar μόλις το 1974. Μέχρι τότε η οδική επικοινωνία μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ισλανδίας γινόταν αποκλειστικά μέσω του Akureyri στο βορρά!
Ισλανδικός ιμπρεσιονισμός
Η μέρα κλείνει με μια χαλαρή βόλτα στα πέριξ του Hvoll
Και μετά γραμμή για μαγείρεμα, δείπνο και ύπνο. Η διαδρομή της επόμενης μέρας για τον «τόπο της μεγάλης έκρηξης», το Laki, δεν είναι παίξε γέλασε και μας χρειάζεται ακμαίους.
Attachments
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Τι like και ξεlike, Love & Respect απλά! Mαγεία, σκέτη διαφήμιση...
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.184
Χρωστάω μια σημαντικότατη διευκρίνηση που δεν θυμαμαι αν έκανα ως όφειλα από την αρχή κι όλας της ιστορίας:
Όλες οι φωτό της Ισλανδίας είναι ευγενική χορηγία του συντρόφου Ζυρ (κατά κόσμο Κώστα Ζυρίνη). Είναι οι πρώτες ψηφιακές που τραβήχτηκαν σε ταξίδι (μέχρι τότε επέμενε σθεναρά στις διαφάνειες), πολύ πριν ξετσουμίσω κι εγώ αυτοτελώς με τη δικη μου Canon.
Nat ni
Member
- Μηνύματα
- 101
- Likes
- 140
Τι να πω Isabelle....Μαγεία , όπως λέει και ο hydronetta!
Σ´ευχαριστώ.
Σ´ευχαριστώ.
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.184
Nat ni εγώ σ' ευχαριστώ! Αν δεν ήταν η δική σου παρακίνηση η ιστορία αυτή πιθανότατα να έμενε ημιτελής για ποιος ξέρει πόσο καιρό ακόμα.
Και βεβαίως ευχαριστώ όλους τους συνοδοιπόρους αυτού του ισλανδικού ταξιδιού για τα ενθαρρυντικά σχόλια.
Με την ευκαιρία διευκρινίζω ότι θα ακολουθήσει σιωπή 2-3 βδομάδων καθώς αύριο πάω να σμίξω με το Αιγαίο και δεν συνηθίζω να κουβαλάω μαζί μου σμαρτφον, ταμπλέτες και λοιπά όργανα του διαβόλου. Όταν όμως επιστρέψω, η ιστορία αυτή θα κλείσει οπωσδήποτε. Εκτός των άλλων, είναι πλέον και δική μου ψυχολογική ανάγκη.
LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.601
- Likes
- 8.128
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
καλα να περασεις στα γαλανα νερα ..
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.184
Laki, ή αλλιώς η έκρηξη που (ίσως) άλλαξε το πρόσωπο της Ευρώπης.
Μα τι τέλος πάντων συνέβη στο Λακί;
Με δυο κουβέντες: η πιο θανατηφόρα ηφαιστειακή έκρηξη των ιστορικών χρόνων. Υπολογίζεται ότι οδηγήθηκαν στο θάνατο περί τα 6.000.000 άνθρωποι (ναι, καλά διαβάσατε, έξι εκατομμύρια, το βάζω και ολογράφως) από τις άμεσες ή έμμεσες συνέπειές της.
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_volcanic_eruptions_by_death_toll
Για την ακρίβεια της ιστορίας, ας αναφέρουμε εδώ ότι σωστή ονομασία της τοποθεσίας του μεγάλου μπαμ είναι Lakagígar (που σημαίνει «οι κρατήρες του Λακί) καθώς το ίδιο το όρος Λακί δεν ανατινάχτηκε. Το δε Lakagígar ανήκει σ’ ένα ευρύτερο ηφαιστειακό σύστημα με επίκεντρο το ηφαίστειο Grímsvötn. Ναι, ναι, σωστά το θυμηθήκατε, πρόκειται για τον ίδιο Grímsvötn με τον ανήσυχο ύπνο κάτω από το παγωμένο πάπλωμα του Vatnajokull.
Στις 8 Ιουνίου 1783 που λέτε, ένα γιγάντιο ρήγμα μήκους 25 χιλιομέτρων, αποτελούμενο από 130 κρατήρες, ανατινάχτηκε στα εξ ων συνετέθη, ξερνώντας συνολικά επί οκτώ μήνες ένα κυβικό χιλιόμετρο τέφρας και δεκαπέντε κυβικά χιλιόμετρα λάβας σε πίδακες ύψους 800 έως 1400 μέτρων.
Το δε τοξικό νέφος που σχηματίστηκε από τη σύμπραξη οκτώ εκατομμύριων τόνων υδροφθορικού οξέως και εκατόν είκοσι εκατομμυρίων τόνων διοξειδίου του θείου εξόντωσε άμεσα πάνω από το πενήντα τα εκατό της ισλανδικής κτηνοτροφίας οδηγώντας συνεπακόλουθα στο θάνατο από δηλητηρίαση και λιμό το ένα τέταρτο του πληθυσμού του νησιού.
Παράλληλα, το νέφος διέσχισε ανενόχλητο τον Ατλαντικό με προορισμό την Ευρώπη, επισκεπτόμενο διαδοχικά το Μπέργκεν, την Πράγα, το Βερολίνο, το Παρίσι και τέλος το Ηνωμένο Βασίλειο προκαλώντας κι εκεί χιλιάδες θανάτους από την εισπνοή των τοξικών αερίων.
Μα η πραγματικά μαζική καταστροφή επήλθε τα αμέσως επόμενα ένα-δυό χρόνια από τις συνέπειες της έκρηξης πάνω στο κλίμα.
Το 1784, η βόρειος Αμερική έζησε τον μακρύτερο και έναν από τους πιο ψυχρούς χειμώνες που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία της, οι μουσώνες στην Ινδία απλά τρελάθηκαν ενώ η απελπιστική ξηρασία που ξέσπασε στη ζώνη του Σαχέλ στην Αφρική επέφερε πτώση της στάθμης του Νείλου και άρα της αγροτικής παραγωγής ξεκληρίζοντας ολόκληρες περιοχές από λιμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αίγυπτος, που έχασε το ένα έκτο του πληθυσμού της στη διάρκεια του 1784…
Όσο για την Ευρώπη, οι θάνατοι από πείνα και η γενικότερη εξαθλίωση που επέφεραν οι καταστροφικές σοδειές και ο αποδεκατισμός των κοπαδιών εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά πάνω στην ήπειρο, σε σημείο ορισμένοι ιστορικοί να αναφέρονται στην έκρηξη του Laki ως τον καταλύτη που πυροδότησε τη γαλλική επανάσταση το 1789!
Τώρα λοιπόν που έχουμε εικόνα του τι συνέβη στο Laki πριν διακόσια τριάντα χρόνια, ας τραβήξουμε κατά κει να δούμε τι έχει απομείνει.
Ο F206, ο δρόμος δηλαδή που οδηγεί στους κρατήρες του Laki εκκινεί από τον γνωστό RingRoad στο ύψος της φάρμας Hunkubakkar, λίγο νότια από το Kirkjubæjarklaustur.
Πώς είπατε; Αποκλείεται ν’ αποστηθίσετε ένα τέτοιο τοπωνύμιο. Ελάτε, πάμε μαζί μια επανάληψη: Kirkju – bæjar – klaustur. Είδατε; Δεν είναι τελικά τόσο γλωσσοδέτης όσο φαίνεται.
Ορίστε και ο χάρτης της περιοχής να σας βρίσκεται.
Η απόσταση από τη RingRoad μέχρι το Λακί είναι περί τα πενήντα χιλιόμετρα, αλλά υπολογίστε κάνα δίωρο για τη διαδρομή (χωρίς τις στάσεις) καθώς ο δρόμος ενίοτε παρουσιάζεται με την παρακάτω μορφή.
Ή και έτσι
Περνώντας ωστόσο από περιοχές άπειρου ισλανδικού κάλλους.
Καθώς κι από τους καταρράκτες Fagrifoss
Αλλά κι από μια κάπως ιδιαίτερη τουαλέτα.
Στο μεταξύ, αν περιμένετε να συναντήσετε στο Λακί εκτενή πεδία μαύρης λάβας και τον καρβουνιασμένο ζόφο του θανάτου που ακόμα πλανάται στην κεντρική Ισλανδία, θ’ απογοητευτείτε. Η Φύση έχει τους δικούς της χρόνους αποκατάστασης και μετά από κοντά ένα τέταρτο της χιλιετίας έχει σε μεγάλο βαθμό επουλώσει τις πληγές που η ίδια άνοιξε στο δέρμα της.
Με απαλό πράσινο χορτάρι να καλύπτει σιγά σιγά τα σημάδια
Οι κρατήρες πάντως είναι ορατοί
Κι αν θέλετε εν γένει ν’ αντιληφθείτε αυτήν ακριβώς την θαυμαστή ικανότητα συνεχούς αναγέννησης της Μάνας Γης από τις ίδιες της τις στάχτες, this is theplace!
Ότι φαίνεται πια σήμερα από τους 130 κρατήρες που σκάσανε με μιας
Κατά τόπους τα σημάδια της έκρηξης εμμένουν ακόμα...
... ενώ σκαρφαλώνοντας στο όρος Λακί, μπορείτε να έχετε πανοραμική θέα και σε κάποιους κρατήρες που στο μεταξύ μεταμφιέστηκαν σε ειρηνικές λίμνες.
Και για διανυκτέρευση; Μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε «ντάξει, σε μάθαμε, σε κανένα από τα χόστελ της γνωστής ισλανδικής αλυσίδας», γιατί για σήμερα σας έχω μια έκπληξη.
Δεδομένης της έλλειψης διαθεσιμότητας (από τον Μάρτη για τον Αύγουστο παρακαλώ!) στο χοστελάκι του Βικ, ψάχτηκα αλλιώς και βρήκα budget διαμαντάκι (budget για ισλανδικά δεδομένα εννοείται…), ήτοι αυτόνομα τετράκλινα ξύλινα μπάνγκαλους με 80 ευρώ (20 το κεφάλι) στην εξαιρετικής ομορφιάς κοιλάδα του Thakgil, μόλις 18 χιλιόμετρα από την παραλία του Βικ. http://www.thakgil.is/?lang=en
Ορίστε, δείτε και μόνοι σας:
Προς την κοιλάδα του Thakgil
Και τα ξύλινα σπιτάκια
Μη μου πείτε ότι δεν σας άνοιξα την όρεξη να πάτε!
Μα τι τέλος πάντων συνέβη στο Λακί;
Με δυο κουβέντες: η πιο θανατηφόρα ηφαιστειακή έκρηξη των ιστορικών χρόνων. Υπολογίζεται ότι οδηγήθηκαν στο θάνατο περί τα 6.000.000 άνθρωποι (ναι, καλά διαβάσατε, έξι εκατομμύρια, το βάζω και ολογράφως) από τις άμεσες ή έμμεσες συνέπειές της.
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_volcanic_eruptions_by_death_toll
Για την ακρίβεια της ιστορίας, ας αναφέρουμε εδώ ότι σωστή ονομασία της τοποθεσίας του μεγάλου μπαμ είναι Lakagígar (που σημαίνει «οι κρατήρες του Λακί) καθώς το ίδιο το όρος Λακί δεν ανατινάχτηκε. Το δε Lakagígar ανήκει σ’ ένα ευρύτερο ηφαιστειακό σύστημα με επίκεντρο το ηφαίστειο Grímsvötn. Ναι, ναι, σωστά το θυμηθήκατε, πρόκειται για τον ίδιο Grímsvötn με τον ανήσυχο ύπνο κάτω από το παγωμένο πάπλωμα του Vatnajokull.
Στις 8 Ιουνίου 1783 που λέτε, ένα γιγάντιο ρήγμα μήκους 25 χιλιομέτρων, αποτελούμενο από 130 κρατήρες, ανατινάχτηκε στα εξ ων συνετέθη, ξερνώντας συνολικά επί οκτώ μήνες ένα κυβικό χιλιόμετρο τέφρας και δεκαπέντε κυβικά χιλιόμετρα λάβας σε πίδακες ύψους 800 έως 1400 μέτρων.
Το δε τοξικό νέφος που σχηματίστηκε από τη σύμπραξη οκτώ εκατομμύριων τόνων υδροφθορικού οξέως και εκατόν είκοσι εκατομμυρίων τόνων διοξειδίου του θείου εξόντωσε άμεσα πάνω από το πενήντα τα εκατό της ισλανδικής κτηνοτροφίας οδηγώντας συνεπακόλουθα στο θάνατο από δηλητηρίαση και λιμό το ένα τέταρτο του πληθυσμού του νησιού.
Παράλληλα, το νέφος διέσχισε ανενόχλητο τον Ατλαντικό με προορισμό την Ευρώπη, επισκεπτόμενο διαδοχικά το Μπέργκεν, την Πράγα, το Βερολίνο, το Παρίσι και τέλος το Ηνωμένο Βασίλειο προκαλώντας κι εκεί χιλιάδες θανάτους από την εισπνοή των τοξικών αερίων.
Μα η πραγματικά μαζική καταστροφή επήλθε τα αμέσως επόμενα ένα-δυό χρόνια από τις συνέπειες της έκρηξης πάνω στο κλίμα.
Το 1784, η βόρειος Αμερική έζησε τον μακρύτερο και έναν από τους πιο ψυχρούς χειμώνες που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία της, οι μουσώνες στην Ινδία απλά τρελάθηκαν ενώ η απελπιστική ξηρασία που ξέσπασε στη ζώνη του Σαχέλ στην Αφρική επέφερε πτώση της στάθμης του Νείλου και άρα της αγροτικής παραγωγής ξεκληρίζοντας ολόκληρες περιοχές από λιμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αίγυπτος, που έχασε το ένα έκτο του πληθυσμού της στη διάρκεια του 1784…
Όσο για την Ευρώπη, οι θάνατοι από πείνα και η γενικότερη εξαθλίωση που επέφεραν οι καταστροφικές σοδειές και ο αποδεκατισμός των κοπαδιών εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά πάνω στην ήπειρο, σε σημείο ορισμένοι ιστορικοί να αναφέρονται στην έκρηξη του Laki ως τον καταλύτη που πυροδότησε τη γαλλική επανάσταση το 1789!
Τώρα λοιπόν που έχουμε εικόνα του τι συνέβη στο Laki πριν διακόσια τριάντα χρόνια, ας τραβήξουμε κατά κει να δούμε τι έχει απομείνει.
Ο F206, ο δρόμος δηλαδή που οδηγεί στους κρατήρες του Laki εκκινεί από τον γνωστό RingRoad στο ύψος της φάρμας Hunkubakkar, λίγο νότια από το Kirkjubæjarklaustur.
Πώς είπατε; Αποκλείεται ν’ αποστηθίσετε ένα τέτοιο τοπωνύμιο. Ελάτε, πάμε μαζί μια επανάληψη: Kirkju – bæjar – klaustur. Είδατε; Δεν είναι τελικά τόσο γλωσσοδέτης όσο φαίνεται.
Ορίστε και ο χάρτης της περιοχής να σας βρίσκεται.
Η απόσταση από τη RingRoad μέχρι το Λακί είναι περί τα πενήντα χιλιόμετρα, αλλά υπολογίστε κάνα δίωρο για τη διαδρομή (χωρίς τις στάσεις) καθώς ο δρόμος ενίοτε παρουσιάζεται με την παρακάτω μορφή.
Ή και έτσι
Περνώντας ωστόσο από περιοχές άπειρου ισλανδικού κάλλους.
Καθώς κι από τους καταρράκτες Fagrifoss
Αλλά κι από μια κάπως ιδιαίτερη τουαλέτα.
Στο μεταξύ, αν περιμένετε να συναντήσετε στο Λακί εκτενή πεδία μαύρης λάβας και τον καρβουνιασμένο ζόφο του θανάτου που ακόμα πλανάται στην κεντρική Ισλανδία, θ’ απογοητευτείτε. Η Φύση έχει τους δικούς της χρόνους αποκατάστασης και μετά από κοντά ένα τέταρτο της χιλιετίας έχει σε μεγάλο βαθμό επουλώσει τις πληγές που η ίδια άνοιξε στο δέρμα της.
Με απαλό πράσινο χορτάρι να καλύπτει σιγά σιγά τα σημάδια
Οι κρατήρες πάντως είναι ορατοί
Κι αν θέλετε εν γένει ν’ αντιληφθείτε αυτήν ακριβώς την θαυμαστή ικανότητα συνεχούς αναγέννησης της Μάνας Γης από τις ίδιες της τις στάχτες, this is theplace!
Ότι φαίνεται πια σήμερα από τους 130 κρατήρες που σκάσανε με μιας
Κατά τόπους τα σημάδια της έκρηξης εμμένουν ακόμα...
... ενώ σκαρφαλώνοντας στο όρος Λακί, μπορείτε να έχετε πανοραμική θέα και σε κάποιους κρατήρες που στο μεταξύ μεταμφιέστηκαν σε ειρηνικές λίμνες.
Και για διανυκτέρευση; Μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε «ντάξει, σε μάθαμε, σε κανένα από τα χόστελ της γνωστής ισλανδικής αλυσίδας», γιατί για σήμερα σας έχω μια έκπληξη.
Δεδομένης της έλλειψης διαθεσιμότητας (από τον Μάρτη για τον Αύγουστο παρακαλώ!) στο χοστελάκι του Βικ, ψάχτηκα αλλιώς και βρήκα budget διαμαντάκι (budget για ισλανδικά δεδομένα εννοείται…), ήτοι αυτόνομα τετράκλινα ξύλινα μπάνγκαλους με 80 ευρώ (20 το κεφάλι) στην εξαιρετικής ομορφιάς κοιλάδα του Thakgil, μόλις 18 χιλιόμετρα από την παραλία του Βικ. http://www.thakgil.is/?lang=en
Ορίστε, δείτε και μόνοι σας:
Προς την κοιλάδα του Thakgil
Και τα ξύλινα σπιτάκια
Μη μου πείτε ότι δεν σας άνοιξα την όρεξη να πάτε!
Attachments
Last edited:
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.184
Vik των κυμάτων, των βράχων και της μαύρης άμμου
Οι παραλίες γύρω από το Vik είναι λιγάκι όπως το Jokulsarlon: περιττών λοιπών συστάσεων (ήτοι πασίγνωστες), και εύκολα προσιτές στους πάντες . Δεν νοείται εν ολίγοις ισλανδοπυροβολημένος που σέβεται τον εαυτό του ως τέτοιο, ο οποίος δεν θα περιλάβει στο πρόγραμμά του μια επίσκεψη εκεί εφόσον περιηγείται στο νότιο τμήμα του νησιού.
Οκ, το καταλάβαμε όλοι: το μέρος είναι τουριστικό. Με τη σχετικότητα ομως που προσλαμβάνει το εν λόγω επίθετο στην Ισλανδία και εδικά για παραλίες που εκτείνονται σε μήκος πολλών χιλιομέτρων. Ζήτημα αν συναντήσαμε άλλα 10-15 άτομα τις μέρες της επίσκεψης μας προς τα τέλη Αυγούστου.
Οδηγώντας το πρωί από το Thagkil προς το Vik.
Με μια εξαίρεση: εκτιμάται ότι η εκκλησία που βρίσκεται σχετικά ψηλά, χτισμένη πάνω σ' ένα λόφο, είναι και το μόνο οικοδόμημα που θα επιβίωνε ανάλογης καταστροφής. Γιαυτό και οι 300 περίπου κάτοικοι του Vik περνάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα από σχετική εκπαίδευση ώστε να τρέξουν έγκαιρα να προστατευτούν στην εκκλησία με το πρώτο σημάδι ενεργοποίησης του ηφαιστείου.
Το λες και ισορροπία του τρόμου, ή εμένα μου φαίνεται έτσι;
Μια επίσκεψη στα φυσικά αξιοθέατα του Vik, ουσιαστικά χωρίζεται σε τρία σημεία ενδιαφέροντος.
1. Η ίδια η παραλία του Vik, όπου στο δυτικό άκρο της ορθώνονται οι διάσημοι βράχινοι σχηματισμοί του Reynisdrangur.
Σημειώστε ότι τα κύματα τελούν σχεδόν πάντα σε κατάσταση ξεσαλώματος, δεδομένου ότι δεν μεσολαβεί κανένας γήινος όγκος από δω μέχρι την ... Ανταρκτική!
2. Η παραλία Reynisfjara. Θα την προσεγγίσετε παίρνοντας την Νο 205 από την Ring Road και οδηγώντας μέχρι την ακτή για περίπου 5 χιλιόμετρα.
Εκτός από μια τελείως διαφορετική θέαση των βράχων του Reynisdrangur,
το ανατολικό άκρο της παραλίας (δηλαδή το εγγύτερο προς το Vik) προσφέρει και μερικά έξοχα δείγματα φυσικής γλυπτικής σε βασάλτη.
Όλα βγαλμένα, λες, κατ' ευθείαν από κάποιο μουσείο σύγχρονης τέχνης.
Η δε θέα προς τους βράχινους σχηματισμούς του Dyrholaey και τη διάσημη καμάρα είναι από τις πλέον θεαματικές.
Σημείωση: οι φωτό έχουν τραβηχτεί κάτω από δύο διαφορετικές φωτιστικές και καιρικές συνθήκες, καθώς περάσαμε από την περιοχή δύο φορές "σπαστά" για λόγους που δεν έχει νόημα να εξηγήσω.
3. Η παραλία του Dyrholaey.
Θα την προσεγγίσετε στρίβοντας από την Ring Road στην Νο 218, που κι αυτή με τη σειρά της διχάζεται προσφέροντας δύο επιλογές. Εννοείται ότι απέναντι σε τέτοια διλημματα, η απάντηση είναι πάντα μία και ιδια: Καλύπτουμε και τις δύο εναλλακτικές. Με προτεραιότητα στη δεξιά διχάλα που οδηγεί ψηλά, στη χερσόνησο με τον φάρο...
... απ' όπου και η άπαρτη θέα προς την περίφημη καμάρα ...
... την παραλία ανατολικά και τον "Βραχο του Αετού" Arnardrangur ...
... καθώς και προς την αχανή παραλία στα δυτικά ...
... καθώς και τα περίχωρα...
... αλλά και το ανοιχτό πέλαγος.
Στη συνέχεια, η δεύτερη διχάλα οδηγεί κάτω στην παραλία στ' ανατολικά της χερσονήσου, προσφέροντας την ευκαιρία και γι άλλες οπτικές απολαύσεις.
Και μετά απ' όλα αυτά τα ωραία;
Και μετά... "Οι θεοί τρελάθηκαν", που λέει κι ο σχετικός κινηματογραφικός τίτλος. Εντάξει, όχι οι θεοί, αλλά ο καιρός σίγουρα!
Στο δρόμο από το Vik για το Reykjavik, μέσα σε πέντε λεπτά από φουλ λιακάδα η κατάσταση γύρισε ως εξής:
Και σε άλλα τρία, απλά δεν βλέπαμε μπροστά μας
Κι εκεί που παρκάραμε κάπου στην άκρη για να μην σκοτωθούμε αφού, συν τοις άλλος, ο άνεμος χτυπούσε ακατάσταστα κατά ριπές από κάθε κατευθυνση, μετά από δέκα λεπτά να' σου πώς παρουσιάστηκε μπροστά μας ο ουρανός
Αυτό ήταν! Τρία λεπτά αργότερα και μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, νηνεμία και ξανά λιακάδα. Τόση που ακόμα και τα πρόβατα βγήκανε βόλτα.
Επωφελούμενοι της ανέλπιστης μεταβολής, βρήκαμε ευκαιρία για στάση στους καταρράκτες Skogafoss
Πριν πλησιάσουμε για τα καλά προς το Reykjavik και τα κάπως φουτουριστικά εργοστάσια γεωθερμίας στις παρυφές.
Ξέρω πως ηχεί κάπως παράξενο, αλλά θα επισκεφτούμε ουσιαστικά για πρώτη φορά την πρωτεύουσα της Ισλανδίας μετά από σχεδόν τρεις βδομάδες που αλωνίζουμε τη χώρα!
Σημείωση για τη συνέχεια:
Σύμφωνα με το πλάνο μας, πετάξαμε το επόμενο πρωί για τη Γροιλανδία, απ' όπου επιστρέψαμε τρεις μέρες αργότερα για να περάσουμε ένα 24ωρο στο Reykjavik. . Έχοντας ωστόσο καλύψει το εμβόλιμο γροιλανδικό τριήμερο από την αρχή κι όλας αυτής της ιστορίας (βλέπε σελ. 3 παρούσας αφήγησης), τα ισλανδικά "χρωστούμενα" συνοψιζονται πλέον στα εξής
1. Ολίγη από Reykjavik (ίσα μερικές φωτό για την τιμή των όπλων, αφού συμφωνήσαμε να επικεντρωθώ στις περιοχές της Ισλανδίας τις οποίες δεν έχει επισκεφτεί ακόμα κανείς από το φόρουμ, προκειμένου να κλείσει επιτέλους αυτή η ένδοξη ιστορία).
2. Διαδρομή Thingvellir-Geysir- Gulfoss και στη συνέχεια οδήγηση από τον δρόμο 35 στην ενδοχώρα ανάμεσα στους δύο παγετώνες Langjokull και Hofsjokull για διανυκτέρευση στο ορεινό γεωθερμικό πεδίο Hveravellir.
3. Συνεχίζοντας στην ισλανδική ενδοχώρα, επίσκεψη στις θερμές πηγές και τους πάγους του Kerlingarfjoll μέσω του δρόμου F347 και "εξοδος" το βράδυ για διανυκτέρευση στο Vik.
4. Επίσκεψη στο Landmannalaugar και το εθνικό πάρκο Fjallabak οδηγώντας από το Vik μέσω της F 208 (είσοδος από βόρεια). Διανυκτέρευση, και έξοδος την επόμενη μέρα από τα δυτικά μέσω της F225.
Καλό μας κουράγιο!
Οι παραλίες γύρω από το Vik είναι λιγάκι όπως το Jokulsarlon: περιττών λοιπών συστάσεων (ήτοι πασίγνωστες), και εύκολα προσιτές στους πάντες . Δεν νοείται εν ολίγοις ισλανδοπυροβολημένος που σέβεται τον εαυτό του ως τέτοιο, ο οποίος δεν θα περιλάβει στο πρόγραμμά του μια επίσκεψη εκεί εφόσον περιηγείται στο νότιο τμήμα του νησιού.
Οκ, το καταλάβαμε όλοι: το μέρος είναι τουριστικό. Με τη σχετικότητα ομως που προσλαμβάνει το εν λόγω επίθετο στην Ισλανδία και εδικά για παραλίες που εκτείνονται σε μήκος πολλών χιλιομέτρων. Ζήτημα αν συναντήσαμε άλλα 10-15 άτομα τις μέρες της επίσκεψης μας προς τα τέλη Αυγούστου.
Οδηγώντας το πρωί από το Thagkil προς το Vik.
Το Vík που λέτε, ή μάλλον το Vík í Mýrdal που είναι και το πλήρες όνομα του χωριού, βρίσκεται ακριβώς νότια του παγετώνα Mýrdalsjökull. Ο οποίος Mýrdalsjökull, κατά την πάγια συνήθεια των ισλανδικών παγετώνων, κάθεται - πού αλλού - πάνω σ' ένα ηφαίστειο. Το Katla πιο συγκεκριμένα. Καθώς δε το Katla έχει να σκάσει από το 1918, διάστημα μεγαλύτερο του σύνηθες για ένα ηφαίστειο σε λήθαργο, αυτό έχει οδηγήσει στη σκέψη ότι μια έκρηξη ενδέχεται να συμβεί ωσονούπω. Έλα όμως που αν κάνει μπραφ το Κάτλα, τότε η συνεπακόλουθη πλημμύρα από το λιώσιμο του παγετώνα θα μπορούσε να καταπιεί ολόκληρο το χωριό...
Το χοστελάκι στο Vik
Με μια εξαίρεση: εκτιμάται ότι η εκκλησία που βρίσκεται σχετικά ψηλά, χτισμένη πάνω σ' ένα λόφο, είναι και το μόνο οικοδόμημα που θα επιβίωνε ανάλογης καταστροφής. Γιαυτό και οι 300 περίπου κάτοικοι του Vik περνάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα από σχετική εκπαίδευση ώστε να τρέξουν έγκαιρα να προστατευτούν στην εκκλησία με το πρώτο σημάδι ενεργοποίησης του ηφαιστείου.
Το λες και ισορροπία του τρόμου, ή εμένα μου φαίνεται έτσι;
H εκκλησία πάνω στο λόφο
Μια επίσκεψη στα φυσικά αξιοθέατα του Vik, ουσιαστικά χωρίζεται σε τρία σημεία ενδιαφέροντος.
1. Η ίδια η παραλία του Vik, όπου στο δυτικό άκρο της ορθώνονται οι διάσημοι βράχινοι σχηματισμοί του Reynisdrangur.
Σημειώστε ότι τα κύματα τελούν σχεδόν πάντα σε κατάσταση ξεσαλώματος, δεδομένου ότι δεν μεσολαβεί κανένας γήινος όγκος από δω μέχρι την ... Ανταρκτική!
2. Η παραλία Reynisfjara. Θα την προσεγγίσετε παίρνοντας την Νο 205 από την Ring Road και οδηγώντας μέχρι την ακτή για περίπου 5 χιλιόμετρα.
Εκτός από μια τελείως διαφορετική θέαση των βράχων του Reynisdrangur,
το ανατολικό άκρο της παραλίας (δηλαδή το εγγύτερο προς το Vik) προσφέρει και μερικά έξοχα δείγματα φυσικής γλυπτικής σε βασάλτη.
Όλα βγαλμένα, λες, κατ' ευθείαν από κάποιο μουσείο σύγχρονης τέχνης.
Η δε θέα προς τους βράχινους σχηματισμούς του Dyrholaey και τη διάσημη καμάρα είναι από τις πλέον θεαματικές.
Σημείωση: οι φωτό έχουν τραβηχτεί κάτω από δύο διαφορετικές φωτιστικές και καιρικές συνθήκες, καθώς περάσαμε από την περιοχή δύο φορές "σπαστά" για λόγους που δεν έχει νόημα να εξηγήσω.
3. Η παραλία του Dyrholaey.
Θα την προσεγγίσετε στρίβοντας από την Ring Road στην Νο 218, που κι αυτή με τη σειρά της διχάζεται προσφέροντας δύο επιλογές. Εννοείται ότι απέναντι σε τέτοια διλημματα, η απάντηση είναι πάντα μία και ιδια: Καλύπτουμε και τις δύο εναλλακτικές
. Με προτεραιότητα στη δεξιά διχάλα που οδηγεί ψηλά, στη χερσόνησο με τον φάρο...
... απ' όπου και η άπαρτη θέα προς την περίφημη καμάρα ...
... την παραλία ανατολικά και τον "Βραχο του Αετού" Arnardrangur ...
... καθώς και προς την αχανή παραλία στα δυτικά ...
... καθώς και τα περίχωρα...
... αλλά και το ανοιχτό πέλαγος.
Στη συνέχεια, η δεύτερη διχάλα οδηγεί κάτω στην παραλία στ' ανατολικά της χερσονήσου, προσφέροντας την ευκαιρία και γι άλλες οπτικές απολαύσεις.
Και μετά απ' όλα αυτά τα ωραία;
Και μετά... "Οι θεοί τρελάθηκαν", που λέει κι ο σχετικός κινηματογραφικός τίτλος. Εντάξει, όχι οι θεοί, αλλά ο καιρός σίγουρα!
Στο δρόμο από το Vik για το Reykjavik, μέσα σε πέντε λεπτά από φουλ λιακάδα η κατάσταση γύρισε ως εξής:
Και σε άλλα τρία, απλά δεν βλέπαμε μπροστά μας
Κι εκεί που παρκάραμε κάπου στην άκρη για να μην σκοτωθούμε αφού, συν τοις άλλος, ο άνεμος χτυπούσε ακατάσταστα κατά ριπές από κάθε κατευθυνση, μετά από δέκα λεπτά να' σου πώς παρουσιάστηκε μπροστά μας ο ουρανός
Αυτό ήταν! Τρία λεπτά αργότερα και μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, νηνεμία και ξανά λιακάδα. Τόση που ακόμα και τα πρόβατα βγήκανε βόλτα.
Επωφελούμενοι της ανέλπιστης μεταβολής, βρήκαμε ευκαιρία για στάση στους καταρράκτες Skogafoss
Πριν πλησιάσουμε για τα καλά προς το Reykjavik και τα κάπως φουτουριστικά εργοστάσια γεωθερμίας στις παρυφές.
Ξέρω πως ηχεί κάπως παράξενο, αλλά θα επισκεφτούμε ουσιαστικά για πρώτη φορά την πρωτεύουσα της Ισλανδίας μετά από σχεδόν τρεις βδομάδες που αλωνίζουμε τη χώρα!
Σημείωση για τη συνέχεια:
Σύμφωνα με το πλάνο μας, πετάξαμε το επόμενο πρωί για τη Γροιλανδία, απ' όπου επιστρέψαμε τρεις μέρες αργότερα για να περάσουμε ένα 24ωρο στο Reykjavik. . Έχοντας ωστόσο καλύψει το εμβόλιμο γροιλανδικό τριήμερο από την αρχή κι όλας αυτής της ιστορίας (βλέπε σελ. 3 παρούσας αφήγησης), τα ισλανδικά "χρωστούμενα" συνοψιζονται πλέον στα εξής
1. Ολίγη από Reykjavik (ίσα μερικές φωτό για την τιμή των όπλων, αφού συμφωνήσαμε να επικεντρωθώ στις περιοχές της Ισλανδίας τις οποίες δεν έχει επισκεφτεί ακόμα κανείς από το φόρουμ, προκειμένου να κλείσει επιτέλους αυτή η ένδοξη ιστορία).
2. Διαδρομή Thingvellir-Geysir- Gulfoss και στη συνέχεια οδήγηση από τον δρόμο 35 στην ενδοχώρα ανάμεσα στους δύο παγετώνες Langjokull και Hofsjokull για διανυκτέρευση στο ορεινό γεωθερμικό πεδίο Hveravellir.
3. Συνεχίζοντας στην ισλανδική ενδοχώρα, επίσκεψη στις θερμές πηγές και τους πάγους του Kerlingarfjoll μέσω του δρόμου F347 και "εξοδος" το βράδυ για διανυκτέρευση στο Vik.
4. Επίσκεψη στο Landmannalaugar και το εθνικό πάρκο Fjallabak οδηγώντας από το Vik μέσω της F 208 (είσοδος από βόρεια). Διανυκτέρευση, και έξοδος την επόμενη μέρα από τα δυτικά μέσω της F225.
Καλό μας κουράγιο!
Attachments
Last edited:
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.184
Ολίγη από Ρέικιαβικ
Να’ μαστε λοιπόν στο Ρέικιαβικ!
Μετά από τρεις βδομάδες περιπλάνησης στην ισλανδική φύση και μια τριημερη γροιλανδική παρεκτροπή, περπατάμε ξανά σε μια μεγάλη πόλη. Καλά, όταν λέω «μεγάλη», μην πάει ο νους σας σε τίποτε συντριπτικά μεγέθη. Μιλάμε για μια πόλη στα κυβικά της Πάτρας. Χρησιμοποίησα ωστόσο τον συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό σε σχέση με την ισλανδική κλίμακα. Και με σχεδόν διακόσιες χιλιάδες κατοίκους σε σύνολο μόλις τριακοσίων πενήντα χιλιάδων Ισλανδών, το λεγόμενο «μητροπολιτικό Ρέικιαβικ» είναι αναμφίβολα μεγάλο για τα ισλανδικά δεδομένα. Ειδικότερα άμα σκεφτείς ότι συγκεντρώνει σχεδόν το 60% του πληθυσμού της χώρας.
Οκ, θα το πω ευθέως κι ευθαρσώς κι ας ξενίσει. Αν έχετε στη διάθεση σας 7-10 μέρες όλες κι όλες για το ισλανδικό ταξίδι σας, μην αφιερώστε πάνω από μία για το Ρέικιαβικ. Έτσι κι αλλιώς δυο μισές μέρες, μισή στο πήγαινε, μισή στο έλα, είναι περίπου βέβαιο ότι θα τις κάτσετε για πρακτικούς λόγους. Αρκούν και με το παραπάνω.
Μα, θα μου πείτε, δηλαδή το Ρέικιαβικ δεν αξίζει;
Κάθε άλλο, είναι η απάντηση.
Και τα κλασικά σκανδιναβικά του σπίτια διαθέτει, παλιά και πιο πρόσφατα
Και την ενδιαφέρουσα σύγχρονη αρχιτεκτονική του.
Και τον περιποιημένο παραλιακό του
Και τα καφέ του
Και τις υπαινικτικές αφίσες του άμα λάχει
Καθώς και τις καθαρά καλλιτεχνικές
Και εν γένει ευάερο είναι (ευήλιο δεν θα έλεγα, τουλάχιστον όχι κατά κανόνα!)
Με δρόμους φιλικούς προς τους πεζούς και τους ποδηλάτες
Και κυρίαρχα τα έντονα χρώματα
Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια συμπαθέστατη μικρή πρωτεύουσα.
Μα τότε, θα αναρωτηθείτε δικαιολογημένα, γιατί να μην κάτσει κανείς παραπάνω σε μια τόσο ευχάριστη πόλη;
Γιατί ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, είναι η απάντηση.
Γιατί πόλεις σαν το Ρέικιαβικ θα βρείτε κι αλλού στη Σκανδιναβία. Ακόμα και στην ίδια την Ισλανδία, το Ακουρέιρι στον βορρά δεν είναι ουσιαστικά παρά ένα Ρέικιαβικ μινιατούρα. Ενώ φύση σαν την ισλανδική δεν θα βρείτε ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού στον κόσμο. Η Φύση, η Φύση και ξανά η Φύση είναι που καθιστά την Ισλανδία μοναδική. Έτσι λοιπόν, αν ο χρόνος που διαθέτετε για το ταξίδι σας είναι μόλις 7-10 μερούλες, χρόνος οριακός για να δείτε επί τροχάδην τα βασικά φυσικά highlights, τότε ακόμα και η μια μέρα στο Ρέικιαβικ είναι αναλογικά πολύ όταν στον ίδιο χρόνο μπορείτε (για παράδειγμα) να κάνετε το γύρο της χερσονήσου Snaefelsnes.
Ουφ, εγώ πάντως το είπα και ελάλησα, ξαλάφρωσα και αμαρτίαν ουκ έχω. Από κει και πέρα εσείς αποφασίζετε.
Να’ μαστε λοιπόν στο Ρέικιαβικ!
Μετά από τρεις βδομάδες περιπλάνησης στην ισλανδική φύση και μια τριημερη γροιλανδική παρεκτροπή, περπατάμε ξανά σε μια μεγάλη πόλη. Καλά, όταν λέω «μεγάλη», μην πάει ο νους σας σε τίποτε συντριπτικά μεγέθη. Μιλάμε για μια πόλη στα κυβικά της Πάτρας. Χρησιμοποίησα ωστόσο τον συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό σε σχέση με την ισλανδική κλίμακα. Και με σχεδόν διακόσιες χιλιάδες κατοίκους σε σύνολο μόλις τριακοσίων πενήντα χιλιάδων Ισλανδών, το λεγόμενο «μητροπολιτικό Ρέικιαβικ» είναι αναμφίβολα μεγάλο για τα ισλανδικά δεδομένα. Ειδικότερα άμα σκεφτείς ότι συγκεντρώνει σχεδόν το 60% του πληθυσμού της χώρας.
Οκ, θα το πω ευθέως κι ευθαρσώς κι ας ξενίσει. Αν έχετε στη διάθεση σας 7-10 μέρες όλες κι όλες για το ισλανδικό ταξίδι σας, μην αφιερώστε πάνω από μία για το Ρέικιαβικ. Έτσι κι αλλιώς δυο μισές μέρες, μισή στο πήγαινε, μισή στο έλα, είναι περίπου βέβαιο ότι θα τις κάτσετε για πρακτικούς λόγους. Αρκούν και με το παραπάνω.
Μα, θα μου πείτε, δηλαδή το Ρέικιαβικ δεν αξίζει;
Κάθε άλλο, είναι η απάντηση.
Και τα κλασικά σκανδιναβικά του σπίτια διαθέτει, παλιά και πιο πρόσφατα
Και την ενδιαφέρουσα σύγχρονη αρχιτεκτονική του.
Και τον περιποιημένο παραλιακό του
Και τα καφέ του
Και τις υπαινικτικές αφίσες του άμα λάχει
Καθώς και τις καθαρά καλλιτεχνικές
Και εν γένει ευάερο είναι (ευήλιο δεν θα έλεγα, τουλάχιστον όχι κατά κανόνα!)
Με δρόμους φιλικούς προς τους πεζούς και τους ποδηλάτες
Και κυρίαρχα τα έντονα χρώματα
Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια συμπαθέστατη μικρή πρωτεύουσα.
Μα τότε, θα αναρωτηθείτε δικαιολογημένα, γιατί να μην κάτσει κανείς παραπάνω σε μια τόσο ευχάριστη πόλη;
Γιατί ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, είναι η απάντηση.
Γιατί πόλεις σαν το Ρέικιαβικ θα βρείτε κι αλλού στη Σκανδιναβία. Ακόμα και στην ίδια την Ισλανδία, το Ακουρέιρι στον βορρά δεν είναι ουσιαστικά παρά ένα Ρέικιαβικ μινιατούρα. Ενώ φύση σαν την ισλανδική δεν θα βρείτε ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού στον κόσμο. Η Φύση, η Φύση και ξανά η Φύση είναι που καθιστά την Ισλανδία μοναδική. Έτσι λοιπόν, αν ο χρόνος που διαθέτετε για το ταξίδι σας είναι μόλις 7-10 μερούλες, χρόνος οριακός για να δείτε επί τροχάδην τα βασικά φυσικά highlights, τότε ακόμα και η μια μέρα στο Ρέικιαβικ είναι αναλογικά πολύ όταν στον ίδιο χρόνο μπορείτε (για παράδειγμα) να κάνετε το γύρο της χερσονήσου Snaefelsnes.
Ουφ, εγώ πάντως το είπα και ελάλησα, ξαλάφρωσα και αμαρτίαν ουκ έχω. Από κει και πέρα εσείς αποφασίζετε.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων- Τελ. μήνυμα: tripakias
-
-
-
-
-
Ταξιδιωτική Ιστορία του Μήνα Μάρτιος - Αύγουστος 2020- Τελ. μήνυμα: katkats