-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
- Thread starter isabelle
- Ημερομηνία δημιουργίας
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Δεν έχω παρά ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ πού τάραξες τα νερά του φόρουμ με την ιστορία αυτή και κίνησες το ενδιαφέρον γι'αυτή τη μοναδική χώρα.
Αγαπάμε Ισλανδία (τα έχουμε πει) αλλά τώρα με τη μοναδική σου πένα θα γνωρίσουμε και τις άγνωστες γωνιές της, κάτι που κι εγώ με περισσό ενδιαφέρον περιμένω να διαβάσω
Velkomin til fallega Íslands τραβελστορίτες μου και με βιντεάκια που είχε παλιότερα την καλοσύνη να ποστάρει ο North66 και με την ιστορία αυτή είναι πιο επίκαιρα από ποτέ
Αγαπάμε Ισλανδία (τα έχουμε πει) αλλά τώρα με τη μοναδική σου πένα θα γνωρίσουμε και τις άγνωστες γωνιές της, κάτι που κι εγώ με περισσό ενδιαφέρον περιμένω να διαβάσω
Velkomin til fallega Íslands τραβελστορίτες μου και με βιντεάκια που είχε παλιότερα την καλοσύνη να ποστάρει ο North66 και με την ιστορία αυτή είναι πιο επίκαιρα από ποτέ
Last edited by a moderator:
Dva Srca
Member
- Μηνύματα
- 558
- Likes
- 1.056
- Επόμενο Ταξίδι
- ΗΠΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Οπουδήποτε Πολυνησία
Αχ, εγώ την πίκρα του να ζω στη Δανία και να μη μπορώ οικονομικά να πάω στη Γροιλανδία πώς να τη βαστάξω; Τουλάχιστον πήγα ένα πενθήμερο Ισλανδία και χόρτασε το μάτι ομορφιά για κανα-δυο χρόνια!
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 906
- Likes
- 4.200
Μια τζούρα από Γροιλανδία
Το Ανγκμαγκσαλίκ (ή αλλιώς Αμμασαλίκ, ή και Τασιιλάκ όπως ονομάζεται σήμερα) είναι ο μοναδικός οικισμός κάποιου μεγέθους σε ολόκληρη την ανατολική ακτή της Γροιλανδίας. Και όταν λέμε «κάποιου μεγέθους», μη φανταστείτε δηλαδή ότι το κατοικούν τίποτε πλήθη. Μιλάμε για μόλις 1400 ψυχές. Προσθέστε και τη μικρή κοινότητα του Κουλουσούκ των 200 ατόμων, και κάπου εκεί εξαντλείται το ανθρώπινο δυναμικό της ανατολικής Γροιλανδίας.
Τόσο το Ανγκμαγκσαλίκ όσο και το Κουλουσούκ βρίσκονται μια τρίχα κάτω από τον αρκτικό κύκλο. Οι υπόλοιπες κουκίδες πιο βόρεια στον χάρτη αναφέρονται σε ερευνητικές βάσεις, προστατευόμενες περιοχές κλπ., και πάντως όχι σε οικισμούς. Ιδού:
Η πρόσβαση σ’ αυτές τις μοναδικές, απόλυτα απομονωμένες, κοινότητες των Ινουίτ της ανατολικής ακτής γίνεται με πτήση της ΑirIceland από το Ρέικιαβικ. Το αεροσκάφος προσγειώνεται στο μικρό αεροδρόμιο του Κουλουσούκ με τοπική ώρα άφιξης ίδια ακριβώς με αυτήν της αναχώρησης από την Ισλανδία καθώς η δίωρη πτήση στους βορειοατλαντικούς αιθέρες διασχίζει ισάριθμες ζώνες ώρας. Με άλλα λόγια δέκα το πρωί (ώρα Ισλανδίας) φύγαμε από το Ρέικιαβικ και δέκα το πρωί (ώρα ανατολικής Γροιλανδίας) φτάσαμε στο Κουλουσούκ. Ούτε με Κονκόρντ να πετούσαμε! Βέβαια η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή αφού όσο πλησιάζεις προς τον πόλο τόσο στενεύει το πλάτος των ζωνών ώρας, άρα και η χιλιομετρική απόσταση που πρέπει να διανύσεις για να μεταπηδήσεις από μια ζώνη σε μια άλλη. Και με την ευκαιρία αναρωτιέμαι τι ώρα να είναι άραγε στους πόλους όπου σμίγουν όλοι οι μεσημβρινοί;:xmas_rolleyes:
Από το Κουλουσούκ, για να πας στο Ανγκμαγκσαλίκ … πετάγεσαι σε δέκα λεπτά. Κι όταν λέω «πετάγεσαι», κυριολεκτώ, αφού το Ανγκμαγκσαλίκ είναι νησί, και ο μόνος τρόπος μετάβασης (πλην ψαράδικων και εμπορικών πλοίων) είναι με ελικόπτερο των εννιά θέσεων (συν δύο για το πλήρωμα). Όσο σύντομη είναι πτήση άλλο τόσο θεαματική αφού το ελικόπτερο πετάει χαμηλά και προσφέρει θέα στις βραχώδεις ακτές και τα ταξιδεύοντα παγόβουνα. Πάρτε μια γεύση:
Φτάνοντας στον Ανγκμαγκσαλίκ, καταλύσαμε στο ξενοδοχείο … Ανγκμαγκσαλίκ. Το εν λόγω ξενοδοχείο με το αναπάντεχο όνομα :xmas_mrgreen: δεσπόζει πάνω στο φιορδ όπου είναι χτισμένος ο ομώνυμος οικισμός. Απ ό,τι φαίνεται διαθέτει και τις καλύτερες διασυνδέσεις με τα τουριστικά γραφεία της Ισλανδίας αφού όλα τα προτεινόμενα πακέτα το περιλαμβάνουν ως τόπο διανυκτέρευσης.
Σ’ αυτό το σημείο να πω ότι την εκδρομή στη Γροιλανδία την κλείσαμε μέσω του site των hostels της Ισλανδίας που (τότε τουλάχιστον) είχε σαφώς τις καλύτερες τιμές που μπορέσαμε να βρούμε. Σήμερα ωστόσο που ξαναέριξα μια ματιά στο εν λόγω site ομολογώ ότι σοκαρίστηκα αφού το κόστος φαίνεται να έχει ανέβει σχεδόν κατά 40% (εμείς το 2009 είχαμε πληρώσει 680 ευρώ, και σήμερα το πακέτο πωλείται γύρω στα 935 ευρώ!). Δείτε εδώ: http://www.hostel.is/Tours/Flightexcurisions/ADifferentWorldThreeDayTourtoAmmassalik/
Στο μεταξύ, με μια τελείως πρόχειρη ματιά στο διαδίκτυο βρήκα την ίδια ακριβώς εκδρομή (Low season, shared facilities) με 866 ευρώ εδώ:
http://www.icelandtravel.is/individuals-fit/greenland-packages/detail/item356858/AMMASSALIK_(3_days_or_more)_East_Greenland/
Ενδεχομένως, αν κάποιος διαθέσει χρόνο και το ψάξει ακόμα περισσότερο να μπορεί να γλιτώσει μερικές δεκάδες ευρώ, κλείνοντας τις πτήσεις μόνος του, αναζητώντας κατάλυμα επί τόπου, και φέρνοντας ξηρά τροφή μέσα στο σακίδιο του. Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι τιμές στη Γροιλανδία είναι έτσι κι αλλιώς φαρμακερές. Όλα, μα όλα, εισάγονται και τα μεταφορικά έξοδα είναι τεράστια.
Αφού κανείς φτάσει στο Ανγκμαγκσαλίκ, το ουσιαστικότερο που έχει να κάνει είναι να περιφερθεί στον οικισμό, να γνωριστεί με τους ανθρώπους και να παρατηρήσει τον τρόπο της ζωής τους.
Ο κόσμος είναι φιλικός, η τοποθεσία πανέμορφη, τα δε σπίτια κουκλίστικα.
Άσε πια τα ανυπέρβλητα γροιλανδικά σκυλιά
Ανάμεσα στις προσφερόμενες δραστηριότητες, μια καλή επιλογή είναι η δίωρη βόλτα με το καϊκι για την προσέγγιση παγόβουνων έξω από το φιορδ. Εμείς δυστυχώς πέσαμε σε φουρτούνα με αρκετά μποφόρ, και δεν μπορέσαμε ν’ ανοιχτούμε όσο θα θέλαμε. Και μια στιγμή όμως αρκεί για να νοιώσεις το δέος.
Υπάρχει επίσης η δυνατότητα να πετάξει κάποιος με το ελικόπτερο πάνω από τους παγετώνες, εφόσον βέβαια διαθέτει το ανάλογο χρήμα (γύρω στα 200 ευρώ/άτομο). Εμείς πάντως δεν το’ χαμε. Είχαμε ήδη κάψει όλα τ’ αποθέματα για να φτάσουμε μέχρι εδώ.
Και εννοείται ότι η περιοχή πέριξ του οικισμού προσφέρεται για περιπάτους στα γύρω βουνά και τις κοιλάδες (τζάμπα).
Για όσους ενδιαφέρονται, μόλις σήμερα ανέβασα στο σάιτ μας άρθρο δια χειρός Ζυρίνη για την εμπειρία μας στη Γροιλανδία, με τίτλο «Ανγκμαγκσαλίκ, οι ερημίτες των πάγων». Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
Γροιλανδία | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Επίσης μπορείτε να δείτε 175 φωτογραφίες σε προβολή slideshow ανά δεκαεξάδες εδώ: http://www.zyrinis.gr/el/image/areas/%CE%91%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA
Συγχωρέσετε με, και χωρίς παρεξήγηση, δεν μπορώ να μεταφέρω τα πάντα εδώ στο travelstories. Πολλή δουλειά βρε παιδιά!
Το Ανγκμαγκσαλίκ (ή αλλιώς Αμμασαλίκ, ή και Τασιιλάκ όπως ονομάζεται σήμερα) είναι ο μοναδικός οικισμός κάποιου μεγέθους σε ολόκληρη την ανατολική ακτή της Γροιλανδίας. Και όταν λέμε «κάποιου μεγέθους», μη φανταστείτε δηλαδή ότι το κατοικούν τίποτε πλήθη. Μιλάμε για μόλις 1400 ψυχές. Προσθέστε και τη μικρή κοινότητα του Κουλουσούκ των 200 ατόμων, και κάπου εκεί εξαντλείται το ανθρώπινο δυναμικό της ανατολικής Γροιλανδίας.
Τόσο το Ανγκμαγκσαλίκ όσο και το Κουλουσούκ βρίσκονται μια τρίχα κάτω από τον αρκτικό κύκλο. Οι υπόλοιπες κουκίδες πιο βόρεια στον χάρτη αναφέρονται σε ερευνητικές βάσεις, προστατευόμενες περιοχές κλπ., και πάντως όχι σε οικισμούς. Ιδού:
Η πρόσβαση σ’ αυτές τις μοναδικές, απόλυτα απομονωμένες, κοινότητες των Ινουίτ της ανατολικής ακτής γίνεται με πτήση της ΑirIceland από το Ρέικιαβικ. Το αεροσκάφος προσγειώνεται στο μικρό αεροδρόμιο του Κουλουσούκ με τοπική ώρα άφιξης ίδια ακριβώς με αυτήν της αναχώρησης από την Ισλανδία καθώς η δίωρη πτήση στους βορειοατλαντικούς αιθέρες διασχίζει ισάριθμες ζώνες ώρας. Με άλλα λόγια δέκα το πρωί (ώρα Ισλανδίας) φύγαμε από το Ρέικιαβικ και δέκα το πρωί (ώρα ανατολικής Γροιλανδίας) φτάσαμε στο Κουλουσούκ. Ούτε με Κονκόρντ να πετούσαμε! Βέβαια η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή αφού όσο πλησιάζεις προς τον πόλο τόσο στενεύει το πλάτος των ζωνών ώρας, άρα και η χιλιομετρική απόσταση που πρέπει να διανύσεις για να μεταπηδήσεις από μια ζώνη σε μια άλλη. Και με την ευκαιρία αναρωτιέμαι τι ώρα να είναι άραγε στους πόλους όπου σμίγουν όλοι οι μεσημβρινοί;:xmas_rolleyes:
Από το Κουλουσούκ, για να πας στο Ανγκμαγκσαλίκ … πετάγεσαι σε δέκα λεπτά. Κι όταν λέω «πετάγεσαι», κυριολεκτώ, αφού το Ανγκμαγκσαλίκ είναι νησί, και ο μόνος τρόπος μετάβασης (πλην ψαράδικων και εμπορικών πλοίων) είναι με ελικόπτερο των εννιά θέσεων (συν δύο για το πλήρωμα). Όσο σύντομη είναι πτήση άλλο τόσο θεαματική αφού το ελικόπτερο πετάει χαμηλά και προσφέρει θέα στις βραχώδεις ακτές και τα ταξιδεύοντα παγόβουνα. Πάρτε μια γεύση:
Φτάνοντας στον Ανγκμαγκσαλίκ, καταλύσαμε στο ξενοδοχείο … Ανγκμαγκσαλίκ. Το εν λόγω ξενοδοχείο με το αναπάντεχο όνομα :xmas_mrgreen: δεσπόζει πάνω στο φιορδ όπου είναι χτισμένος ο ομώνυμος οικισμός. Απ ό,τι φαίνεται διαθέτει και τις καλύτερες διασυνδέσεις με τα τουριστικά γραφεία της Ισλανδίας αφού όλα τα προτεινόμενα πακέτα το περιλαμβάνουν ως τόπο διανυκτέρευσης.
Σ’ αυτό το σημείο να πω ότι την εκδρομή στη Γροιλανδία την κλείσαμε μέσω του site των hostels της Ισλανδίας που (τότε τουλάχιστον) είχε σαφώς τις καλύτερες τιμές που μπορέσαμε να βρούμε. Σήμερα ωστόσο που ξαναέριξα μια ματιά στο εν λόγω site ομολογώ ότι σοκαρίστηκα αφού το κόστος φαίνεται να έχει ανέβει σχεδόν κατά 40% (εμείς το 2009 είχαμε πληρώσει 680 ευρώ, και σήμερα το πακέτο πωλείται γύρω στα 935 ευρώ!). Δείτε εδώ: http://www.hostel.is/Tours/Flightexcurisions/ADifferentWorldThreeDayTourtoAmmassalik/
Στο μεταξύ, με μια τελείως πρόχειρη ματιά στο διαδίκτυο βρήκα την ίδια ακριβώς εκδρομή (Low season, shared facilities) με 866 ευρώ εδώ:
http://www.icelandtravel.is/individuals-fit/greenland-packages/detail/item356858/AMMASSALIK_(3_days_or_more)_East_Greenland/
Ενδεχομένως, αν κάποιος διαθέσει χρόνο και το ψάξει ακόμα περισσότερο να μπορεί να γλιτώσει μερικές δεκάδες ευρώ, κλείνοντας τις πτήσεις μόνος του, αναζητώντας κατάλυμα επί τόπου, και φέρνοντας ξηρά τροφή μέσα στο σακίδιο του. Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι τιμές στη Γροιλανδία είναι έτσι κι αλλιώς φαρμακερές. Όλα, μα όλα, εισάγονται και τα μεταφορικά έξοδα είναι τεράστια.
Αφού κανείς φτάσει στο Ανγκμαγκσαλίκ, το ουσιαστικότερο που έχει να κάνει είναι να περιφερθεί στον οικισμό, να γνωριστεί με τους ανθρώπους και να παρατηρήσει τον τρόπο της ζωής τους.
Ο κόσμος είναι φιλικός, η τοποθεσία πανέμορφη, τα δε σπίτια κουκλίστικα.
Άσε πια τα ανυπέρβλητα γροιλανδικά σκυλιά
Ανάμεσα στις προσφερόμενες δραστηριότητες, μια καλή επιλογή είναι η δίωρη βόλτα με το καϊκι για την προσέγγιση παγόβουνων έξω από το φιορδ. Εμείς δυστυχώς πέσαμε σε φουρτούνα με αρκετά μποφόρ, και δεν μπορέσαμε ν’ ανοιχτούμε όσο θα θέλαμε. Και μια στιγμή όμως αρκεί για να νοιώσεις το δέος.
Υπάρχει επίσης η δυνατότητα να πετάξει κάποιος με το ελικόπτερο πάνω από τους παγετώνες, εφόσον βέβαια διαθέτει το ανάλογο χρήμα (γύρω στα 200 ευρώ/άτομο). Εμείς πάντως δεν το’ χαμε. Είχαμε ήδη κάψει όλα τ’ αποθέματα για να φτάσουμε μέχρι εδώ.
Και εννοείται ότι η περιοχή πέριξ του οικισμού προσφέρεται για περιπάτους στα γύρω βουνά και τις κοιλάδες (τζάμπα).
Για όσους ενδιαφέρονται, μόλις σήμερα ανέβασα στο σάιτ μας άρθρο δια χειρός Ζυρίνη για την εμπειρία μας στη Γροιλανδία, με τίτλο «Ανγκμαγκσαλίκ, οι ερημίτες των πάγων». Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
Γροιλανδία | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Επίσης μπορείτε να δείτε 175 φωτογραφίες σε προβολή slideshow ανά δεκαεξάδες εδώ: http://www.zyrinis.gr/el/image/areas/%CE%91%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA
Συγχωρέσετε με, και χωρίς παρεξήγηση, δεν μπορώ να μεταφέρω τα πάντα εδώ στο travelstories. Πολλή δουλειά βρε παιδιά!
Last edited by a moderator:
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Ναι κυρία μου, το διαβάσαμε πρίν μας το γράψεις!!
Ακόμη και για πτήσεις τον Αύγουστο κοιτάξαμε...
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Η έκπληξη θα ήταν να μην το έψαχνες.... :xmas_mrgreen:Ναι κυρία μου, το διαβάσαμε πρίν μας το γράψεις!!
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 906
- Likes
- 4.200
Ναι πράγματι!:xmas_cheesygrin:
Hydronetta μου, επειδή τα έχουμε πει και ξέρω ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα, η Ισλανδία ως γνωστόν δεν είναι χώρα αλλά έρωτας! Με μια σημαντική διαφορά: δεν πρόκειται για έρωτα ανταγωνιστικό και ζηλότυπο αλλά για μια αστείρευτη πηγή ανάτασης που σε ενώνει με όσους μοιράζονται ήδη τα ίδια με σένα συναισθήματα και ταυτόχρονα σε σπρώχνει να "μυήσεις" κι άλλους σ' αυτά. Έτσι λοιπόν θα εμπνευστώ από τον δικό σου υπέροχο ύμνο και θα σταθώ κυρίως συμπληρωματικά, στις περιοχές που δεν πρόλαβες ακόμα να επισκευτείς, ελπίζοντας πως θα καταφέρω ν' αποκαλύψω κι άλλες, πιο κρυφές, γοητευτικές πτυχές της κοινής μας αγαπημένης.
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Προσωπικά θα ήθελα να μην σταθείς συμπληρωματικά, αλλά να δώσεις τη δική σου οπτική σε όλο το ταξίδι. (Βασικά το έχω εγώ ανάγκη να ξαναζήσω μέσα από τη διήγησή σου μέρη που πήγα αλλά και που θα ήθελα να είχα παέι)
deka
Member
- Μηνύματα
- 471
- Likes
- 347
- Επόμενο Ταξίδι
- Mama Africa
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού/Γουατεμάλα/Ν.Πάσχα
Αχ, τι ωραία!!!!!!!! Καινούρια ιστορία από την Ισαβέλλα μας!!! Και με τι προορισμούς...
Καινούρια ιστορία από την Ισαβέλλα μας!!! Και με τι προορισμούς...
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 906
- Likes
- 4.200
Η Ισαβέλλα βασικά έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και να δω πως θα τα κλείσει...Αχ, τι ωραία!!!!!!!!
Τέλος πάντων, σε λίγο αισιοδοξώ ν' αρχίσω ν' ανεβάζω ένα πρώτο μέρος από τα Δυτικά Φιορδ.
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 906
- Likes
- 4.200
ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ
Στο πάνω αριστερό άκρο του χάρτη της Ισλανδίας, μια εξαδάκτυλη παλάμη απλώνεται προς τη Γροιλανδία σαν να θέλει να την αρπάξει. Είναι τα βορειοδυτικά φιορδ, η πιο απομονωμένη και αραιοκατοικημένη περιοχή του νησιού, εξαιρώντας βεβαίως την παντελώς ακατοίκητη κεντρική έρημο. Σε μια έκταση μεγάλη σαν την Πελοπόννησο ζούνε λιγότεροι από 8.000 άνθρωποι, διασκορπισμένοι σε μικρά ψαροχώρια και μεμονωμένες φάρμες.
66ος παράλληλος, λίγα μόλις χιλιόμετρα κάτω από τον αρκτικό κύκλο. Στο κατάστρωμα του «Μπαλντούρ», γερά αρματωμένη με ό,τι πιο ζεστό διαθέτω, παραμιλάω στα κύματα και στα θαλασσοπούλια. Βόρεια, βόρεια, ακόμα πιο βόρεια! Όχι δεν έχω τρελαθεί. Απλά μ’ έχει συνεπάρει η βουτηγμένη στην καταχνιά γοητεία της Ισλανδίας. Τα ημιτόνια του γκρίζου. Η μουντή ασάφεια της ομίχλης. Τα βρεγμένα δάχτυλα της βροχής. Ακόμα και η τραχιά της γλώσσα με κατακτάει σιγά σιγά, κι ας σκοντάφτω ακόμα σε κάθε συλλαβή. Στικ-κισ-χόλ-μουρ, το λιμάνι απ’ όπου αποπλεύσαμε. Μπρε-ι-ντα-φιορ-δούρ, ο κόλπος που διασχίζουμε. Βεστ-φιρ-δίρ, τα Δυτικά Φιόρδ, ο προορισμός μας, η πιο άγρια και απομονωμένη επαρχία της χώρας. Βεστφιρδίρ! Πανεύκολο.
Όπου κράτος κι εξουσία έχουν οι ξεσαλωμένοι άνεμοι
Δύσκολο ν’ αποκαλέσεις χωριό το μέρος όπου ξεμπαρκάρουμε. Ίσα μια αποβάθρα και μερικά κτίσματα στα πέριξ. Με τον Κώστα στο τιμόνι του νοικιασμένου τζιπ, τραβάμε δυτικά και σε λίγο αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε ψηλά μέσα στα νέφη. Στη θέση του συνοδηγού, ο Βαγγέλης έχει ανοίξει τον χάρτη και επιβλέπει την πορεία λαχταρώντας ανομολόγητα να έρθει γρήγορα η στιγμή της αλλαγής της βάρδιας στα ηνία του καθαρόαιμου τετρακίνητου.
- Άμα κουραστείς, πες μου να το πάρω εγώ.
- Άσε, μην ελπίζεις, είμαι ακμαιότατος.
Παρέα με την Καίτη στο πίσω κάθισμα μάταια πασχίζουμε να καταπνίξουμε τα γέλια μας. Ο Βαγγέλης καλόκαρδα γελάει πιο πολύ απ’ όλους.
- Ντάξει μωρέ, μια κουβέντα είπαμε μήπως και πιάσει!
Ωδή στο ανθρώπινο σθένος απέναντι στη μοναξιά.
Ο γκρεμός της γονιμότητας
Η ομίχλη σιγά σιγά διαλύεται ενώ κατεβαίνουμε κορδελωτά προς το Πατρεκφιορδούρ. Ήσυχα καθισμένο στην αμμώδη παραλία, ένα παροπλισμένο φαλαινοθηρικό καθρεφτίζει την αρχαία σκουριά του στα πρασινογάλαζα νερά του φιόρδ.
Πρόκειται για νορβηγικό σκαρί, εκατό σχεδόν ετών, που πάλεψε επί δεκαετίες με τα αρκτικά κύματα πριν εξοκείλει εδώ να πεθάνει ήσυχα, με μόνους μάρτυρες τα ξεβρασμένα φύκια και τους αραιούς περαστικούς ταξιδιώτες του καλοκαιριού. Μετά την επιβεβλημένη στάση για τον φόρο τιμής σκάνε και οι πρώτες δειλές ηλιαχτίδες. Ανάσταση! Κόλποι και κολπίσκοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, ένα νέο ορεινό πέρασμα μας οδηγεί και πάλι εν μέσω νεφών ώσπου …
Δεν πιστεύω στα μάτια μου! Μια άδεια απεραντοσύνη άσπιλης λευκής άμμου που βρέχουν νερά σε ιριδίζοντα τροπικά χρώματα αποκαλύπτεται ως η τέλεια εκπλήρωση της φαντασίωσης και του πιο απαιτητικού ερημίτη κατασκηνωτή. Και τ’ όνομα αυτής: Μπρέινταβικ. Μια μικρή «λεπτομέρεια» ωστόσο τινάζει το όνειρο στον αέρα. Θαλάσσια θερμοκρασία τέσσερις βαθμοί κελσίου, κατάλληλη μόνο για κρυοπληξία. Μπρρρ! Άσε καλύτερα!
Μόλις φάνηκε ο φάρος του Μπιαργκτανγκάρ. Κάπου εδώ τερματίζει κι ο δρόμος. Ακουμπάμε πλέον στο δυτικό άκρο της Ευρώπης, την άγρια Δύση της ηπείρου μας. Από δω, το μικρό δακτυλάκι της απλωμένης παλάμης της Ισλανδίας απέχει διακόσια ογδόντα επτά χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή από τη Γροιλανδία - όσα περίπου μέτρα χωρίζουν αυτή τη στιγμή τα πόδια μας από τα αφρίζοντα κύματα από κάτω μας. Ίλιγγος.
Λάτραμπιαργκ σ’ ελεύθερη απόδοση σημαίνει κάτι σαν «γκρεμός της γονιμότητας». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη ονομασία για τα δεκατέσσερα χιλιόμετρα κάθετων βράχων που εκτείνονται κατά μήκος της ακτής αγναντεύοντας ατάραχα το μανιασμένο πέλαγος. Εδώ συγκεντρώνονται για αναπαραγωγή, από αρχές Ιουνίου μέχρι αρχές Αυγούστου, εκατοντάδες χιλιάδες θαλασσοπούλια, συνδυάζοντας αχαλίνωτο σεξ και καλοκαιρινές διακοπές με άπαρτη θέα πάνω στον βόρειο Ατλαντικό. Αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές σ’ αυτήν την πουλοσύναξη είναι οι θαλάσσιοι παπαγάλοι - ή άλλως πώς θαλασσοψιττακοί, ή φρατερκούλες οι αρκτικές, ή απλά πούφιν (από την αγγλική ονομασία puffin) - τα πιο χαρακτηριστικά και χαριτωμένα πουλιά της Ισλανδίας.
Ντυμένα με μαύρη ρεντιγκότα πάνω σε λευκό πουκάμισο, και εξοπλισμένα με γαμψό πορτοκαλί ράμφος και ασορτί ποδαράκια-βατραχοπέδιλα μοιάζουν σαν να προέκυψαν από την ερωτική συνεύρεση κάποιας τρελαμένης πιγκουίνας με παπαγάλο του Αμαζονίου σε τουριστικό ταξίδι στην Ανταρκτική.
Προκειμένου να τα πλησιάσει, η Καίτη έχει ξαπλώσει στο γρασίδι, στο χείλος του γκρεμού, με τα χέρια απλωμένα μπροστά και το μισό της σώμα έξω στο κενό λες και ετοιμάζεται για πτήση πάνω από τον Ατλαντικό. Ανάλογη στάση έχει πάρει και ο Κώστας, μη και του ξεφύγει κανένα πουλί αφωτογράφητο.
- Σε παρακαλώ, μη στέκεσαι τόσο άκρη, μου’ χει φύγει η ψυχή.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ο Βαγγέλης που στη θέα της αγαπημένης του σε στάση υποψήφιου αυτόχειρα νοιώθει το έμφραγμα να έρχεται, είναι λιγότερο συγκρατημένος.
- Τραβήξου γρήγορα πίσω γιατί θα πλακωθούμε. Δεν θα με πεθάνεις εμένα πριν την ώρα μου.
- Αμάν ρε παιδάκι μου, πως κάνεις έτσι; Ορίστε, τραβήχτηκα, ησύχασες τώρα;
Επί αιώνες τα πουφινάκια αποτέλεσαν πρώτης τάξεως πηγή διατροφής για την περιοχή, κάποτε μάλιστα ίσως και τη μόνη. Από τον Μεσαίωνα κιόλας οι Ισλανδοί συνήθιζαν να δένονται με σχοινιά και να κατεβαίνουν τον γκρεμό να μαζέψουν αυγά και να πιάσουν πουλιά. Υπολογίζεται ότι παλιότερα συλλέγονταν γύρω στα σαράντα χιλιάδες αυγά ετησίως καθώς και καμιά τριανταπενταριά χιλιάδες φτερωτά γεύματα. Εκατόμβη! Η πρακτική της αιώρησης βρήκε ωστόσο και μια άλλη ριψοκίνδυνη πλην σωτήρια εφαρμογή, όταν ένα αγγλικό πλοίο ναυάγησε στα ριζά του γκρεμού λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1946. Οι επιζώντες διασώθηκαν από τους αγρότες της περιοχής που κατέβηκαν μέχρι τη θάλασσα κρεμασμένοι σε σχοινιά και τους ανέβασαν έναν-έναν με τον ίδιο τρόπο. Κι εγώ τώρα αναρωτιέμαι ποια δοκιμασία ήταν άραγε η πιο τρομακτική για τους ναυτικούς: το ναυάγιο ή η διάσωση;
Το σπιτάκι στο λιβάδι
Μετά από ένα γερό πρωινό στο χόστελ του Μπιλντουνταλούρ όπου διανυκτερεύσαμε, ξεκινάμε ετοιμοπόλεμοι για νέες συγκινήσεις. Για την ώρα ο χωματόδρομος τρέχει δίπλα στη θάλασσα, κατά μήκος των μικρότερων φιόρδ που απαρτίζουν τον μεγάλο Αρναρφιορδούρ. Μια ακτογραμμή κανονική δαντέλα. Η θάλασσα εισχωρεί βαθειά ανάμεσα σε κάθετες πλαγιές ιλιγγιώδους ύψους ενώ η επιφάνεια είναι τόσο λεία που μοιάζει περασμένη με βερνίκι. Εδώ κι εκεί, μικροί καταρράκτες χύνονται από τις κορυφές, λεπτές ασημένιες κλωστές κρεμασμένες στο λαιμό των βουνών.
Η μετάβαση από το ένα φιορδ στο άλλο, όταν δεν γίνεται κατά μήκος της ακτής, συνεπάγεται εξ ορισμού παρατεταμένες κορδελωτές διαδρομές που σκαρφαλώνουν ασθμαίνοντας τα απόκρημνα βράχινα τείχη για να βουτήξουν ξανά φιδωτά προς τον επόμενο βάραθρο. Σε μια τέτοια ηρωική κάθοδο ξεπροβάλλουν ξαφνικά οι μεγαλοπρεπείς καταρράκτες του Ντινγιάντι, ίδια αέρινη κουρτίνα κρεμασμένη από τα βράχια.
Οι Ισλανδοί τους αποκαλούν και «νυφικό πέπλο», ονομασία καθόλου τυχαία αφού, σύμφωνα με την παράδοση, όποια κάπως μεγαλούτσικης ηλικίας ανύπαντρη κόρη έκανε εδώ το μπάνιο της γυμνή, θα έβρισκε, λέει, αυτομάτως τον γαμπρό των ονείρων της. Εφόσον βέβαια δεν τα τίναζε πρώτα από πνευμονία, θα πρόσθετα εγώ.
Μετά την επίσκεψη στους καταρράκτες σκαρφαλώνουμε και πάλι την πλαγιά, από τη βόρεια πλευρά του φιορδ αυτή τη φορά, για να διασχίσουμε τη χερσόνησο που οδηγεί στο Ντυραρφιορδούρ. Είναι η πιο ορεινή περιοχή των Βεστφιρδίρ, αποκαλούμενη και «ισλανδικές άλπεις» καθότι εδώ καταγράφεται ρεκόρ χιονοστιβάδων και κατολισθήσεων. Η διαδρομή διανθίζεται με συνεχείς στάσεις με οποιαδήποτε αφορμή: για φωτογράφιση, για πικ νικ, για τσιγάρο, για ξάπλα στο χορτάρι.
Με το που εντοπίζουμε το αποψινό μας κατάλυμα, ακαριαία βαφτίζεται απ’ όλους μας «το σπιτάκι στο λιβάδι». Είναι μια παλιά φάρμα που μετατράπηκε σε ξενώνα, χαμένη κάπου στη μοναξιά της ειδυλλιακής κοιλάδας του Κορπουνταλούρ.
Χτυπώντας την πόρτα μας περιμένει μια έκπληξη. Η ιδιοκτήτρια λείπει στην πόλη και μέχρι την επιστροφή της την αντικαθιστά στο πόστο της κάποιος … πελάτης. Ευγενέστατος, μας παραδίδει το κλειδί του δωματίου και μας ξεναγεί στο χώρο. Απλά πράγματα, και πολύ ισλανδικά. Η εμπιστοσύνη βασιλεύει και κανείς δεν δείχνει να σκέφτεται την πιθανότητα της κλοπής. Όσο για μας, ξεφορτώνουμε σακίδια και προμήθειες, και βουρ στην κουζίνα για μαγείρεμα. Μισή ώρα αργότερα απολαμβάνουμε μια υπέροχη μακαρονάδα με τόνο από τα χεράκια της Καίτης πίνοντας κόκκινο κρασί υπό τον ήχο μιας κατακλυσμιαίας βροχής. Άντε παιδιά, στην υγειά της Ισλανδίας!
Οι πιο ανυπόμονοι μπορούν να διαβάσουν τη συνέχεια του οδοιπορικού στα Βεστφιρδίρ στο λινκ: ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Οι πιο τεμπέληδες μπορούν να περιμένουν μέχρι να το ανεβάσω σε λίγες μέρες εδώ.
Όλοι μπορούν στο μεταξύ να δούνε 90 φωτογραφίες σε προβολή slide show στο λινκ: Φωτογραφίες Ταξιδιών | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Αν πάλι είστε
Στο πάνω αριστερό άκρο του χάρτη της Ισλανδίας, μια εξαδάκτυλη παλάμη απλώνεται προς τη Γροιλανδία σαν να θέλει να την αρπάξει. Είναι τα βορειοδυτικά φιορδ, η πιο απομονωμένη και αραιοκατοικημένη περιοχή του νησιού, εξαιρώντας βεβαίως την παντελώς ακατοίκητη κεντρική έρημο. Σε μια έκταση μεγάλη σαν την Πελοπόννησο ζούνε λιγότεροι από 8.000 άνθρωποι, διασκορπισμένοι σε μικρά ψαροχώρια και μεμονωμένες φάρμες.
66ος παράλληλος, λίγα μόλις χιλιόμετρα κάτω από τον αρκτικό κύκλο. Στο κατάστρωμα του «Μπαλντούρ», γερά αρματωμένη με ό,τι πιο ζεστό διαθέτω, παραμιλάω στα κύματα και στα θαλασσοπούλια. Βόρεια, βόρεια, ακόμα πιο βόρεια! Όχι δεν έχω τρελαθεί. Απλά μ’ έχει συνεπάρει η βουτηγμένη στην καταχνιά γοητεία της Ισλανδίας. Τα ημιτόνια του γκρίζου. Η μουντή ασάφεια της ομίχλης. Τα βρεγμένα δάχτυλα της βροχής. Ακόμα και η τραχιά της γλώσσα με κατακτάει σιγά σιγά, κι ας σκοντάφτω ακόμα σε κάθε συλλαβή. Στικ-κισ-χόλ-μουρ, το λιμάνι απ’ όπου αποπλεύσαμε. Μπρε-ι-ντα-φιορ-δούρ, ο κόλπος που διασχίζουμε. Βεστ-φιρ-δίρ, τα Δυτικά Φιόρδ, ο προορισμός μας, η πιο άγρια και απομονωμένη επαρχία της χώρας. Βεστφιρδίρ! Πανεύκολο.
Όπου κράτος κι εξουσία έχουν οι ξεσαλωμένοι άνεμοι
Δύσκολο ν’ αποκαλέσεις χωριό το μέρος όπου ξεμπαρκάρουμε. Ίσα μια αποβάθρα και μερικά κτίσματα στα πέριξ. Με τον Κώστα στο τιμόνι του νοικιασμένου τζιπ, τραβάμε δυτικά και σε λίγο αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε ψηλά μέσα στα νέφη. Στη θέση του συνοδηγού, ο Βαγγέλης έχει ανοίξει τον χάρτη και επιβλέπει την πορεία λαχταρώντας ανομολόγητα να έρθει γρήγορα η στιγμή της αλλαγής της βάρδιας στα ηνία του καθαρόαιμου τετρακίνητου.
- Άμα κουραστείς, πες μου να το πάρω εγώ.
- Άσε, μην ελπίζεις, είμαι ακμαιότατος.
Παρέα με την Καίτη στο πίσω κάθισμα μάταια πασχίζουμε να καταπνίξουμε τα γέλια μας. Ο Βαγγέλης καλόκαρδα γελάει πιο πολύ απ’ όλους.
- Ντάξει μωρέ, μια κουβέντα είπαμε μήπως και πιάσει!
Ωδή στο ανθρώπινο σθένος απέναντι στη μοναξιά.
Ο γκρεμός της γονιμότητας
Η ομίχλη σιγά σιγά διαλύεται ενώ κατεβαίνουμε κορδελωτά προς το Πατρεκφιορδούρ. Ήσυχα καθισμένο στην αμμώδη παραλία, ένα παροπλισμένο φαλαινοθηρικό καθρεφτίζει την αρχαία σκουριά του στα πρασινογάλαζα νερά του φιόρδ.
Πρόκειται για νορβηγικό σκαρί, εκατό σχεδόν ετών, που πάλεψε επί δεκαετίες με τα αρκτικά κύματα πριν εξοκείλει εδώ να πεθάνει ήσυχα, με μόνους μάρτυρες τα ξεβρασμένα φύκια και τους αραιούς περαστικούς ταξιδιώτες του καλοκαιριού. Μετά την επιβεβλημένη στάση για τον φόρο τιμής σκάνε και οι πρώτες δειλές ηλιαχτίδες. Ανάσταση! Κόλποι και κολπίσκοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, ένα νέο ορεινό πέρασμα μας οδηγεί και πάλι εν μέσω νεφών ώσπου …
Δεν πιστεύω στα μάτια μου! Μια άδεια απεραντοσύνη άσπιλης λευκής άμμου που βρέχουν νερά σε ιριδίζοντα τροπικά χρώματα αποκαλύπτεται ως η τέλεια εκπλήρωση της φαντασίωσης και του πιο απαιτητικού ερημίτη κατασκηνωτή. Και τ’ όνομα αυτής: Μπρέινταβικ. Μια μικρή «λεπτομέρεια» ωστόσο τινάζει το όνειρο στον αέρα. Θαλάσσια θερμοκρασία τέσσερις βαθμοί κελσίου, κατάλληλη μόνο για κρυοπληξία. Μπρρρ! Άσε καλύτερα!
Μόλις φάνηκε ο φάρος του Μπιαργκτανγκάρ. Κάπου εδώ τερματίζει κι ο δρόμος. Ακουμπάμε πλέον στο δυτικό άκρο της Ευρώπης, την άγρια Δύση της ηπείρου μας. Από δω, το μικρό δακτυλάκι της απλωμένης παλάμης της Ισλανδίας απέχει διακόσια ογδόντα επτά χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή από τη Γροιλανδία - όσα περίπου μέτρα χωρίζουν αυτή τη στιγμή τα πόδια μας από τα αφρίζοντα κύματα από κάτω μας. Ίλιγγος.
Λάτραμπιαργκ σ’ ελεύθερη απόδοση σημαίνει κάτι σαν «γκρεμός της γονιμότητας». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη ονομασία για τα δεκατέσσερα χιλιόμετρα κάθετων βράχων που εκτείνονται κατά μήκος της ακτής αγναντεύοντας ατάραχα το μανιασμένο πέλαγος. Εδώ συγκεντρώνονται για αναπαραγωγή, από αρχές Ιουνίου μέχρι αρχές Αυγούστου, εκατοντάδες χιλιάδες θαλασσοπούλια, συνδυάζοντας αχαλίνωτο σεξ και καλοκαιρινές διακοπές με άπαρτη θέα πάνω στον βόρειο Ατλαντικό. Αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές σ’ αυτήν την πουλοσύναξη είναι οι θαλάσσιοι παπαγάλοι - ή άλλως πώς θαλασσοψιττακοί, ή φρατερκούλες οι αρκτικές, ή απλά πούφιν (από την αγγλική ονομασία puffin) - τα πιο χαρακτηριστικά και χαριτωμένα πουλιά της Ισλανδίας.
Ντυμένα με μαύρη ρεντιγκότα πάνω σε λευκό πουκάμισο, και εξοπλισμένα με γαμψό πορτοκαλί ράμφος και ασορτί ποδαράκια-βατραχοπέδιλα μοιάζουν σαν να προέκυψαν από την ερωτική συνεύρεση κάποιας τρελαμένης πιγκουίνας με παπαγάλο του Αμαζονίου σε τουριστικό ταξίδι στην Ανταρκτική.
Προκειμένου να τα πλησιάσει, η Καίτη έχει ξαπλώσει στο γρασίδι, στο χείλος του γκρεμού, με τα χέρια απλωμένα μπροστά και το μισό της σώμα έξω στο κενό λες και ετοιμάζεται για πτήση πάνω από τον Ατλαντικό. Ανάλογη στάση έχει πάρει και ο Κώστας, μη και του ξεφύγει κανένα πουλί αφωτογράφητο.
- Σε παρακαλώ, μη στέκεσαι τόσο άκρη, μου’ χει φύγει η ψυχή.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ο Βαγγέλης που στη θέα της αγαπημένης του σε στάση υποψήφιου αυτόχειρα νοιώθει το έμφραγμα να έρχεται, είναι λιγότερο συγκρατημένος.
- Τραβήξου γρήγορα πίσω γιατί θα πλακωθούμε. Δεν θα με πεθάνεις εμένα πριν την ώρα μου.
- Αμάν ρε παιδάκι μου, πως κάνεις έτσι; Ορίστε, τραβήχτηκα, ησύχασες τώρα;
Επί αιώνες τα πουφινάκια αποτέλεσαν πρώτης τάξεως πηγή διατροφής για την περιοχή, κάποτε μάλιστα ίσως και τη μόνη. Από τον Μεσαίωνα κιόλας οι Ισλανδοί συνήθιζαν να δένονται με σχοινιά και να κατεβαίνουν τον γκρεμό να μαζέψουν αυγά και να πιάσουν πουλιά. Υπολογίζεται ότι παλιότερα συλλέγονταν γύρω στα σαράντα χιλιάδες αυγά ετησίως καθώς και καμιά τριανταπενταριά χιλιάδες φτερωτά γεύματα. Εκατόμβη! Η πρακτική της αιώρησης βρήκε ωστόσο και μια άλλη ριψοκίνδυνη πλην σωτήρια εφαρμογή, όταν ένα αγγλικό πλοίο ναυάγησε στα ριζά του γκρεμού λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1946. Οι επιζώντες διασώθηκαν από τους αγρότες της περιοχής που κατέβηκαν μέχρι τη θάλασσα κρεμασμένοι σε σχοινιά και τους ανέβασαν έναν-έναν με τον ίδιο τρόπο. Κι εγώ τώρα αναρωτιέμαι ποια δοκιμασία ήταν άραγε η πιο τρομακτική για τους ναυτικούς: το ναυάγιο ή η διάσωση;
Το σπιτάκι στο λιβάδι
Μετά από ένα γερό πρωινό στο χόστελ του Μπιλντουνταλούρ όπου διανυκτερεύσαμε, ξεκινάμε ετοιμοπόλεμοι για νέες συγκινήσεις. Για την ώρα ο χωματόδρομος τρέχει δίπλα στη θάλασσα, κατά μήκος των μικρότερων φιόρδ που απαρτίζουν τον μεγάλο Αρναρφιορδούρ. Μια ακτογραμμή κανονική δαντέλα. Η θάλασσα εισχωρεί βαθειά ανάμεσα σε κάθετες πλαγιές ιλιγγιώδους ύψους ενώ η επιφάνεια είναι τόσο λεία που μοιάζει περασμένη με βερνίκι. Εδώ κι εκεί, μικροί καταρράκτες χύνονται από τις κορυφές, λεπτές ασημένιες κλωστές κρεμασμένες στο λαιμό των βουνών.
Η μετάβαση από το ένα φιορδ στο άλλο, όταν δεν γίνεται κατά μήκος της ακτής, συνεπάγεται εξ ορισμού παρατεταμένες κορδελωτές διαδρομές που σκαρφαλώνουν ασθμαίνοντας τα απόκρημνα βράχινα τείχη για να βουτήξουν ξανά φιδωτά προς τον επόμενο βάραθρο. Σε μια τέτοια ηρωική κάθοδο ξεπροβάλλουν ξαφνικά οι μεγαλοπρεπείς καταρράκτες του Ντινγιάντι, ίδια αέρινη κουρτίνα κρεμασμένη από τα βράχια.
Οι Ισλανδοί τους αποκαλούν και «νυφικό πέπλο», ονομασία καθόλου τυχαία αφού, σύμφωνα με την παράδοση, όποια κάπως μεγαλούτσικης ηλικίας ανύπαντρη κόρη έκανε εδώ το μπάνιο της γυμνή, θα έβρισκε, λέει, αυτομάτως τον γαμπρό των ονείρων της. Εφόσον βέβαια δεν τα τίναζε πρώτα από πνευμονία, θα πρόσθετα εγώ.
Μετά την επίσκεψη στους καταρράκτες σκαρφαλώνουμε και πάλι την πλαγιά, από τη βόρεια πλευρά του φιορδ αυτή τη φορά, για να διασχίσουμε τη χερσόνησο που οδηγεί στο Ντυραρφιορδούρ. Είναι η πιο ορεινή περιοχή των Βεστφιρδίρ, αποκαλούμενη και «ισλανδικές άλπεις» καθότι εδώ καταγράφεται ρεκόρ χιονοστιβάδων και κατολισθήσεων. Η διαδρομή διανθίζεται με συνεχείς στάσεις με οποιαδήποτε αφορμή: για φωτογράφιση, για πικ νικ, για τσιγάρο, για ξάπλα στο χορτάρι.
Με το που εντοπίζουμε το αποψινό μας κατάλυμα, ακαριαία βαφτίζεται απ’ όλους μας «το σπιτάκι στο λιβάδι». Είναι μια παλιά φάρμα που μετατράπηκε σε ξενώνα, χαμένη κάπου στη μοναξιά της ειδυλλιακής κοιλάδας του Κορπουνταλούρ.
Χτυπώντας την πόρτα μας περιμένει μια έκπληξη. Η ιδιοκτήτρια λείπει στην πόλη και μέχρι την επιστροφή της την αντικαθιστά στο πόστο της κάποιος … πελάτης. Ευγενέστατος, μας παραδίδει το κλειδί του δωματίου και μας ξεναγεί στο χώρο. Απλά πράγματα, και πολύ ισλανδικά. Η εμπιστοσύνη βασιλεύει και κανείς δεν δείχνει να σκέφτεται την πιθανότητα της κλοπής. Όσο για μας, ξεφορτώνουμε σακίδια και προμήθειες, και βουρ στην κουζίνα για μαγείρεμα. Μισή ώρα αργότερα απολαμβάνουμε μια υπέροχη μακαρονάδα με τόνο από τα χεράκια της Καίτης πίνοντας κόκκινο κρασί υπό τον ήχο μιας κατακλυσμιαίας βροχής. Άντε παιδιά, στην υγειά της Ισλανδίας!
Οι πιο ανυπόμονοι μπορούν να διαβάσουν τη συνέχεια του οδοιπορικού στα Βεστφιρδίρ στο λινκ: ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Οι πιο τεμπέληδες μπορούν να περιμένουν μέχρι να το ανεβάσω σε λίγες μέρες εδώ.
Όλοι μπορούν στο μεταξύ να δούνε 90 φωτογραφίες σε προβολή slide show στο λινκ: Φωτογραφίες Ταξιδιών | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Αν πάλι είστε
mfish
Member
- Μηνύματα
- 1.378
- Likes
- 1.281
- Ταξίδι-Όνειρο
- ολη η γη
τωρα ειδα την ιστορια, ονειρικο ταξιδι...!!! τα τοπια στις φωτογραφιες φανταστικα,εχουν μια ιδιαιτερη αγρια ομορφια, φανταζομαι τι συναισθηματα θα δημιουργουν απο κοντα...
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
-
Νησιά που γεμίζουν την κοιλιά - Σε ποιο ελληνικό νησί φάγατε καλύτερα;- Τελ. μήνυμα: Dr Snoopy
-
-
-
